Κι άλλες ιστορίες που αγαπήσαμε μικροί...

Εντάξει... τώρα το είδα αυτό το θέμα και διάβασα όλα σας τα σχόλια αλλά θα σταθώ σε ένα λίγο ...

stardustia έγραψε:
"Μαύρη" ιστορία πάντως. Και τι θανατικό, ας το καλό, εκεί που εκτέλεσαν τον Abel μου θύμισε το πιο αγαπημένο μου βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα "τον καιρό του Βουλγαροκτόνου", όταν δολοφονείται ο Κωνσταντίνος (όποια το έχει διαβάσει, ξέρει...), που ακόμα κλαίω κι οδύρομαι όποτε τον σκέφτομαι (άλλος ήρωας-πρότυπο ανδρός, κι όποια τον βρήκε μπράβο της! )    

Το κλάμα που έχω ρίξει διαβάζοντας αυτό το βιβλίο δεν περιγράφεται...
Νομίζω ότι σημάδεψε την παιδική μου ηλικία γιατί το διάβασα και μικρή, στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού αν δεν κάνω λάθος...
Ο δε Κωνσταντίνος έρωτας ανεπανάληπτος, εντάξει... Τι αγόρι!!!
Αλλά και γενικότερα με συγκινούσε απίστευτα η σχέση Κων/νου - Μιχαήλ...
Και τώρα που τα θυμήθηκα, μου 'ρχεται να βάλω τα κλάματα...

Ρε Souka, στον ουρανό σε γύρευα, στη γη σε βρήκα!!!
Επιτέλους, ένας άνθρωπος που έχει νιώσει ό,τι κι εγώ μ' αυτό το βιβλίο. Όχι, δεν θα σε επαναλάβω, τα είπες όλα. Είναι κάτι στιγμές που αυθόρμητα γυρίζουν στο μυαλό μου εικόνες και βρίσκω στο λόγο μου λέξεις κλεμμένες από εκείνες τις σελίδες. Κι εγώ στην ίδια ηλικία το διάβασα κι ακόμα μ' ακολουθεί.
Σου, μου επιτρέπεις;

stardustia έγραψε:Ρε Souka, στον ουρανό σε γύρευα, στη γη σε βρήκα!!!
Επιτέλους, ένας άνθρωπος που έχει νιώσει ό,τι κι εγώ μ' αυτό το βιβλίο. Όχι, δεν θα σε επαναλάβω, τα είπες όλα. Είναι κάτι στιγμές που αυθόρμητα γυρίζουν στο μυαλό μου εικόνες και βρίσκω στο λόγο μου λέξεις κλεμμένες από εκείνες τις σελίδες. Κι εγώ στην ίδια ηλικία το διάβασα κι ακόμα μ' ακολουθεί.
Σου, μου επιτρέπεις;

Αχ ναι, ας αγκαλιαστούμε κι ας φιληθούμε που βρήκαμε η μία την άλλη...

Μου το έβαλες στο μυαλό τώρα και θα ψάξω να βρω το βιβλίο να το ξεφυλλίσω λίγο πριν ξαπλώσω... (ε ρε κλάμα βραδιάτικο... )

Βλέπω το Daddy Long Legs. Είχα διαβάσει παλιότερα για τις "επιρροές" της Μιζούκι από κλασικά έργα παιδικής και  εφηβικής λογοτεχνίας, δεν μπορώ να πω πως ακόμα κι αν διάβασε την Άννα των αγρών ή τις Μικρές κυρίες τις αντέγραψε γιατί σαν ιστορία η Κάντυ δεν έχει σχέση με τις προαναφερθείσες, όμως η ιδέα του Daddy Long Legs είναι σχετικά πρωτότυπη και τα κοινά σημεία αρκετά για να πούμε πως η ομοιότητα των ιστοριών της Τζούντυ με τον Τζάρβις και της Κάντυ και του Άλμπερτ είναι συμπτωματική.
Και οι δύο ηρωίδες είναι καλόκαρδες και γενναιόδωρες. Η Τζούντυ δεν φτάνει στο απόλυτο της καλοσύνης και του αλτρουισμού όπως η Κάντυ, δεν κάνει κάτι κακό αλλά δε διστάζει να ενοχλήσει κάποιον που το αξίζει ενώ έχει πολύ κακή γνώμη για τους πλούσιους την οποία συχνά και εκφράζει. Πάμε στα κοινά σημεία.
-Είναι αρκετά ατσούμπαλες.
-Και οι δύο έχουν έναν κηδεμόνα τον οποίον δεν γνωρίζουν. Τον συναντούν κάποια στιγμή στη ζωή τους αλλά η ταυτοποίηση γίνεται στο τέλος.
-Στο Daddy Long Legs η Τζούντυ θα καταλήξει με τον κηδεμόνα της ωστόσο αυτό

