Ο χωρισμός. Επιλογή ή πεπρωμένο;

Κάτι το βίντεο που ανεβασε η Ζωή, κάτι οι στίχοι του Πάριου, μου ήρθε όρεξη για φιλοσοφική κουβέντα.

Ενω η Μιζούκι, έδωσε τον χωρισμό σαν πεπρωμένο - με τη συγγραφική έννοια της τραγωδίας αν θέλετε - νομίζω οτι οι περισσότερες θεωρούμε τον χωρισμό σαν μία απόφαση που βαραίνει το ζευγάρι. Κάποιες ρίχνουν το βάρος στον Τέρρυ, άλλες στην Κάντυ και κάποιες και στους δύο.

Σκεφτόμουν πόσο μερίδιο ευθύνης έχουν στην πραγματικότητα και πόσο θύματα της μοίρας τους ήταν τελικά. Ξεκαθαρίζω οτι μιλάω για ρεαλιστική προσέγγιση της ιστορίας, θεωρώντας την Κάντυ και τον Τερρυ πραγματικά πρόσωπα, γιατί ως πρωταγωνιστές μιας φανταστικής ιστορίας, δεν έχουν επιλογές. Η συγγραφέας είναι αυτη που τελικά αποφασίζει το μέλλον τους.
Μερικές φορές, η εξέλιξη καθορίζεται ξεκάθαρα απο τη μοίρα, πχ ο θάνατος του Αντονυ, είναι ένα μοιραίο γεγονός, δεν υπάρχουν παράμετροι που θα μπορούσαν να τον αλλάξουν. Κάποιες άλλες όμως, όπως ο χωρισμός του Τέρρυ και της Κάντυ, εμπεριέχουν και την προσωπική επιλογή, την αντίδραση στα τερτίπια της μοίρας. Αποφάσισαν λοιπόν να χωρίσουν, αλλά ήταν το πεπρωμένο τους, ή καθαρά δική τους απόφαση;
Τα λάθη τους, κατά την γνώμη μου, συνοψίζονται στα εξής:
- έλλειψη ορίων
Ο Τέρρυ θα έπρεπε να βάλει εξ' αρχής όρια στη Σουζάννα. Τα έθεσε με τους δικούς του όρους, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να τα θέσει με τους όρους της Σουζάνας, δλδ με τρόπο που απο αυτην θα γινόταν κατανοητό.
Η Κάντυ απο την άλλη, θα ήταν καλό να γνωρίζει τα όρια των "κεκτημένων" της, αλλά πολύ περισσότερο τι ήταν δικό της για να το χαρίζει με τόση γενναιοδωρία.  
- έλλειψη επικοινωνίας
Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ τι έγραφαν στην αλληλογραφία τους, αλλά με δεδομένο τον χαρακτήρα τους, μάλλον ήταν και οι δύο μαζεμένοι στην εκδηλωση των συναισθημάτων τους. Η επικοινωνία αυτών, δεν αρκεί να γίνεται διαισθητικά, πρέπει και να αρθρώνεται σε λέξεις.
- άγνοια ή ελλειπής συνείδηση των συνεπειών.
Νομίζω οτι κανένας απο τους δύο δεν κάθισε σοβαρά να σκεφτεί τις συνέπειες της απόφασής τους.  Την πήραν εν θερμώ, σε ελάχιστο χρόνο και λαμβάνοντας υπόψιν τους μόνο μία παράμετρο, την απειλή για τη ζωή της Σουζάνας.

Ας δούμε απο την άλλη και τις παραμέτρους της (κακής) τους τύχης.
- ηλικία
- οικογένεια/περιβάλλον


Τα δύο παραπάνω περιπλέκονται άσχημα στην υπόθεσή τους. Ποιος μπορεί να αρνηθεί οτι το νεαρό της ηλικίας τους ήταν σημαντικό μειονέκτημα; Ενας ενήλικος Τερρυ θα είχε περισσότερες πιθανότητες να γνωρίζει πως να φερθεί σε μία Σουζάνα, πως να την βάλει στη θέση της. Θα μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα τα συναισθήματά του, να εκφραστεί και να επικοινωνήσει πιο ανετα με την Κάντυ, θα είχε μια εμπειρία ζωής που θα τον βοηθούσε να κρίνει ορθότερα τις συνέπειες του χωρισμού. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την Κάντυ. Αν ήταν πιο μεγάλη, ίσως να ήξερε οτι η αγάπη δεν είναι ενα κουτί με γλυκά που χαρίζεις σε αυτόν που το έχει περισσότερο ανάγκη. Αλλά ήταν μικροί.... και αυτό ήταν ατυχία. Η τύχη, η μοίρα ήταν αυτή που επέλεξε την ηλικία που έλαβε μέρος το δράμα και όχι αυτοι.
Το περιβάλλον και οι οικογένειές  τους από την άλλη, ήταν ακόμα μια ατυχής συγκυρία. Η Κάντυ ορφανή, εμαθε πολλά ωραία και καλά πράγματα στο σπίτι της Πόνυ, αλλά δεν έμαθε να διεκδικεί, γιατί ποτέ δεν είχε κάτι δικό τηςκαι δεν έμαθε να επικοινωνεί, γιατί το σπίτι ήταν πάντα γεμάτο κυρίως με παιδιά που έρχονταν κι εφευγαν, αλλά και με τις δασκάλες που είχαν να φροντίσουν 12 παιδιά μαζί. Για τον Τέρρυ πάλι τι να πούμε με την οικογένεια που του έλαχε; Για ποια διεκδίκηση και ποια επικοινωνία να μιλήσουμε; Και δυστυχώς αυτά είναι προσόντα με τα οποία δεν είσαι γεννημένος, αλλά τα διδάσκεσαι (από την οικογένεια και τις εμπειρίες).

Αυτό στο οποίο θέλω τελικά να καταλήξω, είναι οτι ναι μεν τα δύο παιδιά πήραν μια απόφαση για τη μοίρα τους, αλλά η απόφαση αυτή ήταν προδεδικασμένη απο την μοίρα την ίδια. Τα περιθώριά τους ήταν τόσο ασφυκτικά στενά, που οδηγούσαν σε  μονόδρομο. Για μένα η μοίρα και μόνο αυτή πήρε την απόφαση του χωρισμού τους, δανείστηκε μόνο τα προσωπεία τους για να μεγενθύνει το δράμα. Ο Τέρρυ και η Κάντυ είναι χωρίς αμφιβολία δύο τραγικοί χαρακτήρες και το μόνο που με παρηγορεί σε αυτη μου την σκέψη, είναι ο Αριστοτελικός ορισμός της τραγωδίας, μια και καταλήγει στην κάθαρση.

ΥΣ Παράπονο το έχω μια φορά να γράψω το σεντόνι μου, χωρις να με διακόψουν εκατό φορές!!!

Πολύ ωραίο θέμα και σεντόνι!
Επίσης ειναι ένα ερωτημα που εχει τεθεί στα μυαλα μας και σε διαφορες κουβεντουλες.
Με γνώμονα οτι μιλαμε για δυο ρεαλιστικους χαρακτηρες και πραγματικες καταστασεις και οχι για μανγκα χαρακτηρες ( που η ιαπωνικη υπερβολη βασιλευει! ), συμφωνω με οσα είπες αριελακο!
Προσωπικα εχω θεσει στον εαυτο μου πολλες φορες το ερωτημα που σταματαει η επιλογη και που αρχιζει το πεπρωμενο και το αντιθετο, και οχι μονο για την καντυ και τον τερρυ αλλα σε μια γενικότερη έννοια, αλλα σε αυτο το θεμα πολλες φορες εχω προβληματιστει! και δεν μπορω να καταληξω αν τελικα ειναι μονο το ενα ή το αλλο ή τελικα και τα δυο μαζι σε συναρτηση και αλληλοεξαρτηση!

