Παιχνίδια του μυαλού αργά τη νύχτα

Φιλεναδακια μου ξαναξυπνήσατε την όρεξη για Κάντυ Κάντυ φικακια!!
Μιας και είχαμε την ανανεωμένη νουβέλα της Μιζουκι, θυμήθηκα ενα φικακι που είχε γραψει στο ΚάντυΤερρυ φόρουμ εδω και πάνω απο χρόνο, ισως και δύο. Το θέμα είναι περίεργο, δεν είναι ουτε δράμα, ουτε κωμωδία...Ειναι μια συζήτηση μεταξύ του Τέρρυ και της Μιζούκι, και εν μέρη ο Τερρυ την ρωτάει οτι συζητούσαμε τοσα χρόνια...το τελος, τι ρόλο βαράει ο Αλμπερτ κλπ...το σκεφτόμουνα δυο μέρες τώρα και κατα κάποιο τρόπο το να το διαβάζω ξανά μετα τις αποκαλύψεις, μου δημιουργει περίεργο συναίσθημα...γιατί θα δείτε στο τέλος του φικ...Δεν είναι μεγάλο, αλλα το αγαπάω ιδιαίτερα αυτό το φικάκι, μου βγηκε σα νερό και μ'εκανε να αισθανθώ πολλά για τον Τερρυ και την ιστορία οποτε το ανεβάζω και δω σε μετάφραση. Εν μέρει έχει και το γέλιο του και το δράμα του Ελπίζω να σας αρέσει!




Η ματιά μου έπεφτε ξεκούραστα πάνω στα πράσινα λιβάδια που απλώνονταν σε απόσταση έξω απο το παράθυρο μου. Θα μπορούσε κάποιος να ορκιστεί οτι ασημόχρυσες λάμψεις αιωρούνταν στον αέρα οταν οι αχτίδες του ήλιου χτυπούσαν πάνω στο λαμπερο πρασινο γρασίδι όπως κουνιόταν κατω απο τον ουρανό. Ήταν ειρηνικά, και εγώ αισθανόμουν το ίδιο. Μετά απο ολα αυτά τα χρόνια...του χαμού...της αναστάτωσης...μετά απο ολα αυτα τα χρόνια, ξεκίνησα να γράφω και πάλι. Γυρισα το κεφάλι μου, τα μάτια μου ταξίδεψαν γύρω στο μικρό δωμάτιο που ήταν το γραφείο μου. Η βιβλιοθήκη αναστέναζε κατω απο το βάρος των βιβλίων που ξεχύλιζαν στα ράφια, το σεμνό, μικρό Λουί XIV γραφείο μου, δώρο στον εαυτό μου απο προηγούμενες επιτυχίες μου, κάποτε βάσταγε στην επιφάνεια του μια παλια γραφομηχανή, τώρα ήταν εξοπλισμένο με τη τελευταία μινιμαλ επιπεδη οθόνη ενος κομπιουτερ.

Κάθησα κάτω, και χάζεψα τα κουμπιά του πληκτρολογιου μου, πηρα μια γουλιά απο το τσάι γιασεμιου που είχα διπλα μου και μια ανασα άφησε τα χειλη μου. Μάλιστα που ήμαστε; Ρώτησα τον εαυτό μου και έβαλα τα γυαλιά για το διάβασμα πισω στο πρόσωπο μου. Ήταν πάντα εκνευριστικο για μένα σαν συγγραφεα να έχω κενο στο μυαλό μου. Τώρα, μια ολοκληρη ώρα είχε περάσει και τίποτα δεν εβγαινε...

Για να είμαι ειλικρινής στον εαυτό μου και σε σας, ενιωθα λιγο διαφορετικά αφότου πάτησα τα πενήντα, δεν ήθελα να το παραδεχτώ μέσα μου, αλλα το μυαλό μου είχε αρχίσει να ξεφεύγει σε άλλα πράγματα. Και αφήστε με να σας πω οτι αυτό ήταν φοβήσιμο μερικές φορες και άλλες εκνευριστικό γιατι σήμαινε οτι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ για αρκετή ώρα σε ένα πραγμα...και άν αυτό δεν κάνει τα πραγματα δύσκολα για εναν συγγραφέα τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί...

