Μετά από εκείνη τη νύχτα.

Πρόλογος -υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία;

Είχαν περάσει έξι μήνες από εκείνη τη νύχτα εξευτελισμού και θριάμβου. Την ευχάριστη και αγωνιώδη ανατριχίλα κάθε φορά που εκείνος έφερνε το σώμα της πάνω στο δικό του, της φιλούσε τα χείλη, το λαιμό ή ακόμα χειρότερα το σημείο μεταξύ προσώπου και λαιμού ακολουθούσε η αίσθηση της νίκης: όλα αυτά που ζούσε μαζί του ήταν το αποτέλεσμα της υπέρβασης που είχε κάνει η ίδια τσαλαπατώντας τη φυσική της συστολή και σεμνότητα και μιλώντας του για τα αισθήματά της και τα όνειρα που έκανε για τους δυο τους (μια βροχερή νύχτα σε μια σκηνή τόσο δυνατή που θα τη ζήλευε και η πιο μελοδραματική όπερα).
Εδώ και έξι μήνες κάθε φορά που η παρέα απομακρυνόταν από τις κότες και τις φραγγόκοτες (θηλυκές και αρσενικές) του κολεγίου του Αγίου Παύλου της κρατούσε το χέρι, την αγκάλιαζε, την πείραζε και το στόμα και η διάθεσή του συγχρονίζονταν αυθόρμητα και απόλυτα με το δικό της γέλιο και χαμόγελο. Έξι μήνες ήταν μεγάλο διάστημα για να μην αντιληφθεί το δεσμό το αριστοκρατικό κοτέτσι. Ήταν επίγουσα η ανάγκη ενος επίσημου αρραβώνα για να μην την ξεσκίσουν οι γλώσσες των συμφοιτητών.
Προς το παρόν την έσωζε η Κάντυ. Όλος αυτός ο τόσο εμφανής ερωτισμός μεταξύ της χαζοχαρούμενης ορφανής και του ατίθασου γιου του Δούκα τροφοδοτούσε διαρκώς τη φαντασία τους:
-Είδες πώς την κοίταξε;
-Σαν έτοιμος να τη ξεμαλλιάσει.
-Καημένε είσαι πολύ χαζός. Άλλα ήθελε να της κάνει.
-Αυτά θα τα έχει κάνει ήδη. Μήπως έχει κανέναν μπαμπά η Κάντυ να το ζητήσει το λόγο; Σιγά μη κουβαληθούν από την Αμερική οι κοιμισμένες καλόγριες.
-Είσαι πολύ κακός, εγώ πιστεύω ότι η Κάντυ είναι πολύ χαζή για να ξέρει από τέτοια πράγματα.
-Καλά ας την στριμώξει σε κανέναν στάβλο και θα σου πω για πότε ξυπνάει.
-Ώρες ώρες μου φαίνεται ότι μισιούνται.
-Πάθος είναι βρε. Ξέρει καλά τι κάνει η μικρή δεν είναι τόσο ηλίθια όσο φαίνεται, του κάνει τη δύσκολη για να τον ανάβει. Είναι καπάτσες αυτές. Μέχρι για γάμο θα το πάνε, άκου που σου λέω. Χαρά που θα κάνει ο Δούκας!
Να το πάλι! Σε μια ιστορία για την Άνυ η Κάντυ από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο κατάφερε να κλέψει αρκετές γραμμές. Πώς το έκανε δεν ξέρουμε αλλά αν η καλλονή Άνυ τραβούσε τα βλέμματα, η ξανθομαλλούσα έκλεβε τις εντυπώσεις και τις καρδιές. Αυτό τσάτιζε την ωραία του Αγίου Παύλου. Με τους άλλους δεν την ένοιαζε, το χαιρόταν κιόλας γιατί φίλη της ήταν και την αγαπούσε όταν όμως έπιανε το βλέμμα του Άρσι να στέκεται για χρόνο παραπάνω από το κοινωνικώς επιτρεπτό στο χρυσό συννεφάκι των μαλλιών της ή στα γελαστό και καθαρά της μάτια, καταλάβαινε ότι κι εκείνη με τον τόσο πράο χαρακτήρα είχε αυτό που λίγοι φαντάζονταν: νεύρα.  
Ότι ο Άρτσι θαύμαζε και αγαπούσε την Κάντυ την ενοχλούσε κι ας είχε αποδεχτεί ότι ο έρωτας δε σβήνει από τη μια νύχτα στην άλλη, αυτό όμως που τη νευρίαζε ήταν ότι δεν μπορούσε να το συζητήσει με κανέναν γιατί όλοι έκαναν ότι δεν αντιλαμβάνονταν ή (το πιθανότερο) δεν αντιλαμβάνονταν τις ενδείξεις. Η ίδια η αδερφική της φίλη γέλασε στον μοναδικό υπαινιγμό της: "να αρέσω στον Άρτσι; Αυτό πάει, πέρασε πια, ήταν μια χαζομάρα παλιά. Δεν το βλέπεις ότι έχει μάτια μόνο για σένα;". Ναι για εκείνη τα είχε αλλά το πρόβλημα ήταν ότι τα έστρεφε και αλλού. Κι αν ανέφερε οπουδήποτε αυτό που έβλεπε θα την περνούσαν για τρελή. Τρελή από ζήλια στην καλύτερη περίπτωση, τρελή σκέτο στη χειρότερη. Η ίδια ήξερε πως δεν ήταν αυτός ο τύπος του ιδιαίτερα παθιασμένου ανθρώπου.

1. Τα δύο αδέρφια.

Εκείνο το πρωί δεν ήθελε να ξυπνήσει αλλά ο ήλιος που εισέβαλε θρασύτατος μόλις η Σοφία παραμέρισε τις κουρτίνες, της άνοιξε τα μάτια.
-Καλημέρα πριγκίπισσα, είπε η υπηρέτρια. Ο μπαμπάς σου πήγε στη δουλειά και η κυρία Κέιτλιν επέμενα να μη σε ξυπνήσω αλλά εγώ της είπα πως είναι ήδη αργά και πως ένα ωραίο και μεγάλο πρωινό θα σου έκανε καλό.
-Ευχαριστώ Σοφία.
Έκλεισε πάλι τις μακριές βλεφαρίδες.
-Μήπως θέλεις να κοιμηθείς;
-Όχι απλώς... νομίζω πως θέλω να κοιμηθώ για πάντα.
-Σε πειράξανε στο κολέγιο;
-Όχι.
-Σου αρέσει κάποιο αγόρι;
-Λίγο... δηλαδή... πολύ λίγο, τόσο δα.
-Κι αυτό το αγόρι θέλει κάποια άλλη κοπέλα;
-Δεν ξέρω. Να σε ρωτήσω κάτι Σοφία. Αν συμπαθείς ένα αγόρι και το αγόρι αυτό σε συμπαθεί, και ξέρεις ότι σε συμπαθεί κι αυτός ξέρει ότι τον συμπαθείς και γενικά είναι γνωστό ότι... συμπαθιέστε πόσος καιρός πρέπει να περάσει για να μιλήσετε για γάμο;
-Λοιπόν αν ξέρετε ότι αγαπιέστε... όχι πολύς καιρός υποθέτω. Ένας σωστός τζέντλεμαν δε θα άφηνε εκτεθειμένη την καλή του στα μάτια των άλλων. Σε στενοχώρησε η απάντησή μου.
-Όχι, δεν... έτσι κι αλλιώς μιλάμε υποθετικά.
-Αγαπητή πριγκίπισσα μας ήρθες στο σπίτι αρρωστούλα και με προβληματισμούς. Έλα φάε τώρα το πρωινό σου να δυναμώσει το σώμα και το μυαλό. Πάω να κάνω τις δουλειές και μετά θα βρούμε τις λύσεις. Η μαμά σου είναι στο σαλόνι, θα χαρεί αν μετά κατέβεις να τη χαιρετίσεις και να την αγκαλιάσεις.

***************************************************************************
Την πρώτη μέρα που έλλειψε η Άνυ από το κολέγιο παραλίγο να ξεσπάσει σκάνδαλο. Αιτία ήταν το ζευγαράκι των νέων μαθητών της πρώτης που κυκλοφορούσε απροκάλυπτα αγκαλιά. Πολλά ακούστηκαν μέχρι να μάθουν ότι είναι αδέρφια δίδυμα κι αγαπημένα.
-Ο Λέοναρντ και η Μπετίνα, είπε ο Στίαρ σκάζοντας στα γέλια ενώ προσπαθούσε να βιδώσει τη μαριονέτα που έφτιαχνε. Φαντάσου την απογοήτευση της Ελίζας και της παρέας της. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει δύο αδέρφια ότι αγαπιούνται.
-Μια στιγμή, πώς είπες ότι τα λένε τα αδέρφια;
-Μπετίνα και Λέοναρτν.
-Ελίζαμπεθ ή Μπετίνα και Λέοναρντ...
-Ναι, γιατί, σου λένε κάτι τα ονόματα;
Πώς δεν του έλεγαν! Όταν φλέρταρε την Κάντυ, ανάμεσα στα σεταρίσμαστα των φουλαριών και των πουκαμίσων και των δοκιμών των τελευταίων προϊόντων για τα μαλλιά μάζευε πληροφορίες για τον αντίπαλο. Χάρη στην Καταρίνα την εύθυμη στρουμπουλή Πορτογαλέζα υπηρέτρια των Γκράντσεστερ έμαθε πιο πολλά απ' όσα ονειρευόταν: ο Τέρενς ήταν γιος του Δούκα αλλά όχι και της Άλι, της γυναίκας του. Ήταν παιδί μιας Αμερικανίδας ηθοποιού που τους εγκατέλειψε για να κάνει καριέρα. Τα πρώτα χρόνια η Άλι λάτρευε τον Τέρυ ίσως επειδή λάτρευε τον Δούκα και πιθανόν επειδή αμφέβαλλε ότι μπορούσε να κάνει παιδιά. Τα πάντα άλλαξαν όταν έφερε στον κόσμο τον Βίκτορ. Ο Τέρυ πια την ενοχλούσε και σ' αυτό συνέβαλλε και το γεγονός πως ήταν καρπός της παλιάς αγάπης του συζύγου της. Ακολούθησαν τα δίδυμα για τα οποία έδειχνε μάλλον αδιαφορία. Η αδυναμία της ήταν ο Βίκτορ που είχε τον χειρότερο χαρακτήρα από όλους. "Χειρότερος κι απ' τον Τέρυ;" ήθελε να ρωτήσει ο Άρτσι. Δεν το έκανε γιατί η Πορτογαλέζα έδειχνε να τον συμπαθεί -δεν ήταν ώρα για προστριβές.
Μ' αυτά και μ' αυτά κάπως συμπονούσε τον αντίζηλο. Δεν τον συμπάθησε γιατί η αγένεια, η σκληρότητα και η αλαζονεία δε δικαιολογούνταν από τα βιώματα. Και κυρίως γιατί τόλμησε να κοιτάξει την Κάντυ!

***************************************************************************
H Σοφία είχε δίκιο. Η Σοφία πάντα είχε δίκιο και απορούσε πως "μια απλή υπηρέτρια" το έκανε αυτό.
Η Κέιτλιν την είχε "μπάσει" στον κόσμο της υψηλής κοινωνίας και ακόμα της μάθαινε κανόνες και συμπεριφορές. Δεν της χαλούσε χατίρι αρκεί ό,τι της ζητούσε να μην ήταν κόντρα με τα ήθη της τάξης τους.
Η Σοφία έκανε τις πιο σωστές παραινέσεις και έδινε συμβουλές που είχαν άμεσα θετικά αποτελέσματα. Όχι λόγω γνώσεων -δεν είχε καν σπουδάσει- αλλά μάλλον εμπειρικά.
-Δεν έχω καθόλου διάθεση σήμερα, έλεγε η Άνυ.
-Γιατί δεν πας έναν μακρινό περίπατο; την παρότρυνε η Μεξικάνα. Εγώ στο χωριό μου αυτό έκανα όταν δεν είχα διαθεση και πάντα όταν γυρνούσα ήμουν πολύ καλύτερα.
-Μόνη μου;
-Αν θες έρχομαι μαζί σου για συνοδεία.
Όντως μετά τους μακρινούς περιπάτους η θλίψη είχε εξαφανιστεί. Έτσι και σήμερα. Το καλό πρωινό της αφαίρεσε έστω και για λίγο τη μαυρίλα απ' τη ψυχή. Το θεσπέσιο γλυκό της επέστρεψε λίγη από τη χαρά που είχε χάσει. Είχε πια το κουράγιο να σηκωθεί να πλυθεί και να φορέσει το πιο σκούρο ζεστό της φόρεμα.
-Καλημέρα κοριτσάκι μου.
-Καλημέρα μητέρα.
Η κυρία Κέιτλιν την κοίταξε με τρυφερότητα πριν καταπιαστεί πάλι με εκείνον τον πόντο στο πλέξιμο που δεν έστρωνε καλά.
-Πώς είσαι σήμερα;
Η Άνυ δίστασε λες κι έπρεπε να σκεφτεί την απάντηση.
-Καλά. Καλύτερα είμαι αλλά... δε θέλω να γυρίσω τώρα στο κολέγιο.
-Φυσικά. Μη νομίζεις πως κι εμάς δε μας λείπεις καλή μου. Μείνε μέχρι να νιώσεις καλύτερα. Πέσμου όμως έγινε κάτι που σε πείραξε; Γιατί νόμιζα πως ήσουν καλά εκεί με τους φίλους σου, την Πάτυ, τον Στίαρ, τον Άρτσι...
-Α όχι, τίποτα δεν έγινε. Αλλιώς όμως είναι να είσαι στο σπίτι σου.
-Βέβαια, όλα χρειάζονται. Και οι φίλοι καλοί είναι έρχονται όμως και μέρες που αποζητάς τη ζεστασιά του σπιτιού, της οικογένειας.
-Μαμά...
-Ναι γλυκιά μου.
-Μπορώ να κάτσω στο τζάκι;
-Φυσικά καλή μου πρόσεχε μόνο μη λερώσεις το φόρεμα.
Οι φλόγες με το ευμετάβλητο σχήμα τους πάντα της άρεσαν και την ηρεμούσαν. Συνήθως φανταζόταν τον Άρτσι δίπλα της σε μια ρομαντική σκηνή της μελλοντικής συζυγικής τους ευτυχίας. Αυτή τη φορά δε σκέφτηκε κάτι τέτοιο.

***************************************************************************
-Δεν μπορώ να το πιστέψω. Ξέρεις ποιοι είναι ο Λέο και η Μπετίνα;
-Ο Λέο και η Μπετίνα, απάντησε ο Στίαρ χαμογελώντας πλατιά ενώ προσπαθούσε να μπήξει δύο μπλε μπίλιες στο κεφάλι της κούκλας για μάτια.
-Είναι τα αδέρφια του Τέρυ Γκράντσεστερ.
-Έχει αδέρφια ο Τέρυ;
-Ούτε εγώ το ήξερα. Αυτός ο φαντασμένος θέλει να το παίζει μυστήριος γι αυτό τσιμπάνε τα κορίτσια.
-Και λοιπόν; Ας καλωσορίσουμε τους νέους Γκράντσεστερ στο σπουδαίο μας κολέγιο. Καλή αρχή και καλή πρόοδο.
-Εγώ δεν τους καλωσορίζω. Φαντάσου τι μπουμπούκια θα είναι κι αυτοί.
-Εσύ να τους καλέσεις σε μονομαχία αφού είσαι τόσο θυμωμένος. Έλα, φαίνονται δυο καλά παιδάκια.
-Γκράντσεστερ και καλά παιδάκια; Δηλαδή τους έχεις δει;
-Αν είναι τα μικρά που νομίζω... δυο ήσυχα ξανθούλικα είναι, τουλάχιστον έτσι φαίνονται.
-Θέλω να τα δω.
-Τρελάθηκες, τι σε έχει πιάσει; Θα τους ζητήσεις το λόγο που δεν έπνιξαν τον αδερφό τους; Έλα, άσε τις χαζομάρες και πέσμου ποια σου θυμίζει η μαριονέτα μου.
-Ξέρω γω, ένα σκιάχτρο.
-Κακέ. Εντάξει θέλει ακόμα για να τελειοποιηθεί και καλό θα ήταν να ξέρω από ξυλογλυπτική αλλά... δε σου θυμίζει την Άνυ;
-Όχι. Και καλύτερα να μην της το πεις γιατί θα ξανανεβάσει πυρετό.
-Εγώ φταίω που ήθελα να κάνω και τη δική σου μαριονέτα να είναι ζευγάρι.

***************************************************************************
Κάποιες φορές την έπνιγαν αυτά που δεν μπορούσε να πει. Όχι για την Κάντυ και τη ζωή στο ορφανοτροφείο -καμιά σχέση. Είχε αναδημιουργήσει στη φαντασία της την παιδική της ηλικία βάζοντας τον κύριο Μπομπ να την παίρνει σα νήπιο στην αγκαλιά και του ώμους του και την κυρία Κέιτλιν να τη φιλά και να την παρηγορεί κάθε φορά που χτυπούσε ή αρρώσταινε σαν παιδάκι.
Τη μέρα που η Σοφία της είπε ότι είναι από το Μεξικό ήθελε να πει "α και οι παππούδες μου ήταν από το Μεξικό, μπορεί να μην είχαν μεξικάνικη καταγωγή αλλά εκεί γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέχρι που έφυγαν για την Αμερική". Σταμάτησε στο "α και".
-Ήθελες να πεις κάτι;
-Α και εγώ ήξερα για κάποιους από το Μεξικό, διασκεύασε. Μπορεί να μην ήταν τόσο αυθόρμητη όπως η Κάντυ όμως το να πρέπει να εκφράζεται "με τον τρόπο που αρμόζει σε μια δεσποινίδα της καλής κοινωνίας" αλλάζοντας λέξεις, φράσεις, νόημα (κατά λάθος) και προσέχοντας να μην αποκαλύψει αυτά που δεν πρέπει είχε αρχίσει να την κουράζει.
-Σε απασχολεί κάτι αγάπη μου;
Ακολούθησε μια μικρή σιωπή.
-Κάνω κάποιες σκέψεις γενικώς. Πώς μπορεί μια γυναίκα να είναι σίγουρη ότι ο άνδρας που θα παντρευτεί θα είναι αφοσιωμένος μόνο σε εκείνη;
-Αυτό είναι θέμα τύχης. Καλό πάντως είναι να κάνει λίγη παρέα μαζί του πριν παντρευτεί. Έτσι ίσως παρατηρήσει κάποια πράγματα... Και πάλι όμως είναι θέμα τύχης.
-Θα ζήσει μαζι του τριάντα ή σαράντα χρονια και το πώς θα της φερθεί εξαρτάται από την τύχη;
-Δυστυχώς δεν είναι τόσο εύκολη η ζωή. Εσύ όμως πρώτα θα πάρεις τη μόρφωση που πρέπει και μετά θα παντρευτείς, έτσι δεν είναι;
-Μητέρα, είσαι σίγουρη ότι θα παντρευτώ;
-Εννοείται, ποιός δε θα προσέξει ένα τόσο όμορφο και καλό κορίτσι;
-Και η Σοφία είναι όμορφη αλλά δεν έχει παντρευτεί. Και (σ' αυτό το σημείο η Άνυ χαμήλωσε τη φωνή της μην τυχόν ακούσει κανείς και πληγωθεί), πρέπει να έχει κλείσει τα τριάντα.
-Τι να σου πω, δεν έχω ιδέα γιατί συνέβη αυτό. Κι εγώ θα την ήθελα με έναν καλό άνδρα κι ας μου έλειπε απ' το σπίτι. Κάποτε της γνώρισα κάποιον, καλό, όμορφο... δεν τον ήθελε. Δεν είναι καλό να είναι κανείς τόσο δύσκολος.