Σπόιλερ:

.
-Ως χαρακτήρες Τζάρβις και Άλμπερτ μοιάζουνε. Είναι από "καλές" οικογένειες αλλά αντισυμβατικοί για την τάξη τους.
Το θεωρώ βέβαιο ότι η Μιζούκι διάβασε το μυθιστόρημα της Γουέμπστερ και της άρεσε. Ίσως αρχικά σκεπτόταν την Κάντυ και τον Άλμπερτ μαζί. Και στις δύο ιστορίες παίζει το θέμα της ορφάνιας. Η Κάντυ δεν κρύβει την καταγωγή της αλλά το γεγονός ότι είναι ορφανή δίνει τροφή για κακεντρεχή σχόλια και η Τζούντυ

Σπόιλερ:

. Πρέπει να ήταν μεγάλο στίγμα εκείνες τις εποχές να είσαι ορφανό!

Υπάρχουν και κοινά στοιχεία της Τζούντυ με την Άννα των αγρών: συχνά είναι λίγο στον κόσμο της και

Σπόιλερ:

.

Με αφορμή τη συζήτηση που είχαμε με τη Star πριν από λίγες ημέρες, θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα διαβάσει παλαιότερα στο διαδίκτυο και το ξαναέψαξα για να σας το ανεβάσω (δεν ξέρω αν έπρεπε να μπει στο << Έψαξα στο ίντερνετ, κ.λ.π>>... ).

http://www.lifo.gr/guests/happygirls/35494

Εκτός του ότι στην κεντρική εικόνα του άρθρου υπάρχει  - ποιος άλλος; - ο Τέρρυ, θα σταθώ στο ότι, για ακόμη μια φορά, σε ακόμη ένα άρθρο, υπάρχει αναφορά στον Τέρρυ και τον Άντονυ και όχι στον Άλμπερτ.
Στο συγκεκριμένο άρθρο μάλιστα, θεωρώ πως ο Άλμπερτ θα μπορούσε άνετα να διεκδικήσει μία θέση αφού ο τίτλος του είναι "Οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων". Πιστεύω δηλαδή πως φυσικά και ο Άλμπερτ θα μπορούσε να αποτελεί ήρωα των παιδικών μας χρόνων, τουλάχιστον έτσι όπως εμείς (μετά τις τόσες συζητήσεις - αναλύσεις μπορώ νομίζω να μιλήσω για όλες μας στο συγκεκριμένο θέμα) τον έχουμε στο μυαλό μας. Μήπως λοιπόν ο λόγος που δεν έχει θέση ανάμεσα στους ήρωές μας είναι γιατί του έκαναν "κακό" με αυτήν την επιμονή να τον μετατρέψουν από κηδεμόνα και κυρίως φίλο σε "μνηστήρα";;;

Stardustia:

souka γι αυτό άρχισα τον Daddy Long Legs γιατί έχει γίνει πολύ συζήτηση για το μυθιστόρημα από τις αλμπερτικές και ήθελα να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα. Ότι υπάρχουν ομοιότητες υπάρχουν δε θα το αρνηθώ. Δε μπορώ να αποκλείσω ότι μπορεί να υπήρχε μια τέτοια ιδέα στο μυαλό της Μιζούκι.
Ο καθένας έχει τον δικό του αγαπημένο και έχει κάθε δικαίωμα φυσικά αν και μερικές φαν του Άλμπερτ έχουν ξεφύγει σε σημείον να... αρνούνται ότι υπήρξε κάτι με τον Τέρρυ!
Στην σειρά που παρακολουθούσαμε μικρές, βλέπαμε την Κάντυ με τον Άντονι, την Κάντυ με τον Τέρρυ, την σκηνή του φιλιού, την σκηνή στην σκάλα, την σκηνή που της παίζει φυσαρμόνικα στην απομόνωση κ.α. και ο Άλμπερτ δεν έπαιζε καθόλου θα έλεγα ως μνηστήρας. Μόνο στο τέλος ο εκφωνητής λέει "η Κάντυ βρήκε τον πρίγκηπά της" κάτι τέτοιο που δε λέω με πονήρεψε λίγο, αλλά πώς ένα εξάχρονο μετά από όλα αυτά σκέφτεται "α η Κάντυ πρέπει να καταλήξει με τον Άλμπερτ"; Οι Αλμπερτικές πρέπει να έγιναν Αλμπερτικές αφού μεγάλωσαν και το ανάλυσαν πολύ.

Sou, διάβασα το άρθρο κι ένιωσα λες και γύρισα στο "σπίτι" μου. Τα ίδια αναγνώσματα, τα ίδια ακούσματα, τα ίδια παιδικά, η ίδια αίσθηση, η ίδια ηλικία. Οι ίδιοι ήρωες. Ολόιδιοι, εκτός απ' τη γιαγιά. Η δική μου λατρεμένη γιαγιά, που την έχασα στα 22 μου, είχε άλλο όνομα.
Δεν μπορώ να πω ότι τότε έβρισκα συνομήλικους με τον αυτό τρόπο (τουλάχιστον όχι σ' αυτό τον απίστευτο βαθμό) αλλά να που κάπου εκεί έξω υπήρχαν!
Ο Albert είναι πραγματικά πονεμένη ιστορία, έχεις δίκιο. Την έχει πληρώσει εξαιτίας δεν θα έλεγα της επιμονής όσο της εμμονής των"θαυμαστριών" του σε μια x θεώρηση των πραγμάτων. Επειδή το έχουμε ξανασκαλίσει το θέμα δεν θα επεκταθώ για να μην κουράσω τις συμφορουμίτισσες, απλά προσωπικά βρίσκω κάπως άρρωστο τον τρόπο που αυτά τα άτομα προσεγγίζουν την προσωπικότητα του Albert (να συνδεθεί συναισθηματικά με τη θετή του κόρη έχοντας μάλιστα δεθεί με φιλικούς δεσμούς με τον άνθρωπο που εκείνη λάτρεψε, πόσο πιο χαμηλά να τον ρίξουν δηλαδή; ) Έτσι όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν του αφαιρούν ουσιαστικά γνωρίσματά του.
Ο Albert είναι Άρχοντας μες στα φτωχικά του ρούχα και ο τρόπος του τον καθιστά father figure, πολύ πριν του αποδοθεί νομικά ο τίτλος, ή καλύτερα πριν το μάθουμε εμείς μαζί με την Candy. Αυτός ο Albert αναμφισβήτητα έχει θέση στο στερέωμα των ηρώων που αγαπήσαμε μικροί, και δεν το διαπραγματευόμαστε με κανέναν.

ειναι οπως τα λετε! κι εμενα οταν καποτε ειχα μια κουβεντα πριν χρονια που ξανασκαλισα την Καντυ και μου ανεφεραν οτι η Καντυ εμεινε με τον Αλμπερτ εσπαγα το κεφαλι μου να τον θυμηθω ποιος ηταν. θυμομουν ολους τους ηρωες εκτος του Αλμπερτ. και μετα απο ωρα μου ηρθε η σκηνη απο το ανιμε που την σωζει απο το ποταμι και η εμφανιση με τα μακρια μαλλια, τα μουσια και τα γυαλια και η προσφωνηση "κυριε Αλμπερτ" απο την Καντυ, και λεω:
"μα αυτος ηταν μεγαλος! αυτος δεν την ειχε σωσει απο διαφορα; δεν ειχαν ποτε τετοιου ειδους σχεση, ηταν φιλος της και την βοηθουσε". 

