Χριστουγεννιάτικα Τερρο-φικ 2013

Απο αυριο 24/12 θα αρχισουν να ανεβαινουν τα ποιηματακια και τα φικακια που εχουν γραφτει για χριστουγεννα και πρωτοχρονια.

Καλη αναγνωση, καλη διασκεδαση (που ειναι σιγουρη) και καλες γιορτες!    

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
αύριο είναι Χριστούγεννα!!! Σήμερα θα στολίσουμε το δέντρο επιτέλους! Είμαι τόσο χαρούμενη, που είμαι εδώ! Κάθε χρόνο στόλιζα με τα παιδιά του ορφανοτροφείου, την κυρία Πόνυ και την αδερφή Μαρία. Μου άρεσε πολύ, αλλά δεν ήταν το ίδιο, εδώ είναι κι ο Άντονι!!! Από την πρώτη μέρα που τον γνώρισα, τότε που νόμισα οτι ήταν ο πρίγκηπας μου δεν μπορώ να τον βγάλω απ το μυαλό μου... Είναι τόσο γλυκός... τόσο τρυφερός... τόσο όμορφος. Φοβήθηκα με το ατύχημα του πολύ, αλλά ευτυχώς χτύπησε ελαφρά. Έχασα τον κόσμο όλο τότε.. Ας μη τα σκέφτομαι όμως είναι παραμονή Χριστουγέννων και πρέπει να είμαι χαρούμενη!!! Να τος με φωνάζει, Είναι έξω και παίζει χιονοπόλεμο με τον Στήαρ και τον Άρτσι!
" Έρχομαι" τους φωνάζω.

- Αχ, είπε η Κάντυ.
- Βρε Στήαρ είσαι εντελώς άγαρμπος, φώναξε ο Άρτσι.
Ο Άντονι κατευθείαν έπιασε αγκαλιά την Κάντυ από τους ώμους,
- Κάντυ είσαι καλά? της είπε.
- Ναι λίγο χιόνι έφαγα, του είπε χαμογελώντας.
- Κάντυ συγνώμη, είπε ο Στήαρ λυπημένος.
- Δεν πειράζει, του είπε γελαστά η Κάντυ ενώ τίναζε το χιόνι από πάνω της και ταυτόχρονα αρπάζει μια χούφτα απ αυτό και του την πετάει στο πρόσωπο.
Τότε ο Στήαρ άρχισε να την κυνηγάει κάνοντας τον θυμωμένο.
Παίζανε ασταμάτητα οι τέσσερις τους, τα γέλια τους ηχούσαν παντού!
Πέρασε η ώρα όμως και τότε ακούστηκε μια αυστηρή φωνή απ το σπίτι. Ήταν η θεία Ελρόυ που δεν μπορούσε να περιμένει άλλο, έπρεπε να στολίσουν το δέντρο. Συγκεντρώθηκαν στη μεγάλη κεντρική αίθουσα του σπιτιού, ήταν ένα πανύψηλο έλατο! Η Κάντυ έμεινε με το στόμα ανοιχτό!
- Άντε θα ξεκινήσουμε? της είπε ο Άντονι και την σκούντηξε να προχωρήσει.
- Ε... ναι, αποκρίθηκε σαν χαμένη η Κάντυ που ακόμα χάζευε το τεράστιο έλατο.
Η θεία Ελρόυ δεν στόλιζε, καθόταν και διάβαζε ένα βιβλίο ενώ παράλληλα έδινε όδηγίες και διάφορες κριτικές κυρίως στην Κάντυ για την τοποθέτηση των στολιδιών.
Τα παιδιά γέλαγαν συνέχεια γιατί ο Στήαρ έκανε συνεχώς αστείες γκριμάτσες και προσπαθούσε να τοποθετήσει τις μπάλες στα ψηλότερα σημεία του δέντρου με ένα κοντάρι- εφεύρεση του. Στο τέλος η μεγάλη θεία Ελρόυ σηκώθηκε για να βάλει το αστέρι στην κορυφή του όπως κάνει πάντα. Ο Στήαρ της πρόσφερε την εφεύρεση του αλλά κάτι δεν πήγε καλά ως συνήθως και η κορυφή του κονταριού ξεκόλλησε και έπεσε στο κεφάλι της! Ο Άρτσι με τον Άντονυ προσπαθούσαν να την ηρεμήσουν αλλά μάταια... Έφυγε νευριασμένη κι ο Άρτσι πήγε να παρηγορήσει τον Στήαρ για την αποτυχημένη του εφεύρεση. Ο Άντονυ με την Κάντυ έμειναν μόνοι και προσπαθούσαν να κρύψουν τα γέλια τους.


