Οι ήρωες της Κάντυ και οι άλλοι.

Σας θύμισε ποτέ κάποιος χαρακτήρας σειράς ή ταινίας τους ήρωες του άνιμε; Λίγη προσοχή, δεν κάνουμε κάστινγκ, μιλάμε καθαρά για χαρακτήρες.

Hamlet, το αφήνω πάνω σου, είσαι ακριβώς σε διάθεση να το αναλύσεις διεξοδικά το θέμα στις συμφορουμίτισσες, όπως μου το έγραψες... Μην κλέψω και τις ιδέες της κολλητής μου!

Ούτε παραγγελία να είχε το θέμα δηλαδή . Ωραία, περιμένω .

Ευχαριστω συμφορουμιτισσα....

Ο κυριος εδω ειναι ενα παληκαρι σαν τα κρυα τα νερα που θα μπορουσε να ειχε οποια γυναικα θελει.
Αγαπησε μια κοπελα (η οποια ηταν νοσοκομα) για παντα, την περιμενε 20 χρονια χωρις να ξερει οτι θα την ξαναδει. Της εμεινε πιστος.
Σε πολλες περιπτωσεις εδωσε τη ζωη του σε ανταλλαγμα για τη δικη της. Την εδιωξε απο κοντα του καταδικαζοντας τον εαυτο του σε απεραντη μοναξια (ηλπιζε θανατο αλλα δεν του εκατσε) για τη σωσει.
Προσφερε το σωμα του (δε θα μπω σε λεπτομερειες) για να επιβιωσει αυτη και τα παιδια του ... παραπανω απο μια φορα στη ζωη του.
Ειναι απο ευγενη οικογενεια.

Και κατα την ταπεινη μου γνωμη εχει το physique του Τερρυ...

Σπόιλερ:

Συμφωνώ ότι ένα από τα χαρακτηριστικά του Τέρρυ ήταν ότι μπορούσε να αγαπήσει βαθιά μια γυναίκα οπότε σ' αυτό μοιάζουν με τον (πως τον λένε, πείτε και ονοματάκι). Εγώ για Τέρρυ θα εστίαζα περισσότερο στον βαρύ ψυχολογικό κόσμο και στο γεγονός ότι φαίνεται προβληματικός.
Έτσι δυο χαρακτήρες να μοιάζουν ειδικά στην Κάντυ και στον Τέρρυ θα ήταν δύσκολο να βρω. Υπάρχουν πολλές καλές, χαρούμενες και αισιόδοξες ηρωίδες αλλά όχι τόσο "λευκές" όσο η Κάντυ και τα "κακά παιδιά" των σειρών που έχω παρακολουθήσει είναι μάλλον πολύ τραλαλά τραλαλό για Τέρρυ!

Μπετινα , εχει ονομα σιδηροδρομο, γι αυτο αντι να το γραψω βρηκα μια φωτο που το εγραφε πιο πανω