***************************************************************************
Τον είχε πιάσει το πείσμα λες και τους νεαρούς Γκράντσεστερ θα τους έδιωχναν απ' το κολέγιο αύριο κι ας μην έδειχναν και τόσο ατίθασοι, μάλλον απαρατήρητοι θα περνούσαν αν δεν προέκυπτε αυτή η παρεξήγηση. Άφησε τα μαθήματα και βγήκε στο προαύλιο με τον Στίαρ προσδοκώντας ότι και τα αδερφάκια θα ήταν εκεί. Περίμενε να απομακρυνθούν από την παρέα τους και τα πλησίασε. Πρώτα το βλέμμα του έπεσε στο κορίτσι: όμορφη με ζεστά καστανά μάτια και σκούρα ξανθά μαλλιά, δεν υπήρχε ίχνος αναίδειας πάνω της όπως θα περίμενε. Μετά το βλέμμα του ξανάπεσε στο κορίτσι: μια συμπαθητική και σεμνή παρουσία, ένας άγγελος.
-Εσύ είσαι η Μπετίνα η αδερφή του Τέρυ;
-Εγώ είμαι, ξέρεις τον αδερφό μου;
-Τον Τέρυ όλοι τον γνωρίζουμε εδώ.
-Είσαστε δηλαδή φίλοι;
Παύση.
-Εεεεε... όχι πάρα πολύ.
Τον τρόμαξε μια δυνατή φωνή πίσω του.
-Την αδερφή μου να την αφήσεις ήσυχη!
-Τέρυ, ψιθύρισε η Μπετίνα.
-Εσύ άκουσες αυτό που σου είπα;
-Μα ποιος σου είπε ότι θέλω να ενοχλήσω την αδερφή σου; Δεν μπορούμε να μιλάμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι;
-Δεν ξέρω τι θέλεις αλλά ό,τι θες να το πεις μαζί μου και να μην ανακατεύεσαι με το Λέο και τη Μπετίνα.
-Ποιο είναι το πρόβλημά σου ηλίθιε;
-Πως με είπες;
Ακολούθησε σπρώξιμο του Τέρυ στον Άρτσι και μετά σπρώξιμο του Άρτσι στον Τέρυ. Μετά κάποιοι όχι τόσο μερακλήδες τους χώρισαν και το επεισόδιο έληξε με εκατέρωθεν υβριστικά μουρμουρητά.
Μπορεί εκείνη την ώρα το προαύλιο να μην ήταν γεμάτο από μαθητές αλλά ό,τι έγινε το είδαν τα κατάλληλα μάτια και το μετέφεραν τα κατάλληλα αυτιά με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει η είδηση της ημέρας.

***************************************************************************
Μόλις άκουσε την πόρτα ν' ανοίγει σηκώθηκε ν' αγκαλιάσει τον πατέρα της. Εκείνος θα ανταπέδιδε, θα τη φιλούσε και μετά θα φιλούσε την Κέιτλιν. Ήταν μια δεμένη οικογένεια έτοιμη να περάσει στην τραπεζαρία για το δείπνο. Δε χόρταιναν το χρόνο με τη θετή κορούλα τους για αυτό όταν ενημερώθηκαν για την αδιαθεσία της από την αδερφή Γκρέι έσπευσαν να την πάρουν για λίγο και πάλι κοντά τους. Παρότι επρόκειτο μόνο για ένα κρυολόγημα λίγο πιο δραματικό λόγω της θλίψης και των ανησυχιών της κοπέλας η διευθύντρια δεν έφερε αντίρρηση. Πάντα εκτιμούσε τις πολύ πλούσιες οικογένειες.
Το τηλέφωνο χτύπησε και το κοίταξαν και οι τρεις σαν οιωνό κακού. Να ήταν η Κάντυ; Είχε αποχαιρετήσει με συγκίνηση τη φίλη της λες και πήγαινε στον πόλεμο θα τολμούσε όμως να την καλέσει σπίτι της; Μήπως ο Άρτσι; Ήταν δύσκολο για τους μαθητές να παίρνουν τηλέφωνο. Ήταν η Ελίζα.
-Πώς είσαι φιλενάδα, πήρα να ρωτήσω για την υγεία σου.
-Ευχαριστώ, πολύ ευγενικό εκ μέρους σου.
-Επίσης για να σε παρηγορήσω, να σου πω πόσο καλύτερα είναι για σένα που δε σου αρέσουν οι εντάσεις, που δεν είσαι εδώ για να δεις αυτά που συμβαίνουν. Φαντάσου, πιάστηκαν στα χέρια ο Τέρυ με τον Άρτσι και ξέρεις γιατί; Γιατί ο Άρτσι ρίχτηκε στην αδερφή του Τέρυ. Ναι, η Μπετίνα, έτσι λέγεται, είναι κι αυτή πια στο σχολείο. Τέλος πάντων, ευτυχώς τώρα είναι καλά και οι δύο. Σκέφτομαι πάλι καλά που δεν ήσουν μπροστά.
-Ευχαριστώ που με σκέφτηκες Ελίζα. Με συγχωρείς που δεν μπορώ να σου μιλήσω άλλο, είμαι ακόμα λίγο αδιάθετη. Θα τα πούμε.
Κατέβασε το ακουστικό.
-Σκρόφα!
Σχημάτισε τη λέξη χωρίς ήχο.

2. Μέρα επισκέψεων.

Η διάθεση της Άνυ είχε επιδεινωθεί τόσο που ακόμα και η κυρία Κέιτλιν που δεν έκρινε και δεν παραφερόταν πρόφερε με συγκρατημένη οργή αυτά τα λόγια:
-Ήσουν καλύτερα μέχρι το χθεσινό τηλεφώνημα. Λυπάμαι που θα το πω γιατί γνωρίζω τον κύριο Ράγκαν και τον εκτιμώ αλλά η Ελίζα δεν είναι καθόλου καλό κορίτσι.
-Πραγματικά (και ο κύριος Μπομπ ήταν έξαλλος). Τι να κάνουμε Κέιτλιν; Μήπως να αλλάζαμε σχολείο του παιδιού;
-Κι αυτό το μέτρο το θεωρώ υπερβολικό καλέ μου. Δε θα έπρεπε όμως κάποιος να βάλει αυτή τη μικρή στη θέση της;
-Το ξέρεις πως η αδερφή Γκρέι και οι καθηγήτριες δεν ασχολούνται με τα προσωπικά θέματα των μαθητών καλή μου.
-Άνυ θα μας βοηθούσες πολύ αν μας έλεγες τι σου είπε η Ελίζα, είπε σε τόνο διαταγής η Κέιτλιν.
-Δεν είναι το τι μου είπε αλλά ότι πήρε τηλέφωνο ενώ ήμουν άρρωστη για να με πληγώσει. Γιατί να είναι τόσο κακιά μαζί μου, δεν της έχω κάνει τίποτα.
-Γιατί ζηλεύει, εσύ έχεις τόσο χαρίσματα, αυτή δε βλέπω να έχει κανένα. Κάπου την καταλαβαίνω, κι εγώ αν είχα τα μούτρα της θα σε ζήλευα τρελά (μπορεί οι Μπράουν να ήταν μειλίχιοι και μετριοπαθείς αλλά υπάρχουν και όρια που εξαντλούνται).
-Μητέρα…
-Ναι.
Οι προσδοκίες μιας εξομολόγησης χάθηκαν σύντομα.
-Σήμερα είναι η μέρα επισκεπτηρίου;
Η Κέιτλιν κοίταξε το ημερολόγιο.
-Ναι σήμερα.
-Δε θα υπάρχει πρόβλημα αν πάει η Σοφία να επισκεφτεί τους φίλους μου. Σοφία! φώναξε.
Στις δύσκολες καταστάσεις η γρήγορη σκέψη και οι άμεσες αποφάσεις αν και δύσκολα έρχονται, χρειάζονται.

*******************************************************************
Το επισκεπτήριο άρχιζε μετά τις 11.00 ωστόσο κάποιοι μαθητές προσέρχονταν στη μεγάλη αίθουσα πολύ νωρίτερα λαχταρώντας κάποια σημάδια γονικής στοργής. Μαζί του περίμενε και η Κάντυ: ίσως κάποια Κυριακή να ερχόταν και ο θείος Ουίλιαμ. Αφού θα τον ανάγγειλε κάποια αδερφή θα έπεφτε στην αγκαλιά του εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της. Θείε Ουίλιαμ γιατί δεν έρχεσαι, γιατί δεν εμφανίζεσαι ποτέ;
Στο διπλανό καναπέ κάθονταν τα δίδυμα ήσυχα και αμίλητα. Μετά μπήκε ο Τέρυ. Όλα τα μάτια σκόπευσαν πάνω του. Η αλήθεια ήταν πως η φήμη προηγούνταν της συμπεριφοράς του. Δεν πιανόταν καθημερινά στα χέρια με κάποιον –μόνο με τον Άρτσι και αυτό συνέβαινε όλο και σπανιότερα. Δε γινόταν όμως να μην τον κοιτάζουν ειδικά τώρα που κατευθυνόταν προς το μέρος της Κάντυ. Έριξε μια λοξή ματιά στην ξανθούλα, προσπάθησε να μη χαμογελάσει πειραχτικά και μίλησε στ’ αδέρφια του.
-Τι κάνετε εσείς εδώ; Περιμένετε κανέναν; Ο Δούκας και η Δούκισσα δε θα έρθουν, περνάνε περίφημα στις εξοχές της Σκωτίας. Αν σας ήθελαν δε θα σας παρατούσαν εδώ.
Κι ενώ τα μικρά έμοιαζαν έτοιμα να αρχίσουν να κλαίνε σα μωρά η Κάντυ σηκώθηκε σα μόλις απελευθερωμένο ελατήριο:
-Ντροπή σου να λες αυτά τα πράγματα στα παιδιά!
-Δεσποινίς φακιδομούρα δε σας είπαν πως είναι κακό να φυτρώνεται εκεί που δε σας σπέρνουν; Και πως δε δείχνει καλή ανατροφή να κρυφακούτε;
-Να κρυφακούω εγώ; Εγώ καθόμουν δίπλα και δεν είμαι κουφή και δε θα σου επιτρέψω να πληγώνεις αυτά τα αξιολάτρευτα παιδιά με τις ανοησίες σου!
-Κι εσείς δεσποινίς Ταρζάν περιμένετε κάποιον που δε θα έρθει ποτέ; Γιατί δε σας έχω δει να δέχεστε ποτέ επισκεπτήριο.
-Οι δικοί μου άνθρωποι θα έδιναν τα πάντα να ξαναβρεθούμε από κοντά αλλά δεν μπορούν να έρθουν. Κι εσύ που ξέρεις ποιους δέχομαι, με παρακολουθείς; Γιατί αυτό δε δείχνει καθόλου καλή ανατροφή.
-Εδώ δε θα έρθει κανένας ούτε για σένα, ούτε για μένα, ούτε για τα αδέρφια μου. μας έστειλαν σ’ αυτή την απαίσια φυλακή γιατί δε μας ανέχονται, τοςυ ενοχλούμε, έχουν ν’ ασχοληθούν με τους τίτλους, τα λεφτά και την καριέρα τους. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τόσο πιο γρήγορα θα γλιτώσουν πόνο και χρόνο. Η αλήθεια μπορεί να μη μας αρέσει…
Ήθελε να μιλήσει για τη στοργή της κυρίας Πόνι και την υπομονή της αδερφής Μαρίας. Σκέφτηκε την Άνυ και σταμάτησε. Σίγουρα πολλοί ήξεραν ότι η ίδια μεγάλωσε σε κάποιο ορφανοτροφείο αλλά δε θα το έκανε και βούκινο. Για χάρη της Άνυ.
Η αδερφή Σάντρα τώρα βρήκε να παρέμβει. Είχε αφήσει τη διένεξη να εξελίσσεται και παρακολουθούσε αφού είχε βαρεθεί την τόση ησυχία. Τώρα που από όλο το θόρυβο είχαν μείνει δυο πρόσωπα χωρίς φωνή το ένα απέναντι από το άλλο είπε:
-Παρακαλώ αρκετά. Δεσποινίς Γουάιτ και κύριε Γράντσεστερ παρακαλώ γυρίστε στα δωμάτιά σας. Θα σας καλέσουμε αν έχετε επισκεπτήριο.

********************************************************************
Η εύθραυστη ετοιμοθάνατη δεσποινίδα ήξερε να δίνει σαφείς εντολές που έπρεπε να εκτελεστούν: η Σοφία θα ζητούσε την Κάντυ σα στενή συγγενής της που είχε έρθει από την Αμερική για να τη δει, για σωστότερη όμως ενημέρωση καλό θα ήταν να μη ρωτήσει μόνο αυτή (που μερικές φορές ήταν στον κόσμο της) αλλά διάφορους μάρτυρες. Όλα έπρεπε να φαίνονται φυσικά και διακριτικά. Υπήρχε η πιθανότητα ο Άρτσι να μην είχε προσέξει καν τη Μπετίνα κάτι όμως είχε συμβεί, κάτι που θα έπρεπε να ξέρει. Η Ελίζα με όλη την ανοησία της δεν πετούσε φαρμακερά βέλη που θα μπορούσαν απλά να αφαιρεθούν. Τα εξόπλιζε με αληθινές αφορμές ώστε πάντα να μένει το δηλητήριο. Ή η πληγή.
-Κατάλαβες Σοφία;
-Θα κάνω ότι μπορώ, δεν είμαι και μυστικός αστυνομικός. Εξάλλου πρέπει πρώτα να μου δώσει άδεια η κυρία Κέιτλιν.
-Θα της το ζητήσω εγώ, πες ότι την πήρες ήδη.
-Εντάξει. Δεν ξέρω αν είναι καλό που σου δείχνουμε τόση αδυναμία.

*********************************************************************
Ένα υπνοδωμάτιο, μια κουζινούλα και το μπάνιο. Ένα καθαρό και τακτοποιημένο σπιτάκι με πολλά πράγματα στριμωγμένα λόγω χώρου που έδιναν μια ιδέα ακαταστασίας. Ιδανικό για ένα φτωχό ζευγάρι χωρίς παιδιά, απαράδεκτο σύμφωνα με τη γνώμη αρκετών για έναν αριστοκράτη.
Ένας σοβαρός κύριος χτύπησε την πόρτα και ο Άλμπερτ του άνοιξε σιγά.
-Καλύτερα να πιούμε έξω τον καφέ μας Τζωρτζ. Αν και χειμώνας, έχει ωραία μέρα σήμερα. κάτσε στη βεραντούλα και θα φέρω τα φλιτζάνια, τα έχω όλα έτοιμα.
Ο Τζωρτζ είχε ήδη δει αυτό που ο φίλος και εργοδότης του ήθελε να κρύψει. Πρώτα πρόσεξε το άστρωτο κρεβάτι. Ο Άλμπερτ έστρωνε το κρεβάτι του πρωί πρωί σα φαντάρος. Μετά κάτω από τα βαριά στρώματα διέκρινε το πρόσωπο της κοπέλας που αυτός είχε ξυπνήσει. Είχε την ομορφιά της νιότης: το δέρμα που μένει φρέσκο σε όλες τις συνθήκες, την αθωότητα των ματιών που δεν έχουν δει πολλά.
Ο δίσκος με τους καφέδες και τα κουλουράκια έφτασε.
-Μα ποια είναι αυτή Άλμπερτ;
-Η Καμίλ. Την έδιωξε η σπιτονοικοκυρά της επειδή χρωστούσε ένα ενοίκιο. Δεν μπορούσα να την αφήσω να κοιμηθεί στο δρόμο.
-Μα Άλμπερτ με αυτά που κάνεις…
-Μην ανησυχείς, το ξέρω το κορίτσι, δεν είναι καμιά κλέφτρα. Πέσμου για τα δικά σου, όλο για μένα μιλάμε.
-Μπείτε μέσα παρακαλώ, ακούστηκε η φωνή της Καμίλ. Δεν είναι ανάγκη να ξεπαγιάσετε για χάρη μου εκεί έξω. Ελάτε να σας φτιάξω κάτι, θα ήθελα να είμαι και λίγο χρήσιμη εδώ μέσα.
-Τζωρτζ, ίσως να μην είναι τόσο ευγενικό που στο ζητάω αλλά θα ήθελα να βοηθήσεις την Καμίλ. Ένα σπίτι, μια δουλειά… Εγώ δεν τα καταφέρνω και τόσο με αυτά τα θέματα.
Η Καμίλ γύρισε από την κουζίνα με κρέπες με μπανάνα και φυστικοβούτυρο.
-Ελπίζω να τρώγονται, αυτά τα υλικά είχα.
-Καμίλ τι ξέρεις να κάνεις;
-Τίποτα… σχεδόν.
-Δεν έχεις δουλέψει ποτέ;
-Ήμουν ημίγυμνο μοντέλο για φοιτητές των καλλιτεχνικών σχολών. Δεν είναι τόσο χάλια όσο ακούγεται, το περιβάλλον ήταν ασφαλές και τα λεφτά σχετικά καλά. Το ενδιαφέρον των φοιτητών όμως… δε θα το έλεγα καλλιτεχνικό. Άρχισα να αισθάνομαι πολύ άβολα, δε θα ήθελα να το ξανακάνω αυτό.
-Κάτι άλλο έκανες;
-Είχα πάει να δουλέψω σε δυο σπίτια. Μπουγάδα, ξεσκόνισμα, σφουγγάρισμα… Και τις δυο φορές όμως… οι κύριοι ήθελαν να τους παρέχω κι άλλες υπηρεσίες. Πιο… προσωπικές να το πω έτσι.
-Ήταν στο εξοχικό των Ράγκαν στην Κορνουάλη αυτό το καλοκαίρι, εκεί περνούσαν τις διακοπές τους η Σάρα και ο Νιλ, εξήγησε ο Άλμπερτ.
-Καταλαβαίνω. Όμως ήσουν άτυχη, δεν είναι όλοι έτσι.
-Εσείς κύριε Τζωρτζ δε θέλετε κάποια να φροντίζει το σπίτι σας;
-Υπάρχει μια κυρία, ευχαριστώ. Νόμιζα πως ούτε αυτό θα ήθελες να ξανακάνεις. Εμένα γιατί με εμπιστεύεσαι;
-Γιατί είστε φίλος του Άλμπερτ. Και γιατί φαίνεστε, είστε άνθρωπος εμπιστοσύνης!

*********************************************************************
Η Σοφία γύρισε χαρούμενη από το κολέγιο του Αγίου Παύλου.
-Κρίνοντας απ’ το πρόσωπό σου μάλλον μου φέρνεις καλά νέα, παρατήρησε η Άνυ.
-Να κάτσω πρώτα μη ζαλιστώ. Δε φανταζόμουν ότι θα ήταν έτσι οι συμμαθητές σου. Αυτοί τρώνε άνετα και τςι πιο κουτσομπόλες γριές απ’ το χωριό μου. Έμαθα καυτά κουτσομπολιά μέχρι και για την προγιαγιά αυτής της ξινής της αδερφής Γκρέι.
-Και;
-Τι και, χαζούλα; Κανένας δε μου είπε ότι τα αγόρια τσακώθηκαν για αυτή την Μπετίνα. Απ’ ότι κατάλαβα γενικά αυτοί οι δύο δεν τα πήγαιναν πολύ καλά. Και δε μίλησα μόνο με τη παρέα σου που δε θα το έλεγε για να μη σε στενοχωρήσει. Ούφ, αλήθεια νιώθω ότι γυρίζει το κεφάλι μου! Να ξέρεις όμως, δε θα κατάφερνα τίποτα αν ένας καλός κύριος δε με βοηθούσε. Δεν τους έφτανε να πω ότι είμαι η μητέρα της Κάντυ, ούτε αστυνομία να ήταν.
-Δεν έπρεπε να σου ζητήσω να πας. Πίστεψα την Ελίζα και σε κούρασα με χαζομάρες.
-Καλό μου έκανες: συνειδητοποίησα ότι είχα πάρα πολύ καιρό να βγω από το σπίτι. Δε λέω πως εσύ, οι γονείς σου και το προσωπικό δεν είστε καλή παρέα αλλά κάπου κάπου χρειάζεται ν’ αλλάζεις τον αέρα σου και να γνωρίζεις νέο κόσμο. Και κάτι ακόμα.
-Τι;
Η Άνυ εισέπραξε ένα φιλί διαρκείας.
-Η Κάντυ μου είπε να σου δώσω ένα μεγάλο φιλί και να σου πω ότι της λείπεις πολύ και σε περιμένει να γυρίσεις.

*******************************************************************
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Το επισκεπτήριο είχε τελειώσει και η Κάντυ περπατούσε μόνη ανάμεσα στα μεγάλα δέντρα του προαυλίου. Ο Λέοναρντ την πλησίασε γιατί ήταν άνδρας και κάτι έπρεπε να κάνει.
-Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για όσα είπες στον Τέρυ. Κανένας δεν ήρθε αλλά δεν πειράζει. Προχθές είδαμε τους γονείς μας και το ξέραμε ότι θα πήγαιναν στη Σκωτία.
Τότε ο Τέρυ με ένα άλμα σαν του Ζορό κατέβηκε απ’ τον κέδρο.
-Φυσικά και δεν επιράζει. Δεν έχει νόημα να δίνουμε σημασία σ’ αυτούς που δεν έρχονται. Αντί να εκτιμάμαι αυτούς που είναι ήδη μαζί μας, εδώ. Έτσι Ταρζάν φακιδομούρα;
Κι όπως φάνηκε έτσι και εξαφανίστηκε.
-Μα γιατί σε λέει Ταρζάν;

3.Η γιορτή.

