Ο λόφος της Πόνυ θα είναι πάντα εκεί....

Η ομιλία

Σχέδια, πλάνα, οργάνωση. Τα είχαν υπολογίσει όλα.
Θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα πάρτι της χρονιάς. Τα πάντα κανονισμένα και προγραμματισμένα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Κανείς όμως δεν είχε υπολογίσει, την ανοιξιάτικη καταιγίδα.  
Αρχικά, κανένας δεν έδωσε σημασία, όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες μικρές ψιχάλες. Ίσα ίσα, έδειξαν να το διασκεδάζουν. Βέβαια υπήρξαν αρκετές κυρίες- που φοβούμενες μην καταστραφούν τα φορέματα τους- έψαξαν καταφύγιο κάτω από τις ελάχιστες τέντες που είχαν στηθεί. Άλλωστε, ποιος θα το φανταζόταν ότι μια τόσο όμορφη και ζεστή μέρα για πάρτι, θα κατέληγε σε νεροποντή.
Η Άννυ με τρόμο κοίταξε από το παράθυρό. Το όμορφο πάρτι της Κάντυ θα γινόταν μούσκεμα , γιατί η ίδια η Άννυ σκέφτηκε, ότι μερικές τέντες παραπάνω θα χαλούσαν τον διάκοσμο! Και πάνω στην ώρα που η φίλη της θα έκανε την ομιλία της.

- ‘’ Πολύ φοβάμαι, ότι θα πρέπει να μεταφερθούμε στο εσωτερικό της έπαυλης’’ είπε ο Άντονυ στους γιούς του.
- ‘’ Ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος, από όσο μπορεί να χωρέσει στην αίθουσα χορού’’. Δήλωσε ο Άρτσυ.
- ‘’ Υπάρχει μια πιθανότητα να είναι απλώς φοβέρα, και τελικά να μην βρέξει’’
- ‘’ Τι κρίμα που δεν έχω καλή φωνή…. Θα μπορούσα αντί για ομιλία, να τραγουδήσω στη βροχή! ‘’ ακούστηκε χαρούμενη η φωνή της Κάντυ.
- ‘’ Μητέρα, όλα καλά?’’ ρώτησε ο Άντονυ από την ξαφνική παρουσία της Κάντυ, καθώς ήταν ενήμερος από τον γιό του, αλλά κυρίως από την Τερέζα, για το σκηνικό που είχε συμβεί με τους Ράνγκαν.
- ‘’ Ω! Καλυτέρα, δεν θα μπορούσε να είναι!’’ απάντησε η Κάντυ με ένα αστραφτερό χαμόγελο.
- ‘’ Κάντυ, που θα κάνεις την ομιλία σου? Που θα βάλουμε όλο αυτό τον κόσμο, όταν θα αρχίσει να βρέχει?!’’ ρώτησε ο Άρτσυ πανικόβλητος.
Η Κάντυ έπιασε τον Άρτσυ από το μπράτσο απαλά και του χαμογέλασε.
- ‘’ Καλέ μου Άρτσυ… πάντα τόσο ανήσυχος… πάντα τόσο προστατευτικός… Δεν θα είναι και η πρώτη φορά που θα κάνω επεισοδιακή ομιλία… Έτσι δεν είναι Άρτσυ?!’’
Ο φίλος της, την κοίταξε και θυμήθηκε την πρώτη πρώτη φορά που η Κάντυ έπρεπε να μιλήσει σε κόσμο. Ένα κοριτσάκι με κοτσίδια και κιλτ.
- ‘’ Ναι, έτσι είναι…’’ και της ανταπέδωσε το χαμόγελο.
- ‘’ Ωραία! Λοιπόν ας δώσω μια ομιλία, που θα την θυμούνται όλοι για καιρό!’’ είπε η Κάντυ και τα πράσινα μάτια της φωτίστηκαν σαν τα πιο λαμπερά αστέρια.