ολα αυτα πριν ξαναδω το ανιμε και διαβασω το μανγκα, μονο με τις αναμνησεις απο οσα ειχα δει μικρη. ασφαλως και η επαναληψη δεν μου εφερε καν την εικονα του Αλμπερτ ως μνηστηρα αλλα ως φιλου/αδελφου/κηδεμονα/προστατη.
και δεν ειναι απλα η προτιμηση μου στον Τερρυ που το βγαζει ολο αυτο αλλα η ιστορια η ιδια. δεν τολμησα καν να υποπτευθω την ερωτικη χροια στη σχεση τους οταν μεχρι και το τελος ηταν κηδεμονας της! ουτε καν στη συγκατοικηση. οταν εμαθα την κοντρα τερρυκων και αλμπερτικων εμεινα καπως ετσι 

nansecrets έγραψε: οταν εμαθα την κοντρα τερρυκων και αλμπερτικων εμεινα καπως ετσι 

Κι εγώ, κι εγώ!!!

stardustia έγραψε:

nansecrets έγραψε: οταν εμαθα την κοντρα τερρυκων και αλμπερτικων εμεινα καπως ετσι 

Κι εγώ, κι εγώ!!!

Όλες μας νομίζω...

stardustia έγραψε:
Ο Albert είναι Άρχοντας μες στα φτωχικά του ρούχα και ο τρόπος του τον καθιστά father figure, πολύ πριν του αποδοθεί νομικά ο τίτλος, ή καλύτερα πριν το μάθουμε εμείς μαζί με την Candy. Αυτός ο Albert αναμφισβήτητα έχει θέση στο στερέωμα των ηρώων που αγαπήσαμε μικροί, και δεν το διαπραγματευόμαστε με κανέναν.

Έτσι ακριβώς...

Συμφωνώ κι εγώ κορίτσια!!!!

Σε γενικές γραμμες συμφωνώ μαζι σας κορίτσια. Θα ήθελα να το αναλύσω λίγο παραπάνω, αλλά τα μάτια μου είναι μονιμως υγρά και θολά από την ιωση ή την αλλεργία και δεν μπορώ να κάθομαι ώρα στον υπολογιστή. Θα επανέλθω δριμύτερη.

Κοριτσια κι εγω σε γενικες γραμμες συμφωνω αλλα σε καποια πραγματα διαφωνω :)

Ολες μας ειχαμε και εχουμε στο μυαλο μας αδιαμφισβητητη τη θεση του Τερρυ. Ολες τον ερωτευτηκαμε καθως ειναι και προτυπο του αγοριου για ενα κοριτσι 10-15 ετων.... ολες καπως ετσι θελαμε να ειναι το αγορι μας. Ο Αλμπερτ και στο ανιμε και στο μανγκα ξεκιναει σαν ενας μουσατος κυριος Αλμπερτ που προστατευει την Καντυ και καταληγει σε ενα ξανθο ωραιο και νεο παληκαρι που τον φροντιζει η Καντυ οταν χανει τη μνημη του. Εκει δε φαινεται και τοσο η διαφορα ηλικιας .... επισης δε θεωρω οτι ηταν τυχαιο που συνεχως "μικραινε στην ηλικια" προς το τελος να ειναι πολυ κοντα σε ενα ενηλικιωμενο πριγκιπα. Οι Ιαπωνες δεν εχουν θεμα με καποια διαφορα ηλικιας σε ενα γαμο, που εδω που τα λεμε στο τελος δε φαινεται και τεραστια. Εμενα προσωπικα δε με ξενιζει σα γεγονος οτι την γνωρισε κοριτσακι αλλα μετα οταν μεγαλωσε και με κενη μνημη την ερωτευτηκε. Ας πουμε στη σειρα "τα πουλια πεθαινουν τραγουδωντας" που ειναι απο τις αγαπημενες μου, ο Τσαπερλεν γνωριζει την ηρωιδα στην ηλικια της Καντυ οταν ειδε τον πριγκιπα. Αυτος τοτε ηταν κοντα στα τριαντα... μετα οταν εκεινη εγινε 17 την ερωτευτηκε ενω αυτη ηταν ερωτευμενη απο πολυ μικρη....
Κατι τετοιο θα μπορουσε να συμβει και στον Αλμπερτ. Επισης οι αντρες που αγαπουν μια γυναικα , βγαζουν και πατρικο ενστικτο στα πλαισια της προστασιας.

