Κάντυ Κάντυ, η σοκαριστική αλήθεια.

Υποθέτουμε ότι η Μιζούκι εμπνεύστηκε την ιστορία της από πραγματικά γεγονότα, αλλά εξωράισε πρόσωπα και καταστάσεις (όπως στο Μικρό σπίτι στο λιβάδι). Εγώ είμαι εδώ για να αποκαλύψω την σοκαριστική αλήθεια. Να γκρεμίσω είδωλα, να αποκαλύψω το βρώμικο παρελθόν της αδερφής Μαρίας, έναν πολύ χειρότερο Τέρρυ και τα γεγονότα πριν από την γέννηση της Κάντυ που δεν τόλμησε να αγγίξει κανένας (εντάξει το πριν δε θα μοιάζει πολύ ρεαλιστικό, μάλλον σαπουνόπερα θα το έλεγε κανείς   ).
Την Κάντυ λέω να την κρατήσω μέχρι αηδίας καλή (και πιο extreme), ενώ δε θα λείπει η αληθινή αγάπη και ο ρομαντισμός (είπαμε να δείξουμε την αλήθεια, όχι να γράψουμε κάτι εντελώς άνοστο).
Παρακαλώ δείξτε λίγο ενθουσιασμό από τώρα που δεν έχει δημοσιευθεί γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι θα σας αρέσει μετά .

Πλάκα κάνεις;;;;;; θα γράψεις φικ;;; Ψήνομαι ήδη....

Έχω κάποιες ιδέες, δεν ξέρω πώς θα βγει και πόση σχέση θα έχει τελικά με την Κάντυ .

ξεκινα τοτε!

Έχω σκεφτεί την πρώτη σκηνή και κάποιες εξελίξεις, αυτό που με δυσκολεύει λίγο είναι ότι η ιστορία αρχίζει την χρονιά που γεννιέται η Κάντυ και δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για την Αμερική του τότε (αυτό που μ' ενδιαφέρει πιο πολύ είναι τα κέντρα διασκέδασης).

Τα κέντρα διασκέδασης ε; της εποχης τοτε; ελα μου ντε χοροι πολυ μάλλον

bettina ανυπομονούμε!!!!

Μαριάννα δε βαριέσαι, θα αφήσω αδιευκρίνιστη την εποχή.
Εντάξει, στήριξη υπάρχει,   . Θα προσπαθήσω να το αρχίσω κάποια στιγμή.

Η διασκεδαση ειναι το λιγότερο όταν εχεις καυτό, ζεστό λαβ στόρυ!

1. Συναντήσεις κι αποκαλύψεις

O Άλεκ δε συνήθιζε ν' αφήνει το πόστο του, δουλειά του ήταν κάθε βράδυ να υποδέχεται όλη την κακή κοινωνία του Σικάγο, όμως εκείνη η μικρή ήταν φανερό ότι χρειαζόταν βοήθεια. Τα γαλανά της μάτια ανοιγμένα διάπλατα αναζητούσαν κάτι και μέχρι να το βρουν έπεφταν πάνω σε χυδαίες φιγούρες μεθυσμένων και άσεμνες χειρονομίες. Την πλησίασε.
-Μήπως μπορώ να σας βοηθήσω δεσποινίς;
Ένα χαμόγελο ομόρφυνε ακόμα περισσότερο το χλωμό προσωπάκι που πρόβαλε κάτω από έναν θάμνο κατάξανθων μαλλιών.
-Θα ήθελα να δω την δεσποινίδα Τζέιν Μπίζλεϊ σας παρακαλώ.
-Γνωρίζεται προσωπικά την Τζέιν;
-Είναι ξαδέρφη μου αλλά μεγαλώσαμε μαζί, τη νιώθω περισσότερο σαν αδερφή μου. Ξέρω ότι εργάζεται εδώ κι επίσης ξέρω ότι δεν είναι σωστό να την απασχολώ ενώ εργάζεται προέκυψε όμως ένα θέμα προσωπικό... και κάπως σοβαρό.
-Μην ανησυχείτε, θα σας οδηγήσω στο καμαρίνι της.
-Είστε πάρα πολύ ευγενικός, σας ευχαριστώ.
-Όχι, εσείς είστε πολύ ευγενική δεσποινίς μου. "Και έχετε πολύ γλυκιά φωνή" ήθελε να προσθέσει αλλά δεν το είπε.
-Με λένε Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Χάρηκα πολύ, όλοι εδώ με φωνάζουν Άλεκ.
Το "χάρηκα" της Σίντνεϊ Ρόουζ το σκέπασε η αγριοφωνάρα "Τζέεεεεεϊν" του νεαρού καθώς είχαν φτάσει μπροστά από μια φθαρμένη πόρτα χρώματος καφετί.
-Δεν της αρέσει να μπαίνουμε μέσα χωρίς την άδειά της και όταν χτυπάμε κάνει πως δεν ακούει, δικαιολογήθηκε και γύρισε το κεφάλι σ' ένα παχουλό γκαρσόνι που έτρεχε προς το μέρος τους.
-Τι στο καλό κάνεις εδώ, έλα γρήγορα, κάποιος Τόμσεν βρίζει το αφεντικό και απειλεί να κάψει το μαγαζί.
Ο Άλεκ χαμογέλασε στην κοπέλα για να την καθησυχάσει.
-Είναι μέρος της δουλειάς μας κι αυτά...
Έφυγε μουρμουρίζοντας και βλαστημώντας "δεν μπορεί κανείς να λείψει πέντε λεπτά"...
Το άνοιγμα της πόρτας ξάφνιασε την Σίντνεϊ Ρόουζ λες και ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενε να γίνει. Κάτω απ' το κατώφλι στεκόταν μια έντονα μακιγιαρισμένη γυναίκα τυλιγμένη σε λευκή ρόμπα σα να βρισκόταν στο σπίτι της. Την κοίταξε καλά.
-Ξαδερφούλα!;
-Ω Τζέιν εσύ; Παρολίγο να μη σε γνωρίσω!

Με μια απότομη κίνηση χωρίς καμία χάρη ο πανύψηλος άνδρας έπεσε πάνω στο κρεβάτι του μικρού αλλά περιποιημένου δωματίου της πανσιόν. Ήταν στο πόδι από το πρωί και είχε αρχίσει να νυχτώνει όμως η κούρασή του ήταν περισσότερο ψυχική παρά σωματική. Αν ήταν κι εκείνος σαν τους άλλους, σαν τον ίδιο του τον πατέρα ακόμα ακόμα, θα συμφωνούσε χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς να το παιδεύει και χωρίς να παιδεύεται στην τελική. Ήταν όμως πεπεισμένος πως η αξιοποίηση του Λέικγουντ όπως την σχεδίαζαν τα άτομα της εταιρείας σήμαινε την καταστροφή της φυσικής ομορφιάς της περιοχής. Όλη την ώρα αναλωνόταν σε καυγάδες με "συναδέλφους" των οποίων όλη η φιλοσοφία της ζωής τους συνοψιζόταν με δυο λέξεις: "χρήματα, τώρα". Ήξερε ότι πάλι αυτός θα έβγαινε ο κακός, αυτός που θα στερούσε θέσεις εργασίας από τον ντόπιο πληθυσμό (ολοήμερη δουλειά με πενταροδεκάρες δηλαδή), ο οπισθοδρομικός...
Η πόρτα του δωματίου άνοιξε μαλακά σαν κάποιος να φοβόταν να μην τον ξυπνήσει.
-Ήθελα να σου μιλήσω παιδί μου και όλη τη μέρα σήμερα δε βρήκα ευκαιρία.
-Θα τα πούμε αύριο πατέρα, τώρα είμαι πολύ κουρασμένος.
-Μα δεν πρόκειται για τις δουλειές, για τίποτα απ' όλα αυτά.
-Μαντεύω... ψιθύρισε ο νεαρός. Καλύτερο αύριο που θα έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρονο.
-Όπως θες, καλή ξεκούραση τότε.
Ο άνδρας έφερε στα χείλη του ένα ποτηράκι λικέρ και έκανε έναν μορφασμό αηδίας λες και προερχόταν από το ποτό. Θα αργούσε να κοιμηθεί.

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Το πρώτο που έκανε η Τζέιν ήταν να μαλώσει την Σίντνεϊ Ρόουζ. Ήταν πολύ επικίνδυνο να κυκλοφορεί μια κοπελίτσα μόνη της τη νύχτα στο Σικάγο, ειδικά σ' αυτούς τους δρόμους που περιδιάβαιναν όλα τα μπουμπούκια, από θαύμα δεν της συνέβη τίποτα. Είχε μεγαλώσει πια, δεν ήταν σωστό να φέρεται όπως όταν ήταν εκείνο το μικρό άτακτο κοριτσάκι στο χωριουδάκι τους.
-Με συγχωρείς Τζέιν δεν ήθελα να σε νευριάσω ούτε και να σε κάνω ν' ανησυχήσεις, είχα ανάγκη να σου μιλήσω γιατί είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που έχω εδώ.
-Περί τίνος πρόκειται λοιπόν; ρώτησε η γυναίκα ελπίζοντας πως η νεαρή δε θα της ξεφούρνιζε καμιά βλακεία. Κάτι δυσάρεστο;
-Όχι, είναι κάτι ευχάριστο. Που θα ήταν πάρα πολύ ευχάριστο αν γινόταν λίγο αργότερα γιατί τώρα με κάνει να ανησυχώ λίγο. Περιμένω παιδί.
-Παιδί;
Η Τζέιν έμεινε σκεφτική. Η ξαδέρφη της ήταν μαχητική και ήξερε να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις. Το μόνο που φοβόταν ήταν ότι χάρη στην αφέλεια και την αθωότητά της ήταν πιθανό να την παρασύρει κάποιος παλιάνθρωπος τάζοντάς της αγάπες και λουλούδια. Να λοιπόν που ο ένας της φόβος βγήκε αληθινός.
-Είσαι σίγουρη;
-Το υποψιαζόμουν αλλά μου το βεβαίωσε και ο γιατρός.
-Και το παιδί είναι αυτού του Αντόν; ρώτησε η Τζέιν προφέροντας το όνομα με περιφρόνηση.
-Φυσικά σου είχα πει ότι αγαπιόμαστε.
-Σίντνεϊ μήπως θυμάσαι αυτά που σου έλεγε η θεία, πως κάποιο άνδρες είναι ύπουλοι, πως είναι καλύτερο να μένουμε μακριά τους και και πως ένας σοβαρός άνδρας που θέλει μια κοπέλα πάει και τη ζητάει απ' τους γονείς της, απ' τους συγγενείς της τέλος πάντων;
-Και πως οι πολλές αγκαλιές και τα φιλιά είναι για μετά το γάμο. Αληθινά προσπάθησα όλα αυτά να τα τηρήσω μέχρι που τον γνώρισα τα είχα καταφέρει. Όμως Τζέιν έγινε ό,τι έγινε μόνο γιατί εγώ και ο Αντόν αγαπιόμαστε πάρα πολύ.
-Και σκοπεύει να σε παντρευτεί δηλαδή αφού σε αγαπάει τόσο;
-Ναι, μαζί έχουμε ονειρευτεί τον γάμο και την οικογένεια που θα φτιάξουμε. Και οι δυο θέλουμε πολλά παιδιά... Αλλά δεν το ξέρει ακόμα.
-Δεν του το είπες;
-Λείπει σε ταξίδι.
-Μάλιστα. Σκέφτηκες μήπως ότι μπορεί... (να το υποψιάζεται, δεν το είπε), να σε αποφεύγει;
-Όχι λείπει συχνά σε ταξίδια, είναι η δουλειά του τέτοια.
-Μα Σίντνεϊ ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο Αντόν θέλει να σε παντρευτεί πιστεύεις ότι θα τον αφήσει η οικογένειά του, αυτή η μέγαιρα η Ελρόυ; Αυτοί παντρεύονται αποκλειστικά γυναίκες σαν κι αυτούς με όνομα και περιουσία, εσύ τι είσαι, κάποια που φροντίζει τα λουλούδια τους. Θα τον απειλήσουν με αποκλήρωση, θα θελήσουν να σ' απομακρύνουν, στην καλύτερη περίπτωση θα σου δώσουν κάποια χρήματα να βγεις από τη μέση.
-Είμαι σίγουρη πως ο Αντόν θα με υπερασπιστεί!
Και η Σίντνεϊ Ρόουζ φαινόταν έτοιμη να υπερασπιστεί την δική της αγάπη.
-Μη νομίζεις κάνω κι εγώ άσχημες σκέψεις. Όμως ο κύριος Λουκ με συμπαθεί και ελπίζω να πάνε όλα καλά.  Τα παιδιά δεν είναι πρόβλημα, δε θα μπορούσα να δω σαν πρόβλημα ή πηγή στενοχώριας το δικό μου μωρό, τα παιδιά είναι ευλογία.  Εξάλλου... νομίζω πως αν φοβάμαι δεν του κάνω καλό.
Χάιδεψε απαλά την σχεδόν επίπεδη κοιλίτσα της.
-Αισθάνομαι ότι θα είναι κοριτσάκι. Ό,τι κι αν είναι θα το λατρεύουμε. Αν είναι αγοράκι θα πάρει το όνομα του πατέρα του. Να είναι μελαχρινό και ψηλό σαν κι αυτόν; Αν είναι κοριτσάκι θα το πούμε Κάντυ. Ξέρεις ο Αντόν έχει μια κούκλα που την λένε Κάντυ.
-Κούκλα; Μάαλιστα... Έπαιζε με κούκλες ο καλός σου μικρός;
-Είναι μια όμορφη κούκλα που του την χάρισε μια παιδική του φιλενάδα. Με την Μαιρούλα παίζανε πάντα μαζί, ήταν αχώριστοι... εκείνη όμως μια μέρα αρρώστησε και ξέρανε ότι δε θα γίνει καλά. Του έδωσε την κούκλα για να την φιλάει. Αν κάνουμε κοριτσάκι όπως το φαντάζομαι θα του ταίριαζε πολύ το όνομα Κάντυ, τι λες; Βέβαια αυτό που προέχει είναι να είναι καλά.
Η Τζέιν άπλωσε το χέρι της στον ώμο της ξαδέρφης της.
-Ναι θα του ταίριαζε, πώς το φαντάζεσαι;
-Μη με πεις εγωίστρια αλλά τουλάχιστον αν είναι κοριτσάκι θα ήθελα να μου μοιάζει. Κι ας είναι λίγο μπελάς αυτά τα μαλλιά!
-Κι αν ο Αντόν...
-Με τον Αντόν θα παντρευόμασταν έτσι κι αλλιώς, τώρα απλώς θα το επισπεύσουμε λίγο.
-Δεν ήθελα να πω αυτό, απάντησε η Τζέιν κι ας ήθελε να πει αυτό. Δεν ήθελε να χαλάσει το ονειροπόλημα της ξαδέρφης της. Πόσο θα κρατούσε ακόμα;
-Πολύ φανταχτερό το μέρος που εργάζεσαι.
-Λίγο βρώμικο όμως.
-Είμαι σίγουρη πως εσένα η βρωμιά δε σε έχει αγγίξει.
Η Τζέιν δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα πλατύ χαμόγελο.
-Σε λίγο θα βγω για το νούμερό μου, μη τυχόν φύγεις, να με περιμένεις να γυρίσουμε σπίτι μαζί.
-Ναι, αύριο έχω ρεπό, να κοιμηθούμε μαζί όπως όταν είμαστε μικρές!

Σπόιλερ:

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε πολύ όμορφη και λαμπερή για μέρα φθινοπώρου. Αυτό δε μείωνε τη δυσθυμία του Αντόν. Είχε να μιλήσει με τον κύριο Λουκ, του το είχε υποσχεθεί πως θα μιλούσαν. Πετάχτηκαν στο μοναδικό ταβερνάκι της περιοχής στη διάρκεια του διαλείμματος για φαγητό. Ήταν σχεδόν μονοι. Μακριά από τους συναδέλφους και την αδιακρισία τους. Ο Λουκ Άρντλεϊ δίστασε να θίξει το θέμα και όταν το έκανε η αμηχανία του ήταν ολοφάνερη.
-Αντόν συμπαθείς πολύ την Σίντνεϊ Ρόουζ έτσι δεν είναι;
-Είναι ένα κορίτσι αξιαγάπητο, δεν συμφωνείς πατέρα;
-Μπορεί. Αλλά η Ελρόι πιστέυει πως την συμπαθείς περισσότερο απ' όσο πρέπει... Για να σου μιλήσω καθαρά πως υπάρχει ένα φλερτ αναμεσά σας.
-Κι αν υπάρχει;
-Ω μα αυτό είναι ανήκουστο!
-Αν ήταν δε θα μιλούσαμε καν γι αυτό, ούτε θα επιδίωκες αυτή τη συζήτηση για να μου αλλάξεις γνώμη. Θα σου μιλήσω κι εγώ καθαρά. Με την Σίντνει Ρόουζ δεν υπάρχει φλερτ, έχουμε σχέση πια. Ίσως δεν είναι σωστό που το λέω αλλα΄ξέρω πως από σένα δε θα διαρρεύσει. Θέλω να παντρευτώ την Σίντνεϊ Ρόουζ.
Η ειλικρίνεια του Αντόν ενέτεινε την δυσφορία του κυρίου Λουκ. Έδειχνε σα να αδυνατούσε να αναπνεύσει. Μα μήπως δε γνώριζε τον γιο του, πως ήταν ευθύς, απότομος πολλές φορές;
Τέτοιο νέο δεν το περίμενε. Τι θα έλεγε στην Ελρόι; Με κάποια ντροπή παραδεχόταν στον εαυτό του πως θα ανακουφιζόταν αν άκουγε απ' τον Αντόν πως η Σίντνεϊ δε σήμαινε τίποτα γι αυτόν, τότε θα μπορούσε να είναι σίγουρος πως η ιστορία τους θα έσβηνε ίσως με λίγη πίεση και βέβαια με λίγα δάκρυα από την πλευρά της κοπέλας.
-Αυτό το ξέρεις πως είναι αδύνατον να γίνει. Ξέρεις και το γιατί.
-Σε παρακαλώ, εδώ ολόκληροι βασιλείς παντρεύτηκαν ταπεινότερης καταγωγής γυναίκες γιατί είναι τόσο φοβερό να παντρευτώ εγώ την Σίντνεϊ Ρόουζ; Γιατί πρέπει να μας απασχολεί η γνώμη των αργόσχολων του κύκλου μας, γιατί πρέπει να ενδιαφερθώ να διπλασιάσω αυτή την ούτως ή άλλως τεράστια περιουσία; Τι θα μου ζητήσεις πατέρα να βάλω τα χρήματα και τα κουτσομπολιά πάνω από μένα, πάνω απ' την ευτυχία μου;
-Δεν είναι τόσο απλό παιδί μου, ξέρω πως πάντα ήσουν ρομαντικός και είχες ατίθασο χαρακτήρα, περίμενε ν' ακούσεις όμως λίγο και τον πατέρα σου.
-Φυσικά και θα σ' ακούσω, για να μιλήσουμε δεν ήρθαμε εδώ; Αλλά δεν είναι δύσκολο να μαντέψω αυτά που θα μου πεις.
-Δε χρειάζεται να προτρέχεις. Μίλησες για τους αργόσχολους του κύκλου μας. Μακάρι να ήταν μόνο αυτοί, τότε μπορεί κι εγώ να μην έδινα σημασία. Δεν καταλαβαίνεις την έκταση του σκανδάλου, τις επιπτώσεις που θα έχει σε μένα και την ίδια σου τη μητέρα;
Ο Αντόν σηκώθηκε.
-Από σένα δεν περίμενα να επικαλεσθείς τα συναισθήματά μου για σας για να με πείσεις. Αυτά είναι κόλπα γυναικουλίστικα!
-Δείξει σεβασμό στον πατέρα σου Αντόν!
-Με συγχωρείς πατέρα.
-Μα πως σου 'ρθε, είναι ένα κορίτσι αγράμματο, φτωχό, πώς φαντάστικες πως θα ταιριάξετε μαζί για την υπόλοιπη ζωή σας;
-Είναι ένα κορίτσι όμορφο, γλυκό, αγνό, μη μου πεις πως δεν το βλέπεις πατέρα.
-Είναι χαριτωμένη αλλά αυτό δεν αρκεί.
-Είναι το κορίτσι που με κάνει χαρούμενο.
-Δεν είναι λόγος αυτός να παντρευτείς μια ορφανή, ανταπάντησε ο Λουκ με μια αβεβαιότητα στη φωνή -η χαρά δε χαρακτήριζε την συμβίωσή του με την Ελρόι.
-Την ορφάνια δεν τη διάλεξε.
-Αντόν το ξέρω πως δεν υπήρξε η μοναδική στη ζωή σου.
-Το παραδέχομαι πως έκανα κάποιες επιπόλαιες σχέσεις. Με συγχωρείς που θα σου πω πως οι αριστοκράτισσες δεν έχουν το μισό ήθος απ' αυτό αυτής της ορφανής. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω έτσι, αγαπώ την Σίντνεϊ Ρόουζ, είμαι ευτυχισμένος μαζί της, πώς θα μου στερήσεις αυτή την ευτυχία;
Νευριασμένος ο μελαχροινός άνδρας σχεδόν δεν έβλεπε τίποτα γύρω του. Ένιωσε οίκτο όταν από το βλέμμα του κυρίου Λουκ κατάλαβε την αγωνία και τον φόβο του. Τόσο μικρός, ασήμαντος, χωρίς θάρρος, χωρίς πυγμή. Ο Αντόν αγαπούσε τον πατέρα του. Δεν του ήταν τίποτα να ανταποδίδει την αγάπη που λάμβανε από εκείνον από μωρό παιδί. Η εκτίμηση όμως είναι άλλο πράγμα. Θα τον εκτιμούσε αν απαιτούσε την άμεση διακοπή της σχέσης του με την κηπουρό. Θα θύμωνε ίσως περισσότερο αλλά θα είχε απέναντί του έναν άνδρα που του λέει αυτό που πιστεύει πως είναι σωστό να γίνει, όχι κάποιον τρεμάμενο υπαλληλίσκο της συζύγου του.
Η μητέρα του πάλι ήταν από άλλο ανέκδοτο. Αρκετά γεροδεμένη για γυναίκα, αυστηρή και στρυφνή, αν είχε κανένα απόθεμα τρυφερότητας δεν το άφησε ποτέ να εκδηλωθεί. Σκληρή και αυταρχική ήταν αναμφισβήτητα η αρχηγός. Παρά τα όσα της καταλόγιζαν, όλοι αναγνώριζαν πως εκείνη ήταν ο βράχος της οικογένειας, εκείνη που θα την κρατούσε πάντα ενωμένη και δε θα επέτρεπε την παραμικρή (οικονομική συνήθως) ζημία εις βάρος της. Δεν ήταν όμως ένας βράχος στην θάλασσα με ευχάριστες εσοχές αλλά ένας βράχος στην έρημο χωρίς σκιά, που μόνο τονίζει την ξέρα του τοπίου.
O Αντόν κοίταξε πάλι το σκυμμένο κεφάλι με τα άσπρα μαλλιά. Όσα ειπώθηκαν ήταν μόνο ο πρόλογος. Αν ήταν τυχερός ο επίλογος αυτή τη φορά δε θα γραφόταν από την Ελρόι Άρντλεϊ.

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Μόνο η Σίντνεϊ Ρόουζ μπορούσε να ξυπνά χαρούμενη το πρωί ούσα σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση. Τα λευκά και ροζ τριαντάφυλλα που είχε βάλει η Τζέιν στην τραπεζαρία της ανέβασαν μάλιστα την διάθεση για τα καλά. Μετά το μεσημεριανό πρότεινε στην ξαδέρφη της να πάνε για παγωτό.
-Παγωτό αυτή την εποχή; Έχει αρχίσει να κρυώνει ο καιρός.
-Μα το παγωτό είναι πάντα ωραίο και εξάλλου η μικρή Κάντυ θέλει πολύ τρεις μπάλες βανίλια-φράουλα-σοκολάτα.
-Η μικρή Κάντυ; ρώτησε η Τζέιν με δυσπιστία. Θυμόταν την λαιμαργία της ξανθούλας για το λιγοστό φαγητό τότε στο χωριό, όπως και κάποια λευκά παχουλά δαχτυλάκια να χαλούν μια τούρτα γενεθλίων -μικρή δεν είχε καθόλου υπομονή να περιμένει το σερβίρισμα.
-Τι να κάνω το μωρό είναι φαγούδικο. Και λιχούδικο!
-Αν είναι έτσι... πάμε, συμφώνησε η ξαδέρφη κι άρχισε να ψάχνει τη ζακέτα και την τσάντα της.
-Τζέιν... σου έχω πει ότι αύριο το μεσημέρι γυρίζει ο Αντόν; Δε βλέπω την ώρα να τον ξαναδώ! Αλλά νομίζω δεν τον πολυσυμπαθείς. Θα το δεις πως κάνεις λάθος ξαδερφούλα, είναι πολύ καλό παιδί.
-Με αρκετά πλούσιο παρελθόν.
-Γυναίκες εννοείς; Μα Τζέιν όσο κι αν δε μας αρέσει ποιός άνδρας δεν έχει κάποιο παρελθόν;
-Αυτός που είναι σοβαρός, βρίσκει μια γυναίκα στα δεκαοχτώ του και την παντρεύεται, ήρθε η απάντηση γρήγορη, κοφτή και απότομη από την Τζέιν.
-Και τι φταίει αν δε με γνώρισε στα δεκαοχτώ; Τότε ήμουν μόνο οχτώ.
Η δεσποινίδα Μπίζλεϊ ένωσε τα χέρια σα να προσευχόταν και κοίταξε ψηλά -συνήθιζε να το κάνει αυτό τελευταία. Η Σίντνεϊ Ρόουζ ήταν αθώα και ρομαντική ή απλώς ηλίθια;
-Το βλέπω στα μάτια του ότι με αγαπάει, άκουσε πάλι την φωνή της.

Σπόιλερ:

-Φτωχή μου Σίντνεϊ, τι θα κάνουμε, μονολογούσε ο Αντόν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ενώ ετοιμαζόταν για ένα ακόμα δυσάρεστο συμβούλιο με τους συναδέλφους του.
Όσο μαχητής κι αν ήταν αυτή η διαμάχη με τους συγγενείς του, η αντίθεση που βίωνε από τα παιδικά του κιόλας χρόνια τον κατέβαλε κάποιες φορές ψυχικά, κι αυτή η φράση δεν απηχούσε κάποια πρόθεση παραίτησης αλλά περισσότερο την λύπη του και την συνειδητοποίηση ότι είχε να δώσει εναντίον τους έναν ακόμα μεγάλο αγώνα, τον δυσκολότερο.
Που να ήξερε κιόλας αυτό που είχε να του ανακοινώσει η Σίντνεϊ Ρόουζ! Όμως εκείνη...

Γευόταν εκείνη την στιγμή μία κουταλιά παγωτό φράουλα με μια ευχαρίστηση που ακύρωνε λες, όλα όσα της συνέβαιναν. Η Σίντνεϊ Ρόουζ ήξερε να γεύεται να πάντα. Το νόστιμο φαγητό, τα όμορφα θεάματα, την κάθε εικόνα από τη Νέα Υόρκη ή το Σικάγο που έμοιαζε πρωτόγνωρη σ' εκείνη τη φτωχή χωριατοπούλα. Μόλις μπήκανε σ' εκείνο το μικρό αλλά ζεστό καφέ πρόσεξε την περίτεχνη διακόσμηση, τα βαζάκια με τα βιολετί λουλούδια στο κάθε μικρό τραπεζάκι αλλά και μια κοπέλα που καθόταν μόνη της.
"Όταν μια γυναίκα κάθεται μόνη της αυτό σημαίνει πως είναι πόρνη και περιμένει πελάτη" θυμήθηκε τα λόγια της θείας. Μπορεί όμως να περίμενε τον αρραβωνιαστικό της. Μπορεί και όχι. Σικάγο, άλλα ήθη.
-Τζέιν εδώ στο Σικάγο συνηθίζεται μια γυναίκα να βγαίνει μόνη της; ρώτησε ενώ χαλούσε με το κουταλάκι την μπάλα κρέμα αυτή τη φορά (η σοκολάτα είχε στα πρώτα δευτερόλεπτα εξαφανιστεί).
-Όχι, πώς σου ήρθε;
-Να εκείνη η κοπέλα είναι μόνη της.
Το βλέμμα της Τζέιν στάθηκε σε εκείνη την μελαχρινή για την οποία μιλούσε η ξαδέρφη της. Το όμορφο μα λυπημένο, ίσως και φοβισμένο πρόσωπο της ερχόταν σε αντίθεση με την ίσια στάση του σώματός της. Ήταν σαν μια πριγκίπισσα στην οποία έχει ανακοινωθεί η θανατική καταδίκη αλλά εκείνη προσπαθεί να δείξει αξιοπρέπεια απέναντι στους δήμιους της.  
-Τι έγινε, την γνωρίζεις μήπως;
-Η Ιζαμπέλ... Μα τι κάνει μόνη της εδώ; μουρμούρισε η Τζέιν.
-Αν είναι φίλη σου τότε να μας συστήσεις, θέλω πολύ να γνωρίσω τους νέους φίλους σου Τζέιν. Και ο Άλεκ μου φάνηκε πολύ καλός.
-Σίντνεϊ περίμενέ με ένα λεπτό.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ έμεινε να παρακολουθεί (όχι πολύ διακριτικά είναι αλήθεια) την Τζέιν με την άγνωστη. Πρώτα μιλούσαν, μετά η άγνωστη σηκώθηκε (φορούσε όμορφα ρούχα και τα μαλλιά της ήταν κομμένα σε μια γραμμή, δεν πρέπει να ήταν καιρός που είχε πάει κομμωτήριο), έδειξε κάτι στην μέση της στην Τζέιν, μετά άρχισαν να ξαναμιλάνε και μετά κατευθύνθηκαν προς την Ρόουζ.
-Από δω η Ιζαμπέλ, φίλη μου όπως σωστά κατάλαβες.
-Χάρηκα πολύ Ιζαμπέλ.
-Κι από δω η άτακτη ξαδερφούλα μου η Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Ω Τζέιν, μη με λες άτακτη μπροστά στους άλλους.
-Χάρηκα, ψέλλισε η Ιζαμπέλ που φαινόταν να μην μπορεί να χαρεί με τίποτα. Η έκφραση του προσώπου της από κοντά δεν ήταν λύπη αλλά πόνος.
-Η Ιζαμπέλ είναι Μεξικάνα, πληροφόρησε η Τζέιν την Σίντνεϊ σίγουρη ότι θα την εντυπωσίαζε.
-Μα δεν μοιάζει με Μεξικάνα, έχω δει Μεξικάνες και είναι πιο... μαυριδερές.
-Γιατί όλες οι Αμερικανίδες μοιάζουμε το ίδιο; διαμαρτυρήθηκε η Τζέιν. Τέλος πάντων η καταγωγή της Ιζαμπέλ είναι γαλλική.
-Α θα ήθελα πολύ να είχα πάει και στο Μεξικό και στην Γαλλία, αναφώνησε η Σίντνεϊ με τον θαυμασμό ότι η νεαρή με τα σκούρα μαλλιά και το πολύ λευκό δέρμα έχει πάει.
-Λοιπόν δεσποινίδες, διέκοψε η Τζέιν σαν για να προλάβει κάποια γκάφα της Σίντνεϊ είμαστε όλες στην ίδια ηλικία και έχουμε σίγουρα πολλά να πούμε.
Όμως εκείνη που μονοπώλησε την συζήτηση ήταν η Σίντνεϊ Ρόουζ. Η Ιζαμπέλ χαμογελούσε μερικές φορές με τα ασήμαντα περιστατικά του χωριό σα να ξεχνιόταν από εκείνο που την βασάνιζε.
-Η ιστορία της Ιζαμπέλ δεν διαφέρει πολύ απ' την δική σου. Ερωτεύτηκε κι εκείνη το αφεντικό της.
-Μα εγώ δεν ερωτεύθηκα το αφεντικό μου δηλαδή τον κύριο Λουκ αλλά τον γιο του.
-Ας είναι, μεγάλη διαφορά έχει; Αλλά ο Λεάντρο είναι κατά βάθος καλό παιδί.
-Ναι, μόνο ο Αντόν δεν είναι, παραπονέθηκε η Σίντνεϊ για την αντιπάθεια της Τζέιν στον αγαπημένο της.
Η συζήτηση όμως έμεινε εκεί γιατί η Ιζαμπέλ μόλις έβγαινε από την τουαλέτα όπου είχε πάει λιγάκι να φρεσκαριστεί.
-Ιζαμπέλ, που θα πας μετά;
-Δεν ξέρω...
-Έλα σπίτι να συνεχίσουμε την παρέα, να σου φτιάξω μια σοκολάτα που θα την πιεις (το τόνισε αυτό γιατί το ρόφημα που είχε παραγγείλει δεν το είχε αγγίξει καθόλου) και να ξαπλώσεις για να ξεκουραστείς. Η Ιζαμπέλ εργάζεται πολύ Σίντνεϊ.
(Εργαζόταν πολύ; Μήπως όντως ήταν...)

Έτσι κι έγινε. Πήγαν στο διαμέρισμα της Τζέιν συζητήσανε λίγο, βάλανε την μικρή με το ζόρι να πιει και να φάει κάτι και μετά η Τζέιν την έστειλε στο δικό της δωμάτιο να ξαπλώσει. Η Σίντνεϊ ήταν περίεργη και ήθελε να βοηθήσει αλλά ήξερε πως η ξαδέρφη της θα θύμωνε αν έκανε ερωτήσεις.
"Λοιπόν μωρό μου, μικρή Κάντυ, βλέπεις πως υπάρχουν σοβαρά βάσανα στον κόσμο, αυτή η κοπέλα είναι τόσο λυπημένη... ίσως απελπισμένη. Εμείς θα δυσκολευτούμε αλλά είμαστε μια χαρά" ψιθύρισε χαϊδεύοντας την κοιλίτσα της.
Δεν κρατήθηκε όμως να μην γλιστρήσει στο δωμάτιο όταν η Τζέιν πήγε πάλι στην κουζίνα.
-Τζέιν εσύ... ψιθύρισε η κουκουλωμένη Ιζαμπέλ.
Είχαν κλείσει τις κουρτίνες και το δωμάτιο ήταν μισοσκότεινο.  
-Όχι είμαι η Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Το Ρόουζ σου ταιριάζει περισσότερο, παρατήρησε η μεξικανογαλλίδα. Και χαμογέλασε. Μπορεί το μωρό να είχε επίσης ροδαλά μαγουλάκια. Ήταν κι εκείνη έγκυος κι αυτή ήταν η πρώτη ευχάριστη σκέψη που έκανε και αφορούσε την εγκυμοσύνη της.

2. Η ζωή της Ιζαμπέλ.

