Ο λόφος της Πόνυ θα είναι πάντα εκεί....

Είχε αργήσει. Είχε αργήσει πάρα πολύ.
Σκέφτηκε η Λούση καθώς άνοιγε με βιασύνη τις βαριές βελούδινες κουρτίνες, μέσα στο παλιό αρχοντικό. Πετούσε σα μελισσούλα από το ένα δωμάτιο στο άλλο τραβώντας τις κουρτίνες και ανοίγοντας τα μεγάλα παραθυρόφυλλα. Το τελευταίο που της χρειαζόταν τώρα, ήταν να βάλει τις φωνές η οικονόμος της έπαυλης. Τα πόδια της είχαν βγάλει φτερά και τα δεκαεννιά της χρόνια την έσπρωχναν να εργάζεται με ζήλο και επιμονή. Πριν οχτώ μήνες είχε ξεκινήσει να δουλεύει σε αυτό το τεράστιο, σχεδόν πάντα άδειο σπίτι.
Όταν είδε την αγγελία στον δρόμο προς το πανεπιστήμιο, δε δίστασε ούτε στιγμή, ήταν η ιδανική δουλειά για να συμπληρώσει τα δίδακτρα των σπουδών της. Ήταν πάντα πρόθυμη και εργατική, το μεγάλο της ελάττωμα όμως την καθυστερούσε τις περισσότερες φορές να είναι συνεπής. Ήταν ονειροπόλα. Όλο και κάτι θα βρισκόταν που θα τραβούσε την προσοχή της, ένας περαστικός στο δρόμο, ή τα σύννεφα που έκοβαν βόλτες στον ουρανό, με αποτέλεσμα να ξεχνιέται.
Και να που σήμερα ξεχάστηκε πάλι."Τι παράξενο!", σκέφτηκε, "Κάθε μέρα περνάω από αυτόν εδώ τον κήπο με τα τριαντάφυλλα και όμως σήμερα ειδικά πόσο διαφορετικός έμοιαζε". Ίσως επειδή είναι Μάιος και όλα τα λουλούδια του κήπου είναι ολάνθιστα. Η  ευωδία τους σε ζάλιζε αν καθόσουν παραπάνω από πέντε λεπτά, όμως σήμερα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια της από αυτόν. Και παλαιότερα είχε θαυμάσει όλα αυτά τα πανέμορφα τριαντάφυλλα, αλλά σήμερα, εκείνα τα λευκά της είχαν κάνει κάποιο ξόρκι. Την καλούσαν από μακριά....σαν υπνωτισμένη πήγε κοντά τους και την ταξίδεψαν.....Μαγεία, τα τριαντάφυλλα της μίλησαν, ψιθύρισαν αναμνήσεις και ιστορίες που δεν ήξερε, αλλά που μπορούσε να καταλάβει βαθιά μέσα στην καρδιά της...Λούση...άκουσε το όνομα της ?...Λούση...
   -‘’ Λούση!’’
Σαν να ξύπνησε απότομα, η Λούση, πετάχτηκε καθώς είδε την οικονόμο του αρχοντικού να στέκεται πίσω της με τα χέρια στην μέση, ελαφρώς εκνευρισμένη.
 - ‘’ Λούση κορίτσι μου γιατί άργησες πάλι?’’ Δεν πρόλαβε να απαντήσει, όταν η οικονόμος συνέχισε βιαστικά και εμφανώς ενοχλημένη.
 -‘’ Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα?!Σήμερα έρχεται η κυρία και έπρεπε να είναι όλα στην εντέλεια. Αύριο θα καταφθάσουν και οι υπόλοιποι της οικογενείας, λογικά έπρεπε να έχεις τελειώσει με τα δωμάτια και να είσαι στην κουζίνα να βοηθάς την μαγείρισσα, η οποία γκρινιάζει από το πρωί’’. Με αυτό έκανε μεταβολή και βγήκε από το δωμάτιο.
"Δεν είναι κακιά" σκέφτηκε η Λούση, "απλά πολύ τυπική" - και παλιάς σχολής, μονολόγησε και της ξέφυγε ένα γελάκι.

"Αχ! Οι νέοι σήμερα..." συλλογίστηκε η Ντόροθυ επιθεωρώντας με προσοχή όλα τα δωμάτια ένα προς ένα. Από όλο το αρχοντικό δύο μόνο δωμάτια δεν τα άνοιγαν σχεδόν ποτέ. Φυσικά αυτή τη φορά, θα γινόταν τα πάντα διαφορετικά. Αναγκαστικά θα τα άνοιγαν ως το τέλος του μήνα για να αφαιρέσουν τα έπιπλα και ότι προσωπικό αντικείμενο είχε μείνει τόσα χρόνια κρυμμένο. Η έπαυλη είχε αλλάξει χέρια.
     Την στεναχωρούσε που θα άφηνε και η ίδια το αρχοντικό, στο κάτω κάτω ήταν το σπίτι της. Κοριτσάκι με ζωηρές καστανές πλεξίδες ήταν ακόμη, όταν την έστειλαν στο Λέικγουντ ως καμαριέρα και τόσα χρόνια πέρασαν από τότε....Δεν ήθελε να αφήσει το σπίτι της... δεν ήθελε να το αφήσει ακόμη και τότε που η κυρία την παρακάλεσε να την συντροφεύσει στην Αγγλία. Όχι σαν καμαριέρα, ούτε καν σαν οικονόμος, αλλά σαν φίλη και παρέα.- Εδώ είναι το σπίτι μου -  είχε πει δειλά και εκείνη της χαμογέλασε όπως πάντα, την αγκάλιασε με δάκρυα στα μάτια και της είπε -Το Λέικγουντ θα είναι για πάντα το σπίτι σου!-
Και έτσι έγινε.

Η Κάντυ με το που πάτησε το πόδι της στο εσωτερικό της έπαυλης, την συνεπήραν οι αναμνήσεις...."Κουτή Κάντυ! Ακόμη δεν ήρθες και άρχισες να ονειρεύεσαι!" και με δυσκολία συγκράτησε ένα δάκρυ.
   - ‘’ Καλή μου Ντόροθυ! Πόσο πολύ μου έλειψες!’’
"Γιατί δεν ήρθες μαζί μου στην Αγγλία ?.....πέρασα ένα διάστημα που ήμουν τόσο μόνη....πέρασα όμως και πολύ καιρό να πηγαίνω από το ένα μέρος στο άλλο.... τι χρωστούσες και συ να σε ταλαιπωρώ από τον ένα τόπο στον άλλο?...γριά γυναίκα και συνεχίζω βόλτες να κάνω στις ηπείρους!" και έβγαλε την γλώσσα στον εαυτό της.
  - ‘’ Και μένα μου έλειψες! Είσαι καλά Κάντυ?’’
  - ‘’ Ναι! Πολύ καλά θα 'λεγα !Και συ όμως δείχνεις μια χαρά! Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το σπίτι...? ε..? Αλήθεια, τι όμορφα που το στολίσατε!! ‘’ είπε η Κάντυ θαυμάζοντας τον υπέροχο στολισμό όλης της σάλας.
  - ‘’ Α! Για τον στολισμό υπεύθυνη είναι η κυρία Άννυ! Τον επιμελήθηκε προσωπικά!’’.
  - ‘’ Η Άννυ είναι εδώ?!’’ ρώτησε με λαχτάρα η Κάντυ.
  - ‘’ Ήταν εδώ μέχρι χτες το απόγευμα, όπου και επέστρεψε στο Σικάγο. Θα έρθει αύριο μαζί με τον κύριο Άρτσι’’.
    "Γλυκεία μου, καλή μου φίλη Άννυ", συλλογίστηκε η Κάντυ, " Πάντα θέλεις να με φροντίζεις". Και έτσι ήταν. Όλα αυτά τα χρόνια η Άννυ έκανε ότι μπορούσε για να κρατήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό της, μετά το ταξίδι της Κάντυ στην Νέα Υόρκη, δεν θα την άφηνε ποτέ ξανά μόνη, θα την βοηθούσε να γιατρέψει τις πληγές της, και όσο θα περνούσε από το χέρι της πάντα θα ήταν εκεί για να της προσφέρει ότι μπορεί.
  - ‘’ Το τσάι θα κρυώσει Κάντυ! Είπα να σου το σερβίρουν στο θερινό σαλόνι’’.
 " Το θερινό σαλόνι! " πέταξε η καρδίά της Κάντυ.
  - ‘’ Αχ!! Τι καλά!!!!’’
      Πόσο πολύ το αγαπούσε αυτό το δωμάτιο! Ήταν το μοναδικό σε όλη την έπαυλη, που το είχε διακοσμήσει προσωπικά η μητέρα του Άντονυ, Ρόζμαρι."Καλέ μου Άντονυ..."Οι ταπετσαρίες σε παστέλ σομόν και γαλάζιες αποχρώσεις που τύλιγαν το σαλόνι από άκρη σ' άκρη, σε βύθιζαν σε μια  ονειρική θάλασσα από σύννεφα, τα λευκά έπιπλα κομψά και όμως τόσο απλά ,έδιναν μια ξεχωριστή οικειότητα  και θέρμη στο χώρο. Γεμάτα  με ολάνθιστα λουλούδια, κοσμούσαν τα  θαυμάσια πορσελάνινα βάζα γύρω το σαλόνι και αιθέριες λευκές κουρτίνες χόρευαν παιχνιδιάρικα μπροστά από τα πελώρια ανοιχτά παραθυρόφυλλα, καλωσορίζοντας το ζεστό φως του ήλιου....."Πόσα καλοκαιρινά απογεύματα περάσαμε παρέα σε αυτό το δωμάτιο....και πόσα ακόμη θα είχαμε περάσει αν......". Σαν σε όνειρο η Κάντυ δέχτηκε το φλιτζάνι τσάι που της πρόσφερε η Ντόροθυ.
- ‘’ Κάντυ...?’’
- ‘’ Μμμ...’’
- ‘’ Θέλεις μήπως και άλλη ζάχαρη στο τσάι σου?’’
- ‘’ Ε...ε?  Όχι Ντόροθυ μου, είναι όπως το πίνω πάντα πολύ καλό, σ' ευχαριστώ!’’ είπε η Κάντυ ενώ γυρνούσε στο σήμερα. ‘’ Αν και δεν θα 'λεγα όχι στο να φάω κάτι.... πεινάω σαν λύκος!!’’
 - ‘’ Κυρία Κάντυ!!’’ έκανε η Ντόροθυ σοκαρισμένη.
- ‘’ Ε τι, εγώ φταίω που το φαγητό στα αεροπλάνα δεν τρώγεται?!!Μπλιάχ!’’ και σούφρωσε την μύτη της!
  - ‘’ Είπα της μαγείρισσας να σου ετοιμάσει την αγαπημένη σου λεμονόπιτα Κάντυ’’ .Είπε δήθεν θιγμένη.
  - ‘’ Μμμμμμ!! Μούρλια!!! Η πίτα της θείας Ελρόυ!!’’ και με αυτό ξεκαρδίστηκαν στα γέλια.

Η Κάντυ με την Ντόροθυ απολάμβαναν το τσάι τους κουβεντιάζοντας για ώρα, όταν μπήκε δισταχτικά στο σαλόνι η Λούση.
    - ‘’ Εσύ πρέπει να είσαι η Λούση έτσι?!’’ είπε όλο εγκαρδιότητα η Κάντυ, κοιτώντας το νεαρό κορίτσι που από την ντροπή του είχε γίνει κατακόκκινο! "Πόπο υπάρχουν ακόμη κορίτσια που κοκκινίζουν?!"  αναρωτήθηκε ζαβολιάρικα η Κάντυ, καθώς θυμήθηκε την τελευταία κοπέλα που της είχε συστήσει ο εγγονός της, μια όμορφη ανεξάρτητη νεαρή γυναίκα, που όμως δεν παρουσίαζε να έχει και πολλές ηθικές αναστολές! "Κάντυ! Ντροπή σου! Γίνεσαι κακιά!" μάλωσε τον εαυτό της, "Τα κορίτσια είναι αλλιώς πλέον...." και αναστέναξε σιγά.
  - ‘’ Χμμ... ναι κυρία!’’ απάντησε γλυκά η Λούση λιγότερο αποκαρδιωμένη, αντικρίζοντας αυτά τα ευγενικά πράσινα μάτια.
  - ‘’ Έγινε κάτι παιδί μου?’’ πετάχτηκε ταραγμένη η οικονόμος.
  - ‘’ Όχι! όχι! Τίποτα κακό κυρία Ντόροθυ! Να... απλά ήρθα να σας ενημερώσω ότι τηλεφώνησε ο εγγονός της κυρίας Κάντυ....’’
  - ‘’ Είναι τώρα στο τηλέφωνο?’’
  - ‘’ Όχι ήταν βιαστικός! Είπε όμως ότι θα περάσει να σας πάρει το απόγευμα!’’        
   Είπε με μια ανάσα η κοπέλα και κάνοντας μια μικρή αδέξια υπόκλιση έφυγε από το δωμάτιο.
  - ‘’ Χαριτωμένο κορίτσι.....’’ μουρμούρισε η Κάντυ.
  - ‘’ Αφηρημένο κορίτσι!’’ γκρίνιαξε η Ντόροθυ.
" Γιατί μήπως εγώ δεν ήμουν.....είμαι....."

Αργότερα και αφού πήρε ένα σύντομο ελαφρύ γεύμα και έκανε ένα μικρό περίπατο στον κήπο με τα τριαντάφυλλα, η Κάντυ πήγε να ξεκουραστεί στην κρεβατοκάμαρα της. Μετά τον θάνατο της θείας Ελρόυ, η Κάντυ είχε επιλέξει να κοιμάται σε άλλο δωμάτιο, όποτε επισκεπτόταν το Λέικγουντ. Δεν ήθελε την παλιά της κρεβατοκάμαρα που είχε τόσες, όχι όμως πάντα καλές αναμνήσεις." Τόσα σπίτια....τόσα δωμάτια....πφφφ..." έκανε αποδοκιμαστικά, ενώ έλυνε τον όμορφο κότσο της μπροστά στον καθρέφτη. Υπήρχαν στιγμές που λαχταρούσε τις μικρές κουκέτες του ορφανοτροφείου.....
- ‘’ Ναι, φυσικά... όταν ο Τζων δεν έβρεχε το κρεβάτι του!’’ μονολόγησε νοσταλγικά και άφησε τα μαλλιά της να χυθούν ατίθασα στο πρόσωπο και τους ώμους της.
    Όσα χρόνια και αν είχαν περάσει τα μαλλιά της Κάντυ ήταν μια θάλασσα από παιχνιδιάρικες μπούκλες. Το χρώμα τους βέβαια δεν ήταν χρυσό πλέον, αλλά το ασήμι της σελήνης....η απόχρωση της πανσέληνου στο μεσουράνισμα της. Είχε αρνηθεί εκατοντάδες φορές να τα βάψει! " Άκουσε εκεί να τα βάψει!"

 - ‘’ Κάντυ! Ξέρεις σε ποιά δεκαετία ζούμε?!! ‘’ Της είχε πει η φίλη της Κάρεν, σε μια από τις τελευταίες τους συναντήσεις στο Λος Άντζελες, την ώρα που γευμάτιζαν.
 - ‘’ Φυσικά και ξέρω!’’ απάντησε με πείσμα η Κάντυ.
 - ‘’ Τότε θα 'πρεπε να γνωρίζεις καλή μου, ότι δεν γίνεται να αφήνεις τα μαλλιά σου σε αυτή την εξωφρενική κατάσταση!!’’ τόνισε με στόμφο η ίδια και απαράλαχτη Κάρεν.
   Κάρεν Κλέις. Πάντα η Κάντυ θα είχε την απορία πως τελικά έγιναν φίλες αυτές οι δύο εντελώς διαφορετικές γυναίκες. Ναι, η Κάντυ δεν ταίριαζε με την Κάρεν, την σνομπ ηθοποιό των όσκαρ, ούτε με την σταρ του Χόλυγουντ, ταίριαζε όμως με την Κάρεν που λάτρευε τις γνήσιες καλιφορνέζικες πορτοκαλάδες και τους μεγάλους περιπάτους στην ακρογιαλιά.
 - ‘’ Κάντυ ακούς?!’’
 - ‘’ Πφφ....’’
 - ‘’ Λοιπόν θα φροντίσω για την δεξίωση των Κένεντυ, τον επόμενο μήνα, να επισκεφθούμε παρέα το κομμωτήριο!’’ επέμεινε η Κάρεν ,‘’ Καιρός να κάνουμε κάτι γι' αυτόν τον ασημί θάμνο! Δεν συμφωνείς, Κάντυ?! Κάντυ....’’

 " Λατρεύω αυτές τις μπούκλες!"
 " Θα τις λατρεύεις και όταν γεράσω?...."
 " Τότε ακόμη πιο πολύ.... ειδικά όταν θα γίνουν ένας ασημένιος θάμνος!"

- ‘’ Και ο ίδιος ο πρόεδρος να μου το ζητήσει, εγώ δεν τα βάφω!’’ είπε η Κάντυ στο είδωλο της στον καθρέφτη και πήγε να ξαπλώσει.

Ήταν νωρίς το απόγευμα που η Ντόροθυ χτύπησε απαλά την πόρτα και μπήκε στο δωμάτιο της Κάντυ για να την ξυπνήσει. Μια συνήθεια, η οποία είχε γίνει ένα με τον εαυτό της, όλα αυτά τα χρόνια να την περιποιείται. Προσεκτικά πλησίασε το κρεβάτι όταν η Κάντυ άνοιξε τα μάτια της. Δύο πράσινες γαλήνιες λίμνες...
 - ‘’ Ξύπνησα Ντόροθυ....’’ μουρμούρισε μέσα από ένα χασμουρητό.
 - ‘’ Ξεκουράστηκες Κάντυ?’’
 - ‘’ Μμμ... πρέπει να κοιμήθηκα αρκετά...’’
 - ‘’ Όχι πάρα πολύ, είναι νωρίς ακόμη αλλά έχεις επισκέπτη....’’
 - ‘’ Ποιόν?!’’ είπε ξαφνιασμένη και χωρίς να το πολυσκεφτεί πετάχτηκε απότομα επάνω, ξεχνώντας τα χρόνια της και αυτόματα μετανιώνοντας το....αχ! γιατί να την πονάει η μέση της κάθε φορά που το 'κανε αυτό?!
 - ‘’ Ήρθε ο κύριος Τέρενς Κάντυ!’’ απάντησε η Ντόροθυ και τράβηξε τις κουρτίνες να μπει ο γλυκός απογευματινός ήλιος της άνοιξης.

Ο Τέρενς έκανε βόλτες ανυπόμονα πάνω κάτω, στο μεγάλο χολ της έπαυλης." Ήρθα λίγο πιο νωρίς, απ' ότι με περίμενε....", συλλογίστηκε κάπως ανήσυχος. Είχε όμως τόσο πολύ καιρό να την δει, που θα μπορούσε να έχει έρθει από το πρωί και να την περιμένει. Του είχε λείψει αφάνταστα... και τώρα ήταν η ευκαιρία τους! "Ναι! Σήμερα που ήρθε μόνη της και θα την έχω όλη δική μου μόνο εγώ!" ,σκέφτηκε με λαχτάρα," Αύριο θα έρθουν και οι άλλοι και τότε δεν θα έχουμε τον χρόνο να μείνουμε μόνοι μας!", και με μια εντελώς ακούσια κίνηση χτύπησε το χέρι του στην κουπαστή της σκάλας.
 - ‘’ Δεν είναι λίγο αργά για ανακαίνιση της σκάλας Τέρενς? Έχει δοθεί το σπίτι ξέρεις!’’ τον ξάφνιασε η Κάντυ με την μελωδική φωνή της.
 Με δυο τρεις δρασκελιές ανέβηκε τα σκαλοπάτια, την άρπαξε στην αγκαλιά του και την σήκωσε λίγο στον αέρα!
 - ‘’ Τέρενς!’’ τον μάλωσε στοργικά και τότε αυτός την άφησε απαλά κάτω, κατέβασε το κεφάλι του λίγο παραπονιάρικα και έπιασε τα δυο της χέρια τρυφερά.
 - ‘’ Συγνώμη....’’ ψέλλισε.
 - ‘’ Τι συγνώμη παιδάκι μου?!’’ του φώναξε.’’ Έχεις αναλογιστεί πόσο ετών είμαι?!’’
Οι μπλε θάλασσες των ματιών του είχαν αναστατωθεί, αλλά η Κάντυ συνέχισε απτόητη. Αχ! Πόσο το διασκέδαζε!
 - ‘’Αν τα κάνεις αυτά σε μένα, ούτε που θέλω να φανταστώ τι κάνεις με τις πιτσιρίκες!!!’’ Κατέληξε γεμάτη ενθουσιασμό!
 - ‘’ Έχεις δίκιο! Με αυτές είμαι χειρότερος γιαγιά!!!’’ και γέλασε με την καρδιά του καθώς κατέβαινε αγκαζέ τα σκαλοπάτια με την πολυαγαπημένη του γιαγιά.

Απ' όλα τα εγγόνια της Κάντυ, ο Τέρενς ήταν αυτός που της είχε την μεγαλύτερη αδυναμία. Κανείς στην οικογένεια, δεν μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει γιατί αυτό το μικρό αγόρι με τις φακίδες και τα γαλανά ματάκια , ήταν τόσο πολύ κολλημένο στην γιαγιά του.
Όσο ήταν παιδάκι ο Τέρενς, προτιμούσε να περνάει τις ελεύθερες του  ώρες με την γιαγιά Κάντυ, αντί να παίζει με τα αδέλφια και τα ξαδέρφια του. Την εποχή που η Κάντυ βρισκόταν στο Σικάγο, ο μικρούλης Τέρενς δεν την άφηνε λεπτό σε ησυχία, την ακολουθούσε παντού και πάντα!
Τα καλοκαίρια του τα περνούσε πάντα μαζί της στο Λέικγουντ  παρέα και με τα άλλα παιδία της οικογενείας φυσικά. Και όταν έφτανε ο καιρός που η Κάντυ έπρεπε να φύγει για τα πολλά και ανόητα, κατά την γνώμη του Τέρενς, ταξίδια της, το κλάμα του σπάραζε την καρδία της. Βέβαια η Κάντυ έκανε  πάντα τα αδύνατα δυνατά να μην στερεί την αγάπη της και στα υπόλοιπα εγγόνια, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα ορισμένα από τα μικρά να υποφέρουν με τις εκρήξεις ζήλιας του Τέρενς. Ειδικότερα ο αδερφός του ο Μπερτ.
Καθώς μεγάλωνε ο Τέρενς και μπήκε στην εφηβεία, έμαθε να κρύβεται πιο εύκολα και έτσι σιγά σιγά επανήλθαν οι ισορροπίες. Η αδυναμία του όμως για την γιαγιά του δεν είχε αλλάξει στο ελάχιστο, απλά με τα χρόνια είχαν βρει μεταξύ τους, κώδικες επικοινωνίας, ώστε να μην γίνεται έντονα αντιληπτή, η ιδιαίτερη σχέση που είχαν αναπτύξει.
Κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει, όμως η Κάντυ και ο Τέρενς ήξεραν.
Ήταν ίδιοι άνθρωποι.
Ένιωθαν ο ένας τον άλλο, χωρίς πολλά λόγια και τους άρεσαν ή μισούσαν τα ίδια πράγματα, σε βαθμό που να καταντάει αστείο. Η Κάντυ ποτέ δεν αποκάλυψε σε κανένα ότι αυτή έμαθε στον μικρό Τέρενς πως να σκαρφαλώνει στα δέντρα και αυτός ποτέ δεν θα φανέρωνε ότι η γιαγιά του έκανε κρυφά ιππασία μαζί του, αν και ο γιατρός δεν της το επέτρεπε πια.
Έτσι και σήμερα έφυγαν από την έπαυλη με το αμάξι του Τέρενς, χωρίς να κουβεντιάσουν τον προορισμό τους, γιατί απλούστατα γνώριζαν και οι δύο που θα πάνε.

Την ίδια ώρα που η Κάντυ με τον Τέρενς αναχωρούσαν για την βόλτα τους, κάποιος άλλος επέστρεφε στο σπίτι του μετά από μια αρκετά κουραστική μέρα. Μια μέρα που όμως ήταν σχεδόν ίδια τα τελευταία δεκαεννιά χρόνια.
Ξυπνούσε το πρωί στις έξι παρά τέταρτο, έπαιρνε το πρόγευμα του ως τις έξι και μισή και άφηνε την πόρτα της κατοικίας του στις εφτά παρά τέταρτο ακριβώς για να πάει στον ουρανοξύστη των 'Αρντλει, όπου στεγαζόταν το γραφείο του. Μετά σταματούσε να μετράει τις ώρες μέχρι την στιγμή που ερχόταν η ώρα να επιστρέψει στο σπίτι του.
Ο Άρτσι Κρόνγουελ παρά τα χρόνια του, ήταν ένας καλοδιατηρημένος και πάντα κομψός κύριος. Τυπικός και συνεπής στην δουλειά του, πιστός σύντροφος στην σύζυγο του, στοργικός πατέρας στα παιδιά και τα εγγόνια του. Η ζωή του είχε φερθεί καλά σε γενικές γραμμές και κυλούσε σε μια αδιάκοπη ρουτίνα που από καιρό αποφάσισε ότι δεν μπορεί να ελέγξει πλέον.
Όταν μπήκε στο σαλόνι του σπιτιού του, βρήκε την Άννυ να χαζεύει ένα αδιάφορο γι' αυτόν, γυναίκειο περιοδικό.
  - ‘’ Καλησπέρα καλή μου!’’
  - ‘’ Πώς ήταν η μέρα σου Άρτσυ? ‘’ τον ρώτησε γλυκά.
  - ‘’ Καλά... όπως πάντα...’’
  - ‘’ Μμμ.. ωραία... ‘’ απάντησε ενώ συνέχιζε να γυρνάει τις σελίδες του περιοδικού.
  - ‘’ Βασικά όχι!’’
  - ‘’ Τι όχι Άρτσυ?’’
  - ‘’ Δεν ήταν ωραία...’’
  - ‘’ Τι δεν ήταν ωραία?’’
  - ‘’ Η μέρα μου Άννυ! Η μέρα μου δεν ήταν ωραία!’’ Και με αυτό έκατσε εξαντλημένος στην πολυθρόνα. Τώρα πια είχε την προσοχή της Άννυ.
   - ‘’ Είσαι καλά? Τι συνέβη Άρτσυ?’’ ρώτησε ανήσυχη , το λεπτό που είδε τον άντρα της σε αυτή την κατάσταση.
   - ‘’ Ο Νηλ...’’
   - ‘’ Ο Νηλ τι?’’
   - ‘’ Ήρθε στο γραφείο σήμερα’’. Ένιωθε τόση κούραση, τώρα που το ξαναθυμόταν...
   - ‘’ Τι ήθελε?!’’
   - ‘’ Να μου ζητήσει τον λόγο! Ο αχρείος ήρθε να μου ζητήσει τον λόγο!’’ φώναξε ο Άρτσυ. Η Άννυ κατάλαβε.
   - ‘’ Για το σπίτι?...’’ είπε δείλα η Άννυ.
   - ‘’ Ναι Άννυ για το Λέικγουντ!’’
   - ‘’ Μα δεν έχει το δικαίωμα.... το Λέικγουντ είναι της Κάντυ....πώς το μάθε...?’’
   - ‘’ Από την Κάντυ!!!’’
   - ‘’ Τι λες Άρτσυ?!!!’’
   - ‘’ Ναι Άννυ μου, από την ίδια την Κάντυ το έμαθε, γιατί τους κάλεσε στην εκδήλωση!!! Πραγματικά δεν ξέρω τι σκέφτηκε η φίλη σου’’, έτσι πάντα αποκαλούσε την Κάντυ ο Άρτσυ στην γυναίκα του, όταν νευρίαζε μαζί της, ‘’ αλλά να ξέρεις , ότι θα έρθει και θα κάνει φασαρία!''

Ένιωθε πως έπρεπε να σταματήσει το αυτοκίνητο όσο πιο ψηλά στον λόφο μπορούσε, ήξερε πολύ καλά μέσα του όμως, ότι αυτό θα θύμωνε και κατά κύριο λόγο θα στεναχωρούσε την γιαγιά του. Αν κάτι είχε νόημα απ' όλο αυτό για εκείνη, ήταν σίγουρα το ανέβασμα του λόφου να το κάνει μόνη της με τα πόδια.
Χωρίς να χάσει καιρό, βγήκε απ' το σπορ λευκό αμάξι του και άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού.
  - ‘’ Δεν νομίζω να με θεωρείς και συ μια αβοήθητη γριούλα και να μου προσφέρεις το χέρι σου να βγω...’’ δήλωσε η Κάντυ με πείσμα.
  - ‘’Ο νέος σου σοφέρ την πάτησε να υποθέσω?’’ χαχάνισε ο εγγονός της διασκεδάζοντας στην σκέψη της έκφρασης που θα 'χε ο καημένος ο σοφέρ. Η Κάντυ του έκλεισε το μάτι.
  - ‘’ Θα σε δω επάνω γιαγιά!’’ και με μεγάλες δρασκελιές άρχισε να ανηφορίζει τον λόφο, αφήνοντας την Κάντυ να ανεβεί με τον δικό της ρυθμό.
Η Κάντυ με κάθε βήμα που έκανε επάνω στον λόφο, ένιωθε ότι κέρδιζε χρόνια από την ζωή της. Ένα...πόσο ετών ήταν τώρα?...δύο....έγινε γιαγιά πρώτη φορά... τρία..... ο γάμος της..... τέσσερα.....μια νύχτα στην Σκωτία..... πέντε.....μοναξιά.....έξι.....λευκά τριαντάφυλλα....κάθε βήμα μια στιγμή.... κάθε στιγμή και μια ανάμνηση... κάθε ανάμνηση και ένα πρόσωπο...μήνες....δάκρυα....χρόνια.... χαμόγελα...
  - ‘’ Γιαγιά!’’ της φώναξε ο Τέρενς καθώς αυτή έφτανε στην κορυφή αρκετά κουρασμένη, απίστευτα όμως χαρούμενη.
  - ‘’ Την επόμενη φορά θα σε χρονομετρήσω! Όλο και πιο γρήγορη γίνεσαι!’’
"Την επόμενη φορά...." μια σκιά πέρασε από το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο της Κάντυ.
  - ‘’ Με κορόιδεύεις Τέρενς ή έτσι νομίζω?’’
Δεν απάντησε, είχε δει την σκια. Δεν θα ρωτούσε. Είχε υπομονή .Θα περίμενε.
 - ‘’ Αχ! Τι καλά!’’ είπε η Κάντυ τρισευτυχισμένη και κάθισε στο δροσερό καταπράσινο χορτάρι του λόφου. Ο εγγονός της την ακολούθησε.
Ηρεμία....μόνο οι ψίθυροι του ανέμου.
Τον κοίταξε γαλήνια και περίμενε.
 - ‘’ Θα είναι όλοι εδώ αύριο γιαγιά....’’ δεν ήταν ερώτηση, αλλά δήλωση.
 - ‘’ Το ξέρω...’’
 - ‘’ Θέλεις να είναι όλοι?!’’
Όχι δεν το ήθελε και ο Τέρενς το γνώριζε.
 - ‘’ Δεν γίνεται διαφορετικά’’.
 - ‘’ Μα είναι τα γενέθλια σου, γιαγιά μου!’’ είπε έντονα.
 - ‘’ Μμμ...’’
 - ‘’ Μπορείς να κάνεις ότι σου αρέσει! Το ξέρεις αυτό?!’’
 - ‘’Μμμ...’’
 - ‘’ Ακύρωσε την αυριανή εκδήλωση και πάμε σινεμά!’’ συμπλήρωσε ο Τέρενς, γεμάτος ενθουσιασμό. Η Κάντυ δεν κρατήθηκε και έβαλε τα γέλια.
 - ‘’ Σινεμά?! Με την γιαγιά σου?! Εκείνη η νόστιμη κοπέλα που μου γνώρισες τι έγινε?!’’
 - ‘’Δεν έγινε !’’ είπε και έβγαλε την γλώσσα του κοροϊδευτικά.
 - ‘’ Αχ! Λυπάμαι καλέ μου.... σε πίκρανε πολύ?!’’
 - ‘’ Γιαγιά! Τώρα νομίζω εσύ με κοροϊδεύεις!’’ και για ακόμη μια φόρα η Κάντυ γέλασε με την ψυχή της.

Γιατί

Με θέα τον ουρανό που κόντευε να πάρει φωτιά απ' το ηλιοβασίλεμα και σύντροφο το δροσερό αεράκι, γιαγιά και εγγονός καθόταν στον λόφο της Πόνυ, αρκετή ώρα χωρίς να νιώθουν την ανάγκη να μιλήσουν, χαμένοι ο καθένας στις δικές του σκέψεις. Καθώς όμως τα νιάτα είναι σχεδόν πάντα ορμητικά, ο Τέρενς αν και υπομονετικός από την φύση του, ένα στοιχείο, που είχε κληρονομήσει απ' τον παππού του, τελικά έσπασε την σιωπή.
 - ‘’ Θα ξαναφύγεις.... σωστά?’’
 - ‘’ Ναι...’’
 - ‘’ Πότε?’’
 - ‘’Σύντομα....’’
 - ‘’ Γιατί?’’
 - ‘’ ..... ‘’
 - ‘’ Γιατί??!!’’
" Γιατί είχε ξανακάνει αυτό το διάλογο?...." ,η Κάντυ σαν σε όνειρο έβλεπε να της κάνουν αυτή την ερώτηση ξανά και ξανά " Γιατί?".... "Αχ, γιατί έπρεπε να τον επαναλαμβάνει πάλι? Γιατί?".
Το βλέμμα της θόλωσε.....μέσα απ' την ομίχλη των ματιών της, είδε εκείνο του μικρού της Τέρενς, σχεδόν υγρό...." Δεν θέλω άλλα δάκρυα σε αυτόν εδώ τον λόφο...",
- ‘’ Καλό μου παιδί….’’ ψιθύρισε..." Την ξέρεις την απάντηση.... ειδικά εσύ"
 - ‘’ Δεν θα ξαναγυρίσεις...’’
" Θα έρχεσαι εσύ "...
Αφύπνιση.
 - ‘’ Ναι Τέρενς, δεν θα ξαναγυρίσω...λυπάμαι’’.
" Γύρισα πολλές φορές στην ζωή μου...πολλές που δεν ήθελα καν, άλλες που δεν ήξερα που αλλού να πάω...και άλλες που ήταν το μόνο μέρος το οποίο αναζητούσα και είχα ανάγκη να έρθω..."
 - ‘’ Θα σου λείψει ο λόφος γιαγιά....’’
 - ‘’ Μμμ...’’
παύση..... κενό.... παύση....
κενό....παύση.... κενό....
 - ‘’ Γιατί γιαγιά δεν με φωνάζεις ποτέ Τέρρυ?’’
Έκρηξη!
Έτσι τόσο στεγνά... η καρδιά της πήγε να σταματήσει..." Τέρρυ...Τέρρυ..."
 - ‘’ Γιαγιά....γιατί....’’
Την περίμενε αυτή την στιγμή...δεν ήθελε να έρθει ποτέ όμως...
"Γιατί το Τέρρυ ανήκει αλλού...."
Πόνος....μυστικά.... ντροπή... πόνος...

" Μη φοβάσαι αγάπη μου...."
" Είμαι δειλή τελικά...."
" Είσαι ένας γενναίος ταρζάν!"

Όφειλε μια απάντηση....
 - ‘’ Σε ρώτησα κάτι γιαγιά, σε παρακαλώ πολύ, απάντησε μου....’’
 -...... " δειλή !"
 - ‘’ Τόσα χρόνια το ξέρεις, ότι είσαι το μόνο άτομο στην οικογένεια που με φωνάζει με το επίσημο μου όνομα?! Γιατί όχι Τέρρυ, όπως με φωνάζει η μαμά και ο Μπερτ?!’’
 - ‘’ Τέρενς παιδί μου...." δειλή !"
 - ‘’ Γιαγιά μου....’’, της έπιασε τα χέρια στοργικά, ’’… τόσα χρόνια έχουμε μαλώσει παρά ελάχιστες φορές, και ειδικά σήμερα δεν θα 'θελα με τίποτα στον κόσμο να σε στεναχωρώ.... δικαιούμαι όμως μια απάντηση...’’
Η Κάντυ αναστέναξε βαθιά.
 - ‘’ Την ξέρεις την απάντηση ήδη γλυκέ μου...." δειλή !"
 - ‘’ Θέλω να την ακούσω με την δική σου φωνή γιαγιά!’’ και την κοίταξε με πείσμα μέσα στα μάτια.
 - ‘’ Αν.... αν σου πω που θα πάω... θα το θεωρήσεις σαν απάντηση..?!’’
Το πρόσωπο του άστραψε από χαρά και η Κάντυ κατάλαβε με ανακούφιση, ότι αυτό και μόνο αρκούσε.....
- ‘’ Στη Σκωτία....’’
" γενναία !".


Υποκρίτρια

"Πρώτα αυτός ο ηλίθιος ο Άλμπερτ πούλησε το σπίτι στην Σκωτία, και τώρα η Κάντυ ξεφορτώνεται το Λέικγουντ!" σκέφτηκε εξαγριωμένος ο Νηλ και σηκώθηκε απ' το κρεβάτι χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά στο ημίγυμνο κορμί της νεαρής ερωμένης του, η οποία κοιμόταν αμέριμνη. Από την ζωή του Νηλ, είχαν περάσει αρκετές γυναίκες. Δύο γάμοι, πολλές φιλενάδες, ένας αρραβώνας και ένας ψεύτικος..." Κάντυ..." .
Η μοναδική γυναίκα που είχε επιθυμήσει όσο τίποτα άλλο, και η μοναδική επίσης που πότε δεν θα την είχε στο κρεβάτι του...
- ‘’…ναι φυσικά ’’ ,σφύριξε μέσα από τα δόντια του," Στην αρχή ήταν ο γλυκούλης Άντονυ, μετά εκείνος ο αλκοολικός ηθοποιός και τέλος ο μεγάλος θείος Άλμπερτ!", ξεφύσηξε,
- " Ανόητη Κάντυ! Εγώ δεν της ήμουν ποτέ αρκετός... η ηθική κυρία Κάντυ !" ,κάγχασε δυνατά.
" Υποκρίτρια!".
Βεβαία ήταν ειρωνεία, ειδικά ο Νηλ να σκέφτεται την Κάντυ ως υποκρίτρια. Αυτός που είχε δολοπλοκήσει, εξαπατήσει και μειώσει κάθε ζωντανό πλάσμα που βρέθηκε στο διάβα του. Υποχείριο της αδερφής του για χρόνια, μα και καλός "μαθητής" δίπλα της, σαν μια μικρή ύαινα που καραδοκεί να κλέψει το κουφάρι, ο Νηλ αρίστευσε στην τέχνη της πανουργίας.
Τα δύσκολα χρόνια της ύφεσης, και ενώ οι περισσότεροι επιχειρηματίες έβαζαν ένα πιστόλι στον κρόταφο, ο Νηλ έκανε χρυσές δουλειές με την μαφία και μετά ήρθε ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος και το παράνομο εμπόριο όπλων. Ο Νηλ θησαύρισε. Είχε τους πάντες και τα πάντα στα χέρια του. "Εκτός...." με μια απότομη κίνηση σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου.
  - ‘’ ...Άλο..’’
  - ‘’ Δώσε μου την κυρία σου! ‘’ απαίτησε.
 Αναμονή...
  - ‘’ Παρακαλώ?’’ είπε η γυναικεία φωνή άκρως ενοχλημένη.
  - ‘’ Πάρε το τζετ απόψε και έλα!’’ της φώναξε.
  - ‘’ Νηλ?...’’
  - ‘’ Η Κάντυ έδωσε το Λέικγουντ! Φρόντισε να είσαι στην Αμερική ως αύριο!’’
   Η γραμμή νέκρωσε και η Ελίζα στεκόταν σαν στήλη άλατος.