Για πρώτη φορά ο Τζωρτζ ένιωσε το θυμό μέσα του να βράζει για τον κύριο Άλμπερτ. Είχε κάνει πολλά για εκείνον χωρίς να σκέφτεται και να βαρυγγωμά γιατί το άξιζε. Αλλά να τακτοποιεί και τις ερωμένες του... και μάλιστα ένα αμόρφωτο κοριτσάκι όταν άνθρωποι με αξία και προσόντα δυσκολεύονταν να βρουν δουλειά... Μα επιτέλους, τι νόμιζαν ότι ήταν;
Είχε φτάσει πια στην εξώπορτα του εργοδότη του, είχε φτάσει όμως εκεί και η Καμίλ από την άλλη πλευρά. Πήγαν να πιάσουν και οι δύο τον σύρτη της.
-Καλησπέρα, ξέρεις αν ο Άλμπερτ θα έχει γυρίσει;
-Δεν πρέπει, στις τέσσερις σχολάει από το ζωολογικό κήπο.
-Τότε θα σε πείραζε να σε προσκαλέσω στο καφέ; Για να μιλήσουμε.
-Εντάξει, η αλήθεια είναι πως πεινάω λίγο. Πήγα σε ένα ατελιέ ρούχων για δουλειά αλλά θέλουν μόνο πεπειραμένες κοπέλες. Ευχαριστώ για την πρόσκληση.

*************************************************************************
Να μιλάς με όλους και πολύ και να μη μπορείς να μιλήσεις σ’ εκείνον. Να μάθεις αυτά που του γδέρνουν την καρδιά και κρύβει με τους απότομους τρόπους του. Να σταθείς δίπλα του, να γελάσετε μαζί κι ας υποτίθεται πως τον αντιπαθείς. Α, όχι υποτίθεται, τον αντιπαθείς! Γιατί είναι απαίσιος, σε κοροϊδεύει για τις φακίδες σου και πληγώνει τα ίδια του τα αδέρφια.
-Τα ίδια του τα αδέρφια…
-Κάντυ τι λες; ρώτησε η Πάτυ.
-Τι λέω; Α τίποτα…
-Για κάποια αδέρφια έλεγες, είπε ο Άρτσυ. Του Τέρρυ τα αδέρφια;
-Α όχι, απάντησε η Κάντυ με ένα κοκκίνισμα που έλεγε ναι. Απλώς… μερικές φορές είμαι αφηρημένη.
-Μην πειράζεις την Κάντυ, είπε ο Στίαρ.
Εκείνη κοίταξε πίσω απ’ τα κεφάλια της παρέας της. Κάπου θα βρισκόταν ο Τέρυ αλλά πού; Γιατί δε συμπαθούσε ούτε τους φίλους της για να κάνουν παρέα όλοι μαζί;

*************************************************************************
Το μέρος ήταν μικρό αλλά καλαίσθητο. Της άνοιξε την πόρτα, της έσυρε την καρέκλα να κάτσει, φέρθηκε σαν τζέντλεμαν.
-Δεν έχεις συγγενείς στο Λονδίνο Καμίλ;
-Έχω τον πατέρα μου αλλά δε θα πήγαινα ποτέ ξανά να ζήσω μαζί του. Ζούσαμε στο Περπινιάν στη νότια Γαλλία. Πέρασα ευτυχισμένα χρόνια αλλά οι γονείς μου είχαν πάντα προβλήματα. Αυτός με έπεισε να πάω μαζί του στο Λονδίνο ή πιο σωστά με απήγαγε. Με απείλησε ότι θα έλεγε διάφορα στη μαμά. Έκανα όμως λάθος, μου φέρθηκε πολύ άσχημα…
-Κι αν σου έδινα ένα εισιτήριο να γυρίσεις στη Γαλλία;
-Τώρα πια είναι δύσκολο.
-Γιατί, για τον Άλμπερτ;
-Όχι φυσικά, πώς σου ήρθε αυτή η ιδέα;
-Δεν είναι και τόσο περίεργο, είστε δύο νέα παιδιά και ο Άλμπερτ είναι ένα όμορφο αγόρι.
-Δε σκέφτηκα ποτέ έτσι για τον Άλμπερτ, δε φαντάζομαι ένα μέλλον σ’ ένα σπίτι με ασβούς να μπλέκονται στα πόδια μου. Να θέλω να μαγειρέψω να πηδά πάνω μου η Πουπέ.
-Μάλιστα… κι εγώ…
-Νομίζατε ότι είχα κάτι με τον Άλμπερτ; Όχι, είμαστε τόσο διαφορετικοί… Και δε θα πήγαινα στο σπίτι του αν είχα προσέξει ότι είχε κάποιο ενδιαφέρον για μένα.
-Λυπάμαι, μάλλον σε προσέβαλα.
-Γιατί δε μου λες κάτι για σένα; ρώτησε η Καμίλ με το πιο γοητευτικό της χαμόγελο.
-Εγώ… μα εδώ εσένα προσπαθώ να βοηθήσω. Εξάλλου δεν υπάρχουν πολλά να σου πω, είμαι ένας βαρετός τύπος.
-Κι εγώ είμαι βαρετός τύπος! Η ζωή με έβαλε σε περιπέτειες αλλά η περιπέτεια είναι ωραία για λίγο. Για πολύ λίγο. Ονειρεύομαι μια απλή και ήσυχη ζωή, κάποια στιγμή να κάνω μια ωραία οικογένεια, αυτά είναι τα όνειρά μου όχι κάτι ευφάνταστο.
-Δεν είναι σωστό να μένεις με τον Άλμπερτ. Οι γλώσσες…
-Εδώ δεν είναι χωριό.
-Και δε θα σε ένιωθα ασφαλή σε κάποιο μοτέλ.
-Τότε δεν υπάρχει άλλη λύση.
-Θα κάνω αυτό που μου ζήτησες, θα σε πάρω μαζί μου. Αλλά όχι σαν καμαριέρα και θα είναι για πολύ λίγο.
-Πάμε τότε.
Του έτεινε το χέρι. Της έδωσε κι εκείνος το δικό του.

***************************************************************************
Αφού τελείωσε το μεσημεριανό θα πήγαινε στο δωμάτιό της αποζητώντας μια άλλη ησυχία, ίσως την ησυχία που λέγεται μοναξιά. Από το δρόμο της πέρασε η Σοφία.
-Σοφία…
-Ναι.
-Νομίζω πως έχω λίγο πυρετό.
Η υπηρέτρια έβαλε το χέρι της στο μέτωπο της Άνυ.
-Όχι, δεν είσαι ζεστή, καθόλου. Λοιπόν πριγκίπισσα δεν υπάρχουν άλλες δικαιολογίες, αύριο πρέπει να γυρίσεις στους φίλους σου και τα μαθήματά σου.
-Έρχεσαι λίγο μαζί μου;
Μπήκαν στο δωμάτιό της. Ευρύχωρο, φωτεινό, με στρώματα και έπιπλα σε όμορφα παστέλ χρώματα, να ονειρεύτηκε ποτέ ένα τέτοιο δωμάτιο όταν κοιμόταν στους θαλάμους του ορφανοτροφείου; Όχι, κάτι τέτοιο ήταν υπεράνω των τότε ονείρων της.
-Δε θέλω να πάω στο κολέγιο, πέντε χρόνια δεν είχα λείψει ποτέ, στερήθηκα ακόμη και διακοπές που είχα δικαίωμα να πάρω.
-Αυτό θα πρέπει να το συζητήσεις με την κυρία Κέιτλιν, αυτή παίρνει τις αποφάσεις.
-Φυσικά και θα το συζητήσω, θέλω λίγες μέρες ακόμη, μπορεί να μην έχω πυρετό, να μη βήχω, αλλά μέσα μου δε νιώθω καλά.
-Κι αυτό το αγόρι για το οποίο έγινε τόση φασαρία; Δεν ανυπομονείς να το δεις;
-Η αλήθεια είναι… πως όχι. Τον συμπαθώ ακόμα αλλά δε βιάζομαι να τον ξαναδώ. Κάπως του έχω θυμώσει.
-Κι ας μην του αρέσει αυτή η Μπετίνα;
-Υπάρχουν κι άλλα πράγματα αλλά εσύ… τόσο πολύ βιάζεσαι να με ξεφορτωθείς;
-Εγώ; Κάθε άλλο. Μάλιστα πολύ θα ήθελα να έρθεις σε μια γιορτή μαζί μου.
-Γιορτή; Τι γιορτή;
-Θυμάσαι που σου μίλησα για έναν καλό κύριο που με βοήθησε να μπω στο κολέγιο; Είναι ο φύλακας και τον λένε Μάρτιν. Με αυτόν λοιπόν μιλήσαμε πολύ, είπαμε πολλά και με προσκάλεσε να πάω αύριο στη γιορτή που ετοιμάζει ο αδερφός του για τα γενέθλιά του. Αλλά δεν είναι μόνο τα γενέθλια. Είναι η γιορτή της αγάπης. Όλοι θα φοράμε κάτι κόκκινο. Είναι στις έξι το απόγευμα και αν το επιτρέψει η κυρία Κέιτλιν … βάλε το πιο όμορφο κόκκινο φόρεμά σου και έλα. Έχω πει στον Μάρτιν πολλά για σένα.

************************************************************************
Ο Άλμπερτ είχε δώσει ένα κλειδί στην Καμίλ. Αυτό το παιδί ήταν τόσο καλοπροαίρετο και γενναιόδωρο που κάποτε θα το έσπαγε το κεφάλι του. Βρεθήκανε στο καλυβοσπιτάκι του. Η Καμίλ μάζευε τα λιγοστά της πράγματα: λίγα ρούχα, δυο χτένες, λίγα καλλυντικά (ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται).
-Σου αρέσει το Λονδίνο Καμίλ;
-Όχι και τόσο. Μου σπάει τα νεύρα που βρέχει μέρα παρά μέρα. Ρομαντική και η βροχή αλλά προτιμώ τον ήλιο, να κάθομαι σε κανένα πάρκο. Αυτό μου αρέσει πολύ. Εσύ από πού είσαι;
-Αμερικάνος. Από το Σικάγο. Αλλά κι εμένα μου αρέσει ο ήλιος. Ο ήλιος και η θάλασσα. Κάποιες φορές νοσταλγώ το σπίτι μου στη Φλόριντα.
-Θα είναι ιδανικό να μένει κανένας εκεί.
Εκείνη τη στιγμή ο Άλμπερτ άνοιξε την πόρτα.
-Για πού το σκάτε εσείς;
-Συμφωνήσαμε η Καμίλ να φιλοξενηθεί στο σπίτι μου για λίγο. Πιστεύω ότι είναι καλύτερα για όλους.
-Αφού το πιστεύεις… εσύ ξέρεις καλύτερα.
-Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία Άλμπερτ. Δε θα ξεχάσω όσα έκανες για μένα.
-Αφού θες να φύγεις καλώς. Μη νομίζεις ότι θα μείνω χωρίς παρέα. Πέρα από τη Πουπέ… (τους οδήγησε στον κηπάκο) θα έχω και τη Λαλί. Πανέμορφη δεν είναι;
Η Καμίλ έσκυψε να τη χαϊδέψει.
-Μου αρέσουν πολύ τα σκυλάκια. Είχα ένα στη Γαλλία.
-Πάμε;
-Τώρα, έρχομαι Τζωρτζ.
Περπάτησε δίπλα του. Του ψιθύρισε:
-Καλύτερα που φεύγω, εγώ, ο Άλμπερτ, η Πουπέ και η Λάλι θα ήταν μεγάλος συνωστισμός.

**************************************************************************
Να προσπαθούσε να πείσει τη μητέρα της να πάει στη γιορτή; Ρεπό στη Σοφία έδινε πάντα γιατί σπάνια τα ζητούσε. Να άξιζε τον κόπο ή θα καθόταν αμήχανη σε μια γωνιά να βαριέται; Δεν είχε αποφασίσει, μάλλον δε θα πήγαινε. Όταν κοιμήθηκε όμως είδε τον εαυτό της να χορεύει βαλς σ’ ένα φλογισμένο κόκκινο όνειρο.

4. Όλα κόκκινα.

Δεν ήταν ότι η Κέιτλιν ήταν τόσο προοδευτική για να αφήσει την Άνυ να παρεβρεθεί σε μια γιορτή με άτομα κατώτερης τάξης. Ήταν ότι είχε ενημερωθεί ότι ο αδερφός του Μάρτιν ήταν επιχειρηματίας και συμπέρανε ότι ο κύκλος του αποτελούνταν γενικά από αξιόλογους ανθρώπους και όχι παρακατιανούς. Έπειτα δυο ώρες κοινωνικοποίησης δε θα της έκαναν κακό, ούτε θα πληγωνόταν το γόητρο της οικογένειας από τη σύντομη συναναστροφή της κοπέλας με ανθρώπους που κατά πάσα πιθανότητα ούτε θα ξανάβλεπε ούτε θα την ξανάβλεπαν. Οι φοβίες της Άνυ προβλημάτιζαν την Κέιτλιν. Έβγαιναν με άλλες οικογένειες και εκείνη προτιμούσε να κάθεται με τους θετούς γονείς της αντί να συναναστρέφεται με τα παιδιά της ηλικίας της. Περιπτώσεις σαν την Ελίζα φυσικά δεν ενθάρρυναν αυτή τη συναναστροφή αλλά για όνομα του Θεού, δεν ήταν όλοι έτσι! Καταλάβαινε ότι η κόρη της ένιωθε πραγματικά ασφαλής μόνο κοντά σε εκείνο το ξανθό ορφανό κορίτσι κι αυτό έπρεπε ν' αλλάξει.
Όσο γαι την Άνυ, τι την έσπρωξε τελικά να πάει; Η ενθάρυνση της Κέιτλιν και της Σοφίας και η εικόνα της στον καθρέπτη όταν είδε τον εαυτό της με το υπέροχο άσπρο φόρεμα με τις κόκκινες λεπτομέρειες. Ήταν πολύ πιο όμορφη από εκείνες τις κοπέλες που τις βάζουν στα περιοδικά να διαφημίζουν ρούχα. Είναι κρίμα να κρύβεις την ομορφιά και να αφήνεις τέτοια φορέματα στις ντουλάπες να τα τρώει ο σκόρος.

***********************************************************************
Έβαλε το απλό μπλε φορεματάκι, έπλεξε τα καστανά μαλλιά της και πήγε στην κουζίνα να βοηθήσει τη Ρέιτσελ με το φαγητό. Έμοιαζε με μαθητριούλα, εξάλλου δεν ήταν πολλά χρόνια που τελείωσε το σχολείο. Πώς θα περνούσε λοιπόν το χρόνο της; Ψαρεύοντας τη γυναίκα που μαγείρευε και καθάριζε το σπίτι, για τον Τζωρτζ. Διαβάζοντας κανένα βιβλίο ή περιοδικό –μα δεν υπήρχε τίτποτα της προκοπής.
Για να ψάξει πάλι για δουλειά ούτε λόγος. Του είχε θυμώσει. Έμενε λίγη ώρα στο σπίτι μόνο για να ανταλλάξει μαζί της τυπικές κουβέντες και χαιρετισμούς. Όλο δουλειά, δουλειά, δουλειά… Δεν της έδινε τη σημασία που ήθελε. Άσε που σκεφτόταν να τη στείλει πίσω στη Γαλλία. Νοσταλγούσε πολλές φορές το χωριό της αλλά θυμόταν και τη μάνα της να την κυνηγά με τη σκούπα. Γι αυτή η ζωή ενός έφηβου κοριτσιού ήταν το σχολείο, οι παρέες στο διάλειμμα, το διάβασμα και το άρμεγμα των αγελάδων. Ε, η Καμίλ διαφωνούσε με αυτή την άποψη!
Άρχισε να παρατηρεί το σαλόνι. Πολύ «σωστό», σχετικά αυστηρό. Μόνο κάποια εξωτικά πολύχρωμα σουβενίρ ενταγμένα στο πλαίσιο πρόδιδαν πως ο ιδιοκτήτης τους ίσως δεν ήταν τόσο ξενέρωτος. Πριν προχωρήσει σε κάποια διατριβή μπήκε ο Τζωρτζ.
-Καλησπέρα Καμίλ, πώς είσαι; Έχεις φάει;
-Ναι, εσύ;
-Κι εγώ, δεν πεινάω.
-Ας μη φάμε τότε. Ας μιλήσουμε.
-Τι έγινε, βρήκες δουλειά, σκέφτηκες κάτι;
-Δεν το πιστεύω ότι στο μυαλό σου έχεις μόνο ένα πράγμα.
-Τι εννοείς; Για τη δουλειά; Μα Καμίλ αυτό δε σε απασχολεί; Τα οικονομικά σου. Εγώ προσπαθώ να σε βοηθήσω σ’ αυτό.
-Ευχαριστώ αλλά δεν είναι το μόνο που με απασχολεί. Αν έχει κανείς ν’ ασχολείται μόνο με τη δουλειά η ζωή του γίνεται πολύ πεζή. Κι εγώ δε θέλω άλλο η ζωή μου να είναι πεζή.
-Κάπως φιλοσοφικά έχεις δίκιο. Πρακτικά όμως;
-Πρακτικά τι αξίζει η ζωή χωρίς χαρά κι ενδιαφέρον; Αξίζει τόσο κάτι που δεν μπορεί να τα δώσει όλα αυτά;
-Όχι δε συμφωνώ. Η εργασία δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να είναι δημιουργικός, να προσφέρει στον εαυτό του, στους δικούς του αλλά και στο κοινωνικό σύνολο.
-Δεν τα καταλαβαίνω αυτά, είναι πολύ… αμερικάνικα για μένα. Σήμερα που είναι η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου η μνηστή σας τι θα ήθελε, να προσφέρετε στο κοινωνικό σύνολο ή να της προσφέρετε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο;
-Το τριαντάφυλλο. Αν υπήρχε μνηστή.
-Και γιατί δεν υπάρχει;
-Γιατί κάποιες φορές σε παρασύρει η ζωή, χάνεσαι στις υποχρεώσεις κι επίσης… κάποιες φορές τα πράγματα πάνε στραβά.
Αν δε γύριζε λίγο την κουβέντα δε θα άντεχε το βλέμμα της να τρυπά το δικό του.
-Αν εσύ έγινες λίγο αδιάκριτη θα μου επιτρέψεις να γίνω κι εγώ. Λοιπόν δεσποινίς; Νομίζω δεν έχετε κάποιον δεσμό. Γιατί;
-Γιατί δε θα ήθελα να είμαι δίπλα σε κάποιον αν δεν υπάρχει έρωτας.
-Σίγουρα πολλοί θα σ’ έχουν ερωτευθεί. Δεν έδωσες σε κανέναν μια ευκαιρία; Δε σου άρεσε κανείς;
-Κανείς. Άλλος να γίνει κάποιος φίλος σου, άλλο μνηστήρας.
-Οι πολλές απαιτήσεις δεν είναι για καλό. Αν δυσκολεύεται κανείς να αγαπήσει μπορεί να μείνει μόνος.
-Κι εσείς μείνατε μόνος γιατί είσαστε δύσκολος;
-Δεν είμαι μόνος.
-Μη μου πεις ότι δεν είσαι μόνος επειδή έχεις τους φίλους σου, τη Ρέιτσελ, τους…
-Όχι. Ένιωθα λίγο μόνος αλλά… Δεν μπορώ να είμαι μόνος μαζί σου Καμίλ. Και που κάθεσαι τώρα μαζί μου δε νιώθω καθόλου μόνος.
-Νόμιζα ότι έγινα λίγο ενοχλητική.
Έμπλεξε τα δάχτυλά του στα δικά της. Τα δικά του ανδρικά και κάπως σκούρα, τα δικά της αδύνατα και λευκά. Έγινε κατακόκκινη.
-Χρειάζεται να σου πω ότι με χαρά θα σου πρόσφερα όλα τα κόκκινα τριαντάφυλλα Καμίλ; Αλλά θα ήθελες μαζί μ’ αυτά κι εμένα; Σκέψου το. Γνωριζόμαστε τρεις μέρες μπορεί ακόμα να μην το ξέρεις πως δεν κάνω καθόλου για σένα.
-Ήμουν χαζή. Βιάστηκα να σε κάνω να μου πεις… και δεν περίμενα ότι…
-Δεν είσαι χαζή. Αν δε με πίεζες θα έκανα ένα χρόνο να μιλήσω.
Μόνο μια αγκαλιά θα καταλάγιαζε την ένταση της ψυχής φέρνοντάς τη στα σώματά τους. Τα χέρια της τυλίχτηκαν στους ώμους του και τα δικά του πίεζαν τη μέση της.
-Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να σ’ έχω εδώ χωρίς να σ’ αγκαλιάζω συνέχεια.
Ήταν ένας θερμός όχι ένας βαρετός άνδρας. Οι αγκαλιές δε λένε ψέματα.
-Τότε να γυρίσω στον Άλμπερτ.
-Ποτέ!
-Το κατάλαβα από την αρχή γιατί ήθελες τόσο να με πάρεις από εκεί. Είσαι λίγο ζηλιάρης.
-Εγώ; Αν ξέρω πως…
-Τι;
Ακούστηκαν βήματα που έφεραν απομάκρυνση αντί για το φιλί.
-Η Ρέιτσελ.
***************************************************************
Ο κύριος που την καλωσόρισε ήταν όμορφος, πανύψηλος και ευθυτενής. Απόρησε που τόσα χρόνια δεν τον είχε προσέξει ποτέ. Βέβαια, είχε το μυαλό της αλλού. Πήρε το χέρι της και το φίλησε απαλά.
-Τελικά η Σοφία δεν ήταν καθόλου υπερβολική όταν μου μίλησε για σένα. Είσαι μια αληθινή κούκλα.
-Ω ευχαριστώ.
Το σπίτι δεν ήταν ανάκτορο όμως το σαλόνι, πολύ μεγάλο και μεγαλοπρεπές με τις πρώτες νότες των βαλς άρχισε να θυμίζει αυστριακό παλάτι. Ίσιωσε την πλάτη της στο άκουσμα της μουσικής («όσο ωραία ντυμένη κι αν είναι μια κοπέλα, το καμπούριασμα την κάνει κακομοιρούλα»). Το ήξερε ότι δεν έπρεπε να προσκοληθεί στο ζευγάρι αλλά δε γνώριζε κανέναν. Το βλέμμα ενός ξανθού νεαρού μεγάλωνε τη μικρή αγωνία της: μα τι ήθελε από εκείνη; Η απορία λύθηκε όταν επιτέλους εκείνος βρήκε το θάρρος να της μιλήσει.
-Θα ήθελες να χορέψουμε;
-Παρακαλώ. Να είσαι λίγο επιεικής, δεν το έχω ξαναχορέψει.
-Δεν είναι δύσκολο, απλώς με ακολουθείς.
Και απλώς τον ακολούθησε.
-Αν και αρχάρια έχεις το ρυθμό μέσα σου. Γύρνα όμως λίγο το κεφάλι αριστερά (θαυμάσιος λαιμός!) σα να έχουμε μαλώσει λιγάκι.
Το κεφάλι στ’ αριστερά δεν τη δυσκόλεψε. Δε χρειαζόταν να κοιτάει τα πόδια ή το πρόσωπό του για να συντονιστούν. Μόνο η αίσθηση της κίνησης και του σώματος του παρτενέρ τους οδηγούσε θαυμάσια.
-Εσύ είσαι η Άνυ; Ο Μάρτιν είπε ότι η Σοφία θα έφερνε μαζί της μια πολύ όμορφη κοπέλα.
-Ναι. Κι εσένα πως σε λένε;
-Μπενουά.
-Χάρηκα.
-Κι εγώ.
Έκαναν ένα μικρό διάλειμμα από τις στοφές. Περίμενε να μιλήσει αλλά δεν της μιλούσε.
-Είναι λίγο σπάνιο το όνομά σου, είπε εκείνη τελικά.
-Ναι, είναι του παππού μου. Είμαι Γάλλος.
-Όπως και οι παππούδες μου.
-Έχουν οι Μπράουν γαλλική καταγωγή; Δεν το ήξερα.
-Ναι, μακρινή… διόρθωσε. Μήπως να ξαναχορέψουμε (να μην κάνω κι άλλη γκάφα; ).
-Ναι, ευχαρίστως.
Ήταν ψηλός με ωραίο σώμα ο Μπενουά. Είχε ξανθά μαλλιά, ίσια μα λίγο ανάκατα, διάσπαρτες φακίδες και μια μύτη λίγο μεγαλούτσικη αλλά σε αρμονία με τα άλλα του χαρακτηριστικά. Ήταν ένα ευχάριστο πρόσωπο ο ήθελε να ξαναδεί και να μιλήσει γι αυτόν στην Κάντυ.
-Μακάρι να ήταν εδώ η Κάντυ.
-Ποια είναι η Κάντυ;
-Η πιο καλή μου φίλη.
-Και γιατί δεν την έφερες κι εκείνη εδώ;
-Γιατί είναι στο κολέγιο του Αγίου Παύλου. Εγώ είμαι εδώ… ας πούμε με άδεια.
-Τι μανία κι αυτοί οι Άγγλοι να κλείνουν τα παιδιά τους σε κολέγια! (λίγο θυμωμένος ήταν πιο γλυκός). Δηλαδή θα γυρίσεις εκεί;
-Έτσι πρέπει.
-Άρα μάλλον θα αργήσω να σε ξαναδώ.
-Μικρή βάλε το παλτό σου, οι οδηγίες της κυρίας ήταν σαφείς. Είναι οχτώ και δέκα, μέχρι της εννιά πρέπει να είσαι σπίτι.
- Μα Σοφία…
-Έλα χαιρέτησε το φίλο σου και ετοιμάσου. Να τυλίξεις καλά το κασκόλ, θα ίδρωσες με τόσο χορό.
Υπάκουσε μουτρωμένη.
-Για το μόνο που χαίρομαι είναι ότι θα έχω να πω για τη γιορτή στην Κάντυ, είπε όταν ξαναμίλησε.
Η Κάντυ μελαγχολική στο δωμάτιό της προσπαθούσε να διαβάσει. Θα περίμενε όμως κι εκείνη μια έκπληξη.