-Πολύ όμορφη η φίλη σου Τζέιν.
-Ναι , είναι.  
-Και πολύ στενοχωρημένη.
-Κι αυτό δυστυχώς.
-Τι κρίμα…
-Πρόσεξε Σίντνεϊ Ρόουζ, μη με ρωτήσεις να σου πω τι έχει γιατί δεν πρόκειται να σου πω.
-Μα… δεν ρώτησα τίποτα.
-Λες και δεν ξέρω ότι καίγεσαι να μάθεις μικρή περίεργη. Όμως η φίλη μου έχει ένα μυστικό, θα σου άρεσε εσένα να έλεγε κάποιος τα μυστικά σου;
-Ίσως να μπορούσα να κάνω κάτι αν ήξερα.
-Τώρα είναι αργά να γίνει κάτι.
-Πεθαίνει;! ρώτησε η Σίντνεϊ Ρόουζ κατατρομαγμένη.
-Όχι, φυσικά και όχι, τι λες… Λοιπόν άσε τις ανοησίες ελαφρόμυαλη ξανθιά. Άκου με πρώτον προσευχήσου στον θεούλη για σένα και την Ιζαμπέλ.
-Αυτό το κάνω και προσεύχομαι ειδικά για το μωρό, είπε η Σίντνεϊ Ρόουζ χαϊδεύοντας την κοιλίτσα της που δεν είχε αρχίσει ακόμα να φάινεται.
-Δεύτερον να ξέρεις πως οτιδήποτε και να γίνει στον κόσμο εσύ μπορείς πάντα να έρχεσαι σε μένα.
-Μα το ξέρω ότι μπορώ να βασίζομαι σ’ εσένα Τζέιν.
-Τρίτον, βρες κάτι να κάνουμε για την συνέχεια της ημέρας εκτός από το να νταντεύουμε την Ιζαμπέλ.
-Να πάμε στα μαγαζιά να πάρουμε ρουχαλάκια για το μωρό!
-Όχι αυτό δε θα ήταν καλή ιδέα… Γιατί δεν έχουμε δει ακόμα το μωρό και δεν ξέρουμε τι θα του πάει. Δεν ξέρουμε καν αν είναι αγοράκι ή κοριτσάκι.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ ήταν έτοιμη να εκφράσει τις διαφωνίες της όταν κατάλαβε πως κάτι σοβαρό προσπαθούσε να της κρύψει η ξαδέρφη της. Άλλαξε θέμα.
-Ξέρεις εκτός από όμορφη, πρόσεξα ότι η Ιζαμπέλ περπατά και ωραία.  Να λίγο… σα να χορεύει. Μήπως είναι συνάδελφός σου καλλιτέχνης;
Η Τζέιν χαμογέλασε πλατιά. Θυμήθηκε πριν τρία χρόνια που η Ιζαμπέλ μπήκε στο καμπαρέ που δούλευε τότε.
«-Ξέρετε να χορεύετε δεσποινίς;
-Η αλήθεια… Η αλήθεια είναι πως όχι.
-Λυπάμαι, εδώ χρειαζόμαστε μόνο χορεύτριες, δεν υπάρχει άλλη κενή θέση.
-Ξέρετε… μπήκα μόνο για να δω. Με συγχωρείτε.
-Μια στιγμή… Μάλλον η ανάγκη σας για μια δουλειά είναι επείγουσα.
-Ναι.
-Πως σε λένε;
-Ιζαμπέλ.
-Ιζαμπέλ ένας φίλος μου χρειάζεται μια κοπέλα να βοηθάει την γυναίκα του στο σπίτι. Καταλαβαίνεις πως δεν πρόκειται για κάτι λαμπερό αλλά αν δεν έχεις πρόβλημα…
-Φυσικά και δεν έχω, σας ευχαριστώ.
-Ξέρεις από δουλειές του σπιτιού;
-Ε… ναι (κολλησε το ναι βιαστικά και σταθερά στο ε. οι δουλειές του σπιτιού δεν ήταν το μεγάλο της ταλέντο αλλά κάτι θα κατάφερνε).
-Ωραία εδώ σου γράφω το όνομα και την διεύθυνσή του. Πήγαινε μετά τις πέντε και πες πως σε στέλνει η Τζέιν. Ωστόσο δεν σου εγγυώμαι τίποτα.
-Ευχαριστώ πολύ δεσποινίς Τζέιν.
-Γεια σου Λεάντρο, να σου πω μη μου πεις πως βρήκες κιόλας υπηρέτρια. Ωραία γιατί σου στέλνω μια φίλη, την λένε Ιζαμπέλ. Είναι καλό κοριτσάκι αλλά μάλλον δεν πολυσκαμπάζει από δουλειές αλλά θα μάθει. Ναι, τα καταφέρνει με τα παιδιά, τα πάει καλά μαζί τους. Ναι, αν και μικρή. Ορκίσου μου πως δεν θα προσλάβεις άλλη πριν δεις την Ιζαμπέλ, διέταξε η Τζέιν τον φίλο της όταν είδε να απομακρύνεται η προαναφερθείσα.»
-Όχι, δεν κάνει για τέτοια πράγματα.
-Είναι και τόσο αδύνατη…
Φαντάσου, έχει αδυνατίσει αντί να παχύνει…
-Ω μη μου πεις, κι η Ιζαμπελ…

Αν τα αντικείμενα έχουν ψυχή τότε ο Λεάντρο ήταν η μετεμψύχωση μιας σβούρας. Η Ιζαμπέλ είχε όμορφη κίνηση αλλά μπορούσε να κάτσει με τις ώρες προσηλωμένη σ’ ένα κέντημα ή ένα βιβλίο.
Ο Λεάντρο είχε ανάστημα μέτριο προς υψηλό, αδρά χαρακτηριστικά και η έμφυτη νεανικότητα του τον έκανε να φαίνεται μικρότερος απ’ την ηλικία του. Οι τρόποι του ήταν ευγενικοί και η φωνή του απαλή. Η Ιζαμπέλ είχε ανάστημα μέτριο προς χαμηλό, όμορφα χαρακτηριστικά και μια κομψή θηλυκότητα που επίσης την έκανε να φαίνεται μικρότερη.
Οι γονείς του Λεάντρο μετανάστευσαν από την φτωχή Σικελία στις Η.Π.Α όπου όντως βρήκαν μια καλύτερη τύχη. Οι παππούδες της Ιζαμπέλ είχαν την θαυμάσια έμπνευση να μεταναστεύσουν από ένα φτωχό χωριό της Προβηγκίας σε μια φτωχή επαρχία του Μεξικού. Οι γονείς της την πήραν στις Η.Π.Α. όταν ήταν τριών χρόνων. Ο πατέρας της πέθανε δυο χρόνια αργότερα. Η μοίρας της φαινόταν πως θα ήταν η μοίρα ενός φτωχού κοριτσιού που στην καλύτερη περίπτωση θα παντρευόταν κάποιον λιγότερο φτωχό από εκείνη. Και του Λεάντρο όμως η οικογένεια δεν είχε σοβαρές προσδοκίες. Δεν έπαιρνε τα γράμματα, ήταν αφηρημένος και δεν στέριωνε σε καμιά δουλειά. Για καλή του τύχη κληρονόμησε από έναν θείο του ένα κατάστημα υποδημάτων. Αποδείχτηκε πως είχε καλό ένστικτο στις επιχειρήσεις. Με τα λογιστικά και γενικά τα πιο πρακτικά ζητήματα ασχολούνταν η γυναίκα του που είχε σπάνια μόρφωση για γυναίκα της εποχής της.
Ο Λεάντρο ερωτεύθηκε την Ιζαμπέλ από την στιγμή που της άνοιξε την πόρτα. Η μοίρα το είχε φέρει έτσι ώστε να είναι μόνοι τους. Η Ιζαμπέλ αντιλήφθηκε την γοητεία του αρκετό καιρό μετά.
-Βάζεις τον πειρασμό μέσα στο σπίτι σου, έλεγαν στην Μέλανι οι φίλες της.
-Καλύτερα να είναι μέσα στο σπίτι να το ελέγχω, υπαινισσόταν αγανακτισμένη.
Το κορίτσι μπερδευόταν από την συμπεριφορά του αφεντικού της. Ήταν πολύ τρυφερός και προστατευτικός μαζί της, το ενδιαφέρον του δεν γινόταν προσβλητικό. Την είχε ρωτήσει αν το δωμάτιό της της φαίνεται μικρό και αν ήθελε άλλες κουρτίνες. Κάποιες φορές ήταν πολύ υπερβολικός. Όπως όταν της έφερε ένα ζευγάρι γόβες απ’ το μαγαζί για τα γενέθλιά της και επέμενε να της τις φορέσει ο ίδιος. Πρόσεξε ότι το βλέμμα του στάθηκε στις γάμπες της αλλά μπροστά ήταν η γυναίκα και τα παιδιά του, ήταν δυνατόν αυτή η κίνηση να σήμαινε κάτι κακό; Μήπως την έβλεπε πατρικά;
Κάποτε τα απαλά χάδια έγιναν συγκεκριμένα και βίαια. Εκείνη ήξερε ότι έπρεπε να διαμαρτυρηθεί, να αντιδράσει, αλλά ο Λεάντρο ήταν τόσο γλυκός… Η σχέση τους άρχισε να γίνεται πιο στενή μετά από δυο χρόνια. Δεν του φαινόταν αλλά ήταν κι αυτός ντροπαλός.

Η Ιζαμπέλ είχε καταφέρει να κοιμηθεί. Μπήκε στην τραπεζαρία με το κεφάλι λίγο σκυμένο, νύσταζε ακόμα.
Αυτό το πρόσωπο ήταν να ο Θεός να είχε ρίξει μαύρες πινελιές σε μια μπάλα χιόνι. Μαύρα φρύδια, μαύρες μακριές βλεφαρίδες, μάτια που κι αυτά από κάποια απόσταση φαίνονταν μαύρα. Αλλά οι μαύροι κύκλοι ήταν τώρα πιο απαλοί.
-Πόσες μέρες είχες να κοιμηθείς φιλενάδα;
-Δύο, τρεις…
-Πεινάς ή θα ήθελες να κάνουμε μια βόλτα να πάρουμε αέρα και να τα πούμε; Θα σου πάρω κάτι απ’ έξω.
-Όχι δεν πεινάω…
-Μα πρέπει να φας είσαι πάρα πολύ αδύνατη, παρενέβη ζωηρά η Σίντνεϊ Ρόουζ.
Η Τζέιν την κοίταξε τρομαγμένη εκείνη όμως συνέχισε:
-Θα περπατήσουμε, θα φάμε και όταν γυρίσουμε θα σου μάθω να φυτεύεις λουλούδια. Έχουμε γλάστρες, χώμα και σπόρους.
Η Τζέιν παραξενεύτηκε που η Ιζαμπέλ απάντησε:
-Ναι θα μ’ ενδιέφερε αυτό.
Η ζωηράδα της Σίντνεϊ ήταν το μόνο που την αποσπούσε από τα βάσανά της αυτή την περίοδο.

Σπόιλερ:

3. Πού είναι η Σίντνεϊ Ρόουζ;

Ο Αντόν κατέβηκε από το αυτοκίνητο, έτρεξε στην μεγάλη σιδερένια εξώπορτα και ανοίγοντάς την γρήγορα βρέθηκε στην τεράστια αυλή. Ο κύριος Λουκ από πίσω του κούνησε με περισυλλογή το κεφάλι: ήξερε καλά πού οφειλώταν η βιασύνη του γιου του. Όμως ο νεαρός όσο κι αν έψαξε με το βλέμμα δεν έβρισκε το ξανθό κεφαλάκι της αγαπημένης του που πάντα όταν γύριζε τον περίμενε στον κήπο είτε από ένστικτο κατοικιδίου που διαισθάνεται τον ερχομό του αφεντικού του είτε γιατι από την ανυπομονησία περνούσε μ εκάποια πρόφαση όλη τη μέρα εκεί.
Άρχισε να θυμώνει. Η δική του διαίσθηση έλεγε πως δεν θα έβλεπε την Σίντνεϊ Ρόουζ τόσο γρήγορα όσο υπολόγιζε και η οργή του ήταν το παράπονο και ο παραλογισμός του ερωτευμένου:  μήπως η καλή του μέσα σε λίγες μέρες δεν τον αγαπούσε ή δεν νοιαζόταν το ιδιο πια; Προχώρησε στον πλατύ διάδρομο εξετάζοντας τάχα τα φυτά εσωτερικού χώρου.
-Γουαδελούπε θα μπορούσα να δω την Σίντνεϊ Ρόουζ;
-Η Σίντνεϊ έχει πάρει άδεια κύριε, έχει πάει στην ξαδέρφη της την Τζέιν.
-Ναι μα δεν ήταν να γυρίσει σήμερα το πρωί;
-Μάλιστα κύριε αλλά μας είχε ειδοποιήσει για το ενδεχόμενο να μείνει λίγο παραπάνω.
-Α σας είχε ειδοποιήσει… επανέλαβε ο Αντον με συγκρατημένη αγανάκτηση.
-Βλέπετε η μικρή δεν έχει άλλον στον κόσμο, la pobrecita.
-Ευχαριστώ Γουαδελούπε.

Αν κάποιος στεκόταν έξω από το σπίτι της Μέλανι και του Λεάντρο θα μπορούσε να το δει άνετα αφού δεν υπήρχαν ψηλά δέντρα στην χαμηλή μάντρα να κρύβουν την θέα του. Αν άνοιγες την εξώπορτα δε θα χρειαζόταν περισσότερο από ένα λεπτό για να πάει να τους χτυπήσει το κουδούνι. Ήταν μια όμορφη και φροντισμένη αλλά απλή αστική κατοικία.
Η Τζέιν δεν χρειάστηκε να φτάσει εκεί αφού είδε τον Λεάντρο καθώς περνούσε από  το κοντινό παρκάκι. Εκείνος έτρεξε κοντά της και την φίλησε σταυρωτά.
-Α Τζέιν, τι χαρά, τι έκπληξη που σε ξαναβλέπω, πόσος καιρός…
Εκείνη προσπάθησε να κρατήσει το αυστηρό της ύφος μπροστά στην ανυπόκριτη χαρά του φίλου της.
-Τι κάνεις Λεάντρο; Σε σένα ερχόμουν ήθελα κάτι να σου πω.
-Σ’ ακούω Τζέιν μου.
-Αφορά την Ιζαμπέλ.
-Πέσμου είναι καλά; Την έβλεπα παράξενη τελευταία… Μου ζήτησε άδεια να μείνει λίγο με την μητέρα της και σκέφτηκα πως αυτό μπορεί να της κάνει καλό… Είναι καλά η Μπέλα;
-Καλά είναι.
Η νεαρή γυναίκα είχε αδυναμία στον Λεάντρο. Βλέποντάς την να ανησυχεί τόσο δεν μπόρεσε να του απαντήσει κοφτά «όχι δεν είναι καλά».
-Α ωραία… αποκρίθηκε εκείνος ανακουφισμένος αλλά και λίγο δύσπιστος.
-Κάτσε Λεάντρο. Θα μιλήσουμε σοβαρά. Όταν σου έστειλα την Ιζαμπέλ στην έστειλα για να την βοηθήσεις όχι για να την εκμεταλευθείς.
-Σου μίλησε… η Ιζαμπέλ; Τι σου είπε;
-Πώς μπόρεσες να το κάνεις αυτό; φώναξε η Τζέιν. Σε ένα κορίτσι τόσο αδύναμο, τόσο αθώο!
-Όχι κοίτα… η Μπέλα… είναι τόσο όμορφη…
-Κι επειδή; Όλοι οι άνδρες είστε το ίδιο γουρούνια τελικά.
-Όχι δεν… ηρέμησε Τζέιν… εννοώ… μου άρεσε από την πρώτη στιγμή.
-Και ξέρεις το αποτέλεσμα όλου αυτού; Η Ιζαμπέλ είναι έγκυος. Είναι απελπισμένη. Ντρέπεται και φοβάται τη μητέρα της. Και τώρα δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
-Ναι, όχι… Και δεν θα έπρεπε να γίνει κάτι.
Η Τζέιν κοίταξε καλά τον «κατηγορούμενο». Η ηθική και η θρησκευτικότητα που φανέρωνε ορισμένες φορές εντελώς ξαφνικά την τρέλαιναν. Ένα κοριτσάκι έτρεξε στα πόδια του και την κοίταξε εχθρικά.  
-Μπαμπά γιατί σου φωνάζει αυτή η κυρία;
-Όχι μωρό μου δε μου φωνάζει και οι μεγάλοι όπως κι εσείς μιλάμε καμιά φορά δυνατά.
-Δεν μου αρέσει να σου μιλάνε δυνατά!
-Αγάπη μου η κυρία είναι φίλη. Κοίτα την λίγο, δεν θυμάσαι την Τζέιν; Πες «γεια σου Τζέιν».
-Γεια σου Τζέιν.
-Γεια σου γλυκιά μου, είπε η Τζέιν και της χάιδεψε καθησυχαστικά το μαγουλάκι.
-Αγάπη μου πήγαινε τώρα να παίξεις με τις φιλενάδες σου γιατί θα φύγουμε σε λίγο.
Η μικρούλα υπάκουσε.
-Αν δεν ήταν η Μικέλα…
-Λεάντρο κόφτο! Ήξερες πολύ καλά και την κατάσταση και τις συνέπειες, μην προσπαθείς τώρα να βρεις δικαιολογίες ή ελαφρυντικά…
-Θα ήθελα να δω την Ιζαμπέλ.
-Γιατί; Να είσαι σίγουρος πως μόνο κακός της κάνεις.
-Και πού είναι τώρα; Με την μάνα της;
-Όχι. Αλλά μην σ’ απασχολεί αυτό, είναι σε καλά χέρια. Θέλω να ελπίζω, πρόσθεσε η Τζέιν μουρμουρίζοντας.

-Ω αγάπη μου γιατί άργησες να σηκώσεις το τηλέφωνο δεν ξέρεις πόσο ήθελα να σε ακούσω!
Ο Αντόν από την άλλη πλευρά της γραμμής άκουγε την γλυκιά φωνούλα της Σίντνεϊ Ρόουζ με ένα μείγμα ανακούφισης, χαράς και οργής.
-Πού είσαι Σίντνεϊ Ρόουζ; Μετά από τόσες μέρες γύρισα και ήθελα τόσο πολύ να σε δω…
-Αχ κι εγώ αγάπη μου, δεν φαντάζεσαι πόσο ανυπομονούσα να σε δω… Αλλά προέκυψε ένα θέμα…
-Τι θέμα μικρό μου τριαντάφυλλο; Σοβαρό;
-Ε… ναι κάπως.
-Δυσάρεστο;
Ακολούθησε παύση. Η Σίντνεϊ Ρόουζ φαντάστηκε μικροσκοπικά πατουσάκια, ροδαλά μαγουλάκια και μικροσκοπικά δαχτυλάκια να παίζουν με τα φουντωτά της μαλλιά.
-Όχι… όχι καθόλου δυσάρεστο. Αλλά θα ήθελα να έρθω να στα πω από κοντά αγάπη μου, δεν είναι πράγματα που μπορώ να στα πω από το τηλέφωνο.
-Είσαι στο σπίτι της Τζέιν;
-Ναι αγάπη μου.
-Τότε να περάσω εγώ από κει αύριο το πρωί;
-Αχ γλυκέ μου σίγουρα μπορείς; Δεν είναι κόπος για σένα;
-Φυσικά και όχι. Θα τα πούμε αύριο έτσι;
-Ναι αγάπη μου, θα περιμένω εδώ όλη τη μέρα, δε θα πάω πουθενά. Θα έχω παρέα και μια καινούργια φίλη όταν έρθεις θέλω να την γνωρίσεις.
Λέγοντας αυτά τα λόγια η Σίντνεϊ χαμογέλασε στην Ιζαμπέλ. Ήξερε πως μια εγκυμοσύνη εκτός γάμου δεν ήταν κάτι που μπορεί να αντιμετωπίσει εύκολα μια κοπέλα. Αν όμως υπήρχε αληθινή αγάπη κι από τους δυο… κάποια λύση θα μπορούσε να βρεθεί. Αυτό ευχόταν για εκείνη.

Το σαλονάκι ήταν μικρό αλλά περιποιημένο. Ίσως γιατί δεν υπήρχαν πολλά πράγματα να τακτοποιηθούν. Την προσοχή του Λεάντρο απέσπασε μια φωτογραφία που στηριζόταν σ’ ένα βαζάκι με βιολέτες: ένας όμορφος άνδρας και μια όμορφη αλλά περισσότερο γοητευτική γυναίκα. Ο μπαμπάς και η μαμά της Ιζαμπέλ… Η γυναίκα όμως που καθόταν στο ντιβανάκι, μεγαλωμένη περισσότερο απ’ τις κακουχίες παρά απ’ τα χρόνια λίγη σχέση έμοιαζε να έχει με εκείνη της φωτογραφίας.
-Ακόμα δεν μου είπατε τον λόγο της επισκέψεώς σας κύριε.
-Έχετε δίκιο λοιπόν… Είμαι ο Λεάντρο ντι Στέφανο το αφεντικο της Ιζαμπέλ και ήρθα να ρωτήσω… να μήπως η κόρη σας αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, έχω λίγο καιρό να την δω…
-Μα η Ιζαμπέλ μου είπε πως εσείς της δώσατε άδεια για λίγες μέρες.
-Ναι αυτό είναι αλήθεια μα να, την έβλεπα λίγο λυπημένη… και σκέφτηκα πως υπήρχε κάτι που μπορεί να ντρεπόταν να μου πει.
-Μη νομίζετε πως κι εγώ την βλέπω πολύ κύριε ντι Στέφανο. Όλη τη μέρα είμαι στη δουλειά. Μπορώ να πω πως από καθαρή σύμπτωση με βρήκατε σήμερα. Μα καθίστε σας παρακαλώ .
Η Τζόαν ακούμπησε το χέρι της στο μέτωπο. Μετά από τόση κούραση η συνεχής κίνηση του Λεάντρο την ζάλιζε.
-Ίσως θα ήταν καλύτερο να την δω προσωπικά.
-Η Ιζαμπέλ δεν είναι εδώ. Πήρε τηλέφωνο την κυρία Ντάρελ και ειδοποίησε πως θα μείνει δυο τρεις μέρες σε μια φίλη της. Την ήθελα μαζί μου αλλά ίσως είναι καλύτερα…  Υπάρχουν πολλά πράγματα που τα κορίτσια προτιμούν να εκμηστυριεύονται στις φίλες τους παρά στους γονείς τους. Έχετε κι εσείς παιδιά και θα το δείτε μια μέρα.
-Ήρθα και για κάτι άλλο. Μου είχε ζητήσει μια προκαταβολή η Ιζαμπέλ, όμως με την δουλειά το παρέλειψα. Αν μπορούσατε να της δώσετε αυτά τα χρήματα.
-Ναι φυσικά. Γιατί όμως τόσο ενδιαφέρον κύριε ντι Στέφανο;
-Μα πως… τρία χρόνια η Ιζαμπέλ… είναι πια της οικογένειας. Βοηθάει την Μέλανι, βοηθάει με τα παιδιά… Και είναι ένα καλό κορίτσι.
-Τόση ώρα δεν σας πρόσφερα τίποτα, με ξαφνιάσατε και λιγάκι.
-Δεν πειράζει, εξάλλου τώρα φεύγω. Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα κυρία Τζόαν.
Η γυναίκα των συνόδευσε στην πόρτα. Την έκλεισε και μέτρησε τα χρήματα. Ήταν μια πολύ γενναία προκαταβολή. Απλώς μια προκαταβολή ή εξαγορά τύψεων; Κάτι ύποπτο συνέβαινε εδώ και κάτι ήξερε όταν παρά τις οικονομικές δυσκολίες τους εμπόδιζε την Ιζαμπέλ να δουλέψει σε σπίτια. Οι ιστορίες που είχε ακούσει δεν ήταν και λίγες… Και την κόρη της πάντα την κοιτούσαν οι άνδρες.
«-Πώς είναι το καινούργιο αφεντικό Ιζαμπέλ; Όμορφος;
-Α, δεν πρόσεξα ένας κύριος εκεί…  Η γυναίκα του πάντως είναι πολύ όμορφη».
Δεν είχε προσέξει αν ήταν όμορφος; Ένας κούκλος ήταν και την Τζόαν δεν την είχε κατηγορήσει ποτέ κανείς για κακό γούστο. Ήλπιζε πως ότι κι αν είχε συμβεί μεταξύ τους να μην ήταν κάτι σοβαρό ή να μην είχε σοβαρές συνέπειες. Κάποια πιο περήφανη θα του είχε πετάξει στα μούτρα τα λεφτά αλλά τα οικονομικά της δεν επέτρεπαν τέτοιες υπερηφάνειες.  

Ο Λεάντρο προχωρούσε με το περίπου χορευτικό του στυλ. Μια φίλη… Δεν είχε πολλές φίλες η Ιζαμπέλ και μόνο μία παρά τον κυνισμό που έδειχνε και το καυστικό χιούμορ ήταν στην πραγματικότητα αδερφή του ελέους.

3. Οι ερωτευμένοι ξαναβρίσκονται.

Αυτή η γυναίκα αποκλείεται να είχε καρδιά όπως όλοι, να στέλνει αίμα στα εσωτερικά όργανα για να λειτουργούν, κάποιο άλλο σύστημα θα την αντικαθιστούσε και στη θέση του αίματος θα υπήρχε άλλο θαυματουργό υγρό. Αν κάτι διασκέδαζε τον Αντόν όλες αυτές τις ώρες που περνούσαν σαδιστικά αργά μέχρι την συνάντησή του με την ξανθιά κηπουρό ήταν οι δυσφορία και οι αντιδράσεις της κυρίας Ελρόι.
-Μα χρειάζεται να έχεις τηλέφωνο στο δωμάτιό σου παιδί μου;
-Σου έχω εξηγήσει μητέρα πως αυτό το τηλέφωνο το έχω για τις δουλειές και αυτά τα πράγματα δεν αφορούν τις γυναίκες. Να είσαι σίγουρη μητέρα πως τα διαχειρίζομαι όλα σωστά.
-Εσύ ξέρεις, απαντούσε εκείνη υποκριτικά μιας και κανένας δεν ήξερε καλύτερα από την ίδια.
-Πήγες αμέσως στο δωμάτιό σου και δεν φίλησες την μητέρα σου, του παραπονιόταν λες και την άγγιζαν τα φιλιά. Αυτό που ήθελε ήταν να έχει την προτεραιότητα.
-Δεν φαντάζεσαι πόσο κουραστικές είναι αυτές οι δουλειές μητέρα.
-Εντάξει παιδί μου, απαντούσε εκείνη συγκαταβατικά. Ήξερε πως η υπερβολική πίεση θα έφερνε τα αντίθετα αποτελέσματα. Ο Αντόν δεν ήταν Λουκ. Ο έλεγχος και η χειραγώγηση έπρεπε να γίνονται διακριτικά, αυτός ήταν ο καταλληλότερος τρόπος.  
Από την ώρα που γύρισε πάντως δεν προσπάθησε να τον ψαρέψει ούτε πέταξε κάποια σπόντα για την Σίντνεϊ Ρόουζ. Δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος. Η έκφραση του Αντόν ήταν σοβαρή. Αν ένιωθε όπως νιώθουν οι άνθρωποι που έχουν καρδιά θα έπιανε μια φευγαλέα ονειροπόληση του γιου της, θα μπορούσε να τον ρωτήσει: «που πετάς παιδί μου;».
Είχε καταλάβει πως η σχέση του Αντόν και της ξανθούλας είχε ξεφύγει από το επιτρεπτό πλαίσιο του οποίου τα όρια έβαζε εκείνη. Δεν το είχε αντιληφθεί από τις ματιές και τα χαμόγελα, από τα αόρατα νήματα που δένουν τους ερωτευμένους και τελικά είναι ορατά σε όσους έχουν κάποια ιδέα από έρωτα αλλά από το ένστικτο άγριου ζώου που νιώθει απειλή.

Η σκηνή ήταν λίγο αστεία. Η Ιζαμπέλ δίστασε μόνο για μια στιγμή να πέσει στην αγκαλιά του Λεάντρο. Μήπως από αυτές τις αγκαλιές δεν άρχισαν όλα; Μαζί του όμως ένιωθε σαν το πλευρό που είχε αποσπαστεί από το σώμα του Αδάμ και ζητούσε να γυρίσει στη θέση του. Η Τζέιν κουνούσε το κεφάλι και δάγκωνε το κάτω χείλος της αποδοκιμάζοντας. Η Ιζαμπέλ δακρυσμένη έλεγε πως θέλει να πεθάνει και η Σίντνεϊ Ρόουζ φώναζε «όχι μην πεθάνεις Ιζαμπέλ». Ο Λεάντρο αμήχανος έσφιγγε πάνω του την αγαπημένη του, οι λέξεις δεν του έβγαιναν εύκολα, κάπου κάπου ψέλιζε «θα τα καταφέρουμε», «θα σε φροντίσω», «σ’ αγαπώ». Ήταν η πρώτη φορά που της έλεγε πως την αγαπά και την Ιζαμπέλ δεν την ένοιαζε καθόλου.
-Ωχ σταματήστε πια, σταματήστε πια όλοι! παρενέβη δυναμικά η Τζέιν.
-Λεάντρο δεν σου είπα να μην αναζητήσεις την Ιζαμπέλ; Νομίζεις πως της κάνεις καλό; Αρκετά της έκανες.
-Μα Τζέιν… δεν μπορούσα ν’ αδιαφορήσω.
-Σκασμός! Αφήστε πια τα δράματα, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε. Ιζαμπέλ το ξέρω ότι δεν είναι η ώρα να στο πω αλλά φταις κι εσύ. Ίσως φταίω κάπου κι εγώ. Σε έστειλα σ’ αυτό το άτομο λες και δεν ήξερα τι ελαφρόμυαλος είναι. Όμως μπορεί να υπάρχει λύση. Έχουμε λίγο χρόνο ακόμα. Αν μπορούσαμε να κανονίσουμε έναν γάμο…
-Τώρα; ρώτησε ξέπνοη η Ιζαμπελ σα να ήθελε να πιαστεί από μια τελευταία ελπίδα.
-Ν’ αγγίξει άλλος την Μπέλα; αντέδρασε ο Λεάντρο.
-Λεάντρο εσύ να μη μιλάς. Σου φαίνεται αυτή ώρα να σκέφτεσαι τον εαυτό σου;
-Μα γιατί να μην παντρευτούν η Ιζαμπέλα με τον Λεάντρο αφού αγαπιούνται; ρώτησε όλο αφέλεια η Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Λεάντρο μήπως θα ήθελες ν’ απαντήσεις σ’ αυτήν την ερώτηση; Ιζαμπέλ μήπως εσύ;
Η ειρωνία της Τζέιν πήγαζε από τον θυμό της γι αυτή την κατάσταση.

Ξεκούραστος πια, περνώντας απ' το σαλόνι ο Αντόν κοιτάχτηκε με απρόσμενη φιλαρέσκεια στον ορθογώνιο καθρέπτη. Έφτιαξε τον γιακά του πουκαμίσου του, πέρασε τα δάχτυλα στα μαλλιά του και χαμογέλασε. Ένας ερωτευμένος θέλει να δείχνει πάντα όμορφος στα μάτια της αγαπημένης του.
Της Ελρόι δεν της ξέφευγαν ούτε αυτές οι μικρές κινήσεις.
-Αύριο το πρωί θα φύγω πάλι μητέρα.
-Ακόμα δεν προλάβαμε να σε δούμε.
-Έτσι είναι οι δουλειές.
-Μάλιστα, οι δουλειές. αυτή η δουλειά στην οποία αναφέρεσαι δεν έχει να κάνει με την εργασία σου, έτσι δεν είναι;
-Ως ενήλικος μητέρα πιστεύω πως μπορώ να έχω και μια ιδιωτική ζωή.
-Το επιβεβαιώνεις λοιπόν. Δε θα ρωτήσω λεπτομέρειες, δε θα σου κάνω "ανάκριση" όπως λες. Μάλιστα το να έχεις κάνει μια καινούργια γνωριμία το βλέπω πολύ θετικά. Και πολύ θα επιθυμούσα μια από τις γνωριμίες σου να έχει σοβαρή έκβαση. Είσαι πια σε ηλικία γάμου Αντόν.
-Ναι φυσικά απάντησε άτονα ο νεαρός που είχε ακούσει "η ηλικία σου μας επιτρέπει να σε κάνουμε το μέσο της ένωσης της περιουσίας μας με μια άλλη τεράστια περιουσία".
-Είσαι ο μοναχογιός μας παιδί μου, άλλο παιδί από σένα δε μας έδωσε ο Θεός. Δε θα ήθελα τίποτα περισσότερο στον κόσμο από το να σε δω με μια κατάλληλη γυναίκα να κάνεις κι εσύ την δική σου οικογένεια. Δεν πιστεύω να θες να γεράσεις και ν' αλητεύεις, αυτή την συμπεριφορά εκτός από απαράδεκτη την βρίσκω και εντελώς γελοία.
-Συμφωνώ μητέρα. Και θα σου εμπιστευθώ ότι υπάρχει μια όμορφη και καλή κοπέλα στη ζωή μου με την οποία θα ήθελα να γίνουν όλα αυτά που είπες. Μόνο που δεν ξέρω κατά πόσο θα την ενέκρινες για νύφη, πρόσθεσε ο Αντόν μελαγχολικά.
-Αν είναι έτσι όπως λες γιατί να έχω αντίρρηση; Αντόν μη μου πεις πως έμπλεξες με καμιά που δεν είναι της τάξης μας.
Όλες αυτές οι γαρνιτούρες για να του δώσει την τελευταία πρόταση με το αυστηρό και στριφνό της ύφος να καταλάβει πως δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να δεχτεί για νύφη μία που "δεν ήταν της τάξεώς τους". Έτσι γίνονταν οι συζητήσεις με την μητέρα του σ' αυτό το σπίτι. Υπαινικτικά. Υπήρχε ένα θέμα που γνωρίζανε ακριβώς ποιό ήταν και οι δύο. Σα να μην το γνωρίζανε έφερναν γύρω απ' αυτό την κουβέντα μέχρι που η Ελρόι θα έδινε την κατηγορηματική της απάντηση/εντολή. Τότε ο Αντόν θα θύμωνε. Ή θα αδιαφορούσε αλλά λόγω χαρακτήρα συνήθως θύμωνε και παράκουγε.
-Νομίζω κάτι έχεις καταλάβει μητέρα.
-Μπορεί απ' το μυαλό μου να περνούν διάφορα... Άλλο αυτό κι άλλο να ξέρει κανείς.
-Και η καρδιά της μάνας;
Ο ειρωνικός τόνος της φωνής του ήταν σαν μαχαίρι που έβρισκε ακριβώς τον στόχο. Την "καρδιά της μάνας" είχε επικαλεστεί η Ελρόι σε κάποια άλλη περίπτωση, σοβαρή, τότε που είχε μάθει εκείνο που ήθελε χρησιμοποιώντας τους υποτακτικούς της.
-Τρελάθηκες; φώναξε πετώντας τα προσχήματα. Θέλεις να είσαι μια φτωχή, μια ορφανή, μια που δεν είναι τίποτα;
-Ναι αυτήν θέλω! Η Σίντνεϊ...
Σταμάτησε την φράση του κι άρχισε να γελά νευρικά. Και να προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί αγαπά την Σίντνεϊ μήπως η μητέρα του θα καταλάβαινε; Μήπως και ο ίδιος είχε καταλάβει πώς εκείνη η μικρή ρίζωσε στην καρδιά του; Δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας ή ίσως ήταν μεταμφιεσμένος σε αμοιβαία αντιπάθεια. Την έβρισκε ελαφρόμυαλη και εκνευριστικά χαζοχαρούμενη. Τον έβρισκε υπερβολικά σοβαρό και κάπως φαντασμένο. Μετά εκείνος πρόσεξε πόσο του έλειπε όταν τύχαινε να λείπει μια μέρα. Είχε αγαπήσει το φωτεινό πρόσωπο και το όμορφο χαμόγελό της. Η Σίντνεϊ Ρόουζ... ήταν ο ήλιος του. Πώς το λες όμως αυτό στην Ελρόι; Αν σε πάρει σοβαρά θα ανησυχήσει μήπως έχει αρρωστήσει. Πέρα όμως απ' αυτά είχε αρχίσει και να την εκτιμά. Έβλεπε πόσο συμπονετική ήταν στον καθένα που αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα μικρό ή μεγάλο. Είχε αλληλεγγύη αν και η ίδια δεν θα χρησιμοποιούσε αυτή την λέξη. Επιπλέον ως υπάλληλος που είχε ανάγκη μια εργασία για να ζήσει δεν ήταν καθόλου δουλοπρεπής όπως άλλοι που ο Αντόν είχε προσπαθήσει να δικαιολογήσει χωρίς να το καταφέρει. Εκτίμησε την Σίντνεϊ Ρόουζ και για αυτό που του είχε φανεί θράσος στην αρχή. Δεν ήταν θράσος. Αυτόν τον είχαν κακομάθει.
Η Ελρόι φώναζε επίθετα όπως "καταραμένη", "ύπουλη", "σιγανοπαπαδιά".
-Ηρέμησε σε παρακαλώ μητέρα, θα πάθεις κάτι.
-Δεν βλέπεις πως εσύ έχεις πάθει. Αν είναι μια επιπολαιότητα της νιότης...
-Δεν είναι. Την Σίντνεϊ θα την παντρευτώ, διέκοψε ο Αντόν που πριν δυο δευτερόλεπτα θεωρούσε πως ήταν ίσως νωρίς να μιλάνε για γάμο.
Εκείνη έβαλε το χέρι στο στήθος εκεί που θα έπρεπε να είναι η καρδιά. Αμέσως όμως ίσιωσε τον κορμό και άρχισε τις απειλές:
-Δεν μας σέβεσαι Αντόν. Παίρνεις τόσο επιπόλαια μια απόφαση που επηρεάζει την ζωή και την υπόληψη όλης της οικογένειας. Μιας οικογένειας στην οποία ανήκεις και η οποία σου πρόσφερε τα πάντα. Αν η θέλησή σου είναι να ξεκόψεις από εμάς, τότε να σε δω αν καταφέρεις να κάνεις οτιδήποτε στην ζωή σου. Ένας ζητιάνος θα καταντήσεις όπως αυτή η άχρηστη. Ανάθεμα την ώρα... πρόσθεσε μουρμουρίζοντας με θυμό.
-Αν έχω κάνει κάτι στην ζωή μου νομίζω έχει να κάνει λιγάκι και με την θέληση, την επιμονή και την σκληρή μου εργασία, απάντησε ειρωνικά ο Αντόν.
-Πόσο αφελής είσαι! Δεν ξέρεις τίποτα από ζωή, δεν ξέρεις πως η σκληρή δουλειά δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει τίποτα από μόνη της σ' αυτόν τον κόσμο!
Ώστε ήταν αλήθεια λοιπόν; Οι εργάτες και οι κατώτεροι υπάλληλοι δεν έμεναν στάσιμοι στην μιζέρια επειδή ήταν "τεμπέληδες" όπως έλεγαν η Ελρόι και όλοι σχεδόν από το περιβάλλον του.
-Τι καλά που το ομολογείς μητέρα...
-Αντόν τι λες; Τρελάθηκες και παραμιλάς; Αντόν πού πας, στάσου, η μάνα σου θέλει να σου μιλήσει, τι έλλειψη σεβασμού, αχάριστο παλιόπαιδο.