Αγαπημένο μου ημερολόγιο
μόλις τελειώσαμε με το δέντρο και έτρεξα να γράψω αυτό που έγινε!!!! Τρέμω... είμαι πολύ συγκλονισμένη..
Ήμασταν μόνοι με τον Άντονι και καμαρώναμε το τέλειο δέντρο μας! Έλαμπε ολόκληρο! Ο Άντονι όμως με κοίταζε πολύ έντονα, ήρθε κοντά μου και μου έπιασε το χέρι και μου είπε πόσο ευτυχισμένος είναι που είναι κοντά μου! Του είπα οτι κι εγώ είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη με φωνή που έτρεμε... ένιωθα πολύ ντροπή ξαφνικά.. τα μάγουλα μου έκαιγαν. Με πλησίασε ακόμα πιο πολύ, μου κόπηκε η ανάσα, και τότε με φίλησε!! Στην αρχή το φιλί του ήταν διστακτικό αλλά μόλις είδε οτι δε τον σταμάτησα συνέχισε πιο έντονα. Το συναίσθημα ήταν τέλειο!!! Ποτέ δεν έχω ξαναφιλήσει αγόρι και ποτέ δεν είχα θελήσει να φιλήσω, ποτέ δεν είχα ερωτευτεί μέχρι τώρα... Όταν σταμάτησε μου είπε οτι μ αγαπάει, εγώ δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη, αλλά μετά του είπα κι εγώ το ίδιο. " Φαντάσου να μας έβλεπε η θεία " μου είπε και μας έπιασαν τα γέλια! Ευτυχώς χάθηκε και η αμηχανία μου έτσι. Μείναμε εκεί αγκαλιά να κοιτάζουμε το δέντρο...
Τα ωραιότερα Χριστούγεννα με το αγόρι που αγαπώ!!!!

Το γεύμα μόλις είχε τελειώσει κι όλοι είχαν περάσει στο σαλόνι που το τζάκι είχε την τιμητική του μια κι έξω το χιόνι το είχε στρώσει για τα καλά και η θαλπωρή από τις φλόγες που τύλιγαν τα κούτσουρα ζέσταιναν γλυκά το χώρο.
Λίγο πιο κει το χριστουγεννιάτικο δέντρο, λαμποκοπούσε με τις μπάλες, τα διαφόρων ειδών στολίδια και ζαχαρωτά  και τα λαμπιόνια που ήταν στολισμένο.  Στην κορυφή το αστέρι ξεχώριζε δίνοντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Χριστούγεννα.
Τα μικρά είχαν καθίσει στο χαλί μπροστά από το τζάκι και τραβολογούσαν τον παππού τους να τους πει μια ιστορία όπως μόνο εκείνος ήξερε να αφηγείται.
Είχε ένα μοναδικό τρόπο να χρωματίζει τη φωνή του κατάλληλα και να δίνει ζωή σε κάθε χαρακτήρα ιστορίας. Κάτι που ήταν για πολλά χρόνια μεγάλο κομμάτι της ζωής του. Να παίζει ρόλους. Να ζωντανεύει ήρωες και να τους απογειώνει με τη μοναδική του ερμηνεία στο σανίδι του θεάτρου.
Ο Τέρρυ καθισμένος στην κουνιστή πολυθρόνα, πήρε στην αγκαλιά του τα δυο  πιτσιρίκια κι άρχισε να τους αφηγείται…  Η Κάντυ, καθισμένη στην αντικρυνή πολυθρόνα, έπιανε τον εαυτό της  για άλλη μια φορά να αφήνει το βιβλίο της και να μαγεύεται από τη φωνή του αγαπημένου της.
Δεν την βαριόταν ποτέ τη φωνή του. Ποτέ!  Την ταξίδευε κι εκείνη.. Την πήγαινε πολλά χρόνια πίσω.. στα χρόνια του κολλεγίου του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο που τον πρωτογνώρισε και τίποτε ξανά δεν ήταν το ίδιο για κανέναν από τους δυο πλέον. Τότε που για πρώτη φορά, της είχε διαβάσει Σαίξπηρ από το βιβλίο που του είχε χαρίσει η μητέρα του.
Τις αναμνήσεις της διέκοψε η φωνή του γιου τους Ρίτσαρντ καθώς της σέρβιρε το ζεστό τσάι με φρούτα του δάσους.