Τα αδέρφια

Στο γυρισμό για το σπίτι, γιαγιά και εγγονός καθρέφτιζαν τα πρόσωπα τους την νηνεμία της θάλασσας μετά την φουρτούνα. Δεν είχε νόημα να ειπωθούν περισσότερα λόγια και έτσι κατέφθασαν στην έπαυλη φλυαρώντας περί ανέμων και υδάτων.
Αλαφιασμένη σχεδόν η Ντόροθυ πήγε να τους υποδεχτεί.
 - ‘’ Κυρία Κάντυ!...’’
 - ‘’Α, Ντόροθυ υπάρχει κάποιο έτοιμο δωμάτιο να μείνει από σήμερα ο Τέρενς?’’
  - ‘’ Ναι, ναι βέβαια Κάντυ...’’
  - ‘’ Πολύ ωραία!’’ ενθουσιάστηκε η Κάντυ.
  -‘’... αλλά... ναι...νομίζω ότι θα έχεις μεγαλύτερη παρέα για το βράδυ Κάντυ’’.
  - ‘’ Ωχ... ήρθε και ο μπαμπάς από σήμερα?’’... είπε ο Τέρενς και σφύριξε μελωδικά.
  - ‘’ Σσσ... Τέρενς!’’ και του κλείσε το μάτι η Κάντυ.
  - ‘’ Καλά, καλά! Εγώ φεύγω, έχω μια μικρή δουλίτσα να κάνω....θα σε δω στο δείπνο γιαγιά μου!’’ και με ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο της Κάντυ, πήδηξε στο ανοιχτό αμάξι του και έφυγε.
  - ‘’ Λοιπόν Ντόροθυ, ποιό από τα παιδιά μου μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί από σήμερα?
  - ‘’ Κανένα! Δυστυχώς Κάντυ θα υποστείς την παρέα, την δική μου και της Άννυ!’’ είπε ο Άρτσυ χαμογελαστός από το πλατύσκαλο.
  - ‘’ Άρτσυ!!!’’
Δεν είχαν έρθει τα παιδιά της, αλλά τ' αδέρφια της! Γιατί αυτό ήταν η Άννυ και ο Άρτσυ για την Κάντυ! Τα αδέρφια που θα μπορούσαν να έχουν γεννηθεί από την ίδια μητέρα. Δεν κυλούσε το ίδιο αίμα στις φλέβες τους, αλλά ο δεσμός τους ήταν το ίδιο, ίσως και περισσότερο ισχυρός. Δεκαετίες ολόκληρες ο ένας στο πλευρό του άλλου, με βάσανα και χαρές είχαν μοιραστεί τα πάντα." Τα πάντα Κάντυ?", ναι τα πάντα! " Και το μυστικό σου?", δεν θα 'ναι για πολύ καιρό ακόμη, μυστικό! Και έτσι σώπασε η μικρή φωνούλα στο κεφάλι της Κάντυ.
Αντάλλασαν τα νέα τους με ευθυμία, στο μικρό σαλονάκι της τραπεζαρίας, όση ώρα περίμεναν να σερβιριστεί το δείπνο, όταν ο Άρτσυ αποφάσισε ότι δεν γινόταν να το αναβάλλει άλλο.
  - ‘’ Κάντυ να σε ρωτήσω κάτι?’’
" Ημέρα των ερωτήσεων.... αχ..."
  - ‘’ Ναι φυσικά Άρτσυ μου’’, απάντησε η Κάντυ και του χάρισε ένα ευγενικό χαμόγελο.
  - ‘’ Μάλλον για να το θέσω πιο σωστά, έχω παραπάνω από μια απορία’’...συνέχισε με κάποια ένταση στην φωνή.
Η Άννυ παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα, δεν της άρεσαν οι καβγάδες. Πότε δεν της άρεσαν. Και ειδικά οι διαξιφισμοί του άντρα της με την φίλη της, όποτε συγκρούονταν το πείσμα της Κάντυ με την τυπικότητα του Άρτσυ, γινόταν έκρηξη!
 - ‘’ Θες να με σκάσεις Άρτσυ? Θα μου πεις?’’
 - ‘’ Για το Λέικγουντ πώς το 'μαθε ο Νηλ?’’
 - ‘’ Από εμένα...’’
 - ‘’ Πώς έγινε αυτό Κάντυ?’’
 - ‘’ Του τηλεφώνησα και τον ενημέρωσα για την εκδήλωση Άρτσυ!’’
Ο Άρτσυ ένιωθε να φουντώνει.
 - ‘’ Τι ακριβώς του είπες? Και γιατί στην ευχή τον κάλεσες, μου εξηγείς?’’
 - ‘’ Καλέ μου μην πιέζεις την Κάντυ σε παρακαλώ πολύ....θα.. θα είχε τους λόγους της για να το κάνει αυτό...’’
 - ‘’ Δεν με πιέζει Άννυ μου...’’ καθησύχασε την φίλη της, αν και είχε αρχίσει να βράζει μέσα της.
 - ‘’ Θα σου πω Άρτσυ. Θεώρησα ότι όφειλα να τον ενημερώσω, ότι το Λέικγουντ  αλλάζει χέρια, γιατί αυτό είναι το σωστό!’’
 - ‘’ Το σωστό?!! Έχεις τρελαθεί Κάντυ?!’’
 - ‘’ Καθόλου!’’
 - ‘’ Το ξέρεις ότι ήρθε σήμερα, τρελαμένος στο γραφείο μου, και μου ζητούσε τον λόγο?!’’
 - ‘’ Το φαντάστηκα ότι μπορεί να γίνει αυτό, συγνώμη Άρτσυ!’’
 - ‘’ Φώναζε και σε χαρακτήριζε με επίθετα που δεν θα 'θελες να μάθεις!’’
Η Άννυ έβαλε το χέρι στο στόμα για να πνίξει μια φωνούλα. Η Κάντυ όμως γέλασε.
 - ‘’ Τυπικός Νηλ...’’
 - ‘’ Μέσα σε όλες τις ασυναρτησίες που 'λεγε, μου κοπάνησε και για το εξοχικό στην Σκωτία! Ότι εσύ και ο Άλμπερτ, χωρίς ίχνος ντροπής ξεπουλάτε την περιουσία των Άρντλέι!!’’
" Γλύκε μου Άλμπερτ... μας κυνηγάνε ακόμη και τώρα..."

" Κάντυ Κάντυ μου.... έκανα ένα λάθος... θα με συγχωρέσεις?.."
" Έκανες αυτό που σου είπε η καρδιά σου.."
" Και η δική σου καρδία τι λέει..? "
" Ότι ήτανε σωστό..."
" Δεν λυπάσαι...?"
" Χαίρομαι..."
" Σ' αγαπώ..."
" Και 'γω σ' αγαπώ μεγάλε Μπερτ μου "

- ‘’ Τελικά Κάντυ θα μου πεις γιατί τον κάλεσες στην εκδήλωση της οικογενείας μας?! Και ειδικά την ήμερα των γενεθλίων σου?!!’’ ρώτησε ο Άρτσυ νευριασμένος και ανυπόμονος!
 - ‘’ Γιατί Άρτσυ μου ως κεφαλή της οικογενείας των Άρντλει, νομίζω ότι έχω όλο το δικαίωμα να καλέσω τα μέλη της και να τους ανακοινώσω ορισμένες μου αποφάσεις!’’.
Και αυτό η Κάντυ το είπε χωρίς πείσμα, αλλά με την σοβαρότητα και την αποφασιστικότητα, που τόσο καλά της είχε διδάξει ο άντρας της.


'Ένα γράμμα για μένα

Είχε σχεδόν σουρουπώσει, όταν ο Τέρενς ξαναγύρισε στον λόφο της Πόνυ και ξαπλωμένος στο υγρό γρασίδι , έκανε ένα απολογισμό της σημερινής ημέρας. Κοιτώντας τ' αστέρια που λαμποκοπούσαν στον ανοιξιάτικο νυχτερινό ουρανό, θυμήθηκε τα καταπράσινα φωτεινά μάτια της γιαγιάς του την στιγμή που του 'λεγε εκείνη, την μια και μόνη λέξη, " Σκωτία ".
Του ήταν αρκετό.
" Όταν ανακάλυψα τυχαία εκείνο το γράμμα, ήμουν ακόμη  ένα παιδάκι, που λάτρευε να κρύβεται στο δωμάτιο της γιαγιάς του. Δεν καταλάβαινα πολλά... το διάβασα τόσες πολλές φορές, που παραλίγο να το μάθω απ' έξω.... είχα μπερδευτεί, ήταν ένα γράμμα για μένα!.... " Αγαπητέ Τέρρυ" έγραφε.. και όμως δεν ήταν...είχα σαστίσει....Μιλούσε για μια εποχή που δεν είχα ζήσει, για ανθρώπους που δεν πρόλαβα να γνωρίσω....Είχε τόση αγάπη μέσα του εκείνο το γράμμα, που αν και παιδί μου πόνεσε την καρδιά....Ένα μπερδεμένο κουβάρι οι σκέψεις μου, απορίες και περιέργεια....ποιός το είχε γράψει...? σίγουρα η γιαγιά μου αν και δεν υπέγραφε με το όνομα της...." φακιδομούρα ταρζάν ", μου είχε φανεί τόσο αστείο που 'βαλα τα γέλια!... γιατί δεν το έστειλε ποτέ σε εκείνο τον άνθρωπο που είχε το ίδιο όνομα με μένα?....ποιός ήταν αυτός?!...αναγνώρισα το όνομα του παππού μου.... αυτός ήξερε για το γράμμα?....Τελικά ήμουν πολύ μικρός για να βγάλω κάποια άκρη και νιώθοντας ντροπή που είχα παραβιάσει άθελα μου, την προσωπική ζωή της γιαγιάς, το άφησα να περάσει ....Χωρίς να της το πω, παρόλο που δεν το ξέχασα ποτέ...Μερικά χρόνια όμως αργότερα, την εποχή που σπούδαζα στο Λονδίνο, ένα όνομα ήρθε από το παρελθόν για να με στοιχειώσει...."

- ‘’ Τέρρυ!!! Θα έρθεις μαζί μας απόψε?’’
- ‘’...μμμ που θα πάτε Κλαρίς? ‘’
- ‘’ Λέμε να πάμε θέατρο.... ο Πωλ είπε κάτι για την νέα επιτυχία, εκείνου του άγγλου συγγραφέα....’’
-‘’.... μμμ δεν έχω και πολύ όρεξη για θέατρο....ποιόν άγγλο λες?....’’
- ‘’ Τον Γκράχαμ βρε χαζούλη!!’’

" Ήταν δυνατόν να είναι το ίδιο άτομο με το γράμμα?!...όχι... εκείνος ήταν ηθοποιός....αν... όχι, όχι ήταν στην Αμερική...ναι αλλά ... χρόνια πέρασαν από τότε....δεν ήξερα πόσα... σίγουρα αρκετά.....Αυτή την φορά δεν θα το άφηνα να περάσει... ήθελα πραγματικά να γνωρίσω εκείνον τον άντρα που τόσο αγάπησε η γιαγιά μου και τον οποίο άφησε για την ευτυχία μιας άλλης γυναίκας.
Ήταν μια τυπική λονδρέζικη μέρα.... είχα γίνει σχεδόν μούσκεμα απ' το ψιλόβροχο, όταν μπήκα στην είσοδο της οικίας και βρήκα τον θυρωρό να με κοιτάζει με νυσταλέο ύφος...."

- ‘’ Καλημέρα σας, μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε ποιό είναι το διαμέρισμα του κυρίου Γκράχαμ?’’
- ‘’ Λυπάμαι νεαρέ μου, ο κύριος Γκράχαμ δεν δέχεται επισκέψεις σήμερα’’.
- ‘’ Σας κάνει κόπο να τον ενημερώσετε, ότι θέλω να τον δω?’’
- ‘’.... καλά.... και τι να του πω? ποιός τον ζητάει?’’
- ‘’ Πείτε του ότι έχω να του παραδώσω ένα γράμμα.’’
- ‘’ Τα ταχυδρομεία δεν λειτουργούν, νεαρέ?’’
- ‘’ Σας παρακαλώ... απλά πείτε του ότι έχω ένα γράμμα, από το σπίτι του μικρού αλόγου!’’
- ‘’ Αστείο παλικάρι είσαι....! Περίμενε εδώ’’.

 " Δέκα λεπτά αργότερα χτυπούσα το κουδούνι της πόρτας... το μυαλό μου έλεγε, ότι τρελάθηκα και δεν είχα καμία δουλειά εκεί πέρα, δεν μπορούσα όμως να φύγω έτσι απλά....η πόρτα άνοιξε και αντίκρισα έναν ψηλό άντρα, περίπου στην ηλικία της γιαγιάς μου, να με κοιτάει με το πιο βαθύ μπλε βλέμμα που είχα δει ποτέ στην ζωή μου..."

- ‘’ Ο κύριος Γκράχαμ..?’’
- ‘’ Ο ίδιος! ‘’
" Διέκρινα μια ειρωνεία στην φωνή του? ή έτσι νόμισα?...."
- ‘’ Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω...αλλά..έχ....’’
- ‘’ Ναι αλλά ενοχλείς.....’’
" Τι αγενής για τόσο μεγάλος άνθρωπος!"
- ‘’ Συγνώμη έκανα λάθος που ήρθα, αντίο σας!’’
" Έβαλε τα γέλια μόλις τώρα ή εγώ δεν κατάλαβα...."
-‘’  Έκανε λάθος τελικά η γιαγιά σου...  μοιάζεις σε αυτήν και όχι στον Άλμπερτ,  Τέρενς!’’
-  ‘’...ορίστε...?!.....’’
- ‘’ Πέρασε μέσα....φακιδομούρικο εγγόνι του ταρζάν!’’
"..................."

" Ήξερε!!! Ήξερε ποιός ήμουν!!!..... Την στιγμή που πήρα την απόφαση να πάω.... ποτέ δε μου πέρασε απ' το νου, ότι υπήρχε κάτι περισσότερο από αυτό που είχα φανταστεί!...Η κουβέντα που ακολούθησε εκείνη την μέρα στο σαλόνι του, ήταν καταλυτική για την ζωή μου....Απογοήτευση, θυμός, άρνηση στην αρχή. Kατανόηση, λύπη, συμπόνια και χαρά στην συνέχεια.....λύτρωση στο τέλος!"

- ‘’ Και με το γράμμα τι θα γίνει?’’
- ‘’ Νομίζω μου ανήκει...εσύ τι λες?’’
- ‘’ Η γιαγιά θα θυμώσει.... το πήρα κρυφά!’’
- ‘’ Χμμ....ποιός την ακούει μετά την Κάντυ ε?!’’

" Τελικά τον συμπάθησα, αυτόν τον σνομπ άγγλο κύριο.... και με ανάλαφρη καρδιά, έφυγα...'Ένιωθα την γιαγιά μου... και 'γω έτσι θα λειτουργούσα....Το μόνο που εξακολουθούσε να με απασχολεί, ήταν ότι η γιαγιά δεν μου έκανε συζήτηση ποτέ για το περιστατικό, αν και πλέον γνώριζε....Δεν ήθελα να αισθάνεται ντροπή για τις επιλογές της...."
 - ‘’ Συγνώμη γιαγιά μου που σε αναστάτωσα…’’, μονολόγησε ο Τέρενς και άρχισε να κατηφορίζει τον λόφο της Πόνυ.

Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού μια γυναικεία φιγούρα βρισκόταν στα όρια της υστερίας.
Η βαρόνη βημάτιζε νευρικά πάνω κάτω στην κεντρική σάλα του πύργου της, καθώς προσπαθούσε να βάλει σε μια σειρά, τις σκέψεις της.
Η Ελίζα Ράνγκαν και νυν βαρόνη Ντιφούρ, δεν φημιζόταν για την εξυπνάδα της, αλλά για την υπέρμετρη πονηριά της. Έτσι και τώρα μελετούσε δόλια τις επόμενες κινήσεις τhς. Με αυτές ακριβώς τις κινήσεις, είχε σχεδιάσει όλη την γραμμή της ζωής της. Δεν το 'βαζε ποτέ κάτω, ήταν μια αδίσταχτη γυναίκα που δεν είχε αισθανθεί , ούτε ένα ίχνος συμπόνιας ποτέ και για κανέναν. Την μοναδική φορά που ένιωσε ηττημένη, ήταν όταν η Κάντυ "τύλιξε", κατά την δική της άποψη, και παντρεύτηκε τον Άλμπερτ.
Τότε ήταν που αποφάσισε να κρυφτεί για μερικά χρόνια στο παρασκήνιο και ήρθε να ζήσει στην Γαλλία. Ανά διαστήματα έβγαινε από την φωλιά της σαν την αλεπού που κλέβει αυγά, και προσπαθούσε να φέρει την δυστυχία στην αιώνια εχθρό της, τελικά όμως με τα χρόνια αφιερώθηκε στην εύρεση σκανδάλων, της υψηλής κοινωνίας του Παρισιού. Στο πίσω μέρος όμως, της σκοτεινής ψυχής της, πίστευε με λύσσα, ότι θα ερχόταν η μέρα που η Κάντυ θα πλήρωνε....
Το τηλεφώνημα του αδερφού της, δεν την είχε αναστατώσει απλώς. Την εξαγρίωσε. Αυτό που είχε κάνει η Κάντυ ήταν το ποτήρι που ξεχείλισε.
- ‘’Δεν θα το επιτρέψω ποτέ!’’ ούρλιαξε μανιασμένη και διέταξε να της ετοιμάσουν το τζετ.
Αναχωρούσε για την Αμερική σήμερα.


Θέλω να είσαι ελεύθερη

Το δείπνο στο Λέικγουντ εκείνο το βράδυ, πέρασε τελικά μέσα σε μια πολύ όμορφη και ζεστή ατμόσφαιρα, παρόλη την ένταση της μέρας. Ο Άρτσυ είχε ξαναβρεί το κέφι του, και με την βοήθεια λίγου παραπάνω κρασιού, τους διασκέδασε αρκετά, με τις ιστορίες από την εποχή που φοιτούσαν στο κολέγιο του Αγίου Παύλου και την ακατάπαυστη προσπάθεια του αδερφού  του Στίαρ ,να ανακαλύψει τρόπους επικοινωνίας με την Κάντυ.
"Γλυκές αναμνήσεις, ξέγνοιαστα νιάτα... Καλέ μου Στίαρ... πόσο μεγάλοι νιώθαμε τότε....", νοστάλγησε η Κάντυ.
Κανείς εκ των τεσσάρων δεν μπορούσε ακριβώς να φανταστεί την θύελλα που θα ερχόταν αύριο, αν και η Κάντυ ήταν προετοιμασμένη για τα χειρότερα. Οι  ανακοινώσεις που είχε σκοπό να κάνει, δεν θα σόκαραν μόνο τον Νηλ, αλλά δυστυχώς και όλους τους άλλους. Δεν ήθελε να πληγωθούν τα παιδιά της, ούτε και οι φίλοι της, δεν μπορούσε όμως να πράξει διαφορετικά και ούτε ήθελε.
- ‘’ Θα μου θυμώσουν Άλμπερτ...’’ είπε η Κάντυ στην φωτογραφία του ,αργά το βράδυ, όταν πήγε στην κάμαρα της," Και συ τι θα κάνεις Κάντυ μου?" ,την ρωτούσε μες στο μυαλό της....
- ‘’..τι θα κάνω...? δεν ξέρω τι θα κάνω....’’
" Θα ακούσεις την καρδιά σου Κάντυ μου...".
– ‘’Αποφάσεις, επιλογές...η ζωή μου πάντα σε μια δύνη επιλογών...", τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα. Τώρα ήταν μόνη και μπορούσε να κλάψει. Δεν ήταν δάκρυα πόνου, ούτε δάκρυα λύπης, ήταν τα δάκρυα των αναμνήσεων....των επιλογών. Των δικών της επιλογών.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι της και τα δάκρυα έτρεχαν ακόμη στα μάγουλα της, βουβά κυλούσαν ασταμάτητα..." μην κλαις Κάντυ μου..... μην μετανιώνεις για την ζωή σου....εγώ δεν μετάνιωσα ποτέ Κάντυ μου....μη κλαις μικρούλα μου.... το ξέρεις ότι είσαι πιο όμορφη όταν γελάς.....είσαι πιο όμορφη και όταν κοιμάσαι!".....

- ‘’ Τελικά δεν είσαι μόνο όμορφη όταν γελάς, αλλά και όταν κοιμάσαι!’’ Είπε η ανδρική βαθιά φωνή στο ξανθό κορίτσι, που λιαζόταν γαλήνια στην κορυφή του λόφου.
- ‘’ Άλμπερτ!’’ πετάχτηκε επάνω και έπεσε στην αγκαλιά του.
- ‘’ Κάντυ! Κάντυ μου!’’ της είπε με την μοναδική του ζεστασιά.
- ‘’ Αχ! Άλμπερτ νόμιζα ότι δεν θα σε ξαναδώ ποτέ!!! Γιατί άργησες να μου γράψεις!’’ είχε τόσο παράπονο η φωνή της...‘’ Μου έλειψες, καλέ μου Μπερτ!’’
- ‘’ Και μένα Κάντυ μου, ήθελα να σου κάνω έκπληξη εγώ ο ίδιος! Πώς τα πήγα?!’’ της χάιδεψε τα μαλλιά και η Κάντυ ένιωσε αμήχανα..." γιατί...? δεν ξέρω.... κουτή Κάντυ.... επειδή έχεις καιρό να τον δεις! ναι, ναι! αυτό είναι!"
- ‘’ Νομίζω τα πήγες περίφημα! Με τρόμαξες για τα καλά!’’ χαχάνισε χαρούμενη.
Ο Άλμπερτ  καθώς κοίταζε τρυφερά το γλυκό  της πρόσωπο ,δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει πόσο είχε ανθίσει η Κάντυ, αν και η ευγενική του φύση τον μάλωνε! Τρία χρόνια ήταν πάρα πολύς καιρός! "Νομίζω πως δεν γίνεται να το αναβάλλω άλλο....." ,σκέφτηκε και χωρίς να το καταλάβει, αναστέναξε σιγά. Η Κάντυ στην στιγμή το πρόσεξε.
- ‘’ Θα ξαναφύγεις Άλμπερτ?...’’
- ‘’ Δυστυχώς ναι.... Κάντυ μου...’’
" Πάλι μόνη μου θα μείνω...." και μια μικρή υποψία υγρής γυαλάδας εμφανίστηκε στα πελώρια μάτια της. Ο Άλμπερτ το είδε και χωρίς να χάσει χρόνο συνέχισε.
- ‘’ Κάντυ μου γι' αυτό τον λόγο ήρθα να σε δω από κοντά και δεν σου έγραψα....για να σου μιλήσω...’’
Η Κάντυ κούνησε το κεφάλι... και του χαμογέλασε πλατιά... του έδινε τον χώρο να συνεχίσει.
- ‘’ Κάντυ το ξέρεις ότι είσαι και επίσημα ενήλικη?’’
- ‘’ Ε... δεν είμαι και καμιά γριά Άλμπερτ!’’
- ‘’ Όχι... όχι, είπε μέσα απ' τα γέλια του, δεν είσαι Κάντυ μου!’’
- ‘’ Και τι αν είμαι ενήλικη Άλμπερτ....? Εγώ το ίδιο αισθάνομαι!’’ και του 'βγαλε την γλώσσα.
- ‘’ Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεσαι πλέον κηδεμόνα Κάντυ!’’ της είπε το ίδιο ζέστα αλλά λίγο πιο σοβαρά.
- ‘’ Αααα.... κουτή που είμαι τελικά!’’ ξεκαρδίστηκε. Ο Άλμπερτ όμως, είχε σοβαρέψει.
- ‘’ Κάντυ τι θέλεις να κάνεις?’’
- ‘’ Τι εννοείς καλέ μου Άλμπερτ?’’  την μπέρδεψε.
- ‘’ Είσαι ευτυχισμένη εδώ Κάντυ? Πραγματικά ευτυχισμένη...? Έχεις μια ολόκληρη ζωή μπροστά σου, μπορεί να θέλεις να κάνεις κάτι... να σπουδάσεις.... δεν ξέρω... ίσως ιατρική...!’’
Ο Άλμπερτ ήταν καταιγιστικός! Η Κάντυ για πρώτη φορά από τότε που τον γνώριζε, τον έβλεπε και τον άκουγε να της μιλάει έτσι.
-‘’...δεν το έχω σκεφτεί... είμαι καλά εδώ Άλμπερτ, έχω τα παιδιά, το ιατρείο του κυρίου Μάρτιν,βοηθάω την κυρία Πόνυ.... πρέπει...’’  η φωνή της έσβησε.
- ‘’ Τι δεν έχεις σκεφτεί Κάντυ μου?!’’ Ο Άλμπερτ είχε θυμώσει τώρα.’’ Δεν έχεις σκεφτεί τι θέλεις να κάνεις με την ζωή σου από 'δω και πέρα?!! Είσαι εδώ τρία χρόνια!! Θα περάσεις εδώ όλη σου την ζωή?!’’
Πάγωσε.
- ‘’ Δεν ξέρω....’’
Τα πρώτα δάκρυα έκαναν την εμφάνιση τους.
Της πήρε τρυφερά το χέρι μέσα στα δικά του...
- ‘’ Εγώ ξέρω Κάντυ μου...ήρθες εδώ για να παγώσεις τον χρόνο... και την καρδιά σου για να μην πονάς για τον Τέρρυ!’’
Πόνος!
- ‘’ Δεν σκέφτομαι πια τον Τέρρυ!!’’ του φώναξε μέσα απ' τα δάκρυα της γεμάτη πείσμα.
Ο Άλμπερτ ανάσανε βαθιά...
- ‘’ Μην γίνεσαι ψεύτρα Κάντυ, ενώ δεν είσαι....’’
- ‘’ Δεν τον σκέφτομαι σου λέω!!....Άλμπερτ, γιατί... γιατί τα σκαλίζεις?....’’
Έσπασε.
- ‘’ Πρέπει...’’
- ‘’....γιατί....αχ, γιατί καλέ μου Μπερτ....’’
-‘’  Γι' αυτό!’’
Και με μια κίνηση, που η Κάντυ με τίποτα στον κόσμο δεν την περίμενε, έπιασε το πρόσωπο της με τα δυο ζεστά του χέρια και σταθερά το έφερε μια ανάσα απόσταση από το δικό του! Η καρδιά της Κάντυ χτύπησε δυνατά, "....Άλμπερτ.... Τέρρυ..... ζάλη....Άλμπερτ.... το άρωμα του λόφου  τόσο δυνατό...."
Με τα χείλη του ελάχιστα μακριά από τα δικά της, ψιθύρισε.....
-‘’... κάποτε μου είχες πει, ότι ο Τέρρυ σε βοήθησε να ξεπεράσεις τον Άντονυ, ότι χωρίς να το καταλάβεις τους αγαπούσες και τους δυο, μόνο που με τον Τέρρυ σταμάτησες να πονάς για τον Άντονυ....δεν το έκανε ο Τέρρυ αυτό γλυκιά μου Κάντυ, εσύ μόνη σου το έκανες! Μόνη σου άνοιξες τα μάτια και τελικά είδες ότι η αγάπη, έχει πολλές μορφές και δεν χάνεται ποτέ!
Και αν κάποτε πονάμε για μια αγάπη, κάποια στιγμή σταματάμε να πονάμε και απλά αγαπάμε....Δεν σταμάτησες να αγαπάς τον Άντονυ, όταν δεν πονούσες πια γι' αυτόν.... ούτε θα πάψεις να αγαπάς τον Τέρρυ, αν δεν λες το όνομα του με πόνο μια μέρα.....’’
Και με αυτό την φίλησε τρυφερά, σχεδόν ανεπαίσθητα στα χείλια....
Δεν είχε φωνή για να μιλήσει....νόμιζε ότι δεν θα ξαναμιλούσε ποτέ....Ο Άλμπερτ την χάιδεψε με το ζεστό του βλέμμα.
- ‘’...ποτέ δε σου ζήτησα κάτι για μένα Κάντυ...άμα σου ζητήσω τώρα μια χάρη... θα μου την κάνεις?’’
-‘’...ναι...’’, ψέλλισε... τελικά είχε φωνή!
- ‘’...ο Τέρρυ βρίσκεται στην Σκωτία....’’
"....ο Τέρρυ στην Σκωτία...? το θέατρο..? η Σουζάνα?..νόμιζα ότι μετά το Ροκστόουν..."
- ‘’ ...κάνουν περιοδεία στην Ευρώπη με τον θίασο για τον  Άμλετ"...
ο Άλμπερτ αναστέναξε σταθερά.
- ‘’...δεν... δεν καταλαβαίνω Άλμπερτ....’’
-‘’ ....θέλω να πας και να τον βρεις’’.
- ‘’ Άλμπερτ!.... ‘’ την πονούσε...
- ‘’.... να τον βρεις και να τον αποχαιρετήσεις Κάντυ! Εκείνη την μέρα, στην Νέα Υόρκη δεν τον αποχαιρέτησες.....εκείνη την μέρα.... έθαψες απλά τον πόνο σου.... όπως έθαβες τον πόνο σου για τον Άντονυ... και μια μέρα σταμάτησες να πενθείς και του είπες αντίο, δεν ήταν ζωντανός αλλά του το είπες και ελευθερώθηκες μικρή μου Κάντυ!.......θέλω να σταματήσεις να πενθείς για τον Τέρρυ... θέλω να του πεις αντίο!....’’
" ...δεν μπορώ.... αχ... Άλμπερτ μου...."
- ‘’ Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να σε βοηθήσω γλυκιά… γλυκιά μου Κάντυ!.....θέλω να είσαι ελεύθερη.....’’


Επειδή

Την ώρα που όλοι  ένοικοι του Λέικγουντ είχαν παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα, ο ήλιος ανέτειλε πάνω από τους πολυσύχναστους δρόμους του Λονδίνου. Το να κατοικεί κανείς σε αυτή την πόλη, την δεκαετία του 1960 ήταν όνειρο ζωής για πολλούς. Αν και με αυτή την άποψη, δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσουν όλοι....Ένας από αυτούς ήταν και ο διάσημος ηθοποιός και νυν επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας σερ Τέρενς Γκράχαμ. Αγαπούσε τα θέατρα του, αλλά όχι το ίδιο το Λονδίνο.
Ο Τέρρυ σηκώθηκε ενοχλημένος απ' το κρεβάτι του, καθώς οι πρώτοι πρωινοί ήχοι του Γουέστ Εντ, λάλησαν το ξεκίνημα μιας νέας ημέρας.
- ‘’ Ύστερα λένε για την Νέα Υόρκη, Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ ....’’ μουρμούρισε και κατευθύνθηκε στο λουτρό.

- ‘’ Το Λονδίνο έχει γίνει πολύ όμορφη πόλη Τέρρυ!’’ είχε πει η Κάντυ σε μια από τις τελευταίες τους, συναντήσεις.
- ‘’... μμμ ναι ταρζάν... αν είσαι δεκαέξι ετών και φαν των Μπίτλς!’’

" Ήμασταν και μείς κάποτε δεκαέξι ετών... ε, Κάντυ...?" και με  τούτη την σκέψη, έφτιαξε η διάθεση του στο λεπτό και άρχισε να σιγοσφυρίζει.
Αφού πέρασε ένα δίωρο με τον δικηγόρο του λύνοντας κάποια τυπικά διαδικαστικά θέματα, δέχτηκε την επίσκεψη του ατζέντη του. Μια επίσκεψη που προσπαθούσε και είχε καταφέρει να αποφύγει, μέχρι στιγμής για μια εβδομάδα.
- ‘’ Καλημερα Τέρρυ’’.
- ‘’ Καλημέρα Άρθουρ’’.
- ‘’ Τέρρυ, είμαι ατζέντης σου, για πόσα χρόνια?’’
- ‘’... μμμ δεν θυμάμαι. ‘’Βαριόταν αυτή την κουβέντα.
- ‘’ Θα σου πω εγώ λοιπόν.... για πάρα πολλά χρόνια!’’ και τα "χρόνια" σχεδόν το φώναξε.
- ‘’ Άρθουρ, ήρθες για να με μαλώσεις ή για να μου χαλάσεις την διάθεση?’’ είχε αρχίσει να εκνευρίζεται επικίνδυνα.
- ‘’ Τίποτα απ' τα δυο, απλά θέλω μια εξήγηση... γιατί?’’
- ‘’ Επειδή ’’.
- ‘’ Επειδή τι?’’
- ‘’ Επειδή ο κόσμος είναι στρογγυλός, με ανάβει.....Επειδή ο αέρας είναι ψηλά, φυσά το μυαλό μου  *... ‘’ είπε τραγουδώντας ο Τέρρυ.
- ‘’ Τέρρυ με κοροϊδεύεις...ή τα κοπάνησες σήμερα πρωί πρωί ?!’’
Τελικά τα κατάφερε και τον εξαγρίωσε.
- ‘’ Άκουσε Άρθουρ, και άκουσε καλά γιατί δεν σκοπεύω να τα επαναλάβω’’, τα μάτια του Τέρρυ βγάζαν σπίθες. ‘’ Η απόφαση μου να αποσυρθώ είναι οριστική και αμετάκλητη, κανένας, και όταν λέω κανένας το εννοώ ,δεν θα μου αλλάξει γνώμη! Ούτε και συ Άρθουρ, λυπάμαι που θα μειωθεί το εισόδημα σου, αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Και επειδή εσύ μου έμαθες, να είμαι σωστός με τους δημοσιογράφους τόσα χρόνια, με συγχωρείς αλλά έχω μια συνέντευξη τύπου να δώσω’’. Συμπλήρωσε ο Τέρρυ και πήγε να βγει απ' το δωμάτιο.
- ‘’ Εξαιτίας εκείνης της αμερικάνας, που τραβιέσαι τα τελευταία τριάντα χρόνια?’’
- ‘’ Τι είπες?!!! ‘’ο Τέρρυ είχε αφηνιάσει.
- ‘’ Νόμιζες ότι δεν το γνώριζα?...’’ σάρκασε ο Άρθουρ, ‘’… ξέρεις αλήθεια πόσο λατρεύει ο Τύπος τέτοιου είδους σκάνδαλα?...ήδη βλέπω τους τίτλους στα σκανδαλοθηρικά...,Ο πολύχρονος κρυφός δεσμός του κ.Γκράχαμ με την εξέχουσα κυρ....’’
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, ο Τέρρυ τον είχε αρπάξει απ' τον γιακά του πουκαμίσου του.
- ‘’ Μην... Τολμήσεις... Ποτέ.... Ξανά.... Να....Με ....Εκβιάσεις!’’
Τον πέταξε με δύναμη πάνω στον καναπέ και βγήκε απ΄ το σαλόνι.
Είχε χρόνια να χτυπήσει κάποιον και το χέρι του είχε πονέσει απίστευτα, όμως η ψυχή του ένιωθε εκείνη την στιγμή σαν εικοσάχρονο παλικάρι.... " ένα παλικάρι σαν....αχ... φακίδες μου...."

- ‘’ Πώς τα καταφέρνεις τόσα χρόνια και κάνεις τους άλλους να θέλουν, να τους δώσεις την καρδιά σου.... δεν το κατάλαβα ποτέ....’’
Η Κάντυ δεν μίλησε, καθόταν στην πολυθρόνα με θέα το φωτεινό νυχτερινό Σόχο, και μπερδεμένη κοίταξε τον Τέρρυ.
-‘’  Τι θες να πεις Τέρρυ....δεν καταλαβαίνω’’.
- ‘’ Δεν υποψιάζεσαι ταρζάν?... ‘’ και την κοίταξε ανασηκώνοντας ελάχιστα το φρύδι του...
" αχ Τέρρυ... Τέρρυ να παίξεις θέλεις πάλι....πότε θα μεγαλώσεις..." αναστέναξε γλυκά η Κάντυ.
- ‘’ Να υποθέσω λοιπόν... ότι μου κάνεις σκηνή ζήλιας...?’’
Ξαφνικά άλλαξε ο τόνος του.
- ‘’ Είχα μια επίσκεψη προχθές...’’
- ‘’ Ορίστε?...τι λες Τέρρυ?...’’, πάλι οι παραξενιές του τον έπιασαν...πφφ" σκέφτηκε η Κάντυ.
Την πλησίασε και ακούμπησε τρυφερά με το δάχτυλο του μια φακίδα. Την είχε μπερδέψει με τα λόγια του και με αυτή την κίνηση, της έλεγε να μην ανησυχεί....
- ‘’ Είπα ότι κάποιος, με επισκέφθηκε προχθές Κάντυ...’’
-‘’  Θα μου πεις ποιός Τέρρυ ή θες να αρχίσω να μαντεύω?’’
-‘’...χμμμ μη με βάζεις σε πειρασμό...’’
- ‘’ Τέρρυ!!!’’
- ‘’..καλά, καλά !... αναστέναξε.... ο εγγονός σου Κάντυ!’’
Χλώμιασε...
- ‘’... τι ... τι του είπες?’’
- ‘’....την αλήθεια.. αυτήν δεν ήθελες?’’
Κούνησε το κεφάλι καταφατικά και χάθηκε στις σκέψεις τις....
- ‘’Ααα! ... μου' δώσε και το γράμμα!’’
- ‘’ Τι ?!!....Θα σας σκοτώσω και τους δύο !’’
- ‘’.... του το είπα και αυτό!!.....’’
Κάνεις δεν άντεξε και ξεκαρδίστηκαν στα γέλια!

Η αίθουσα τύπου ήταν κατάμεστη από δημοσιογράφους και φωτογράφους, όταν μπήκε μέσα ο Τέρρυ, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ,χωρίς τον ατζέντη του. Δεν τον ενδιέφερε αν θα το σχολίαζαν. Δεν τον ένοιαζε τι θα τον ρωτούσαν και κυρίως τι θα έγραφαν μετά, το μόνο που είχε στο μυαλό του, η μια και μοναδική του σκέψη, δεν ήταν καν εκεί. Είχε φύγει ήδη.

Στεκόταν κοκαλωμένη σχεδόν, έξω απ΄ την καγκελόπορτα του πύργου, με τα μάτια στραμμένα στο δυτικό παράθυρο.
Ήταν κλειστό. Τίποτα δεν είχε αλλάξει, όλα ήταν ίδια. Είχε νυχτώσει.
Μια νύχτα στην Σκωτία.
Ούτε που θυμόταν πόση ώρα ήταν εκεί. Η δροσιά της νύχτας την έκανε να ανατριχιάσει, το ρίγος που ένιωθε όμως στην ψυχή της, έκανε τα πόδια της να τρέμουν.
Δεν έπρεπε να είναι εδώ. Το δωμάτιο φωτίστηκε και τρόμαξε.
Ασυναίσθητα έκανε ένα βήμα πίσω. Ήλπιζε να μην φαινόταν. Ησυχία. Ένιωσε την καρδιά της να ηρεμεί. Ένα βήμα μπροστά. Το παράθυρο άνοιξε. Κράτησε την ανάσα της.
Μια ανδρική φιγούρα φάνηκε μέσα στην σκιά.
Ένα βήμα πίσω σιγά. Ένα τσιγάρο άναψε, μια οικεία μορφή άστραψε σαν πυγολαμπίδα και χάθηκε. Ακόμη ένα βήμα πίσω.
"... έτσι σαν πυγολαμπίδα ",σκέφτηκε.
Και άλλο βήμα πίσω. Δάκρυα βουβά. Και άλλο βήμα πίσω.
"...χάνεται..."
Ακόμη ένα....σιγά....και άλλο ένα.. και άλλο ένα. Μπροστά.
Τρέχει.
" που πας?.... " της φωνάζει το μυαλό της .
Τρέχει. Μπροστά στο μέλλον...μόνο εκεί μπορεί να πάει
"...Αντίο! "  φωνάζει με όλη της την φωνή.
Τρέχει.
Φωνάζει ξανά και ξανά.
Ξέπνοη σταματάει, κλείνει τα μάτια και αφήνει την πυγολαμπίδα ελεύθερη να φύγει από την ψύχη της. Μια χαραμάδα φως περνάει μέσα της.
Ανοίγει τα μάτια και χαμογελάει.
"...στο μέλλον, εκεί θα πάς Κάντυ" είπε στον εαυτό της και άρχισε να βαδίζει ήρεμα μπροστά.
Μόνο μπροστά.