Η αποκάλυψη της παράνομης σχέσης της Ιζαμπέλ και του Λεάντρο προκάλεσε τέτοια αναστάτωση στην Σίντνεϊ Ρόουζ που μετά βίας έφαγε την μισή και κάτι μηλόπιτα από το μεγάλο κομμάτι που της προσέφερε για βράδυ η ξαδέρφη της.
Μα η Ιζαμπέλ με το τόσο αγγελικό προσωπάκι να έχει σχέση με παντρεμένο; Κάτι τέτοια λέρωναν την ροζ εικόνα που είχε για την ζωή.
-Γιατί αυτή η όμορφη κοπέλα να μην είναι με ένα ελεύθερο παιδί;
-Γιατί αυτόν ερωτεύθηκε.
-Αλλά αυτός είχε οικογένεια. Είχε γυναίκα...
-Εσύ Σίντνεϊ Ρόουζ τι θα έκανες αν ο Αντόν ήταν παντρεμένος;
-Αν ο Αντόν ήταν παντρεμένος ούτε θα τον πλησίαζα!
-Αλήθεια; Πού ξέρεις πως ο Αντόν δεν είχε κοπέλα όταν τα φτιάξατε;
-Το ξέρω γιατί δεν είχα ακούσει κάτι τέτοιο, ούτε μου είπε κάτι τέτοιο φυσικά. Ο Αντόν είναι πάντα ειλικρινής μαζί μου δεν μου έχει πει ψέματα ποτέ!
-Εντάξει, εντάξει, είπε η Τζέιν κάπως κουρασμένα.
-Βέβαια ήταν μεγάλο λάθος μου να... να γίνει αυτό που έγινε πριν παντρευτούμε. Ίσως έχεις δίκιο και να είμαι επιπόλαιη τελικά. Όλοι κάνουμε λάθη και δεν είναι ότι θέλω να την κρίνω... Μόνο που στενοχωριέμαι γιατί τα πράγματα της ήρθαν πολύ δύσκολα, πραγματικά.

-Είσαι ένας άχρηστος! φώναξε η Ελρόι στον σύζυγό της.
-Μα τι συμβαίνει καλή μου;
-Συμβαίνει πως το να σε παντρευτώ ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου ηλίθιε. Βαρέθηκα πια να είμαι εγώ ο άνδρας αυτής της οικογένειας. Ο Αντόν θέλει να παντρευτεί αυτή την αριβίστρια την κηπουρό κι εσύ δεν έκανες τίποτα για να τον εμποδίσεις να είναι μαζί της!
-Μα σαν τι θα μπορούσα να κάνω Ελρόι;
-Φυσικά, όπως πάντα δεν ξέρεις. Θα μπορούσες τουλάχιστον να του πεις δυο κουβέντες σαν άνδρας. Να δράσεις πριν φτάσουν τα πράγματα ως εδώ.
-Ίσως, παραδέχτηκε απογοητευμένος ο Λούκας.
-Όπως τα έκανες πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε από δω και μπρος.
-Ελρόι.... δεν πιστεύω να θέλεις να απειλήσουμε το παιδί.
-Όχι δε θα το πληρώσει το παιδί μας αυτό. Ο Αντόν... μπορεί να είναι πεισματάρης... είναι όμως και νέος, και άνδρας... Οι άνδρες ξεμυαλίζονται εύκολα. Θα πληρώσει αυτή που πρέπει. Πολύ ακριβά.

O Αντόν δεν είχε κοιμηθεί έφτασε όμως χαρούμενος και ξεκούραστος στο Σικάγο και χτύπησε με ρυθμό την πόρτα της Τζέιν. Προσπέρασε τα ξινισμένα μούτρα της μελαχρινής ξαδέρφης της Σίντνεϊ Ρόουζ και τα λυπημένα μιας άλλης μελαχρινής ανυπομονώντας να σφίξει στην αγκαλιά του την αγαπημένη του ξανθια πράγμα που δεν άργησε να γίνει.
-Αυτές οι λίγες μέρες που δεν σε έβλεπα μου φάνηκαν χρόνος τριανταφυλλάκι μου, της εξομολογήθηκε χώνοντας τα δάχτυλά του στα φουντωτά της μαλλιά.
-Αχ αγάπη μου τα παραλές.
-Κι έχω να πω κι άλλα. Άκου με, είπα στην μάνα μου πως θέλω να σε παντρευτώ. Ήταν πολύ πικρόχολη, μου θύμωσε, με απείλησε αλλά δεν με νοιάζει.
-Τόσο πολύ με αντιπαθεί η μαμά σου;
-Μη σε νοιάζει αυτό, η μαμά μόνο τα λεφτά συμπαθεί. Νιώσε με... πώς να στο πω... έσπασα της αλυσίδες, νιώθω επιτέλους ελεύθερος. Εσύ τι ήθελες να μου πεις.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ δίστασε για λίγο. Ένιωσε έκπληξη μπροστά στην συμπεριφορά του καλού της. Ήξερε πως είναι παρορμητικός, μερικές φορές οξύθυμος, δεν δίσταζε να πει την γνώμη του ή να υπερασπίζεται αυτό που θεωρεί δίκιο. Τον "κατηγορούσε" όμως ότι του έλειπε η "τρέλα", που τώρα έδειχνε.
-Είμαι έγκυος!
Ήταν η σειρά του να νιώσει έκπληξη. Χαμογέλασε πρώτα αμήχανα, μετά πλατιά.
-Είναι υπέροχο! Όμως αυτό σημαίνει πως ο γάμος που λέγαμε θα πρέπει να γίνει σύντομα. Θα τα καταφέρουμε αγάπη μου. Τόσοι άνθρωποι κάνουν οικογένεια και είναι πραγματικά φτωχοί... Εσύ θα είσαι η καλύτερη μαμά και η καλύτερη σύζυγος του κόσμου.
Λέγοντας αυτά αγκάλιασε προστατευτικά την Σίντνεϊ.
 

4.Ένα ξεκίνημα.

-Ο Αντόν ένιωθε χαρούμενος και ελεύθερος, το συναίσθημα όμως δεν τον κυριαρχούσε τόσο ώστε να μην καταλαβαίνει πως η Σίντνεϊ Ρόουζ δεν ένιωθε το ίδιο. Δεν ήταν απογοητευμένη επειδή προσέβλεπε στην κληρονομιά και την περιουσία του, αυτό εκείνος το ήξερε, αυτό που δεν αντιλαμβανόταν πλήρως ήταν την ανάγκη της να πατά σε σταθερό έδαφος.  
-Τι έχεις τριανταφυλλάκι μου;
-Ναι είχα την ελπίδα… πως κάποια μέρα ο κύριος Λουκ και η κυρία Ελρόι θα με συμπαθούσαν και θα με αποδέχονταν. Είμαι πολύ αφελής αγάπη μου;  Η Τζέιν πάντα λέει πως είμαι αφελής.
Εκείνος χάιδεψε το μπράτσο της τρυφερά.
-Ίσως να είμαι και εγώ αφελής. Κι ας νόμιζα πάντα πως τα ήξερα όλα… Όχι μικρή μου. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι είσαι πολύ νέα ακόμα. Μεγαλώνοντας θα μαθαίνεις όλο και πιο πολλά.
-Αυτό το μωρό θα έχει τουλάχιστον την αγκαλιά της μαμάς του, είπε η Σίντνεϊ Ρόουζ αναλογιζόμενη την δική της ορφάνια.
-Και του μπαμπά του, πρόσθεσε ο Αντόν απλώνοντας το χέρι του στην κοιλίτσα της. Μην το ξεχνάς αυτό.
-Φυσικά και του μπαμπά του. Αυτό θα είναι ένα πολύ τυχερό μωρό.

**********************************************************************
Η γυναίκα έδωσε άλλη μια σπρωξιά στην κούνια του γκρινιάρικου μπέμπη.
-Δεν είναι πια νεογέννητο, δεν θα έπρεπε να έχει σταματήσει επιτέλους να κλαίει όλη την ώρα; Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω μ’ αυτό το μωρό, παραπονέθηκε στην παχουλή μεσήλικη νταντά που καθόταν κοντά της.
-Είναι όμορφος σαν κορίτσι! αναφώνησε εκείνη καθώς το σήκωνε στην αγκαλιά της ηρεμώντας το κάπως. Κοίτα όμορφα γαλανά ματάκια!
-Αν τα όμορφα ματάκια μπορούσαν να το κάνουν να μην κλαίει όλη νύχτα… συνέχισε η γυναίκα διορθώνοντας μηχανικά τον ξανθό της κότσο.
-Θα τον ταΐσουμε και θα ναι μια χαρά, συνέχισε η νταντά με τον χαϊδευτικό της τόνο που απευθυνόταν περισσότερο στο μωρό παρά στη μαμά.
-Ναι, κάνε ό,τι νομίζεις Μπέρτα, σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη.
-Ο Δούκας θα έρθει σήμερα;
Η Έλινορ απάντησε με έναν μορφασμό. Και με ένα άκεφο «Δεν ξέρω» για να μην είναι εντελώς αγενής.
Δεν ήταν πολύ καιρός που κι εκείνη είχε βρεθεί στην ίδια θέση με την Σίντνεϊ Ρόουζ και την Ιζαμπέλ. Ήταν όμως απείρως πιο τυχερή. Αρκετά μεγαλύτερη, δυναμική και με μια στρωμένη καριέρα δεν είχε να τρέμει κάποια μαμά ή την κοινωνία ή να ανησυχεί για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Παρόλα αυτά υπήρχαν και θέματα που την δυσαρεστούσαν πολύ….

**********************************************************************
-Έχει πλάκα η ξαδέρφη σου, σχολίασε αυθόρμητα η Ιζαμπέλ αφού ο Αντόν άρπαξε απ’ το χέρι την Σίντνεϊ Ρόουζ  -εκείνη έβγαλε ένα επιφώνημα ξαφνιάσματος- για να την πάει να δει διάφορα διαμερίσματα ώστε να νοικιάσουν αυτό που θα τους αρέσει περισσότερο.
-Μη νομίζεις πως είναι πιο τυχερή από εσένα.
-Γιατί αυτή η σοβαρότητα; Το αγόρι της την αγαπά και θέλει να την παντρευτεί. Ασφαλώς και είναι πιο τυχερή από μένα.
-Θα ήταν τυχερή αν το αγόρι της είχε λίγο μεγαλύτερη περιουσία απ’ την δική της… Όμως οι Άρντλεϊ δεν είναι μόνο καλύτερα οικονομικά, δεν είναι απλώς πλούσιοι… Είναι πανίσχυροι.
-Και γιατί αυτό είναι κακό; Θέλω να πω… Για την Ρόουζ είναι μάλλον καλό.
-Άσε να μην σε ζαλίζω καλύτερα. Και δεν έπρεπε να σου μιλήσω όπως σου μίλησα χθες,  είσαι ήδη στενοχωρημένη…
-Είχες δίκιο. Ήμουν πολύ ηλίθια που παρασύρθηκα. Τώρα το πληρώνω αλλά φταίω εγώ. Είμαι ένα σκουπίδι. Δεν είμαι μια πριγκίπισσα αλλά ένα σκουπίδι, κλαψούρισε η Ιζαμπέλ που μεταπηδούσε με ευκολία από τον ρόλο της καταδικασμένης αλλά περήφανης πριγκίπισσας σε εκείνον της  ταπεινότερης ζητιάνας.
«Πριγκίπισσα» την αποκαλούσε ο μπαμπάς της. Δύσκολο να το θυμόταν, μάλλον το ήξερε από κάποια λόγια της κυρίας Τζόαν, που γεννήθηκε Ζαν αλλά στο Μεξικό που το όνομά της ήταν δύσκολο να προφερθεί έγινε Χουάνα για να εξαμερικανισθεί αργότερα σε Τζόαν. Όχι τέτοια ρεζιλίκια δεν θα περνούσε ποτέ η κυρία Τζόαν. Ήταν μια δυνατή γυναίκα. Το έδειχναν και τα χαρακτηριστικά της. Η έντονη ματιά, το  αδρό πηγούνι.
Η Τζόαν είχε πει στον Ζορντί:  «αν πραγματικά με θέλεις δεν ωφελεί αν σαχλαμαρίζουμε,  να πας να με ζητήσεις απ’ τους δικούς μου». Δεν μετρούσαν παραπάνω από ένα μήνα γνωριμίας αλλά ο Ζορντί το έκανε. Αρραβωνιάστηκαν και μετά από μισό χρόνο ακολούθησε και ο γάμος.
Από μια νοσταλγία που ενίσχυαν τα λόγια της μαμάς της, η Ιζαμπέλ είχε την αίσθηση της χαμένης τρυφερότητας του πατέρα της. Πόσο διαφορετικοί ήταν οι δυο τους…  Όχι πως είχε παράπονο από την κυρία Τζόαν. Πάντα την πρόσεχε, την συμβούλευε, ενδιαφερόταν για εκείνη. Ήξερε πως μόνο τα τρεχάματά της από δω κι από κει και η κούραση δεν την άφηναν να εκδηλώνει περισσότερο την αγάπη της.
Όλοι όμως έλεγαν πως ήταν διαφορετικοί. Η Τζοάν αυστηρή και πρακτική, ο Ζορντί πιο ανάλαφρος και μποέμ τύπος.  Η μοίρα με τον πρόωρο θάνατο του Ζορντί αποφάσισε να μην λυθεί ποτέ το αίνιγμα αν αυτοί οι δύο θα κατόρθωναν να μείνουν μαζί για πάντα.  
-Ένα σκουπίδι σαν κι εμένα δεν αξίζει να ζει. Είμαι μια ντροπή ακόμα και για τον μπαμπά αν με βλέπει απ’ τον ουρανό.
-Αχ καλή μου να ήξερες πόσα πραγματικά σκουπίδια έχω γνωρίσει που ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς αυτά… Μήπως σκότωσες κανέναν;  Όχι, έκανες ένα λάθος. Και στο κάτω κάτω ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είσαι που κάνει το λάθος αυτό.  
-Εργαζόμουν στο σπίτι της κυρά Μέλανι, έπαιζα με τα παιδιά της και πήγα με τον άνδρα της. Μου αξίζει αυτό που τραβάω.
-Δυστυχώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Και αν κάτι μας διδάσκουν τα παραμύθια είναι ότι μετά από πολλά βάσανα οι πριγκίπισσες βρίσκουν στο τέλος την ευτυχία. Ο μπαμπάς σου ήξερε τι έλεγε, έτσι πριγκίπισσα;
-Τζέιν… να υπάρχει κάποιος τρόπος να μην το μάθει η μαμά;

*************************************************************************************************
-Αχ νομίζω πως ζαλίστηκα…
Ο Αντόν έσκυψε στοργικά πάνω στο ξανθό του μπουμπούκι.
-Συγνώμη μωρό μου, φέρθηκα απερίσκεπτα… Στην κατάστασή σου εγώ σε γυρνάω από δω κι από κει.
-Όχι δεν είναι αυτό… Αντόν… σε τόσο λίγο διάστημα τόσες αλλαγές… Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το συνηθίσω.
Εκείνος άνοιξε ιπποτικά την πόρτα του καφέ στην καλή του. Θα της παρήγγελνε ένα τσάι και θα κάθονταν ήσυχα να τα πουν.
-Ξέρεις Σίντνεϊ Ρόουζ… δεν στο είχα πει γιατί ήξερα πως μπορεί να σου φαινόταν παράξενο… Μεγάλωσα σ’ αυτό το πολύ μεγάλο σπίτι που ξέρεις… Με τα ευρύχωρα δωμάτια, τους κήπους, τις μεγάλες αυλές. Κι όμως πολλές φορές ασφυκτιούσα εκεί σα να μου έλειπε το οξυγόνο. Η μητέρα μου… ο πατέρας μου πάλι…
Απέφευγε τους χαρακτηρισμούς αλλά τελικά συμπλήρωσε:
-Η μητέρα μου συμπεριφέρεται σαν δικτάτορας και ο μπαμπάς την υπακούει πάντα. Λες και δεν έχει δική του γνώμη αυτός ο άνθρωπος. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αλλά ένιωθα πως δεν ταίριαζα εκεί. Ίσως έκανα την επανάστασή μου αργά, έπρεπε να έχω φύγει εδώ και πολλά χρόνια αλλά φτάνει μια στιγμή… που γίνεται κάτι, λέγεται κάτι και καταλαβαίνεις πως δεν πάει άλλο. Δεν μπορείς ν’ αντέξεις άλλο. Όταν πήρα την απόφασή μου δεν ήξερα για την εγκυμοσύνη. Δεν ήξερα ότι μπορεί να σε αναστάτωνα επειδή περιμέναμε παιδί.
-Αγάπη μου βασικά… αντέδρασες για εμένα; Επειδή οι γονείς σου δε με θέλουν, αυτό είναι;
-Και αυτό. Είχαν μαζευτεί πολλά.
-Πόσο λυπάμαι Αντόν.
-Αφού σου εξήγησα πως δεν έφταιγες γι αυτό. Σου έχω πει πως πρόσεξα πως τα λουλούδια των κήπων είναι όμορφα μόνο όταν άρχισες να τα περιποιείσαι εσύ; εξομολογήθηκε ο νεαρός δειλά.
-Τι ψεύτης... ψευτογέλασε η κοπέλα. Αγάπη μου κι εμένα μου φαίνονται όλα πιο όμορφα μαζί σου.
-Και οι αλλαγές είναι όμορφες. Δεν ήταν ωραίο που γνωριστήκαμε;
-Φυσικά.
-Δεν είναι ωραίο που θα ανοίξουμε σπιτικό και θα έχουμε τον γιο μας;
-Ή την κορούλα μας.  
-Ή την κορούλα μας. Θα είναι πάντως ένα καλό και όμορφο παιδάκι.
-Όμορφο αλλά και φαγανό.
-Φαγανό γιατί; Να με συγχωρείς αλλά εγώ δεν είμαι καθόλου καλοφαγάς.
-Φαγανό γιατί θέλει κέικ σοκολάτα. Τι να του κάνει ένα τσάι;

**********************************************************************************************************
-Λίγο φαγητό, λίγο παιχνίδι… και κοιτάξτε τον μικρό Τέρρυ, αποκοιμήθηκε σαν αγγελούδι, ψιθύρισε η νταντά παρατηρώντας με καμάρι το μωρό αποκαμωμένο στην αγκαλιά της.
-Πάντα τα καταφέρνεις Μπέρτα, φαίνεται πως εγώ είμαι η άτυχη.
-Όχι κυρία δεν είστε άτυχη αλλά άπειρη. Με τα μικρά πρέπει να έχουμε πολύ υπομονή, όλες οι μαμάδες πελαγώνουν στην αρχή. Κι εσάς είναι το πρώτο σας παιδί, μην κοιτάτε που εγώ έχω πέντε.
-Το πρώτο και το τελευταίο. Δεν πρόκειται να κάνω άλλο τουλάχιστον με τον Δούκα. Μου τον δίνεις σε παρακαλώ;
-Φυσικά. Έλα στη μαμά… μπράααβο. Μην το λέτε αυτό κυρία. Έχετε ένα παιδί μαζί, δεν πρέπει να είστε μαλωμένοι.
-Περίμενα περισσότερα από εκείνον Μπέρτα. Αν δεν τολμά να πατήσει πόδι στους δικούς του ακόμα και τώρα που έκανε μαζί μου ένα παιδί δεν θα το κάνει ποτέ.
-Μα συλλογιστείτε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση και για εκείνον. Αν δεν έχει κάνει κάτι πιο δυναμικό… αυτό δεν σημαίνει πως δεν σας αγαπά.
-Αν με αγαπούσε θα είμαστε ήδη παντρεμένοι.
Αν η Μπέρτα ζούσε την εποχή της γαλλικής επαναστάσεως δεν θα είχε συντελέσει καθόλου στην επιτυχία του εγχειρήματος. Ήταν μια γυναίκα υπερσυντηριτική που πίστευε πως η παραδοσιακή σειρά των πραγμάτων δεν πρέπει να αλλάζει για κανέναν λόγο και πως οι ευγενείς δεν πρέπει να ανακατεύονται με τους κοινούς θνητούς.
-Φυσικά έπρεπε να σας παντρευτεί όπως ήρθαν τα πράγματα, της ξέφυγε.
Κάτι σαν μουρμουρητό ακούστηκε από ένα μικροσκοπικό στοματάκι.
-Ορίστε, δεν του αρέσει καθόλου να μιλάνε έτσι για τον πατέρα του.
Η Έλινορ έφερε πιο κοντά της το μωρό και άρχισε να του χαϊδεύει την πλάτη.
-Θα δείτε που όταν μιλήσετε θα τα πάτε καλύτερα.
-Μαλώσαμε άσχημα Μπέρτα. Ούτε τα Χριστούγεννα θα έρθει να με δει.
-Μέχρι τότε… θα έχετε συμφιλιωθεί σίγουρα. Και μιας και είπατε για τα Χριστούγεννα… Θα ήθελα να πάω  μετά τα Χριστούγεννα λίγες μέρες στο Μίτσιγκαν.
Η Έλινορ άνοιξε διάπλατα τα μάτια. Γνώριζε χρόνια την Μπέρτα από το οικογενειακό της περιβάλλον και ήξερε πως άδειες δεν ζήταγε ποτέ. Μέχρι που της τις έδιναν με το ζόρι.
-Να, κάπου μέσα Γενάρη γεννάει η Σάρα και θα ήθελα να είμαι δίπλα της. Μετά από τρία αγόρια ελπίζει αυτή τη φορά είναι κοριτσάκι.
-Ναι φυσικά. Απλώς δεν ήξερα πως η Σάρα είναι έγκυος. Πολλά γεννητούρια έχουμε αυτή την εποχή!
-Ναι για την καημένη την αδερφή μου το μωρό αυτό έρχεται λίγο αργά. Γι αυτό θέλω να είμαι εκεί, ανησυχώ λίγο.
-Φυσικά να πας Μπέρτα. Και να δώσεις στην Σάρα τα χαιρετίσματά μου.
Το κουδούνι διέκοψε την συνομιλία. Η ηθοποιός κοίταξε με έκπληξη το ζευγάρι των επισκεπτών.

5. Λύσεις και προβλήματα.

- Βρωμοκόριτσο!
Το χλωμό μάγουλο της Ιζαμπέλ σχεδόν μάτωσε από το χαστούκι της κυρίας Τζόαν και καταβράχηκε από δάκρυα πόνου και στενοχώριας. Εκείνη την στιγμή η ιδέα της φίλης της να πάνε μαζί να μιλήσουν στην μητέρα της για την εγκυμοσύνη δε φαινόταν επιτυχημένη. Η Τζέιν παρόλο που είχε βιώσει άγριες καταστάσεις στο μαγαζί που εργαζόταν τρόμαξε αλλά η κυρία Τζόαν σωριάστηκε στο ντιβανάκι λες και το απότομο ξέσπασμά της, της είχε στερήσει κάθε δύναμη.
-Ήταν αυτό που απευχόμουν. Όταν είδα αυτόν τον… τύπο εδώ στο σπίτι να μου δίνει λεφτά… από τότε φοβήθηκα πως κάτι δεν πάει καλά. Τέτοια γενναιοδωρία! Αυτόν τον αλήτη έπρεπε να φτύσω και να χτυπήσω πρώτα!
«Ο Λεάντρο δεν είναι αλήτης» ήθελε να φωνάξει η Τζέιν αλλά καταλάβαινε πως δεν ήταν η κατάλληλη ώρα να υπερασπιστεί τον φίλο της.
-Το κάθαρμα, τον αλήτη… Εσένα δεν μπορώ να σ’ ακούω να κλαις, πήγαινε μέσα, μη μου πεις πως κλαις γι αυτόν τον hijo de puta, ούρλιαξε την τελευταία βρισιά η κυρία Τζόαν και η Ιζαμπέλ συνόδευσε δυναμώνοντας το κλάμα της.
Αμέσως εκτέλεσε την εντολή. Το ήξερε πως η αντίδραση της μητέρας της θα ήταν σκληρή, αν και μέχρι εκείνη την ημέρα δεν είχε υπάρξει ποτέ βίαιη μαζί της. Ναι, μπορεί να φαινόταν αυστηρή αλλά ούτε την είχε χτυπήσει ούτε καν την είχε τραβήξει από το μπράτσο με δύναμη. Δεν της είχε φωνάξει ποτέ για να της επιβληθεί ή να την φοβίσει. Βοηθούσε το γεγονός ότι η Ιζαμπέλ ήταν ήσυχη και υπάκουη αλλά πόσες μητέρες δεν είναι άδικες με τα ήσυχα και υπάκουα παιδιά τους;    
-Η κόρη μου έγκυος από έναν παντρεμένο με τρία παιδιά! Η Ιζαμπέλ που ούτε έβγαινε απ’ το σπίτι… Εγώ της έλεγα «βγες παιδάκι μου να πας καμιά βόλτα, να δεις καμιά φίλη σου»…
Η Ιζαμπέλ όμως δεν είχε φίλες. Τα κορίτσια στο σχολείο που είχαν πάντα πιο όμορφα μολύβια από τα δικά της μπορεί μερικές φορές να της μιλούσαν αλλά δεν ήταν φίλες της. Εκείνη ήταν πάντα το μεξικανάκι με τα σκοτεινά μάτια και τα δύο επώνυμα. Η πρώτη φίλη της ήταν η Τζέιν.
-Η Ιζαμπέλ μικρούλα ήταν ένα χαρούμενο παιδάκι. Τραγουδούσε με τόσο γλυκιά φωνούλα κι όταν έκανε πως χόρευε όλοι την κοιτούσαν… Όλα άλλαξαν με τον θάνατο του Ζορντί.
Η κυρία Τζόαν κοίταξε την φωτογραφία τους που στηριζόταν στο βαζάκι με τις βιολέτες, σα να του παραπονιόταν: «γιατί έφυγες αφού είμαστε τόσο ευτυχισμένοι;».
-Ήταν πολύ δεμένοι με τον πατέρα της. Θα με πιστέψετε αν σας πω πως την θυμάμαι περισσότερο στην δική του αγκαλιά παρά στην δική μου; Αυτό που έγινε την επηρέασε πολύ. Μπορεί να έπρεπε να ήμουν περισσότερο κοντά της. Αλλά δεν είχα την πολυτέλεια να μην δουλεύω. Αφήστε που τότε ήμουν τσακισμένη κι εγώ.
-Δεν έχετε καμιά ευθύνη για ό,τι έγινε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Σκεφτείτε όμως ότι η κόρη σας είναι πολύ μικρή ακόμα. Όταν κανείς είναι τόσο νέος είναι εύκολο να παρασυρθεί.
-Εμένα μου λέτε. Δεν ήθελα να δουλεύει η Ιζαμπέλ αλλά δε γινόταν αλλιώς. Είχα ακούσει πολλά για κοπέλες που τις εκμεταλλεύονταν τα αφεντικά τους… Ο τρόπος όμως που μου μιλούσε για την δουλειά της με καθησύχαζε. Μου έδινε την εντύπωση πως δούλευε για σωστούς και αξιοπρεπείς ανθρώπους. Ιζαμπέλ!
Η Ιζαμπέλ προέβαλλε με στεγνά μάγουλα και μάτια που ήταν έτοιμα να ξανακλάψουν. Η κυρία Τζόαν πέρασε το χέρι στην πλάτη της κόρης της ακουμπώντας της τον ώμο. Εκείνη έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας της.
-Με συγχωρείς μαμά…
-Δεν έκανες κακό σε μένα mi hija και σταμάτα, δεν μπορώ άλλο αυτά τα κλάματα.
Την άφησε για ν’ ανοίξει τον φάκελο με τα λεφτά.
-Είσαι μάλλον πιο τυχερή από την Κέλι που ο δικός της την παράτησε και δεν δέχτηκε καν πως ήταν δικό του το παιδί. Αυτός ο… «κύριος» κάτι σκοπεύει να πληρώσει για την ανατροφή του.
Μέτρησε τα χρήματα. Η «προκαταβολή» ήταν οι μισθοί τριών μηνών.
-Ο άνθρωπος είναι τρελός! αναφώνησε η κυρία Τζόαν και η Τζέιν δεν μπόρεσε ούτε προσπάθησε να συγκρατήσει ένα χαμόγελο.

*********************************************************************************
-Αυτά δεν φτάνουν… ούτε για μια εβδομάδα, διαπίστωσε το κορίτσι και ξαναμέτρησε τα χρήματα μήπως την δεύτερη φορά βγουν περισσότερα. Μπα, τα ίδια βγαίνουν, μουρμούρισε.
-Τι λες εσύ; ακούστηκε η ψιλή φωνή της παχουλούλας γυναίκας που καθόταν στην καφέ της πολυθρόνα και είχε βγάλει τα παπούτσια μήπως ξεκουραστούν τα μονίμως πονεμένα πόδια της.
-Λέω ότι αν συνεχίσετε να ταΐζετε αυτά τα παιδιά τρεις φορές την ημέρα θα βγούμε εντελώς εκτός προϋπολογισμού.
-Και τι θες να κάνω κορίτσι μου, να τ’ αφήσω νηστικά τα καημένα;
Η κυρία Πόνι γελούσε με τον κοφτό τρόπο με τον οποίο μιλούσε η Έβελιν. Την βοηθούσε με μεγάλη προθυμία αλλά είχε και μια γλώσσα μεγαλύτερη απ’ το μπόι της. Που δεν ήταν και χαμηλό.
-Αυτό που βλέπω είναι ότι μας φτάνουν μόνο για λίγες μέρες, δεν ξέρω τι θα κάνετε αλλά…
-Έβελιν, διέκοψε η ιδιοκτήτρια του ορφανοτροφείου, πόσες φορές έχουμε κάνει αυτή την συζήτηση; Τι σου λέω κάθε φορά; Πως έχει ο Θεός. Γιατί δεν δείχνεις λίγη περισσότερη πίστη στην θεία πρόνοια;
-Έννοια σας και όταν κάνει περισσότερα αυτά τα λεφτά όπως έκανε στο θαύμα με τα ψάρια θα πιστέψω  κι εγώ στην θεία πρόνοια.
-Άπιστε Θωμά! Για να μην ανησυχείς τόσο θα σου πω ότι περιμένουμε μια δωρεά από τους Ράγκαν.
-Από τον κύριο Ράγκαν θέλετε να πείτε γιατί η κυρία Ράγκαν δε δίνει τ’ αγγέλου της νερό.
-Αφού είναι στο όνομα και των δύο είναι άδικο να κάνω τον διαχωρισμό.
-Α ναι; Μήπως θα ήθελε να της στήσουμε κανένα άγαλμα η ψηλομύτα;
-Έβελιν! Σου έχω πει πως δεν είναι σωστό να μιλάς έτσι.
-Καλά, πείτε ό,τι θέλετε, ας μην ήταν ο κύριος Ράγκαν που σας θυμάται ακόμα και θα σας έλεγα αν έμπαιναν λεφτά σ’ αυτό το σπίτι.
-Αχ, εγώ φταίω που μιλάω. Πράγματι ο κύριος Ράγκαν είχε εκδηλώσει κάποιο ενδιαφέρον κάποτε αλλά ποτέ δεν έγινε κάτι. Εξάλλου έχουν περάσει τόσα χρόνια…
-Και δεν του κάνετε τα γλυκά μάτια; Μπορεί κάτι να βγάλουμε απ’ αυτό.
-Να πουληθώ για τα χρήματα; γέλασε πάλι η κυρία Πόνι. Αχ κορίτσι μου τι σκαλίζεις… Τώρα πια δεν είμαι ούτε όμορφη ούτε νέα, όχι πως ήμουν πολύ όμορφη ποτέ.
-Από την Ράγκαν είστε πολύ πιο όμορφη. Την βρίσκετε ωραία επειδή είναι αδύνατη σαν χτικιάρα; Αφήστε που το πρόσωπό της το ξινισμένο είναι σαν τρίγωνο σκαληνό. Εγώ αν ήμουν ο κύριος Ράγκαν ακόμα και να μην ήμουν ερωτευμένος μαζί σας μετά από τόσα βασανιστικά χρόνια με αυτήν την μαντάμ θα σας ερωτευόμουν.
-Σε παρακαλώ Έβελιν το ξέρεις πως δεν μου αρέσει να σ' ακούω να εκφράζεσαι έτσι. Αντιπαθείς την κυρία Σάρα χωρίς να σου έχει κάνει κάτι. Ο μόνος άξιος να κρίνει είναι ο Θεός. Ο κύριος Ράγκαν έκανε μια επιλογή που πρέπει να σεβόμαστε...
-Ξέρετε γιατί δεν μου αρέσει κυρία Πόνι.
Η κυρία Πόνι άρχισε να μασά τα λόγια της.
-Όλοι έχουμε αδυναμίες και ελαττώματα. Και οφείλουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο. Το ξέρεις ότι η κυρία Ράγκαν είναι έγκυος; Μπορεί να την μαλακώσει αυτό το παιδί.
-Α, θα διαιωνιστεί δηλαδή το σόι; Ο Θεός να μας φυλάει! Και πότε γεννά;
-Δεν αργεί πολύ, σε κανένα δίμηνο...
-Τον Νοέμβρη; Αλίμονο αν το παιδί βγει σαν κι αυτήν!