Είχα σκεφτεί για αυτό και είχα ψάξει πολύ και έντονα για τους λόγους...μπορούσε να ήταν τα χρόνια των συνεχων δικαστικών αγώνων...η σκέψη οτι με αμφέβαλαν για την δημιουργία μου...η φιλία που είχα πιστεψει και έσπασε μπροστά στα μάτια μου με το χειρότερο τρόπο...ή κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι που κανείς δεν ξέρει και σε κανεναν δεν έχω πει;

Γιατι ο καθένας απο μας εχει τα μυστικά του, τα μικρά κομμάτια των αποσκευών που όλοι κουβαλάμε, άλλων ανθρώπων είναι η σωτηρία τους και άλλων η καταστροφή εξαρτάτε πώς τα χειριζόμαστε...αλλά είναι και κάποια πραγματα που απλα συμβαίνουν, χωρίς εξήγηση, που σε σταματούν αποτομα στο δρόμο σου, και εκείνη τη στιγμή στο χρόνο, ξέρεις οτι δεν μπορεις να πάς ουτε μπρός και ούτε πισω. Και συμβαίνει να έχω και εγώ μια στιγμή σαν απο αυτές, μια στιγμή απόλυτα χωρίς εξήγηση, ακομα προσπαθώ να συνυδητοποιήσω αν ήταν αληθινή ή όχι. Αλλα τη τρύπα που ανοιξε στο μυαλο μου και για να ειμαι πιο ακριβής στην φαντασία μου ήταν τόσο πρωτόγνωρη, που αυτή η γυναίκα που ήμουν εγώ εκεινη τη στιγμή, είναι ακόμα εκει, ξεπνοη και ακίνητη, σαν ένα κερινο ομοιωμα σε μουσείο.

Πάντα πιστευα οτι εμείς οι άνθρωποι διαφέρουμε απο το ζωικό βασίλειο σε δυο πολύ βασικά πράγματα, την ικανότητα του λόγου, και την ικανότητα της φαντασίας. Γνωρίζω οτι διαφέρουμε απο τα ζώα και σε άλλα, αλλα για μένα ως συγγραφεα, η ικανοτητα του λογου και της φαντασιας εχουν ιδιαιτερο ενδιαφέρον. Και οι δύο στενα συνηφασμένες, με το λόγο ήμασταν ικανοι να πλέξουμε λέξεις απο την φαντασια μας, να χρωματίσουμε το υφασμα των λέξεων με συναίσθημα, να το περασουμε στις μελλοντικές γενιες, και αυτό το ξανα ειπωμα του υφασματος των λέξεων δημιουργησε και άλλα μοναδικά υφάσματα, χιλιάδες χρώματα και υφάνσεις και σχεδια δημιουργήθηκαν πάνω σ’αυτα και έτσι γεννήθηκαν τα παραμύθια, οι μύθοι και οι θρύλοι. Και κάπως έτσι εμφανιστηκαν αναμεσα στους ανθρωπους οι μυθοποιοι, πρώτα με το λογο κια υστερα με το να γραφουν αυτες τις ιστοριες γεννημενες απο την φαντασια να ταξιδευουν στις τεσσερις γωνιες της γης. Καθε ιστορια, το δικο της υφασμα με τις ζωες ανθρώπων φτιαγμένων απο της φαντασία μας.

Τι συνεβει σε μένα σχεδόν οχτώ χρόνια πριν, νομιζα πως ήταν αδύνατο, αφου πιστευα οτι τα υφασματα της φαντασιας μου ήταν δικά μου και κανενος άλλου. Και έτσι, με οτι ειμαι έτοιμη να σας πω, θα μάθαιτε τον λογο γιατι δεν ξαναεπισκέφτηκα αυτο το συγκεκριμένο φανταστικό ύφασμα μου, την ιστορία ενος μικρου κοριτσιου που πολλοι ανθρωποι αγαπησαν, και γιατι δεν θα μπορέσω ποτε να τελειώσω.



“Ηταν σκοταδι, καλοκαιρινη βραδυα, ζεστή και υγρή, μια απο αυτες τις νυχτες που τα ματια σου δεν φαινεται να κουράζοντε, το σωμα δεν παραδινεται, καθώς η ζέστη μπαίνει μέσα στους πορους σου και παίζει με το μυαλό σου διώχνωντας τον υπνο μακρια. Μ’αρεσαν αυτες οι νυχτες, πολλές νυχτες σα και αυτη εγραφα σαν τρελλη διπλα στο απαλο νυχτιατικο αερακι που εμπαινε απο το παραθυρο. Και εκει καθομουν και κεινη τη νυχτα, χαζευοντας την γραφομηχανη μου, ακριβως οπως χαζευω την οθονη μου τωρα.Οι δικαστικες μαχες είχαν σχεδον τελειώσει, και βρηκα τον εαυτο μου να αισθάνεται αδεια.

