Το ταξίδι τώρα ξεκινά...

Ο Τέρρυ γύρισε στο καμαρίνι του. Και αυτή η παράσταση είχε πάει καλά. Ίσως πιο καλά από άλλες. Άλλαξε ρούχα και έκατσε μπροστά στον καθρέφτη. Έμεινε για ώρα να κοιτάζει αφηρημένος το είδωλό του. Σήμερα κάτι παράξενο του συνέβαινε. Ένα βάρος στο στήθος. Ένας πόνος στην καρδιά του. ‘Κάντυ’, σκέφτηκε. ‘Που να είσαι απόψε φακιδομουτράκι μου;’

Έβαλε ένα ποτήρι ουίσκι και το ήπιε μονομιάς. Έβγαλε τα ρούχα που μόλις είχε φορέσει και βολεύτηκε στον καναπέ. Απόψε δεν ήθελε να φύγει από το θέατρο. Δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι του. Δεν ήθελε να δει κανέναν. Απόψε ήθελε να μείνει μόνος στο καμαρίνι του. Έβγαλε από την τσέπη του την παλιά φυσαρμόνικα και ξεκίνησε να παίζει έναν παλιό σκωτσέζικο μελαγχολικό σκοπό.

«Κάντυ, είσαι καλά;», ρώτησε ο γιατρός Έντουαρντ την Κάντυ η οποία ήταν λίγο χλωμή αλλά και θλιμμένη ταυτόχρονα.

«Η αλήθεια είναι πως σήμερα δεν είμαι και πολύ καλά», απάντησε η Κάντυ.

«Δεν αισθάνεσαι καλά; Πονάς πουθενά;» ρώτησε ο Έντουαρντ φανερά ανήσυχος για την υγεία της Κάντυ.

«Όχι γιατρέ Έντουαρντ. Είμαι καλά στην υγεία μου».

«Μήπως θα ήταν καλύτερα να βγεις λίγο στο προαύλιο του νοσοκομείου; Θα σου κάνει καλό λίγος καθαρός αέρας».

«Μα γιατρέ…»

«Δεν ακούω τίποτα. Θα με βοηθήσει η Τζούντι. Σήμερα με την εφημερία δεν έχεις καθίσει καθόλου. Εξάλλου μόλις επισκεφτώ τους ασθενείς του διπλανού θαλάμου, θα σταματήσω κι εγώ».

«Μάλιστα γιατρέ. Σας ευχαριστώ πολύ».


‘Αχ Τέρρυ πόσο άδικη ήταν η μοίρα μαζί μας. Εμείς οι δύο θα έπρεπε να είμαστε μαζί. Και όμως δεν μπορούμε. Σαν τώρα έχω μπροστά μου τη στιγμή που σε συνάντησα στο πλοίο…’ σκεφτόταν η Κάντυ καθώς έρχονταν στο μυαλό της μία μία οι στιγμές που έζησε με τον Τέρρυ ώσπου ο γιατρός Έντουαρντ τη διέκοψε από αυτό το ευχάριστο αλλά και οδυνηρό ταυτόχρονα ταξίδι αναμνήσεων.

«Κάντυ, είσαι καλύτερα;»

«Ναι γιατρέ. Είμαι λίγο καλύτερο σας ευχαριστώ» απάντησε η Κάντυ με το χρώμα της να παραμένει πεισματικά άσπρο στο πρόσωπό της.

«Όλους μαζί;» τη ρώτησε πειραχτικά θέλοντας να της φτιάξει τη διάθεση.

«Τι εννοείτε;» ρώτησε η Κάντυ γεμάτη αφέλεια.

«Τι έχουμε πει; Τώρα είμαστε μόνοι μας, δε χρειάζεται να μου μιλάς στον πληθυντικό».

«Απλά λόγω συνήθειας ξεχάστηκα» απάντησε η Κάντυ χωρίς όμως να αλλάζει η διάθεσή της.

«Τι σου συμβαίνει Κάντυ; Τι έχεις; Συγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτος, αλλά σε ρωτάω από ενδιαφέρον. Δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι» της είπε και της έπιασε τρυφερά το χέρι.

Η Κάντυ σάστισε από τα λόγια του Έντουαρντ. Ένιωσε αμήχανη.
‘Είναι δυνατόν να νοιάζεται για μένα;’ αναρωτήθηκε. ‘Αποκλείεται, ιδέα μου θα’ ναι. Απλά ο άνθρωπος, σαν γιατρός που είναι, νοιάζεται για όλους τους συνανθρώπους του’ σκέφτηκε η Κάντυ, η οποία φοβόταν ακόμα και να σκεφτεί πως υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται γι’ αυτήν ερωτικά.

«Ταλαιπωρημένη είμαι Έντουαρντ».

«Μα εσύ είσαι άσπρη σαν το πανί» της είπε παρατηρώντας το κάτωχρο χρώμα στο πρόσωπό της και με το άλλο χέρι την άγγιξε στο μέτωπο για να ελέγξει τη θερμοκρασία της.

«Δεν έχω πυρετό. Απλά προχθές ήμουν στη Ν. Υόρκη για να παρακολουθήσω την παράσταση ενός φίλου μου ηθοποιού, του Τέρρυ Γκράντσεστερ, χθες ήταν το ταξίδι της επιστροφής και σήμερα είχα αρκετά βεβαρυμμένο πρόγραμμα στο νοσοκομείο», είπε η Κάντυ η οποία αποκάλυψε τη μισή αλήθεια. Δεν μπορούσε να πει στον Έντουαρντ όλη την αλήθεια. Του χαμογέλασε προσπαθώντας να τον πείσει ότι είναι καλύτερα.

Ο Έντουαρντ της φίλησε χέρι και την ρώτησε

«Είσαι καλύτερα τώρα;» νιώθοντας πως κάτι την προβλημάτιζε. Παρ’ όλα αυτά δεν ήθελε να τη φέρει σε δύσκολη θέση.

«Ναι Έντουαρντ, σ’ ευχαριστώ».

«Χαίρομαι που είσαι πιο ήρεμη και χαμογελαστή» της είπε κοιτάζοντάς την και προσπαθώντας να της αποστάσει άλλο ένα χαμόγελο.

«Έτσι μπράβο» της είπε αφού πέτυχε το σκοπό του και συμπλήρωσε:

«Θα μιλήσω στην προϊσταμένη για να φύγεις νωρίτερα σήμερα».

«Μα Έντουαρντ…» είπε η Κάντυ ξαφνιασμένη.

«Μπορείς να προσφέρεις πολλά περισσότερα όταν είσαι υγιής και χαμογελαστή. Γι’ αυτό είναι προτιμότερο να έρθεις αύριο ξεκούραστη παρά να υπερβάλλεις εαυτόν προκειμένου να αντέξεις σήμερα. Εξάλλου το χαμόγελό σου είναι το καλύτερο φάρμακο για τους ασθενείς μας. Όταν αυτό λείπει…» είπε και ανασήκωσε τους ώμους του αφήνοντας να εννοηθούν αυτά που ο ίδιος δεν είπε.

«Έχεις δίκιο Έντουαρντ. Σ’ ευχαριστώ» είπε η Κάντυ και σηκώθηκε απ’ το χορτάρι, ανακουφισμένη που θα πήγαινε να ξεκουραστεί αλλά και προβληματισμένη από το έντονο ενδιαφέρον του Έντουαρντ προς το πρόσωπό της.

Κεφάλαιο 15

Η Έλενορ μπήκε και πάλι στο καμαρίνι της μετά την παράσταση. Έκπληκτη είδε ξανά μπροστά της μια αγκαλιά άσπρα και κόκκινα τριαντάφυλλα. Χαμογέλασε ικανοποιημένη. Δεν υπήρχε κάρτα, αλλά εκείνη ήξερε από ποιον ήταν. Πριν δύο εβδομάδες ο Ρίτσαρντ της είχε στείλει μια ίδια αγκαλιά λουλούδια. Η ίδια εκνευρισμένη τα είχε πετάξει. Όλη την επόμενη εβδομάδα ο Ρίτσαρντ συνέχισε να της στέλνει λουλούδια, χωρίς κάρτα, τα οποία όλα είχαν την ίδια τύχη με τα πρώτα.

Μετά όμως τα λουλούδια σταμάτησαν. Για μια βδομάδα δεν είχε νέα του. Σκέφτηκε αμέσως ότι αυτό ήταν! Ο Ρίτσαρντ απογοητεύτηκε και τα παράτησε. Αυτό κατά βάθος την είχε πληγώσει. Σκεφτόμενη σαν μια γυναίκα πληγωμένη και προδομένη, ήθελε να νιώσει ότι ο Ρίτσαρντ θα χρειαζόταν να κάνει μεγάλη και επίπονη προσπάθεια για να την ξανακερδίσει.

Σήμερα όμως τα λουλούδια εμφανίστηκαν ξανά. Δεν μπορούσε να σκεφτεί για ποιο λόγο ο Ρίτσαρντ είχε εξαφανιστεί όλη την εβδομάδα, αλλά αυτή τη φορά, αποφάσισε να τα κρατήσει. Έκοψε ένα κόκκινο μπουμπούκι και το στερέωσε στο ντεκολτέ της.


Ο Ρίτσαρντ πέρασε έξω από το καμαρίνι της και είδε ότι τα λουλούδια αυτή τη φορά δεν είχαν τσαλαπατηθεί αλλά τα είχε κρατήσει. Χαμογέλασε ικανοποιημένος και απομακρύνθηκε διακριτικά. Το σχέδιό του μπορεί και να είχε πάει καλά. Μετά από μια βδομάδα απόρριψης ο Ρίτσαρντ σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό να αποχωρήσει για λίγο. Να της αφήσει χώρο και χρόνο να σκεφτεί και γιατί όχι, να τον αναζητήσει και η ίδια. Είχε επανέλθει και πάλι δειλά, αλλά μόλις δεν είδε τα λουλούδια του στο πάτωμα αναθάρρεψε.
Την επόμενη ημέρα της έστειλε μια νέα ανθοδέσμη. Μεγαλύτερη αυτή τη φορά, αλλά πάντα με κόκκινα και λευκά τριαντάφυλλα. Η κάρτα έγραφε:

Θα ήθελες να δειπνήσεις μαζί μου;
Ρ.Δ. Γκράντσεστερ

Όταν ο Ρίτσαρντ είδε ότι και αυτή η ανθοδέσμη δεν είχε καταλήξει στο πάτωμα, χαμογέλασε πλατιά. Αποχώρησε και πάλι χωρίς να την ενοχλήσει. Είχε πάρει την απάντηση στο ερώτημά του άλλωστε.

Ο Ρίτσαρντ σηκώθηκε από την καρέκλα του, φίλησε το χέρι της Έλενορ, τράβηξε την καρέκλα της για να κάτσει και έκανε νόημα στο σερβιτόρο για να παραγγείλουν. «Είσαι εκθαμβωτική Έλενορ. Σε ευχαριστώ που δέχτηκες να βγεις μαζί μου», της είπε προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει όλη του γοητεία.

«Ω! Ρίτσαρντ. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Είμαι εδώ μόνο και μόνο επειδή θεωρώ ότι μια πιθανή ανθρώπινη επαφή μεταξύ μας θα έκανε καλό στον Τέρρυ, ο οποίος χρειάζεται και τους δυο μας περισσότερο από ποτέ».

Ο Ρίτσαρντ ακολουθώντας τους ρυθμούς της συζήτησης που επέλεγε η Έλενορ τη ρώτησε με ενδιαφέρον:

«Συμβαίνει κάτι στο παιδί μας;»

Η Έλενορ ένιωσε την καρδιά της να χτυπάει ακούγοντας τις λέξεις ‘παιδί μας’, αλλά επέλεξε να προχωρήσει:

«Όχι κάτι καινούργιο βέβαια. Ο τυφώνας ‘Σουζάνα’ δεν λέει να τον εγκαταλείψει μέχρι να τον ισοπεδώσει τελείως».