Ένα θαύμα

Το ξημέρωμα βρήκε το προσωπικό του Λέικγουντ σε πλήρη αναβρασμό. Μέχρι το μεσημέρι οι καλεσμένοι, οι συγγενείς και αγαπημένοι φίλοι των Άρντλει θα κατέφθαναν. Για αρχή θα δινόταν ένα μικρό κοκτέιλ πάρτι στον κήπο και το βράδυ θα ακολουθούσε η δεξίωση.
Η Ντόροθυ χτύπησε απαλά την πόρτα της Κάντυ και μπήκε μέσα δίχως να περιμένει απάντηση, ούτως ή άλλως ήταν ένα καθαρά τυπικό χτύπημα. Ήταν η ώρα, που πάντα πήγαινε να ξυπνήσει την Κάντυ, με έκπληξη όμως είδε ότι εκείνη ήδη είχε σηκωθεί και στεκόταν  μπροστά στο παράθυρο της. Στα χέρια της κρατούσε μια φωτογραφία.
- ‘’ Καλημέρα Κάντυ μου’’, είπε και την πλησίασε, τότε είδε ότι κρατούσε την φωτογραφία του γάμου της.
- ‘’ Καλημέρα Ντόροθυ καλή μου’’, της απάντησε αφηρημένα.
-‘’... ήσουν η πιο όμορφη νύφη, που είχα δει στην ζωή μου Κάντυ... είπε νοσταλγικά η Ντόροθυ.
- ‘’Ντόροθυ, θες να με κάνεις να κοκκινίσω μετά από τόσα χρόνια?’’ και της χαμογέλασε.
- ‘’... μη με πειράζεις Κάντυ, την αλήθεια λέω...’’
- ‘’ Το ξέρω...’’ είπε η Κάντυ πάλι αφηρημένα και πήγε να αφήσει την φωτογραφία μαζί με τις υπόλοιπες πάνω στο κομοδίνο της.
Η συλλογή της ήταν μεγάλη και όμορφη. Κορνίζες με διάφορες φωτογραφίες, στόλιζαν το μικρό κομοδίνο, από διαφορετικές στιγμές της ζωής της... αγαπημένα πρόσωπα που το κάθε ένα από αυτά είχε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της, την συντρόφευαν και της χαμογελούσαν. Τις αγαπούσε αυτές τις φωτογραφίες και τις φύλαγε σαν θησαυρό. Πολλές από αυτές τόσο παλιές που είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν και άλλες καινούργιες και ζωντανές, που σου έδιναν την εντύπωση ότι τα πρόσωπα θα σου μιλούσαν.
Την στιγμή που γύριζε προς τη Ντόροθυ, η ματιά της έπεσε σε μια φωτογραφία στην πίσω σειρά...Απεικόνιζε την ίδια, καθιστή επάνω στο χορτάρι του λόφου. Το πρόσωπο της δεν κοιτούσε τον φακό αλλά πέρα μακριά απ' τον ορίζοντα, το βλέμμα της χανόταν, στα βάθυ του ουρανού και μια έκφραση γαλήνης διαγραφόταν επάνω του. Χωρίς να το καταλάβει, η Κάντυ άφησε τον εαυτό της να την τραβήξει, το βλέμμα του κοριτσιού επάνω στο λόφο.....

- ‘’ Άλμπερτ θα σταματήσεις να με βγάζεις φωτογραφίες επιτέλους..?’’ είπε δήθεν ενοχλημένη η Κάντυ και σούφρωσε την μύτη της.
-‘’ Τόσο κακό είναι, που θέλω να αποθανατίσω, αυτή την μέρα?!’’ ρώτησε σαν πληγωμένος ο Άλμπερτ, δεν πτοήθηκε όμως, ‘’ Το ξέρεις ότι, αυτές οι φωτογραφίες είναι οι τελευταίες σου, σαν δις Κάντυ και ότι από αύριο θα ονομάζεσαι κυρία Άρντλει?!’’
Το πρόσωπο της Κάντυ έλαμψε σαν τον ζεστό καλοκαιρινό ήλιο και χωρίς να το σκεφτεί έπεσε στην αγκαλιά του αγαπημένου της.
Ο γάμος της Κάντυ και του Άλμπερτ, τελέστηκε μια όμορφη φθινοπωρινή μέρα, στο μικρό παρεκκλήσι του ορφανοτροφείου. Στο γάμο παρευρέθησαν, μόνο τα λίγα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ο Άρτσυ και η Άννυ, ενάμιση χρόνο ήδη παντρεμένοι περίμεναν το πρώτο τους παιδί, η Πάττυ και ο Τομ - στους οποίους είχε δημιουργηθεί, ένα σταθερό μικρό ειδύλλιο, που όμως πολύ σύντομα θα οδηγούσε και εκείνους στα σκαλιά της εκκλησίας - ,ο κύριος Μάρτιν, η Ντόροθυ, η αδερφή Μαρία και η κυρία Πόνυ ,και φυσικά ο Τζορτζ.
Ήταν μια πανέμορφη ρομαντική τελετή γεμάτη συγκίνηση, χαμόγελα και ευχές. Πότε και κανείς στην ζωή του δεν θα ξεχνούσε, εκείνο τον φωτεινό ξανθό άγγελο, τυλιγμένο στα λευκά, να εμφανίζεται στο αίθριο της εκκλησίας.
Το δείπνο που ακολούθησε ήταν ένα μικρό χαρούμενο πάρτι με χορό και ποτό, όπου όλοι διασκέδασαν με την ψυχή τους ως τις πρώτες πρωινές ώρες.
Αν και η θεία Ελρόυ είχε καλεστεί, επέλεξε να μην παρασταθεί στον γάμο, για τον οποίο θα έφερνε αντιρρήσεις, σχεδόν μέχρι την μέρα που η Κάντυ θα έφερνε στον κόσμο τον μικρό Άντονυ. Εκείνη την ημέρα κάτι σαν μαγεία, θρυμμάτισε τον πάγο στην καρδιά της. Στα δικά της μάτια, αυτό το νεογέννητο μωράκι ήταν ένα θαύμα.
Ένα θαύμα που δεν περίμενε ποτέ να δεί στην ζωή της και που της το έκανε δώρο, εκείνο το μικρό ορφανό κοριτσάκι. Ένα μωράκι με χρυσές μπούκλες, γαλανά ματάκια σαν τον ουρανό και μικρές φακιδούλες ,οι οποίες ήταν οι μόνες που υπενθύμιζαν, ποια είναι η μητέρα του. Δυστυχώς για την θεία Ελρόυ, δεν πρόλαβε να το δει να μεγαλώνει. Μετά τα τρίτα γενέθλια του μικρού Άντονυ, η θεία Ελρόυ έφυγε για το μεγάλο της ταξίδι.


Κίνηση ζήλιας

Λίγες μέρες μετά τον γάμο τους, ο Άλμπερτ έφυγε για το Σικάγο για να τελειώσει τις διαδικασίες του ταξιδιού, που θα έκαναν μαζί με την Κάντυ. Ήταν αργά το απόγευμα στο γραφείο του, όταν κάλεσε τον Τζορτζ μέσα.
- ‘’Καλησπέρα Ουίλιαμ, με ζήτησες?’’
-‘’... ναι’’.
- ‘’ Αν πρόκειται για το ταξίδι με την κυρία Κάντυ, όλα είναι έτοιμα, σε μια εβδομάδα αναχωρείτε για την Αφρική’’.
- ‘’..όχι  δεν σε κάλεσα γι' αυτό.. ‘’σταμάτησε κάπως προβληματισμένος.
-‘’ Όλα τα άλλα θέματα έχουν αναβληθεί, μέχρι την επιστροφή σας, αν σε απασχολεί αυτό’’.
- ‘’Τζορτζ, θέλω να φύγεις σήμερα με το πλοίο για την Αγγλία’’. Είπε ξαφνικά ο Άλμπερτ.
- ‘’ Για ποιό λόγο Ουίλιαμ?’’
- ‘’ Θα πάς στην Σκωτία, όσο πιο διακριτικά μπορείς και θα αναλάβεις, να πωληθεί το εξοχικό εκεί’’.
Ο Τζορτζ τον κοίταξε έκπληκτος.
- ‘’ Είσαι σίγουρος γι' αυτό..?’’
Ο Άλμπερτ αναστέναξε.
- ‘’...όχι δεν είμαι Τζορτζ , θέλω όμως να γίνει’’.
- ‘’ Πολύ καλά. Τότε πρέπει να σε χαιρετήσω εδώ, γιατί θα κάνουμε αρκετό καιρό να ειδωθούμε.’’ Και με αυτό έτεινε το χέρι του στον Άλμπερτ.
-‘’ Καλό ταξίδι φίλε μου. Σου έχω πλήρη εμπιστοσύνη’’.
- ‘’ Και σε σένα Ουίλιαμ’’. Και με αυτό ο Τζορτζ αποχώρησε απ' το γραφείο.
Ο Άλμπερτ έβαλε τα χέρια στο κεφάλι σκεφτικός."...εμπιστοσύνη...", είπε μέσα του,"... εσένα σε εμπιστεύομαι Κάντυ μου....αλλά δεν μπορώ να αφήσω, τίποτα που να σε συνδέει με εκείνο καλοκαίρι στην Σκωτία... τίποτα "
Δεν ένιωθε περήφανος με τον εαυτό του, για αυτή του την πράξη, ένιωθε όμως πως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Μια και μοναδική κίνηση ζήλιας από την πλευρά του, μια πράξη που έδειχνε, ότι μετάνιωσε για την παρότρυνση του να πει η Κάντυ "αντίο" στην Σκωτία, παρόλο που πλέον γνώριζε, ότι η Κάντυ το είχε πει, με τον δικό της μοναδικό τρόπο και όχι όπως αυτός είχε φανταστεί. Και αυτό το κατάλαβε την πρώτη νύχτα του γάμου τους.
Η αθωότητα της Κάντυ ήταν απείραχτη."... τόσο ανόητος..." σκέφτηκε για τον εαυτό του - συγνώμη Κάντυ μου....- μονολόγησε και αποφάσισε ότι έπρεπε να φανεί δυνατός και να της το πει.
Μια εβδομάδα και κάτι αργότερα, της το ομολογούσε κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους.


Υπόσχεση

Εκείνες τις μέρες που η Κάντυ με τον Άλμπερτ ταξίδευαν προς την Αφρική για το γαμήλιο ταξίδι τους, γεμάτο όνειρα και ελπίδες για το κοινό τους μέλλον, δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι κάποιος άλλος, επέστρεφε στην Αμερική με ένα άλλο πλοίο, μετά από ένα κατεπείγον τηλεγράφημα .Βέβαια ούτε αυτός γνώριζε για τον γάμο τους και ούτε θα το μάθαινε σχετικά σύντομα.
Όταν ο Τέρρυ πήρε το τηλεγράφημα, μόλις είχαν τελειώσει τις παραστάσεις με τον θίασο στην Γαλλία και σε τρεις ημέρες θα αναχωρούσαν για την Αυστρία, όπου και θα ολοκλήρωναν την περιοδεία.
Σαστισμένος κρατούσε το τηλεγράφημα στα χέρια και το διάβαζε ξανά και ξανά εντελώς ασυναίσθητα και αφηρημένα.

            Αγαπητέ Τέρρυ. στοπ. Σουζάνα νοσοκομείο. στοπ
            Σε χρειάζεται. στοπ. Κρίσιμη κατάσταση. στοπ
            Κ.Μάρλοου. στοπ.

Δεν ήξερε τι να πρώτο σκεφτεί. Με την Σουζάνα είχαν μια αρκετά συχνή αλληλογραφία, από την ημέρα που έφυγε για την Ευρώπη. Αν και από την δική του πλευρά, την κρατούσε σε ένα πολύ τυπικό επίπεδο να της απαντάει σε μεγάλα χρονικά διαστήματα, απ' την πλευρά της Σουζάνας, ήταν γεμάτη ένταση και αρκετά πυκνή.
Μέχρι την στιγμή που ήρθε το τηλεγράφημα, δεν του είχε περάσει από το μυαλό, ότι η Σουζάνα είχε πάνω από μήνα που δεν του είχε γράψει. Μπερδεμένος σκέφτηκε ότι ίσως η Σουζάνα να είχε κρυολογήσει πάλι και η υπερβολική μητέρα της, να αποφάσισε να τηλεγραφήσει σε αυτόν. Από το λίγο που είχε μάθει όμως την Σουζάνα, ήξερε ότι πότε δεν θα έκανε κάτι για να διακόψει ο Τέρρυ την περιοδεία. Χωρίς να χάσει χρόνο έστειλε ένα τηλεγράφημα που έλεγε, ότι θα επέστρεφε σε τρεις εβδομάδες. Η απάντηση δεν άργησε να έρθει.

                    Δεν θα προλάβεις. στοπ. Γύρισε παρακαλώ. στοπ
                    Σουζάνα έχει τη γρίπη. στοπ.

Μετά το τέλος του πρώτου μεγάλου πολέμου, ξέσπασε ένας άλλος άτυπος πόλεμος που στέρησε την ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους ,σε όλο τον κόσμο. Μια γρίπη* που κανείς δεν ήξερε, πως και από που προήλθε. Η εξάπλωση της ήταν ραγδαία και οι γιατροί στις περισσότερες περιπτώσεις σήκωναν τα χέρια ψηλά.
Η Σουζάνα μετά το ατύχημα της, παρόλο ότι είχε δυνατή ψύχη και προσπαθούσε να μην το βάζει κάτω, έχοντας και τον Τέρρυ πάντα στο πλευρό της, είχε γίνει ένα φιλάσθενο κορίτσι. Που με το παραμικρό κρύωμα, υπέφερε και αργούσε να αναρρώσει.
Το λεπτό που ο Τέρρυ διάβασε το δεύτερο τηλεγράφημα ,κατάλαβε ότι θα εγκατέλειπε τον θίασο πριν να τελειώσει η περιοδεία. Στο κάτω κάτω δεν τους είχαν μείνει παρά τέσσερις παραστάσεις. Ο Ρόμπερτ θα γκρίνιαζε, αλλά στο τέλος θα υποχωρούσε και η περιοδεία θα τελείωνε λίγο πιο άδοξα απ' ότι υπολόγιζαν.
Είχε δώσει μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση που σκόπευε να τηρήσει πάση θυσία.".... να προσέχεις την Σουζάνα, Τέρρυ σε χρειάζεται...." , σαν εχτές άκουγε την γλυκιά φωνή της. Ήδη μια φορά πήγε να αθετήσει τον λόγο του, δεύτερη δεν το επέτρεπε στον εαυτό του.
Στο κατάστρωμα του πλοίου, μόνος χαμένος στις σκέψεις του, και ενώ παρακαλούσε και ήλπιζε μέσα του να προλάβει την Σουζάνα, δύο καλοντυμένες κυρίες πέρασαν από δίπλα του σχολιάζοντας τον γάμο του κ.Ουίλιαμ Άρντλει με την νεαρή προστατευόμενη του.
Δεν τις άκουσε.
Όταν ο Τέρρυ έφτασε στην Νέα Υόρκη έτρεξε κατευθείαν στο νοσοκομείο, όπου και βρήκε την μητέρα της Σουζάνας σε απελπιστική κατάσταση. Οι γιατροί δεν επέτρεπαν πλέον σε κανένα να την δει, γιατί φοβόταν την μετάδοση της ασθένειας. Ο Τέρρυ φώναξε και απείλησε και τελικά με την δική του ευθύνη, πέρασε στο δωμάτιο της. Το σοκ που ένιωσε ο Τέρρυ όταν είδε το όμορφο πρόσωπο της Σουζάνας, να έχει "λιώσει " απ' τον πολυήμερο πυρετό, δεν θα το ξεχνούσε ποτέ όσο ζούσε. Την πλησίασε αργά....
- ‘’...ήρθα Σουζάνα....’’
Καμιά απάντηση, μόνο η βαθιά αναπνοή της... χάιδεψε το μέτωπο της απαλά....
-‘’...Τέρ... Τ..ερρυ’’, και άνοιξε τα μάτια της σα να ήταν το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο.
- ‘’ Μη, μη μιλάς Σουζάνα.... εδώ είμαι τώρα’’.
-‘’ ....δεν ..έπρεπε...’’
- ‘’ Όλα θα πάνε καλά... ‘’
Σιωπή...ένα αμυδρό χαμόγελο φάνηκε στο ταλαιπωρημένο πρόσωπο του κοριτσιού...
- ‘’...Τέρρυ...συγνώμη..’’
Η καρδιά του Τέρρυ σφίχτηκε...
- ‘’ Κοιμήσου καλή μου Σουζάνα...αύριο θα είσαι καλύτερα....’’
Δεν ήταν όμως. Τρεις μέρες μετά την επιστροφή του Τέρρυ, αυτή η άτυχη νεαρή κοπέλα άφησε την τελευταία της πνοή.

* ( η ισπανική γρίπη του 1918)

Μέρα για πάρτι

Ο ουρανός ήταν καταγάλανος και ο ανοιξιάτικος ήλιος έπαιζε στέλνοντας ζαβολιάρες ακτίνες πάνω στα φυλλώματα των δέντρων." Είναι μια πανέμορφη μέρα για πάρτι", σκέφτηκε η Πάττυ την ώρα που έμπαινε στον κήπο του Λέικγουντ, όπου με χαρά πρόσεξε ότι μια αρκετά μεγάλη παρέα, ήταν ήδη συγκεντρωμένη και χαρούμενες συζητήσεις γέμιζαν τον αέρα. Αυτός που πρώτος την είδε να πλησιάζει κοντά τους ήταν ο Άρτσυ.
- ‘’ Κάντυ! ‘’ της φώναξε καθώς η Κάντυ είχε αρχίσει μια ζωηρή κουβέντα με τον εγγονό της, τον Μπερτ και τον γιο της Άντονυ.
- ‘’ Κάντυ!!!εεειιι Κάντυ!!!.....’’ ούρλιαξε σχεδόν ο Άρτσυ ξανά.
- ‘’ Αχ καλέ μου, μη φωνάζεις έτσι...’’γκρίνιαξε η Άννυ.
- ‘’ Άστον, θεία Άννυ,  μάλλον ναύτης ήθελε να γίνει στα νιάτα του’’, σχολίασε χαρούμενα ο Τέρενς.
Τελικά η Κάντυ του έδωσε προσοχή και με χαρά κατάλαβε γιατί ο Άρτσυ, ξεσήκωσε τον τόπο όλο με τις φωνές του.
Το αγαπημένο πρόσωπο της Πάττυ, χαμογελούσε από μακριά.
- ‘’ Πάττυ! Πάττυ μου!’’ τώρα φώναξε και η Κάντυ.
Ο Τέρενς σκούντηξε συνθηματικά τον Μπέρτ και ψιθύρισε...- ‘’ φαντάζεσαι αν κάνουν έτσι τώρα, πως έκαναν στα νιάτα τους?! ‘’και οι δυο νέοι άρχισαν να χασκογελάνε.
Όλοι καλωσόρισαν την Πάττυ με χαρά και πολύ σύντομα οι τρεις φίλες, όσο πιο διακριτικά μπορούσαν πιαστήκαν αγκαζέ και προχώρησαν για ένα μικρό περίπατο προς τα τριαντάφυλλα.
Πρώτη άρχισε η Κάντυ.
- ‘’ Ο Τομ γιατί δεν ήρθε, τώρα μαζί σου Πάττυ μου?’’ ρώτησε με λαχτάρα, της είχε λείψει ο φίλος της.
-‘’...ο Τομ... ‘’ είπε η Πάττυ και ξεφύσηξε σιγά
- ‘’Έπαθε κάτι?! ‘’είπε τρομαγμένη η Άννυ.
- ‘’ Όχι, όχι μια χαρά είναι, απλά μούτρωσε με την Κάντυ...’’ και δάγκωσε την γλώσσα της, την ώρα που το'πε.
- ‘’ Με μένα?!! Γιατί?! Τι έκανα πάλι εγώ?!!’’ ρώτησε όλο έκπληξη η Κάντυ.
-‘’...αχ τίποτα Κάντυ μου, τίποτα δεν έκανες, απλά σε είδε εχτές το απόγευμα, με τον εγγονό σου τον Τέρενς, να πηγαίνεις στον λόφο και μετά δεν περάσατε απ' το σπίτι και άρχισε τις γκρίνιες....γεράματα δηλαδή Κάντυ μου!’’
Προς στιγμή η Κάντυ μελαγχόλησε..."αργότερα... θα έχουμε  χρόνο αργότερα να τις μιλήσω", τελικά όμως γέλασε με τα καμώματα του Τομ.
- ‘’...δηλαδή δεν θα έρθει ?’’
- ‘’ Θα έρθει, απλά θέλει να σου κάνει λίγο τον ζόρικο...’’
- ‘’ Κάντυ, η Πάττυ γνωρίζει για την πρόσκληση που έστειλες στον Νηλ?...’’ είπε η
Άννυ.
- ‘’ Τι πράγμα?! ‘’αιφνιδιάστηκε.
-‘’... ε ναι! ‘’ γέλασε η Κάντυ.’’ Ε, ξέρεις έμαθε για το σπίτι...’’
- ‘’ Έμαθε τα πάντα για το Λέικγουντ?’’ ρώτησε όλο αγωνία η Πάττυ.
- ‘’..Ε, όχι... το καλό του το κράτησα για το τέλος, απάντησε πονηρά και της έκλεισε το μάτι.
- ‘’ Κάντυ έχεις σκεφτεί, ότι θα το πει και στην Ελίζα και μπορεί να εμφανιστεί στο παρτυ?!’’
-‘’...χμμ σε αυτό ακριβώς, ελπίζω κορίτσια!’’ και τους άστραψε το πιο φωτεινό και παιχνιδιάρικο χαμόγελο της.


Μια συμφωνία

Η Λούση σαν χαμένη ,ανάμεσα στους καλεσμένους, αναζητούσε με τα μάτια της την Κάντυ, όταν την τρόμαξε μια νεαρή ανδρική φωνή από πίσω της.
- ‘’...Και γώ το ίδιο χαμένος νιώθω, με τόσο μεγάλο συγγενολόι....’’
Το κορίτσι πετάχτηκε απ' την τρομάρα του και γυρνώντας προς την φωνή, είδε με έκπληξη και ντροπή τον κύριο Τέρενς να της χαμογελάει παιχνιδιάρικα.
-‘’...εγώ..’’ πήγε να πει
- ‘’ Ναι?!’’
- ‘’ Ψάχνω την γιαγιά σας, κύριε Τέρενς...’’
- ‘’ Αααα... όχι, όχι, όχι....’’
Τον κοίταξε σαστισμένη. Αυτός γέλασε. Την μπέρδεψε και άλλο και την έκανε να ντραπεί ακόμη πιο πολύ. Το κατάλαβε αλλά το πρόσωπο της κοπέλας, τον σκανδάλιζε να συνεχίσει το πείραγμα.
- ‘’ Λοιπόν αυτάαα...’’
Η Λούση πήρε ξαφνικά μπρος.
- ‘’Κύριε Τέρενς, ξέρετε που είναι η γιαγιά σας...? Πρέπει να την βρω αμέσως’’.
-‘’.... άκου...θα κάνουμε μια συμφωνία...’’
-‘’...ορίστε...?!’’
- ‘’ Θα σου πω που είναι ,αν σταματήσεις να με αποκαλείς σα να είμαι τριακοσίων ετών...."κύριε Τέρενς.." και μιμήθηκε την χαριτωμένη φωνούλα της.
-‘’ ε...’’
-‘’  ναι...?..’’
- ‘’ εντάξει κύρ..." τι χαζή που είμαι θέε μου...", εντάξει Τέρενς!’’
- ‘’ Στον κήπο με τα τριαντάφυλλα, κοντά στην Γλυκιά Κάντυ’’ και της έκλεισε το μάτι.
- ‘’ Ευχαριστώ!’’ φώναξε και έφυγε σαν σίφουνας.
" Μου αρέσει αυτό το κορίτσι!" σκέφτηκε εύθυμα και την παρατηρούσε, μέχρι την στιγμή που χάθηκε στην στροφή του κήπου.
Λαχανιασμένη η κοπέλα βρήκε την Κάντυ καθισμένη σε ένα παγκάκι ανάμεσα στα λευκά τριαντάφυλλα, με τις δύο άλλες κυρίες να κουβεντιάζουν με χαρούμενη διάθεση." πόσα χρόνια να είναι φίλες άραγε..."
Οι τρεις γυναίκες πρόσεξαν το κορίτσι που ερχόταν έτσι όλο φούρια και ξαφνιάστηκαν.
- ‘’ Όλα καλά Λούση κορίτσι μου?!’’ ρώτησε η Κάντυ
- ‘’ Ναι, κυρία Κάντυ, συγνώμη που σας διακόπτω, αλλά είχατε ένα τηλεφώνημα...’’
- ‘’ Με περιμένουν τώρα στο τηλέφωνο?!’’
- ‘’Όχι τους είπαμε, ότι είσαστε έξω στον κήπο και είπαν θα τηλεφωνήσουν σε δέκα λεπτά ξανά’’.
- ‘’ Α.. τότε μάλλον πρέπει να πάω μέσα, να περιμένω το τηλεφώνημα...’’είπε η Κάντυ με μια χροιά απορίας για το ποιός μπορεί να την κάλεσε. ‘’ Συγνώμη Άννυ μου, Πάττυ μου, θα σας δω σε λίγο, θα με συνοδέψεις Λούση καλή μου, ως το σπίτι?!’’ και χωρίς να περιμένει απάντηση έπιασε το μπράτσο της κοπέλας αγκαζέ και ξεκίνησαν για το εσωτερικό της έπαυλης.
- ‘’ Θα δεχτώ το τηλεφώνημα στο γραφείο του Άλμπερτ, Ντόροθυ’’, είπε η Κάντυ όταν στην είσοδο της στην οικία, την βρήκε να δίνει οδηγίες σε ένα νεαρό απ' το προσωπικό. Τα τελευταία χρόνια στην ουσία ήταν το γραφείο της Κάντυ, αλλά αυτή ποτέ δεν σταμάτησε να το αποκαλεί, " το γραφείο του Άλμπερτ".
Ήταν ένα όμορφο γραφείο, με ζεστά καφέ έπιπλα από καρυδιά, μεγάλες βιβλιοθήκες και πράσινες βικτωριανές ταπιτσερί. Η Κάντυ κάθισε στην πολυθρόνα, κοντά στο παράθυρο και περίμενε. Δεν πέρασε αρκετή ώρα όταν το τηλέφωνο χτύπησε δυνατά.
- ‘’ Παρακαλώ?..ρώτησε όλο απορία και περιέργεια, για το ποίος μπορεί να την ζητούσε...
- ‘’ Κάντυ...?!’’
"..αχχ δεν το πιστεύω..." αναστέναξε...
- ‘’ Δεν είχες την υπομονή, να μου πεις χρόνια πολλά από κοντά..?!’’
Παύση.
- ‘’Κάντυ δεν σε πήρα γι' αυτό...’’
- ‘’ Ααα, γίνεσαι και αγενής από πάνω!!!’’
- ‘’ Άκουσε με, βρε πεισματάρικο πλάσμα!’’
-‘’ .... ακούω..’’
- ‘’Κάντυ ο  Άρθουρ ξέρει...με απείλησε ότι θα πάει στις εφημερίδες...’’
Παύση.
-‘’...υποθέτω το ξέραμε ότι θα συνέβαινε, κάποια στιγμή...συμπλήρωσε, Κάντυ με ακούς..?’’
-‘’... ναι Τέρρυ εδώ είμαι...’’
-‘’ ..τι σκέφτεσαι...?’’
-‘’...τίποτα..δεν ξέρω..δεν έχει σημασία πλέον ...πόσα ξέρει ο Άρθουρ?’’
-‘’...χμμ .. το σίγουρο είναι ότι δεν ξέρει όλη την αλήθεια, και αυτό είναι που υποψιάζομαι, ότι θα τα διαστρεβλώσει στις φυλλάδες!’’
-‘’...μμμ ναι...’’
- ‘’ Δεν τους μίλησες ακόμη Κάντυ?!’’
-‘’ ..όχι, όχι ακόμη...το βράδυ είχα σκοπό να τους το πω...’’
Παύση.
- ‘’ Καλά...Να θυμάσαι, ότι και να κάναμε, δεν ήταν ανήθικο Κάντυ! Το κρατήσαμε κρυφό για να τους προστατεύσουμε!...Εσύ το είχες ζητήσει..θυμάσαι ταρζάν?!’’
- ‘’ ναι θυμάμαι Τέρρυ...θυμάμαι...’’ και χαμογέλασε αχνά.
"...ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στον απατηλό λόφο του ορφανοτροφείου..."
- ‘’ Μη σε κρατάω άλλο, μακριά από την συντροφιά σου, αν και το ομολογώ ότι ζηλεύω που δεν είμαι εκεί σήμερα!’’
Γέλασε.
- ‘’Θα τα πούμε σε λίγες μέρες Τέρρυ’’.
-‘’...ναι...’’
Η Κάντυ ακούμπησε το ακουστικό στην θέση του.
- ‘’...λοιπόν αυτό ήταν...η ώρα των εξομολογήσεων έφτασε Κάντυ!’’ είπε στον εαυτό της και πήρε μια βαθιά ανάσα για να πάρει κουράγιο.


Καβγάς

Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα, όταν η Κάντυ και ο Άλμπερτ επισκέφτηκαν το Λονδίνο, μετά το υπέροχο τρίμηνο ταξίδι τους στην Αφρική. Σχεδίασαν να περάσουν τις γιορτές στην Αγγλία και με το νέο έτος να επιστρέψουν στο σπίτι τους, στο Σικάγο μια και πλέον οι δουλειές του Άλμπερτ δεν σήκωναν άλλες αναβολές. Βέβαια και η παραμονή τους στο Λονδίνο δεν ήταν ιδιαίτερα ήρεμη, καθώς ο Άλμπερτ έπρεπε να παραβρεθεί σε αρκετές κοινωνικές εκδηλώσεις, πράγμα που έκανε την Κάντυ πολλές φορές να γκρινιάζει.
Ένιωθε έξω από τα νερά της με όλες αυτές τις δεξιώσεις και το γεγονός ότι έπρεπε να δείχνει μια συμπεριφορά αρμόζουσα, της συζύγου του κυρίου Ουίλιαμ Άλμπερτ Άρντλει, σε αρκετές περιπτώσεις την έκαναν να βαριέται ή να εκνευρίζεται. Εκείνη την περίοδο, είχαν και τον πρώτο τους καβγά με τον Αλμπερτ.
Ένα απόγευμα λίγες μέρες πριν την πρωτοχρονιά, και ενώ η Κάντυ καθόταν, κουκουλωμένη με μια κουβέρτα μπροστά στο τζάκι, έξω είχε αρχίσει ένα ψιλό χιονάκι και το κρύο τις τελευταίες μέρες είχε γίνει πιο δυνατό, μπήκε στο δωμάτιο ο Άλμπερτ ντυμένος ήδη με το σμόκιν του.
- ‘’ Κάντυ??!! Γιατί δεν ετοιμάστηκες γλυκιά μου?’’ την ρώτησε με έκπληξη.
-‘’....δεν θέλω... ‘’μουρμούρισε μέσα απ' το στόμα της.
- ‘’ Δεν νιώθεις καλά? Αρρώστησες μήπως? ‘’της είπε γεμάτος ανησυχία και γονάτισε δίπλα της. Έβαλε το χέρι του απαλά στο κούτελο της, πυρετό δεν είχε.
- ‘’ Καλά είμαι Άλμπερτ... ‘’του απάντησε κατσουφιασμένα.
-‘’ ... τι έχεις τότε και δεν ετοιμάστηκες, αφού δεν είσαι άρρωστη...’’
-‘’...τίποτα δεν έχω...απλά δεν θέλω να έρθω στην αποψινή δεξίωση...’’
Της χάιδεψε το μάγουλο τρυφερά, αλλά αυτή συνέχισε να είναι μουτρωμένη.
-‘’....Κάντυ μου...ξέρεις πως και γω αν μπορούσα δεν θα πήγαινα...’’.
- ‘’ Τότε να μην πας! Να μην πάμε καθόλου!’’ ύψωσε την φωνή της,’’ να μείνουμε εδώ μπροστά στο τζάκι οι δύο μας..... σε παρακαλώ Μπέρτ μου...’’
Την καταλάβαινε απόλυτα, ήξερε όμως πως δεν είχε επιλογές.
-‘’.. κάνε λίγο υπομονή γλυκιά μου, σε λίγες ημέρες θα γυρίσουμε σπίτι μας και...’’ δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει γιατί η Κάντυ πετάχτηκε όρθια και με σφιγμένες τις δυο γροθιές της, άρχισε να φωνάζει.
-‘’ Και??!! Και τι θα αλλάξει Άλμπερτ?! Θα σταματήσουν οι δεξιώσεις?! Οι βαρετές ομιλίες? !Τα εγκαίνια?! Θα αλλάξει ότι πρέπει να χαμογελάω, να χαιρετάω, να μιλάω και να τρώω εντελώς τυπικά και σύμφωνα με το πρωτόκολλο?!! Θα σταματήσω να  φοράω συνέχεια έναν κορσέ ,που δεν μπορώ να ανασάνω?!!’’
Ο Άλμπερτ σηκώθηκε όρθιος και την κοίταζε έκπληκτος. Η Κάντυ είχε κοκκινίσει απ΄ τον εκνευρισμό της και δάκρυα θυμού στεκόταν στην άκρη των ματιών της, έτοιμα να χυθούν. Μπορούσε να την νιώσει πως αισθανόταν, αλλά είχε θυμώσει και αυτός τώρα. Ήταν άδικη μαζί του.
- ‘’Γιατί με αδικείς έτσι Κάντυ ?!Κάνεις σα να μην καταλαβαίνεις πως έχουν τα πράγματα! Σα να μην γνωρίζεις ότι είμαι υποχρεωμένος να κάνω αυτό το ρόλο!’’
- ‘’ Ναι, αλλά εγώ δεν μπορώ να παίξω αυτό τον ρόλο!’’
- ‘’ Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά Κάντυ! ‘’της φώναξε,’’ ούτε για μένα και ούτε για εσένα!’’
- ‘’ Μπορεί και θα γίνει! Εγώ απόψε δεν έρχομαι!’’
Την κοίταζε αμίλητος, με τον εκνευρισμό του να έχει φτάσει σε όρια που η Κάντυ δεν είχε ξαναδεί.
- ‘’ Πολύ καλά, κάνε ότι καταλαβαίνεις!’’ και με μια κίνηση άνοιξε την πόρτα και την βρόντηξε πίσω του.
Η Κάντυ μόλις έφυγε ο Άλμπερτ, έπεσε στο κρεβάτι και άφησε όλα τα δάκρυα του θυμού να ξεσπάσουν. Δεν της άρεσε που καβγάδισαν, δεν το ήθελε, δεν γινόταν όμως να το κρατάει άλλο μέσα της. Δεν μπορούσε να μην είναι ο εαυτός της!
Ένιωθε να πνίγεται. Σηκώθηκε. Σκούπισε τα δάκρυα της και βιαστικά ντύθηκε .Δεν φόρεσε το βραδινό φόρεμα, που υποτίθεται θα φορούσε για να συνοδεύσει τον άντρα της απόψε. Έβαλε ότι πιο απλό και καθημερινό βρήκε στην ντουλάπα της, έπιασε την κάπα της και βγήκε απ΄ το δωμάτιο.
" Ωραίος μήνας του μέλιτος!" σκέφτηκε ειρωνικά. Περπατούσε στους χιονισμένους δρόμους του Λονδίνου και προσπαθούσε να ηρεμήσει, ανακαλώντας στο μυαλό της τα λόγια που είχαν ανταλλάξει με τον Άλμπερτ.
Της ήρθαν οι αναμνήσεις απ΄ την Αφρική. Πόσο ήρεμα και χαρούμενα πέρασαν εκεί... το είχε ήδη μετανιώσει που του φώναξε.
" Θα βρούμε μια λύση... στο κάτω κάτω είναι ο Άλμπερτ μου!" είπε στον εαυτό της και για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ χαμογέλασε. Κοιτούσε αφηρημένα τις βιτρίνες των καταστημάτων και έκανε πρόβα μέσα της, τι θα του έλεγε όταν θα επέστρεφαν στο δωμάτιο τους ,όταν ένας κεραυνός ήρθε και την χτύπησε.
Εκεί στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας δύο φωτογραφίες. Η μια λίγο μεγαλύτερη από την άλλη, έδειχνε μια όμορφη νεαρή γυναίκα να χαμογελάει..." Σουζάνα....", η μικρότερη λίγο πιο κάτω στην στήλη, ήταν ενός νεαρού άντρα, που η Κάντυ γνώριζε και την παραμικρή λεπτομέρεια του προσώπου του..." Τέρρυ...". Και εκεί ανάμεσα στο κείμενο και τις φωτογραφίες ένας τεράστιος τίτλος, γρονθοκόπησε το μυαλό της.

ΑΠΕΒΙΩΣΕ Η ΑΤΥΧΗ ΝΕΑΡΗ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΟΥΖΑΝΑ ΜΑΡΛΟΟΥ

" Πως είναι δυνατόν?!..." η Κάντυ ένιωθε ναυτία.
Άρπαξε την εφημερίδα και άρχισε να διαβάζει βιαστικά, μισά λόγια από μέσα της, μισά απ' έξω, σα να ήθελε να ακούει τον εαυτό της για να το πιστέψει.

          "... η άτυχη ηθοποιός Σουζάνα Μάρλοου,τελικά
          έχασε την μάχη με τη ζωή....νοσοκομείο τον τελευταίο
          καιρό...γρίπη....μετά το ατύχημα..... ο κ.Γκράχαμ...
          περιοδεία....στο πλευρό της ...συγκλονισμένος...."

"......Τέρρυ....αχ.. Τέρρυ...καημένη Σουζάνα...", το πρόσωπο της Κάντυ είχε ασπρίσει, της ήταν όχι απλά απίστευτο αυτό που διάβαζε, αλλά αληθινά εξωπραγματικό. Τα συναισθήματα την χτυπούσαν το κεφάλι, το σώμα, όλο της το είναι...λύπη, συμπόνια, απορία, ενοχή...."...Τι ειρωνεία...",η δύνη των αναμνήσεων της ανακάτευε τα σωθικά...."..όσο θα είμαστε ζωντανοί....εγώ όμως επέλεξα να προχωρήσω.....Τέρρυ.... συγνώμη....ω! Άλμπερτ..." και με αυτή την σκέψη λιποθύμησε.
Όταν συνήλθε και άνοιξε τα μάτια της, βρισκόταν στο κρεβάτι της στο ξενοδοχείο που έμεναν με τον Άλμπερτ, της κρατούσε το χέρι τρυφερά με τα δύο του χέρια και η αγωνία ήταν καθρεφτισμένη στα γαλανά μάτια του.
-‘’ Κάντυ μου, γλυκιά μου, Κάντυ μου....’’
- ‘’ Ω ! Μπερτ μου ...συγνώμη... χίλια συγνώμη...δεν ήθελα να σου βάλω τις φωνές....’’
- ‘’ Σςς....μην ανησυχείς.., της χάιδεψε τα μαλλιά, είσαι καλά τώρα..είσαι καλά’’.
- ‘’ Άλμπερτ... η εφημερίδα... η Σουζάνα... είναι... ο Τέρρυ, δεν ήξερα...’’
- ‘’ Ναι το είδα γλυκιά μου, όταν λιποθύμησες και σε έφεραν στο ξενοδοχείο ,την κρατούσες ακόμη στα χέρια σου....λυπάμαι...’’
- ‘’ Πως να είναι ο Τέρρυ...πρέπει...εγώ..’’, δεν τέλειωσε την πρόταση της.
- ‘’ Εσύ δεν πρέπει τίποτα να κάνεις τώρα, γλυκιά μου αγάπη...’’την φίλησε απαλά στο μέτωπο.
- ‘’ Μα Άλμπερτ...’’
- ‘’ Όταν γυρίσουμε στην Αμερική θα πάω εγώ να τον βρω.... εσύ δεν πρέπει να ταράζεσαι’’, χαμογελούσε κάπως παράξενα ή έτσι φάνηκε στην Κάντυ,’’ ο γιατρός που σε εξέτασε ,είπε να είσαι ήρεμη...’’
-‘’ ...είμαι ήρεμη.. απλά δεν το περίμενα και ταράχτηκα..’’.
-‘’...όχι άλλες ταραχές μικρούλα μου...τουλάχιστον για τους επόμενους οκτώ μήνες’’, της χαμογέλασε ζεστά και ακούμπησε απαλά το χέρι του στην κοιλιά της.
Η Κάντυ έβαλε το χέρι στα χείλη απ΄ την έκπληξη....Τι, της είπε μόλις τώρα ο
Άλμπερτ..!
- ‘’ Ω..!...θα ...θες να πεις ότι....’’,πήγε να πει , δεν ήξερε τι να πει...
- ‘’ Ναι, Κάντυ μου ! Σε οκτώ μήνες η οικογένεια μας θα έχει ακόμη ένα μέλος!’’
και την έκλεισε στην αγκαλιά του.
Ένα δάκρυ ευτυχίας κύλησε στο μάγουλο της.
" ...ένα μέλος ακόμη... ένα μωράκι...μια οικογένεια...η δική μου οικογένεια!.."
Εκείνη την στιγμή  η Κάντυ ένιωσε για πρώτη φορά στην ζωή της, το συναίσθημα της αληθινής οικογενειακής θαλπωρής. Θα γινόταν μητέρα.