Κάτω από έναν ουρανό, που γέμιζε με αστραπές που θύμιζαν πυροτεχνήματα. Σε ένα Λέικγουντ φωτισμένο από φαναράκια, η Κάντυ πήρε τον λόγο και άρχισε να μιλάει στους καλεσμένους της.
- ‘’ Κυρίες και κύριοι, σας ευχαριστώ όλους που απόψε, τιμήσατε εμένα και την οικογένεια μου και ήρθατε στο σπίτι μας. Ένα σπίτι που με δέχτηκε, όταν ήμουν δεκατριών ετών και που μου χάρισε πολλές όμορφες αναμνήσεις….’’ Η Κάντυ έκανε μια μικρή ανάδρομη στην ιστορία του Λεικγουντ, αναφέρθηκε τους προγονούς του και φυσικά στον μεγάλο θειο Ουίλιαμ. Όταν ανακοίνωσε ότι το Λεικγουντ, θα γινόταν ένα κέντρο αποκατάστασης για ορφανά και άπορα παιδάκια με καρκίνο, έλαβε ένα καταιγισμό χειροκροτημάτων.
‘’ Δεν θα σας κουράσω περισσότερο… στο κάτω κάτω ήρθατε να διασκεδάσετε, δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω το φαγητό απόψε είναι πραγματικά υπέροχο!’’ γέλια ξέσπασαν και ο Άρτσυ κοιτώντας την Κάντυ, δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί, ότι αυτή είναι μια Κάντυ που είχε πολλά χρόνια να δει.
‘’ Κάτι τελευταίο…. Από σήμερα, γενικός πρόεδρος του ομίλου Άρντλει, θα τελεί ο γιός μου Άντονυ…’’ Κάποιος πετάχτηκε και ρώτησε αν η ίδια αποσύρεται.
‘’Λεπτομέρειες θα δοθούν στην αυριανή συνέντευξη Τύπου, από τον ίδιο τον γιό μου και το διοικητικό συμβούλιο…’’ Η Κάντυ πήρε μια βαθιά ανάσα,’’ ….αλλά για να μην σας αφήσω με την περιέργεια… ναι, θα αποσυρθώ…’’ όλοι νόμιζαν ότι η Κάντυ είχε ολοκληρώσει τον λόγο της, ‘’…. Με τον σύζυγό μου στην Σκοτία.’’
Και οι ουρανοί άνοιξαν.