Πόσο έμοιαζε του πατέρα του! Έτσι ψηλός και μελαχρινός, με τα ίδια ζυγωματικά και σχεδόν την ίδια χροιά φωνής όπως του Τέρρυ. Μόνο τα μάτια του είχαν διαφορετικό χρώμα. Πήρε το καταπράσινο χρώμα ματιών από την ίδια.
Τον λάτρευαν τον Ρίτσαρντ. Ήταν άλλωστε ο μοναχογιός τους. Το δεύτερο θαύμα της ζωής τους, αφού το πρώτο ήταν όταν μετά από αρκετά εμπόδια μπόρεσαν να είναι ξανά μαζί.
Ήταν μόλις ενάμισι χρόνο παντρεμένοι όταν η Κάντυ ανακοίνωσε στον Τέρρυ τον ερχομό του μικρού τους άγγελου.. Πόσο ευτυχισμένοι ήταν και οι δυο! Και εννέα μήνες μετά τον είχαν στην αγκαλιά τους..  20 Δεκεμβρίου… πώς να μην το θυμάται η Κάντυ αφού ήταν από τα πιο ευτυχισμένα Χριστούγεννα που πέρασαν.. οι τρεις τους!
Είχαν και τότε ανάψει το μεγάλο τζάκι στο σαλόνι , είχαν καθίσει και οι δυο μπροστά του και στην αγκαλιά τους  είχαν  κοιμισμένο  και τυλιγμένο στην γαλάζια κουβερτούλα του τον Ρίτσαρντ.
-Πως περνάν τα χρόνια... σκέφτηκε η Κάντυ..
Και να ‘μαστε τόσα χρόνια μετά, εγώ κι ο Τέρρυ μου, γιαγιά και παππούς… με τον γιο μας και την γλυκύτατη σύζυγό του Μάριαν κι αυτά τα τρισχαριτωμένα εγγονάκια που μας χάρισαν! Ναι είμαι ευτυχισμένη! Είμαι ευτυχισμένη και περήφανη που κατάφερα αν και χωρίς αληθινή,  δική μου οικογένεια με μαμά και μπαμπά, να καταφέρω να χτίσω μία, με τον άνθρωπο που αγάπησα όσο κανέναν  και να ζήσω μαζί του την απόλυτη ευτυχία κι ολοκλήρωση έστω και με όσα εμπόδια περάσαμε. Τον αγαπώ! Σ’αγαπώ  πολύ Τέρρυ!
Εκείνη τη στιγμή που τα συλλογιζόταν όλα αυτά τον κοιτούσε με απέραντη αγάπη και συγκίνηση, κάτι που έγινε αντιληπτό από τον Τέρρυ που την μισοκοίταξε μέσα από τα γυαλιά του.. και της χαμογέλασε κρυφά στο πλάι κλείνοντας της το μάτι.
-Νομίζω είναι ώρα να ανοίξουμε τα δώρα μας!  είπε ο Τέρρυ στα μικρά κι εκείνα έτρεξαν ευθύς κάτω από το δέντρο και περίμεναν γεμάτα ενθουσιασμό.
-Αυτό είναι για την όμορφη δεσποινίδα  Τζούλς.. κι αυτό για τον πανέξυπνο  Έλλιοτ..
Τα μικρά άρχισαν να ξετυλίγουν με λαχτάρα τα παιχνίδια τους πριν καν προλάβει ο Τέρρυ να μοιράσει και τα υπόλοιπα δώρα.
Μια πανέμορφη κουκλίτσα κι ένα τρενάκι ήταν ήδη η ασχολία τους.
Μια μεταξωτή  εσάρπα σε τόνο ροζ μωβ και μια χρυσή ταμπακιέρα με όμορφα σκαλίσματα ήταν τα δώρα της Μάριαν και του Ρίτσαρντ.
Τελευταία έμειναν τα δικά τους δώρα.
Ένα χρυσό μενταγιόν με μακριά αλυσίδα και σε σχήμα καρδιάς που εσωτερικά στη μια του πλευρά έμπαινε φωτογραφία ήταν το δώρο του Τέρρυ στην Κάντυ το οποίο της φόρεσε ο ίδιος στο λαιμό της.  Της είχε βάλει μια φωτογραφία τους μέσα,  από τα πρώτα τους Χριστούγεννα με τον Ρίτσαρντ. Η Κάντυ έμεινε να την κοιτάζει συγκινημένη.  Στο άλλο μισό κάτι ήταν σκαλισμένο. Μια αφιέρωση.  Δεν πρόλαβε να τη διαβάσει η Κάντυ  κι ακούει την φωνή του να της ψιθυρίζει στ’ αυτί..