Νεκρός

So give me back to Death --
The Death I never feared
Except that it deprived of thee --
And now, by Life deprived,
In my own Grave I breathe
And estimate its size --
Its size is all that Hell can guess --
And all that Heaven was --

by Emily Dickinson


Ο θάνατος της Σουζάνας, βρήκε τον Τέρρυ εντελώς απροετοίμαστο ψυχολογικά. Ναι ήταν η μνηστή του, αλλά δεν την είχε αγαπήσει. Πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν η καρδιά του είχε ήδη δοθεί αρκετό καιρό πριν, μέσα σ' ένα πλοίο, σ' έναν πρωτοχρονιάτικο φωτεινό άγγελο. Όχι μόνο δεν μπόρεσε να την αγαπήσει, δεν ήθελε ούτε να προσπαθήσει καν, "Ήταν πέρα από τον έλεγχό μου..."
Την συμπονούσε και την νοιαζόταν σαν άνθρωπο, θα την ευγνωμονούσε για πάντα που του έσωσε την ζωή, αλλά ποτέ τίποτα παραπάνω. Θρηνούσε για τον θάνατο του νέου κοριτσιού, που έφυγε τόσο γρήγορα, θρηνούσε για τον χαμό ενός ανθρώπου όμως, όχι για μια χαμένη αγάπη. Η αγάπη του τον είχε αφήσει πριν τέσσερα περίπου χρόνια....." λάθος... εσύ την άφησες να φύγει....σαν μια κόκκινη παπαρούνα εκτός εποχής, την είδες να χάνεται μέσα στην χιονοθύελλα...για πάντα...".
Η χιονοθύελλα που μαινόταν δυσκόλευε, την όραση του πίσω απ' το τζάμι του τρένου. Του φαινόταν λες και δεν κινούταν καθόλου...τα λεπτά ήταν ατελείωτα, και οι σκέψεις του βασανιστικές..."...και τότε που την άφησα στην Αγγλία και ήρθα εδώ έτσι χιόνιζε...πόσες φορές την άφησες....?! "
- ‘’ Ανόητε’’!- βλαστήμησε τον εαυτό του και σηκώθηκε απ' την θέση του, ήταν αδύνατο να μένει εκεί και απλά να κάθεται περιμένοντας τον χρόνο να περάσει..."...πόσο χρόνο έχω χάσει...." Δεν ήταν πολύ μακριά. Το τοπίο ήταν πλέον τόσο γνώριμο...Οι σκέψεις του σαν τις χιονονιφάδες στον αέρα, γυρνούσαν και του ζάλιζαν τον νου."..περίμενα ότι θα την βρω στο νοσοκομείο....

- ‘’ η Κάντυ Γουάιτ δεν εργάζεται πλέον εδώ κύριε...’’
- ‘’ έχετε την διεύθυνση της σας παρακαλώ?....’’σαν τρελός πήγα στο διαμέρισμα της...δεν ζούσε πια εκεί...δεν θυμάμαι πόσες ώρες κάθισα σε εκείνα τα σκαλοπάτια χαμένος....
- ‘’συγνώμη...θα μπορούσα να σας βοηθήσω σε κάτι?..’’.
- ‘’...ε?... ναι ! ξέρετε ψάχνω την...Κάντ...’’
- ‘’ την Κάντυ?! την Κάντυ θέλεις νεαρέ?! ‘’
- ‘’ την γνωρίζετε?!!’’
- ‘’..ναι ναι φυσικά!...δεν μένει πια εδώ όμως...’’
- ‘’ ξέρετε την νέα της διεύθυνση ?!! ‘’ είχα τόση λαχτάρα.
-‘’ ...δυστυχώς νεαρέ μου, δεν ζει πλέον στο Σικάγο...’’
-‘’...τι?!’’
- ‘’..έφυγε...θα 'ναι κοντά τέσσερα χρόνια τώρα...νομίζω ότι γύρισε στο ορφανοτροφείο που μεγάλωσε...’’
- ‘’Σας ευχαριστώ!’’ άρχισα να τρέχω, δεν με ένοιαζε το χιόνι, το κρύο..έτρεχα να προλάβω...να προλάβεις τι ανόητε?!....τέσσερα χρόνια....ίσως...
Καθώς άρχισε να φαίνεται η στάση που θα κατέβαινε, μόνο τότε, μόνο εκείνη την στιγμή, εκείνο το λεπτό, ο Τέρρυ σκέφτηκε για πρώτη φορά, ότι μπορεί η Κάντυ να είχε...προχωρήσει.
Ο δρόμος προς το ορφανοτροφείο, πέρασε μέσα σε μια θολούρα αμφιβολιών και φόβου. Φοβόταν. Τι θα της έλεγε όταν την έβλεπε...Χτύπησε την πόρτα του ορφανοτροφείου. Του άνοιξε η Αδερφή Μαρία.
- ‘’ Καλησπερά Αδερφή’’.
- ‘’ Ω! Κύριε Γκράντζεστερ...καλησπέρα, παρακαλώ περάστε μέσα. Κυρία Πόνυ...’’
Τον συνόδευσε σε εκείνο το ίδιο μικρό ζεστό γραφειάκι, που του είχαν προσφέρει τσάι, πριν μερικά χρόνια...
- ‘’ Καλησπέρα κυρία Πόνυ, σας παρακαλώ συγχωρέστε με για το ακατάλληλο της ώρας....’’
- ‘’ Κύριε Γκράντζεστερ! Μα τι λέτε τώρα... χαρά μας που μας επισκεφτήκατε, αν και πλέον σας αποκαλούν.. κύριο Γκράχαμ, αν δε με απατά το μνημονικό μου..’’
-‘’ ..ναι, ναι...αν και θα προτιμούσα να με αποκαλείται με το μικρό μου όνομα, Τέρρυ’’, της απάντησε ευγενικά παρόλο που η αγωνία ένιωθε να του τρώει τα σωθικά...."... που είναι...."
- ‘’Να σας προσφέρουμε ένα ζεστό τσάι?’’
- ‘’Σας ευχαριστώ...’’
Αμηχανία, αγωνία, αναμονή.
Πέρασαν δέκα λεπτά κουβεντιάζοντας, για διάφορα θέματα, όπως τα παιδιά στο ορφανοτροφείο, την επιτυχία του Τέρρυ στο θέατρο και αναπόφευκτά η συζήτηση οδήγησε την κυρία Πόνυ να ρωτήσει για την Σουζάνα.
- ‘’Η μνηστή σας... αγένεια μου που δε σας ρώτησα τόση ώρα, είναι καλά στην υγεία της?’’
Κόμπος.
- ‘’...η Σουζ...η μνηστή μου απεβίωσε....αρρώστησε από την γρίπη...’’
Η κυριά Πόνυ και η Αδερφή Μαρία σοκαρίστηκαν.
-‘’ ... λυπάμαι πολύ... τόσο νέα κοπέλα... ο θεός να αναπαύσει την ψυχή της...’’
Αμηχανία...ησυχία....
- ‘’...κυριά Πόνυ....η.. Κάντυ είναι εδώ...?’’
Δεν άντεχε άλλο.
Δυο ζευγάρια μάτια χαμήλωσαν....πότε δεν σκέφτηκε καμιά απ' τις δύο γυναίκες, ότι θα αντιμετώπιζαν αυτή την κατάσταση....ποιος θα μπορούσε άλλωστε να φανταστεί τους κύκλους της ζωής...
-‘’...Τέρρυ, παιδί μου... ‘’ξεκίνησε η Αδερφή Μαρία...
- ‘’ Έπαθε κάτι η Κάντυ?!!!’’ πετάχτηκε τρομαγμένος, απο τον τόνο της φωνής.
- ‘’..Όχι, είναι καλά μην ανησυχείς, Τέρρυ παιδί μου...’’τον καθησύχασε η κυρία Πόνυ.
- ‘’ Πήγα στο Σικάγο και δεν την βρήκα, μου είπαν ότι ζει εδω πλέον.... έκαναν λάθος..?’’
- ‘’..ζούσε εδώ, μέχρι..- ‘’Θεέ μου, δώσε κουράγιο σε αυτό το παλικάρι’’
- ‘’….η Κάντυ, Τέρρυ παιδί μου, έμενε εδώ μέχρι την ήμερα του γάμου της...πλέον...’’
- ‘’..........’’
Νεκρός. Αυτό ήταν. Δεν άκουγε...δεν έβλεπε... δεν ένιωθε τίποτα. Νεκρός. Ο φόβος έγινε μια πραγματικότητα, που δεν την άντεχε. Νεκρός....άμα ήταν νεκρός, γιατί πονούσε τόσο..? Οι πεθαμένοι δεν αισθάνονται...είχε γλώσσα και δεν μπορούσε να μιλήσει...είχε μάτια και δεν έβλεπε παρά μόνο σκοτάδι, τα αυτιά του άκουγαν το κενό....δεν ήταν νεκρός... ήταν ζωντανός που έπεσε στην κόλαση, σε μια αιώνια άβυσσο....τώρα και για πάντα, κενός.
Το θέατρο του παραλόγου γελούσε μαζί του...
" ...πήγε ταξίδι του μέλιτος...", τον κορόιδευε...
" .. με τον Άλμπερτ...", ο χορός έκανε ένα κύκλο γύρω του, τον χλεύαζε....
" περίμενες ότι θα σε περίμενε για πάντα ανόητε?!",
ο απομηχανής θεός, δεν υπήρχε...τον έκαιγαν εκεί μπροστά στα μάτια του οι μοίρες....
" εσύ! εσύ! την παρακάλεσες να σε ξεχάσει! Εσύ την άφησες να φύγει! εσύ της ζήτησες να είναι ευτυχισμένη!......"
- ‘’...είναι ευτυχισμένη...?..’’ -" εγώ μιλάω...?"-
- ‘’….ναι Τέρρυ παιδί μου είναι...πέρασε δύσκολες στιγμές, αλλά τώρα είναι...’’
- ‘’ ...κυρία Πόνυ ξέρω ότι δεν είναι σωστό να σας το ζητήσω... σας παρακαλώ όμως... μην αναφέρεται στην Κάν....-" ούτε το όνομα της δεν μπορείς να πεις δειλέ?!.."-, ‘’….μην της πείτε για την επίσκεψη μου....’’
Η κυρία Πόνυ κούνησε το κεφάλι συναινετικά.
Την ώρα που η φιγούρα του Τέρρυ, χανόταν μακριά πέρα απ' το ορφανοτροφείο, οι δύο γυναίκες προσευχόταν γι' αυτόν με όλη τους την ψυχή.
Για τον Τέρρυ όμως ,δεν θα υπήρχε τίποτα να προσευχηθεί πια...όχι τουλάχιστον για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια.

Μια μικρή οικογενειακή γιορτή

Εκείνο το βράδυ η έπαυλη των Άρντλει, ήταν φωταγωγημένη και στολισμένη στις δόξες της. Βεβαία βοηθούσε και το γεγονός ότι το Λείκγουντ ήταν πάντα όμορφο την άνοιξη. Ήταν η εποχή του. Η δεξίωση, η οποία είχε κατά κύριο λόγο οργανωθεί από την Άννυ, δεν θα είχε το κλασικό δείπνο.
Ένας μεγάλος μπουφές με πλούσια εδέσματα, ήταν έτοιμος να κερδίσει όλους τους ουρανίσκους. Καθώς πλέον το αρχοντικό δεν είχε την στρατιά υπηρετών που είχε κάποτε, νεαρά γκαρσόνια της εταιρείας του κέτερινγκ, όπου είχε αναλάβει την τροφοδοσία, περιφερόντουσαν σε όλο το αρχοντικό προσφέροντας, την πιο εκλεκτή σαμπάνια. Στον κήπο ένα μπαρ είχε στηθεί για τους θαυμαστές των κοκτέιλ, τα οποία ήταν ότι πιο μοντέρνο επίτασσε η χρονιά.
Η ορχήστρα στην μεγάλη αίθουσα χορού, έπαιζε μελωδίες, σε ρυθμούς της εποχής, χωρίς να ξεφεύγει προς το ροκ'εν'ρολ, το οποίο ήταν έντονο και σίγουρα δεν μπορούσαν όλοι να το ακολουθήσουν χορεύοντας το.
Οι πρώτοι καλεσμένοι άρχισαν να καταφθάνουν λίγο μετά τις εφτά και μισή, και σύντομα το προαύλιο του Λέικγουντ, δεχόταν το ένα πολυτελές αυτοκίνητο μετά το άλλο.
Μεγαλοεπιχειρηματίες, δικηγόροι, γιατροί και πολιτικοί. Προσωπικότητες, που όλα αυτά τα χρόνια είχαν συνεργαστεί με τον κολοσσό των Άρντλει. Φυσικά δεν έλειπαν ούτε και οι διασημότητες. Είτε ήταν από τον κύκλο των τεχνών, είτε γόνοι κροίσων, που είχαν σαν κύρια απασχόληση, να σπαταλάν τον χρόνο και βέβαια τα χρήματα τους στα ελληνικά νησιά, με το γιοτ του μπαμπά, πάντα με την συντροφιά καλλονών της εποχής.
Το να παρευρεθούν στην δεξίωση των Άρντλει, ήταν το αυτονόητο. Όχι μόνο γιατί θα ήταν ένα από μεγαλύτερα κοινωνικά συμβάντα της χρονιάς, αλλά κυρίως για το γεγονός ότι το τιμώμενο πρόσωπο ήταν η Κάντυ Γουάιτ Άρντλει. Δεν υπήρχε άνθρωπος που καλέστηκε και δεν θέλησε να μην την τιμήσει. Ήταν η πιο συμπαθής και δυναμική φυσιογνωμία στην πολιτεία του Ιλινόις και σίγουρα μια ισχυρή γυναίκα, της αμερικανικής κοινωνίας.
Ως άξιος και αυτονόητος διάδοχος της αυτοκρατορίας των Άρντλει, ο Άντονυ με την σύζυγό του Τερέζα, υποδεχόταν και καλωσόριζαν τους καλεσμένους. Στην ουσία βέβαια, ήταν ήδη η κεφαλή της οικογένειας τα τελευταία χρόνια και ο ρόλος του στον όμιλο των εταιρειών τους, αρχηγική. Κατόπιν δικής του όμως επιμονής, δεν είχε γίνει και επίσημα η διαδοχή.
Αν ένα πράγμα γνώριζε καλά ο Άντονυ, αυτό ήταν ότι η φιγούρα της μητέρας του, ήταν απαραίτητη για το πρόσωπο που έβγαζε προς τα έξω η οικογένεια τους και κυρίως για τις επιχειρήσεις τους. Ήξερε βέβαια ότι η Κάντυ είχε κουραστεί πλέον. Γι' αυτόν και ακριβώς τον λόγο, τελικά συμφώνησε να γίνει και επίσημα η διαδοχή. Της είχε προτείνει να παραμείνει ως επίτιμος πρόεδρος του ομίλου, αλλά η Κάντυ ήταν ανένδοτη αυτή την φορά.
Θα αποσυρόταν εντελώς. Φυσικά σε κανέναν δεν είχε πει, ότι σκόπευε να αποσυρθεί και από την Αμερική, αλλά ο Άντονυ αυτό σχεδόν το είχε καταλάβει, χωρίς να το σχολιάσει όμως ποτέ. Μέσα του ήξερε πως ίσως ήταν λάθος του αυτό που έκανε, που δεν της μιλούσε, που δεν της το ομολογούσε, γιατί διέκρινε τον φόβο στα μάτια της μητέρας του. Η μητέρα του, φοβόταν ότι αυτός ο γιος της, θα την κατέκρινε...τουλάχιστον αυτή την εντύπωση της είχε δώσει, μάλλον λανθασμένα ο ίδιος.
Ναι, ήταν λάθος που τόσα χρόνια δεν της είχε μιλήσει ανοιχτά, πλέον όμως ότι έγινε, έγινε. Σημασία είχε τι θα γινόταν από 'δω και πέρα, και αυτό ήταν να της δείξει ότι ήταν στο πλευρό της, όποια επιλογή και αν είχε κάνει. Σήμερα η μητέρα του, θα αποδείκνυε για πολλοστή  φορά, πόσο θαρραλέα γυναίκα ήταν.

Ήταν στο τελευταίο διοικητικό συμβούλιο, όταν η Κάντυ έφερε τους συνομιλητές της, για ακόμη μια φορά προ εκπλήξεων. Τους ανακοίνωσε μια μεγάλη φιλανθρωπική δωρεά, που σίγουρα κάνεις δεν την περίμενε.
- ‘’ Κύριοι, αν τελειώσαμε με όλα τα διαδικαστικά περί διαδοχής’’, είπε η Κάντυ χαμογελώντας αχνά, με το βλέμμα της επάνω στον γιο της Άντονυ, ‘’ θα ήθελα να σας πω, για μια απόφαση που έχω πάρει εδώ και αρκετό καιρό, αλλά που νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί.’’
- ‘’ Φυσικά μητέρα, πώς μπορούμε να βοηθήσουμε?’’
- ‘’ Θέλω το Λέικγουντ, να σταματήσει να είναι κατοικία.’’
Την κοίταξαν παραξενεμένοι.
- ‘’ Τι εννοείς θεία Κάντυ?’’ ρώτησε ο μεγαλύτερος γιος του Άρτσυ, Στίαρ.
- ‘’ Εννοώ, ότι θέλω να σταματήσει να λειτουργεί ως εξοχικό σπίτι της οικογένειας...’’
- ‘’ Θέλεις να πωληθεί η έπαυλη Κάντυ?’’ ρώτησε ο Άρτσυ κάπως έκπληκτος.
- ‘’ Όχι, όχι, δεν θέλω να πωληθεί, θέλω να χαριστεί!’’
- ‘’ Δηλαδή?..’’είπε ο Άντονυ ανασηκώνοντας τα φρύδια του ελαφρά.
- ‘’ Θέλω να γίνει ένα κέντρο αποκατάστασης, για παιδιά που πάσχουν από καρκίνο.’’ Απάντησε η Κάντυ γεμάτη αυτοπεποίθηση.
Εκείνη την στιγμή, όλοι μέσα στην αίθουσα του συμβουλίου, κοίταξαν την Κάντυ με έκπληξη, αλλά κυρίως από θαυμασμό. Η Κάντυ πρόσεξε τις θετικές αντιδράσεις στα πρόσωπα τους και συνέχισε.
- ‘’ Θεωρώ ότι το Λέικγουντ, είναι το κατάλληλο μέρος, για να γίνει το σπίτι, αυτών των παιδιών, απόρων κυρίως, που ταλαιπωρήθηκαν, ή και ακόμη υποφέρουν από αυτή την ύπουλη ασθένεια. Ήδη έχω κάνει κάποιες πρώτες επαφές με το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου της Αγίας Ιωάννας στο Σικάγο και δεν μένει παρά να προχωρήσουμε στην πραγματοποίηση αυτού του σκοπού.’’
 - ‘’ Και για πότε περίπου θες να προγραμματιστεί, αυτό το πλάνο, Κάντυ?’’
- ‘’ Νομίζω ότι ως το καλοκαίρι θα είναι καλά να έχει γίνει ήδη’’ .... απάντησε ονειροπόλα...." ναι, σίγουρα το καλοκαίρι δεν θα είμαι στην Αμερική...", σκέφτηκε η Κάντυ και άφησε ένα αμυδρό ονειροπόλο χαμόγελο να διαγραφεί στο πρόσωπο της, κάτι που όμως παρατήρησαν ο Άρτσυ και ο γιος της, δίχως να το σχολιάσουν.
- ‘’ Τότε λοιπόν μητέρα, δεν υπάρχει κάτι άλλο, παρά να το ανακοινώσουμε και στον Τύπο’’, είπε ο Άντονυ αισιόδοξος.
- ‘’ Όχι ακόμη Άντονυ... θα ήθελα να κάνουμε πρώτα μια τελευταία γιορτή σ' εκείνο το μέρος με όλη την οικογένεια, και τότε ας γίνει η ανακοίνωση... ‘’    

- ‘’ Μια μικρή οικογενειακή γιορτή ευχήθηκα και να τι πήρα!’’, μουρμούρισε η Κάντυ γκρινιάζοντας στην Άννυ και την Πάττυ, την ώρα που έκαναν την εμφάνιση τους στην δεξίωση.
Ντυμένες με βραδινά κομψά φορέματα, οι τρεις φίλες στάθηκαν στην κορυφή της κεντρικής σκάλας του μεγάρου, χαζεύοντας τους καλεσμένους που είχαν πλημμυρίσει την κεντρική σάλα και οι ζωηρές τους κουβέντες μπλεκόταν με τις νότες της μουσικής.
- ‘’ Αχ! Κάντυ μου...το ξέρω ότι ξεφύγαμε λίγο με την λίστα των προσκεκλημένων, αλλά είναι η τελευταία φορά που το Λέικγουντ θα ζήσει μια τέτοια δεξίωση!’’
- ‘’ Έχει δίκιο η Άννυ, Κάντυ, μην γίνεσαι γκρινιάρα!’’ συμπλήρωσε η Πάττυ, ‘’ άλλωστε πότε ξανά θα σου δοθεί η ευκαιρία να χορέψεις στο Λέικγουντ?!’’, και την σκούντηξε στον ώμο πειραχτικά.
Η Κάντυ γέλασε με την πρόταση της φίλης της.
- ‘’ Να χορέψω εγώ?! Γιατί χάθηκαν οι νέες και όμορφες κοπέλες, για να δείξουν την παρουσία τους?!’’
- ‘’ Κάντυ θα σε μαλώσω!’’ πετάχτηκε η Άννυ ενοχλημένη,’’ μάλλον όταν κοιτάς στον καθρέφτη, δεν βλέπεις ότι βλέπουμε όλοι οι άλλοι!’’
- ‘’ ωχ! άλλη Κάρεν μας βρήκε!’’ είπε η Κάντυ πειράζοντας την φίλη της,’’ και σαν τι βλέπετε δηλαδή όλοι οι άλλοι, που εγώ είμαι στραβή για να δώ?!’’
-‘’...χμμ, να σου πω.. μια μεσήλικη κυρία’’, ξεκίνησε η Πάττυ.
- ‘’ Γιατί δεν λες γριά, καλύτερα?!’’ την διέκοψε η Κάντυ, βγάζοντας τους την γλώσσα.
- ‘’ Κάντυ!!! ‘’φώναξαν και οι δυο με μια φωνή.
- ‘’ όχου...καλά...’’ είπε η Κάντυ δήθεν παραιτημένη.
- ‘’ Λοιπόν ’’, ξεκίνησε η Άννυ καθαρίζοντας την φωνή της, ‘’ αυτό που όλοι εμείς βλέπουμε και συ με πείσμα δείχνεις να παραβλέπεις, είναι μια κυρία’’, τόνισε η φίλη της, ‘’με κομψή λεπτοκαμωμένη σιλουέτα, με ένα καλοδιατηρημένο φρέσκο πρόσωπο, που θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί ότι μόλις που μπήκε στα πενήντα, και...αν έκανες ότι σου έχει πει η Κάρεν και έβαφες τα μαλλιά σου, σίγουρα θα έδειχνες και κάτω από αυτά!’’
Η Άννυ τελείωσε την αγόρευση της με ένα γλυκό ειλικρινές χαμόγελο, προς την αδερφική της φίλη. Και πράγματι έτσι ήταν. Η Κάντυ στα εξήντα της χρόνια ουδενί τα έδειχνε. Το πρόσωπο της ήταν φρέσκο, με ελάχιστες ρυτίδες εκφράσεις στα μάτια και το στόμα. Αν και οι φακίδες της πλέον φαινόταν πολύ αμυδρά, σίγουρα ήταν ένα στοιχείο πολύ ισχυρό που της αφαιρούσε αρκετά χρόνια. Το βλέμμα της ήταν πάντα λαμπερό και διαπεραστικό και το σώμα της είχε διατηρηθεί λεπτό, με τις καμπύλες στα σωστά σημεία. Την όλη φιγούρα συμπλήρωνε το πάντα κομψό της ντύσιμο, το οποίο σήμερα ήταν μια σιφόν βραδινή τουαλέτα Madame Grès *, με έντονα ντραπαρίσματα και τελείωμα στο ύψος του γόνατου, σε ένα βαθιά πράσινη απόχρωση, που τόνιζε τα σμαραγδιά της μάτια.
Με αυτά τα δυο όμορφα μάτια κοίταξε η Κάντυ ντροπαλά την φίλη της, συγκινημένη για τον θαυμασμό που είχε από αυτή, αλλά η κλασική παιχνιδιάρα Κάντυ δεν το άφησε έτσι.
- ‘’ Φαντάσου να αρχίσουμε να πίνουμε και σαμπάνια τι θα πεις! ‘’ δήλωσε απτόητη.
- ‘’ Α, εγώ προτιμώ να ξεκινήσω με ένα Tom Collins*,η εγγονή σου Αννυ, μου είπε ότι είναι πολύ της μόδας φέτος!’’ πετάχτηκε η Πάττυ γεμάτη ενθουσιασμό, κάνοντας τις άλλες δυο να την κοιτάξουν με απορία, τελικά όμως παρασυρόμενες από την αναπάντεχη όρεξη της φίλης τους, έβαλαν τα γέλια και προχώρησαν για να χαιρετήσουν τους καλεσμένους που είχαν γεμίσει τους στολισμένους χώρους του Λέικγουντ.

Σε ένα τέτοιο ακριβώς στολισμένο χώρο, δυο κοκκινομάλλικα δίδυμα, χασκογελούσαν πονηρά την στιγμή που είδαν την νεαρή κοπέλα να βγαίνει στην είσοδο της σκάλας. Η φάρσα τους θα ήταν τέλεια! Η συγκεκριμένη σκάλα, οδηγούσε στον πλαϊνό κήπο της έπαυλης και έτσι δεν είχαν να ανησυχούν, μήπως κάποιος ενήλικας τα έπιανε στα πράσα.
Ο κυρίως τρόμος τους ήταν η ίδια η μητέρα τους, η οποία σε αντίθεση με την γιαγιά τους Ελίζα, ήταν η μοναδική από την οικογένεια των Ράνγκαν, που είχε άριστες σχέσεις με τους Άρντλει και σαν από κάποιο θαύμα, δεν μοιραζόταν τα γονίδια της πανουργίας, που απλόχερα είχε δώσει η φύση στους προγόνους της. Τα δυο μικρά της διαόλια όμως, ήταν η φτυστή εικόνα του Νηλ και της Ελιζάς.
- ‘’ ....σςς να τη!’’
- ‘’ ω! φοράει και τα καλά της, η υπηρέτρια!’’ είπε υποτιμητικά το ένα.
- ‘’ Ποπό πλάκα!’’
- ‘’...μη μιλάς δυνατά!’’
- ‘’...καλά, καλά...’’
- ‘’....με το τρία εντάξει?!’’
- ‘’ Εντάξει!’’
Σήκωσαν με δυσκολία τον μεγάλο μεταλλικό κουβά και στην προσπάθεια τους να τον στηρίξουν στο κάγκελο της βεράντας, μερικές σταγόνες νερό πετάχτηκαν δεξιά και αριστερά.
- ‘’ ε! πρόσεχε θα το καταλάβει!’’
- ‘’Θα καταλάβει τι?! ‘’ ακούστηκε μια ανδρική βαθιά φωνή γεμάτη αυστηρότητα, πίσω τους.
Η στιγμή που ακολούθησε, κανείς δεν κατάλαβε πως συνέβη και κυρίως πως έγιναν όλα τόσο γρήγορα , μα και τόσο παράδοξα!
Τα δίδυμα από την τρομάρα τους πετάχτηκαν και έχασαν τον έλεγχο του κουβά...σαν από μαγεία ο κουβάς χτύπησε στο κάγκελο του μπαλκονιού, ο Τέρενς με την άκρη του ματιού του είδε ότι ακριβώς κάτω από την βεράντα, εκεί στην βάση της σκάλας στεκόταν.....
- ‘’ Λούση!!! Πρόσεχε!! ‘’ φώναξε δυνατά και η κοπέλα τρομαγμένη τραβήχτηκε, γυρνώντας το βλέμμα της προς τα επάνω για να αντικρίσει...
Τον Τέρενς σε εμπόλεμη κατάσταση! Μουσκεμένος ως το κόκαλο με το σμόκιν του μουλιασμένο, με ένα κουβά κρεμασμένο στο ένα του χέρι και με δυο φοβισμένους μικρούς σατανάδες, που έσταζαν από την κορφή ως τα νύχια, αρπαγμένους από το γιακά στο άλλο του χέρι!
- ‘’ Τερενς! τι...έγινε...συγν...’’
Η νεαρή κοπέλα σοκαρισμένη, πήγε να τραυλίσει ένα συγνώμη, αλλά η ματιά του Τέρενς, μαρτυρούσε μια γλυκύτητα και ένα θαυμασμό, που έκαναν την Λούση να κοκκινίσει για ακόμη μια φορά, σιωπώντας.
- ‘’ Αν κάποιος χρωστάει μια συγνώμη είναι αυτοί οι δύο!’’ είπε κουνώντας τα κακομαθημένα, σαν δυο μαριονέτες! ‘’ Λοιπόν..?!’’ συμπλήρωσε κοιτάζοντας τα αγριεμένα.
- ‘’ Συγνώμη θείε Τέρενς..’’ είπαν σχεδόν ψιθυριστά με μισή καρδιά.
- ‘’ Την συγνώμη σας , στην δεσποινίς Λούση! Όχι σε μένα!’’
Τον κοίταξαν φοβισμένα, αλλά η κακή τους περηφάνια τα είχε κάνει μουγγά
- ‘’ Μην επιβαρύνετε την θέση σας παραπάνω, τελευταία προειδοποίηση!’’ σχεδόν φώναξε αυτή την φορά ο Τέρενς.
-‘’ ..συγνώμη δεσποινίς Λούση’’, τελικά απάντησαν σα να τους το είχε τραβήξει με τσιγκέλι.
- ‘’ Κάπως καλύτερα!’’ είπε έντονα ο νεαρός και γυρνώντας στην Λούση χαμογέλασε γλυκά και συμπλήρωσε,’’ πάω να παραδώσω αυτό το πακέτο! Υπόσχομαι να μη σε αφήσω να περιμένεις πολύ.’’
Το νεαρό κορίτσι συγκλονισμένο ακόμη από την όλη σκηνή, τον κοίταξε και σκέφτηκε μήπως θα έπρεπε να πάει να τον βοήθησει, τα ρούχα του έσταζαν, στο κάτω κάτω αυτή ήταν η δουλειά της, αλλά ο Τέρενς, σαν να είχε μαντέψει τις σκέψεις της. κάνοντας μια αρνητική κίνηση των μπλε ματιών του, της έδειξε να μείνει εκεί που ήταν.
" Είσαι πολύ όμορφη!" της είπε κουνώντας μόνο τα χείλη του και της έκλεισε το μάτι, αφήνοντας την να τον κοιτάει άναυδη και κατακόκκινη σαν το παντζάρι, καθώς έφευγε με τα μικρά παραμάσχαλα.  
 
       

Την στιγμή που ο εγγονός της Κάντυ παρέδιδε το "πακέτο" στον νόμιμο κάτοχο του εξηγώντας τι έχει γίνει, δεν γνώριζε ότι η γιαγιά του με την άκρη του ματιού της είδε έναν μουσκεμένο εκνευρισμένο νεαρό και το μυαλό της την πήγε χρόνια πολλά πίσω. Σε ένα άλλο μέρος, σε έναν άλλο εκνευρισμένο νεαρό, που έσταζε από την νυχτερινή λονδρέζικη βροχή.

Στο έλεος μου

" Έτρεχα.
Έτρεχα μανιασμένα μέσα στα σκοτεινά δρομάκια. Σοκάκια βρόμικα, φτωχά. Η βροχή είχε μουσκέψει το σώμα μου ως το κόκαλο.
Έτρεχα και μαζί έτρεχαν τα δάκρυα μου. Ανακατεμένα δάκρυα με βροχή.
Άκουγα τον ήχο από τα τακούνια μου να χάνεται μέσα σε κάθε βρόμικη λακκούβα που πατούσα.
Έτρεχα. Ήθελα να φτάσω στην άκρη της γης.
Έκλαιγα. Ποτάμια πόνου και αναμνήσεων.
Χωρίς ανάσα.
Έβρεχε, αλλά εγώ ένιωθα την φωτιά να με πλησιάζει. Φωτιά που έλιωνε το παγωμένο κάστρο μου. Δεν ήθελα. Δεν μπορούσα .Ήταν λάθος.
Άκουγα τα γρήγορα βήματα του να πατάνε στις ίδιες λακούβες. Στο ίδιο πλακοστρωτό. Μπορούσα να νιώσω τον πόνο του. Μπορούσα να νιώσω τον θυμό του. Φωτιά που ήθελε να με παρασύρει. Ήταν λάθος. Έτρεχα και άκουγα την φωνή του. Φωνή πνιγμένη από φόβο, θυμό και δάκρυα. Βροχή και δάκρυα που δεν τα ξέπλενε.
Βήματα όλο πιο κοντινά. Ανάσες κοφτές. Πονεμένες. Χωρίς αέρα. Χωρίς επιστροφή.
Οι σταγόνες της βροχής να πνίγουν τον λυγμό μου.
Χέρι στο χέρι μου. Υγρό. Ζεστό. Δυνατό. Σταμάτησα. Δεν ήθελα. Έπρεπε να φτάσω στην άκρη της γης. Ήταν λάθος.
Καυτό σίδερο το χέρι του στο χέρι μου. Έπρεπε να τρέξω. Να ελευθερωθώ. Χωρίς επιστροφή. Δεν μπορούσα. Δεν ήθελα. Μια άσβεστη φλόγα το βλέμμα του. Ρίζες τα πόδια μου. Μπλε λίμνες πόνου τα μάτια του. Φουρτουνιασμένες θάλασσες θυμού. Σταμάτησα.
Στεκόταν εκεί. Βρεγμένος, θυμωμένος. Χωρίς φωνή. Εκεί. Με περίμενε. Ήταν λάθος? Μας περίμενε. Η ελπίδα μια πυρκαγιά στο πρόσωπο του. Μια ικεσία. Μια λέξη.
Στο έλεος μου?! Στο έλεoς μου. Μια μικρή λέξη.
- ....γιατί."


- ‘’… επειδή.... ήμουν δειλή....Τέρρυ...’’, είπε σχεδόν συλλαβιστά, αθόρυβα.
- ‘’ Είπες κάτι Κάντυ ?! ....Κάντυ?! Είσαι καλά?!’’
- ‘’....ε?...όχι , όχι ....τίποτα όλα είναι μια χαρά’’, απάντησε ακόμη αφηρημένη, κουνώντας το κεφάλι της ελαφρά. ‘’ Ε...νομίζω ότι είδα τον γερουσιαστή, με συγχωρείς λίγο Άννυ μου...’’ και ανακατεύτηκε μέσα στον κόσμο.
- ‘’ Μόλις τώρα την άκουσα να λέει ...’’ ξεκίνησε η  Πάττυ.
- ‘’Ναι Πάττυ καλή μου, καλά άκουσες’’, είπε με στόμφο η Άννυ.
- ‘’ Μα... τι εννοούσε?...’’
- ‘’ Το σίγουρο είναι, ότι δεν εννοούσε τον εγγονό της!’’
- ‘’ ορίστε..?! ‘’ρώτησε η Πάττυ πιο μπερδεμένη.
- ‘’ Μόνο ένα άτομο αποκαλεί η Κάντυ έτσι, και αυτό δεν είναι ο εγγονός της!’’ απάντησε η Άννυ στην φίλη της.
" Νομίζω ότι έφτασε η ώρα...." είπε η Άννυ μέσα της.

                       
                            Εις μνήμην Δούκα Ριχάρδου Γ. Γκράντζεστερ,ΙΙ
                                                   1868 - 1932
                              Μέγα ευεργέτη του Κολεγίου Αγίου Παύλου

Το κενό

“It is not in the stars to hold our destiny but in ourselves.”
William Shakespeare


Ξύπνησε γιατί ένιωσε μια γνωστή παγωνιά. Αλλά ήταν λάθος .Δεν θα έπρεπε να νιώθει κανονικά έτσι, όχι σήμερα. Το άρωμα της είχε μείνει ακόμη στον χώρο και επάνω του. Αλλά αυτή δεν ήταν εκεί. Απόρησε και με τον ίδιο του τον εαυτό, πως κατάφερε και κοιμήθηκε τόσο βαθιά. Συνηθισμένος από χρόνια αϋπνίας, δεν περίμενε ποτέ ότι θα περνούσε έστω και μια νύχτα πλέον στη ζωή του όπου θα κοιμόταν σαν ναρκωμένος. Όταν όμως η ζεστασιά της χάθηκε, μαζί με αυτή χάθηκαν ξανά, η ηρεμία και ο ύπνος του.
Πετάχτηκε συνειδητοποιώντας τι είχε συμβεί και άρχισε να ντύνεται βιαστικά ‘’ όχι πάλι!’’ βλαστήμησε μέσα από τα δόντια του. Με μια τελευταία μάταιη ελπίδα έκανε ένα γύρω το διαμέρισμα του μήπως ήταν ακόμη εκεί, μήπως τελικά αυτός έκανε λάθος. Πραγματικά ευχήθηκε να έκανε λάθος, αλλά δεν έκανε.
- ‘’ Φακιδομούρα κυνηγητό θέλεις?! Κυνηγητό θα έχεις!’’  Είπε σχεδόν αγανακτισμένος, στον εαυτό του.
Λίγο πριν φύγει από το διαμέρισμά του πρόσεξε ένα κομμάτι χαρτί επάνω στο πιάνο. Με εσωτερικό πανικό το πήρε αργά και διάβασε.

                              Τέρρυ
                                    Έπρεπε να φύγω, θα γυρίσω
                                    σήμερα στην Αμερική. Θα ήταν
                                    άσκοπο να σου εξηγήσω, αλλά
                                     υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω
                                     και δεν μπορώ να το αναβάλω.
                                                  Δική σου
                                                    Κάντυ


Παγωμένος κοιτούσε το γράμμα και ένιωσε ένα παράξενο ντεζαβού. Μια τιμωρία που του άξιζε μάλλον, αλλά που πλέον δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί.
Δίπλωσε το γράμμα, το έβαλε στην τσέπη του σακακιού του και βροντώντας την πόρτα του διαμερίσματος του έφυγε.
Όταν ο Τέρρυ έφτασε στο λιμάνι του Σαουθάμπτον ήταν αργά. Το καράβι είχε φύγει και φαινόταν σαν μια μαύρη κουκίδα στον ορίζοντα που μίκραινε όλο και περισσότερο.
Έμεινε εκεί να βλέπει το πρώτο φώς της ημέρας να σβήνει το σκοτάδι, μέχρι που η κουκίδα χάθηκε στο μπλε του Ατλαντικού.
Την είχε χάσει για ακόμη μια φορά. Σκέφτηκε μέσα του πόσες φορές είχαν αφήσει ο ένας τον άλλον και με ένα τρελό θυμό που ένιωσε για πρώτη φορά στην ζωή του, ο Τέρρυ αποφάσισε πως αυτή ήταν και η τελευταία φορά.



Τα γραφεία των Άρντλει στο Λονδίνο, στεγάζονταν σε ένα μεγάλο πολυτελές κτίριο κοντά στην Όξφορντ Στριτ. Ο Τζορτζ καλημέρισε τη γραμματέα του, αλλά βρέθηκε εμπρός σε μια απρόσμενη έκπληξη.
- ‘’ Καλημέρα κ.Τζονσον, ο κύριος…’’
- ‘’ Γνωρίζω τον κ.Γκράντζεστερ Σαρλίν, σε ευχαριστώ.’’
Ο Τέρρυ σηκώθηκε από την πολυθρόνα υποδοχής οπού καθόταν όση ώρα περίμενε τον Τζόρτζ.
- ‘’ Καλημέρα κ.Τζόνσον, συγγνώμη για την απροειδοποίητη επίσκεψη μου’’, είπε προσφέροντας το χέρι του σε μια ευγενική χειραψία.
- ‘’ Καλημέρα εξοχότατε, περάστε παρακαλώ στο γραφείο μου. Σαρλίν φέρε μας σε παρακαλώ – τσάι να υποθέσω κ. Γκράντζεστερ?’’
- ‘’ Ναι, παρακαλώ.’’
Την ώρα που περνούσε μέσα στο γραφείο του Τζόρτζ, ο Τέρρυ δεν μπόρεσε να αγνοήσει μια μεγάλη εσωτερική πόρτα, η οποία είχε επάνω της μια χρυσή επιγραφή.

