Κάντυ Κάντυ, η σοκαριστική αλήθεια.

16. Η χριστουγεννιάτικη γιορτή.

Η διαμονή στο σπίτι της Πόνι ήταν μια πολύ καλή λύση. Και πάλι η Ιζαμπέλ θα μοιραζόταν το δωμάτιο με την Σίντνεϊ Ρόουζ και την Τζέιν αλλά αυτό ήταν οπωσδήποτε προτιμότερο απ’ το να μοιραζόταν τον χώρο με άλλα δέκα άγνωστα άτομα. Η κυρία Τζόαν θα κοιμόταν στο ραντζάκι με την ιδιοκτήτρια και την Έβελιν παρά τις προσπάθειες της πρώτης να της παραχωρήσει το κρεβάτι της για να αισθάνεται καλύτερα σαν φιλοξενούμενη.
-Είστε δύο μόνο γυναίκες υπεύθυνες για τόσα παιδιά; ρώτησε έκπληκτη.
-Καμιά φορά έρχεται και η Κάρολ η αδερφή μου για να βοηθήσει, είναι η μόνη ανύπαντρη αδερφή μου. Αλλά και που έρχεται ποιο το όφελος, είναι τόσο τεμπέλα και αναίσθητη… άσε που για να κάνει κάτι πρέπει να την παροτρύνω εγώ, έτσι κυρία Πόνι;
-Εκτός από την Κάρολ όλο και κάποιος μας βοηθάει. Για παράδειγμα ο κύριος Λάρυ που τον γνωρίσατε ήδη, συχνά κατεβαίνει στο Λέικγουντ για να μας κάνει τα ψώνια ή μας πηγαίνει στην πόλη…
-Είστε αρκετά απομονωμένα εδώ.
-Είναι αλήθεια, το σπίτι που το παραχώρησε ένας θείος μου. Δεν είναι πολύ μεγάλο για ορφανοτροφείο αλλά είναι ο μόνος χώρος που έχω.
-Το έργο σας είναι πολύ σημαντικό κυρία Πόνι, ο Θεός να σας ευλογεί.
-Της το λέω κι εγώ αλλά δε μ’ ακούει, νομίζει πως δεν κάνει τίποτα σπουδαίο, παρενέβη η Έβελιν.

***************************************************************************
Ο Αντόν από τη μία ήθελε να πέσει στο κρεβάτι του κι εκεί να τον βρει ο θάνατος, από την άλλη έφτιαχνε την βαλίτσα του ανυπομονώντας να ξαναδεί την Σίντνεϊ Ρόουζ. Δε θα έλεγε σε κανέναν που θα πήγαινε και δεν έπρεπε να φύγει αμέσως. Πρώτα θα περνούσαν κάποιες μέρες ώστε να βεβαιωθεί ότι εκείνη είχε φτάσει στο πανδοχείο (ποιο πανδοχείο, ήταν μόνο κάποια δωμάτια πάνω απ’ τη μοναδική ταβέρνα του Λέικγουντ) και μετά θα ξεκινούσε.
Μιλούσε με τον Άλμπερτ μόνο που οι ερωτήσεις του ξέφευγαν στο πολύ μακρινό μέλλον.
-Ποια είναι τα σχέδιά σου για τη ζωή; Θέλεις να σπουδάσεις μετά το σχολείο, να βρεις μια κοπέλα να παντρευτείς…
-Να παντρευτώ; Δεν το νομίζω. Και είναι νωρίς ακόμα να σκέφτομαι τέτοια πράγματα. Σα να βιάζεστε όλοι να μεγαλώσω… Γιατί να μεγαλώσω; Εσύ κατάλαβες τίποτα που μεγάλωσες;
Όταν άκουσε την τελευταία ερώτηση ο Αντόν τον κοίταξε σα να είχε ακούσει την μεγαλύτερη σοφία του κόσμου.

***************************************************************************
Οι φιλοξενούμενες ασχολούνταν και βοηθούσαν με τα παιδιά η καθεμιά με τον τρόπο της. Η Σίντνεϊ Ρόυζ τα πρόσεχε και έπαιζε μαζί τους σαν μεγάλη τους αδερφή. Η Τζέιν δεν ήταν αυστηρή αλλά ήξερε να βάζει όρια. Η Ιζαμπέλ δεν ήταν πρόθυμη να παίξει ή να μιλά πολύ αλλά έδειχνε μεγάλη τρυφερότητα κυρίως στα κοριτσάκια. «Ευτυχώς θα κάνω ένα κι όχι πολλά παιδιά» έλεγε στη μητέρα της όταν την ζάλιζε το κομφούζιο που δημιουργούσαν. Η κυρία Τζόαν ήταν καλή σε διάφορες εργασίες, είχε ταλέντο να τα συμμαζεύει χωρίς να φωνάζει και η συνεισφορά της στην κουζίνα ήταν εκπληκτική. Το φαγητό δεν πλήθαινε αλλά γινόταν νοστιμότερο κάτω απ’ το μαγικό της άγγιγμα, χάρη σε κάποια ιδέα που δεν είχε κανείς σκεφτεί πιο πριν. Λίγα ακόμα πιάτα και κρεβάτια δεν ήταν τίποτα μπροστά στην μεγάλη ανάσα που έπαιρναν η κυρία Πόνι και η Έβελιν, για ώρες ήταν ξεκούραστες και γεμάτες ενέργεια κάτι αδιανόητο λίγες μέρες πριν.
-Είχατε δίκιο όταν λέγατε για την θεία πρόνοια, παραδέχτηκε η κοπέλα.
-Φυσικά και υπάρχει θεία πρόνοια, ο Θεός είναι ο πατέρας μας κι ένας πατέρας πάντα νοιάζεται για τα παιδιά του.
-Αυτό όπως έχουμε δει… δεν ισχύει πάντα.
Την συνομιλία διέκοψε η γεμάτη ενθουσιασμό φωνή της Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Χιονίζει πάλι! Λέτε να το στρώσει;
-Ελπίζω πως όχι, είπε η Έβελιν. Σε λίγο έχουμε την χριστουγεννιάτικη γιορτή και το μόνο που μας έλειπε είναι ν’ αποκλειστεί πάλι το ορφανοτροφείο και όλα να πάνε στράφι.
-Η γιορτή των Χριστουγέννων είναι μια μεγάλη ευκαιρία να αποκτήσει το ορφανοτροφείο περισσότερα έσοδα και το σημαντικότερο, να υιοθετηθούν πολλά παιδιά, εξήγησε η κυρία Πόνι. Αλλά λίγο χιονάκι δεν βλάπτει, δίνει χαρά και σ’ αυτά τα καημένα.

***************************************************************************
Η Άλις κρατούσε τον μικρό Τέρρυ και απολάμβανε το χιονισμένο σκωτσέζικο τοπίο αγκαλιά με τον Δούκα.
-Είναι τόσο όμορφα εδώ, μόνοι μας, μακριά απ’ όλους… Νοιώθω πως μπήκα σ’ ένα παραμύθι και είμαι μια πριγκίπισσα δίπλα στον πρίγκιπά μου… Εννοώ τον Δούκα μου.
-Το σημαντικό είναι και ο Τέρενς να γνωρίζει τα μέρη του.
-Την επικράτειά του θες να πεις γιατί ο Τέρρυ δε θα μπορούσε να είναι Σκωτσέζος. Κοίτα αυτά τα ματάκια, αυτά τα μαλλάκια… ένα κουκλί! Τι σχέση θα μπορούσε να έχει με τους άσχημους κοκκινοτρίχηδες της Σκωτίας;
-Κι όμως αγαπητή μου, ο προπάππους του ήταν μισός Σκωτσέζος, άρα κρατάμε κι από κει.
-Αλήθεια; Δεν φαίνεται να έχει πάρει κάτι.
-Ό,τι πήρε το πήρε από μένα.
-Γι αυτό είναι ένας κούκλος! αναφώνησε η Άλις και βάλθηκε και πάλι να ζουμπά και να χαϊδεύει το μωρό. Απορώ πώς η μητέρα του δέχτηκε να τον αποχωριστεί.
-Δεν την ξέρεις την Έλινορ, δεν βάζει τίποτα πάνω απ’ το θέατρο. Μόλις της έκανε πρόταση αυτός ο Μάικλ έσπευσε να τον ακολουθήσει και δεν σκέφτηκε ούτε το παιδί ούτε τίποτα.
Το ύφος του Δούκα βάρυνε την χαλαρή μέχρι εκείνη την στιγμή ατμόσφαιρα. Η Άλις δοκίμασε να κάτσει στα πόδια του και να γύρει πάνω του για να τον ηρεμίσει.
-Λίγο παραπάνω οικειότητα για ένα ζευγάρι που σύντομα θα παντρευτεί δε νομίζω να πειράζει…
-Εμένα όχι. Εσένα θα σε πείραζε όμως αν κάποιος μας έβλεπε αυτή την στιγμή;
-Μα οι υπηρέτες είναι κάτω, έτσι δεν είναι, ποιος να μας δει;
-Δεν ξέρω, μπορεί κανένα φαντασματάκι, απάντησε ο Δούκας προσπαθώντας να χαμογελάσει.
-Έχει φαντάσματα κι εδώ;
-Όλοι οι πύργοι της Σκωτίας είναι στοιχειωμένοι, δήλωσε εκείνος κι ένα δίκιο το είχε.
Κι αυτός ο πύργος ήταν στοιχειωμένος. Αν όχι από κάποιο φάντασμα, από την εικόνα της Έλινορ να χαμογελάει με τα ξανθά της μαλλιά λυτά κι ανακατεμένα, όπως ελάχιστοι την είχαν δει. Τόσο όμορφη!
***************************************************************************
Η Σίντνεϊ Ρόουζ κοιτούσε απ’ το παράθυρο τις νιφάδες του χιονιού, μελαγχολική αυτή την φορά. Μόλις που αντιλήφθηκε την παρουσία της ξαδέρφης της πίσω της.
-Λες να μην έρθει; Ήθελα τόσο πολύ να κάνουμε Χριστούγεννα μαζί, από τότε που γνωριστήκαμε περνάμε όλα τα Χριστούγεννα μαζί. Τι συμβαίνει Τζέιν; Νιώθω και καταλαβαίνω πως κάτι μου κρύβετε. Κι ενώ θέλω να μάθω φοβάμαι μήπως κάνω κακό στο μωρό αν μάθω, γι αυτό δεν ρωτάω.
-Να μην αμφιβάλλεις καθόλου ότι θα έρθει, είπε η Τζέιν με απόλυτη βεβαιότητα.
-Ρόουζ, Τζέιν, ελάτε ν’ ακούσετε τα τραγούδια που θα πούμε στην γιορτή! Φώνταξε η μικρή Γουιλιελμίνα κάνοντας μια χειρονομία που σήμαινε να την ακολουθήσουν.
-Φυσικά αγάπη μου, σήκω Τζέιν τι κάθεσαι. Είμαι σίγουρη πως θα τραγουδήσετε φανταστικά, είπε χαμογελώντας η Σίντνεϊ Ρόουζ.
Η διάθεσή της είχε αλλάξει.

***************************************************************************
Κόντευαν μεσάνυχτα. Ένα χέρι άναψε το φως και ακούμπησε τον ώμο του κοιμισμένου Άλμπερτ.
-Ρίτα…
-Είμαστε σε καλό δρόμο.
Το μακρύ χέρι στον ξανασκούντησε.
-Αντόν, τι θες;
-Θα φύγω.
-Τέτοια ώρα;
-Ναι. Δεν θέλω κανείς να το καταλάβει, όσο λιγότερα ξέρουν τόσο καλύτερα.
Ο έφηβος ανακάθισε στο κρεβάτι.
-Τι μυστήρια πράγματα μου λες, το ξέρεις ότι είσαι πολύ περίεργος;
-Ήρθα μόνο να σ’ αποχαιρετήσω. Εσύ δε θα πεις ότι με είδες.
-Εντάξει, αλλά…
-Να προσέχεις Άλμπερτ.
-Κι εσύ.

***************************************************************************
Λίγες μέρες μετά.
Προπαραμονή Χριστουγέννων το ορφανοτροφείο είχε στολιστεί για να υποδεχτεί την «καλή κοινωνία» του Λέικγουντ και των γύρω περιοχών αλλά κι η καλή κοινωνία είχε ντυθεί όμορφα και επίσημα για να τιμήσει την εκδήλωση.
-Αν είχαμε ωραίες τουαλέτες θα μπορούσαμε να περάσουμε κι εμείς για μεγάλες κυρίες, είπε η Ιζαμπέλ στην Σίντνεϊ Ρόουζ. Τώρα είμαστε σα μεγάλα ορφανά… Και όντως είμαστε ορφανά.
-Με τη μαμά που έχεις είσαι ορφανή; Δε θα είμαστε ποτέ ορφανά όσο έχουμε τόσους ανθρώπους να μας αγαπούν.
-Ξέρεις ποια θα ήθελα να δω; Την περίφημη κυρία Ράγκαν. Αυτή που η Έβελιν συμπαθεί τόσο πολύ.
-Ναι είναι αλήθεια πως την λατρεύει.
Τα δυο κορίτσια γέλασαν δυνατά προκαλώντας την προσοχή των παρευρισκομένων. Αναγνώρισαν αμέσως την Σάρα Ράγκαν, ήταν εκείνη που τους έριξε το πιο επιτιμητικό βλέμμα.
-Αν είναι δυνατόν! Οι δεσποινίδες δεν ξέρουν που βρίσκονται.
Η Έβελιν την πλησίασε.
-Δεν έγινε τίποτα, αυτή είναι η Ελίζα κυρία Ράγκαν;
-Το καμάρι της οικογένειας, δεν είναι ίδια εγώ;
Η κοπέλα κοίταξε το μωρό. Πρώτη φορά ένα μωρό της προκαλούσε άσχημα συναισθήματα. Αν ήξερε το παρατσούκλι που του είχε δώσει ο Άλμπερτ θα συμφωνούσε και θα γέλαγε.
-Σας μοιάζει εκπληκτικά θα έλεγα.
-Ελίζα, τι όμορφο όνομα! Θα μπορούσα να την πάρω λίγο σας παρακαλώ;
Η κυρία Ράγκαν υποχώρησε μπροστά στον ενθουσιασμό της ξανθιάς.
-Νομίζω της αρέσουν πολύ τα μαλλιά μου.
Η μικρή Ελίζα είχε απλώσει τα χεράκια στον θάμνο που στόλιζε το κεφάλι της φιλοξενούμενης αλλά δεν έπαιζε με τα μαλλιά της, τα τραβούσε με δύναμη και επιμονή.
Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία της Σίντνεϊ Ρόουζ με ένα ιδιαίτερο μωρό.

17. Το κρινάκι του κάμπου.

-Θα μπορούσα να δω την δεσποινίδα Σίντνεϊ Ρόουζ Σκοτ παρακαλώ;
-Δεν υπάρχει καμία Σκοτ εδώ, κύριε.
-Κοιτάξτε το σας παρακαλώ.
-Να το κοιτάξω, ευχαρίστως, αλλά τρία δωμάτια έχουν κρατηθεί όλα κι όλα. Όχι, δεν έχουμε καμία Σίντνεϊ Ρόουζ Σκοτ.
-Μα δεν μπορεί, θα έπρεπε ήδη να είχανε φτάσει!
-Ελάτε, μην απελπίζεστε, το πιθανότερο είναι οι φίλες σας να αποκλείστηκαν από την κακοκαιρία. Θα έρχονταν μήπως από την Laguna Hermosa; Από τα Χριστούγεννα έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Μόλις που πρόλαβε να γίνει η γιορτή στον λόφο της Πόνι και μετά αποκλείστηκε όλος ο κόσμος. Απορώ κι εσείς πώς καταφέρατε να φτάσετε εδώ.
-Ναι, θα περνούσαν από την Laguna Hermosa, η Σίντνεϊ Ρόουζ ήταν με κάποιες φίλες της που θα φιλοξενούνταν εκεί.
-Τότε μην ανησυχείτε καθόλου, θα είναι καλά. Ο κόσμος στην Laguna Hermosa είναι πολύ φιλόξενος.
-Αλλά δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους…
-Υπάρχει και η περίπτωση η φίλη σας να αποκλείστηκε στο ορφανοτροφείο της κυρίας Πόνι, άκουσα πως η κυρία Πόνι φιλοξενεί κάποιες ξένες κυρίες.
-Αχ, δεν ξέρω τι να κάνω…
Ο Αντόν έκλεισε το κεφάλι στα χέρια του.
-Στο ορφανοτροφείο έχουν τηλέφωνο, να καλέσω μήπως είναι εκεί;
-Ναι φυσικά, καλέστε παρακαλώ.
-Καλημέρα κυρία Πόνι. Ήθελα να σας ρωτήσω, μήπως μένει σε εσάς κάποια δεσποινίδα Σίντνεϊ Ρόουζ; Α πολύ ωραία γιατί έχω έναν κύριο εδώ που είναι πολύ ανήσυχος. Ναι παρακαλώ, φωνάξτε την να μιλήσει μαζί του. Γεια σας δεσποινίς Σκοτ, σας δίνω τον κύριο.
-Αγάπη μου πως είσαι; Ωραία, χαίρομαι που είστε καλά… είμαι στο Λέικγουντ, έχουμε πρόβλημα με τοςυ δρόμους αλλά μόλις μπορέσω θα έρθω να σας πάρω. Σε φιλώ τριανταφυλλάκι μου.
Κατέβασε το τηλέφωνο ανακουφισμένος.
-Τώρα πρέπει να πάω στο σπίτι της Πόνι.
-Αστειεύεστε; Μόνο πετώντας θα μπορούσατε να πάτε εκεί. Καθίστε κι ηρεμίστε παρακαλώ. Η Σίντνεϊ Ρόουζ είναι σε καλά χέρια αλλά εσείς πρέπει να έχετε πυρετό.
-Άφησα το αυτοκίνητο χιλιόμετρα μακριά για να έρθω εδώ.
-Να σας φτιάξω ένα τσάι; Είστε ο κύριος…;
-Αντόν Άρντλεϊ.
-Είμαι η Δολόρες, αν θέλετε με φωνάζετε Λόλα.
-Δε σας είχα δει εδώ την προηγούμενη φορά.
-Είναι τρεις μήνες που με έβαλε ο θείος μου στην δουλειά. Λοιπόν, πάω για το τσάι, είπε η Δολόρες.
Ήταν δεκαπέντε ετών, μελαχρινούλα, αδύνατη με κίνηση σβέλτη. Θα έλεγε κανείς πως δεν έφυγε για την κουζίνα αλλά απλώς εξαφανίστηκε.

***************************************************************************
-Δηλαδή θα σας χάσουμε;
Η φωνή της Έβελιν ακουγόταν όλο παράπονο. Καθόταν δίπλα στην Ιζαμπέλ αλλά με το βλέμμα κάρφωνε την Σίντνεϊ Ρόουζ και την Τζέιν στον απέναντι καναπέ, που κατά την γνώμη της ήταν πιο χρήσιμες.
-Όχι, όχι, φυσικά και όλες θα ερχόμαστε να σας βλέπουμε. Είναι δυνατόν να σας ξεχάσουμε εσάς που μας δεχτήκατε με τόση καλοσύνη; είπε η ξανθιά.
-Εγώ πιστεύω πως θα μπορούσα να μείνω εδώ για πάντα, είπε η Τζέιν.
-Έλα Έβελιν, μη ζαλίζεις τα κορίτσια, έχουν και δικές τους υποχρεώσεις, ψευτομάλωσε την κοπέλα η κυρία Πόνι ερχόμενη με τέσσερις λαχταριστές κούπες σοκολάτα. Η κυρία Τζόαν μου έμαθε ένα μυστικό για να κάνω πιο νόστιμα τα ροφήματα. Μάλλον εμείς πρέπει να σας ευχαριστούμε Ρόουζ παρά εσείς. Εξάλλου τώρα μένουν μόνο οχτώ παιδιά. Δύο για κάθε γυναίκα, είναι φοβερή πολυτέλεια για ένα ορφανοτροφείο!

