Το ταξίδι τώρα ξεκινά...

Ο Έντουαρντ, στεκόταν μπροστά από το παράθυρο. Το βλέμμα του πλανιόταν στους ανθισμένους κήπους των διπλανών κτιρίων. Το μυαλό του στην Κάντυ. ‘Έχει αλλάξει τόσο πολύ. Έχει απομακρυνθεί. Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Τι βασανίζει την ψυχή της’ σκέφτηκε γα ακόμα μία φορά. Ένιωθε ότι την έχανε. Προς στιγμή αναρωτήθηκε αν ήταν ποτέ ολοκληρωτικά δική του. Είχε καταλάβει ότι το φάντασμα του Τέρρυ υπήρχε ανάμεσά τους. Η Κάντυ είχε αλλάξει μετά τη συζήτησή τους για τα όσα την είχε κατηγορήσει η Ελίζα. Ακόμα περισσότερο όμως μετά την επίσκεψή της στη Ν. Υόρκη με τον Άλμπερτ. Αναρωτιόταν αν όντως είχαν πάει για δουλειές και για να δει ο Άλμπερτ την Κριστίν, ή αν είχε συναντηθεί με τον Τέρρυ.

Τις σκέψεις του διέκοψε το χτύπημα της πόρτας. Ήταν η Κάντυ. Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα.

«Κάντυ, τι σου συμβαίνει; Πέρασε μέσα» είπε και την τράβηξε απαλά από το χέρι οδηγώντας την στον καναπέ.

Η Κάντυ τον κοιτούσε σαν χαμένη. Δεν ήξερε τι να του πει. Πως ν’ αρχίσει. Στεκόταν εκεί σαν χαμένη και απλά τον κοιτούσε με μάτια βουρκωμένα.

«Κάντυ, μη με βασανίζεις. Πες μου τι συμβαίνει; Έπαθε κανείς τίποτα;»

«Όχι Έντουαρντ, όλοι είναι καλά» απάντησε η Κάντυ που ήθελε να τον καθησυχάσει.

«Τότε τι συμβαίνει; Πες μου» είπε επίμονα ο Έντουαρντ μη αφήνοντας στην Κάντυ περιθώρια για άλλη αναμονή.

«Θα σου πω Έντουαρντ. Σε παρακαλώ μόνο μη με διακόψεις».

Ο Έντουαρντ ένιωθε πως ο μεγαλύτερος φόβος του έπαιρνε σάρκα και οστά.

«Έντουαρντ, δεν μπορώ να σε παντρευτώ. Νόμιζα ότι μπορούσα, αλλά τελικά δε γίνεται».

«Ο Τέρρυ Κάντυ; Ξαναμπήκε στη ζωή σου ο Τέρρυ;» ρώτησε ο Έντουαρντ σίγουρος για την απάντηση.

«Όχι Έντουαρντ, δεν ξαναμπήκε ο Τέρρυ στην ζωή μου. Γιατί πολύ απλά συνειδητοποίησα ότι δεν είχε βγει πότε απ’ αυτήν. Πίστευα ότι μπορούσα να φτιάξω τη ζωή μου, αλλά δεν μπορώ. Θα έχεις μόνο το σώμα μου, γιατί η ψυχή μου, η καρδιά μου, το μυαλό μου ανήκουν στον Τέρρυ. Και δεν σου αξίζει αυτό Έντουαρντ».

«Είστε μαζί;» ρώτησε δειλά ο Έντουαρντ με μάτια βουρκωμένα.

«Όχι Έντουαρντ. Ποτέ δεν θα’ μαστε μαζί. Ο Τέρρυ κάνει αυτό που κάθε άντρας θα έπρεπε να κάνει. Θα αφιερώσει τη ζωή του στον άνθρωπο που του την έσωσε».

«Κι εσύ Κάντυ τι θα κάνεις; Θα μείνεις για πάντα μόνη σου;»

«Αφού δεν μπορώ να είμαι με τον Τέρρυ, ναι. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να έχει ένα άδειο σώμα δίπλα του. Και ειδικά σε σένα που είσαι σπάνιος άνθρωπος. Σου ζητώ συγνώμη. Ξέρω ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνω, αλλά θα ήταν πιο ανέντιμο να σε κοροϊδεύω για το υπόλοιπο της ζωής μας».

«Όσο κι αν με πονάει η απόφασή σου Κάντυ, έχεις δίκιο. Τον τελευταίο καιρό ένιωθα ότι σε χάνω. Υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμουν αν σε είχα ποτέ» είπε ο Έντουαρντ φανερά στενοχωρημένος. Την πήρε στην αγκαλιά του, τη φίλησε τρυφερά στο στόμα και την έσφιξε στην αγκαλιά του. Ήξερε πως ήταν η τελευταία φορά που την άγγιζε, που μύριζε το άρωμά της, που τα μαλλιά της χάιδευαν το πρόσωπό του, που φιλούσε τα χείλη της. Η Κάντυ αφέθηκε στο φιλί του. Ήταν το τελευταίο τους.