5. Οι εκπλήξεις του έρωτα.

Στρογγυλά, "στρουμπουλά", πανέμορφα, κρεμασμένα και καταδικασμένα σε θάνατο αν η αφηρημένη ξανθιά δεν πρόσεχε το πλούσιο μπουκέτο έξω από την πόρτα του μπαλκονιού της. Ήξερε ότι ήταν εκεί, -δεν είχε παρατηρήσει σεντόνια να ίπτανται προς τα δωμάτια των αγοριών. Ήξερε πως προσπαθούσε να συγκεντρωθεί στη γεωμετρία διώχνοντας τις μελαγχολικές σκέψεις που παρεμβάλλονταν. Δεν είχε σημασία πώς το ήξερε. Σημασία είχε πως κόντευε να σκοτωθεί καθώς έσκυβε προσπαθώντας να τη δει να παίρνει τα τριαντάφυλλα. Ετοιμαζόταν να σφυρίξει.
Επιτέλους εκείνη πρόσεξε κάτι έξω από τα τζάμια. Σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα, έσωσε τα λουλούδια παίρνοντας τα αγκαλιά και χαϊδεύοντάς τα απαλά. Ήταν κόκκινα, κοραλλί, ροζ, κίτρινα και λευκά. Σαν τη "Γλυκιά Κάντυ"...
-Άντονι, ψιθύρισε. Πολύ χαμηλά ευτυχώς -κάποιος θα θύμωνε.
Ήταν η στιγμή που ο Τέρρυ προσγειώθηκε στο μπαλκόνι της.
-Εσύ;
-Σας οφείλω μια εξήγηση δεσποινίς, είπε κοροϊδευτικά. Σήμερα που ο Στίαρ θα έδινε ένα τριαντάφυλλο στην Πάτυ και ο Άρτσι στην Άνυ -ελπίζω όχι και στην αδερφή μου, σκέφτηκα πως ένα μικροσκοπικό κοριτσάκι μπορεί να στενοχωριέται γιατί έχει πολλές φακίδες για να του δώσει κάποιος τριαντάφυλλα.
-Να αφήσεις τις φακίδες μου ήσυχες!
-Μα να ήταν μόνο αυτό; Κι αυτή η μυτούλα η μικροσκοπική;
-Δεν το ήξερα ότι πρέπει κάποια να είναι μυτόνγκα για να αρέσει στους άνδρες! Μήπως κι εσύ που είσαι αγόρι έχεις μεγάλη μύτη; Όχι και να ξέρεις ότι το μόνο μεγάλο που έχεις πάνω σου είναι η μεγάλη σου γλώσσα!
-Ήσυχα μικρή, θέλεις να γίνεις το σκάνδαλο του αιώνα; Πάρε τα τριαντάφυλλά σου και μπες μέσα μην κρυώσεις.
Πέρασαν στο δωμάτιο.
-Είναι πολύ όμορφα, σ' ευχαριστώ, είπε η Κάντυ μετανιωμένη. Δεν ξέρω από πού τα πήρες αλλά... είναι ό,τι πιο όμορφο έχω πάρει.
Ο Τέρρυ είχε στρογγυλοκαθίσει στην σκούρα πράσινη πολυθρόνα έτοιμος ν' ανάψει τσιγάρο.
-Ε, μια στιγμή, σου επέτρεψα να μπεις αλλά δε θα μου βρωμίσεις τα πάντα με αυτόν τον απαίσιο καπνό.
-Τα έκοψα από τον ανθόκηπο του κολεγίου (ψέματα, το είχε σκάσει για να τα διαλέξει και να τα αγοράσει).
-Όχι, οι καλόγριες δε φροντίζουν τόσο τα δικά τους. Αν το έκαναν θα ήταν πιο όμορφα.
-Έπρεπε να σου κάνω ένα δώρο Κάντυ. Εσύ το αξίζεις περισσότερο από όσες πήραν σήμερα τριαντάφυλλα. Με τι θα διασκέδαζα σ' αυτό το βαρετό κολέγιο αν δεν ήσουν εσύ να μου θυμώνεις; Θυμώνεις τόσο αστεία! Κι έπειτα... καμιά δε θα ενδιαφερόταν για τα αδέρφια μου.
-Αν μαλάκωνες λίγο όλοι θα σου φέρονταν με μεγαλύτερη αγάπη. Ξέρω, θα μου πεις ότι δε σ' ενδιαφέρει, μπορεί να σου ακούγεται σαχλό αλλά η αγάπη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
-Κι εσύ θα μπορούσες να μου δώσεις αγάπη;
-Θα σου έδινα μήπως δώσεις και στους άλλους.
Σηκώθηκε, την πλησίασε και πήρε τα χέρια της στα δικά του. Ήθελε να πει κάτι αλλά ίσως ακουγόταν πρόστυχο. Άπλωσε το δεξί του χέρι στην πλάτη της παρασέρνοντάς την στην αγκαλιά του. Δε μίλησε γιατί θα έλεγε κάτι σοβαρό. Η Κάντυ άκουγε την καρδιά του, ένιωθε τη ζέστη και την αγάπη του και καταλάβαινε. Με δυσκολία την άφησε απ' τα χέρια του για να τη φιλήσει σταυρωτά και να τη καληνυχτίσει. Έφυγε σα φάντασμα.
Η Κάντυ θα κοιμόταν με τη σκέψη του και τα τριαντάφυλλα. Κι ας λένε πως τα λουλούδια το βράδυ σου παίρνουν το οξυγόνο. Μια καρδιά που χτυπάει πιο γρήγορα και δυνατά φαινόταν να είναι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο.

*******************************************************************
Οι γονείς περιμένουν τα παιδιά να γυρίσουν από τις διασκεδάσεις, τα παιδιά όμως δεν περιμένουν νυχτιάτικα τους υπηρέτες. Ήταν ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία η Άνυ πρωτοτυπούσε. Είχε βάλει το μεταξωτό της νυχτικό και τη ροζ ρόμπα και αιφνιδίασε τη Σοφία στα σκαλιά:
-Πώς ήταν η γιορτή από τότε που έφυγα;
-Μια τραγωδία, αστειεύτηκε εκείνη. Καλά ήταν, θα μπορούσε να είναι και καλύτερα αν αυτός ο φίλος σου ο Μπενουά δε ρωτούσε συνεχώς για σένα. και ο Μάρτιν μου είχε πει ότι ήταν πολύ ντροπαλός. Δεν καταφέραμε να συζητήσουμε, να πούμε τα δικά μας.
-Με γύρισες στο σπίτι και ξαναέφυγες βιαστική. Πόσο σημαντικός είναι αυτός ο Μάρτιν για σένα; Θα τον παντρευτείς; συνεχίστηκε η ανάκριση.
-Αχ Άνυ, τι σκέφτεσαι, είναι πολύ νωρίς, μόλις τον γνώρισα. Αυτό όμως που μπορώ να σου πω είναι ότι νιώθω ήδη πολύ κοντά του, έχω καταλάβει πως είναι ένας σωστός άνθρωπος και ναι, αν η μοίρα γράφει να παντρευτώ θα ήθελα να παντρευτώ αυτόν.
-Και ο Μπενουά τι ρώταγε; Και τι έμαθε;
-Όλα όσα χρειάζονταν να μάθει. Όσα θα μπορούσαν να εκθέσουν τη δεσποινίδα παραλήφθηκαν.
-Το ήξερα ότι μπορώ να σ’ εμπιστευθώ. Και μια και έχουμε τώρα έναν άνθρωπο δικό μας στο κολέγιο θα μπορούσα να ελπίζω σε κάποια ελαστικότητα;
-Για να το σκας να βλέπεις τον ξανθούλη;
-Α μα τι νόμισες; Ότι τον είδα και έτσι τον αγάπησα; Πρέπει να ξέρω όμως, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου χρειαστεί στη ζωή. Δεν ξέρω γιατί, νιώθω λίγο πιο τολμηρή, μπορεί σε είκοσι χρόνια να γίνω σαν την Κάντυ.
-Αγαπητή μου δυστυχώς ο Μάρτιν δε θέλει να μείνει για πολύ σ’ αυτή τη δουλειά. Σχεδιάζει να φύγει, αυτή είναι η τελευταία του χρονιά. Ως τώρα αρνιόταν τη βοήθεια του αδερφού του αλλά υπάρχει μια θέσει για την οποία έχει τα προσόντα και έχει και καλύτερα λεφτά. Γιατί ο Θεός να με συγχωρέσει, πολύ τσιφούτισσες αυτές οι αδερφές! Αν προχωρήσουμε μαζί θα είναι μια καλή λύση. Ευτυχώς η οικογένειά του δεν έχει προκαταλήψεις.
-Α βλέπω τα έχετε σκεφτεί όλα. Να σε ρωτήσω κάτι; Είναι όμως προσωπικό.
-Ρώτα με.
-Είναι η πρώτη φορά που νιώθεις έτσι για κάποιον;
-Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο δεμένη με κάποιον. Δεν είναι ο πρώτος που με πρόσεξε ή ο πρώτος που πρόσεξα. Και κατά τη γνώμη μου δε χρειάζεται να μείνεις με τον πρώτο που θα προσέξεις… αν δεν πιστεύεις ότι θα είναι καλός για εσένα.

********************************************************************
Δεν ήταν η πρώτη ήθελε όμως να ήταν η τελευταία. Σαν τελευταία (συνεπώς νικήτρια) δε θα είχε μεγάλο συναγωνισμό. Ο Τζωρτζ δεν ήταν από αυτούς που καυχιόνται για τις σχέσεις τους. Δεν τον ενδιέφερε να σπάσει κάποιο ρεκόρ. Οι δεσμοί του που αναλόγως της ηλικίας του θα μπορούσαν να είναι και περισσότεροι, άρχιζαν με έναν ενθουσιασμό και δεν τελείωναν στη μαύρη απελπισία αλά όταν είχε επέλθει η βαθιά φθορά, η φθορά που διευκολύνει το πέταγμα πραγμάτων και σχέσεων.
Με την Καμίλ πρώτη φορά ένιωθε τον ίλιγγο του έρωτα. Μετά την εξομολόγηση την έβγαλε για βόλτα. Της κρατούσε το χέρι, την είχε αγκαλιά, τον αναζωογονούσε με το χαμόγελο και την υφή της. Της πήρε για δώρο κάτι κομψά ασημένια σκουλαρίκια-νάρκισσους. Ήταν ακριβά, γενικά ήταν μετρημένος στα πάντα ήξερε όμως να είναι και γενναιόδωρος.
Έβαλε σε μια μεγάλη σακούλα τα αυστηρά του κοστούμια, αυτά που μαζί με το σχετικά λυπημένο ύφος του πρόσθετα δέκα χρόνια, για να τα χαρίσει στην εκκλησία.
Ήξερε ότι πολλοί θα τον θαύμαζαν. Ήξερε πως το στενό του περιβάλλον, αυτό που «ενδιαφερόταν» θα αποδοκίμαζα τα αισθήματά του για μια «φτωχή ξένη χωριατοπούλα», μια «πιτσιρίκα αμφιβόλου παρελθόντος που ήξερε καλά να του τα τρώει», μια «αριβίστρια». Δεν ήταν τρελός για να πετάξει τη χαρά από τη ζωή του για κάτι τέτοια κακεντρεχή σχόλια.

5. Αποκαλύψεις.

Χειμωνιάτικο μεσημέρι. Απ’ το παράθυρο όλα φαίνονταν χωρίς ζωή. Το χιόνι που μόλις είχε αρχίσει να πέφτει ήταν λες και επέβαλε τη σιωπή παντού, δεν εμπόδισε όμως τους ανυπόμονους χτύπους στην πόρτα. Να είχε καταφέρει να περάσει στους κοιτώνες των κοριτσιών; Από αυτόν όλα να τα περιμένεις…
-Άνυ!
-Κάντυ!
Αγκαλιάστηκαν λες και μετά το κρυολόγημα της Άνυ δεν προβλεπόταν να ξανανταμώσουν. Κάθισαν στο κρεβάτι της μικρής καουμπόισσας. Ήταν όπως τότε στο λόφο της Πόνι που κουβέντιαζαν τα δικά τους. Μόνο το περιβάλλον ήταν διαφορετικό. Ένα αυστηρό και ευρύχωρο δωμάτιο με μόνη χαρούμενη πινελιά…
-Τι πελώρια ανθοδέσμη! Ω Κάντυ μη μου πεις ότι έχεις θαυμαστή γιατί έχω κι εγώ! Πόσο ανυπομονούσα να στα πω! Αλλά πες μου πρώτη εσύ, ποιος είναι;
-Ξέρεις  Άνυ… δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για αυτό… και δεν ξέρω τι έχει μέσα στο μυαλό του γιατί σήμερα ούτε μου μίλησε λες και δεν έγινε τίποτα. Τα λουλούδια είναι απ’ τον Τέρρυ.
-Τον Τέρρυ;

***************************************************************
-Κοπέλα μου σταμάτα να πιάνεις τα αυτιά σου, θα μεγαλώσουν και θα γίνεις σαν ελεφαντάκι.
-Συγνώμη κυρία Ρέιτσελ αν σας ενοχλώ αλλά…
-Καλά, καταλαβαίνω, όλοι χαιρόμαστε όταν παίρνουμε ένα όμορφο δώρο. Με γεια σου, είναι πολύ κομψό. Ο φίλος σου έχει γούστο. Και φαίνονται και ακριβά.
-Α δε ρωτάω ποτέ πόσο κάνουν τα δώρα, δεν είναι ευγενικό, δε νομίζετε; Αν κάποιος μου χαρίσει κάτι με όλη του την καλή διάθεση δεν έχω λόγο να αρνηθώ, δε συμφωνείτε;
-Φυσικά. Αν κάποιος σου δώσει κάτι με αγάπη χωρίς να περιμένει κάτι άλλο σε αντάλλαγμα… Κάτσε να σου πω πέντε πράγματα γιατί εκεί στη Γαλλία μου φαίνεται ότι έχετε πολύ διαφορετικές ιδέες.  

******************************************************************
-Ε καλά, δεν έχει τελειώσει η μέρα, μπορεί να περιμένει μια πιο κατάλληλη στιγμή, να μην είναι μπροστά οι συμμαθητές και οι καλόγριες. Αν και εμένα αυτός ο Τέρρυ μου φαίνεται περίεργος. Είναι θρασύς, οξύθυμος, πάει γυρεύοντας για προβλήματα… Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος. Δε θα είναι η πρώτη φορά που κάνω λάθος.
-Είναι ανυπόφορος. Αλλά δεν είναι κακός, παραδέχτηκε η Κάντυ κοκκινίζοντας ξανά. Ελπίζω ο δικός σου θαυμαστής να είναι πιο εύκολος τύπος, πρόσθεσε αλλάζοντας θέμα μήπως φύγει το κοκκίνισμα.
-Στην αρχή μου φάνηκε εκνευριστικός. Με κοιτούσε τόση ώρα και δεν καταλάβαινα τι μπορεί να θέλει. Αλλά είναι ένα συμπαθητικό παιδί απλώς… πολύ ντροπαλό.
-Και ο Άρτσυ; Γι αυτόν πιστεύεις ότι έκανες λάθος;
-Α Κάντυ, μη δραματοποιείς τα πράγματα και με αγχώνεις. Ο Μπενουά δε μου ζήτησε να γίνω το κορίτσι του, δεν ξέρω αν ποτέ τον ξαναδώ όταν βγω από εδώ, δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Ο Τέρρυ όμως που ήρθε το βράδυ στο δωμάτιό σου και σου πρόσφερε λουλούδια πρέπει να σε ζητήσει σε επίσημη σχέση. Πρέπει όμως να προσέχουμε κι οι δύο, να μη βιαζόμαστε γιατί με τα αγόρια ποτέ δεν ξέρεις, είπε η Άνυ αν και ήδη ονειρευόταν να παίζει με τα κατάξανθα, ροδαλά και στρουμπουλά δουκάκια ανιψάκια της.