****************************************************************************************************
Αφού η ατμόσφαιρα έγινε λίγο πιο ζεστή η Τζέιν μπόρεσε να μιλήσει για όσα σκεφτόταν στην κυρία Τζόαν.
-Ξέρετε έχω έναν φίλο... τον Άλεκ. Έχω κάνει πολλά για εκείνον και είναι ανύπαντρος αν και κοντεύει τα τριάντα πια.
-Ο Άλεκ έχει δείξει κάποιο ενδιαφέρον για την Ιζαμπέλ;
-Όχι η αλήθεια είναι... αν δεν κάνω λάθος δεν έχουν καν γνωριστεί. Είναι όμως εμφανίσιμο παιδί και η Ιζαμπέλ μια ωραία κοπέλα.
-Δεν το βρίσκω σωστό αυτός ο Άλεκ όποιος και να είναι να δεσμευτεί με μια γυναίκα που δεν αγαπά.
-Για να είμαι ειλικρινής σκεφτόμουν έναν τυπικό γάμο για να εξασφαλιστεί κάπως η Ιζαμπέλ και να δοθεί ένα όνομα στο παιδί.
-Ονόματα δόξα τω Θεώ έχουμε δύο. Σ' ευχαριστώ Τζέιν για την πρόθεσή σου να βοηθήσεις όμως δεν συμφωνώ. Ένας γάμος πρέπει να γίνεται από αγάπη.
Η Τζέιν και η Ιζαμπέλ ακολούθησαν το βλέμμα της κυρίας Τζόαν στην φωτογραφία του ζευγαριού κάτω απ' τις βιολέτες. Η γυναίκα με το έντονο βλέμμα, δυναμική αλλά παραδομένη στην αγκαλιά του αγαπημένου της που την κοιτούσε με λατρεία. Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από την αγάπη;
-Ακόμα κι αυτό που προτείνεις είναι μια προσωρινή φάρσα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μείνει έτσι ούτε ότι ο σύζυγος θα απαρνηθεί την οικειότητα του γάμου. Και τώρα ξέρεις πως με έναν άνθρωπο που δεν αγαπάς δε θα είναι το ίδιο Ιζαμπέλ.
Η κοπέλα κοκκίνισε.
-Καλύτερα να τρεπόσουν πρωτού συμβεί αυτό, είπε η κυρία Τζόαν χωρίς όμως κάποια μομφή στην φωνή της.

***************************************************************************************************************
Λίγες μέρες μετά.
Ο Αντόν είχε νοικιάσει ένα φτηνό διαμέρισμα που άρεσε και στην καλή του. Δε θα μένανε ακόμα μαζί  -θα ήταν απρεπές- ωστόσο ενημέρωσε όλους τους γείτονες πως η μέλλουσα γυναίκα του δε θ’ αργούσε να μετακομίσει εκεί.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ είχε σταματήσει να δουλεύει στο σπίτι των Άρντλεϊ. Ο αγαπημένος της, της είχε απαγορεύσει να πάει ξανά εκεί γιατί ήξερε πως τα πράγματα θα γίνονταν χειρότερα. Μια μέρα τον παράκουσε και πήρε να εξηγήσει στους γονείς του πως αγαπιόντουσαν αληθινά και πως δεν υπήρχε τίποτα κακό ή βρώμικο σ’ αυτό που είχαν , σ’ αυτό που απλά συνέβη χωρίς να υπάρχει κάποιο ύποπτο κίνητρο από πίσω. Δεν βρήκε όμως κανέναν κι έφυγε.
Ένα απόγευμα το ζευγάρι συζητούσε στο αγαπημένο καφέ της Σίντνεϊ Ρόουζ , αυτό που σέρβιρε καταπληκτικό κέικ σοκολάτα.
-Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση… Τόσες σπουδές, τόση εμπειρία και μου κλείνουν όλοι τις πόρτες. Μου κάνουν πόλεμο αλλά κι εγώ δε θα κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια.
-Αγάπη μου μήπως ήταν λίγο υπερβολικό που έφυγες από την εταιρεία του πατέρα σου; Ποτέ δεν είχες σοβαρά παράπονα από εκείνον.
-Ο πατέρας μου είναι με την πλευρά της μητέρας μου, άρα αντίπαλός μου τώρα.
-Α… σε παρακαλώ Αντόν! Μη μιλάς έτσι λες και είστε σε πραγματικό πόλεμο, μια οικογένεια είστε. Και μετά με κάνεις κι εμένα να νιώθω ότι φταίω που είστε τσακωμένοι.
-Όχι γλυκιά μου, μη στενοχωριέσαι, απάντησε ο Αντόν και έκλεισε στα χέρια του το μικρό λευκό χεράκι της Σίντνεϊ Ρόουζ. Πάντα είχαμε προβλήματα, δεν θυμάμαι ποτέ ένα ζεστό οικογενειακό περιβάλλον.
-Αγάπη μου τώρα που δεν έχω και τόσο αυτές τις ζαλάδες και τα ανακατέματα από την εγκυμοσύνη σκεφτόμουν να ξανάπιανα δουλειά.
-Πιστεύεις πως δεν μπορείς να βασιστείς πάνω μου Σίντνεϊ;
Ο τόνος του Αντόν ήταν ήπιος αλλά η Σίντνεϊ Ρόουζ ήξερε πως όταν την προσφωνούσε απλώς Σίντνεϊ χωρίς το Ρόουζ, χωρίς αγάπες και τριαντάφυλλα κάτι τον ενοχλούσε.
-Φυσικά και πιστεύω ότι μπορώ να βασίζομαι σε σένα αγάπη μου. Μη σκέφτεσαι έτσι, εγώ έχω μάθει να δουλεύω από μικρή, έτσι έχω συνηθίσει και ξέρεις πως μ’ αρέσει η δουλειά μου. Μου αρέσει να μην χρειάζεται να γίνομαι βάρος στους άλλους.
-Δε θα είσαι ποτέ βάρος για μένα τριανταφυλλάκι μου.
-Ευχαριστώ αλλά είμαι ήδη βάρος για την Τζέιν. Δεν παραπονιέται αλλά δεν της είναι εύκολο να έχει κι εμένα και την Ιζαμπέλ.
-Η Ιζαμπέλ δεν πήγε να μείνει με την μητέρα της;
-Ευτυχώς τώρα που ξέρει πως η μητέρα της θέλει να την βοηθήσει είναι πιο ήσυχη αλλά θα μείνει λίγο ακόμα μαζί μας, είναι πιο άνετα με μας.
-Ναι το καταλαβαίνω.
Η κοπέλα άρχισε να γελά.
-Έπρεπε να είσαι εκεί όταν η κυρία Τζόαν είδε τον Λεάντρο στο σπίτι της Τζέιν. Εκείνη ήθελε να είναι σκληρή και αυστηρή αλλά εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι και ντρεπόταν σαν παιδί. Νομίζω ότι τον λυπήθηκε τελικά.

*****************************************************************************************************
"-Εσείς που δεν είστε μικρό παιδί όπως η Ιζαμπέλ δεν νιώσατε άσχημα απέναντι στην γυναίκα σας με την οποία έχετε τρία παιδιά, που ούτε την υπολογίσατε, ούτε την σεβαστήκατε;
-Ναι... ναι φυσικά... δεν είναι ότι δεν σέβομαι την Μέλανι. Απλώς κάποια στιγμή... κατάλαβα πως δεν με καταλαβαίνει, δεν ταιριάζουμε, μάλιστα σκέφτηκα να χωρίσουμε αν και είμαι καθολικός και σε μας δεν μας αρέσουν οι χωρισμοί... Αλλά η Μέλανι είναι πολύ δυναμική και δε θα μπορούσα να χωρίσω ήσυχα. Χωρίς καυγάδες εννοώ, εμένα δε μ' αρέσουν καθόλου οι καυγάδες
-Και μετά από τρία παιδιά διαπιστώσατε πως δεν ταιριάζετε;
-Ναι κυρία".
Η κυρία Τζόαν θυμόταν την δεύτερη συνάντησή της με τον Λεάντρο ενώ βοηθούσε την κόρη της στο μαγείρεμα στην κουζίνα της Τζέιν.
-Τελικά είναι μεγάλη τύχη που έχω την Σίντνεϊ και την Ιζαμπέλ εδώ. Και μου κάνουν παρέα και βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού, εγώ δεν είχα ποτέ βοήθεια κυρία Τζόαν. Σας παρακαλώ όμως αφήστε τα αυτά, εσείς ήρθατε να δείτε την Ιζαμπέλ.
-Α όχι, θέλει λίγη βοήθεια η Ιζαμπέλ.
-Όχι φτάνει μαμά... Εγώ θέλω να κάνω κάποιες ελαφριές δουλειές. Η εγκυμοσύνη με φοβίζει και λίγο να κάνω το ένα, λίγο το άλλο, ξεχνιέμαι.
-Έχεις περισσότερη δύναμη απ' όσο νομίζεις Ιζαμπέλ. Δε φανταζόμουν πως η Ιζαμπέλ που ήξερα εγώ θα άντεχε μια τέτοια κατάσταση.
-Κι όμως... πολλές φορές σκέφτηκα...
-Άστα αυτά. Να είσαι ήρεμη και για το παιδί σου. Όταν ήμουν έγκυος σε σένα, ο Ζορντί κι εγώ λέγαμε πως θα κάνουμε ένα πολύ όμορφο παιδάκι. Και το εγγόνι μου θα είναι πολύ όμορφο.
-Είδες τον... ;
-Τον είδα, απάντησε η κυρία Τζόαν και κοίταξε την κόρη της με το βλέμμα "καλά, που τον βρήκες αυτόν;".  

******************************************************************************************
Η  Έλινορ έβαλε προσεκτικά τον μπέμπη στην κούνια του ενώ ζήτησε απ’ την Μπέρτα ν’ ανοίξει την πόρτα.
-Τώρα βρήκαν να κάνουν επισκέψεις, μουρμούρισε.
Μόλις γύρισε είδε τον ψηλό κι ευθυτενή άνδρα που είχε μπει χωρίς ν’ ακουστεί το βήμα του, απαλά σαν φάντασμα. Δεν της προκάλεσε καμιά έκπληξη η παρουσία του. Εδώ και καιρό μάλωναν, μετά εκείνος ερχόταν να την δει, συμφιλιώνονταν, ξαναμάλωναν.
-Δεν σου είχα πει να μην ξαναέρθεις εδώ;
-Δεν ήρθα για σένα, ήρθα μόνο για τον γιο μου.
Ο Δούκας λέγοντας αυτά τα λόγια πήρε στα χέρια του το μωρό.
-Μη… μόλις το κοίμισα!
Η φωνή της Έλινορ ακούστηκε απελπισμένη όμως ο μικρός μόλις που άνοιξε τα μάτια και βολεύτηκε στην αγκαλιά του μπαμπά του.
-Τον είδες; Φύγε λοιπόν. Όχι μη φεύγεις, πρώτα θα σου πω ότι ήρθαν οι γονείς σου εδώ για να με βρίσουν και να μου πουν να σ’ αφήσω. Είχαν το θράσος να έρθουν στο ίδιο μου το σπίτι.
Αν η Έλινορ είχε καλύτερη διάθεση θα έβρισκε αστεία την σκηνή. Δε θα φανταζόταν ποτέ πως δυο αριστοκράτες θα φέρονταν τόσο σαν υστερικές κυράτσες.
-Δεν έπρεπε να γίνει αυτό.
-Δεν το ήξερες;
-Φυσικά και όχι, δεν θα το επέτρεπα.
-Μπορείς να τους καθησυχάσεις ότι δεν θα είμαστε ποτέ πια μαζί.
-Θα το κάνω αν και φαντάζομαι πως εσύ το έκανες ήδη.
-Φυσικά. Αλλά γι αυτούς θα έχει μεγαλύτερη βαρύτητα να το ακούσουν απ’ το στόμα σου.
-Έλινορ…
Το ύφος του Δούκα προδιέθετε για κάποια λόγια συμπάθειας κι αγάπης. Η φωνή του σκλήρυνε.
-Το σωστό είναι να το μάθεις από εμένα. Σκοπεύω να παντρευτώ. Υπάρχει μια γυναίκα που δεν αγαπώ όμως μου ταιριάζει. Το έχουμε καταλάβει κι οι δυο πως εμείς δεν είναι δυνατόν να έχουμε κάποιοι μέλλον μαζί.
Η γυναίκα έστρεψε αλλού το πρόσωπο για να κρύψει την ταραχή της.
-Και τι λένε σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Τι περιμένεις να σου πω; Καλά στέφανα;
Το μωρό άρχισε πάλι να γκρινιάζει.
-Μου σύγχυσες και το παιδί, είπε η Έλινορ και έκανε να πάρει πάλι τον γιο της.
-Όχι άστον.  Να τον συνηθίζω. Ο Τέρενς θα μεγαλώσει μ’ εμένα και την νέα οικογένεια που θα κάνουμε με την Άλις.

6. Η επίσκεψη της γιαγιάς.

Η Έλινορ ακούμπησε στο στήθος της τον μικρό Τέρυ. Κάποιες φορές ξεχνιώταν και τον πίεζε πάνω της με τόση δύναμη που το μωρό δυσφορούσε και άρχιζε να διαμαρτύρεται με τον τρόπο του.
-Κανένας δε θα μου τον πάρει, επαναλάμβανε.
-Φυσικά και όχι, είστε η μητέρα του. Πολλά λέγονται εν θερμώ αλλά ο Δούκας σας αγαπάει πολύ για να σας το κάνει αυτό.
-Μ’ αγαπούσε…
Δε θα της ήταν ευχάριστη η παραδοχή αλλά η Μπέρτα ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να εμπιστευθεί εκείνη την περίοδο. Οι συνάδελφοί της στο θέατρο έβλεπαν με μισό μάτι την νεοεμφανιζόμενη που έκλεβε εντυπώσεις και χειροκροτήματα ενώ το πάθος για την τέχνη της την είχε απομακρύνει από τους γονείς της που πίστευαν πως η ηθοποιία δεν είναι επάγγελμα για αξιοπρεπείς κοπέλες. Οι περιστάσεις την είχαν χωρίσει από της λιγοστές παλιές φίλες που τώρα δεν ήταν καθόλου σίγουρη ότι θα την καταλάβαιναν. Η νταντά ήταν πάντα εκεί για να την ακούσει και ήξερε πως το ενδιαφέρον της δεν ήταν προσποιητό.  
-Ελάτε τώρα…
-Έπρεπε αν δεις πόσο αποφασιστικός ήταν όταν μου τα έλεγε όλα αυτά. Θέλει να παντρευτεί την Άλις και να τον μεγαλώσει αυτή. Εγώ δεν είμαι αντάξια του τίτλου του.
-Και πότε παρακαλώ γνώρισε αυτήν την Άλις; ρώτησε σαν προσβεσβλημένη η Μπέρτα λες και ώφειλε να την ενημερώνει κανείς για όλες τις κινήσεις του Δούκα του Γκράντσεστερ.
-Δεν ξέρω, ίσως όταν νόμιζε πως κάτι τρέχει με τον Μάικλ. Εγώ δεν είχα ξανακούσει γι αυτήν.
-Ο Μάικλ, η Άλις… έκανε αγανακτισμένη η Μπέρτα. Πρώτη φορά βλέπω ένα ζευγάρι που αγαπιέται να μπλέκει τόσο πολύ τα πράγματα.
-Δεν τον αγαπάω πια. Όταν τον γνώρισα νόμιζα πως ήταν ένας άνδρας ευγενής όχι μόνο στον τίτλο. Έδειχνε τόσο θαραλέος και τολμηρός. Τώρα βλέπω πως δεν είναι παρά κάποιος που κάνει ότι του λένε οι γονείς του. Και θέλει να μου πάρει και το παιδί. Μόνο επειδή είναι μικρόψυχος. Να το πάρει από την μάνα του να το μεγαλώσει μια άγνωστη.
-Μα τι πράγματα είναι αυτά, με εσάς έχει το παιδί, εσάς έπρεπε να παντρευτεί και να το μεγαλώσετε μαζί.
-Αν ήταν αυτός που νόμιζα πως ήταν θα το είχε κάνει.

**************************************************************************************
Κόντευε μεσημέρι και η Ιζαμπέλ κοιμόταν ακόμα στο διπλό ντιβανάκι του σαλονιού της Τζέιν. Πρώτη τόσο ήρεμα και βαθιά από την αρχή της εγκυμοσύνης της. Η παράδοση στον ύπνο την έκανε να φαίνεται ακόμα πιο μικρή και ανυπεράσπιστη και η κυρία Τζόαν την κοιτούσε με στοργή.
-Ονειρευόμουν άλλα πράγματα για την Ιζαμπέλ ψιθύρισε στην Τζέιν. Να παντρευτεί έναν καλό άνδρα που θα τον αγαπούσε και θα την αγαπούσε. Τι να έκανα όμως… Με το να λέμε συνεχώς τα ίδια δεν αλλάζει η κατάσταση. Θέλω να είμαι δίπλα της γιατί τα δύσκολα τώρα αρχίζουν.
-Όλες θα είμαστε δίπλα της.
-Μου μίλαγε συχνά για τα παιδιά, για την κυρία Μέλανι… Που να το φανταστώ! Κάποιες φορές σκεφτόμουν πως μπορεί να ήταν καλό αυτό το κορίτσι να δουλέψει για να ξυπνήσει και να ψηθεί στην ζωή. Αλλά όχι κι έτσι.
Οι πάνω βαριές και μακριές μαύρες βλεφαρίδες της Ιζαμπέλ ξεκόλλησαν από τις κάτω.
-Μαμά…
-Εδώ είμαι αγάπη μου.
-Ονειρεύτηκα την γιαγιά την Ανέτ. Μου είπε ότι θα κάνω κορίτσι και θα έρθει πιο γρήγορα απ’ ότι περιμένουμε.
-Όνειρα… απαξίωσε η Τζέιν.
-Αυτό; Τίποτα άλλο;
-Ναι αλλά ήταν ένα όνειρο τόσο ζωντανό…  Λες και ήταν εκείνη και επικοινωνούσε μαζί μου.
-Τότε είναι ένα καλό όνειρο, είπε η κυρία Τζόαν που όμως έδειχνε λίγο ανήσυχη. Έλα να σηκωθείς να φας κάτι. Έφερα empanadas de carne που σου αρέσουν.

**********************************************************************************************************************************
-Ελάτε μέσα, εμπάτε διαβόλοι, θα κρυώσετε και ποιος πληρώνει τα φάρμακα μετά. Μπείτε και είναι έτοιμο το φαγητό.
Η Έβελιν πάσχιζε να μαζέψει το τσούρμο των παιδιών που έδειξε πιο διαλλακτικό όταν άκουσε για φαγητό. Κάθε Κυριακή η κυρία Πόνι έφτιαχνε κάτι αυτοσχέδιο με αλεύρι, αυγά, μέλι ή σιρόπι που σερβιρόταν μετά το κυρίως πιάτο και συνήθως δεν ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο αλλά ξετρέλαινε τα παιδιά καθώς στο ορφανοτροφείο σπάνιζαν οι λιχουδιές.
Από εικοσιπέντε που ήταν τον προηγούμενο μήνα είχαν μείνει μόνο δώδεκα, τα πιο ζωηρά, οι "δώδεκα διαβόλοι" όπως τα αποκαλούσε η κοπέλα να και προσπαθούσε να μην το λέει μπροστά στην διευθύντρια που δεν ευχαριστιόταν τέτοια αστεία.
Το απογευματάκι θα έρχονταν μερικά ζευγάρια να δουν τα παιδιά και ίσως να υιοθετήσουν κάποιο. Οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι σοβαροί και τρυφεροί όμως υπήρχαν και κάποιοι που εξόργιζαν την Έβελιν. Αυτοί που διάλεγαν παιδιά σα να διάλεγαν διακοσμητικά για το σπίτι Αυτοί που είχαν κακούς τρόπους και δεν σέβονταν τίποτα. Η χειρότερη όλων ήταν η Σάρα Ράγκαν. Μια γυναίκα όλο τουπέ που έβλεπε τα ήσυχα παιδάκια σαν αμπαζούρ για το κομοδίνο της και τα άτακτα σαν ενοχλητικά ζωάκια. Είχε και απαιτήσεις: "δεν υπάρχει κανένα λιγότερο μαυριδερό;", "αχ, σα να έχει πέσει σε καζάνι με φακίδες αυτή η μικρή, δε την θέλω", "αυτό το παιδί μιλάει πολύ, με ζάλισε".
Μια μέρα είπε μπροστά σε ένα κοριτσάκι απευθυνόμενη στον σύζυγό της: "αυτό το παιδί είναι πολύ άσχημο, δεν ταιριάζει στην οικογένειά μας". "Μα τι λες Σάρα, κι αυτό το κοριτσάκι είναι πολύ όμορφο όπως τα άλλα", προσπάθησε να τα μπαλώσει ο κύριος Ράγκαν. "Δεν είναι καθόλου ευγενικό να μου εναντιώνεσαι μπροστά στους άλλους Ρίτσαρντ. Παιδάκι είναι, δεν καταλαβαίνει".  "Η μόνη που δεν καταλαβαίνει είστε εσείς" ήθελε να φωνάξει η Έβελιν και απόρησε πώς κρατήθηκε. Στην ανάμνηση αυτού του περιστατικού δάγκωσε το χείλος της από οργή. Μετά κοίταξε έξω απ' το παράθυρο, αντί να χωρίσει την Μέρι και τον Πωλ που μάλωναν στο τραπέζι. Η κυρία Πόνι ήξερε πως η Έβελιν δεν είναι απ' τα κορίτσια που ονειροπωλούν ή αφηραίνονται με το τίποτα. Πήγε κοντά της.
-Τι σου συμβαίνει κόρη μου;
-Α τίποτα.
Και χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει την κυρία Πόνι συμπλήρωσε:
-Ο χειμώνας θα είναι πολύ βαρύς φέτος.

******************************************************************************************************************************
Η Ιζαμπέλ δίσταζε να δοκιμάσει τα πιτάκια. Οι ανακατωσούρες και οι εμετοί της εκγυμοσύνης την είχαν κάνει να φοβάται να φάει οτιδήποτε πιο βαρύ από ένα μαρουλόφυλλο. Δάγκωσε την ψημένη ζύμη με την ελαφρώς πικάντικη γέμιση, μετά έβαλε στο στόμα της άλλη μια μπουκιά και σε ελάχιστο χρόνο εξαφάνισε τρεις empanadas. Χρειαζόταν φαγητό. Χαιρόταν που δεν φοβόταν. Μετά από τόσο καιρό έτρωγε κανονικά και το απολάμβανε. Να οφειλόταν στην ευεργετική επίδραση του ονείρου;
-Το ήξερα πως θα σου άρεσαν.
-Πάντα τις κάνεις τέλειες μαμά.
-Να δοκιμάσω κι εγώ, είπε η Τζέιν. Γεια στα χέρια σας κυρία Τζόαν. Είστε πολύ καλή μαγείρισσα.
-Όχι και τόσο αλλά τις empanadas τις πετυχαίνω.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ μπήκε κι αυτή στην κουζίνα. Είχε μόλις έρθει κι ανοίξει με τα δεύτερα κλειδιά της Τζέιν.
-Γει σε όλους! Τζέιν έχω υπέροχα νέα! Τι είναι αυτά; Μυρίζουν πάντως θαυμάσια!
-Πάρε κορίτσι μου, είναι empanadas, εγώ τις έκανα.
-Ω ευχαριστώ! Γαλλική ή μεξικάνικη συνταγή;
Η Σίντνεϊ Ρούουζ έτρωτγε χωρίς να μπορεί να κρύψει την λαιμαργία της.
-Α, είναι πεντανόστιμα!
-Λοιπόν ποια είναι τα θαυμάσια νέα ξαδερφούλα;
-Βρήκα δουλειά σε ένα ανθοπωλείο. Είναι πολύ ευχάριστο το περιβάλλον και ξεκινάω από αύριο. Στον Αντόν δε θ’ αρέσει αλλά θα τον πείσω πως είναι ωραίο που δουλεύω.
-Μπράβο Σίντνεϊ. Τζέιν… ίσως πρέπει να πάρω σπίτι την Ιζαμπέλ, έκανες ήδη πολλά για μας.
-Τι λέτε κυρία Τζόαν, ευχαρίστως θα δεχόμουν κι εσάς εδώ αν το θέλατε.
-Είσαι πολύ ευγενική κορίτσι μου. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κι εσύ έχεις σπίτι, όχι ίδρυμα.

*******************************************************************************************************************************
Είχε πια νυχτώσει. Η Έβελιν είχε λύσει τις χοντρές της κοτσίδες και τα μαλλιά της σχημάτιζαν όμορφες καστανόξανθες σκάλες. Κοίταξε άλλη μια φορά έξω απ’ το παράθυρο. Και μέρα να ήταν δεν θα έβλεπε κάτι πέρα απ’ τα λιβάδια και τις πρασινάδες του λόφου. Το ορφανοτροφείο ήταν αρκετά απομωνομένο.
Η κυρία Πόνι μπήκε στο δωματιάκι που μοιράζονταν από κοινού. Έβγαλε την λαδί ρόμπα. Από κάτω φορούσε μια νυχτική που έμοιαζε παιδική, στο χρώμα της ώχρας με ροζ γουρουνάκια.
-Έβαλα τα παιδιά στο κρεβάτι και τώρα είναι ώρα να ξεκουραστούμε κι εμείς.
-Είστε αξιοθαύμαστη κυρία Πόνι, αυτό σκεφτόμουν και στην τραπεζαρία όταν σας έβλεπα με τα μικρά.
-Γιατί, τι κάνω;
-Πώς τι κάνετε! Το ξέρετε πως για ένα διάστημα έζεησα σε ορφανοτροφείο γιατί οι γονείς μου δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με τόσο παιδιά. Μπορεί εκεί να είχαμε περισσότερες προμήθειες και περισσότερους ανθρώπους να μας προσέχουν αλλά δεν ήταν όπως εδώ. Εσείς είστε μια οικογένεια για τα παιδιά.
-Κακά τα ψέματα, εγώ κάνω ό,τι μου επιτρέπουν οι δυνατότητές μου. Κι εσύ με βοηθάς τόσο που νιώθω τύψεις πως σ’ εκμεταλλεύομαι.
-Τι λέτε κυρία Πόνι.
-Κάνεις τόσα χωρίς κανένα αντάλλαγμα Έβελιν.
-Γιατί εσάς ποιος σας πληρώνει κυρία Πόνι;
-Ήθελα να καταλήξω πως μπορεί εμείς να προσπαθούμε για το καλύτερο αλλά τα παιδιά χριεάζονται την ζεστασιά μιας πραγματική οικογένειας. Έναν μπαμπά και μια μαμά.
-Θα φύγουν κι άλλα παιδιά από εδώ, έτσι κυρία Πόνι;
Η διευθύντρια έβγαλε τα στρογγυλά της γυαλάκια και τα ακούμπησε στο κομοδίνο.
-Άλλα φεύγουν, άλλα έρχονται… Πάντα έτσι γίνεται.
-Τουλάχιστον η κυρία Ράγκαν έμεινε έγκυος επιτέλους και γλιτώσαμε από τα ενοχλητικά της σχόλια.
Η κυρία Πόνι χαμογέλασε κι αυτή.
-Είναι πολύ νέα και ανώριμη, αυτό είναι όλο. Έλα, πέσε να κοιμηθείς, είναι αργά. Εκτός αν θες κάτι να μου πεις, έχω αυτή την αίσθηση απ’ το πρωί.
-Αύριο φτάνει η γιαγιά μου για την κηδεία του θείου Τζόναθαν. Μπορεί να περάσει κι από δω.
-Αυτό ήταν όλο;
-Αυτό.

7. Αποκαλύψεις και άλλα ατυχήματα.

-Το σκέφτηκα πολύ. Εσύ κι εγώ μετά απ’ όσα έχουν γίνει δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Εξάλλου σ’ αυτό συμφωνούμε αμφότεροι. Με εμένα και την Άλις υπάρχει η προοπτική για κάτι σταθερό. Είναι το καλύτερο για τον Τέρενς να μεγαλώσει σε μια οικογένεια.
-Ήρθες εδώ για να διαπραγματευτούμε για τον γιο μας λες και πρόκειται για κανένα ακίνητο;
Η Έλινορ είχε δεχτεί τον Δούκα σαν έναν τυπικό επισκέπτη, κάθονταν στο πολυτελές σαλόνι και του είχε προσφέρει τσάι και κουλουράκια. Για πρώτη φορά ο τόνος της φανέρωνε θυμό.
-Ήρθα να μιλήσουμε για το μέλλον του γιου μας.
Για πρώτη φορά ο τόνος του έπαιρνε μια γλυκιά απόχρωση.
-Και τί πιστεύεις, ότι δεν θα έχει ένα καλό μέλλον αν τον μεγαλώσει η μητέρα του;
-Δεν είπα αυτό. και οι δυο όμως θα έπρεπε να θέλουμε το καλύτερο. Εσύ μπορείς ν’ ασχοληθείς εξολοκλήρου με την ανατροφή του; Εσύ έχεις το θέατρο και το ξέρουμε, μην το αρνηθείς, πως σου έχει κοστίσει η αποχή από αυτό.  Τις ατελείωτες ώρες στις παραστάσεις και τις πρόβες θα το μεγαλώνει η νταντά;
-Η Μπέρτα είναι ένας άνθρωπος που εμπιστεύομαι. Είναι καλύτερα να το μεγαλώνει μια ξένη;
-Η Άλις δεν θα είναι μια ξένη για τον Τέρενς. Σε βεβαιώνω πως είναι μια εξαιρετική κοπέλα, υπεύθυνη, με θαυμάσιο χαρακτήρα και αγάπη για τα παιδιά.
-Και πότε προλάβατε να την γνωρίσετε τόσο καλά κύριε Δούκα;
Τα μάτια της Έλινορ γυάλιζαν.
-Δεν είναι πολύς καιρός που γνωριζόμαστε, απάντησε χωρίς καμιά ένταση εκείνος. Μόνο δύο εβδομάδες αλλά ήδη μιλήσαμε για γάμο και οικογένεια. κάναμε αρκετή παρέα και ταιριάζουν τόσο τα ενδιαφέροντά όσο και οι προσωπικότητές μας.
-Σε δύο εβδομάδες λοιπόν ανακαλύψατε πως η Άλις θ’ αγαπά το παιδί καλύτερα από την μητέρα του;
-Μα δεν είναι θέμα αγάπης, αγαπητή μου, αν και είμαι σίγουρος ότι θα τον λατρέψει τον Τέρενς. Είναι θέμα περιβάλλοντος, παιδείας, ανατροφής. Ο γιος ενός Δούκα δεν μπορεί να μεγαλώνει σαν μπάσταρδο και μάλιστα από μια χωριάτισσα υπηρέτρια. Πρέπει να αποκτήσει μόρφωση και ενδιαφέροντα ανάλογα της τάξεώς του.
Η Έλινορ σηκώθηκε από οργή αλλά και για να του δείξει την πόρτα.
-Αρκετά σε δέχτηκα και ανέχτηκα αυτή την παράλογη συζήτηση. Φύγε Ρίτσαρντ. Είναι δικό μου το παιδί και δε θα πάει πουθενά. Δε θα το συζητήσω.
-Είναι και δικό μου παιδί αγαπητή μου.
-Αλήθεια πώς και δεν το αμφισβητείς αυτό; Πάντα με κατηγορούσες για σχέσεις με άλλους άνδρες.
-Μα είναι απλό.
Ο Δούκας περπάτησε προς την κούνια και σήκωσε το μωρό που κοιμόταν στα χέρια του.
-Ο καθένας το βλέπει πως είμαστε ολόιδιοι.  
Κάτω από διαφορετικές περιστάσεις η Έλινορ θα γελούσε με την «εγκυρότητα» της γνωμάτευσης. Έτσι ήταν ο Δούκας. Κάποτε την είχε γοητεύσει ο συνδυασμός ελαφρότητας και δυναμισμού. Τώρα αυτά τα δύο μέσα της τα ονόμαζε αναισθησία και κυνισμό.  
-Μου τον ξύπνησες πάλι, είπε ακούγοντας την φωνούλα που έβγαινε απ’ το μικρό στοματάκι. Του τον πήρε και τον κούνησε στην δική της αγκαλιά.
-Μην κάνεις έτσι. Δεν είναι στις προθέσεις μου να σ’ απαγορεύσω να τον βλέπεις, αγαπητή μου. Είναι παράλογο που ζητάω μια κανονική ζωή για εκείνον; Ανά διαστήματα θα μπορείς να τον επισκέπτεσαι. Επίσης θα μπορεί να μένει μαζί σου για λίγο. Αυτό που δε θα ήθελα είναι να κλονιστεί μαθαίνοντας την αλήθεια, δε θα ήθελα με τίποτα ο γιος μου να νιώθει διαφορετικός από τους συνομηλίκους του.
-Ρίτσαρντ φύγε πριν μου έρθει να σου πετάξω το μωρό που δεν μου φταίει σε τίποτα.
-Είδες; Είσαι νευρική. Αντιθέτως η Άλις…
Για καλό και για κακό η Έλινορ ξάπλωσε πάλι τον μικρό Τέρυ στην κούνια.  
-Είναι ένας άγγελος; Για αυτό θέλεις να πάρεις το παιδί από την ίδια του τη μητέρα;
-Άγγελος ίσως όχι. Αλλά είναι καλή. Μπορεί να είναι μικρό το διάστημα της γνωριμίας μας αλλά ξέρω να κρίνω.
Έκανε μια παύση.
-Ειδικά όταν δεν μου θολώνει την σκέψη το συναίσθημα.

***************************************************************************
-Αγάπη μου η Ιζαμπέλ πότε θα γυρίσει; Τις τελευταίες μέρες έχω πελαγώσει μόνη μου με τα παιδιά και το νοικοκυριό, είπε η Μέλανι καθώς τακτοποιούσε μια στοίβα με βιβλία και περιοδικά.
-Η Ιζαμπέλ… όχι, μη την περιμένεις, δε θα έρθει. Ξέρεις… έχει κάποια προβλήματα.
-Τι προβλήματα;
-Να, προβλήματα… προσωπικά.
-Τόσο ήσυχη που είναι μη μου πεις πως την άφησε έγκυο κανένας επιτήδειος.
Ο Λεάντρο έγινε νευρικός και νόμισε πως η γυναίκα του τον κοιτούσε εξεταστικά έχοντας μαντέψει τα πάντα ενώ εκείνη ξεφύλλιζε ένα απ’ τα έντυπα. Ωστόσο πέρασε στην επίθεση:
-Δεν είναι σωστό ούτε να λες, ούτε καν να σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα. Ντροπή σου Μέλανι.
-Καλά, αλλά τι προβλήματα έχει τότε;
-Τίποτα… προσωπικά προβλήματα, δεν ήθελα να είμαι αδιάκριτος.
-Μήπως, λέω μήπως θα έπρεπε να με είχες ενημερώσει πότε θα γυρίσει;  Γιατί εγώ νόμιζα ότι πήρε άδεια για λίγες μέρες, και πόσο καιρό έχουμε να την δούμε…
Ο σύζυγος το σκέφτηκε λίγο.
-Δε θα γυρίσει. Καλύτερα να βρούμε άλλη κοπέλα.
-Και τώρα μου το λες; Αν το ήξερα θα το είχα ήδη κανονίσει. Δε με σκέφτεσαι καθόλου Λεάντρο.