Μέχρι να ξαναμπει η Hamlet να σου απαντήσει πιο αναλυτικά, θα σου πω λίγα ακόμα.
Το όνομά του γράφεται στη φωτογραφία γι' αυτό δεν μπήκε στον κόπο η συμφορουμίτισσα να το ξαναγράψει. James Alexander Malcolm Mackenzie Fraser (αυτά τα σκωτσέζικα ονόματα είναι λίγο τεράστια, κουβαλάνε πληροφορίες για ολόκληρο το γενεαλογικό τους δέντρο) ή για συντομία Jamie Fraser. Και όπως είπαμε είναι Σκωτσέζος, με οικογενειακό πύργο κλπ., πιο Σκωτσέζος από τον Terry γιατί η δική του η μαμά είναι από τον ίδιο τόπο και μάλιστα από αρχοντική οικογένεια (ανώτερη του πατέρα του, αλλά τον αγάπησε τόσο που κλέφτηκε μαζί του και το θέμα της τάξης τέλειωσε με συνοπτικές διαδικασίες).
Το πλεονέκτημα του Jamie σε σχέση με τον Terry είναι ότι προέρχεται από μια αγαπημένη και δεμένη οικογένεια αλλά χτυπημένη ποικιλοτρόπως (χάνει νωρίς τη μητέρα του στη γέννα του μικρότερου αδελφού του που επίσης πεθαίνει, αλλά και τον μεγαλύτερο αδελφό του από ασθένεια σε παιδική ηλικία, καθόλου σπάνιο για την εποχή -18ος αι.- και τον χώρο που ζούσαν -Highlands). Οπότε είναι κι αυτός, όπως ο Terry, διάδοχος του πατέρα του, αλλά αυτός θέλει πολύ να συνεχίσει την παράδοση της οικογένειας. Μόνο που δεν του κάθεται αυτή η κατάσταση με τίποτα. Χάνει το σπίτι του και τη δυνατότητα να ξαναγυρίσει έστω κάποτε σ' αυτό. Και τελικά "home" γι' αυτόν γίνεται η γυναίκα που θα αγαπήσει όσο τίποτε άλλο και θα αφοσιωθεί σ'αυτήν και θα αλλάξει γι' αυτήν την κοσμοθεωρία του (κάτι από Terry, μήπως; )
Κακό παιδί και προβληματικός ενώ από φύση του δεν είναι (όπως ακριβώς κι ο Terry! ) δυστυχώς γίνεται γιατί έχει την ατυχία να ζει σε μια ταραγμένη εποχή που οι Άγγλοι συνεχίζουν να καταδυναστεύουν τους "βάρβαρους" Σκωτσέζους και δεν κάθεται φρόνιμα να βλέπει να τους ληστεύουν νόμιμα και "πολιτισμένα" το σπίτι και παρεμπιπτόντως να βιάζουν και τις γυναίκες του σπιτιού τους -μια που βρέθηκαν μπροστά τους. Οπότε μοιράζει ξυλιές για να υπερασπιστεί τους αδύναμους (σου θυμίζει κάτι; ) αλλά τρώει ψευδείς κατηγορίες, φυλακές, μαστιγώματα και διάφορα άλλα πολιτισμένα κι αφού δεν του αρέσει να μένει έγκλειστος το σκάει (όχι από τον Άγιο Παύλο) και γίνεται επικηρυγμένος με ότι αυτό συνεπάγεται.
Γενικώς του τη βαράνε οι αδικίες και υπερασπίζεται με βαρύ ενίοτε τίμημα όποιον κινδυνεύει ή βρίσκεται σε δυσχερή θέση (κι όχι μόνο τους οικείους του).
Και έχει σε απίστευτα ψηλό βαθμό αναπτυγμένο το αίσθημα τιμής, π.χ. δεν σκοτώνει ούτε καν τον θανάσιμο εχθρό του (μπροστά του το βρήκε!!! ) που πέφτει αναίσθητος από χτύπημά του γιατί του φαίνεται ανήθικο να σκοτώσει ανυπεράσπιστο άνθρωπο (όποιον...). Και  "ο λόγος μου, συμβόλαιο!" ακόμα κι αν δίνει το λόγο του (πάλι για να γλιτώσει τρίτους) στον οξαποδώ.
Μην περιμένεις ταύτιση των ηρώων, αλλά εμένα ο τρόπος του Terry να είναι large απέναντι στη Elisa με αποτέλεσμα το φίδι να τον δαγκώσει όταν του δόθηκε η ευκαιρία, αλλά και η υπόσχεση να μείνει με την Suzannah που τον εκβιάζει, καταδικάζοντας τον εαυτό του για το υπόλοιπο της ζωής του, μου μοιάζει αρκετά ανάλογος. Έχει πολλές λεπτομέρειες για να τις γράψω θα γίνει τεράστιο το μήνυμα.
Μια λεπτομέρεια μόνο ακόμα. Τόσο η Hamlet όσο κι εγώ έχουμε επηρεαστεί πολύ από το βιβλίο που σας έχουμε αναφέρει, το Season of Daffodils, που μας έμεινε σαν συμπλήρωμα της Νουβέλας ή του anime, γενικά της ιστορίας Candy-Terry. Εξ ου και η έμφαση στην πίστη  κατά τη διάρκεια τόσων χρόνων "απώλειας" του αγαπημένου προσώπου. Γι' αυτό εμείς βλέπουμε πολλές αναλογίες και με το πρόσωπο της Candy σ' αυτό της Claire, της γυναίκας του Jamie (της "νοσοκόμας", που έγραψε η Hamlet, μιας κοπέλας ιδιαίτερα δυναμικής, που δεν μασάει και δεν διστάζει να τα βάλει με τον ανδροκρατούμενο κόσμο γύρω της). Και όχι, δεν έχει το physique της Candy.

