Η διάρκεια του έρωτα

τη διάβασα και την Ιθάκη; Τι είναι η Ιθάκη; Η μακροχρόνια αναζήτηση του προορισμού! Για μένα ο προορισμός είναι η αγάπη!!!

Mμμμ πολλά άρθρα τα οποία λένε πολλές και διάφορες απόψεις... τελικά η έννοια έρωτας είναι πολύ μεγάλη και ο καθένας την ερμηνεύει διαφορετικά!!! Πάντως πάπι μου σε ζηλεύω αυτό έχω να πω μόνο      που τον πέτυχες βρε?????

@ καλέ ναι μια νίνα χρειαζόμαστε εδώ    

θυμήθηκα και την πιο extreme άποψη του Καρβέλα (απλά τη μεταφέρω, δεν συμφωνώ και απαραίτητα με αυτή)

ενα χρονο το περισσοτερο:

Παναγια μου απαισιοδοξια για τον ερωτα χα χα χα χα!

Ένα χρόνο το περισσότερο

Κρατάει το πάθος
και γίνεται μίσος
το μίσος γίνεται φόβος
κι ο φόβος γίνεται ψέμα
το ψέμα γίνεται τύψεις
κι αυτό είναι αγάπη

δεν συμφωνω καθολου οτι αυτο ειναι αγαπη γιατι το μονο που περιγραφει ειναι αρνητισμος.


αλλα αν προσεξες λεει οτι κραταει 1 χρονο το περισσοτερο.. το παθος οπως ειπε και της παπι ο καλος της, κι οχι ο ερωτας το συναισθημα.

το τραγουδι σαν τραγουδι καλουτσικο αλλα απο στιχο υποφερει..στην κυριολεξια ομως!

nansecrets έγραψε:
το τραγουδι σαν τραγουδι καλουτσικο αλλα απο στιχο υποφερει..στην κυριολεξια ομως!

       ε, πόση κουλτούρα να σηκώσει και αυτός ο Νικολάκης      

το εμεις που ειχε γραψει το προτιμουσα καλυτερα οπως και το στα 79.. οταν θα σαι γιαγια...
ηταν πολυ τρυφερο.

που το θυμήθηκες; μιλάμε για πολύ κλάμα στο "εμείς"!!!      

εκεινο τον καιρο καποιο ρολο ειχε και για μενα..

Καλέ τι ένα χρόνο μου λέτε;;; Εγώ ερωτεύομαι κάθε μήνα!!!

Θα συμφωνήσω με την λίμπρα για το ότι αν δεν έχεις πεταλούδες στο στομάχι δεν είναι έρωτας. Είναι ίσως πάθος, αγάπη, συντροφικότητα, πείτε το όπως θέλετε, πάντως έρωτας δεν είναι. Τώρα το αν σε μια μακροχρόνια σχέση υπάρχει κατανόηση, είναι στο χέρι του καθενός να κρατήσει την σπίθα ζωντανή - τους τρόπους τους διαλέγεις, η θέληση όμως είναι αυτή που εκλείπει συνήθως. Η σπίθα όμως δεν είναι έρωτας. Είναι απλώς μια σπίθα που αν θέλεις την φυσάς για να γίνει φωτιά: άρα ΠΑΘΟΣ. Το πάθος μπορεί να διαρκέσει, ο έρωτας όμως διαρκεί όσο να γεμίσει ένα φεγγάρι.
Όταν γνωρίζεις κάποιον για πρώτη φορά, ετοιμάζεσαι για να βγείτε και είσαι στην τρίχα, έχεις πάει κομμωτήριο και σε επαγγελματία μακιγιέρ, έχεις σηκώσει όλη την ντουλάπα σου για να δεις τι σου πάει καλύτερα και έχεις δοκιμάσει 7000 ζευγάρια παπούτσια, και ενώ βάζεις κρέμες ΠΑΝΤΟΥ κάνεις πρόβα στο κεφάλι σου αυτά που θα του πεις (βέβαια μια φορά εγώ τα έκανα όλα αυτά σε πρώην μόνο και μόνο για να του δείξω "κοίτα τι έχασες ΗΛΙΘΙΕ" αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, να το ανοίξετε τόπικ). Σε ποια μακροχρόνια σχέση θα κάτσεις να ετοιμαστείς έτσι για να σε δει απλώς ο καλός σου - ναι οκ, θα το κάνεις, αλλά θα το κάνεις πρώτα απ 'όλα για σένα και όχι για να σε εγκρίνει ο άλλος.  Και έρωτας είναι να κάνεις και όλα εκείνα τα χαζούτσικα που κάνεις όταν δεν είσαι στα συγκαλά σου - γιατί ο έρωτας είναι σαν αρρώστια, δεν είσαι ο εαυτός σου, δεν φέρεσαι όπως θα φερόσουν αν δεν είχες κολλήσει.
Δεν ξέρω από γάμους, αλλά πιστεύω ότι το να κρατήσεις μια σχέση ζωντανή θέλει πολλή δουλειά και από τους δύο αλλά έρωτας δεν θα υπάρχει σταδιακά καθότι ο έρωτας δεν θέλει προσπάθεια, απλώς συμβαίνει. Είμαι ρομαντική ως το κόκαλο παρόλα αυτά από τις εμπειρίες μου (και είχα ουκ ολίγες και δεν θέλω σχόλια επ'αυτού Πάπι) στο μόνο που καταλήγω είναι ότι ο έρωτας είναι εκπληκτικό συναίσθημα αλλά με πολύ μικρή διάρκεια γιατί απλούστατα είναι τόσο έντονο που σε εξαντλεί, οπότε αυτόματα, από αυτοσυντήριση και μόνο, σιγά σιγά ο οργανισμός σου το απορρίπτει (δεν πάω να το παίξω γιατρός ή βιολόγος αλλά στο μυαλό μου κάπως έτσι πάει η λογική).