Μαινόμενος Άρτσυ

Οι σταγόνες της βροχής άρχισαν να πέφτουν σαν μια πυκνή δροσερή κουρτίνα. Μια υγρή κουρτίνα, που πήγαινε προς όλες τις κατευθύνσεις. Λες και ο ίδιος ο Θεός, αποφάσισε να ποτίσει τον δικό του προσωπικό κήπο. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, επικράτησε ένα πανδαιμόνιο που αν το έβλεπε κάποιος από την χιουμοριστική πλευρά, ήταν ίσως ένα από τα πιο όμορφα και αστεία θεάματα.
Οι καλεσμένοι πανικόβλητοι έτρεχαν να βρουν κατάλυμα όπου μπορούσαν. Κύριες με χαλασμένα χτενίσματα, κοπέλες με το μακιγιάζ στα πρόθυρα καταστροφής. Κύριοι με μουσκεμένα σμόκιν, προσπαθούσαν να φυγαδεύσουν τις συνοδούς τους. Πολλοί έτρεχαν προς τα οχήματα τους να βρουν καταφύγιο, άλλοι στο εσωτερικό του σπιτιού και άλλοι απλώς δεν ήξεραν προς τα πού να πάνε. Τα μέλη της ορχήστρας μάζευαν άρον άρον, τα μουσικά όργανα και έτρεχαν προς το εσωτερικό της έπαυλης. Οι υπάλληλοι της τροφοδοσίας, προσπαθούσαν να περισώσουν ότι γινόταν από τα εδέσματα, που δεν πρόλαβαν να βραχούν ή από αυτά που δεν τα είχε σηκώσει ο αέρας. Οι λεύκες τέντες να κάνουν ένα τρελό χορό, μαζί με πολλά φορέματα , αποκαλύπτοντας αρκετά καλλίγραμμα πόδια κυριών. Φωνές, τρεξίματα, και άλλες φωνές, ονόματα. Μέσα σε όλα αυτά, πότε πότε ακουγόταν κάποιο νεανικό γέλιο ή μια κοριτσίστικη τσιρίδα.
- ‘’ Ποιο επεισοδιακή ομιλία, δεν θα μπορούσες να κάνεις μητέρα!’’ φώναξε χαμογελαστός ο Άντονυ προσπαθώντας να ακουστεί, καθώς βοηθούσε την Κάντυ να μπει στο προθάλαμο του αρχοντικού.
Η Κάντυ σχεδόν είχε βάλει τα γέλια. Γέλια απελευθέρωσης και χαράς. Το είχε πει! Το είχε πει και αμφέβαλε αν τελικά το είχε ακούσει κανείς! Αλλά ακόμη και αν το άκουσαν, ποιος θα προτιμούσε να γίνει μούσκεμα και να δώσει εκείνη την στιγμή συνέχεια?! Βέβαια στο μυαλό της Κάντυ πέρασαν οι σκέψεις, ότι όσοι τελικά το άκουσαν, το πιο πιθανό θα την πέρασαν για τρελή! ‘’ Με τον σύζυγό μου στην Σκοτία! Μπράβο Κάντυ! Το ξεφούρνισες και άνοιξαν οι ουρανοί!’’ γελούσε με τον εαυτό της, όταν η πραγματικότητα την έφερε πίσω στην γη απότομα. Εκεί στο ίδιο σημείο που πριν από λίγο η ίδια μιλούσε, στεκόταν ακίνητος, μουσκεμένος ως το κόκκαλο, με κενό στο βλέμμα ο Άρτσυ.
Ναι, ο Άρτσυ όχι μόνο το είχε ακούσει, αλλά είχε και την αναμενόμενη αντίδραση για την Κάντυ. Και τότε τα μάτια της είδαν έναν έναν την οικογένεια της. Η Άννυ μαζί με τον Τομ και την Πάττυ την κοιτούσαν τρυφερά, με ένα αδερφικό βλέμμα γεμάτο κατανόηση. Η κόρη της Ρόζυ, την κοιτούσε με γνήσια απορία. Εγγόνια και ανίψια που απλώς, δεν είχαν καταλάβει τι εννοούσε. Ο εγγονός της ο Τέρενς, που κρατούσε από το χέρι εκείνο το χαριτωμένο κορίτσι την Λούση, της έκλεισε το μάτι. Γύρισε και κοίταξε την Τερέζα και μετά τον μοναχογιό της. Έψαξε να βρει στα μάτια τους, απορία, έκπληξη, ακόμη και καταδίκη, αλλά το μόνο που βρήκε ήταν αγάπη και υποστήριξη. Τότε ένα γνώριμο χέρι ακούμπησε στο μπράτσο της.
- ‘’ Μου επιτρέπεις, Άντονυ?’’ η βρετανική βαθιά χροιά του Τέρρυ, ακούστηκε τόσο καθαρή, που ήταν να σα να σίγασαν τα πάντα. Ο Άντονυ με ένα καταφατικό νεύμα έκανε ένα βήμα πίσω. Με μια απλή κίνηση, ο Τέρρυ έριξε ένα σάλι γύρω από τους ώμους της Κάντυ, ‘’ Σε ευχαριστώ’’ συμπλήρωσε με ένα ευγενικό χαμόγελο κοιτώντας τον Άντονυ.
- ‘’ Τέρρυ…’’ ψέλλισε η Κάντυ και του έπιασε το χέρι. Το έσφιξε μέσα στο δικό του.
- ‘’ Είσαι καλά..? Δεν βράχηκες ε? ‘’ την ρώτησε ανήσυχος.
- ‘’ Όχι, είμαι μια χαρά, μερικές σταγόνες μόνο’’ του απάντησε με χαμόγελο και γύρισε ντροπαλά προς τον γιο της, ‘’ Άντονυ… να σας..συστ…’’
Ο Άντονυ την έκοψε με ένα τρυφερό χάδι στον ώμο.
- ‘’ Μας σύστησε η Τερέζα πριν από ώρα μητέρα, μην ανησυχείς’’
- ‘’ Πρέπει να σας μιλήσω…’’ είπε σιγά η Κάντυ, ‘’ η αδερφή σου…’’. Η Ρόζυ λίγα μέτρα παραπέρα, προσπαθούσε να βοηθήσει την Ντόροθυ και την Άννυ που, έδιναν οδηγίες να ταχτοποιηθεί ο κόσμος. Όσος είχε απομείνει και δεν είχε φύγει όπως όπως.
- ‘’ Θα της μιλήσεις… θα μας μιλήσεις μητέρα, τώρα προέχει να δούμε τι θα γίνει με τους καλεσμένους’’, της απάντησε καθησυχαστικά ο Άντονυ.
- ‘’ Ο Άρτσυ…’’ η Κάντυ γύρισε προς το σημείο που στεκόταν ο Άρτσυ και κοιτούσε αποσβολωμένος, ‘’ ο Άρτσυ… θα αρρωστήσει αν μείνει εκεί και άλλο…’’
- ‘’ Εσύ μητέρα, πήγαινε να καθίσεις σε παρακαλώ’’ επέμεινε σοβαρά ο γιός της, ‘’ …άσε σε μένα τον θείο Άρ…’’ δεν κατάφερε όμως να τελειώσει την πρόταση του. Ένας μαινόμενος Άρτσυ είχε βρεθεί ξαφνικά δίπλα τους και πριν προλάβει κάποιος να τον εμποδίσει, η γροθιά του βρήκε το πρόσωπο του Τέρρυ.