***************************************************************************
Είχε αργήσει και το ήξερε προτιμούσε όμως ν’ αναπνέει τον αέρα της νύχτας από το πένθος της έπαυλης. Η μοιρολατρία της θείας Ελρόι ήταν τραγική και μεγαλόπρεπη. Του θείου Λουκ είχε μόνο λύπη και σιωπή. Είχαν κάνει ερωτήσεις, είχαν θυμώσει στην αρχή, μετά καταλάβανε πως είχαν χάσει οριστικά τον γιο τους, ίσως πως τον είχαν χάσει εδώ και πολύ καιρό γιατί δεν τον είχαν κερδίσει ποτέ.
Μπήκε στο μέρος που τον είχε πάει ο Αντόν. Η Ρίτα του χαμογέλασε. Δεν περίμενε να τον θυμάται. Κάθισε στο τραπέζι του. Εκτός από όμορφη ήταν πολύ γλυκιά και συμπαθητική, πώς δεν την πρόσεξε απ’ την πρώτη στιγμή;
-Είσαι μόνος;
-Ναι. Είπα στον κύριο εκεί πως περιμένω τον Αντόν αλλά ο Αντόν έφυγε απ’ το σπίτι και δεν χαιρέτησε κανέναν. Είναι πολύ άσχημα τώρα τα πράγματα εκεί.
-Καταλαβαίνω.
Η κοκκινομάλλα γέμισε το ποτηράκι και το ήπιε μονορούφι.
-Ήταν πάντα λίγο περίεργος ο ξάδερφός σου. Εσύ πώς είσαι Άλμπερτ;
-Όχι πολύ καλά αλλά χαίρομαι που σε ξαναβλέπω.
-Κι εγώ σε συμπαθώ.
Τον κοίταξε κατάματα –τι όμορφα μάτια, μελιά!
-Πόσων χρόνων είσαι;
-Δεκαοχτώ (δεύτερο ψέμα μέσα σε μια νύχτα).
-Αλήθεια; Μοιάζεις λίγο μικρότερος. Κι εγώ δεκαοχτώ είμαι. Σπουδάζεις κάτι;
-Ε… δεν έχω αποφασίσει ακόμα.
Η Ρίτα χαμογέλασε και πάλι.
-Ντρέπεσαι να με κοιτάξεις; Κι είσαι δεκαοχτώ; Να σου πω το προτιμώ αυτό από την ξιπασμένη συμπεριφορά των συνομηλίκων της τάξης σου.

***************************************************************************
Λίγες μέρες μετά.
Εξαντλημένος ο Αντόν έφτασε στο σπίτι της Πόνι. Ήταν ζεστός, έβηχε και η φωνή του ήταν βραχνή. Σφιχταγκαλιάστηκε με την Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Μου είπαν να μην έρθω αλλά έπρεπε να σε δω. Πρέπει να σε πάρω από δω.
-Τρελαθήκατε, θα φύγετε μ’ αυτόν τον καιρό;
-Η Έβελιν μπορεί να είναι λίγο απότομη αλλά έχει δίκιο. Κι εσύ παιδί μου δεν έπρεπε να έρθεις ακόμα, ήταν πολύ επικίνδυνο, είπε η κυρία Πόνι.
-Αυτός ο κύριος ήρθε να μας πάρει την Ρόουζ; φώναξε η Γουιλιελμίνα.
-Δεν θέλουμε να μας πάρει την Ρόουζ, να μην μας πάρει την Ρόουζ, ακολούθησε μια ολιγομελής χορωδία.
-Με συγχωρείτε, νομίζω πως ζαλίζομαι, είπε ο Αντόν.
Κάθισε σ’ ένα κρεβάτι για να πέσει αμέσως πίσω σχεδόν ξέπνοος.
-Το άλογο… Προσέχετε το άλογο, ψέλλισε.

***************************************************************************
Συνεπέστατο στις ημερομηνίες που έδωσε ο γιατρός το ανιψάκι της Μπέρτα ήρθε στον κόσμο στις 15 Ιανουαρίου. Ήταν ένα μικροσκοπικό μωρό με πυκνά μαλλάκια που θα γινόταν ένα όμορφο και χαριτωμένο κοριτσάκι με λευκό δέρμα, στρογγυλό πρόσωπο και πλατύ χαμόγελο ενώ τα καστανά του μαλλιά συχνά έπαιρναν μια κοκκινωπή απόχρωση. Θα ήταν ζωηρή αλλά και υπάκουη. Έφερε τόση χαρά στην οικογένεια που μέχρι κι ο πατέρας της την χτένιζε και της έφτιαχνε κοτσιδάκια.
Η Μπέρτα έτρεξε στο παντοπολείο για να πάρει τηλέφωνο στο ξενοδοχείο που διέμενε η Έλινορ να της πει τα νέα.
-Δόξα τω Θεώ όλα πήγαν καλά, η Σάρα γέννησε χωρίς κανένα πρόβλημα, είναι μια χαρά τώρα και πολύ χαρούμενη. Όλοι είμαστε χαρούμενοι, είναι το πιο γλυκό νεογέννητο που έχω δει, δεν φαντάζεστε πόσο όμορφο… Θα την βγάζαμε Ντόροθυ αλλά όταν την είδε ο μικρός Φίλιπ στο πράσινο σεντόνι είπε «είναι σαν κρινάκι στον κάμπο» έτσι θα την βγάλουμε Λίλυ Ντόροθυ. Ευτυχώς η εκκλησία δεν χρεώνει κάθε όνομα ξεχωριστά.
Η ηθοποιός παραξενεύτηκε. Η νταντά είχε τα δικά της παιδιά, είχε δει τα νεογέννητα τόσων συγγενών, ποτέ δεν έδειξε τόσο ενθουσιασμένη. Σε ένα της ρεπό θα πήγαινε να δει την περίφημη μικρούλα. Θα της χάριζε μια πράσινη κορδέλα κι όταν μεγάλωνε η Λίλυ Ντόροθυ θα την φώναζε νονά.

***************************************************************************
Δεν την έβλεπε συχνά, δεν ήξερε τι ακριβώς αισθανόταν για εκείνη, ήξερε όμως πως όταν έγερνε στον ώμο του με τα χέρια της στη μέση του ένιωθε όμορφα.
-Το άκουσες; Το αφεντικό θα νοικιάσει νέο χώρο για το ρεστοράν. Το «Μόλυ» το βρίσκει τώρα πολύ μικρό και ντεμοντέ. Με ρώτησε αν έχω καμιά ιδέα πως να το πούμε.
-Να το πείτε Ασουσένα. Σημαίνει κρίνος στα ισπανικά.
-Ξέρεις ισπανικά;
-Όχι αλλά η Γουαδελούπε η οικονόμος μου λέει ιστορίες απ’ το Μεξικό κι έστι ξέρω τι σημαίνουν τα ονόματα. Κρίνο έχει και το οικόσημο της οικογένειας.
-Α ήρθες να μου πεις πως είστε τόσο σπουδαίοι που έχετε οικόσημο; Ασουσένα… δεν είναι κι άσχημο.

18. Η απόφαση της Τζέιν.

Πέρασαν αρκετές μέρες, μέρες που πέρασαν με πυρετούς, βεντούζες, φάρμακα και εμετούς για τον Αντόν.
-Να έρθει μέχρι τον λόφο, πολύ πεισματάρης ο φίλος σας, είπε ο γιατρός και κοίταξε την Σίντνεϊ Ρόουζ. Αν και είχε παχύνει λίγο εύκολα μάντευε κανείς πως η κοιλίτσα της δεν οφειλόταν στο φαγητό.
-Κυρία Πόνι σας γίναμε μεγάλος μπελάς, είπε εκείνη.
-Τι λες κορίτσι μου, ποιος θα άφηνε έναν άρρωστο άνθρωπο μόνο του; Κάθε άλλο παρά ενόχληση είστε για μας.
Η Έβελιν πήρε την ιδιοκτήτρια λίγο παράμερα.
-Πρώτη φορά είδαμε τόσα λεφτά στο ορφανοτροφείο!
Όλοι όσοι μένανε εκεί τελευταία, είχαν δώσει κάτι για τις ανάγκες των παιδιών, είτε από τις δικές τους οικονομίες είτε από τα χρήματα που είχαν πάρει από τον Λεάντρο και τον Αντόν. Ο ίδιος ο Αντόν στάθηκε πολύ γενναιόδωρος.

***************************************************************************
«-Με λένε Μελίσα αλλά η αδερφή μου επιμένει να με φωνάζει με το δεύτερο όνομά μου, Σάρα, ίσως επειδή έκανα τα παιδιά μου μεγάλη όπως η Σάρα.
Η Μελίσα Φέρμπορν μια ξανθιά γυναίκα σαράντα οχτώ ετών που έδειχνε αρκετά μικρότερη μιλούσε ήρεμα αλλά με μεγάλη ευθυμία.
-Αυτές οι μέρες μετά τον τοκετό είναι οι καλύτερές μου γιατί κανείς δεν περιμένει να κάνω τίποτα στο σπίτι.
Φαινόταν υποδειγματική οικογένεια αν και σίγουρα κανείς τους δεν είχε φορέσει καινούργιο ρούχο στην ζωή του. Η μαμά κρατούσε το βρέφος, ο μπαμπάς δίπλα της κοιτούσε με στοργή και τις δύο, όλοι ήταν χαρούμενοι με το νέο μέλος της οικογένειας που ήταν κοριτσάκι –επιτέλους!»
Η ανάμνηση δεν έφευγε απ’ το μυαλό της Έλινορ μια βροχερή νύχτα που ούτε η παράσταση ούτε το χειροκρότημα απάλυναν την λύπη της. Οι Φέρμπορν ήταν φτωχοί και ήταν όλοι μαζί, ο ένας για τον άλλον, εκείνη τι είχε; Ένα άνδρα τον πατέρα του παιδιού της που ίσως να την αγαπούσε ακόμα αλλά παντρευόταν άλλη; Πήρε τηλέφωνο τον Δούκα.
-Να μου φέρεις τον Τέρρυ στο ξενοδοχείο Velvet θα τον προσέχει η Μπέρτα.
-Σήμερα; Τρελάθηκες;
-Όχι σήμερα αλλά αύριο μετά την παράσταση, έχεις τα μέσα να έρθεις.
-Ξέρεις αγαπητή μου δεν το βρίσκω καλή ιδέα κι έπειτα η Άλις έχει συνηθίσει το παιδί…
-Η συμφωνία ήταν για τις διακοπές των Χριστουγέννων και η Άλις να καταλάβει πως αυτό το παιδί είναι δικό μου και όχι δικό της, φώναξε η Έλινορ τονίζοντας τις κτητικές αντωνυμίες.
-Καλά καλά, αλλά θα μπορούσαμε να τον κρατήσουμε μέχρι τον γάμο;
-Και πότε είναι ο γάμος;
-Τέσσερις Φεβρουαρίου, σκέφτηκα να τον συνδυάσω με τα γενέθλια του Τέρρυ για να μην ξεχνάω ποτέ την επέτειο.
-Αυτό να το ξεχάσεις γιατί θα έρθω από εκεί, θα κάνω σκάνδαλο και δε θα με σταματήσει τίποτα. Τα πρώτα γενέθλιά του ο Τέρρυ θα τα περάσει μαζί μου, μόνο εγώ έχω το δικαίωμα αυτό!

***************************************************************************
-Κι αυτή εδώ είναι η Ραμόνα.
Ο Άλμπερτ έσκυψε πάνω στο κουτάβι χωρίς να παραβλέψει να παρατηρήσει όσο λευκό πόδι άφηναν να φανεί η φούστα και η κόκκινη κάλτσα της Ρίτα.
-Το όνομα είναι από τις ιστορίες της Γουαδελούπε;
-Ναι φυσικά. Τι σε ανησυχεί; ρώτησε το ξανθό αγόρι παρατηρώντας το βλέμμα της φίλης του. Μήπως ο Μπράντον εκεί; Φαίνεται φοβερός αλλά είναι πιο άκακος κι από νεογέννητο, αλήθεια.
Τότε είδε πως το μαντρόσκυλο που φόβιζε το κορίτσι είχε μορφή μεσήλικης γυναίκας .
-Η θεία μου; Δεν είναι κι ο πιο καλόβολος άνθρωπος, δε θα σου πω ψέματα. Μου έχει αδυναμία γι αυτό πιστεύει πως όποιος με περιτριγυρίζει θέλει να με βλάψει. Θέλει να διακόψω το σχολείο και να κάνω μαθήματα στο σπίτι να φανταστείς.
-Δε φαίνεται να με συμπαθεί καθόλου.
-Κανέναν δεν συμπαθεί. Εννοώ… είναι γενικά επιφυλακτική αλλά είμαι σίγουρος πως μόλις σε γνωρίσει θα σε συμπαθήσει, είπε ο Άλμπερτ και ήταν για τρίτη φορά ανειλικρινής. Χαμογέλασε στην Ρίτα, μετά στην Ελρόι κι αυτή πλησίασε σαν να ήταν το χαμόγελο κάποιο σινιάλο.
-Δε θα μου συστήσεις την κοπέλα Άλμπερτ;  

***************************************************************************
Ήταν απόγευμα όταν χτύπησε την πόρτα της Καριδάδ ενώ προσευχόταν να μην είναι η κυρία Τζόαν στο σπίτι. Αυτή η γυναίκα τον έκανε να αισθάνεται πως έπρεπε να της απολογείται κι αυτό τον τάραζε και τον δυσαρεστούσε.
-Η Ιζαμπέλ δεν μένει εδώ, μόλις που πέρασε απ’ το σπιτικό μας με την Χουάνα και έφυγαν αμέσως για το Λέικγουντ. Εσείς είστε ο Λεάντρο; Τώρα την καταλαβαίνω την μικρή, τέτοιο παλληκάρι…! Πώς να μην θες να του ορμήξεις μόλις το δεις!
-Όχι η Ιζαμπέλ ούτε να με φτύσει. Στην αρχή. Σας παρακαλώ, έκανα πολύ δρόμο, σίγουρα δεν είναι εδώ;
-Αφού σου είπα, ούτε ένα βράδυ δεν κάτσανε mi hijo. Πέρασε μέσα για έναν καφέ.
-Και τώρα δηλαδή πρέπει να ψάξω σ’ όλο το Λέικγουντ να την βρω;
-Ε δεν είναι και πολύ μεγάλο το Λέικγουντ, μην απελπίζεσαι μικρέ. Οι ξένοι μένουν στα δωμάτια πάνω απ’ την ταβέρνα του Δον Ερνάντο. Εκτός αν έχουν λεφτά. Τότε μένουν στο μεγάλο ξενοδοχείο λίγο πιο έξω, το Νούφαρο.  Μπορεί όμως να έχουν αποκλειστεί στον λόφο της Πόνι, έκανε φοβερή κακοκαιρία εκείνες τις μέρες…
-Δηλαδή μπορεί να μην είναι καλά; Μήπως έπαθαν κάτι;
-Κάθισε σε παρακαλώ, να ξέρεις πως δεν ακούσαμε για κανέναν να έπαθε κάτι κι εδώ όλα τα μαθαίνουμε…
-Όχι δεν γίνεται να κάτσω, πρέπει να την βρω απάντησε ο Λεάντρο και ευχαρίστησε για τον καφέ που δεν είχε πιει.

***************************************************************************
-Δε θα ξαναδείς αυτή την κοπέλα, είπε κοφτά η Ελρόι στον ανιψιό της.
Ο Άλμπερτ που σιχαινόταν τους ανούσιους καυγάδες χαμογέλασε.
-Γιατί; Είναι μήπως ληστής ή εγκληματίας; Έχεις κάποια άσχημη πληροφορία για την Ρίτα;
-Τραγουδάει κι αυτό φτάνει και περισσεύει.
Το αγόρι σηκώθηκε και της ακούμπησε τον ώμο.
-Μα τι φαντάστηκες θεία;  Έχω πάει στο μέρος που τραγουδάει, είναι πιο ήσυχο κι από εκκλησία. Έχει πολύ όμορφη φωνή και το κάνει μόνο για να βγάλει λίγα λεφτά που έχει ανάγκη. Καμιά σχέση με υπόγεια και ύποπτα πράγματα, είναι καλός κόσμος που βγαίνει για φαγητό και το κορίτσι λέει δυο τραγούδια με πιάνο.
-Δεν είναι πράγματα για μια γυναίκα αυτά. Είναι και μεγαλύτερή σου. Εσύ δεν έχεις πείρα στην ζωή, αυτή μπορεί να σε κάνει ό,τι θέλει. Εκείνη είναι σε ηλικία να παντρευτεί και να κάνει παιδιά όπως θα έκανε μια έντιμη κοπέλα.
-Μπορεί να μην έχει βρει τον πρίγκιπά της.
-Ή μπορεί να φαντάζεται εσένα για πρίγκιπα. Δεν σ’ έχω για τέτοιες γυναίκες Άλμπερτ. Και στον γάμο το θέμα δεν είναι οι πρίγκιπες ή οι πριγκίπισσες αλλά να βρει ο καθένας τον σωστό άνθρωπο να κάνει οικογένεια.
-Εγώ δεν σκέφτομαι τον γάμο θεία. Με την Ρίτα παρέα κάνουμε, μόνο αυτό.
-Όλα απ’ την παρέα ξεκινάνε. Ήδη η οικογένειά μας υπέφερε πολύ από τέτοιες παρέες, δε θα αφήσω να επαναληφθεί αυτό.
-Για τον Αντόν λες; ρώτησε ο έφηβος μετανιώνοντας την ίδια στιγμή για την αναφορά του.
-Σημασία έχει να μην καταστραφείς εσύ, όχι για ποιον λέω.
-Μακάρι να ήταν εδώ όλη η οικογένεια κι ας έκαναν παρέα με όποιον ήθελαν.
-Μην προσπαθείς να με συγκινήσεις. Και με αναγκάσεις να γίνω σκληρή μαζί σου.
Η Ελρόι αποχώρησε στην κρεβατοκάμαρα και ο Άλμπερτ συνέχισε την κουβέντα με τον Μπράντον. Έσκυψε πάνω του κι εκείνος γάβγισε κι έβαλε τα δυο μπροστινά του πόδια πάνω στα δικά του.
-Σςς…. Ησύχασε να σου πω ένα μυστικό αγόρι μου. Εγώ ποτέ δε θα παντρευόμουν κάποια γυναίκα που θα ήθελε η θεία μου για μένα. Μια πλούσια ανόητη, ήσυχη με «σωστή» συμπεριφορά… ίσως ούτε καν πολύ όμορφη για να μην έχω μπελάδες. Έχω κοντέψει να πεθάνω από λύπη, δε θα πεθάνω κι από πλήξη. Εγώ μια μέρα θα φύγω για ταξίδια πολύ μακρινά… Δε θα με κάνουν αυτό που θέλουν, δε θα ζήσω όπως θέλει η θεία.