Εχοντας πει αυτα, θελω να υπογραμμισω οτι ειμαι Τερρυκια μεχρι το κοκκαλο γι αυτο και αγαπω πιο πολυ κι απο τη νουβελα τους ασφοδελους. Απλα θεωρω οτι οι Αλμπερτικες αν και πηγαν σε αλλο επιπεδο τη φαντασια τους, δεν ηταν παρανοικες..

Εντάξει, με πρώτη ματιά δεν έχεις και άδικο εντελώς, πρέπει να το δω και να το σκεφτώ περισσότερο να πάρω θέση.

Σπόιλερ:

Σταρ μου μη μου ριξεις τπτ στον καφε :)

Εγώ δεν κολλάω τόσο στην ηλικία, δεν είναι αυτό το θέμα μου δηλαδή...

Δε βρίσκω, όμως, κατά τη συνολική διάρκεια του μάνγκα/άνιμε ίχνη ερωτικού ενδιαφέροντος. Ο Άλμπερτ για μένα είχε πάντα τη θέση του μεγάλου αδελφού, αν θέλετε... Ακόμα κ κατά τη διάρκεια της συγκατοίκησης, ήταν σαν να τον τοποθέτησε εκεί η δημιουργός του έργου για να υπάρχει ως στήριγμα στις στιγμές πριν και μετά τον χωρισμό. Αυτό είναι το κόλλημά μου δηλαδή...
Επίσης, με ξενίζει και κάτι άλλο... γιατί να επιλέξει η δημιουργός να μας παρουσιάσει έναν τέτοιο έρωτα, που έχει σχεδόν όλα τα "κλασικά" στοιχεία ενός τραγικού έρωτα (ας μου επιτραπεί η έκφραση) και τελικά να μας πει ότι η μοίρα/ το πεπρωμένο της πρωταγωνίστριας ήταν κάποιος άλλος;
Μου θυμίζει κάτι γιαγιάδες στα χωριά, που έχοντας ζήσει σκληρά κ δύσκολα χρόνια, προτρέπουν τις κόρες/εγγονές/ανιψιές, κ.λ.π. να πάρουν κάποιον που είναι καλό παιδί, δουλευταράς και ένα σωρό άλλα χαρακτηριστικά για να "καλοπαντρευτούν" κι ας μην τον αγαπάνε...

souka έγραψε:Επίσης, με ξενίζει και κάτι άλλο... γιατί να επιλέξει η δημιουργός να μας παρουσιάσει έναν τέτοιο έρωτα, που έχει σχεδόν όλα τα "κλασικά" στοιχεία ενός τραγικού έρωτα (ας μου επιτραπεί η έκφραση) και τελικά να μας πει ότι η μοίρα/ το πεπρωμένο της πρωταγωνίστριας ήταν κάποιος άλλος;

-Γιατί σκοπός της ήταν να παρουσιάσει μια πορεία ζωής και όχι να δώσει βάρος στο ρομάντζο.
-Για την ανατροπή.
Να δυο πρόχειροι λόγοι, δεν λέω πως έτσι είναι αλλά πως θα μπορούσε να είναι έτσι. Τέλος πάντων στην σειρά που παρακολουθήσαμε δεν υπήρχε υποψία ερωτισμού μεταξύ των δύο. Αν είχε 80 επεισόδια ακόμα να το συζητούσαμε. Αλλά με βάση αυτά που είδαμε πρέπει κάποιος να έχει μεγάλη φαντασία για να πιστεύει ότι θα μένανε μαζί ο Άλμπερτ και η Κάντυ.

Συμφωνω οτι δεν υπηρχε ουτε στο ανιμε ουτε στο μανγκα ερωτισμος μεταξυ των δυο.. Μονο μια πορτουλα ανοιχτη .... και δεν ηθελαν και πολυ οι Αλμπερτικες ... γιατι πιστευω ολα ειναι θεμα οπτικης και προτιμησης. Τουλαχιστον ο θανατος της Σουζανα αφησε μια πορταρα να....