Πήρε το πρόσωπο του στα δύο ζεστά χέρια της.
- ...είσαι ο ήλιος μου, ο αέρας μου, το φεγγάρι και η βροχή μου...μην ζηλεύεις τον εαυτό σου...είμαι δική σου…. Μόνο δίκη σου Τέρρυ.
- ‘’ Θα είσαι εντελώς δική μου Κάντυ, όταν το μάθει όλος ο κόσμος!’’
- ‘’ Αυτό που λες Τέρρυ, το ξέρεις ότι δεν είναι αλήθεια…. Είμαι δική σου και είσαι δικός μου, ότι και να γίνει… όποιος και αν το ξέρει….’’
- ‘’ Ναι, αλλά ο δάνδης δεν το ξέρει! Και από τότε που αρχίσατε να ξαναμιλάτε, άρχισε να ανακατώνεται στην ζωή σου ξανά!’’
- ‘’ …ο Άρτσυ απλώς θέλει να με προστατεύει… αυτό είναι όλο…’’
- ‘’ ….αχ, Φακιδομούρα μου, θέλω να δω την μέρα που θα ανοίξεις τα μάτια σου… και θα δεις…’’
- ‘’ …να δω τι Τέρρυ…’’
- ‘’ ….ότι είναι ακόμη ερωτευμένος μαζί σου….’’


Δυο φωνές ακούστηκαν σαν μια.
- ‘’ Άρτσυ! ‘’ η Κάντυ και η Άννυ φώναξαν άναυδες. Πριν προλάβει όμως πάλι κάποιος να αντιδράσει, ο Τέρρυ έκανε στην άκρη την Κάντυ, που ήταν σχεδόν ανάμεσα τους και ανταπάντησε στην γροθιά του Άρτσυ με μια δική του, προς αυτόν.
Μέσα σε ελάχιστες στιγμές ο Άντονυ είχε πεταχτεί και κράτησε με δύναμη τον Άρτσυ, που ήταν έτοιμος να επιτεθεί ξανά. Από την άλλη ο Τέρενς , μπήκε σαν τοίχος μπροστά στον Τέρρυ.
Με μάτια ορθάνοιχτα από την σαστιμάρα, η Κάντυ έβλεπε μια τον Άρτσυ, μια τον Τέρρυ.
- ‘’ Άντονυ άφησε με!’’ φώναξε ο Άρτσυ θολωμένος, ‘’ Τι θες εδώ περά, ρε αλήτη?! Με τι θράσος, εμφανίζεσαι στο σπίτι του θείου μου?!’’
- ‘’ Άρτσυ, σταμάτα σε παρακαλώ! Ο κόσμος κοιτάει! ‘’ είπε η Άννυ παρακαλώντας τον άντρα της.
- ‘’ Το σπίτι του θείου σου, είναι το σπίτι της γυναίκας μου, ανόητε δάνδη!’’ ανταπάντησε ο Τέρρυ μέσα από τα δόντια του.
- ‘’ Μπαμπά! Μην το συνεχίζεις, σε παρακαλώ σταμάτα και συ! ‘’ ακούστηκε η φωνή της Τερέζας προς τον Τέρρυ.
Ο Άρτσυ άνοιξε τα μάτια ορθάνοιχτα. Γύρισε προς την Κάντυ.
- ‘’ Τι στο διάολο γίνεται εδώ πέρα Κάντυ?!’’
- ‘’ Κάντυ…? Κάντυ…!’’
Αλλά η Κάντυ είχε καταρρεύσει. Την τελευταία στιγμή πετάχτηκε ο εγγονός της και την έπιασε πριν πέσει στο πάτωμα λιπόθυμη.

Σ’ αγαπώ

‘’ My story is the story we know
Those who love live the same one, I know
And naïve or very deep
Is the only song of the world
That will never end
It's the story of a love ‘’

Histoire d'un amour, Dalida



Τα λεπτά του δάχτυλα περνούσαν τρυφερά μέσα από τα μαλλιά της. Χάδια τρυφερά γεμάτα αγάπη και αφοσίωση. Ξανά και ξανά περνούσαν ανάμεσα τους, σα να τα χάιδευε το πιο γλυκό καλοκαιρινό αγέρι. Η βαθιά φωνή του ένας ψίθυρος, αγκάλιαζε την ψυχή της. " Λατρεύω…. αυτές τις μπούκλες!" Φιλιά και χάδια γέμιζαν το πρόσωπο της, από ζεστά χείλια, που έμοιαζαν προσκυνητή. " Θα τις λατρεύεις και όταν γεράσω?....", χαμόγελα ευτυχίας που έμεναν στα δακρυσμένα μάτια τους. Μάτια και ανάσες που μαρτυρούσαν έρωτα και πάθος και πόθο. Μα πάνω απ’ όλα αγάπη. Αιώνια. Παντοτινή.. " Τότε ακόμη πιο πολύ.... ‘’ Σαν παιδιά, τα χάχανα τους. ‘’…. ειδικά όταν θα γίνουν ένας ασημένιος θάμνος!" Τα λεπτά του δάχτυλα περνούσαν τρυφερά μέσα από τα μαλλιά της και αυτή βυθιζόταν στο μπλε των ματιών του. Η δική της θάλασσα. Το δικό της σπίτι ….Τέρρυ…