***************************************************************************
Έλυσε τα μαλλιά, αντικατέστησε τις γόβες με δυο χνουδωτές ροζ παντόφλες, έβγαλε το κομψό στενό φόρεμα, φόρεσε την λευκή της ρόμπα και μπήκε στο μπάνιο για ν’ αφαιρέσει το μακιγιάζ. Προσπάθησε οι κινήσεις της να είναι απαλές και αργές γιατί έπρεπε να γεμίσει τον χρόνο της αναμονής που της προκαλούσε αγωνία.
Είχε πει πως θα έρθει, αν όμως δεν ερχόταν; Αν του τύχαινε κάτι, αν το ξέχναγε, αν εμφανιζόταν χωρίς το παιδί; Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί κάπου σε ένα βιβλίο ή περιοδικό και ευχήθηκε να της άρεσε το κάπνισμα.
Σήκωσε το ακουστικό της συσκευής και σχημάτισε τον αριθμό του παντοπωλείου με του οποίου το τηλέφωνο επικοινωνούσε με την Μπέρτα. Τα είχαν πει και το πρωί, τώρα όμως την ζάλιζε με επιπλέον οδηγίες και φλυαρίες. Την καημένη την γυναίκα την γλίτωσε ένα χτύπημα στην πόρτα του δωματίου της ηθοποιού.
-Επιτέλους, ήρθες!
Πήρε βιαστικά τον μικρό απ’ τα χέρια του Δούκα. Ήταν τυλιγμένος σαν ύποπτο περιεχόμενο.
-Δεν άργησα.
Το παιδί κοιμόταν γαλήνιο και η όψη του έδειχνε υγιής.
-Φαίνεται να είναι καλά.
-Φυσικά και είναι καλά, δες χρωματάκι. Του έκανε καλό ο ήλιος και ο αέρας της εξοχής.
-Είναι πια ενός έτους…
Στην φωνή της Έλινορ ακουγόταν η συγκίνηση. Το μόνο που βρήκε να πει ο Ρίτσαρντ ήταν:
-Ναι, περνάει ο καιρός.
-Περνάει, κλαψούρισε η Έλινορ, γρήγορα όμως συνήλθε.
-Είναι η Άλις κάτω;
-Όχι, η Άλις φοβάται τα αεροπλάνα.
-Τότε…
-Είσαι πολύ όμορφη με τα μαλλιά σου έτσι.
-Θα πρέπει να φύγεις.
-Ναι φυσικά… εγώ ήρθα… μόνο γι αυτό. Δεν μπορώ να μείνω γιατί…
-Γιατί είσαι πια ένας παντρεμένος άνθρωπος. Η γυναίκα σου δίκαια θα παραπονιέται.
-Α ναι, στην Άλις δεν άρεσε καθόλου… διέκοψε στη μέση την κουβέντα. Να κανονίσουμε πότε θα ξαναπάρουμε τον Τέρρυ.

***************************************************************************
Το σκοτάδι είχε πια σκεπάσει το ορφανοτροφείο και όλα όσα το περιέβαλλαν. Κάποιος περαστικός (που θα ήταν πολύ ιδιόμορφη περίπτωση για να βρεθεί βραδιάτικα στον λόφο) ίσα που θα διέκρινε ένα αχνό φως απ’ την κουζίνα κι αυτό μόνο αν είχε μεγάλη παρατηρητικότητα.
Τα παιδιά είχαν κοιμηθεί, η κυρία Πόνι και η κυρία Τζόαν είχαν κοιμηθεί, η Σίντνεϊ Ρόουζ και η Ιζαμπέλ είχαν κοιμηθεί και ο ΑΝτόν κοιμόντα τώρα βαθιά μετά από παραταιταμένη κρίση βήχα. Μόνο η Έβελιν και η Τζέιν δεν είχαν ύπνο εκείνο τα το βράδυ.
-Ο αρραβωνιαστικός της ξαδέρφης σου δεν είναι καλά ούτε στην υγεία του ούτε στα μυαλά του, είπε η Έβελιν χτυπώντας το κουταλάκι μέσα στην κούπα του τσαγιού.
-Μην τον αδικείς, ο Αντόν είναι εδώ γιατί πραγματικά αγαπά την Σίντνεϊ. Δεν το πίστευα ότι θα αγαπούσε τόσο πολύ κάποια αλλά τώρα ξέρω πως είναι αλήθεια: οι άνθρωποι αλλάζουν.
-Φαίνεται πως τον γνωρίζεις αρκετό καιρό. Από σένα τον γνώρισε η Ρόουζ;
-Όχι, όχι δε θα της τον σύστηνα. Ο Αντόν είχε πολλές κοπέλες… δεν πίστευα πως έκανε για την Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Είστε τυχεροί στις πόλεις, πιο ελεύθεροι. Στην επαρχία αν ένα αγόρι κοιτάξει ένα κορίτσι θα πρέπει να το παντρευτεί. Φυσικά αν ένα κορίτσι κοιτάξει ένα αγόρι είναι ακόμα χειρότερο. Εσένα αλήθεια σου αρέσει εδώ;
-Μου αρέσει όπου υπάρχουν καλοί άνθρωποι.
-Από καλοσύνη άλλο τίποτα αλλά είναι βαρετά.
Η Τζέιν χαμογέλασε.
-Κάποτε σκεφτόμουν όπως εσύ. Ένιωθα να πνίγομαι στο χωριό μου, στην ρουτίνα, τα κουτσομπολιά, τη βαρεμάρα. Ήθελα να πάω στο Σικάγο πίστευα πως εκεί με περίμενε η ζωή, εκεί θα ένιωθα ελεύθερη, θα ζούσα πράγματα… φανταστικά. Και μια μέρα η μητέρα μου με έστειλε να δουλέψω σε φίλους της στο Σικάγο σ’ ένα σπιτι. Ήταν καλοί άνθρωποι αλλά εμένα δε μου αρκούσε αυτό, να πλένω πιάτα και να ξεσκονίζω. Μετά από λίγο έπιασα άλλη δουλειά, ως καλλιτέχνης. Δεν παραπονιέμαι, για λίγο καιρό έζησα το όνειρό μου, ήταν όλα μαγικά, συναρπαστικά, όπως ήθελα. Όμως ξέρεις κάτι, τα βαρέθηκα όλα, τα φώτα, τα σόου, τους καυγάδες…
-Θυμάσαι που μια μέρα μου είπες πως θα μπορούσες να ζήσεις για πάντα εδώ; Το εννοούσες; Μετά απ’ όλα αυτά να ζήσεις σ’ έναν λόφο στην επαρχία;
-Φυσικά και το εννοούσα. Αν μπορούσα θα έμενα να φροντίζω τα παιδιά γιατί σ’ αυτό βρίσκω μια ουσία, ένα νόημα, αυτό ήταν που τελικά μου έλειπε.
-Φυσικά και μπορείς να φροντίζεις τα παιδιά! Φώναξε η Έβελιν. Άκου Τζέιν δίσταζα να το πω στην κυρία Πόνι γιατί μια ζωή παλεύει μόνη της. μια μέρα κατέβηκα στην πόλη και εκεί ο Τζο πήγε να με χτυπήσει με το κάρο του. Τον ξέρεις τον Τζο έτσι; Έτσι γνωριστήκαμε. Τον έβρισα, μ’ έβρισε και μετά… καταλάβαμε πως συμπαθιόμαστε. Τώρα θέλει να με παντρευτεί κι εγώ…
-Να λοιπόν που μπορεί κανείς να κάνει κάτι κρυφά στην επαρχία!
-Θέλω κι εγώ να παντρευτούμε αλλά σκέφτομαι την κυρία Πόνι. Αν μπορείς εσύ λίγο να βοηθάς…
-Θα σ’ αντικαταστήσω Έβελιν. Ξέρω πως είναι δύσκολο αλλά θα προσπαθήσω όσο μπορώ. Εσύ είσαι νέα και πρέπει να φτιάξεις τη ζωή σου.
Η Έβελιν κόντεψε να λιποθυμήσει με το απρόσμενο δώρο, την απρόσμενη προθυμία της Τζέιν.

Η δική μου Ελίζα:

19.Μια ευχάριστη (αλλά όχι για όλους) επίσκεψη.

Το πρωί η Έβελιν ξύπνησε χαρούμενη. Πήρε για πρωινό μια φέτα ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη και μετά με το ποτιστήρι έριξε νερό στα λιγοστά λουλούδια της κυρίας Πόνι. Όταν πέρασε μπροστά απ’ το κρεβάτι του Αντόν χαμογέλασε. Μπορεί να «μην ήταν στα καλά του» αλλά είχε κάνει ό,τι είχε κάνει από αγάπη. Αχ τι ωραία που είναι η αγάπη.
-Πώς είσαι Αντόν;
-Καλύτερα, απάντησε εκείνος τελειώνοντας την λέξη μ’ έναν βήχα. Μου σώσατε τη ζωή.
-Εσύ την έβαλες σε κίνδυνο. Άκου να σου πω δε θα ξανακάνεις τέτοιες βλακείες, η Ρόουζ  σ’ αγαπάει δε θα την ανησυχήσεις ξανά.
Ο άνδρας χώθηκε πιο βαθιά στα σκεπάσματα και έβαλε το χέρι στο μέτωπό του. Δεν ήταν ώρα ν’ ακούσει το κήρυγμα της Έβελιν. Βρισκόταν ακόμα σε ανάρρωση αλλά ο πυρετός είχε πέσει, οι μέρες που ένιωθε τους πάντες κοντά του σαν σκιές στο σκοτάδι είχαν περάσει και καταλάβαινε ότι είχε γλιτώσει μια και καλή απ’ την αρρώστια.  

**********************************************************************
Ο Μπράντον, ο Λάρι, ο Φρεντ, η Ραμόνα… αυτοί ήταν οι φίλοι του Άλμπερτ τις τελευταίες μέρες. Ο έφηβος έβλεπε τους συμμαθητές του στο σχολείο αλλά μετά αναγκαζόταν να πάει αμέσως σπίτι. Η εντολή ήταν να μην βγει μέχρι την επόμενη μέρα αν ήταν τυχερός και είχε μάθημα. Η αιτιολογία ήταν ότι οι βαθμοί του είχαν πέσει, ήξερε όμως ότι ο περιορισμός οφειλόταν στην σχέση του με την Ρίτα. Η θεία δεν ήθελε ο ανιψιός της να την ξαναδεί. Ίσως πίστευε πως έτσι θα την ξεχνούσε και ως συνέπεια στο μέλλον δε θα είχε καμιά επαφή μαζί της.
Κάποιες φορές ο Άλμπερτ το είχε σκάσει τα βράδια πηδώντας τις ψηλές μάντρες της έπαυλης με ταλέντο έμπειρου διαρρήκτη. Μετά έκανε άσκοπες βόλτες ή είχε σύντομες συναναστροφές με αγνώστους, ίσως επικίνδυνους.
Ο θείος Λουκ δικαιολογούσε την γυναίκα του.
-Πρέπει να ξέρεις παιδί μου πως χωρίς σπουδές δεν πας πουθενά σ’ αυτή τη ζωή.
-Εγώ βλέπω πως χωρίς χρήμα δεν πας πουθενά.
-Αυτή είναι μια πολύ απαισιόδοξη σκέψη, αναστέναξε ο θείος. Και μετά μουρμούρισε κάτι που ο Άλμπερτ δεν το κατάλαβε: «ίσως όμως ο Αντόν να είχε δίκιο».

***************************************************************************
Μέχρι το απόγευμα η κυρία Πόνι, η κυρία Τζόαν και η Τζέιν έτρεχαν πίσω απ’ τα παιδιά που εκείνη τη μέρα φέρονταν σα να είχαν δαιμονιστεί. Για πρώτη φορά η Σίντνεϊ Ρόουζ δε βοηθούσε ιδιαίτερα. Είχε συγκινηθεί που ο Αντόν είχε ανοίξει τα μάτια και της μιλούσε που πρώτα έπεσε στην αγκαλιά του και μετά του κρατούσε το χέρι και του μιλούσε κι εκείνη και δεν έλεγε να κουνηθεί από κοντά του.
Εκείνος την πρώτη φορά που είδε την μεγαλωμένη κοιλίτσα της συνειδητοποίησε την σοβαρότητα της κατάστασης.
Ψιθύρισε το όνομά της και μετά την ρώτησε γιατί δεν παντρεύονται τώρα που είναι ασφαλείς. Εκείνη τον καθησύχασε. Προείχε η υγεία του και όλα τα άλλα θα γίνονταν.
Στην πρώτη ανάπαυλα η Τζέιν σχολίασε πως παρά την κούραση της άρεσε να ασχολείται με τα παιδιά. Η Έβελιν διέκοψε αθέλητα αγενώς. Εκείνη είχε πάρει την απόφαση να φύγει, εκείνη έπρεπε να πάρει και την ευθύνη να μιλήσει στην διευθύντρια.
-Η Τζέιν είχε την καλοσύνη να προσφερθεί να με αντικαταστήσει κυρία Πόνι.
-Θα σε χάσουμε δηλαδή κορίτσι μου; Ελπίζω να είναι για καλό και να μας επισκέπτεσαι που και που.
-Κυρία Πόνι… δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει… αλλά… δηλαδή… θέλω να πω… ίσως έπρεπε… με τον Τζο αν έχετε προσέξει συμπαθιόμαστε πολύ. Μου πρότεινε να παντρευτούμε, θα αρραβωνιαστούμε πρώτα φυσικά.
Τα μάτια της Πόνι βούρκωσαν πίσω απ’ τα στρογγυλά γυαλάκια.
-Είναι δικό μου λάθος που δεν κατάλαβα πως έχεις μεγαλώσει πια παιδί μου. Αυτό… είναι βέβαια φυσικό και κάποτε θα γινόταν. Πρέπει ν’ ανοίξεις κι εσύ το δικό σου σπιτικό.
Τα μικρά στρουμπουλά της χεράκια έσφιξαν το γεροδεμένο σώμα της Έβελιν.
-Πόσο χαίρομαι που θα παντρευτείς ένα τόσο καλό παιδί!
Μετά άφησε την κοπέλα και προσπάθησε να αστειευτεί.
-Μόνο που με τόσα φασαριόζικα παιδιά εδώ κάποτε είχα σκεφτεί πως δε θα ήθελες δικά σου.
-Το αντίθετο κυρία Πόνι. Αφήνω έναν λόχο για να ασχοληθώ με μόνο πέντε παιδιά. Γιατί το ξεκαθάρισα στον Τζο περισσότερα από πέντε δε θα κάνουμε! Και μην το σκέφτεστε πως σας αφήνω. Θα έρχομαι πάντα να σας βλέπω και να βοηθάω και ο αρραβώνας μας εδώ θα γίνει! Και δε με νοιάζει τι θα πει η μάνα του Τζο!
-Α κορίτσι μου ακόμα δεν παντρεύτηκες και θ’ ανοίξεις λογαριασμούς με την πεθερά σου;
-Και η δική μου γνώμη δεν μετράει; Αν είναι να μην μετράει να μην παντρευτώ ποτέ. Εσείς είστε η οικογένεια μου κυρία Πόνι. Και δε θα σας άφηνα ποτέ αν ήταν να σας αφήσω εντελώς μόνη.
Η γυναίκα γύρισε στην Τζέιν.
-Παιδί μου χαίρομαι πολύ που θα σε έχουμε κοντά μας. Όμως αν κάποτε νιώσεις πως αυτό δεν σου ταιριάζει ή σε κουράζει υπερβολικά να ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να νιώθεις καμιά δέσμευση. Η Έβελιν δεν έπρεπε να το σκέφτεται τόσο πολύ να μη με αφήσει μόνη, εγώ να ξέρεις πάντα έχω κάποια βοήθεια.
-Σας ευχαριστώ για τα ευγενικά σας λόγια αλλά κάτι μου λέει πως θα μείνω εδώ για πάντα κυρία Πόνι.

*********************************************************************
Όταν έμεινε μόνη με τον μικρό ένιωσε ηρεμία. Κρατούσε το παιδί της στην αγκαλιά της, ο μπέμπης δεν ήταν πια στα χέρια του Δούκα και κάποιας άγνωστης. Μετά άρχισε ν' ανησυχεί. Η Μπέρτα θα έφτανε στο ξενοδοχείο το επόμενο πρωί, ούτε πετώντας δε θα μπορούσε να είναι εκεί νωρίτερα.
Ήταν η πρώτη φορά που έμενε μόνη μαζί του. Στο κάθε κλάμα του, στην κάθε μικρή δυσφορία του που την έκανε να φοβάται η παχουλή παραμάνα είχε την λύση. Τώρα; Τώρα καταλάβαινε πως τόσο καιρό δεν είχε καταφέρει να μάθει τίποτα από εκείνη. Αν συνέβαινε κάτι... Όχι, όχι, το κεφαλάκι του μικρού Τέρρυ ακουμπούσε ήσυχο στο στήθος της, ήταν γαλήνιος, δεν την είχε ξεχάσει και τίποτα δε θα πήγαινε στραβά.
Άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου, έβγαλε από μέσα τον Έμπορο της Βενετίας και άρχισε να διαβάζει στο μωρό.

**********************************************************************
Ένα επίμονο χτύπημα στο τζάμι τρόμαξε την κυρία Πόνι που στο τέλος της ημέρας ησύχαζε ράβοντας φθαρμένες μαξιλαροθήκες παρέα με την Έβελιν.
-Ποιός είναι;
-Ο Λεάντρο.
-Μα ποιός Λεάντρο;
-Ένας φίλος της Ιζαμπέλ. Είναι εδώ η Ιζαμπέλ έτσι δεν είναι; Γιατί αν δεν είναι...
-Ναι, φιλοξενούμε εδώ μια Ιζαμπέλ αλλά γιατί δεν έρχεστε από την πόρτα να σας ανοίξουμε;
-Από την πόρτα θα δω και την κυρία Τζόαν, είπε ο Λεάντρο μιλώντας στον εαυτό του.
-Σοβαρευτείτε παρακαλώ παιδί μου, είπε η κυρία Πόνι με μια αυστηρότητα που είχε χρόνια να χρησιμοποιήσει.
Ο Λεάντρο έφυγε σαν σίφουνας.
-Αν είναι κάποιος απατεώνας κυρία Πόνι;
-Είναι μάλλον κάποιος ερωτευμένος, απάντησε εκείνη μ' ένα μικρό γελάκι.
Μετά, το ίδιο επίμονο χτύπημα ακούστηκε στο ξύλο της πόρτας. Πραγματικά η συνάντηση με την κυρία Τζόαν δεν ήταν ευχάριστη για τον άνδρα.
-Εσείς εδώ; Πώς τολμήσατε;
-Δεν μπορώ να εγκαταλείψω μόνη την Μπέλα.
-Η Ιζαμπέλ δεν είναι μόνη της κύριε.
-Ποιός είναι αυτός; ρωτούσε δείχνοντας η Γουιλιελμίνα.
-Είμαι ο άνδρας της Ιζαμπέλ.
Η Ιζαμπέλ μόλις φάνηκε στο κατώφλι της εσωτερικής πόρτας, πήγε κοντά του και πιάστηκαν χέρι χέρι.
-Και γιατί εσύ φοράς βέρα και η Ιζαμπέλ όχι;
Ο Λεάνδρο έσκυψε πάνω στην μικρή χωρίς ν' αφήνει το χέρι της αγαπημένης του.
-Γιατί η Ιζαμπέλ έχασε την βέρα της. Εγώ δε θα την έχανα γιατί την αγαπώ πιο πολύ.
-Γιατί την έχασε;
-Γουιλιελμίνα έλα να σου βάλω τη νυχτικιά, πρέπει να πας στο κρεβατάκι σου για ύπνο. Δεν βλέπεις πως ο κύριος είναι πολύ κουρασμένος, αύριο θα τον ρωτήσεις, παρενέβη η κυρία Πόνι.
-Μα... είναι νωρίς για ύπνο.
-Για τα παιδάκια δεν είναι νωρίς, έλα πήγαινε να πεις την προσευχή σου και θα έρθω κι εγώ.