*-«Πάντα δικός σου.
  Πάντα δική μου.
  Πάντα εμείς…»  Τ.Γ.

*:

-Ευτυχισμένα   Χριστούγεννα Κάντυ!
-Ναι.. Ευτυχισμένα  Χριστούγεννα Τέρρυ! Τα δάκρυα χαράς  της Κάντυ πνίχτηκαν από το φιλί που της χάρισε..
Δεν έχασε ευκαιρία ο Τέρρυ να διακωμωδήσει την περίσταση για να την κάνει να γελάσει και της ζήτησε το δικό του δώρο..!  Έμεινε εκεί μπροστά της με τα μάτια κλειστά και τα χέρια απλωμένα σαν μικρό παιδί να την περιμένει..
Η Κάντυ γελώντας του έβαλε ένα μικρό κουτί στα χέρια του.  Ο Τέρρυ άρχισε να το ξετυλίγει και ανοίγοντάς το άστραψαν τα μάτια του από την έκπληξη! Αντίκρισε ένα βίνταντζ  ρολόι τσέπης από καθαρό  ασήμι. Το ήξερε αυτό το ρολόι!  Ήταν αυτό που ήθελε να αγοράσει από μια δημοπρασία με κομμάτια μεγάλης και συλλεκτικής αξίας αλλά το σοβαρό κρυολόγημα κι ο υψηλός πυρετός που είχε την ημέρα της δημοπρασίας, δεν τον άφησε να το αποκτήσει!
-Ήξερα πόσο το ήθελες και είπα να μην σου χαλάσω το χατίρι!  είπε η Κάντυ σαν να απαντούσε στις σκέψεις του.
-Μα.. πως; Αφού ήσουν μαζί μου εδώ εκείνη τη μέρα.. δίπλα μου.. πότε πρόλαβες; Είπε ο Τέρρυ όλο απορία.
- Τηλεφώνησα στον Ρίτσαρντ και τον ενημέρωσα σχετικά. Ξέρεις ότι σε λατρεύει και θα το αποκτούσε σε χρόνο μηδέν, μόνο και μόνο για να σε δει ευτυχισμένο.
-Μητέρα και γιος .. βγάζεις άκρη για πότε συνωμοτούν; είπε πειραχτικά για τους δυο τους κοιτώντας την Μάριαν μειδιώντας.
Μα.. κάτι  γράφει από κάτω… γράφει.. προσπαθούσε να διαβάσει μισοκλείνοντας  τα μάτια του ο Τέρρυ.
-Μήπως θες τα γυαλιά σου Ρωμαίο; είπε κοροϊδευτικά η Κάντυ βγάζοντας του τη γλώσσα στο πλάι..
-Ναι παρακαλώ πολύ, κυρία Ιουλιέτα με τις φακίδες! είπε κι εκείνος πειραχτικά..  Μόλις φόρεσε τα γυαλιά του διάβασε τη αφιέρωση που έλεγε:

**«Η αγάπη μας
μοιάζει με το χρόνο.
Δεν χάνεται, συνεχίζει..» Κ.Γ.

**:

O   Τέρρυ   δεν έχασε ευκαιρία να της κλέψει κι άλλο φιλί και να την πάρει στην αγκαλιά του και να την στριφογυρίσει στο δωμάτιο σαν να χόρευαν κάποιο βαλς, όπως τότε που ήταν παιδια, στο κολλέγιο του Αγίου Παύλου. Ευθύς σηκώθηκαν κι ο Ρίτσαρντ με τη Μάριαν κι άρχισαν να χορεύουν κι αυτοί γελώντας…
Η χαρούμενη ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι συνεχίστηκε με χορό, γέλια και ξεφωνητά από τα δυο πιτσιρίκια που είχαν αφήσει τώρα τα παιχνίδια τους κι έκαναν κι εκείνα πως χορεύουν όπως ο παππούς και η γιαγιά…, όπως ο μπαμπάς και η μαμά..  κι έξω το χιόνι  συνέχιζε να πέφτει, συμπληρώνοντας με τις λευκές του πινελιές την παγωμένη ομορφιά των Χριστουγέννων…

00:01



Ένα κατάστρωμα, δύο φιγούρες.... χμμμ.... θα προσθέσω ομίχλη και τον απόηχο ενός τάνγκο, αργεντίνικου αν γίνετε.

Σπόιλερ:

Δεν είναι κακό.

3,2,1 Κλακέτα

- Ποιος είναι εκεί;
- Συγγνώμη, δεν ήθελα να ενοχλήσω. Αλλά μου φάνηκες τόσο θλιμμένος...
- Θλιμμένος; Σε μένα μιλάς; χαχαχαχα! Άκου θλιμμένος χαχαχαχα!

"Που βλέπει το αστείο Αυτός*; Νόμιζα ότι έκλαιγε πριν λίγο. Μα κοίτα τον πως γελάει!"

- Έχει γιορτή μέσα, βγήκες για βολτούλα;
- Δεν μου πολυαρέσουν οι γιορτές
- Πάω στοίχημα ότι δε μπορούσες να βρεις παρτενέρ για να χορέψεις, σωστά φακιδομούρα;
- Καμία, μα καμία σχέση!!!!!
- Καλά, μην θυμώνεις! Το μόνο που καταφέρνεις είναι να κάνεις τις φακίδες σου να ξεχωρίζουν περισσότερο. Καημενούλα φακιδομούρα. Είναι πραγματικά άπειρες!
- Θα σε πληροφορήσω ότι λατρεύω τις φακίδες μου και θα ήθελα να είχα πολύ πολύ περισσότερες! Μάλλον ζηλεύεις που εσύ δεν έχεις καμία! Και το όνομά μου, είναι Κάντις. Ακούς; Κάντις!! Σου απαγορεύω να με αποκαλείς φακιδομούρα!

Αυτός σφύριξε επιδοκιμαστικά.

- Πες μου ότι σου αρέσει και η πατατομύτη σου;
- Φυσικά!!!!

Οι νότες μιας  μελωδίας πλημμύρισαν τη σάλα και ξεχύθηκαν στο κατάστρωμα. Και οι δύο, στάθηκαν λίγο αμήχανοι στο άκουσμά της. Ενα τσαχπίνικο χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπο Εκείνου.**

- Η μουσική φαίνεται να σου αρέσει. Δεσποσύνη, μου χαρίζετε αυτό το χορό;
- Δε νομίζω. Μου είναι άγνωστος, όπως κι εσείς.
- Έφτασες μέχρι το κατάστρωμα για να βρεις καβαλιέρο. Δεν είναι σωστό να πετάς έτσι την τύχη σου.
- Δεν έψαχνα τίποτα, στο είπα ήδη!!! Απλά βγήκα έξω για να πάρω.....