Πχ. αν ο τερρυ δεν ειχε αποφασισει να παει στον συγκεκριμενο θιασο, και επελεγε  καποιον αλλο θιασο, λογικα το πεπρωμενο δεν θα του γνωριζε την σουζανα που επαθε εμμονη μαζι του κτλ κτλ, αλλα αν τελικα εκανε αυτη την επιλογη ο τερρυ, ποιος μας λεει οτι τελικα επρεπε να γνωρισει την σουζανα για να τον σωσει απο το ενα προβολεα- βεβαιο θανατο?! ειναι μαλλον ενας φαυλος κυκλος που ισως δεν εχει απαντηση!

Τωρα για την συγκεκριμενη αποφαση επιλογη να χωρισουν, υπαρχουν και λογικα επιχειρηματα, οπως αυτα που ανεφερες αλλα και πολλα παραδοξα στην ιστορια και τους χαρακτηρες τους. Ενα απο αυτα ειναι το νεαρο της ηλικιας τους, ήταν τοσο νεοι που φυσικα δεν ειχαν την πειρα να χειριστουν μια τετοια κατασταση οσο ωριμα της αρμοζε, αλλα δεν ηταν και τοσο νεοι για να συντηρουν τους εαυτους τους ( και οι 2 εργαζονταν και μεναν  μονοι τους) μαλιστα ηταν αποφασισμενοι να κανουν το επομενο βημα, να μεινουν μαζι, να παντρευτουν ισως, το μιας κατευθυνσης εισητηριο αυτο μας δειχνει, τουλαχιστον η συγγραφεας μεσα στην μυστικοπαθεια των γριφων και τον καταπιεσμενων συναισθηματων, αυτο ετσι μας το εδωσε!

Επισης ενω εχουμε να κανουμε με δυο ανθρωπους- χαρακτηρες που στην βαση τους ειναι επαναστατες και μαχονται για το δικαιο, πολλες φορες υπερασπιζονται τον εαυτο τους, τη συγκεκριμενη στιγμη λουφαζουν και οι δυο, ειναι σα να τους φιμωσε η συγγραφεας το επαναστατικο τους τσαγανο, τυφλωνονται, και το μονο που βλεπουν ειναι η θυσια μιας κοπελας και ενα χρεος! Ειναι σαν ξαφνικα να μεταλλαχτηκαν σε δυο διαφορετικα ατομα!( σημειωση οτι αυτο βλεπουν οι αλφανς στον τερρυ και τον εχουν αποκαλεσει κοτα, οτι δειλιασε κτλ!)

Δεν βλεπουν οτι με την επιλογη τους, οι επαναστατες δικαιοι μαχητες που ειναι... αλλα ξαφνικα δεν ειναι!, κανουν απειρα τραγικα λαθη και ενα απο αυτα ειναι οτι αδικουν τους εαυτους τους, τους καταδικαζουν χωρις λογικη και παιρνουν σε αυτη την κατηφορα και τη σουζανα. Δηλαδη στην ουσια δεν επαναστατουν απεναντι σε τιποτα και δεχονται το πεπρωμενο τους ως γεγονος μη αναστρεψιμο.

Για μενα ειναι πολυ μπερδεμενη κατασταση, γιατι αν θελω να τους δω ρεαλιστικα, δεν πρεπει να σκεφτω οτι η συγγραφεας τους φιμωσε, οποτε ειναι αντιφατικο δυο ζωντανοι ανθρωποι με κοτσια να παιρνουν τετοια αποφαση, οση πιεση και αν δεχτηκαν... και δεχτηκαν το μεγαλυτερο και πιο δυνατο ψυχολογικο μπουλινγκ! Απο την ιδια την σουζανα, απο την μανα της, απο τα δικα τους ψυχολογικα- του παρελθοντος μπαγαζια, απο το χρεος και το τι θα πει ο κοσμος κτλ κτλ αλλα ακομη μια φορα θα ρωτησω.... ποτε πιο μπροστα τους ενοιαξε τι θα πει ο κοσμος?! ηταν δυο ελευθερα πνευματα! αντιδραστικα στο κατεστημενο και στο αδικο! γινεται το ατυχημα να τους σοκαρε τοσο πολυ που διεγραψε τα παντα?!! και τελικα επελεξαν να αδικησουν τους εαυτους τους τοσο τραγικα?!

Το μονο που μπορω να σκεφτω, γιατι τελικα απαντηση καθαρη δεν μπορω να δωσω, ειναι οτι απλως οι διαφορες υπολοιπες επιλογες τους, οδηγησαν στην μοιραια τελικα επιλογη!

Μοιραια επιλογη νομιζω τα λεει ολα... ή ακομη και τπτ, γιατι προσωπικα δεν θα το ξεμπερδεψω ποτε αυτο το θεμα!

Τελικά δεν είμαι η μόνη που προβληματίζομαι στο θέμα επιλογής και μοίρας. Που αρχίζει το ένα και που τελειώνει το άλλο τελικά, δεν μπορώ να το αποφασίσω. Και μιλάω κι εγω για ρεαλιστικά προσωπα, για μένα και για σας. Αν και υπάρχουν (λίγες) στιγμές στη ζωή μας που νιώσαμε οτι είμαστε ελευθερες και ικανές να κάνουμε τα πάντα, οτι ονειρευόμαστε και ποθούμε, τελικά πόσες φορές η τύχη άλλαξε το δρόμο μας ή μας έβαλε σε μονοπάτια που δεν είχαμε καν φανταστεί ή υπολογίσει.
Πάπι, θα συμφωνήσω εν μέρει οτι η Μιζούκι κακοποίησε τους χαρακτήρες με την απόφαση του χωρισμού. Η απόφαση ήταν σαν μουτζούρα στην εικόνα που ζωγραφιζε γι' αυτούς. Επαναστάτες, ανένταχτοι, ανοιχτοί, αλλά την κρίσιμη στιγμή λιποτάχτες και μαριονέτες της κοινωνίας. Δεν θα ψάξω για βαθύτερα νοήματα, ξέρω οτι απλά βοηθούσε στην πλοκή της. Απο την άλλη, εστω και κατά λάθος, έδωσε μια άλλη διάσταση και σε αυτούς και στην ιστορία. Γιατί ακόμα και οι επαναστάτες έχουν τα αδύνατα σημεία τους, γιατί πάντα στη ζωή κάνεις σχέδια και ο Θεός γελάει μαζί τους.

πολυ ενδιαφερον θεμα το οποιο μολις αντεληφθην!

εξαιρωντας κι εγω το νεαρο της ηλικιας-απειριας
και το γεγονος οτι μιλαμε για ηρωες μανγκα
θα πω κι εγω οτι ποτε δεν μου εκατσε κι εμενα σωστα γιατι παρεδωσαν (μιλαμε για κανονικο delivery) την ευτυχια τους στα χερια μιας Σουζαννας που απο μονη της εφαγε κολλημα με τον Τερρυ και ουδεποτε ειχε ανταποκριση.
συμφωνω για την ελλειψη οριων απο τον Τερρυ αλλα θεωρω οτι σε ρεαλιστικη προσεγγιση δεν θα ηταν ετσι, θα ειχε βαλει αληθινα ορια νωριτερα, απο την επισκεψη της Καντυ που δεν αφησε να τον δει και μετα στανταρακι θα την ειχε βαλει στη θεση της τη Σουζαννα ο Τερρυ.