********************************************************************
Ένας γάμος, μια οικογένεια, πολλά παιδιά να γεμίζουν το τραπέζι, αυτές ήταν οι πρώτες εικόνες που ήρθαν στην Κέιτλιν όταν η Σοφία της μίλησε για τον Μάρτιν και τον αρραβώνα τους το επόμενο Σάββατο.
-Και πίστευα ότι αυτή η ώρα δε θα ερχόταν ποτέ, της ξέφυγε.
-Με το καλό, ευχήθηκε ο κύριος Μπομπ σκουπίζοντας διακριτικά τα δάκρυά του. Ακολουθούσε τη γυναίκα του ακόμα και στις συγκινήσεις της.
-Δε θα ξεχάσουμε ποτέ πόσο μας βοήθησες με το σπίτι και την Άνυ… Αλλά πρέπει τώρα να φροντίζεις  το δικό σου σπίτι, τους δικούς σου ανθρώπους.
-Ελάτε κυρία, δε θα φύγω αμέσως. Ο Μάρτιν ευτυχώς είναι ένας άνθρωπος που ακούει. Δέχτηκε να συνεχίσω να δουλεύω μέχρι να παντρευτούμε και να κάνουμε εφτά παιδιά. Τότε, μου είπε πρέπει να κοιτάς μόνο το δικό μας σπίτι. Δε νομίζω ότι θα μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Για να πω την αλήθεια εφτά μου φαίνονται πολλά, εγώ πέντε ήθελα, ίσως τα βρούμε στα έξι.
-Να σας τα στείλει ο Θεός. Μα πόσο χάρηκα! Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε τώρα για να σας βοηθήσουμε στο νέο σας ξεκίνημα;
-Μα κυρία δε χρειάζεται να ανησυχείτε, με έχετε ήδη βοηθήσει. Πάντα είσαστε συνεπής, δίκαιη και ευγενική μαζί μου, τι άλλο να ζητήσω; Όταν γίνει ο γάμος με το καλό πάντα θα σας γράφω τα νέα μου.    

******************************************************************
Πάντα την αναζητούσε όταν γύριζε σπίτι. Τη βρήκε στο σαλόνι. Αφού έλεγξε για τυχόν ανεπιθύμητους θεατές τη φίλησε στα χείλη και ακούμπησε το χέρι του στο λαιμό της κάτω από το αριστερό αυτί.
-Σου πάνε τέλεια. Έχεις όμορφα αυτιά, όμορφο λαιμό… δεν έχω ξαναδεί τόσο όμορφη κοπέλα.
Αποπειράθηκε να τη φιλήσει στο σημείο που πριν άγγιξαν τα δάχτυλά του. Τον άφησε αλλά και τον έσπρωξε ελαφρα.
-Ήσυχα.
Έκλεισε τα χέρια του μπροστά από το αδύνατο κορμί της. της μιλούσε σιγά στ’ αυτί.
-Πόσες φορές σκέφτηκα ότι είναι λάθος που σε έφερα εδώ. Δεν ξέρω όμως τι άλλο θα  μπορούσα να κάνω. Αν σου πλήρωνα ένα μοτέλ θα ανησυχούσα που θα ζούσες μόνη σου. Και για να σε αφήσω στον Άλμπερτ ούτε λόγος.
Γύρισε μπροστά του:
-Γιατί ήταν λάθος;
-Σου είπα, δε θα μπορούσα να σταματήσω να σε αγκαλιάζω. Κι έπειτα ό,τι θα σκέφτονταν για εσένα και τον Άλμπερτ θα μπορούσαν να το σκεφτούν για εσένα και εμένα.
-Γιατί, ποιος ξέρει ότι είμαι εδώ;
-Ξέρουν ότι φιλοξενώ μια ξαδερφούλα αλλά όλα μαθαίνονται.
-Δε με νοιάζει.
-Λίγο θα έπρεπε.
Ένωσαν τα κεφάλια τους στις κορυφές των μετόπων.
-Θα μπορούσαμε να φύγουμε, πρότεινε η Καμίλ παιχνιδιάρικα.
Χείλη και γλώσσες μπλέχτηκαν σε ένα θερμό ερωτικό φιλί. Μετά ακούστηκε μια κραυγή. Ήταν της Ρέιτσελ. Άλλες φορές ο Τζώρτζ θα ντρεπόταν και θα προβληματιζόταν. Ξαφνικά του φάνηκε πολύ αστείο.
-Θα της μιλήσω εγώ.
-Μάλλον δεν περίμενε κάτι τέτοιο.
-Όχι. Αλλά είμαι σίγουρος πως κατά βάθος σε συμπαθεί.

6. Σκέψεις για γάμο.

Κοιτούσαν τις νιφάδες του χιονιού που έπεφταν όλο και πιο παχιές.
-Θυμήθηκα το λόφο της Πόνι, θέλαμε να παίζουμε αλλά δε μας άφηναν για πολύ έξω με το κρύο. Η Αδερφή Μαρία μας φώναζε να μπούμε μέσα, ήταν πολύ πιο αγχώδης από τη διευθύντρια, θυμάσαι;
-Προτιμώ να μη θυμάμαι.
-Μα Άνυ, γιατί;
-Γιατί το παρελθόν μου στο ορφανοτροφείο μπορεί να μου στερήσει ένα καλό μέλλον Κάντυ. Δεν είμαι σαν κι εσένα, εσένα όλοι αμέσως σε συμπαθούν και σε αγαπάνε. Εσύ και στο δρόμο να μεγάλωνες θα μπορούσες να βρεις ένα Δούκα να σε παντρευτεί και να μην τον νοιάζει καθόλου. Δεν είναι το ίδιο με εμένα.
-Μα πώς μπορείς και το λες αυτό; Εμείς είμαστε σαν αδερφές. Δε διαφέρουμε σε τίποτα, σε τίποτα το σημαντικό, όσο αγαπάνε εμένα τόσο αγαπάνε και εσένα. Όλοι τους.
-Μη νομίζεις πως δεν είμαι ευγνώμων στις γυναίκες που μας μεγάλωσαν. Η Σοφία μου είχε πει πως καθετί έχει δύο πλευρές. Όλα αυτά τα χρόνια στενοχωριόμουν που δε μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπως τα περισσότερα παιδιά. Οικογένεια με μπαμπά, μαμά και ίσως και μερικά αδερφάκια. Γι αυτό αισθανόμουν δυστυχισμένη και άτυχη. Αυτή όμως είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι ότι βρέθηκα στα χέρια θαυμάσιων ανθρώπων, ποιός ξέρει πού μπορεί να πέσουν κορίτσια σαν κι εμάς. Κι από αυτή την πλευρά στάθηκα τυχερή.
-Φυσικά, είμαστε και οι δύο τυχερές Άνυ. Τυχερές γιατί έχουμε οη μία την άλλη, έχουμε τους φίλους μας να γελάμε, τους φίλους μας που πάντα θα είναι εκεί.
-Αν όμως μπορούσα να αλλάξω το παρελθόν θα γινόμουν εξαρχής κόρη των Μπράουν. Δεν ξέρεις πόσο καλά μου φέρονται, τρέχουν να μου κάνουν όλα τα χατίρια σα να ήμουν η πραγματική τους κόρη. Φυσικά θα ήσουν κι εσύ κάπου στην παιδική μου ηλικία. Η φίλη μου, η αδερφή…
-Μα γιατί να μη σε αγαπήσουν, είσαι η κόρη που πάντα ήθελαν κι εσύ θα τους έχεις φέρει πολύ χαρά.
-Πώς άντεξες με τους Ράγκαν Κάντυ; Εγώ και μόνο που ακούω τη φωνή της Ελίζας και μόνο που αντιλαμβάνομαι τη σιλουέτα της στους διαδρόμους αρρωσταίνω.
-Μη συγχύζεσαι φίλη μου. Μη της δίνεις σημασία, αυτή μόνο λόγια ξέρει να λέει, δεν μπορεί στ’ αλήθεια να σε βλάψει.
-Δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση σου.
-Τίποτα λιγότερο απ’ ό,τι έκανα εγώ. Ήμουν τόσο μικρή και πίστευα πως στο σπίτι των Ράγκαν θα έκανα μια νέα καλή φίλη… Αλλά ποιος δεν έχει προβλήματα στη ζωή του; Η Ελίζα και ο Νηλ είναι πολύ ασήμαντοι για να αφήσουμε να μας επηρεάζουν. Είμαστε μεγάλες κοπέλες, όχι μικρά κοριτσάκια πια.
Η Άνυ άρχισε να γελά.
-Άνυ τι συμβαίνει, γελάς μαζί μου;
-Κοίτα εκεί, ο Στίαρ είναι αυτός;
-Α ναι, δοκιμάζει την καινούργια του εφεύρεση.
-Και τι εφεύρεση είναι αυτή; Πράσινα μπαλάκια που χοροπηδούν;
-Α όχι, αν είμαστε πιο κοντά θα έβλεπες ότι είναι χελωνάκια. Τα «ιπτάμενα χελωνάκια» ήθελε να τα κάνει δώρο στην Πάτυ.
-Τα μισά έχουν εξοντωθεί, κοίτα ένα χτύπησε στον τοίχο. Ο καημενούλης προσπαθεί να τα ξανακάνει να πετάξουν! Δεν πιάνουν οι εφευρέσεις του αλλά φαντάζομαι ότι είναι πολύ απλό να έχεις σχέση με τον Στίαρ. Δεν τον ενδιαφέρουν οι άλλες κοπέλες. Λες η Πάτυ να εκτιμήσει το δώρο του;
-Φυσικά, η Πάτυ λατρεύει τα χελωνάκια.
-Α εγώ όχι, οι γάτες ή τα μικρά σκυλάκια μου αρέσουν, τις χελώνες σιχαίνομαι να τις πιάνω.

*********************************************************************
Σε γνωρίζουν χρόνια. Φροντίζουν εσένα, φροντίζουν το σπίτι σου –δεν έχει σημασία που πληρώνονται για αυτό. Με τον καιρό οι οικονόμοι γίνονται κάτι σα φτωχές συγγενείς. Παραπεταμένες ίσως αλλά φυσικά και έχουν γνώμη και λόγο για τη ζωή σου. Το να κρατάς μυστικές τις αισθηματικές σου περιπέτειες είναι ανήκουστο. Βέβαια έχουν την αξιοπρέπεια να μη στο λένε, να μην παραπονιούνται. Για τη δυσαρέσκειά τους μιλάει το επιτιμητικό βλέμμα και τα σφιγμένα χείλη.
-Έφερα την Καμίλ εδώ μόνο για να τη φιλοξενήσω, όχι με σκοπό να κάνω σχέση μαζί της.
Φωνή σταθερή, τόνος καθόλου απολογητικός, θα έλεγε κανείς πως είναι το αφεντικό.
-Φέρατε στο σπίτι ένα κορίτσι που δε γνωρίζατε, μια φίλη του Άλμπερτ; Ξέρετε με τι περίεργο κόσμο συναναστρέφεται, η κίνησή σας ήταν πολύ ριψοκίνδυνη.
-Έλα τώρα Ρέιτσελ, σου κάνει για εγκληματίας;
-Μου κάνει να ραγίζει καρδιές και να αφήνει πίσω της ερείπια.
-Είχα ξεχάσει πόσο μελοδραματική μπορεί να γίνεις.
Η κυρία Ρέιτσελ είχε αυστηρά χαρακτηριστικά αλλά μάλλον διάβαζε πολλές νουβέλες.
-Ακόμα και οι εγκληματίες δεν το γράφουν στο μέτωπο πως είναι τέτοιοι.
-Ναι αλλά η Καμίλ είναι καλό κορίτσι. Ευγενικό, ευχάριστο, πρόθυμο, χαρούμενο…
-Το έβλεπα πως σας έχει μαγέψει απλώς τη φανταζόμουν περισσότερο με τίποτα άχρηστους φοιτητές.
-Και δε χαίρεσαι για εκείνη που δεν είναι με κάποιον άχρηστο φοιτητή;
-Το σκεφτήκατε καλά; Μα είναι ξένη…
-Δεν είναι και από καμιά εξωτική χώρα. Και βρίσκω την προφορά της χαριτωμένη.
-Και πολύ μικρή…
-Όχι και τόσο, είναι μόνο λίγο μικροκαμωμένη, πολλές στην ηλικία της έχουν ήδη παντρευτεί.
-Και φαντάζεστε δηλαδή κάποιο μέλλον μαζί της;
-Ναι ένα μέλλον στη Φλόριντα. Θα ήταν το ιδανικό μέρος για μας. Πολύ κάθισα στο Λονδίνο.
-Και ο Άλμπερτ;
-Ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα ο Άλμπερτ είναι ολόκληρος άνδρας πια. Μπορεί οι παρέες του ή η ζωή του να μη μας αρέσουν αλλά είναι οι δικές του επιλογές. Ήταν λάθος μου να βάλω τον εαυτό μου στο ρόλο του κηδεμόνα του. Δεν είμαι και τόσο μεγαλύτερος για να κάνω τον πατέρα του. Πάντα θα είμαι δίπλα του εφόσον και ο ίδιος το επιθυμεί. Κι αν δεν είμαι κοντά του ως φυσική παρουσία τα ταχυδρομεία και τα τηλέφωνα για κάποιον λόγο υπάρχουν στη σημερινή εποχή.
-Μα…
-Στο μέλλον μου στη Φλόριντα θα είσαι και εσύ Ρέιτσελ εκτός αν έχεις λόγο να μείνεις στο Λονδίνο φυσικά.
-Το συζητάτε, μου έχει τρυπήσει τα κόκκαλα αυτή η υγρασία, μουρμούρισε.

********************************************************************
-Να φωνάξουμε τον Στίαρ; Στίιιιιιαρ!
-Α Κάντυ σταμάτα, μην κάνεις σαν άγρια. Κλείσε το παράθυρο, κρυώνω.
Πότε ήταν που έβγαζαν τα κεφάλια τους έξω όταν χίονιζε να εισπνεύσουν τον φρέσκο αέρα;
-Με συγχωρείς Άνυ το ξέχασα ότι μόλις ανάρρωσες. Είναι που σε είδα πιο όμορφη, καλύτερα από ποτέ.
-Δεν πειράζει Κάντυ.
-Δε θες να δεις τα παιδιά;
-Θα τα δω αύριο, δε θα βγω σήμερα στο προαύλιο με τόσο κρύο. Υποσχέθηκα στη μητέρα να προσέχω.
-Ο Άρτσι όλο μιλούσε για σένα.
-Κι εγώ τον σκεφτόμουν. Τώρα δεν ξέρω αν θα χαρώ να τον ξαναδώ. Τον αγαπάω αλλά… νιώθω ότι δεν είναι όλα όπως θα ήθελα. Πιο πολύ θέλω να ξαναδώ τον Μπενουά. Με τον Μπενουά δεν ανησυχώ αν του αρέσει άλλο κορίτσι, δεν νιώθω πως πρέπει να δώσω εξηγήσεις, μόνο χορεύουμε και δε μιλάμε πολύ. Θα πρέπει να περιμένω όμως.
-Δύο μήνες μέχρι τις ανοιξιάτικες διακοπές. Αν τον δεις.
-Δύο μήνες… Είναι πολύ.
-Ο χρόνος περνάει γρήγορα Άνυ.

*************************************************************************
Ο Τζωρτζ χτύπησε την πόρτα του δωματίου που προσωρινά ήταν της Καμίλ.
-Λοιπόν;
-Μίλησα στη Ρέιτσελ και έχει μόνο μια λύση.
-Να με πετάξετε στο δρόμο με αυτόν τον χιονιά;
-Χαζούλα. Σου είπα ότι σε συμπαθεί. Μάλιστα εδώ και καιρό ήθελε να με δει παντρεμένο. Απλώς της αρέσει να είναι σχολαστική. Μου είπε ότι το σωστό θα ήταν να παντρευτούμε αντί να συγκατοικούμε.
-Δε… δε μου φαίνεται άσχημη η ιδέα της.
-Αυτές δεν είναι αποφάσεις που παίρνονται έτσι. Εμένα μόνο καλό θα μου έκανε να έχω μια γυναίκα σαν κι εσένα. Εσένα θα σου άρεσε να νοικοκυρεύεις το σπίτι, να αλλάζεις πάνες και να τρέχεις πίσω από πιτσιρίκια κάθε μέρα; Η συζυγική ζωή έχει ευθύνες.
-Για να δούμε… τις δουλειές του σπιτιού έτσι κι αλλιώς τις κάνω. Και παιδιά… κάποτε θα έκανα παιδιά. Είμαι μοναχοπαίδι έτσι πάντα σκεφτόμουν να κάνω δύο τουλάχιστον. Δεν είναι ωραία η μοναξιά. Και μετά υπάρχουν και τα καλά. Θα πηγαίναμε και θα χορεύαμε στις γιορτές των φίλων σου μαζί.
-Ναι. Δεν είναι κακό να γελάει ο κόσμος.
-Τόσο άσχημα χορεύεις;
-Έχω να χορέψω πολύ καιρό.
-Με τέτοια ντάμα που θα έχεις δε θα γελάει.
-Τα κάνεις όλα να φαίνονται πολύ απλά.
-Μήπως εσύ σκέφτεσαι πολύ και γι αυτό δεν παντρεύτηκες;
-Δεν παντρεύτηκα γιατί δεν είχα γνωρίσει κάποια σαν κι εσένα Καμίλ.
-Λοιπόν, να μαι!
-Ένας γάμος τόσο γρήγορα πιστεύεις ότι θα μπορούσε να πετύχει;
-Φυσικά και οι γονείς μου παντρεύτηκαν μόλις γνωρίστηκαν.
-Και ο πατέρας σου σε άρπαξε και το έσκασε στο Λονδίνο αυτό δε μου είπες;
-Ναι, αλλά τα πρώτα χρόνια ήταν ευτυχισμένα.
-Είπα στη Ρέιτσελ ότι θα μετακομίζαμε στη Φλόριντα, συγνώμη που δε στο είπα.
-Δηλαδή αν παντρευτούμε θα πρέπει να ξαναφύγω;
-Μου είχες πει ότι δε σ’ αρέσει το Λονδίνο.
-Από τότε που σε γνώρισα του βρίσκω και κάτι καλό.
-Ούτε της Ρέιτσελ αρέσει. Εννοείται πως αν πάμε στη Φλόριντα δε θα εγκαταλείψω τη Ρέιτσελ.
-Είσαι καλός. Η κυρία Ράγκαν φερόταν απαίσια στου υπηρέτες.
-Μα μια οικονόμος δεν είναι απλώς υπηρέτρια. Είναι κάτι… σαν διευθύντρια των υπηρετριών. Η κυρία Ράγκαν λάτρευε την Ντόροθυ την οικονόμο της στην Αμερική. Είχαν τον ίδιο στριμμένο χαρακτήρα.
-Αγαπούσε κάποιον η κυρία Ράγκαν;!
-Ναι, την Ντόροθυ που ήταν το ίδιο ανυπόφορη. Λοιπόν θα σε αφήσω τώρα. Θα πρέπει να το σκεφτώ όπως και εσύ πρέπει να το σκεφτείς. Ο γάμος αλλάζει τη ζωή της γυναίκας όχι του άνδρα.
-Εεεεε… τι εννοείς; διαμαρτυρήθηκε η Καμίλ.
Ότι αν παντρεύονταν αυτός θα εξακολουθούσε να έχει τις συνήθειες του εργένη; Ή πόρτα όμως είχε ήδη κλείσει απαλά.

7. Η πρόταση.