Με μια σχεδόν θεατρική κίνηση, Αυτός έλυσε την μπέρτα του και την τύλιξε γύρω απο τη μέση της. Με αργές κινήσεις και σταθερά χέρια την τράβηξε κοντά του.... πολύ κοντά του!

- ..... αέρα...

Τα μάγουλά της έγιναν φωτιά, από θυμό και αγανάκτηση (προφανώς!) Ένιωσε την μπέρτα να πέφτει από τη μέση της, για να δώσει τη θέση της στο χέρι του.

"Παναγιά Παρθένα και 12 Απόστολοι!"

Πως τόλμησε να την αγκαλιάσει τόσο σφιχτά, να αγγίξει τον ώμο της με το δικό του; Όταν ο Αντονυ την πήρε να χορέψουνε, τα χέρια του την άγγιξαν απαλά, σαν να ήταν πολύτιμη και εύθραυστη. Με τον Αντονυ ήταν σαν να χόρευε σε ένα σύννεφο από ζάχαρη, σε ένα όνειρο πασπαλισμένο μ' άστρα. Είχε τόσο θυμώσει μ' Αυτόν, που σώπαινε. Πολύ θα ήθελε να τον κοιτάξει κατά πρόσωπο και να του πει την γνώμη της γι Αυτόν και τον χορό του, αλλά δεν τολμούσε. Ένοιωθε το βλέμμα του στυλωμένο στις φακίδες της.

"... αλήθεια, τι χρώμα έχουν τα μάτια του;"

- Λοιπόν, δεν θα το έλεγα ότι δεν ξέρεις το τάγκο. Ίσως να σου ταιριάζει περισσότερο από τα βαλς. Τα βαλς είναι για κυρίες. Το τάνγκο είναι αληθινός χορός, ένα καρδιοχτύπι που γεννήθηκε από τον ήλιο και μεγάλωσε από το χώμα και τον κάματο. Στην Αργεντινή όταν βραδιάζει, τα κορίτσια πλένουν τις λάσπες από τα πόδια τους και το λιοπύρι από το μέτωπο, ανταμώνουν τους άντρες που μοχθούν με τη γη και τα ζωντανά και ενώνονται σε αυτόν τον ρυθμό. Τον νιώθεις; Είναι ο ρυθμός της ζωής, τα βήματα ανθρώπων που ξέρουν να γεύονται και δεν φοβούνται να πονέσουν.

Όχι, δεν το ΄ξερε. Το μάθαινε στα βήματα του, που την καθοδηγούσαν με σιγουριά μες στην ομίχλη, στη φωνή του, που ήταν βαθιά και καθαρή και την ταξίδευε σε μια χώρα άγνωστη γεμάτη φως. Είδε με τα μάτια της κορίτσια με λευκά φορέματα και ηλιοκαμένα πρόσωπα, αγόρια με λαμπερά μάτια και ροζιασμένα χέρια να ενώνονται σε αργές νωχελικές κινήσεις.

"...σαν τις δικές μας"

- Σου έφαγε η γάτα τη γλώσσα; Για να δω.

"Don't pity me. Don't pity my"

Τα χέρια του λύγισαν τη μέση της ως κάτω, έτσι που ο καταρράχτης των μαλλιών της κύλισε σ΄όλη την πλάτη της, και τα κορίτσια χάθηκαν γελώντας από μπροστά της. Το μόνο που έβλεπε πια, ήταν το βαθύ μπλε της θάλασσας, πόσο κοντά ήταν το πρόσωπό του στο δικό της; Ήταν η ανάσα  στο μάγουλό της άραγε δική του ή αύρα νυχτερινού ωκεανού; Ξεροκατάπιε ενώ έπρεπε να φωνάξει, κι Αυτός ο μάγος σίγουρα το κατάλαβε, γιατί με μια στροφή την τράβηξε μακρυά του... όχι για πολύ.

Κάποτε η μουσική έσβησε και από τη σάλα ακούστηκαν χειροκροτήματα.

"Τα  μάτια του είναι  μπλε και πράσινα λοιπόν"

- Δε νομίζεις ότι μου αξίζει ανταμοιβή για τις υπηρεσίες μου;
- Ανταμοιβή; Για ποιες υπηρεσίες σου; "Κλείσε το στόμα σου Κάντυ. Σάστισες τόσο που χάσκεις σα γελάδα"
- Πρέπει να παραδεχθείς ότι ήταν κατόρθωμα να χορέψω μαζί σου. Δεν έκανες ούτε ένα βήμα σωστά.
- Δεν δέχτηκα ποτέ να χορέψω αυτόν τον βάρβαρο χορό!
- Κι εγώ νομίζω ότι  θα δεχτώ την κορδέλα σου

μα δεν είχε ακούσει λέξη που είχε πει;

- Ας είναι λοιπόν

και με μια κίνηση έλυσε τη μεταξωτή κορδέλα στα μαλλιά της.

