Eνας γλυκος ερωτας στο ξεκινημα του...

Η ιστορια αυτη αναφερεται στο πως κατα την αποψη μου γνωριστηκαν οι γονεις του Αντονυ... Ηταν θεμα για ενα διαγωνισμο φαν φικ και μιας και την ιστορια την τελειωσα σκεφτηκα να την στειλω και εδω σαν φικακι...

Ελπιζω να σας αρεσει!!!

Θα ηθελα να παρακαλεσω την αντμιν να κλεισει κατευεθειαν το θεμα γιατι δεν χρειαζεται να υποβαλουμε κατι αλλο...

Θα ηθελα την κατανοηση σας για το μη τονισμενο κειμενο στο τελος .... Ηταν λογω πιεσης χρονου...

Απολαυστε....

«Ποτέ δεν μου είχαν πει πως υπήρχε αυτό το Δάσος… Να ναι καλά ο αδελφός
μου που μου το έδειξε αυτό το μέρος… Άνοιξη είναι θέλω και εγώ να
διασκεδάσω…»
Αυτή ήταν η φωνή που ακουγόταν μέσα σε ένα καταπράσινο
δασός… ήταν η γλυκιά φωνή μιας κοπέλας… Μιας ξανθομάλλας κοπέλας με
υπέροχα πράσινα μάτια… άκουγε στο όνομα «Ροσμαρί» . Έχοντας γλυτώσει από
τα μαθήματα της αυστηρής θειας της… ήθελε να χαρεί την φύση με τον
καλύτερο τρόπο… Έχοντας έναν αδελφό ο όποιος ήξερε τα πάντα για τα δάση
την έδειξε έναν δρόμο που θα την οδηγούσε σε ένα όμορφο δασός κοντά στην
λίμνη.. Αλλά την είχε προειδοποιήσει να μην πάει πολύ μακριά διότι
μπορεί να χαθεί πολύ εύκολα… Η Ροσμαρί δεν έδωσε σημασία στα λόγια του
και προχωρούσε ανέμελη στο δασός…
Άνοιξη… η εποχή που όλα
αναγεννιούνται και περνούν ζωή…Έρχονται τα χελιδόνια… Ανθίζουν τα
λουλούδια και βγάζουν φύλλα τα δέντρα… Ξαφνικά.. Η Ροσμαρί μας βρήκε
κάτω από ένα δέντρο κάτι που την συνάρπασε… Ήταν μια τριανταφυλλιά με
λευκά τριαντάφυλλα… Η ροσμαρί τα κοιτούσε μαγεμένη… Κόβει ένα διστακτικά
και το βάζει κοντά στην μύτη της… Η μυρωδιά ήταν μαγική… ενώ η δροσιά
που είχε μέσα του το μικρό τριαντάφυλλο την έκανε να νιώσει ότι πετάει…
Έβαλε το τριαντάφυλλο στα μαλλιά της και συνέχιζε να τρέχει ανέμελη στο
δασός…
Έφτασε στην λίμνη… Όπου οι ηλιαχτίδες του ήλιου έπεφταν πάνω
στο νερό και μαζί με την θεά των βουνών το τοπίο ήταν ακόμα πιο
μαγευτικό… Η ροσμαρί ξαπλώνει στο γρασίδι κοιτώντας τον καταγάλανο
ουρανό… κλείνει τα μάτια της έτοιμη να κοιμηθεί… Ξαφνικά όμως ακούει μια
βροντή που την κάνει να ανοίξει τα μάτια της τρομαγμένη… Ο ουρανός ήταν
γεμάτος από μαύρα σύννεφα και βροντές… Ενώ ξεκίνησαν να πέφτουν στάλες
νερού που μετατράπηκαν σε δυνατό χαλάζι… Η κοπέλα έτρεξε προς το σπίτι
της αλλά είχε ξεχάσει την διαδρομή…. Τότε θυμήθηκε τα λόγια του αδελφού
της και νιώθοντας ότι τρέχει σε ένα λαβύρινθο σωριάζεται πάνω στο δέντρο
στο όποιο προηγουμένως βρήκε από κάτω την τριανταφυλλιά…Άρχισε να
κλαίει… να φωνάζει βοήθεια μέχρι που ένιωθε ότι κάνεις δεν θα την
ακούσει και σώπασε…
Λιποθύμησε..