Σταρ μου βλέπω τρομερή περιγραφή για τον Jamie!!!! Έχεις κάνει ολόκληρη ανάλυση του χαρακτήρα του και όντως βλέπω πολλά κοινά στοιχεία με τον Τέρρυ!!!
Είναι και κούκλος!!! Μπορεί να μην έχει σημασία σ αυτό το τόπικ η εξωτερική εμφάνιση αλλά να το πούμε όμως

Terry κι άσχημος δε γίνεται, Μιμίκα! Μη σου πω ότι η ομορφιά και στον Terry και στον Jamie ξινή τους βγήκε (κι άλλο κοινό! ), μόνο τον μπελά τους έβρισκαν!

Κορίτσια σόρυ, δεν κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν ένα όνομα .
star πολύ ωραία η ανάλυσή σου , το έπιασα το νόημα!
Αλλά δεν ξέρω αν μοιάζουν οι χαρακτήρες της Claire και της Candy. H Κάντυ ήταν δυνατή αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε και δυναμική ή αντισυμβατική για την εποχή της. Δεν λέω αρκετές φορές διαλέγει τον δύσκολο δρόμο αλλά θα έλεγα πως περισσότερο ο δύσκολος δρόμος την διαλέγει!

Νταξ Σταρ, δεν υπαρχεις....

Καταπληκτικη αναλυση !!!!!!!

(Το καταευχαριστήθηκα όταν το έγραφα, αν και είναι λειψό, αλλά τέλος πάντων...)

Bettina, κοίτα να δεις, κι η Claire δεν το διάλεξε ακριβώς το πιο δύσκολο άλμα, της προέκυψε αθέλητα το πέρασμα από την εποχή της σε μια άλλη (το φανταστικό στοιχείο της σειράς) πολύ πιο δύσκολη κι από αυτή που είχε ήδη ζήσει. Όμως τόσο στην εποχή της όσο και 200 χρόνια πριν δίνει τη δική της μάχη να σταθεί όρθια μέσα σε μια αποκλειστικά ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Η Candy, πάλι, δεν νομίζω να διαφέρει και πολύ. Συνέχεια κάνει πράγματα που δεν ταιριάζουν σε μια "κοπέλα", από τα πιο αστεία (σκαρφαλώνει στα δέντρα και πηδά σαν μαϊμού, εξ ου και το Ταρζάν Φακιδομούρη, είναι αρχηγός στα παιδιά του ορφανοτροφείου, ρίχνει ξύλο σαν αγόρι -ακόμα κι ο Νηλ τις είχε φάει...) μέχρι τα πιο σοβαρά (το σκάει από τον Άγιο Παύλο, λαθρεπιβάτης για Αμερική, τα βάζει ακόμα και με τους αλήτες που είχαν στριμώξει το βλαμμένο τον Νηλ -πολλή εκτίμηση του έχω!- κοκ).
Τον δρόμο, εύκολο ή δύσκολο, σίγουρα δεν τον διαλέγουμε, τα "μέσα" για να μας βοηθήσουν να προχωρήσουμε όμως είναι οι προσωπικές επιλογές μας. Και νομίζω ότι κι οι δυο ηρωίδες αντιμετωπίζουν εξίσου δυναμικά τα "δύσκολα" (η καθεμιά με τον τρόπο της, δεν θα τα βάλω στο καντάρι να δω ποιά υπερέχει, δεν έχει νόημα).
Στο δε θέμα της πίστης στην αγάπη της ζωής τους βλέπω ταύτιση, κυρίως μέσα από το πρίσμα των "ασφόδελων" που λέει κι η Hamlet (που είναι σαφές και δεν αφήνει παρανοήσεις κι υπονοούμενα).
"Θα σε περιμένω για πάντα κι αν δεν είναι να είσαι εσύ Αυτός, τότε δεν θα είναι κανείς.-".