‘’ Κάντις Γουάιτ Άρντλει, Γενική Πρόεδρος Ομίλου Άρντλει’’

Του φάνηκε παράξενο, ίσως και λίγο αστείο να βλέπει το όνομα της Κάντυ, γραμμένο τόσο επίσημα. Ήρθαν στο μυαλό του διάφορα δημοσιεύματα που είχε διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Πως την αποκαλούσαν οι επιχειρηματικοί κύκλοι και οι δημοσιογράφοι? Κραταιά Κυρία Άρντλει, Πετρωμένη βασίλισσα, Παγωμένα Σμαράγδια, Σθεναρή Φιλάνθρωπος! ‘’ Ούτε ένας δεν σκέφτηκε να την αποκαλέσει Κυρία Φακιδομούρα?!’’ σκέφτηκε ο Τέρρυ μέσα του, σε μια προσπάθεια να διακωμωδήσει την αλλαγή της Κάντυ. ‘’ Και ποιος είσαι εσύ στο κάτω κάτω, που θα την κρίνεις Κύριε Δούκα?!’’ απάντησε ειρωνικά στον εαυτό του. Με αφόρμη τις σκέψεις του, ο Τέρρυ δεν το καθυστέρησε περισσότερο και μπήκε στο θέμα αμέσως.
- ‘’ Κ.Τζόνσον, προσωπικά δεν έτυχε πότε να μιλήσουμε, αλλά νομίζω με γνωρίζετε, αν και ίσως να μην θυμάστε την συνάντηση μας, έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε….’’
- ‘’ Φυσικά κ.Γκράντζεστερ, είναι τιμή μου που με επισκεφθήκατε και βεβαίως σας θυμάμαι, αν και τότε δεν ήσασταν παρά ένας νεαρός κύριος.’’
- ‘’ Μάλλον αγενής νεαρός ήμουν, θα έλεγα’’, είπε ο Τέρρυ ανακαλώντας στο νου του, τον τρόπο με τον οποίο έφυγε τότε στο πλοίο, χωρίς καν να συστηθεί στον Τζορτζ. ‘’ Πάντως σας ευχαριστώ πολύ, που με δεχτήκατε χωρίς ραντεβού, γνωρίζω πόσο πολυάσχολος είστε και δεν θα σας καθυστερήσω καθόλου. Ο λόγος που βρίσκομαι σήμερα εδώ, είναι η βοήθεια σας.’’
Ο Τζορτζ ένιωσε μια μικρή έκπληξη και μέσα του πίστευε, ότι αυτό που θα ζητούσε ο Τέρρυ θα είχε άμεση σχέση με την Κάντυ, αλλά ο συγκρατημένος του χαρακτήρας, δεν άφησε να φανεί κανένα συναίσθημα.
-‘’  Αν περνάει από το χέρι μου, φυσικά και θα κάνω ότι μπορώ κ. Γκράντζεστερ.’’
- ‘’ Κ. Τζόνσον , η κυρία Άρντλει βρίσκεται ακόμη στο Λονδίνο ή γύρισε στην Αμερική?’’
- ‘’ Ναι, αυτή την ώρα που μιλάμε, επιστρέφει στην Αμερική, έφυγε με το πρώτο πρωινό πλοίο. Σε μερικές ημέρες θα βρίσκεται στα γραφεία μας στο Σικάγο, αν θα θέλατε να επικοινωνήσετε μαζί της.’’
- ‘’ Γνωρίζετε πότε και αν θα επιστρέψει?’’
- ‘’ Η κ.Κάντυ έχει προγραμματίσει να περάσει τις γιορτές στο Σικάγο, αλλά για πόσο καιρό θα μείνει στην Αμερική δεν το γνωρίζω από τώρα να σας το πω. Το σίγουρο είναι ότι ο νεαρός κ.Άντονυ και η δις Ρόζυ θα επιστέψουν στο κολέγιο του Αγ. Παύλου μετά τον νέο χρόνο. Θα τους συνοδεύσω εγώ.’’
Ο Τέρρυ ξαφνιάστηκε στα λόγια του Τζορτζ. ‘’ Τα παιδιά της Κάντυ φοιτούν στο σχολείο του Αγ.Παύλου?!’’ Ο Τζόρτζ διάβασε την έκφραση του Τέρρυ, αλλά προτίμησε να μείνει σιωπηλός. Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο γραφείο η νεαρή γραμματέας και ξεκίνησε να τους σερβίρει το τσάι.
Το μυαλό του Τέρρυ άρχισε να κάνει σκέψεις, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν του είχαν περάσει καν από το νου. Ναι, γνώριζε ότι η Κάντυ είχε δυο παιδιά από τον Άλμπερτ. Παιδιά που θα ήθελε αυτός να της είχε χαρίσει, αλλά ενώ θα έπρεπε να νιώθει ζήλια, ίσα ίσα ένιωθε το αντίθετο. Ένιωθε να τα αγαπάει αυτά τα παιδιά, αν και δεν τα είχε γνωρίσει ποτέ, γιατί ήταν δικά της παιδιά. Οτιδήποτε δικό της, θα το λάτρευε. Ακόμη και αν τον πονούσε. Το μοναδικό πράγμα που είχε σημασία για τον Τέρρυ, ήταν η Κάντυ και μόνο αυτή. Και τότε κατάλαβε σε πόσο δύσκολη θέση ήταν η Κάντυ να μεγαλώνει μόνη της αυτά τα δυο παιδιά.’’ Γιατί Αλμπερτ την άφησες μόνη?!’’ καταράστηκε μέσα του για χιλιοστή φορά τις μοίρες τους, που σαν ένα τρελό μπερδεμένο κουβάρι, είχαν καταλήξει σε μια ατελείωτη, γεμάτη κόμπους κλωστή. Προφανώς, από το όσο γνώριζε ο ίδιος την Κάντυ, ποτέ δεν θα ήθελε να δώσει ένα δεύτερο πατέρα σε αυτά τα παιδιά, ούτε και αυτόν τον ίδιο. Ποτέ δεν θα επέτρεπε σε κανένα, να επέμβει στο μεγάλωμα των παιδιών της. Θα γινόταν η ίδια ο πατέρας τους και τελικά αυτό είχε κάνει.
Όχι, σίγουρα η θέση του ήταν πολύ δύσκολη πλέον. Το κενό των είκοσι χρόνων και ειδικότερα το κενό των δέκα χρόνων, που η Κάντυ πέρασε παντρεμένη με τον Άλμπερτ, δεν ήταν κάτι που μπορούσαν, έτσι απλώς να το προσπεράσουν. Ούτε μπορούσαν να το καλύψουν με μια νύχτα πάθους. ’’ Και αν δεν καταφέρουμε, να καλύψουμε το κενό?’’ Ήρθε στο μυαλό του βασανιστικά η ερώτηση. Δεν ήθελε όμως να την δεχτεί.
Σίγουρα, ήταν ό ένας, το άλλο μισό του άλλου, αυτό το ήξεραν τόσο καλά και οι δυο. Το είχαν πληρώσει επίσης και με τόσο πολύ πόνο, μέχρι τώρα. Σίγουρα αγαπούσαν ο ένας τον άλλο, ακόμη. Αλλά το κενό, δεν θα έφευγε έτσι μαγικά. Και σίγουρα δεν θα έφευγε, χωρίς ούτε μια προσπάθεια. Όχι, μια προσπάθεια, αλλά χιλιάδες, ήταν διατεθειμένος να κάνει, φώναζε η ψυχή του.
Τώρα πλέον ο Τέρρυ, είχε καταλάβει. Είχε καταλάβει γιατί έτρεχε μακριά του. Η Κάντυ ήταν τρομαγμένη. Φοβόταν. Φοβόταν την ίδια την μοίρα που τους ένωσε ξανά. Έτρεμε στην ιδέα, ότι η δεύτερη αυτή ευκαιρία τους , μπορεί να ήταν ένα ψέμα. Ότι μπορεί να τους χώριζε και πάλι… Αλήθεια ποιος από τους δυο, είχε αλλά ψυχικά αποθέματα να αντέξει και άλλο πόνο? Ακόμη ένα χωρισμό? Με αυτή τη σκέψη, ο Τέρρυ φοβήθηκε και αυτός.
Τις σκέψεις του διέκοψε απότομα η τυπική φωνή του Τζορτζ.
- ‘’ Κ.Γκράντζεστερ, κανονικά δεν είναι της θέσης μου να επεμβαίνω και ειδικά σαν το δεξί χέρι της κ.Κάντυ δεν μου επιτρέπεται να αποκαλύπτω τα σχέδια της και φυσικά ούτε το επιθυμώ’’.
- ‘’ Ναι, είναι απόλυτα κατανοητό κ.Τζόνσον’’, είπε ο Τέρρυ κρύβοντας την απογοήτευση του.
- ‘’ Βέβαια… σε ένα παλιό, καλό φίλο της κ.Κάντυ, δεν θα μπορούσα να αρνηθώ μια τυχαία… συνάντηση, έτσι δεν είναι?’’ Συμπλήρωσε ο πάντα ξύλινος Τζορτζ, αλλά για κάποιον σαν τον Τέρρυ, που είχε γνώσεις υποκριτικής, δεν μπόρεσε να αγνοήσει ότι ο τόνος της φωνής του Τζορτζ, ήταν συναινετικός.
- ‘’ Ναι, έτσι είναι’’, είπε ο Τέρρυ τυπικά και σηκώθηκε να χαιρετήσει τον συνομιλητή του.
Την ώρα που ο Τέρρυ γυρνούσε προς την πόρτα για να φύγει, ο Τζόρτζ πρόσεξε τη μικρή στρογγυλή καρφίτσα στο πέτο του σακακιού του Τέρρυ.
‘’ Τ.Γ ’’  ήταν το μόνο που είπε, μόλις έμεινε μόνος του.



Την φοβόταν
 
Λίγα μέτρα μόλις χώριζαν την πολυτελή λιμουζίνα του Νηλ Ράνγκαν από τον αυλόγυρο της έπαυλης. Ο Νηλ τελειώνοντας την τελευταία γουλιά από το ποτό του, κοίταξε από το κλειστό φιμέ παράθυρο του οχήματος και προσπάθησε για μερικά δευτερόλεπτα να θυμηθεί από πότε είχε να έρθει στο Λέικγουντ. Σίγουρα αρκετά χρόνια. Επίσημα το αρχοντικό των Άρντλει είχε κλείσει το χρόνο που πέθανε ο Άλμπερτ και από τότε δεν άνοιξε ξανά τις πόρτες του για καλεσμένους εκτός της στενής οικογένειας των Άρντλει. Κατά καιρούς γινόταν κάποιες οικογενειακές συναντήσεις, σε μερικές ο Νηλ ήταν παρόν, αλλά στις πιο πολλές έλειπε. Ακόμη όμως και οι γάμοι των παιδιών της Κάντυ και του Άρτσυ δεν είχαν γίνει εκεί.
Βάζοντας ακόμη ένα ποτήρι ουίσκι, ο Νηλ σκέφτηκε ότι στην ουσία δεν του καιγότανε καρφί αν η Κάντυ το είχε πουλήσει. Αυτό που δεν μπορούσε όμως να αφήσει στην άκρη, ήταν ο λόγος που η Κάντυ άνοιγε και πάλι το Λέικγουντ και ότι πιθανότατα κάτι έκρυβε. Φυσικά πάντα ο Νηλ υποψιαζόταν, ότι κάτι έκρυβε η Κάντυ και όλα αυτά τα χρόνια είχε προσπαθήσει με διάφορους τρόπους να το ανακαλύψει. Βέβαια, αν κάποτε ήταν απλά δύσκολο το να πλησιάσει την Κάντυ, μετά τον θάνατο του Άλμπερτ και όταν αυτή πήρε στα χέρια της την διαχείριση των επιχειρήσεων, έγινε εντελώς ακατόρθωτο.
Η Κάντυ μέσα σε μια νύχτα είχε αλλάξει μπροστά τα μάτια τους και ο Νηλ δεν μπορούσε να μην παραδεχτεί- βαθιά μέσα του και μόνο στον εαυτό του- ότι αυτή την ψυχρή Κάντυ την φοβόταν πραγματικά. Πάντα την φοβόταν, ναι ο Νηλ γνώριζε ότι ήταν δειλός, αλλά δεν το έβαζε πότε κάτω στην διεκδίκηση της Κάντυ. Με πόση αφέλεια θεώρησε ότι η τύχη του χαμογέλασε όταν έφυγε από την μέση ο Άλμπερτ. Με κανένα υποψήφιο μνηστήρα στο προσκήνιο και με την Κάντυ μόνη, ο Νηλ θα την έκανε δική του επιτέλους. Πόσο γελασμένος όμως βγήκε. Η νέα Κάντυ όχι μόνο δεν του έδωσε την ευκαιρία να την διεκδικήσει, αλλά σταδιακά φρόντισε να κόψει και κάθε επιχειρηματικό δεσμό με τους Ράνγκαν.
Ένα μεγάλο οικονομικό πλήγμα για την οικογένεια του και το σημαντικότερο όλων, ο Νηλ δεν μπορούσε να μπαίνει πλέον στα χωράφια των Άρντλει. Τότε ο Νηλ αποφάσισε και προσέλαβε εκείνο τον ηλίθιο ντετέκτιβ. Αρχικά για να παρακολουθεί τις οικονομικές κινήσεις της Κάντυ, αλλά στην συνέχεια, το γεγονός ότι η Κάντυ έλειπε για τεράστια χρονικά διαστήματα από την Αμερική, έκαναν τον Νηλ να δώσει στο ντετέκτιβ την εντολή να παρακολουθεί μόνο την Κάντυ. Την πρώτη φορά που ανακάλυψε ότι κανείς δεν γνώριζε που πραγματικά πήγαινε, ήταν εντελώς τυχαία. Ίσως να ήταν και η μοναδική φορά που Νηλ είχε σταθεί τυχερός.
Ήταν μερικούς μήνες μετά τον θάνατο του Τζόρτζ, λίγο καιρό μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Οι πληροφορίες του Νηλ ότι η Κάντυ θα έκανε κάποια ταξίδια στη νότια Αμερική διαψεύστηκαν εντελώς. Ήταν ένα βράδυ σε μια δεξίωση στην Νέα Υόρκη στο σπίτι του γερουσιαστή και προς τιμή του νέου Άγγλου πρόξενου. Ο Νηλ εκείνη την νύχτα, έκπληκτος έμαθε δια στόματος του ίδιου του πρόξενου, ότι η Κάντυ τους είχε τιμήσει με την παρουσία της σε μια εκδήλωση, την προηγούμενη εβδομάδα. Στο Λονδίνο! Ακόμη θυμόταν ο Νηλ ότι είχε μείνει αποσβολωμένος - υποτίθεται ότι η Κάντυ βρισκόταν στο Σαο Πάολο εδώ και δυο εβδομάδες. Τότε ήταν που ο Νηλ κατάλαβε ότι θα χρειαζόταν την βοήθεια της Ελίζας.
Η αδερφή του με το τέλος του πολέμου, χήρα από τον πρώτο της άντρα – ο οποίος χάθηκε σε κάποιο πεδίο μάχης, είχε επιστρέψει στην Γαλλία και ήταν προς αναζήτηση νέου συζύγου, κάπου ανάμεσα στα σαλόνια των ευγενών. Αποστολή της Ελίζας ήταν να μάθει όχι τι έκανε η Κάντυ, αλλά να ανακαλύψει που βρισκόταν και τι έκανε εκείνος ο ξεπεσμένος ευγενής ηθοποιός. Μια αποστολή που δεν ήταν και τόσο δύσκολη.
Ο Τερενς Γκράχαμ Γκράντζεστερ, πρώην ηθοποιός του Μπρόντγουει και του Γουέστ Έντ και νυν Δούκας του Ερλ της Σκοτίας, είχε κάνει αλλαγή καριέρας με το τέλος του πολέμου και είχε γίνει θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης στο Βασιλικό Θίασο του Στράντφορντ. Όλα αυτά βέβαια δεν ενδιέφεραν ούτε τον Νηλ, ούτε την Ελιζά. Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι η προσωπική ζωή του Τέρρυ ήταν σαν επτασφράγιστο μυστικό. Εκτός από το γεγονός ότι ήταν ακόμη εργένης και ότι δεν είχε θεαθεί πότε και με καμία συνοδό στο πλευρό του, οτιδήποτε άλλο που αφορούσε την προσωπική, αλλά κυρίως την ερωτική ζωή του, ήταν ένα απροσπέλαστο βουνό. Ούτε ο τύπος, ούτε οι αριστοκρατικοί κύκλοι είχαν κάποια πληροφορία.
Και τότε ήταν η πρώτη φορά που ο Νηλ έβαλε τον ντετέκτιβ να έρθει σε επαφή με τον Άρθουρ Κουκ. Αλλά ο ατζέντης του Τέρρυ αρνήθηκε κατηγορηματικά, απορρίπτοντας και ένα όχι ευκαταφρόνητο χρηματικό πόσο, να δώσει την οποιαδήποτε πληροφορία. ‘’Πόσο όμως άλλαξαν τα πράγματα και τελικά ο Άρθουρ Κουκ έγινε λαλίστατος μετά από τόσα χρόνια!’’ σκέφτηκε δόλια ο Νηλ ότι ήταν δώρο εξ ουρανού, όπως και το γεγονός ότι δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ για βρει τον άνθρωπό που του είπε ο Κουκ, και που είχε τελικά, όλες τις πληροφορίες στα χέρια του.
- ‘’ Ελίζα να σου βάλω ένα και σε εσένα?!’’ ρώτησε την αδερφή του δείχνοντας το ποτό του και σταμάτησε να σκέφτεται το παρελθόν.
Η πάντα κοκκινομάλλα Ελίζα, άνοιξε το μικρό χρυσό βραδινό τσαντάκι της και με απαθές βλέμμα γύρισε και κοίταξε τον αδελφό της.
- ‘’ Νομίζω ότι θα προτιμήσω να έχω ενέργεια απόψε’’, του είπε καθώς έστρωνε μια λεπτή λευκή γραμμή σκόνης, επάνω στο καθρεφτάκι που είχε βγάλει από την τσάντα της.
- ‘’ Πότε θα το κόψεις Ελίζα?!’’
- ‘’ Χα, χα κοίτα ποίος μιλάει! Ο κύριος τα πίνω όλα και συμφέρει!’’ Του απάντησε δακρυσμένη ενώ σκούπισε την άκρη της μύτης της.
- ‘’ Δεν είναι το ίδιο’’.
- ‘’ Νηλ, δεν είσαι σε θέση να μου κάνεις κριτική!’’ Του είπε πιο έντονα φτιάχνοντας τα μαλλιά της και ολοκλήρωσε ειρωνικά ‘’ Πάμε ή θα αφήσεις όλη την διασκέδαση σε μένα?!’’ Και βγήκε περήφανα από το αυτοκίνητο, μόλις ο σοφέρ της άνοιξε την πόρτα.

Το λάθος


‘’ There are no secrets better kept than the secrets everybody guesses.’’
George Bernard Shaw



- ‘’ Τέρρυ! Τέρρυ! Που είσαι παιδάκι μου?! Τόση ώρα σε ψάχνω!’’ Ακούστηκε η φωνή μιας όμορφης μελαχρινής κοπέλας.
- ‘’ Τι έγινε Νίνι, ξέμεινες από καβαλιέρους και ψάχνεις εμένα?!’’ Την ρώτησε κοροϊδευτικά ο ξάδελφος της.
- ‘’ Α, μπα! Τους έχω στην αναμονή!’’ Είπε πονηρά η Νίνι και γέλασε χαριτωμένα.
- ‘’ Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό!’’
- ‘’ Τέρρυ κόψε τις εξυπνάδες! Στο θέμα μας! Που είναι?!’’
- ‘’ Που είναι τι?!’’
- ‘’ Όχι τι, και μην πας να ξεφύγεις! Που είναι ο έρωτας σου χαζούλη μου!!! Θέλω να μου γνωρίσεις την κούκλα που της δάνεισα το φόρεμα και ….που σου έκλεψε την καρδιά!’’ Είπε η Νίνι και του έκλεισε το μάτι με νόημα.
- ‘’ Αρχικά, μπορείς να μην φωνάζεις Νίνι, γιατί αν κατάλαβα καλά η γιαγιά σου μας άκουσε?!’’ Της είπε ο Τέρενς ελαφρά εκνευρισμένος και διακριτικά γύρισε και κοίταξε την γιαγιά της Νίνι. Ήταν σχεδόν δίπλα τους.
Η Άννυ Κόρνγουελ συζητούσε με την Πάττυ και τον Τομ, αλλά τα μάτια της κοιτούσαν πέρα μακριά, εκεί που ήταν η γιαγιά του. Και πράγματι η Άννυ είχε ακούσει την μικρή κουβέντα της εγγονής της με τον Τέρενς - η οποία της φάνηκε τόσο νεανική και χαριτωμένη - αλλά αυτό που την απασχολούσε εκείνη την στιγμή ήταν η φίλη της. Με ένα μεγάλο δίλλημα να την ταλανίζει, αν έπρεπε να της μιλήσει ή όχι, κοιτούσε την Κάντυ και θυμήθηκε την ιστορία και τα λόγια της κ.Πόνυ πολλά χρόνια πριν…
Και τότε αποφάσισε πως μάλλον θα έπρεπε να το μοιραστεί πρώτα με τον Τομ και την Πάττυ. Στο κάτω κάτω ο Τομ ήταν ο αδερφός τους.
- ‘’ Τόμ, Πάττυ… θέλω να σας μιλήσω για κάτι…’’
Το ζευγάρι την κοίταξε με απορία.
- ‘’ Έγινε κάτι Άννυ?!’’ Την ρώτησε με ανήσυχο ύφος ο Τομ.
- ‘’ Καλύτερα θα ήταν θα πάμε μέσα στο σπίτι, όπου δεν θα μας ακούσει κανείς’’, είπε σοβαρά η Άννυ και βεβαιώθηκε ότι τουλάχιστον ο Άρτσυ δεν θα τους παρατηρούσε.
Δεν άργησαν να πάνε στο θερινό σαλόνι, όπου η Άννυ έκλεισε την πόρτα πίσω της και τους ζήτησε να καθίσουν.
- ‘’ Άννυ, το ξέρεις ότι μας τρομάζεις?! Τι συμβαίνει?!’’ Ρώτησε η Πάττυ σχεδόν τρομαγμένη.
- ‘’ Μην ανησυχείτε, θα καταλάβετε αμέσως… θέλω να σας μιλήσω για την Κάντυ. Θα σας πω μια ιστορία που υποσχέθηκα να την φανερώσω, όταν θα ερχόταν ο κατάλληλος χρόνος. Και επειδή νομίζω, ότι σήμερα θα γίνει κάτι… θέλω τουλάχιστον εσείς οι δυο να είστε προετοιμασμένοι’’.
Ο Τομ της χαμογέλασε ενθαρρυντικά.
- ‘’ Σε ακούμε Άννυ’’.
Η Άννυ με σιγανή σοβαρή φωνή άρχισε να τους εξιστορεί τι της είχε πει η κ.Πόνυ, εκείνη την χειμωνιάτικη ημέρα πριν τόσα πολλά χρόνια.


- ‘’ Δηλαδή θέλετε να μου πείτε κ. Πόνυ, ότι ο Τέρρυ γύρισε για την Κάντυ αλλά…’’
- ‘’…ήταν πλέον αργά Άννυ κορίτσι μου, δεν είχε κανένα νόημα να της πούμε ότι ήρθε να τη βρει… Μπορεί αυτός να είχε αποδεσμευτεί από την μνηστή του, αλλά η Κάντυ είχε επιλέξει να προχωρήσει. Νομίζεις ότι ήταν σωστό, να της πούμε ότι έκανε λάθος που δεν περίμενε? Και ποιος αλήθεια το ήξερε ότι η ζωή θα τα έφερνε έτσι και η Σουζάνα θα πέθαινε, την ίδια εποχή που η Κάντυ παντρεύτηκε τον Άλμπερτ? Η Κάντυ είχε περάσει τρία χρόνια εδώ, μόνη, κλεισμένη στον εαυτό της και μια μέρα ήρθε ο Άλμπερτ- ποτέ δεν μάθαμε τι ακριβώς της είπε εκείνη την ημέρα- αλλά μετά την επίσκεψη του, η Κάντυ έφυγε για ένα ταξίδι αστραπή, για το οποίο δεν μας είπε που θα πάει. Αργότερα καταλάβαμε που πήγε’’.
- ‘’ Που είχε πάει κ.Πόνυ?!’’
- ‘’ Στην Σκοτία πήγε Άννυ μου. Πήγε πιθανότατα να αποχαιρετήσει τον Τέρρυ, αλλά απ’ ότι καταλάβαμε, δεν τον είδε ποτέ από κοντά …Γιατί το έκανε αυτό και πως, δεν μπορέσαμε ποτέ να το εξηγήσουμε, αλλά όταν επέστρεψε, πέρασε ένα μήνα κλεισμένη στον εαυτό της. Ποτέ δεν μας είπε τι σκεφτόταν, ποτέ δεν μας έδειξε τα συναισθήματα της, αλλά εγώ και η αδελφή Μαρία ξέραμε ότι μέσα της πονούσε… και μια μέρα εντελώς ξαφνικά, ήρθε και μας ανακοίνωσε ότι θα παντρευτεί τον Άλμπερτ. Την ρωτήσαμε αν ήταν σίγουρη, αν ήταν αυτό που ήθελε πραγματικά να κάνει, αν …τον αγαπούσε…’’
- ‘’ Τον αγαπούσε τον Άλμπερτ η Κάντυ, κ.Πόνυ! Ποτέ δεν θα τον παντρευόταν αν δεν τον αγαπούσε!’’
- ‘’ Φυσικά και τον αγαπούσε παιδί μου, αλλά όσο και αν σου φανεί παράξενο να το ακούσεις από τα δικά μου χείλη, δεν ήταν ερωτευμένη μαζί του. Τον αγαπούσε σαν προστάτη, σαν τον πιο κοντινό της άνθρωπο, σίγουρα θα τον αγάπησε και σαν άντρα της κάποια στιγμή, αλλά την Κάντυ… Άννυ κορίτσι μου, μόνο μια φορά την είδαμε να έχει στα μάτια της, την λαχτάρα που έχει μια ερωτευμένη γυναίκα όταν θέλει να δει αυτόν που αγαπά. Και ήταν εκείνη την ημέρα που γύρισε λαχανιασμένη στο ορφανοτροφείο από την Αγγλία, ψάχνοντας τον Τέρρυ. Ξέρω βέβαια ότι όλα αυτά που σου λέω τώρα, να σου φαίνονται μάταια …ίσως να έχεις και το δικαίωμα να με μαλώσεις που δεν την σταμάτησα, από το να παντρευτεί τον Άλμπερτ, αλλά πιστεύεις ότι θα με άκουγε?’’
- ‘’ Το πιο πιθανό όχι, κ.Πόνυ…’’
- ‘’ Η ανάγκη της Κάντυ να αποκτήσει πραγματική οικογένεια, την έκανε να πει το ναι, και εμείς έπρεπε απλώς να δεχτούμε την απόφαση της με χαρά, και αυτό κάναμε. Την ημέρα που μας επισκέφθηκε ο Τέρρυ και αναγκαστήκαμε να του πούμε που ήταν η Κάντυ, ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που κάναμε ποτέ στην ζωή μας εγώ και η αδελφή Μαρία. Εκείνο το αγόρι, ήταν σα να έσβησε η ζωή μέσα του, μπροστά στα μάτια μας …Θεέ μου συγχώρα με… Μετά που έφυγε, μείναμε ώρες ατελείωτες να προσευχόμαστε και για τους δυο. Ο ίδιος μας ζήτησε, να μην πούμε ποτέ στην Κάντυ για την επίσκεψη του- όχι ότι αν δεν το ζητούσε, θα της το λέγαμε - το μόνο που ρώτησε πριν φύγει, ήταν αν είναι ευτυχισμένη….
Και τα χρόνια πέρασαν και βλέπαμε ότι η Κάντυ ήταν χαρούμενη με την οικογένεια που είχε φτιάξει, αλλά τελικά ο Θεός έτσι το θέλησε και ο Άλμπερτ μας άφησε τόσο νέος…
Η Κάντυ μας έμεινε και πάλι μόνη…’’
- ‘’ Κ.Πόνυ η Κάντυ έχει αλλάξει από τότε… δεν είναι η ίδια πια, και είναι τόσο δύσκολο να την πλησιάσω πλέον…’’
- ‘’ Εδώ είναι που κάνετε όλοι το λάθος, η Κάντυ δεν άλλαξε Άννυ μου, προσποιείται ότι άλλαξε, για να μην δείχνει αδύναμη και ξαναπληγωθεί’’.
- ‘’Μα πότε δεν ήταν αδύναμη! Η Κάντυ ήταν πάντα η δυνατή κ. Πόνυ’’.
- ‘’ Δυνατή, ανιδιοτελής, πάντα κοίταζε την ευτυχία και το καλό των άλλων πρώτα… και τώρα τι κάνει μήπως? Κάνει κάτι διαφορετικό?... Ανέλαβε να κάνει μια δουλεία, που κατά κανόνα την κάνουν οι άντρες, κρατάει τις επιχειρήσεις των Άρντλει για να τις κληροδοτήσει στα παιδιά της, θυσίασε την νοσηλευτική, που τόσο αγαπούσε και μεγαλώνει τα παιδιά της σαν μάνα και πατέρας! Μέσα σε όλα αυτά πότε σκέφτηκε τον εαυτό της?...Η Κάντυ απλώς έχει χάσει την χαρά… όχι τον εαυτό της, Άννυ μου’’.
- ‘’ Πως θα μπορέσω να την βοηθήσω κ. Πόνυ…. ‘’
- ‘’ Αυτό θα το βρεις μόνη σου παιδί μου, την γνωρίζεις ίσως καλύτερα απ’ όλους μας, αλλά έχω να σου πω και κάτι ακόμη… Ενάμιση χρόνο μετά τον θάνατο του Άλμπερτ, ήρθε στο ορφανοτροφείο ένα γράμμα. Ήταν από τον Τέρρυ και φυσικά με την πρώτη ευκαιρία το δώσαμε στην Κάντυ. Εκείνη την ημέρα, που η Κάντυ πήρε εκείνο το γράμμα στα χέρια της, έφυγε από το ορφανοτροφείο και επέστρεψε ώρες αργότερα. Τα μάτια της ήταν πρησμένα από το κλάμα, αλλά στο βλέμμα της ξαναείδαμε με την αδελφή Μαρία εκείνη την γνωστή λαχτάρα, που είχε χρόνια πριν όταν όρμησε σαν σίφουνας μέσα στο γραφείο μου, περιμένοντας να δει τον Τέρρυ εκεί ’’.
- ‘’….πότε δεν μου είπε τίποτα… θα έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε …κ. Πόνυ δεν σας είπε τι έλεγε το γράμμα…? Τι της είχε γράψει ο Τέρρυ ?’’
- ‘’ Δυστυχώς όχι… και δυστυχώς νομίζω ότι δεν θα το πει ποτέ σε κανένα …αλλά θα έρθει μια μέρα, που θα σε χρειαστεί Άννυ μου, ίσως να της πάρει και χρόνια, αλλά μια μέρα θα σου το πει …Και τότε πρέπει να είσαι δίπλα της…’’


- ‘’ Μέτα από αυτή την κουβέντα με την κ.Πόνυ ακολούθησε το ταξίδι μας στην Νέα Υόρκη’’, είπε η Άννυ και έκανε μια παύση.
- ‘’ Για ποιο ταξίδι λες Άννυ?!’’ Ρώτησε η Πάττυ, καθώς προσπαθούσε να θυμηθεί.
- ‘’ Τον Φεβρουάριο του ’34, εγώ με την Κάντυ και τον Άρτσυ πήγαμε στην πρεμιέρα του τελευταίου έργου της Έλεονορ Μπέικερ. Μετά από αυτή την ταινία, η Έλεονορ Μπέικερ αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο και μετακόμισε στην Αγγλία. Ήταν η χρονιά που αποκαλύφθηκε ότι ο Τέρρυ ήταν γιός της’’.
- ‘’Και η φίλη της Κάντυ, η Κάρεν δεν έπαιζε σε αυτή την ταινία?’’
- ‘’ Ναι, Τομ αυτή μας είχε στείλει τις προσκλήσεις…’’
Ξαφνικά η Πάττυ έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης.
- ‘’ Ω! Θεέ μου… ήταν η χρονιά που είχε βγει εκείνη η φήμη, ότι η Κάντυ μας, έβγαινε με τον Κλαρκ Γκάρισον?’’
- ‘’ Αχ, Πάττυ μη μας το θυμίζεις…’’, είπε ο Τομ και στο μυαλό του είχε έρθει ο καβγάς της Κάντυ με τον Άρτσυ.
- ‘’ Δεν ήταν λάθος της Κάντυ και αργότερα ο Άρτσυ το κατάλαβε αυτό, αλλά πάντα όταν πρόκειται για την προστασία της Κάντυ θολώνει το μυαλό του ’’, είπε η Άννυ με λίγη πικρία και συμπλήρωσε,’’ …ήταν δικό μου το λάθος…’’
- ‘’Τι θες να πεις ήταν δικό σου το λάθος Άννυ?’’
- ‘’ Εγώ ξεκίνησα την φήμη…’’
- ‘’ Τι λες Άννυ?....’’
- ‘’ Εκείνο το βράδυ στην δεξίωση της πρεμιέρας, αν θυμάστε ο τύπος την επόμενη μέρα έγραψε ότι η Κάντυ έφυγε από την δεξίωση με την συνοδεία του Γκέιμπλ …αλλά δεν είχε γίνει έτσι…’’, η Άννυ κόμπιασε για λίγο.
- ‘’ Άννυ, σήμερα θα μας τρελάνεις τελείως’’, είπε ο Τομ και σηκώθηκε να σερβίρει ένα μπράντι. ‘’ Πρώτα μας λες για μια μυστική ιστορία που σου την είπε η κ.Πόνυ, χρόνια πριν και τώρα μας λες ότι εσύ ξεκίνησες εκείνη την φήμη, που έκανε την Κάντυ και τον Άρτσυ να μαλώσουν και να μην μιλάνε ο ένας στον άλλο, για …και εγώ δεν θυμάμαι πια, πόσα χρόνια?!’’
- ‘’ Τομ, μην μαλώνεις την Άννυ σε παρακαλώ’’, είπε η Πάττυ στον άντρα της και γυρνώντας στη φίλη της, την κοίταξε με κατανόηση. ‘’ Δεν έφταιγε η Άννυ για τον καβγά τους’’.
- ‘’ Πάττυ δεν την μαλώνω, απλώς θέλω να καταλάβω που θέλει να καταλήξει’’.
- ‘’Έχει δίκιο ο Τομ’’, είπε η Άννυ και τους κοίταξε αποφασιστικά. ‘’ Εκείνο το βράδυ, από τη δεξίωση… η Κάντυ δεν έφυγε με τον Γκάρισον…. Αλλά με τον Τέρρυ…’’
Η Πάττυ και ο Τομ την κοίταξαν με μάτια διάπλατα από την έκπληξη και σοκαρισμένοι έμειναν αμίλητοι.
Η ‘Αννυ παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, άρχισε να τους διηγείται τι είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα….



Συνέβη μια νύχτα


- ‘’ Μητέρα, είσαι απολύτως σίγουρη ότι θες να γίνει έτσι?’’ Ρώτησε ο Τέρρυ την Έλεονορ Μπείκερ, την ώρα που εμφανίστηκε ντυμένη με την βραδινή της τουαλέτα, έτοιμη να αναχωρήσουν για την πρεμιέρα της ταινίας της.
- ‘’ Τέρρυ μωρό μου, ποιο σίγουρη δεν υπήρξα ποτέ άλλοτε στην ζωή μου. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει αυτό το αστείο. Είσαι γιός μου και δεν μπορώ να το κρύβω άλλο, και αν με είχες αφήσει, θα το είχα ανακοινώσει πριν από αρκετά χρόνια’’. Είπε η όμορφη ηθοποιός με την μελωδική φωνή της, και χάιδεψε με το μπλε βλέμμα της, τον μοναχογιό της.
Την ημέρα που ο Τέρρυ εμφανίστηκε στο σπίτι της, λίγες ημέρες πριν από την νέα χρονιά, η Ελεονορ είχε πετάξει από την χαρά της. Χαιρόταν που τελικά ο γιος της αποφάσισε να την επισκεφθεί στην Νέα Υόρκη, αλλά αυτό που της έδωσε μεγαλύτερη χαρά, ήταν τα μάτια του Τέρρυ. Είχαν γεμίσει και πάλι ζωή. Χωρίς να της το ομολογήσει ο ίδιος, η Έλεονορ ήξερε ότι το φως στα όμορφα μάτια του παιδιού της είχε επιστρέψει, εξαιτίας ενός και μόνο ατόμου.
- ‘’ Άμα εσύ είσαι σίγουρη, έμενα μητέρα το ξέρεις ότι δεν μου καίγεται καρφί τι θα γράψει ο Τύπος αύριο, ούτε εδώ ούτε στην Αγγλία’’. Της απάντησε ο Τέρρυ με αυτοπεποίθηση και θυμήθηκε την φάτσα του Άρθουρ όταν του ανακοίνωσε ότι θα πήγαινε για λίγο καιρό στην Αμερική.

- ‘’ Πού θα πας?!’’ Τον ρώτησε ο μάνατζερ του πανικόβλητος.
- ‘’ Γιατί με κάνεις να επαναλαμβάνομαι Άρθουρ?...Θα πάω για λίγο καιρό στην μητέρα μου ,στη Νέα Υόρκη’’.
- ‘’ Μόνος σου?!’’
- ‘’ Χα, χα, χα, Άρθουρ γίνεσαι πραγματικά αστείος ώρες ώρες! Δεν φαντάστηκα ότι χρειάζομαι και κηδεμόνα για να πάω στην Αμερική!’’ Είπε ο Τέρρυ ανάμεσα σε ειρωνικά γέλια.
- ‘’ Τέρρυ, θα γίνει σκάνδαλο αν εμφανιστείς με την μητέρα σου στην πρεμιέρα της! Θα έρθω μαζί σου, κάποιος πρέπει να αναλάβει τους δημοσιογράφους…’’
- ‘’ Θα κάτσεις στα αυγά σου Άρθουρ! Θα πάω μόνος μου στη Νέα Υόρκη. Μόνος μου! Α! Και θα σου έλεγα τώρα που έχω γραμμένους τους δημοσιογράφους, αλλά είναι ακόμη πρωί, για να αρχίσω τα γαλλικά!’’, του είπε ο Τέρρυ ανυποχώρητος και έτσι έκανε.
Έφτασε μόνος του στην Αμερική, λίγες μέρες πριν την πρωτοχρονιά. Αυτό που όμως, δεν είχε σκοπό ποτέ να πει ο Τέρρυ στον Άρθουρ, ήταν ότι το πρώτο πράγμα που έκανε όταν έφτασε στην Αμερική, ήταν να βρει το καλύτερο ανθοπωλείο της χώρας.
Όπως επίσης και το τηλεφώνημα που είχε δεχτεί από τον Τζορτζ. Η Κάντυ θα πήγαινε στην πρεμιέρα της μητέρας του.

- ‘’ Τότε λοιπόν, πάμε να δώσουμε τροφή για πρωτοσέλιδα!’’ Είπε με ζαβολιάρικο τόνο η Έλεονορ και έπιασε το μπράτσο του γιού της.