- ‘’ …Τέρρυ…’’ ακούστηκε πρώτα η φωνή της Κάντυ. Άνοιξε τα μάτια της. Δυο κρυστάλλινες μπλε θάλασσες την κοιτούσαν με ανησυχία.’’…. εδώ είσαι…’’ είπε με ανακούφιση και χαμογέλασε.
Την αγκάλιασε σφιχτά. Τρυφερά. Με απόγνωση.
- ‘’…μη μου το ξανακάνεις αυτό ποτέ… ποτέ ξανά….’’ Της ψιθύρισε.
Τα πράσινα μάτια της άστραψαν.
- ‘’ Άλλη φορά, να μην κάνεις σαν παιδάκι δεκαπέντε χρονών , για να μην το ξανακάνω!’’ του είπε και του έβγαλε την γλώσσα της,’’ λοιπόν τι έγινε… εγκεφαλικό έπαθα …ή καρδιακή προσβολή?!’’
Ο Τέρρυ γέλασε και την φίλησε απαλά.
- ‘’ Μπα… τίποτε από τα δυο ….ο Ταρζαν έχει αντοχές ακόμη!’’ της απάντησε πειραχτικά αλλά η φωνή του είχε ακόμη ανησυχία.
Η Κάντυ γύρισε και κοίταξε το χώρο γύρω της. Βρισκόταν στον καναπέ της βιβλιοθήκης.
- ‘’ Σε έφερε εδώ ο Τέρενς και ο γιατρός είπε να μη σε μετακινήσουμε. Ευτυχώς που ήταν μέσα στους καλεσμένους και μπόλικοι γιατροι! Θέλεις μήπως να πας να ξαπλώσεις..? Θέλεις να φωνάξω τον Άντονυ… την Ρόζυ…?! Η Ντόροθυ μου είπε…’’ το χέρι της σταμάτησε τα χείλια του.
- ‘’ Είμαι καλά αγάπη μου…’’ χάιδεψε το μάγουλο του, είχε ένα μικρό μώλωπα, ‘’Πονάς? σου έβαλαν πάγο..?’’ Ο Τέρρυ κλείδωσε τα μάτια του στα δικά της.
- ‘’ Ναι, ο γιατρός μετά που σιγουρεύτηκε ότι είσαι καλά, φρόντισε…. Τους δυο τραυματίες πολέμου!’’ της είπε με τον γνωστό πειραχτικό του τόνο.
- ‘’ Ωχ! Ο Άρτσυ…πως είναι…’’
- ‘’ Υποθέτω καλά…δεν μας άφησαν να είμαστε στον ίδιο χώρο..’’ είπε ο Τέρρυ μέσα από το στόμα του.
- ‘’ … πρέπει να τους μιλήσω… θέλω να τους μιλήσουμε’’
- ‘’ Βασικά… τα πιο πολλά τα ξέρουν ήδη…’’
- ‘’ Δηλαδή….?!’’
- ‘’ … ο Άντονυ το ήξερε.. το ίδιο και η Άννυ…ο εγγονός μας επίσης…’’
- ‘’ ….η Ρόζυ μου…?’’ ρώτησε η Κάντυ ανήσυχη.
- ‘’ Το έμαθε από τον Άντονυ… όλοι το έμαθαν ...’’ της είπε αργά,’’ μπορώ να πω ότι η Ρόζυ, μου θυμίζει τον Στίαρ…νομίζω ότι με συμπάθησε!’’
- ‘’ Πότε έγιναν όλα αυτά?!’’
- ‘’Όταν λιποθύμησες, δημιουργήθηκε ένας μικρός πανικός. Η βροχή, ο καβγάς, η λιποθυμία σου… μάλλον το πάρτι τέλειωσε λίγο άδοξα…. ‘’
- ‘’ Καλύτερα! Εγώ δεν είχα καμιά όρεξη για πάρτι και το είχα πει στην Άννυ!’’ είπε με πείσμα η Κάντυ, ‘’ Τελικά έφυγαν όλοι?’’
- ‘’ Οι ξένοι ναι, όλοι οι άλλοι είναι εδώ… Τον Πάρκερ τον έστειλα εγώ στο σπίτι του!’’
- ‘’ Τέρρυ! Τα είδε όλα και δεν του δώσαμε την συνέντευξη! Θα πάει και θα γράψει ότι του κατέβει! ‘’
- ‘’ Δεν θα κάνει τίποτε… από ότι φαίνεται… κατάφερες και τον μάγεψες και αυτόν!’’ ο Τέρρυ της είπε μουτρωμένος.’’ Μου είπε, να μεταφέρω στην ωραιότατη κυρία Άρντλει - τον διόρθωσα βέβαια και του είπα να σε αποκαλεί Κυρία Γκράχαμ ή Δούκισσα Γκράντζεστερ! - ότι θα έχει την υπομονή να περιμένει! Μας κυνηγούσε ίσαμε τριάντα χρόνια και τώρα θα έχει την υπομονή να περιμένει!’’ ολοκλήρωσε ο Τέρρυ βράζοντας από ζήλια.
Η Κάντυ δεν κρατήθηκε και έβαλε τα γέλια. Γελούσε και γελούσε και ο Τέρρυ στεκόταν εκεί μουτρωμένος με τα χέρια σταυρωμένα.
- ‘’ Σ’ αγαπώ Τέρρυ…’’ ήταν το μόνο που ακούστηκε όταν σταμάτησε να γελάει.