Πώς με καταλαβαίνεις!!!

Ασφοδελιακες παιδι μου

stardustia έγραψε:Bettina, κοίτα να δεις, κι η Claire δεν το διάλεξε ακριβώς το πιο δύσκολο άλμα, της προέκυψε αθέλητα το πέρασμα από την εποχή της σε μια άλλη (το φανταστικό στοιχείο της σειράς) πολύ πιο δύσκολη κι από αυτή που είχε ήδη ζήσει. Όμως τόσο στην εποχή της όσο και 200 χρόνια πριν δίνει τη δική της μάχη να σταθεί όρθια μέσα σε μια αποκλειστικά ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Η Candy, πάλι, δεν νομίζω να διαφέρει και πολύ. Συνέχεια κάνει πράγματα που δεν ταιριάζουν σε μια "κοπέλα", από τα πιο αστεία (σκαρφαλώνει στα δέντρα και πηδά σαν μαϊμού, εξ ου και το Ταρζάν Φακιδομούρη, είναι αρχηγός στα παιδιά του ορφανοτροφείου, ρίχνει ξύλο σαν αγόρι -ακόμα κι ο Νηλ τις είχε φάει...) μέχρι τα πιο σοβαρά (το σκάει από τον Άγιο Παύλο, λαθρεπιβάτης για Αμερική, τα βάζει ακόμα και με τους αλήτες που είχαν στριμώξει το βλαμμένο τον Νηλ -πολλή εκτίμηση του έχω!- κοκ).

Χμ ... Μου φαίνεται πρέπει να μελετήσω περισσότερο την Κάντυ γιατί μετά από τόσο καιρό κάποια πράγματα φαίνεται που διέφυγαν. Η αλήθεια είναι ότι η Candy είναι πιο ζωηρή από τις κοπέλες της εποχής της. Παίζει όμως έναν ρόλο ότι μεγάλωσε στο ορφανοτροφείο που δεν ήταν βέβαια ένα μέρος χωρίς κανόνες, αλλά αν ανήκε σε μια οικογένεια, ειδικά σε μια από τις "καλές" δε θα είχε τόση "ελευθερία" κινήσεων.
star μια υπόθεση μόνο... Φεύγει από τον Άγιο Παύλο γιατί θέλει να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο. Αλλά μήπως μετά το "σκάνδαλο" ήταν δύσκολο να μείνει εκεί ;
Ακόμα και το ξύλο όμως από την καλή της την καρδιά το έριχνε αυτό το κορίτσι .

stardustia έγραψε:Στο δε θέμα της πίστης στην αγάπη της ζωής τους βλέπω ταύτιση, κυρίως μέσα από το πρίσμα των "ασφόδελων" που λέει κι η Hamlet (που είναι σαφές και δεν αφήνει παρανοήσεις κι υπονοούμενα).
"Θα σε περιμένω για πάντα κι αν δεν είναι να είσαι εσύ Αυτός, τότε δεν θα είναι κανείς.-".

Σίγουρα θα έμενε πιστή στον Terry αν δεν υπήρχε χωρισμός. Αν όμως για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορούσαν να είναι μαζί, πιστεύω μπορεί να έκανε άλλη σχέση. Η "αγάπη της ζωής" της όμως θα παρέμενε ο Terry.