Ώσπου την κοίταξε στα μάτια και της είπε με φωνή τρεμάμενη:

«Φύγε Κάντυ. Να προσέχεις» και τα μάτια του πλημμύρισαν με δάκρυα.

«Κι εσύ το ίδιο Έντουαρντ. Ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσεις» είπε η Κάντυ και έφυγε τρέχοντας ξεσπώντας σε λυγμούς.

Η Σουζάνα καθόταν και διάβαζε στο γραφείο της όταν μπήκε μέσα η Κλαρίτα:

«Καλησπέρα Κλαρίτα».

«Καλησπέρα Σουζάνα», είπε κακόκεφα η Κλαρίτα.

«Τι μούτρα είναι αυτά κοριτσάκι μου;», ρώτησε με ενδιαφέρον η Σουζάνα.

Η Κλαρίτα σωριάστηκε λυπημένη στον καναπέ:

«Είμαι στεναχωρημένη σήμερα Σουζάνα».

«Γιατί; Τι σου συνέβη;»

«Τσακώθηκε ο αδερφός μου με τη μαμά».

«Ε, και γι’αυτό στεναχωριέσαι; Είμαι σίγουρη ότι θα τα ξαναβρούν γρήγορα».

«Όχι Σουζάνα. Ο Αλεχάνδρο φεύγει για τον Καναδά».

«Φεύγει;» ρώτησε σαστισμένη η Σουζάνα και της έπεσε το βιβλίο που κράταγε από τα χέρια.

«Ναι Σουζάνα, αλλά εγώ δεν θέλω να φύγει».

«Μα γιατί φεύγει; Έτσι ξαφνικά;»

«Τσακωθήκαν με τη μαμά για το κορίτσι του», απάντησε μουτρωμένη η Κλαρίτα.

«Το κορίτσι του;», ρώτησε απογοητευμένη η Σουζάνα.

«Ναι. Ο Αλεχάνδρο είπε στη μαμά ότι θα πιάσει και δεύτερη δουλειά γιατί με τη μία δεν μπορεί να πάρει ούτε ένα δαχτυλίδι στο κορίτσι του και η μαμά του είπε να μην μεγαλοπιάνεται και να πάρει μια από τις κοπέλες που του προξενεύει, αλλά αυτός επέμενε ότι δεν θέλει καμία άλλη. Αλλά και το κορίτσι του να μην ήθελε, πώς να διαλέξει αυτές που του πάει η μαμά; Κάθε εβδομάδα του φέρνει και καινούργιο προξενιό. Μπερδεύτηκε ο καημένος!», είπε αθώα η Κλαρίτα.

Η Σουζάνα άκουγε την Κλαρίτα και ένιωθε έναν πόνο μέσα στο στήθος της. Δεν είχε ιδέα ούτε για τα προξενιά του Αλεχάνδρο, ούτε για το κορίτσι του.

«Και γιατί θα φύγει;», τόλμησε να ρωτήσει.

«Γιατί θέλει λέει να πάει να δουλέψει για να κάνει περισσότερα λεφτά γιατί μόνο έτσι μπορεί και να τον πάρει το κορίτσι του. Αυτά που βγάζει εδώ δεν φτάνουν λέει. Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν ήξερα ότι ο αδερφός μου έχει κορίτσι. Εγώ δεν την έχω δει ποτέ», είπε απογοητευμένη η Κλαρίτα.

«Μη στεναχωριέσαι Κλαρίτα. Είμαι σίγουρη ότι ο αδερφός σου ξέρει τι κάνει. Άλλωστε δεν πρόκειται να σε ξεχάσει. Απλά δεν θα τον βλέπεις τόσο συχνά».

«Αλήθεια δεν θα με ξεχάσει;»

«Αλήθεια Κλαρίτα. Ο αδερφός σου σε αγαπάει πάρα πολύ για να σε ξεχάσει έτσι απλά», παρηγόρησε η Σουζάνα την Κλαρίτα. Τη Σουζάνα όμως ποιος θα την παρηγορούσε;

Η Κλαρίτα αναθάρρεψε, έδωσε ένα φιλί στη Σουζάνα και ανέβηκε στη σκηνή για να παίξει, αφήνοντας τη Σουζάνα στις σκέψεις της. Η Σουζάνα πάντα απολάμβανε την παρουσία του Αλεχάνδρο, αλλά δεν είχε σκεφτεί ποτέ τίποτα διαφορετικό. Τώρα όμως που άκουσε όλα αυτά κάτι μέσα της σπαρτάρησε. Μια μικρή ζήλια για την κοπέλα του και μια αγωνία για τη απουσία του. Δεν το είχε σκεφτεί ποτέ αλλά τώρα συνειδητοποιούσε ότι η απουσία του θα της κόστιζε.