Ξυπνουσα και με επαιρνε ο υπνος ακουγοντας το ονομα της για χρονια...Κάντυ...αυτη η ιστορια, εκεινη που είχε γεννηθει απο την καρδια μου χρονια πριν, με ειχε κουρασει οσο δεν πηγαινε αλλο. Με πονουσε αφανταστα να νιώθω την καρδια μου να αισθανεται αποστροφη για την ιδια ιστορια, αλλα ήταν αληθεια. Ετσι προσπαθουσα να απασχολω το μυαλο μου με το γραψιμο, να γραφω οτιδηποτε διαφορετικο μονο για μένα, για το μυαλο μου, προσπαθώντας να δημιουργησω ενα ξεχωριστο μικρό καταφυγιο οπου η φαντασια μου μπορουσε να κρυφτει για μερικες στιγμες της μερας...

Κοιταγα εξω απο το παραθυρο στο σκοταδι, η χλωμη φετα του φεγγαριου που διακοσμουσε τον ουρανο ηταν αρκετη για να δημιουργησει περιπλοκες και τραβηγμένες σκιες, κάνοντας τον δικο τους κοσμο που υπήρχε διπλα μου, οσο να απλώσω το χερι μου. Ο ζεστος αερας χαϊδεψε το προσωπο μου, ενα νυσταγμενο χασμουρητο ηρθε στα χειλη μου και τεντωθηκα στη καρεκλα. Το δωματιο ηταν σκοτεινο με μονο μια λαμπα αναμενα οπως παντα διπλα στο γραφειο μου.

“Θα’πρεπε να πας για υπνο....”, ακουσα μια απαλή αντρικη φωνη να ερχεται απο το βαθος του δωματιου.

Γυρισα το προσωπο μου με φοβο, μην πιστευωντας τα αυτια μου. Τα χερια μου σφιχτηκαν στην καρεκλα μου πριν μπορεσω να πω τιποτα πισω. Ενιωσα υπερβολικά ανησυχη.

“Μην ανησυχεις. Δεν ειμαι εδω για να σου κανω κακο...”, ειπε η φωνη, και ο ηχος της σε μενα, φανηκε καπως γνωστος. Σιγουρα δεν ηταν Ιαπωνας, αυτη η φωνη μιλουσε σε απταιστα Αγγλικα, δυνατα φωνηεντα, βαθια και ζεστη χροια, σε τραβουσε. Αισθανθηκα σαν υπνωτισμενη.

“Ποιος εισαι;...Δεν μπορω να δω καθαρα...”, ειπα διστακτικα καθως σκεφτομουν οτι θα ήταν μαλλον καλυτερο να μην προκαλεσω οποιον καθονταν στο καναπε μου κατω απο τη βιβλιοθηκη, γιατι ηταν σιγουρο οτι δεν τον ήθελα να κουνηθει ουτε ιντσα απο εκει που φαινονταν πως καθονταν ανετα.

“Ωωωω...μα ξερεις πολυ καλα ποιος ειμαι Κέικο...”, ειπε ο αντρας και σηκωθηκε απο τον καναπε.

Αμεσως απο ενστικτο η πλατη μου ακουμπησε πισω στη παρεκλα. Ηρθε στο φως, ενας ψηλος αδυνατος νεαρος αντρας, οχι πανω απο εικοσι αλλα με τον αερα ενός ανθρωπου που ειναι μεγαλύερος απο τα χρόνια του. Το χρώμα των ματιων του επαιζε ανάμεσα στο μπλε και στο πράσινο καθώς επεφτε το φως πάνω τους, μου θύμησαν τροπικές θάλασσες. Το βλέμμα πραγματικά εντονο, δεν μπορουσα να φανταστώ πως θα εμοιαζαν θυμωμένα αυτα τα μάτια. Αλλα ο αντρας αυτος μίλησε και απαιτουσε προσοχή και αυτό ήταν σίγουρο. Το σώμα του εγειρε μπροστα, τα χερια του απλωθηκαν αποφασιστικά πάνω στο γραφειο μου, και τα μακρια του μαλλια επεσαν στο προσωπο του σκιάζοντας τα ματια του που ειχαν καρφωθει ακριβώς πάνω μου.