«Ποια είναι η Σουζάνα;»

«Έλα τώρα Ρίτσαρντ; Μην μου πεις ότι είσαι τόσο πολύ μακριά από τη ζωή του γιού σου;»

Ο Ρίτσαρντ ντράπηκε με την πρόταση της Έλενορ, αλλά η ίδια δεν έδωσε σημασία στα συναισθήματά του. Άρχισε να του εξιστορεί το ατύχημα της Σουζάνα και την τροπή που είχε πάρει η ζωή του Τέρρυ από εκείνη την ημέρα:

«Ω Ρίτσαρντ! Πρέπει να κάνεις κάτι! Μίλησέ του, σταμάτησέ τον. Ο Τέρρυ είναι τυφλωμένος από το καθήκον του απέναντι στη Σουζάνα. Δεν καταλαβαίνει ότι καταστρέφει τη ζωή του. Χώρισε με την Κάντυ αλλά η καρδιά του είναι ακόμα μαζί της. Και θα είναι για πάντα. Έχει χάσει το ενδιαφέρον του για τα πάντα. Απλά αφήνει τις μέρες να κυλούν χωρίς να νοιάζεται για τίποτα. Πεθαίνει η ψυχή του κάθε μέρα. Δεν αντέχω να τον βλέπω να πονά και να βουλιάζει όλο και περισσότερο σε έναν συναισθηματικό βούρκο που σύντομα θα τον σκεπάσει ολόκληρο και δεν θα έχει μείνει τίποτα από αυτόν».


Ο Ρίτσαρντ την παρακολουθούσε σαν χαμένος. Άκουγε τη δική του ζωή να ξαναπερνά από μπροστά του μόνο που αυτή τη φορά ήταν ο γιος του αυτός που θυσίαζε την αγάπη του και καταδίκαζε τον εαυτό του στο αέναο κενό.

«Έλενορ, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου. Στο υπόσχομαι. Δεν ήξερα τι πάει να κάνει. Νόμιζα ότι την αγαπούσε αυτή την κοπέλα. Έτσι διάβασα στις εφημερίδες. Είναι τόσο μικρός. Δεν ξέρει που πάει να μπλέξει. Δεν θα το επιτρέψω να περάσει έτσι τη ζωή του και κάθε μέρα να μετανιώνει για όσα έκανε. Και πολύ περισσότερο να μετανιώνει για όσα τελικά δεν έκανε».

Η Έλενορ τον άκουγε συγκινημένη. Έπιασε το χέρι του και τον κοίταξε ειλικρινά στα μάτια:
«Σε ευχαριστώ Ρίτσαρντ».

Ο Ρίτσαρντ έκλεισε με το άλλο χέρι του το δικό της και της απάντησε:

«Έλενορ, θέλω να με πιστέψεις όταν σου λέω ότι θα κάνω ότι είναι δυνατόν για να είμαι σωστός πατέρας δίπλα του. Έκανα τόσα λάθη μαζί του … και με μας … αλλά τώρα θα προσπαθήσω να διορθώσω όσα διορθώνονται. Και πίστεψέ με, αυτή τη φορά δεν με νοιάζει το κόστος Έλενορ!»

Ο Ρίτσαρντ βρήκε την ευκαιρία να της μιλήσει:
«Ξέρεις ότι δεν είναι μόνο ο Τέρρενς αυτός που θέλω να κερδίσω, αλλά κι εσύ. Είμαι έτοιμος για να κάνω ότι χρειαστεί, αρκεί να σας έχω και πάλι και τους δυο κοντά μου».

Η Έλενορ τράβηξε απαλά το χέρι της από το δικό του και του απάντησε χωρίς να μπορεί να τον κοιτάξει εύκολα στα μάτια:

«Δεν ξέρεις τι μου ζητάς Ρίτσαρντ! Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα σε ξανασυναντήσω. Δεν μπορείς να έρχεσαι από το πουθενά και να μου ζητάς το αδύνατο. Θέλω χρόνο. Κατάλαβέ με…»

«Και θα έχεις όσο θελήσεις. Άσε με μόνο να είμαι κοντά σου. Σου υπόσχομαι να είμαι πάντα διακριτικός».

Η Έλενορ ένευσε καταφατικά. Ο Ρίτσαρντ χαμογέλασε πλατιά και της είπε:

«Ξέρεις πως ονομάζεται κάποιος που δίνει ελπίδα σε έναν άνθρωπο που έχει απελπιστεί; Άγγελος. Κι εσύ είσαι ο δικός μου άγγελος Έλενορ».

Η Έλενορ του χαμογέλασε. Ο Ρίτσαρντ συνέχισε:
«Τώρα όμως πρώτη προτεραιότητα είναι ο Τέρρενς».

Το καλοκαίρι είχε πια μπει και η Κλαρίτα είχε μειώσει τα μαθήματά της μετά από παρότρυνση της Σουζάνα. Όσο κι αν η ίδια χρειαζόταν την Κλαρίτα για παρέα, ήταν ανένδοτη στο ότι η μικρή θα έπρεπε να ξεκουραστεί για να αρχίσει και πάλι με όρεξη τα μαθήματά της.

Η Κλαρίτα όμως ερχόταν και έβλεπε τη Σουζάνα. Αυτές οι ώρες ήταν πάντα ευχάριστες με τις δυο κοπέλες να περνάνε όμορφα.

Σήμερα όμως η Κλαρίτα δεν θα ερχόταν και η Σουζάνα καθόταν όρθια πια στο παράθυρο. Απολάμβανε να κοιτάζει τη ‘θέα από ψηλά’ όπως έλεγε και όσο μπορούσε στεκόταν μόνη της στα δεκανίκια της.

Ο Τέρρυ θα ερχόταν να τη δει σήμερα, αλλά αυτό πια δεν της ήταν αρκετό. Αυτή τον αγαπούσε τόσο πολύ, αλλά αυτός ήταν πάντα ψυχρός και τυπικός. Ευγενικός, πρόθυμος, αλλά απών. Είχαν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από το ατύχημα. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε έπεφταν πάντα στο κενό. Και μέχρι πριν λίγο καιρό η συμπεριφορά του Τέρρυ δεν την ενοχλούσε. Της φαινόταν φυσιολογική. Τώρα πια όμως! Τώρα η Σουζάνα είχε μέτρο σύγκρισης. Τα μάτια του Αλεχάνδρο επάνω της δεν της άφηναν περιθώριο για να μην μπει στον πειρασμό της σύγκρισης.

‘Άραγε ο Τέρρυ θα με κοιτάξει ποτέ όπως με κοιτάζει ο Αλεχάνδρο;’, ήταν πια η μόνιμη σκέψη που βασάνιζε το μυαλό της Σουζάνα.

Έφερε και πάλι στο νου της εικόνες από το παρελθόν. Τον προβολέα, τα φώτα του χειρουργείου, την Κάντυ στην ταράτσα του νοσοκομείου. Η σκέψη της πάγωσε εκεί. Η Κάντυ! Ο Τέρρυ δεν είχε καταφέρει να τη βγάλει από το μυαλό του. Ήταν σίγουρη γι’ αυτό η Σουζάνα. Πόσο τυχερή ήταν η Κάντυ που την αγάπαγε ο Τέρρυ! Κάθε μέρα που πέρναγε έβλεπε τα μάτια του Τέρρυ να είναι το ίδιο κενά και το ίδιο άδεια. Ο Τέρρυ δεν είχε καταφέρει να την ξεχάσει και ακόμα χειρότερα, η Σουζάνα πια φοβόταν ότι στο πρόσωπό της ο Τέρρυ έβλεπε ότι αυτή ήταν η αιτία να χωρίσει με την Κάντυ για να μείνει μαζί της. Θα μπορούσε ποτέ ο Τέρρυ να της το συγχωρέσει και να προχωρήσουν μαζί; Θα μπορούσε άραγε να την ερωτευτεί;

Τις σκέψεις της διέκοψαν τα βήματα της μητέρας της:

«Σουζάνα. Κοριτσάκι μου. Κοίτα τι σου έφερα. Ένα καινούργιο φόρεμα», είπε χαρούμενη η κυρία Μάρλοου.

«Τι να το κάνω κι άλλο φόρεμα μαμά;», αναρωτήθηκε η Σουζάνα.

«Για σήμερα που θα δεις τον Τέρρυ. Μόλις σε δει με αυτό θα σου ζητήσει αμέσως να παντρευτείτε», εξήγησε η μητέρα της.

«Αχ, ναι καλέ μαμά! Αυτό τον εμπόδιζε να το κάνει μέχρι τώρα. Το ότι δεν είχα αυτό το φόρεμα», είπε ενοχλημένη η Σουζάνα.

«Σουζάνα, πως μου μιλάς έτσι;»

«Πως σου μιλάω μητέρα;»

«Μη θυμώνεις κοριτσάκι μου. Εγώ θέλω μόνο το καλό σου!»

«Και ποιο είναι το καλό μου μητέρα; Να παντρευτώ έναν άντρα που δεν με αγαπάει;»

«Μα πως το λες αυτό; Ο Τέρρυ σε περιποιείται και σε πηγαίνει βόλτα».

«Και είναι αυτό αρκετό για να παντρευτώ τον Τέρρυ μαμά; Κι εσύ με παραποιείσαι. Κι εσύ με πας βόλτα».

«Σουζάνα, μη σου μπαίνουν ιδέες. Με τον Τέρρυ πρέπει να παντρευτείτε. Δεν μπορεί να σε αφήσει έτσι»

«Η συνταγή ενός πετυχημένου γάμου», σχολίασε η Σουζάνα και γύρισε το βλέμμα της λυπημένη και πάλι προς το παράθυρο. Όλα έμοιαζαν τόσο λάθος!

Η ώρα που ο Τέρρυ έπρεπε να συναντήσει τη Σουζάνα πλησίαζε. Ο Τέρρυ εκνευρισμένος βημάτιζε στο μικρό του δωμάτιο. Ήταν ως τώρα συνεπής σε όλα τα ραντεβού του. Ποτέ του δεν την άφησε να περιμένει, αλλά σήμερα δεν μπορούσε να τη δει. Δεν ήθελε να τη δει. Δεν άντεχε να την αντικρίσει.
Νιώθοντας ότι δεν έχει άλλη επιλογή της έστειλε ένα σύντομο σημείωμα:

Σουζάνα
Λυπάμαι, αλλά σήμερα δεν θα μπορέσω να σε συναντήσω. Υπόσχομαι σύντομα να επανορθώσω.
Τέρρυ.

Μόλις το έστειλε με τον θυρωρό ένιωσε αμέσως ανακουφισμένος. Άναψε ένα τσιγάρο. Στη μνήμη του ήρθε και πάλι το όνειρό του τόσο ζωντανό! Αυτό το όνειρο που δεν τον άφησε να κοιμηθεί όλη νύχτα και που ακόμα ήταν αναστατωμένος.

Χόρευε ξέγνοιαστος στον λόφο του κολεγίου του Αγίου Παύλου με την Ιουλιέτα του, ένα βαλς που ακουγόταν από μακριά. Ξαφνικά αυτός σταμάτησε. Κοίταξε τα πράσινα μάτια της και χωρίς να το σκεφτεί ακούμπησε τα χείλη της με τα δικά του. Σαν μια ζωή του φάνηκε αυτό το φιλί. Μόλις όμως άφησε τα τρυφερά της χείλη, αυτή γύρισε και τον κοίταξε χαμογελαστά:

«Μην σταματάς Τέρρενς. Πόσο μου έλειψε το καυτό φιλί σου».

Ο Τέρρυ την αγκάλιασε πιο σφιχτά και την ξαναφίλησε. Ένιωσε τα χείλη της καυτά και το γλυκό φιλί της να τον μαγεύει.

Όμως άξαφνα ένιωσε στα χείλη του μια πίκρα. Το φιλί της δεν ήταν πια γλυκό αλλά πικρό σαν το φαρμάκι. Τα χείλη της πια τον πόναγαν όταν την άγγιζε. Τραβήχτηκε μακριά προσπαθώντας να απεγκλωβιστεί από τα χέρια της που τον έσφιγγαν σαν σίδερα. Άνοιξε τα μάτια του νιώθοντας απέχθεια και την είδε. Ήταν η Σουζάνα αυτή που φιλούσε πια και όχι η Κάντυ.

Πετάχτηκε απότομα στον ύπνο του και ένιωθε το κεφάλι του να πονάει. Άρχισε να παραμιλάει μόνος του μέσα στο σκοτάδι:

«Να πάρει Σουζάνα. Άσε με πια ήσυχο. Ούτε στα όνειρά μου δεν με αφήνεις να την έχω. Δεν σου ζήτησα ποτέ να κάνεις καμία θυσία. Χίλιες φορές να ήμουν νεκρός. Νεκρός! Γιατί και που είμαι ακόμα ζωντανός; Δεν υπάρχει ζωή μακριά της».