Η πόρτα της χτύπησε δειλά και μπήκε ο Αλεχάνδρο. Η Σουζάνα του χαμογέλασε, αλλά στα μάτια της υπήρχε η απογοήτευση και η πικρία της αναχώρησής του.

«Καλησπέρα Αλεχάνδρο. Δεν σε περίμενα», είπε η Σουζάνα προσπαθώντας να δείξει όσο περισσότερο αδιάφορη μπορούσε.

Ο Αλεχάνδρο, δειλά και άτολμα, της είπε σιγανά:
«Ξέρεις Σουζάνα, ήθελα να σου πω ότι θα φύγω…»

«Ναι. Μόλις μου το είπε η Κλαρίτα», βοήθησε την κατάσταση η Σουζάνα.

«Τι σου είπε δηλαδή;», ρώτησε απορημένος ο Αλεχάνδρο.

«Ότι φεύγεις για να μπορέσεις να πάρεις ένα δαχτυλίδι στην κοπέλα σου».

«Βλέπω η μικρή πέρασε και σε λεπτομέρειες…», είπε εκνευρισμένος ο Αλεχάνδρο.

«Δεν είναι σωστό αυτό που πας να κάνεις Αλεχάνδρο. Αν σε αγαπούσε το κορίτσι σου πιο πολύ θα πικραινόταν από την απουσία σου, παρά θα γλυκαινόταν από το δαχτυλίδι που θα της φέρεις», είπε με ειλικρίνεια η Σουζάνα.

«Δεν είναι κορίτσι μου Σουζάνα. Μακάρι να ήταν».

«Και θα φύγεις τόσο μακριά για ένα κορίτσι που δεν είναι καν κορίτσι σου; Φαίνεται ότι την αγαπάς πολύ», είπε απογοητευμένη.

«Την αγαπάω πάρα πολύ Σουζάνα. Για μένα αυτή η γυναίκα είναι ότι πολυτιμότερο υπάρχει», είπε ο Αλεχάνδρο και τα μάτια του έλαμπαν από το πάθος του.

«Πολύ τυχερή γυναίκα αν την αγαπάς τόσο…», είπε η Σουζάνα κι γύρισε το πρόσωπό της από την άλλη για να μην τη δει θλιμμένη.

Ο Αλεχάνδρο συνέχισε να την κοιτάζει. Είχε πει τόσα πολλά ως τώρα και έμεναν μόνο λίγα να αποκαλύψει. Αλλά πως θα της το έλεγε ότι την αγαπάει; Πως θα τόλμαγε αυτός που δεν είχε δεκάρα στην τσέπη του, που δεν ήξερε καν να διαβάζει, που ήταν ένας φτωχός εργάτης, όταν αυτή θα παντρευόταν έναν πανέμορφο ηθοποιό; Τα μάτια του ταξίδεψαν στα όμορφα χαρακτηριστικά της. Κι αν της το έλεγε και η Σουζάνα τον απέρριπτε, τι κακό θα μπορούσε να γίνει; Σύντομα θα έφευγε και θα ήταν εύκολο να μην την ξαναδεί. Έτσι και αυτός θα μπορούσε να την ξεχάσει και δεν θα ένιωθε πια άβολα δίπλα της.

«Κι εσύ;», τη ρώτησε δυναμικά.

«Εγώ τι;»

«Εσύ θα στεναχωρηθείς αν φύγω;»

Η Σουζάνα τα έχασε. Δεν περίμενε μια τέτοια ερώτηση και δεν ήξερε πώς να απαντήσει. Προσπάθησε να είναι ουδέτερη:

«Μα ναι… Και βέβαια θα στεναχωρηθώ. Τόσα πράγματα περνάνε από τα δικά σου χέρια εδώ μέσα…»

«Και θα πονέσεις; Όπως θα πόναγε το κορίτσι μου;», είπε ο Αλεχάνδρο προσπαθώντας έντονα να μην χάσει το κουράγιο του.

Η Σουζάνα τα έχασε:
«Εγώ…», ψέλλισε.

Ο Αλεχάνδρο την πλησίασε αποφασιστικά την τράβηξε στην αγκαλιά του και τη φίλησε.

Η Σουζάνα έμεινε έκπληκτη. Πρώτη φορά ένιωθε αυτό το πάθος από έναν άντρα. Το πρώτο της φιλί. Τόσο έντονο και τόσο γλυκό. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της. Ο Αλεχάνδρο αγαπούσε αυτήν; Αυτή ήταν η εκλεκτή της καρδιάς του; Για αυτήν είχε διώξει τόσες κοπέλες; Πρώτη φορά κάποιος επέλεγε αυτήν ανάμεσα σε άλλες. Όσο κι αν της άρεσε ο τρόπος που την κοιτούσε δεν τολμούσε να ελπίζει καν ότι θα την αγαπούσε ο Αλεχάνδρο ή οποιοσδήποτε άλλος παρά την αναπηρία της.