Είναι δική μου

Η σάλα του χορού ήταν σχεδόν άδεια. Ο κόσμος είχε φύγει. Στο Λέικγουντ είχαν μείνει μόνο οι συγγενείς. Η βροχή είχε σταματήσει.
Μετά από κάθε καταιγίδα, έρχεται η ηρεμία. Μετά την βροχή έρχεται το ουράνιο τόξο.
Σαν ουράνιο τόξο το φόρεμα της Λούση έκανε παιχνιδίσματα, όση ώρα στροβιλιζόταν στην αγκαλιά του Τέρενς, ενώ χόρευαν. Λίγο παραπέρα η ξαδέρφη του Νίνι είχε μια εύθυμη κουβέντα με τον ξάδερφό της Μπέρτ. Η ορχήστρα είχε φύγει, αλλά ένα πικάπ είχε αντικαταστήσει την μουσική της. Νότες απαλές που χανόταν αργά μέσα σε όλο το αρχοντικό. Πότε πότε άκουγες κάποιο γελάκι. Πότε πότε άκουγες κάποιο ψίθυρο.
Μικρές συντροφιές που είχαν διασκορπιστεί σε όλο το σπίτι.
Η Κάντυ έκανε μια αργή βόλτα. Τα μάτια της είδαν την Άννυ που μιλούσε με τον Τέρρυ και τον Τομ… Την Τερέζα που είχε πιάσει στοργικά, το μπράτσο του πατέρα της…. Τον Άντονυ της, που τους κοιτούσε τρυφερά…..Την Πάττυ που κουβέντιαζε με την Ρόζυ της, που γύρισε και κοίταξε την μητέρα της με ένα χαμόγελο αγάπης και κατανόησης…. Και μετά τα μάτια της πήγαν στις νεαρές παρέες… στα ανίψια, τα εγγόνια της…
Τα βήματα της, την πήγαν στον ροδόκηπο.
Η φιγούρα του Άρτσυ στεκόταν ακίνητη και σιωπηλή, μπροστά από την Γλυκιά Κάντυ.
- ‘’ …ανθίζει κάθε χρόνο τέτοια μέρα…’’ της είπε αργά. Την είχε ακούσει και ας μη του είχε μιλήσει.
Η Κάντυ πήγε και στάθηκε δίπλα του.
- ‘’… όταν ο Άντονυ, σου χάρισε αυτά τα τριαντάφυλλα… όταν τους έδωσε το όνομα σου… πίστεψα ότι δε μπορούσα ποτέ να τον ξεπεράσω σε κάτι… τον αγαπούσες τόσο πολύ… ήξερα ότι είχα χάσει… ότι σε είχα χάσει…’’
- ‘’ Άρτσυ... δεν ήμασταν, παρά παιδιά τότε…’’
- ‘’ Αυτό δε σε εμπόδισε να αγαπήσεις τον Άντονυ… ούτε τον …Τέρρυ… Αλήθεια πως το είχε πει, σε εκείνη την πρεμιέρα..? Συνέβη μια νύχτα..? και ήταν δεκαπέντε και συ δεκατέσσερα…?!....’’
- ‘’ Σου οφείλω μια εξήγηση Άρτσυ…’’
Δεν την άκουσε και συνέχισε αργά.
- ‘’ …και μένα δεν με εμπόδισε… και γω παιδί ήμουν! Μπορεί να έδειχνα μεγαλύτερος σου – με τα μεταξωτά μου τα πουκάμισα και τους ευγενικούς μου τρόπους…- αλλά την καρδιά μου την έκλεψες και ας ήμουν μόνο δεκατρία! Τη στιγμή που πέταξες εκείνο το σχοινί στον καταρράκτη …γιατί μπορεί εκείνο το σχοινί, να έπιασε τον καρπό μου… αλλά εσύ Κάντυ… εσύ αιχμαλώτισες την καρδιά μου… και με τα χρόνια έμαθα, αυτή την μονόπλευρη αγάπη …να την μετατρέψω σε προστασία… το μόνο που μπορούσα να κάνω… αποδέχτηκα την μοίρα μου με πόνο… πάντα θα ερχόμουν τελευταίος…’’