Ο Ρίτσαρντ αφού παρακολούθησε για μια ακόμη φορά την παράσταση του Τέρρυ πήγε να τον βρει στο καμαρίνι του. Προσπαθούσε να ξεκλέψει λίγο χρόνο από τον χρόνο του. Ο Τέρρυ συνήθως ήταν απότομος, αλλά τουλάχιστον δεχόταν να τον δει και να κάνει μια μικρή ψευτοκουβέντα μαζί του.

«Έχεις γίνει τακτικός πελάτης μας εσύ. Θα πω στον Άλμπερτ να σου κάνει έκπτωση στο εισιτήριο».

«Μην μπαίνεις στον κόπο. Ξέρεις, η οικογένειά σου έχει μεγάλη οικονομική άνεση, αλλά δείχνεις να το ξεχνάς».

«Η οικογένειά μου είμαι εγώ και εγώ δεν έχω ιδέα για ποια άνεση μιλάς».

«Τότε καλά θα κάνεις να είσαι καλός στη δουλειά σου, αφού σκοπεύεις να ζεις από αυτήν».

«Αυτό κάνω ήδη και χωρίς τη δική σου συμβουλή».

«Δε νομίζω Τέρρενς. Σήμερα ήσουν αφηρημένος στη σκηνή. Σου συμβαίνει κάτι γιε μου;»

Ο Τέρρυ έφερε στο νου του και πάλι το όνειρο με τη Σουζάνα. Όσο κι αν προσπαθούσε δεν μπορούσε να σβήσει την εικόνα από το μυαλό του. Ο πατέρας του είχε δίκιο ότι ήταν αφηρημένος. Του έκανε εντύπωση που μπόρεσε να το ξεχωρίσει. Μια τέτοια συζήτηση όμως δεν θα την έκανε με τον Ρίτσαρντ:

«Τι έγινε Δούκα; Έγινες και κριτικός θεάτρου τώρα;»

«Με τόσες παραστάσεις που έχω δει, θα μπορούσα να γίνω και κριτικός».

«Για πες μου λοιπόν. Τι λάθη έκανα απόψε στο σανίδι;», είπε ειρωνικά ο Τέρρυ.

«Σημασία έχουν τα λάθη εκτός σανιδιού Τέρρενς και όχι στο σανίδι. Δυστυχώς εκτός σανιδιού κάνεις πολύ περισσότερα από’ότι στο σανίδι».

Ο Τέρρυ κοίταξε ψυχρά τον πατέρα του:

«Τι θες να πεις; Αν θες να πεις κάτι πες το ξεκάθαρα», φώναξε εκνευρισμένος.

«Μην εκνευρίζεσαι. Δεν είμαι εδώ για να μαλώσουμε».

«Και γιατί είσαι εδώ;»

«Για να βεβαιωθώ ότι δεν θα κάνεις τα ίδια λάθη που έκανε ο πατέρας σου στη ζωή του».

Ο Τέρρυ ένιωθε απειλή από τα λόγια του. Ήξερε ότι ο πατέρας του είχε δίκιο και ότι η κουβέντα άλλαζε τροπή. Ο Δούκας ήταν αποφασισμένος να του πει όσα ήθελε να πει, αλλά ο Τέρρυ δεν ήταν έτοιμος να τα ακούσει:

«Να μην σε κρατάω άλλο Δούκα. Μπορείς να πηγαίνεις».

Ο Ρίτσαρντ χωρίς να πει τίποτε άλλο σηκώθηκε, καληνύχτισε και έφυγε. Ήξερε ότι είχε πετύχει το σκοπό του.

Κεφάλαιο 16

«Κάντυ, μπορώ να σου μιλήσω λίγο;» ρώτησε δειλά ο Έντουαρντ.

«Ορίστε Έντουαρντ, σ’ ακούω», απάντησε η Κάντυ.

«Θα ήθελες να με συνοδεύσεις το Σάββατο το βράδυ στο θέατρο; Έχω μία πρόσκληση για την παράσταση ‘Δωδέκατη Νύχτα’ και σκεφτόμουν αν θες πάμε μαζί» είπε ο Έντουαρντ και η καρδιά του χτυπούσε πολύ δυνατά. Δεν ήξερε ποια θα είναι η απάντηση της Κάντυ. Από τη μία φοβόταν μήπως βιάστηκε να της προτείνει να τον συνοδέψει. ‘Κι αν δεν θέλει και αυτό επηρεάσει τη μέχρι τώρα καλή μας σχέση;’ σκεφτόταν και όσο δεν έπαιρνε απάντηση, οι χτύποι της καρδιάς του ακούγονταν ολοένα και περισσότερο.

Η Κάντυ δεν ήξερε τι να του απαντήσει. Της άρεσε η παρέα του αλλά φοβόταν μήπως παρεξηγηθεί από την πλευρά του Έντουαρντ.

«Ευχαριστώ Έντουαρντ, αλλά δεν ξέρω. Να δω μήπως έχω εφημερία το Σάββατο. Μπορώ να σου πω αύριο;» ρώτησε η Κάντυ που ήταν φανερό ότι δεν ήξερε τι να απαντήσει.

«Φυσικά» απάντησε ο Έντουαρντ, ο οποίος δεν ήξερε πως να εκλάβει την απάντηση της Κάντυ. Ένιωθε όμως ανακουφισμένος. Είχε βρει το θάρρος να της προτείνει επιτέλους αυτό που τόσο καιρό ήθελε.

Η Κάντυ ξαπλωμένη στο κρεβάτι της στο λόφο της κυρίας Πόνυ, σκεφτόταν πόσο όμορφα είχε περάσει εκείνη την ημέρα. Είχε τελειώσει το γλέντι για τους αρραβώνες της Πάτυ.

Απλοί αρραβώνες, λιτοί, στο κτήμα του Τομ, πιο ανθρώπινοι όμως. Χωρίς τα βλέμματα των δήθεν καθώς πρέπει καλεσμένων. Όλοι χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, χαιρόντουσαν με την ψυχή τους. Το κρασί έρρεε άφθονο. Ο πατέρας του Τομ γέμιζε ευτυχισμένος τα ποτήρια των καλεσμένων τους. Συμπαθούσε πολύ την Πάτυ, η οποία ήταν αιτία που ο Τομ ήταν τόσο ευτυχισμένος στο πλευρό της.

Η κάντρι μουσική δεν σταμάτησε καθόλου. Όλοι χόρευαν στους παραδοσιακούς ρυθμούς των κάοϋ μπόις.

«Έτσι γλεντάει ο κόσμος» φώναξε απελευθερωμένη η Κάντυ και ακολούθησε τον Άλμπερτ που την άρπαξε για να χορέψουν. Η Κάντυ άρπαξε την Πάτυ, η Πάτυ τον Τομ αυτός τον Άρτσι, τον Τζίμι και όλοι έγιναν μία μεγάλη παρέα που χόρευαν ξέφρενα γύρω από το μεγάλο τραπέζι γεμάτο με ψητά και παραδοσιακά εδέσματα. Μόνο η Άννυ δεν σηκώθηκε. Ήταν ήδη τριών μηνών έγκυος και δεν ήθελε να ρισκάρει να χορέψει σε τέτοιους ρυθμούς. Δίπλα της η κυρία Πόνυ με την Αδελφή Μαρία, χαίρονταν και αυτές με τις χαρές των κοριτσιών.

Όλα ήταν πολύ όμορφα. Όλοι είχαν καιρό να διασκεδάσουν πραγματικά.

Ο Άλμπερτ της πρότεινε να πάει μαζί του στο σπίτι του Λέικγουντ. Η Κάντυ όμως βρήκε ευκαιρία να μείνει λίγο με τις αγαπημένες της κυρία Πόνυ και Αδελφή Μαρία, καθώς επίσης της είχε λείψει το πρωινό ξύπνημα από τις φωνές των παιδιών.

‘Η γλυκά μου η Πάτυ! Ποτέ δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνε να ξεπεράσει το θάνατο του Στήαρ και ακόμα περισσότερο ότι θα αποφασίσει να ζήσει στο πλευρό κάποιου άλλου. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να βγάλω τον Τέρρυ απ’ το μυαλό μου’. Μ’ αυτές τις σκέψεις η λίγο μελαγχολική Κάντυ αποκοιμήθηκε.

«Λοιπόν Κάντυ, τι ώρα να περάσω να σε πάρω από το σπίτι σου;» ρώτησε ο Έντουαρντ την Κάντυ, η οποία αυτή τη φορά είχε αποδεχτεί την πρότασή του.

«Κατά τις 7 είναι καλά;» ρώτησε η Κάντυ.

«Στις 7 θα είμαι από κάτω» είπε ο Έντουαρντ, ο οποίος άκουγε προσεκτικά τις οδηγίες της Κάντυ, για το πώς θα πάει μέχρι το σπίτι της.

Η Κάντυ, στο δρόμο για το σπίτι της σκεφτόταν μήπως τελικά δεν ήταν σωστό να αποδεχτεί την πρόταση του Έντουαρντ. Σκεφτόταν αν έπρεπε να του δίνει ελπίδες. Ήταν πλέον προφανές το ενδιαφέρον του για αυτήν. Ωστόσο, περνούσε αρκετά καλά μαζί του. Απ’ την άλλη ένιωθε ότι δεν ήταν σωστό για τον Τέρρυ. Προς στιγμήν σκέφτηκε ότι τον πρόδιδε. Κοντοστάθηκε ‘Μα τι σκέφτομαι; Πως τον προδίδω; Αφού δεν είμαστε μαζί’ σκέφτηκε και χτύπησε το κεφάλι της ναζιάρικα για να αποβάλει αυτές τις σκέψεις.

Η Κάντυ κοίταξε το ρολόι της. Ήταν 6 ακριβώς. Απ’ το παράθυρο είδε ότι ο Έντουαρντ είχε φτάσει. Ο Έντουαρντ, φανερά αγχωμένος, διέσχιζε το πεζοδρόμιο αρκετές φορές μέχρι να κατέβει η Κάντυ. Ένιωσε ελαφρώς γοητευμένη από τη σκηνή που εξελίχθηκε μπροστά της. Ο Έντουαρντ γύρισε το κεφάλι του και αντίκρισε την Κάντυ μέσα στο λαχανί φόρεμά της. ‘Πολύ όμορφη όπως πάντα’ σκέφτηκε ντυμένος και αυτός απλά με ένα μπλε υφασμάτινο παντελόνι και ένα γαλάζιο πουκάμισο. Μακριά από την αυστηρή εμφάνιση ενός γιατρού.

«Κάντυ, είσαι πολύ όμορφη» τόλμησε να πει ο Έντουαρντ που δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω της.

«Κι εσύ Έντουαρντ» απάντησε δειλά η Κάντυ «Σε είχα συνηθίσει με την άσπρη ποδιά» συμπλήρωσε μη θέλοντας να χαθεί ο έλεγχος από τα χέρια της.


Το σκοτάδι είχε πυκνώσει για τα καλά όταν ο Έντουαρντ γυρνούσε την Κάντυ στο σπίτι της.

Ούτε που κατάλαβαν πως πέρασε η ώρα. Μία γλυκιά κούραση ήταν αυτή που διέκοψε τη βόλτα τους.

«Λοιπόν, φτάσαμε» είπε η Κάντυ.

«Ναι» είπε ελαφρώς απογοητευμένος ο Έντουαρντ που δεν ήθελε να τελειώσει εκείνη η βραδιά. Το πρώτο τους ραντεβού.

«Πέρασα πολύ όμορφα Κάντυ απόψε».

«Κι εγώ Έντουαρντ» απάντησε η Κάντυ και χαμήλωσε το βλέμμα της.

«Χαίρομαι. Μπορούμε να το επαναλάβουμε όποτε θες» είπε ο Έντουαρντ, ο οποίος από τη μία φοβόταν μήπως έφερνε την Κάντυ σε δύσκολή θέση, αλλά από την άλλη δεν μπορούσε άλλο να θάψει τις σκέψεις του.

«Φυσικά, γιατί όχι;» απάντησε η Κάντυ διπλωματικά. Δεν ήθελε να του δώσει πολλές ελπίδες πριν ξεκαθαρίσει τα συναισθήματά της, αλλά και ούτε να τον αποθαρρύνει. Είχε περάσει πολύ όμορφα. Πίσω από τη μάσκα του γιατρού, έβλεπε έναν άνθρωπο, άμεσο, φιλικό, με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ. ‘Πόσο διαφορετική εντύπωση μπορεί να δημιουργήσει το επαγγελματικό ντύσιμο ενός ανθρώπου’ σκέφτηκε.