Ο Αλεχάνδρο άφησε τα χείλη της και κοίταξε τα κλαμένα μάτια της:

«Συγχώρεσέ με Σουζάνα. Δεν έπρεπε, αλλά εγώ… Σ’ αγαπάω Σουζάνα. Ξέρω πως δεν είμαι αντάξιός σου, αλλά θα κάνω τα πάντα για να τα καταφέρω και να σε διεκδικήσω ακόμα και… ακόμα και από τον αρραβωνιαστικό σου!», της είπε τολμηρά.

«Μα δεν είμαι αρραβωνιασμένη Αλεχάνδρο!», ψέλλισε η Σουζάνα.

Ο Αλεχάνδρο τα έχασε:
«Και ο ηθοποιός;»

«Ο Τέρρυ δεν είναι παρά ένας απλός αγαπημένος φίλος. Δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο. Όμως Αλεχάνδρο. Θα έπρεπε να το σκεφτείς περισσότερο. Εγώ… Εσύ ξέρεις για τη αναπηρία μου…»

Ο Αλεχάνδρο την κοίταξε τρυφερά στα μάτια:
«Ότι σου στέρησε ο Θεός με την αναπηρία σου στο έχει δώσει και με το παραπάνω σε ομορφιά και καλοσύνη».

Τα μάτια της Σουζάνα πλημμύρισαν με δάκρυα. Αυτή τη φορά όμως ήταν δάκρυα χαράς. Γιατί κάποιος την αγαπούσε. Γιατί κάποιος την είχε ξεχωρίσει. Γιατί κάποιος θα έκανε τα πάντα για να την κερδίσει. Αυτήν και μόνο αυτή. Τη Σουζάνα!

Κεφάλαιο 26

«Αυτό αποκλείεται!»

«Άλμπερτ σε παρακαλώ…»

«Όχι! Αυτή τη φορά δεν θα υποχωρήσω τόσο εύκολα Κάντυ!», φώναξε ο Άλμπερτ εκνευρισμένος.

«Ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι, αλλά περίμενα ότι εσύ θα καταλάβαινες», είπε ήρεμα η Κάντυ.

«Δεν είναι λύση να φύγεις για Ελλάδα. Ο Γουίλσον είναι έτοιμος να υποχωρήσει στις πιέσεις της Αγγλίας. Η Αμερική ετοιμάζεται πιθανόν για πόλεμο Κάντυ. Μετά το τηλεγράφημα του Ζίμερμαν όλα είναι ρευστά απέναντι στην Αμερική. Δεν μπορείς να ταξιδέψεις έτσι απλά στην κατάστασή σου όταν το κλίμα είναι τόσο τεταμένο. Μαζί θα σκεφτούμε κάτι καλύτερο», προσπάθησε να την προσγειώσει ο Άλμπερτ.

«Δεν έχουμε να σκεφτούμε κάτι Άλμπερτ. Σε λίγο θα αρχίσει να φαίνεται η εγκυμοσύνη μου. Δεν έχω σκοπό να είμαι εδώ όταν αυτό συμβεί».

«Μπορείς να έρθεις να μείνεις μαζί μας στην έπαυλη Κάντυ. Θα σου έχω ότι χρειαστείς».

«Άλμπερτ δεν πρόκειται να έρθω εκεί. Η Μεγάλη Θεία Ελρόυ και η οικογένεια Ράγκαν είναι οι πρώτοι που δεν πρέπει να το μάθουν. Τι θα πουν;».

«Και πότε υπολόγισα πάνω από σένα τη γνώμη των Ράγκαν Κάντυ; Δεν με ενδιαφέρει να το μάθουν».

«Όχι Άλμπερτ. Αυτό δεν γίνεται».

«Ωραία, ωραία! Θα μετακομίσουμε σε μια άλλη κατοικία των Άντριου όπου δεν θα είναι κανείς τους εκεί», συνέχισε ο Άλμπερτ.

«Και όταν γεννηθεί το παιδί; Πως θα το δικαιολογήσεις τότε;»
Ο Άλμπερτ σάστισε για λίγο και η Κάντυ συνέχισε:

«Μην το σκέφτεσαι Άλμπερτ. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Το έχει σκεφτεί πολύ σοβαρά».

«Και ο Τέρρυ;»

«Ο Τέρρυ τι;»

«Δεν έχει δικαίωμα να ξέρει Κάντυ;»

«Γιατί Άλμπερτ; Για να έχει περισσότερα προβλήματα από όσα ήδη έχει; Όχι. Ο Τέρρυ δεν θα μάθει ποτέ τίποτα».