Όταν άνοιξε τα μάτια της
βρισκόταν σε ένα κρεβάτι… Αλλά μισοκοιμόταν… Νόμιζε πως ονειρευόταν
ακόμα.. Μισοκοιμισμένη γυρνά το κεφάλι της προς το παράθυρο… Αλλά το
μάτι της πήγε προς τη Γλάστρα που βρισκόταν πάνω στο κομοδίνο.. Στη
γλάστρα υπήρχε φυτεμένη η άγρια τριανταφυλλιά που είχε βρει στο δάσος…
Σηκώθηκε απότομα.. Συνειδητοποίησε τρομαγμένη πως δεν βρισκόταν στο
σπίτι της.. Πως βρέθηκε εδώ??
Ξαφνικά ένας άντρας με υπέροχα
κρυσταλλένια γαλάζια μάτια εμφανίστηκε μπροστά της… Βλέποντας τον
ξαφνιάστηκε… έμοιαζε με άγγελος που κατέβηκε από τον ουρανό.. το μονό
που του έλειπαν είναι τα φτερά και το στέμμα… Τόσο όμορφος και με
καλοσυνάτο ύφος… Το αγόρι κατευθύνθηκε προς την Ροσμαρί και την έβαλε να
ξαπλώσει…
-Ξεκουράσου.. Σε βρήκα στο δασός… Κάτω από μια αγρία
τριανταφυλλιά την οποία κρατούσες σφιχτά… Έκανα ιππασία και γυρνούσα
εκείνη την στιγμή στο αρχοντικό μου λόγω της βροχής… Αλλά δεν μπορούσα
να σε αφήσω έτσι.. και σκέφτηκα πως η τριανταφυλλιά αυτή μάλλον σου
άρεσε πολύ και μόλις σταμάτησε η βροχή έστειλα υπηρέτες να την σκάψουν
και στην φέρουν εδώ… Όμορφη δεσποινίς…
Η ροσμαρί ντράπηκε κάπως…
-Αλήθεια όμορφη δεσποινίς ποιο είναι το όνομα σας?
-Ροσμαρί… Ροσμαρί Άρντλευ …
Τότε ο νέος κάνει μια βαθιά υπόκλιση που έκανε την ροσμαρί να ντραπεί περισσότερο..
-Εγώ ονομάζομαι Τζον.. Χάρηκα πολύ.. Ώστε είσαι κόρη των Άρντλευ? Από όσο ξέρω πλέον οι Αρχηγοί των Άρντλευ…
-Ναι…
Έχουν πεθάνει.. Τους γονείς μου εννοείς.. Τώρα πλέον την Αρχηγία αυτή
την έχει αναλάβει η Αδελφή του πατερά μου.. η αυστηρή θεια ελρου..
-Λυπάμαι για τους γονείς σου… είπε ο Τζον και την χάιδεψε τρυφερά…
Η Ροσμαρί ντράπηκε παρά πολύ και τραβηχτικέ απότομα… ο Τζον ξαφνιάστηκε..
-ΕΕ.. ίσως πρέπει να φύγω… Θα ανησυχούν για μένα όλοι στην οικογένεια..
-Μην
ανησυχείς θα τους ενημερώσουμε και όλα θα πάνε καλά… Έτσι και αλλιώς
δεν νομίζω να θες να ακούς τις γρίνιες της αυστηρής σου θειας… Είπε ο
Τζον και άρχισε να γελά.
Το ίδιο και η ροσμαρί… Άρχισαν να αναπτύσσουν μια υπέροχη φιλία…
Μετά από λίγο η Ροσμαρί έφυγε από το αρχοντικό του Τζων για να αντιμετωπίσει την μεγάλη πρόκληση… Την θεια της….

