Η διάρκεια του έρωτα

Με αφορμή το κλίμα των ημερών και εξαιτίας μιας συζήτησης που είχα με κάποιους θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας για τον έρωτα και κατά πόσο διαρκεί.
Η Κάντυ και ο Τέρρυ πέρασαν πολλά, πάρα πολλά και τελικά όπως δείχνουν α πράγματα επιτέλους είναι μαζί. Ο έρωτας τους δοκιμάστηκε, χώρισαν, ξανάσμιξαν. Το θέμα είναι και μετά τι?
Πιστεύετε οτι ένας τέτοιος έρωτας με τα χρόνια θα φύγει και θα ρθει μαι βαθιά αγάπη? θα συνδιαστούν και τα δύο απλά θα λείπει το πάθος των πρώτων χρόνων? Θα έρθει η ρουτίνα?
Θα ήθελα τη γνώμη σας όχι μόνο για τον Τέρρυ και την Κάντυ αλλά και για μας, από προσωπικές εμπειρίες όσες θέλετε, όπως γάμος, σχέσεις ή ακόμα κι από γνωστά μας ζευγάρια.
Πείτε μου και θα σας πω την αποψη μου και άλλες απόψεις που άκουσα...

μιμάκο μου για μένα, και απαντώντας από προσωπικές εμπειρίες, αλλά και από εμπειρίες φίλων και γνωστών, ο έρωτας έιναι το πρώτο βήμα για να γνωρίσεις κάποιον και να δεθείς μαζί του. Αυτό το στάδιο δεν νομίζω να μπορεί να κρατήσει πάνω από 3 χρόνια. Αυτή την περίοδο  είτε θα δεθείς με τον σύντροφό σου, θα τον αγαπήσεις, θα τον αποδεχτείς και θα πορευτείς μαζί του, είτε θα χωρίσεις.

Για μένα, έρωτας μετά τα 3 χρόνια δεν υπάρχει, παρά μόνο στις περιπτώσεις που δεν είσαι με τον αγαπημένο σου... Εκεί αλλάζει και εκεί μπορεί να τραβήξει χρόνια αυτή η κολώνια. Αλλά όταν είσαι με τον άλλον, μετά τα 3 χρόνια, το πάθος και η φλόγα σβύνει και ακολουθεί η αγάπη και το δέσιμο. Πάντα μένεις ερωτευμένος με τον άνθρωπό σου, αλλά όχι με τη σπίθα της πρώτης περιόδου! Μετά τα 3 χρόνια φτιάχνεις την ιστορία σου!

Τώρα αν το ζευγάρι δεν είναι μαζί, εκεί ακούγονται πολλές αποψεις και έχουν όλες να κάνουν με το χαρακτήρα του ερωτευμένου... Εκεί μπορεί να κρατήσει πολύ περισσότερο, επειδή στην ουσία δεν επέρχεται το κομμάτι της βαθύτερης αγάπης ή της απόρριψης.  

Χοντρικά αυτά!

Τώρα αν το αναλύσουμε σε Καντικό επίπεδο, ο έρωτάς τους δεν μπορεί να σβύσει, γιατί δεν έχει έρθει το κομμάτι της συνύπαρξης, οπότε έχει να κάνει με το χαρακτήρα τους. Και επειδή και οι δύο είναι άτομα που έχουν στερηθεί την αγάπη και άτομα που προσκολούνται γενικότερα όταν δώσουν ένα κομμάτι τους, είναι πρακτικά αδύνατον να πάψουν να είναι ερωτευμένοι έτσι απλά... Από το πουθενά και χωρίς λόγο!!!

Να σου πω και μια ιστορία. Διαβάσατε ότι πριν λίγες μέρες εγχειρίστηκε μια θεία μου. Είναι περίπου 87 ετών. Στην κατοχή, εκτέλεσαν τον αρραβωνιαστικό της. Ακόμα λάμπουν τα μάτια της όταν λέει το όνομά του. Παντρεύτηκε αρκετά αργότερα επί 30 χρόνια. Στον άντρα της έλεγε ότι "δεν θα σε αγαπήσω ποτέ όπως αγάπησα τον Τάκη" και έτσι έγινε. Ο άντρας της πέθανε μετά από 30 χρόνια γάμου. Η θεία από τότε έκανε άλλες δύο σχέσεις συμβίωσης (τους έθαψε όλους για να μην τα πολυλογώ). Πριν μια βδομάδα, ακόμα θυμόταν τον πρώτο της έρωτα τον Τάκη και βούρκωνε... Τι να λέμε μετά από αυτό;