Γιατι ναι σαφως τον εσωσε, αλλα αυτο δεν αποτελεσε/αποτελει σε καμμια περιπτωση αιτια για να μεινει πλαι της.
αν εξαιρεσω και την περιπτωση της Μιζουκι οτι ειναι γιαπωνεζα και παρολα τα κουλα που εχουν σαν λαος βαζουν και το αισθημα του καθηκοντος πανω απο ολα
οντας μιλωντας με τη λογικη και παντα με τα στοιχεια που ηδη ξερουμε και προαναφερατε για τον Τερρυ και την Καντυ (επαναστατες, ανενταχτοι, ελλειψη επικοινωνιας μεσα απο την οικογενεια, υποχωρητικοτητα-εγκαταλειψη στοχων ευκολα)

στην περιπτωση ρεαλιστικων προσωπων θεωρω οτι μια τετοια αποφαση δεν θα ηταν τοσο ευκολη. πιστευω οτι δεν θα εφταναν στο χωρισμο με την εννοια παντα ομως οτι το ατυχημα της Σουζαννας δεν αποτελει τελεσιγραφο για τους ιδιους (οπως η αποπειρα αυτοκτονιας της) οτι θα εχουν ευθυνη ή το κριμα στο λαιμο τους.
προσωπικα αυτο θεωρω μονο αγκαθι. ηταν καθαρος εκβιασμος.
σωζοντας τη ζωη καποιου ναι του χρωστας χαρη για παντα, αλλα οχι την ιδια τη ζωη σου!
κι επειδη στη ζωη συμβαινουν πολλα, (ζωη, θανατος ατυχηματα) καλλιστα ολο αυτο θα μπορουσε να εχει την καταληξη του one-way-ticket που εξ αρχης ειχε ο Τερρυ στο μυαλο του και η Σουζαννα να μην εμπαινε εμποδιο αναμεσα τους... γιατι ειπαμε.. συμβαινουν αυτα.. και η ζωη συνεχιζεται.. τοσο απλα.

συμφωνω οτι η Μιζουκι τους εδειξε δειλους και μαριονετες εντελως. αντιφαση κανονικη. θεωρω πως ουτε η Αννυ και η Πατυ που ηταν πιο παθητικοι σαν χαρακτηρες θα συμμορφωνονταν με την ολη κατασταση χωρις αντιρρησση.

αν εχω κατι αλλο να προσθεσω θα επανελθω..

Τελικά εσυ Νανούκα, θεωρεις οτι ο χωρισμός ήταν κατα κύριο λόγο παιχνίδι της μοίρας ή αποτέλεσμα απόφασης; Δεν κατάλαβα τι εννοείς ακριβώς.

Αυτό που περισσότερο με προβληματίζει και όχι μόνο στον Τέρρυ και την Κάντυ, αλλά στη ζωή γενικότερα, είναι το κατά πόσο ως όντα έχουμε απεριόριστη ελευθερία κινήσεων και επιλογών. Ποια είναι τα όρια της μοίρας και του πεπρωμένου και που ξεκινά η δική μας ευθύνη στα όσα μας συμβαίνουν.

Στην περίπτωση του χωρισμού, έδωσα ουσιαστικά αφεση αμαρτιων στα δύο παιδιά (οχι αβασάνιστα ομολογώ) οχι μόνο λόγω ηλικίας, αλλά κυρίως λόγω κακών συγκυριών. Για να διευρύνεις τις επιλογές σου στα γυρίσματα της ζωής, ή της μοίρας αν θέλετε, πρέπει να οπλιστείς με κάποια εφόδια. Το ήθος σίγουρα, οι γνώσεις και η πείρα. Και τα 3 αυτά επηρεάζονται άμεσα από το περιβάλλον που μεγαλώνουμε και κινούμαστε. Για παράδειγμα θα αναφέρω την παρουσία κάποιου ανθρώπου που μας επηρεάζει θετικά ή αρνητικά και τα βιβλία. Όσο περισσότερα ξέρεις για τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου, τόσο πιο πετυχημένες θα είναι και οι επιλογές που θα κάνεις (νομίζω). Απο την άλλη η αυτογνωσία αλλά και οι εμπειρίες σχετίζονται μεν με το χαρακτήρα σου, αλλά είναι και θέμα τύχης να βρεθείς δίπλα σε πρόσωπα και καταστάσεις που θα σε οδηγήσουν στην εξέλιξη.
Ο Τέρρυ και η Κάντυ ήταν άτυχοι σε αυτόν τον τομέα. Ο μόνος που θα μπορούσε να γίνει φάρος στον ιδιορύθμο κύκλο τους, ήταν ο Αλμπερτ (ποιος άλλος;;; ) Δυστυχώς ο Αλμπερτ - λόγω χαρακτήρα - δεν θέλησε να αναλάβει μια τόσο σημαντική ευθύνη και στην πρώτη ευκαιρία, έφυγε. Ο Αλμπερτ είναι για δυνατή και γοητευτική παρουσία. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία οτι αν τα δύο παιδιά είχαν την ευκαιρία να μείνουν περισσότερο μαζί του, θα αποκτούσαν περισσότερη αυτοπεποίθηση και θα εξελίσσονταν διαφορετικά. Αλλά κι εδω ήταν ατυχοι!

εγω το τοποθετω περισσοτερο στο θεμα αποφασης κι επιλογης κι οχι πεπρωμενου.

πεπρωμενο ειναι οταν γνωριζεις καποιον, το πως θα εξελιχθει η γνωριμια (πασης φυσεως) εξαρταται καθαρα απο τις επιλογες των ατομων.
και ρεαλιστικα να δω την σταση της Σουζανας οτι απαιτησε να μεινει μαζι της ο Τερρυ επειδη εκεινη τον αγαπουσε και συναμα του εσωσε τη ζωη μενοντας παραλυτη εκεινη ειναι ξεκαθαρα η δικη της επιλογη να εξελιχθει ετσι μια κατασταση. να γινει τροχοπεδη στη ζωη δυο αλλων ανθρωπων και να αποτελεσει την αιτια του χωρισμου τους.
ποσο αληθεια την ενοιαξε που μπηκε αναμεσα τους; ΚΑΘΟΛΟΥ! το μονο που την ενοιαξε ηταν το τι θελει εκεινη!

Βαση ιστοριας εχουμε την αδυναμη σταση του Τερρυ και της Καντυ που ακολουθησαν αυτο που τους επεβαλε.. θεωρω οτι δεν θα εξελισσοταν ετσι σε μια κανονικη περιπτωση αντιστοιχη. ακομα κι αν ο ενας απο τους δυο ηταν αδυναμος δεν θα ηταν και οι δυο.
θα διεκδικουσαν αυτο που αξιζαν και δεν θα εγκατελειπαν.

μιλαω παντα συμφωνα με αυτο που ρωτησες, σε ρεαλιστικους χαρακτηρες τι πιστευω.
στη περιπτωση της ιστοριας ειναι ξεκαθαρα θεμα συγκυριων και μοιρας πεπρωμενου οπως το δινει η Μιζουκι.
εκει δεν αφηνε επιλογες στους ηρωες, εκει απλα τους φορτωνε με ευθυνες και καθηκον.

Κατάλαβα ακριβώς τι θες να πεις Ναν. Κι εγω ξεχώρισα την μυθοπλασία απο την πραγματικότητα απο την αρχη.

