Απ: Σχόλια για το "Η ζωή ένας κύκλος"

από nansecrets Τετ Φεβ 22, 2012 6:13 pm

παντως η ιστορια σου ηταν πολυ καλη. συνδεσες αρκετα καλα τα κομματια της νουβελας με τα δικα σου που φανηκε σαν η αληθινη εξελιξη της αρχικης ιστοριας επικεντρωμενη στο αγαπημενο μας ζευγαρι. μπραβο libra.. bravoooo!!!!

(αυτο το i-pod παιζει αναλογα τη διαθεση; οση ωρα το εχω ανοιχτο παιζουν σερι ολα τα στεναχωρα... lol!

)

από libra Τετ Φεβ 22, 2012 6:20 pm

ευχαριστώ νανούκα... χαίρομαι που σου άρεσε... Flowers

Σπόιλερ:

προχειρότητα ήταν το τρίτο μέρος, το οποίο δεν είχε τις περιγραφές και τις εικόνες του πρώτου και το οποίο είχα σκοπό να αναπτύξω πολύ περισσότερο. Πέρασαν μαζί Β παγκόσμιο πόλεμο που ήθελα να γράψω, και γενικώς πέρασαν μια ζωή μαζί που εγώ την περιόρισα σε 5-8 σκηνές.

Τον επίλογο δεν θα τον έλεγα προχειρότητα γιατί τον είχα δουλέψει λέξη-προς-λέξη μαζί με τον πρόλογο για να ταιριάζει και στις δύο περιπτώσεις (για όσες δεν το πρόσεξαν, πρώτο και τελευταίο μέρος είναι ακριβώς copy-paste) και αυτή ήταν και η βασική ιδέα του φικ... ότι έκανε έναν ολόκληρο κύκλο.

anyway... περιμένω να ξεπλαντάξουν και οι υπόλοιπες και τα ξαναλέμε Wink

από ariel Τετ Φεβ 22, 2012 6:21 pm

και σε σένα το έκανε;;;; η μουσική επένδυση την ώρα που διάβαζα ήταν σε απόλυτη ταυτιση! πολύ κλάμα... πολύ κλάμα....

από nansecrets Τετ Φεβ 22, 2012 6:46 pm

αυτα τα γεγονοτα παντα στεναχωρουν.. κι ενω στην Σουζαννα δεν με αγγιξε καθολου του Τερρυ και της Καντυ εχουν μεγαλη θλιψη!!

αστα..! μεγαλη πικρα αριελ!!

από Dalia Τετ Φεβ 22, 2012 8:38 pm

εγω θα κανω τα σχολια μου αυριο γιατι το πενθος ειναι ακομα νωπο... Klaps-klaps

από libra Τετ Φεβ 22, 2012 8:43 pm

καλέ για ποιο πένθος μιλάτε;
ζήσαν μια γεμάτη ζωή μαζί, περάσαν δύσκολα κι εύκολα μαζί, κάναν οικογένεια και ολοκληρώσανε όλους τους κύκλους τους μαζί και όταν γεράσαν ακόμα και τότε μαζί πεθάνανε... δηλαδή πόσο πιο ευχάριστο να είναι ένα τέλος από αυτό; Έχω περιγράψει την απόλυτη ευτυχία για δύο ανθρώπους και εσείς πενθείτε;;; Θα με τρελάνετε;;;; scratch

από nansecrets Τετ Φεβ 22, 2012 8:57 pm

δεν πεθανανε μαζι ακριβως αλλα τις ιδιες μερες.. εχει δοση στεναχωριας κι οχι ακριβως ρομαντισμου γιατι κι ο Τερρυ πεθανε λογω της ελλειψης της.
το ρομαντικο θα ηταν να πεθαιναν ακριβως την ιδια στιγμη ξαπλωμενοι και αγκαλιασμενοι στο ιδιο κρεβατι που επεσαν για υπνο και που απλα δεν θα ξυπνησαν.. αλα notebook.. εχει τελειως διαφορετικη οψη το ενα απο το αλλο σκηνικο.