συμφωνω κι εγω οτι το πρωτο σταδιο ειναι ο ερωτας με τη μορφη της σπιθας και των πυροτεχνηματων, των πεταλουδων στο στομαχι κλπ που νιωθουμε οταν ξεκιναει  ενα ειδυλλιο αλλα διαφωνω με την lib ως προς το χρονικο οριο που εβαλε.
δεν ειμαι σε θεση να πω αν κραταει 1 μερα, 1 χρονο, ή 3 χρονια.
Σιγουρα ομως με το περασμα του καιρου αλλαζει μορφη και μετουσιωνεται σε κατι πιο βαθυ καθως οι παραγοντες καθημερινοτητα και προβληματα παντος ειδους εχουν το ρολο τους σε αυτο φθειροντας την φανταχτερη "οψη" του και δινοντας του την αισθηση του πιο σιγουρου, του πιο βαθια ριζωμενου αισθηματος που δεν το λυγα ευκολα καποιο τυχον αστροπελεκι που θα ρθει.

στην περιπτωση του ανεκπληρωτου ερωτα το ζορι το τραβαει καποιος για χρονια ακριβως γιατι δεν εζησε με το αλλο προσωπο και μενει φυλακισμενο σε τυχον αναμνησεις ή φαντασιωσεις για το πως θα ηταν αν ζουσε μαζι με το χαμενο προσωπο.

περι Καντυ και Τερρυ συμφωνω μα την Lib. με καλυψε.

νανούκα, που είναι τώρα η geoka να σου το πει και χημικά μέχρι πόσο καιρό διαρκεί ο έρωτας... γιατί όλα είναι χημικά του εγκεφάλου...       

μιμι, να συμπληρώσω, ότι όταν φεύγει ο έρωτας και το ζευγάρι μένει μαζί, είναι επειδή ο έρωτας πήρε τη μορφή της αγάπης, της συντροφικότητας, πράγμα που συνειπάγεται ότι και η ρουτίνα είναι μέρος της κοινής ζωής και δεν είναι απαραίτητο ότι είναι κακό... Κακό γίνεται όταν ένας από τους δύο ή και οι δύο δεν είναι ευχαριστημένοι από το σύντροφό τους (ήτοι έκριναν λάθος) και κατηγορούν τη ρουτίνα για να μην ρίξουν το φταίξιμο στον εαυτό τους...

Κι εγώ θα συμφωνήσω στο Καντυκό κομμάτι. Όταν περνάς από τόσες δυσκολίες δύσκολα μπορείς να αφήσεις τη σχέση σου να ρουτινιάσει και να φύγει ο έρωτας. Χάσανε πολύ καιρό οι δυο τους για να αφήσουν τον έρωτα τους να σβήσει έτσι απλά. Άσε που δεν θα χορταίνει ο ένας τον άλλον   όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Όσον αφορά το γενικό σύνολο είμαι της άποψης ότι δεν μπορεί να συγκριθεί ο έρωτας του πρώτου καιρού με τον έρωτα μετά από χρόνια γιατί τον πρώτο καιρό υπάρχει και το πάθος, αυτό το κάτι που παθαίνουμε όταν βλέπουμε τον άλλον  . Νομίζω όμως οτι μπορεί να διατηρηθεί ως έναν βαθμό και σε βάθος χρόνου. Η αγάπη είναι άλλο, χτίζεται σιγά σιγά και αν η σχέση ή ο γάμος είναι σωστά τότε γίνεται μια μεγάλη αγάπη. Αλλά πρέπει να υπάρχει και λίγο έρωτας αλλά σε άλλη μορφή από την πρώτο καιρό αλλιώς γινόμαστε φιλαράκια. Έχω δει ζευγάρια που είναι παντρεμένα χρόνια κι όμως δείχνουν και ερωτευμένα. Δεν ξέρω βέβαια τι κάνουν στο σπίτι τους αλλά και μόνο ο τρόπος που κοιτάει ο ένας τον άλλον ή οι διάφορες ρομαντικές χαζομαρούλες που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια υπάρχουν στη μεταξύ τους σχέση εμένα με κάνουν να τους θαυμάζω.
Είχα μια κουβέντα το Σάββατο με κάτι φίλους και ο ένας μου σπασε τα νεύρα έλεγε δεν υπάρχει έρωτας και ειδικά στα ζευγάρια τα παντρεμένα. Είναι μια συμβίωση που απλά εκτιμάς τον άλλον και τον νοιάζεσαι και έχεις προτεραιότητα τα παιδιά σου και μόνο αν έχεις. Αγάπες και λουλούδια δεν υπάρχουν και τέτοια. Γι αυτό και σας ρώτησα μήπως εγώ είμαι από άλλο πλανήτη και τα βλέπω λίγο ρομαντικά τα πράγματα    
Καλά λιμπ τι ιστορία κι αυτή με τη θεία σου    