Εσυ λοιπόν, είσαι της αποψης οτι είναι καθαρά θέμα δικών τους επιλογών και εν μέρη, δλδ στο κομμάτι της Σουζάνας, συμφωνω κι εγω. Η Σουζάνα δεν επέλεξε την αναπηρία της (θεωρώ οτι αντέδρασε ενστικτωδώς στη σκηνή) αλλά επέλεξε να χωρίσει δύο ανθρώπους και να εγκλωβίσει δίπλα της κάποιον που ξεκάθαρα δεν την αγαπούσε. Θα μου πεις οτι σύμφωνα με τη θεωρία μου, ίσως και αυτη να ήταν ατυχη και να μην είχε πείρα καθώς και κάποιον που θα την εξέλισσε ως προσωπικότητα. Κάθε ανθρωπος όμως είναι γεννημένος με τον χαρακτήρα του και είναι κάπως περιορισμένες οι πιθανότητες να αλλάξεις. Κρίμα που η μάνα της δεν της έμαθε τα βασικά, δλδ το ήθος. Για μένα η μάνα και η ανατροφή της ήταν η πραγματική ατυχια της και όχι ο προβολέας που την βρήκε.

νομιζεις; στο θεμα Σουζαννας διαφωνω για το αν ειχε καποιον να την εξελιξει.

το οτι η Καντυ οπως εσυ ειπες μεγαλωσε σε ορφανοτροφειο και εμαθε να μοιραζεται τα παντα και να μην ξερει τι της ανηκει

ο Τερρυ μεγαλωσε με απουσια της μητερας και με εναν πατερα αδιαφορο οποτε οσα κι αν ειχε μαθει μονος του τα ειχε μαθει κι αυτα ισως λειψα, με την εννοια να του τα εξηγησει καποιος και να τον γαλουχησει (το κολλεγιο δεν το θεωρω ενα απο αυτα)

και μια Σουζαννα η οποια κατα πασα πιθανοτητα ειχε την πιο υγιη οικογενεια απο τους τρεις και επραξε χειροτερα ολων! κακομαθημενα και εγωιστικα!

που καταληγουμε; για μενα οτι η διαμορφωση χαρακτηρα σαφως και εχει να κανει με την οικογενεια αλλα οχι παντα με την θετικη εννοια.
η Σουζαννα φερθηκε οπως την εμαθαν, κακομαθημενα και συμφεροντολογικα.

να θυμισω και την ανατροφη της Ελιζας και του Νηλ;

που καταληγω; οτι ειναι θεμα χαρακτηρα, οχι μονο αυτου που διαμορφωνεται αλλα κι αυτου που εχουμε και λιγο βαση DNA που λενε, απο γεννησιμιου μας. τα καλα και τα κακα μας που υπερισχυουν στον καθενα σε διαφορετικα ποσοστα.

anyone else? πειτε καμμια γνωμη καλε!

Και ερωτω. Είναι απόφαση των μελών να μην σχολιάζουν το θέμα, ή το πεπρωμένο του ήταν να μείνει ξεκρέμαστο;

εγω σαν "θεα-αντμιν" προκαλω συγκυριες.. στο καλημερα.. θα δειξει...

να μαι κι εγω που σημερα εκατσα κ διαβασα ολα οσα γραψατε!!!! Πολυ ενδιαφερον θεμα που προσωπικα μ εχει απασχολησει πολυ στην προσωπικη μου ζωη εδω και αρκετα χρονια.
Οσο αφορα την Καντι και τον Τερρυ ειμαι 100% σιγουρη οτι ηταν θεμα επιλογων και θα συμφωνησω με την ναν. Φανηκαν πολυ αδυναμοι και οι δυο τους. Δεν διεκδικησαν την αγαπη τους και επελαξαν να μη κακοκαρδισουν την Σουζανα, ελεος δηλαδη...Οταν εβλεπα αυτο το επεισοδιο πρωτη φορα, οχι οταν ημουν μικρη αλλα μεγαλη και δεν το θυμομουν καλα κοντεψα να σπασω τον υπολογιστη. Βεβαια η Μιζουκι ηθελενα μας το παρουσιασει σαν πεπρωμενο αλλα πεπρωμενο ειναι οταν δεν εχεις επιλογες και δεν αποφασιζεις εσυ γι αυτο που σου τυχαινει. Οταν εισαι θεατης τον καταστασεων που σου τυχαινουν ειτε αυτες ειναι ευχαριστες ειτε δυσαρεστες, ναι, τοτε ειναι πεπρωμενο.

nansecrets έγραψε:εγω σαν "θεα-αντμιν"  προκαλω συγκυριες.. στο καλημερα.. θα δειξει...

Είσαι θεά ουτως ή άλλως!!!

ΜΙΜΙ έγραψε: να μαι κι εγω που σημερα εκατσα κ διαβασα ολα οσα γραψατε!!!!  Πολυ ενδιαφερον θεμα που προσωπικα μ εχει απασχολησει πολυ στην προσωπικη μου ζωη εδω και αρκετα χρονια.
Οσο αφορα την Καντι και τον Τερρυ ειμαι 100% σιγουρη οτι ηταν θεμα επιλογων και θα συμφωνησω με την ναν. Φανηκαν πολυ αδυναμοι και οι δυο τους. Δεν διεκδικησαν την αγαπη τους και επελαξαν να μη κακοκαρδισουν την Σουζανα, ελεος δηλαδη...Οταν εβλεπα αυτο το επεισοδιο πρωτη φορα, οχι οταν ημουν μικρη αλλα μεγαλη και δεν το θυμομουν καλα κοντεψα να σπασω τον υπολογιστη. Βεβαια η Μιζουκι ηθελενα μας το παρουσιασει σαν πεπρωμενο αλλα πεπρωμενο ειναι οταν δεν εχεις επιλογες και δεν αποφασιζεις εσυ γι αυτο που σου τυχαινει. Οταν εισαι θεατης τον καταστασεων που σου τυχαινουν ειτε αυτες ειναι ευχαριστες ειτε δυσαρεστες, ναι, τοτε ειναι πεπρωμενο.

Βλέπω δεν έχει μοιρολάτρες το φόρουμ. Μπορεί να διαφωνείτε μαζί μου, αλλά κατά βάθος μου αρέσει η άποψή σας!!!!! Δείχνει οτι δεν δέχεστε παθητικά τη μοίρα σας, αλλά θέλετε να την ορίζετε.

ariel έγραψε:

nansecrets έγραψε:εγω σαν "θεα-αντμιν"  προκαλω συγκυριες.. στο καλημερα.. θα δειξει...

Είσαι θεά ουτως ή άλλως!!!

ariel έγραψε:

ΜΙΜΙ έγραψε: να μαι κι εγω που σημερα εκατσα κ διαβασα ολα οσα γραψατε!!!!  Πολυ ενδιαφερον θεμα που προσωπικα μ εχει απασχολησει πολυ στην προσωπικη μου ζωη εδω και αρκετα χρονια.
Οσο αφορα την Καντι και τον Τερρυ ειμαι 100% σιγουρη οτι ηταν θεμα επιλογων και θα συμφωνησω με την ναν. Φανηκαν πολυ αδυναμοι και οι δυο τους. Δεν διεκδικησαν την αγαπη τους και επελαξαν να μη κακοκαρδισουν την Σουζανα, ελεος δηλαδη...Οταν εβλεπα αυτο το επεισοδιο πρωτη φορα, οχι οταν ημουν μικρη αλλα μεγαλη και δεν το θυμομουν καλα κοντεψα να σπασω τον υπολογιστη. Βεβαια η Μιζουκι ηθελενα μας το παρουσιασει σαν πεπρωμενο αλλα πεπρωμενο ειναι οταν δεν εχεις επιλογες και δεν αποφασιζεις εσυ γι αυτο που σου τυχαινει. Οταν εισαι θεατης τον καταστασεων που σου τυχαινουν ειτε αυτες ειναι ευχαριστες ειτε δυσαρεστες, ναι, τοτε ειναι πεπρωμενο.