Πόσο προφητικά θα έβγαιναν τα λόγια της Έλεονορ εκείνη τη στιγμή που τα είπε, δεν το γνώριζε ούτε η ίδια. ‘Όπως και κανένας άλλος από την τριάδα που είχε ταξιδέψει από το Σικάγο στη Νέα Υόρκη, εκείνες τις ημέρες.
Μια τριάδα που αν μην τι άλλο, όταν έκανε την εμφάνιση της στο κόκκινο χαλί τη νύχτα της πρεμιέρας, έκανε τα φλάς των φωτογράφων να αστράψουν το ίδιο εκτυφλωτικά, όπως και με τους σταρ που έδωσαν το παρόν, εκείνη την βραδιά.
Ο πάντα κομψός, Άρτσυ Κόρνγουελ, ντυμένος με ένα μεταξωτό μαύρο σμόκιν, συνόδευε την σύζυγο του Άννυ Κόρνγουελ και την ξαδέρφη του Κάντις Γουάιτ Άρντλει. Αν εκείνο το βράδυ, η Άννυ ήταν μια πραγματική οπτασία μέσα στη μπλε αστραφτερή τουαλέτα της, η Κάντυ έκοβε κυριολεκτικά την ανάσα σε όποιον την αντίκριζε. Ντυμένη μια πράσινη βελούδινη τουαλέτα που αναδείκνυε το υπέροχο χρώμα των ματιών της, αλλά πάνω απ’ όλα την λεπτή σιλουέτα της, τονίζοντας τις θηλυκές καμπύλες της. Για ακόμη μια φορά, η Κάντυ έκλεψε τα βλέμματα, και τις ανδρικές καρδιές, με την εκκεντρική της φινέτσα.
Η παρέα των τριών, δεν καθυστέρησε ιδιαίτερα στην είσοδο του κινηματογράφου και πέρασε μέσα στο μεγάλο φουαγιέ του, όταν μια άλλη πανέμορφη γυναίκα τους πλησίασε και σχεδόν έπεσε στην αγκαλιά της Κάντυ.
- ‘’ Κάντυ! Θεέ μου! Πόσα χρόνια έχω να σε δω! Το ήξερα ότι δεν θα με ξεχνούσες και θα ερχόσουν! Μπορώ να πω, ότι ανησύχησα λιγάκι όταν δεν απάντησες στο γράμμα μου! Αχ! Κάντυ μου! Είσαι υπέροχη χρυσή μου! Μα τι λέω… όχι απλώς υπέροχη, είσαι τόσο… θηλυκή!’’ Ολοκλήρωσε η Κάρεν Κλεις τον καταιγιστικό χείμαρρο των λέξεων της, σαν την πάντα ορμητική Κάρεν, που ήταν.
- ‘’ Σ’ ευχαριστώ πολύ Κάρεν, και γώ χαίρομαι που σε βλέπω. Είσαι τόσο όμορφη σήμερα, ανυπομονώ να σε δώ στην ταινία.’’ Είπε η Κάντυ και χάρισε στην Κάρεν ένα χαμόγελο.
Δεν άργησαν να έρθουν και οι συστάσεις, όπου τελικά αποδείχτηκαν κάπως περιττές, καθότι η Άννυ και ο Άρτσυ είχαν γνωρίσει την Κάρεν, πριν μερικά χρόνια σε μια δεξίωση.
- ‘’ Κάντυ…’’, είπε η Κάρεν και έπιασε θερμά το μπράτσο της φίλης της, ‘’ δεν κρατιέμαι να σου συστήσω τον Κλάρκ! Νομίζω ότι έχει έρθει …’’, συμπλήρωσε η καστανή σταρ και χτένισε το χώρο με τα μάτια της.
Η Κάντυ απάντησε με ένα ευγενικό χαμόγελο. Όταν επρόκειτο για την Κάρεν, ήξερε πολύ καλά ότι πέρα από δυο- τρείς κουβέντες, δεν θα αντάλλασε τίποτα άλλο απόψε μαζί της. Η ηθοποιός λάτρευε να μιλάει και οι άλλοι, απλώς να την ακούν και να.. την θαυμάζουν!
- ‘’ Μεταξύ μας τώρα Κάντυ… είναι πολύ μεγάλος παίχτης! Και φυσικά τόσο ελκυστικός! Έχει βέβαια ένα ελαττωματάκι, αλλά νομίζω ότι μπορώ να το ξεπεράσω εύκολα…’’, είπε η Κάρεν αδιάφορα, αλλά όταν είδε ότι η Κάντυ δεν κατάλαβε, συνέχισε απτόητη.
- ‘’ Είναι παντρεμένος…’’
- ‘’ Κάρεν!’’ Σχεδόν φώναξε η Κάντυ από την έκπληξη της.
- ‘’ Αχ… το είχα ξεχάσει πόσο πουριτανή είσαι, Κάντυ καλή μου…., μάλλον θα πρέπει να ανοίξεις τους ορίζοντες σου λιγάκι! Στο κάτω κάτω, είσαι και πάλι ελεύθερη!’’
Τόνισε η Κάρεν, αλλά ενώ πήγε να το συνεχίσει, το παγωμένο πράσινο βλέμμα της Κάντυ , της έκοψε τη φόρα για τα καλά.
- ‘’ Κάντυ …με συγχωρείς… δεν ήθελα…’’
- ‘’ Δεν πειράζει Κάρεν ’’, της απάντησε τυπικά μεν η Κάντυ, αλλά της χαμογέλασε.
- ‘’ Απορώ τι περιμένεις τόση ώρα και δε μου έχεις συστήσει την τόσο θεσπέσια παρέα σου, Κάρεν γλυκιά μου!’’ Ακούστηκε μια βαθιά ανδρική φωνή, με έντονη Αμερικάνικη προφορά.
- ‘’ Ω! Κλαρκ και είχαμε την κουβέντα σου!’’ Είπε η Κάρεν και έλαμψε ολόκληρη.
- ‘’ Χαίρομαι που έγινα το επίκεντρο αυτής!’’ Απάντησε ο ηθοποιός και τα μάτια του σχεδόν προσπερνώντας τον Άρτσυ, πέρασαν από την Κάρεν, στην Άννυ- η οποία κοκκίνισε σαν το παντζάρι- για να καταλήξουν επάνω στην Κάντυ, όπου και έμειναν εκεί.
- ‘’ Λοιπόν Κλάρκ να σου συστήσω, τον κ.Άρτσυ Κόρνγουελ με την σύζυγο του Άννυ και την ξαδέρφη τους Κάντις Γουάιτ Άρντλει’’.
Ο ηθοποιός αντάλλαξε την τυπική χειραψία με τον Άρτσυ, χειροφίλησε πρώτα ευγενικά την Άννυ και πιάνοντας θερμά το χέρι της Κάντυ είπε,
- ‘’ Άμα πω ότι είμαι απλά καταγοητευμένος… θα πω ψέματα κυρία μου!’’ Και έφερε το γαντοφορεμένο χέρι της Κάντυ, κοντά στα χείλη του.‘’ Είναι μεγάλη τιμή μου, να γνωρίζω την κυρία που μιλάει όλη η Αμερική για αυτήν!’’
- ‘’ Κ. Γκάρισον, αποκλείεται να είμαι περισσότερο δημοφιλής από εσάς!’’ Απάντησε η Κάντυ και άφησε να της ξεφύγει ένα αμήχανο γελάκι, το οποίο όμως ακούστηκε περισσότερο χαριτωμένο, παρά αμήχανο.
- ‘’ Κλάρκ….’’ Είπε σαγηνευτικά ο ηθοποιός στην Κάντυ και τα μάτια του δεν έφυγαν λεπτό από πάνω της.
- ‘’ Κάντις …ε,… μπορείς να με αποκαλείς Κάντυ…’’ απάντησε η Κάντυ προσπαθώντας να κρατήσει τον τόνο της φωνής της σοβαρό, αλλά ήδη είχε κοκκινίσει.
Αν οι άλλες δυο κυρίες της παρέας κοιτούσαν την σκηνή με μάτια έκπληκτα, ο Άρτσυ είχε σοκαριστεί πραγματικά. Η Κάντυ φλέρταρε! Όχι απλά δεν μπορούσε να το πιστέψει, αλλά δεν το χωρούσε καν ο νους του! Φλέρταρε εκεί, ανοιχτά, μπροστά στα μάτια του και με ειρωνεία ο Άρτσυ σκέφτηκε, ότι ούτε η ίδια είχε επίγνωση αυτού που έκανε!
- ‘’Η ξαδέρφη μου είναι σίγουρα δημοφιλής, ως η μεγάλη κληρονόμος των Άρντλει’’. Σχολίασε ο Άρτσυ στεγνά, τονίζοντας το επίθετο της Κάντυ και σχεδόν καρφώνοντας επιθετικά με τα μάτια του τον θαυμαστή της.
- ‘’ Θα έλεγα αγαπητέ μου κ.Κόρνγουελ, ότι το λέτε σα να είναι ένα είδος κατάρας, να φέρει το όνομα του εκλιπόντος συζύγου της!’’ Πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα ο ηθοποιός τον Άρτσυ τονίζοντας, ότι η Κάντυ ήταν πλέον χήρα.
Η ατμόσφαιρα είχε παγώσει ξαφνικά γύρω τους και ο Άρτσυ ήταν έτοιμος να δώσει ακόμη μια καυστική απάντηση, όταν ακούστηκε στην είσοδο του φουαγιέ μια έντονη βαβούρα, που τους τράβηξε την προσοχή.
Ομιλίες, χειροκροτήματα και φλας των ρεπόρτερ έκαναν τα κεφάλια της μικρής παρέας, να γυρίσουν προς τα εκεί. Με δυσκολία μπορούσαν να διακρίνουν τι συνέβαινε, από τον κόσμο που είχε μαζευτεί, όταν ξαφνικά ο Κλάρκ μίλησε πρώτος.
- ‘’Νομίζω ότι κατέφθασε η κ.Μπέικερ’’, είπε απλά και η Κάντυ δεν μπόρεσε να αγνοήσει, με πόσο σεβασμό είχε αναφέρει το όνομα της Έλεονορ.
Προσπάθησαν να διαπιστώσουν αν πράγματι ήταν αυτή. Στην Κάντυ φάνηκε να είδε για μια στιγμή την όμορφη ξανθιά κόμη της ηθοποιού, αλλά δεν ήταν σίγουρη. Και τότε ακούστηκε η έκπληκτη φωνή της Κάρεν.
- ‘’Το είπε …και το έκανε…’’
- ‘’Ναι πράγματι… ‘’ επιβεβαίωσε ο Κλάρκ. Για κάτι που ούτε η Κάντυ, αλλά ούτε ο Άρτσυ και η Άννυ αρχικά κατάλαβαν.
Ο κόσμος στην είσοδο του φουαγιέ άρχισε να αραιώνει και μπροστά στα άναυδα πρόσωπα της Κάντυ, του Άρτσυ και της Άννυ φάνηκαν η Έλεονορ Μπέικερ και ο…
- ‘’…. ο Γκράντζεστερ! Τι ….στο διάολο κάνει μαζί με την Έλεονορ Μπέικερ?!’’ Ρώτησε ο Άρτσυ αποσβολωμένος, χωρίς να συνειδητοποιήσει, ότι είπε φανερά τις σκέψεις του. Η Άννυ του έριξε μια σκουντιά.
Η Κάντυ όμως, δάγκωσε τα χείλια της και δεν είπε ότι γνώριζε. Εκείνη τη στιγμή πιο πολύ την απασχολούσε ότι ο Τέρρυ με την μητέρα του, κατευθυνόταν προς αυτούς και μάλλον σύντομα, ο Άρτσυ θα έπαιρνε την απάντηση του. Χωρίς να το συνειδητοποιήσει, η καρδία της πετάρισε τη στιγμή που τα μάτια τους συναντήθηκαν. Σίγουρα δεν περίμενε να τον δει πάλι έτσι ξαφνικά, πόσο μάλλον στην Αμερική. Θυμήθηκε την τελευταία φορά, που τον είχε δει στο σπίτι του στο Λονδίνο… όσα συνέβησαν εκείνη τη νύχτα και τα μάγουλα της πήραν σχεδόν φωτιά. ‘’ Ναι, αλλά έφυγες σαν τον κλέφτη!’’ φώναξε η εσωτερική της φωνή και η Κάντυ τρομοκρατήθηκε στην σκέψη, του πόσο θυμωμένος θα ήταν μαζί της. ‘’ Αν ήταν θυμωμένος, θα έστελνε όλα αυτά τα λουλούδια?!’’ ανταπάντησε η Κάντυ στον εσωτερικό της μονόλογο.
Το πρώτο πράγμα που ακούστηκε, μόλις μητέρα και γιός τους έφτασαν, ήταν η μελωδική φωνή της μεγάλης σταρ.
- ‘’ Κλάρκ! Κάρεν!’’
- ‘’ Έλεονορ’’, είπαν σχεδόν με μια φωνή οι δυο νεώτεροι ηθοποιοί και την χαιρέτησαν εγκάρδια.
- ‘’Κάρεν καλή μου …σου είπα ότι θα σου είχα μια έκπληξη…’’
- ‘’Τέρρυ!!!’’ Φώναξε η καστανή ηθοποιός και αγκάλιασε άξαφνα, χωρίς αναστολές τον Τέρρυ, εμπρός στα ορθάνοιχτα μάτια όλων.
- ‘’Κάρεν, όσα χρόνια και να περάσουν είσαι ίδια και … αδιόρθωτη!’’ Είπε με πειραχτικό ύφος ο Τέρρυ.
- ‘’ Τέρρυ! Πάντα πειραχτήρι! Αχ! Αυτό είναι τόσο θαυμάσιο! Θαυμάσιο!! Δεν μπορείς να φανταστείς, ποια είναι εδώ σήμερα!!!’’ είπε μέσα στον ενθουσιασμό της η Κάρεν, χωρίς να καταλάβει ότι για ακόμη μια φορά, η γλώσσα της έτρεχε πριν το μυαλό της.
Επικράτησε μια στιγμή σιγής, που έμοιαζε με αιώνας!
Ναι, ο Τέρρυ είχε δει την Κάντυ. Ακόμη και να προσπαθούσε να το αποφύγει, η Κάντυ με το πράσινο φόρεμα της, απόψε ήταν σαν φάρος θαυμασμού. Ο Τέρρυ ένιωσε την ακατανίκητη επιθυμία να την απαγάγει εκείνη την στιγμή.
Η Κάντυ από την πλευρά της αν και έδειχνε σαστισμένη, είχε ένα έντονο ροζ χρώμα στα μάγουλα της και απέφυγε το διαπεραστικό βλέμμα που της έριξε ο Τέρρυ.
Η Έλεονορ προσπάθησε με τεράστια δυσκολία, να κρύψει ένα χαμόγελο χαράς, για αυτή την απρόσμενη συνάντηση.
Ο Άρτσυ και η Άννυ είχαν μείνει αποσβολωμένοι και η Κάρεν δεν ήξερε πώς να καλύψει την γκάφα που μόλις είχε κάνει.
Την σιγή διέλυσε το γεμάτο γέλιο του Κλαρκ.
- ‘’  Έχω την εντύπωση ότι μερικές συστάσεις… εδώ πέρα… είναι περιττές?!’’ Ρώτησε μέσα από τα γέλια του.
- ‘’ Και ναι και όχι, αγαπητέ μου Κλαρκ’’, απάντησε εύθυμα η Έλεονορ Μπέικερ. ‘’Αρχικά πιστεύω, ότι θα πρέπει να σου συστήσω τον γιο μου, Τέρενς Γκράχαμ Γκράντζεστερ …Τέρρυ παιδί μου, από εδώ, ο Κλαρκ Γκάρισον,’’ είπε η ηθοποιός και οι δυο άντρες αντάλλαξαν μια τυπική χειραψία.
- ‘’ Τον ποιόν?!’’ Πετάχτηκε ο Άρτσυ κεραυνοβολημένος.
- ‘’ Άρτσυ!’’ Φώναξαν η Κάντυ και η Άννυ ταυτόχρονα, μαλώνοντας τον για την αγένεια του. ‘’Μα καλά, πόσο χρονών νομίζει ότι είναι ο Άρτσυ και συμπεριφέρεται έτσι απόψε?!’’ Αναρωτήθηκε η Κάντυ μέσα της και ευχήθηκε να ανοίξει η γη και να την καταπιεί!
- ‘’Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω Κόρνγουελ’’, είπε απλά ο Τέρρυ και έδωσε το χέρι του για να χαιρετήσει τον Άρτσυ, ο οποίος το πήρε ακόμη άναυδός. ‘’Μητέρα, να σου γνωρίσω τον Άρτσιμπαλτ Κόρνγουελ, ξάδερφό της Κάντυ, παλιό συμμαθητή μου από το κολέγιο του Αγ. Παύλου και την σύζυγο του Άννυ’’.
- ‘’Χάρηκα πολύ!’’ Τους είπε με ένα τεράστιο λαμπερό χαμόγελο η Έλεονορ, που μάγεψε στο λεπτό τον Άρτσυ, κάνοντας τον να ξεχάσει ακόμη και το όνομα του.
- ‘’Η τιμή είναι όλη δική μου κ. Μπέικερ. Δηλώνω θαυμαστής σας εδώ και πολλά χρόνια!’’, είπε μελιστάλαχτα ο Άρτσυ, αγνοώντας ότι συνόδευε την γυναίκα του και αν μη τι άλλο θα έπρεπε να μην κάνει σαν ερωτοχτυπημένος δεκαπεντάχρονος!
Στον Τέρρυ, του ήρθε να βάλει τα γέλια και σκέφτηκε πόσο πιο αστείο θα ήταν, να δει τον Άρτσυ ακόμη πιο σοκαρισμένο.
- ‘’Και..τέλος… νομίζω ότι την Κάντυ την γνωρίζεις ήδη, μητέρα’’. Είπε ο Τέρρυ και όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν άφωνοι. Μαζί και η ίδια η Κάντυ.
Η Έλεονορ δεν δίστασε ούτε στιγμή. Άνοιξε τα χέρια της και αγκάλιασε την Κάντυ.
- ‘’Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω παιδί μου μετά από τόσα χρόνια’’.
- ‘’Ε… και γώ χαίρομαι πάρα πολύ… ‘’ψέλλισε η Κάντυ αν και έκπληκτη, αφέθηκε για λίγο στην μητρική αγκαλιά της Έλεονορ.
Κανείς, εκτός της Κάντυ, δεν άκουσε τα ψιθυριστά λόγια της μητέρας του Τέρρυ….- ‘’ Σε ευχαριστώ ….. θα είμαι πάντα δίπλα σας… ποτέ να μην το ξεχάσεις….’’
Τελικά πόσο δίκιο είχε ο Τέρρυ! Ο Άρτσυ είχε πετρώσει με το στόμα ανοιχτό.
- ‘’ Έλα …έλα μικρέ δάνδη… μην κάνεις σαν τον χάνο!’’ Του είπε πολύ σίγα ο Τέρρυ για να το ακούσει μόνο αυτός,… ‘’ η Κάντυ είχε γνωρίσει τη μητέρα μου, πριν από πολλά χρόνια στη Σκοτία’’, ολοκλήρωσε λίγο πιο δυνατά για να το ακούσουν όλοι.
Η Κάντυ προσπάθησε να κρύψει την συγκίνηση της, όταν την άφησε η Έλεονορ από την αγκαλιά της και την βοήθησε σε αυτό ο Κλάρκ που τελικά μίλησε.
- ‘’Και να υποθέσουμε Τέρενς, ότι και εσύ την Κάντυ, εκεί την γνώρισες μια μέρα?! ‘’. Ρώτησε και τα μάτια του κόλλησαν για ακόμη μια φορά επάνω της.
- ‘’ Όχι ακριβώς… συνέβη μια νύχτα…’’, είπε ο Τέρρυ χρησιμοποιώντας ειρωνικά, σαν λογοπαίγνιο τον τίτλο της ταινίας του Κλαρκ.
- ‘’ Χα, χα…’’ γέλασε ο ηθοποιός, ‘’…ο γιος σου Έλεονορ έχει κλασσικό, βρετανικό χιούμορ! ‘’ απάντησε ο Κλαρκ εύθυμα, αλλά τα μάτια του δεν μοιράστηκαν το χαμόγελο του.
- ‘’ Ήμουν απόλυτα σοβαρός, αγαπητέ μου Κλάρκ! Την Κάντυ, την γνώρισα πράγματι νύχτα, μάλιστα ήμουν δεκαπέντε ετών και δεν ήταν στην Σκοτία!’’ ανταπάντησε ο Τέρρυ και άφησε ένα ειρωνικό χαμόγελο να φανεί στις άκρες των χειλιών του. Είχε εκνευριστεί με τον φαντασμένο αμερικάνο, τον ενοχλούσε ο τρόπος που κοιτούσε την Κάντυ και ήθελε να του κόψει τον βήχα μια και έξω, αλλά δεν θα του έκανε την χάρη να το δείξει. Ή έτσι νόμιζε.
- ‘’ Να φανταστώ… την ερωτεύτηκες τρελά από την πρώτη ματιά τότε?! ‘’ ρώτησε πιο επιθετικά ο αμερικάνος ηθοποιός, αλλά πάντα χαμογελαστός και δήθεν αστειευόμενος.
Ο Τέρρυ σίγουρα δεν το περίμενε αυτό το χτύπημα, αλλά πάντα ετοιμόλογος δεν έχασε καιρό.
- ‘’ Χα, χα και σένα φίλε μου, το χιούμορ σου όμως δεν πάει πίσω! Υποθέτω πως ναι, καλή ώρα όπως εσύ απόψε ?! ‘’
‘’ Τι γίνεται εδώ πέρα?!’’ αναρωτήθηκαν όλοι παγωμένοι. Ήταν προφανές ότι ανάμεσα στους δυο ηθοποιούς, είχε ξεσπάσει ένας πόλεμος, ο οποίος ήταν συγκαλυμμένος από ψεύτικα χαμόγελα. Στην ουσία χτυπούσαν ο ένας τον άλλο, με το γάντι και πολύ πιθανότατα αυτή η λογομαχία να εξελισσόταν σε πραγματικό καβγά, αν δεν επενέβαινε η Έλεονορ.
- ‘’  Κάρεν, Κλάρκ… νομίζω ότι θα πρέπει να οδηγηθούμε στις θέσεις μας …δεν θα ήταν σωστό να αρχίσει η προβολή χωρίς τους πρωταγωνιστές ε?! ‘’ είπε με ένα όμορφο χαμόγελο και άγγιξε το μπράτσο του γιού της σα να έλεγε ‘’ Αρκετά! ‘’
- ‘’ Ναι, ναι σωστά! Κάντις, θα μου κάνεις την τιμή να με συνοδεύσεις?!’’ είπε ο Κλάρκ ξαφνιάζοντας τους όλους πάλι.
Ο Τέρρυ ένιωσε ότι εκείνη τη στιγμή, ήταν έτοιμος να κάνει φόνο. Έριξε μια διακριτική ματιά στην Κάντυ, η οποία στην ίδια όμως έλεγε, ‘’ Μην τολμήσεις! ‘’
Η Κάντυ είχε μείνει με το στόμα σχεδόν ανοιχτό. Όλο αυτό που ζούσε εκείνη την ώρα, της ήταν τόσο εξωπραγματικό που πίστευε ότι από στιγμή σε στιγμή, θα ξυπνούσε από ένα αλλόκοτο αγχωτικό όνειρο. Τελικά την κατάσταση έσωσε η Κάρεν.
- ‘’ Κλαρκ, αρκετά μονοπώλησες τη φίλη μου!’’, είπε με στόμφο και έπιασε το μπράτσο της Κάντυ, ‘’ Θα συνοδεύσει εμένα!’’.
Με τα πολλά η μικρή ομάδα, οδηγήθηκε στην αίθουσα προβολής, όπου πολύ σύντομα ξεκίνησε η ταινία. Μια ταινία που όμως με μεγάλη δυσκολία, κατάφερε η Κάντυ να συγκεντρωθεί και να παρακολουθήσει. Και αν μόνο μπορούσε να γνωρίζει, τι θα επακολουθούσε στην δεξίωση, ίσως και να το ξανά έσκαγε σαν τον κλέφτη! Ίσως πάλι, και όχι…
Τελικά, η Κάντυ πέρασε να παρακολουθεί την ταινία, χαμένη μέσα στις σκέψεις της και την ονειροπόληση της…


* Αναφορά στην ταινία It Happened One Night(1934 ) / Συνέβη μια νύχτα.
http://www.imdb.com/title/tt0025316/  
Αν και η χρήση των ονομάτων, γίνεται μόνο για το φικ, επέλεξα να αλλάξω το όνομα του Γκέιμπλ, γιατί δεν θα ήθελα να αναφέρομαι σε πραγματικά πρόσωπα.

http://media-cache-ak0.pinimg.com/736x/fb/8f/a2/fb8fa2b47cd76f4421cb8c3b8c83b1c9.jpg

http://media-cache-ec0.pinimg.com/736x/2b/8c/3b/2b8c3be51acb207855478554ca14200b.jpg

Edward Molyneux dress, 1935 via The Kyoto Costume Institute

Ο πίνακας

“Art is the lie that enables us to realize the truth.”
Pablo Picasso

Οδηγημένη περισσότερο από την γνωστή της ονειροπόληση, περπατώντας αφηρημένα, η Λούση βρέθηκε να περιμένει τον Τέρενς στην κεντρική βιβλιοθήκη του Λέικγουντ, η οποία ήταν έρημη. Αν και οι καλεσμένοι είχαν γεμίσει τους χώρους του Λέικγουντ, οι περισσότεροι βρισκόταν είτε στο κήπο, είτε στην κεντρική σάλα. Οπότε ένας χώρος, όπως η βιβλιοθήκη ήταν αναμενόμενο, να μην προκαλεί ενδιαφέρον μια τέτοια ημέρα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η νεαρή κοπέλα έμπαινε σε αυτό το ζεστό όμορφο δωμάτιο, το οποίο συνδεόταν με το γραφείο της κυρίας Άρντλει. Αλλά σίγουρα σήμερα, ίσως με την άνεση, που της πρόσφερε το γεγονός ότι δεν εργαζόταν, το παρατηρούσε σα να ήταν η πρώτη της επίσκεψη σε αυτό.
Τα μάτια της άρχισαν να εξερευνούν τους ωραίους πίνακες ζωγραφικής που στόλιζαν τους τοίχους. Κυρίως πορτραίτα της οικογένειας, αλλά και τοπία. Το αρχοντικό, τα βουνά και η λίμνη Μίσιγκαν. Μπορούσε να αναγνωρίσει σχεδόν όλα τα μέρη και τα πρόσωπα που απεικονιζόταν. Από τον κ.Ουιλιαμ Άλμπερτ Άρντλει και την μεγάλη θεια Ελρόη, ως τον κύριο Άντονυ τον νεώτερο και την σύζυγο του Τερέζα. Και τότε ανάμεσα στους πίνακες, πρόσεξε μια σειρά από τρεις μικρές ελαιογραφίες που ήταν σα να τις αντίκριζε για πρώτη φορά.
Στην πρώτη σειρά αριστερά αναγνώρισε το Λονδίνο, με το γνωστό του Μπιγκ Μπεν. Στην δεξιά σειρά ο πίνακας απεικόνιζε ένα μικρό παραδοσιακό αγροτόσπιτο." Πόσο όμορφο!" είπε μέσα της, ενώ το βλέμμα της χανόταν στους ασφοδέλους, που έδειχναν να αγκαλιάζουν το ποτάμι που περνούσε εμπρός από το σπίτι. Με ένα ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού της, σα να ήθελε να διώξει την μαγεία των ασφόδελων, έστριψε τα μάτια της στον μεσαίο πίνακα της σειράς.
- ‘’ Α...απίστευτό....πως....’’,ψιθύρισε στον εαυτό της.
Εκεί μπροστά στα μάτια της έβλεπε τον Τέρενς! Ο πίνακας τον απεικόνιζε επάνω σε μια σκηνή θεάτρου, ντυμένος με μια παραδοσιακή στολή Ρωμαίου! Μα καλά, ποιός είχε σκεφτεί να τον απεικονίσει έτσι και γιατί....
Το κορίτσι πλησίασε τον μικρό πίνακα, πιο κοντά για να τον παρατηρήσει λίγο πιο καλά. Ήταν τόσο όμορφος! Αλλά από την άλλη, είχε μια μελαγχολία στα μάτια του, που η Λούση δεν είχε ξαναδεί, στο πάντοτε χαρούμενο πρόσωπο του Τέρενς. Τότε σαν αποκάλυψη, πρόσεξε ότι ο Τέρενς του πίνακα, δεν ήταν ο Τέρενς!
- ‘’....πως γίνεται ....οι φακίδες λείπουν! ‘’ είπε σχεδόν φωναχτά με έκπληξη.
- ‘’ Αυτό ακριβώς λέω και γώ!’’ ακούστηκε μια βαθιά ανδρική φωνή με αγγλική προφορά, πίσω από την μεγάλη πολυθρόνα του γραφείου.
Η Λούση πετάχτηκε από την τρομάρα της και βάζοντας το χέρι στο στόμα. έκρυψε την κραυγή της." Αχ θεούλη μου! Τόση ώρα δεν είμαι μόνη!"
Η έκπληξη της δεν έμεινε εκεί, καθώς είδε μια ψηλή ανδρική φιγούρα να σηκώνεται από την πολυθρόνα, που ήταν στραμμένη να κοιτάει το παράθυρο του δωματίου.
- ‘’ Δεν ήθελα να σε τρομάξω, νεαρή μου κυρία’’, είπε ο άντρας που εμφανίστηκε μπροστά της, κάνοντας μια τυπική υπόκλιση,’’ Δεν μπορώ όμως, παρά να συμφωνήσω μαζί σου, ότι αυτός ο πίνακας είναι τρομερά λάθος χωρίς τις φακίδες! ‘’,συμπλήρωσε ο γκριζομάλλης κύριος με ένα μικρό ειρωνικό μειδίαμα.
Και τότε σαν δεύτερη αποκάλυψη η άναυδη Λούση διαπίστωσε, άλαλη ότι είχε μπροστά της το πρόσωπο του πίνακα! Το οποίο στα νιάτα του προφανώς ήταν η φτυστή εκδοχή του Τέρενς της." ...από πότε έγινε Τέρενς μου?!" σκέφτηκε και χωρίς να το καταλάβει έγινε κόκκινη σαν το παντζάρι.
- ‘’...με συγχωρείτε...δεν ήθελα να σας ενοχλήσω’’, είπε το κορίτσι δειλά και ξεκίνησε να φύγει.
- ‘’ Προφανώς η περιέργεια σου, για το που πήγαν οι φακίδες δεν είναι αρκετή!’’ είπε ο άγγλος κύριος με χαμογελαστό τόνο.
-‘’...όχι δεν είναι αυτό...κατάλαβα... ‘’ψέλλισε η Λούση.
- ‘’ Α...μάλιστα....και για τον Ρωμαίο τι έχεις να πεις...’’,της είπε πειραχτικά.
- ‘’...δεν ξέρω... ε, ότι είναι όμορφος ε,...όμορφη ιστορία!...εννοώ το θεατρικό! " αχ τι χαζά λέω στον άνθρωπο!"
Τον άκουσε να γελάει και για μια στιγμή νόμισε, ότι άκουσε τον ίδιο τον Τέρενς να γελάει με εκείνο το όμορφο ζεστό γέλιο, κάθε φορά που άκουγε γέμιζε την καρδιά της.
- ‘’ Πράγματι ο βάρδος έδωσε τον καλύτερο του εαυτό σε αυτή την ιστορία...’’της είπε αλλάζοντας ύφος στο λεπτό,’’ τι θα έλεγες όμως, αν σου έλεγα ότι αυτή η ιστορία που ξέρεις δεν είναι η αληθινή...’’
- ‘’ Δηλαδή?!’’ ρώτησε η Λούση όλη περιέργεια με ένα ξαφνικό θάρρος που και η ίδια δεν κατάλαβε πως γεννήθηκε.
- ‘’ Να...ας πούμε ότι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα που ξέρεις, τελικά δεν είχαν τον τραγικό θάνατο, αλλά έζησαν αυτοί καλά και μείς καλυτέρα....θα το πίστευες?!’’ την ρώτησε ο άγγλος κύριος με ένα μικρό ανασήκωμα του φρυδιού του.
- ‘’ Θα μου φαινόταν παράξενο, έως αδύνατο!’’ απάντησε η κοπέλα με αμφιβολία.
- ‘’ Χμμ...έχεις δίκιο...τότε ας μιλήσουμε για τον Ρωμαίο του πίνακα...’’
- ‘’ Ναι...δεν είναι...’’,η Λούση δεν ήξερε πως να ακριβώς να πει, ότι στον πίνακα αναγνώρισε τον συνομιλητή της.
- ‘’ Λοιπόν, ας πάρουμε ως αρχή, ότι ξέρουμε ποιος είναι ο Ρωμαίος του πίνακα, καλά?! ‘’ της είπε εύθυμα και σαν απάντηση είδε το κορίτσι να νεύει καταφατικά.
- ‘’ Πολύ καλά... προς το παρόν αφήνουμε το γεγονός, ποια είναι η Ιουλιέτα του, ας εστιάσουμε στην ιστορία...αν δεν βρήκαν τραγικό θάνατο - που προφανώς όχι – ‘’ είπε δείχνοντας εν μέρη τον εαυτό του,’’ ποια θα ήταν η άποψη σου, αν σου έλεγα ότι και αυτούς οι μοίρες τους χώρισαν...’’
- ‘’ Μάλλον, αλλά κάτι πρέπει να έγινε και τους ξαναένωσαν!’’ δήλωσε η Λούση ενθουσιασμένη με την πορεία της κουβέντας.
- ‘’ Είσαι αισιόδοξη βλέπω!...αλήθεια πως το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα...?!’’
Η Λούση τον κοίταξε για λίγο σκεφτική και κοιτώντας τον πίνακα με τους ασφοδέλους απάντησε γεμάτη αυτοπεποίθηση.
- ‘’ Αυτό, αυτό ήταν το σπίτι τους!’’
Ο γκριζομάλλης κύριος της χάρισε ένα τρυφερό χαμόγελο.
- ‘’ Άρα πιστεύεις ότι οι πίνακες, έχουν σχέση μεταξύ τους...το Λονδίνο που ταιριάζει...?!’’
Τότε η Λούση ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια, είδε να της αποκαλύπτεται εκεί μπροστά στα μάτια της ένας γρίφος. Στον πίνακα με τον Ρωμαίο, ο νεαρός φορούσε ένα ανδρικό μενταγιόν, με μια γυναικεία φιγούρα επάνω. Ένα προφίλ που θα μπορούσε να είναι οποιασδήποτε γυναικάς. Ένα προφίλ, που όμως ξεχώριζε κυρίως από την λεπτή, ανασηκωμένη μύτη και την γεμάτη μπούκλες κόμη.
- ‘’ Αυτή η γυναίκα....’’
- ‘’ Ναι είναι η Ιουλιετα της ιστορίας’’.
- ‘’ Έζησαν στην Αγγλία... το αγροτόσπιτο είναι στην Αγγλία....’’
- ‘’ και.....?’’
- ‘’...ήταν μυστικό, το κράτησαν μυστικό...για να μην τους χωρίσει ποτέ ξανά κανείς’’, συμπλήρωσε η νεαρή κοπέλα χωρίς καν να συνειδητοποιήσει και η ίδια τι της είχε αποκαλυφθεί.
Επικράτησε ησυχία, τόση όση να φανεί στην Λούση μια αιωνιότητα, κάτω από το ανεξιχνίαστο μπλε βλέμμα αυτού του αγνώστου.
- ‘’ Λοιπόν ας το θέσουμε αλλιώς’’, της είπε αλλάζοντας ύφος στο λεπτό, ο δικός σου ο Ρωμαίος γιατί σε άφησε μόνη απόψε?!’’
- ‘’ Δεν με άφησε μόνη!’’ είπε ξαφνικά η Λούση παίρνοντας φωτιά.
Ακούστηκε το πειραχτικό σφύριγμα του κυρίου ταυτόχρονα με μια γνωστή αγαπημένη φωνή από πίσω της.
- ‘’ Απορώ, πόση ώρα ακόμη, θα συνεχίσεις να την πειράζεις!’’
- ‘’ Τέρενς!’’ είπε με ανακούφιση η κοπέλα, γυρνώντας προς το μέρος του νεαρού που μπήκε στο δωμάτιο.
- ‘’ Καλώς το φακιδομουρικο εγγόνι του Ταρζαν!’’ είπε ο άγγλος κύριος και η Λούση πρόσεξε με έκπληξη, ότι τα μπλε μάτια του αγκάλιασαν όλο αγάπη και τρυφερότητα το πρόσωπο του Τέρενς, σα να απευθυνόταν στον εγγονό του.
Ο Τέρενς πλησίασε την Λούση, της έπιασε το χέρι τρυφερά με το δικό του και γυρνώντας στον άγγλο κύριο ρώτησε πειραχτικά,
- ‘’ Η γιαγιά το ξέρει ότι ήρθες στην Αμερική…. Δούκα Γκράντζεστερ?!’’



Αυτή η πόλη

“Two souls with but a single thought,
Two hearts that beat as one!”
John Keats

Αν και η Αμερική, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος ζούσε ακόμη την περίοδο της ύφεσης και ήταν λίγα χρόνια πριν από ένα δεύτερο μεγάλο πόλεμο, η Νέα Υόρκη κατείχε επάξια τον τίτλο της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται. Κλαμπ, θέατρα, πρεμιέρες, πάρτι που κρατούσαν από την μια νύχτα, ως την επόμενη.
Εκείνη την νύχτα, μετά την πρεμιέρα του έργου, στο Ράδιο Σίτι* της Νέας Υόρκης, ακολούθησε ένα μεγάλο πάρτι, σε ένα από τα πιο δημοφιλή για την εποχή κλαμπ. Ένα κλαμπ το όποιο φιλοξενούσε, πλούσιους επιχειρηματίες, διασημότητες, πολιτικούς, ακόμη και ευγενείς. Ένα μέρος που απασχολούσε τις κοσμικές στήλες των εφημερίδων με τα μεγαλειώδη πάρτι του. Το Στορκ Κλαμπ**.
- ‘’ Αχ! Είναι πραγματικά υπέροχο! Όπως ακριβώς είχα διαβάσει για αυτό!’’ δήλωσε με ενθουσιασμό η Άννυ, κοιτώντας δεξιά και αριστερά τον χώρο, την ώρα που έμπαιναν στο κλαμπ μαζί με την Κάντυ και τον Άρτσυ.
Η Κάντυ είχε μείνει άναυδη και αυτή, αλλά περισσότερο σοκαρισμένη, από την πολυτέλεια του μέρους και την εξωφρενική του χλιδή για την εποχή.
- ‘’ Άννυ… υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν μείνει στο δρόμο… που πεινάνε… και μεις… και εμείς ερχόμαστε εδώ, χωρίς ντροπή για να διασκεδάσουμε…?!’’ ρώτησε η Κάντυ με απογοήτευση.
- ‘’ Κάντυ! Δεν είναι ότι το έχουμε κάνει και συνήθειο! Σήμερα…’’ πήγε να πει η Άννυ, αλλά μια ανδρική φωνή την έκοψε.
- ‘’ …σήμερα είναι ειδική περίπτωση!’’ είπε με ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο ο Κλάρκ. Η Κάντυ τον κοίταξε έκπληκτη. Μάλλον ο αμερικάνος ηθοποιός, δεν έλεγε να το βάλει κάτω, με το φλερτ του. Δεν μπόρεσε να μην αναρωτηθεί μέσα της, πως θα αντιδρούσε ο Τέρρυ αν συνέχιζε έτσι όλη την νύχτα.
- ’’ Και για να είσαι πιο ήσυχη Κάντυ, να σε ενημερώσω ότι τα έσοδα των προσκλήσεων, θα πάνε σε φιλανθρωπικό σκοπό!’’ ακούστηκε η φωνή της Κάρεν.
- ‘’ Έτσι ακριβώς, όπως το είπε η Κάρεν, Κάντυ μου!’’ συμπλήρωσε η Έλεονορ.’’ Τώρα, τι θα λέγατε, να μας κάνετε παρέα στο τραπέζι μας?’’ πρότεινε η ηθοποιός εύθυμα.
- ‘’ Μεγάλη μας τιμή κ. Μπέικερ! Σας ευχαριστούμε πολύ!’’ πετάχτηκε ο Άρτσυ κατενθουσιασμένος.
- ‘’ ‘Ελεονορ, Άρτσυ…’’ απάντησε χαμογελαστά και άρχισε να προχωράει προς το τραπέζι τους, αφήνοντας ένα μαγεμένο κατακόκκινο Άρτσυ.
Η Κάντυ χαμογέλασε αχνά και ακολούθησε την υπόλοιπη παρέα. Με απογοήτευση πρόσεξε, ότι ο Τέρρυ δεν ήταν μαζί με την μητέρα του. Η εσωτερική της φωνή, φώναξε με λαχτάρα…’’ Τέρρυ…. πού πήγες?!’’
- ‘’ Εδώ είμαι, Φακιδομούρα μου!’’ της ψιθύρισε ξαφνικά ο Τέρρυ, τόσο κοντά στο αυτί της, που σχεδόν πετάχτηκε.
- ‘’ Τέρρυ… πως?!...’’ είπε σιγά.
- ‘’ Σσςς…. ‘’ ήταν το μόνο που της είπε. Της έπιασε το χέρι και πριν καλά καλά το καταλάβει, την οδηγούσε στην αντίθετη κατεύθυνση από τους υπόλοιπους.
- ‘’ Τέρρυ… που πάμε?!...’’
- ‘’ …σε κλέβω!’’ σχεδόν της φώναξε αλλά η φωνή του χάθηκε μέσα στην μουσική και τις ομιλίες των ανθρώπων, που είχαν γεμίσει όλο το κλαμπ.