- ‘’ Άρτσυ, σε παρακαλώ… μη πονάς άλλο τον εαυτό σου… άσε με να σου εξηγήσω.. να σου μιλήσω…’’
Γύρισε για πρώτη φορά και την κοίταξε. Τα μελιά μάτια του Άρτσυ ήταν θολά από τα δάκρυα. Η Κάντυ με πόνο του έπιασε τρυφερά το χέρι. Ένιωσε και τα δικά της μάτια υγρά.
- ‘’ …δε χρειάζεται να μου πεις τίποτα Κάντυ. Ποιος είμαι στο κάτω κάτω εγώ, για να σου θυμώνω… τα ίδια σου τα παιδιά και έδειξαν κατανόηση… Καταλαβαίνω ότι ήταν πάνω από τις δυνάμεις σου… καταλαβαίνω γιατί το έκρυψες… Ξέρεις είναι αστείο… όταν γύρισες από την Αγγλία, εκείνα τα Χριστούγεννα του ‘34… τα μάτια σου έλαμπαν… όπως έλαμπαν στην Σκοτία… ή όπως στο κολέγιο του Αγ. Παύλου…. Αλλά αυτός που φοράει παρωπίδες, ποτέ δεν μπορεί να δει πέρα από αυτό που του επιτρέπουν…’’
- ‘’ Άρτσυ, μην μειώνεις τον εαυτό σου… Έχεις όλο το δικαίωμα να μου θυμώσεις… ήσουν… είσαι ο πιο κοντινός μου άνθρωπος… πάντα ήσουν! Σε αγαπώ και πάντα θα σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο… Είσαι ο αδερφός μου, ο φίλος μου, είσαι ο Άντονυ, ο Στίαρ, ο Άλμπερτ… είσαι η οικογένεια μου… αλλά ο Τέρρυ είναι… το να αγαπώ τον Τέρρυ, είναι τόσο εύκολο όπως… η αναπνοή μου… αλλά και τελείως απαραίτητο αν θέλω να συνεχίσω να ζω…’’ τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα της,’’… συγνώμη Άρτσυ… συγνώμη που σου το έκρυψα… συγνώμη που ήμουν τόσο δειλή και δεν το μαρτύρησα σε κανέναν σας…’’
Της έσφιξε τα χέρια με τα δικά του.
- ‘’ Σταμάτα… μη μου ζητάς συγνώμη… Μη ξαναζητήσεις συγνώμη από κανέναν Κάντυ! Μια ζωή έκανες τα πάντα για τους άλλους… μια ζωή ανιδιοτελής. Δεν καταλαβαίνεις ότι, τους μόνους που έβλαψες με το να το κρύψεις, ήταν τον εαυτός σου και τον Τέρρυ?... Δεν τον συμπαθώ… δεν ξέρω αν θα τον συμπαθήσω και ποτέ, αλλά πρέπει να τον παραδεχτώ, μόνο κάποιος που θα σε αγαπούσε, σαν την ίδια του την ζωή θα δεχόταν να μην βγει και να φωνάξει , Είναι δική μου!....Εγώ δεν θα το άντεχα!...  Και ήσουν δική του από το πρώτο λεπτό! Κάντυ…γλυκιά Κάντυ… μεγαλώσαμε πάρα πολύ… και ξέρουμε πλέον ο ένας τον άλλον μια ζωή για να ζητάμε συγνώμη… για να χύνουμε δάκρυα… Ειδικά εμπρός σε αυτά τα τριαντάφυλλα, τα οποία ο Άντονυ μας, ήθελε να σου φέρουν μόνο ευτυχία…’’
Η Κάντυ ένευσε καταφατικά χαμογελώντας.
……………………………….