Βλέπω δεν έχει μοιρολάτρες το φόρουμ. Μπορεί να διαφωνείτε μαζί μου, αλλά κατά βάθος μου αρέσει η άποψή σας!!!!! Δείχνει οτι δεν δέχεστε παθητικά τη μοίρα σας, αλλά θέλετε να την ορίζετε.

σε εναν τετοιο τομεα που καθοριζει τη ζωη μας αν μεινουμε παθητικοι τοτε θα πει οτι δεν εχουμε ορεξη για τη ζωη.

δεν μας εκλεψαν την κασετινα οπως στο σχολειο για να το αφησουμε να περασει χωρις να αντιδρασουμε.. που και τοτε το λεγαμε οχι σε μια τετοια περιπτωση.

τους γιαπωνεζους δεν ξερω πως το σκεφτονται αντιστοιχα σε ρεαλιστικη κατασταση, αραγε να το βλεπουν επιλογη ή πεπρωμενο;

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα και ο μόνος λόγος που δεν είπα την άποψη μου ως τώρα ήταν ότι για να πάει η πληροφορία απ' το μυαλό στα χέρια και ν' αρχίσει η πληκτρολόγηση, θέλει το χρόνο της

Λεπόν... κατά την άποψή μου κι εμένα ο χωρισμός ήταν θέμα επιλογών. Κι αυτό γιατί πιστεύω στο γνωμικό που λέει "η ζωή είναι 10% αυτό που μας συμβαίνει και 90% το πώς αντιδράμε σε αυτό που μας συμβαίνει". Και στην προκειμένη περίπτωση, τα γεγονότα δεν ήταν τελεσίδικα, όπως π.χ. ένας θάνατος όπου δε μπορείς να κάνεις κάτι για να τον αποτρέψεις. Στα χέρια μιας άλλης συγγραφέως ή στην πραγματική ζωή και ανάλογα με τον χαρακτήρα των "πρωταγωνιστών", τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά. Για παράδειγμα, η Σουζάνα θα μπορούσε να είχε εξαρχής αποδεχτεί ότι ο Τέρρυ ήταν ερωτευμένος με άλλη και να είχε πάψει να έχει εμμονή μαζί του. Θα μπορούσε ίσως και να μην τον είχε σώσει από τον προβολέα (αν και πιστεύω κι εγώ πως εκεί έπαιξε περισσότερο ρόλο το ένστικτο παρά η συνειδητή επιλογή). Ο Τέρρυ θα μπορούσε να είχε πει στην Κάντυ το τι συνέβη με τη Σουζάνα (από το ότι του είχε κλέψει το γράμμα της, μέχρι το ατύχημα και την πίεση και τον ψυχολογικό εκβιασμό που δεχόταν από τη μητέρα της). Ταυτόχρονα, αν της έλεγε ανοιχτά πόσο την αγαπάει, πόσο σημαντική είναι για εκείνον, εκείνη ίσως να αντιλαμβανόταν ότι δε θα μπορούσε ποτέ του να γίνει ευτυχισμένος στο πλευρό της όποιας Σουζάνας. Ίσως σε μια τέτοια περίπτωση να μην είχε χρειαστεί να τρέξει στο νοσοκομείο και άρα να μην είχε αποτρέψει την απόπειρα αυτοκτονίας την Σουζάνας. Απ' την άλλη, και η απόπειρα αυτοκτονίας της Σουζάνας ήταν μια επιλογή της. Θα μπορούσε η ίδια να αποδεχτεί (με μεγάλο κόπο και δυσκολία) ότι ο Τέρρυ δεν την αγαπά κι έτσι να μη "χρειάζεται" να πεθάνει προκειμένου να μη σταθεί εμπόδιο ανάμεσα σ' εκείνον και την Κάντυ (έλεος, τι "δίλημμα" κι αυτό, "ή πεθαίνω ή θα σας είμαι εμπόδιο", αυτή κι αν ήταν extreme "λύση"!!!). Επίσης μια "άλλη" (αναίσθητη; εγωίστρια; ) Κάντυ μπορεί να μην επέλεγε καν να σώσει τη Σουζάνα (τώρα βέβαια θα μου πείτε, "ε τότε δε θα ήταν η Κάντυ" και θα έχετε δίκαιο, απλά εγώ το αναφέρω ως παράδειγμα του γιατί όλα όσα έγιναν μέχρι την απόφαση του χωρισμού, έχουν να κάνουν με επιλογές των ηρώων). Και φυσικά ο ίδια η απόφαση του χωρισμού και η αποδοχή του από τον Τέρρυ ήταν μια επιλογή. Διότι είτε που η Κάντυ θα μπορούσε να είχε επιλέξει να προσφέρει την υποστήριξη ή ακόμη και την φιλία της στην Σουζάνα προκειμένου να την βοηθήσει να ξεπεράσει τον πόνο της, αλλά όχι τον Τέρρυ, είτε που ο Τέρρυ θα μπορούσε να μην την αφήσει να φύγει. Αυτά περί επιλογών.

Τώρα, όσον αφορά το κατά πόσο όλο αυτό με τον χωρισμό είναι ρεαλιστικό... Αυτό που είπα και στην βόρεια Τερροσυνάντηση, είναι πως η Μιζούκι την "χάλασε την σούπα" θέλοντας να μεταφέρει σε Ευρώπη και Αμερική την ιστορία της, κρατώντας όμως την Ιαπωνική νοοτροπία. Καθότι όντας μια κολλεκτιβιστική κοινωνία όπου το πρέπον είναι να μην φέρεις τον άλλον σε δύσκολη θέση, και όπου σχεδόν κάθε κίνηση που έχει ως κίνητρο την προσωπική ικανοποίηση θεωρείται ως εγωιστική, η απόφαση της Κάντυ και του Τέρρυ να χωρίσουν ίσως χρησιμοποιήθηκε και ως απόδειξη ότι "οι δύο ήρωες έχουν πλέον ωριμάσει, φέρονται ως ενήλικες, κάνουν το σωστό και το αποδεκτό από την κοινωνία, θάβουν τον εγωισμό τους". Ειδικά ο Τέρρυ που προτού γνωρίσει την Κάντυ είχε παρουσιαστεί ως ο επαναστάτης που δεν δίνει δεκάρα για κανέναν. Υποθέτω πως η Μιζούκι έτσι τον έκανε να φανεί ως "ώριμος" πλέον, πως είναι έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του. Με άλλα λόγια, ότι "εξελίχθηκε" ως χαρακτήρας. Για να φέρω ένα παράδειγμα σχετικά με την Ιαπωνική κοινωνία, φανταστείτε μόνο πως ενώ στη Δύση η Κοινωνική Φοβία βασίζεται στο άγχος που βιώνει το άτομο διότι φοβάται μη γίνει ρεζίλι μπροστά στους άλλους όταν π.χ. πρέπει να κάνει μία παρουσίαση ή να βγάλει λόγο, στην Ιαπωνία η ίδια αγχώδης διαταραχή βασίζεται στο άγχος που βιώνει το άτομο διότι φοβάται μη φέρει τον άλλον σε δύσκολη θέση!!! Επίσης στην Ιαπωνική κοινωνία δε συνηθίζουν να εκφράζουν λεκτικά τα συναισθήματά τους (για το "σ' αγαπώ" - "aishiteru" ούτε κουβέντα, μερικοί Ιάπωνες το θεωρούν ως κάτι που θα το έλεγες στη γυναίκα σου με την τελευταία σου πνοή προτού αφήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο ). Επιπλέον, δε θεωρείται σωστό να "επιβαρύνεις" τον άλλον με αυτά που σε απασχολούν (και πολλές φορές, ακόμη κι αν αποφασίσεις να μοιραστείς τα προβλήματά σου, οι άλλοι προσπαθούν να σε αποτρέψουν χαριτολογώντας π.χ. πως "πρέπει να είσαι κουρασμένος" ή "μάλλον ήπιες πολύ, ίσως είναι καλύτερα να πας σπίτι". Δεν είναι περίεργο που στην Ιαπωνία έχουν χιλιάδες αυτοκτονίες κάθε χρόνο...). Αυτή η στάση ίσως εξηγεί το γιατί ο Τέρρυ δεν ήταν ανοιχτός με την Κάντυ σχετικά με τα αισθήματά του προς εκείνη αλλά και με τα προβλήματά του με τη Σουζάνα. Αν ήταν "πραγματικά" σε μια δυτική κοινωνία, ίσως να είχαν καλύτερη επικοινωνία και ίσως ο χωρισμός να είχε αποφευχθεί. Άρα πιστεύω πως η επιλογή θα μπορούσε να ήταν και ρεαλιστική εφόσον η ιστορία λάμβανε μέρος στην Ιαπωνία και όχι στη Δύση.