Η Κάντυ προχωρούσε στους διαδρόμους του οικοτροφείου. Και η ζωή προχωρούσε. Μήπως ήταν λάθος της να νοσταλγεί το ορφανοτροφείο; Μπορούσε όμως να κάνει κι αλλιώς; Εκεί είχε στερήσεις κι αγάπη. Εδώ τα πάντα ήταν πλούσια αλλά πιο ψυχρά κι απ’ το κρύο αυτής της μέρας. Οι μαθητές έξω ήταν ελάχιστοι μόλις όμως έστρωνε το χιόνι θα μαζεύονταν να φτιάξουν χιονάνθρωπους και να το πετάνε σε μπάλες ο ένας στον άλλον. Οι καλόγριες θα τους φώναζαν να επιστρέψουν στα δωμάτιά τους. Δεν τις ένοιαζε αν θα κρύωναν, τις ένοιαζε να μην παίζουν.
Έφτασε στο δωμάτιο της Πάτυ και έκανε να χτυπήσει την πόρτα. Όχι, τέτοια ώρα η φίλη της θα διάβαζε. Θα την δεχόταν με χαμόγελο γιατί ήταν πάντα ευγενική όμως ήξερε πόσο την άγχωνε ο χρόνος που είχε για μελέτη. Ήθελε να είναι πάντα άψογη.
Κατέβηκε την πόρτα που οδηγούσε στο προαύλιο. Ίσως έβρισκε κάποιον φίλο εκεί.

********************************************************************
-Γιατί δε μιλάς εσύ;
-Γιατί σκέφτομαι. Ο Τζωρτζ μου είπε να σκεφτώ.
Έκανε μεγάλη παύση πριν προσθέσει:
-Για το γάμο μας.
-Και τι να σκεφτείς; Δεν ήταν αυτός ο σκοπός σου; Μια χαρά τον τύλιξες.
Η Καμίλ κοίταξε την οικονόμο με κάποια έκπληξη.
-Ναι με τον τρόπο μου ίσως να του πέρασα στο μυαλό ότι είμαι η μία για εκείνον.
Η οικονόμος άπλωσε απαλά το χέρι στην πλάτη της.
-Δεν το λέω για κακό. Εκεί που φτάσαμε ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει. Καλά έκανες. Να μη μείνεις μόνη σαν κι εμένα.
-Μην το λέτε αυτό κυρία Ρέιτσελ κι εσείς μπορείτε να βρείτε κάποιον να μην είστε μόνη. Στο χωριό μου μία παντρεύτηκε μετά τα τριάντα. Και μία άλλη δεν ξέρω πόσο ήταν αλλά λέγανε πως ήταν σαράντα οχτώ.
-Αυτές οι ιστορίες από το χωριό σου… Εγώ είμαι μεγαλύτερη κοριτσάκι μου.
-Και πρέπει να ξέρει την ηλικία σας ο γαμπρός; Να μην τη λέτε εσείς είστε ακόμα ακμαία. Φέτος είναι η χρονιά των μεγάλων ερώτων που έρχονται κεραυνοβόλα και ξαφνικά. Εκεί που κανένας δεν περιμένει ότι θα ερωτευθεί και θα τον ερωτευθούν.
-Α ναι, και ποιος το λέει αυτό;
-Το διάβασα στον Καζαμία.
-Εμένα πέρασε η σειρά μου. δεν είμαι όμως μια γυναίκα δυστυχισμένη. Μου αρέσει η δουλειά μου, έχω τις παρέες μου, τα ανίψια μου που πάντα μου γράφουν από την Αμερική…
-Όταν πάμε στη Φλόριντα θα μπορείτε και να τα βλέπετε.
-Ναι, εκεί μένουν. Ο Τζωρτζ έχει ήδη πάρει την απόφασή του, μην αμφιβάλλεις για αυτό.
-Μου είπε ότι ο γάμος δεν αλλάζει τη ζωή ενός άνδρα, τι εννοούσε, ότι αν παντρευτούμε μετά θα μπορεί να βλέπει όποια θέλει σαν ελεύθερος;
-Έτσι είναι οι άνδρες. Αλλά ο Τζωρτζ… δε νομίζω. Εσύ με θέλεις μαζί σας στην Αμερική;
-Ναι γιατί όχι κι εσείς θέλετε να γυρίσετε… Και κάνουμε καλή παρέα, έτσι δεν είναι;

********************************************************************
Το χιόνι έπεφτε τώρα μπόλικο μπόλικο. Η Κάντυ στάθηκε στον ανοιχτό χώρο, άνοιξε τα χέρια και έκλεισε τα μάτια. Αν την σκέπαζε θα γινόταν ένα άγαλμα με φουντωτά κοτσίδια.
-Σου άρεσαν τα λουλούδια του αδερφού μου;
Είδε απέναντί της ένα μικρό χλωμό προσωπάκι, ένα κορίτσι ήσυχο και σοβαρό που προσπαθούσε να μη γελάσει. Ναι Κάντυ ακόμα και τα πιο ντροπαλά παιδάκια γελάνε μαζί σου!
-Εσύ ξέρεις ότι…
-Από το δωμάτιό μου τα κατέβασε.
-Αλήθεια; Λοιπόν χαίρομαι που κατά κάποιο τρόπο είμαστε γειτόνισσες. Σε λίγο, αν δεν είχα ακόμα τα λουλούδια δηλαδή, θα νόμιζα ότι το είχα δει στον ύπνο μου.
Ο Τέρρυ πλησίασε και ακούμπησε τον ώμο της αδερφής του.
-Ε μικρή, καλά θα κάνεις να του δίνεις.
-Μα πώς μιλάς έτσι στην αδερφή σου.
-Με συγχωρείτε δεσποινίς φακιδομούρα αλλά πιστεύω πως είστε κακή επιρροή για μια μελλοντική δούκισσα. Με όλο το σεβασμό δε ήθελα η μικρή μου αδερφούλα να μπαινοβγαίνει σαν Ταρζάν στα δωμάτια των αγοριών ούτε να κάνει παρέα με ανεγκέφαλους δανδήδες όπως ο Άρτσι.
-Θα σταματήσεις, ούτε που έχω μιλήσει από τότε με τον Άρτσι.
-Εγώ είδα ότι σε παρασυμπάθησε.
-Εξεπλάγην που δεν είμαι άξεστη όπως εσύ.
-Μπα! Πολύ γλώσσα βγάζεις αδερφούλα. Άρχισε κιόλας η κακή επιρροή.
-Ο Άρτσι είναι καταπληκτικό παιδί, όπως και όλοι μου οι φίλοι, διέκοψε η Κάντυ. Κρίμα που δεν μπορείς να το δεις και μένεις μόνος σου.
-Δεν είναι μόνος του ο Τέρρυ, δεν κάνετε παρέα; Μάλιστα του αρέσει τόσο η παρέα σου που θέλει να είναι συνέχεια μαζί σου. Γι αυτό πάω στο δωμάτιό μου να σας αφήσω μόνους.
Οι νιφάδες έπεφταν στη μυτούλα, στα μάγουλα και παρόλα αυτά τα ένιωθε ζεστά. Χιόνιζε πάρα πολύ, μπορεί ο Τέρρυ να μην πρόσεχε ότι…
-Κάντυ! Έγινε ένα μαγικό και εξαφανίστηκαν οι φακίδες σου!

*****************************************************************
Την έσυρε στην κρεβατοκάμαρά του, της άνοιξε την πόρτα και μετά την έκλεισε πίσω του.
-Τι με ήθελες;
-Για αυτό που σου είπα να σκεφτείς το σκέφτηκες καθόλου;
-Εσύ το σκέφτηκες;
-Εγώ δεν έχω πολλά να σκεφτώ. Είχα συνηθίσει την εργένικη ζωή και ό,τι συνηθίζεις δεν το εγκαταλείπεις εύκολα. Μαζί σου όμως ξέρω ότι θα περνάω ωραία γι αυτό και περιμένω μόνο τη δική σου απάντηση.
-Ήταν δηλαδή μια πρόταση γάμου; Οι προτάσεις δεν έχουν δαχτυλίδια, σαμπάνιες…
-Ήταν μια πρόταση που ήθελα να σκεφτείς καλά. Αν όμως θέλεις να γονατίσω…
Γονάτισε, της άγγιξε τη γάμπα και της φίλησε το γόνατο.
-Τζωρτζ!
-Μην κάνεις έτσι, μεταξύ των συζύγων πρέπει να υπάρχει οικειότητα.
Τώρα ήταν όρθιοι και οι δύο. Την πήρε στην αγκαλιά του και τη φίλησε. Την ξάπλωσε στο κρεβάτι και συνέχισε να τη φιλά. Στο στόμα, στα μάγουλα, στο αυτί, στο λαιμό με το δεξί χέρι στο μηρό της. μούδιασε από την ορμή του. Τον απώθησε απαλά.
-Τζωρτζ!
Ο Τζωρτζ σηκώθηκε, την κοίταξε και έφυγε.

*********************************************************************
Τώρα πώς έγινε πάλι αυτό; Γιατί την κύκλωναν τα χέρια του και γιατί χανόταν στη ζεστασιά του μάλλινου πουλόβερ του (ο Τέρρυ ήταν πολύ άνδρας για να φορά παλτό στο καταχείμωνο). Λοιπόν, κάποια στιγμή την τράβηξε πάνω στο σώμα του και εκείνη ήθελε να ζεσταθεί. Ναι, αυτό ακριβώς, το κρύο φταίει! Περπατούσαν κατά τη μικρή συστάδα των ροδόδεντρων.
-Εσύ έχεις αδέρφια Κάντυ;
-Φυσικά. Έχω δέκα δεκαπέντε αδέρφια, μπορεί τώρα να έχουν γίνει και περισσότερα.
Γιατί του τα λέει τώρα αυτά; Γιατί τον εμπιστεύεται;
-Αλήθεια; Τότε εξηγείται που είσαι λίγο λωλή. Εγώ τρία έχω και δεν τα βγάζω πέρα μαζί τους, μην κοιτάς που τα μικρά είναι υποτίθεται ήσυχα.
-Τι σου έκαναν, δε στέκονται σούζα σε κάθε διαταγή;
-Πολύ θα ήθελα να γνωρίσω τους γονείς σου που έκαναν δεκαπέντε παιδιά.
-Τέρρυ δεν το ξέρεις; Δεν είμαι από καμιά καλή οικογένεια, μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο. Το πώς βρέθηκα εδώ είναι μια μεγάλη ιστορία.
-Σε ορφανοτροφείο; Δεν πειράζει είδαμε και τις καλές οικογένειες. Πιο φοβερές μου φαίνονται οι χιλιάδες φακίδες σου. Και ξέρεις κάτι που δε στο έχω πει; Μου αρέσουν οι μεγάλες ιστορίες.
-Θα σου την έλεγα αλλά φοβάμαι ότι είσαι πολύ ψυχρός για να καταλάβεις.
-Τώρα δηλαδή νιώθεις ψύχρα;
-Όχι γιατί το μάλλινο είναι καλής ποιότητας.
-Τι ωραία που το καταλαβαίνεις! Θα μου άρεσε το κορίτσι μου να εκτιμά την καλή ποιότητα στα μάλλινα. Κι επίσης δε θα με πείραζε να έχει μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο.
Τη φίλησε ενώ το χιόνι συνέχισε να πέφτει…

**************************************************************
-Έχεις θυμώσει μαζί μου;
-Καμίλ, έλα εδώ.
Άπλωσε το χέρι του στην πλάτη της.
-Γιατί να θυμώσω; Το σφάλμα είναι όλο δικό μου που συμπεριφέρομαι σα να είμαστε ήδη παντρεμένοι ενώ εκκρεμεί μια απάντηση. Θέλεις να με παντρευτείς;
-Μ’ αγαπάς;
-Σ’ αγαπώ.
-Τότε η απάντηση είναι ναι. Θέλω να σε παντρευτώ.

8. Αναμνήσεις από το ορφανοτροφείο.

Η Άνυ είδε τον Άρτσι το επόμενο πρωί στην αίθουσα των μαθημάτων. Εκείνος την πλησίασε χαμογελώντας και πήρε για ελάχιστα δευτερόλεπτα τα χέρια της στα δικά του –αυτό μπορούσε να κάνει παρουσία συμμαθητών. Την χαιρέτησε κι εκείνη ανταπέδωσε δειλά. Της φάνηκε τόσο όμορφος και αθώος που χαμήλωσε το βλέμμα και αμέσως πήγε και κάθισε δίπλα στην Κάντυ.
-Χθες γύρισα στο δωμάτιό σου αλλά δεν ήσουν εκεί.
-Με συγχωρείς Άνυ αλλά νόμιζα ότι μετά τη συζήτησή μας ήθελες μόνο να ξεκουραστείς.
-Ναι αλλά μετά βαρέθηκα και ήθελα να σε ξαναδώ. Εσύ πού ήσουν;
-Με τον Τέρρυ στα ροδόδεντρα απάντησε η Κάντυ κοκκινίζοντας ολόκληρη.
Τον έψαξε με τα μάτια. Όχι δεν είχε έρθει –δεν του άρεσαν τα μαθήματα.
-Με αυτό το κρύο; Με τόσο χιόνι; Αχ Κάντυ νομίζω πως σου αρέσει πολύ!
Η αδερφή Σάντρα πέρασε απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα κι άρχισε να σβήνει τον πίνακα –πάντα το έκανε αυτό είτε ο πίνακας ήταν γραμμένος είτε όχι.
-Ήταν μια τυχαία συνάντηση. Έχω να σου πω πολλά. Ίσως του είπα και κάποια πράγματα που δεν έπρεπε…
-Δεσποινίς Γουάιτ σταματήστε παρακαλώ αν δε θέλετε να καθίσετε μόνη σας στο τελευταίο θρανίο, πρόσταξε η καθηγήτρια.
Μάλιστα, όλες οι παρατηρήσεις απευθύνονται στη δεσποινίδα Γουάιτ. Λες και οι άλλοι δε μιλούν!

***********************************************************************
Η Καμίλ ζούσε μέσα σε ένα όνειρο. Ξυπνούσε αργά, βοηθούσε με χαρά την κυρία Ρέιτσελ στο μαγείρεμα γιατί συζητούσαν πολύ και έθαβαν μαζί την αγγλική κουζίνα, διάβαζε κανένα από τα βιβλία του αγαπημένου της ή ακόμα καλύτερα της οικονόμου νέας της φίλης και μετά περίμενε τον Τζωρτζ να τον φιλήσει και να περάσει την υπόλοιπη μέρα μαζί του. Αν οι μέρες ήταν ηλιόλουστες θα έβγαινε για καμιά βόλτα μόνη της μέχρι να έρθει αλλά έκανε πολύ κρύο έτσι η μόνη σοβαρή της δραστηριότητα μετά από μέρες εκείνο το πρωί ήταν να μαζέψει το χιόνι έξω από το παράθυρό της για να φτιάξει έναν μικρό χιονάνθρωπο. Μπήκε βέβαια παγωνιά στο δωμάτιο αλλά κι αυτή της φάνηκε ωραία παγωνιά όχι όπως τότε στο χωριό που η μάνα της άνοιγε το χειμώνα τα παράθυρα τάχα για να ανανεωθεί ο αέρας αλλά στην πραγματικότητα για να την κρυώσει.
Ο Τζωρτζ μπήκε στο σπίτι με τσάντες και πακέτα.
-Αγάπη μου τι είναι όλα αυτά;
-Η δεσποινίς δε ζήτησε δαχτυλίδια και σαμπάνιες; Στα έφερα λοιπόν!
-Αλήθεια, για να δω…
-Όχι το δαχτυλίδι θα το δεις τη στιγμή που πρέπει, στον αρραβώνα μας. Για αυτό τα πήρα όλα αυτά, τι νόμιζες; Τη σαμπάνια όμως μπορείς να τη δοκιμάσεις, η γνώμη μιας Γαλλίδας μετράει.
-Να σου πω την αλήθεια δεν πίνω πολύ.
Ο Τζωρτζ όμως άνοιξε το μπουκάλι λερώνοντας με αφρό τα χαλιά.
-Πάλι καλά. Να πίνεις είναι μια πολύ κακιά συνήθεια. Μπορούμε όμως να πίνουμε σε εξαιρετικές περιπτώσεις.
-Λοιπόν πώς σου φαίνεται;
-Πολύ καλή. Ναι, θα έλεγα πολύ καλή.
Μήπως ήταν δυνατή; Φτάνει μια γουλιά να σε μεθύσει; Ή μήπως δεν ήταν η σαμπάνια;

***********************************************************************
Μα τι λέγανε τόση ώρα; Χθες δεν τα είχανε πει; Τι μπορεί να έγινε «από χθες το βράδυ μέχρι σήμερα το πρωί» όπως αναρωτήθηκε ο Στίαρ;
-Δε σε πειράζει που του μίλησα για το ορφανοτροφείο;
-Του είπες ότι μεγαλώσαμε μαζί εκεί;
-Όχι φυσικά.
-Τότε δε με πειράζει.
Το βλέμμα της Άνυ έκανε μια βόλτα στο προαύλιο. Τώρα στεκόταν στον Άρτσι ή στο στολισμένο με χιόνια τοπίο;
-Στο ορφανοτροφείο τον φοβόμουν αυτόν τον καιρό. Τον χειμώνα κάποια παιδάκια αρρώσταιναν, ανέβαζαν πυρετό… Δεν είχαμε φάρμακα, η κυρία Πόνι και η αδερφή Μαρία προσπαθούσαν μόνες τους… Κι εγώ φοβόμουν το χειρότερο.
-Όλα τα παιδάκια κολλάνε ιώσεις, δε θα έπρεπε να ανησυχείς. Κι εμείς βοηθούσαμε πάντα.
-Σε καταλαβαίνω Κάντυ. Οι γονείς μου φταίνε που σε πίεσαν για να μην αποκαλυφθεί η καταγωγή μου αλλά μην τους παρεξηγείς, θέλουν το καλύτερο για μένα. Φτάνει όμως μια στιγμή που η καρδιά σου σου λέει και σου ζητά να τον εμπιστευθείς. Αυτόν που διάλεξε. Είσαι σίγουρη όμως ότι ο Τέρυ αξίζει την αγάπη σου; Καμιά φορά δεν την αξίζουν ούτε κάποιοι που φαίνονται καθόλα αξιοπρεπείς.
-Α μη μιλάς έτσι για τον Τέρυ Άνυ, σε παρακαλώ!
-Εσύ μιλούσες χειρότερα.
-Ναι αλλά τώρα… αναθεώρησα.
Ήταν μια νέα λέξη που είχε μάθει και της άρεσε. Περιττό να αναφέρουμε ότι είχε πάρει πάλι το χρώμα της ώριμης ντομάτας.
-Η μητέρα είναι πολύ αισιόδοξη που πιστεύει ότι ένα τέτοιο μυστικό ποτέ δε θ’ αποκαλυφθεί.
-Για τον Τέρυ;
-Αχ Κάντυ πάλι είσαι αφηρημένη.
-Μα επειδή μιλούσαμε για τον Τέρρυ… Τι σημασία έχει Άνυ αφού τον Άρτσι δεν τον νοιάζει το ορφανοτροφείο;
Το βλέμμα της Άνι έγραφε «και ποιός μίλησε για τον Άρτσι» αλλά η Κάντυ ήταν πολύ αφελής για να το διαβάσει.

**********************************************************************
Η ωραία μυρωδιά που ερχόταν από την κουζίνα προδιέθετε την Καμίλ για μια γευστική ηδονή όμως η απειλητική κυρία Ρέιτσελ με τις κουτάλες στα χέρια σαν όπλα και το σώμα σε θέση μάχης της έκοψε κάθε προσμονή.
-Μην τολμήσεις να βοηθήσεις!
-Μα… για να φάω ήρθα.
-Κι αυτό θα γίνει στην ώρα του. Πρέπει να μάθεις να περιμένεις.
-Μα το φαγητό είναι για να το τρώμε.
-Στην ώρα του. Όταν όλα θα είναι έτοιμα για τον αποψινό σου αρραβώνα.
-Αρραβωνιάζομαι σήμερα;
Ο Τζωρτζ μπήκε σοβαρός.
-Ναι, αν δεν έχεις αντίρρηση. Αν ήμασταν στην Αμερική θα καλούσα περισσότερο κόσμο αλλά εδώ δύο φίλοι μας φτάνουν . Ξέρω ότι κι εσύ εδώ δεν έχεις πολύ δικούς σου ανθρώπους.
Συλλογίστηκε. Με την Τίνα, συνάδελφό της όταν δούλευε στους Ράγκαν κάνανε πολύ παρέα αλλά ήταν στην Κορνουάλλη. Η φίλη της η Σάντι τώρα ζούσε στη Σκωτία. Ο Άλαν θα μπορούσε να έρθει αλλά δεν τον ήθελε, ήταν ανόητος.
-Αρραβωνιάζομαι, τι καλά!
-Έχεις κανένα καλό φουστανάκι; Όχι κάτι πολύ επίσημο.
-Θα είμαι πολύ όμορφη απόψε στο υπόσχομαι.
-Δε θα χρειαστεί πολύ προσπάθεια.
Αγκαλιάστηκαν.
******************************************************************
-Οι δεσποινίδες δε θα μας καταδεχτούν ούτε στο δεύτερο διάλειμμα;
Η Αν φίλησε τον Άρσι σταυρωτά. Πίσω του ήταν η Πάτυ με τον Στίαρ.
-Μας συγχωρείτε αλλά η Κάντυ… είχε τόσα πολλά να μου πει.
-Έχει μυστικά από εμάς η Κάντυ;
-Φυσικά και όχι αλλά με μια φίλη τα λες πιο… λεπτομερειακά. Οι άνδρες δεν είστε τόσο ομιλητικοί
Μπορεί η Άνυ να απάντησε ευγενικά στο φίλο της αλλά το ύφος του δεν της άρεσε καθόλου.
-Κι εμείς θέλαμε τόσο να σας μιλήσουμε, κι εγώ θέλω να σου δείξω μια έκπληξη που έχω για σένα, είπε ο Στίαρ.
-Μόνο που δεν ξέρω αν είναι καλή, σάρκασε ο Άρτσι.
Για απάντηση πήρε μια χιονόμπαλα στη μούρη. Αμέσως όλοι άρχισαν να παίζουν σα μικρά παιδιά. Στην Άνυ αυτό θύμισε τις μέρες του ορφανοτροφείου. Δεν ήταν όλα τόσο άσχημα τότε.