bettina έγραψε:Χμ ... Μου φαίνεται πρέπει να μελετήσω περισσότερο την Κάντυ γιατί μετά από τόσο καιρό κάποια πράγματα φαίνεται που διέφυγαν. Η αλήθεια είναι ότι η Candy είναι πιο ζωηρή από τις κοπέλες της εποχής της. Παίζει όμως έναν ρόλο ότι μεγάλωσε στο ορφανοτροφείο που δεν ήταν βέβαια ένα μέρος χωρίς κανόνες, αλλά αν ανήκε σε μια οικογένεια, ειδικά σε μια από τις "καλές" δε θα είχε τόση "ελευθερία" κινήσεων.
star μια υπόθεση μόνο... Φεύγει από τον Άγιο Παύλο γιατί θέλει να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο. Αλλά μήπως μετά το "σκάνδαλο" ήταν δύσκολο να μείνει εκεί   ;

Κοίτα, αν θεωρήσουμε ότι το ορφανοτροφείο είχε παίξει βασικό ρόλο στον αυθόρμητο και ζωηρό τρόπο της Candy νομίζω παραβλέπουμε τον παράγοντα "ιδιοσυγκρασία". Και η Annie είχε μεγαλώσει στον ίδιο χώρο μαζί της αλλά ήταν ένα τελείως διαφορετικό παιδί. Και όταν μπήκε σε μια "καλή" οικογένεια σιδερώθηκε κατά τις απαιτήσεις τους γιατί ένιωθε την ανάγκη να το κάνει. Η Candy ακόμα κι όταν μπήκε στην "καλή" οικογένεια δεν μπορούσε να συμβιβαστεί, αν και προσπάθησε να ακολουθήσει αρκετά από αυτά που "έπρεπε", ασφυκτιούσε και τελικά ακολούθησε το δρόμο που η καρδιά της υπαγόρευε.
Η Candy ήταν εκ φύσεως ανεξάρτητη και δεν γονάτιζε εύκολα (ποτέ δεν θα ξεχάσω τη σκηνή που την είχαν υποχρεώσει εκβιαστικά η μαμά Ράγκαν με τα βλαστάρια της να γονατίσει   ). Αλλά σίγουρα και οι συνθήκες που μεγάλωσε την είχαν βοηθήσει να καλλιεργήσει συγκεκριμένες πτυχές της προσωπικότητάς της. Η ανασφάλεια της Annie λόγω της εγκατάλειψης σε ένα ορφανοτροφείο μεταφράστηκε σε αυτοπεποίθηση και μαχητική διάθεση από μέρους της Candy για να καλύψει αυτό το κενό, π.χ.
Από τον Άγιο Παύλο νομίζω το πήρε τελικά απόφαση να φύγει όχι για το σκάνδαλο. Είχε αποφασίσει να παραβλέψει την άρνηση που εισέπραττε για να τιμήσει τη θυσία του Terry για την ίδια. Αλλά όταν συνειδητοποίησε πόσο επιφανειακά και ψεύτικα ήταν όλα στον "καλό" κόσμο που της έλεγαν να ζήσει (θυμάστε εκείνο το περιστατικό με τη φίλη της Ελίζας του χτυπιόταν γιατί ο μπαμπάς της δεν είχε πια την οικονομική άνεση να τη στέλνει στο ακριβό σχολείο και είχε γίνει χώμα γιατί δεν θα γινόταν"κυρία";   ).  Δεν ταίριαζαν καθόλου στον ευθύ χαρακτήρα της και δεδομένης της κίνησης του Terry να εγκαταλείψει τις ανέσεις (που μέχρι τότε ήταν το μόνο που ήξερε) για να βρει μόνος του το δρόμο του, ακολουθεί το παράδειγμά του, άλλωστε η φτώχεια δεν την τρομάζει, είναι κάτι που γνωρίζει καλά, όμως δεν διστάζει ούτε μπροστά στο γεγονός ότι είναι κορίτσι, είναι μια παράμετρος που διαρκώς παραβλέπει είτε πρόκειται για εργασία, είτε για δικαίωμα στην έκφραση κοκ.  Κάπως έτσι το βλέπω.

bettina έγραψε:Σίγουρα θα έμενε πιστή στον Terry αν δεν υπήρχε χωρισμός. Αν όμως για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορούσαν να είναι μαζί, πιστεύω μπορεί να έκανε άλλη σχέση. Η "αγάπη της ζωής" της όμως θα παρέμενε ο Terry.