“Λοιπον...;;”, με ρώτησε σαν να ήξερα την απάντηση. Αυτό ήταν τρελλό...αλλα μετά...εμεινα με την ανασα στο στομα. Δεν μπορει!!!! Δεν είναι αληθινός!!! Είναι στο κεφάλι μου, ενας κομπος στο υφασμα της φαντασίας μου...δεν επρεπε να στεκετε μπροστα μου...δεν υπήρχε περίπτωση...αν και ο ήχος της σταθερης αναπνοής του ήταν αληθινος, πολύ αληθινός για να νιώθω ήρεμη σ’αυτην την σουρεαλιστική σκηνή.

“...Tέρρους...;”

“Tέρρους...Tερρενς...Τερρυ...οτι προτιμάς, αλλά καλα μάντεψες Κέικο...εγώ είμαι...Δεν με περίμενες ε;;”, είπε με κοροϋδευτικό τόνο στη φωνή του και θα ορκιζόμουν οτι ακουγοταν και λίγο ενοχλημένος...

“Πως είναι δυνατον;;;”, ρωτησα, τα δαχτυλα μου ακουμπησαν στιγμιαια τα χείλη μου...σαν να ήθελα να σπρωξω τις λέξεις πίσω μεσα στο στόμα μου. “Μηπως αρχίζω να τρελλενομαι;;; Δεν είσαι αληθινός. Υποτίθετε οτι είσαι χωμένος στο μυαλο μου, οχι οτι στέκεσαι μπροστα μου!!”, σχεδόν φώναξα, η εκπληξη εβαζε φωτιά στις λέξεις μου ακομα παραπάνω.

“Ετσι θα σκεφτόσουν Κέικο...και μη μου ζητήσεις να στο εξηγησω...αλλά ναι, θα επρεπε να είμαι στο μυαλό σου...αλλα να’μαι εδώ!”, απαντησε και ανοιξε τα χερια του πλατια με τις τελευταιες του λέξεις, δινοντας εμφαση στη παρουσια του στο κέντρο του δωματίου.

Τον κοιταξα εντελως καταπληκτη, τα ματια μου διαπλατα ανοιχτα απο το σοκ. Σηκώθηκα και τον πλησιασα.

Πηγα γύρω του, τα ματια μου με ακολουθουσαν σαν το γερακι που ακολουθά τη λεια του. Ανατριχιασα μ’αυτη τη σκέψη. Αισθάνθηκα επίσης μια ήσυχη περιφάνεια και ικανοποιηση. Ήταν ομορφος, σκεφτηκα ενα πραγματικα όμορφο, μυστήριο αντρα, καποιον που οταν τον γνωριζες δεν εφευγε απο τις σκεψεις σου. Τον είχα βαλει να ερωτευτει το κορίτσι της ιστοριας μου, την Κάντυ και λογω του χαρακτήρα του, τον ερωτευτηκε και η Κάντυ.

Ήμουν πολύ περήφανη γι’αυτη την ιστορια αγαπης μεταξύ τους, ήταν δυνατή, ήταν συναισθηματική, ήταν δραματική και θλιβερη, ενας αληθινός θησαυρός για ενα συγγραφέα. Αισθανθηκα το στηθος μου να φουσκώνει – αν εβγαζα εξω το μέρος αυτης της στιγμης που με φοβηζε και δεν μπορουσα να κατανοήσω, το οτι είχα τον Τερρυ μπροστα μου ήταν πολύ συγκινητικό. Δεν θα μπορουσα να σκεφτω καποιον αλλο συγγραφεα που είχε την ευκαιρια να συναντήσει ενα απο τους φανταστικους τους χαρακτήρες μ’αυτο το τρόπο. Το χερι μου κουνήθηκε μόνο του, χωρις να σκεφτομαι και αισθανθηκα το πειρασμό και τη περιεργεια να τον ακομπήσω. Τη στιγμη που οι ακρες των δαχτύλων μου ήταν μια ιντσα μακρια του, τραβήχτηκα σε μια στιγμη πανικου. Η λογική πολεμουσε μεσα μου ολη αυτη την ωρα απο τη στιγμη που συνηδειτοποιήσα την ταυτότητα του νυχτερινου μου επισκέπτη και το τελευταιο πραγμα που ήθελα να κανω είναι να με πεισω οτι ήταν αληθινός με το να τον ακουμπήσω. Ωωωωω! Αυτο ήταν τρελό!! Ο Τέρρυ ειδε την κινηση μου.

“Μπορεις να ακουμπήσεις οσο θέλεις...”, ειπε μακρόσυρτα και χαμογελασε πονηρα.