9. Ένας κύριος ζητά την Κάντυ.

Η Ανυ μέσα στις ροζ χνουδωτές πιτζάμες της είχε κουλουριαστεί σα μικρό κουβαράκι κάτω από τα βαριά σκεπάσματα. Έκανε τόσο κρύο που δε σκόπευε να βγει ούτε για τις ευεργετικές βόλτες που της πρότεινε η Σοφία. Θα έμενε στο κρεβάτι μέχρι το επόμενο πρωί που θα υποχρεωνόταν να παραβρεθεί στα μαθήματα. Είχε ακυρώσει το συνηθισμένο κρυφό απογευματινό ραντεβού με τον Άρτσι. Δε θα σηκωνόταν με τίποτα! Μόνο για να δει τον Μπενουά θα μπορούσε να βγει κι αυτό γιατί είχε να τον δει πολύ καιρό. Χμ… Λίγες μέρες πριν δεν ήταν τελικά πολύς καιρός.
Η Κάντυ δίπλα της είχε άλλο καημό. Γιατί δεν είχε πατήσει ο Τέρυ στα μαθήματα; Δεν ήθελε να την δει; Μήπως είχε κρυώσει; Φοβερό να κρυώνεις και να είσαι μόνος σε ένα κολέγιο. Κοιτούσε κάπου κάπου από το παράθυρο. Τότε κάποιος χτύπησε την πόρτα κι εκείνη πήγε να ανοίξει με απατηλό ενθουσιασμό. Ήταν η αδερφή Σάντρα.
-Δεσποινίς Κάντυ Γουάιτ Άρντλεϊ το περίμενα ότι θα σας βρω εδώ. Θα ήταν πολύ καλύτερα να καθόσασταν στο δωμάτιό σας και να μελετούσατε.
-Μάλιστα αδερφή. Συμβαίνει κάτι;
-Η στολή σας έχει τσαλακωθεί στη φούστα.
-Με συγχωρείτε αδερφή θα το φροντίσω.
-Όχι τώρα. Ελάτε παρακαλώ μαζί μου ένας κύριος σας περιμένει.
Να ήταν ο μεγάλος θείος Γουίλιαμ;

********************************************************************
Η οικογένεια Μπερνιέ είχε εγκατασταθεί στην Αγγλία από τότε που τα παιδιά ήταν πολύ μικρά, πριν πολλά πολλά χρόνια δηλαδή. Ο λόγος ήταν αυτός που κάνει τους περισσότερους ανθρώπους να μεταναστεύουν: η ζωή στην πατρίδα τους είχε γίνει ανυπόφορη και ήλπιζαν η νέα χώρα να τους προσφέρει ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης.
Οι δουλειές και η τύχη του κύριου Μπερνιέ άνοιξαν γρήγορα με αποτέλεσμα να κάνει σημαντικές γνωριμίες και σιγά σιγά χωρίς καν να το επιδιώξει να εντάξει την οικογένεια στην υψηλή κοινωνία του Λονδίνου. Σε έναν κύκλο όπου το κύριο προσόν για να γίνει κάποιος αποδεκτός μέτρησε περισσότερο η ανεξακρίβωτη φήμη κάποιας μακρινής αριστοκρατικής καταγωγής από το γεγονός ότι ήταν ένας απλός έμπορος.
Η κόρη του Γκαμπριέλ Μπερνιέ είχε ασπαστεί με φανατισμό τις νέες αξίες. Αν ο αδερφός της Μπενουά έμοιαζε ακόμα ντροπαλό αγοράκι, η Γκαμπριέλ φαινόταν να περιμένει το θρόνο της για να στρογγυλοκαθίσει. Οι διαφορές τους δεν την απομάκρυναν από εκείνον αντιθέτως προσπαθούσε να τον βάλει στο σωστό δρόμο:
-Χάλια αυτός ο καιρός επιτέλους όμως έρχεται η άνοιξη. Εγώ και η Ελίζα σχεδιάζουμε να περάσουμε πολύ χρόνο στις διακοπές. Η Ελίζα σε συμπαθεί πολύ και το ξέρεις.
-Εγώ τη βρίσκω κουραστική.
- Αχ αδερφάκι δε σκέφτεσαι. Με τέτοια θέση και μόρφωση θα ήταν η ιδανική για σένα.
-Εμένα με νοιάζει μόνο η ομορφιά.
-Μα δεν είναι και καθόλου άσχημη, τι λες λοιπόν; Πολύ θα ήθελα να την κάνω νύφη και να είσαι σίγουρος ότι θα το ήθελε κι αυτή.
-Φυσικά θα ήθελε να με παντρευτεί για να με έχει στο ένα πόδι όπως κάνει η μάνα της στον πατέρα της. Της φαίνομαι πολύ βολικός όμως τα φαινόμενα απατούν!
-Απάτα την κι εσύ. Αν δε σου αρέσει τόσο. Οι γάμοι γίνονται κυρίως για κοινωνικούς λόγους.
-Κι εσύ προσπάθησες να εξαπατήσεις τον πρώην αρραβωνιαστικό σου τον Τζον. Προσπάθησες να δείχνεις ήσυχη και γλυκιά αλλά θυμάσαι τι έγινε.
-Και τι μ’ αυτό, συμβαίνουν κι ατυχίες.
-Μη μου ξαναμιλήσεις για τις φίλες σου, κατάλαβέ το πώς δε θέλω καμία από αυτές.
-Εγώ προσπαθώ να βοηθήσω και δεν το εκτιμάς. Αφού δεν υπάρχει κάτι στη ζωή σου…
-Μπορεί και να υπάρχει.
-Αλήθεια, ποια; Την γνωρίζω;
-Δε θα σου πω, μην επιμένεις. Και μην είσαι κουτσομπόλα, είπε ο Μπενουά και πήγε να κλειστεί στο δωμάτιό του.
-Δεν είναι κουτσομπολιό, είναι ενδιαφέρον, φώναξε η Γκαμπριέλ. Και πήγε να ανανεώσει το κόκκινο χρώμα στα νύχια της για μια ακόμα φορά.

***********************************************************************
-Τζωρτζ, εσύ…
Η Κάντυ είχε χαθεί τόσο στις ονειροπολήσεις τςη που και την κυρία Πόνι να έβλεπε θα την περνούσε για το μεγάλο θείο Γουίλιαμ.
-Γεια σου Κάντυ, χαίρομαι πολύ που σε ξαναβλέπω.
-Κι εγώ Τζωρτζ, πώς είσαι;
-Πολύ καλά ευχαριστώ. Πήγαινε τώρα να ντυθείς και να πάρεις το παλτό σου, σε θέλω μαζί μου σε μια ιδιαίτερη περίσταση.
-Αλήθεια τι περίσταση (μήπως θα τον γνώριζε επιτέλους; );
-Τα σημερινά κορίτσια είστε πολύ ανυπόμονα. Ετοιμάσου και θα σου πω. Μόνο μην αργήσεις πολύ.
-Φυσικά Τζωρτζ, πάω τώρα να ετοιμαστώ!
Έτρεξε στο δωμάτιό της, φόρεσε ένα από τα ωραία τα φορεματάκια και αμέσως πήγε να ειδοποιήσει την Άνυ:
-Σίγουρα θα είναι κάτι καλό, ο Τζωρτζ χαμογελούσε.
-Να πας Κάντυ και όταν γυρίσεις θέλω να μου τα πεις όλα!

********************************************************************
Αυτός ο καιρός δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο για το Λονδίνο κι ωστόσο έμοιαζε να τα έχει νεκρώσει όλα. Το σαββατοκύριακο δε γινόταν κανένα πάρτι για να πάει. Οι περισσότερες φίλες της ήταν στο κρεβάτι με κάποια ίωση. Υπήρχε κι άλλος κόσμος που για τον έναν ή τον άλλον λόγο ήταν δύσκολο να δει. Ακολουθώντας την παρόρμηση μπήκε στην κόκκινη κουρσάρα της και έφυγε για το κολέγιο του Αγίου Παύλου. Ευτυχώς σ’ αυτή τη χώρα το κράτος λειτουργούσε και ακόμα και με το χιόνι κάθε πολίτης μπορούσε να πάει όπου ήθελε –για τη Γαλλία είχε ακούσει από τον πατέρα της φοβερές ιστορίες. Πάρκαρε και έκανε νόημα στο φύλακα.
-Παρακαλώ δεσποινίς.
-Γεια σας, μήπως θα μπορούσα να δω την Ελίζα Ράγκαν;
-Λυπάμαι αλλά σήμερα δεν είναι μέρα επισκέψεων. Μπορείτε να ξανάρθετε την Κυριακή.
-Κι εγώ λυπάμαι αλλά δεν έχω χρόνο για χάσιμο.
-Δεσποινίς μου καταλαβαίνετε πως δεν μπορώ να αφήνω τον καθένα.
-Εννοείτε ότι είμαι ο καθένας;
-Θα μπορούσατε τουλάχιστον να της δώσετε αυτό;
Άφησε στα χέρια του ένα πλεχτό γκρι καπέλο, κάτι ανάμεσα σε μπερέ και σκούφο.
-Μα…
-Το έχω πολύ καιρό και όλο το αναβάλλω αν δεν της το δώσω θα είναι σα να το έχω κλέψει.
-Καταλαβαίνω.
-Μην το κοιτάτε έτσι, δεν πιστεύετε ότι έχω βάλει κάποια βόμβα εκεί φυσικά.
-Θα το παραδώσω στη γραμματεία και θα την ειδοποιήσουν.
-Σας ευχαριστώ.
Η Γκαμπριέλ άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου της σκεπτόμενη πως είναι κρίμα τέτοια ωραία παιδιά να μην είναι γόνοι πάμπλουτων οικογενειών. Τον είχε εντυπωσιάσει σίγουρα, όλους τους εντυπωσίαζε με τον αέρα της αμαζόνας. Είχε υψηλό ανάστημα, σκούρα μαλλιά (τα μισά τα τραβούσε πίσω με κάποια κομψή αγκράφα ή κάποιο περίτεχνο χτένισμα) και πάντα φροντισμένη εμφάνιση. Δεν είχε σημασία αν ήταν λίγο, πολύ ή καθόλου όμορφη αφού ήταν αυτή που ήταν.
Ο Μάρτιν πράγματι εντυπωσιάστηκε. Αλλά ταυτοχρόνως βεβαιώθηκε ότι η απόφασή του να φύγει από το κολέγιο ήταν η σωστή, το καλύτερο μάλιστα θα ήταν να επισπεύσει την παραίτησή του.

**********************************************************************
Τώρα πατούσαν το λίγο χιόνι που είχε μείνει στο προαύλιο. Ο Τζωρτζ την αγκάλιασε απ’ τον ώμο.
-Πολύ χαίρομαι Κάντυ που θα είσαι παρούσα στον αρραβώνα μου. Μπορεί να έχουμε διαφορά πατέρα-κόρης όμως σε νιώθω πολύ δικό μου άτομο από τότε που οι Άρντλεϊ μου ανέθεσαν να σε αναλάβω.
-Αλήθεια αρραβωνιάζεσαι Τζωρτζ;!!!
-Γιατί τόση έκπληξη; Μάλλον πρέπει να προσέχω περισσότερο την εντύπωση που δίνω, όλοι νόμιζαν πως θα ζούσα για πάντα σαν καλόγερος.
-Όχι, όχι Τζωρτζ, το αντίθετο, χαίρομαι πολύ για σένα θέλω πολύ να γνωρίσω την… την…
-Τη λένε Καμίλ και σίγουρα θα χαρεί κι εκείνη να σε γνωρίσει. Είναι μια αξιόλογη κοπέλα. Δεν έχεις κι άδικο όμως που ξαφνιάζεσαι, δεν είναι πολύς καιρός που γνωριζόμαστε. Ο πατέρας μου θα έλεγε πως κάνω μια ανοησία, αλλά έτσι είναι εκείνος με τίποτα δεν ικανοποιείται.
-Εγώ δεν το πιστεύω αυτό γιατί φαίνεσαι πολύ καλύτερα πολύ πιο… πιο…
-Μα κι εσύ Κάντυ φαίνεσαι πιο… δεν ξέρω, όταν έφευγες για την Αγγλία έδειχνες κάπως προβληματισμένη. Τώρα έχεις την όψη, την ομορφιά μιας κοπέλας με πολύ χαρά στη ζωή της. υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για αυτό;
Της άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου.
-Γεια σου Κάντυ, τη χαιρέτησε ο Άλμπερτ που ήταν ήδη μέσα. Γιατί είσαι κόκκινη, μήπως έχεις αρρωστήσει;

10. Μια ευχάριστη συνάντηση φίλων.

Ήταν πιο λαμπερή απ’ όσο θα μπορούσε κανείς να τη φανταστεί ποτέ. Με πράσινη σκιά στα μάτια, κραγιόν στα χείλη και πούδρα στα μάγουλα ίσα ίσα για το άρωμα. Είχε προσπαθήσει να σγουρύνει τα μαλλιά και για το λίγο χρόνο που είχε στη διάθεσή της δεν τα είχε καταφέρει κι άσχημα. Φορούσε εκείνο το μπλε φόρεμα με τις χρυσές γραμμές που της πήγαινε υπέροχα και που αν είχε ρωτήσει τον αγαπημένο της θα της έλεγε πως ίσως πολύ επίσημο για την περίσταση. Ένα πράγμα όμως κρατούσε από το περίφημο χωριό της: να μην ακούει τους άνδρες γιατί δεν τους πολυκόβει. Εκείνες οι ηλικιωμένες χωριανές της είχαν δίκιο γιατί όταν την είδε ο Τζωρτζ το μόνο που μπόρεσαν να συνθέσουν τα κύτταρα του εγκεφάλου του ήταν ότι αυτή τη γυναίκα την ήθελε, την ήθελε κάθε μέρα και ώρα μαζί του, θα την ήθελε για πάντα όποιος κι αν ήταν ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά της.
Η έκπληξη της Κάντυ οφειλόταν στη μικρή ηλικία της Καμίλ. Αυτό το κορίτσι θα μπορούσε να είναι μια από τις συμμαθήτριές της στο κολέγιο του Αγίου Παύλου. Στις ώρες διδασκαλίας θα ακουμπούσε τετράδια και βιβλία στο θρανίο και στα διαλλείματα θα την κυνηγούσαν τα αγόρια. Ναι, θα άρεσε στα αγόρια, μπορεί να άρεσε και στον Τέρυ. Είχε φανταστεί την αγαπημένη του Τζωρτζ όμορφη και κομψή αλλά και πολύ σοβαρή και κοντά στην ηλικία του.
Από όλους πιο άνετος ήταν ο Άλμπερτ. Φίλησε σταυρωτά τη φίλη του, της έκανε κομπλιμέντα και μετά κάθισε στο τραπέζι για το φαγητό και τις προπόσεις. Εκεί ήταν και η κυρία Ρέιτσελ. Είχε ακολουθήσει τον εργοδότη της από την Αμερική στην Αγγλία, ήταν αδύνατο να είναι η σερβιτόρα σ’ αυτή την όμορφη και σημαντική στιγμή της ζωής του. Ότι είχε ετοιμάσει το δείπνο ήταν αρκετό. Δε ήταν στο παλάτι του Μπακιγχαμ για να ακολουθούν το πρωτόκολλο.
Η Κάντυ άπλωσε το χεράκι της στο πιατάκι με τα ορεχτικά μπροστά της.
-Κάντυ, πρώτα προσευχή!
Η κοπέλα αμέσως έπλεξε τα χέρια της.
-Με συγχωρείς Τζωρτζ.
Ο Άλμπερτ και η Καμίλ γέλασαν. Μάλιστα, να που έμαθε κι ο Τζωρτζ να αστειεύεται.
-Πλάκα σου κάνω μικρή μου, όλα αυτά σήμερα είναι για μας, μπορείς να πάρεις ό,τι θες και όσο θες. Μήπως όμως οι καλόγριες στο σχολείο σου είναι πάρα πολύ αυστηρές; Νομίζω σε τρόμαξα με τη βλακεία που σου είπα.
-Α, μα είχες δίκιο Τζωρτζ, βιάζομαι και δεν έχω τρόπους. Ειδικά στο φαγητό…
-Σε προτιμώ αυθόρμητη κι ας σε πειράζω. Πίστεψέ με είσαι ένα τόσο γλυκό και ευγενικό κορίτσι που το τελευταίο που θα έλεγα για σένα είναι ότι δεν έχεις τρόπους.
-Ευχαριστώ αν και υπερβάλλεις.
-Ποτέ δεν υπερβάλλω, με ξέρεις. Μπορεί το κολέγιο να είναι κάπως υπερβολικό με κορίτσια της ηλικίας σου.
-Θα με ενδιέφερε η απάντησή σου Κάντυ, παρενέβη ο Άλμπερτ. Δεν είσαι ευχαριστημένη εκεί; Έλα, είμαστε όλοι φίλοι σου, δεν είναι εδώ ο περιβόητος θείος Ουίλιαμ.
-Μα στους αρραβώνες του Τζωρτζ και της Καμίλ θα μιλάμε για μένα και το κολέγιο; Από μέρους μου θα ήταν κάπως… ασεβές.
-Όχι Κάντυ, μου αρέσει να μαθαίνω για τους φίλους του καλού μου. Λοιπόν πως είναι τα πράγματα στο κολέγιο; Σου αρέσει;
-Μου αρέσει που έχω καλούς φίλους εκεί και που μαθαίνω πολλά. Αλλά οι καλόγριες ναι, είναι πολύ αυστηρες για αυτές πάντα κάτι δεν κάνω σωστά. Και τα κορίτσια της αριστοκρατίας με περιφρονούν. Δε με νοιάζει όμως γιατί περνάω πολύ ωραία με τη δική μου παρέα.
-Είμαι σίγουρη πως σε ζηλεύουν γιατί είσαι πολύ όμορφη και πολύ χαριτωμένη. Καλά κάνεις που δε δίνεις σημασία σ’ αυτές τις ψηλομύτες.
-Ω, ευχαριστώ Καμίλ, ψιθύρισε η Κάντυ. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ τον εαυτό της έτσι.
-Μα είναι αλήθεια κι από σήμερα σε συμπάθησα κι εγώ. Θα ήθελα πολύ να είσαι και στο γάμο μας όπου κι αν γίνει, στη Γαλλία ή την Αμερική…
-Τι γάμος θα είναι; ρώτησε η κυρία Ρέιτσελ.
-Καθολικός, δεν το διακινδυνεύω. Στον καθολικό γάμο χωρίζεις μόνο με απόφαση του Πάπα κι όπως ξέρετε ο Πάπας είναι πολύ απασχολημένος.
«Ένας τεμπελχανάς είναι» σκέφτηκε η κυρία Ρέιτσελ κράτησε όμως τα λόγια της και άφησε το βλέμμα της να μιλήσει στην Καμίλ. Μπορεί να μην ήταν ιδιαίτερα ευσεβής αλλά μεγάλωσε με ένα συγκεκριμένο δόγμα και δεν περίμενε ποτέ ο Τζωρτζ να «γίνει» καθολικός.
-Το φαγητό είναι εξαίσιο, απάντησε η Καμίλ στη δυσαρέσκειά της. Έχω δοκιμάσει απ’ όλα, βλέπεται είμαι πολύ πιο λαίμαργη από την Κάντυ.
Σ’ αυτό συμφώνησαν όλοι, είχαν καιρό να φάνε κάτι τόσο νόστιμο.
-Πήρα κάποιες ιδέες και από τη γαλλική κουζίνα, είπε η οικονόμος συμβιβαστικά.
-Ας κάνουμε μια πρόποση στο ζευγάρι. Κάντυ μου επιτρέπεις…
Ο Άλμπερτ γέμισε το ποτήρι της προστατευομένης το με σαμπάνια.
-Ω, ζαλίζει λίγο…
-Στην υγεία της Καμίλ και του Τζωρτζ! Στην ευτυχία του!
-Στην υγειά τους, στο γάμος τους!
Ο οικοδεσπότης σηκώθηκε και έκανε νόημα στην αγαπημένη του να κάνει το ίδιο. Άνοιξε το κουτάκι και πέρασε στο δάχτυλό της ένα χρυσό δαχτυλίδι με μια υπέροχη μπλε πέτρα.
-Ω, δε θα μπορούσα ούτε να το φανταστώ ότι θα ήταν τόσο ωραίο, καμάρωσε εκείνη συγκινημένη.