«Μα γιατί επιμένεις τόσο πολύ; Ο Τέρρυ σ’αγαπάει Κάντυ!»

«Και η Σουζάνα; Μην μου πεις κι εσύ Άλμπερτ ότι θέλεις να αφήσει τη Σουζάνα μόνη της».

«Εντάξει Κάντυ. Είναι κι αυτό δύσκολο, αλλά ο Τέρρυ δεν θέλει να είναι μαζί της. Καταστρέφει τον εαυτό του όσο μένει μαζί της. Δωσ’ του μια ευκαιρία. Δώσε και στους δυο σας μια ευκαιρία. Ή καλύτερα και στους τρεις σας».

«Όχι Άλμπερτ. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Άλλωστε...»

«Άλλωστε…», ρώτησε ανυπόμονα ο Άλμπερτ.

«Άλλωστε έχω κλείσει ήδη εισιτήριο. Μεθαύριο φεύγω», είπε δειλά η Κάντυ.

«Να το ακυρώσεις. Αυτό είναι πολύ εύκολο. Θα μετακομίσεις στο διαμέρισμα στο κέντρο που μένουμε τώρα με την Κριστίν και θα χαράξουμε πορεία από εκεί. Εντάξει Κάντυ;»

«Μα Άλμπερτ…»

«Δεν ακούω τίποτα Κάντυ. Να ετοιμάσεις τα πράγματά σου για να μείνεις μαζί μας. Μετά θα συζητήσουμε όλα τα υπόλοιπα...», ήταν η τελευταία κουβέντα του Άλμπερτ.

Ο Άλμπερτ βγήκε έξαλλος από το γραφείο του κρατώντας στα χέρια του το γράμμα της Κάντυ:

«Πότε έφτασε αυτό Τζωρτζ;»

«Πριν λίγα λεπτά. Στο έδωσα αμέσως μόλις το παρέλαβα Γουίλιαμ»

«Τι ώρα φεύγει το καράβι από Νέα Υόρκη για Αγγλία;»

«Δεν ξέρω. Υπολογίζω περίπου σε 4 ώρες», απάντησε αβέβαιος ο Τζωρτζ.

«Να πάρει! Ακύρωσε ότι έχω για σήμερα Τζωρτζ», είπε ο Άλμπερτ και έφυγε τρέχοντας από το γραφείο του.

Η Κάντυ ένιωθε τόσο μόνη. Πρώτη φορά που ο Άλμπερτ δεν συμμερίζονταν την απόφασή της. Ήξερε ότι θα ήταν δύσκολα στην Ευρώπη χωρίς τη συμπαράστασή του. Με ότι λεφτά είχε μαζέψει από το μισθό της και μία βαλίτσα με λίγα ρούχα αποβιβάστηκε από το τρένο.

«Στο λιμάνι παρακαλώ», είπε στον αμαξά και αμέσως βυθίστηκε στις σκέψεις της. Που θα μείνει, που και πότε θα βρει δουλειά! Η Ευρώπη είχε ακόμα πόλεμο. Η αλήθεια ήταν ότι και η Κάντυ ήξερε ότι η απόφασή της ήταν αρκετά παράτολμη. Ένιωθε όμως πως η απόφαση αυτή ήταν δρόμος χωρίς επιστροφή. Η εγκυμοσύνη της δεν έπρεπε να γίνει γνωστή και όλα στην Αμερική της θύμιζαν τον Τέρρυ. Το μεγάλο και επικίνδυνο ταξίδι να πάει να τον βρει μετά το κολλέγιο του Αγ. Παύλου, η συνάντησή τους στην Ν. Υόρκη, ο χωρισμός, ο πόνος που ένιωσε όλα αυτά τα χρόνια μακριά του. Και τώρα πια ήρθε να προστεθεί η τελευταία τους συνάντηση.

«Φτάσαμε δεσποινίς» είπε ο αμαξάς που έσπευσε να τη βοηθήσει να κατέβει από την άμαξα. Φώναξε για λογαριασμό της Κάντυ έναν αχθοφόρο και του έδωσε εντολή να μεταφέρει τις αποσκευές της. Το μόνο που είχε να κάνει η Κάντυ ήταν να επιβιβαστεί στο πλοίο. Κοινώς να κάνει πράξη την απόφαση που είχε πάρει.

«Περάστε δεσποινίς Άντριου. Τα πράγματά σας είναι στην καμπίνα 13» της είπε ο καμαρότος και την οδήγησε προς την καμπίνα της. Συνοδευόμενη από τον καμαρότο, διέσχισε την πολυτελή σάλα με τις σκαλιστές καρέκλες. Τίποτα δεν την εντυπωσίαζε.