«Αφού συμφωνείς, σύντομα, πολύ σύντομα» είπε χαρούμενος ο Έντουαρντ.

«Λοιπόν, Έντουαρντ σ’ ευχαριστώ για σήμερα».

«Εγώ σ’ ευχαριστώ» της απάντησε και την καληνύχτισε φιλώντας της τρυφερά το χέρι.

Κεφάλαιο 17

Η Σουζάνα πήγε με το καροτσάκι της μέχρι το σαλόνι:
«Ρόμπερτ. Τι ευχάριστη έκπληξη!»

«Σουζάνα, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!»

«Μόλις μου είπε ο Τέρρυ ότι θέλεις να με επισκεφτείς δεν το πίστευα».

«Ήθελα να το κάνω από καιρό, αλλά με τις πρόβες και τις παραστάσεις… Θα στα έχει πει κι ο Τέρρυ. Καταλαβαίνεις τι γίνεται…»

«Το φαντάζομαι. Πως είναι τα πράγματα με τη δουλειά Ρόμπερτ; Η παράσταση πάει καλά μαθαίνω».

«Ευτυχώς ναι. Είχαμε τα προβλήματά μας, αλλά με τη νέα διεύθυνση η κατάσταση έχει βελτιωθεί αισθητά».

«Ο κύριος Άντριου, σωστά;», είπε η Σουζάνα και το μυαλό της πήγε κατευθείαν στην Κάντυ.

«Ναι. Ο κύριος Άντριου. Ένας εξαιρετικός άντρας. Δυναμικός επιχειρηματίας, έξυπνος άνθρωπος, μα πάνω απ’ όλα ευαίσθητος και με σεβασμό στον άνθρωπο. Σπάνια συναντάς στο δρόμο σου τέτοιες προσωπικότητες».

«Έχω ακούσει κι εγώ τα καλύτερα αλλά δεν είχα την τιμή».

«Τώρα ανοίγουμε ένα νέο τμήμα του θεάτρου για ‘παιδικό εργαστήρι’. Εκτός από το τμήμα ηθοποιίας που λειτουργεί ως τώρα, θα ξεκινήσουμε και ένα τμήμα ανηλίκων, που θα στεγαστεί στο ίδρυμα των Άντριου. Ιδέα των ανθρώπων του ιδρύματος. Το επιτελείο του κυρίου Άντριου υποστηρίζει ότι μια τέτοια παρότρυνση για τα παιδιά μόνο θετικά μπορεί να επιφέρει. Ήδη οι δωρεές για τη λειτουργία αυτού του τμήματος έχουν ξεπεράσει τα λειτουργικά κόστη και έχουν καλύψει και κάποια από τα έξοδα των παραστάσεων».

«Φαίνεται ότι ο κύριος Άντριου έχει επιλέξει την καλύτερη ομάδα στο επιτελείο του. Δύσκολα βρίσκεις ανθρώπους να προάγουν τις τέχνες».

«Πράγματι Σουζάνα και σε διαβεβαιώ ότι συνεργάζεται μόνο με τους καλύτερους».

«Και πότε σκοπεύετε να λειτουργήσετε το νέο τμήμα;»

«Άμεσα. Λείπει βέβαια το βασικότερο, αλλά μετά από αυτό ξεκινάμε».

«Και ποιο είναι αυτό;»

«Ο άνθρωπος που θα αναλάβει τη λειτουργία του»

«Τίποτα το σημαντικό δηλαδή», αστειεύτηκε η Σουζάνα. «Και ποιος θα το αναλάβει;»

Ο Ρόμπερτ ξεροκατάπιε:
«Ξέρεις Σουζάνα, αυτό είναι μια δύσκολη υπόθεση. Χρειάζεται να είναι καλός ηθοποιός για να μπορέσει να δώσει σωστές βάσεις στα νέα παιδιά, υπομονετικός και καλός με τα παιδιά, με ενδιαφέρον… Κάποιος σαν κι εσένα δηλαδή Σουζάνα».

Η Σουζάνα τον κοίταξε απορημένη:
«Εμένα;»

«Ναι Σουζάνα. Εσένα. Είσαι άριστη ηθοποιός και ήσουν πάντα καλή με τα παιδιά. Μαθαίνω μάλιστα ότι ακόμα έχεις την τάση της διδασκαλίας μέσα σου. Δεν θα τολμούσα να το προτείνω στον κύριο Άντριου χωρίς να έχω πάρει τη δική σου έγκριση. Αλλά και σε σένα φοβόμουν να το προτείνω, λόγω… λόγω της κατάστασής σου. Όταν όμως ο Τέρρυ μου ανέφερε ότι κάνεις μαθήματα σε ένα παιδάκι σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να σε ενδιαφέρει η πρότασή μου».

«Δεν ξέρω Ρόμπερτ. Με βρίσκεις απροετοίμαστη».

«Το ξέρω Σουζάνα αλλά σου ζητάω να το σκεφτείς καλά. Θα είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για σένα να επιστρέψεις στο θέατρο και να απασχολείσαι με μικρά παιδιά. Να μην αναφέρω βέβαια και τη δική μου σιγουριά που σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρεις και ότι θα είμαι ήσυχος για τη λειτουργία του τμήματος».

‘Συν του ότι δεν θα πρέπει να είμαι όλη μέρα κλεισμένη εδώ μέσα’ σκέφτηκε η Σουζάνα.

«Και ο κύριος Άντριου, δεν θα έχει αντίρρηση για την κατάστασή μου;»

«Σουζάνα, περίμενε μέχρι να τον γνωρίσεις για να καταλάβεις για τι άνθρωπο συζητάμε».

«Άσε μου λίγο χρόνο να το σκεφτώ Ρόμπερτ. Πότε μπορώ να σου απαντήσω;»

«Το συντομότερο θα ήταν ιδανικό, αλλά δεν θέλω να σε πιέσω. Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι μέχρι να συμφωνήσεις».

Η Σουζάνα χαμογέλασε:
«Εντάξει Ρόμπερτ. Το κατάλαβα. Θα σου πω το συντομότερο. Σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεις».

«Σουζάνα, την ευκαιρία την έχεις κερδίσει με την αξία σου προ πολλού. Δεν στην χαρίζει κανείς».

«Σε ευχαριστώ Ρόμπερτ», είπε η Σουζάνα και χαμογέλασε. Βαθειά μέσα της ήξερε ήδη την απάντηση. Έπρεπε να κάνει κάτι για τον εαυτό της. Δεν μπορούσε πια να περιμένει άλλο από τους άλλους να την νταντεύουν.

Οι πρώτες κρύες μέρες του Οκτώβρη είχαν έρθει. Αυτό το βράδυ ο Ρίτσαρντ και η Έλενορ έκατσαν στο σπίτι της Έλενορ. Άναψαν το τζάκι και έπιναν κρασί καθώς συζήταγαν για διάφορα θέματα. Τους τελευταίους τρεις μήνες πέρναγαν αρκετό χρόνο μαζί. Πήγαιναν βόλτες, έτρωγαν μαζί, παρακολουθούσαν ανώνυμα παραστάσεις του Τέρρυ και έκαναν αρκετές κοινές εμφανίσεις. Ο Ρίτσαρντ την φλέρταρε διαρκώς αλλά πάντα διακριτικά. Ένιωθε ανανεωμένος μαζί της και ήταν έτοιμος να ικανοποιήσει κάθε της επιθυμία. Η Έλενορ άφηνε πολύ αργά αλλά σταθερά τον Ρίτσαρντ να εισβάλλει στη ζωή της. Ήταν ακόμα επιφυλακτική, αλλά όλα όσα κάποτε την έκαναν να τον αγαπήσει και να τον ερωτευτεί ήταν ακόμα εκεί. Τα έβλεπε σχεδόν καθημερινά να την τυλίγουν και της ήταν αδύνατον να μην νιώσει και πάλι όσα κάποτε της χάρισαν την ευτυχία μαζί του.

Το βράδυ κύλαγε ευχάριστα και το μπουκάλι με το κρασί άδειαζε επικίνδυνα:
«Ξέρεις πόσα χρόνια έχω να περάσω τόσο καλά; Κρασί… Φωτιά… Καλή παρέα…»

«Δεν είναι και τόσο δύσκολα όλα αυτά Ρίτσαρντ. Πόσος καιρός να έχει περάσει;»

«Από τότε που μέναμε μαζί στη Σκωτία. Θυμάσαι;»

«Χμ! Και βέβαια θυμάμαι. Βάζαμε τον μικρό Τέρρυ για ύπνο και ξημερώναμε μπροστά στη φωτιά κάνοντας έρωτα».

Ο Ρίτσαρντ πλησίασε πολύ κοντά:
«Ελπίζω να θυμάσαι ευχάριστα εκείνες τις στιγμές».

«Η αλήθεια είναι πως τις θυμάμαι πολύ ευχάριστα».

«Ξέρεις πόσες φορές φαντάστηκα ότι ήμασταν μαζί στην Σκωτία, αγκαλιασμένοι να κάνουμε έρωτα;» ο Ρίτσαρντ πέρασε το χέρι του στη μέση της και την πλησίασε.

Η Έλενορ πρόλαβε μόνο να προφέρει το όνομά του προτού νιώσει τα χείλη του να ζητούν λαίμαργα τα δικά της.

Κι εκεί μπροστά στο αναμμένο τζάκι τους βρήκε το ξημέρωμα αγκαλιά να ξαναζούν ευτυχισμένοι τον έρωτα που δεν έζησαν τόσα χρόνια.


«Ρίτσαρντ», είπε η Έλενορ χουχουλιάζοντας στην αγκαλιά του κάτω από τη χνουδωτή κουβέρτα και κοιτάζοντας τη φωτιά.

Ο Ρίτσαρντ που χάιδευε τα μακριά μαλλιά της που έπεφταν στα γυμνά χέρια της τής έδωσε ένα φιλί στο κούτελο:
«Τι είναι άγγελέ μου;»

«Ήθελα να ξέρεις ότι σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ ακόμα. Προσπαθώ πολύ, αλλά μου είναι δύσκολο να παραδοθώ τελείως. Υπάρχει κάτι που με κρατάει…», είπε η Έλενορ και η φωνή της έκρυβε μια πίκρα. Μια πίκρα που τη συνόδευε όλα αυτά τα χρόνια όταν ο Ρίτσαρντ την εγκατέλειψε με τόσο άσχημο τρόπο και πρόδωσε τη σχέση τους.

«Αυτό σκεφτόσουν;», ρώτησε ο Ρίτσαρντ συνεχίζοντας να της χαϊδεύει τα μαλλιά: «Γιατί εγώ σκεφτόμουν ότι τελικά μπορώ να σε αγαπήσω ακόμα περισσότερο από ότι σε αγαπούσα Έλενορ. Θα χρειαστεί να περιμένεις πάρα πολύ αν νομίζεις ότι θα κάνω και πάλι τα ίδια λάθη που έκανα παλιά».

Η Έλενορ τον άκουγε ευτυχισμένη. Βαθειά μέσα της έλπιζε να έχει άδικο και ο Ρίτσαρντ να της το αποδείξει.

Ο Άλμπερτ έκαστε στο στρογγυλό τραπέζι του σαλονιού. Είχε φάει και είχε πιει πολλές φορές σε αυτό το τραπέζι. Πόσες αναμνήσεις αυτός ο χώρος! Πόσες όμορφες στιγμές είχε μοιραστεί με την Κάντυ!

«Λοιπόν Άλμπερτ, τι σε φέρνει στα μέρη μου;», ρώτησε η Κάντυ σερβίροντάς του το τσάι του.

«Μέρη σου; Έλπιζα ότι μπορούσα ακόμα να δικαιούμαι το 50%», είπε αστειευόμενος ο Άλμπερτ.

«Ω! Άλμπερτ. Μα και βέβαια! Και το 100% αν θέλεις. Το ξέρεις ότι αυτό το σπίτι είναι πάντα και δικό σου… Αν και δεν ξέρω γιατί να θες να ξαναστριμωχτείς σε ένα τόσο μικρό διαμέρισμα», είπε η Κάντυ χαζογελώντας.

«Αλήθεια Κάντυ δεν ξέρεις;», ρώτησε με παράπονο ο Άλμπερτ.

«Ε, καλά, και που ξέρω σε τι ωφελεί να στο υπενθυμίζω συνέχεια;», είπε η Κάντυ εύθυμα.