   λες ε? να ρωτήσουμε τη geoka? θα με ενδιέφερε και η χημική πλευρά του έρωτα     

   το περιμενα να το πεις για την geo.

η επιστημη απο τη μια μπορει αν λεει 3 χρονια αλλα κι ο Αινσταιν λεει πολυ σωστα απο την αλλη οτι ολα ειναι σχετικα...

libra έγραψε:μιμι, να συμπληρώσω, ότι όταν φεύγει ο έρωτας και το ζευγάρι μένει μαζί, είναι επειδή ο έρωτας πήρε τη μορφή της αγάπης, της συντροφικότητας, πράγμα που συνειπάγεται ότι και η ρουτίνα είναι μέρος της κοινής ζωής και δεν είναι απαραίτητο ότι είναι κακό... Κακό γίνεται όταν ένας από τους δύο ή και οι δύο δεν είναι ευχαριστημένοι από το σύντροφό τους (ήτοι έκριναν λάθος) και κατηγορούν τη ρουτίνα για να μην ρίξουν το φταίξιμο στον εαυτό τους...

συμφωνω και σε αυτη την περιπτωση συμπληρωνω οτι ειναι παντα το ευκολο να κατηγορησουμε τον αλλον απο το να δουμε πρωτα αν εμεις οι ιδιοι εχουμε εξισου ιδιο μεριδιο ευθυνης για την κατασταση αυτη.
ειναι πιο ευκολο δηλαδη να πουμε οτι:
εχω απογοητευτει απο τον συντροφο μου γιατι αλλαξε συμπεριφορα καθως περασαν τα χρονια και δεν ειναι πια τοσο ευαισθητος ή οτι εγινε αδιαφορος αλλα την ιδια στιγμη δεν εντοπιζουμε το που φταιξαμε κι εμεις για να γινουν τα πραγματα ετσι.

μεγαλη κουβεντα ανοιξαμε....

Ότι είναι μεγάλη κουβέντα είναι το μόνο σίγουρο   αλλά να μάθω κιόλας τις δικές σας απόψεις για να ξέρω που να γκρινιάξω στον Τεό      

μιμι πριν γκρινιαξεις σκεψου που σφαλλεις κι εσυ ομως. ποτε δεν φταιει μονο ενας! ισχυει για ολους μας αυτο.

αυτο με το γινομαστε φιλαρακια οσο κι αν δεν αρεσει σε καποιους γινεσαι και φιλος με το ατομο που αγαπας.
αν δεν γινοταν αυτο δεν θα διασκεδαζαμε ποτε μαζι αν το αντικειμενο της διασκεδασης δεν αφορουσε καθαρα το ερωτικο στοιχειο.
το γιναμε φιλαρακια ή μαλλον αδελφακια φερει το βαρος της πλατωνικης μονο πλεον συνυπαρξης οπου η ερωτικη διαθεση ή εχει υποτονιστει ή και εξαλειφθει και δεν εχουν πλεον καθολου ερωτικη συνδεση μεταξυ τους.