Συγγνώμη που παρεμβαίνω αλλά χθες βράδυ ξαφνικά "ανακάλυψα κι εγώ τον Έρωτα"...

ΑΧ ΜΆΝΑ ΜΟΥ,         :

^καταλαβαίνετε λοιπόν τον λόγο που δεν το ξεκινώ, θα με στείλει μια ώρα στον τάφο...        

Dalia έγραψε:
^καταλαβαίνετε λοιπόν τον λόγο που δεν το ξεκινώ, θα με στείλει μια ώρα στον τάφο...        

ντάλια, καλωσήρθες στο Ντην-κλαμπ        
ΤΕΤΟΙΕΣ παρεμβολές είναι πάντα ευπρόσδεκτες   

           

Μοιραία όλη αυτή η κουβέντα, με έφερε στο Συμπόσιο του Πλάτωνα (αν δεν το έχετε ήδη διαβάσει, το προτίνω ανεπιφύλακτα και μάλιστα στη μετάφραση και τα σχόλια του Ι. Συκουτρή. Τα σχόλιά του αποτελούν τα 2/3 απο τον όγκο του βιβλίου και είναι τόσο εμπνευσμένα που θα μπορούσαν άνετα να έχουν γραφεί σήμερα)

Σαν εμας καλή ώρα, μαζευτηκαν φίλοι να γιορτάσουν πίνοντας και μιλώντας, κύριο θέμα τους, ο έρωτας. Φυσικά ο καθένας είχε το δικό του ορισμό και τη δική του εικόνα, ακριβώς όπως κι εμεις διαφωνούμε για το αν είναι πάθος, κάτι στιγμιαίο ή αιώνιο. Η πρώτη ανάγνωση του βιβλίου, με είχε συνεπάρει. Με την αθωότητα των 14 χρόνων μου (τότε το διάβασα πρώτη φορά), είχα μαγευτεί απο του μύθο του Αριστοφάνη για τα πολικά όντα. Σύμφωνα με το μύθο αυτό, οι άνθρωποι ήταν αρχικά ερμαφρόδιτοι, αλλά ο Διας τους χώρισε, οπότε όλη τους τη ζωή, ψάχνουν το άλλο τους μισό και μόνο όταν το βρουν, θα βιώσουν και πάλι την πληρότητα. Κάποια χρόνια αργότερα, έπιασα και πάλι το συμπόσιο, αλλά αυτή τη φορά στάθηκα στα λόγια της Διοτίμας. Σας παραθέτω λίνκ με την καλύτερη μετάφραση που βρήκα, για να τη διαβάσει όποια θέλει
http://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/anthology/literature/browse.html?text_id=315
Ο έρωτας κατά τη Διοτίμα δεν είναι πανέμορφος θεός, σοφός και παντοδύναμος. Ούτε θνητός είναι πάλι, αλλά ένας δαίμων ρακένδυτος και πανούργος, μεταξύ σοφίας και ανοησίας, ένδειας και πλούτου. Αυτός είναι ο έρωτας που περιγράφουν η Λιμπ και η Αντζυ. αρρώστια το είπατε και μεταξύ μας, μοιάζει, σε κάνει να βιώνεις ανυπέρβλητη χαρά και απύθμενο πόνο. Ο,τι κερδίζει ο Ερωτας, είναι καταδικασμένος από τη διττή του φύση να το χάνει, αλλά να το κερδίζει ξανά, πάλι απο τη φύση του. Μέχρι εδω, η Διοτίμα, δίνει πόντους στο δίδυμο Λιμπ και Αντζυ, είναι γεγονός. Στην αρχή της κουβέντας της όμως, λεει οτι ο Ερως είναι μέγας δαίμων και η αποστολή του είναι ουσιαστικά, "Να διερμηνεύει και να μεταφέρει στους θεούς όσα προέρχονται από τους ανθρώπους, και στους ανθρώπους όσα προέρχονται από τους θεούς: τις δεήσεις και τις θυσίες των μεν, τις εντολές και τις ανταποδόσεις των δε. Και καθώς βρίσκεται στη μέση μεταξύ των δύο συμπληρώνει το κενό, ώστε το σύμπαν να αποτελεί ένα αδιάσπαστο σύνολο."
!!!!!!! Ναι, έρωτας είναι να είσαι στα πατώματα, να υποφέρεις και να πετάς ταυτόχρονα στα ουράνια, να χάνεσαι στην παρουσία και την απουσία του άλλου, αλλα αν τελικά ο έρωτας δε γίνει το μέσο για πλησιάσεις το θείο (ή το θείο εσένα) είναι απλά ένας δαίμονας εξόριστος, που τριγυρνά ξυπόλητος και μοιράζει πάθη. Η ολοκλήρωση, δεν είναι το τέλος του έρωτα, ούτε καν μια διαφορετική μορφή του, είναι πολύ απλά η ουσία "που συμπληρώνει το κενό", είναι η "Ιθάκη" που όσο υπέροχο κι αν ήταν το ταξίδι, αναζητούσες πάντα.