Περίεργο. Κάτι είχε αλλάξει  γιατί ένα ψυχρό κύμα τύλιξε το σώμα της, αλλά δεν δρόσισε στο ελάχιστο το πρόσωπό της. Η ζεστασιά του είχε χαθεί και εκείνη μόνο τη στιγμή  κατάλαβε οτι ήταν μέχρι τώρα στην αγκαλιά του ενω η μουσική είχε σωπάσει, χωρίς τη δικαιολογία του χορού.

"Πως το επέτρεψα αυτό; Μάλλον ήπια πολύ, όπως και να' χει Αυτός φταίει!!!!"

- Σας ευχαριστώ για το χορό δεσποινίς,
είπε με μια βαθιά υπόκλιση.

Σήκωσε το κεφάλι και ο χρόνος σταμάτησε. Ξανθές μπούκλες χάιδευαν με αναίδεια φακίδες σε ξαναμμένα μάγουλα και μια πατατομύτη. Στόμα πιο κόκκινο από τα κεράσια του Μάη και πράσινα μάτια που προκαλούσαν να χαθείς στα βάθη τους.

"Κάντις***.... είναι η ανατολή κι είσαι εσύ ο ήλιος. Ανέτειλε και σκότωσε τη φθονερή σελήνη που ήδη είναι άρρωστη, χλωμή απ' τον καημό της, που εσύ η παρθένα της είσαι ομορφότερή της. Κάντις.... δεν θα μπορούσε όνομα να σου ταιριάζει περισσότερο".

Απότομα γύρισε κι άρχισε να βαδίζει

- Καληνύχτα φακιδομουτράκι

και καθώς μάζευε την μπέρτα του από το κατάστρωμα

- Πήγαινε στο δωμάτιό σου πριν κρυώσεις.
- Είσαι ο αγενέστερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει! Και το όνομά μου είναι Κάντις!! Κάντις Γουάιτ Αρντλευ!!!!! Ακούς;;;;

Ποιος ξέρει. Η φιγούρα του είχε ήδη χαθεί.

"Καλή χρονιά να έχεις Κάντυ. Πρώτη φορά μου ξεκινάει τόσο καλά ο χρόνος"

- Δεσποινίς Κάντυ! Δεσποινίς Κάντυ! Σας φώναξα τόσες φορές, είστε καλά;
- Τζορτζ, συγγνώμη, δε σε άκουσα.
- Είστε καλά; Είναι επικίνδυνο να περπατάτε σε αυτήν την ομίχλη.
- Τζορτζ, ξέρεις ποιος ήταν αυτός;
- Εννοείτε το νεαρό δούκα; Τον γνωρίζετε;
- Οχι,οχι
- Είναι γόνος της ευγενούς αγγλικής οικογένειας των Γκράντσεστερ. Ο δούκας Τερενς Γκραντσεστερ.

"Έχει λοιπόν όνομα Αυτός. Τέρενς Γκραντσεστερ! Πόσο ανυπόφορος είναι. Καλή αρχή έκανα φέτος. Ευτυχώς που δεν θα τον ξαναδώ ποτέ".




Χρόνια πολλά!  

* Αυτός = Anohito
** Εκείνος = Sonohito
*** Κάντις =  όνομα που επέλεξε η Ιγκαράτσι, για ένα φωτεινό κορίτσι

λοιπόν, το δικό μου το ποίημα που έγραψα ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ. Γελάστε άφοβα... Ακολουθεί τον γνωστό "σκοταδόψυχο". Μπορεί και να μου πήρε 10 λεπτά στο γραφείο να το γράψω    

Πάνω στο κατάστρωμα ο Τέρρυ,
μόνος στέκει χωρίς ταίρι.
Τη θάλασσα αρμενίζει στο σκοτάδι
λησμονώντας της μάνας του το χάδι.

Πίσω του ακούει μια τσιρίδα
"Τι είναι αυτό που κυματίζει; Μια κοτσίδα;"
Σκέφτηκε "μάλλον λάθος είδα"
αλλά μπροστά του στέκει μια φακίδα.

Της ματιάς της το χρώμα ήταν μια ζάλη
Τον πιάνει φουρτούνα στο κεφάλι.
Αμήχανος στέκει όλο νάζι,
να βρει να κρύψει το μαράζι.

"Ποιος είναι εκεί"; φωνάζει δυνατά
και σταματάει της Κάντυ η καρδιά.
Ένα βαλς παίζει στο σαλόνι
και η ξανθιά δεν είναι πλέον μόνη.

Πρωτοχρονιάς φωνές, τραγούδια
στα τραπέζια απλώνονται καλούδια.
Και η Κάντυ με στόμα ανοιχτό
σκέφτεται μέσα της... πω πω!

Κι απ'τη βραδιά εκείνη τη μοιραία
που συναντήθηκαν τυχαία
μείναν ερωτευμένοι μια ζωή
που την περάσανε μαζί.