«Καλή μου Κάντυ!... Λοιπόν ο λόγος που ήρθα να σε δω είναι επαγγελματικός. Είχα μια επαγγελματική πρόταση και ήθελα να τη συζητήσω μαζί σου», είπε σοβαρά ο Άλμπερτ.

«Τόσο χάλια πάνε οι δουλειές Άλμπερτ;», τον πείραξε η Κάντυ. Ξέσπασαν σε δυνατά γέλια, αλλά ο Άλμπερτ σύντομα σοβάρεψε:

«Μικρή μου είναι σοβαρό αυτό που ήρθα να σου πω».

«Εντάξει λοιπόν σε ακούω».

«Αφορά τη Σουζάνα Μάρλοου».

Η Κάντυ αμέσως έχασε το εύθυμο ύφος της:

«Τη Σουζάνα Μάρλοου;»

«Ναι Κάντυ. Ο σκηνοθέτης μου στο θέατρο, πρότεινε τη Σουζάνα ως ιδανική για να αναλάβει το παιδικό τμήμα θεάτρου. Μου έκανε τις καλύτερες συστάσεις. Μου εξήγησε ότι είναι μια ευκαιρία για αυτήν να προσπαθήσει να ξαναστηριχτεί στις δυνάμεις της».

«Και πρέπει να τη βοηθήσεις εσύ σε αυτό Άλμπερτ;», ρώτησε η Κάντυ με παράπονο.

«Γι’ αυτό είμαι εδώ μικρούλα μου. Οι συστάσεις της είναι τόσο καλές που αν ήταν άλλη θα την είχα προσλάβει ήδη, αλλά τώρα, θα κάνω ότι μου πεις εσύ. Μία σου λέξη και ψάχνω για άλλη καθηγήτρια χωρίς κανέναν δισταγμό. Αν η παρουσία της σε ενοχλεί έστω και στο ελάχιστο θέλω να το ξέρω. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι που μπορεί να σε πλήγωνε».

Η Κάντυ τον κοίταξε στα μάτια. Τα μεγάλα γαλάζια του μάτια της μίλαγαν με τόση ειλικρίνεια! Σκέφτηκε για λίγο. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Στη μνήμη της ήρθαν τα δακρυσμένα μάτια της Σουζάνα εκείνο το παγωμένο βράδυ στο νοσοκομείο, όταν προσπαθούσε να αυτοκτονήσει. Πόση απελπισία είχαν τα μάτια της! Πόσο σκληρές στιγμές να πέρναγε αυτή η κοπέλα έχοντας χάσει το πόδι της; Αν δεν ήταν η Σουζάνα ο Τέρρυ τώρα μπορεί να ήταν νεκρός. Η Κάντυ βούρκωσε. Πως θα μπορούσε να κρατάει κακία στη Σουζάνα που γλύτωσε τον αγαπημένο της από τον θάνατο, θυσιάζοντας την ακεραιότητά της; Πόσο άδικο θα ήταν να της στερήσει αυτή μια τέτοια ευκαιρία; Η Κάντυ σκούπισε βιαστικά στα μάτια της και γύρισε προς τον Άλμπερτ:

«Άλμπερτ, αν είναι τόσο καλή όσο λένε και κάνει καλό στις δουλειές σου να την προσλάβεις. Πως μπορώ να είμαι εγώ αυτή που θα της στερήσω την ευκαιρία να ορθοποδήσει; Δεν είναι σωστό Άλμπερτ. Καταλαβαίνεις; Πως θα είμαι εγώ ήσυχη αν της έχω στερήσει την ευκαιρία για να προχωρήσει μπροστά στη ζωή της; Άλλωστε όσο κι αν αυτό με πληγώνει, της χρωστάω πολλά. Της χρωστάω τη ζωή του Τέρρυ!»

Ο Άλμπερτ της έπιασε τρυφερά τα χέρια:

«Κάντυ γλυκιά μου, είσαι ένας πραγματικός θησαυρός. Το ξέρεις;»

«Μην το λες εσύ Άλμπερτ. Θα έκανες ακριβώς το ίδιο στη θέση μου!», είπε η Κάντυ χαμογελώντας του γλυκά.

Ο Τζωρτζ άνοιξε την πόρτα του Άλμπερτ οδηγώντας τη Σουζάνα στο γραφείο του. Ο Άλμπερτ σηκώθηκε αμέσως από τη θέση του. Πλησίασε τη Σουζάνα και την χαιρέτησε ευγενικά φιλώντας το χέρι της:

«Δεσποινίς Μάρλοου. Χαίρομαι που σας γνωρίζω».

Ο Άλμπερτ κοίταξε για μια στιγμή τη Σουζάνα. Από κοντά η νεαρή ηθοποιός ήταν εξαιρετικά όμορφη.

«Σας ευχαριστώ που με δεχτήκατε κύριε Άντριου», απάντησε με ένα αστραφτερό χαμόγελο η Σουζάνα.

Ο Άλμπερτ μπήκε στον πειρασμό να της κόψει τον πληθυντικό όπως συνήθιζε, αλλά προτίμησε να κρατήσει τα προσχήματα.

«Σας κάλεσα για να συζητήσουμε για τη θέση που σας πρότεινε και ο σκηνοθέτης μας στο ‘παιδικό εργαστήρι’. Στο ίδρυμα Άντριου θεωρούμε εξαιρετικά σημαντική την όποια προσφορά στα μικρά παιδιά. Παιδιά που κατά κύριο λόγο δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα από την οικογένειά τους και γι’αυτά είναι ευκαιρία ζωής να ξεκινήσουν και να πάρουν εφόδια που θα τα βοηθήσουν να χτίσουν το οικονομικό τους μέλλον…»

Η Σουζάνα παρατηρούσε προσεχτικά τον όμορφο άντρα που μιλούσε. Όσα κι αν της είχε πει ο Ρόμπερτ δεν την είχαν προετοιμάσει τόσο για την εξωτερική του ομορφιά αλλά και για τον ακέραιο χαρακτήρα του. Τελικά ο κύριος Άντριου ήταν καλύτερος όσο πέρναγε η ώρα.

«Σας ευχαριστώ κύριε Άντριου για την εμπιστοσύνη που δείχνεται στο πρόσωπό μου. Σας διαβεβαιώ ότι δεν θα σας απογοητεύσει η συνεργασία μας».

«Είμαι απολύτως σίγουρος Δεσποινίς Μάρλοου. Έχω ήδη πάρει τις καλύτερες συστάσεις για εσάς».

«Από τον Ρόμπερτ…» είπε χαμογελαστά η Σουζάνα.


Ο Άλμπερτ την κοίταξε σκεφτικός. Πήρε μια βαθειά ανάσα και συνέχισε:
«Και όχι μόνο…» είπε κάνοντας παύση.

Η Σουζάνα απόρησε προς στιγμή. Από πού αλλού θα μπορούσε να έχει πάρει συστάσεις ο κύριος Άντριου γι’ αυτήν; Το μυαλό της δεν πήγε ούτε στην Κάντυ βέβαια αλλά ούτε και στον Τέρρυ αφού δεν γνώριζε καν τη σχέση μεταξύ των δύο αντρών.

«Στα πλαίσια μιας ειλικρινής μεταξύ μας συνεργασίας Δεσποινίς Μάρλοου θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι την απόφαση για την πρόσληψή σας, την πήρα μαζί με τη θετή μου κόρη την οποία ήδη γνωρίζετε».

Τα μάτια της Σουζάνα άνοιξαν διάπλατα. Η Κάντυ; Είναι δυνατόν η Κάντυ να μεσολάβησε για να την προσλάβουν;

«Δεν ήθελα να προχωρήσω σε μία συνεργασία χωρίς να την έχει πρώτα εγκρίνει η ίδια. Εσείς καταλαβαίνετε ασφαλώς τους λόγους. Εφόσον λοιπόν ο Ρόμπερτ σας έχει ζωγραφίσει με τα πιο φωτεινά χρώματα και η Κάντυ επέμεινε για τις ικανότητές σας, δεν έχω παρά να σας καλωσορίσω στην οικογένεια των επιχειρήσεων των Άντριου».

Η Σουζάνα τον κοιτούσε έκπληκτη. Τραυλίζοντας σχεδόν τον ευχαρίστησε και βγήκε από το γραφείο. Ο Άλμπερτ δεν αισθανόταν περήφανος για όσα είπε αλλά ένιωθε ότι το όφειλε στην Κάντυ.


Η Σουζάνα γύρισε στο σπίτι της και κλείστηκε στο δωμάτιό της. Τα γαλάζια της μάτια γέμισαν με δάκρυα. Πόσο μικρή ένιωθε μπροστά στην Κάντυ; Πρώτα της έσωσε τη ζωή, μετά της παραχώρησε τον άντρα που αγαπούσε και τώρα της εξασφάλισε μια εξαιρετική δουλειά. Πόσο καλή και πονόψυχη μπορεί να είναι αυτή η κοπέλα; Η Σουζάνα αναλύθηκε σε κλάματα. Πως περίμενε τον Τέρρυ να την ξεχάσει και να την βγάλει από την καρδιά του όταν η ίδια βαθειά μέσα της τη θαύμαζε τόσο;

«Τι είπες Σουζάνα;» ο Τέρρυ γύρισε και την κοίταξε και τα μάτια του ήταν σκοτεινά. Η Σουζάνα στη σημερινή βόλτα του εξιστορούσε για τη νέα της δουλειά όταν άξαφνα του είπε ότι βοήθησε η Κάντυ για να την πάρει.

«Ναι, Τέρρυ. Έτσι είναι. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να το μάθεις από μένα κάτι τέτοιο».

Ο Τέρρυ αυθόρμητα φόρεσε και πάλι το απαθές προσωπείο που είχε πάντα όταν βρισκόταν μαζί της:

«Δεν θα έπρεπε να εντυπωσιάζομαι Σουζάνα. Αυτό το κορίτσι πάντοτε έχωνε τη μύτη της στις υποθέσεις των άλλων».


Βαθειά μέσα του ο Τέρρυ είχε ενοχληθεί γιατί δεν ήξερε πώς να ερμηνεύσει αυτή την κίνηση της Κάντυ. Ήθελε τόσο να βοηθήσει ή δεν ενδιαφερόταν καθόλου πια και της ήταν τόσο εύκολο να εγκρίνει μια τέτοια πρόσληψη; Η αγωνία για την απάντηση τον τρέλαινε. Κανείς όμως δεν μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις του. ειδικά η Σουζάνα κι ας ήταν δίπλα του!

Κεφάλαιο 18

«Τέρρυ μωρό μου καλωσόρισες».

«Γεια σου μαμά. Ελπίζω να μην άργησα», είπε ο Τέρρυ και κινήθηκε προς το σαλόνι.

«Όχι καθόλου, πέρασε».

«Ομολογώ πως με έβαλες σε μεγάλο πειρασμό. Είμαι περίεργος να δω ποια είναι η μεγάλη έκπληξη και τι γιορτάζουμε σήμερα».

«Αυτό θα το μάθεις πολύ σύντομα», είπε η Έλενορ με πονηρό βλέμμα.

«Δεν ξέρω τι είναι, αλλά ότι κι αν είναι σε έχει κάνει να λάμπεις ολόκληρη», σχολίασε εύθυμα ο Τέρρυ.

«Απόψε Τέρρυ θα δώσω τη μεγάλη μου πρεμιέρα», του απάντησε η ηθοποιός και γύρισε προς την είσοδο του σαλονιού.

Στο σαλόνι ξεπρόβαλε ο Ρίτσαρντ, ο οποίος πλησίασε την Έλενορ και πέρασε το χέρι του γύρω από τη μέση της.

Ο Τέρρυ έμεινε άφωνος. Η εικόνα των γονιών του στον ίδιο χώρο ήταν κάτι που και ο ίδιος δεν μπορούσε ούτε στα όνειρά του να φανταστεί. Πόσο μάλλον να τους δει αγκαλιασμένους. Έτσι σαστισμένος τους κοίταγε χωρίς να μπορεί να αρθρώσει κουβέντα.

Ο Ρίτσαρντ χαμογέλασε και του ανακοίνωσε:

«Τέρρενς αγόρι μου, η μητέρα σου δέχτηκε να με παντρευτεί και να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της μαζί μου, κάνοντάς με τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου».

Οι γονείς του κοιτάζονταν στα μάτια και γέλαγαν σαν μικρά παιδιά. Ο Τέρρυ δεν ήξερε πώς να αντιδράσει:

«Λοιπόν Δούκα, έτσι εύκολα στα συγχώρεσε όλα η μητέρα μου;», είπε απότομα ο Τέρρυ.