από libra Τετ Φεβ 22, 2012 9:06 pm

το να παιθάνουν ταυτόχρονα είναι κάτι που δεν μπορεί εύκολα να συμβεί. ενώ το να πεθάνουν με μια μικρή διαφορά είναι κάτι που συμβαίνει.. σπάνια, αλλά συμβαίνει... εγώ το βρίσκω πιο ολοκληρωτικό αυτό... anyway... απόψεις...

μόλις σταματήσετε να θρυνείται, έχω να σας πω κι άλλα τιπς lol!

από Dalia Τετ Φεβ 22, 2012 10:36 pm

nansecrets έγραψε:δεν πεθανανε μαζι ακριβως αλλα τις ιδιες μερες.. εχει δοση στεναχωριας κι οχι ακριβως ρομαντισμου γιατι κι ο Τερρυ πεθανε λογω της ελλειψης της.
το ρομαντικο θα ηταν να πεθαιναν ακριβως την ιδια στιγμη ξαπλωμενοι και αγκαλιασμενοι στο ιδιο κρεβατι που επεσαν για υπνο και που απλα δεν θα ξυπνησαν.. αλα notebook.. εχει τελειως διαφορετικη οψη το ενα απο το αλλο σκηνικο.

συμφωνώ...συμφωνώ...συμφωνώ...ευτυχώς το δικό μου στόρυ δεν έχει τέτοια ...εκεί θα βαρεθείτε να γελάτε...μουαχαχαχαχαχα

από souka Πεμ Φεβ 23, 2012 2:08 am

Το ξεκίνησα...αύριο θα το ολοκληρώσω και θα διαβάσω και τα σχόλιά σας...
Αφού διευκρινίσω ότι δεν έχω καν τελειώσει το Α' μέρος, θέλω να πω το εξής...αυτός είναι ο Άλμπερτ που ξέρουμε και αγαπάμε!!! Γιατί να θέλουν να μου χαλάσουν αυτήν την τόσο καλή άποψη που έχω γι' αυτόν;;; scratch

Συνειδητοποιώ, τελικά, ότι πάνω - κάτω εμείς οι Τερρικές έχουμε όλες σχηματίσει μια συγκεκριμένη εικόνα για τον Άλμπερτ και τον αγαπάμε γι' αυτό ακριβώς...όσο κι αν θέλουν να τον κάνουν κάποιον άλλο...

Αυτό γιατί θα' σκαγα αν δεν το έλεγα, τα υπόλοιπα αύριο... Razz

από libra Πεμ Φεβ 23, 2012 8:56 am

αχ τι καλά σουκάκι!!!!
περιμένω και τα δικά σου σχόλια... Μην μου πλαντάξεις κι εσύ όμως plzzzzz lol!

ο Άλμπερτ ρε συ είναι ο τέλειος άντρας!!! Απλά θα πρέπει κάποτε να ξεχωρίσουμε (όχι εμείς... γενικά μιλάω) ότι επειδή είναι τόσο τέλειος, δεν σημαίνει ότι πρέπει ντε και καλά να καταπατήσει όλες του τις αρχές για να είναι με την Κάντυ λες και δεν υπάρχει κανείς άλλος άντρας στο σύμπαν.

Ο Άλμπερτ είναι τέλειος άντρας για όλες τις γυναίκες (πλην της Κάντυ)
Τέλειο στήριγμα για την Κάντυ
Τέλειος επιχειρηματίας για τις επιχειρήσεις του
Αψεγάδιαστος χαρακτήρας

Σπόιλερ:

Και κυρίως ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ... Κορίτσια αυτό το τεκνό ποια θα το πάρει; lol!