Για μένα πάντα ο Ερως θέλει την Ψυχή (άλλος υπέροχος μύθος, να σας τον πω καμιά φορά που θα έχετε αυπνίες  ) χωρίς αυτήν είναι ενα κακομαθημένο πλάσμα, η Ψυχή θα αναζητά τον Ερωτα στα πέρατα του κόσμου για να νιώσει ολοκλήρωση. Και θα είναι οι δύο για πάντα ένα.

Υ.Σ όταν ρώτησα τον αντρα μου τι είναι έρωτας, γέλασε και μου είπε "μερικές κουταλίτσες ζάχαρη, στον πικρό καφέ της ζωής. Το είχα διαβάσει σε ένα λεύκωμα όταν πήγαινα 4η δημοτικού και δεν έχω διαβάσει τίποτα πιο έξυπνο" Έβαλα τα γέλια με την απάντηση και αυτός με φίλησε. Και ναι, 23 χρόνια μετά, κατάφερε να μου κόψει και πάλι την ανάσα  

libra έγραψε:

Dalia έγραψε:
^καταλαβαίνετε λοιπόν τον λόγο που δεν το ξεκινώ, θα με στείλει μια ώρα στον τάφο...        

ντάλια, καλωσήρθες στο Ντην-κλαμπ        
ΤΕΤΟΙΕΣ παρεμβολές είναι πάντα ευπρόσδεκτες   

^κάτσε να πιάσω τον πρώτο κύκλο κι μετά πες ότι θες...
είχα δει τότε κι το όνειρο με την στρατιωτική μονάδα/καλλιόπη/τουαλέτες...
το βλέπω Λιμπ θα έχω σοβαρό πρόβλημα...

        

Dalia έγραψε:
το βλέπω Λιμπ θα έχω σοβαρό πρόβλημα...  

στατιστικά, ναι... θα έχεις      

@αριελάκι, ποιητής ο καλός σου

και ναι, μου φαίνεται θα σας στείλω και τον δικό μου να του κάνει μαθήματα αυτός ο πάπι-husband να δω τι θα καταλάβει     

ΥΓ. Πολύ ωραία και βαθυστόχαστη η ανάλυσή σου... Όταν θα έχεις εσύ αυπνίες, πες μας και για την Ψυχή!

Αριελάκι μου υπέροχη ανάλυση      και στο τέλος με συγκίνησες      περιμένουμε όπως είπε και η λιμπ να μας πεις για την Ψυχή!!!

@αριελ          

αναμενω συνεχεια!!!

@νταλια και πολυ αργησες λεω εγω!!     