Και οι δύο ήταν προετοιμασμένοι για όλα τα πιθανά ξεσπάσματά του. Η ηθοποιός τον πλησίασε και του έπιασε το χέρι:

«Τέρρυ μωρό μου, στην αγάπη και στον πόλεμο, γίνονται πολλά πράγματα που δεν εξηγούνται με τη λογική. Δεν ξέρω γιατί, αλλά για μένα δεν υπάρχει κάτι πιο φυσικό από το να είμαι με τον πατέρα σου». Η ειλικρίνεια στη φωνή της προβλημάτισε τον Τέρρυ. Την κοίταξε που έλαμπε. Όλες τις οι στεναχώριες, οι αποχωρισμοί και τα δάκρυα ήρθαν και πέρασαν αστραπιαία μπροστά από τα μάτια του. Μα πως μπορούσε αυτός να κρίνει μια γυναίκα που στερήθηκε τον άντρα που αγάπησε και το παιδί της για τόσο καιρό; Πως μπορούσε να κρίνει αυτός γιατί επέλεξε να νιώσει λίγη ευτυχία όταν η μόνη ζωή που είχε ήταν το θέατρο.

«Συγχωρέστε με. Δεν ξέρω τι με έπιασε. Δεν έπρεπε να μιλήσω έτσι σήμερα που εσείς γιορτάζετε. Εύχομαι να είστε καλά και ευτυχισμένοι. Ειλικρινά το εύχομαι», είπε δειλά ο Τέρρυ.

Ο Ρίτσαρντ τον πλησίασε:

«Ξέρω τα λάθη μου Τέρρενς και δεν περιμένω να είσαι με όλα τόσο επιεικής, αλλά ελπίζω να σου αρκεί ότι σκοπεύω να μην κάνω άλλα. Εσύ και η μητέρα σου είστε ότι σημαντικότερο υπήρχε πάντα στη ζωή μου και θέλω έστω και αργά να θεωρείς ότι είμαστε πια μια οικογένεια».

Ο Τέρρυ τον παρακολουθούσε σαστισμένος:

«Βάζεις τον εαυτό σου σε μεγάλους μπελάδες πατέρα. Τώρα πια είμαι σε ηλικία να την υπερασπιστώ αν αποφασίσεις να την ξαναπληγώσεις», είπε ο Τέρρυ με ένα ίχνος επίθεσης στη φωνή του.

«Και μόνο που σε ακούω να με φωνάζεις ‘πατέρα’ μου δίνει δύναμη να προσέχω ακόμα περισσότερο της κινήσεις μου γιέ μου».

Ο Τέρρενς συνειδητοποίησε ότι ασυναίσθητα τον αποκάλεσε ‘πατέρα’. Ίσως τελικά αυτή η επανασύνδεση να μην ήταν τόσο άσχημη όσο τη φανταζόταν.
Η Έλενορ τον αγκάλιασε τρυφερά: «Τέρρυ μωρό μου, σε ευχαριστώ που είσαι αυτός που είσαι. Σε ευχαριστώ που μας στηρίζεις. Να ‘ξερες μόνο πόση σημασία έχει αυτό για μένα!»

Ο Τέρρυ ανταπέδωσε το αγκάλιασμα στη μητέρα του:
«Αρκεί να είσαι ευτυχισμένη», της είπε και χαμογέλασε στον πατέρα του. Απόψε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ήταν όλοι μαζί μια οικογένεια.

Ο Τέρρυ γύρισε στο μικρό διαμέρισμά του. Τα συναισθήματα απόψε ήταν ανάμικτα. Χαιρόταν για την ευτυχία των γονιών του. Ήταν κάτι άλλωστε για το οποίο ο ίδιος είχε προσευχηθεί πολλές φορές, αλλά όσο μεγάλωνε και οι προσευχές δεν εισακούονταν, αντιθέτως, η κατάσταση χειροτέρευε με μια μάνα που δεν τον αναζήτησε ποτέ και έναν πατέρα να ήταν πάντα απών, τόσο έπαυε να ελπίζει σε θαύματα και η ευτυχισμένη εικόνα θόλωνε όλο και περισσότερο. Τώρα όμως ήταν αλήθεια. Οι γονείς του ήταν επιτέλους μαζί και ο ίδιος είχε μια οικογένεια. Αυτή η ανατροπή τον έβγαζε εκτός ισορροπίας.
Έβαλε ένα ουίσκι και άναψε τσιγάρο. Κάθισε και κοίταγε τον καπνό του τσιγάρου να ανεβαίνει αργά προς το ταβάνι.

Αυτή η νέα κατάσταση τον έβαλε σε σκέψεις. Ο πατέρας του, ένας άνθρωπος του καθήκοντος, παράτησε τα πάντα για να γυρίσει στη γυναίκα που πάντα αγαπούσε. Φαντάστηκε τον εαυτό του μετά από 20 χρόνια δυστυχισμένο στο πλευρό της Σουζάνα. Άραγε τότε θα είχε κι αυτός τη δύναμη να τα παρατήσει όλα και να πάει να βρει την αγαπημένη του Κάντυ; Η Έλενορ δεν έκανε ποτέ της οικογένεια. Οικογένειά της ήταν το θέατρο. Πόσο βολικό αυτό για τον Δούκα! Ο ίδιος όμως θα είχε ποτέ αυτή την ευκαιρία; Φαντάστηκε την Κάντυ αγκαλιά με έναν άλλον άντρα και τα δυο μικρά παιδάκια τους. Άνοιξε απότομα τα μάτια για να διώξει μακριά αυτή τη σκέψη. Κι αν δεν υπήρχε αύριο; Αν σήμερα ήταν όλα όσα είχε; Θα έκανε ότι έκανε κι ο πατέρας του; Θα τα παράταγε όλα για να γυρίσει στη γυναίκα που αγαπούσε ή τελικά ο ίδιος ήταν πιο δειλός και θα θυσίαζε τα πάντα; Τη ζωή του, την ψυχή του, την αγάπη του, στο όνομα του καθήκοντος.

Πήρε βιαστικά την πένα του και άρχισε να γράφει:

Σπόιλερ:

«Που πάμε Έντουαρντ;»

«Θα δεις. Είναι έκπληξη» απάντησε ο Έντουαρντ και άρπαξε γλυκά την Κάντυ από το χέρι και την οδήγησε στην είσοδο ενός πολύ καλού εστιατόριου. Ιπποτικά της άνοιξε την πόρτα. Η Κάντυ πέρασε στο εσωτερικό του εστιατορίου θαυμάζοντας τους γεμάτους εκφραστικά πρόσωπα πίνακες.
Ο Έντουαρντ ακούμπησε το χέρι του απαλά στη μέση της και με ελάχιστη δύναμη την καθοδηγούσε προς το τραπέζι τους. Τράβηξε την καρέκλα της και αυτή κάθισε πολύ προσεχτικά για να μην τσαλακώσει το εκρού φόρεμά της.

«Έντουαρντ, είναι πολύ ωραία εδώ» είπε η Κάντυ που πρώτη φορά βρισκόταν σε ακριβό εστιατόριο.

«Χαίρομαι που σου αρέσει. Ξέρω ότι είσαι μία κοπέλα απλή, που δεν επιδιώκει να βρίσκεται σε πολυτελή εστιατόρια και φοβόμουν μήπως δεν σου άρεσε» είπε ανακουφισμένος ο Έντουαρντ από τις θετικές εντυπώσεις της Κάντυ και συμπλήρωσε «Αλλά το απαιτούσε η περίσταση».

Η Κάντυ κοίταξε απορημένη τον για πρώτη φορά αινιγματικό Έντουαρντ.


Ο σερβιτόρος τους διέκοψε ευγενικά, περιμένοντας να ικανοποιήσει τις γαστρονομικές τους επιθυμίες.

«Ω, Έντουαρντ ο κατάλογος είναι στα γαλλικά. Δεν καταλαβαίνω τίποτα» είπε η Κάντυ.

«Κάντυ μου επιτρέπεις να παραγγείλω για σένα;»

«Φυσικά» απάντησε η Κάντυ, η οποία θαύμαζε τον Έντουαρντ που παράγγελνε για λογαριασμό της προφέροντας τα φαγητά σε άπταιστα γαλλικά.

«Ευτυχώς που ξέρεις εσύ γαλλικά γιατί θα έμενα νηστικιά» είπε η Κάντυ κάνοντας διακριτικά μία γκριμάτσα.

«Αλήθεια, τι μου παρήγγειλες;» ρώτησε η Κάντυ γεμάτη περιέργεια.

«Έκπληξη» της είπε.

«Όλο εκπλήξεις είσαι σήμερα» του είπε η Κάντυ «Πήρες καμία προαγωγή μήπως και γιορτάζουμε;»

«Πολύ βιαστική δεν είστε σήμερα δεσποινίς Κάντυ Άντριου;» ρώτησε ο Έντουαρντ χαμογελώντας πειραχτικά την Κάντυ.


Η περιέργειά της δεν άργησε να ικανοποιηθεί. Ο σερβιτόρος ακούμπησε προσεκτικά τα πιάτα στο τραπέζι, ενώ η Κάντυ προσπαθούσε να είναι διακριτική όσο κι αν της είχε ανοίξει ακόμα περισσότερο την όρεξη η μυρωδιά απ’ το φαγητό.

«Μμμ, Έντουαρντ. Είναι πολύ νόστιμο. Συγχαρητήρια για την επιλογή σου» είπε η Κάντυ μόλις κατάπιε την πρώτη μπουκιά.

«Νομίζω πως τώρα πια σε ξέρω αρκετά καλά Κάντυ μου. Ήμουν σίγουρος πως θα σου άρεσε» απάντησε ο Έντουαρντ γεμάτος σιγουριά.
‘Κάντυ μου;’ επανέλαβε η Κάντυ από μέσα της και χαμογέλασε λίγο αμήχανα πίνοντας μία γουλιά απ’ το λευκό κρασί.


Ο Έντουαρντ κατάλαβε προς στιγμήν την αμηχανία της Κάντυ και άρχισε να τρώει προκειμένου να της δώσει λίγο χρόνο. Αφού τελείωσαν το φαγητό τους, απολάμβαναν το κρασί τους παρέα με τις νότες του πιάνου.

«Πολύ όμορφη μελωδία, δε συμφωνείς;»

«Είναι η ‘Σονάτα υπό το σεληνόφως’ του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν» απάντησε ο Έντουαρντ και πραγματικά γοητευμένος από τη μελωδία του πιάνου, εξήγησε στην Κάντυ για τη ζωή του συνθέτη και για το γεγονός ότι ενώ ήταν κουφός, ήταν ένας από τους καλύτερους συνθέτες του κόσμου.

Η Κάντυ, συνεπαρμένη, από τη μελωδία που χάιδευε τα αφτιά της, τα λόγια του Έντουαρντ, το κρασί, απολάμβανε τη στιγμή κουνώντας απαλά και ρυθμικά το κεφάλι της. Οι μικρές σκιές στο πρόσωπό της από το φως του κεριού χόρευαν κι αυτές στους ρυθμούς της Κάντυ.

‘Πόσο όμορφη είναι θεέ μου. Θέλω τόσο πολύ να τη φιλήσω!!!’ σκέφτηκε ο Έντουαρντ, ο οποίος δεν μπορούσε να περιμένει άλλο:

«Περνάς όμορφα Κάντυ μου;» ρώτησε ο Έντουαρντ.

«Ναι Έντουαρντ, πολύ. Είναι όλα τόσο μαγευτικά» είπε η Κάντυ ενθουσιασμένη από όλο το σκηνικό.

«Αν θες μπορείς να περνάς κάθε μέρα το ίδιο όμορφα. Φτάνει να το θες» της είπε ο Έντουαρντ και έβγαλε από την τσέπη του ένα δαχτυλίδι. Η καρδιά του Έντουαρντ χτυπούσε σαν τρελή.

Η Κάντυ σάστισε μόλις το είδε. Ο Έντουαρντ κράτησε τρυφερά του χέρι της,

«Κάντυ μου, άσε με να σε κάνω ευτυχισμένη για το υπόλοιπο της ζωής σου».
Η Κάντυ τα’ χασε. Δεν ήξερε τι να κάνει. Τι να πει.

«Έντουαρντ…» είπε η Κάντυ με όση φωνή της είχε απομείνει.