***************************************************************************
Η Ιζαμπέλ καθόταν ήσυχη στην κουζινούλα.  Άκουσε το κουδούνι αλλά ήξερε πως η Τζέιν ήταν στο σαλονάκι και θα άνοιγε. Όπως και έκανε.
-Συγνώμη Τζέιν, δεν θα ερχόμουν, αλλά μήπως είναι η Σίντνεϊ εδώ;
-Όχι, δε σου είπε…
Σταμάτησε γιατί δεν ήξερε αν έπρεπε να το αποκαλύψει.
-Ότι έπιασε δουλειά; Τι πεισματάρικο κορίτσι! Μου το είπε αλλά κανονικά θα έπρεπε να έχει σχολάσει. Την περίμενα στο καφέ ώρα και γι αυτό ήρθα εδώ.
-Μην ανησυχείς, την ξέρεις, λίγο θα έπιασε κουβέντα, λίγο θα της ζήτησε το αφεντικό να μείνει λίγο παραπάνω… Καλά, εσύ δεν τα ξέρεις αυτά.
-Μακάρι. Μήπως εσένα σου είπε ότι θα αργούσε;
-Όχι. Να σου βάλω λίγο ποτό να ηρεμήσεις;
-Ναι παρακαλώ.  
Η Τζέιν έβαλε ένα ποτό και στον εαυτό της.  Είχε μήνες να το αγγίξει, ήθελε να είναι καθαρή από κακές συνήθειες αλλά η ανησυχία του Αντόν είχε μεταφερθεί και σ’ εκείνη τώρα.
-Εμείς τελευταία δεν είχαμε καλές σχέσεις. Αλλά θα σου ζητήσω να είσαι καλός με την ξαδέρφη μου. Είναι αγνό κορίτσι, δεν θέλω να πληγωθεί.
-Την Σίντνεϊ την αγαπάω.
Σα να ένιωσε ντροπή που το ομολόγησε.
-Χαίρομαι που το ακούω, ελπίζω να το εννοείς. Και να νιώθεις έτσι πάντα.  Δεν περίμενα μετά από τόσο καιρό ν’ αγαπάς εμένα. Ίσως να μην σου φέρθηκα με θέρμη αλλά πρέπει να αναγνωρίσω πως μέχρι τώρα είσαι εντάξει μαζί της.
-Δεν είχες άδικο να μη με θες Τζέιν. Δεν σου άξιζε όπως σου φέρθηκα. Τότε ήμουν πιο νέος, ανώριμος… Αλλά έχω αλλάξει.
-Το πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν ν’ αλλάζουν. Κι εγώ προσπαθώ ν’ αλλάξω.
-Εσύ; Τι κακό έχεις κάνει εσύ;
-Μπορεί να μη γύρισα να κοιτάξω άλλον άνδρα όσο είμαστε μαζί αλλά γενικά… δεν είμαι κανένα αγγελούδι. Και μόνο η δουλειά που κάνω…
-Δεν  κρίνεται ένας άνθρωπος από την δουλειά του.
-Κρίνεται, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Ας μην το αναλύουμε.
Η πόρτα της κουζίνας ήταν μισάνοιχτη. Η Τζέιν δεν το είχε προσέξει. Η Ιζαμπέλ άκουγε την αποκάλυψη παγωμένη με τα χέρια γύρω απ’ το στήθος. Ίσως να της ερχόταν πάλι εμετός. Τότε το τηλέφωνο χτύπησε για να κάνει τα πράγματα χειρότερα.
-Παρακαλώ; Ατύχημα;
Ο Αντόν πετάχτηκε αμέσως απ’ την θέση του.
-Φυσικά, έρχομαι, πείτε μου πού είστε.

***************************************************************************
Η γυναίκα κράτησε το μωρό με μεγαλύτερη θέρμη και τρυφερότητα απ΄ ότι συνήθως. Αφού το τάισε με μεγάλη υπομονή, χαμογέλασε πλατιά με την έκφραση ευχαρίστησης στο μικρό λευκό προσωπάκι. Μετά άρχισε να παίζει μαζί του και η χαρά κατέλαβε και τους δυο τους.
-Είδατε που τώρα τα πάτε μια χαρά; Όπως το έλεγα, το μόνο που σας έλειπε ήταν λίγη πείρα.
-Δεν είναι μόνο αυτό Μπέρτα. Με τα προβλήματα με τον Ρίτσαρντ δεν μπορούσα να εκτιμήσω αυτό που είχα.
-Α, μα μη νομίζετε πως οι άλλες μαμάδες είναι τίποτα αγίες. Όλες αγαπάμε τα παιδιά μας αλλά και όλες πολλές φορές κουραζόμαστε, βαρυγκομούμε… Να η αδερφή μου η Σάρα που είναι πάλι έγκυος πόσο δεν πέρασε με τον Τζον όταν ήταν μικρός…
Από κει και πέρα η φλυαρία της Μπέρτα ακουγόταν σαν ένα αδιάφορο βουητό στ’ αυτιά της ξανθιάς ηθοποιού. Ξάπλωσε με προσοχή το μωρό στην κούνια, το σκέπασε και το κοίταξε με όλη της την μητρική στοργή.
«Επιτέλους τι κάνει αυτό το μωρό, όλο τρώει και κοιμάται;» την είχε ρωτήσει κάποτε ο Ρίτσαρντ. «Όχι, κάνει επίσης ξιφασκία, πυγμαχία και ελληνορωμαϊκή πάλη» του είχε απαντήσει. Η Έλινορ είχε πάντα καλούς τρόπους αλλά δεν άντεξε να μην ειρωνευτεί.
Ο Δούκας μπορεί να ήταν ξεδιάντροπος και κυνικός. Γιατί να δώσει το παιδί της σα να ήταν καμιά φτωχιά που δεν είχε να το θρέψει; Γιατί να αρνηθεί την επαφή τους γι να την βλέπει όταν μεγαλώσει σαν μια οικογενειακή φίλη; Ναι, αυτά που έλεγε θα φαίνονταν λογικά μόνο σε έναν άνθρωπο σαν τα μούτρα του. Όμως την γνώριζε καλά. Ήξερε πού να πατήσει. Στην αγάπη της για το θέατρο και την αποστροφή της για τα σκάνδαλα. Στην ευαισθησία της για το παιδί για το οποίο επιθυμούσε ένα τυπικό οικογενειακό περιβάλλον και να μην το πληγώνουν οι φήμες και η κακεντρέχεια των ανθρώπων. Μήπως ο Δούκας τελικά της έδινε άλλοθι να κάνει αυτό που εκείνος ήθελε; Όχι δεν έπρεπε να σκέφτεται. Έπρεπε να φροντίζει το μωρό και να μην σκέφτεται τίποτα. Δάγκωσε το κάτω χείλος της από ντροπή.

***************************************************************************
Η Τζέιν και ο Αντόν παραλίγο να ξεχάσουν την Ιζαμπέλ που έτρεχε πίσω τους. Είχε καταλάβει απ’ το τηλεφώνημα πως η Ρόουζ ήταν εκτός κινδύνου όμως το να είναι κοντά της θα της έδινε την ψευδαίσθηση πως ελέγχει την κατάσταση. Ακόμα κι αν την είχαν κλειδώσει στο σπίτι θα έκανε τα πάντα για να βγει και να την δει.
Η Τζέιν της είχε δώσει προστασία και όση ηρεμία γινόταν όμως το ξανθό κορίτσι την είχε κάνει να χαμογελά στην πιο επώδυνη περίοδο της ζωής της. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.  Το όνειρο με την γιαγιά αύξανε την αγωνία της. Μπορεί να ήταν ένα όμορφο όνειρο που της είχε προκαλέσει μια γαλήνια και ήρεμη χαρά κατά την διάρκειά του όμως όλοι το ξέρουν πως τα όνειρα με νεκρούς συνήθως προμηνύουν θανάτους. Μάλιστα η μητέρα της της είχε πει πως είδε στον ύπνο της την γιαγιά Ανέτ μια εβδομάδα πριν τον θάνατο της θείας Μπενεντίκτ. Αυτό λοιπόν ήθελε να της πει η γιαγιά; Πως θα έχανε την φιλενάδα της; Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της πως όλα αυτά μπορεί να ήταν απλές συμπτώσεις αλλά δεν τα κατάφερε. Φοβόταν όλο και περισσότερο μέχρι την στιγμή που αντίκρισε την Ρόουζ στο κρεβάτι με κάποια τραύματα αλλά ζωηρή, χαμογελαστή και σε καμιά περίπτωση ετοιμοθάνατη.  

**********************************************************************
-Άλις είσαι καλά;
Η Άλις είχε σχεδόν γλιστρήσει πάνω στο σώμα του Δούκα καθώς εκείνος την βοηθοόυσε να κατέβει από το άλογο. Πατώντας στην γη άφησε το δεξί της χέρι να πέσει δήθεν τυχαία στον γλουτό του άνδρα και μετά το μάζεψε μαζί με το άλλο στον μάλλον κοντό της λαιμό.
-Καλά είμαι, με ζάλισε λίγο ο ήλιος, δυστυχώς μου συμβαίνει συχνά.
-Μα… δεν έχει και τόσο ήλιο.
-Με ζαλίζει και ο λίγος ήλιος.
-Και το καλοκαίρι πώς θα κάνουμε ιππασία;
-Το καλοκαίρι θα φοράω καπέλο. Αυτό είναι το κακό με το φθινόπωρο, με ξεγελά ο καιρός και δεν προφυλάσσομαι καθόλου. Εξάλλου θα ζήσουμε στην Σκωτία, έτσι δεν είναι;
-Ναι, είναι πιο ωραία η ιππασία στην Σκωτία, απάντησε ο Δούκας ικανοποιημένος που το θέμα είχε λυθεί.
-Γύρε πάνω μου αν θες Άλις, πρότεινε αφού άφησε τα άλογα στο παιδί του στάβλου.
Εκείνη άλλο που δεν ήθελε. Ήταν μια όμορφη κοπέλα με μικρή μυτούλα, καστανά μάτια και μακριά καστανά μαλλιά, μόνο που τελευταία είχε αρχίσει να παχαίνει και σε εκείνη το πάχος δεν πήγαινε καθόλου. Είχε που είχε από φυσικού της μαγουλάκια, όταν πάχαινε εκείνα φούσκωναν υπερβολικά και σε συνδυασμό με τα άλλα της χαρακτηριστικά την έκαναν να μοιάζει με γουρουνίτσα. Και όχι χαριτωμένη γουρουνίτσα.
Ο Δούκας την είχε δει πριν ενάμισι χρόνο σε μια κοσμική εκδήλωση και παρόλο που του είχε φανεί νόστιμη, δεν επιδίωξε να κάνει τίποτα μαζί της, αντιθέτως μόλις που την χαιρέτησε και έφυγε βιαστικά προφασιζόμενος υποχρεώσεις που δεν μπορούσαν να αναβληθούν. Η υποχρέωση άκουγε στο όνομα Έλινορ.  
Τώρα η Άλις και ο Ρίτσαρντ περπατούσαν μαζί σαν ζευγάρι κι ας μην είχαν ανταλλάξει ακόμα ένα φιλί και ο Δούκας σκεφτόταν πως με τέτοιες γυναίκες θα έπρεπε να συναναστρέφεται και πως εκείνη ήταν ιδανική για σύζυγος του, θα έκαναν ιππασία, θα μεγάλωνε τα παιδιά, δεν θα υπήρχε στην ζωή τους ούτε το θέατρο, ούτε ο Σαίξπηρ… ίσως ούτε το αληθινό πάθος. Ναι, η Άλις είχε γεννηθεί για γυναίκα ευγενούς.

***************************************************************************
-«Όταν περνάς τον δρόμο πρέπει πρώτα να κοιτάς δεξιά κι αριστερά, αυτό δεν είναι το πρώτο πράγμα που σου μάθαμε στην πόλη;»
-«Για τον Θεό Σίντνεϊ Ρόουζ μην είσαι αφηρημένη, είδες τι κόντεψες να πάθεις».
-«Αν είναι δυνατόν, αυτά είναι πράγματα που τα ξέρει ακόμα κι ένα μωρό παιδί».
Η Τζέιν και ο Αντόν μάλωναν εναλλάξ και σε πλήρη αρμονία την Σίντνεϊ Ρόουζ κι εκείνη ίσα που προλάβαινε να τους διακόπτει που και που για να επαναλαμβάνει μάταια πως το αυτοκίνητο από το πουθενά έπεσε πάνω της, σα να ήθελε ο οδηγός του να την σκοτώσει (θα ήταν κανένας μεθυσμένος) και πάλι καλά που βρέθηκε σαν φύλακας άγγελος εκείνος ο άνδρας και την τράβηξε.
Πολλοί απ’ τους περαστικούς που είχαν δει την σκηνή σταυροκοπιόντουσαν μετά. Άργησε να σηκωθεί απ’ το οδόστρωμα. Ο σωτήρας της την έσυρε στο δικό του αυτοκίνητο και την μετέφερε στο νοσοκομείο. Οι πληγές στα χέρια, τα πόδια και το μέτωπο δεν φαίνονταν σοβαρές αλλά εκείνη έτρεμε από το σοκ. Δέχτηκε την καλοσύνη του αγνώστου για το μωρό της.  Η έγνοια της ήταν να είναι καλά. Ευτυχώς το περιστατικό δεν επηρέασε την έκβαση της εγκυμοσύνης.
-Δεν ξέρω αν θα είναι αγόρι ή κορίτσι να είστε σίγουρη όμως πως θα είναι ένα δυνατό παιδί, «προφήτευσε» η μελαχρινούλα νοσοκόμα με την γαμψή μύτη μειδιώντας. Να είναι καλά ο κύριος που την έφερε, έπρεπε να γίνουν οι εξετάσεις, δεν πρέπει τέτοια πράγματα να αντιμετωπίζονται αψήφιστα.
Αυτές οι κουβέντες έγιναν όμως πριν οι τρεις επισκέπτες βεβαιωθούν πως η κοπέλα και το μωρό ήταν καλά. Τώρα οι δύο τα έψελναν στην μικρή που είχε ανακτήσει το ρόδινο χρώμα στα μαγουλάκια και χαμογελούσε για να τους καθησυχάσει. Πραγματικά άρρωστη έδειχνε η χλωμή Ιζαμπέλ που είχε κάνει εμετό μόλις έφτασαν στο προαύλιο του νοσοκομείου. Η Τζέιν την πλησίασε.

8.  Άλμπερτ Γουίλιαμ Άρντλεϊ και Άντονυ.

Οι δυο κοπέλες φαίνονταν μικροσκοπικές ανάμεσα στα πανύψηλα πεύκα του προαυλίου.
-Ιζαμπέλ κρυώνεις; Μήπως προτιμάς να γυρίσουμε μέσα;
-Όχι… μέσα μυρίζει αρρώστια.
-Ούτε εμένα μου αρέσουν τα νοσοκομεία, σε ποιον αρέσουν άλλωστε.
Η Τζέιν κοίταξε την φίλη της που έτρεμε.
-Πάντα ήσουν πολύ ευαίσθητη αλλά δεν περίμενα να επηρεαστείς και τόσο. Ησύχασε, η Σίντνεϊ είναι καλά. Έλα να κάτσουμε, καλύτερα.
Η Ιζαμπέλ δίσταζε να μιλήσει. Μέχρι που είπε αυτό που ήθελε μία κι έξω.
-Ήμουν στην κουζίνα και σας άκουσα που μιλούσατε με τον Αντόν.
-Και αυτό σε αναστάτωσε τόσο πολύ;
-Μα είναι ο φίλος της ξαδέρφης σου.
-Είναι περίεργο δε λέω, αλλά όχι και τόσο φοβερό. Όταν εγώ γνώρισα τον Αντόν αυτός δεν είχε ιδέα ποια ήταν η Σίντνεϊ. Μου άρεσε, του άρεσα… Τα φτιάξαμε αλλά δεν ήταν πιστός. Τότε ήμουν πιο μικρή και πιο αθώα αν μπορείς να το πεις έτσι. Με πλήγωσε πολύ. Χωρίσαμε και τότε γνώρισε την Σίντνεϊ… ή γνώρισε την Σίντνεϊ και χωρίσαμε… Δεν ξέρω πια. Νομίζεις πως είναι σα να λέμε ψέματα; Γιατί να της το πούμε; Εγώ δεν νιώθω τίποτα για αυτόν, ούτε αυτος για μένα. Είχα μείνει με την πίκρα για καιρό, τώρα το μόνο που θέλω είναι να είναι η Σίντνεϊ Ρόουζ καλά, στ’ ορκίζομαι.
-Εντάξει σε πιστεύω… Αυτά τα πεύκα μου θυμίζουν την γειτονιά του Λεάντρο. Εκεί έχει πάρκα και πολλά δέντρα. Η δική μας γειτονιά δεν είναι έτσι. Ευτυχώς που δεν ήταν μακριά και μπορούσα να πηγαίνω να βλέπω τη μαμά. Τώρα δεν βλέπω τον Λεάντρο.
-Τον σκέφτεσαι ακόμα;
-Ναι.
-Ούτε αυτός σ’ έχει ξεχάσει.
-Το πιστεύεις;
-Ξέχνα τον Ιζαμπέλ. Δεν είναι μόνο η θρησκεία. Ξέρω πως δε θα άφηνε τα παιδιά του ποτέ, ειδικά την Μικέλα. Εσύ είσαι μια πολύ όμορφη κοπέλα. Μπορεί κάποιος να σε παντρευτεί κι ας έχεις ένα παιδί. Σου φαίνεται δύσκολο αλλά όταν έρθει μην πεις όχι στην αγάπη.
-Με όλα αυτά πλήγωσα την μαμά…
-Μην σκέφτεσαι έτσι, βλέπεις πως η μαμά σου είναι δίπλα σου και σε στηρίζει.
-Κι εσύ με έχεις στηρίξει αφάνταστα Τζέιν. Τζέιν μήπως είχες σχέση με τον Λεάντρο;
Η Ιζαμπέλ νόμισε πως το γέλιο της Τζέιν αντήχησε στον χώρο.
-Φυσικά και όχι, δεν είμαι τόσο τρελή! Εσύ είσαι μικρή, πρόσθεσε όταν ησύχασε.
-Δεν είμαι τόσο μικρότερη.
-Δεν είχες όμως τόσες εμπειρίες.

***************************************************************************
-Θέλω να ξέρετε πως είμαι πολύ ευγνώμων για όσα κάνατε για μένα αδερφή. Κι εσείς και όλες οι νοσοκόμες και οι γιατροί εδωμέσα.
-Ευχαριστούμε αλλά δεν κάνουμε κάτι παραπάνω απ’ αυτό που πρέπει να κάνουμε.
-Α μην το λέτε, με συγκίνησε πάρα πολύ η φροντίδα και το ενδιαφέρον σας. Δε θα έκανε ο καθένας όσα κάνετε εσείς.
-Υπάρχουν και κακοί γιατροί, σ’ αυτό θα συμφωνήσω μαζί σας.
-Αλλά το δικό σας επάγγελμα είναι θαυμαστό. Εγώ είμαι κηπουρός, μακάρι κι εγώ να μπορούσα να βοηθάω ανθρώπους όπως εσείς.
-Είναι μια υπηρεσία πολύ σοβαρή δεσποινίς Σκοτ.
-Έτσι είναι αδερφή. Θα ήθελα να σας ρωτήσω πότε θα πάρω εξιτήριο.
-Ο γιατρός σας έχει γράψει μερικές εξετάσεις ακόμα. Αν όλα πάνε καλά, σε μερικές μέρες…
-Σε μερικές μέρες; Σήμερα ήταν η πρώτη μου μέρα στη νέα μου δουλειά, δεν γίνεται αύριο να λείπω!
-Σας παρακαλώ! Δεν καταλαβαίνετε πως το ατύχημα ήταν πολύ σοβαρό; Θα μπορούσατε να είχατε πάθει πολύ μεγάλη ζημιά δεσποινίς, δεν ξέρω ποιος άγιος σας προστάτευσε. Θα κάνετε ότι σας πει ο γιατρός γιατί η υγεία σας προέχει. Με συγχωρείτε τώρα.
Η Σίντνεϊ Ρόουζ είδε την νοσοκόμα να φεύγει βιαστικά. Ήταν η πρώτη φορά που είχε μείνει χωρίς τους φίλους της και η προσπάθειά της να την προσεγγίσει ήταν μάλλον αποτυχημένη. Δεν είχε προλάβει καν να μάθει το όνομά της. Τόσο νέα κι όμως έδειχνε τόσο τυπική και αυστηρή… Ωστόσο μέσα της ήξερε πως ήταν καλός άνθρωπος.  
Ακούμπησε τα λευκά χεράκια στην κοιλίτσα: «μάλλον πρέπει να μείνουμε μωρό μου, η αδερφή δεν αστειεύεται. Προσεύχομαι για σένα».

***************************************************************************
Θα περίμενε κανείς στην έπαυλη των Άρντλεϊ να κυριαρχεί το θέμα της φυγής του Αντόν και της κηπουρού. Αυτό συνέβαινε μέχρι την προηγούμενη μέρα. Στους διαπληκτισμούς του ζεύγους και τα κουτσομπολιά των υπηρετών δεν υπήρχε χώρος για οτιδήποτε άλλο.
Τώρα τα πάντα βάραινε ένα πένθος που νόμιζε κανείς πως δε θα έφευγε ποτέ. Η αγαπημένη όλων Ρόζμαρι Άρντλεϊ έφυγε στα εικοσιτέσσερά της χρόνια, χωρίς κανένας να το περιμένει και χωρίς ο χρόνος να έχει αφήσει κάποια προειδοποίηση φθοράς στο πρόσωπο και το σώμα της. Μέχρι να κλείσει τα μάτια ήταν σαν λευκό δροσερό τριαντάφυλλο.
Στο τεράστιο σαλόνι ο κύριος Λουκ καθόταν σκυφτός στην μπορντό πολυθρόνα. Ένα ξανθό έφηβο αγόρι κρατούσε απ’ το χέρι ένα νήπιο. Ήταν ο μικρός αδερφός της Ρόζμαρι με το αγοράκι που μόλις είχε χάσει τη μητέρα του.  Ήταν μόνο δεκατεσσάρων ετών αλλά έμοιαζε λίγο μεγαλύτερος γιατί δεν είχε τίποτα άχαρο όπως τα περισσότερα αγόρια της ηλικίας του. Είχε όμορφα χαρακτηριστικά και σωστή στάση σώματος. Μόνο τα κόκκινα μάτια φανέρωναν ότι έκλαιγε όλη νύχτα.
Η θεία Ελρόι τον πλησίασε κρατώντας μια μαύρη γραβάτα.
-Θα την φορέσεις αύριο στην κηδεία, είπε και έκανε να την περάσει στον λαιμό του.
Ο Άλμπερτ την πέταξε με μια απότομη κίνηση.
«Η Ρόζμαρι σας είχε κακομάθει» ήθελε να πει η θεία, αλλά δεν το είπε.
-Ελρόι άσε ήσυχα τα παιδιά.
Ο κύριος Λουκ είχε μιλήσει με κόπο αλλά κατάφερε ν’ ακουστεί.
-Να πάμε έξω θεία; ρώτησε ο Άλμπερτ.
-Πηγαίνετε, απάντησε εκείνη που δεν συνήθιζε να δείχνει επιείκεια.
Τα δυο αγόρια βγήκαν και ο κύριος Λουκ άφησε κι άλλα δάκρυα να κυλήσουν.
Ο αέρας έξω δεν ήταν τόσο πολύς και καθαρός όπως συνήθως.
-Η μαμά έφυγε για πάντα; ρώτησε το μικρό αγοράκι.
Ο Άλμπερτ τον πήρε πάλι απ’ το χέρι.
-Έλα εδώ ανιψάκι.
Τον οδήγησε στο μικρό κι απόμακρο σημείο του κήπου με τα ροζ και λευκά τριαντάφυλλα που είχε φυτέψει η Ρόζμαρι. Έσκυψε από πάνω του και τον αγκάλιασε.  
-Όχι δεν έφυγε για πάντα. Κάθε φορά που θα ανθίζουν τα τριαντάφυλλά της η μαμά σου θα είναι εδώ.

***************************************************************************
Δεν ήταν πως δεν είχε περάσει από το μυαλό της Σίντνεϊ Ρόουζ να το σκάσει από το νοσοκομείο για να βρεθεί πρωί πρωί στο ανθοπωλείο του κύριου Γκίλμπερτ συνεπέστατη σα να μην είχε συμβεί τίποτα. Δύο πράγματα την συγκρατούσαν: ο φόβος που της είχε προκαλέσει το τόσο αναπάντεχο ατύχημα και η αγάπη της για το μωρό. Αν πάθαινε κάτι, έστω ελάχιστο δε θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό της.
Τώρα ήταν πάλι κοντά της η Τζέιν, ο Αντόν και η Ιζαμπέλ.
-Με συγχωρείς ξαδερφούλα αλλά εγώ θα φύγω, πρέπει να κοιμηθώ γιατί έχω δουλειά αύριο το πρωί, είπε η Τζέιν και την φίλησε στο μάγουλο.
-Εγώ θα μείνω, είπε η Ιζαμπέλ.
-Ω Ιζαμπέλ, δεν χρειάζεται. Πήγαινε, πρέπει να ξεκουράζεσαι στην κατάστασή σου, εγώ θα είμαι εντάξει, αλήθεια το λέω.
-Καλά… τότε θα γυρίσω στη μαμά. Δεν έκανα καλά που την άφησα τόσες μέρες μόνη.
-Κορίτσια θα σας πετάξω εγώ και μετά θα γυρίσω να κάνω παρέα στην Σίντνεϊ Ρόουζ. Μόνο πέσμου πού μένεις Ιζαμπέλ.
-Α όχι, δεν χρειάζεται να κάνεις τόσο κόπο Αντόν. Μένω αυτό το βράδυ στην Τζέιν και πάω αύριο στη μαμά.
-Δεν είναι κόπος, μόνο πέσμου εσύ τι θέλεις.
Η Ιζαμπέλ επέμεινε. «Αν ο Αντόν και η Τζέιν μείνουν μόνοι στο διαμέρισμά της… και φουντώσει το παλιό πάθος; Και μετά αυτός δεν παντρευτεί την Ρόουζ; Όχι, όχι, ο Αντόν ΠΡΕΠΕΙ να παντρευτεί την Ρόουζ!». Τέτοιες ανησυχίες έπιαναν την Ιζαμπέλ συχνά και επίσης συχνά αναγνώριζε πως δεν είχαν καμιά λογική. Αλλά δεν κατόρθωνε ποτέ να τις διώξει απ’ το μυαλό της.

***************************************************************************
Κόντευαν μεσάνυχτα αλά το μόνο σίγουρο ήταν πως κανείς εκτός από το υπηρετικό προσωπικό και τον μικρό Άντονι δεν κοιμόταν στην έπαυλη των Άρντλεϊ . Η Ελρόι είχε ξαπλώσει αμίλητη δίπλα στον σύζυγό της. Για εκείνη η κόρη της πρόωρα χαμένης της αδερφής ήταν η κόρη που πάντα ήθελε να έχει. Πανέμορφη, τυπική, με κλίση στις τέχνες, καλούς τρόπους, χωρίς τον παρορμητισμό και τα απότομα ξεσπάσματα του Αντόν, οι όποιες μικρές της επαναστάσεις μπορούσαν να συγχωρεθούν. Παντρεύτηκε έναν νέο της τάξεώς της και γέννησε τον Άντονι, ένα πανέμορφο κατάξανθο αγοράκι με γαλανά μάτια που έμοιαζε στην ίδια αλλά και στον αδερφό της τον Άλμπερτ.
Και τον Άλμπερτ λάτρευε η Ελρόι. Παρότι ήταν αρκετά ήσυχος, από τον τρόπο που εκδήλωνε σκέψεις και συναισθήματα ορισμένες φορές, καταλάβαινε την αρχηγική του φύση. Αυτό της άρεσε γιατί της θύμιζε τον εαυτό της.
Αυτό που ξεχνούσε ήταν πως ο Άλμπερτ ήταν ακόμα παιδί – ένα έρημο παιδί που είχε χάσει νωρίς τους γονείς του και τώρα πενθούσε για την μεγάλη του αδερφή. Ένα παιδί που την είδε το πρωί με κατάπληξη να τον σφίγγει πάνω της γιατί εκείνη δεν ήταν καθόλου διαχυτική. Ένα παιδί που προσπαθούσε να κλαίει χωρίς να ακούγεται γιατί σε μια κούνια στο ίδιο δωμάτιο κοιμόταν ο μικρός Άντονι. Με τα λευκά του μαγουλάκια και την έκφραση απόλυτης γαλήνης στο πρόσωπο έμοιαζε με αγγελουδάκι.  Σκούπισε τα δάκρυά του και ήταν έτοιμος να γυρίσει στο κρεβάτι του γιατί νόμισε πως το μικρό τον κατάλαβε. Το τετράχρονο άνοιξε τα μάτια και του είπε δυνατά:
-Είδα στον ύπνο μου την μαμά!
-Και πώς είναι η μαμά;
-Όμορφη, είναι όμορφη όπως πάντα.
-Τότε κοιμήσου μήπως και την ξαναδείς.
-Άλμπερτ, εσύ μου τ’ ορκίζεσαι πως δε θα φύγεις ποτέ;
-Στ’ ορκίζομαι Άντονι.
Εκείνη την στιγμή, μερικά δωμάτια μακριά, ο αμίλητος Λουκ πετάχτηκε από το διπλό κρεβάτι.
-Γιατί σηκώθηκες; ρώτησε η Ελρόι.
-Πρέπει να βρω τον Αντόν. Δεν είναι δυνατόν να πέθανε η Ρόζμαρι κι αυτός να το αγνοεί!

9. Ο Αντόν στο σκοτάδι.

Λοιπόν πού νόμιζε ότι πάει; Τι πίστευε ότι θα καταφέρει; Η Ελρόι είχε τους κατασκόπους της, εκείνη θα ήξερε την διεύθυνση του Αντόν. Εκείνος σήκωσε μέχρι και την Λούπε απ’ το κρεβάτι της αλλά η μόνη πληροφορία που μπόρεσε ν’ αποσπάσει ήταν το όνομα της συνοικίας που έμενε πια ο γιος τους.
Περπατούσε σαν μεθυσμένος κάτω απ’ τα φώτα που διασπούσαν το πυκνό σκοτάδι χωρίς να ελπίζει σε τίποτα ουσιαστικά, ούτε σ’ ένα θαύμα, στο θαύμα που δεν έγινε. Ήταν απίθανο να τον βρει σ’ αυτή την μεγάλη πόλη, που και ο πιο απόμερος δρόμος της ήταν επίσης μεγάλος με εκατοντάδες ανθρώπους να μένουν και να τον διασχίζουν.
Ήταν μέσα Οκτώβρη, έκανε κρύο και είχε αρχίσει να βρέχει. Έβρεχε όλο και πιο δυνατά. Δεν τον ένοιαζε.
Η αδυναμία στην Ρόζμαρι ήταν ένα από τα ελάχιστα κοινά που είχε με την σύζυγό του. Μικρή την έπαιζε στα πόδια του, της έλεγε τραγουδάκια, της χάιδευε τα μαλλιά, της αγόραζε κούκλες και σοκολάτες, την είχε σαν αληθινή κόρη του. Σαν μεγάλωσε επαινούσε τα τριαντάφυλλά της, χάρηκε με τον γάμο της, αγάπησε τον γιο της σαν «δυο φορές παιδί του». Γιατί να την πάρει ο Θεός τόσο νέα, τόσο όμορφη, τόσο καλή; Δεν τον ένοιαζε αλλά έπρεπε να γυρίσει, να βγάλει τα βρεγμένα ρούχα, να θαφτεί κάτω απ’ το σεντόνι, την κουβέρτα και το στρώμα, να πεθάνει δίπλα στην Ελρόι. Αυτός έπρεπε να είχε πεθάνει. Ήταν μεγάλος και μόνο η Ρόζμαρι και ο Αντόν του έδιναν κίνητρο στην ζωή. Γιατί να φύγει η Ρόζμαρι; Ήταν τόσο άδικο.

***************************************************************************
Η Σίντνεϊ Ρόουζ άνοιξε τα μάτια και μετά τον διακόπτη του αμπαζούρ δίπλα της. Ο Αντόν ήταν όρθιος και δε φαινόταν να νυστάζει καθόλου.
-Αγάπη μου… γιατί δεν κοιμάσαι;
-Δεν ξέρω, δε με πιάνει ύπνος τελευταία… Έλα, κοιμήσου εσύ τριανταφυλλάκι μου, δεν ήταν μικρό το σοκ που έπαθες.
-Αχ εγώ φταίω που ταλαιπωρήσε Αντόν. Έλα ξάπλωσε δίπλα μου, το ξέρω δεν είναι πολύ βολικά αλλά…
-Δεν ταλαιπωρούμε και φυσικά δεν φταις εσύ μωρό μου. Να σου πω…
-Σε ακούω αγάπη μου.
-Έχω κάποιες μέρες να δω την οικογένειά μου και είναι περίεργο… αλλά έχω μια αίσθηση… πώς να το εξηγήσω… περίεργη. Νιώθω πως κάτι συμβαίνει, το ξέρω πως είναι παράλογο…
-Αχ Αντόν, φυσικό είναι. Είναι η οικογένειά σου, δεν πειράζει να παραδεχτείς ότι σου λείπουν. Είσαι τόσο καλός αλλά και τόσο εγωιστής!

***************************************************************************
-Ο Άλμπερτ που ήταν αδερφός της Ρόζμαρι κρατά μια πιο αξιοπρεπή στάση. Για να μην πω πως ούτε ο μικρός Άντονι θα έκανε έτσι, ήταν τα πρώτα λόγια της Ελρόι στον μουσκεμένο σύζυγό της.
Ο Λουκ έβγαζε τα βαριά από το νερό ρούχα του.
-Ο Αντόν πρέπει να το μάθει, είπε με βραχνή φωνή.
-Φυσικά, θα ήταν σκάνδαλο να μην παραστεί στην κηδεία, απάντησε η γυναίκα, πάντα ανέκφραστη.
-Η κηδεία είναι αύριο…
-Μεθαύριο για να ειδοποιηθεί ο Αντόν.
Ο Λουκ έπεσε στο κρεβάτι χωρίς να ρωτήσει τίποτα.