- ‘’ Ελπίζω ο ζηλιαρόγατός ο άντρας σου, να με αφήσει να χορέψω μαζί σου, τουλάχιστον ένα χορό…’’ της είπε καθώς πήγαιναν αγκαζέ, προς το εσωτερικό του σπιτιού, απ’ όπου ακουγόταν μια γλυκιά μελωδία.
- ‘’ Το διακινδυνεύεις, να φας και άλλη μπουνιά?!’’ τον ρώτησε κοροϊδευτικά.
- ‘’ Μπορεί… αλλά θα του δώσω και γώ! ‘’ της απάντησε και έβαλαν τα γέλια.



Ο λόφος της Πόνυ θα είναι πάντα εκεί....


Κούνησε μια τελευταία φορά το χέρι της στο αυτοκίνητο που ξεμάκραινε. Χάθηκε από το οπτικό της πεδίο στην επόμενη στροφή που πήρε, και με έναν γλυκό αναστεναγμό μπήκε μέσα στο σπίτι.
Ένιωσε ένα ρίγος και έσφιξε το σάλι της γύρω της. Δεν κρύωνε. Το τζάκι ήταν αναμμένο και το σαλόνι ήταν αρκετά ζεστό. Απλώς ένιωσε την ανάγκη να σφίξει τα χέρια της. Και τότε το άκουσε… τις πρώτες νότες από το Νανούρισμα. Με αργά βήματα, σαν μαγεμένη από την μελωδία, οδηγήθηκε στο δωμάτιο της μουσικής.
Στάθηκε στην πόρτα. Σχεδόν κρυμμένη. Όπως τότε…
Η έκφραση του ήταν το ίδιο ήρεμη, γλυκιά. Τα μάτια του πότε πότε έκλειναν και η ψυχή του γέμιζε από τις όμορφες νότες. Δεν χόρταινε να τον κοιτάει. Τα δάχτυλα του, επιδέξια χάιδευαν τα πλήκτρα του πιάνου. Ήταν τόσο ερωτικό και μαγικό συνάμα. Τον είδε να χαμογελάει στραβά.
- ‘’ Μαϊμουδίτσα μου, πόση ώρα θα στέκεσαι εκεί?!’’
Ποτέ δεν μπορούσε να τον ξεγελάσει ή να του κρυφτεί. Του χαμογέλασε και πλησίασε κοντά στο πιάνο. Της έκανε νόημα με τα μάτια του να καθίσει δίπλα του.
- ‘’ Έφυγαν…?’’ την ρώτησε απαλά, ενώ συνέχιζε να παίζει.
- ‘’ Μμμ ναι… έφυγαν…’’ του απάντησε το ίδιο απαλά. Το κεφάλι της έγειρε στον ώμο του.
Μέσα της ήξερε ότι δεν θα τους έβλεπε σχετικά σύντομα. Θα περνούσε καιρός μέχρι να ξανάρθουν και αυτό την στενοχωρούσε. Βέβαια σκέφτηκε με ενθουσιασμό, την επόμενη φορά δεν θα ήταν δυο, αλλά τρείς… Το πρώτο της δισέγγονο… Από το πρώτο της εγγόνι…
Όπως πάντα, σα να άκουσε τις σκέψεις της, γύρισε και την κοίταξε τρυφερά.
- ‘’… μπορούμε να πάμε εμείς…. στο κάτω κάτω… ο λόφος της Πονύ θα είναι πάντα εκεί, έτσι δεν είναι, αγάπη μου?’’
‘’…ο λόφος της Πονύ…’’, ρώτησε στον εαυτό της. Αλήθεια τι ήταν ο λόφος της Πόνυ… ήταν το καταφύγιο της… η μητέρα και ο πατέρας της… ήταν το σπίτι της… ήταν η πηγή που της έδινε ζωή και ενέργεια… κουράγιο για να συνεχίζει… ήταν η αναζήτηση της για αγάπη… ήταν εκείνος…
’’ Είναι εκείνος ‘’ απάντησε στον εαυτό της.
- ‘’ Δεν το ξέρεις…ότι…’’ η Κάντυ έπιασε το χέρι του τρυφερά με το δικό της, ‘’….ήσουν και πάντα θα είσαι ο λόφος μου, Τέρρυ? ‘’
Οι νότες άρχισαν να σβήνουν γλυκά. Ανάμεσα τους ακούστηκε η βαθιά φωνή του.
‘’ Το ξέρω….’’