Εδώ θα διαφωνήσω. Από πέρυσι που μπήκα στο Forum, αυτό είναι κάτι που το έχω τόσες φορές υποστηρίξει (με τον γνωστό cool τρόπο που με διακρίνει...). Όταν κάποιος που είναι ουσιαστικά κι όχι κατ' όνομα μόνο η "αγάπη της ζωής" ενός προσώπου χάνεται υπό συγκεκριμένες συνθήκες (μιλώ για συνθήκες όπως αυτές των Terry Candy) αλλά δεν πεθαίνει, για μένα δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Ούτε εύκολα ούτε δύσκολα. Κι αυτό με ξένισε στην παρουσίαση του Albert ως διαδόχου στην καρδιά της κοπέλας, αλλά και του οποιουδήποτε. Προφανώς δεν είμαι η μόνη με αυτή την άποψη και επειδή τελικά η Μιζούκι δε μας έκανε τη χάρη να το ξεκαθαρίσει ονομαστικά στη Νουβέλα της (φυσικά εγώ διαβάζω "Terry" αλλά το θέμα μας εδώ είναι άλλο), ήρθαν οι "Ασφόδελοι" εκείνης της χρυσής κοπέλας (ο Θεούλης να την έχει καλά   ) να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους    και να ηρεμήσουμε κι εμείς μαζί με τους ήρωές μας, έστω και κάτι χρόνια μετά (10 οι ήρωες, 30 εμείς οι κοινές θνητές! )

"Θα σε περιμένω για πάντα κι αν δεν είναι να είσαι εσύ Αυτός, τότε δεν θα είναι κανείς." Τελεία. Και παύλα.

Στον Jamie και στην Claire το μαρτύριο τραβά 20 χρόνια. Χαρά στο κουράγιο τους!!! Το δικό μας μονάχα 5 επεισόδια (παρά ένα τέλος...). Ευτυχώς μας λυπήθηκαν οι συγγραφείς κι οι σεναριογράφοι!

Σπόιλερ:

stardustia έγραψε:Η Candy ήταν εκ φύσεως ανεξάρτητη και δεν γονάτιζε εύκολα (ποτέ δεν θα ξεχάσω τη σκηνή που την είχαν υποχρεώσει εκβιαστικά η μαμά Ράγκαν με τα βλαστάρια της να γονατίσει   ). Αλλά σίγουρα και οι συνθήκες που μεγάλωσε την είχαν βοηθήσει να καλλιεργήσει συγκεκριμένες πτυχές της προσωπικότητάς της.

Ακριβώς. Αλλά και ο άλλος κόσμος δεν ήταν ένας κόσμος στον οποίο στην αρχή τουλάχιστον δεν ήθελε ν' ανήκει ή πήγε κόντρα. Απλώς δεν μπορούσε.

stardustia έγραψε:Από τον Άγιο Παύλο νομίζω το πήρε τελικά απόφαση να φύγει όχι για το σκάνδαλο. Είχε αποφασίσει να παραβλέψει την άρνηση που εισέπραττε για να τιμήσει τη θυσία του Terry για την ίδια. Αλλά όταν συνειδητοποίησε πόσο επιφανειακά και ψεύτικα ήταν όλα στον "καλό" κόσμο που της έλεγαν να ζήσει (θυμάστε εκείνο το περιστατικό με τη φίλη της Ελίζας του χτυπιόταν γιατί ο μπαμπάς της δεν είχε πια την οικονομική άνεση να τη στέλνει στο ακριβό σχολείο και είχε γίνει χώμα γιατί δεν θα γινόταν"κυρία";   ).  Δεν ταίριαζαν καθόλου στον ευθύ χαρακτήρα της και δεδομένης της κίνησης του Terry να εγκαταλείψει τις ανέσεις (που μέχρι τότε ήταν το μόνο που ήξερε) για να βρει μόνος του το δρόμο του, ακολουθεί το παράδειγμά του, άλλωστε η φτώχεια δεν την τρομάζει, είναι κάτι που γνωρίζει καλά, όμως δεν διστάζει ούτε μπροστά στο γεγονός ότι είναι κορίτσι, είναι μια παράμετρος που διαρκώς παραβλέπει είτε πρόκειται για εργασία, είτε για δικαίωμα στην έκφραση κοκ.  Κάπως έτσι το βλέπω.