*******************************************
Η Ελίζα άρπαξε σχεδόν το κασκέτο από τη γραμματεία και βγήκε βιαστική στο προαύλιο. Κατάλαβε αμέσως. Με την Γκαμπριέλ τις έδενε μια σχέση θαυμασμού και αντιπάθειας, ένα δέσιμο που δύσκολα θα λυνόταν κι ας ένιωθε τον τελευταίο καιρό της γνωριμίας τους θυμωμένη μαζί της. αν η ίδια συμφωνούσε με χαρά να παντρευτεί τον Μπενουά εκείνη γιατί δεν ήθελε τον Νιλ; Τι είχε ο αδερφός της;
Έψαξε την εσοχή στο εσωτερικό του καπέλου. Σαν τον παλιό καιρό. Τότε που ονειρεύονταν πως με τα μυστικά τους μηνύματα θα κατέστρεφαν τους κακούς ανθρώπους που τις κατεδίωκαν.
«Αγαπητή μου Ελίζα,
τα νέα εδώ δεν είναι πολύ καλά. Ο Μπενουά μου επιβεβαίωσε ότι ενδιαφέρεται για κάποια κοπέλα. Τελευταία τον έβλεπα ακόμα πιο χαζό, πιο ονειροπόλο… αλλά δε θέλει να μου πει ποια είναι. Δεν ξέρεις πόσο μουλάρι μπορεί να γίνει κι ας φαίνεται καλόβολος. Δε χάνω τις ελπίδες μου να γίνουμε κουνιάδες, φαντάζομαι τι ζώον θα βρήκε. Τι λέγαμε πάντα; Οι δυνατές γυναίκες νικάνε, αυτές που πολεμάνε. Σου το λέω για να ετοιμάζεσαι για πόλεμο. Ελπίζω να είσαι καλά στο κολέγιο.
Bijoux,
Γκαμπριέλ.

*******************************************
Η ατμόσφαιρα είχε χαλαρώσει. Είχαν γελάσει, είχαν κουβεντιάσει, είχαν χορέψει κάποια βαλς αλλάζοντας παρτενέρ, ακόμα και η κυρία Ρέιτσελ είχε δεχτεί να γίνει για λίγο η ντάμα το Τζωρτζ και το Άλμπερτ.
Η Κάντυ κάθισε στον καναπέ και ο ξανθός φίλος της κάθισε δίπλα της. Της πήρε το μικρό λευκό χεράκι, το έβαλε πάνω από το γόνατό του και το σκέπασε με το δικό του χέρι.
-Η ζωή είναι όλο δοκιμασίες Κάντυ αλλά η κάθε δοκιμασία μας δίνει την πείρα να αντιμετωπίσουμε την επόμενη.
-Έχεις προβλήματα Άλμπερτ;
-Άκουμε Κάντυ. Κάποιες φορές πρέπει να κάνουμε πράγματα που δε μας ευχαριστούν, έχουμε χρέος απέναντι στους άλλους αλλά κυρίως απέναντι στον εαυτό μας.
-Συγνώμη Άλμπερτ, αλλά νιώθεις καλά; Μήπως έχεις πιει πολύ;
-Μην ανησυχείς, ξέρω πολύ καλά τι λέω. Θέλω εσύ να αποφασίσεις το δρόμο που θα πάρεις αλλά για κάθε δρόμο και κάθε ταξίδι χρειάζεται να έχει κανείς τα εφόδια. Νομίζεις πως κι εμένα μου άρεσε να μελετάω αντί να παίζω με τους σκύλους μου ή να χαζογελάω με τους φίλους μου; Κάπου όμως μου χρησίμευσαν όλα αυτά, όταν δεν ξέρεις τίποτα μπορεί πολλοί να θελήσουν να σου κάνουν κακό.
Η Καμίλ κοίταξε προς το μέρος τους.
-Δε θα ήταν πολύ όμορφο ζευγάρι; είπε στον Τζωρτζ.
-Έχεις μεγάλη φαντασία γλυκιά μου, καταρχάς έχουν μια χαώδη διαφορά ηλικίας.
-Δε νομίζω μεγαλύτερη από τη δική μας.
-Ίσως. Αλλά για μένα η Κάντυ πάντα είναι ένα μικρό κοριτσάκι όπως όταν την πρωτοείδα, πόσο να ήταν τότε, έξι; Λοιπόν δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ. Νομίζω πως και για τον Άλμπερτ είναι ο ίδιο.
Η Καμίλ πήγε πίσω από τη νέα της φίλη πήρε μία από τις μπούκλες της, την ξετύλιξε και την άφησε να σγουρύνει και πάλι. Το «παιχνίδι» επαναλήφθηκε τόσο που κάποιος θα το έβρισκε ενοχλητικό.
-Πώς έφτιαξες τα μαλλιά σου έτσι;
-Μα… δεν έκανα τίποτα, έτσι είναι τα μαλλιά μου.
-Είναι καταπληκτικά.
-Εεε… ευχαριστώ.
-Κορίτσια λυπάμαι που θα σας διακόψω αλλά πρέπει να γυρίσω την Κάντυ στο κολέγιο.
-Μα… δεν μπορεί να μείνει αυτό το βράδυ και να τη γυρίσεις το πρωί;
-Αγάπη μου αφού ειπα…
-Γιατί δεν τους παίρνεις απλώς ένα τηλέφωνο; Έχεις αντίρρηση Κάντυ;
-Όοοοχι.
-Ούτε το σκέφτηκε. Όπως καταλαβαίνεις ο αρραβωνιαστικός μου δεν έχει μεγάλη σχέση με τη νέα τεχνολογία.
Το χαμόγελο της Καμίλ ήταν πλατύ.

*******************************************
Η Βικτουάρ και ο Μπερνάρντ είχαν μόλις γυρίσει από την επίσκεψη που είχαν κάνει. Έβαλαν τα παλτό τους στις ντουλάπες και αναζήτησαν τα παιδιά.
-Πού είναι η αδερφή σου αγάπη μου;
Του Μπενουά του άρεσε να νιώθει την παλάμη της στο πρόσωπό του κι ας έκανε κάπου κάπου πως θύμωνε με τα χάδια. Τα μακριά δάχτυλά της είχαν πάντα ένα ευχάριστο διακριτικό άρωμα.
-Έχει πάρει το αυτοκίνητο και κάνει βόλτες για να πάρει σβάρνα κανέναν αθώο.
-Δε μου αρέσει να μιλάς έτσι για την Γκαμπριέλ, θέλω να είστε αγαπημένοι. Καλά τότε που είσαστε μικρά, τώρα έχετε μεγαλώσει πολύ για να κάνετε σα μωρά.
-Μα αυτή με προκαλεί.
-Καλά, καλά…
-Από τότε που γεννήθηκα, με ζήλευε από μωρό.
Όταν έχεις δίκιο πρέπει να το υπερασπίζεσαι.

*******************************************
Τώρα η Κάντυ και η Καμίλ ήταν μόνες στο ίδιο δωμάτιο.
-Όπως καταλαβαίνεις μένω εδώ αλλά μη με παρεξηγήσεις. Μένω εδώ γιατί δεν έχω πού αλλού να μείνω, στον Τζωρτζ δεν του αρέσει να μένω… αλλού. Όμως άντε να του επιτρέψω κανένα φιλάκι, οι άλλες οικειότητες είναι για μετά το γάμο.
-Σε πιστεύω, φυσικά.
-Είσαι πολύ αθώα. Το πρόσωπό σου είναι ακόμα παιδικό. Τον πιστεύω τον Τζωρτζ ότι δεν έχεις αλλάξει πολύ από τότε που σε γνώρισε.
-Γι αυτό όταν θυμώνω κάποιοι γελάνε;
-Ήμουν χαζή που ζήλευα όταν άκουγα τον Τζωρτζ να μιλάει για σένα. Η Κάντυ το ένα, η Κάντυ το άλλο, θα πάω να πάρω την Κάντυ, θέλω να είναι στους αρραβώνες μας… Κι όλα αυτά τα κομπλιμέντα που σου έκανε δε μου άρεσαν καθόλου στην αρχή.
-Μα πώς είναι δυνατόν…
-Συμβαίνει όταν αγαπάς. Και ο Τζωρτζ είναι ζηλιάρης. Ελπίζω μετά το γάμο να ησυχάσουμε κι οι δύο. Ωραία θα είναι. Έχω ταλαιπωρηθεί πολύ. Να ξυπνάς πρωί για να δουλεύεις σε στριμμένα αφεντικά είναι απαίσιο. Γιατί έχεις αυτό το χτένισμα, είναι πολύ παιδικό.
-Μα το έχω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. η κυρία Πόνι και η αδερφή Μαρία πρώτα μου έκαναν τα κοτσίδια…
-Φαντάζομαι ότι είναι πολύ καλές κυρίες αλλά είσαι μια μικρή δεσποινίδα πια.
-Δε… δε σκέφτηκα να τ’ αλλάξω ποτέ.
Η κουβέντα συνεχίστηκε και η Κάντυ έφερε τα λόγια της Καμίλ στο κρεβάτι της. Επέτρεψε στον εαυτό της να γίνει λίγο Άνυ και να τρέξει στο μέλλον, στο ιδανικό μέλλον. Θα παντρευόταν με τον Τέρυ, η αριστοκρατία θα την αποδεχόταν, θα έκαναν καλά και χαριτωμένα παιδάκια, θα του μαγείρευε χωρίς να καίει το φαγητό, θα γινόταν η καλύτερη φίλη των υπηρετριών που κατά κανόνα είναι φτωχά κορίτσια που προσπαθούν σκληρά για το ψωμί τους και όπως είπε η Καμίλ «δε θα δούλευε σε στριμμένα αφεντικά». Κι όμως από αυτή την ιδανική ζωή κάτι έλλειπε.

11. Μια μεγάλη νύχτα.

Ήταν ξαφνικό και πιο αναπάντεχο και από σύγκρουση με κομήτη. Ο Τζωρτζ και ο Άλμπερτ θα μπορούσαν να ορκιστούν πως απ’ τον κάθετο της λεωφόρου που διέσχιζαν δε διερχόταν κανένα αυτοκίνητο. Η νύχτα ήταν κρύα και ήσυχη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Πρώτα βγήκε η κοπέλα απ’ το κόκκινο ακριβό της αμάξι και προχώρησε μπροστά τους. Ο ξανθός μακρυμάλλης άνδρας νόμισε πως έβλεπε μια θεά της ελληνικής ή της ρωμαϊκής μυθολογίας. Μήπως και ο ίδιος δε θα  μπορούσε να είναι ο Αχιλλέας ή ο Πάρις; Ο οδηγός πιο ψύχραιμος, κατάφερε με τα χέρια που έτρεμαν από την ταραχή να ανοίξει την πόρτα. Πριν προλάβει να μιλήσει μίλησε η Γκαμπριέλ:
-Βλέπω ότι σας έκανα κάποια ζημιά και λυπάμαι.
-Λυπάστε; Πώς θα  μπορέσω τώρα να…
-Κύριε είμαι διατεθειμένη να πληρώσω εξολοκλήρου τη βλάβη συν κάποιο ποσό για την αναστάτωση που σας προκάλεσα.
-Το κακό είναι ότι όπως οδηγείτε κάποια μέρα θα προκαλέσετε κάτι πολύ χειρότερο.
-Παρακαλώ, να αρχίσουμε τώρα τις αλληλοκατηγορίες είναι περιττό και βαρετό.
-Δε θα μοπρούσατε εσείς να με κατηγορήσετε για κάτι.
Εκείνη είχε βγάλει από την τσάντα της το μπλοκάκι και έγραφε με την κουρασμένη κίνηση του αστυνομικού που κόβει κλήσεις ή του δικηγόρου που μοιράζει τις κάρτες του.
-Μπορείτε να με καλέσετε σ’ αυτόν τον αριθμό. Θα τα κανονίσετε με τον πατέρα μου. είμαι η Γκαμπριέλ Μπερνιέ.
Ο Άλμπερτ μόλις είχε βγει κι αυτός από το αυτοκίνητο.
-Ή μπορείτε να έρθετε στον Ζωολογικό Κήπο του Πονς απέναντι από το κολέγιο του Αγίου Παύλου να συνεννοηθούμε , πρότεινε. Δουλεύω εκεί τα πρωινά.
Μετά από μια παύση η δεσπονίδα Μπερνιέ απάντησε:
-Μένει μια φίλη μου εκεί.
Και έφυγε αμέσως με το αυτοκίνητο.

**********************************************************************
Ήταν όμορφη και χωρίς μακιγιάζ και με τη γαλάζια νυχτικιά της που καθώς καθόταν στο ψηλό σκαμνί ανέβαινε πάνω απ’ τα γόνατα. Είχε τρυπώσει στην κουζίνα μήπως βρει την κυρία Ρέιτσελ που τώρα ταχτοποιούσε τα πιάτα.
-Δε θα πας να κοιμηθείς εσύ;
-Δε σας φαίνεται πως ο Τζωρτζ έχει αργήσει;
-Θα βρήκε κίνηση στους δρόμους.
-Κίνηση; Το Λονδίνο είναι τόσο ξενέρωτο…
-Καμιά φορά αρκούν δυο τρεις μεθυσμένοι για να δημιουργήσουν πρόβλημα.  
-Κυρία Ρέιτσελ πώς είστε οικονόμος αφού δεν υπάρχει εδώ καμία άλλη για προσωπικό;
-Μήπως νόμισες πως μπήκες σε κανένα παλάτι κορίτσι μου; Ο Τζωρτζ τον έχει τον τρόπο του αλλά δεν είναι δα και κανένας μεγιστάνας. Όταν κάνω γενική φέρνω καμία εκτάκτως. Παλιά με βοηθούσε και η Μπέρτα αλλά η Τζούλια το έκανε ολόκληρο θέμα. Ζήλευε γιατί η Μπέρτα ήταν όμορφο κορίτσι και δεν την ήθελε στο ίδιο σπίτι με τον Τζωρτζ.
-Ποια είναι η Τζούλια;
-Κάποια φιλενάδα του Τζωρτζ. Ήταν όλο γκρίνια, δεν αντεχόταν, καλά που χωρίσανε.
-Και περιμένατε να μου τα πείτε αυτά μετά τον αρραβώνα;
-Πάει πολύς καιρός από τότε. Αλήθεια δε στην ανέφερε ποτέ;
-Όχι.
-Θα την έχει ξεχάσει.

**********************************************************************
Ο Άλμπερτ τώρα ήταν πιο χαλαρός και ο Τζωρτζ πραγματικά ταραγμένος.
-Θα κοιτάξω μήπως έχει μείνει καθόλου καφές να σου κάνω.
-Οι καφέδες δεν ηρεμούν.
-Λίγο τσάι τότε.
-Θα κοιμηθώ στο τιμόνι.
-Δεν μπορώ να σε καληνυχτίσω σ’ αυτή την κατάσταση.
-Καλά είμαι. Ήταν το πρώτο σοκ. Μου περνάει. Εσύ είσαι καλά που θέλεις να ξαναδείς την τρελή;
-Γιατί όχι; Κακό είναι να κάνω γνωριμίες με γυναίκες; Τόσα χρόνια ακούω πως πρέπει να σοβαρευτώ, να νοικοκυρευτώ…
-Να δω τότε πώς θα πω στην Καμίλ ότι δε θα πάμε στην Αμερική γιατί πρέπει να κάτσω εδώ να σε νταντεύω.
-Υπερβάλλεις τώρα.
-Κάνε ό,τι θες.
-Θα της ζητήσεις λεφτά;
-Θα μιλήσω με τον πατέρα της. Δεν είναι δίκαιο για εκείνον αλλά είναι μεγάλη η ζημιά.
-Καλά θα κάνεις.
-Είναι ώρα να πηγαίνω, θ’ ανησυχεί η Καμίλ…
-Είναι σα να είσαστε ήδη παντρεμένοι.
-Θα γίνει κι αυτό. καληνύχτα.
-Καληνύχτα, να προσέχεις, είπε ο Άλμπερτ που ήξερε πως όταν θα έφευγε ο Τζωρτζ το μικρό σπιτάκι θα έμοιαζε με απέραντη μοναξιά.

*********************************************
Απλώς άνοιξε την πόρτα.
-Μικρέ κοιμάσαι; ρώτησε και κάθισε στο κρεβάτι του.
-Ναι… μουρμούρισε ο Μπενουά αλλά ήταν ψέματα. Θυμόταν εκείνο το κορίτσι που έμοιαζε με ντίβα με το καλό της φόρεμα και τα ωραία χτενισμένα και αρωματισμένα σκούρα μαλλιά και όμως ήταν τόσο γλυκό και ντροπαλό. Μπορεί να μη θυμόταν όλα τα βαλς με τη σειρά που τα χορέψανε αλλά συγκρατούσε το άγγιγμά της και κάθε τυχαία ή μη επαφή. Αφού ταιριάζανε στο χορό θα ταιριάζανε στα πάντα. Καταραμένα αγγλικά ήθη, την κλείσανε σ’ εκείνο το σχολείο και τώρα πια πότε θα ξαναβλέπονταν;
-Αν δεις κάποιον σε ένα καλό αυτοκίνητο, ακόμα κι αν δεν είναι ο οδηγός θα προέρχεται από καλή οικογένεια, έτσι δεν είναι;
Γιατί να υπάρχει πρόβλημα να βλέπονται αφού και η Άνυ ήταν της τάξης τους, από καλή οικογένεια.  Κανείς δε θα έφερνε αντίρρηση εκτός από την Γκαμπριέλ που θα ήθελε να τον παντρέψει με κάποια φίλη της αλλά οι φίλες της ήταν σαν κι αυτή, δε σου αφήνανε χώρο να περπατήσεις, την Άνυ θα την έπαιρνε απ’ το χέρι και θα βαδίζανε μαζί κι ας ήταν και το δικό του βήμα αβέβαιο.
-Τι δουλειά έχει όμως στον Ζωολογικό κήπο;
-Βρήκες ουρακοτάγκο; Με τις ευχές μου, πολύ θα ταιριάζετε.
-Χαζέ. Με τέτοιες εξυπνάδες καμιά δε θα σε πάρει σοβαρά και θα μείνεις για πάντα μόνος.  

*********************************************
Η Καμίλ τυλιγμένη στη ρόμπα της, κουλουριασμένη στην άκρη του καναπέ και στηριζόμενη στο αριστερό του μπράτσο περίμενε. Κρατήθηκε να μην πεταχτεί όταν άκουσε τα κλειδιά να γυρίζουν στην πόρτα. Άφησε το βιβλίο που έτσι κι αλλιώς δε διάβαζε και σηκώθηκε.
-Γεια σου αγάπη μου.
-Τι έγινε Τζωρτζ;
-Τίποτα, συγκρούστηκα με μια τρελή.
-Τη Τζούλια;
-Ποια Τζούλια;
-Την παλιά σου φιλενάδα, μου μίλησε η κυρία Ρέιτσελ.
-Τι σχέση έχει η Τζούλια; Μια τρελή βγήκε από το πουθενά, έτρεχε σα να ήταν σε αγώνες και μου χτύπησε το αυτοκίνητο. Μεγάλη ζημιά.
-Τώρα είσαι καλά;
-Καλά είμαι.
-Και ο Άλμπερτ;
-Καλά. Μόνο το αυτοκίνητο είναι χάλια.
-Αυτό που έχει σημασία είναι πως δεν πάθατε τίποτα.
-Η Κάντυ;
-Κοιμάται. Και η κυρία Ρέιτσελ κοιμάται.
-Κι εσύ έπρεπε να πας να ξαπλώσεις.
-Εγώ δεν ήθελα.
-Δεν έγινε τίποτα… Θα το κανονίσω για τα λεφτά. Αλλά δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η μέρα έτσι.
-Μπορεί και να μην τελειώσει έτσι.
Ανταλλάξανε ένα τρυφερό φιλί.