ΜΙΜΙ έγραψε:Είχα μια κουβέντα το Σάββατο με κάτι φίλους και ο ένας μου σπασε τα νεύρα έλεγε δεν υπάρχει έρωτας και ειδικά στα ζευγάρια τα παντρεμένα. Είναι μια συμβίωση που απλά εκτιμάς τον άλλον και τον νοιάζεσαι και έχεις προτεραιότητα τα παιδιά σου και μόνο αν έχεις. Αγάπες και λουλούδια δεν υπάρχουν και τέτοια. Γι αυτό και σας ρώτησα μήπως εγώ είμαι από άλλο πλανήτη και τα βλέπω λίγο ρομαντικά τα πράγματα  

σορρυ που θα το πω ανοιχτα αλλα αυτος ο φιλος ή εχει καει παλιοτερα και δεν ξαναερωτευτηκε ποτε (αν ειναι και παντρεμενος, την γυναικα του την πηρε μονο για να κανει παιδια και χωρις αλλου ειδους αισθηματα)
ή θεωρει οτι αγαπες και λουλουδια μπορεις να εχεις μονο με  ατομο  με το οποιο δεν εισαι παντρεμενος.. (if you know what I mean...)

Κοίτα να δεις... ο έρωτας είναι αυτή η σπίθα... όταν σβύνει ο έρωτας, σβύνει και η σπίθα, οπότε για μένα (και είναι καθαρά προσωπική άποψη) όντως ο έρωτας δεν υπάρχει μετά από μερικά χρόνια.
Το ότι κάποια ζευγάρια φαίρονται σαν ερωτευμένα, δεν τα κάνει ερωτευμένα, αλλά αγαπημένα. Αγαπιούνται και συνυπάρχουν αρμονικά μέσα από τη σχέση τους. Όταν αγαπάς κάποιον, δεν του φέρεσαι άσχημα.. ίσα-ίσα...

Όταν ο γάμος γίνει συνύπαρξη, τότε φταίνε άλλοι παράγοντες... Ακόμα και το σεξουαλικό θέμα, επειδή θίχτηκε, το ότι δεν υπάρχει η σπίθα, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει και η σεξουαλική έλξη... Μπορείς να συνευρίσκεσαι με το σύντροφό σου, χωρίς να έχεις πεταλούδες στο στομάχι και χωρίς αυτό να μειώνει τη σχέση ή την ποιότητα της σεξουαλικής συνύπαρξης... Αλλοίμονο αν κάναμε σεξ μόνο όσο είχαμε πεταλούδες στο στομάχι!!!

Μιμάκο ο φίλος σου, απλά δνε θέλει να είναι εκεί που είναι και βρίσκει δικαιολογίες και μάλιστα φτηνές...

Επίσης να παραθέσω κάτι... όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, το ποσοστό διαζυγίων στα ζευγάρια με παιδιά είναι ΥΠΕΡΔΙΠΛΑΣΙΟ του ποσοστού στα ζευγάρια χωρίς παιδιά. Κι αυτό γιατί; Γιατί όταν έχεις παιδιά, αναλώνεσαι περισσότερο σε αυτά και η πλειοψηφία παραμελεί τον σύντροφο. Άλλωστε οι περισσότεροι καυγάδες στα ζευγάρια είναι για τα παιδιά.
Όταν δεν υπάρχουν παιδιά, το ζευγάρι πλάθεται και συνυπάρχει μόνο του με αποτέλεσμα να μην ανθίζουν τα προβλήματά τους, αλλά να λύνονται και να εξαφανίζονται... Είναι μεγάλη κουβέντα και αυτό!

Καλά αυτό για τον Τεό κάνω πλάκα δεν του γκρινιάζω γιατί ο κακομοίρης προσπαθεί με την ρομαντικιά που χει μπλέξει και δεν το χει καθόλου      

Όσον αφορά τον φίλο μου και κουμπάρο μου έχετε δίκιο κι εγώ κάτι τέτοιες σκέψεις κάνω και το κουλό είναι τα λέει μπροστά στην κουμπάρα μου κι αυτή όταν τον κράζω λέει έτσι είναι αυτός, πάντα έτσι ήταν, μ αγαπάει όμως     ουδέν σχόλιον...
Αυτό με τα παιδιά λιμπ είναι πολύ σωστό και στο λέω από προσωπική πείρα. Όσο σε ενώνουν, τόσο σε χωρίζουν... θέλει πολύ προσοχή.