Ξέρεις star εγώ την δεύτερη μάλλον φορά που πρόβαλε το άνιμε η τηλεόραση (γιατί την πρώτη ήμουν πολύ μικρούλα) μου κακοφάνηκε που η Candy παράτησε τις σπουδές της και θεώρησα ότι δεν περνά καλό μήνυμα. Ισχύουν όλα αυτά που λες, πάντα υπήρχε ένα ρήγμα ανάμεσα στην Candy και τις ψηλομύτες συμμαθήτριές της που την περιφρονούσαν ακόμα και για το γεγονός πως δεν άφηνε φαγητό στο πιάτο της. Και πιστεύω πως μετά από το τελευταίο περιστατικό το ρήγμα βάθυνε κι ας μην ήταν αυτή η αιτία που έφυγε η Candy.

stardustia έγραψε:Όταν κάποιος που είναι ουσιαστικά κι όχι κατ' όνομα μόνο η "αγάπη της ζωής" ενός προσώπου χάνεται υπό συγκεκριμένες συνθήκες (μιλώ για συνθήκες όπως αυτές των Terry Candy) αλλά δεν πεθαίνει, για μένα δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Ούτε εύκολα ούτε δύσκολα. Κι αυτό με ξένισε στην παρουσίαση του Albert ως διαδόχου στην καρδιά της κοπέλας, αλλά και του οποιουδήποτε.

Δεν μιλάμε για αντικατάσταση. Αν όμως χώριζαν και η Candy ήταν ακόμα σε μικρή ηλικία, μάλλον θα ήταν δύσκολο για μια κοπέλα γεμάτη ζωή να μείνει μόνη. Δε θα συμβιβαζόταν, θα τα έφτιαχνε με έναν άνδρα γοητευτικό και ενδιαφέροντα. Θα ήταν κάτι ωραίο, μόνο που δε θα ήταν τόσο δυνατό.
Δε διαφωνώ ότι κατά πάσα πιθανότητα στην νοβέλα μένει με τον Terry (απλώς επειδή υπάρχει ένα 1% γι αυτό μιλάμε). Αλλά (θα φανεί παράξενο) δε δίνω μεγάλη σημασία γιατί πιστεύω πως όταν κάτι τραβάει σε χρόνο ο δημιουργός μπορεί να αλλάξει 100 γνώμες στο μεταξύ!

Καλά μιλάμε κορίτσια το αναλύσατε πολύ το θέμα!!!! Μόνο bettina οτι παράτησε τις σπουδές της, δεν συμφωνώ γιατί μπορεί να έφυγε από το κολέγιο όμως συνέχισε τις σπουδές της στο νοσοκομείο. Δεν είναι κακό αυτό.

Αααααα.... τι ώραία που τα λέτε!!! Εχω αράξει και σας διαβάζω με πραγματικό ενδιαφέρον!

Το μόνο που θα μπορούσα ίσως να προσθέσω, είναι οτι ο έρωτας τον προηγούμενο αιώνα, είχε περισσότερες πιθανότητες να εξιδανικευτεί, οπότε δεν ήταν ασύνηθες για τις γυναίκες να μείνουν πιστες για όλη τους της ζωή στον έναν και μοναδικό (εγώ γνωρίζω 4 περιπτώσεις που μπορώ να ονοματίσω) Ξεχνάμε καμιά φορά, οτι αυτοί οι έρωτες αναπτύσσονταν μέσα από γράμματα, βλέματα και μικρή πραγματική επαφη, με αποτέλεσμα να γίνονται ιδεατοί και μοναδικοί. Σήμερα τα αισθήματα μπορεί να είναι εξίσου εντονα, αλλά μοιραία η καθημερινή τριβή μπορεί ευκολα να τα φθίρει και η γενικότερη ταση είναι "υπάρχουν και καλύτερα". Με τα δεδομένα αυτά, μας φαίνεται παράδοξο να μείνει κάποιος πιστός σε εναν αδιέξοδο έρωτα, πρέπει ωστόσο να κρίνουμε τα γεγονότα σε συνάρτηση με την εποχή και τις κρατούσες αυτής αξίες. Θα κρατούσε σήμερα κανένας μπούκλα απ' τα μαλλιά της αγαπημένης του σαν φυλακτό; Ήταν όμως συνηθες για πάρα πολλά χρόνια.