**********************************************************************
Η Μελίσα, έμπειρη μητέρα πια, ήξερε ότι δεν χρειαζόταν ν' ανησυχεί με το παραμικρό για τα παιδιά της. Κοιτούσε με τρυφερότητα το μωρό που μισοκοιμόταν στην αγκαλιά της και μιλούσε σιγά με τον σύζυγό της.
-Τέταρτο παιδί... Εγώ που δε φανταζόμουν ποτέ τον εαυτόμου με οικογένεια δε θα άλλαζα με τίποτα αυτά που έχω τώρα.
-Φυσικά καλή μου. Είναι δυνατόν να υπάρχουν γυναίκες που να βάζουνε άλλα πράγματα πάνω από την οικογένειά τους; Αυτή η αφεντικίνα της Μπέρτα είναι δυνατόν να κρύβει τον γιο της;
-Ο καθένας έχει έναν λόγο να κάνει ό,τι κάνει.
-Να απαιτήσει απ' τον πατέρα να αναλάβει τις ευθύνες του, φώναξε ο Ρόμπερτ που καμιά φορά ξέφευγε στην συμπεριφορά του.
-Βρέχει;
-Εδώ και ώρα.
-Αγάπη μου φώναξε τ' αγόρια, δεν πιστεύω να είναι ακόμα στην αυλή.
Ο πατέρας γύρισε κρατώντας τον μικρό Φίλιπ απ' τον γιακά.
-Αυτός εδώ είναι ο άτακτος.
Η γυναίκα άφησε το μωρό στην παλιά κούνια.
-Μούσκεμα είσαι εσύ, είπε γδύνοντας το παιδί.
-Λες να τα κάνει αυτά λόγω του μωρού;
-Α όχι, ο Φίλιπ είναι πια μεγάλος.

**********************************************************************
Ο Λεάντρο ένιωθε νευρικότητα στο βλέμμα της κυρίας Τζόαν. Έσφιγγε το λευκό χεράκι της Ιζαμπέλ και κοιτούσε τα πόδια του που εκείνη τη στιγμή στράβωναν προς τα μέσα.
Η Έβελιν φυσικά αντιλαμβανόταν την αντιπάθεια της χήρας και χωρίς να μιλά έπαιρνε το μέρος της. Ταυτιζόταν περισσότερο με εκείνη και την Σίντνεϊ Ρόουζ, ήταν δυο γυναίκες δραστήριες με πολύ ενέργεια. Την Ιζαμπέλ την θεωρούσε λίγο πολύ άχρηστη, της θύμιζε την πριγκίπισσα του παραμυθιού που την ενοχλούσε το μπιζέλι κάτω απ' τα εκατό στρώματά της. Το ορφανοτροφείο δεν ήταν για δεσποσύνες με ευαισθησία στα μπιζέλια!
Η κυρία Πόνι ήταν πιο διαλλακτική. Πρόσφερε ένα πιάτο φαγητό στον ξένο που πεινασμένος έτρωγε χωρίς λεπτότητα ωστόσο η αγαπημένη του τον κοίταζε με λατρεία και ένα απ' τα παιδικά κρεβάτια που είχαν μείνει άδεια να κοιμηθεί. Η Έβελιν κρατήθηκε μέχρι που έμεινε μόνη με την διευθύντρια.
-Ευτυχώς που ο Τζο είναι καλό παιδί.
-Πιστεύεις πως ο Λεάντρο δεν είναι, κορίτσι μου;
-Αν ήταν θα τον ήθελε και η κυρία Τζόαν, όχι μόνο η Ιζαμπέλ.
-Υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να αντιπαθεί κάποιος έναν άνθρωπο παιδί μου.
-Ξενοδοχείο γίναμε, μουρμούριζε η Έβελιν κάτω απ' το βαρύ στρώμα.
Το γελάκι της κυρίας Πόνι ήταν το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε εκείνη τη νύχτα.

20. Τι θα απογίνει η Ντόροθυ Φέρμπορν;

Ο Λεάντρο σκούπιζε τους εσωτερικούς χώρους του ορφανοτροφείου, μάζευε τα φύλλα απ’ την αυλή, μάθαινε βαλς στα παιδάκια και μετέβαλε σε ροδαλό το χλωμό πρόσωπο της Ιζαμπέλ. Της κρατούσε το χέρι και μένανε λίγο έξω παρά το κρύο.
-Μακάρι να έμενε περισσότερο καιρό, της ξέφυγε της κυρίας Πόνι.
-Δε θα μπορούσε, έχει και υποχρεώσεις, αντέτεινε η κυρία Τζόαν.
-Φυσικά. Όλοι έχουμε.
Η Έβελιν κοίταξε την διευθύντρια. Ήταν πια σίγουρη για τις υποχρεώσεις του Λεάντρο. Εκείνος έλεγε στην Ιζαμπέλ πως ήθελε να χωρίσει και σκεφτόταν μόνο τα παιδιά. Εκείνη δεν έκανε όνειρα. Ήξερε πως πολλές φορές απλώς μιλούσε στον εαυτό του φωναχτά.

***************************************************************************
-Τέσσερις σκάλες! Φαντάσου η Τζέσικα μας είχε αναγκάσει να κατέβουμε τέσσερις μεγάλες σκάλες. Ως τότε δεν είχαμε καν υποπτευθεί πως μπορεί να υπάρχουν υπόγειοι χώροι στο κολέγιο.
-Και μετά τι έγινε;
-Τίποτα, φοβηθήκαμε και φύγαμε. Αν κάποιος έκλεινε την πόρτα και μέναμε εκεί; Ακόμα θυμάμαι την τρομάρα αλλά τότε μας είχε φανεί πως είχαμε ανακαλύψει κάτι μοναδικό και μυστήριο.
-Έτσι είναι τα νιάτα, ενθουσιώδη και περίεργα.
Η Μπέρτα είχε αναστενάξει χωρίς να χαμογελάσει καθόλου. Αυτό δεν διέφυγε της προσοχής της ηθοποιού που έλιωνε μούρα για τον Τέρρυ.
-Η καημένη η αδερφή μου έχει μεγαλώσει πολύ πια.
-Μα τι λες, η Σάρα φαίνεται πολύ νέα.
-Αυτό ακριβώς που είπατε, φαίνεται. Χρυσή την είχα κάνει να παντρευτεί μικρή και δεν ήθελε. Τώρα με τι κουράγια θα μεγαλώνει τα παιδιά;
-Μα νομίζω μια χαρά τα έχει καταφέρει ως τώρα.
-Ως τώρα…
-Μιλάς σα να είναι μια ανήμπορη και μόνη γυναίκα.
-Και ο κουνιάδος μου είναι μεγάλος πια.
-Επιτέλους Μπέρτα γιατί φέρνεις την καταστροφή;
-Γιατί φοβάμαι γι αυτό το μωρό…
-Ποτέ δε μου είχες πει ότι φοβάσαι για τ’ ανίψια σου. Γιατί ανησυχείς για την μικρή; Επειδή είναι κοριτσάκι;
-Ο κόσμος είναι πιο επικίνδυνος για τα κορίτσια κυρία. Την δική μου κόρη την πάντρεψα και ησύχασα αλλά η κοινωνία γίνεται όλο και πιο ανήθικη κι η Ντόροθυ θα γίνει μια νόστιμη κοπέλα, αυτό είναι φανερό.
-Για όνομα του Θεού Μπέρτα, τι σκέφτεσαι από τώρα, ακόμα δεν έχει μπουσουλίσει. Άσε που έχει τρεις νταγλαράδες αδερφούς να την υπερασπιστούν. Καλά, καλά, αν αυτό δεν σου φτάνει να ξέρεις πως πάντα μπορείς να υπολογίζεις στην βοήθειά μου όσον αφορά την Ντόροθυ.
-Αλήθεια κυρία;
-Στο υπόσχομαι Μπέρτα.
-Με συγκινείτε πολύ.
-Άσε τις συγκινήσεις Μπέρτα, εσύ με έχεις βοηθήσει τόσο πολύ… Κι εγώ δεν θέλω να φανώ αχάριστη. Εξάλλου αν και σε βρίσκω υπερβολική, σε καταλαβαίνω. Όλοι ανησυχούμε γι αυτούς που αγαπάμε.
Είχε δει στον ύπνο της τον Τέρρυ σ’ εκείνο το υπόγειο που είχε προσπαθήσει να εξερευνήσει με τις φίλες της. Κάτω απ’ τις τέσσερις σκάλες μόνο του, χωρίς αέρα και φως. Αλλά δεν ήθελε να συζητά τα όνειρα και τις ψυχολογικές τους προεκτάσεις με την γκουβερνάντα.

***************************************************************************
Κάθε φορά που ο Αντόν προσπαθούσε να κάνει κάτι τον μαλώνανε και του υπενθύμιζαν να πάρει τα φάρμακα που του είχε πει ο γιατρός. Ένα απόγευμα η Έβελιν τον βρήκε να βοηθάει τον Τζο που επισκεύαζε μια πόρτα του ορφανοτροφείου.
-Τζο ντροπή σου που απασχολείς άρρωστο άνθρωπο.
-Ποιος άρρωστος, αυτός είναι γερός σαν ταύρος.
-Αντόν πήγαινε στο κρεβάτι σου, ο γιατρός είπε να ξεκουράζεσαι.
-Βλέπεις φίλε μου πώς σου φέρεται και δε σε ξέρει καν. Φαντάσου τι περιμένει εμένα που θα την παντρευτώ.
-Με εσένα θα τα πούμε μετά.
-Σε παρακαλώ Έβελιν, είπε ο Αντόν. Κουράστηκα να κάθομαι κι εξάλλου το μόνο που κάνω είναι να κρατάω μια πόρτα.
-Δεν έχεις ακόμα δυνάμεις, όταν γίνεις καλά να κάνεις ό,τι θες.
-Είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να κάνω… Πρώτα πρέπει να παντρευτώ την Σίντνεϊ Ρόουζ γιατί το έχω καθυστερήσει πολύ. Πού έχει εκκλησία εδώ κοντά;
-Να μην το σκέφτεσαι καθόλου αυτό, εγώ τον ξέρω τον παπά, θα πάω αύριο να κλείσω μια ημερομηνία.
-Σ’ ευχαριστώ πολύ Έβελιν.
-Θα είναι όμως μετά από τη δική μας ημερομηνία γάμου, τόνισε η Έβελιν κοιτώντας τον Τζο. Ε εσύ! Μη νομίζεις ότι θα περιμένω πολύ.

***************************************************************************
Σε ένα απ’ τα λιγοστά της ελεύθερα απογεύματα η Έλινορ βγήκε με τη Έρικα Μπλατ που κατά σύμπτωση βρισκόταν κι εκείνη στο Σικάγο. Πρώτα κάθισαν να τα που σε ένα καφέ και μετά περπάτησαν στους δρόμους χαζεύοντας τις βιτρίνες. Κάποια στιγμή είδανε ένα κοριτσάκι που σχεδόν κρεμόταν απ’ το πόδι του πατέρα του και τον παρακαλούσε να του αγοράσει κάποιο παιχνίδι. Ο μπαμπάς υπέκυψε με κάποιον δισταγμό κι όταν η μικρούλα πήρε στα χέρια της το πολύχρωμο πακέτο με εκείνο το μάλλον κακόμορφο πλαστικό ζωάκι τον αγκάλισε και χαμογελάσανε και οι δύο χαρούμενοι.
-Έρικα πιστεύεις πως πρέπει να είναι κανείς πλούσιος για να έχει μια ευτυχισμένη οικογένεια;
-Φυσικά και όχι αλλά γιατί ρωτάς;
-Η οικονόμος μου φοβάται πολύ για την ανιψούλα της αλλά εγώ όταν επισκέφθηκα την αδερφή της είδα πως πρόκειται για μια πολύ αγαπημένη και δεμένη οικογένεια. Από τι μπορεί να κινδυνεύει ένα κορίτσι με δυο γονείς και τρεις αδερφούς να την στηρίζουν και να την αγαπάνε; Γιατί να σου πω Έρικα εγώ είδα τον σεβασμό που είχαν ο ένας για τον άλλον, τον ενθουσιασμό για το μωρό… Αυτό το κοριτσάκι πιστεύω πως μπορεί να μεγαλώσει χαρούμενο και να είναι πιο τυχερό από κάποιο άλλο παιδί που μπορεί να γεννήθηκε με καλύτερες προοπτικές αλλά ίσως από ακατάλληλους γονείς.
-Μη δίνεις πολύ σημασία στην Μπέρτα, όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι τόσο πιο φοβητσιάρηδες και παραπονιάρηδες γίνονται. Η φτώχια λένε φέρνει γκρίνια… Για μένα τα πάντα έχουν να κάνουν με την κατανόηση και την επικοινωνία.
-Ακριβώς, για αυτό μπορεί να είναι πιο άτυχο ένα πλούσιο παιδί…
-Μπορεί, μα γιατί το σκέφτεσαι αυτό; Πολύ τους κοιτάς αυτούς τους δυο… Μήπως σκέφτεσαι κι εσύ να κάνεις το μεγάλο βήμα;
-Το μεγάλο βήμα;
-Γάμος, παιδιά… Το αγαπημένο θέμα της φιλενάδας μας της Κέιτ. Μάλλον ναι… Μήπως υπάρχει κάποιος υποψήφιος; Μην ανησυχείς, μια τόσο όμορφη και καλλιεργημένη κοπέλα όπως εσύ αποκλείεται να πέσει σε κάποιον αλήτη. Είμαι σίγουρη πως θα κάνεις την πιο σωστή επιλογή!

21. Όλοι φεύγουν.

Κόντευε μεσημέρι όταν η Έβελιν εισέβαλε στο ορφανοτροφείο φουριόζα και γεμάτη νεύρα.
-Αυτό δεν είναι δυνατόν! Τέτοια ανευθυνότητα, τέτοια γαϊδουριά και μάλιστα από άνθρωπο της εκκλησίας!
-Μα τι έγινε κορίτσι μου; ρώτησε η διευθύντρια γουρλώνοντας τα μικρά καστανά της μάτια.
-Πήγα να το τον πατέρα Μπράιαν κυρία Πόνι να κανονίσουμε την ημερομηνία για τον γάμο τον παιδιών. Ξέρετε τι μου είπαν; Ότι ο πατέρας έφυγε χθες για διακοπές στο Μαρακαΐμπο. Ούτε που σκέφτηκε ν’ αφήσει κάποιον στο πόδι του. Κι αν κάποιος πεθάνει, κι αν κάποιος θέλει να παντρευτεί; Και που στο καλό είναι αυτό το Μαρακαΐμπο;
-Σίγουρα πολύ μακριά, ψιθύρισε η Τζέιν.
-Λυπάμαι Σίντνεϊ. Το καλύτερο είναι να ψάξετε για ημερομηνία στην πόλη. Όχι όμως στην Laguna negra γιατί εκεί έχει μόνο καθολικό παπά.
-Αγάπη μου είπες στην Έβελιν να κανονίσει ημερομηνία; Γιατί δε μου είπες τίποτα;
-Γιατί… ήθελα να σου κάνω έκπληξη τριανταφυλλάκι. Πίστευα ότι έτσι θα χαιρόσουν περισσότερο.
-Εγώ χαίρομαι που επιτέλους βλέπω πως έχεις σχέδια για το αύριο, που θες να συνεχίσεις, που έχεις όρεξη για τη ζωή. Υποσχέσου μου πως δε θ’ αλλάξει αυτό.
-Στ’ ορκίζομαι Σίντνεϊ Ρόουζ.

*************************************************************************
Ο Βίνσεντ Μπράουν μπήκε στην κουζίνα παραπατώντας ελαφρώς. Τις πρώτες μέρες του ήταν αδύνατο να πιστέψει πως δε θα έβλεπε ξανά τη γυναίκα του και η συνειδητοποίηση έφερε τον πόνο που κάποιες φορές προσπαθούσε να κατευνάσει με το ποτό.
Με τα αχτένιστα σγουρά μαλλιά που φούντωναν σαν θάμνος σ’ ένα κεφάλι με αδρά χαρακτηριστικά και με πρόχειρα ρούχα που ίσα που έστρωναν στο σώμα του ή όψη του είχε χάσει κάθε ίχνος αριστοκρατικότητας, έμοιαζε πια σαν αλήτης του δρόμου. Ο άνδρας εξάλλου δεν θεωρούνταν ποτέ ο «πρίγκιπας του παραμυθιού», αντάξιος μιας νεράιδας όπως ήταν η Ρόζμαρι. Αν κάτι συγκρατούσε τις κακές γλώσσες απ’ το να χαρακτηρίσουν το ζευγάρι αταίριαστο και να επισημάνουν ότι η κοπέλα χαραμίστηκε μαζί του αυτό ήταν το παράστημα και η αρρενωπότητα.
-Σας έχω σερβίρει κύριε.
-Δεν πεινάω.
-Μα ελάτε τώρα, κάτι πρέπει να φάτε.
-Εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου.
-Δεν κάνω και τίποτα άλλο κυρ Βισέντε.
Κοίταξε την μαγείρισσα με τρόπο που έλεγε πως λυπόταν για το απότομο φέρσιμό του. Δε θα έλεγε συγνώμη ποτέ. Ένα κουδούνι διέκοψε την στιγμή.
-Πάω ν’ ανοίξω, να δω τι άλλο θα κάνω. Άλμπερτ!
Πάντα διαχυτική η Ροσάριο έδωσε δυο φιλιά στον νεαρό και μετά έσκυψε στο νήπιο που συνόδευε.
-Κυρ Βισέντε ελάτε να δείτε ποιος ήρθε!
Ο Βίνσεντ πλησίασε το παιδί διστακτικά.
-Έπρεπε να τον φέρω, να μείνει με τον πατέρα του.
-Εσύ τα κατάφερες μια χαρά Άλμπερτ.
-Πες γεια στον μπαμπά.
Ο πενθών κοίταξε πάλι τον μικρό σα να τον παρατηρούσε για πρώτη φορά.
-Το ξέρεις ότι μοιάζει περισσότερο στην Ρόζμαρι και σε εσένα; Από μένα τίποτα δεν πήρε.
-Σίγουρα όταν μεγαλώσει θα είναι ίδιος εσύ.
-Ο Άλμπερτ θα φάει μαζί μας κύριε;
-Ναι, φυσικά.
Ο έφηβος συνόδευσε την γυναίκα στην κουζίνα.
-Δεν τον βλέπω πολύ καλά, σε εσένα έχω περισσότερη εμπιστοσύνη.