***************************************************************************
Το επόμενο πρωί κράτησε την ευχάριστη μυρωδιά της νυχτερινής βροχής αλλά έβγαλε ήλιο.
Η Τζέιν πήγε στο ανθοπωλείο για να δικαιολογήσει την απουσία της ξαδέρφης της. ο κύριος Γκίλμπερτ που είχε μάθει για το ατύχημα που είχε συμβεί δυο δρόμους μακριά απ’ το μαγαζί του όχι μόνο έδειξε κατανόηση αλλά θέλησε να μάθει πού βρισκόταν η Σίντνεϊ Ρόουζ για να της στείλει μερικές ζέρμπερες.
Η Ιζαμπέλ μάζεψε τα λιγοστά πράγματά της και το μεσημέρι γύρισε στην κυρία Τζόαν που την υποδέχτηκε με μεγάλη συγκίνηση.
Ένας άγνωστος άνδρας χτύπησε την πόρτα του Αντόν.
-Ψάχνετε τον κύριο Άρντλεϊ; ρώτησε μια γηραιά κυρία.
-Μάλιστα. Μήπως ξέρετε πότε θα γυρίσει;
-Δύσκολα θα τον βρείτε. Η αρραβωνιαστικιά του, μια ξανθούλα με φουντωτά μαλλιά, Σίντνεϊ Ρόουζ Σκοτ νομίζω την λένε, δεν είμαι και σίγουρη, είχε ένα ατύχημα και της κάνει παρέα στο νοσοκομείο. Αρραβωνιαστικιά του λέει αλλά εγώ δεν είδα δαχτυλίδι, τέλος πάντων.
-Μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε σε ποιο νοσοκομείο αναφέρεστε; Πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα, καταλαβαίνετε.
-Ναι φυσικά, θα σας πω… αν και δεν είμαι σίγουρη… Μήπως θέλετε ν’ αφήσετε κάποιο μήνυμα στον κύριο Αντόν να του το μεταφέρω εγώ;
Ο άγνωστος κύριος κοίταξε την γριούλα. Θα είχε περάσει τα ογδόντα, ήταν μικροσκοπική, αδύνατη σαν υποσιτισμένη και καμπούριαζε όπως στηριζόταν με όλο της το βάρος στο μπαστουνάκι. Μόνο τα μάτια της και η ομιλία πρόδιδαν ότι μέσα της είχε αρκετή ζωή. Ήταν μια χρήσιμη γνωριμία και θα είχε μόνο όφελος αν τα πήγαινε καλά μαζί της.
-Δυστυχώς αφορά κάτι πολύ δυσάρεστο. Πέθανε η ξαδέρφη του η Ρόζμαρι. Γι αυτό θα προτιμούσα να το μάθει από μένα.
-Μια στιγμή… Μήπως η ξαδέρφη του ήταν… η Ρόζμαρι Άρντλεϊ; Γιατί διάβασα σήμερα για τον θάνατό της στα κοσμικά. Κρίμα το κορίτσι…
-Ο Αντόν δεν διαβάζει τα κοσμικά, κυρία;
-Άγκαθα Ρόμπινσον. Περάστε να σας κεράσω καφεδάκι τώρα που γνωριστήκαμε…

***************************************************************************
Ο Λεάντρο πέτυχε την Τζέιν καθώς ετοιμαζόταν να μπει στο διαμέρισμά της. Όπως ήταν αναμενόμενο την ρώτησε για την Ιζαμπέλ.
-Η Ιζαμπέλ δεν μένει πια εδώ, πήγε στη μάνα της.
-Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, είπε εκείνος νευρικός αλλά και φανερά δυσαρεστημένος που δε θα την έβλεπε. Νομίζω πως αυτή η κυρία… δε θα χαιρόταν να με δει αν ήταν εδώ.
-Αυτή η κυρία θα έπρεπε να είχε υπάρξει απείρως πιο αυστηρή και σκληρή μαζί σου. Δεν ξέρεις πως είναι να βλέπω την Ιζαμπέλ κομμάτια, ενώ για σένα αυτό που θα πει ο κόσμος όταν το μάθει θα είναι πως ένας κύριος είχε μια περιπετειούλα.
-Δεν… Όχι, το καταλαβαίνω αυτό που λες… Αλλά αφού δεν είναι εδώ η Ιζαμπέλ θα σε παρακαλούσα να της δώσεςι αυτό.
Η Τζέιν με το θάρρος που της έδινε η φιλία τους άνοιξε τον φάκελο. Έμεινε έκπληκτη. Ο Λεάντρο μπορεί να μην στερούσε τίποτα από την οικογένειά του αλλά δεν του άρεσε να ξοδεύει και μάλιστα τόσα πολλά.
-Είναι για την κόρη μου, είπε βλέποντας την αντίδρασή της. Και για την Μπέλα βέβαια. Είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω.
-Και που το ξέρεις πως θα είναι κορίτσι;
-Δεν το ξέρω… Αλλά τα κοριτσάκια είναι πιο χαριτωμένα, δεν συμφωνείς;

***************************************************************************
Αφού ξεγλίστρησε από την ανάκριση της κυρίας Άγκαθα ο άνδρας εμφανίστηκε στο δωμάτιο του νοσοκομείου.
-Αντόν;
-Παρακαλώ;
-Μη μου πεις ότι δε με θυμάσαι.
Ο Αντόν σώπασε για λίγο, παρατήρησε το γωνιώδες πρόσωπο κάτω απ’ τα μαύρα γυαλιά και θυμήθηκε. Τον Στηβ Παουελ τον είχε δει ελάχιστες φορές και πάντα του προκαλούσε αντιπάθεια. Ή καλύτερα έβρισκε γελοίο το μυστήριο που ακούσια ή εκούσια ανέδιδε η παρουσία του.
-Ναι φυσικά σε θυμάμαι.
-Θα έρθεις λίγο μαζί μου, είναι κάτι που πρέπει να μάθεις. Χαίρετε δεσποινίς.
Βρέθηκαν στον διάδρομο.
-Καλύτερα να κάτσεις.
-Μπορώ να σ’ ακούσω κι έτσι.
-Αντόν λυπάμαι… η Ρόζμαρι… έφυγε… απ’ την ζωή.
-Λες ψέματα! φώναξε ο Αντόν. Η Ρόζμαρι ούτε άρρωστη ήταν, ούτε υπήρχε κανένας λόγος να πεθάνει. Δεν ξέρω ποιος σ’ έβαλε να μου πεις αυτές τις ανοησίες και για ποιον σκοπό αλλά ξεκουμπίσου τώρα. Δε θα χάσω τον χρόνο μου με τέτοιες βλακείες.
-Το ξέρεις πως κανένας δε θα έπαιζε με κάτι τέτοιο.
Ο Αντόν κατέρρευσε στους πάγκους του διαδρόμου. Θυμήθηκε το προαίσθημα. Ποτέ του δεν είχε ούτε πίστευε σε προαισθήματα αλλά να που επαληθεύτηκε. Η Ρόζμαρι… μα πώς;
-Λοίμωξη του αναπνευστικού, απάντησε ο άνδρας λες και μάντεψε την σκέψη του. Φαινόταν να ξεπερνά την πνευμονία αλλά υπήρξαν επιπλοκές. Δυστυχώς.
-Ήταν κοριτσάκι…
-Τα συλληπητήριά μου. Η κηδεία είναι αύριο στις δώδεκα.
Ο Αντόν ξέσπασε σε κλάματα. Μετά σκούπισε τα μάτια του, προσπάθησε να δείχνει ήρεμος και ψύχραιμος για την Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Αγάπη μου προέκυψε κάτι και θα τα πούμε αύριο. Μην ανησυχείς όλα είναι υπό έλεγχο, της είπε και την φίλησε στο μάγουλο που ήταν τρυφερό και ροδαλό σα μωρού.

***************************************************************************
Ο κύριος Ράγκαν είχε μόλις προβάρει το μαύρο του κοστούμι. Η κυρία Ράγκαν ήταν έξαλλη. Περίμενε η γέννηση του μωρού της να ήταν το κύριο θέμα του κύκλου τους και ο θάνατος της Ρόζμαρι ανέτρεπε τα πάντα.
-Τώρα έπρεπε να πεθάνει κι αυτή!
Ο κύριος Ράγκαν προτιμούσε ν’ αποδώσει την συμπεριφορά της στην εγκυμοσύνη.
-Είμαι σίγουρος πως δεν το έκανε επίτηδες καλή μου.
-Αχ Ρίτσαρντ, εσύ κι οι ειρωνείες σου…
Την πλησίασε και της έπιασε το χέρι.
-Άκου Σάρα. Αν δεν είσαι έτοιμη θα ήταν καλύτερα να μην πας στην κηδεία. Στην κατάστασή σου… ο κόσμος θα καταλάβει. Ο Άλμπερτ μάλιστα έπεισε την Ελρόι να μην είναι εκεί και ο μικρός Άντονι, πιστεύει ότι η όλη ατμόσφαιρα δε θα του κάνει καλό.
-Φαντάσου υπάρχει κάποιος που μπορεί να πείσει για κάτι την Ελρόι! Αυτό το μυξιάρικο ο Άλμπερτ.
-Αυτό το μυξιάρικο όταν φύγει ο Λουκ θα γίνει ο αρχηγός της οικογένειας.
«Και τότε θα εκλιπαρείς την εύνοιά του « είπε από μέσα του ο Ρίτσαρντ γνωρίζοντας τον χαρακτήρα της γυναίκας του.
-Αυτό το μουρόχαυλο, ο ξανθομπάμπουρας, αν είναι δυνατόν… Αν υπήρχε δικαιοσύνη αρχηγός θα γινόταν το δικό μας παιδί, θα είναι σίγουρα μια ηγετική φυσιογνωμία.
«Ναι, ένας ο Μέγας Ναπολέων κι ένας ο Νηλ Ράγκαν».
-Δεν είναι όμως πολύ περίεργο που η Ελρόι αγαπά τόσο αυτό το χαζό; Είναι άρρωστη αυτή η αγάπη, αν ήμουν διεστραμμένη και καχύποπτη θα έλεγα… Θου κύριε φυλακήν τω στόματί μου!

***************************************************************************
Όλοι με τον τρόπο τους διασκέδαζαν. Τελειώνοντας το νούμερό της η Τζέιν πρόσεξε τον μοναδικό θαμώνα στο βάθος που δεν διασκέδαζε. Τον πλησίασε αποκρούοντας με κινήσεις καράτε τα αγγίγματα των πελατών καθώς κι εκείνος ερχόταν προς το μέρος της.
-Αντόν;!
Κλείστηκαν στο καμαρίνι της για να μπορέσουν να μιλήσουν. Έξω απ’ αυτό η μουσική ήταν πολύ δυνατή.
-Είσαι ο μόνος άνθρωπος που έχω εδώ Τζέιν, δεν είχα πού αλλού να πάω, πρέπει με κάποιον να μιλήσω.
-Θα είμαι εδώ πάντα για να σε ακούω Αντόν, πες μου…
-Πέθανε η Ρόζμαρι! Γιατί να πεθάνει η Ρόζμαρι; Ήταν τόσο νέα, τόσο ευτυχισμένη με τον άνδρα της, είχανε κι ένα παιδάκι… Τώρα το παιδάκι είναι ορφανό.
Η Τζέιν τον κοίταξε με το βλέμμα «ποια στο καλό είναι αυτή;»
-Καταλαβαίνω πως την αγαπούσες πολύ…
-Η Ρόζμαρι ήταν ξαδέρφη μου… Δε σου είχα μιλήσει; Για πολλά δεν είχαμε μιλήσει εμείς οι δύο.
Σ’ αυτό ο Αντόν είχε δίκιο. Η σχέση τους είχε πάθος, ζήλιες, σκηνές, περιπάτους αγκαλιά αλλά ποτέ βαθύτερες εξομολογήσεις, συζητήσεις για τα παιδικά τραύματα ή συγγενεις… Ήταν καθώς φαίνεται η Ρόζμαρι τόσο σημαντική για εκείνον κι όμως δε θυμόταν να της την είχε αναφέρει. Βλέποντάς τον για πρώτη φορά να κλαίει, για πρώτη φορά τόσο αδύναμο η Τζέιν ένιωσε τρυφερότητα.
-Η Σίντνεϊ Ρόουζ την γνώριζε… Όχι πως κάνανε παρέα αλλά αν το μάθει θα στενοχωρηθεί, δε θα της κάνει καλό.
-Όχι, πρέπει να της το πεις, φαντάσου τι μπορεί να βάλει με το μυαλό της…
-Όλα πάνε πολύ άσχημα, δεν έχω δουλειά, πέθανε η Ρόζμαρι, η Σίντνεϊ Ρόουζ κόντεψε να πεθάνει… Τίποτα δεν αξίζει στην ζωή.
-Έλα ξέσπασε… καταλαβαίνω πως τώρα είσαι ταραγμένος. Όταν συνέλθεις…
-Ούτε η οικογένειά μου αξίζει. Ούτε ο κόσμος… ναι ο κόσμος είναι έτσι κι αλλιώς κακός. Θέλω μόνο να πεθάνω.
-Αντόν! Σκέψου την Σίντνεϊ και το παιδί.
-Το παιδί ήρθε την πιο ακατάλληλη ώρα.
Ο Αντόν συνέχισε να κλαίει με αναφιλητά.

10. Μια τσουκνίδα στον ροδόκηπο.

Ήταν μια ήσυχη προτεσταντική κηδεία. Ο κύριος Λουκ είπε στον Αντόν «χαίρομαι που σε βλέπω» κι ας μην ταίριαζαν τα λόγια στην περίσταση κι εκείνος ήρεμα του άπλωσε το χέρι.
Αφού τελείωσε η τελετή η Ελρόι με τον σύζυγό της και τον Άλμπερτ θα γυρνούσαν στην έπαυλη, οι παρευρισκόμενοι θα συνέχιζαν το κουτσομπολιό και ο χήρος της Ρόζμαρι με τον Αντόν θ’ απομονώνονταν κάπου για να συνεχίζουν τον θρήνο τους.
Ο σοφέρ άφησε το ζευγάρι και τον ξανθό νεαρό λίγα μέτρο έξω απ’ την πόρτα και ο Άλμπερτ δεν άργησε να προσέξει το σκυλί που τους ακολουθούσε. Ήταν αδύνατο, αδέσποτο και καθόλου εντυπωσιακό αλλά γύρισε να το χαϊδέψει.
-Νομίζω με συμπάθησε.
-Άλμπερτ! Δεν βλέπεις ότι είναι άρρωστο;
-Άρρωστο; Μπα, λίγο νεράκι και λίγο φαγάκι θέλει και θα γίνει πολύ δυνατό, απεφάνθη ο ανιψιός με ύφος ειδικού.
-Άφησέ το σε παρακαλώ.
-Θέλεις να σε αφήσω φιλαράκο; Όχι, δε θέλει. Φρεντ… αυτό το όνομα του πάει. Θεία να πάρω τον Φρεντ σπίτι;
Η Ελρόι βλέποντας το όμορφο χαμόγελο του Άλμπερτ υποχώρησε.
-Να ξέρεις πως δεν έχω καμιά όρεξη και καμιά υποχρέωση να φροντίζω τα σαφρακιασμένα σου ζώα. Αφού τον θες και η ευθύνη είναι όλη δική σου.
-Φυσικά, θα τον αναλάβω μετά χαράς.
-Μόνο μην κάνεις σαν παιδί και μου πεις μετά ότι τον βαρέθηκες. Είσαι μεγάλος πια Άλμπερτ.

***************************************************************************
Ο κύριος Ράγκαν κουρασμένος πέταξε το σακάκι του στην καρέκλα του υπνοδωματίου όπου συνήθως η κυρία Ράγκαν καθόταν για να φτιάξει το μακιγιάζ της.
-Μετά θα το μαζεύω εγώ, γκρίνιαξε η Σάρα κάτω απ’ το βαρύ στρώμα παρόλο που αυτό δεν ήταν αλήθεια. Δεν με σκέφτεσαι καθόλου.
-Φυσικά και σε σκέφτομαι αγάπη μου αλλά ήταν μια δύσκολη μέρα. Ο θάνατος ενός κοριτσιού, τι θλιβερό…
-Λοιπόν, άκουσες τίποτα ενδιαφέρον;
-Όχι, τίποτα. Όλοι ήταν σκυθρωποί. Αυτόν τον μικρό τον Άλμπερτ δεν άντεχα να τον βλέπω. Πρώτα οι γονείς του, μετά η αδερφή του…
-Δεν έγινε τίποτα δηλαδή; επέμεινε η κυρία Ράγκαν που είχε φαντασιωθεί να πήγαινε και να την έπιαναν οι πόνοι στην κηδεία. Αυτό θα ήταν για όλους συνταραχτικό αλλά δεν έλεγε να ελευθερωθεί.
-Τίποτα…

***************************************************************************
Τις επόμενες μέρες η Σίντνεϊ Ρόουζ πήρε εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο, αν και εκείνη η μελαχρινή νοσοκόμα με την γαμψή μύτη δε φαινόταν καθόλου πρόθυμη να της το δώσει. «Τελικά με συμπάθησε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε» αστειευόταν η κοπέλα. Ξανάρχισε να εργάζεται στο ανθοπωλείο όπου ο κύριος Γκίλμπερτ και οι δυο ακόμα γυναίκες υπάλληλοι την πρόσεχαν σαν τα μάτια τους.
Αυτός που δεν συνερχόταν με τίποτα ήταν ο Αντόν. Με τα χίλια ζόρια έβγαινε απ’ το διαμέρισμά του, ούτε άνοιγε τα παράθυρα, ούτε ετοίμαζε φαγητό, άρχισε πάλι το κάπνισμα που είχε κόψει εδώ και πολλά χρόνια και όλη μέρα έκλαιγε. Η Σίντνεϊ Ρόουζ τον δικαιολογούσε:
-Φαντάσου πόσο δύσκολο είναι για εκείνον Τζέιν. Εδώ εγώ μούδιασα όταν το άκουσα. Όταν είδα για πρώτη φορά την Ρόζμαρι, με τα μαλλιά που έφταναν μέχρι τη μέση είπα «ω μια νεράιδα!». Τόσο όμορφη ήταν. Δεν ερχόταν συχνά στην έπαυλη αλλά ο Αντόν πήγαινε και την έβλεπε τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα, ήταν πολύ δεμένοι.
-Μακάρι να έχεις δίκιο ξαδερφούλα. Αλλά έχω δει κι άλλους ανθρώπους να πενθούν. Φοβάμαι πως είναι κάτι πιο βαρύ, ελπίζω μόνο να είναι ιδέα μου.
Η Τζέιν πήγαινε να τον επισκεφθεί και του έλεγε:
-Η κοιλιά της Σϊντνεϊ σε λίγο θα φαίνεται.
-Τι θες να κάνω;
-Πρέπει να παντρευτείτε, πολύ το καθυστέρησες.
-Για γάμους είμαστε τώρα;
-Αντόν καταλαβαίνω ότι πονάς αλλά πρέπει να σκεφτείς την Σίντνεϊ, αυτή δεν φταίει σε τίποτα. Αυτό το παιδί που θα γεννηθεί, το δικό σου παιδί, θα πρέπει να έχει ένα όνομα.
Ήθελε να τον κινητοποιήσει αλλά τις περισσότερες φορές εκείνος έμοιαζε να μην αντιλαμβάνεται τα εξωτερικά ερεθίσματα.

***************************************************************************
Μετά τον θάνατο της αδερφής του ο Άλμπερτ μετακόμισε μόνιμα στην έπαυλη. Η Ελρόι και ο Λουκ τον δέχτηκαν στην θέση του γιου τους που δεν ήλπιζαν πως θα γυρνούσε. Μαζί του μετακόμισαν εκτός απ’ τον Φρεντ, η Λουίζα μια μικρή άσπρη γάτα και ο Γκάρυ η γιγάντια χελώνα. Η θεία τους δέχτηκε αδιαμαρτύρητα παρόλο που αντιπαθούσε τα ζώα. Αν οι μεγάλοι ψυχίατροι τύχαινε να την γνωρίσουν, εκτός από το Οιδιπόδειο και το σύνδρομο της Ηλέκτρας θα μιλούσαν και για το Ελροϊκό σύνδρομο θείας-ανιψιού. Ο Άλμπερτ με τόση λύπη μέσα του άργησε να καταλάβει την καταπίεση και την υπερπροστατευτικότητά της.
-Θα ήταν καλύτερα να μην πηγαίνει στο σχολείο και να του φέρουμε δάσκαλο εδώ, έλεγε στον θείο Λουκ.
-Άσε τον να βγαίνει, καλό θα του κάνει, να βλέπει κανέναν φίλο, κανένα κοριτσάκι…
Κοριτσάκι; Η ιδέα και μόνο σήκωνε σούζα τις τρίχες της Ελρόι. Μπορεί στο σχολείο που φοιτούσε ο Άλμπερτ να μην υπήρχαν μαθήτριες «ταπεινής» καταγωγής όμως κάθε κοριτσάκι ήταν για εκείνη εν δυνάμει επικίνδυνο για τον ανιψιό της.
-Είναι μικρός για τέτοια.
-Μικρός; Σώπα καημένη (ο Λουκ πια δεν πρόσεχε την γλώσσα του μπροστά της), λες και δεν έχεις δει πως τον κοιτούν τα κορίτσια.
-Είναι που αφήνει χαίτη και τον φαντάζονται σαν ιππότη κάποιου περασμένου αιώνα. Πρέπει επιτέλους να κουρευτεί.
-Εμένα μου αρέσουν αυτά τα μαλλιά.
Τα χάιδευε κάθε πρωί πριν φύγει για την δουλειά. Ο ανιψιός του τον έβλεπε λίγο σαν τον πατέρα που δεν είχε ποτέ σ’ ένα σπίτι στο οποίο δύσκολα επικοινωνούσε με κάποιον. Οι υπηρέτες ήταν μεγάλοι και στρυφνοί σαν την Ελρόι και μόνο με την Λούπε του άρεσε να κάθεται κρυφά κανένα βράδυ στην κουζίνα να την ακούει να του διηγείται ιστορίες απ’ το Μεξικό. Εκείνες τις νύχτες πριν κοιμηθεί εμπλούτιζε αυτά που είχε ακούσει με φανταστικές περιπέτειες και ονειρευόταν μια μεγάλη φυγή. Στο Μεξικό… Ή αλλού.

***************************************************************************
Την τελευταία μέρα του Οκτωβρίου η Σάρα Ράγκαν έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι. Ήθελε αγοράκι αλλά το δέχτηκε με μεγάλη ευχαρίστηση. Θα το ονόμαζε Ελίζα από κάποια Αυστριακή πριγκίπισσα για την οποία κάποτε είχε διαβάσει. Ονειρευόταν το παιδί της τουλάχιστον πριγκίπισσα.
Ο κύριος Ράγκαν ήταν ευτυχισμένος που έγινε πατέρας. Από την ανακοίνωση της εγκυμοσύνης είχε νιώσει ανακούφιση. Για τέσσερα ολόκληρα χρόνια η γυναίκα του τον κατηγορούσε που δεν έπιανε παιδί. Έφταιγε η ηλικία του, έφταιγε που δεν της έδινε την σημασία που έπρεπε, όλα έφταιγαν για την κυρία Ράγκαν.
Το μωρό λοιπόν έφερε χαρά στο ζευγάρι αλλά και δυστυχία στους υπηρέτες. Δεν ήταν ότι έκλαιγε, αυτός είναι ο τρόπος των μωρών να εκφραστούν, έκλαιγε ακόμα κι όταν το είχαν αγκαλιά και ήταν χορτάτο, καθαρό, χωρίς καμιά ενόχληση (πόνους κ.λπ.). Επιτέλους τι ήθελε; «Έμοιασε στην μάνα της» ψιθύριζαν μεταξύ τους κάποιοι υπηρέτες.
Ένα πρωινό η Σάρα έντυσε την μικρή Ελίζα με το πιο ακριβό φορεματάκι που είχε αγοράσει και ανταπέδωσε την επίσκεψη που της είχαν κάνει η Ελρόι και ο Λουκ Άρντλεϊ. Είδαν τον Άλμπερτ στον κήπο ν’ ακουμπάει με τα μακριά του δάχτυλα τα ροδοπέταλα σα να τα χάιδευε.
-Αυτό το παιδί είναι ζαβό, μουρμούρισε στον σύζυγό της, όμως ο μικρός τους χαιρέτησε, τους χαμογέλασε και φώναξε τους θείους του.
-Να πάρω την ξαδερφούλα μου;
-Φυσικά παιδί μου, να προσέχεις μόνο, είπε η Σάρα.
-Δεν υπάρχει φόβος με τον Άλμπερτ είναι καλός σε όλα, βεβαίωσε ο Λουκ.
-Όχι σε όλα, οι βαθμοί του στο σχολείο έχουν πέσει πολύ, γκρίνιαξε η Ελρόι.
Ο Άλμπερτ πήγε την Ελίζα στον προστατευμένο ροδόκηπο. Κάποια λουλούδια κρατούσαν ακόμα τα’ ανοιξιάτικα χρώματά τους και πίστευε πως θα άρεσαν στο μωρό. Παραξενεύτηκε καθώς την παρατηρούσε, ήταν το μοναδικό μωρό που δεν έβρισκε όμορφο. Τότε ένοιωσε ένα δάγκωμα στο δάχτυλό που προσέγγιζε τα χειλάκια της. Ήταν δυνατόν; Ήταν πολύ μωρό, δεν είχε ακόμα δόντια. Θα ήταν κανένα έντομο που δεν πρόσεξε αλλά έβγαλε την μικρή Ελίζα «μικρή τσουκνίδα». Η Σάρα Ράγκαν τον μίσησε γι αυτό.

11. Νοσταλγία για τα περασμένα.

Μαζεμένος στο παγκάκι του πάρκου έδειχνε χλωμός λες και ο καθαρός αέρας τον αρρώσταινε. Είχε κάνει μπάνιο μετά από μέρες και το σκούρο μαλλί του φαινόταν να είναι το μοναδικό γερό και δυνατό πράγμα πάνω του. Το βλέμμα του πρόδιδε εσωτερική θολούρα ενώ και τα μεγάλα ανδρικά χέρια του τώρα έπεφταν στο ξύλο σαν χέρια μαριονέτας. Η μυρωδιά του σαπουνιού δεν είχε σβήσει μια άλλη μυρωδιά.
-Αυτή η μυρωδιά δεν αρέσει καθόλου στο μωρό, τον μάλωσε τρυφερά η Σίντνεϊ Ρόουζ. Ούτε και σε μένα, πρόσθεσε σοβαρά. Και πρώτη φορά μιλούσε τόσο σοβαρά.
-Θα προσπαθήσω να το κόψω.
Η φωνή του ήταν σα να έβγαινε από το βάθος του λάρυγγα.
-Πες μου κάτι Αντόν. Μήπως φταίω κι εγώ που αισθάνεσαι έτσι; Μήπως δεν ήθελες τώρα αυτό το μωρό; Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς αν θέλουμε η σχέση μας να συνεχιστεί για πολύ.
-Εσύ δεν φταις σε τίποτα, ούτε το παιδί, επανέλαβε τα λόγια της Τζέιν ο Αντόν.
-Μ’ αγαπάς;
-Σ’ αγαπώ. Και τους δυο σας αγαπώ.
Ακολούθησε παύση, σαν για ν’ ακούσουν τον αέρα που περνούσε μέσα απ’ τα κλαδιά των δέντρων.
-Αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν σου έχω πει. Ούτε της Τζέιν αλλά ούτε και σε σένα.
-Μα γιατί θα έπρεπε να μιλήσεις στην Τζέιν; Αφού δεν την γνωρίζεις τόσο καλά.
-Την είχα δει κάποιες φορές πριν εμείς κάνουμε σχέση, απάντησε ο Αντόν με κόπο.
-Αν θες κάτι να μου πεις εγώ θα σε ακούσω αγάπη μου. Και θα σε καταλάβω όσο σοβαρό κι αν είναι.
Ο άνδρας κοίταξε μπροστά του αλλά ήταν σα να μην έβλεπε τίποτα.
-Φαίνεται ότι θα βρέξει πάλι.
-Θες να πάμε στο καφέ; Να πάρουμε και κέικ σοκολάτα; Μου φαίνεται ότι και πάλι δεν έχεις φάει τίποτα.
-Όχι δεν έχω όρεξη Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Εντάξει. Και που βγήκες έξω μαζί μου ήταν ένα βήμα. Από ένα βήμα αρχίζουν όλα.

***************************************************************************
Τώρα το μωρό ήταν χαρούμενο και ήσυχο. Η μητέρα του το πήρε αγκαλιά για στρατούλα μέσα στο σαλόνι. Στις βόλτες τους έξω απ’ το σπίτι ήταν πολύ προσεχτική.
Η νταντά σήκωσε το τηλέφωνο.
-Είναι για σας κυρία.
Η Έλινορ φρόντισε ο μικρός Τέρρυ να είναι ασφαλής στα χέρια της και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο πριν απαντήσει.
-Έχει γίνει ένας κούκλος Μπέρτα, τι λες; Παρακαλώ; Έρικα, τι έκπληξη! Ναι, φυσικά και θέλω να βρεθούμε… Έλα, μεγάλη σταρ, τα παραλές… Τα κορίτσια σου τι κάνουν; Με τον Δούκα… ήταν ένα φλερτ που δεν ευοδώθηκε. Ναι, αλήθεια, θα παντρευτεί άλλη. Μα γιατί επιμένεις… Ναι, αυτό είναι μια πολύ καλή ιδέα.

***************************************************************************
Ο Άλεκ αποδέχτηκε παραξενεμένος την πρόσκληση της Τζέιν. Εδώ και πολύ καιρό δεν επιθυμούσε άνθρωπο στο καμαρίνι της, ήθελε μόνο να φτιάχνεται και να φεύγει. Το μαγαζί έκλεινε σε λίγο, αποχωρούσαν και οι τελευταίοι μεθυσμένοι. Η μοσική μόλις σταμάτησε και επικρατούσε μια τόσο ασυνήθιστη ησυχία… Άνοιξε χωρίς να χτυπήσει.
-Έλα Άλεκ.
Η έκφρασή της φανέρωνε ότι κάτι την προβλημάτιζε.
-Να φέρω ένα μπουκάλι να τα πούμε καλύτερα;
-Δεν χρειάζεται, το ξέρεις πως πια δε μ’ αρέσει καθόλου το αλκοόλ.
-Θα καλογερέψεις όπως πας.
-Τόσα χρόνια σόου, ποτά, φασαρίες… βαρέθηκα. Εσύ δε βαρέθηκες καθόλου;
-Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο.
-Χρειάζομαι την βοήθειά σου Άλεκ. Πρόκειται για έναν φίλο μου, είναι πολύ άσχημα. Κλείνεται σπίτι, δεν τρώει, δε μιλά… Θα τολμούσα να πω δεν αντιδρά. Είναι σα να μην επικοινωνεί με τον κόσμο.
-Κακό αυτό.
-Ε τι σου λέω; Και δεν ήταν μελαγχολικός τύπος. Πριν μερικές μέρες πέθανε η ξαδέρφη του που λάτρευε. Και πάλι όμως… Με ανησυχεί που δε λέει να συνέλθει, είναι νέος άνθρωπος. Γονείς χάνουν τα παιδιά τους και όμως συνεχίζουν.
-Κι εγώ τι θα μπορούσα να κάνω;
-Κάποτε μου είχες μιλήσει για έναν φίλο σου που είναι ψυχο… που ασχολείται με τα προβλήματα της ψυχής. Αυτό χρειάζεται.
-Α, τώρα αυτός είναι στην Αφρική.
-Κρίμα. Αλλά θα μπορούσε να τον αναλάβει άλλος συνάδελφός του.
-Δεν είναι απλό Τζέιν. Πρέπει να το θέλει και ο ίδιος. Αν δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα ή δεν θέλει… δε γίνεται τίποτα. Ξέρεις τι μου έλεγε ο Λούις; Ότι πολλοί φτάνουν μέχρι και την αυτοκτονία επειδή δεν δέχτηκαν βοήθεια. Δεν ήθελαν να μαθευτεί και να τους πουν οι άλλοι τρελούς.
-Αυτό είναι πρόβλημα. Αυτός είναι εγωιστής, πολύ περήφανος…
-Είναι ο Αντόν;
-Που το κατάλαβες;
-Ε καλά, το παιδί φαινόταν πως έχει κάποιο πρόβλημα.
-Κι εγώ γιατί δεν το έβλεπα;
-Δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά και εσύ είσαι πολύ αθώα.
Η Τζέιν γέλασε.
-Αθώα εγώ; Μάλλον ήμουν πολύ ερωτευμένη.
-Έλα τώρα. αυτά τα ξαφνικά νεύρα… κι είχε και τη μάνα που είχε.
-Δυστυχώς δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Είναι με την ξαδέρφη μου και θα υποφέρει κι αυτή.
Ο Άλεκ συνέχισε με μεγαλύτερο ενδιαφέρον την συζήτηση.
-Μιλάς για την Σίντνεϊ Ρόουζ; Μα δεν ταιριάζουν καθόλου μαζί!
-Φυσικά, η Σίντνεϊ Ρόουζ θα ταίριαζε μόνο σε σένα, έτσι δεν είναι;
-Εννοείται πως θα ήμουν καλύτερος για την ξανθούλα απ’ αυτόν τον γυναικά τον Αντόν. Εγώ θα ήξερα πώς να την προσέξω.
-Κι εγώ θα προτιμούσα να ήταν μαζί σου αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Η Σίντνεϊ Ρόουζ είναι τρελή για τον Αντόν. Έχω όμως μια άλλη φίλη, πολύ πιο όμορφη από την Σϊντνεϊ. Αυτή όμως…
-Είναι κι αυτή αρραβωνιασμένη και ερωτευμένη με άλλον; Φυσικά, σιγά μη μου μιλούσες για κανένα όμορφο και ελεύθερο κορίτσι.
-Είναι έγκυος απ’ τον Λεάντρο.
-Πω πω πως έμπλεξε ο τρελός!
-Η φίλη μου πως έμπλεξε. Αυτή είναι ανύπαντρη με το παιδί του. Αυτός της δίνει μόνο λεφτά. Δεν είναι του σιναφιού η Ιζαμπέλ. Ήταν πολύ αθώα, ίσως γι αυτό την πάτησε.
-Πάντα άρεσαν οι όμορφες κοπέλες στον Λεάντρο. Και η γυναίκα του μια κούκλα ήταν. Λοιπόν δεν φανταζόμουν πως αυτό το άτομο που ήταν τόσο στον κόσμο του θα ήταν παντρεμένο με παιδιά. Θυμάσαι τις πρόβες που κάναμε όταν ήταν χορογράφος μας;
-Πολύ γέλιο. Άλεκ;
-Ναι;
-Θα μπορούσες να παντρευτείς την Ιζαμπέλ;

***************************************************************************
Η Μπέρτα περίμενε υπομονετικά να τελειώσει η Έλινορ την συνομιλία για να ταΐσει τον μπέμπη. Η κυρία ήταν πολύ φλύαρη μ’ αυτή την παλιά της συμμαθήτρια.
-Η Έρικα ήταν πολύ φίλη μου, είπε όταν έκλεισε το τηλέφωνο. Ήταν το πιο όμορφο κορίτσι του σχολείου. Τώρα είναι παντρεμένη κι έχει δυο κοριτσάκια σωστά κουκλιά, ίδια η μαμά τους. Τώρα περιμένει και τρίτο παιδί, χαίρομαι που πήγαν καλά τα πράγματα για εκείνη.
-Τι ωραία που σας βλέπω να χαμογελάτε έτσι κυρία! Ελάτε, δώστε μου τώρα τον μικρό να τον ταϊσω.
-Άστο, θα το κάνω εγώ. Έλα μωρό μου, μια κουταλιά για τη μαμά… μια για την Μπέρτα… όχι, για τον Δούκα όχι.
-Είστε γεννημένη για μαμά κυρία.
-Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενη είμαι Μπέρτα που θα ξανασυναντηθούμε η παλιά παρέα. Δε σου έχω μιλήσει ποτέ για τις φίλες μου από το σχολείο; Είμαστε πέντε, και οι πέντε αχώριστες. Η Έρικα με την οποία μιλούσα εκτός από πανέμορφη ήταν και χρυσό κορίτσι. Η Τζέσικα Λέιν κοντούλα και κοκκινομάλλα ήταν το μεγάλο πειραχτήρι. Ήθελε να γίνει γιατρός, δεν ξέρω αν τα κατάφερε. Η Κέιτ Πάρτον ήταν η ήσυχη της παρέας αγαπούσε όμως πολύ τα φυτά και τα ζώα. Και η τελευταία που ήταν πολύ μικρότερή μας αλλά μας κολούσε διαρκώς… Τι έχεις μωρό μου και γκρινιάζεις, δε θες να φας άλλο; Μήπως φταίει που αναφέρθηκα σ’ αυτήν; Ήταν η πιο ιδιότροπη.
Πριν προλάβει να πει κάτι περισσότερο χτύπησε το κουδούνι. Πολύ κοινωνικότητα είχε αυτή η μέρα σε σχέση με τις προηγούμενες. Άνοιξε η ίδια.
-Δούκα, μας θυμηθήκατε;

***************************************************************************
Η Σίντνεϊ Ρόουζ χτύπησε την πόρτα του διαμερίσματος του Αντον μ’ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα στο χέρι. αφού περίμενε όσο μπορεί να περιμένει κανείς, έκανε να φύγει. Τότε άκουσε μια γνώριμη βαθιά ανδρική φωνή.
-Τι είναι αυτά Σίντνεϊ Ρόουζ;
Σηκώθηκε στις μύτες να φιλήσει το μάγουλο του Αντόν και μετά εισέβαλλε στο δωμάτιο τραβώντας τον απ’ το χέρι. άφησε τα λουλούδια στο τραπέζι και άνοιξε τις κουρτίνες να μπει φως και ένα παράθυρο να μπει αέρας παρόλο που έξω έκανε παγωνιά. Εκείνος δεν είχε κρατήσει την υπόσχεσή του.
-Πήρα μερικά τριαντάφυλλα να ομορφύνουν τον χώρο. Τι είναι Αντόν; Μήπως σε πειράζει που δουλεύω στο ανθοπωλείο;
-Πρέπει να βασίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις τώρα Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Μα τι λες αγάπη μου, εγώ ποτέ δεν σκέφτηκα ότι δεν μπορώ να βασίζομαι σ’ εσένα κι αν θες την παρατάω τώρα αμέσως την δουλειά.
Ο Αντόν πήρε ένα μεγάλο ροζ τριαντάφυλλο απ’ το σχισμένο χαρτί στα χέρια του.
-Η Ρόζμαρι λάτρευε τα τριαντάφυλλα.
Του ήρθε η εικόνα της ξαδέρφης του μια μέρα που έτρεχε ανέμελη με τα λευκά της ρουχαλάκια στον ροδόκηπο. Όχι, τα παιδιά της τάξεώς τους δεν έπρεπε να τρέχουν στις αυλές για παιχνίδι, ήταν κιόλας μεγάλη, δεκατεσσάρων ετών, να όμως που αυτή τη φορά είχε παρακούσει την Ελρόι.
-Ω, είμαι τόσο χαζή! αναφώνησε η Σίντνεϊ Ρόουζ και βιάστηκε να τα μαζέψει.
Το ανθοπωλείο είχε ντάλιες, μαργαρίτες, ζέρμπερες, έπρεπε να πάρει τριαντάφυλλα;
-Δεν πειράζει.
Η κοπέλα σκούπισε τα δάκρυα που στέκονταν στα μάτια της και τώρα άρχισαν να κυλούν.
-Αλήθεια, δεν πειράζει, επανέλαβε ο Αντόν αγγίζοντάς την στους ώμους.