από Dalia Πεμ Φεβ 23, 2012 1:44 pm

σήμερα που έχω συνέλθει πλήρως είμαι σε θέση να σχολιάσω ευτυχώς... τώρα πια εφόσον ξανακοίταξα για άλλη μια φορά το στόρυ μπορώ να καταλάβω την ερμηνεία του τίτλου...οτί η ζωή είναι ένας κύκλος και ότι δεν τελείωνει ποτέ...άλλωστε αυτό ήθελε να περάσει και η συγγραφέας μέσα απ'αυτό το τέλος... κάνω λάθος λιμπ ???
αλλά...αλλά...συμφωνώ με την ναν οτί η ιδέα του θανάτου ακόμα κι αν το ζευγάρι έζησε μια ολόκηληρη ευτυχισμένη ζωή μαζί είναι πολύ σκληρή ακόμα κι έτσι κι πως ένα τέλος αλλά "το ημερολόγιο" σαφώς και δεν θα έβλαπτε κι ίσως κι εμείς να μην σπαράζαμε τόσο πολύ στο τέλος...
Κατ'άλλα έχω να πω οτί που ήθελες να πετύχεις λιμπ το έκανες και με μεγάλη επιτυχία βέβαια...είναι ένα άριστο και προσεγμένο κείμενο, εμένα πάντως με κάνει σαν είμαι μέσα και κάπου εκεί παίζω κι εγώ...περίεργο εεε ??
Αυτά...

Σπόιλερ:

από libra Πεμ Φεβ 23, 2012 2:18 pm

ναι ντάλια, σωστά... η ζωή έχει τις επαναλήψεις της... ξανά ένα εισιτήριο για να ξανά προσπαθήσουν να είναι μαζί και ξανά θέματα που θα μπορούσαν να τους χωρίσουν και στο τέλος το συναίσθημα που νιώθει ο Τέρρυ όταν πεθαίνει η Κάντυ είναι ίδιο και απαράλλαχτο με αυτό όταν χώρισαν. Τις ίδιες σκέψεις, τα ίδια συναισθήματα. Ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, όπου όταν ήταν νέος και δυνατός άφησε τον εαυτό του να κατρακυλήσει, ενώ τώρα πολύ γηραιότερος και πολύ μεγαλύτερος κατέρρευσε και έτσι έκλεισε αυτός ο κύκλος.

Ο καθένας μας νιώθει διαφορετικά το ρομαντικό. Για μένα το να πεθάνουν χεράκι, χεράκι στο ίδιο κρεβάτι, είναι ουτοπικό, κι όχι ρομαντικό.
Το να πεθάνει λίγο αργότερα ο Τέρρυ είναι η απόδειξη ότι όταν έλεγε ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εκείνη, πραγματικά το εννοούσε και ο θάνατός του είναι η υπέρτατη απόδειξη των συναισθημάτων του.

νταλίτσα ευχαριστώ για το feedback Flowers

Νανούκα όταν έγραψες ότι δεν ένιωσες έτσι για το θάνατο της Σουζάνας, ήταν επειδή η ταύτισή σου είναι με τον Τέρρυ, οπότε εκείνος ο θάνατος έκλεινε ένα εμπόδιο για αυτόν, ενώ της Κάντυ ήταν κάτι που θα τον καταρράκωνε.

από nansecrets Πεμ Φεβ 23, 2012 3:55 pm

πολυ πιθανον να ταυτιζομαι με τον Τερρυ.. (καμμια γυναικα να ταυτιστω ρε παιδια;;; ολο με αντρες ταυτιζομαι να ανησυχω;; Razz

)

πραγματι ολα ενας κυκλος! καλα στη αρχη διαβασα γεναρη και νομιζα θα πεθαινε στα γενεθλια του.. αλλα ουτε τοσο δεν αντεξε ο καημενος χωρις την "ζωη" του..