***************************************************************************
Ήταν δύσκολο να βρίσκονται μόνοι τους αλλά αυτή την φορά η τύχη τους είχε βοηθήσει. Η κυρία Πόνι βοηθούσε την κυρία Τζόαν στην κουζίνα, η Έβελιν με την καινούργια μπάλα (δωρεά του Τζο) δίδασκε τα παιδιά τους κανόνες του αμερικάνικου ποδοσφαίρου και ο Λεάντρο με την Ιζαμπέλ κάνανε έναν μικρό περίπατο στα χωμάτινα δρομάκια του Λέικγουντ. Τι ωραίοι που ήταν ο Λεάντρο και η Ιζαμπέλ έτσι αγκαλιασμένοι, αν περνούσε κάποιος εκείνη την ώρα θα έβλεπε απλώς ένα αγαπημένο και μάλλον προσφάτως αρραβωνιασμένο ζευγάρι, ούτε ο πιο καχύποπτος θα μάντευε πως κάτι παράνομο, κάτι όχι τόσο καθαρό μπορεί να υπάρχει στην δική τους ιστορία.
-Το ξέρω πως ο γάμος μας δε θα είναι αυτό που ονειρευόσουν. Δεν έχουμε χρόνο για ετοιμασίες και θα λείπει η θεία σου, η Γουαδαλούπε και όλοι όσοι θα ήθελες να καλέσεις… διαπίστωσε θλιμμένα ο Αντόν.
-Μα τι στη ζωή πάει ακριβώς όπως το σχεδιάζουμε; Το καλό είναι ότι υπάρχουν πάντα και όμορφα πράγματα.
-Έχεις δίκιο. Λοιπόν, θα ετοιμάσεις την βαλίτσα σου για την πασιόν;
-Δηλαδή… θα φύγουμε από εδώ;
Το γελαστό πρόσωπο της Σίντνεϊ Ρόουζ σκέπασε μια σκιά θλίψης.
-Μα αγάπη μου είμαι πια καλά και ο ξέρεις πως δε γίνεται να μείνουμε εδώ για πάντα.
-Φυσικά και το ξέρω, απάντησε η Σίντνεϊ Ρόουζ σα να ήθελε να πείσει τον εαυτό της.
-Δέθηκες πολύ με τα παιδιά, όμως τριανταφυλλάκι μου πρέπει να σκεφτούμε και το δικό μας σπίτι και το δικό μας παιδί. Έλα, σκέψου την μικρή Κάντυ και χαμογέλα.
-Εσύ δεν ήθελες αγοράκι;
-Δεν ξέρω. Βλέποντας την κυρία Πόνι και την Έβελιν και με πόση αγάπη μας δεχτήκανε σκέφτηκα πως ίσως τα κορίτσια είναι πιο καλά.
- Είναι όμως και ο Τζό, και ο πατέρας του που προσφέρθηκε να μας φέρει εδώ όταν εγώ και η κυρία Τζόαν και η Ιζαμπέλ δεν είχαμε που να πάμε.
-Η ζωή είναι πιο ευχάριστη και πιο εύκολη όταν έχεις κοντά σου καλούς ανθρώπους.
-Γι αυτό κι εγώ θέλω με τέτοιους ανθρώπους να μεγαλώσει η μικρή Κάντυ. Ή ο μικρός Αντόν.

***************************************************************************
-Άργησε Άλμπερτ.
Η φωνή της θείας Ελρόι, πάντα αυστηρή.
-Με κάλεσαν για φαγητό. Ο Βίνσεντ μιλάει πάντα για την Ρόζμαρι και δεν μπορούσα να τον αφήσω έτσι μόνο.
-Και σίγουρα θα ήταν μεθυσμένο αυτό το…
«Το παλιόμουτρο» ήθελε να πει αλλά σταμάτησε. Ότι είχε συμφωνήσει να τον παντρευτεί η ανιψιά της δεν σήμαινε ότι τον αποδεχόταν πλήρως. Ήταν πολλά αυτά που την ενοχλούσαν στην συμπεριφορά του όμως μόνο επειδή ήταν καλός με την Ρόζμαρι κι εκείνη έδειχνε χαρούμενη μαζί του τον δέχτηκε σαν λύση ανάγκης. Η ξανθούλα έπρεπε να παντρευτεί κάποιον της τάξης της, δε γινόταν να μπλέξει πάλι με έναν κακομοίρη σαν τον Τομ Χάρισον.
-Δείξε κατανόηση Ελρόι, ο άνθρωπος μόλις έμεινε χήρος.
-Αν ήταν να παρασυρόμαστε έτσι κάθε φορά που μας συμβαίνει κάτι στη ζωή αλίμονό μας. Αν κάνουμε εμείς έτσι τι παράδειγμα θα δώσουμε στα παιδιά; Ξέρεις Λουκ δεν είμαι καθόλου βέβαιη ότι κάναμε το σωστό. Άλμπερτ, πήγαινε να διαβάσεις τα μαθήματά σου.
-Πρώτα θα πάω να δω τα ζώα μου.
-Καλά, αλλά σου δίνω μόνο δέκα λεπτά, μετά θα πας στο δωμάτιό σου να διαβάσεις.
Αμίλητη πήρε πάλι το καυτό τσάι της προσπαθώντας να το πιει γουλιά γουλιά. Κοίταξε απ’ το παράθυρο. Ο Αλμπερτ έπαιζε με την Λουίζα.
-Τώρα που έφυγε ο Άντονυ θα είμαστε σα νεκροταφείο.
-Να μην ανησυχείς για το παιδί, πέρα από τον Βίνσεντ θα έχει και την Μέι και την Ροζάριο να τον φροντίζουν.
-Μόνο οι γυναίκες ξέρουν να φροντίζουν σωστά ένα παιδί.
-Μόνο η μάνα ξέρει καλύτερα.
-Η Ρόζμαρι όμως έφυγε για πάντα. ο Αντόν δεν μένει πια μαζί μας και δεν ξέρω πως θα το αντέξω όταν φύγει και ο Άλμπερτ.
Ήταν η μόνη φορά που η Ελρόι έκανε μια εξομολόγηση αδυναμίας και ο κύριος Λουκ ούτε που το πρόσεξε.
-Γιατί να φύγει ο Άλμπερτ.
-Θα φύγει για να σπουδάσει, για να ταξιδέψει, θα θέλει να φύγει όταν παντρευτεί… Όλοι φεύγουν.

22. Γάμοι και αρραβώνες.

-Από εδώ δεν φεύγει κανείς!
-Μα δε γίνετε να μείνουμε αιώνια φιλοξενούμενοι.
Ο Αντόν προσπάθησε να λογικεύσει την Έβελιν.
-Τουλάχιστον να μείνετε μέχρι τον αρραβώνα μου με τον Τζο. Θα ήθελα πολύ να παρευρίσκεστε στον αρραβώνα.
-Εντάξει, θα μας ειδοποιήσετε όταν είναι να γίνει ο αρραβώνας κι εμείς θα έρθουμε να σας ευχηθούμε με χαρά.
-Ούτε να το σκέφτεστε αυτό! Αν φύγετε θα χαθούμε, δε θα είναι δυνατόν να σας βρω, δεν ξέρω που θα πάτε μετά την πανσιόν και να ήξερα με τα ταχυδρομεία που έχουμε εδώ θα το μαθαίνατε αφού θα είχα ήδη δεκαεφτά εγγόνια. Όχι, πρώτα θα αρραβωνιαστώ και μετά θα φύγετε.
-Εγώ μπορώ να φύγω; ρώτησε δειλά ο Λεάντρο. Θα ήθελα να μείνω μέχρι τον αρραβώνα αλλά έχω υποχρεώσεις.
-Καλά, αφού έχεις υποχρεώσεις… εσύ μπορείς να φύγεις.
Η κοπέλα αναγνώριζε πως ο φίλος της Ιζαμπέλ είχε βοηθήσει το ορφανοτροφείο, επέμενε όμως να κάνει μαθήματα χορού στα παιδιά που βέβαια το διασκέδαζαν, όμως εκτός από βαλς του έδειχνε και κάτι περίεργα, κάτι σάμπες βραζιλιάνικες που για τα κορίτσια δεν ήταν τόσο κακό να ξέρουν αν όμως στ’ αγόρια έμενε αυτό το κούνημα των γοφών και εκτός μαθημάτων; Τότε σίγουρα όλοι θα τα κορόιδευαν, ναι, σίγουρα ο Λεάντρο θα ήταν καλύτερο να φύγει.  

***************************************************************************
Η Ιζαμπέλ ποτέ δεν ήταν δυναμική ούτε διαχυτική όμως στο άκουσμα της είδησης αγκάλιασε αυθόρμητα την Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Αυτή δηλαδή είναι μια από τις τελευταίες μέρες που βλεπόμαστε.
-Μα όχι, θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να μη χαθούμε Ιζαμπέλ.
-Δεν πειράζει. Εσύ θα παντρευτείς και θα ζήσεις με τον Αντόν κι έτσι πρέπει να γίνει.
-Κι εσύ; Τι σχέδια έχεις για το μέλλον;
-Εμένα δεν μπορεί να με πάρει από εδώ ο Λεάντρο. Πού να με πάει; Δεν ξέρω τι θα κάνω, σκέφτομαι μόνο το κοριτσάκι μου. Μπορεί να τ’ αφήσω στο ορφανοτροφείο γιατί δεν ξέρω ποιο στίγμα είναι χειρότερο. Του ορφανού ή του νόθου.
-Ιζαμπέλ, άκου με, μη λες τέτοια πράγματα, το παιδί δε θα είναι ορφανό, θα έχει εσένα και την κυρία Τζόαν. Και ο πατέρας του… δε μου φαίνεται ένας αδιάφορος πατέρας, δε σ’ έχει εγκαταλείψει κι ούτε θα αφήσει το μωρό μόνο του.
-Η καημένη η μαμά δεν είναι τόσο δυνατή κι ας μην το δείχνει. Κι εγώ ώρες ώρες νομίζω πως θα σπάσω σε κομμάτια. Δεν εννοώ ν’ αφήσω το μωρό μου και να φύγω, όμως θα μ’ άρεσε να μέναμε εδώ, στην θεία Καριδάδ δε γινόταν και στο Μεξικό… στην ουσία δεν ξέρω κανέναν.
-Η κυρία Πόνι δε θα ‘χει αντίρρηση.
-Η κυρία Πόνι είναι ένας άγγελος, δεν ήξερα ότι υπάρχουν άγγελοι στη γη.
-Πραγματικά.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ χαμογέλασε, η λύπη για όσα ένιωθε η Ιζαμπέλ της έκοβε την συνηθισμένη φλυαρία.
-Αν η Άνι μου γνωριζόταν με την δική σου κορούλα, αν είναι κορούλα, θα μπορούσαν να γίνουν οι καλύτερες φίλες.
-Ναι φυσικά, θα ήταν θαυμάσιο! Άνι θα την βγάλεις, τι ωραίο, απλό αλλά όμορφο.
-Ναι, από την γιαγιά της την Ανέτ.
Η κοπέλα χάιδεψε για λίγο την κοιλιά της αν και γενικά δεν το έκανε.
-Θα έπρεπε να ζητήσω συγνώμη στην Άνι που ακόμα δε γεννήθηκε και της δημιούργησα τόσα προβλήματα.  

***************************************************************************
O Βίνσεντ έσβησε το τελευταίο του πούρο και πήρε στην αγκαλιά του τον Άντονι. Περίεργη εικόνα. Ο άνδρας δεν έδειχνε τρυφερότητα στα παιδιά αν και κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί ότι με τον γιο του έκανε ό,τι μπορούσε. Τον χάιδεψε περνώντας τον δείχτη στα μαλακά κατάξανθα μαλλιά του νηπίου.
-Αυτά δεν είναι δουλειές για άνδρες, γκρίνιαξε. Τι θα κάνω μόνος μου με το μωρό;
-Η Μέι όπου να ναι έρχεται, απάντησε η Ροσάριο για να εισπράξει την ειρωνεία του εργοδότη της.
-Τώρα μάλιστα, καλή είναι κι αυτή.
-Δεν πρέπει να παραπονιέστε είναι όντως καλή και ο Άντονι είναι τόσο ήσυχος… Δεν έχω δει πιο ήσυχο παιδάκι.
-Ίσως να μην είναι καλό να είναι τόσο ήσυχος για άνδρας. Η Ρόζμαρι τον κακόμαθε, η Ρόζμαρι που έφυγε και μ’ άφησε χωρίς να έχω ιδέα τι να κάνω, φώναξε.
-Πάτε καλά; Η κοπέλα φταίει που πέθανε;
-Ναι φταίει, κι εσύ είναι καιρός να μάθεις την θέση σου σ’ αυτό το σπίτι και να μη μιλάς σε εμένα έτσι.
-Κι εσείς να μη μου φωνάζετε! Καλή καλή, αλλά όταν ακούω τρελαμάρες θα μιλάω, αρκετά ανέχτηκα εδώ μέσα, δεν ξέρω γιατί κάθομαι αντί να πάω στους Νιούτον που χρυσή με κάνουν να δουλέψω στο σπίτι τους.
Η Ροσάριο ήταν πολύ αστεία όπως κουνούσε τα μελαψά παχουλά χεράκια της.
Ο ερχομός της Μέι εκτόνωσε την ένταση.

***************************************************************************
Μπορεί στην Ευρώπη ο Φλεβάρης να δίνει μερικές όμορφες ηλιόλουστες μέρες σαν αναγγελία της άνοιξης και του καλοκαιριού που θ’ ακολουθούσε στην Σκωτία όμως, ο καιρός δύσκολα τις παραχωρεί.
Τη νεαρή με το ακριβό ντύσιμο που όμως πατούσε ξυπόλητη στην ασπριδερή με υφή πούδρας άμμο της παραλίας στην όχθη της λίμνης άνετα θα την περνούσαν για καμιά τρελή. Έσφιξε το πανωφόρι και βούτηξε τις πατούσες στο θανατηφόρα παγωμένο νερό.
-Ε Άλις, τι κάνεις εκεί;
Ο Ρίτσαρτν ξεκαβάλησε το άλογο και την πλησίασε. Είχε ανησυχήσει πραγματικά.
-Με συγχωρείς αγάπη μου αλλά δεν μπορώ ν’ αντέξω τόση ευτυχία χωρίς να κάνω καμιά τρέλα. Κοίτα γύρω σου, κοίτα πόσο όμορφη είναι η Σκωτία, θα ήθελα να μείνουμε εδώ για πάντα, να γεράσουμε εδώ, να φτάσουμε τα 120 και να κοιτάμε πάντα αυτή την λίμνη, αυτό το δάσος…
-Άλις νομίζω πως θα ήταν καλό να το ξέρεις… πως μετά την Έλινορ η συμβατική συμπεριφορά είναι κάτι που εκτιμώ στους ανθρώπους.
-Μα εγώ είμαι συμβατική, είμαι πάρα πολύ συμβατική, είμαι ό,τι πιο συμβατικό. Αλλά αγάπη μου νομίζω πως για κάποιο καιρό θα πρέπει να κάνεις υπομονή με κάποιες λίγο παράλογες συμπεριφορές.
-Γιατί, θέλεις να αλλάξεις αυτό το υπέροχο που είσαι;
-Όχι, απάντησε η Άλις ισιώνοντας τις μαύρες κάλτσες της για να τις ξαναφορέσει, εγώ όχι, αλλά η φύση αλλάζει τις γυναίκες για ένα διάστημα.
-Δηλαδή;
-Είμαι έγκυος! Ο γάμος τώρα καταλαβαίνεις πως πρέπει να γίνει άμεσα. Αγάπη μου είμαι τόσο χαρούμενη που θα κάνουμε ένα μόνο δικό μας παιδί.
Έβαλε τα μποτάκια της και συμπλήρωσε με αμηχανία:
-Όχι πως δε θ’ αγαπάω πάντα τον Τέρρυ σαν παιδί μου.
Ο Ρίτσαρντ χαμογέλασε και την πήρε αγκαλιά.
-Έλα τώρα να γυρίσουμε σπίτι γιατί δε θέλω να κρυώσει η μητέρα του γιου μου.

23. Ο αρραβώνας.

Το άλλο πρωί ο Λεάντρο έφυγε αφού αποχαιρέτισε δια χειραψίας όλο το ορφανοτροφείο και αφού φίλησε σταυρωτά με ιδιαίτερη προσοχή και τρυφερότητα την Ιζαμπέλ κάτω από το αποδοκιμαστικό βλέμμα της κυρίας Τζόαν.
Η κοπέλα αποσύρθηκε αμέσως στο δωμάτιο στο οποίο κοιμόταν. Όχι για να κλάψει όπως κάποιοι υπέθεσαν. Η μόνη φορά που έκλαψε εξαιτίας του αγαπημένου της ήταν όταν κατάλαβε πως ήταν έγκυος. Ο Λεάντρο της είχε προσφέρει μόνο γέλιο αν και μερικές φορές άθελά του θέλοντας να την εντυπωσιάσει λέγοντας και κάνοντας πράγματα που από το άγχος του και την προσπάθεια κατέληγαν αστεία. Αυτές οι αναμνήσεις γέμιζαν τον χρόνο της με χαμόγελα και η φυσική του παρουσία δεν της έλειπε καθόλου.
Έβαλε πάλι το χέρι πάνω στην κοιλιά για να επικοινωνήσει με το έμβρυο. Να πάρουν δύναμη η μια απ’ την άλλη. Είχε αποφασίσει το όνομα του παιδιού χωρίς να ρωτήσει την γνώμη του πατέρα. Αυτός εξάλλου είχε την δυνατότητα να ονοματίσει τρία παιδιά. Το άνοιγμα της πόρτας την τρόμαξε προς στιγμήν.
-Με συγχωρείς, μάλλον ήσουν πολύ απορροφημένη στις σκέψεις σου και σε ξάφνιασα, είπε ζωηρά η Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Όχι, ήθελα μόνο… να σκεφτώ το μωρό μου, εδώ υπάρχουν πάντα τόσοι πολλοί…
-Σε καταλαβαίνω, κι εγώ μιλάω μόνη μου στην Κάντυ… Να σας αφήσω να τα πείτε λοιπόν.
-Όχι, μη φεύγεις! Με την Άνι τα είπαμε ήδη. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα και την Τζέιν. Χωρίς να το ξέρεις με βοήθησες πάρα πολύ. Όλη αυτή η χαρά που έχεις μέσα σου και το γεγονός ότι δεν το βάζεις ποτέ κάτω… Βρήκα σε σένα μια φίλη κι εγώ ποτέ δεν είχα φίλες. Γύριζα απ’ το σχολείο και καθόμουν μόνη και θλιμμένη, προσπαθούσα να γίνω καλή μαθήτρια αλλά ούτε αυτό το κατάφερα.
-Μα καμιά συμμαθήτριά σου δεν προσπάθησε ποτέ να σε πλησιάσει Ιζαμπέλ;
- Κάποιες ήταν καλές μαζί μου αλλά το πρόβλημα το είχα εγώ. Ποτέ δεν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον να πω και πάντα πίστευα ότι οι άλλες είναι καλύτερες από μένα, πιο όμορφες, πιο έξυπνες… Όλες είχαν μπαμπά και μια μαμά νοικοκυρά, τη δική μου μητέρα την περίμενα πολλές ώρες να γυρίσει σπίτι. Ναι το ξέρω ότι έκανε ό,τι μπορούσε για μένα, για μας.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ έπιασε τα χέρια της μελαχρινής Γαλλομεξικάνας.
-Δεν πρέπει να φοβάσαι Ιζαμπέλ. Γιατί να πιστεύεις ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι από σένα; Μπορείς να κάνεις κι εσύ ό,τι όλος ο κόσμος. Να έχεις πίστη μόνο και όλα μπορείς να τα κάνεις, θα το δεις. Εγώ θα σου μάθω να πετάς το λάσο και όταν γεννήσεις θα σε μάθω να ιππεύεις.
-Ξέρεις όλα αυτά τα πράγματα;
-Μεγάλωσα στην επαρχία, μην το ξεχνάς αυτό.
-Δε θέλω η Άνι να βγει άτολμη σαν κι εμένα.
-Αν δεν αλλάξεις εσύ, στο λέω θα την αναλάβω εγώ!
Τα δυο κορίτσια γέλασαν και μετά η Ιζαμπέλ κοίταξε έξω απ’ το παράθυρο.
-Θα ξαναδώ άραγε τον Λεάντρο; Αναρωτήθηκε χωρίς όμως θλίψη στην φωνή της.