Πολύ σύντομα χάθηκαν από το οπτικό πεδίο των υπολοίπων, καθώς ανακατεύτηκαν μέσα στον κόσμο. Όλο αυτό το διάστημα ο Τέρρυ, πήγαινε μπροστά κρατώντας σφιχτά το χέρι της Κάντυ με το δικό του. Κάποια στιγμή έφτασαν σε μια πόρτα και ανέβηκαν βιαστικά μια σκάλα. Είχαν φτάσει σε ένα αίθριο.
Ήταν γεμάτο με όμορφα τεράστια φυτά και λουλούδια. Φωτισμένο από πολλά φαναράκια, που έριχναν το ζεστό φώς τους σε ορισμένα σημεία. Ο ήχος του νερού από μικρά σιντριβάνια, μπερδευόταν με αυτόν της μουσικής που ερχόταν αδύναμα από το εσωτερικό του κλαμπ. Σε μερικά σημεία υπήρχαν ξύλινα παγκάκια και μια τεράστια γυάλινη οροφή, επέτρεπε στα αστέρια, να αντανακλούν το νυχτερινό ουρανό της Νέα Υόρκης. Ήταν πραγματικά μαγευτικό.
Με έκπληξη η Κάντυ πρόσεξε ότι το μέρος ήταν άδειο. Απόρησε πώς γινόταν, να είναι μην είναι κανείς εκεί, μια τέτοια μέρα. Σαν να άκουσε για ακόμη μια φορά, ο Τέρρυ τις σκέψεις της, απάντησε σιγά.
- ‘’ … το ανοίγουν μόνο την καλοκαιρινή περίοδο….’’
Γύρισε και τον κοίταξε.
- ‘’ …και τότε πως….’’ Πήγε να ρωτήσει, αλλά ο Τέρρυ την ξάφνιασε πάλι. Βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής να στέκεται μπροστά της.
- ‘’…. Αυτό είναι μυστικό…’’ της είπε και της έκλεισε το μάτι, χαμογελώντας γλυκά.
Η Κάντυ ένιωσε να της κόβεται η ανάσα. Είχε να δει αυτό το χαμόγελο του Τέρρυ τόσα πολλά χρόνια, που είχε αρχίσει να πιστεύει, ότι πλέον υπήρχε μόνο στην φαντασία της. Φώτιζε τα μάτια του και την ψυχή της. Το πιο όμορφο, καθαρό χαμόγελο που είχε δει ποτέ στην ζωή της. Το χαμόγελο του φώναζε το όνομα της. Αυτό το χαμόγελο ήταν… το σπίτι της. Τα μάτια της κλείδωσαν στα δικά του. Στο καθαρό μπλε βλέμμα του, είδε ότι ο Τέρρυ απλά είχε καταλάβει. Είχε καταλάβει και ήξερε τα πάντα για αυτή, χωρίς να του πει ούτε μια λέξη. Για τον πόνο της, τον φόβο, την αγάπη της για αυτόν. Όλα όσα ήξερε, της τα είχαν πει το χαμόγελο και τα μάτια του. Τα μπλε μάτια του, ήταν μια γαλήνια κρυστάλλινη θάλασσα από αστέρια. Η Κάντυ ένιωσε την ανάγκη να βουτήξει μέσα τους. Να χαθεί για πάντα. Να αφήσει πίσω της τα πάντα και να μείνει εκεί….
Και τότε η κλειδαριά του παγωμένου κάστρου της, έσπασε με κρότο. Τόσο εκκωφαντικό που έκανε τα αυτιά της να πονέσουν και την καρδία της να πετάξει. Άφησε στην άκρη το φόβο της…. Άφησε στην άκρη κάθε δισταγμό…. Άφησε τον εαυτό της…
- ‘’ Τέρρυυυυυυ!!!!’’ φώναξε με όλο της το είναι και έπεσε στην αγκαλιά του, αφήνοντας τους λυγμούς και τα δάκρυα της να τρέξουν άφοβα.
Ο Τέρρυ την έσφιξε στην αγκαλιά του. Γνώριζε εκείνο το λεπτό, ότι όλα ξεκινούσαν από την αρχή. Δεν υπήρχε κενό να καλύψουν, δεν υπήρχε τίποτα πέρα από αυτούς τους δυο. Δεν υπήρχε τίποτα πλέον, να τους κρατήσει τον έναν μακριά από τον άλλον. Και ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους, θα έκαναν αυτό που πραγματικά αυτοί ήθελαν. Ακόμη και αν χρειαζόταν, να μην το πουν σε κανένα. Ακόμη και αν το κρατούσαν για αυτούς μια ζωή. Ο ένας θα ανήκε στον άλλον για πάντα. Γιατί ήταν πέρα από αυτούς. Ήταν κάτι τόσο βαθιά ριζωμένο και γραμμένο, που μόνο αυτό τους έδινε ζωή. Ο ένας στον άλλον.
Ένα δάκρυ απέραντης ευτυχίας κύλησε στο ζεστό μάγουλο του Τέρρυ και άρχισε να της μουρμουράει λόγια και λέξεις…
Ξανά και ξανά. Που μισά τα άκουγε, τα μισά χανόταν ανάμεσα στα αναφιλητά της και τα άλλα μισά χανόταν ανάμεσα στα φιλιά του. Ένας ασταμάτητος χείμαρρος λέξεων. Ένας ασταμάτητος χείμαρρος τρυφερών φιλιών. Λόγια που είχε στην καρδία του, τόσα πολλά χρόνια… συγνώμη… σ’ αγαπώ… για πάντα…. μου λείπεις… φοβάμαι…. μην φεύγεις… σ’ αγαπώ Κάντυ…. ανόητος... εσύ μόνο… και εγώ φοβάμαι… συγνώμη… ποτέ ξανά… σ’ αγαπώ…. εσύ μόνο…. από πάντα… ζωή μου… συγνώμη…. μόνο εσύ… Κάντυ…. ανόητος…. συγχώρεσε με… πάντα εσύ… Ιουλιέτα μου…

Τα δάκρυα σταμάτησαν. Τα αναφιλητά ηρέμησαν. Τα λόγια σίγασαν.
Την ήρεμη σιωπή διέλυσε η φωνή της Κάντυ.
- ‘’ Νομίζω ότι θα… μας ψάχνουν…’’
Ο Τέρρυ αναστέναξε.
- ‘’ ....άσε τους, να ψάχνουν…’’
- ‘’ Τέρρυ…’’ είπε σχεδόν παρακαλετά.
- ‘’ …θέλω πρώτα, να σου δείξω κάτι….’’ Της απάντησε αργά,’’ μετά, θα πάμε μέσα…’’
Της έπιασε το χέρι τρυφερά με το δικό του και την οδήγησε μπροστά σε ένα τεράστιο παράθυρο. Στάθηκε από πίσω της και την αγκάλιασε από την μέση.
- ‘’ Κοίτα…’’ της είπε πολύ απαλά.
Εκεί μπροστά στα μάτια της Κάντυ, απλωνόταν η πόλη της Ν.Υόρκης. Φωταγωγημένη, μαγική, ξελογιάστρα. Με το χιόνι να σκεπάζει τα περβάζια και τα κλαδιά των δέντρων. Αυτή η πόλη, που κάποτε της είχε στερήσει την αγάπη, τώρα ήταν σα να ζητούσε συγνώμη.
- ‘’ Κάποτε την αγαπούσα αυτή την πόλη ‘’, ξεκίνησε ο Τέρρυ να λέει, ‘’ ήταν το όνειρο μου, να ζήσω μαζί σου εδώ… Να παίζω στο θέατρο… Να περάσω όλη τη ζωή μου εδώ, μαζί σου… Αλλά η πόλη, η ζωή, η μοίρα, εγώ… με τιμώρησαν… και σε έχασα σε αυτή την πόλη… Και την μίσησα.. την μίσησα όσο τίποτε άλλο…’’ έκανε μια μικρή παύση και έκλεισε τα μάτια του,’’… και σήμερα… αυτή η πόλη… σε επιστρέφει σε μένα ….την Κάντυ μου…’’
- ‘’ Τέρρυ….’’ Ήταν το μόνο που ψιθύρισε.
- ‘’ Κάντυ… δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν…. Λυπάμαι τόσο πολύ, που δεν μπορώ να το αλλάξω… Δεν μπορώ να αλλάξω τα λάθη μου… Δεν μπόρεσα να αλλάξω τα αισθήματα μου για σένα… και ούτε θα μπορέσω να τα αλλάξω ποτέ… Δεν μπορώ να αλλάξω την τροπή που πήραν η ζωές μας… αλλά μπορώ να κάνω τα πάντα… τα πάντα… για σένα…’’
Την γύρισε αργά προς το μέρος του.
Τα μάγουλα της ήταν κόκκινα και υγρά από τα δάκρυα. Οι φακίδες της έλαμψαν μπροστά στα μάτια του. Έσκυψε και φίλησε απαλά τις φακίδες, στεγνώνοντας τα δάκρυα της με τα χείλη του.
- ‘’…. Άντεξα πολλά χρόνια,… χωρίς αυτές τις φακίδες…’’ της είπε σιγά,’’… θα κάνω τα πάντα για να μην τις ξανά χάσω…’’
- ‘’ Νόμιζα… ότι τις αντιπαθούσες….’’ Του είπε βραχνά με ένα μικρό χαμόγελο.
- ‘’ Εγώ?! Ποτέ!’’ της απάντησε λίγο πιο ζωντανά.
- ‘’ Ψεύτη! Πάντα με κορόιδευες για τις φακίδες μου!’’ του είπε η Κάντυ με πείσμα, αλλά με τόση χαρά στη φωνή που είχαν βρει ξανά, το δικό τους μοναδικό παιχνίδι.
-‘’ Μάλλον δεν τα ξέρεις καλά, κυρία Φακιδομούρα! ‘’ της είπε και την εγκλώβισε μέσα στα χέρια του,’’ εγώ.. και οι φακίδες σου, έχουμε μια πολύ ερωτική σχέση, ξέρεις!’’
- ‘’ Να! Μόλις τώρα με κορόιδεψες!’’ του απάντησε κοκκινίζοντας στο σχόλιο του.
- ‘’ Άκου τι θα κάνουμε ….ας ρωτήσουμε τις φακίδες την γνώμη τους!’’
- ‘’ Πιστεύεις ότι θα σου απαντήσουν δηλαδή?!’’
- ‘’ Εσύ κυρία Ταρζαν, να μην ανακατεύεσαι στην σχέση μας!’’
Η Κάντυ δεν άντεξε και έβαλε τα γέλια. Ο Τέρρυ όμως συνέχισε απτόητος.
- ‘’ Λοιπόν…. Κυρίες μου…’’ είπε και υποκλίθηκε θεατρικά, δήθεν στις φακίδες της Κάντυ,’’ ….θα μου κάνετε την τιμή….’’, ο Τέρρυ άξαφνα σοβαρός, γονάτισε μπροστά στα έκπληκτα μάτια της ,’’ …. Να γίνεται δικές μου…?...’’.
Η Κάντυ είχε μαρμαρώσει. Ο Τέρρυ εννοούσε, αυτό που κατάλαβε…?
Ο Τέρρυ πρόσεξε την σαστιμάρα της. Δεν ήθελε να την τρομάξει περισσότερο.
- ‘’…. Μάλλον θέλουν λίγο χρόνο, να το σκεφτούν έ?...’’ την ρώτησε χαμογελαστά.
- ‘’…. Ναι…’’ ψέλλισε η Κάντυ.
- ‘’ Θα τις περιμένω… όσο χρειαστεί…’’
- ‘’ Όχι… δηλαδή… ναι…’’, δεν ήξερε και η ίδια πώς να του απαντήσει.
Ο Τέρρυ κατάλαβε. Σηκώθηκε, άρπαξε την Κάντυ στην αγκαλιά του και της ψιθύρισε στο αυτί.
- ‘’ ….αυτό θα είναι το μυστικό μας….’’


* http://en.wikipedia.org/wiki/Radio_City_Music_Hall
** http://en.wikipedia.org/wiki/Stork_Club    

Το άρθρο

‘’ Σήμερα το μυστικό σου Κάντυ, θα γίνει επιτέλους γνωστό, σε όλους!’’ σκέφτηκε με κακία η Ελίζα και με το γνωστό της ψηλομύτικο αέρα πλησίασε την Κάντυ, που εκείνη την ώρα κουβέντιαζε με κάποιο επιχειρηματία και τον Άρτσυ.
- ‘’ Ξαδέρφη! Πόσο δεν άλλαξες! Ακόμη δεν ντρέπεσαι βλέπω, να λες την ηλικία σου και να την γιορτάζεις από πάνω?! Είσαι γενναία χρυσή μου!’’ είπε δήθεν αστειευόμενη η Ελιζά κάνοντας αισθητή την παρουσία της.
Η Κάντυ την κοίταξε ψυχρά και της χαμογέλασε, με ένα χαμόγελο που όμως θα μπορούσε άνετα, να την είχε σκοτώσει.
- ‘’ Ελίζα! Χαίρομαι που με τιμάει, μια βαρόνη στα γενέθλια μου!’’ της απάντησε η Κάντυ προσφωνώντας τον τίτλο ευγενείας της Ελίζας, σα να ήταν η χειρότερη βρισιά,’’ Καλησπέρα Νηλ’’ συμπλήρωσε καρφώνοντας τον αδερφό της Ελίζας, που είχε σταθεί λίγο πιο πίσω της.
- ‘’ Γεια σου Κάντυ.’’ Είπε ξερά ο Νηλ και απέφυγε τα μάτια της Κάντυ.
-‘’ Αν δεν κάνω λάθος, αγαπημένη μας ξαδέρφη,’’ επενέβη ο Άρτσυ,’’ …είσαι συνομήλικη της Κάντυ….ή μήπως μεγαλύτερη?!’’ ολοκλήρωσε καυστικά.
- ‘’ Χα, χα, χα’’, η Ελίζα κακάρισε αν και έβρασε από το κακό της,’’ Ξάδερφε Άρτσυ! Είχα ξεχάσει πόσο χιούμορ είχες!...μεταξύ μας τώρα ….υπερασπίζεσαι την αγαπημένη μας Κάντυ, γιατί τρέμεις στην ιδέα… μην σταματήσει να σου μιλάει πάλι?! Χα, χα, χα!’’
Ο Νηλ έβαλε και αυτός τα γέλια. Τα δυο αδέρφια ήξεραν ακριβώς, που να χτυπήσουν την Κάντυ και ειδικά τον Άρτσυ, ο οποίος για μερικές στιγμές πάγωσε. Στο νου του, ήρθε ο καβγάς που είχε πριν τόσα χρόνια με την Κάντυ και που σαν αποτέλεσμα είχε να σταματήσει η Κάντυ να του μιλάει.
‘’ Ήταν ακριβώς την επόμενη μέρα, από εκείνο το αναθεματισμένο πάρτι στην Νέα Υόρκη…’’, σκέφτηκε ο Άρτσυ και ένιωσε μέσα σε λίγες μόνο στιγμές, να ξαναζεί εκείνες τις εφιαλτικές στιγμές.


Ο Άρτσυ και η Άννυ έπαιρναν αμίλητοι το πρωινό τους, στην σουίτα τους στο Σαβόι, όταν χτύπησε ο καμαρότος και έφερε τις πρώτες πρωινές εφημερίδες.
Ο Άρτσυ δεν συνήθιζε να διαβάζει τις κοσμικές στήλες. Συνήθως τα κοσμικά νέα, ή κοινώς κουτσομπολιά, τα μάθαινε από την γυναικά του. Εκείνη την ημέρα όμως, κάποιος διάολος πρέπει να είχε σπάσει πόδι του, γιατί ο Άρτσυ άνοιξε την εφημερίδα και άρχισε να διαβάζει τις κριτικές για την χθεσινοβραδινή πρεμιέρα.
Ένα από τα κύρια θέματα, ήταν η αποκάλυψη της Έλεονορ Μπέικερ, ότι ο γνωστός ηθοποιός στην Ν. Υόρκη ως Τέρρυ Γκράχαμ, ήταν γιός της. Ακόμη και για τον ίδιο τον Άρτσυ ήταν σοκαριστικό και απίστευτο. Το άρθρο έκανε μια ιστορική αναδρομή στην ζωή και καριέρα της Μπέικερ και του Τέρρυ και ανέφερε ότι σε λίγες ημέρες, θα ακολουθούσαν συνεντεύξεις των δυο διασημοτήτων. Από το μυαλό του Άρτσυ πέρασε για μια στιγμή η σκέψη ότι η Κάντυ το γνώριζε, αλλά χτες δεν το είχε αναλύσει ιδιαίτερα και μάλλον δεν θα το έκανε ούτε και σήμερα.
Τα μάτια του έπεσαν στο επόμενο άρθρο, το οποίο είχε μια φωτογραφία της Κάντυ με τον αμερικάνο πρωταγωνιστή της πρεμιέρας. Η Κάντυ είχε ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο και ετοιμαζόταν να μπει μέσα σε μια λιμουζίνα. Σχεδόν στο πλάι της ήταν ο Κλάρκ, όπου της χαμογελούσε σαγηνευτικά και έμοιαζε ότι την συνόδευε. Αν μόνο ήξερε ο Άρτσυ, ποιος ήταν ήδη μέσα στην λιμουζίνα, ίσως και να μην είχαν γίνει έτσι τα πράγματα. Ίσως πάλι, να γινόταν και χειρότερα.
Κάτω από την φωτογραφία υπήρχε ένας μεγάλος τίτλος.

ΣΥΝΕΒΗ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ….Η ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΦΙΛΙΑΣ…Ή ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ?

Ο Άρτσυ άρχισε να διαβάζει το άρθρο.

‘’ …..με την παρουσία της, τίμησε την πρεμιέρα του έργου, η πολυεκατομμυριούχος Κάντις Γουάιτ Άρντλει. Η συνήθως μετρημένη κυρία Άρντλει, που συνοδευόταν από τον ξάδερφο της Άρτσυ Κόρνγουελ και την σύζυγο του Άννυ Κόρνγουελ -  της οικογένειας των Μπράιτον του Σικάγου -  εξέπληξε άπαντες με την ευδιάθετη παρουσία της και στο πάρτι που ακολούθησε. Απέσπασε βλέμματα θαυμασμού με κύριο θαυμαστή της, τον κ.Κλαρκ Γκάρισον. Πηγές λένε, ότι το φλερτ ήταν αμοιβαίο και ότι η κ.Άρντλει αποχώρησε από το πάρτι, μαζί με τον κ. Γκάρισον.( φωτο 2 σελ. 13 ). Σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε ότι η κ.Άρντλει, είναι η χήρα του Ουίλιαμ Α. Άρντλει.’’

Το άρθρο ανέφερε δυο – τρία πράγματα ακόμη, για την ζωή της Κάντυ και του Κλάρκ και κατέληγε…

‘’ ….η αρχή μια φιλίας…. Ή ενός απαγορευμένου έρωτα…?! Άραγε η κ. Άρντλει γνωρίζει ότι ο κ. Γκάρισον είναι παντρεμένος?!....’’


Ο Άρτσυ πέταξε με μανία την εφημερίδα, πάνω σχεδόν στο φλιτζάνι του και σηκώθηκε όρθιος.
- ‘’ Άρτσυ…?!’’ σχεδόν φώναξε, τρομαγμένη η Άννυ.
Δεν της απάντησε. Πήγε μέχρι το γραφείο και με νευρικές κινήσεις, έβγαλε ένα τσιγάρο από την ταμπακιέρα που βρισκόταν επάνω σε αυτό.
Με μάτια ορθάνοικτα και φανερό πανικό, η Άννυ είδε τον Άρτσυ να ανάβει το τσιγάρο.
- ‘’ ….Άρτσυ…τι… τι έγινε?...’’ σχεδόν ψιθύρισε.
Τον είδε να σηκώνει το ακουστικό του τηλεφώνου.
- ‘’ Συνδέστε με το δωμάτιο της κ. Άρντλει’’ είπε απότομα ο πάντα ευγενικός Άρτσυ.
Η Άννυ σηκώθηκε από την πολυθρόνα της, πήρε στα χέρια της την πεταμένη εφημερίδα και αμέσως κατάλαβε. Πως θα του ομολογούσε όμως, πως ότι έγραφε η εφημερίδα δεν ήταν αλήθεια? Πως θα του έλεγε, η Άννυ ότι ήξερε, ότι μέσα στην λιμουζίνα περίμενε, ο Τέρρυ? Πως θα αποκάλυπτε στον οποιονδήποτε, ότι γνώριζε το μυστικό της Κάντυ, ότι… ότι ο Τέρρυ ο ίδιος, το χτεσινό βράδυ την είχε ορκίσει να μην πει τίποτα και ποτέ σε κανένα? Ούτε ακόμη και στην ίδια την Κάντυ. Πως… ότι έκανε ήταν για να… Δεν ήξερε και η ίδια τι ήταν χειρότερο, να κυκλοφορήσει μια τέτοια φήμη ή να μαθευτεί η πραγματική αλήθεια?!

- ‘’ Άννυ… ότι και να γίνει… ότι και να συμβεί… μου δίνεις τον λόγο σου, ότι δεν θα το αποκαλύψεις ποτέ σε κανέναν? Ούτε και στην ίδια...? Ότι θα περιμένεις την μέρα, που θα στο πει η ίδια? Ξέρω ότι, ίσως να μη με θεωρείς άξιο εμπιστοσύνης …αλλά θέλω να την κάνω ευτυχισμένη … και όσο εγωιστής και αν είμαι, πρέπει να παραδεχτώ ότι θα χρειαστώ συμμάχους….’’
- ‘’ Έχεις τον λόγο μου, Τέρρυ…’’


Είδε με την άκρη του ματιού της, τον Άρτσυ να κοπανάει με δύναμη το ακουστικό του τηλεφώνου, στην βάση του.
- ‘’ Άρτσυ…η εφημερίδα..’’
- ‘’ Άννυ, που είναι η φίλη σου?!’’ τη ρώτησε ξερά, ‘’ Γιατί μια φορά στο δωμάτιο της, δεν είναι!’’
- ‘’… δεν ξέρω, μήπως είχε κάποια δουλειά?.. μήπως πήγε στο γραφείο?...’’ απάντησε η Άννυ σιγά.
- ‘’ Όχι, Άννυ δεν πήγε στο γραφείο!’’
- ‘’ ….Άρτσυ.. δεν φταίει η Κάντυ για όσα έγραψε η εφημερίδα… γιατί κάνεις σα να μην την γνωρίζεις ?’’
- ‘’ Ααα… όχι, όχι καλή μου, η Κάντυ φταίει! Η εφημερίδα δεν λέει ψέματα!’’ της απάντησε έντονα, την ώρα που ένα χτύπος ακούστηκε στην πόρτα της σουίτας.
- ‘’ Περάστε …’’ είπε αργά η Άννυ και αμέσως φάνηκε το όμορφο πρόσωπο της Κάντυ.
- ‘’ Πολύ καλημέρα σας!’’ είπε ευδιάθετα, αν και πρόσεξε ότι ο Άρτσυ της γύρισε την πλάτη.
- ‘’ Καλημέρα Κάντυ μου, πήρες πρωινό ή θες να σου σερβίρω?’’
- ‘’ Ευχαριστώ Άννυ, αλλά πήρα ήδη το πρωινό μου’’.
- ‘’ Που το πήρες το πρωινό σου Κάντυ?’’ ρώτησε στεγνά ο Άρτσυ.
Η Κάντυ κόμπιασε για μια στιγμή.
- ‘’ Στο δωμάτιο μου φυσικά!’’
- ‘’ Ααα μάλιστα… στο δωμάτιο σου?...Στο δωμάτιο, που δεν πήγες όλη την νύχτα?!...’’ ο Άρτσυ την ρώτησε ειρωνικά.
Η Κάντυ ενοχλημένη, γύρισε και τον κοίταξε ψυχρά.
- ‘’ Δεν καταλαβαίνω, τι υπονοείς Άρτσυ’’.
- ‘’ Τίποτα… τίποτα Κάντυ μου, ο Άρτσυ ξύπνησε λίγο κακοδιάθετος σήμερα…’’ η Άννυ προσπάθησε, να προλάβει την τρικυμία που ερχόταν.
Ο Άρτσυ πήρε την εφημερίδα και σχεδόν την πέταξε στην Κάντυ.
- ‘’ Δεν υπονοώ! Το λέω καθαρά! ‘’ φώναξε.
Η Κάντυ είδε την φωτογραφία της και διάβασε στα γρήγορα το άρθρο. Γέλασε, περισσότερο από αμηχανία, αλλά μέσα της είχε ήδη αρχίσει, να βράζει. Σίγουρα ήταν ενοχλητικό να βλέπει να γράφουν κάτι τέτοιο για αυτή, αλλά το προτιμούσε από το να αποκαλυφθεί, ότι μέσα στο αυτοκίνητο της φωτογραφίας ήταν ο Τέρρυ. Δεν θα το έλεγε ποτέ και σε κανένα! Δεν θα τους έδινε, ούτε μια αφορμή σχολίων, για την σχέση της με τον Τέρρυ. Ήταν κάτι δικό της. Δεν θα έκανε ποτέ την χάρη, σε κανένα να μάθει ότι ήταν ευτυχισμένη. Στο κάτω κάτω δεν ήταν η πρώτη φορά, που ο τύπος έγραφε υπερβολές, αλλά η Κάντυ είχε σιχαθεί να βγαίνει η ζωή της, στην κοινή θέα. Θυμήθηκε, όταν πέθανε ο Άλμπερτ, είχαν γράψει για όλη την ζωή τους. Όταν εξάντλησαν αυτό το θέμα, είχαν πιάσει ότι η Κάντυ ανέλαβε την δουλειά του άντρα της. Λόγια… λόγια… λόγια… Καταλάβαινε τόσο καλά πλέον τον Τέρρυ, που κάποτε με απέχθεια απέφευγε τους δημοσιογράφους. Όχι, δεν θα έκανε σε κανένα την χάρη, να γίνει ξανά στόχαστρο η οικογένεια της. Ούτε και η ευτυχία της.
- ‘’ Δηλαδή, θες να μου πεις Άρτσυ, ότι πιστεύεις τις φυλλάδες?’’ τον ρώτησε έντονα.
- ‘’ Κάντυ, έχεις το θράσος να ρωτάς?! Μάλλον ξέχασες, πόσο ασύστολα φλέρταρες χτες να τον βρωμοαμερικάνο!’’ της φώναξε και η Άννυ πετάχτηκε ως επάνω,’’ Που στο διάολο ήσουν όλη την νύχτα Κάντυ?!’’
Η Κάντυ εξαγριώθηκε.
- ‘’ Άρτσυ, δεν σου επιτρέπω! Με ποιο δικαίωμα, μου μιλάς τόσο προσβλητικά?!’’
- ‘’ Με το δικαίωμα, σαν ξάδερφός σου! Με το δικαίωμα να σε προστατεύω! Με το δικαίωμα, ότι είσαι η χήρα του θείου μου!’’
- ‘’ Όχι Άρτσυ! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα επάνω μου! Ειδικά του απατημένου συζύγου, που κάνεις!’’ του φώναξε η Κάντυ κόκκινη από το θυμό της.
- ‘’ Κάντυ… Άρτσυ.. σας παρακαλώ.. σταματήστε…’’ παρακάλεσε η Άννυ μέσα από τα δάκρυα της.
Την αγνόησαν όμως και οι δυο.
- ‘’ Και έχει δικαίωμα επάνω σου, αυτός ο φτηνιάρης?! Τελικά, πρέπει να έχεις μια τρελή αδυναμία, να κάνεις σχέσεις με ηθοποιούς ε?!’’
- ‘’ Ναι! Μπορεί και να έχω τελικά! Αλλά το σίγουρο είναι, ότι από εδώ και στο εξής… δεν θα έχω καμία σχέση, με σένα Άρτσυ! Δεν θέλω ούτε να σε ξαναδώ, ούτε να σου ξαναμιλήσω ποτέ!’’ είπε η Κάντυ ψυχρά με θυμό και βρόντηξε την πόρτα του δωματίου πίσω της.
Μέχρι την επόμενη μέρα η Κάντυ είχε εξαφανιστεί και ήταν πλέον πολύ αργά για τον Άρτσυ να ζητήσει συγνώμη. Προσπάθησε να την βρει στα γραφεία τους στη Νέα Υόρκη, αλλά η Κάντυ είχε αφήσει μόνο δυο γράμματα. Το ένα ήταν ένα άκρως επαγγελματικό σημείωμα - από την πρόεδρο του ομίλου Κ.Γ.Α, προς τον αντιπρόεδρο Α.Κ - και το δεύτερο ένα προσωπικό γράμμα για την Άννυ, όπου ανέφερε ότι θα επέστρεφε άμεσα στην Αγγλία και θα επικοινωνούσε μαζί της μόλις θα ευκαιρούσε. Τα νέα για τον τσακωμό τους, μέσα στον όμιλο των Άρντλει ταξίδεψαν γρήγορα, όπως και στους ευρύτερους συγγενείς. Πολύ σύντομα έφτασαν και στα αυτιά των Ράνγκαν. Αυτό που κάνεις ποτέ δεν έμαθε, ήταν ότι λίγες ημέρες μετά τον τσακωμό, η Κάντυ έφυγε από την Αμερική μαζί με τον Τέρρυ και την μητέρα του.
Η Κάντυ με τον Άρτσυ ξαναμίλησαν ο ένας στον άλλο, στην κηδεία της κ.Πόνυ. Την χρονιά που ξέσπασε ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος.

- ‘’ Αλήθεια… πόσα χρόνια έκανε η ξαδέρφη μας, να σου ξαναμιλήσει τότε Άρτσυ….?’’ Επέμεινε η Ελίζα.
- ‘’ Ελίζα, θα με κάνεις να πιστέψω, ότι οι γαλλικοί βασιλικοί κύκλοι που σπαταλάς τον χρόνο σου, δεν έχουν πραγματικά κανένα ενδιαφέρον, αν θυμάσαι τόσο παλιές ιστορίες! ‘’ είπε Κάντυ στεγνά με ένα χαμόγελο που ποτέ δεν έφτασε στα μάτια της, βγάζοντας τον Άρτσυ από την δύσκολη θέση.
- ‘’ Καλά εδώ που τα λέμε… τα σκάνδαλα των ευγενών έχουν πάντα πιο πολύ ζουμί!’’ απάντησε η Ελίζα με στόμφο, ‘’ …και ειδικά το τελευταίο σκάνδαλο που άκουσα ότι θα ξεσπάσει, για έναν… βρετανό Δούκα!’’ συμπλήρωσε με κακία και κοίταξε την Κάντυ με μίσος.
Η Κάντυ έπιασε το μπράτσο της Ελίζας αγκαζέ, εκπλήσσοντας τον Νηλ και τον Άρτσυ, αλλά πολύ περισσότερο την ίδια την Ελίζα.
- ‘’ Κύριοι, θα μας επιτρέψετε να κάνουμε την κλασική, γυναικεία κοινωνική κριτική ε?!’’ δήλωσε με χαμόγελο, και τραβώντας την Ελίζα να προχωρήσουν πιασμένες, συμπλήρωσε δυνατά για να το ακούσουν,’’ Είμαι όλη αυτιά, Ελίζα μου!’’.
Αυτό που δεν άκουσαν μόλις απομακρύνθηκαν μερικά μέτρα, ήταν την Κάντυ να χαμηλώνει απειλητικά την φωνή της.


Η δική τους μελωδία

‘’ We loved with a love that was more than love.’’
Edgar Allan Poe

Η φωνή του Τέρρυ ακούστηκε βαθιά και ζεστή.
- ‘’….Κυρία Υπναρού…’’ χάιδεψε την μύτη της απαλά,’’… Κάντυ…’’
Η Κάντυ άνοιξε αργά τα μάτια της, αφήνοντας ένα μουρμουρητό και τα ξανάκλεισε.
Ο Τέρρυ χαμογέλασε.
- ‘’ αν, δεν ξυπνήσεις…. Θα αρχίσω να σε γαργαλάω…’’ της ψιθύρισε κοντά στο αυτί και το χέρι του κατέβηκε προς τη μέση της.
- ‘’ Είσαι κακός! ‘’ του είπε αγουροξυπνημένη, ανάμεσα σε ένα ελαφρύ χάχανο και προσπάθησε να αλλάξει πλευρό.
- ‘’ …κακός ε?!...’’
Απτόητος άρχισε, να την γαργαλάει.
- ‘’ Τέρρυ! Σταμάτα!‘’ φώναξε μέσα από τα γέλια της.
- ‘’ Τι έγινε κυρία Φακιδομούρα, δεν σου αρέσει το πρωινό ξύπνημα?’’ της είπε πειραχτικά.
- ‘’ Αυτό…. δεν …είναι … πρωιν …. ξυπν… είναι… νύχτα… ακόμη!’’ είπε η Κάντυ με δυσκολία, ανάμεσα σε γέλια προσπαθώντας να ξεφύγει από τα χέρια του Τέρρυ.
- ‘’… δεν είναι δικό μου το λάθος, που εσύ πρέπει να πας στην δουλειά!’’ της απάντησε και την εγκλώβισε πιο πολύ μέσα στην αγκαλιά του, ‘’ …στο κάτω κάτω.. κάποιος πρέπει ,να μας θρέψει …κυρία μου!’’ συμπλήρωσε και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλια.
- ‘’ Ορίστε?! Και εσύ τι θα κάνεις?!’’
- ‘’ Εγώ… χμμ.. εγώ θα κάθομαι σαν άρχοντας στο θρόνο μου και θα σε περιμένω να μου φέρεις φαί!’’ της απάντησε με αλλαγμένη θεατρική φωνή.
- ‘’ Τέρρυ!!! Είσαι απαράδεκτος! Για δουλικό με πέρασες …Δούκα Γκράντζεστερ?!’’  και προσπάθησε να φύγει από την αγκαλιά του ξανά, χωρίς επιτυχία.
- ‘’ Ατίθασο πλάσμα…’’ η φωνή του Τέρρυ βάθυνε ’’…νομίζεις ότι θα σε αφήσω να το σκάσεις…’’ και την φίλησε κόβοντας της τον αέρα.
- ‘’ …αν κάποιος, είναι… ο δούλος εδώ…. Είμαι…. δικός σας ….κυρία ….Γκράντζεστερ!’’
Τα πράσινα μάτια της Κάντυ κοίταξαν με αγάπη τα μπλε του Τέρρυ. Στο μυαλό και των δυο ήρθαν οι στιγμές της προηγούμενης μέρας.

Ήταν λίγο καιρό αφότου είχαν γυρίσει στο Λονδίνο, όταν ένα μεσημέρι ο Τέρρυ ξάφνιασε την Κάντυ. Το αυτοκίνητο του, την περίμενε ακριβώς έξω από το κτήριο των Άρντλει, την ώρα που θα επέστρεφε στο σπίτι μετά από μια εντελώς κουραστική μέρα.
Μπήκε μέσα στο αμάξι και πριν προλάβει να πει κάτι, ο Τέρρυ την έπνιξε με φιλιά.
- ‘’ Τέρρυ!’’
- ‘’ Σου έχω μια έκπληξη… φόρεσε αυτό…’’ της είπε και της έδωσε μια καστανή περούκα.
- ‘’ …δεν το ήξερα, ότι σου αρέσουν οι καστανές κ.Γκράντζεστερ!’’ του είπε δήθεν θιγμένη.
- ‘’ Ω! Ναι… τρελαίνομαι για τις καστανές!’’ της απάντησε ζαβολιάρικα,’’ ζηλεύουμε ...αγάπη μου?! ‘’
- ‘’ Εγώ?! Ποτέ!’’ του απάντησε με πείσμα.
- ‘’ Πεισματάρα γυναίκα! Ιδέα της μητέρας μου ήταν! Άσε με να σε βοηθήσω….’’ Της είπε χαρούμενα και ξεκίνησε να την βοηθάει να φορέσει την περούκα. Με έκπληξη τον είδε να βάζει και αυτός μια. Πρόσθεσε ένα ψεύτικο γενάκι και μονόκλ. Η Κάντυ έβαλε τα γέλια.
- ‘’ Νόμιζα ότι σήμερα, δεν έχεις παράσταση!’’
- ‘’ Ω, έχω! Δημόσια μάλιστα!’’ της απάντησε εύθυμα και της φόρεσε ένα ζευγάρι καφέ κοκάλινα γυαλιά, ‘’ Τέλεια!’’ ολοκλήρωσε επιθεωρώντας την εμφάνιση τους, και άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου.
- ‘’ Λοιπόν κυρία μου, θα μου κάνετε την τιμή, να κάνετε ένα περίπατο μαζί μου?!’’
Η Κάντυ άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και χαμογελώντας ζεστά, έδωσε το χέρι της στον Τέρρυ και βγήκαν παρέα από το αμάξι.
Εκείνο το απόγευμα περπάτησαν τους δρόμους του Λονδίνου, χέρι χέρι για πρώτη φορά στη ζωή τους. Ήταν επίσης και η πρώτη φορά που θα ξεκινούσε ένα παιχνίδι μεταμφιέσεων, που θα κρατούσε πολλά χρόνια.
Αφού χάζεψαν τις βιτρίνες των καταστημάτων και πήραν το τσάι τους σε ένα καφέ, ο Τέρρυ είπε ότι είχε ακόμη μια έκπληξη στην Κάντυ. Τα βήματα τους, τους οδήγησαν έξω από ένα μεγάλο πέτρινο τοίχο.
- ‘’ Τέρρυ τι κάνουμε εδώ?! ‘’ τον ρώτησε όταν πρόσεξε ότι σταμάτησε να προχωράει. Δεν της απάντησε, αλλά άρχισε να σκαρφαλώνει το τοίχο.
- ‘’ Έχεις τρελαθεί εντελώς, Τέρρυ?!’’
- ‘’ Καθόλου!’’ της είπε πολύ φυσιολογικά όταν έφτασε επάνω στον τοίχο,’’ Έλα Ταρζαν μου! Δώσε μου το χέρι σου! ‘’
Του το έδωσε απρόθυμα ξεφυσώντας και άρχισε να μουρμουράει μέσα από τα δόντια της.
- ‘’ Θα μας πιάσουν οι καλόγριες!... Ή ο φύλακας… ή θα μας δει κάποιος μαθητής και… θα μας καρφώσει…’’
- ‘’ Αυτό είναι το μέρος μας! Δεν έρχεται ποτέ κάνεις! Το ξέχασες Φακιδομούρα?!’’
Είχαν περάσει πίσω από τον τοίχο. Εκεί μπροστά στα μάτια τους, απλωνόταν ο απατηλός λόφος του ορφανοτροφείου, με το μεγάλο δέντρο του να δεσπόζει ακόμη πιο τεράστιο, στο κέντρο του.
Περπάτησαν ως την επιβλητική σκιά του και κάθισαν κάτω. Ο ουρανός είχε πάρει εκείνο το μαγικό φλεγόμενο χρώμα του δειλινού. Ήταν ένα ζεστό χειμωνιάτικο απόγευμα. Για αρκετή ώρα δεν μιλούσαν, μόνο κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου.
- ‘’ ….κλείσε τα μάτια σου…’’ είπε ο Τέρρυ αργά στην Κάντυ και της χάιδεψε το μάγουλο τρυφερά. Αφέθηκε στο χάδι του και έκλεισε τα μάτια της.
Και τότε ακούστηκε μια μελωδία που είχε τόσα πολλά χρόνια να ακούσει. Μια μελωδία που ήταν δική τους, μια μελωδία που έβγαινε μέσα από τις νότες μια φυσαρμόνικας. Νότες που έβγαζαν την ψυχή του Τέρρυ και την αγάπη του.
Όταν τέλειωσε η μελωδία του Τέρρυ, είχε σκοτεινιάσει. Τότε ήταν και η στιγμή που η Κάντυ, άνοιξε την καρδία της εντελώς στον Τέρρυ και του μίλησε. Για τους φόβους της, τον πόνο της, την αγάπη της. Για την μοναξιά και την ευτυχία της. Για το παρελθόν, για το παρόν και το μέλλον. Μίλησε και μίλησε και μίλησε, μέχρι που η φωνή της είχε βραχνιάσει και έβγαινε αργά σαν ψίθυρος. Και όταν κάποτε σίγασε, έμειναν αγκαλιά. Με τον απόηχο της μελωδίας, να τους χαϊδεύει ακόμη τα αυτιά.

Εκείνο το δειλινό η Κάντυ και ο Τέρρυ αποφάσισαν να παντρευτούν.
Μερικές μέρες αργότερα, αντάλλαξαν όρκους αγάπης σε ένα μικρό παρεκκλήσι, στην γενέτειρα του Σαίξπηρ. Μοναδική μάρτυς τους, ήταν η Έλεονορ Μπέικερ. Το δώρο της για τον γάμο τους, ήταν ένα μικρό αγροτόσπιτο μπροστά στον ποταμό Έιβον. Ένα σπίτι που έγινε το καταφύγιο τους, την περίοδο που δεν ζούσαν στο Λονδίνο. Ένα σπίτι που φύλαξε το μυστικό τους. Ένα μυστικό που αρκετές φορές, είχε φτάσει στο σημείο να αποκαλυφθεί. Ακόμη και από τους ίδιους. Ένα μυστικό που τελικά όμως, θα περνούσαν πολλά χρόνια, μέχρι να ειπωθεί από τα χείλη της Κάντυ.