Κατά πόσο όμως ήταν πραγματικά συνειδητοποιημένη επιλογή;;; Καταρχήν, μπορεί και οι δυο τους να ήταν αρκετά μεγάλοι ώστε να είναι ανεξάρτητοι και αυτάρκεις μιας και είχαν καταφέρει να ζουν μόνοι τους (και μη ξεχνάμε πως σε εκείνα τα χρόνια άλλοι παντρεύονταν στα 14-15 τα κορίτσια και 17-18 τα αγόρια) αλλά ουσιαστικά δεν είχαν αρκετές εμπειρίες στη ζωή τους που θα τους παρείχαν τις βάσεις να πάρουν μια συνειδητοποιημένη απόφαση. Πόσο μάλλον όταν όπως προείπατε η Κάντυ μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο όπου είχε μάθει να μοιράζεται τα πάντα, και ο Τέρρυ είχε μεγαλώσει δίχως φίλους, με μια μητριά που δεν τον αγαπούσε, έναν πατέρα απών, και έχοντας μία μάνα που δεν τον ήθελε. Και σα να μην έφταναν αυτά, είχε και τον ψυχολογικό εκβιασμό της μάνας-Μάρλοου, κάτι που ακόμα κι έναν ενήλικα θα μπορούσε να επηρεάσει ως προς το πώς να πράξει (σκεφτείτε μόνο πόσοι άνθρωποι π.χ. παραμένουν σε τοξικές σχέσεις λόγω της ψυχολογικής/συναισθηματικής βίας στην οποία τους υποβάλει ο/η σύντροφός τους). Και μη ξεχνάμε πως η απόφαση πάρθηκε "εν βρασμώ", μέσα σε λιγότερο ίσως από μία ώρα. Η Κάντυ μέσα σε διάστημα λίγων ωρών βρέθηκε συναισθηματικά από το "επιτέλους θα είμαι με τον Τέρρυ" στο "τι τον απασχολεί και είναι απόμακρος" στο "η Σουζάνα τον εκβιάζει" στο "η Σουζάνα θυσιάστηκε για χάρη του". Και μέσα σε λίγα συναισθηματικά φορτισμένα λεπτά πήρε την απόφαση βασισμένη σε αυτό που ήξερε πάντα να κάνει: να βάζει τις ανάγκες των άλλων πάνω από τη δική της. Ο δε Τέρρυ (και δε μπορώ να μη χώσω και το ζωδιακό εδώ, διότι έχω μεγαλώσει με Υδροχόο και έχω και 5-6 άλλους στη ζωή μου να βρίσκονται ) φέρθηκε όπως ακριβώς έχω δει όλους τους Υδροχόους που γνωρίζω να φέρονται: επαναστάτης-επαναστάτης (πολλές φορές χωρίς αιτία), αλλά εκεί που χρειάζεται η επανάσταση, κουραδόμαγκας Αλλά είναι ο Τέρρυ και τον αγαπάμε ακόμα κι έτσι

Οπότε, πιστεύω πως ο χωρισμός ήταν επιλογή και μάλιστα ρεαλιστική. Αλλά σίγουρα όχι συνειδητοποιημένη. Αυτά τα "ολίγα"!!!

Εντάξει, τελικά Γιαπωνέζα είμαι! Και τους άλλους βάζω πάνω απο μένα, και δέχομαι παθητικά και όλα τα χτυπήματα της μοίρας. Εκτός απο την κασετίνα!!!! Αν μου την έκλεβαν κι εγω θα τσακωνόμουν!

@66 εξαιρετική η απάντησή σου!!!!!! Θα κάνω κάποια σχόλια σε αυτά που έγραψες, και ουσιαστικά τα γράφω και για τις 3 που έχετε την ίδια άποψη.

Στα χέρια μιας άλλης συγγραφέως ή στην πραγματική ζωή και ανάλογα με τον χαρακτήρα των "πρωταγωνιστών", τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά.

Συμφωνώ απόλυτα κι εδώ είναι που βάζω το ρόλο της μοίρας. Ανάλογα με το χαρακτήρα των πρωταγωνιστών.... Οι πρωταγωνιστές είναι πολλοί νεαροί, όπως όλες είπαμε, για να έχουν προλάβει να αποκτήσουν εμπειρίες που θα ολοκληρώσουν τον χαρακτήρα τους. Προσωπικά πιστευω οτι κάτι τέτοιο γίνετε γύρω στα 35 και όχι νωρίτερα. Αρα, στα 16-28 το βασικό εργαλείο που έχεις για να αντιμετωπίσεις γεγονότα και καταστάσεις, είναι η ανατροφή σου. Για να πουν το οχι στη Σουζάνα η Κάντυ και ο Τέρρυ, θα έπρεπε να είναι και πιο συνειδητοποιημένοι, αλλά το κυριότερο, να έχουν μεγαλώσει με αυτοπεποίθηση. Αλλά όπως είπα, είχαν την ατυχία να μεγαλώσουν στις οικογένειες που μεγάλωσαν. Ήταν θέμα τύχης και οχι επιλογής. Κανένας μας δεν επιλέγει ποιος θα τον φέρει σε αυτόν τον κόσμο ή πως θα τον αναθρέψει. Εχουμε μόνο την επιλογή να αλλάξουμε αυτά που δεν μας αρέσουν στον εαυτό μας (με την προϋπόθεση οτι μπορούμε να τα δούμε, έτσι; ) και αυτή η αλλαγή είναι μια δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία. Στην περίπτωση των 3 μας ηρώων, νομίζω οτι είχαν περιορισμένη αυτογνωσία και ελάχιστο χρόνο να διαφοροποιηθούν σημαντικά απο την ανατροφή τους. και ήταν κι αυτό ατυχία. Γιατί σε ένα εναλλακτικό σεναριο, θα μπορούσαν να είχαν αφυπνισθεί νωρίτερα ή να αντιμετώπιζαν το ίδιο δίλημμα αργότερα. Η Σουζάνα επέλεξε να πεθάνει πράγματι. Αυτη ήταν μια επιλογή, όσο ανόητη κι αν τη θεωρώ. Αλλά η τύχη τα έφερε πάλι διαφορετικά. Για καλή της τύχη, η Κάντυ έκανε μια κακή επιλογή. Αφησε την παράσταση στη μέση και την πρόλαβε στην ταράτσα (αν και πάντα πίστευα οτι η Σουζάνα ποτέ δεν σκόπευε πραγματικά να πηδήξει. Η απόπειρά της έγινε πολύ κοντά στην άφιξη του Τέρρυ απο το θεατρο. Τόσο κοντα, που νομίζω οτι στην ταράτσα απολαυσαμε μία παράσταση ακόμα) Όπως και να 'χει, τελικά η μοίρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον χωρισμό, κατ' εμέ, τον σημαντικότερο.