«Σε πόση ώρα θα φύγει το πλοίο;» ρώτησε η Κάντυ ελαφρώς ανυπόμονη.

«Σε μία ώρα δεσποινίς Άντριου» απάντησε ο καμαρότος και αποχώρησε από την καμπίνα της.

«Κύριε Γκράντσεστερ. Κύριε Γκράντσεστερ, είστε μέσα;» φώναξε η θυρωρός

«Μμμ, τώρα μισό λεπτό. Ανοίγω» απάντησε αγουροξυπνημένος ο Τέρρυ. Σηκώθηκε και έβαλε γρήγορα το πρώτο παντελόνι που βρήκε μπροστά του.

«Καλημέρα. Τι συμβαίνει;» ρώτησε ανυποψίαστος.

«Κύριε Γκράντσεστερ. Μου έδωσε ένα παιδί αυτό το τηλεγράφημα για σας. Μου είπε πως είναι επείγον» είπε η γυναίκα και έδωσε στον Τέρρυ το τηλεγράφημα. Ο Τέρρυ ανήσυχος άνοιξε το φάκελο:

Σπόιλερ:

«Τιιιιιι;» φώναξε ο Τέρρυ και αμέσως κοίταξε το ρολόι του. Είχε μία ώρα στη διάθεσή του.
Έριξε αμέσως νερό στο πρόσωπό του, έβαλε βιαστικά ένα πουκάμισο και κατέβηκε να πάρει το αυτοκίνητό του.


«Δεν το πιστεύω. Δεν παίρνει μπροστά. Τέρρυ ψυχραιμία» είπε στον εαυτό του προσπαθώντας να ηρεμίσει. Μάταια. Όσο κι αν προσπαθούσε το αυτοκίνητο δεν ξεκινούσε.

«Να πάρει. Τώρα βρήκε το παλιοάμαξο να χαλάσει;» φώναξε ο Τέρρυ χτυπώντας δυνατά τα χέρια του στο τιμόνι.
Έκλεισε εκνευρισμένος δυνατά την πόρτα πίσω του και αμέσως άρχισε να ψάχνει για άμαξα.

«Στο λιμάνι» φώναζε και ξαναφώναζε σε όποιον αμαξά περνούσε από μπροστά του. Κανείς δεν σταμάτησε. Τα μάτια του Τέρρυ γυάλιζαν. Ώσπου είδε λίγο πιο κάτω μία άμαξα σταματημένη και τον οδηγό να τρώει ένα σάντουιτς.

«Στο λιμάνι» είπε ο Τέρρυ ανακουφισμένος.

«Σε λίγο νεαρέ. Τώρα κάνω το διάλειμμά μου», απάντησε ατάραχος ο αμαξάς.

«Ποιο διάλειμμα; Θα χάσω το πλοίο».

«Δεν μπορώ φίλε μου, 10 λεπτά να ξαποστάσω».

Ο Τέρρυ οργισμένος, με βλέμμα που έβγαζε φωτιές δεν είχε άλλη επιλογή.

«Κάτσε να ξαποστάσεις όσο θες» είπε και ανέβηκε στην άμαξα. Αμέσως πέταξε στον αέρα προς τον αμαξά μερικά χαρτονομίσματα και δίνοντας εντολή στα άλογα να ξεκινήσουν φώναξε:

«Έλα να την πάρεις απ’ το λιμάνι».

Ο αμαξάς έτρεχε ξωπίσω του αλλά μάταια.

Ο Τέρρυ φώναζε δυνατά στα άλογα και χτυπούσε με λύσσα τα ηνία. Είχε χάσει πολύτιμο χρόνο. Κρύος ιδρώτας άρχισε να κυλάει στο πρόσωπό του. ‘Δεν γίνεται να τη χάσω. Όχι τώρα. Τα πάντα συνωμότησαν για να είμαστε επιτέλους μαζί’ σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν.


Η Κάντυ, όσο κι αν την πονούσε που τα άφηνε όλα πίσω της, ανυπομονούσε να ξεκινήσει το πλοίο. Ένιωθε ότι μόλις ξεκινούσε το πλοίο μία καινούργια ζωή θα την περίμενε.

Ο Τέρρυ προς μεγάλη του ανακούφιση είδε το πλοίο που ήταν ακόμα αραγμένο στο λιμάνι.

«Που πάτε κύριε;» είπε αυστηρά ο ελεγκτής.

«Πρέπει να μπω για λίγο μέσα στο πλοίο και αμέσως θα κατέβω» είπε ο Τέρρυ.

«Δεν γίνεται. Μόνο αν έχετε εισιτήριο μπορείτε να περάσετε κύριε» είπε ο ελεγκτής με ύφος ψυχρό.

«Μα τι να το κάνω το εισιτήριο άνθρωπέ μου; Δεν σκοπεύω να ταξιδέψω» είπε νευριασμένος ο Τέρρυ.