Η Candice White Ardley διένυε πλέον το 24ο έτος της ζωής της. Ήταν μια κοπέλα της εποχής της,  με ξανθά μακριά μαλλιά με πλούσιες, φυσικές μπούκλες και σμαραγδένια μάτια. Εκείνο που την έκανε να ξεχωρίζει, όμως, ήταν οι φακίδες της που έδιναν έναν παιχνιδιάρικο τόνο στο πρόσωπό της. Η Candice είχε περάσει τα παιδικά της χρόνια σ' ένα ορφανοτροφείο στο οποίο βρέθηκε μετά τον θάνατο των γονιών της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Κάποια χρόνια αργότερα βρέθηκε υπό την προστασία μιας πλούσιας και φιλάνθρωπης οικογένειας της περιοχής, με επιχειρήσεις τόσο στην Αμερική όσο και στο εξωτερικό. Χάρη σε αυτούς είχε τη δυνατότητα να πάει στο πανεπιστήμιο και να σπουδάσει αυτό που από μικρή ονειρευόταν, κοινωνική λειτουργός δηλαδή. Η έλλειψη οικογένειας και τα χρόνια που είχε περάσει στο ορφανοτροφείο της είχαν δημιουργήσει την έντονη επιθυμία να βοηθήσει με τη σειρά της τα παιδιά που είχαν ανάγκη. Από την εποχή που ήταν ακόμη φοιτήτρια συμμετείχε εθελοντικά σε φιλανθρωπικές δράσεις και βοηθούσε εθελοντικούς οργανισμούς και ομάδες που φρόντιζαν ορφανά ή άρρωστα παιδιά ενώ δεν έχανε την ευκαιρία να επιστρέφει, όποτε μπορούσε, στο ορφανοτροφείο που η ίδια μεγάλωσε και να προσφέρει και εκεί με όποιο τρόπο μπορούσε.


Ο Terrence Graham Grandchester ήταν ένας νεαρός Άγγλος αριστοκρατικής καταγωγής. Ο πατέρας του, ο δούκας Richard Grandchester, ήταν ένας από τους πιο γνωστούς άνδρες της πολιτικής σκηνής της Αγγλίας. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν παντρεύτηκε ποτέ τη μητέρα του Terrence, τη μόνη γυναίκα που πραγματικά αγάπησε. Η Eleanor Baker ήταν πλέον μια από τις πιο καταξιωμένες αμερικανίδες ηθοποιούς της γενιάς της με παγκόσμια αναγνώριση, την εποχή, όμως, που γνώρισε τον δούκα Grandchester ήταν μια άσημη ηθοποιός όπως τόσες άλλες. Έτσι, όταν γεννήθηκε ο Terrence, ο δούκας τον πήρε στην Αγγλία μακριά από τη μητέρα του και τον μεγάλωσε ως το νόμιμο διάδοχό του. Η ζωή εκείνη, όμως, δεν ταίριαζε στον Terrence, ο οποίος καθώς φαίνεται είχε κληρονομήσει το γονίδιο της μητέρας του και παρά τις σφοδρές αντιδράσεις του πατέρα του είχε αποφασίσει να σπουδάσει υποκριτική. Αν και μόλις 25 χρονών, είχε ήδη κατορθώσει να “χτίσει” το δικό του όνομα στον θεατρικό κόσμο της Αγγλίας και να πρωταγωνιστήσει σε πολλές αξιόλογες παραστάσεις του Royal Shakespeare Theatre. Μάλιστα, εκείνον τον χειμώνα θα ταξίδευαν με τον θίασο στη Νέα  Υόρκη για να ανεβάσουν και εκεί την παράσταση. Οι σχέσεις του με τον πατέρα του δεν ήταν και οι καλύτερες από τότε που πήγε αντίθετα στην θέλησή του και με τη μητέρα του είχε χρόνια να επικοινωνήσει. Βέβαια, από τη στιγμή που έμαθε για το ταξίδι του στην Αμερική σκέφτηκε πολλές φορές να της τηλεφωνήσει αλλά τελικά δίσταζε.




ΩΡΑ: 19.00
Η Candice είχε περάσει και τη σημερινή ημέρα προσφέροντας τις υπηρεσίες της στο Δημοτικό Ορφανοτροφείο της Νέας Υόρκης και τώρα επέστρεφε βιαστική στο διαμέρισμά της ώστε να προλάβει να ετοιμαστεί για την αποψινή βραδιά. Η καλή της φίλη Άννυ με την οποία είχαν περάσει μαζί την παιδική τους ηλικία στο ορφανοτροφείο διοργάνωνε ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτι μαζί με τον αρραβωνιαστικό της, τον Άρτσιμπαλντ και όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι τους καθώς και πολλές εξέχουσες προσωπικότητες της πόλης θα βρίσκονταν εκεί. Η Άννυ είχε φροντίσει για την παραμικρή λεπτομέρεια, μέχρι που είχε στείλει στην Candice βραδινό φόρεμα γιατί φοβόταν πως η φίλη της θα το έβρισκε ως δικαιολογία για να μην παρευρεθεί στον χορό. Σίγουρα, λοιπόν, δεν θα δεχόταν καμιά δικαιολογία στην περίπτωση που η Candice καθυστερούσε ή, μη χειρότερα, δεν εμφανιζόταν τελικά στο πάρτι.