ρε μιμί, πες του χαιρετίσματα. κι ο δικός μου άντρας ΔΕΝ είναι ρομαντικός και δεν ήταν ποτέ, αλλά δεν συμπεριφέρετε άσχημα.. γυρναω σπίτι από δουλειά και είναι πάντα χαμογελαστός όταν μπαίνω σπίτι, είναι ευγενικός. Το ξέρετε ότι δεν έχουμε βριστεί ποτέ και είμαστε 13 χρόνια μαζί. Μπορεί να έχουμε τις διαφωνίες μας, αλλά τις συζητάμε πάντα χωρίς καυγάδες... Και αυτή που τσαντίζομαι συνήθως είμαι εγώ. Αυτός είναι πάντα σε Mood καλής συνύπαρξης... Κι όταν πετάει καμιά χοντράδα, δεν είναι για τη σχέση μας, αλλά κυρίως για όσα τον ενοχλούν επάνω μου...

Του πήρε λουλούδια μια φορά του Αγ. Βαλεντίνου και την έβρισε γιατί αυτά δεν του αρέσουν      
Κατά τ άλλα της φέρεται καλά αν εξαιρέσεις αυτά δεν μπορώ να πω, αλλά εντάξει εγώ θα του τα χα φέρει στο κεφάλι  
Αυτό για τις φωνές δεν ισχύει σε μας     εμείς παιδί μου έχουν έντονη σχέση όχι αστεία     Μπράβο σας πάντως!!!!!!

καλά... κι εμένα αν μου έφερνε λουλούδια θα γκρίνιαζα που δίνει τσάμπα λεφτά, αλλά αυτό υποτείθεται ότι πρέπει να το ξέρεις για το σύντροφό σου πριν του τα πάρεις... Δηλαδή, αν είσαι παντρεμένη με κάποιον και δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει στα λουλούδια, φταις κι εσύ που δεν τον έχεις μάθει...
*Με το εσύ αναφέρομαι στην κουμπάρα σου μιμί, όχι σε σένα

οντως ο ρομαντισμος δεν ειναι η κινητηριος δυναμη για να αγαπησει κανεις.

ο κουμπαρος απλα τα λεει οπως τον βολευει για να ειναι καλυμμενος για τη σταση του στο γαμο του.
μιμι αληθεια.. περαν του γαμου, σου ειπε αν δυο ατομα μπορουν να εχουν αγαπες και λουλουδια και ολες αυτες τις χαζομαρες που κατα τη γνωμη του παντα "σκοτωνει" ο γαμος ή αλλιως η συμβιωση;
να δουμε τι γνωμη εχει γενικοτερα για τον ερωτα περαν του γαμου δηλαδη.. γιατι αν ειναι στην αλλη ακρη τοτε.. ειναι εμφανες. αν παλι δεν αποδεχεται ποτε τον ερωτα τοτε στα πολυ νιατα του καπου καηκε και φυσαει ακομα...το γιαουρτι..

εμεις στα σχεδον 21 χρονια που βαδιζουμε μαζι στα οποια σχεδον 13 παντρεμενοι
καυγαδες εχουμε (εννοω σοβαρους) αλλα οχι ιδιαιτερα συχνα.
πολυ συχνα εχουμε εντονες διαφωνιες.. οι οποιες ληγουν αναιμακτα και συντομα.
αν δεν ειχαμε θα βαριομουν οικτρα...


περι λουλουδιων.. να μην γκρινιαζετε.. εχουν κι αυτα το λογο τους σαν δωρο.
αν δεν εκτιμαται για μενα ειναι λαθος. τα λουλουδια ειναι ομορφια, χρωμα, αρωμα αλλος ενας τροπος να δειξεις συναισθημα χωρις λεξεις και να ξελλογιασεις το προσωπο που θες.
(με την εννοια οτι η οσφρηση και το αρωμα-δραση/αντιδραση- ειναι παραγοντες ξελογιασματος οχι αποκλειστικα στα λουλουδια αλλα και αλλες μυρωδιες πχ. του σωματος κλπ. ελκυει με σκοπο να σαγηνευσει. καπου ειχα διαβασει ενα σχετικο αρθρο που το εξηγουσε ακομα και στα ζωα αλλα δεν το βρισκω..)