«Ναι καλά, όλοι έτσι λένε και μετά καταλήγουν κρυμμένοι σε καμία βάρκα για να ταξιδέψουν τσάμπα» είπε δύσπιστα ο ελεγκτής.

«Χάνω τη γυναίκα που αγαπάω. Το καταλαβαίνεις;» είπε απελπισμένος ο Τέρρυ αρπάζοντας τον ελεγκτή απ’ τον γιακά.

«Χωρίς εισιτήριο δεν υπάρχει περίπτωση να περάσετε κύριε. Ο επόμενος» είπε ο ελεγκτής τραβώντας τα χέρια του Τέρρυ από πάνω του, δίνοντας στον Τέρρυ να καταλάβει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει.

Ο Τέρρυ, έκανε να φύγει. Άκουσε την κόρνα του πλοίου να χτυπάει για πρώτη φορά. Σε δέκα λεπτά το πλοίο έφευγε. Έκανε γρήγορα μεταβολή, έσπρωξε τον μπροστινό του και τρέχοντας προς το εσωτερικό του πλοίο φώναξε στον ελεγκτή:

«Φώναξε το λιμενικό να με συλλάβει».

Ο ελεγκτής, ο οποίος αιφνιδιάστηκε, άρχισε να σφυρίζει δίνοντας εντολή στους υπαλλήλους του λιμενικού να τον πιάσουν.

Η Κάντυ χαμένη στις σκέψεις της δεν αντιλήφθηκε το σαματά που είχε δημιουργηθεί εξαιτίας του Τέρρυ.

Ο Τέρρυ τρέχοντας στο πλοίο, ήξερε ότι θα είχε δύσκολο έργο. Είχε λίγα λεπτά στη διάθεση του να βρει την Κάντυ, να την πείσει να μην φύγει και όλα αυτά αποφεύγοντας τους λιμενικούς.

Έψαχνε παντού. Στη σάλα, στην τραπεζαρία ακόμα και στις καμπίνες αλλά δεν την έβλεπε πουθενά. Φώναζε το όνομά της δυνατά, αλλά απάντηση καμία. ‘Αργά ή γρήγορα θα με πιάσουν και αμέσως το πλοίο θα φύγει’ σκεφτόταν απελπισμένος. Δεν του είχε μείνει τίποτε άλλο. Έτρεξε να ψάξει έξω στο κατάστρωμα όσο κι αν ήξερε πως εκεί οι λιμενικοί θα τον έβρισκαν αμέσως.

«Κάντυυυυυυ, Κάντυυυυυ» φώναζε και ξαναφώναζε με όση δύναμη του είχε απομείνει ώσπου την είδε μπροστά του. Η Κάντυ, άκουσε το όνομά της. Η φωνή γνώριμη ‘Δεν είμαι καλά. Έχω αρχίσει να ακούω και τη φωνή του. Πρέπει να φύγω γρήγορα από αυτόν τον τόπο, πριν αρχίσω να βλέπω και οράματα’ σκέφτηκε η Κάντυ και δεν έδωσε σημασία.
Ώσπου ένα χέρι την άρπαξε με δύναμη.

«Τέρρυ;» είπε η Κάντυ σαστισμένη βλέποντας μπροστά της τον Τέρρυ λαχανιασμένο και ιδρωμένο.

«Κάντυ, ευτυχώς σε βρήκα. Δεν πρέπει να φύγεις για την Ευρώπη. Έλα να πάμε στο σπίτι μου. Να ζήσουμε για πάντα μαζί» είπε ο Τέρρυ συγκινημένος που ευτυχώς την πρόλαβε και σίγουρος πως τίποτα πια δεν πρόκειται να τους χωρίσει.

«Όχι, Τέρρυ. Δεν θα έρθω μαζί σου. Έχω πάρει την απόφασή μου και τίποτα δεν θα με κάνει να αλλάξω γνώμη» είπε αποφασιστικά η Κάντυ, η οποία προσπαθούσε να φανεί ψύχραιμη, παρ’ όλο που ένιωθε ότι θα καταρρεύσει.

Ο Τέρρυ σάστισε. Δεν πίστευε στ’ αφτιά του. Ήταν τόσο σίγουρος πως το μόνο πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν απλά να προλάβει το πλοίο και να βρει την Κάντυ πριν φύγει.

«Φύγε Τέρρυ» του είπε η Κάντυ με φωνή τρεμάμενη.

«Πιάστε τον» ακούστηκε μία φωνή στο βάθος. Τα περιθώρια είχαν στενέψει. Δεν είχε και πολλές επιλογές. Αμέσως άρπαξε την Κάντυ στους ώμους του και άρχισε να τρέχει προσπαθώντας να προλάβει να βγει από το πλοίο πριν τον πιάσουν οι λιμενικοί.