***************************************************************************
Ο Άλεκ δεν είχε φανεί πρόθυμος να παντρευτεί μια άγνωστη έγκυο. Δεν ήταν παράλογο. Σύντομα μπορεί να γνώριζε καμιά καλή κοπέλα και να την παντρευόταν. Γιατί να θυσιάσει έτσι την ευτυχία του; Αν όμως έβλεπε την Ιζαμπέλ μπορεί να άλλαζε γνώμη. Ποιον άνδρα τον ενδιαφέρει το μυαλό και η προσωπικότητα;
Είχαν περάσει τουλάχιστον δύο εβδομάδες που η Τζέιν δεν είχε δει την καλλονή φίλη της. Πέρασε απ’ το σπίτι της κυρίας Τζόαν για να δει τι κάνει. Εκείνη της πρόσφερε αμέσως καφέ και μπισκοτάκια.
-Η Ιζαμπέλ είναι πια ήρεμη και ευτυχώς υγιής.
-Γιατί, πέρασε κάποια αρρώστια;
-Όχι, όχι, απλώς εμείς απ’ το Μεξικό είμαστε λίγο περισσότερο προληπτικοί με ορισμένα πράγματα.
-Ωραία… λοιπόν… συγνώμη που ρωτάω… μήπως έχετε σκεφτεί τι θα κάνετε με το μωρό;
-Ναι, το έχουμε συζητήσει. Υπάρχει ένα σχέδιο, είναι η μόνη λύση.
Η Ιζαμπέλ μέχρι τότε έδειχνε χαρούμενη με την επίσκεψη της Τζέιν. Εκείνη την στιγμή κάτι σκίασε το βλέμμα της, το σχέδιο μάλλον δεν της άρεσε.

12. Κοινωνικές επαφές

Η Σίντνεϊ Ρόουζ άνοιξε την πόρτα με ένα μπουκέτο υπέροχες πορτοκαλί ζέρμπερες στα χέρια προσευχόμενη να μην είχε κάνει πάλι γκάφα και η Τζέιν να μην είχε κανένα παιδικό τραύμα με τις πορτοκαλί ζέρμπερες.
Η ξαδέρφη της ήταν εκεί και της σέρβιρε ζεστή μανιταρόσουπα που μόλις είχε ετοιμάσει. Τακτοποίησε με χαρά τα άνθη στο πολύχρωμο βάζο.
-Το ξέρεις πως μου λείπε η Ιζαμπέλ από τότε που έφυγε; Τι περίεργο, έμενα μόνη μια ζωή, τώρα καλά που είσαι κι εσύ, με τα λουλούδια σου…
-Το βράδυ ήμουν ξύπνια και κοίταξα απ’ το παράθυρο και είδα πως σε συνόδευε ένας κύριος στο σπίτι…
-Ο Άλεκ ήταν. Θυμηθήκαμε τα παλιά. Θυμάσαι τον Άλεκ, που σ’ έφερε στο καμαρίνι μου όταν ήρθες στο καμπαρέ;
-Μα ναι, Τζέιν γιατί δεν παντρεύεσαι τον Άλεκ να μην είσαι μόνη;
-Μα πώς σου ήρθε, δεν έχουμε τέτοια σχέση, εξάλλου στον Άλεκ… αρέσει μια ελαφρόμυαλη ξανθιά.
-Μα τι εννοείς, ότι ο Άλεκ…;
-Αχ Σίντνεϊ ώρες ώρες είσαι τόσο αθώα που με εκπλήσσεις. Σε είδε και ήταν αυτό που λέμε έρωτας κεραυνοβόλος!
-Δεν το κατάλαβα καθόλου…
-Εσύ δεν το κατάλαβες… Αυτός θα ήταν έτοιμος ακόμα και να σε παντρευτεί αν του το ζητούσες.
-Αυτό δε γίνεται… Άλλος θα έπρεπε να με παντρευτεί. Αλλά δεν είναι έτοιμος και πιστεύω πως θα του κάνει κακό αν το πιέσω.
-Τόσο άσχημα τον βλέπεις κι εσύ; Ξέρεις, ίσως του κάνουμε πολύ κακό που του φερόμαστε σαν μωρό. Είναι ενήλικος άνδρας, ας αναλάβει τις ευθύνες του!
-Κι αν δεν μπορεί εγώ θα γίνει και μάνα και πατέρας για την Κάντυ ή τον μικρό Αντόν! Θα κάνω τα πάντα γι αυτό το παιδί.
Όταν έμεινε μόνη της έβαλε το χέρι στην κοιλίτσα και ψιθύρισε: «Μωρό μου μη νομίζεις πως ο μπαμπάς δε σε αγαπά. Σε αγαπάει πολύ όπως σε αγαπώ κι εγώ μόνο που μερικές φορές η ζωή γίνεται δύσκολη. Και τότε κάποιοι χρειάζονται χρόνο για να εκδηλώσουν την αγάπη τους».  

***************************************************************************
Ο Αντόν δέχτηκε με έκπληξη και κάποια ενόχληση την επίσκεψη του Άλεκ. Εκείνος του κρατούσε φρέσκια λεμονόπιτα από το ζαχαροπλαστείο γιατί πίστευε πως η λεμονόπιτα είχε την ιδιότητα ν’ απαλύνει τον πόνο και την θλίψη.
Άφησε το γλυκό στο τραπέζι και πήγε αμέσως ν’ ανοίξει τα παράθυρα παρά την παγωνιά. Δεν πρόσεξε ή αδιαφόρησε για το βλέμμα του Αντόν. Από την Σίντνεϊ μπορούσε να το δεχτεί αλλά ν’ ανοίγει τα παράθυρα και ο Άλεκ που δούλευε μέσα στους καπνούς;
-Τι κάνεις φίλε; Η Τζέιν μου είπε ότι δεν είσαι και τόσο καλά. Είναι δυνατόν, μ’ αυτή την κούκλα που κυκλοφορείς;
Ο Αντόν άρχισε να σκέφτεται πιο ψύχραιμα. Μπορεί να μην επιθυμούσε καμιά επίσκεψη εκείνη την στιγμή αλλά η Τζέιν θα μίλησε στον φίλο της για το καλό του. Κανένας τους δεν είχε κακό σκοπό κι εξάλλου κι ο ίδιος είχε ανάγκη να μιλήσει.
-Υποθέτω θα σου είπε γιατί είμαι τόσο στενοχωρημένος.
-Αυτά είναι αδικίες της ζωής αλλά τι να γίνει; Φαντάσου κάθε φορά που θα συνέβαινε κάτι τέτοιο να έπαιρνε ο καθένας μας ένα πιστόλι και να τίναζε τα μυαλά του; Η ζωή πάντα προχωράει κι αυτό που εμείς πρέπει να προσέχουμε είναι να μην μας αφήσει πίσω.
-Την αγαπούσα πάρα πολύ την Ρόζμαρι. Ήταν ένα κορίτσι τόσο καλό, τόσο χαμογελαστό… Θα σου πω κάτι. Ο άνδρας που παντρεύτηκε, ο Βίνσεντ Μπράουν, δεν ήταν ο πρώτος έρωτας της ζωής τη. Όταν ήταν δεκαπέντε αγάπησε ένα αγροτόπαιδο, τον Τομ Χάρισον. Μάλιστα τον αγάπησε τρελά και λέγανε πως ενάντια σε όλους και σε όλα θα παντρευτούν.
Ο Αντόν συνεχίζει την ιστορία από μέσα του: μισό χρόνο μετά απ’ αυτές τις δηλώσεις ο αγράμματος Τομ συλλαμβάνεται για πλαστογραφία και οδηγείται στην φυλακή. Η ανάμνηση, χρόνια θαμμένη, έχει ανασυρθεί πολλές φορές από τότε που συνέβη το τραγικό γεγονός: είναι αρκετά νεαρός και κατά τύχη ακούει την συζήτηση του Στηβ Πάουελ με έναν άγνωστο που έμοιαζε παλιόμουτρο.
«-Νόμιζε πως θα τα έβαζε με τους Άρντλεϊ έτσι χωρίς συνέπειες, μα τι χαζός εκτός από φτωχός.
-Πραγματικά πανηλίθιος αυτός ο Τομ. Και να ευχαριστεί την τύχη του και την μεγαλοψυχία της Ελρόι που δεν κατέληξε στο χώμα όπως ο Τζέισον Κούπερ».
Μένει όμως σιωπηλός και ο Άλεκ μένει με την απορία. Ναι, καλό είναι οι γυναίκες να μην σαλιαρίζουν πριν το γάμο τους, αλλά ποιο  είναι το τόσο φοβερό;

**************************************************************************
Η συνάντηση των παλιών συμμαθητριών έγινε την επόμενη κιόλας μέρα. Η Έρικα Μπλατ αποδείχτηκε μια εξαιρετική οικοδέσποινα, φιλόξενη κι ευχάριστη. Η Τζέσικα Λέιν δεν είχε καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρό της να γίνει γιατρός αλλά ήταν ευτυχισμένη με τον άνδρα της και τα τρία τους παιδιά και παρέμενε το ίδιο πειραχτήρι που ήταν πάντα. Η Κέιτ Πάρτον είχε ξεθαρρέψει από την εποχή που ήταν η σιωπηλή της παρέας σε σημείο μάλιστα που γινόταν λίγο δυσάρεστη.
-Καλό το θέατρο Έλινορ και όλες χαιρόμαστε που βλέπουμε φωτογραφίες σου στις εφημερίδες αλλά με όλα τ’ άλλα τι γίνεται; Δε θες να προχωρήσεις στην ζωή σου, όλες παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά…
-Και τρέχουμε όλη την ώρα από το πρωί ως το βράδυ, διέκοψε η Έρικα που διέβλεπε ότι το κλίμα θα βάραινε.
-Ίσως αλλά δεν είμαστε πια μικρές. Είμαστε εικοσ…
-Μη, μην το πεις, πετάχτηκε η Τζέσικα. Εγώ πρώτη τα κορόιδευα αυτά αλλά τώρα κατάλαβα πως οι παλιές έχουν δίκιο. Οι κυρίες δεν πρέπει να λένε την ηλικία τους ούτε μεταξύ τους. Καλύτερα μάλιστα να την ξεχνάνε για να μην τους ξεφεύγει ποτέ.
-Να μην λέει την ηλικία της ούτε η μικρή, η Σάρα Βέγκμαν; Αλήθεια, δεν μπόρεσε να έρθει σήμερα; ρώτησε η Έλινορ για να ξεφύγουν εντελώς από το θέμα. Μια αναφορά στην Σάρα Βέγκμαν ήταν πάντα αρκετή για να ξεσηκώσει συζητήσεις.
-Την Σάρα Ράγκαν εννοείς, διόρθωσε η Έρικα. Έχει παντρευτεί τον Ρίτσαρντ Ράγκαν και ζει πια στο Σικάγο.
-Παντρεύτηκε τον Ρίτσαρντ;! Μα πώς να το πω ο Ρίτσαρντ ήταν πολύ ήσυχος και σοβαρός για να παντρευτεί την Σάρα.
-Τέτοια κορόιδα θέλουν αυτές, είπε η Τζέσικα γελώντας. Φαντάσου να την παντρευόταν κανένας πιο δυναμικός, στο πρώτο λεπτό θα την είχε σκοτώσει την Σάρα μας. Ενώ με τον Ρίτσαρντ είναι χρόνια μαζί, κάπου τέσσερα χρόνια κι αν βάλουμε και τον αρραβώνα.. Αχ Έλινορ με το θέατρο δεν ενημερώνεσαι καθόλου για τις εξελίξεις.
-Μάλιστα αργήσανε, αλλά τώρα πρόσφατα αποκτήσανε ένα κοριτσάκι, τη μικρή Ελίζα, συμπλήρωσε η Κέιτ.

***************************************************************************
Η μικρή Ελίζα όλο κουνιόταν στην αγκαλιά του πατέρα της και έβγαζε διαπεραστικές στριγκλιές.
-Αγάπη μου πού ήσουν; Έλα πάρτην, πιστεύω πως αυτό το παιδί δε με συμπαθεί καθόλου, είπε ο κύριος Ράγκαν.
Η Σάρα πήρε το μωρό που ησύχασε αμέσως.
-Ξέρει το καλό της. θα πω στην Νταίζη να την ετοιμάσει γιατί θα πάμε στης κυρίας Γουίλσον.
-Μα καλή μου προς τι όλες αυτές οι επισκέψεις; Ούτε μήνα δεν έχει κλείσει η μικρή και την έχεις πάει παντού.
-Είμαι περήφανη για την Ελίζα και θέλω να την δουν παντού. Πρέπει από τώρα να μάθει την κοσμική ζωή, απάντησε εκείνη.

***************************************************************************
Το απόγευμα η Τζέιν δέχτηκε την πιο απρόσμενη επίσκεψη.
-Είναι η Σίντνεϊ Ρόουζ εδώ;
-Είναι μέσα, πολύ λυπημένη και…
Δεν πρόλαβε ν’ αρχίσει το μάλωμα και η ξανθιά άνοιξε την εσωτερική πόρτα και έπεσε στην αγκαλιά του.
-Αντόν!
-Σιγά, σιγά, θα στραπατσάρεις το γλυκό. Θυμήθηκα ότι στο μωρό αρέσει η λεμονόπιτα…
-Φυσικά και του αρέσει αλλά εμένα μου αρέσει και που βγήκες απ’ το σπίτι και ήρθες μέχρι εδώ.
-Δε θα σε καλούσα σπίτι, στο μωρό δεν αρέσει ο καπνός, έτσι δεν είναι;
-Όχι καθόλου δεν του αρέσει.
-Τότε θα είναι κοριτσάκι. Στα αγοράκια αρέσει ο καπνός ειδικά όταν μεγαλώνουν λίγο, νιώθουν περισσότερο άνδρες.
-Αυτό είναι το πιο ηλίθιο πράγμα που νομίζουν τ’ αγοράκια. Αλλά εσύ θα προτιμούσες αγοράκι, μην τ’ αρνηθείς…
-Εγώ θέλω μόνο να είναι ένα καλόκαρδο και χαρούμενο παιδί.
-Αχ Αντόν, πόσο θέλω να σε δω όπως πριν…
-Αν είναι κοριτσάκι καλύτερα, θα βουτάω τα χέρια μου σ’ αυτό το μαλλί…
-Μη…
-Έλα, αργείς, φέρε κουταλάκι να την φας.
-Εσύ δε θέλεις;
-Δεν έχω όρεξη…

***************************************************************************
Η Έλινορ περπατούσε αργά στους δρόμους της Νέας Υόρκης, σταματώντας που και που για να χαζέψει τις κλειστές βιτρίνες («αυτό το φόρεμα, τολμηρό και ρομαντικό, πόσο θα ταίριαζε σε μια σύγχρονη Ιουλιέτα»).
Η συνάντηση με τις παλιές φιλενάδες της είχε προκαλέσει ανάμεικτα αισθήματα. Είχε χαρεί που βρέθηκε μετά από καιρό μαζί τους, που θυμηθήκανε τα παλιά, που γελάσανε, που είπανε τα νέα τους. Είχε διαπιστώσει (μάλλον επιβεβαιώσει) με πίκρα πως και γι αυτές τις γυναίκες που είχαν μεγαλώσει σ’ ένα εκλεπτυσμένο περιβάλλον, που μορφώθηκαν και ταξίδεψαν, ο προορισμός της γυναίκας ήταν να κάνει οικογένεια και όλα τ’ άλλα ήταν απλώς φιοριτούρες. Η αγάπη της για το θέατρο για εκείνες δεν ήταν κάτι παραπάνω από «φωτογραφίες στις εφημερίδες». Το χειρότερο ήταν όταν κομπάζανε για τα βλαστάρια τους κι εκείνη ήθελε αλλά δεν μπορούσε να φωνάξει: «έχω κι εγώ έναν γιο και είναι υπέροχος. Είναι ακόμα πολύ μικρός και δεν μπορεί να τραγουδήσει όπως ο Τζακ της Έρικα που λέει πως τραγουδά θαυμάσια, δεν ξέρω ακόμα αν θα γίνει τόσο διαβολάκι όπως η Σίρλεϊ της Τζέσικα ή θα έχει έφεση στα γράμματα όπως η Μαίρη της Κέιτ, αλλά έχει τα πιο όμορφα γαλανά ματάκια και είναι υπέροχος».
Τότε της έρχονταν τα χθεσινά λόγια του Δούκα: «για πόσο σκοπεύεις να κρύβεις το μωρό; Είναι ζωή αυτή, να φοβάσαι να το πας μια βόλτα; Στο τέλος θα νομίζει ότι μάνα του είναι η Μπέρτα. Θα τον έχεις μια ζωή φυλακή; Σκέψου τον Τέρρυ, τι είναι καλύτερο γι αυτόν».
Τότε δυο φώτα πέσανε πάνω της κι ένα πολυτελές αυτοκίνητο της έκλεισε τον δρόμο.

13. Μα στην Σκωτία;

Ήταν όμορφος με τον αέρα της υπεροχής που είχε πάντα, κομψός μες στο πανάκριβο κοστούμι του και την κοιτούσε με τα μάτια τα τόσο γαλανά, τόσο υπέροχα… Για μια στιγμή νόμισε ότι θα τον ξαναερωτευόταν. Αυτό δεν την εμπόδισε να θυμώσει μαζί του.
-Τώρα με παρακολουθείς;
-Ο Σαίξπηρ σ’ έχει κάνει πολύ δραματική. Άκουσα ότι θα γινόταν μια συνάντηση παλιών συμμαθητών στους Μπλατ και πέρασα απ’ την περιοχή μήπως και σε συναντήσω . Δεν ήταν πολύ μακριά απ’ τον δρόμο μου και η τύχη φάνηκε ευνοϊκή μαζί μου.
-Ωραία με είδες. Θες κάτι λοιπόν;
-Μπες μέσα να τα πούμε Έλινορ.
Η Έλινορ υπάκουσε κλείνοντας με δύναμη την πόρτα για να τα πούνε για τα καλά.
-Ήσουν η μόνη χωρίς συνοδό;
Τι στο καλό συνέβαινε τούτη τη μέρα; Είχαν βαλθεί όλοι να της χτυπάνε πόσο «αποτυχημένη» ήταν; Ε λοιπόν δεν ήταν καθόλου αποτυχημένη, είχε τιμηθεί δύο φορές, μία για την ερμηνεία της στο «Ρομέος και Ιουλιέτα» όπου είχε κάνει πριν τρία χρόνια το θεατρικό της ντεμπούτο και μία ως Οφηλία στον Άμλετ. Οι εγκυρότεροι κριτικοί επευφημούσαν το ταλέντο της, τι ήθελαν όλοι λοιπόν;
-Καμία δεν είχε συνοδό, ήταν συγκέντρωση κοριτσιών. Ακόμα και ο κύριος Μπλατ έλειπε.
-Ο φεμινισμός κερδίζει έδαφος στα κορίτσια του κολεγίου Πήτερ Λάρσον βλέπω.
-Με τα αστεία σου δε γελάει κανείς.
-Φυσικά. Δεν έχω σαιξπηρικό χιούμορ βλέπεις.
Έβαλε μπροστά το αυτοκίνητο για να την πάει σπίτι.
-Με ήθελες για να μιλήσουμε για τον Σαίξπηρ;
-Όχι… εγώ κι η Άλις σκοπεύουμε να περάσουμε τα Χριστούγεννα στην Σκωτία. Όμως καλύτερα να είμαστε οι τρεις μας.
-Με θες να σας κρατάω το φανάρι;
-Μην κάνεις την χαζή, για τον Τέρρυ μιλάω. Πόσο έχω δει τον γιο μου σαν πατέρας; Πόσο τον έχω ζήσει σαν πατέρας; Μόνο ένας επισκέπτης είμαι γι αυτόν.
-Ποιος Σαίξπηρ, εσύ είσαι σωστή ελληνική τραγωδία.
-Θέλω λίγες μέρες με τον γιο μου, δε νομίζω να ζητάω κάτι παράλογο. Εξάλλου καλό είναι και η Άλις να συνηθίζει.
-Και έπρεπε να στηθείς εδώ για να μου το πεις αυτό; Χθες ήσουν σπίτι μου. Μήπως πήρατε τώρα την απόφαση να μου κλέψετε τον γιο;
-Δε μου είναι ποτέ δυσάρεστο να σε βλέπω Έλινορ. Μη γίνεσαι τώρα εσύ δυσάρεστη.
-Ω Ρίτσαρντ, πάντα τόσο Άγγλος…
-Πάντα ήξερα πως δε θα ερχόσουν ποτέ να με βρεις εσύ. Δεν το έκανες ποτέ.
-Είναι που μου έλειπε το γαλάζιο αίμα για να μπω στα σαλόνια σας. Είμαι μια κοινή θνητή.
-Πόσες δικαιολογίες κρύβεις κάτω απ’ τις ειρωνείες σου Έλινορ.
-Ώστε θα πάτε στην Σκωτία.
-Δεν το πιστεύεις; Πρέπει ν’ αρχίσει να γνωρίζει καλύτερα τον κόσμο μου αφού θα γίνει γυναίκα μου.
-Τον κόσμο σου; Το έθεσες τόσο κομψά.
-Τον κόσμο μου. Την κληρονομιά και την ιστορία της οικογένειας.
-Σταμάτα, θα κάνω εμετό μ’ αυτά που ακούω.
-Ναι παραδέχομαι πως δεν είναι ευχάριστο να μιλάμε για την νέα μου ζωή με το παρελθόν που είχαμε εμείς οι δύο… Όμως κάποια στιγμή θα προχωρούσαμε. Είμαι με την Άλις και δεν υπάρχει ανάμεσά μας ο Σαίξπηρ ούτε ο Μάικλ.

***************************************************************************
Εκείνο το βράδυ η Σίντνεϊ Ρόουζ έπεσε στο κρεβάτι χαρούμενη. Ήταν νωρίς για ύπνο γι αυτό έπιασε κουβέντα με την Τζέιν. Η επίσκεψη του Αντόν την είχε κάνει υπερβολικά αισιόδοξη.
-Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα ξαδερφούλα, για λίγο νόμιζα πως θα ήταν πάρα πολύ αργά όταν θα συνερχόταν. Αύριο λέω να πάω να δω την κυρία Τζόαν και την Ιζαμπέλ. Τι λουλούδια λες να τους κρατάω; Στην Ιζαμπέλ νομίζω θα ταίριαζε κάτι ντελικάτο, τι λες για μια γλάστρα με γαρδένιες; Το δέρμα της είναι άσπρο σαν φύλλο γαρδένιας και το λουλούδι αυτό έχει υπέροχο άρωμα…
Η Τζέιν σκεφτόταν τον Αντόν, παρά την χειρονομία του δεν τον έβλεπε καλύτερα. Ήταν ωστόσο συγκινητικό που είχε κάνει τον κόπο (κι αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου) να έρθει μέχρι το σπίτι. Είχε φοβηθεί ότι μπορεί να γινόταν βίαιος με την «ελαφρόμυαλη ξανθιά». Την αγαπούσε πιο πολύ απ’ όσο είχε πιστέψει.
-Πάρε ό,τι θες, αλήθεια το μωρό πως αντέχει τόση φλυαρία;
-Λες να το ενοχλώ; Μήπως σε ενοχλώ μωρό μου;
Η Τζέιν γέλασε με το ανήσυχο και σοβαρό της ύφος.

***************************************************************************
Το επόμενο πρωί η Έλινορ ξύπνησε το ίδιο θυμωμένη όπως είχε κοιμηθεί. Ο Δούκας την είχε φέρει σπίτι και δεν παρέλειψε ν’ ανέβει να δει τον γιο του. Δεν είχε λογική να του αρνηθεί.
Όταν έφυγε, η Μπέρτα άκουσε τον μονόλογο του πιο περίεργου θεατρικού. Ήταν η κυρία της που παραμιλούσε: «Στη Σκωτία! Πόσο αφελής ήσουν Έλινορ, εσύ η μορφωμένη και καλλιεργημένη! Καλά το λένε, το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται. Μα στην Σκωτία;».
Δεν είχε παραξενευτεί ούτε στενοχωρηθεί και τόσο που εκείνος θα παντρευόταν, αλλά η απόφαση να πάει με την Άλις στην Σκωτία της προκαλούσε θλίψη και νεύρα. Η Σκωτία ήταν το δικό τους μέρος, ο πύργος ήταν το δικό τους λημέρι, τα αρνάκια που έβοσκαν στα λιβάδια ήταν τα δικά τους αρνάκια κι ας μην ήταν δικά τους.
Η Σκωτία ήταν μαγευτική. Στον πύργο των Γκράντσεστερ κάθε γυναίκα θα ενέδιδε πιστεύοντας πως έχει βρει τον πρίγκιπα της. Σαν ηθοποιός είχε καταλάβει ότι πέρα από το σενάριο παίζει ρόλο και το σκηνικό. Πόσες να είχε φέρει πριν απ’ αυτήν που νόμιζε ότι ήταν η μοναδική; Τουλάχιστον η μοναδική στην Σκωτία.
-Στην Σκωτία! είπε πάλι και έμπηξε το μαχαίρι στο βούτυρο σα να ήταν η καρδιά του Δούκα. Μόλις παρατήρησε το βλέμμα της νταντάς. Προσπάθησε να μην δείχνει τρελή.
-Όλο σκέφτομαι την Σκωτία.
-Ο Δούκας καλά θα κάνει ν’ αφήσει τις βλακείες και να παντρευτεί εσάς!
-Είδα μάλιστα ένα όνειρο. Πως ο Τέρρυ είχε μεγαλώσει και ήταν με μια ξανθιά στον πύργο στην Σκωτία.
-Αχ οι μαμάδες πάντα ανησυχούν για τους γιους.
-Πιστεύεις πως θα γίνω κακιά πεθερά Μπέρτα; Εσύ πως ένιωσες όταν παντρεύτηκαν οι γιοι σου;
-Α εγώ δεν είχα τέτοια θέματα, πήραν καλές κοπέλες και χάρηκα με τον γάμο όλων μου των παιδιών. Μόνο ο γάμος της Ρέιτσελ εξελίχθηκε άσχημα όταν ο Μαρκ το έριξε στον τζόγο και το ποτό. Ο Θεός να με συγχωρέσει αλλά ένιωσα ανακούφιση όταν τον πήρε μαζί του.

***************************************************************************
-Ησυχία αγρίμια! Ακούστε με καλά μέχρι το μεσημέρι που θα βγει ο ήλιος, δεν βγαίνει κανένας από εδώ. Αν αρρωστήσετε δεν έχουμε ούτε φάρμακα, ούτε λεφτά για γιατρούς. Αν αρρωστήσετε θα πεθάνετε και μετά δεν έχει ούτε τηγανίτες ούτε κυνηγητό. Γουλιελμίνα μη χτυπάς το τζάμι, είπα δεν βγαίνει κανείς από εδώ.
-Κάτι είναι έξω.
-Φυσικά, πάντα κάτι είναι έξω.
-Κάτι άλλο είναι έξω, επαναλάμβανε η παιδική φωνούλα.
Αδιαφορώντας η Έβελιν στράφηκε στην κυρία Πόνι.
-Ήμουν σκληρή; Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω για να ηρεμίσω τα ζιζάνια, δε γίνεται να παίξουν έξω μ’ αυτό το ψοφόκρυο.
-Είσαι πάντα αποτελεσματική κορίτσι μου. Δυστυχώς εμένα δεν με παίρνουν στα σοβαρά.
-Ακούστε κυρία Πόνι, κρύο ξεκρύο εγώ πρέπει να βγω, δεν έχουμε άλλες προμήθειες.
Η κοπέλα έβγαζε το πανωφόρι της και η κυρία Πόνι της κούμπωσε και τα πάνω κουμπιά, της έσφιξε την ζώνη και της φόρεσε το φθαρμένο κασκόλ στοργικά.
-Θα περάσει ο κύριος Λάρι να σε πάρει;
-Όχι, θα έρθει ο γιος του ο Τζο, ο κύριος Λάρι είναι άρρωστος.
-Να προσέχεις κορίτσι μου. Και να τον περιμένεις εδώ γιατί μπορεί ν’ αργήσει.
Ο Τζο δεν άργησε καθόλου. Μπήκε με ένα καλαθάκι στα χέρια.
-Τι είναι αυτό;
-Ένα μωρό.
-Α Τζο μη μου πεις ότι είναι δικό σου παιδί, ότι αποπλάνησες καμιά καημενούλα και τώρα θες να το μεγαλώσουμε εμείς, είπε η Έβελιν της οποίας η ένταση από πριν δεν έχει φύγει.
-Είδα το καλαθάκι στην αυλή, ευτυχώς δηλαδή που το είδα.
-Αχ κυρία Πόνι δεν ξέρετε πόσο μ’ εξοργίζει που αφήνουν έτσι τα παιδιά. Αν δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν ας μας τα φέρνουν, εμείς δεν αρνηθήκαμε κανένα αλλά όχι κρυφά… όχι μέσα στο κρύο.
-Ξέρεις πως τα περισσότερα απ’ αυτά τα παιδιά δεν είναι από κανονικούς γάμους. Οι μητέρες τους κουβαλούν ήδη τον δικό τους σταυρό. Ευτυχώς δεν έχει πυρετό, το είχαν κουκουλώσει καλά.
-Έχει κι ένα σημείωμα εδώ, παρατήρησε ο Τζο.
-Α τον φιλαράκο μας τον λένε Τομ.
-Τι θα κάνουμε κυρία Πόνι; Ήταν δώδεκα, τώρα είναι δεκάξι, πώς θα τα καταφέρουμε δύο γυναίκες;
-Δεν αφήνει κανένας ο πατέρας μας στον ουρανό. Θα μας στείλει τους αγγέλους του, είπε χαμογελώντας η κυρία Πόνι σα να ήξερε κάτι.
-Είναι το καινούργιο μας αδερφάκι; φώναξε η μικρούλα που το είχε εντοπίσει.
-Ναι, είναι πολύ μικρός και τον λένε Τομ.
Όλα τα παιδάκια μαζευτήκανεγύρω του.
-Έβελιν πάμε;
-Μια στιγμή να χαιρετήσω τον Τόμ.
Άφησε το μικροσκοπικό του χεράκι να σφίξει το δάχτυλό της. Καμιά φορά ήταν πολύ γλυκιά.

***************************************************************************
Η έλλειψη του φωτός και της ζέστης έκανε την Ιζαμπέλ να πέφτει σε χειμερία νάρκη. Αυτές τις κρύες μέρες του φθινοπώρου και του χειμώνα αν μπορούσε έμενε κάτω απ’ το στρώμα της απ’ το πρωί ως το βράδυ.
Η λιγούρα της εγκυμοσύνης την έκανε να πάει στο φούρνο για ν’ αγοράσει κάτι να φάει. Βγαίνοντας είδε τον Λεάντρο. Παρακάλεσε να μην την έχει δει γιατί κατά την γνώμη της δεν έτρωγε κομψά. Του Λεάντρο όμως πάντα του άρεσε. Την αγκάλιασε.
-Αγάπη μου!
-Αγάπη μου…
-Πόσο μου έλειψες, είσαι καλά;
-Καλά.
-Και το μωρό μας;
-Καλά. Νομίζω καλύτερα από πριν.
-Αν δεν ήταν η Μικέλα θα χώριζα για να παντρευτούμε.
-Εγώ ποτέ δε σου ζήτησα τίποτα Λεάντρο. Και πρέπει να ξέρεις πως αποφασίσαμε με τη μαμά να φύγουμε. Στη γειτονιά με ξέρουν, θα είναι δύσκολα για μένα. Εκεί έχει μια μακρινή ξαδέρφη που για λίγο καιρό μπορεί να κρατήσει το μωρό. Μετά θα επιστρέψω σα να μην έχει γίνει τίποτα. Ή… θα δούμε.
-Πού θα πάτε;
-Στη Laguna Hermosa. Ζουν μόνο Μεξικάνοι εκεί. Είναι ένα μέρος που δεν το ξέρει κανένας. Κοντά στο Λέικγουντ.
-Που είναι το Λέικγουντ;
-Είδες και το Λέικγουντ δεν το ξέρει κανείς, θα χαθούμε για πάντα.
-Laguna Hermosa…  Να είσαι σίγουρη πως όπου και να είσαι θα έρθω να σας βρω.
Έσκυψε και ακούμπησε τα χείλη του στα δικά της για να φιληθούν με πάθος.