Και μια και αναφέρθηκες στα κλεμμένα γράμματα του Τέρρυ, βρήκα και άλλο θέμα που θέλω να σχολιάσουμε....

Καταλαβαίνω απόλυτα το νόημα σου, Άριελ. Όντως, έτσι όπως το "έστησε το σκηνικό" η Μιζούκι, μπορείς να πεις ότι οι δύο ήρωες δεν είχαν άλλη επιλογή, ήταν αναπόφευκτο να χωρίσουν. Από την άλλη (κι εδώ έρχεται η δυσκολία του να αντιμετωπίσουμε κάτι που έγινε σε ένα μυθιστόρημα ως κάτι που θα γινόταν στην πραγματική ζωή) αν δεν το είχε στήσει το σκηνικό κατ' αυτόν τον τρόπο, με αυτό το ψυχολογικό background λόγω παιδικών εμπειριών και ανατροφής, σε αυτή την νεαρή και άπειρη ηλικία, με αυτό τον κοινωνικό κώδικα "ηθικής" όπου το σωστό είναι να βάζεις τους άλλους πάνω από τον εαυτό σου, κλπ κλπ, πολύ απλά δε θα γινόταν πιστευτός/αποδεκτός από το κοινό ένας χωρισμός. Εδώ έτσι και λέμε (με την δυτική μας νοοτροπία) ότι πάει "κόντρα" στην προσωπικότητά τους. Αλλά μιας και η Μιζούκι ήθελε σώνει και καλά να τους χωρίσει τη δεδομένη χρονική στιγμή (είτε για να τους παρουσιάσει ως πιο ώριμους/υπεύθυνους, είτε για να δείξει την τραγική σημασία του timing, είτε επειδή ήθελε έτσι σαδιστικά να δημιουργήσει ένα δράμα - αντικατοπτρίζοντας ίσως την πραγματική ζωή που είναι γεμάτη από θλιβερά γεγονότα που μας πονάνε), έπρεπε να το "στήσει" έτσι που να θεωρηθεί και "ρεαλιστικό" αλλά και αναπόφευκτο, και άρα ακόμη πιο τραγικό. Διότι με το που δίνεις στον ήρωα την "πολυτέλεια" της επιλογής, η κατάσταση παύει να είναι τόσο δραματική: ο ήρωας έχει τον έλεγχο πάνω στη "μοίρα" και τη ζωή του και άρα έχει και μερίδιο ευθύνης. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, δε θα είχαμε λιώσει όλες από το κλάμα (τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό!) και ο χωρισμός δεν θα είχε τόσο δυνατό αντίκτυπο.

Όμως αν το δούμε ρεαλιστικά, δηλαδή ως κάτι που θα γινόταν στην πραγματική ζωή, συνεχίζω να πιστεύω πως ό,τι και να γινόταν, θα γινόταν λόγω της επιλογής/των επιλογών των ηρώων. Διότι πολύ απλά στην αληθινή ζωή δε θα υπήρχε ο "puppet master" Μιζούκι να κινεί τα νήματα. Στην πραγματική ζωή όντως έχουμε τη δύναμη να επιλέγουμε πώς να αντιδράσουμε σε όσα μας συμβαίνουν. Ακόμη και αν η ανατροφή παίζει ένα σημαντικό ρόλο στο πώς είναι η προσωπικότητά μας, εκείνη διαμορφώνεται και από τα γονίδιά μας και τις εμπειρίες που βιώνουμε καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας. Έτσι έχεις π.χ. δυο αδέρφια που τα έχουν μεγαλώσει οι ίδιοι γονείς και όμως είναι τελείως διαφορετικές προσωπικότητες και που αντιδρούν εντελώς διαφορετικά στην ίδια κατάσταση. Οπότε αν μιλούσαμε για την πραγματική ζωή και όχι ένα manga ή anime, πιστεύω πως ο χωρισμός θα ήταν μια επιλογή που όμως πάρθηκε μη-συνειδητοποιημένα και δίχως ώριμη σκέψη (δικαιολογημένα μεν, για όλους τους λόγους που προείπαμε, αλλά δίχως να τους έχει πραγματικά επιβληθεί). Τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ. Ανυπομονώ να δω το άλλο θέμα που σκέφτηκες να σχολιάσουμε σχετικά με τα κλεμμένα γράμματα!!!

Τα κλεμμένα γράμματα θα στηθούν στο ΣΚ, γιατί χρειάζομαι να μεταφέρω στοιχεία απο τη νουβέλα, μη σας πω και απο την παλιά νουβέλα.

Για να επιστρέψω στο θέμα μας, όλα όσα έγραψα βγήκαν απο σκέψεις που έκανα πάνω στην πορεία της ζωής, της δικής μου αλλά και φίλων μου.

Θα σας πω μια ρομαντική ιστορία, όπως μου την αφηγήθηκε μια κυρία πριν απο κάποια χρόνια.