Τον κοιταξα για μια στιγμη προσπαθώντας να απορροφήσω το απιθανο αυτης της καταστασης.

“Αλλα...πως;”, ξαναρώτησα και σκεφτηκα πως αρχιζα να ακουγομαι σαν χαλασμενος δισκος. Καλος συγγραφεας που είμαι ειπα μέσα μου με ειρωνεια, που είναι η φαντασία μου όταν τη χρειάζομαι;

“Κέικο...κάθησε...και θα σου εξηγήσω...εχουμε πολλά να πουμε...”, ειπε και εβγαλε ενα φλασκι απο την εσωτερική τσεπη του σακακιου του πριν τραβηξει μια καρεκλα που την τοποθέτησε μπροστα στο γραφειο μου.

Καθησα και γω στη δικια μου με δισταγμο. Ανυπομονουσα να μαθω. Εβγαλε το καπακι απο το φλασκι που ήταν ταυτοχρονα και σφηνοποτηρο, το γεμισε με ουίσκι και το κατεβασε στη στιγμή. Το ήξερα οτι επινε...ετσι τον είχα αφήσει στην ιστορία μου. Εβγαλε ενα πακέτο με τσιγαρα. Ξαφνικά σταματησε και με κοιταξε.

“Μπορώ;”, ρώτησε κανωντας νευμα στο τσιγαρο που κρεμόταν απο τα χείλη του.

“Μα ναι, κανενα πρόβλημα...”, ειπα και προσπαθησα να μην γελασω, γιατι είχα αρχίσει να κοιταω την ολη επίσκεψη σαν κατι το πολύ αστείο. Ή κοιμόμουν και εβλεπα όνειρο πάνω στη γραφομηχανή μου. Αναψε το τσιγαρο του και πηρε μια βαθιά ρουφηξιά, μισοκλεισε τα ματια του σαν να με εξετάζει.

“Σε προκαλώ να βάλεις το δαχτυλο σου πανω στη λάμπα...θα δεις οτι δεν κοιμάσε...”, ειπα και ξεφυσηξε με δυναμη το καπνό προς τα εξω. Τον κοιταξα εκπληκτη. Φαινονταν να είναι πάντα ενα βήμα μπροστά μου, και μετα η σκεψη οτι θα μπορουσε να διαβαζει το μυαλο μου εκανε κλικ.

“Εχω πλεονέκτημα Κέικο...σωστά σκεφτηκες. Ετσι κι αλλιώς απο το μυαλό σου έρχομαι”, είπε σταθερά.

Εκλεισα το στομα μου και αναρωτιομουν ποση ώρα να ήταν ανοιχτο. Ηπιε αλλο ενα σφηνάκι ουίσκι πριν τα ματια του να σταματήσουν και να κοιταξουν τα δικά μου.

“Εσυ μας γέννησες, αλλά μόλις το εκανες αυτό, δεν μας κράτησες κλειδωμένους στα ορια του μυαλου σου. Μας εδωσες στο κόσμο...ο κοσμος μας έγινε μανγκα...ανιμε...αλλαξε ακόμα περισσότερο καθώς τυπώθηκε στο χαρτί και μετα στην οθόνη...και αυτή η ιστορία...οι ζωές μας σ’αλλους κόσμους εκτέθηκαν μπροστα σε χιλιάδες κόσμο, νεους και μεγαλύερους...και μας έβαλαν στις καρδιές τους και στο μυαλό τους”, ειπε και πηρε αλλη μια ρουφηξια απο το τσιγαρο του.

“Η πρώην φιλη σου μας έδωσε υπόσταση, μας εδωσε πρόσωπα και σώματα, το ανιμε μας εδωσε φωνή...συλλογικά αν το σκεφτεις, είμαστε οσο αληθινό είναι το φεγγάρι. Οι ανθρωποι το βλέπουν, το αγαπάνε, γραφουν ιστορίες γι’αυτο, αλλα οχι πολύ το’χουν ακουμπήσει. Μερικοι λένε οτι κανεις δεν το’χει ακουμπήσει, αλλα όλοι πιστευουμε οτι είναι εκει, ακόμα και αν αυτό ειναι μέσω του χαρτιου και της ορασης. Γιατι λοιπόν να μην είμαστε αληθινοι;Ειμαστε οσο αληθινή είναι η βροχή του καλοκαιριου στην φαντασια πολλών ανθρώπων, να δεις ιστορίες που γραφουν για μας...εσυ μας φυτεψες εκει”, συνέχισε και τα ματια του εψαξαν στιγμιαια τα δικά μου να δει αν τον ακολουθουσα μέχρι τώρα. Μπορώ να πώ οτι η καθαρότητα και η ενταση της φωνής του με βοήθησαν πολυ. Ενα αληθινό σημάδι ενος μεγάλου ηθοποιου.