***************************************************************************
-Το κακό δεν είναι που έφυγε ο Λεάντρο, το κακό είναι που θα φύγει η Σίντνεϊ με τον Αντόν, είπε η Έβελιν στο Τζο ενώ η κυρία Πόνι προσπαθούσε να βάλει σε τάξη το κομφούζιο των μικρών μοιράζοντάς τους παιχνίδια: παζλ, κούκλες και πλαστικά αυτοκινητάκια.
-Ε δεν ήταν να μείνουν για πάντα. όσο και να τους συμπαθώ αυτός δεν είναι λόγος να αναβάλλουμε τον αρραβώνας μας. Σου έχω πάρει ήδη δαχτυλίδι.
-Αλήθεια; Για δείξ’ το μου.
-Όχι, δε γίνεται αυτό, θα στο δείξω όταν αρραβωνιαστούμε.
-Γιατί, δεν υπάρχει καμιά προκατάληψη να μη δει η νύφη το δαχτυλίδι πριν τον αρραβώνα.
-Δεν υπάρχει περίπτωση και φέρσου σα μεγάλο κορίτσι σε παρακαλώ.
Ο Τζο φίλησε την αγαπημένη του ενώ κάποια παιδιά άρχισαν να κοροϊδεύουν. Η Έβελιν κοκκίνισε. Έμοιαζε με σίγουρη και ατρόμητη γεροδεμένη γυναίκα όμως σ’ αυτά τα θέματα έκανε σα μικρό ντροπαλό κοριτσάκι.

***************************************************************************
Ανάμεσα στα μαθήματα, την φροντίδα των ζώων και τις εντολές της Ελρόι ο Άλμπερτ ξέκλεβε λίγο χρόνο για την Ρίτα. Της μιλούσε για τις γάτες, τις χελώνες και τα σκυλιά του κι εκείνη του έλεγε νέα και ιστορίες απ’ τη δουλειά. Κάποιες φορές ένιωθε αμήχανα καθώς δεν είχε να διηγηθεί πολλά σχετικά με ανθρώπους. Η ζωή της κοκκινομάλλας φάνταζε πιο ενδιαφέρουσα.
Εκείνο το μεσημέρι καθώς περπατούσαν η Ρίτα τον είδε να κοιτά μακριά.
-Άλμπερτ τι συμβαίνει;
-Τίποτα, είναι ο γαμπρός μου ο Βίνσεντ.
-Και δε θα πας να τον χαιρετήσεις;
-Καλύτερα όχι.
Κάθισαν στο ροζ παγκάκι της πλατείας.
-Φαίνεται λίγο περίεργος άνθρωπος. Πώς να το πω, όχι τόσο… ευγενής.
-Δεν είναι κακός, όσο ζούσε η αδερφή μου δεν της χαλούσε χατίρι. Αλλά πολλές φορές με νευριάζει, δεν τον αντέχω.
-Αν δεν μου το έλεγες, δε θα πίστευα πως έχετε οποιαδήποτε σχέση. Δεν μοιάζετε καθόλου.
-Γιατί, μοιάζω με την θεία Ελρόι; ρώτησε ο Άλμπερτ γελώντας.

***************************************************************************
Μια εβδομάδα μετά.
Ο αρραβώνας ήταν μια λιτή και κατά κάποιον τρόπο φανταχτερή τελετή. Η κυρία Πόνι είχε φροντίσει να διακοσμήσει το σαλονάκι του ορφανοτροφείου όσο καλύτερα μπορούσε αλλά δεν της ξέφυγαν κάποιες υπερβολές.
Ο λόφος της Πόνι ήταν το σπίτι της Έβελιν, αναντίρρητα εκεί θα λάμβανε χώρα αυτό το τόσο σημαντικό γεγονός της ζωής της. Η κοπέλα είχε μαζέψει όσα περισσότερα απ’ τ’ αδέρφια της μπορούσε: την Κάρολ, την Ρέιτσελ, τον Χάρολντ, τον Μπεν. Τα άλλα βρίσκονταν πολύ μακριά για να παρευρεθούν. Ήρθαν επίσης κάποιοι συγγενείς του γαμπρού ανάμεσά τους φυσικά και η μητέρα τουπαρότι γκρίνιαζε ότι ο γιος της έπρεπε να παντρευτεί σε ένα πιο κατάλληλο μέρος.
Η κυρία Πόνι είχε συγκινηθεί, η Σίντνεϊ Ρόουζ είχε δακρύσει για τον ίδιο λόγο και τα δάκρυα της Ιζαμπέλ κυλούσαν απ’ το μάγουλο στον μακρύ λαιμό της.
Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς ήταν όταν ο Τζο και η Έβελιν φιλήθηκαν στα χείλη όταν της πέρασε το δαχτυλίδι από λευκόχρυσο. Ήταν ένα απλό φιλί αλλά για τα παιδιά κάτι πρωτοφανές γι αυτό ενθουσιάστηκαν. Έγινε ένας χαμός αλλά μόλις η κυρία Τζόαν ανακοίνωσε ότι θα σερβιριστεί η τούρτα έγινε μεγαλύτερος.
Η Έβελιν είπε στον Τζο δείχνοντας το κόσμημα στο δάχτυλό της:
-Θα σου κόστισε μια περιουσία. Είναι πανέμορφο αλλά δεν έπρεπε να χαλάσεις τόσα λεφτά.
-Αγάπη μου μη μιλάς για λεφτά σήμερα. Σήμερα έχουμε γιορτή.
-Ναι, αλλά…
-Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα όσο έχουμε τα δυο μας χέρια.

***************************************************************************
Την Έλινορ απ’ τις εφημερίδες που έπεφταν στα χέρια της την ενδιέφεραν κυρίως οι κριτικές για την ίδια και τα έργα που ανέβαζε ο θίασος, περιμένοντας όμως τον ατζέντη της στο λόμπυ του ξενοδοχείου η ματιά της στάθηκε στα κοσμικά. Γνώριζε και τα δύο άτομα που έβλεπε στην φωτογραφία, το ένα μάλιστα πολύ καλά. Ήξερε πως θα παντρεύονταν, ο ίδιος ο Ρίτσαρντ της το είχε πει κι ωστόσο η είδηση την τάραξε. Ήταν νέοι, όμορφοι, τόσο ταιριαστοί οπτικά… Και ο γάμος θα γινόταν στην Σκωτία.
Πέταξε την εφημερίδα στο τραπεζάκι με τα χέρια που έτρεμαν και ορκίστηκε να κοιτά μόνο την καριέρα της από δω και μπρος.

24. Άνι.

O Δούκας του Γκράντσεστερ δεν υπήρξε ποτέ τόσο δυσαρεστημένος με την Άλις μετέπειτα Δούκισσα του Γκάντσεστερ όσο την περίοδο που επρόκειτο να την παντρευτεί. Οι βόλτες με τα άλογα και οι ζουζουνιές στις καταπράσινες εκτάσεις του δουκάτου έμοιαζαν θολές αναμνήσεις από ένα μακρινό παρελθόν ενώ στην θέση της καστανόξανθης καλλονής έβλεπε πια μόνο μια γυναίκα που γκρίνιαζε παραπάνω απ’ όσο μπορούσε ο ίδιος να αντέξει. Ήξερε φυσικά πως έπρεπε να δείχνει πιο ευχαριστημένος, ίσως και ευτυχισμένος για τον ερχομό του πρώτου τους απογόνου όμως δεν κατάφερνε να προσποιείται επιτυχώς. Τα συναισθήματά του για το δεύτερο παιδί ήταν μπερδεμένα. Αν η Άλις έμενε άτεκνη θα ήταν δακτυλοδεικτούμενοι και οι δύο, τα κουτσομπολιά για επιφανή άτομο δεν μένουν απλώς κουτσομπολιά, μετατρέπονται σε τέρατα δίχως έλεος. Από την άλλη μεριά δεν του άρεσε η ιδέα ένας μάλλον απρόσκλητος εισβολέας να διακόψει τις σάχλες μεταξύ τον δυο τους όταν κατά καιρούς ήδη το είχαν κάνει ο Τέρρυ και εκείνη η ηθοποιός από την Αμερική. Ίσως πάλι να ήθελε παιδί λίγο αργότερα κι αυτό να ήταν όλο.  

***************************************************************************
Ένα πρωινό γεμάτο συγκίνηση ο Αντόν και η Σίντνεϊ αποχαιρέτησαν με αγκαλιές και φιλιά όλα τα παιδιά, το προσωπικό και τους φίλους τους από το ορφανοτροφείο.
Λίγο πριν ξημερώσει η επόμενη μέρα η Ιζαμπέλ έβαλε τις φωνές: «βοήθεια, έφτασε η ώρα, αχ δεν μπορώ». Η κυρία Τζόαν βρέθηκε αμέσως στο πλευρό της ενώ η κυρία Πόνι, η Τζέιν και η Έβελιν έφτασαν επίσης να συμπαρασταθούν. Η τελευταία αν και πάντα θεωρούσε την κοπέλα μυγιάγγιχτη ούτε στιγμή δεν σκέφτηκε πως οι κραυγές προέρχονταν από τον άγχος και την ευαισθησία της.
-Πάρε βαθιές ανάσες, την πρόσταξε. Βαθιές, έτσι… Κυρία Πόνι αναλάβατε εσείς, εγώ θα καλέσω την Σουζάνα.
Η Σουζάνα, μια ευτραφής χήρα εκτελούσε καθήκοντα μαίας εδώ και περίπου τριάντα χρόνια. Στο λιτό της σπίτι λίγο πιο πέρα απ’ τον κυρίως οικισμό διέθετε τηλέφωνο και την αυλή της ήταν πάντα διαθέσιμο το αγροτικό του μακαρίτη. Ήταν καλή επαγγελματίας και δεν βαρυγκομούσε ποτέ. Τρέχοντας σα να βρισκόταν σε αγώνα έφτασε σε περίπου μισή ώρα στον λόφο της Πόνι. Την περίμεναν καθαρές πετσέτες, βραστό νερό και μια Ιζαμπέλ που έτρεμε από αγωνία. Της χαμογελούσε για να την καθησυχάσει.
-Λίγο κουράγιο αγάπη μου και να δεις πως όλα θα πάνε καλά, της είπε αν και ήξερε πως δεν πήγαιναν πάντα όλα καλά. Σε λίγο θα έχεις στην αγκαλιά σου ένα πανέμορφο μωρό.
Πραγματικά σε κάμποση ώρα η Άνι τοποθετήθηκε στα χέρια της μαμάς της, το αδύναμο και ασθενικό κορμί όμως της καταϊδρωμένης Ιζαμπέλ ήταν ήδη πολύ εξαντλημένο για να αντέξει ν’ αναπνέει για πολύ ακόμα σ’ αυτόν τον κόσμο.
-Έχει τα μάτια της γιαγιάς, είπε και ξεψύχησε.

***************************************************************************
Είχε ακόμη σκοτάδι αλλά ο φουντωτός κατάξανθος θάμνος απ’ τις μπούκλες της Σίντνεϊ Ρόουζ ήταν σα να φώτιζε από μόνος του. Ο Αντόν σηκώθηκε με λίγη πρόσπάθεια, άνοιξε την τζαμένια πόρτα και βγήκε στο μπαλκόνι.
-Τριανταφυλλάκι μου γιατί δεν κοιμάσαι;
-Ξύπνησα πριν λίγη ώρα και ήταν αδύνατο να με ξαναπάρει ο ύπνος.
-Σκέφτεσαι το ορφανοτροφείο, έτσι;
-Δέθηκα πολύ με την κυρία Πόνι και τα παιδιά. Έπειτα είναι και η Τζέιν.
-Ούτε κι εγώ θα έφευγα απ’ το Λέικγουντ αν είχα την δυνατότητα όμως δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσα να κάνω εδώ, διέκοψε ο Αντόν.
Ακολούθησε μια παύση.
-Σίντνεϊ Ρόουζ ξέρεις γιατί σ’ έφερα σ’ αυτό το ξενοδοχείο; Όχι μόνο για να κάνουμε μια ανάπαυλα απ’ το ταξίδι μας.
-Τότε για τι άλλο αγάπη μου;
-Όταν ξημερώσει, απ’ αυτό το μπαλκόνι θα μπορείς να δεις μια καταπληκτική θέα του Λέικγουντ. Φαίνεται λίγο και η λίμνη. Το πράσινο, τα νερά… Το μέρος είναι πανέμορφο. Και οι συνάδελφοί μου ήθελαν να χτίσουν τέρατα στις όχθες της λίμνης.
Ο Αντόν είχε τσατιστεί για τα καλά.
-Δεν τους πέρασε όμως αγάπη μου, μην το σκέφτεσαι άλλο.

***************************************************************************
Κλάμμα μωρού και μετά η απόλυτη σιωπή. Η διευθύντρια μπήκε μέσα στο δωμάτιο από ένστικτο.
-Η Ιζαμπέλ δεν τα κατάφερε, εξήγησε η Σουζάνα.
Πάλι σιωπή.
-Αυτό είναι το μικρότερο μωρό που έχω δει ποτέ, είπε η κυρία Πόνι σκουπίζοντας τα δάκρυά της.
-Θα ζήσει, θέλει πολύ να ζήσει, επιβεβαίωσε η μαία.
Τόσα χρόνια που έκανε αυτό το επάγγελμα ποτέ της δεν μπόρεσε να αναγγείλει θάνατο μητέρας ή παιδιού στους άμεσους συγγενείς. Η πάντα μαλακή κυρία Πόνι που δεν σήκωνε την φωνή και που δεν έβαζε όρια στα παιδιά ανέλαβε αυτό το καθήκον. Η Τζέιν, η Έβελιν και η κυρία Τζόαν με το που την είδαν κατάλαβαν πως είχε γίνει κάτι που δεν έπρεπε να είχε γίνει.
-Λυπάμαι πολύ… Η Ιζαμπέλ… δεν τα κατάφερε, επανέλαβε τα λόγια της Σουζάνα.
Ακούστηκε ένα ουρλιαχτό. Μετά η κυρία Τζόαν λιποθυμησε. Η Έβελιν της σήκωσε τα πόδια για να την επεναφέρει. Εκείνη την στιγμή η κυρία Τζόαν δε θα ήθελε να την επαναφέρει, δε θα ήθελε να θυμάται τίποτα.
-Μήπως θα θέλατε… τόλμησε να ψελίσει αργότερα η κυρία Πόνι.
-Φυσικά.
Η κυρία Τζόαν σχεδόν χαμογέλασε που είδε την εγγονούλα της. Την πήρε αγκαλιά.
-Είναι πανέμορφη.
Πανέμορφη; Τόσο μικροσκοπική έμοιαζε περισσότερο με μωρό τρωκτικού παρά ανθρώπου με εκείνα τα σχεδόν φωσφορίζοντα γαλανά μάτια, όμως η κυρία Τζόαν έβλεπε μακριά.
-Δεν είχε καν κλείσει τους εφτά μήνες αλλά τα πάει πολύ καλά. Πρώτη φορά βλέπω κάτι τέτοιο. Είναι ένα θαύμα που επιβίωσε, είπε η Σουζάνα.

***************************************************************************
Ένα από τα θέματα διαφωνίας μεταξύ της Άλις και του Ρίτσαρντ ήταν αν η Σκωτία ή οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το καταλληλότερο μέρος για μόνιμη διαμονή. Της Άλις της άρεσαν οι τίτλοι ευγενείας που στους Αμερικάνους δεν έλεγαν τίποτα. Ο Δούκας κολακευόταν μεν από τους τίτλους και τα προνόμια, για εκείνον όμως η Αμερική ήταν η χώρα των καινοτομιών και των απεριόριστων δυνατοτήτων σε αντίθεση με το συντηρητικό, σχεδόν επαρχιακό Ηνωμένο Βασίλειο.
Ο γάμος ήταν σύμφωνοι να γίνει στην γενέτειρα του παππού του γαμπρού και ήταν υπέρλαμπρος. Εκείνος για μια στιγμή σκέφτηκε πως θα του άρεσε να ήταν και ο Τέρρυ εκεί, όμως ποιος θα τον κρατούσε αγκαλιά; Οι γονείς του που σιχαίνονταν τη μητέρα του;
Κοίταξε τη νύφη, πανέμορφη παρά τα αρκετά κιλά που είχε βάλει απότότε που την γνώρισε. Κοίταξε καθώς οι καλεσμένοι αποχωρούσαν την φύση από το ψηλότερο σκαλοπάτι του Καθεδρικού Ναού. Παρά τον ψυχρό χειμώνα, φέτος η άνοιξη βιαζόταν να έρθει. Ήταν 10 Μαρτίου και ήδη άνθιζαν λουλούδια σε όλα τα χρώματα. Ναι, η Άλις είχε δίκιο, η Σκωτία τους ταίριαζε. Όσο για την Αμερικη; Ήταν μια πτήση δρόμος.

25. Μια αναπάντεχη επιστροφή.

H Laguna Hermosa ήταν αρκετά φιλόξενη για να αρνηθεί να ταφεί μια κοπέλα στα χώματά της ακόμα κι αν αυτή η κοπέλα ερχόταν από πολύ μακριά.
Στην κηδεία παρευρίσκονταν το προσωπικό του ορφανοτροφείου και τα μεγαλύτερα παιδιά. Η κυρία Τζόαν με την Άνι στην αγκαλιά της στεκόταν ήσυχη δίπλα στην Καριδάδ μέχρι που είπε:
-Θα έρθω τον χειμώνα να σου φέρω γλυκά αγάπη μου και empanadas de carne που τόσο σου άρεσαν.
Στο σημείο αυτό η φωνή της έσπασε από έναν λυγμό. Όσοι την άκουσαν και δεν γνώριζαν για τη Μέρα των νεκρών νόμιζαν ότι έχασε τα λογικά της.