και χάθηκε ρε νανούκα να φέρει κανα κουτί σοκολατάκια, να δεις για πότε ξελογιάζομαι; είναι ανάγκη να φέρει λουλούδια; προσωπικά έχω και θέμα με τα λουλούδια. η μοιρωδιά των περισσότερων μου φέρνει πονοκέφαλο... μην τον βάλω να μου φέρει μπουκέτο δυόσμο... ξενέρα... αλλά τα σοκολατάκια, είναι πάντα ευπρόσδεκτα     

πλάκα-πλάκα, το θέμα είναι να ξέρεις το σύντροφό σου και τι θα τον ευχαριστήσει και να μην μένεις στα κλισέ... Για παράδειγμα, αν την παρασκευή πάω στον καλό μου με ένα μπουκέτο λουλούδια, θα κάνει τον σταυρό του και θα φωνάξει παπά να μας διαβάσει     Αν πάλι όμως πάω με ένα σετ εργαλεία, θα με αγαπάει για όλο το χρόνο, υπερδιπλάσια... Κι αυτό, γιατί αγάπη είναι να ξέρεις τις ανάγκες του άλλου και τις προτιμήσεις του... είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού. τι να το κάνει να πάρω αρκουδάκι με καρδούλες, όταν με τα ίδια λεφτά μπορώ να πάρω ένα εργαλείο που το θέλει πολύ! Ή τι να τα κάνω τα ερωτικά τραγούδια, όταν ξέρω ότι το μόνο τραγούδι που θέλει να ακούσει είναι "Η όμορφη μελαχροινή"... εντάξει... μπορεί να μην είναι ρομαντικό, αλλά αγάπη είναι να αποδέχεσαι τον άλλον όπως είναι ακόμα κι αν δεν έχει ίχνος ρομαντισμού επάνω του!

σαφως και οι προτιμησεις ειναι οι πλεον σωστες για να κανεις δωρο στον αλλο
αλλα κι αυτη η πρακτικοτητα απλα
ποσο γλυκα με σκοτωνει...   

      Καλά με πέθανες λιμπ!!!!!
Τώρα που το σκέφτομαι στις 13 του Φλεβάρη γιατί εμείς τότε έχουμε επέτειο σχέσης κλείνουμε 15 χρόνια να του πάρω κανένα Jack Daniels που του αρέσει θα το εκτιμήσει   αν και δεν είναι του γούστου μου και καθόλου ρομαντικό γιατί από εργαλεία έχει ένα σωρό και δεν ξερω τι του λείπει..       
Πάντως νανούκα θα τον ρωτήσω τον κουμπάρο αν ξαναπάει η κουβέντα εκεί..... ομολογώ οτι δεν τον ρώτησα ποτέ.

μιμί, αν σκάσεις μύτη με λάγνο βλέμα και το Τζακ στο χέρι και του πεις "ήρθα να το γιορτάσουμε" και δεν το εκτιμήσει, άλλαξε άντρα       

         το χω κάνει και εικόνα λέμε!!! το θέμα είναι οτι είναι κομματάκι ακριβούτσικο κι εγώ πληρώνομαι την Παρασκευή   όπως και να το κάνουμε πρέπει καπως να βρω λεφτά γιατί δεν είναι σωστό να σκάσω με ουίσκι πχ Γαλαξία      το άλλο είναι και μπέρμπον και μου θυμίζει και άλλον (Ναν που είσαι????)     

καλά... μη του το πεις ότι σου θυμίζει άλλον το μπέρμπον, γιατί σε βλέπω να κοιμάσαι μόνη σου και αυτός να πνίγει τον πόνο του στο μπέρμπον     

καλα εχετε ανοιξει θεματαρα παλι!! ανεξαντλητη και με πολλα παρακλαδια!! χτυπησατε 2 σελ και ακομη δεν μας εκανε σχολια-αναλυσεις καν η ξωτικια μας!!!!

