Η διάρκεια του έρωτα

τα 3 συναισθηματα που μοιαζουν με την αγαπη αλλα δεν ειναι.:

nansecrets έγραψε:πολυυυυυ ειμαστε μοναδικοι γι αυτο μας ζουλευουνε!

ariel έγραψε:Μοιραία όλη αυτή η κουβέντα, με έφερε στο Συμπόσιο του Πλάτωνα (αν δεν το έχετε ήδη διαβάσει, το προτίνω ανεπιφύλακτα και μάλιστα στη μετάφραση και τα σχόλια του Ι. Συκουτρή. Τα σχόλιά του αποτελούν τα 2/3 απο τον όγκο του βιβλίου και είναι τόσο εμπνευσμένα που θα μπορούσαν άνετα να έχουν γραφεί σήμερα)

Σαν εμας καλή ώρα, μαζευτηκαν φίλοι να γιορτάσουν πίνοντας και μιλώντας, κύριο θέμα τους, ο έρωτας. Φυσικά ο καθένας είχε το δικό του ορισμό και τη δική του εικόνα, ακριβώς όπως κι εμεις διαφωνούμε για το αν είναι πάθος, κάτι στιγμιαίο ή αιώνιο. Η πρώτη ανάγνωση του βιβλίου, με είχε συνεπάρει. Με την αθωότητα των 14 χρόνων μου (τότε το διάβασα πρώτη φορά), είχα μαγευτεί απο του μύθο του Αριστοφάνη για τα πολικά όντα. Σύμφωνα με το μύθο αυτό, οι άνθρωποι ήταν αρχικά ερμαφρόδιτοι, αλλά ο Διας τους χώρισε, οπότε όλη τους τη ζωή, ψάχνουν το άλλο τους μισό και μόνο όταν το βρουν, θα βιώσουν και πάλι την πληρότητα. Κάποια χρόνια αργότερα, έπιασα και πάλι το συμπόσιο, αλλά αυτή τη φορά στάθηκα στα λόγια της Διοτίμας. Σας παραθέτω λίνκ με την καλύτερη μετάφραση που βρήκα, για να τη διαβάσει όποια θέλει
http://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/anthology/literature/browse.html?text_id=315
Ο έρωτας κατά τη Διοτίμα δεν είναι πανέμορφος θεός, σοφός και παντοδύναμος. Ούτε θνητός είναι πάλι, αλλά ένας δαίμων ρακένδυτος και πανούργος, μεταξύ σοφίας και ανοησίας, ένδειας και πλούτου. Αυτός είναι ο έρωτας που περιγράφουν η Λιμπ και η Αντζυ. αρρώστια το είπατε και μεταξύ μας, μοιάζει, σε κάνει να βιώνεις ανυπέρβλητη χαρά και απύθμενο πόνο. Ο,τι κερδίζει ο Ερωτας, είναι καταδικασμένος από τη διττή του φύση να το χάνει, αλλά να το κερδίζει ξανά, πάλι απο τη φύση του. Μέχρι εδω, η Διοτίμα, δίνει πόντους στο δίδυμο Λιμπ και Αντζυ, είναι γεγονός. Στην αρχή της κουβέντας της όμως, λεει οτι ο Ερως είναι μέγας δαίμων και η αποστολή του είναι ουσιαστικά, "Να διερμηνεύει και να μεταφέρει στους θεούς όσα προέρχονται από τους ανθρώπους, και στους ανθρώπους όσα προέρχονται από τους θεούς: τις δεήσεις και τις θυσίες των μεν, τις εντολές και τις ανταποδόσεις των δε. Και καθώς βρίσκεται στη μέση μεταξύ των δύο συμπληρώνει το κενό, ώστε το σύμπαν να αποτελεί ένα αδιάσπαστο σύνολο."
!!!!!!! Ναι, έρωτας είναι να είσαι στα πατώματα, να υποφέρεις και να πετάς ταυτόχρονα στα ουράνια, να χάνεσαι στην παρουσία και την απουσία του άλλου, αλλα αν τελικά ο έρωτας δε γίνει το μέσο για πλησιάσεις το θείο (ή το θείο εσένα) είναι απλά ένας δαίμονας εξόριστος, που τριγυρνά ξυπόλητος και μοιράζει πάθη. Η ολοκλήρωση, δεν είναι το τέλος του έρωτα, ούτε καν μια διαφορετική μορφή του, είναι πολύ απλά η ουσία "που συμπληρώνει το κενό", είναι η "Ιθάκη" που όσο υπέροχο κι αν ήταν το ταξίδι, αναζητούσες πάντα.

Για μένα πάντα ο Ερως θέλει την Ψυχή (άλλος υπέροχος μύθος, να σας τον πω καμιά φορά που θα έχετε αυπνίες  ) χωρίς αυτήν είναι ενα κακομαθημένο πλάσμα, η Ψυχή θα αναζητά τον Ερωτα στα πέρατα του κόσμου για να νιώσει ολοκλήρωση. Και θα είναι οι δύο για πάντα ένα.

Υ.Σ όταν ρώτησα τον αντρα μου τι είναι έρωτας, γέλασε και μου είπε "μερικές κουταλίτσες ζάχαρη, στον πικρό καφέ της ζωής. Το είχα διαβάσει σε ένα λεύκωμα όταν πήγαινα 4η δημοτικού και δεν έχω διαβάσει τίποτα πιο έξυπνο" Έβαλα τα γέλια με την απάντηση και αυτός με φίλησε. Και ναι, 23 χρόνια μετά, κατάφερε να μου κόψει και πάλι την ανάσα