«Άσε με κάτω Τέρρυ. Άσε με κάτω» φώναζε η Κάντυ, αλλά ο Τέρρυ την έσφιξε ακόμα πιο δυνατά, για να μην του φύγει με τους σπασμούς που έκανε.

Ο ελεγκτής είδε από μακριά τον Τέρρυ να τρέχει να ξεφύγει απ’ τους λιμενικούς και στους ώμους του να κρατάει μια κοπέλα.

‘Αλήθεια έλεγε τελικά για τη γυναίκα που αγαπάει’ σκέφτηκε και συγκινημένος έκανε στην άκρη, προκειμένου να μην τον εμποδίσει.

Ο Τέρρυ, τον είδε και τον ευχαρίστησε μ’ ένα χαμόγελο. Βγήκε από το πλοίο και αμέσως άκουσε την κόρνα του πλοίου να χτυπά δυνατά.

«Άσε με κάτω Τέρρυ» συνέχισε να φωνάζει η Κάντυ.

Άφησε την Κάντυ να πατήσει στο έδαφος, αλλά κρατώντας της πολύ σφιχτά το χέρι άρχισε να τρέχει προς άγνωστη κατεύθυνση. Έπρεπε να απομακρυνθεί από το λιμάνι. Η κόρνα του πλοίου ακουγόταν ολοένα και λιγότερο.
Μόλις έφτασαν στην πλατεία αρκετά κοντά στο λιμάνι. Η Κάντυ φανερά κουρασμένη είπε στον Τέρρυ:

«Τέρρυ, δεν αντέχω άλλο» και λιποθύμησε.

Ο Τέρρυ, ανήσυχος, την πήρε αμέσως στα χέρια του και την ξάπλωσε στο παγκάκι.

«Κάντυ, Κάντυ, σύνελθε Κάντυ» της έλεγε χτυπώντας απαλά το μάγουλό της, αγχωμένος με την ξαφνική αδιαθεσία της.

Η Κάντυ άνοιξε αργά αργά τα μάτια της και αντίκρισε τα υπέροχα μάτια του Τέρρυ, που είχαν χαθεί μέσα στα δικά της. Αμέσως την αγκάλιασε ανακουφισμένος που είδε ότι το χρώμα της επανήλθε:

«Κάντυ μου, όλα τελείωσαν Κάντυ. Από’ δω και πέρα θα είμαστε για πάντα μαζί. Τίποτα δεν πρόκειται να μας χωρίσει» είπε ο Τέρρυ.

«Τίποτα; Η Σουζάνα δεν είναι τίποτα Τέρρυ. Και καλό θα ήταν να μη μιλάς έτσι για τον άνθρωπο που σου έσωσε τη ζωή» είπε η Κάντυ ελαφρώς ενοχλημένη.

«Τι σχέση έχει τώρα πια η Σουζάνα; Δεν κατάλαβες τίποτα από το τελευταίο γράμμα που σου έστειλα;» ρώτησε ο Τέρρυ απορημένος.

«Δεν τα διάβασα ποτέ τα γράμματά σου Τέρρυ» είπε η Κάντυ χαμηλώνοντας το βλέμμα της.

«Γιατί;» φώναξε ο Τέρρυ.

«Δεν είχε κανένα νόημα. Θα πονούσα ακόμα περισσότερο. Κατάλαβε με. Πονάω κι εγώ τόσο πολύ» είπε η Κάντυ και δακρυσμένη συμπλήρωσε:

«Εξάλλου τι σχέση έχει η Σουζάνα με το ότι δεν διάβασα τα γράμματά σου;»

«Αν έκανες τον κόπο να τα διαβάσεις, θα μάθαινες ότι η Σουζάνα με χώρισε».

Η Κάντυ σάστισε:
«Σε χώρισε;» ρώτησε ξαφνιασμένη.

«Ναι Κάντυ» είπε ο Τέρρυ γεμάτος χαρά και ανακούφιση και ξεκίνησε να της εξηγεί τι είχε συμβεί στην τελευταία του συνάντηση με τη Σουζάνα.

«Οπότε φακιδομουτράκι, καταλαβαίνεις ότι τώρα πια τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει» και άρχισε να τη φιλάει παθιασμένα χωρίς να ενδιαφέρεται για τα βλέμματα των περαστικών.

«Επιτέλους θα μπορέσουμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι οι δύο μας» της είπε και το πρόσωπό του για πρώτη φορά ήταν τόσο ήρεμο.

«Θες να πεις οι τρεις μας» τον διόρθωσε η Κάντυ και αμέσως χάιδεψε απαλά την κοιλιά της.

«Κάντυ» φώναξε ενθουσιασμένος ο Τέρρυ που αμέσως την σήκωσε στα χέρια του.
Το δικό τους ταξίδι τώρα άρχιζε.