από ariel Πεμ Φεβ 23, 2012 5:18 pm

libra έγραψε:καλέ για ποιο πένθος μιλάτε;
ζήσαν μια γεμάτη ζωή μαζί, περάσαν δύσκολα κι εύκολα μαζί, κάναν οικογένεια και ολοκληρώσανε όλους τους κύκλους τους μαζί και όταν γεράσαν ακόμα και τότε μαζί πεθάνανε... δηλαδή πόσο πιο ευχάριστο να είναι ένα τέλος από αυτό; Έχω περιγράψει την απόλυτη ευτυχία για δύο ανθρώπους και εσείς πενθείτε;;; Θα με τρελάνετε;;;;

Για μένα δεν είναι πένθος, είναι πολύ βαθιά συγκίνηση! Ο παππούς και η γιαγιά μου, ήταν μαζί από τα 16 και 14 αντιστοιχα. Πέρασαν μαζί χαρές και βάσανα, έκαναν 10 παιδιά. Η γιαγιά μου πέθανε ξαφνικά, κυριολεκτικά σαν πουλάκι. Ο παππούς δεν είχε την ατυχία, να τη δει άρρωστη. Μέχρι τη μερα που η χάσαμε, ήταν παντού, ο στυλοβάτης όλης της οικογένειας. Ο παππούς πέθανε 3 μήνες και 4 μέρες μετά τη γιαγιά. Τόσο αντεξε μόνο και ξέρω οτι κάθε μέρα, ζητούσε να είναι μαζί της.... χωρίς δράματα, χωρίς να δείχνει οτι δεν θέλει να ζήσει άλλο. Οταν νόμιζε πως ήταν μόνος, κοίταζε μακρυά, αναστέναζε και έλεγε το όνομά της. Το τέλος σου, με έβαλε να ξαναζήσω εκείνες τις στιγμές. Αυτός ο λόγος που δεν μπορούσα να σχολιάσω... μου ήταν πολύ οδυνηρό.

libra έγραψε:

Ο Άλμπερτ είναι τέλειος άντρας για όλες τις γυναίκες (πλην της Κάντυ)
Τέλειο στήριγμα για την Κάντυ
Τέλειος επιχειρηματίας για τις επιχειρήσεις του
Αψεγάδιαστος χαρακτήρας
Σπόιλερ:

Και κυρίως ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ... Κορίτσια αυτό το τεκνό ποια θα το πάρει;

Κοίτα, δεν πολυφταίμε για το ατόπημα! Αμα κοιτάξεις γύρω σου, μόνο μια κατηγορία "αντρων" είναι τόσο τέλεια!!!! lol!

από libra Πεμ Φεβ 23, 2012 5:39 pm

μαζί σου αριελάκι!!! μόνο μία "κατηγορία" lol!

τα δύο ακόμα τιπς που ήθελα να σας πω, είναι ότι επειδή γενικά είμαι fan του "actions speak louder than words" ήθελα να γράψω όλο το φικ, απόλυτα αγαπησιάρικο και ρομαντικό και να δώσω στον αναγνώστη να καταλάβει την αγάπη τους και το δέσιμό τους χωρίς να χρησιμοποιήσω πουθενά, τα κλασσικά αγάπη μου, λατρεία, ψυχή μου, ζωή μου κλπ βαρετά (κατ'εμέ πάντα) επιφωνήματα. Ελπίζω ότι το κατάφερα.

το άλλο είναι το εξής... επειδή μας έχουν ζαλίσει οι Αλφανς για το ότι η νουβέλα τελειώνει με τον Άλμπερτ κλπ, κλπ, φρόντισα ώστε όλα τα μέρη να τελειώνουν με σκηνές με τον Άλμπερτ που υπάρχει απόλυτη οικειότητα μεταξύ Άλμπερτ και Κάντυ, όπως επίσης και όπου εμφανίζονται μαζί υπάρχει δέσιμο και τρυφερότητα και οικειότητα...
Και μαντέψτε... Τελικά το φικ είναι Τερρυκό Razz

από souka Παρ Φεβ 24, 2012 2:22 am

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω...

Διάβασα και τα σχόλιά σας και για να μείνω στο θέμα το οποίο συζητάτε, θέλω να πω ότι δεν το βρήκα "πένθιμο" το τέλος του φικ... Είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα ονειρεύονταν μια τόσο γεμάτη και στον τελικό απολογισμό της ευτυχισμένη ζωή...!