Να ΄μαι κι εγω!

Θα συμφωνήσω απόλυτα οτι ο Αλμπερτ δικαίως έχει μια θέση στο στερέωμα των παιδικών μας ηρώων. Προσωπικά ποτέ δεν τον ξέχασα, γιατί ήταν πάντα ανέμελος και λάτρης των ζώων. Τα ξανθά μαλλιά, τα γαλάζια μάτια και τα λεφτά του, δεν μου είχαν κάνει την παραμικρή εντύπωση, αλλά αγάπησα πολύ τον μποέμ φιλόζωο που επέλεγε τον άνθρωπο και οχι το περιτύλιγμα. Και για μένα η αποκάλυψη του Αλμπερτ μνηστήρα ήταν σοκ. Οχι λόγω ηλικίας, αλλά γιατί πολύ απλά ποτέ και πουθενά δεν είδα ρομάντζο ανάμεσά τους. Θα υπενθυμίσω δε, οτι στο ελληνικό μάνγκα ακολουθήσαμε το ιταλικό σενάριο οπού η Κάντυ και ο Τέρρυ μένουν για πάντα μαζί. Πως βρέθηκαν αλμπερτικές που από την παιδική τους ηλικία είδαν ειδύλλιο, είναι για μένα μυστήριο μέγα. Θα μπορούσα πράγματι να το δικαιολογήσω από μια ενήλικη ματιά, αλλά η πλειοψηφία των αλμπερτικών επιμένει οτι το είδαν στα μικράτα τους.
Σαφως και η Μιζουκι έχει πάρει στοιχεία από το Daddy long Leggs, το έχει γράψει και η ίδια. Εχει γράψει ωστόσο οτι την επιρρέασε στην ιδέα του κρυφού μαικήνα (οχι του κρυφού ερωτα) και έδωσε μαζί και ένα κατεβατό από άλλα βιβλία που επηρέασαν την ιστορία της. Πιστεύω οτι η εμμονή με το συγκεκριμένο βιβλίο, έγινε για προφανείς λόγους, αλλά δεν μπορώ να μην κουνήσω επικριτικά το δαχτυλάκι μου για να επισημάνω τις εμφανείς διαφορές στις δύο ιστορίες. Πέραν του οτι η πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι μεγαλύτερη, ο χορηγός της και τελικά εραστής της είναι απλά χορηγός και οχι θετός πατέρας. Δεν ξέρω πόσο ανούσιο φαντάζει αυτό στα μάτια κάποιων, αλλά η δική μου στενόμυαλη ηθική, δεν επιτρέπει σχέσεις στην οικογένεια. Μπορώ να δεχτώ οτι ο Αλμπερτ ενω είχε αμνησία ανέπτυξε κάποια αισθήματα για την Κάντυ, αλλά ακόμα κι ετσι, είμαι σίγουρη οτι ενας άντρας του δικού του διαμετρήματος θα τα έκανε γαργάρα για να σταθεί στο ύψος του. Δεν ήταν ο Αλμπερτ αυτός που την έστειλε στο Ροκσταουν για να δει τον Τέρρυ; Δεν είναι αυτό μια ένδειξη οτι ήθελε να τους δώσει μια ακόμα ευκαιρία; Δεν υπονοώ οτι ο Αλμπερτ δεν ήταν ερωτευμένος με την Κάντυ εκείνη την περίοδο. Υποθετικά δέχομαι τα αισθήματα του, αλλά βλέπω και πως τα διαχειρίζεται. Πρώτα βάζει τα αισθήματα της Κάντυ και έπειτα τα δικά του, όποια κι αν ήταν αυτά. Ένας τέτοιος άντρας, δεν θα υποκύψει εύκολα στον πειρασμό.
Ολα αυτά τα γράφω αποδεχόμενη την θεωρία των αλμπερτικών, η οποια για εμένα δεν έχει καθόλου στέρεη βάση. Αν η ιστορία κατέληγε με την Κάντυ και τον Αλμπερτ μαζί, θα έπρεπε να έχει δώσει σαφείς ενδείξεις και οχι υπονοούμενα.
Σε τελική ανάλυση, νομίζω πως όλες συμφωνούμε οτι ο Αλμπερτ δεν είναι λάθος επιλογή λόγω ηλικίας, καταγωγής ή χαρακτήρα, αλλά κυρίως επειδή δεν μας έπεισε η Μιζούκι οτι υπάρχει σαν επιλογή.