***************************************************************************
-Ήταν πάρα πολύ όμορφη.
-Και κυρίως, πάρα πολύ νέα.
-Ήταν άδικο απ’ τον Θεό να πεθάνει.
-Και ποιός να παρηγορήσει τη μάνα της τώρα. Άκουσα ότι ήταν μοναχοπαίδι.
-Κρίμα, πολύ κρίμα. Μια μέρα την είδα αγκαλιά με έναν νεαρό, ίσως ήταν ο αρραβωνιαστικός της.
-Δεν ξέρω. Η Έβελιν μου είπε πως πέθανε στην γέννα. Και αυτό το παιδί ορφανό θα είναι τώρα, καλά που υπάρχει η κυρία Πόνι να το φροντίσει.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ τινάχτηκε απ’ την θέση της. Άκουγε τις ξένες συζητήσεις χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς και μέχρι εκείνη την στιγμή λυπόταν για την άτυχη κοπέλα όμως η αναφορά στην Έβελιν και την Πόνι της ξύπνησαν μια έντονη ανησυχία. Προχώρησε προς το διπλανό τραπέζι που κάθονταν οι δύο κύριοι.
-Με συγχωρείτε, χωρίς να το θέλω σας άκουσα που μιλούσατε. Πολύ φοβάμαι ότι μπορεί να ξέρω αυτήν που λέτε. Ποιο είναι το όνομά της;
-Δεν ξέρω, νομίζω κάποιο γαλλικό…
Ο Αντόν μπήκε στην τραπεζαρία του μικρού ξενοδοχείου. Ποιοι ήταν αυτοί οι δύο με τους οποίους μιλούσε η Σίντνεϊ;  Και πώς και είχε αφήσει το μισό κέικ που της έφτιαξε η Ντολόρες στο πιατάκι;
Μόλις πλησίασε, η Σίντνεϊ Ρόουζ του έσφιξε το μπράτσο.
-Αχ Αντόν νομίζω ότι πέθανε η Ιζαμπέλ!
-Μην ταράζεστε, είπε ο ένας άνδρας. Δεν μπορείτε να είστε βέβαιη γι αυτό.
-Δεν είναι δυνατόν να έπαθε κάτι η Ιζαμπέλ, είπε με σταθερή φωνή ο Αντόν. Ήταν νέα και υγιής.
Και η Ρόζμαρι νέα ήταν αλλά πήγε από πνευμονία. Απρόσμενο, άδικο, υπήρχε όμως μια αιτία. Αλίμονο αν φεύγουν έτσι οι άνθρωποι όταν δεν έχουν καν αρρωστήσει!
-Ήταν έγκυος, λένε πως πέθανε στη γέννα.
-Δεν ήταν στις μέρες της, δε φαινόταν καν πως θα γεννούσε.
-Ακούστε τον άνδρα σας παρακαλώ, είπε πάλι ο ίδιος κύριος. Φοβάμαι σας ανησυχήσαμε χωρίς λόγο.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ απευθύνθηκε στον άλλον άνδρα.
-Εσείς που είπατε ότι την είδατε πείτε μου παρακαλώ πως ήταν.
Ο άλλος δεν ήθελε να μιλήσει. Το τρέμουλο και το παρακλητικό βλέμμα της κοπέλας τον ανάγκασαν.
-Μελαχρινή, μαλλιά περίπου ως τον ώμο, όχι πολύ ψηλή…
-Αχ Θεέ μου, αυτή ήταν!
-Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε, είπε ο Αντόν. Μετά έσκυψε και ψιθύρισε στην καλή του: «Ήμουν στην εκκλησία. Βρήκα παπά και μπορούμε να πάμε τώρα να παντρευτούμε»
-Είσαι αναίσθητος;! φώναξε η Σίντνεϊ Ρόουζ. το μόνο που μ’ ενδιαφέρει τώρα είναι να πάω στο ορφανοτροφείο να βεβαιωθώ αν είναι αλήθεια και να σταθώ στην Πόνι και την Τζόαν και την Τζέιν. Αχ με την Τζέιν ήταν τόσο φίλες…

***************************************************************************
Είχαν περάσει πολλές ώρες απ’ την κηδεία. Η κυρία Τζόαν ζήτησε να μείνει μόνη με την διευθύντρια.
-Αυτό που συνέβη δεν ήταν κάτι που δεν περίμενα καθόλου. Η Ιζαμπέλ είχε δει στον ύπνο της την μητέρα μου. Ίσως θεωρήσετε πως ήταν σύμπτωση όμως στην δική μας παράδοση δεν είναι καλός οιωνός να βλέπεις πεθαμένο. Πόσο μάλλον όταν σου λέει σωστά πράγματα για το μέλλον. Από τότε ήξερα πως κάτι κακό να συμβεί. Φυσικά κανείς δεν μπορεί ποτέ να είναι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο.  
Η κυρία Πόνι παρέμενε σιωπηλή οπότε η κυρία Τζόαν συνέχισε:
-Με την Ιζαμπέλ φύγαμε απ’ το Σικάγο με σκοπό να πάμε σε συγγενείς μας στο Μεξικό. Αν μείναμε παραπάνω εδώ είναι γιατί εδώ έβλεπε την κόρη μου να ηρεμεί και να χαλαρώνει. Μια απότομη αλλαγή ίσως την επηρέαζε άσχημα, ήταν πολύ ευαίσθητη και δεν το ήθελα. Όμως κυρία Πόνι θα αναγκαστώ για μια ακόμη φορά να καταχραστώ την καλοσύνη μας.
-Αν κάτι μπορώ να κάνω για σας θα το κάνω με προθυμία.
-Δεν μπορώ να αναλάβω την μικρή Άνι. Θα το σκεφτόμουν τρεις και τέσσερις φορές πριν σας το ζητήσω αν είχα την παραμικρή αμφιβολία, το ξέρω όμως πως δεν έχω πια το κουράγιο.
-Όπως λέτε κι εσείς «όπου τρώνε δύο, τρώνε τρεις», ήρθε η απάντηση με ένα αχνό χαμόγελο. Σας καταλαβαίνω. Θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για το μωρό, εξάλλου τα παιδιά την λατρεύουν.
Ήταν η μασκότ του ορφανοτροφείου, και την λάτρευαν και ανησυχούσαν για εκείνη. Την φρόντιζαν υπερβολικά, πρόσεχαν να πίνει όλο το γάλα της, προσπαθούσαν ν’ ακούσουν την αναπνοή της όταν κοιμόταν για να βεβαιωθούν ότι όλα πάνε καλά… Δε θα άντεχαν άλλη μια κηδεία.
-Εγώ δε θα σας γίνω βάρος. Θα φύγω τώρα για την Laguna Hermosa να δω την Καριδάδ.
-Μόνο σαν βάρος δεν σας είδαμε ποτέ κυρία Τζόαν. Και καλύτερα να μην φύγετε τώρα. Έχει αρχίσει να χιονίζει. Φοβάμαι θα το γυρίσει σε χιονοθύελλα.
Η κυρία Τζόαν σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο.
-Στην Ιζαμπέλ άρεσε πολύ το χιόνι, θυμήθηκε βλέποντας τις νιφάδες να στροβιλίζονται.

***************************************************************************
Η Σίντνεϊ Ρόουζ προσπάθησε να επικοινωνήσει μέσω τηλεφώνου με το ορφανοτροφείο υπήρχε όμως πρόβλημα με τις γραμμές.
-Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που ο καιρός χαλάει, είπε ένας απ’ τους ένοικους.
Μετά προσπάθησε ο Αντόν ως πιο ψύχραιμος. Και πάλι τίποτα. Έπρεπε να πάνε εκεί. Ευτυχώς κάποιος κύριος Κλεμάν που θα πήγαινε στην Laguna Hermosa προσφέρθηκε να τους μεταφέρει με το αυτοκίνητό του, επειδή όμως κανένας τους δεν ήταν σίγουρος για τον δρόμο που έπρεπε να πάρουν φτάσανε όταν πια είχε αρχίσει να νυχτώνει. Ο οδηγός τους άφησε ακριβώς στον χωματόδρομο μπροστά στο ορφανοτροφείο, τοςυ ευχήθηκε να πάνε όλα καλά και έφυγε αμέσως. Έπρεπε να φύγει.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ ξέχασε πως είχε θυμώσει με τον Αντόν και του έσφιξε το χέρι.
-Βλέπω φώτα αλλά έχει πολύ ησυχία. Αυτό με κάνει να φοβάμαι πολύ.
Ο Αντόν ξέχασε πως είχε θυμώσει μ’ αυτή την πεισματάρα ξανθιά που είχε πετάξει την ευκαιρία να παντρευτούν για μια ανόητη ανησυχία και την αγκάλιασε απ’ τους ώμους.
-Εμένα μου φαίνονται όλα φυσιολογικά.
Χτύπησαν την πόρτα, άνοιξε η Έβελιν.
-Σίντνεϊ, Αντόν, αναφώνησε με έκπληξη. Υποθέτω πως…
Η κυρία Τζόαν πήγε και εκείνη στην πόρτα και τράβηξε απ’ το χέρι την Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Κορίτσι μου, θέλω να σ’ ευχαριστήσω, η Ιζαμπέλ μου είχε πει πόσο καλό της έκανε η παρέα σου, την βοηθούσες να είναι ήρεμη και χαρούμενη κι αυτό το είχε ανάγκη.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ δάγκωσε το κάτω χείλος της για να μην κλάψει.
-Φαντάζομαι θα χαρείς να δεις το μωρό, είναι πανέμορφο. Κοριτσάκι, όπως είχε πει η Ιζαμπελ.

26. Το χιόνι πέφτει παντού.

Ο Αντόν δεν είχε ρίξει ούτε ένα δάκρυ. Ήταν μουδιασμένος. Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών έρχονταν στο μυαλό του με τη σειρά σαν κεφάλαια κάποιου μυθιστορήματος: η εγκυμοσύνη της Σίντνεϊ Ρόουζ, η ρήξη με την οικογένειά του, ο ξαφνικός θάνατος της Ρόζμαρι και η τεράστια κατάπτωση που του προκάλεσε, η μετακόμισή του απ’ το Σικάγο όπου έζησε μια ολόκληρη ζωή, ο αναπάντεχος θάνατος της Ιζαμπέλ. Απλώς δεν μπορούσε να το πιστέψει πως όλα αυτά είχαν συμβεί.
-Το καημένο τ’ ορφανό, είχε αναφωνήσει η Σίντνεϊ Ρόουζ παίρνοντας την Άνι αγκαλιά και χαϊδεύοντάς την συνέχεια λες κι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να πάρει βάρος το μωρό και να φτάσει πια σε ένα ικανοποιητικό μέγεθος.
Μετά το τάισε τόσο που η μικροσκοπική ύπαρξη άρχισε να κλαίει γιατί δεν ήθελε άλλη κρεμούλα.
-Να πάρουμε την Άνι μαζί μας, είπε στον Αντόν. Η Ιζαμπέλ ήθελε τόσο πολύ τα παιδιά μας να γίνουνε φίλοι… ακόμα καλύτερα αν γίνουν αδερφές… αδέρφια.
Ο τόνος της δεν ήταν πρότασης ή παράκλησης. Αυτό έπρεπε να γίνει. Να την υιοθετήσουν. Αλλά πως; Δεν είχαν καν κατορθώσει να παντρευτούν. Το σημαντικότερο ήταν η συνειδητοποίηση του Αντόν πως τα λεφτά έφευγαν γρήγορα, εξαφανίζονταν σαν με τρόπο μαγικό. Οι πόρτες όλες είχαν κλείσε κι εκείνος δεν είχε αντίρρηση να ασχοληθεί με κάτι εκτός του αντικειμένου του, ακόμη και με χειρονακτική εργασία όσο κι αν δυσκολευόταν. Θα έφτανε όμως ένας μικρός μισθός για τους δυο τους και για δύο παιδιά;

***************************************************************************
Η Ροσάριο χάζευε τις νιφάδες του χιονιού απ’ το παράθυρο ενώ κρατούσε απ’ το χεράκι τον κατάξανθο μπέμπη.
-Είναι υπέροχο το χιόνι.
-Πως κάνεις έτσι, δεν είχατε χιόνι και στο Μεξικό;
-Όχι, στο Μεξικό δεν χιονίζει. Εσείς θα έπρεπε να το ξέρετε αυτό, απάντησε απότομα στο αφεντικό της.
Ο Βίνσεντ σηκώθηκε απ’ την πολυθρόνα.
-Δώσε μου τον μικρό να τον βάλω για ύπνο. Τώρα πρέπει να κάνω εγώ αυτά τα πράγματα.
Η Ροσάριο άλλαξε θέμα προσπαθώντας να κρύψει την έκπληξή της.
-Ο Άλμπερτ δε θα έρθει απόψε κύριε;
-Με αυτή την κακοκαιρία; Όχι, ο Άλμπερτ έχει καλύτερες δουλειές απ’ το να βλέπει εμένα. Ή εσένα, τόνισε. Βέβαια μ’ αυτή τη μέγαιρα την Ελρόι…
-Τι εννοείτε κύριε;
-Τίποτα, δε σε αφορά.
-Μα θέλατε κάτι να πείτε.
-Ήθελα, τώρα δε θέλω.
-Μήπως θα βγείτε.
-Όχι.
Παραδόξως η απάντησε καθησύχασε την Ροσάριο. Κάποιος θα ήταν εκεί αν της ερχόταν η όρεξη να τσακωθεί μες τη νύχτα.

***************************************************************************
Η Τζέιν σέρβιρε τον Αντόν ζεστό τσάι μ’ ένα αχνό χαμόγελο. Εκείνος ήπιε μια γουλιά και σηκώθηκε πάλι να κοιτάξει απ’ το παράθυρο.
-Ηρέμισε Αντόν, απόψε δεν είναι καλό να φύγετε, ο καιρός δε θα βελτιωθεί και κινδυνεύετε.
-Τι στο καλό, είναι μέσα Μαρτίου! Δεν το πιστεύω ότι είμαστε πάλι αποκλεισμένοι εδώ!
-Αν μπορούσα να βοηθήσω θα το έκανα αλλά δε ρυθμίζω τον καιρό.
-Μα είναι η δεύτερη φορά…
Ο Αντόν διέκοψε τη φράση του και κάθισε. Είχε δίκιο η Τζέιν. Θύμωνε πολύ εύκολα, τελευταία είχε αρχίσει να σκέφτεται πως η Σίντνεϊ Ρόουζ έκανε μεγάλη υπομονή μαζί του.
-Σήμερα είχα βρει παπά, του εξήγησα την κατάσταση και ήταν πρόθυμος να μας παντρέψει. Μετά… ξέρεις τι έγινε.
-Ξέρω. Αλλά σκέψου λίγο την Ιζαμπέλ και την κυρία Τζόαν. Αν παντρευτείτε λίγο μετά είναι το μικρότερο πρόβλημα αυτή την στιγμή.
-Είναι σαν η μοίρα να μη θέλει να παντρευτούμε.
-Έλα τώρα, εσύ δεν πιστεύεις τέτοια πράγματα.
-Δεν τα πιστεύω. Αλλά δεν ξέρω τι άλλο να πω.
Ανακάτεψε νευρικά το τσάι του και μετά πρόσθεσε:
-Το ξέρω πως υπεύθυνη δεν είναι η μοίρα αλλά εγώ, εγώ φταίω που δεν έχω παντρευτεί ακόμα την Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Αυτό είναι ένα λάθος που διορθώνεται.
-Ναι. Ο θάνατος μόνο δε διορθώνεται. Τζέιν μπορεί να πάθει και η Σίντνεϊ Ρόουζ κάτι στην γέννα;
-Είναι απίθανο, η ξαδέρφη μου είναι πιο δυνατή κι από ταύρο.
Η Τζέιν σταμάτησε και μετά ανασέναξε.
-Δεν έπρεπε να είχα στείλει την Ιζαμπέλ στον Λεάντρο, ήξερα τι γυναικάς είναι.
Ο Αντόν έκλεισε το χέρι της στα δικά του.
-Για το μόνο που δε φταις εσύ είναι οι βλακείες των άλλων.
Εκείνη το τράβηξε.
-Ιιιιιιι…
-Τι συμβαίνει;
-Πρέπει να ειδοποιήσω τον Λεάντρο. Με όλη αυτή την αναστάτωση τον είχα ξεχάσει.

*******************************************************************
Αν το τζάκι ήταν αναμμένο θα ζέσταινε το σαλονάκι και τα παιδιά θα προσηλώνονταν στις φλόγες, όμως δεν το άναβαν ποτέ. Ο Λεάντρο είχε στην αγκαλιά του την Μικέλα (ή Μισέλ) και τη μικρή παχουλούλα Μαρία ή Μαίρη με τα κούρα μαλλιά και τα ροδαλά μαγουλάκια. Ο Αντρέα (ή Άντι) έπαιζε μόνος με το τρενάκι παραδίπλα.
Η Μέλανι ήταν θυμωμένη. Δεν ήξερε τι είχε, είχε όμως την αίσθηση πως δεν τον άντεχε καθόλου. Κοίταξε άλλη μια φορά τα κορίτσια του. Θα άντεχε να τα χάσει Κοίταξε και την Μέλανι. Αυτό το ύφος της του ήταν πια ανυπόφορο. Μίλησε την πιο ακατάλληλη στιγμή, χωρίς να το σκεφτεί, λες και τα λόγια πήραν πρωτοβουλία να βγουν από μόνα τους.  
-Θέλω να χωρίσουμε.
-Τι είπες;
-Ό,τι άκουσες, απάντησε δειλά ο Λεάντρο σα να φοβόταν να το ξαναπεί.
-Για ποια βρώμα θες να με χωρίσεις;
Όντως, η Μέλανι ήταν θυμωμένη. Τα παιδιά κοίταζαν με φόβο και απορία. Οι δυο τους συγκράτησαν τις κατηγορίες και τις κακές λέξεις για μετά.

***************************************************************************
Είχε νιώσει την ανάγκη να μείνει μόνη, να απομακρυνθεί λίγο από την έκδηλη λύπη των παιδιών και την προσεχτική συμπεριφορά των μεγάλων που δεν έμοιαζαν ποτέ σίγουρη για το πώς έπρεπε να φέρονται. Τώρα το χιόνι έπεφτε πιο πυκνό στα καστανά μαλλιά της που είχαν ανοίξει απ’ τις άσπρες τρίχες.
-Κυρία Τζόαν ελάτε μέσα σας παρακαλώ, θα αρρωστήσετε.
Γύρισε και κοίταξε την Τζέιν. Αν ήταν μελοδραματικός τύπος θα απαντούσε πως αν αρρώσταινε, αν πάθαινε πνευμονία και πέθαινε τότε θα συναντούσε πάλι την αγαπημένη της μητέρα, τον έρωτα της ζωής της Ζορντί και την μονάκριβη κόρη της. Επειδή δεν ήταν, απλώς υπάκουσε.

27. Άρχισε πάλι να χιονίζει.

Ο Αντόν αγκάλιαζε το μισοκοιμισμένο νεογέννητο με πρωτόγνωρη τρυφερότητα.
-Αναπνέει μια χαρά, είπε στην Σίντνεϊ Ρόουζ με ένα αχνό χαμόγελο.
Εκείνη ίσα που χάιδεψε την σφιγμένη μικροσκοπική γροθιά του.
-Αχ κυρία Πόνι, ανησύχησα πολύ, σήμερα έκανε εμετό.
-Φυσικό ήταν, τόσο που το ταΐζεις. Και τα μωρά ακόμα καταλαβαίνουν πόσο φαγητό χρειάζονται να φάνε.
-Μα είναι τόσο μικρό, δικαιολογήθηκε η Σίντνεϊ Ρόουζ με μια ψιλή φωνούλα σαν κλαψούρισμα.
Η Έβελιν δε θα μπορούσε να μη δώσει κι εκείνη τη γνώμη της.
-Είναι μικρά αλλά πιο ανθεκτικά απ’ όσο νομίζουν όλοι. Το λέω εγώ που έχω τόσα μικρότερα αδέρφια και που μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο.
-Το είπε κι η Σουζάνα πως είναι δυνατή, είπε η Τζέιν.
-Αντόν, δωσ’ την μου να την βάλω στην κούνια της, είπε η κυρία Τζόαν.
Την τοποθέτησε απαλά στο μικρό κρεβατάκι με τα ζωγραφισμένα κάγκελα. Τα παιδιά ήθελαν να κάνουν κάτι για την Άνι και γι αυτό τα είχαν γεμίσει με μικρές πεταλούδες, αστεράκια, φεγγάρια και δεντράκια. Την σκέπασε με το λαδί σεντόνι και την γαλάζια κουβερτούλα. Την κοίταξε. Ήξερε πως όλοι φοβόντουσαν για εκείνη. Οι μεγάλοι, τα μικρά, ακόμα και η Έβελιν δεν μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από τους φόβους τόσων ανθρώπων. Εκείνη δεν είχε καμιά αγωνία. Η Ανέτ ποτέ δε θα ανήγγειλε τον ερχομό της αν επρόκειτο να την χάσουν γρήγορα.
Οι χιονονιφάδες έπεφταν γρήγορα και ήσυχα τρυπώντας το σκοτάδι. Δεν κατάλαβε την κυρία Πόνι που είχε εν τω μεταξύ έρθει κοντά της πιο ήσυχη κι απ’ το χιόνι.
-Ήθελα να πω κι εγώ μια καληνύχτα στην Άνι, δήλωσε με το γλυκό της χαμόγελο.