Πριν πολλά πολλά χρόνια, ζούσε στην Αθήνα μια νέα κοπέλα. Ήταν όμορφη, έξυπνη, γόνος αριστοκρατικής, αλλά ξεπεσμένης οικογένειας. Η νέα γνωρίζει νέο, έναν γοητευτικό φοιτητή ιατρικής. Ερωτεύονται, παντρεύονται παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας της και φευγουν για την πατρίδα του νέου, στην Κύπρο. Στο ειδυλλιακό νησί, το ειδύλλιο ξεφτίζει. Ο νεαρός γιατρός αποδεικνύεται ανεύθυνος γυναικάς και το χειρότερο χαρτοπαίχτης. Η νέα μαραζώνει απο την ντροπή για την άμυαλη επιλογή της, αλλά δεν έχει περιθώρια διαφυγής. Εκείνα τα χρόνια ένα διαζύγιο ήταν σχεδόν απαγορευμένο και έπειτα, πως θα ζούσε αν γυριζε στην Αθήνα; Η τυχη της χαμογέλασε (η ίδα θα το καταλάβαινε χρόνια μετά) όταν ο αστατος σύζυγος θα έφευγε για Λονδίνο, σε αναζήτηση καλύτερης ζωής, φυσικά χωρίς αυτην. Αυτή έπρεπε να μείνει με τα πεθερικά, να τοςυ φροντίζει και να τη φροντίζουν. Ευτυχώς η νέα, είχε καλή ανατροφή και πολλά κουράγια. Εμαθε να ράβει, ανοιξε δικό της στουντιο, πήρε μαθήτριες και έγινε οικονομικά ανεξάρτητη. Ενα ξανθό γειτονόπουλο, έγινε η κόρη που δεν μπόρεσε να αποκτήσει και κάπου εκει, ένιωσε για πρώτη φορά πραγματικά ερωτευμένη.... με τον ξάδελφο του αντρα της. Είχαν περάσει χρόνια και ο αντρας της ήταν πάντα στην Αγγλία. Ζήτησε απο τα πεθερικά της να την ελευθερώσουν κι εκείνα της απάντησαν με ένα εισιτήριο για Λονδίνο, χωρίς επιστροφή (είδατε, υπάρχει και σε άλλες ιστορίες) Οταν η νέα,που δεν ήταν πια νέα εφτασε στο Λονδίνο, βρήκε τον αντρα της με νέα σύντροφο και ένα παιδί! Κανονικά, εδω θα έπρεπε να τελειώσει η ιστορία μας, με τη νέα να επιστρέφει με το διαζύγιο και να ζει ευτυχισμένη δίπλα στον ξάδελφο, τον αντρα που αγαπούσε. Αλλά είναι μια ρομαντική ιστορία.... ο σύζυγος δεν την αφηνε ελευθερη και τα πεθερικά την πίεζαν να τα ξαναβρούν και τις έριχναν ευθύνες. Το ζευγάρι μας, κατάλαβε οτι δεν θα μπορούσε να είναι μαζί υπο αυτές τις συνθήκες. Αποφασίζουν λοιπόν απο κοινού, να την φυγαδεύσουν ουσιαστικά απο την Κύπρο, ο αγαπημένος ξάδελφος φρόντισε να υιοθετηθεί η μικρή γειτονοπούλα για την πάρει μαζί της και να της βρεί σπίτι και δουλειά στην Αθήνα, για να αρχισει απο την αρχη. Για τους κύπριους συγγενείς, θα ήταν ξένοι, αλλά θα είχαν τα καλοκαίρια και όλες τις γιορτές, που θα τις ζούσαν σαν οικογένεια. Ετσι έγινε. Εστησαν μια ευτυχισμένη οικογένεια κάπου στην Αθήνα, με τον "μπαμπά" να έρχεται δυο μήνες το καλοκαίρι και δέκα μέρες τα Χριστούγεννα. Τα χρόνια περνούσαν και επι τέλους ο νόμιμος σύζυγος, ο μπερμπάντης γιατρός, εδωσε το διαζύγιο. Οι μήνες που ακολούθησαν, είχαν την χαρούμενη ανυπομονησία των Χριστουγέννων. Γράμματα και σχέδια ανταλλάσσονταν σχεδόν καθημερινά. Θα έφευγε απο την Κύπρο για την Αθήνα. Είχε ήδη κανονίσει για τη δουλειά. Ο γάμος θα ήταν σεμνός και κομψός. Λίγοι φίλοι και το κοριτσάκι τους. Η μοίρα όμως, είχε άλλα σχέδια..... ο καλός ξάδελφος αρρώστησε με καρκίνο και μέσα σε λίγους μήνες έσβησε. Δεν πρόλαβε να δει το διεζευκτήριο. Ούτε να ντυθεί γαμπρός. Ούτε να ζήσει νόμιμα με τη γυναίκα και το παιδί τους. Το παιδί τους μου είπε και όλη αυτην την ιστορία και μου έδωσε να διαβάσω το τελευταίο του γράμμα. Είχε καταστρέψει όλα του τα γράμματα απο σεβασμό, αλλά αυτό το είχε κρατήσει. Ο ανθρωπος ήταν μεν φιλόλογος, αλλά ειλικρινά, δεν έχω διαβάσει τίποτα παρόμοιο στη ζωή μου. Ηταν ρομαντικό και σπαρακτικό, χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια που έβγαιναν αβίαστα. Δύο εντολές είχε για την αγαπημένη του. Να μην πάει στη κηδεία για να μην αποκαλυφθεί το μυστικό στην οικογένεια "μου είναι αδιανόητο το άγιο όνομά σου να ξεπέσει στα βρωμερά τους στόματα, η αγγελική μορφή σου να βεβηλωθεί από τις ύβρεις τους" . Και να σπουδάσει την κόρη τους πάση θυσία. Να είναι πάντα δίπλα της και να τη βοηθήσει να γίνει μια άξια γυναίκα που θα σέβεται πάντα τον εαυτό της.
Τέλειωσα το γράμμα με μουσκεμένα μάγουλα και είδα και τη κυρία απέναντί τους να κλαίει. Νομίζω οτι το ήξερε απ' εξω.... εδω το έμαθα εγω με μία ανάγνωση.

Μερικες φορές, η μοίρα μπορεί να παίξει σημαντικότερο ρόλο απο τις αποφάσεις μας. Να τις αλλάξει, να τις ακυρώσει, να τις περιγελάσει.

Πω, τι γλυκόπικρη ιστορία, βρε Άριελ... Καλά για το γράμμα δεν το συζητώ, και από αυτές τις δυο κουβέντες που έγραψες φαντάζομαι τι όμορφο και ταυτόχρονα επώδυνο θα ήταν και το υπόλοιπο... Κρίμα, να συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις επειδή "έτσι είναι το πρέπον" ή επειδή "τι θα πει ο κόσμος" ή επειδή γονείς/σύζυγοι/πεθερικά νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν τη ζωή και την ευτυχία κάποιου άλλου. Και δυστυχώς ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με τέτοια καταπίεση, και πολλές φορές τα "πρέπει" τα βάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Κι αυτά είναι και τα πιο δύσκολα να ξεπεραστούν. Αααααχ... Τέλος πάντων... Εννοείται πως η μοίρα μπορεί να δώσει μια και να μας τα διαλύσει όλα. Όταν εμείς κάνουμε σχέδια, το σύμπαν γελάει! Αλλά στη συγκεκριμένη ιστορία ο άνδρας αρρώστησε και πέθανε, πράγμα τελεσίδικο και μη-διαπραγματεύσιμο. Αν όμως δεν πέθαινε, το ζευγάρι θα κατάφερνε να παντρευτεί και να ζήσει ευτυχισμένο. Έτσι και αν ο Άντονυ δεν είχε σκοτωθεί, η Κάντυ μπορεί να κατέληγε μαζί του και να μην είχε καν γνωριστεί με τον Τέρρυ... Όπως είπα όμως και στην πρώτη μου ανάρτηση, στην περίπτωση της Κάντυ και του Τέρρυ δε συνέβη κάτι παρόμοια τελεσίδικο όπως στην περίπτωση του Άντονυ. Δεν τους έτυχε κάτι που δε θα μπορούσαν να αποτρέψουν σαν τον θάνατο του ενός ή του άλλου, ήταν η ίδια η απόφαση της Κάντυ και η αποδοχή της από τον Τέρρυ που τους χώρισε. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.

Ναι, καταλαβαίνω τι θες να πεις με τη διάκριση που κάνεις μεταξύ του τελεσίδικου και της επιλογής. Το υποστηρίζουν και τα κορίτσια. Κι εγω το ίδιο πιστευα λίγα χρόνια πριν, οτι η επιλογές μας είναι το 90% της ζωής μας. Τωρα νομίζω οτι κλίνω προς το 50-50. Αν δε δε θέλει η τύχη, όσο και να παλευεις δεν μπορείς να φτάσεις το στόχο σου. Κι αυτό για το σύμπαν που συνωμοτεί για να πάρεις αυτά που θέλεις κλπ κλπ δεν τα πολυπιστευω.

ariel έγραψε:Κι αυτό για το σύμπαν που συνωμοτεί  για να πάρεις αυτά που θέλεις κλπ κλπ δεν τα πολυπιστευω.

Καλά, κι εγώ όντας συμπαντικός καρπαζοεισπράχτορας (άλλοι γεννιούνται με άστρο και η Vaggs με ένα μαύρο σύννεφο πάνω απ' το κεφάλι της ), νομίζω πως όταν θέλεις κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει το αντίθετο από αυτό που ήθελες συν πέντε @%#$*! ακόμα...

Η περίπτωσή μου κι εσυ! Μόνο που έχω καταλήξει στο συμπέρασμα οτι ακόμα και τα πιο στραβά που μου έχουν συμβεί, καταστάσεις που με έκαναν να κλαίω και να χτυπιέμαι για μήνες, τελικά με έβγαλαν σε κάτι καλό. Πως έγραφε η Κάντυ στον Αντονυ, πέθανες για να γνωρίσω τον Τέρρυ; Κάτι τέτοιο.