ΩΡΑ: 21.30
Η παράσταση είχε μόλις τελειώσει. Ο Terrence μπήκε στο καμαρίνι του, άλλαξε ρούχα και άναψε ένα τσιγάρο. Απόψε, παραμονή Πρωτοχρονιάς, η παράσταση του  Royal Shakespeare Theatre είχε αρχίσει και τελειώσει νωρίτερα απ' ότι συνήθως και οι εργαζόμενοι του θεάτρου βιάζονταν να φύγουν για να περάσουν το βράδυ με τους δικούς τους ανθρώπους. Για τον Terrence, όμως, δεν υπήρχε καμία βιασύνη...Ο Ρόμπερτ, ο σκηνοθέτης της παράστασης και καλός φίλος του Terrence τον είχε ενημερώσει νωρίτερα ότι όλα τα μέλη του θιάσου ήταν καλεσμένα σε έναν πρωτοχρονιάτικο χορό που διοργάνωνε ο γιος του Δημάρχου της πόλης και η αρραβωνιαστικιά του αλλά αυτός δεν είχε καμία διάθεση να βρεθεί ανάμεσα σε τόσο άγνωστο κόσμο ούτε είχε κέφι για πάρτι και χορούς. Από την άλλη, όμως, δεν άντεχε να ακούει και την γκρίνια του Ρόμπερτ οπότε σκέφτηκε ότι το καλύτερο που θα είχε να κάνει θα ήταν να εμφανιστεί για καμιά ώρα και ύστερα να φύγει.

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα...Και τότε όλα τα βράδια κι όλα τ' άστρα κι όλα τα τραγούδια θα 'ναι δικά μας. (Τάσος Λειβαδίτης)

ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ...

“Ουφ! Ευτυχώς που κατάφερα να το σκάσω χωρίς να με πάρει χαμπάρι η Άννυ...”, αυτό σκεφτόταν η Candice καθώς έβγαινε στην ταράτσα του ξενοδοχείου EMPIRE που γινόταν το πάρτι. Ήταν ένα πανύψηλο κτίριο και, όπως ήταν φυσικό, από εκεί η Candice μπορούσε να δει σχεδόν όλη την πόλη. Η βραδιά ήταν ιδιαίτερα κρύα και ένα ασυνήθιστο πέπλο ομίχλης είχε σκεπάσει την πόλη. Παρ' όλα αυτά ήταν σίγουρη πως από εκείνο το σημείο θα μπορούσε να δει καθαρά τα πυροτεχνήματα που σύντομα θα φώτιζαν τον ουρανό της Νέας Υόρκης. Μέσα στην αίθουσα δεξιώσεων όλοι φαίνονταν να διασκεδάζουν τόσο...Αυτή, όμως, έπρεπε να πάρει αέρα. Κάθε χρόνο, αυτήν την ημέρα την έπιανε μια απίστευτη μελαγχολία...σκεφτόταν τους γονείς της που δεν πρόλαβε να γνωρίσει καθώς και όλους τους αγαπημένους της που βρίσκονταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μακριά. Πολλές φορές, μάλιστα, είχε πιάσει τον εαυτό της να αναρωτιέται αν θα μπορέσει ποτέ η ίδια να δημιουργήσει τη δική της οικογένεια...Ξαφνικά, άκουσε έναν θόρυβο πίσω της...

Ο Terrence με το ζόρι άντεξε μια ώρα μέσα στην αίθουσα δεξιώσεων. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και χαιρετούρες με τους οικοδεσπότες του χορού και άλλους επίσημους της πόλης που ο Ρόμπερτ είχε βαλθεί να του γνωρίσει, άρπαξε ένα ποτό από το δίσκο ενός σερβιτόρου και άρχισε να ψάχνει τρόπο διαφυγής. Δεν τους άντεχε καθόλου αυτούς τους “καθωσπρέπει” κυρίους και κυρίες που νοιάζονταν τόσο για τους τύπους αλλά σχολίαζαν και συκοφαντούσαν ο ένας τον άλλο πίσω από τις πλάτες τους. Χωρίς και ο ίδιος να το καταλάβει, βρέθηκε να ανεβαίνει τις σκάλες που οδηγούσαν στην ταράτσα του κτιρίου. Τουλάχιστον εκεί θα είχε την ησυχία του... Πυκνή ομίχλη είχε καλύψει την ατμόσφαιρα κι όμως του φάνηκε ότι ξεχώριζε μια μορφή...μια γυναικεία σιλλουέτα...πλησίασε ακόμα λίγο για να βεβαιωθεί και τότε την είδε πιο καθαρά. Μα...έκλαιγε;


- Είναι κανείς εκεί;
- Με συγχωρείς, δεν ήθελα να σε ενοχλήσω. Μου φάνηκες θλιμμένη και θέλησα να σου μιλήσω...