HAMLET έγραψε:Σταρ μου μη μου ριξεις τπτ στον καφε :)

Ικανή με 'χεις. Αν είναι δυνατόν, πως σου πέρασε τέτοια ιδέα απ' τ' όμορφο κεφαλάκι σου;!    

Souka και Ariel, το ίδιο πιστεύω κι εγώ. Δεν είναι η ηλικία το θέμα.
Σε παλιότερες αναρτήσεις εδώ κάποια είχε γράψει ότι δεν είχε παρακολουθήσει την ιστορία παρά από το σημείο που ο Albert ήταν στο νοσοκομείο με αμνησία. Είχε λατρέψει τον "κούκλο" και χτυπιόταν ότι ήταν φως φανάρι ποιο ήταν το τέλος της ιστορίας και πως θα μπορούσε να είναι άλλο! Φυσικά αφού δεν είδε ό,τι είδαμε δεν καταλάβαινε αυτό που λες Sou:

souka έγραψε: γιατί να επιλέξει η δημιουργός να μας παρουσιάσει έναν τέτοιο έρωτα, που έχει σχεδόν όλα τα "κλασικά" στοιχεία ενός τραγικού έρωτα (ας μου επιτραπεί η έκφραση) και τελικά να μας πει ότι η μοίρα/ το πεπρωμένο της πρωταγωνίστριας ήταν κάποιος άλλος;

Όχι, δεν πέσαμε ξερές με την εικόνα του Terry και μας ξίνιζε ο ξανθός Albert, ζωγραφιές ήταν, αν μη τι άλλο, όχι πραγματικά πρόσωπα. Ήταν το χτίσιμο μιας ιδιαίτερης σχέσης ανάμεσα σε δυο πρόσωπα με συγκεκριμένο παρελθόν και χαρακτήρες. Αυτό που βήμα βήμα παρακολουθήσαμε να γεννιέται και να κλιμακώνεται για να γκρεμιστεί έτσι άδοξα. Ή μήπως όχι;
Γιατί δεν καταλάβαμε μέσα τους να άλλαξε κάτι, πουθενά δεν είδαμε τον Terry να δηλώνει ερωτευμένος με άλλη, άσε δε που στη Νουβέλα κάνει ξεκάθαρη τη θέση του (I haven't changed).
Μήπως η Candy δείχνει ακόμα και μετά τον χωρισμό να τρέφει αισθήματα διαφορετικά για τον Albert, εκδηλώνεται κάπως, κάπου ο "έρωτάς" της;

Η τελευταία εικόνα του manga, αν μπορεί να θεωρηθεί σημάδι αποδοχής του Πρίγκιπα ως αγαπητικού, ήταν το πλέον ξεκάρφωτο εικονίδιο της όλης ιστορίας, χωρίς τίποτα να έχει προηγηθεί εκτός απ' τη διαπίστωση ότι ο Albert, ο μεγάλος Θείος και ο Πρίγκηπας ταυτίζονται, ίσως αυτό να θεωρείται... ερωτικό και να μη μου πάει εμένα της άσχετης (Hamlet, αυτό λες πορτούλα ανοιχτή για τις "Αλμπερτικές"; ).
Το anime ήταν μάλλον πιο ξεκάθαρο, γεροντοκόρη τη βλέπω να φυλάει τα παιδάκια στο σπίτι της Πόνυ, με πολλούς φίλους γύρω-γύρω. Α,ναι, κι ο Terry στο θέατρο πρωταγωνιστής και η Sousie κολαούζος στην εικόνα του μες στο μυαλό της Candy (τόσο ξανθιά την κατάντησαν μετά από 115 επεισόδια). Στεφάνι πάντως με τον Albert γαμπρό δεν! Ούτε καν πλάι της δεν τον βάζουν να καθίσει στο εορταστικό τραπέζι του τέλους, ενώ Archie και Annie κάθονται δίπλα-δίπλα. Για λόγους τακτ θα πει η Αλμπερτικιά, έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους τα παιδιά (αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι...).
Κανονικά αυτά θα τα έβαζα spoiler αλλά η Hamlet δεν μπορεί να τα διαβάσει!