***************************************************************************Εκείνο το παγωμένο βράδυ ο Άλμπερτ το περνούσε συντροφιά με τον κουνιάδο του και την Ροσάριο που κρατούσε αγκαλιά τον μικρό Άντονι.
-Βάλτον να κοιμηθεί, δεν είναι ανάγκη να μάθει στα ξενύχτια από τώρα, διέταξε ο Βίνσεντ.
-Αχ, το μικρό μου έχει νυστάξει, μα τι καλόβολο παιδί, άρχισε να το κανακεύει πάλι η Ροσάριο.
-Μα όσο τον κοιτώ… είναι δυνατόν να μην έχει πάρει τίποτα από μένα; διαμαρτυρήθηκε πάλι ο άνδρας.
-Ήξερε τι έκανε, αυτό το παιδί είναι σοφό!
-Άντε πήγαινέ τον στο κρεβάτι, δεν πληρώνεσαι για να έχεις τέτοια γλώσσα. Εσύ τι λες Άλμπερτ;
-Εγώ…
Τι να έλεγε κι ο Άλμπερτ…
-Ξέρω ότι θα προτιμούσες να είσαι απόψε με εκείνη την κοκκινομάλλα.
Τα μάγουλα του εφήβου πήραν το χρώμα των μαλλιών της Ρίτα.
-Εκείνη νομίζει… πως είμαι μεγαλύτερος.
Σταμάτησε ξαφνικά. Τι του ήρθε να μιλάει γι αυτό στον Βίνσεντ. Μα στον Βίνσεντ;
-Γιατί, τι της είπες;
-Δε μοιάζω μεγαλύτερος;
-Με αυτό το πρόσωπο και έτσι ξανθόψειρας που είσαι… όχι. Οι γυναίκες ξέρουν περισσότερα απ’ όσα λένε μικρέ.
-Γιατί πρέπει να μαντεύουν τα ψέματα των ανδρών, έτσι μάθανε πια.
Η «ενοχλητική» φωνή της Ροσάριο.
-Άλμπερτ δε μένεις απόψε εδώ; Δεν πιστεύω να μ’ αφήσεις μόνο μ’ αυτή την κάργια.
-Ναι, μείνε, έχουμε στρωμένο κρεβάτι και όταν ξημερώσει θα σου κάνω το πιο ωραίο πρωινό.
-Εξάλλου υποσχέθηκες πως θα είσαι πάντα κοντά στον Άντονι, έτσι;
-Ναι…
-Μόνο πάρε εσύ τηλέφωνο την θεία σου. Εγώ δεν έχω καμιά διάθεση να την ακούσω.

***************************************************************************Το πρωί το στρώμα του χιονιού έφτανε το μισό μέτρο. Ο Αντόν βγήκε να φτυαρίσει και αργότερα κατέφθασαν για να βοηθήσουν ο Λάρι και ο Τζό. Η Έβελιν είχε μόλις φροντίσει να ντυθούν καλά όλα τα παιδιά που επέμεναν να βγουν να παίξουν όταν πήρε το φτυάρι, αλλά την σταμάτησε ο Τζο.
-Τι θα λέει ο κόσμος αν βλέπει ότι αφήνω την αρραβωνιαστικιά μου να κάνει ανδρικές δουλειές;
-Ποιός κόσμος, οι βελανιδιές, άσε με τώρα…
-Σοβαρά Έβελιν, δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό… Τρεις άνδρες είμαστε εδώ, δεν είναι ανάγκη να πιέζεις τόσο τον εαυτό σου…
-Καλά… Ας πούμε πως κρατάω αυτό το φτυάρι… (δυνάμωσε την φωνή της) για να το φέρω στο κεφάλι όποιου παιδιού τολμήσει να παρακούσει και να μείνει έξω για περισσότερο από είκοσι λεπτά όπως έχουμε πει.
-Καλώς… απάντησε χαμογελαστά ο αρραβωνιαστικός της. Γι αυτό είσαι οπωσδήποτε πιο κατάλληλη.
-Θα το κάνω με χαρά, φώναξε πάλι η Έβελιν στα παιδιά που πλάθανε το χιόνι, το έτριβαν το ένα στο πρόσωπο του άλλου, σημαδεύονταν με τις χιονόμπαλες και γλιστρούσαν άγαρμπα πάνω του.

***************************************************************************
Η Ροσάριο είχε γεμίσει το στρωμένο με το καλό τραπεζομάντηλο τραπέζι με μπριός, μαρμελάδες, αυτά, μπέικον, χυμούς, «όλα τα καλά» όπως έλεγε ο Βίνσεντ. Ψευτομάλωνε με την μαγείρισσα-οικονόμο-καμαριέρα και ο Άλμπερτ σκέφτηκε να διακόψει αυτό που τόσο του θύμιζε οικογενειακή ρουτίνα.
-Βίνσεντ, θυμάσε κάποια Χριστούγεννα που είχαμε πάει εκδρομή στο Λίτλ Ροκ;
-Που το θυμήθηκες, είχα μαλώσει με την αδερφή σου και υποθέτω πως το να την πάω εκεί ήταν ένας τρόπος για να την τιμωρήσω.
-Αυτό το πρωινό μου θύμισε εκείνα τα πρωινά στο Λίτλ Ροκ. Ήταν γεμάτα μυρωδιές, μα τόσο παγωμένα…
-Ναι, μυρωδιές από τυρόγαλο και γίδια.
-Εγώ λατρεύω τα κατσικάκια.
-Εσύ παιδί μου θα έπρεπε να γίνεις βοσκός, είπε ο Βίνσεντ και το πρόσωπο του παιδιού έλαμψε στην προοπτική μιας λαμπρής καριέρας που δεν είχε σκεφτεί.
-Το μόνο ωραίο σ’ αυτό το γιδοχωρι ήταν η Μελίσα, μια γυναίκα που γνώρισα πριν την αδερφή σου αλλά αυτή δε γύρισε ποτέ να με κοιτάξει. Ήταν τόσο γλυκιά και ταυτόχρονο στητή, περήφανη… (Η Ροσάριο έκανε έναν αυθόρμητο μορφασμό σ’ αυτό το σημείο). Πανέμορφη γυναίκα. Τι με κοιτάς έτσι; Νομίζεις ότι δεν πρόσεξα καμιά πέρα απ’ την αδερφή σου; Όχι μόνο αγάπησα αλλά είχα κι άλλες σχέσεις πριν.
-Απλώς… δεν περίμενα να μου το πεις. (Ή περίμενα να έχεις την λεπτότητα να μη μου το πεις).
-Δε βαριέσαι… εκείνη τη φορά δεν είδα τη Μελίσα αλλά έμαθα πως είχε δυο παιδιά. Κάποιος την κατάφερε κι εκείνη. Κακό πράγμα η μοναξιά Άλμπερτ.
-Κακό… συμφώνησε ο Άλμπερτ και αναρωτήθηκε αν ο κουνιάδος του σκεφτόταν να ξαναπαντρευτεί.
Είναι όμορφο να έχεις ανθρώπους που αγαπάς δίπλα σου. Αλλά κι οδυνηρό να τους χάνεις. Είχε πάρει αυτό το μάθημα τόσες φορές…

***************************************************************************
-Άρχισε πάλι να χιονίζει, είπε σιγά αλλά η κυρία Πόνι την άκουσε.
-Σα να ανυπομονείτε να φύγετε κυρία Τζόαν.
-Θα πάω να μείνω στην Καριδάδ. Μετά… Αλήθεια δεν ξέρω τι θα κάνω. Πρώτη φορά δεν ξέρω τι να κάνω.
-Είμαι σίγουρη πως θα βρείτε τον δρόμο σας. Αλλά σίγουρα θέλετε να φύγετε μόνη σας; Είδα χθες πώς κοιτούσατε την Άνι, με τόση στοργή…
Η κυρία Τζόαν θυμόταν μια χειμωνιάτικη μέρα που η Ιζαμπέλ, μόνο λίγους μήνες μεγαλύτερη απ’ την Άνι έδειχνε με τα χεράκια της ενθουσιασμένη το χιόνι. Ήταν ένα χαρούμενο υγιές μωρό. Πώς άλλαξαν τα πράγματα, πως εγινε μια κοπέλα τόσο φιλάσθενη και μελαγχολική; Πόση έλλειψη στοργής να ένιωθε για να τη συγκινήσει το ενδιαφέρον ενός μεγαλύτερου παντρεμένου άνδρα;
-Τα παιδιά δεν χρειάζονται μόνο αγάπη κυρία Πόνι. Χρειάζονται και χαρά και χαρά δεν είμαι σε θέση να προσφέρω σε κανέναν. Νιώθω ό,τι αρρωσταίνω ότι βρίσκεται κοντά μου.

28. Το κορίτσι του δάσους.

-Καλύτερα δεν είναι εδώ απ’ το να είσαι με την παλαβή την θεία σου; ρώτησε ο Βίνσεντ.
Ναι, ήταν καλύτερα. Μπορεί ο κουνιάδος του να ήταν κάπως άξεστος και αντιπαθητικός, η Ροσάριο γλωσσού και η Μέι που ερχόταν για τον μικρό Άντονι φιλάρεσκη σε γελοίο βαθμό όμως ήταν φυσιολογικοί άνθρωποι και με όλας τους τα προβλήματα δεν είχε νεκρώσει η χαρά μέσα τους. Ήταν φιλικοί και καταδεχτικοί. Αν δεν είχε αφήσει ένα κοπάδι ζώα στης Ελρόυ…
-Πες μου για το Λιτλ Ροκ. Γι αυτή την Μελίσα.
-Είσαι σίγουρος ότι θες να μάθεις; Καλά, δεν υπάρχει και τίποτα το σοκαριστικό. Τότε ήμουν μικρός… Άκου λοιπόν.

**********************************************************************
Ακριβώς στο μισό της απόστασης ανάμεσα στο ορφανοτροφείο και την Laguna Hermosa υπήρχε μια καλύβα όπου έμενε η κυρία Ρέιτσελ με την μικρή της κόρη Βανέσα. Η μητέρα ασχολούνταν με το νοικοκυριό και έστελνε κάποιες μέρες την εβδομάδα το κοριτσάκι να δουλεύει στο Λέικγουντ. Στην Laguna Hermosa δεν την άφηνε να πηγαίνει για να μην μπλέκει «με αυτούς τους Μεξικάνους» όμως και οι Αμερικάνοι με τους οποίους συναναστρεφόταν η Βανέσα πολλές φορές δεν είχαν λιγότερο χοντροκομμένους τρόπους ενώ και το αφεντικό ήταν ένας Μεξικάνος που δεν πλήρωνε καλά. Η μοναδική της φίλη ήταν η ανηψιά εκείνου του Μεξικάνου η Δολόρες. Η Βανέσα ήταν τρία χρόνια μικρότερη από την Δολόρες αν και το αγορίστικο αδύνατο σουλούπι της την έκανε να μοιάζει ακόμα πιο μικρή. Η κυρία Ρέιτσελ δεν έβλεπε με καλό μάτι την φιλία των κοριτσιών όμως κάποιοι έλεγαν πως αν δεν υπήρχε ανάγκη θα έκλεινε το δωδεκάχρονο κοριτσάκι στην καλύβα και δε θα το έβλεπε κανείς πέρα απ’ την ίδια.

**********************************************************************
-Και μια μέρα που έπεφτε πολύ χιόνι όπως η σημερινή…
-Το ζαλίσατε το παιδί! Κι έπειτα τι νόημα έχει αυτή η ιστορία αφού η δεσποινίδα Μελίσα δε σας ήθελε;
-Πολύ μιλάς εσύ! Να συνεχίσω και θα δεις αν με ήθελε.
-Άστον παιδί μου, την έχω ξανακούσει την ιστορία και φαντάζεται πράγματα, ποια λογική γυναίκα θα κοίταζε αυτόν τον αγροίκο;
-Ζηλεύει γιατί δεν έχει κατακτήσεις, ψιθύρισε ο Βίνσεντ στο αυτί το ανιψιού του όμως η Ροσάριο έγινε έξαλλη.
-Εγώ δεν έχω; Επειδή είμαι σεμνή και δεν τα λέω; Ξέρετε πόσοι Αμερικάνοι με ήθελαν, κάνουν θραύση οι εξωτικές γυναίκες σαν κι εμένα!
Ο Άλμπερτ κοίταξε πάλι έξω απ’ το παράθυρο. Θα ευχόταν το χιόνι να τον απέκλειε εκεί. Όχι γιατί βρισκόταν ανάμεσα σε αγαπημένους φίλους αλλά γιατί η έπαυλη των Άρντλεϊ γινόταν όλο και πιο πνιγηρή από τη μέρα που έφυγε ο Αντόν.

**********************************************************************
-Αν φύγετε τώρα το μόνο που θα καταφέρετε είναι να πάθετε πνευμονία, είπε η Τζέιν.
-Ο κύριος Λάρυ που ήταν τόσο γερός έχει αρρωστήσει, πρόσθεσε η Έβελιν.
Οι τρεις τους δεν είχαν κουράγιο ν’ αντισταθούν.
-Το ξέρω πως κάνατε θα κάνατε οτιδήποτε για να μείνουμε, απάντησε γελώντας η Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Ναι, να μείνετε! ξεφώνησε ένα τσούρμο παιδιών σα χορωδία.
Ο Αντόν ακούμπησε τρυφερά το χέρι του στην κοιλίτσα της αγαπημένης του.
-Αν και το μωρό νιώθει όμορφα εδώ… της ψιθύρισε.
-Το μωρό νιώθει θαυμάσια όταν είναι με καλούς ανθρώπους, του ανταπέδωσε το ψιθύρισμα στ’ αυτί.
-Είναι ώρα να ταΐσω τη μπέμπα είπε η κυρία Τζόαν και την πήρε αγκαλιά.
Η κυρία Πόνι κοίταζε γιαγιά και εγγονούλα με ελπίδα. Αν εκείνη μετάνιωνε θα ήταν πολύ όμορφο να έχει κάποιον δικό της η μικρή Άνι, μια συγγενή εξ’ αίματος. Μα τι όμορφο που γινόταν μέρα με τη μέρα αυτό το μωρό! Με τα λευκά του μαγουλάκια, το κόκκινο στοματάκι, τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια, τα ανοιχτά γαλανά μάτια…
Κάποια παιδιά στοιχηματίζανε πως όταν η Άνι μεγάλωνε θα γινόταν ομορφότερη κι από τη μητέρα της την Ιζαμπέλ.

**********************************************************************
Μόλις άκουσε τη μηχανή του αγροτικού η Βανέσα πετάχτηκε έξω.
-Θεία!
-Κοριτσάκι μου! Ξεγέννησα την κυρία Χάμιλτον και είπα να πάρω μια στροφή να δω κι εσάς. Ευτυχώς δεν είναι ακόμα απροσπέλαστοι οι δρόμοι.
Δεν ήταν καιρός για να μένουν έξω. Μέσα η Ρέιτσελ συνέχιζε την κουβέντα μουρμουρίζοντας:
-Τελευταία μέρα του Μαρτίου… πρώτη φορά βλέπω τέτοιο πράγμα.
-Θα είναι ωραία να συνεχιστεί μέχρι τις 10 Απριλίου, πρώτη φορά θα κάνω γενέθλια με χιόνι!
-Πώς το έχεις κουρέψει έτσι το παιδί σαν αγόρι, επέκρινε την αδερφή της η Σουζάνα. Αν η Ρέιτσελ ήταν κάπως ψυχρή μαζί της ήταν εξαξιτίας αυτών των επικρίσεων.
-Έχει μακρύνει όμως το μαλλί μου από την τελευταία φορά.
-Πέσμου παιδί μου πας ακόμα σ’ αυτό το ξενοδοχείο;
-Όχι, μαυτόν τον καιρό δε μ’ αφήνει η μαμά, ελπίζουμε μόνο ο κύριος Πάκο να δείξει κατανόηση.
-Και να μη δείξει δε μας νοιάζει! Ο τσιφούτης… Θα βρύμε κάτι άλλο να κάνεις Βανέσα.
Η Σουζάνα κατάπιε τον σαρκασμό της. Ναι, σίγουρα υπήρχαν πολλά να κάνει η μικρή σ’ αυτή την ερημιά.
-Μου λείπε όμως η Ντολόρες, είναι η μοναδική μου φίλη.
-Ναι, αυτή η Μεξικάνα… μουρμούρισε πάλι η Ρέιτσελ.
-Μα αδερφή όπως το έχεις το παιδί δε βρίσκει ούτε Μεξικάνους ούτε Αμερικάνους να κάνει παρέα, ξέσπασε πια η Σουζάνα.
-Α όχι θεία, μπορεί να μην έχω παρέα αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένη εδώ! Αν είχα και μια αδερφούλα θα ήμουν ευτυχισμένη!
-Βανέσα σου έχω εξηγήσει πως για να έχεις αδερφούλα θα έπρεπε εγώ να έχω έναν άνδρα. Και εγώ μ’ αυτό το είδος δε θέλω καθόλου συναναστροφές πια.
-Ναι, λέγε τέτοια στο παιδί να μην παντρευτεί ποτέ!
-Αν παντρευόμουν θα έκανα μόνο κορίτσια, τα κοριτσάκια είναι όμορφα και τα αγόρια χαζά.
-Αφήστε τους γάμους κι ελάτε να φάτε. Αδερφή σίγουρα το έχεις ανάγκη, η δουλειά σου είναι πολύ σκληρή. Σήμερα σου έχω και μια έκπληξη.
Έβγαλε ένα μικρό χαριτωμένο μπουκαλάκι σα μαγικό φίλτρο.
-Κρασί! Το πήρα από τον κύριο Κλεμάν όταν κατέβηκα στη Laguna Hermosa, μου έκανε καλή τιμή.
-Αχ Ρέιτσελ θα με ξεκάνεις! Το ξέρεις πως το κόκκινο κρασί είναι η αδυναμία μου και το ξέρεις πως παρόλα αυτά λίγο να πιω με χτυπάει άσχημα.
-Δε χρειάζεται να πας πουθενά, θα μείνεις εδώ. Θα φάμε, θα τα πούμε και αύριο βλέπουμε. Δεν έχεις καμιά άλλη να ξεγεννήσεις, έτσι δεν είναι;
-Θέλω να πιστεύω πως για τώρα ό,τι έκανα έκανα. Αν και καμιά φορά σου τυχαίνουν κι έκτακτα.
Το αχνιστό και θαυμάσιο φαγητό της Ρέιτσελ ένωνε την οικογένεια. Ρίχτηκαν και οι τρεις με μεγάλη όρεξη.  

**********************************************************************
Οι νευρικές κινήσεις, η έκφραση που έμοιαζε με παιδικό θυμό στο μελαχρινό παιδικό πρόσωπο της Ροσάριο, η διάθεσή της να σχολιάζει τα πάντα, ξύπνησαν το πειραχτήρι μέσα του. Στης Ελρόι είχε γίνει τόσο πουριτανός που ακόμα και η ιδέα ενός απλού φλερτ του θείου του τον σόκαρε. Τώρα μπορεί να μην έβλεπε τον Βίνσεντ με περισσότερη συμπάθεια απ’ ότι στην αρχή, όμως καταλάβαινε πως η χαλαρότητα κι η πλάκα δεν ήταν κάτι το κατακριτέο. Δεν ήταν υποχρεωτικό να θάψει τη ζωή του μαζί με τις τόσες οικογενειακές απώλειες. Όχι πριν ταξιδέψει στο Μεξικό, στην Κολομβίακι κι ίσως ακόμα πιο μακρυά. Όχι πριν γνωρίσει κι άλλους ανθρώπους, πριν βρει φίλους που θα του ταιριάζουν. Γιατί όχι, και την κοπέλα που θα του ταιριάζει. Μπορεί να ένιωθε κάποια ταραχή όταν τον πλησίαζε η Ρίτα, δεν ήταν όμως σίγουρος αν εκείνη θα ήταν η τελευταία γυναίκα της ζωής τους κι ας μην είχε γίνει ακόμα πρώτη.
-Λοιπόν Ροσάριο ποιες ήταν οι κατακτήσεις σου στην Αμερική;
-Ήταν πολλές, δεν έχει όμως σημασία γιατί εγώ δεν κοκορεύομαι όπως ο θείος σου κι έπειτα δε θ’ ανταποκρινόμουν στον καθένα. Πάντα στάθηκα κυρία!