ΜΙΜΙ έγραψε:Μόνο bettina οτι παράτησε τις σπουδές της, δεν συμφωνώ γιατί μπορεί να έφυγε από το κολέγιο όμως συνέχισε τις σπουδές της στο νοσοκομείο. Δεν είναι κακό αυτό.

Σίγουρα δεν έφυγε απ' τον Άγιο Παύλο για να γίνει... παράσιτο . Αλλά όπως το είδα τότε δε μου κάθισε καλά.

ariel έγραψε:Το μόνο που θα μπορούσα ίσως να προσθέσω, είναι οτι ο έρωτας τον προηγούμενο αιώνα, είχε περισσότερες πιθανότητες να εξιδανικευτεί, οπότε δεν ήταν ασύνηθες για τις γυναίκες να μείνουν πιστες για όλη τους της ζωή στον έναν και μοναδικό (εγώ γνωρίζω 4 περιπτώσεις που μπορώ να ονοματίσω) Ξεχνάμε καμιά φορά, οτι αυτοί οι έρωτες αναπτύσσονταν μέσα από γράμματα, βλέματα και μικρή πραγματική επαφη, με αποτέλεσμα να γίνονται ιδεατοί και μοναδικοί. Σήμερα τα αισθήματα μπορεί να είναι εξίσου εντονα, αλλά μοιραία η καθημερινή τριβή μπορεί ευκολα να τα φθίρει και η γενικότερη ταση είναι "υπάρχουν και καλύτερα". Με τα δεδομένα αυτά, μας φαίνεται παράδοξο να μείνει κάποιος πιστός σε εναν αδιέξοδο έρωτα, πρέπει ωστόσο να κρίνουμε τα γεγονότα σε συνάρτηση με την εποχή και τις κρατούσες αυτής αξίες. Θα κρατούσε σήμερα κανένας μπούκλα απ' τα μαλλιά της αγαπημένης του σαν φυλακτό; Ήταν όμως συνηθες για πάρα πολλά χρόνια.

Να μια παράμετρος που σκεπτόμενη σαν κορίτσι της εποχής δεν είχα υπολογίσει! Έχεις πολύ δίκιο ariel, ακόμα και σε νεότερες εποχές οι αισθηματικές σχέσεις (με ελεύθερους ανθρώπους όχι μεταξύ παντρεμένων κ.λπ.) ήταν περίπου παράνομες. Οι ερωτευμένοι βλέπονταν λίγο, κρυφά... Κι αν ο έρωτας ήταν τόσο συνταραχτικός άντε να ξεχάσεις μετά!

υπεροχες αναλυσεις!
@Σταρ τα λες υπεροχα! συμφωνω 1000%

@αριελ ωραιες εποχες...

Nanούκα, υπήρχαν ποτέ ωραίες εποχες; Πόσο ωραίοι μπορεί να ήταν οι γάμοι πχ με προξενιό και με το ζόρι; Η καταδίκη με έναν ξένο για όλη σου τη ζωή; Διεκδικήσαμε και πετύχαμε, αντρες και γυναίκες, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, το προνόμιο να γνωρίσουμε καλά το συντροφο πριν το γάμο, την έξοδό μας από τη σχέση όποτε θέλουμε. Λογικά, θα έπρεπε να είναι καλύτερα τα πράγματα τώρα, να είμαστε πιο ειληκρινείς και πιο συνειδητοποιημένοι. Γιατί πάλι δεν τα καταφέρνουμε; Μεγάλη κουβέντα.