Ο άλλος παππούς

- ‘’ Η Κάντυ…?’’ ρώτησε τάχα ανήξερος ο Τέρρυ και κάθισε σε μια πολυθρόνα κοντά στο παράθυρο, με θέα τον κήπο. Μπορούσε να δει τον κόσμο να μιλάει και να διασκεδάζει, ξεχώρισε μερικές φυσιογνωμίες που ήξερε, το μάτι του για μια στιγμή είδε και την Κάντυ που μιλούσε με τον δάνδη. Αυτό που του είχε τραβήξει όμως την προσοχή, ήταν ένα άτομο από το παρελθόν. Ένα άτομο, που για κάποιο λόγο βρισκόταν απόψε εδώ και ο Τέρρυ είχε υποψιαστεί τι θα προσπαθούσε να κάνει.
- ‘’ Απ’ όσο ξέρω… άλλη γιαγιά, δεν έχω…’’ του απάντησε ο Τέρενς που ακόμη κρατούσε το χέρι της έκπληκτης Λούση,’’… ή μήπως θα αποκαλυφθεί ότι έχω?!’’ συμπλήρωσε πειραχτικά.
Ο Τέρρυ έβαλε τα γέλια.
Αυτό το αγόρι του θύμιζε τόσο πολύ τον εαυτό του, στα νιάτα του. Αλλά από την άλλη, ήταν ένα τόσο παράξενο κράμα γονιδίων. Στα μάτια του, έβλεπε την μητέρα του… στο ύψος του, τον μπαμπά του… στις φακίδες του, την γιαγιά του…
- ‘’ Με την γιαγιά σου, ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί!’’ του είπε σε εύθυμο τόνο,’’ Όχι, δεν το ξέρει, ότι είμαι εδώ απόψε ….Το θέμα όμως είναι άλλο! Τόση ώρα είσαι εντελώς αγενής!’’ τόνισε ο Τέρρυ και κοίταξε την Λούση.
Ο νεαρός άφησε ένα γελάκι.
- ‘’ Κοίτα ποιος μιλάει για αγένειες! Δεν φτάνει που τόση ώρα την πείραζες, θες να σου την συστήσω από πάνω?!’’
Ο Τέρρυ τον κοίταξε εξεταστικά και περίμενε.
- ‘’ Πφφ… καλά, καλά… τώρα καταλαβαίνω την γιαγιά μου…’’ είπε ο Τέρενς σχεδόν μουρμουρώντας,’’ Λούση… να σου συστήσω τον σερ Τέρενς Γκράχαμ Γκράντζεστερ… Δούκα του Έρλ της Σκοτίας, είναι ο …’’ αλλά ο Τέρρυ τον έκοψε.
- ‘’… είμαι ο παππούς του, χάρηκα πολύ ωραία μου δεσποινίς ‘’ είπε ο Τέρρυ και σηκώθηκε από την πολυθρόνα του, για να κάνει μια κομψή υπόκλιση.
Η Λούση κοκκίνισε ψελλίζοντας,
- ‘’ Χάρηκα… εξοχότατε…, νόμιζα ότι ο πάππους του Τέρενς είχε.. ότι ήταν, με συγχωρείτε αν σας ενόχλησα πριν’’.
Ο νεαρός Τέρενς την κοίταξε τρυφερά σφίγγοντας το χέρι της.
- ‘’ Λούση, αυτός είναι ο… άλλος μου παππούς’’, πρόσεξε ότι την είχαν μπερδέψει τα λόγια του, ‘’… αχ, πολύ βαριά πράγματα για πρώτο ραντεβού…’’ είπε σίγα τις ίδιες του, τις σκέψεις.
- ‘’ Ραντεβού?!’’ ρώτησε η Λούση έκπληκτη.
- ‘’ Ναι, επεισοδιακό μέχρι στιγμής, θα έλεγα…’’ ο Τέρενς γέλασε ελαφρά και χάιδεψε με το βλέμμα του το κορίτσι, που είχε αφεθεί εντελώς σε αυτό.
Ακούστηκε ένα μικρό βηχάκι. Οι δύο νέοι γύρισαν και κοίταξαν τον Τέρρυ που έβαζε μια μερίδα ουίσκι, σε ένα κρυστάλλινο ποτήρι. Το ύφος του ήταν δήθεν αδιάφορο, αλλά τα χείλη του έκρυβαν ένα πονηρό γελάκι.
- ‘’ Δεν θέλω να σας χαλάσω το… ραντεβού, αλλά θα ήθελα να ζητήσω μια χάρη από τον εγγονό μου, αν δεν σε πειράζει Λούση’’.
Η κοπέλα ένευσε καταφατικά.
- ‘’ Θα σε περιμένω, στο διάδρομο’’ είπε στον νεαρό συνοδό της και του χάρισε ένα αστραφτερό χαμόγελο, που έκοψε την ανάσα του Τέρενς.
Μόλις έμειναν οι δυο τους στο δωμάτιο, ο Τέρρυ δεν έχασε χρόνο. Έκανε νόημα στον νεαρό Τέρενς να έρθει κοντά στο παράθυρο.
- ‘’ Τον βλέπεις εκείνον, που μιλάει με τον Άρτσυ και τον μπαμπά σου τώρα?’’
- ‘’ Ποιος είναι..?’’
- ‘’ Άκουσε με προσεχτικά. Θα πάς και θα τον φέρεις με τρόπο, εδώ. Μην του αναφέρεις το όνομα μου. Μετά θα πάς και θα βρεις την γιαγιά σου, πες της να καθυστερήσει την ομιλία της…. Ακόμη και να την ακυρώσει.’’
- ‘’ Δεν θα το δεχτεί αυτό! Κάνεις σα να μη ξέρεις τι γιαγιά!’’
- ‘’ Η γιαγιά σου αυτή την στιγμή, έκανε βουτιά στο λάκκο με τα φίδια’’, είπε ο Τέρρυ σοβαρά και έδειξε την Κάντυ που μιλούσε με την Ελίζα μέχρι πριν από λίγο, αλλά ξαφνικά είχε κάνει την εμφάνιση του και ο Νηλ.
- ‘’ Τόλμησαν και ήρθαν τελικά! ‘’ φώναξε ο Τέρενς θυμωμένος.
- ‘’ Είχε το λόγο της η Κάντυ που τους κάλεσε… αυτό που δεν υπολογίσαμε όμως, ήταν κάτι άλλο, γι’ αυτό πρέπει να την προλάβεις και να μην ξεκινήσει την ομιλία της. Τον άλλον που σου είπα, θα τον αναλάβω εγώ’’.
Ο νεαρός κοίταξε σταθερά τον Τέρρυ και ξεκίνησε να φύγει.
- ‘’ Ποιο είναι το όνομα του?’’ ρώτησε πριν βγει από το δωμάτιο.
- ‘’ Ρότζερ Πάρκερ’’.


Οι μοίρες θα βρουν το δρόμο

Ο Τέρρυ έμεινε και πάλι μονός στην μεγάλη βιβλιοθήκη. Τα μάτια του στράφηκαν στους τρείς μικρούς πίνακες , για τους οποίους είχε εκείνο τον ενδιαφέρον διάλογο, με την χαριτωμένη Λούση. Το θεώρησε περιττό, να αναφέρει στο νεαρό κορίτσι ότι υπήρχε ακόμη ένας πίνακας που ήταν μέρος της τριάδας. Ούτως ή άλλως εκείνος ο πίνακας, δεν ήταν εδώ το σπίτι του. Δεν μπόρεσε να μην θυμηθεί, πόση έκπληξη είχε νιώσει όταν τον είχε ανακαλύψει. Τον είχε βρει, τελείως τυχαία σε μια μικρή υπαίθρια αγορά στο Λονδίνο, τον πρώτο χρόνο που είχε μετακομίσει εκεί. Ο πίνακας απεικόνιζε το ορφανοτροφείο και τον λόφο της Πόνυ. Χωρίς δεύτερη σκέψη τότε, ο Τέρρυ τον είχε αγοράσει. Αν και τον πονούσε να τον κοιτάει, ένιωθε πως είχε ένα κομμάτι της κοντά του. Ποτέ όμως δεν τον είχε κρεμάσει. Τον φύλαγε στο γραφείο του και ανά καιρούς, τον έβγαζε μέσα από το ντουλάπι και τον χάζευε με τις ώρες. Σα να κοιτούσε μια φωτογραφία δική της. Πέρασαν βέβαια αρκετά χρόνια, μέχρι να της τον δωρίσει.
Αλλά την ημέρα που της τον χάρισε, ήταν και η μέρα που έγινε μια μεγάλη αλλαγή στην ζωή τους. Πιθανόν έτσι θα το ήθελαν, για ακόμη μια φορά οι μοίρες.

Εκείνη την ημέρα η Κάντυ μπήκε στο διαμέρισμα στο Λονδίνο λαχανιασμένη, αλλά έτοιμη να βάλει τα γέλια. Βρήκε τον Τέρρυ καθισμένο, να διαβάζει ένα θεατρικό έργο, στη μεγάλη κόκκινη πολυθρόνα του σαλονιού. Την είδε να αφαιρεί την μελαχρινή περούκα και τα γυαλιά που φορούσε.
- ‘’ Κάτι πρέπει να έγινε που σε διασκέδασε πάρα πολύ, για να έχεις αυτό το σατανικό χαμόγελο! ‘’ της είπε εύθυμα.
Η Κάντυ τελικά έβαλε τα γέλια.
- ‘’ Ναι! Έγινε πράγματι! Από το πρωί με κυνηγάει, ο Πάρκερ!’’ του απάντησε μέσα από τα γέλια της.
Την κοίταξε σοβαρός και άφησε στην άκρη το βιβλίο του.
- ‘’ Κάτι πρέπει να κάνουμε με αυτόν! Δεν λέει να το βάλει κάτω!’’
- ‘’ Δώσε του μια συνέντευξη, να ησυχάσει!’’ η Κάντυ ακόμη γελούσε.
Ο Τέρρυ σηκώθηκε από την πολυθρόνα του και την πλησίασε.
- ‘’ Να του δώσω συνέντευξη, ε?’’ την έπιασε από την μέση εγκλωβίζοντας την, ’’…λοιπόν… για να δούμε τι θα του πω…. Θα του πω… κύριε Πάρκερ, μην παρενοχλείτε την γυναίκα μου γιατί … θα σας σκοτώσω!’’
- ‘’ Τέρρυ!’’ διαμαρτυρήθηκε η Κάντυ,’’ …αυτό δεν γίνεται να το πεις!’’
- ‘’ Γιατί?! ‘’
- ‘’ Γιατί …ξέρεις!’’
Το μπλε βλέμμα του κλείδωσε τρυφερά στο δικό της. Από τα μάτια της μπορούσε να καταλάβει ότι δεν ήταν έτοιμη. Θα την περίμενε, όσο καιρό και αν της έπαιρνε. Τότε σκέφτηκε, πως ίσως την βοηθούσε ο πίνακας. Ίσως να της έδινε το κουράγιο.
- ‘’ Έλα μαζί μου…’’ της έπιασε το χέρι τρυφερά και την οδήγησε το γραφείο του.
Η Κάντυ κάθισε σε μια καρέκλα μπροστά από το μαονένιο γραφείο του Τέρρυ και περίμενε με ανυπομονησία. Λάτρευε τις εκπλήξεις του και ήταν σίγουρη μέσα της, ότι σήμερα κάτι είχε ετοιμάσει για αυτήν. Δεν θα ήταν άλλωστε και η πρώτη φορά.
Ο Τέρρυ άνοιξε ένα ντουλάπι, κοντά στην μεγάλη βιβλιοθήκη του δωματίου και έβγαλε από μέσα ένα παραλληλόγραμμο πακέτο. Δεν ήταν πολύ μεγαλύτερο από ένα μεγάλο φάκελο εγγράφων. Φαινόταν όμως, ότι ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Με σταθερά χέρια της το έδωσε. Ήταν σχετικά ελαφρύ πρόσεξε η Κάντυ, χωρίς δισταγμό μ’ ένα ζεστό χαμόγελο, το ξετύλιξε.
Η έκπληξη της συγχρονίστηκε με τα λόγια του Τέρρυ.
- ‘’ Είναι δικός σου. Μπορείς να τον πάρεις είτε στο γραφείο σου, ή όπου αλλού θα ήθελες.’’ Της είπε με την βαθιά ζεστή χροιά του.
Η Κάντυ έκπληκτη και συγκινημένη δεν χόρταινε να κοιτάει τον πίνακα. Το σπίτι που μεγάλωσε, τον λόφο που είχε τρέξει τόσες φορές, το δέντρο που είχε σκαρφαλώσει. Ο Τέρρυ της εξήγησε ποτέ τον βρήκε και που, ότι όλα αυτά τα χρόνια ήθελε να το μοιραστεί μαζί της και επιτέλους είχε φτάσει αυτή η ημέρα. Καθώς η Κάντυ παρατηρούσε τον πίνακα, πρόσεξε την υπογραφή του ζωγράφου. ‘’ Σλίμ…’’ η Κάντυ γνώριζε τον ζωγράφο! Μα φυσικά, πως θα ήταν δυνατόν κάποιος που δεν γνώριζε ή δεν είχε δει ποτέ το σπίτι της Πόνυ, να το απεικόνιζε με τόση αγάπη και ομορφιά. Η Κάντυ είπε την ιστορία του Σλιμ, στον Τέρρυ και αποφάσισε ότι έπρεπε να τον βρει. Αν ευχαριστούσε τον Τέρρυ μια φορά για αυτό το υπέροχο δώρο, ήταν τόσο ευγνώμων για τον πίνακα που είχε ζωγραφίσει ο Σλίμ.
Παρορμητική όπως ήταν και χαρούμενη, έστησε τον πίνακα επάνω σε μια καρέκλα, για να συνεχίσει να τον θαυμάζει. Αποφασισμένη να τηλεφωνήσει εκείνη την στιγμή στον Τζορτζ και να του αναθέσει την έρευνα άμεσα, άρπαξε το ακουστικό του τηλεφώνου, από το γραφείο του Τέρρυ.
Τα δάχτυλα της όμως, δεν έφτασαν ποτέ στο καντράν του τηλεφώνου. Έμεινε παγωμένη, κρατώντας το μαύρο ακουστικό, με τα μάτια της καρφωμένα στην ξύλινη ταμπακέρα του γραφείου. Ο Τέρρυ αν και τακτικός από την φύση του, το γραφείο του ήταν το μόνο μέρος που αρκετές φορές, το άφηνε ακατάστατο. Ανοιγμένα θεατρικά έργα, σελίδες, σημειώσεις, ένα σταχτοδοχείο με μισοσβησμένο τσιγάρο, τα γυαλιά του. Φανερά δείγματα, ότι όταν ο Τέρρυ δούλευε χανόταν στο κόσμο του. Σε εκείνο, λοιπόν το δικό του κόσμο των αντικειμένων, η Κάντυ είδε ένα μικρό στρογγυλό αντικείμενο. Κάτι, που το είδε για πρώτη φορά, καρφιτσωμένο επάνω σε ένα βρώμικο κοριτσάκι. Κάτι, που μέσα της όταν είχε δει τα αρχικά του, πίστεψε ότι απλά ήταν μια σύμπτωση. Άφησε αμίλητη το ακουστικό στην θέση του και αργά πήρε στο χέρι της, την μικρή καρφίτσα.
Ο Τέρρυ πρόσεξε την παράξενη συμπεριφορά της.
- ‘’ Κάντυ… ? Τι έπαθες? ‘’ την ρώτησε ανήσυχος.
Γύρισε και τον κοίταξε και τα μάτια της ήταν υγρά. Με δάκρυα που απλώς θόλωναν την όραση της, αρνούμενα να κυλήσουν στα μάγουλα της. Ο Τέρρυ πανικόβλητος πήγε να την αγκαλιάσει, αλλά η Κάντυ έκανε ένα βήμα πίσω αποφεύγοντας τον. Την κοίταξε έκπληκτος.
- ‘’ Κάντυ… τι έγινε… γιατί με διώχνεις..?...’’ μουρμούρισε κάνοντας ακόμη μια προσπάθεια να την πλησιάσει.
Η Κάντυ άνοιξε αργά την χούφτα της και του έδειξε την καρφίτσα.
- ‘’ … Τ. Γ … Τέρρυ…. Γκράχαμ….’’, ψιθύρισε.
Ο Τέρρυ συνέχισε να την κοιτάει με απορία.
- ‘’ Ναι… ήταν δώρο του πατέρα μου… είχε και το ζευγάρι του - για την γραβάτα – αλλά πολύ φοβάμαι, ότι το έχασα κάπου…’’ της είπε σε μια προσπάθεια να καταλάβει, γιατί είχε ταραχτεί τόσο πολύ από ένα τόσο ασήμαντο αντικείμενο.
- ‘’ …. δεν το … έχασες…’’ του απάντησε τόσο σιγά που ο Τέρρυ, ίσα που την άκουσε.
Ο Τέρρυ είχε φτάσει στα όρια του. Δεν μπορούσε να εξηγήσει την συμπεριφορά της. Την έφτασε και έπιασε το χέρι της.
- ‘’ Κάντυ! Θα μου πεις σε παρακαλώ, τι έχεις πάθει?! Σε παρακαλώ, μίλα μου… ‘’ της είπε έντονα, προσπαθώντας να κρατήσει τον τόνο του τρυφερό.
Η Κάντυ άφησε τα μάτια της να κοιτάξουν το όμορφο πρόσωπο του Τέρρυ. Γιατί, γιατί, γιατί … έλεγε ξανά και ξανά μέσα της. ‘’ Οι μοίρες θα βρουν το δρόμο…’’, το είχε πει η Έλεονορ στο γιό της. Ο Τέρρυ το είχε εξομολογηθεί αυτό στην Κάντυ.‘’ Οι μοίρες θα βρουν το δρόμο… Ποιο δρόμο… ποιο μονοπάτι …πόσες ακόμη δοκιμασίες θα έπρεπε να περάσουν?...’’

- ‘’Κυρία Κάντυ, βρήκαμε το όνομα της μητέρας’’ της είχε πει ο Τζορτζ.
- ‘’ Ζεί?...’’ ρώτησε με λαχτάρα η Κάντυ.
- ‘’ Δυστυχώς όχι, έχουμε όμως ένα στοιχείο για τον πατέρα… η καρφίτσα που είχε μικρή επάνω της …τα αρχικά, είναι το όνομα του πατέρα της…’’
- ‘’ … και το όνομα της μητέρας…?’’ αναρωτήθηκε σκεφτική η Κάντυ.


- ‘’ …… Μέλανι Γούντς…..’’ ήταν το μόνο που ψιθύρισε η Κάντυ.
Ο Τέρρυ πάγωσε.
Έφυγε τρέχοντας, την ίδια στιγμή που άρχισαν να τρέχουν τα δάκρυα της.
……… Άκουγε τον ήχο από τα τακούνια της, να χάνεται μέσα σε κάθε βρόμικη λακκούβα που πατούσε.
Έτρεχε. Σαν να ήθελε να φτάσει στην άκρη της γης.
Έκλαιγε. Ποτάμια πόνου και αναμνήσεων.
Χωρίς ανάσα……….
Άκουγε τα γρήγορα βήματα του, να πατάνε στις ίδιες λακκούβες. Στο ίδιο πλακόστρωτο.
Έβρεχε. Σταγόνες σα μαστίγια, στην ψυχή του.
Μπορούσε να νιώσει τον πόνο της. Μπορούσε να νιώσει τον φόβο της. Ποτάμι που ήθελε να φτάσει. Δεν ήταν λάθος. Έτρεχε και την φώναζε. Φωνή πνιγμένη από φόβο, θυμό και δάκρυα. Βροχή και δάκρυα που δεν τα ξέπλενε.
Βήματα όλο πιο κοντινά. Ανάσες κοφτές. Πονεμένες. Χωρίς αέρα. Χωρίς επιστροφή.
Οι σταγόνες της βροχής να πνίγουν τη φωνή του.
Χέρι στο χέρι του. Υγρό. Ζεστό. Απαλό. Δεν ήταν λάθος.
Τρυφερό πέταλο το χέρι της στο χέρι του. Έπρεπε να την σταματήσει. Να μείνει. Μπορούσε. Ήθελε. Σμαράγδια λαμπερά τα μάτια της. Ταραγμένες λίμνες φόβου. Σταμάτησε.
Στεκόταν εκεί. Βρεγμένη, φοβισμένη. Χωρίς φωνή. Εκεί. Την περίμενε. Η ελπίδα, μια πυρκαγιά στο πρόσωπο του. Μια ικεσία. Μια λέξη.
Στο έλεος της?! Στο έλεoς της.
- ‘’....γιατί…….."
- ‘’….. γιατί είμαι δειλή, γιατί φοβάμαι… το αύριο ….εμένα…. όλα όσα θα συμβούν….’’
- ‘’ είσαι…. ένας … γενναίος… γενναίος Ταρζαν ….αγάπη μου….’’
…………………………..


Και οι μοίρες βρήκαν το δρόμο τους.
Ο Τέρρυ συνάντησε για πρώτη φορά την Τερέζα, μέσα σε ένα λιβάδι από ασφόδελους.
Η κόρη του, ήταν περίπου τεσσάρων ετών.

Η καταιγίδα


Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και κοίταξε τον νυχτερινό ουρανό. Σύννεφα είχαν κρύψει τα αστέρια. Μια καταιγίδα έδειχνε ότι θα ερχόταν. ‘’ .... είναι σαν άρχισε ήδη να βρέχει…’’ σκέφτηκε μέσα του, αλλά δεν εννοούσε την βροχή.
Περπατώντας και κρατώντας την από το χέρι σταθερά, την οδήγησε σε μια μικρή συντροφιά.
- ‘’ Νίνι, να σου εμπιστευτώ για λίγη ώρα την Λούση?! ‘’ είπε ο Τέρενς και σύστησε την νεαρή κοπέλα στην ξαδέρφη του.
- ‘’ Και το ρωτάς?!’’ δήλωσε η νεαρή Άννυ και ενθουσιασμένη έπιασε το μπράτσο της Λούση,’’ χαίρομαι που επιτέλους, σε γνωρίζω !’’
- ‘’ Και γω επίσης..’’ είπε ευγενικά και γλυκά το κορίτσι.
Ο Τέρρυ τους χαμογέλασε και σκύβοντας κοντά στο αυτί της Λούση, της είπε πολύ σιγά,
- ‘’ Πρέπει να κάνω κάτι… όταν επιστρέψω.. σου υπόσχομαι να μην σε αφήσω… ποτέ ξανά…’’
Έφυγε και άφησε μια κόκκινη σαν τη παπαρούνα Λούση με ένα χαμόγελο, αστραφτερό σαν τον ήλιο. Αγνοώντας την καταιγίδα που πράγματι θα ξεσπούσε.


Και όπως τα σύννεφα μια καταιγίδας, μαζεύονται και συγκεντρώνονται και πλησιάζουν το ένα το άλλο, έτσι πλησίαζαν οι παίχτες ο ένας τον άλλο. Κάποια όμως στιγμή, τα σύννεφα θα αγγίξουν το ένα το άλλο και θα εμφανιστεί η πρώτη αστραπή. Αλλά κανείς πότε, δεν μπορεί να ξέρει, ακριβώς σε ποιο λεπτό, θα πέσει η πρώτη ψιχάλα.
Η διαδικασία όμως είχε αρχίσει.
Ο Τέρρυ περίμενε στο γραφείο της Κάντυ, την συνάντηση του με τον Πάρκερ. Δεν ήξερε όμως, ότι την ίδια στιγμή, η Κάντυ πήγαινε με την Ελίζα και τον Νηλ, μέσα στην έπαυλη. Η οποία επίσης αγνοούσε, ότι ο εγγονός της Τέρενς, οδηγούσε τον Πάρκερ στο προθάλαμο του αρχοντικού. Από την άλλη ο Τέρενς δεν είχε δει ούτε την γιαγιά του, αλλά ούτε ήξερε, ότι ο πατέρας του, ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την εναρκτήρια ομιλία της βραδιάς και η μητέρα του, βιαστική να σταθεί στο πλευρό του συζύγου της, θα διέσχιζε με γρήγορα βήματα τον ίδιο προθάλαμο, προς την έξοδο του σπιτιού. Ακριβώς την στιγμή, που όλοι θα βρισκόταν στο ίδιο μέρος, την ίδια στιγμή.
Βλέμματα και μάτια που διασταυρώθηκαν. Άλλα απορίας, άλλα εχθρικά. Σαν στρατιώτες έτοιμοι για μάχη. Πιόνια σε μια σκακιέρα, που η ζωή είχε βάλει.
Σαν αστραπή τελικά, ξέσπασε η φωνή της Ελίζας.
- ‘’ Πόπο τι συνάντηση κορυφής είναι αυτή! Πάνω στην ώρα, που η ανόητη ξαδέρφη μου θα μας εξηγούσε τα ανεξήγητα. Έχω σιχαθεί να βλέπω, το Λείκγουντ να γεμίζει… έκθετα!’’ και κάρφωσε την Τερέζα με το δηλητηριώδες βλέμμα της.
Η Τερέζα έμεινε ακίνητη, παγωμένη.
- ‘’ Παλιό…’’ γρύλισε ο Τέρενς και πλησίασε απειλητικά την Ελίζα. Η Κάντυ άπλωσε το χέρι της και τον σταμάτησε.
- ‘’ Τέρενς, σε παρακαλώ πάρε την μαμά σου και πηγαίνετε έξω’’.
- ‘’ Γιαγιά, δεν σε αφήνω μόνη μαζί τους! Πρέπει να σου μιλήσω! Έχει έρθ…’’ δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση του.
- ‘’ Ξέρω, μ’ έχει ενημερώσει η Ντόροθυ ’’, του απάντησε σιγά,’’ και τώρα, Ουίλιαμ παιδί μου, συνόδευσε την μητέρα σου και ενημέρωσε τον πατέρα σου, ότι θα καθυστερήσω την ομιλία μου για λίγη ώρα’’ ακούστηκε η φωνή της Κάντυ στεγνή, σοβαρή, απρόσιτη. Η επίσημη προσφώνηση του ονόματος του, δήλωνε ότι η Κάντυ ήταν απλώς, εξαγριωμένη με την όλη κατάσταση.
Ο εγγονός της κατάλαβε και δεν επέμεινε παραπάνω. Πήρε την αποσβολωμένη μητέρα του από το χέρι, και αργά προχώρησαν προς την κεντρική πόρτα. Έριξε μια τελευταία ματιά πίσω του. Δεν θα ήθελε να είναι στην θέση κανενός από τους τρείς που έμειναν πίσω με την γιαγιά του.
Και τότε μια ψιχάλα έπεσε στο μάγουλο του.



Ορφανοί

- ‘’Τώρα…’’ είπε η Κάντυ κοιτώντας μια την Ελίζα και μια τον Νηλ,’’ ή θα με ακολουθήσετε στο γραφείο μου να μιλήσουμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι ή…’’
- ‘’ Μη πας να μου το παίξεις σε έμενα κυρία τώρα, Κάντυ!’’ σχεδόν τσίριξε η Ελίζα.
- ‘’…ή θα σας πετάξω έξω από το σπίτι μου.’’ Την αγνόησε η Κάντυ ψυχρά,’’ Καλησπέρα κ. Πάρκερ, ακολουθήστε με σας παρακαλώ’’ ολοκλήρωσε και προχώρησε προς το γραφείο της.
Δεν πρόλαβαν να μπουν μέσα στο γραφείο και την στιγμή που η Κάντυ έκλεινε την πόρτα πίσω της, ακούστηκε ξανά η τσιριχτή φωνή της Ελίζας.
- ‘’ Δεν το πιστεύω ότι είχες το θράσος και τον κουβάλησες εδώ!’’ τα μάτια της γεμάτα χολή, έμειναν κολλημένα στον Τέρρυ, που καθόταν ακόμη στην πολυθρόνα.
Η Κάντυ αγνόησε ακόμη μια φορά την παράνοια της Ελίζας. Τα πράσινα μάτια της κοίταξαν τον Τέρρυ που είχε σηκωθεί και του χαμογέλασε με ένα χαμόγελο που έλεγε,’’ είμαι καλά, μην ανησυχείς.’’
- ‘’ Από τρόπους σκίζεις, βλέπω κυρία βαρόνη! ‘’ είπε ειρωνικά ο Τέρρυ, ‘’ ή μήπως μιλάει η λευκή σου ευτυχία τώρα?...’’
- ‘’ Πως τολμάς! ‘’
- ‘’ Ελίζα μη του δίνεις σημασία, πάντα άξεστος ήταν!’’ Πετάχτηκε ο Νηλ με μίσος, κοιτώντας τον Τέρρυ.
- ‘’ Καλύτερα άξεστος, παρά κάθαρμα! ‘’ του απάντησε ψυχρά κάνοντας ένα απειλητικό βήμα προς τον Νηλ. Η Κάντυ προχώρησε και άγγιξε τον Τέρρυ ελαφρά στον ώμο. Πέρασε πίσω από το γραφείο της και κάθισε στην καρέκλα της. Το βλέμμα της πήγε στον Πάρκερ, που έδειχνε ναι μεν έκπληκτος από την ξαφνική ροή των πραγμάτων, αλλά και ενθουσιασμένος που γινόταν μάρτυρας ενός τέτοιου σκηνικού.
- ‘’ Κ. Πάρκερ καθίστε σας παρακαλώ. Λοιπόν επειδή δεν έχω χρόνο για χάσιμο, θα μπω στο θέμα αμέσως.’’ Είπε τυπικά η Κάντυ.
- ‘’ Να δω τι ψέματα, θα μας πεις πάλι! ‘’
- ‘’ Ελίζα μου κάνεις τη χάρη… να κλείσεις το στόμα σου?!’’ δήλωσε η Κάντυ με κοφτερή έντονη φωνή και συνέχισε’’… αν κατάλαβα καλά κ. Πάρκερ, σήμερα είστε εδώ ακάλεστος, σε ένα πάρτι που δεν έχει δημοσιογράφους γιατί απλούστατα, είχα πει ότι θα γίνει συνέντευξη Τύπου την επόμενη μέρα. Παρόλα αυτά, δεν θα γίνω αγενής και δεν θα σας διώξω, το αντίθετο μάλιστα. Θα σας δώσουμε μια αποκλειστική συνέντευξη εγώ και ο κ.Γκράχαμ.’’
Ο ρεπόρτερ την κοίταξε σταθερά. Περίμενε τόσα πολλά χρόνια για αυτή τη στιγμή. Αλλά πλέον είχε στα χέρια του, όλα όσα ήθελε. Έτσι πίστευε τουλάχιστον.
- ‘’ Και τι σας κάνει να νομίζετε κ.Άρντλει, ότι δεν γνωρίζω ήδη τα πάντα?’’
- ‘’ Εσάς, τι σας κάνει να πιστεύετε ότι ξέρετε την αλήθεια…?’’ του ανταπάντησε η Κάντυ.
- ‘’ Έχω έγκυρες πληροφορίες.’’
- ‘’ Άσε με να μαντέψω..’’ επενέβηκε ο Τέρρυ,’’..αυτά τα δυο σιχάματα, σου τις έδωσαν?!’’
- ‘’ Τα σιχάματα είστε εσείς και τα αιμομικτικά παιδιά σας!’’ ούρλιαξε η Ελίζα.
Η Κάντυ και ο Τέρρυ κοιτάχτηκαν και ο δεύτερος δεν άντεξε και έβαλε τα γέλια.
- ‘’ Κοίτα να δεις… που ο Κουκ είχε περισσότερη φαντασία απ’ ότι νόμιζα! Μη με κοιτάς έτσι Ροτζερ, είχες την εντύπωση ότι δεν θα καταλάβαινα, ποιος σου έδωσε τις ….έγκυρες πληροφορίες?! Και φυσικά εσύ δεν έχασες χρόνο και τις μοιράστηκες με τον Ράνγκαν.’’ ολοκλήρωσε ο Τέρρυ δείχνοντας ότι το διασκέδαζε.
Ο Πάρκερ τους κοιτούσε μπερδεμένος. Ο Νηλ που είχε σερβίρει ήδη ένα ποτήρι ουίσκι, το κατέβασε με την μια. Η Ελίζα έστρωνε νευρικά τα μαλλιά της, με φανερά σημάδια στέρησης.
- ‘’ Κ. Πάρκερ, ακούστε πως θα γίνουν τα πράγματα. Θα σας πούμε όλη την αλήθεια και θα έχετε το προνόμιο να την δημοσιεύσετε, όπου επιθυμείτε ….Αλλά με δυο όρους. Η συνέντευξη θα δοθεί παρουσία της οικογενείας μου. Επίσης δεν θα δημοσιεύσετε ποτέ, μια άλλη ιστορία που θα σας αποκαλύψω αυτή τη στιγμή.’’ Του είπε ήρεμα η Κάντυ.
- ‘’ Και τι με εμποδίζει να γράψω αυτά που ξέρω?!’’
- ‘’ Θέλετε να μου πείτε, ότι προτιμάτε να γράψετε ψέματα?! Να δείτε γραμμένα από άλλη πένα, ότι κυνηγούσατε μια ζωή?!’’
Ο Πάρκερ την κοίταξε σκεφτικός. Τα μάτια της Κάντυ δεν έλεγαν ψέματα. Τον κοιτούσαν σταθερά, σχεδόν με μια καλοσύνη που δεν γνώριζε ότι είχε αυτή η τόσο δυνατή γυναίκα. Το βλέμμα του από την Κάντυ πέρασε στον Τέρρυ. Στεκόταν όρθιος, ακριβώς δίπλα από την καρέκλα της Κάντυ, το χέρι του ακουμπισμένο στην πλάτη του καθίσματος, δίχως να ακουμπάει την καθισμένη κυρία. Στην στάση του όμως και κυρίως στα μάτια του, ο Πάρκερ διέκρινε μια προστασία, που δεν είχε αντικρύσει ξανά στην ζωή του. Αυτός ο άνδρας ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα, για αυτή τη γυναίκα. Ήταν ήδη σα να είχε πάρει την απάντηση του.
- ‘’ Κ. Άρντλει, κ. Γκράχαμ, θα είναι τιμή μου, να μου δώσετε αυτή τη συνέντευξη.’’ Είπε αργά και σταθερά ο Πάρκερ.
- ‘’ Σε είχαμε προειδοποιήσει Πάρκερ, ότι θα αρχίσουν τα ψέματα και θα σε πάρουν με το μέρος τους!’’ φώναξε η Ελίζα και σηκώθηκε από την καρέκλα, που ήταν θρονιασμένη τόση ώρα,’’ Φεύγω! Πάω να δώσω το σκάνδαλο, σε άλλη εφημερίδα! Νηλ, σταμάτα να πίνεις! Κουνήσου φεύγουμε!’’
- ‘’ Αν βγει κάποιο σκάνδαλο αύριο στις εφημερίδες, Ελίζα… δεν θα είναι η σχέση μου με τον Τέρρυ, αλλά το γενεαλογικό δέντρο, το δικό σας!’’ είπε η Κάντυ ήρεμα μεν, αλλά στη φωνή της φαινόταν ότι δεν είχε παραπάνω αποθέματα υπομονής. Εμφάνισε ένα μεγάλο φάκελο από το συρτάρι του γραφείου της, τον άνοιξε και έβγαλε από μέσα μια μικρή στοίβα με έγγραφα.
- ‘’ Τι προσπαθείς να αποδείξεις?! Δεν θα ανεχτώ εκβιασμό, από ένα κορίτσι των στάβλων!’’
- ‘’ Βαρόνη της δεκάρας πρόσεχε πως μιλάς, σε κάποια που έχει μεγαλύτερο τίτλο από εσένα!’’ είπε ο Τέρρυ μέσα από τα δόντια του.
Το ποτήρι του Νηλ έπεσε με κρότο στο ξύλινο δάπεδο του δωματίου. Μπορεί ο Νηλ να μην φημιζόταν για την ευφυΐα του, αλλά ο υπαινιγμός του Τέρρυ ήταν ξεκάθαρος.
- ‘’ …αποκλείεται…’’ ψέλλισε, αλλά ο Τέρρυ τον κάρφωσε με τα ματιά του, σα να του έλεγε, ‘’Πίστεψε το!’’
- ‘’ Αρκετά! ‘’ ακούστηκε δυνατή και καθαρή η φωνή της Κάντυ,’’ Ελίζα, κάνε ότι καταλαβαίνεις! Πήγαινε στις εφημερίδες! Πήγαινε όπου θες! Αρκετά σε ανέχτηκα! Έρχεσαι σπίτι μου, προσβάλεις εμένα, τα παιδία μου, τα εγγόνια μου! Με απειλείς και ‘γω παρόλα τα όσα, προσπαθώ να φανώ κόσμια μαζί σου, αλλά η υπομονή και η ανοχή, έχουν τα όρια τους!’’ έκανε μια μικρή παύση να πάρει μια μικρή ανάσα,’’ Κ. Πάρκερ ξέρετε πόσο χρονών, πάτησα το πόδι μου στο σπίτι των Ράνγκαν?! … Ήμουν δώδεκα ετών! Δώδεκα ετών κοριτσάκι και ξέρετε πως με υποδέχτηκαν, αυτά τα δυο αδέρφια?! Με ένα κουβά βρώμικο νερό! Και δεν τους έφτασε αυτό, αλλά με έκαναν υπηρέτρια! Και όταν και αυτό δεν ήταν αρκετό, με έκαναν σταβλίτισσα! Και μετά για να διασκεδάσουν, σκέφτηκαν ότι θα ήταν καλή ιδέα, να με πουλήσουν σαν σκλάβα στο Μεξικό! Με εξευτέλισαν, με κορόιδεψαν, με χτύπησαν! Και όλα αυτά, γιατί είχα την ατυχία να είμαι ορφανή! Ακόμη και μετά, που δεν είχαν καμία εξουσία επάνω μου, δολοπλόκησαν και έγιναν η αιτία, να αλλάξει όλη η πορεία της ζωής μου! Και εγώ όλα αυτά τα χρόνια, τι έκανα, κ. Πάρκερ ξέρετε?! Απλά έδινα τόπο στην οργή! Ακόμη και την ημέρα που πήρα αυτά τα καταραμένα έγγραφα στα χέρια μου, δεν προσπάθησα ούτε να τους εκδικηθώ, ούτε να τους καταστρέψω! Ακόμη και τώρα δεν θέλω να το κάνω… Και ξέρετε γιατί? Γιατί εγώ, ξέρω πως είναι να είσαι ορφανός, έτσι μεγάλωσα, το ήξερα άλλωστε από τότε που γεννήθηκα! Δεν είναι τραγικό όμως, να μαθαίνεις στην ηλικία μας, ότι ήσουν…. υιοθετημένος μια ζωή! Να μάθεις ξαφνικά, πως ότι ήξερες ήταν όλα ψέματα…? Δεν είναι ειρωνεία να μαθαίνεις ότι η μητέρα σου, ήταν μια μεξικάνα υπηρέτρια, θύμα βιασμού… ότι εγκατέλειψε τα δίδυμα, νεογέννητα παιδία της μέσα σε ένα παχνί για γουρούνια και άφησε την τελευταία της πνοή, παρακαλώντας την πλούσια κυρία Ράνγκαν να τα φροντίσει?! Να πιστεύεις μια ολόκληρη ζωή, ότι είσαι γόνος καλής οικογενείας και να το φοράς με αλαζονεία, ενώ η μητέρα που πίστευες για βιολογική, ήταν πάντα στείρα!’’
Τα μάτια της Κάντυ είχαν θολώσει, η φωνή της είχε βραχνιάσει.
- ‘’ Σε αντίθεση με σας, λυπάμαι… ‘’ είπε αργά απευθυνόμενη στην Ελίζα και τον Νηλ,’’…. κανονικά δεν θα έπρεπε, αλλά πραγματικά λυπάμαι που το μαθαίνετε με αυτό τον τρόπο…’’ ολοκλήρωσε και έδωσε τα έγγραφα στο τρεμάμενο χέρι του Νηλ.’’ Έχει μέσα όλες τις πληροφορίες, που μου είχε δώσει η θεια Ελρόη, λίγο πριν πεθάνει’’.
Η Ελίζα είχε στο ύφος της, το απόλυτο κενό. Ακίνητη, αμίλητη, δεν μπορούσε να ανοιγοκλείσει ούτε τα βλέφαρα της. Ο Νηλ ήταν τόσο σοκαρισμένος, καθώς γύριζε και διάβαζε τα έγγραφα, που έδινε την εντύπωση, ότι ήταν στα πρόθυρα εγκεφαλικού.
Ο Παρκερ δεν μπορούσε να πιστέψει, τι είχαν ακούσει τα αυτιά του. Ο Τέρρυ προσέφερε ένα ποτήρι νερό στην Κάντυ και έβαλε τρυφερά το χέρι του στον ώμο της.
- ‘’ Ρότζερ, καταλαβαίνεις φυσικά ότι, όσα άκουσες δεν θα βγουν παραέξω, αν δεν στο ζητήσω εγώ.’’ Είπε ο Τέρρυ σταθερά.
- ‘’ ….δεν θα τολμούσες….’’ Μουρμούρισε η Ελίζα σαν να βγήκε από το κώμα της.
- ‘’ Αγαπητή μου Ελίζα, είσαι γελασμένη αν νομίζεις, ότι εγώ έχω την αγνή ψυχή της Κάντυ και δεν θα το κάνω! Και μην κάνεις την ανοησία Νηλ, να σκίσεις τα έγγραφα, γιατί φυσικά είναι αντίγραφα’’ απάντησε ο Τέρρυ εριστικά.
Λίγο πριν ανοίξει η πόρτα του γραφείου και τα δυο αδέρφια χαθούν από τα μάτια της Κάντυ για πάντα, τους είπε αργά,
- ‘’ …. Το μεγάλο μου μυστικό Ελίζα, ήταν ότι ….αγάπησα τον Τέρρυ….’’
Τα μάτια της Κάντυ και της Ελίζας διασταυρώθηκαν για τελευταία φορά στην ζωή τους. Ήταν και η πρώτη φορά που στην ζωή της, η Κάντυ είδε στο βλέμμα της Ελίζας, πόνο. Δεν την ξανασυνάντησε ποτέ. Ούτε τον Νηλ.