Τα τρία τέταρτα της ιστορίας σε manga και anime πραγματεύονται την ερωτική ιστορία T-C, δίνοντας απίστευτη έμφαση στα βαθιά αισθήματά τους κυρίως από τη στιγμή που ο Terry φεύγει από το Κολέγιο, λες κι η απουσία του ενός από τον άλλο κάνει ακόμα πιο δυνατή την αγάπη τους. Όντως είναι τελείως ανούσιο να κάνει η ηρωίδα τέτοια παραδοχή και να καταφύγει στην "ασφαλή" λύση της επιλογής του προστάτη και ως συντρόφου, δεδομένης και της νομικής/ηθικής δέσμευσης του συγκεκριμένου ρόλου του Albert ως θετού πατέρα (Ariel, είμαστε συντηρητικούρες...).
Bettinaki, ανατροπή δεν έχει η ιστορία, αφού δεν συνεχίζει, έστω κι αν υποθέσουμε ότι κάτι θα γίνει μεταξύ A-C εμείς δεν βλέπουμε τίποτα απολύτως (δικαίωμα στη φαντασία του αναγνώστη/θεατή; ).
Τώρα, πορεία ζωής της Candy μέχρι κάποια ηλικία θα μπορούσες να πεις την ιστορία, δεν αλλάζει όμως κάτι, όσον αφορά τα αισθήματά της για Terry και Albert. Πάντως κι αυτή η πορεία ζωής γύρω απ' το εν λόγω ρομάντζο γυρίζει, ακόμα και η πρώτη αγάπη για τον Anthony καταλήγει δορυφόρος του.
Η περίοπτη θέση που κατέχει ο Al είναι αυτή της αντρικής φιγούρας-σημείου αναφοράς που μόνο ένας πατέρας (βιολογικός ή θετός, δεν έχει σημασία, ούτε λόγω του νεαρού της ηλικίας του) μπορεί να έχει. Παίζει το ρόλο του από μηχανής θεού σε πολλές περιπτώσεις, του φύλακα αγγέλου σε άλλες, γίνεται αποκούμπι να εναποθέσει η Candy τους φόβους και τον πόνο της και η συμβουλή του γίνεται οδηγός της, όποτε της την έδωσε και η ίδια την αποζητά αυτή τη συμβουλή στα διλήμματά της όταν δεν τον έχει κοντά. Δύο είναι τα σταθερά σημεία της C: οι μαμάδες της στο σπίτι της Pony και ο Albert, ο φίλος, ο "αδελφός", ο θετός της πατέρας.

Υ.Γ. Χτες ξεκίνησα να γράφω απάντηση στην ανάρτηση της Sou αλλά έπρεπε να φύγω από το γραφείο στις 2:30 οπότε έστειλα ό,τι είχα γράψει σε pm στον εαυτό μου για να το συνεχίσω σήμερα, μη χάσω και δεν συμμετέχω στη συζήτηση. Το λένε και πώρωση!!!

ποσο μα ποσο με βρισκετε συμφωνη!
ποτε δεν ηταν προβλημα η διαφορα ηλικιας που ειχαν με τον Αλμπερτ που αλλωστε δεν ηταν ιδιαιτερα μεγαλη που να ενοχλει. αλλα οπως καλα τα γραψατε ηδη ηταν η ιδιοτητα του Αλμπερτ που πηρε διπλα στην καντυ που δεν θα μπορουσε να υπαρξει κατι ερωτικο μεταξυ τους, ακομα κι αν δεχτω την υποψια δικων του συναισθηματων κατα το διαστημα της αμνησιας του.

δεν γραφω αλλα τα εχετε ηδη πει

κι εγω γελάω με την πωρωμένη Σταρ!!!!

Ολες πωρωμενες ειμαστε....