Επίσης, καταλαβαίνω αυτό που λέει η Ναν...πόσο απίστευτα συγκινητικό και ρομαντικό φάνηκε (σε όλες μας πιστεύω...) το τέλος στο Notebook...συγκλονιστικό...παρ' όλα αυτά, το βρίσκω κι εγώ αρκετά ουτοπικό...Περιπτώσεις, όμως, σαν αυτήν που περιγράφει η Άριελ έχω ακούσει αρκετές στη ζωή μου και θεωρώ ότι είναι κάτι που συμβαίνει...

Εγώ θα σας περιγράψω την "αντίθετη" περίπτωση...ο παππούς μου και η γιαγιά μου ήταν μαζί 58 χρόνια και απέκτησαν 4 παιδιά. Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε είτε στο έμμεσο είτε στο άμεσο περιβάλλον μας κάποιο ζευγάρι που θεωρούμε (δε μπορώ να βρω πιο κατάλληλη λέξη) "υπόδειγμα"...Για μένα, αυτό το ζευγάρι ήταν ο παππούς και η γιαγιά...Πριν από 6 χρόνια χάσαμε τη γιαγιά μου...ο παππούς μου μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε παρουσιάσει το παραμικρό πρόβλημα υγείας, ήταν και συνεχίζει παρά την ηλικία του να είναι ένας πολύ γερός και δυνατός άνθρωπος. Εδώ και 6 χρόνια, όμως, πάσχει από κατάθλιψη και κάθε μα κάθε βράδυ που ξαπλώνει παρακαλάει τη γυναίκα του να "έρθει να τον πάρει"...Ακόμα και στις γιορτές που μαζεύεται η οικογένεια και έχει κοντά του παιδιά και εγγόνια αυτός πολλές φορές "χάνεται"...

Αυτό που τελικά μετράει είναι ότι έζησαν μια ζωή μαζί, μεγάλωσαν μαζί και έφυγαν/ θα φύγουν πλήρεις και ευτυχισμένοι...και θέλω να πιστεύω (αυτό ίσως είναι ουτοπικό...) ότι θα ξαναβρεθούν...

από souka Παρ Φεβ 24, 2012 2:44 am

Κατά τ' άλλα... Λιμπ, μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι αποφάσισες να μη βάλεις τις σκηνές σε χρονική σειρά και δεν το βρήκα καθόλου μπερδεμένο (ίσως επειδή το διάβασα και σχεδόν όλο μαζί και δεν περίμενα κάθε τόσο να ανεβάσεις το νέο κομμάτι...).Επίσης, μου άρεσε που χρησιμοποίησες και στοιχεία από τη νουβέλα. bravoooo!!!!

Για τον Άλμπερτ, τα είπα χθες δεν θα τα ξαναπώ...εμείς έτσι τον αγαπάμε...τέλος!!
Τον Τέρρυ τον λυπήθηκε για ακόμη μία φορά η ψυχή μου στο πρώτο μέρος... Sad

Τραγικός ήρωας ο καλός μου... Sad

Η πρώτη τους συνάντηση...είχα τόση αγωνία σ' εκείνο το σημείο...ναι, όντως κάπως έτσι θα ήταν είμαι σίγουρη... Loveeeee

Όσο για τους ενδοιασμούς και τους φόβους της Κάντυ, νομίζω ότι ήταν απόλυτα λογικοί μετά από όσα έχει περάσει...

Καταπληκτική η σκηνή πριν τον γάμο της κόρης τους...με συγκίνησε πάρα πολύ... Klaps-klaps

Α!Και να μην ξεχάσω...μέσα από το φικ σου έρχεται και η εξιλέωση της μητέρας της Σουζάνα, την οποία θυμόμασταν ως μια <<αντιπαθητική πεθερά>>.

από libra Παρ Φεβ 24, 2012 9:10 am

souka έγραψε:
Αυτό που τελικά μετράει είναι ότι έζησαν μια ζωή μαζί, μεγάλωσαν μαζί και έφυγαν/ θα φύγουν πλήρεις και ευτυχισμένοι...