«Κάντυ, είσαι τόσο ξεχωριστή. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα με γοήτευσες. Αλλά όταν σε γνώρισα καλύτερα ένιωσα σίγουρος για τα συναισθήματά μου. Είμαι πολύ ερωτευμένος μαζί σου Κάντυ. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Η μορφή σου, το χαμόγελό σου, η φωνή σου είναι αυτά που με συντροφεύουν κάθε φορά που δεν μπορώ να βρίσκομαι κοντά σου».
Η Κάντυ βουρκωμένη άκουγε τον Έντουαρντ.

«Δεν θέλω να σε βλέπω δακρυσμένη. Δεν το αντέχω. Πάρε όσο χρόνο θες για να το σκεφτείς. Εγώ θα είμαι εδώ. Θα περιμένω όσο χρειαστεί» της είπε κοιτώντας βαθειά μέσα στα μάτια της. ‘Πόσο θα’ θελα τώρα να μπορούσα να δω και βαθειά μέσα στην ψυχή της’ σκέφτηκε. Μ’ αυτά τα λόγια η βραδιά πλησίαζε στο τέλος.


Ο Έντουαρντ, άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και συνόδευσε την Κάντυ μέχρι την είσοδο του κτηρίου.

Στο δρόμο δεν αντάλλαξαν ούτε κουβέντα. Η Κάντυ δεν ήθελε να τον καληνυχτίσει απότομα. Όφειλε να του πει κάτι:

«Συγνώμη Έντουαρντ, ελπίζω να καταλαβαίνεις πως νιώθω αυτή τη στιγμή. Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά» είπε προσπαθώντας να δικαιολογηθεί.

«Σε καταλαβαίνω Κάντυ μου. Είναι λογικό. Συγνώμη που σε έφερα σε δύσκολη θέση, αλλά δεν άντεχα άλλο να σου κρύβω τα πραγματικά μου αισθήματα».

Η Κάντυ του χαμογέλασε με τρόπο που τον ευχαριστούσε για την κατανόηση που έδειχνε.

Τότε ο Έντουαρντ τη φίλησε τρυφερά στο μάγουλο και της είπε χαμογελώντας:
«Καλύτερα να πας να ξεκουραστείς, γιατί δεν πρέπει ν’ αργήσεις αύριο. Οι ασθενείς σου σε χρειάζονται» και αμέσως έπιασε την καρδιά του προσποιούμενος τον ασθενή. Η Κάντυ γέλασε ελαφρώς από την αυθόρμητη κίνηση του Έντουαρντ και καθώς τον έβλεπε να κατευθύνεται προς το αυτοκίνητό του, τον ρώτησε:

«Τώρα τι να πω; Καληνύχτα γιατρέ ή καληνύχτα ασθενή;»
«Καληνύχτα ασθενή» της απάντησε κλείνοντάς της το μάτι.

Η Σουζάνα είχε μόλις γυρίσει από το παιδικό εργαστήρι και ένιωθε πολύ κουρασμένη. Το νέο τμήμα πήγαινε πολύ καλά. Η Σουζάνα είχε αναλάβει την εκπαίδευση των παιδιών. Αγαπημένη της μαθήτρια η Κλαρίτα, που παρά τις αρχικές αντιρρήσεις της μητέρας της και του αδερφού της, η Σουζάνα είχε καταφέρει να τους πείσει ότι αυτά τα μαθήματα θα αποτελούσαν σπουδαία ευκαιρία για την Κλαρίτα. Δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να πείσει τον Αλεχάνδρο, αλλά ο ίδιος τελικά δέχτηκε όταν η Σουζάνα του πρότεινε να δουλέψει στο εργαστήρι ως βοηθός της και έτσι θα παρακολουθούσε από κοντά την εκπαίδευση της Κλαρίτα. Ο Αλεχάνδρο είχε ξαφνιαστεί με την πρόταση, αλλά αποτελούσε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να περνάει πολύ χρόνο με τη Σουζάνα, αλλά να έχει και στο νου του την μικρή αδερφή του.

Τα παιδιά έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον και η Σουζάνα είχε επιλέξει να ανεβάσουν τη ‘Στρίγκλα που έγινε αρνάκι΄. Ήξερε ότι την περίμενε σκληρή δουλειά με πρώτο θεατρικό τον Σαίξπηρ, αλλά ήταν αποφασισμένη να βάλει τα δυνατά της για να το πετύχει. Όλη μέρα ήταν στο εργαστήρι και τα απογεύματα δούλευε με το σενάριο έτσι ώστε να μπορεί να αποδοθεί από τους νεαρούς μαθητές της, αλλά να είναι και ευκολότερο για το μικρότερο κοινό.

«Σουζάνα», ακούστηκε η φωνή της κυρίας Μάρλοου.

«Ναι, μητέρα».

«Περιμένεις γράμμα;»

«Όχι κάτι συγκεκριμένο».

«Ήρθε αυτό για σένα σήμερα», είπε και της έδωσε τον φάκελο.

Η Σουζάνα άνοιξε το φάκελο και διάβασε το γράμμα. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και στα χείλη της διαγράφηκε ένα τεράστιο χαμόγελο:

«Μαμά, μαμά», φώναξε δυνατά.

«Τι είναι κορίτσι μου; Τι συμβαίνει;»

«Είναι από το νοσοκομείο μαμά. Ο γιατρός Τζόουνς με ενημερώνει ότι όλα είναι έτοιμα για το προσθετικό μέλος. Έχει φτάσει ήδη το μέλος στο νοσοκομείο και από βδομάδα θα πρέπει να κλείσω ραντεβού. Μαμά! Το πιστεύεις; Επιτέλους. Ήρθε!»

Η κυρία Μάρλοου χαμογέλασε στα νέα. Βαθειά μέσα της δεν ήξερε αν έπρεπε όμως να λυπάται ή να χαίρεται. Από τη μία ήθελε να ξαναδεί τη Σουζάνα να μπορεί να περπατάει, ακόμα και με τη χρήση μαγκούρας, από την άλλη δεν ήξερε αν αυτή η καλυτέρευση θα οδηγούσε στον πολυπόθητο γάμο της κόρης της, μιας και έβλεπε ότι η Σουζάνα δεν έκανε τίποτα για να πιέσει τον Τέρρυ και εκείνος δεν συζήταγε ποτέ το θέμα του γάμου. Η ανεξαρτησία της Σουζάνα τώρα που θα έβαζε το προσθετικό μέλος φαινόταν απειλή για τα σχέδιά της.

Αρκετά χιλιόμετρα μακριά, η Κάντυ στεκόταν έξω από την πόρτα του Έντουαρντ. Είχε πάρει τη μεγάλη απόφαση. Είχε προηγηθεί μία μαρτυρική εβδομάδα. Ο ύπνος, αντίπαλος παρά σύμμαχός της ήταν. Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό της μέχρι να αποφασίσει. Να παραιτηθεί από την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ζήσει επιτέλους για πάντα στο πλευρό του Τέρρυ ή να αφιερώσει κι άλλα χρόνια απέραντης μοναξιάς ελπίζοντας και περιμένοντας;

Χρειάστηκε τη γνώμη δύο πολύ σημαντικών ανθρώπων στη ζωή της. Η Άννυ την παρότρυνε να αφήσει επιτελούς τα φαντάσματα του παρελθόντος και να φτιάξει τη ζωή της

‘Δεν μπορείς να ζήσεις το μέλλον σου με τις αναμνήσεις του παρελθόντος’ ήταν τα λόγια της Άννυ.
Ο Άλμπερτ όμως είχε αντίθετη άποψη. Γιατί μόνο αυτός ήξερε τα πραγματικά συναισθήματα και των δύο. Μόνο αυτός έβλεπε παράλληλα τον πόνο στα μάτια και των δύο.

‘Δεν μπορείς να ξεριζώσεις από μέσα σου ότι ένιωσες με τον Τέρρυ. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία’ τα λόγια του Άλμπερτ.
Οι επιρροές πολλές. Από τη μία δεν μπορούσε να δεχτεί την πρόταση γάμου. Πώς μπορούσε να ζήσει χωρίς καρδιά, αφού άνηκε ολοκληρωτικά στον Τέρρυ;

Από την άλλη όμως πώς να αντέξει τόση μοναξιά για το υπόλοιπο της ζωής της, αν δεν πάρει τη μεγάλη απόφαση; Αρκετή την συντρόφευε όλα αυτά τα χρόνια.


Ο Έντουαρντ άνοιξε την πόρτα ξαφνιασμένος. Δεν περίμενε κανέναν:

«Κάντυ, τι έκπληξη ήταν αυτή; Συμβαίνει κάτι;» ρώτησε ο Έντουαρντ.

«Ήθελα να σου μιλήσω Έντουαρντ. Να περάσω;» ρώτησε δειλά η Κάντυ.

«Εννοείται Κάντυ μου» της είπε υποδέχοντάς την πολύ εγκάρδια.

Η Κάντυ πέρασε στο διαμέρισμα του Έντουαρντ με βήμα αργό. Ο Έντουαρντ προβληματισμένος από το ύφος της Κάντυ, προσπαθούσε να μη δείξει την ανησυχία του.

«Έντουαρντ, σου χρωστάω μία απάντηση».

Ένας κόμπος στο στομάχι του Έντουαρντ δεν του επέτρεψε να αρθρώσει λέξη.

Η Κάντυ έπρεπε να βρει το θάρρος να του ανακοινώσει της απόφασή της. Σήκωσε το βλέμμα της, πήρε μία βαθειά ανάσα και του είπε:

«Δέχομαι Έντουαρντ».

«Κάντυ…» είπε δυνατά και αμέσως την άρπαξε στην αγκαλιά του. «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευτυχισμένο με κάνεις». Την κοίταξε στα μάτια και τη φίλησε τρυφερά. Η καρδιά της Κάντυ κόντευε να σπάσει. Πότε κανείς δεν είχε αγγίξει στα χείλη της. Κανείς εκτός από τον Τέρρυ.

«Σουζάνα, ήρθε ο Τέρρυ να σε πάρει».

«Ναι μητέρα έρχομαι».

Η Σουζάνα κοιτάχτηκε για μια τελευταία φορά στον καθρέφτη. Κοίταξε το είδωλό της και αχνογέλασε. Ένιωθε ότι αποχαιρετάει τον παλιό εαυτό της σήμερα. Πήγε προς το σαλόνι που την περίμενε ο Τέρρυ:

«Είσαι έτοιμη;»

«Ναι Τέρρυ είμαι».

Ο Τέρρυ την κατέβασε μέχρι το αυτοκίνητό του και οδήγησε μέχρι το νοσοκομείο:

«Δεν χρειάζεται να ανησυχείς Σουζάνα. Όλα θα πάνε καλά».

«Φοβάμαι Τέρρυ. Δεν ξέρω πως θα είναι να είμαι και πάλι όρθια».

«Θα το συνηθίσεις πολύ γρήγορα. Χαίρομαι πραγματικά που το πήρες απόφαση και που επιτέλους ήρθε το μέλος. Θα σε βοηθήσει και στη δουλειά σου. Θα δεις!»

Η Σουζάνα πρώτη φορά άκουγε τον Τέρρυ τόσο ομιλητικό απέναντί της και διέκρινε ένα ίχνος ενθουσιασμού:

«Θα με βοηθήσεις μέχρι να το συνηθίσω Τέρρυ;»

«Ασφαλώς και θα σε βοηθήσω Σουζάνα. Τι ερώτηση είναι αυτή;», απάντησε ο Τέρρυ και πάρκαρε το αυτοκίνητο έξω από το νοσοκομείο. Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και βοήθησε τη Σουζάνα να κατέβει. Η Σουζάνα κοίταξε το μεγάλο κτίριο, πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε:

«Εντάξει Τέρρυ. Μπορούμε να πηγαίνουμε».

«Κάντυ, θα ήθελα να συζητήσουμε κάτι» είπε προβληματισμένος ο Έντουαρντ.

«Κι εγώ θα ήθελα να σου μιλήσω» είπε η Κάντυ.

«Σ’ ακούω» είπε ο Έντουαρντ θέλοντας να δώσει προτεραιότητα στην κυρία της παρέας. «Όχι Έντουαρντ πες μου πρώτα εσύ» είπε η Κάντυ θέλοντας να κερδίσει χρόνο. Δεν ήξερε ακόμα πως να του πει αυτό που ήθελε.

«Κάντυ μου, ξέρεις πόσο ευτυχισμένο μ’ έκανες όταν δέχτηκες την πρόταση γάμου που σου έκανα, έτσι δεν είναι;»

«Ναι» απάντησε η Κάντυ που ολοένα αυξάνονταν η απορία της για τη συνέχεια της συζήτησης.