“Δηλάδη θέλεις να πεις οτι η συλλογική φαντασία σας εκανε αληθινους, τόσο αληθινους που πηδήξατε εξω απο το μυαλο μου;”, ρώτησα νιωθωντας τις σκεψεις μου πιο καθαρές. Επρεπε να το δώ το όλο θέμα γι’αυτο που ήταν. Μιλούσα στον Τέρρυ! Δεν θα το διαφήμιζα μετεπειτα, αλλά για αυτη τη συγκεκριμένη στιγμή ενιωθα πως ήταν αληθινό.

“Ακριβώς, εν ολίγης το βρήκες! Ειμαι περήφανος που βγήκα απο το μυαλό σου Κέικο...αν και αυτό μας φέρνει στο θέμα της επισκεψης μου...”, είπε και η φωνή του ξεφυγε, μπορούσα να δω το βλέμμα του να σκοτεινιάζει, σαν να’ρχονταν τροπική καταιγίδα. Τώρα που τον κοιτούσα καλύτερα εχωντας συνηθήσει στη παρουσία του, φαινονταν αρκετά κουρασμένος. Ήταν χλωμός, το πρόσωπο του ταλαιπωρημένη, σκουροι αχνοι κύκλοι ειχαν απλωθεί κατω απο τα μάτια του τα οποια δεν ειχαν ελαμπαν τώρα. Η συνηθησμένη τους λάμψη με την οποια τον φανταζόμουν πάντα δεν υπήρχε εκεί. Καταλαβα πως κατι τον απασχολουσε και ίσως το πονούσε πολύ.

“Λοιπόν...γιατι είσαι εδώ...εκτός απο το να μου αποδειξεις οτι υπάρχεις;”, τον ρώτησα πιο θαραλλέα τωρα. Το προσωπο του γύρισε γρήγορα να με κοιταξει.

“Δεν είμε μονο εγώ...ολοι μας υπάρχουμε...καθε χαρακτήρας που δημιουργησες στη ζωή της Κάντυ υπάρχει, η Κάντυ...!”, ελεγε και η φωνή του υψωθηκε. Σταμάτησε και πήρε μια βαθειά ανασα.
“Η Κάντυ...επίσης υπάρχει...”, ειπε με απαλή φωνή, σχεδόν σαν ψιθυρος, χρωματισμένη με μια ιδιαιτερη τρυφερότητα τη στιγμη που αναφερε το ονομα της, τοσο πολυ που μου πήρε την ανασα.

Ήξερα οτι αυτοι οι δυο αγαπιοντουσαν...εγώ το είχα γραψει μα το Θεό, αλλα το να’ρχεσε σε επαφή με την ενταση αυτής της αγαπης, εστω και μονοπλευρα γιατι η Κάντυ δεν ήταν εδώ παρουσα, ήταν κάτι που δεν το είχα σκεφτει και με ταρακουνησε.

“Μαλιστα...”, ειπα χωρίς να ξέρω που το πήγαινε. “Οπότε, ολοι είναι αληθινοι...”, συνέχισα.

“Ναι”, απαντησε σαν να ειναι οντως γεγονος και εσβησε το τσιγαρο του στο τασακι.

“Και;”, αναρωτηθηκα απ’εξω μου, νιώθωντας λιγο ενοχλημένη που επρεπε να τραβάω τις λέξεις απο κεινον.

Πηρε τα ματια του απο το αποτσιγαρο και τα σταματησε στα δικα μου.

“Και...δεν μας αρεσει το τελος...”, απαντησε απο μεριας του, σφιγγοντας τα χειλη του ενω φαινονταν συγχησμένος. Επρεπε σιγουρα να φερθώ με προσοχή εδώ, ο Τερρυ φαινονταν σαν πιθανός ταυρος σε υαλοπωλείο. Ενιωθα τον καταπιεσμένο του θυμό να βραζει κατω απο το φαινομενικά ηρεμο παρουσιαστικό του.

“Τι εννοεις Τερρυ;”, I asked. “Τι πρόβλημα έχει το τέλος;”

******************