λοιπον.... πιστευω οτι ολες θα συμφωνησετε και πανω κατω υποθηκε οτι αλλο ερωτας αλλο αγαπη! αλλο η αγαπη μεσα σε γαμο, αλλο εκτος κτλ κτλ
Κατα την πολυ δικη μου προσωπικη αποψη, υπαρχουν πολλα ειδη ερωτα ( τα οποια θα αναφερω ισως παρακατω..) αλλα ερωτα οπως ολοι τον γνωριζουμε νομιζω οτι υπαρχουν δυο!
Ο απλος ερωτας οπου μπορει να συμβει πολλες φορες στην ζωη μας και ο καρμικος ερωτας που συμβαινει μια φορα στην ζωη μας! Κατα την γνωμη μου αν μας τυχει ο καρμικος ερωτας δεν ειναι και απαραιτητο οτι θα μεινει στην ζωη μας, αλλα ειναι  αυτος ακριβος ο ερωτας που στην ουσια εχουμε βρει τον καθρεφτη μας ή αλλιως την αδερφη ψυχη μας, το αλλο μας μισο κτλ.Ο απολυτος ερωτας, οπου πραγματικα δεν φευγει ποτε, αλλα που μπορει οι συγκυριες της ζωης να μην μας οδηγησουν στα σκαλια της εκκλησιας ή της συμβιωσης.
Επισης δεν σημαινει οτι θα συμβει σε ολους μας και θα να τον συναντησουμε.Αλλα οταν και αμα συμβει δεν εχει ηλικια, που παει να πει οτι μπορει να γινει απο τα παιδικα μας χρονια, ισως και ως τα γεραματα.Για αυτο και ανεφερα παραπανω οτι δεν ειναι απαραιτητο να εχει ενα αισιο τελος.
Αυτος για μενα ο ερωτας δεν σβηνει ποτε, με ή χωρις παιδια, μαζι ή χωρια κτλ κτλ γιατι ειναι αυτο ακριβως το ειδος του ερωτα που απλα κοιτας τα ματια του αλλου και τα καταλαβαινεις ολα,γνωριζεις τον αλλο ακομη και αν τον συναντησες πριν απο 2 λεπτα, δεν χρειαζεται να καθησεις να τον μαθεις οπως στις υπολοιπες περιπτωσεις.( εδω να σημειωσω οτι ειχα διαβασει πριν αρκετα χρονια περιπτωση καρμικου ζευγαριου που μοιραζοταν τα ιδια ονειρα για χρονια, απο την παιδικη τους ηλικια και η ζωη το εκανε να τους φερει μαζι στα γεραματα! )
Τελος θα κλεισω με τα αλλα ειδη ερωτα που πιστευω οτι υπαρχουν και επισης μπορει να τα νιωσουμε ειτε για καποιες χρονικες περιοδους, ειτε να ειναι μια μονιμη κατασταση στην ζωη μας,
παλι προσωπικα θα μιλησω και θα πω οτι οταν γεννησα την κορη μου και την ειδα πρωτη φορα στην αγκαλια μου, το συναισθημα που ενιωσα εμοιαζε με αυτο του ερωτα!!! και το λεω αυτο γιατι σαν μωρο στην κοιλια ηδη την αγαπουσα, αλλα οταν την ειδα επαθα πατατρακ!!! αυτο που θελω να πω στην ουσια ειναι οτι τα αλλα ειδη ερωτα δεν εχουν σωνει και καλα την σεξουαλικη ελξη και το παθος! και μπορουμε να νιωθουμε συνεχεια αν ειμαστε ανοιχτοι!!  

πολυ σωστη η επισημανση σου παπι για τον καρμικο ερωτα οτι δεν εχει παντα αισιο τελος. και να τον συναντησουμε δεν σημαινει οτι θα μεινουμε και μαζι του ή οτι η σχεση θα ειναι ευκολη ή οτι θα οδηγησει μαθηματικα σε γαμο.
γιατι η λεξη καρμα εσωκλειει και αρνητικη εννοια. οτι ναι μεν ειμαστε αδελφες ψυχες αλλα οχι απαραιτητα οτι φερομαστε και αψογα στον αλλον που μπορει να νιωσαμε οτι τον ξερουμε απο το πρωτο λεπτο που συναντηθηκαμε.
η εννοια καρμα γενικοτερα ειναι η πορεια της ψυχης (μοιρα, ριζικο) και οι "ζωες" (μετενσαρκωσεις) που ζει.

αδελφες ψυχες και καρμικη σχεση = ψυχες με κοινη πορεια ζωης (για οσες ζωες/μετενσαρκωσεις) αλλα απο ζωη σε ζωη εχουν διαφορες σχεσεις μεταξυ τους κι οχι απαραιτητα ερωτικη.
μπορει να εχουμε με αυτο το ατομο την απολυτη συννενοηση και κατανοηση, να θελουμε να μοιραζομαστε μαζι του τα παντα και να περναμε ολες τις ωρες μας μαζι του, αλλα παραλληλα να εχουμε και εντονες ή και ομηρικες διαφωνιες.
αυτο που μας ενωνει ταυτοχρονα και να μας χωριζει.
τι ειναι αυτο που την κανει σημαντικη; οτι αυτη η κοινη πορεια αυτων των αμεσα συνδεδεμενων ψυχων δεν ειναι τυχαια, κι οτι καθε φορα που συναντιουνται η σχεση εξελισσεται (μεχρι ισως καποια στιγμη να ολοκληρωθει και σταματησει καπου ο κυκλος συναντησεων αφου ετσι αποδεσμευομαστε απο φαυλους κυκλους..)
ειτε ειναι ερωτικη, ειτε μητερας και παιδιου ειτε φιλων κλπ.
γι αυτο μπορω καλλιστα να καταλαβω το παραδειγμα που εφερες με την πιτσιρικα σου την στιγμη που την αντικρυσες και πως ενιωσες.