Πω!Πω!Πω! Έχει πάρει φωτιά το θέμα και πως να σας προλάβω;;;  

Πριν ξεκινήσω όμως...απευθύνομαι κυρίως σε Πάπι, Μιμι, Ναν και Λιμπ...πείτε στη Ντάλια να βγάλει από το μυαλό της τον Ντην ευθύς αμέσως γιατί δε βλέπω να έχουμε καλό βράδυ...      

souka έγραψε:Πω!Πω!Πω! Έχει πάρει φωτιά το θέμα και πως να σας προλάβω;;;  

Πριν ξεκινήσω όμως...απευθύνομαι κυρίως σε Πάπι, Μιμι, Ναν και Λιμπ...πείτε στη Ντάλια να βγάλει από το μυαλό της τον Ντην ευθύς αμέσως γιατί δε βλέπω να έχουμε καλό βράδυ...      

αντε βρε που ανησυχεις! σε κανα μηνα θα βρει καποιον αλλον να ασχολειται η διδυμινα! δεν ανησυχω. τους θαυμαζει ολους και μετα παει γι αλλα!    

Και περνάω στο θέμα μας...εμένα μάλλον οι απόψεις μου πλησιάζουν περισσότερο αυτές της Λιμπ και της Angel. Αν και νομίζω ότι πάνω-κάτω όλες τα ίδια λέμε, απλώς δίνουμε διαφορετικό όνομα σε κάθε κατάσταση ή μάλλον σε κάθε φάση της σχέσης.
Βέβαια, έχω μια επιφύλαξη ως προς τη χρονική διάρκεια των 3 χρόνων που δίνει η Λιμπ, θα έλεγα ότι μάλλον διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Για κάποιους μπορεί να είναι λιγότερο και για κάποιους περισσότερο. Πάντως, αυτές τις τρέλες που κάνεις τον πρώτο καιρό, που δε μπορείς να φας, που είσαι μονίμως μ' ένα χαμόγελο στο στόμα και που στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του σου κόβονται τα πόδια (εγώ, για παράδειγμα, που είμαι αρκετά περίεργος και επιφυλακτικός άνθρωπος καθώς και μάλλον ψυχρή με τους περισσότερους, όταν είμαι ερωτευμένη, αγαπώ όλο τον κόσμο...  ) δε νομίζω ότι διαρκούν για πάντα. Και δεν θα ήταν λογικό να διαρκούν για πάντα... Από εκεί κι έπειτα, αυτό το δυνατό συναίσθημα μπορεί είτε να εξελιχθεί σε μια βαθιά και ουσιαστική αγάπη είτε...να πάει στον αγύριστο. Προφανώς, για να γίνει το πρώτο χρειάζεται υπομονή και δουλειά και από τους δύο αλλά κυρίως χρειάζεται να το θέλουν και οι δύο. Αν δεν το θέλουν, τότε όσο και να προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι παλεύουν για τη σχέση τους, νομίζω ότι η κατάληξή της είναι προδιαγεγραμμένη. Το θέμα μάλλον είναι ακόμα κι όταν κοιμηθούν οι πεταλούδες στο στομάχι να καταφέρνουμε να τις ξυπνάμε κάπου-κάπου και γι' αυτό δεν χρειάζονται πολλά...πολλές φορές μια μικρή χειρονομία, μια απλή κίνηση, δυο κουβέντες ίσως και να φτάνουν.

souka έγραψε:Πω!Πω!Πω! Έχει πάρει φωτιά το θέμα και πως να σας προλάβω;;;  

Πριν ξεκινήσω όμως...απευθύνομαι κυρίως σε Πάπι, Μιμι, Ναν και Λιμπ...πείτε στη Ντάλια να βγάλει από το μυαλό της τον Ντην ευθύς αμέσως γιατί δε βλέπω να έχουμε καλό βράδυ...      

^Για μένα ένας άντρας υπάρχει μόνο      
Εξάλλου δεν με ενδιαφέρει κι πολύ ο Ντιν, πιο πολύ τον Σαμ γλυκοκοιτάζω   

Dalia έγραψε:Εξάλλου δεν με ενδιαφέρει κι πολύ ο Ντιν, πιο πολύ τον Σαμ γλυκοκοιτάζω   

         

Σπόιλερ:

           

Πάντως Ντάλια μου με συγχωρείς αλλά με απογοήτευσες     βέβαια όπως λέει και η σούκα καλύτερα    αλλά όπως λέει και η λιμπ  όλος δικός σου, σε προσφορά!!!!!

^Ευχαριστώ, τον παίρνω με ή χωρίς αφέλειες, κι η χορίστρα δεκτή δεν το συζητώ...