My point exactly...

Χαίρομαι που σου άρεσε σουκάκι και ευχαριστώ για τα σχόλια Big hug

Μέσα από αυτό διαβάσαμε και τις συγκινητικές ιστορίες των παππούδων σας, που πραγματικά βρίσκω ανεκτίμητες. Είναι ωραίο να μπορείς να πιστεύεις στις μέρες μας, ότι θα μπορούσε να είναι εφικτό ένα τέτοιο δέσιμο... Loveeeee

Και τη μαμά Μάρλοου προσωπικά μπορώ απόλυτα να τη δικαιολογήσω για την όποια συμπεριφορά της. Δεν μάθαμε ποτέ να υπάρχει μπαμπάς στη μέση και αντικειμενικά 100 χρόνια πριν, ποια μάνα δεν θα πίεζε τις καταστάσεις για να μην μείνει η κόρη της "στο ράφι";

από ariel Παρ Φεβ 24, 2012 6:53 pm

.. η μανα που νοιάζεται την κόρη της.....

οκ. Η Μάρλοου στο φικ σου είναι συμπαθητική. Η Μιζούκι, νομίζω οτι δεν τν αναφέρει στη νουβέλα και το ανιμε την έχει εξίσου αντιπαθητική με την κορουλα της! Πρέπει να ξαναρίξω μια ματιά στο μάνγκα. Καθόλου δεν την θυμάμαι εκει.

από marilou Τετ Φεβ 29, 2012 1:00 am

Λοιπόν ήθελα χρόνο για να το ξεπεράσω αλλά νομίζω ότι είμαι σε θέση πια να σχολιάσω κι εγώ το τέλος..... :)

Γύρω μας βλέπεις τόση δυστυχία χωρίς πάντα να βλέπεις θάνατο... Αυτοί οι δύο έζησαν όλη τους την ζωή μαζί ευτυχισμένοι και τρελά ερωτευμένοι... Δεν είναι και λίγο αυτό... Ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής αλλά δεν είναι το τέλος.

Δυστυχώς η γεύση που αφήνει είναι πάντα η ίδια... Δεν μπορώ να πω ότι δεν στενοχωρέθηκα... Κι αυτοί οι μακάβριοι τίτλοι των εφημερίδων... να υποθέσω ο Jefferson ζούσε ακόμα? lol!

Για εμένα πια αυτό που μετράει είναι η ζωή τους και το ότι πέθαναν μαζί (γιατί ουσιαστικά έτσι έγινε)...

Οπότε όσο και αν πάγωσα με τον επίλογο πρέπει να σε ευχαριστήσω Λιμπ που τους χάρισες μια γλυκιά ζωή και έναν ήσυχο θάνατο...

Μια μικρή σημείωση για τον Άλμπερτ... Θα ήθελα να κάνει οικογένεια... Αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν για τα γραφεία... Sad

Και για να σταθώ στα χαρμόσυνα να πω πως χαίρομαι που έκαναν παιδάκι τελικά! yoohoo:

Θα πρέπει να ήταν μια κούκλα με τέτοιους γονείς... flower

από libra Τετ Φεβ 29, 2012 11:48 am

ευχαριστώ μαριλού... χαίρομαι που σου άρεσε Big hug

από lina Δευ Μαρ 05, 2012 7:22 pm

ως συνήθως τελευταία και καταϊδρωμένη!

Τι να πω, τι να πω...

Μού άρεσε πάρα πολύ το τέλος- βεβαια δε μού ήταν τόσο απότομο, γιατί μέσες ακρες κατάλαβα από τα σχόλια (το κανονικό κείμενο ήθελα να κάτσω να το διαβάσω με την ησυχία μου)

Και μέσα στην πορεία της ζωής τους, οι αγωνίες και τα άγχη, αλλά και το στήριγμα του ενός για τον άλλον (πχ εκεί που φοβάται η Κ΄ντυ ότι δε θα κανει μωρό, και ο Τέρρυ την καθησυχαζει) ήταν περα για πέρα αληθινά