Εξαιρετικές όλες οι αναλύσεις σας και στην ουσία δεν έχω και μεγάλες διαφωνίες. Δεν συμφωνώ με το αυστηρό 3 χρόνια ερωτα, όπως σχολίασε και η Ναν. Κάθε περίπτωση και κάθε ζευγάρι είναι μοναδικό και έχει τους δικούς του ρυθμούς.
Παλιότερα πίστευα οτι όλοι οι μεγάλοι έρωτες είναι αδιέξοδοι, και παρέμεναν στην ουσία μεγάλοι, γιατί δεν είχαν γνωρίσει τη φθορα του χρόνου και της συνύπαρξης. Δεν είναι κακό να έχεις κάπου στην άκρη του μυαλού σου το ιδανικό, να σκέφτεσαι "ο Στεφανος δεν θα το έκανε ποτέ αυτό" για να ανακουφίζεις κάπως την καθημερινότητα, αλλά και να αναθαρευεις τη δική σου σχέση. Εξαρτάται βέβαια, πως εκμεταλευεσαι αυτές τις σκέψεις. θεωρώ καλό να διαβάζεις ρομαντικά διηγήματα και να προσπαθείς να μεταφέρεις το ρομαντισμό στη σχέση σου, αλλά τραγικό λάθος να ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν και να απορρίπτεις αυτό που έχεις δίπλα σου. Ο έρωτας, είναι σημαντικός στη ζωή μας. Νομίζω οτι μας δίνει την αντοχή να υπομένουμε, να συμβιβαζόμαστε και να συμβιώνουμε κατι που απο μόνο του, είναι παρά πολύ δυσκολο, κι ας έχεις παντρευτείτε τον καλύτερο άνθρωπο του κόσμου. Σίγουρα με τα χρόνια θα γίνει κάτι ακόμα βαθύτερο, ίσως και πιο δυνατό αλλά η σπίθα καλό είναι να μένει για πάντα. Δεν ξερω βέβαια πως γίνετε αυτό, μακάρι να είχα τη συνταγη για να τη μοιραστώ με όλο τον κόσμο. Δε νομίζω οτι έχει να κάνει μόνο με δυσκολίες και περιπέτειες, ίσως να είναι απλά τυχαίο και να συμβαίνει σε κάποιους ανθρώπους μόνο, ίσως πάλι, να φταίμε κι εμεις που κλείνουμε τις κεραίες μας και περιοριζόμαστε σε αυτά που θέλουμε ή μας λείπουν και όχι σε αυτά που μας προσφέρουνε. Θα φέρω ενα προσωπικό παράδειγμα για να γίνω λίγο πιο κατανοητή. Κάποιες φορές, ο αντρας μου στον ύπνο του με σφίγγει στην αγκαλια του. Είναι κάτι που κάνει ασυναίσθητα και με ξυπνάει, αλλά με κάνει τόσο ευτυχισμένη που δυσκολευομαι να ξανακοιμηθώ απο το καρδιοχτύπι. Το ίδιο έχει και η κουμπάρα με τον αντρα της, αλλά μου έλεγε πόσο την εκνευρίζει αυτή του η κίνηση. Εγω χάνω τον ύπνο μου, αλλά εστιάζω στην κίνηση αγάπης του και τον ξαναερωτευομαι. Αυτή χάνει τον ύπνο της και επιλέγει να σταθεί σε αυτό και να το ανεχτεί, γιατί τον αγαπάει. Δεν ξέρω, ίσως τελικά να πρέπει να είσαι και ερωτευμένη με την ιδέα του έρωτα για να συντηρείς το μύθο του