«Θα ήθελα να σου ζητήσω μία χάρη» είπε ο Έντουαρντ που δυσκολευόταν να της πει αυτό που ήθελε.

«Τι είναι Έντουαρντ; Με κάνεις και ανησυχώ» ρώτησε η Κάντυ επίμονα, δίνοντας στον Έντουαρντ να καταλάβει ότι δεν πρέπει να χρονοτριβήσει άλλο.

«Όχι όχι. Μην ανησυχείς. Απλά νομίζω ότι έχεις καταλάβει τι άνθρωπος είμαι. Δεν μου αρέσουν οι πολλές επισημότητες. Θα προτιμούσα, αν συμφωνείς φυσικά, ο αρραβώνας μας να γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο».

Η Κάντυ ανακουφισμένη γέλασε. Αυτό ακριβώς ήθελε να του ζητήσει. Ούτε αυτή ήθελε πολύ κόσμο. Αν μπορούσε να μην γίνει και καθόλου αρραβώνας πριν το γάμο, θα το προτιμούσε.

«Δεν έχω πρόβλημα με το γάμο, απλά θα ήθελα στον αρραβώνα να είναι λίγοι και καλοί. Όσοι πραγματικά χαίρονται με τη χαρά μας και όχι ακόμα και αυτοί που θα το θεωρήσουν απλά ως ένα κοσμικό γεγονός» συμπλήρωσε ο Έντουαρντ.

«Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Κι εγώ αυτό ήθελε να σου ζητήσω. Ούτε εμένα μου αρέσουν οι επισημότητες» είπε η Κάντυ και οι δυο τους γέλασαν.

Κεφάλαιο 19

Η μέρα του αρραβώνα έφτασε. Η γιορτή θα γίνονταν στο εστιατόριο που ο Έντουαρντ έκανε πρόταση γάμου στην Κάντυ. Οι καλεσμένοι, λίγοι φίλοι και ακόμα λιγότεροι συγγενείς. Η Μεγάλη Θεία Ελρόυ, παρά την πρόσκληση της Κάντυ, δεν ήθελε να παραβρεθεί στους αρραβώνες της. Δεν μπορούσε να δεχτεί ότι η θετή κόρη της οικογένειας Άντριου θα έβαζε στην οικογένειά της έναν γιατρό.

Τα συναισθήματα για τον αρραβώνα αυτόν ανάμεικτα για όλους. Ο Έντουαρντ ευτυχισμένος. Όσο κι αν δεν τον συγκινούσαν οι επισημότητες χαιρόταν που θα αρραβωνιαζόταν τη γυναίκα που αγαπούσε και που θα μπορούσε πια να περνάει περισσότερες στιγμές με την αγαπημένη του, χωρίς να νοιάζονται για τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου.

Η Άννυ και Άρτσι χαρούμενοι που επιτέλους η φίλη τους θα έκανε ένα βήμα μπροστά, προκειμένου να φτιάξει τη ζωή της. Καιρό τώρα έβλεπαν ότι η Κάντυ είχε παραιτηθεί από τον έρωτα και σε λίγη ώρα θα μοιράζονταν μαζί της όχι απλά την επισημοποίηση μίας σχέσης, αλλά και την αποδοχή της Κάντυ ότι δεν μπορεί να ζει άλλο με το παρελθόν.

Ο Άλμπερτ, όσο κι αν συμπαθούσε τον Έντουαρντ, δεν συμφωνούσε καθόλου με την απόφαση της Κάντυ. Ήξερε ότι η Κάντυ πήρε αυτή την απόφαση γιατί πίστευε ότι δεν υπάρχει μέλλον με τον Τέρρυ. Δεν ήξερε ότι ο Τέρρυ ήταν ζωντανός νεκρός μακριά της. Γι’ αυτή του την άρνηση είχε παίξει μεγάλο ρόλο ότι είχε πολύ στενή σχέση με τον Τέρρυ και ήξερε από πρώτο χέρι τα πραγματικά αισθήματά του Τέρρυ για την Κάντυ.

Η Κάντυ όμως ήταν πολύ μπερδεμένη. Συμπαθούσε και θαύμαζε τον Έντουαρντ, σαν άνθρωπο και σαν γιατρό. Ήταν όμως αυτό αρκετό για να τον παντρευτεί; Είχε επηρεαστεί και από τις φίλες της. Η Άννυ σε δύο μήνες θα γινόταν μητέρα. Η Πάτυ κατάφερε να κοιτάξει μπροστά. Είχε ξεπεράσει το χαμό του Στήαρ και ετοιμαζόταν να παντρευτεί με τον Τομ.

«Στην υγειά σας. Η ώρα η καλή» είπε ο Άρτσι σηκώνοντας το ποτήρι του θέλοντας να κάνει την αρχή.

«Η ώρα η καλή» φώναξαν και οι υπόλοιποι.

«Σας ευχαριστούμε πολύ που είστε μαζί μας αυτή την στιγμή» είπε χαρούμενος ο Έντουαρντ.

«Ευχαριστούμε» είπε και η Κάντυ με ένα ελαφρύ χαμόγελο.

Ο Άλμπερτ δεν έχανε στιγμή από τα μάτια του την Κάντυ. Ήξερε πως βαθειά μέσα της πονούσε πολύ. Περνούσε τη λεπτή γραμμή που χώριζε το παρελθόν της από το μέλλον της. Και ήξερε ότι το έκανε αναγκαστικά. Δεν ήξερε τι να κάνει. Τι να της πει. Από την άλλη έβλεπε ότι ο Τέρρυ απλά την αναπολούσε. Δεν του είχε πει ποτέ πως θα την διεκδικήσει. Πως μπορούσε να μην επιτρέψει αυτόν τον αρραβώνα; Κι αν άθελά του έκανε κακό στην Κάντυ, πείθοντας την να περιμένει τον Τέρρυ;

Η Ελίζα, καθώς χάζευε στα μαγαζιά, προκειμένου να ικανοποιήσει για άλλα μία φορά την καταναλωτική της μανία, είδε στο απέναντι πεζοδρόμιο, σε ένα ζαχαροπλαστείο την Κάντυ με τον Έντουαρντ. Δεν άντεχε στο θέαμα.

‘Εμένα, μία τόσο όμορφη κοπέλα, με τρόπους και από πλούσια οικογένεια, δεν μου έχει ζητήσει κανένας να με πάει ούτε μία βόλτα και αυτό το έκθετο, που το μαζέψαμε από τους δρόμους κατάφερε να αποκτήσει το όνομα της ισχυρής οικογένειας Άντριου και τώρα αρραβωνιάστηκε κιόλας’ σκέφτηκε και αμέσως έδωσε εντολή στο σοφέρ να γυρίσει μόνος του με τα πράγματα στο σπίτι.
‘Και δεν μας κάλεσε και στον αρραβώνα. Προσπαθεί το παλιοθήλυκο να κόψει σιγά σιγά τις σχέσεις των δύο οικογενειών. Και να δεις που θα τα καταφέρει. Ο Μεγάλος Θείος Γουίλιαμ της έχει μεγάλη αδυναμία’ σκεφτόταν η Ελίζα και γινόταν όλο και πιο κόκκινη από τα νεύρα της.

Ωστόσο δεν σταμάτησε να μονολογεί:
«Ήταν ανάγκη ο Μεγάλος Θείος Γουίλιαμ να είναι ο Άλμπερτ και να είναι και τόσο νέος! Αν ήταν γέρος, μόλις πέθαινε, θα ξεφορτωνόμουν την Κάντυ και μετά αναγκαστικά θα γινόμουν κι εγώ με τον Νηλ απόγονοι της οικογένειας Άντριου».

Κρύφτηκε πίσω από το δέντρο. Όσο κι αν δεν άντεχε το θέαμα, ήθελε να μείνει εκεί. Προσπαθούσε να σκεφτεί τρόπο να κάνει κακό στην Κάντυ.

«Το βρήκα» είπε δυνατά από τη χαρά της. Είχε σκεφτεί το τέλειο σχέδιο.

Τα άλογα ακούν την εντολή του αμαξά. Στην άμαξα η Ελίζα τραβώντας προσεχτικά το κουρτινάκι είδε τον Έντουαρντ να μπαίνει στο σπίτι του. Λίγο νωρίτερα είχε αφήσει την Κάντυ στο σπίτι της. Ζήτησε απ’ τον αμαξά να την περιμένει.
‘Εύκολο μεροκάματο θα βγάλω σήμερα’ σκέφτηκε ο αμαξάς ο οποίος όλη αυτή την ώρα θα πληρωνόταν χωρίς να καταπονεί τα άλογά του.

Ο Έντουαρντ άκουσε την πόρτα του να χτυπάει. Απορημένος άνοιξε την πόρτα. Μπροστά του αντίκρισε μία άγνωστη κοπέλα.

«Παρακαλώ. Τι θα θέλατε;» ρώτησε ευγενικά.

«Είμαι η Ελίζα Ράγκαν. Θα ήθελα να μιλήσουμε» είπε με το ξινό ύφος της και χωρίς να πάρει την άδεια του Έντουαρντ, πέρασε μέσα στο σπίτι του. Ήξερε ποια ήταν. Του είχε μιλήσει η Κάντυ για την Ελίζα και την οικογένειά της, αλλά και για όσα είχε περάσει όλα τα προηγούμενα χρόνια εξαιτίας τους.

«Ελίζα, τι μπορώ να κάνω για σένα;» ρώτησε ο Έντουαρντ, ο οποίος όσο άσχημη εντύπωση κι αν είχε γι’ αυτήν, ήταν περίεργος να μάθει το σκοπό της επίσκεψής της.

«Εσύ τίποτα. Εγώ όμως μπορώ να κάνω πολλά για σένα» του απάντησε αλαζονικά.

«Εσύ για μένα; Ενδιαφέρον μου ακούγεται» είπε ο Έντουαρντ δίνοντας όλο περιέργεια και λίγη ειρωνεία το λόγο στην Ελίζα.

Η Ελίζα, όπως πάντα είχε βάλει τον πολύ κακό της εαυτό και χωρίς να καταβάλει καμία προσπάθεια φρόντισε να χύσει το φαρμάκι της για την Κάντυ. Το θέμα της συζήτησης, ο Τέρρυ. Η Ελίζα με μεγάλη προθυμία, φρόντισε να πει στον Έντουαρντ όλες τις λεπτομέρειες με τέτοια ακρίβεια στα γεγονότα, που θα ξάφνιαζε και την ίδια την Κάντυ. Ο Έντουαρντ παρακολουθούσε την Ελίζα κυρίως αδιάφορα. Όταν η Ελίζα τον είδε απλά σκεπτικό και όχι σοκαρισμένο από τα όσα άκουγε, φρόντισε να προσθέσει και γεγονότα που ποτέ δεν συνέβησαν.


Η Ελίζα έφυγε από το σπίτι του Έντουαρντ. Δεν ήταν σίγουρη αν είχε καταφέρει να κάνει τον Έντουαρντ να χωρίσει την Κάντυ, ένιωθε όμως ικανοποιημένη που έκανε ότι μπορούσε.

Ο Έντουαρντ, όσο κι αν ήθελε μπροστά στην Ελίζα να φανεί ανεπηρέαστος απ’ τα λόγια της, προκειμένου να μην εκθέσει στα μάτια της την Κάντυ, φάνηκε πως τελικά είχε επηρεαστεί. Δεν ήξερε τι να πιστέψει. Στ’ αφτιά του ηχούσαν δύο φράσεις της Ελίζας.

Η πρώτη ήταν ‘Στο κολλέγιο του Αγ. Παύλου αποφάσισαν την οριστική της αποβολή, γιατί την έπιασαν κρυφά τη νύχτα στους στάβλους του κολλεγίου μαζί με τον Τέρρυ’ και η δεύτερη ‘Αν ήταν καλή και ηθική κοπέλα, γιατί ο Τέρρυ προτίμησε να μείνει με την ανάπηρη και όχι με την Κάντυ, που ανήκει σε μία από τις πλουσιότερες οικογένειες του κόσμου’ .

«Όχι δεν μπορεί να έχει δίκιο» είπε δυνατά ο Έντουαρντ. Μέσα του όμως δεν ήταν και απόλυτα σίγουρος.

«Πρέπει να πάω να την βρω» είπε αποφασιστικά και ελαφρώς εκνευρισμένα έκλεισε την πόρτα πίσω του.