***************************************************************************
-Τι έγινε;
-Θα ήθελα κι άλλα πακέτα αλεύρι αλλά δε φτάνουν τα λεφτά.
-Τότε πάρε κι αυτά.
-Τζο…
-Τι τα κοιτάς έτσι, δεν είναι για σένα, πάρτα για το ορφανοτροφείο.
-Τότε θα πάρω κι αυτά και λίγο βούτυρο.
Αφού πλήρωσε, ο Τζο πήρε τις τσάντες και τις άφησε στο κάρο.
-Για να σε βοηθήσω ν’ ανέβεις θέλω φιλί.
-Μόνο στο μάγουλο γιατί δεν είμαστε παντρεμένοι.
-Δεκτόν.
-Έλα, βοήθα τώρα, τι κοιτάς.
-Θα έκανα παιδί μόνο μαζί σου χαζούλα.

*************************************************************************
Λίγες μέρες μετά μια σκέψη που είχε καταλήξει έμμονη ιδέα για τον Αντο, τον κινητοποίηε να κάνει το επόμενο ακόμα σημαντικότερο βήμα: να πάει στην έπαυλη των Άρντλεϊ.
Άφησε το αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο, πέρασε στην αυλή και δυο πολύχρωμα παπαγαλακια φτερούγισαν πάνω απ’ το κεφάλι του. Ένα πιθηκάκι που κρεμιόταν στα κλαδιά των δέντρων πηδώντας από το ένα στο άλλο απέσπασε την προσοχή του. Βρισκόταν στο πατρικό του σπίτι ή  σε κάποια τροπική ζούγκλα; Τόσο καιρό που είχαν να κλαδέψουν έμοιαζε τροπική ζούγκλα. Ένα χνουδωτό λευκό σκυλάκι τον ακολούθησε.   Ήξερε ότι η Ελρόι μισούσε τα ζώα. Ήταν σίγουρα στο σπίτι που γνώριζε εδώ και κοντά τριάντα χρόνια ή σε ζωολογικό κήπο; Μήπως ο εγκλεισμός του είχε δημιουργήσει παραισθήσεις; Μήπως τρελαινόταν; Άνοιξε την πόρτα με το κλειδί και ο πατέρας του έτρεξε να τον αγκαλιάσει. Ο Άλμπερτ τον υποδέχτηκε κι εκείνος με χαρά. Έσκυψε στην σκυλίτσα.
-Αυτή είναι η σνόουγουαϊτ, γνωριστήκατε ήδη βλέπω.
-Ο Άλμπερτ μένει μαζί μας πια. Και μαζί μ’ αυτόν και τα ζωάκια του, εξήγησε ο κύριος Λουκ.
Ο Αντόν άρχισε να θυμώνει τόσο που λίγο και θα ξέχναγε τον λόγο της επίσκεψή ς του. Μια φορά σαν παιδί είχε χιλιοπαρακαλέσει την Ελρόι για ένα σκυλάκι κι εκείνη του είχε αρνηθεί κατηγορηματικά.
-Και η μητέρα; Το δέχεται αυτό;
-Ε καμιά φορά όταν μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο ανεκτικοί.  
-Αντόν έλα να σου γνωρίσω τους νέους μου φίλους, τον Φρέντυ, τον Λάρυ…
-Όλα αυτά είναι σκυλάκια;
-Σκυλάκια, χελώνες, πιθηκάκια…
-Άλμπερτ έχεις καθόλου πραγματικούς φίλους; Σου αρέσει κανένα κορίτσι;
-Δεν βλέπω γιατί το ένα πρέπει να αποκλείει το άλλο. Πρόσεχε γιατί νομίζω αρχίζεις να μοιάζεις στην θεία, είπε ο Άλμπερτ αλλά το είπε με χαμόγελο.
-Δεν πιστεύω να παρεξηγήθηκες μικρέ.
Του χάιδεψε τα μαλλιά.
-Πατέρα θα ήθελα να σου μιλήσω ιδιαιτέρως λίγο. Μας συγχωρείς Άλμπερτ.
Μπήκαν στο γραφείο του κύριου Λουκ.
-Ποιός ήταν ο Τζέισον Κούπερ; Και γιατί τον σκότωσαν;

14. Ταξίδι στο πεπρωμένο.

-Αντόν σου το ξαναλέω, δεν έχω ιδέα ποιος ήταν ο Τζέισον Κούπερ. Γιατί κάνεις τόση φασαρία για μια ανάμνηση, μια θαμμένη ανάμνηση όπως το είπες κι εσύ, μπορεί μετά από τόσα χρόνια να μην θυμάσαι καλά. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες η οικογένεια πρέπει να είναι ενωμένη.
-Ποια οικογένεια όμως; Των κακοποιών; Των εγκληματιών; Σε τέτοια οικογένεια ανήκω, αυτό προσπαθώ να μάθω.
Ένα στιβαρό χέρι που έμοιαζε ανδρικό άνοιξε την πόρτα.
-Οι φωνές σας ακούγονται μέχρι έξω. Αντόν; Γιατί δεν ήρθες να χαιρετήσεις την μητέρα σου;
-Ήρθα να μάθω μόνο ένα πράγμα μητέρα. Ποιος ήταν ο Τζέισον Κούπερ, ποιος τον σκότωσε και γιατί.
-Τζέισον Κούπερ… Δε μου λέει κάτι το όνομα. Αντόν, είναι δύσκολη αυτή η περίοδος για όλους μας κι εσύ πρέπει να προσέχεις τα νεύρα σου.
-Δεν έχω τρελαθεί μητέρα αλλά ήμουν χαζός που πίστεψα ότι θα βγάλω κάτι. Θυμάσαι που η Ρόζμαρι είχε αγαπήσει κάποιον πριν τον Βίνσεντ;
-Ήταν μια παιδική ανοησία της ξαδέρφης σου, ευτυχώς επανήλθε στα λογικά της. Αλλά ο νεαρός δεν λεγόταν Τζέισον Κούπερ είμαι σίγουρη γι αυτό. Και παρεμπιπτόντως  έπρεπε να επισκεφθείς τον Βίνσεντ, τώρα είναι μόνος του με τον μικρό Άντονι, είναι τόσο μόνος…
-Το ξέρω πως η Ρόζμαρι δεν αγάπησε τον Κούπερ. Αλλά ο φίλος της κατέληξε δίκαια στην φυλακή; Είχα ακούσει τον Πάουελ με έναν άλλον να λένε πως ήταν σκευωρία, σκευωρία των Άρντλεϊ.  Και πως κάποιος Τζέισον Κούπερ δολοφονήθηκε από τη δική μας οικογένεια.
-Έρχεσαι εδώ μετά από τόσο καιρό μόνο για να μας προσάψεις τις πιο απεχθείς κατηγορίες;
Η φωνή της Ελρόι ήταν ήρεμη, φανέρωνε μάλλον λύπη παρά αγανάκτηση. Ο χαμός της Ρόζμαρι τα είχε αλλάξει όλα λοιπόν… Συνέχισε το ίδιο ήρεμα:
-Οι άνθρωποι είναι πάντα το ίδιο μικροπρεπείς. Αντί να εργαστούν να βελτιώσουν την ζωή τους ζηλεύουν εμάς που έχουμε μια θέση στην κοινωνία. Δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να λένε κακοήθειες, φαντάζονται και αναπαράγουν πράγματα, είναι θλιβερό. Αλλά να το κάνει κι ο Πάουελ, τι απογοήτευση…
-Ησύχασε αγόρι μου, η μητέρα σου έχει δίκιο. Όπως και να έχει χαρήκαμε που σε ξαναείδαμε.
-Αν ήθελες να με δεις δεν είχες παρά ν’ απευθυνθείς στους κατασκόπους της μητέρας. Αλήθεια πώς ο Πάουελ με βρήκε στο νοσοκομείο; Θα πρέπει να ήξερε και την διεύθυνση του σπιτιού.
-Κινήσαμε γη και ουρανό για να μάθουμε πού είσαι. Τι νομίζεις, δεν απευθυνθήκαμε σε φίλους και συναδέλφους; Δεν μίλησες με κανέναν για το που θα πήγαινες, δεν είπες σε κανένα τα νέα σου; Αν δεν ήταν ανάγκη δε θα πιέζαμε, δε θα μαθαίναμε τίποτα. Γι αυτό με συγχωρείς, αλλά αυτόν τον καιρό δεν είμαι καθόλου σε θέση ν’ ακούω για κατασκόπους και βλακείες.  

***************************************************************************
-Εκατόν πενηνταεφτά, εκατόν πενηνταοκτώ…
Η Έβελιν μετρούσε πάλι τα χρήματα με μια προσήλωση σχεδόν κωμική.
-Γιατί έχεις πάντα άγχος κορίτσι μου;
-Αχ κυρία Πόνι εσείς μπορεί να πιστεύετε στην θεία πρόνοια αλλά εγώ ξέρω πως αν δεν ήταν ο Τζο δε θα μπορούσα ν’ αγοράσω όλα τα απαραίτητα χθες.
-Είδες λοιπόν που υπάρχουν καλοί άγγελοι όπως σου έλεγα;
-Και σε λίγο έχουμε και την χριστουγεννιάτικη γιορτή. Πρέπει να στολίσουμε, ν’ αγοράσουμε φαγητό, καινούργια ρούχα για τα παιδιά να εμφανιστούν περιποιημένα…
-Μην ανησυχείς, ακόμα κι αν δεν εμφανιστούν οι καλοί άγγελοι, πάντα τα καταφέρνουμε στο τέλος, έτσι δεν είναι;
-Όταν λέτε για αγγέλους εννοείτε τον κύριο Ράγκαν;  Πάντα κάνει καλές δωρεές, πως φαίνεται ότι σας αγάπησε πολύ. Λοιπόν δεν έχετε να μου πείτε τίποτα γι αυτή την ιστορία κυρία Πόνι;
-Τι να σου πω; Τώρα ο κύριος Ράγκαν είναι παντρεμένος, έχει μια κορούλα…
-Ωχ! Κορούλα είναι; Τότε θα είναι ίδια η Σάρα Ράγκαν! Με αγόρι είχαμε περισσότερες πιθανότητες για κάτι καλό.
-Μη γίνεσαι κακιά Έβελιν.
-Την ιστορία δε μου είπατε.
-Γιατί όλο σε ενδιαφέρουν τα  ρομάντζα τελευταία κορίτσι μου; Μήπως είσαι ερωτευμένη;
Η κοπέλα κοκκίνισε. Σπάνια έδειχνε ντροπή για κάτι συνεπώς το κοκκίνισμά της σήμαινε «ναι».  
-Ίσως θα ήταν καλύτερα να ρωτήσεις κάποια άλλη για να ακούσεις συναρπαστικές αισθηματικές ιστορίες, συνέχισε η κυρία Πόνι για να την βγάλει απ’ την δύσκολη θέση. Γιατί από μένα… φτωχά πράγματα.  

***************************************************************************
-Έλινορ σου έχω θαυμάσια νέα!
Ο Μάικλ ήταν λαχανιασμένος και ενθουσιασμένος. Είχε έρθει τρέχοντας στο σπίτι της ηθοποιού, ανυπομονούσε να την δει να χαμογελά μ’ αυτά που θα της μετέφερε. Μιλούσε χωρίς να πάρει ανάσα:
-Έκλεισα το  «Άλισον» στο Σικάγο για τον θίασο, ετοίμασε τις βαλίτσες σου και φεύγουμε. Παίζουμε πάλι τον Οθέλλο, εσύ τον ρόλο της Δυσδαιμόνας τον ξέρεις καλά, δεν είναι πολύς καιρός που έσκιζες σαν Δυσδαιμόνα, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ξαναπέσεις με τα μούτρα στη μελέτη.
Το πρόσωπο της Έλινορ φωτίστηκε δεν παρέλειψε όμως να εκφράσει έναν δισταγμό:
-Καλό ακούγεται αλλά για πότε μιλάμε; Γιατί δεν ξέρω αν προλαβαίνω.
-Μην το σκέφτεσαι, είναι η ευκαιρία σου. Ξέρεις για τι σκηνή πρόκειται. Φεύγουμε σε μια εβδομάδα. Η παράσταση θ’ αρχίσει μέσα Ιανουαρίου, πιθανόν και λίγο αργότερα. Το έργο που παίζουν τώρα είναι σκέτη αποτυχία απλώς δεν το κατεβάζουν ακόμα για λόγους πρεστίζ. Τι λες λοιπόν;
-Δέχομαι, τι άλλο, απάντησε η Έλινορ μετά από πέντε δευτερόλεπτα.
-Με το όνομά σου και το ταλέντο σου θα σκίσουμε.  Όσο είμαι εγώ δε θα αφήσω το κοινό να σε ξεχάσει, ας κάνεις και δεκαπέντε παιδιά.
-Μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη Μάικλ;

***************************************************************************
-Τζέιν μου δίνεις την Σίντνεϊ Ρόουζ σε παρακαλώ;
-Ναι αμέσως. Σίντνεϊ ο Αντόν.
-Έλα αγάπη μου.
-Τι κάνεις τριανταφυλλάκι μου; Άκου πήρα να σου πω πως θα μείνω για λίγες μέρες στους γονείς μου, μην περάσεις από το σπίτι μου και ανησυχήσεις.
-Μα αυτό είναι θαυμάσιο! Στο είχα πει πως δεν είναι ωραίο ν’ απομακρύνεσαι από την οικογένειά σου, πόσο χαίρομαι που τα ξαναβρήκατε!
-Περίμενε μωρό μου, δεν είναι εντελώς έτσι. Τέλος πάντων εσύ μην κάνεις τίποτα, μην περάσεις από εδώ, θα έρχομαι εγώ να σε βλέπω και θα σου τηλεφωνώ.
-Αλίμονο αγάπη μου καταλαβαίνω, θα έχετε τόσα πολλά να πείτε. Αντόν, θα τους μιλήσεις για μας;
Ο Αντόν δεν απάντησε αμέσως σα να μην περίμενε την ερώτηση.
-Θα προσπαθήσω. Ξέρεις, έχουν τόσο παλιές ιδέες. Αλλά θα προσπαθήσω.
-Εντάξει αγάπη μου, πόσο χαρούμενη με κάνει που ξαναμιλάτε, είναι το πιο ωραίο νέο που έχω ακούσει εδώ και μέρες.

***************************************************************************
-Μπέρτα θυμάσαι που μου ζήτησες να σε αφήσω να πας στο Σικάγο για να δεις την αδερφή του που θα γεννούσε;
Η Έλινορ έκανε την ρητορική ερώτηση βολεύοντας τον μικρό Τέρρυ στην αγκαλιά της και φιλώντας τον παντού. Τώρα που θα τον αποχωριζόταν για λίγο τον αγαπούσε περισσότερο.
-Γιατί με ρωτάτε; Μήπως το μετανιώσατε κυρία;
Την καθησύχασε.
-Όχι. Απλώς σκεφτόμουν αφού πάω κι εγώ στο Σικάγο… να ταξιδέψουμε μαζί!

***************************************************************************
-Υπάρχει κάτι πολύ μυστήριο στην υπόθεση που σε απασχολεί;
Στην αυλή ο Αντόν είχε αφεθεί να κοιτά τον μικρό ζωολογικό κήπο που είχε στήσει ο Άλμπερτ. Κοίταξε τον ξάδερφό του. Αυτό το δέρμα το ακόμα παιδικό, αυτά τα μαλλιά, ξανθά κι ελεύθερα… Ένιωσε πολύ μεγάλος ξαφνικά, ωστόσο του χαμογέλασε.
-Κρυφακούς τώρα; Δεν το ξέρεις πως δεν είναι καθόλου σωστό;
-Εγώ να κρυφακούω; Εσείς είστε μυστήριοι.
-Ίσως… πάντα υπάρχουν μυστικά.
-Γιατί;
-Γιατί υπάρχουν.
-Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι κάνουμε πάντα περίπλοκα τα πράγματα.
-Καλύτερα με τα ζώα, ε; Πρόσεχε μόνο στο τέλος να μην ερωτευθείς καμιά πιθηκίνα.
-Τα ζώα είναι μια θαυμάσια παρέα κι ας μην το πιστεύεις.
-Σίγουρα καλύτερη από την θεία σου την Ελρόι.
-Η θεία με θέλει συνέχεια κοντά της αλλά την καταλαβαίνω.
Ο Αντόν ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους του Άλμπερτ.
-Πρόσεχε! Στην θεία σου αρέσει να είναι ο αρχηγός, αν τους έχει  όλους υπό τις διαταγές της, να κάνουν ό,τι θέλει αυτή.
-Η θεία υποφέρει τώρα. Όπως κι εγώ.
-Πρέπει να προσπαθείς να ξεφεύγεις Άλμπερτ. Να κάνεις περισσότερη παρέα με παιδιά της ηλικίας σου, οι γονείς μου είναι μεγάλοι άνθρωποι, ίσως αύριο βρεις καμιά κοπέλα που θα σ’ αρέσει… Ευχή και κατάρα να μην είναι κατώτερης κοινωνικής τάξης.
-Α δε θα μ’ απασχολούσε ποτέ αυτό
Η Λουίζα ήρθε και τρίφτηκε στο πόδι του.

***************************************************************************
Δύο εβδομάδες μετά.
Την έλλειψη του παιδιού αντιστάθμιζε η έξαψη της μελέτης, των προβών, της αναμονής της παράστασης. Το είχε «παραδώσει» στον Δούκα πολύ νωρίτερα απ’ όσο της είχε ζητήσει.
Επέμενε μόνο να δει την Άλις. Σχημάτισε την γνώμη ότι ήταν μια καλή, χαμογελαστή και συμπαθητική κοπέλα που τα πήγε αμέσως καλά με το μωρό. Στο κάτω κάτω δεν είχαν κάτι να χωρίσουν. Πιο πολύ θα την αντιμαχόταν αν ήταν κανένα χωράφι στην μέση παρά ο Δούκας του Γκράντσεστερ. Πριν το ταξίδι πήγαινε σπίτι τους καθημερινά για μισή ώρα να δει τον μικρό Τέρρυ και η Άλις δεν είχε καμιά αντίρρηση, ήταν πάντα πολύ φιλική.
Η Μπέρτα ήταν χαρούμενη  που θα περνούσε και τα Χριστούγεννα με την αδερφή, τον κουνιάδο και τα ανίψια της κι εκείνη ήταν ενθουσιασμένη που ασχολούνταν πάλι με το θέατρο. Όλα καλά λοιπόν.

***************************************************************************
Για μέρες ανέκρινε τους υπηρέτες, ειδικά τους γεροντότερους μήπως ξέρουν ή έχουν ακούσει τίποτα για την υπόθεση «Τζέισον Κούπερ». Κανένας δεν ήξερε ή κανένας δεν άνοιγε το στόμα του. Σειρά είχαν παλιοί φίλοι και συνεργάτες, συγγενείς κοντινοί ή πιο μακρινοί, πάλι κανένα αποτέλεσμα, μερικοί μόνο υποσχέθηκαν να ρωτήσουν.
Η απάντηση ήρθε αναπάντεχα απ’ τον Μπράντον Κάρτερ σε μια τυχαία συνάντηση τους πάνω που ο Αντόν είχε απελπιστεί. Ήταν ένας τύπος πολυλογάς, κουτσομπόλης αλλά και αξιόπιστος, ποτέ δεν μετέφερε φήμες που δεν είχε διασταυρώσει. «Ο Τζέισον Κούπερ δολοφονήθηκε αυτό είναι βέβαιο. Δεν είχε διαφορές με κανέναν, μόνο, λυπάμαι που θα το πω, με τους Άρντλεϊ, ανήκε στην μεσαία τάξη κι εκείνοι ποτέ δεν το χώνεψαν που μπήκε στην οικογένειά τους κάποιος που δεν ήταν ισότιμος με αυτούς. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι οι δικοί σου τον έβγαλαν απ’ τη μέση επειδή ο γάμος της Σουζάνα με κάποιον κατώτερο ήταν για εκείνους οικονομική ζημία. Μην παρεξηγηθείς, δεν λέω σε καμιά περίπτωση αυτό. Πιθανόν να ήταν εγκληματική ενέργεια, να μπήκε κάποιος να κλέψει, αυτός να τον κατάλαβε… πολλά γίνονται. Αφού επέμενες αυτά ξέρω εγώ».
Την ίδια μέρα ο Αντόν εκμυστηρεύτηκε στην Τζέιν: «φοβάμαι πως αν παντρευτώ την Σίντνεϊ Ρόουζ την βάζω σε κίνδυνο». Εκείνη δεν ήξερε αν έπρεπε να αποδώσει την φράση του στην ιδιαίτερη ψυχική του κατάσταση.  
Μετά από λίγες μέρες στην  Σίντνεϊ Ρόουζ συνέβη ένα ακόμα ατύχημα. Μια γλάστρα που έπεσε από ένα μπαλκόνι παραλίγο να την σκότωνε. Δεν ήταν ακόμα γυναίκα του, ήταν μια κοπέλα με την οποία έβγαινε όπως έκανε με τόσες άλλες, κανείς πέρα από τέσσερα άτομα δεν ήξερε πως ήταν έγκυος, ήταν δυνατόν να ήθελε κάποιος να την σκοτώσει; Ότι ήταν το δεύτερο παραλίγο θανατηφόρο περιστατικό τον τρομοκράτησε.
Όταν άκουσε ότι η κυρία Τζόαν και η Ιζαμπέλ θα έφευγαν μακριά προέτρεψε την Σίντνεϊ Ρόουζ και την Τζέιν να πάνε μαζί τους.
-Είναι κοντά στο Λέικγουντ; Θαυμάσια. Το ξέρω το μέρος, πριν καιρό ετοιμάζαμε ένα πρότζεκτ για το Λέικγουντ αλλά εγκαταλείφθηκε. Τριανταφυλλάκι μου πάρε αυτά τα λεφτά για το ταξίδι και όποιο ξενοδοχείο βρείτε. Υπόσχομαι ότι θα σας βρω σύντομα.
Ίσως ήταν μια τρέλα αλλά η Τζέιν είχε κι αυτή ανησυχήσει και υπάκουσε. Η ξαδέρφη της δεν καταλάβαινε τίποτα, αν η φυγή τους όμως βοηθούσε τον Αντόν δεν είχε αντίρρηση να το κάνει.
Το πρώην ζευγάρι συμφωνούσε. Οι Άρντλεϊ είχαν σίγουρα τους ανθρώπους τους, όσο όμως αφοσιωμένοι και ικανοί και να ήταν δεν ήταν και μυστικές υπηρεσίες του κράτους.

15. Αντόν και Άλμπερτ.

Σε λίγες μέρες η τετράδα των γυναικών έφτασε σε έναν πρώην συνοικισμό φάντασμα την Laguna Hermosa (Όμορφη Λίμνη). Δεν είναι ιστορικά εξακριβωμένο πότε και γιατί το μέρος εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του για να καταληφθεί από Μεξικανούς μετανάστες, πάντως αυτός που του έδωσε το όνομα πρέπει να είχε πολύ χιούμορ. Το πιο παραπλήσιο σε λίμνη ήταν μια μεγάλη γούρνα που φθινόπωρο και χειμώνα γέμιζε με νερά και όταν συνέβαινε αυτό δεν ήταν καθόλου άσχημη όμως το  «λίμνη» ήταν τουλάχιστον υπερβολή. Τα κτήρια εμφανώς παλιά χρειάζονταν συντήρηση αλλά πολλά απ’ αυτά ήταν βαμμένα στα χαρούμενα χρώματα των μεξικάνικων χωριών. Οι χωματόδρομοι γέμιζαν από παιδιά που έτρεχαν σηκώνοντας σκόνη και οι μεγάλοι βρίζονταν ή μιλούσαν μεταξύ τους στα ισπανικά. Η Σίντνεϊ Ρόουζ ήταν ενθουσιασμένη:
-Νοιώθω σα να είμαι σε άλλη χώρα!
-Κάτσε να βρούμε την κυρία Καριδάδ, μουρμούρισε η Τζέιν.
-Μην ανησυχείτε, ξέρω τον δρόμο, είναι πολύ μικρό το χωριό βεβαίωσε η κυρία Τζόαν και είχε δίκιο μόνο που η Laguna Hermosa  πολύ περισσότερους κατοίκους απ’ όσους κανονικά θα αναλογούσαν στα ελάχιστα σπίτια.
Πήραν ένα στενό αδιέξοδο και χτύπησαν την λαδί πόρτα μιας πορτοκαλί μονοκατοικίας. Πρόβαλλε μια μελαψή παχουλή γυναίκα με μαύρα ινδιάνικα μάτια. Έσφιξε και τις τέσσερις στην αγκαλιά της.
-Ay Χουάνα, πόσο χαίρομαι, πόσος καιρός… Καλέ εσύ δε μεγάλωσες καθόλου, περνάνε τα χρόνια και μικραίνεις και ομορφαίνεις. Μη μου πεις ότι αυτή η hermosura είναι η Ιζαμπέλ, από μωρό έχω να την δω, πόσο έχει μεγαλώσει, que guapa, δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφη κοπέλα, φυσικά και κάποιος θα την έβαζε στο μάτι… Και η chica με τις ξανθές μπούκλες τις όμορφες;
-Η Σίντνεϊ Ρόουζ, φίλη της Ιζαμπέλ, κι από δω η Τζέιν. Δε θα μείνουν, θα συνεχίσουν για το Λέικγουντ.
-Τζέιν μου έχει γράψει η Χουάνα πόσο τις βοήθησες. Περάστε, μπορείτε να μείνετε κι εσείς εδώ, η συγκοινωνία για το Λέικγουντ σπάνια μας θυμάται.

***************************************************************************
Ο Αντόν παρέμενε στην έπαυλη περιμένοντας ν’ ακούσει κι άλλες ατιμίες της οικογένειάς του. Παραδόξως αυτό θα του έδινε μια μαζοχιστική ευχαρίστηση, η αλήθεια όμως ήταν πως δεν είχε όρεξη και κουράγιο για περαιτέρω έρευνα. Ξάπλωνε στο κρεβάτι και το μόνο  που ήθελε ήταν το μεγάλο του δωμάτιο να σκοτεινιάσει, να στενέψει, να γίνει ένας τάφος κι αυτός να πεθάνει εκεί.  Μετά θυμόταν την Τζέιν, τα λόγια της για την «Σίντνεϊ, το παιδί», την υπόσχεση που είχε δώσει στην αγαπημένη του, τις κατάξανθες μπούκλες της, το χαμόγελό της και τα γαλανά της ματάκια κι έκανε προσπάθειες να βγει από το φανταστικό του μνήμα. Υπήρχαν φορές που τα κατάφερνε και έφτανε μέχρι το σαλόνι. Εκεί έπινε κανένα λικεράκι απ’ το μπαρ με προσοχή, ένας ακόμη εθισμός ήταν το μόνο που δε χρειαζόταν τώρα γι αυτό και το ουίσκι το τιμούσε ελάχιστα.
Έπειτα ήταν και ο Άλμπερτ. Κοιτούσε τον ξάδερφό του με λύπη, έχασε μωρό τους γονείς του και τώρα έφυγε και η αδερφή του… Επαναλάμβανε από μέσα του πως ο Άλμπερτ δεν του έφταιγε σε τίποτα. Σε τι θα μπορούσε να του φταίει; Κι όμως θεωρούσε πως του είχε μιλήσει απότομα, πως είχε ξεσπάσει αναίτια στο μοναδικό αθώο μέλος της οικογένειας.
Ένα απόγευμα χτύπησε την πόρτα του δωματίου του. Τον βρήκε πάνω από ένα χοντρό βιβλίο.
-Τι κάνεις Άλμπερτ;
-Διαβάζω. Η θεία όλο γκρινιάζει πως έχω χαμηλούς βαθμούς.
-Έλεγα μήπως θες να βγούμε, να πάμε κάπου, ίσως σε κανένα πιάνο ρέστοραντ ν’ ακούσουμε και μουσική… Πρέπει ν’ αρχίσουμε να ξαναζούμε.
-Ναι, ειδικά εσύ!
Η απάντηση και η «μομφή» ήρθαν τόσο αυθόρμητα που ξάφνιασαν τον Αντόν.
-Λοιπόν τι λες, που θα ήθελες να πάμε;
-Ξέρω έναν ζωολογικό κήπο…
-Όχι, αυτό όχι! Έχεις κάνει το σπίτι ζωολογικό κήπο, άλλη πρόταση.
-Αγαπάς τα ζώα όσο και η θεία μου βλέπω. Καλά, δεν ξέρω… Διάλεξε εσύ.

***************************************************************************
Η Καριδάδ ήταν χαρούμενη, διαχυτική αλλά και πιο φιλεύσπλαχνη απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Θα φιλοξενούσε την κυρία Τζόαν και την Ιζαμπέλ αλλά μαζί με άλλους δέκα φίλους και συγγενείς της στα δυο μικρά δωματιάκια του σπιτιού. Η «Χουάνα» είδε την κόρη της έτοιμη να κλάψει και αγανάκτησε μαζί της ωστόσο την αποχαιρέτησε θερμά, είχε την προθυμία να της βοηθήσει σε μια τόσο δύσκολη στιγμή.
-Τα λεφτά φτάνουν για ένα πανδοχείο, δε θα μέναμε σε καμιά περίπτωση εκεί, είπε καθώς έβγαιναν στον κεντρικό χωματόδρομο.
Τότε συνέβη κάτι που έμοιαζε με θαύμα. Ένας κύριος είδε τις τέσσερις γυναίκες και κατάλαβε πως ήταν ξένες αφού πηγαινοερχόταν καθημερινά στην Laguna Hermosa αλλά δεν τις είχε ξαναδεί. Προσφέρθηκε να τις πάει μέχρι τον λόφο που ήταν στον δρόμο του.
-Εκεί υπάρχει κάποιο πανδοχείο; ρώτησε η κυρία Τζόαν.
-Υπάρχει η κυρία Πόνι.
-Έχει πανδοχείο; ρώτησε η Σίντνεϊ Ρόουζ.
-Όχι, ορφανοτροφείο.
Η ξανθιά γέλασε.
-Αλήθεια ορφανοτροφείο έχει. Αλλά δε θ’ αρνηθεί να σας φιλοξενήσει. Αύριο θα δείτε τι θα  κάνετε.

***************************************************************************
Σκέφτηκε να τον πάει σε κανένα καμπαρέ όπως αυτό όπου είχε γνωρίσει την Τζέιν αλλά δεν είχε όρεξη για δυνατές μουσικές και φασαρίες. Θα βγαίνανε μόνο να φάνε κάτι και να μιλήσουν υπό την συνοδεία πιάνου, εξάλλου «το παιδί έχει μαθήματα, δεν μπορεί να ξενυχτάει».
Το μέρος ήταν ευρύχωρο, απλό αλλά καλαίσθητο γεμάτο με λευκά τραπεζομάντηλα και κόκκινα λουλούδια. Μια κοκκινομάλλα χαιρέτησε τον Αντόν.
-Κούκλα δεν είναι; Ψιθύρισε εκείνος στον Άλμπερτ.
-Ναι, δεν είναι κακή.
Τι έτρεχε με τον ξάδερφό του; Έφταιγε ο πρόσφατος χαμός της Ρόζμαρι; Η συγκεκριμένη άρεσε σε κάθε άνδρα και όταν ήταν στην ηλικία του τον αναστάτωναν  ακόμα και ασχημούτσικες κοπέλες.
-Δεν είναι κακή; Πλάκα κάνεις; Μάλλον για να προσέξεις κάποια πρέπει να μεταμορφωθεί σε γάτα ή χελώνα ή…
-Ξέρεις Αντό, εμένα μ’ αρέσουν οι μελαχρινές. Μη σου πω οι αρκετά μελαχρινές.
Ωστόσο όταν η ίδια εμφανίστηκε μ’ ένα επίσημο φόρεμα μ’ ανοιχτό ντεκολτέ ο Άλμπερτ κάρφωσε το βλέμμα του στο στήθος της. ο Αντόν το πρόσεξε. Πώς του πέρασε από το μυαλό πως ο ξάδερφός του μπορεί να έχει διαφορετικές τάσεις; Εκείνος το πρόσεξε πως ο Αντόν το πρόσεξε και στράφηκε στην μπριζόλα του με ντροπή.

***************************************************************************
Το κρύο ήταν βαρύ αλλά η διαδρομή προς το Λέικγουντ γινόταν όλο και πιο πολύχρωμη και όμορφη κι αυτό έκανε την Σίντνεϊ Ρόουζ να χαμογελά.
Όταν φτάσανε τους άνοιξαν δυο γυναίκες. Η διαφορά μεταξύ τους ήταν σχεδόν κωμική, η μία πολύ νέα ψηλή και γεροδεμένη και η άλλη κοντούλα και γεματούλα.
Η κυρία Τζόαν απευθύνθηκε στην μεγαλύτερη.
-Είστε η κυρία Πόνι; Μας συγχωρείτε για την ενόχληση αλλά χρειαζόμασταν οπωσδήποτε κάποιο μέρος να περάσουμε τουλάχιστον την νύχτα. Έχουμε την δυνατότητα να σας ανταμείψουμε…
-Μα τι λέτε, αλίμονο, είναι δυνατόν να εκμεταλλευτούμε ανθρώπους σε ανάγκη, διέκοψε η κυρία Πόνι λες και ζούσε σε άλλον κόσμο. Ελάτε περάστε, είστε τυχερές που φτάσατε σήμερα, φαίνεται πως όσο πάει χαλάει πολύ ο καιρός.
-Ήδη κάποιες νιφάδες πέσανε καθώς ερχόμασταν, συμπλήρωσε η Σίντνεϊ Ρόουζ χαρούμενη.

***************************************************************************
-Έχεις τίποτα άλλα σχέδια για σήμερα Άλμπερτ;
-Μπα, μόνο να ξαναδιαβάσω πριν κοιμηθώ και το βαριέμαι.
Ο Αντόν έψαξε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Κοίταξε καλά τον ξαδερφό του.
-Αν είχα γιο θα μπορούσε να είναι έτσι ξανθός και να σου μοιάζει, το ξέρεις;
-Πως θα ήταν ξανθός, εσύ είσαι πολύ μελαχρινός.
-Η κοπέλα που αγαπάω όμως είναι πολύ ξανθιά.
-Είναι η κηπουρός; Κάτι είχα ακούσει αλλά… μη μου πεις!
-Γιατί Άλμπερτ; Εσύ δεν μου είχες πει ότι δε θα σ’ ένοιαζε η κοινωνική θέση του κοριτσιού που θ’ αγαπούσες;
-Όχι αλλά… άλλο να εργάζεται για σένα.
-Με έχεις για τέτοιο άνθρωπο;  Αυτό πιστεύεις για μένα, πως θα εκμεταλλευόμουν μια κοπέλα επειδή θα είχε την ανάγκη μου;
-Εντάξει όχι αλλά είναι περίεργο.
-Δεν είναι μόνο αυτό, η Σίντνεϊ Ρόουζ περιμένει το παιδί μου.
Είδε ότι ο Άλμπερτ ξαφνιάστηκε δεν του είχε προκαλέσει όμως το σοκ που θα περίμενε. Γιατί του το είπε;
-Ορκίσου μου πως δε θα το πεις πουθενά.
Ο έφηβος σταύρωσε τα δάχτυλά του και τα φίλησε.
-Θα είμαι τάφος.
-Άλμπερτ… αν μια μέρα πάθω κάτι…
-Τι να πάθεις;
-Άστο, βλακείες.