Γυρνώντας
στο σπίτι της… Την είχαν ενημερώσει ότι η θεια ελρου είχε φύγει για μια
σημαντική συναντηση… Ανακουφισμένη που δεν θα ακούσει τις γκρίνιες της…
Πήγε στο δωμάτιο της… Σκεπτόταν την συνάντηση της με το υπέροχο αγόρι
που γνώρισε… Ένιωθε την κάρδια της να χτυπά δυνατά… Ήταν μια τόσο δυνατή
αίσθηση την οποία δεν είχε ξανανιώσει…. Ξαφνικά κοιτά το ρόλοι
απογοητευμένη… Έπρεπε να πάει στο μάθημα μουσικής της….
Μετά το
μάθημα το όποιο δεν εξιλεώθηκε για την ιδία πολύ καλά… Ο καθηγητής της
είπε πως έχει τελειώσει μαζί της και ότι δεν θα ξανακάνει μάθημα
μουσικής…
Καταχαρούμενη πήγε στον αδελφό της….
-Αλμπερντ! Δεν θα το πιστέψεις! Τέλος τα μαθήματα με τον κύριο Τνιφραζ!
-Ε? τόσο απλά? Υποτίθεται ότι είχες άλλη μια χρόνια…
-Δεν ξέρω πάντως αυτό μου είπε…Αχ τελεία! Ήταν που ήταν αυστηρός… Ειπε χαρούμενη!
Ο
αλμπερντ ήταν σε σκέψεις… Πως γίνεται αυτό? … Επίσης ήταν πολύ
περίεργος για τον λόγο συνάντησης με τους μπραουν η θεια ελρου…
Ξαφνικά μια υπηρέτρια ήρθε στο δωμάτιο…
-Δεσποινίς Ροζμαρυ? Έχετε ένα επισκέπτη… Με το όνομα Τζον..
Η ροζμαρυ ενθουσιάστηκε και πήγε τρέχοντας να τον βρει…
Ο
πανέμορφος καστανομάλλης με γαλάζια μάτια Τζον την περίμενε πάνω σε ένα
άλογο… Με το που την είδε τα μάτια του φωτίστηκαν.. Ένιωθε ακριβός
όπως και η Ροζμαρυ.. Μια έντονη αίσθηση η οποία δεν μπορούσε να διώξει
κάνεις…Κατέβηκε από το περήφανο του άλογο πλησιάζοντας την Ροζμαρυ… Την
φίλησε το χέρι και με επίσημο ύφος είπε:
-Θα μου κάνετε την τιμή να έχω μια βόλτα μαζί σας?
Η ροζμαρυ γέλασε κοκκινίζοντας αλλά με ένα επίσημο ύφος αποκρίθηκε..
-Φυσικά…
Τότε
ο Τζον την βοήθησε να ανέβει στο άσπρο άλογο και μαζί ξεκίνησαν μια
υπέροχη βόλτα…. Πέρασαν από δάση και μικρούς λόφους.. από την λίμνη και
από τα κτήματα των αρντλευ… Ο Τζον καβαλούσε το άσπρο άλογο με τόση χάρη
και κρατώντας σφυχτά την Ροζμαρυ ενιωθε την καρδια του να χτυπα δυνατα…
-Ροζα μου προσεχε μην πεσεις… Κρατησου καλα!
-Μην ανησυχεις προσεχω! Ειπε χαμωγελοντας η Ροζα χωρις να αντιδρασει με το παρατσουκλι που της δωθηκε..
Η
καρδια της χτυπουσε δυνατα…Ηταν σιγουρο πλεον… Ο Τζον είναι κατι
παραπανω από ένας υπεροχος φιλος… Είναι ο ανθρωπος που αγαπαει! Το ειχε
συνηδειτοποιησει πλεον… Είναι ερωτευμενη με τον Τζον.. Το φωναζε μεσα
της «Σαγαπω…. Σαγαπω…» «Αχ τζον θα ηθελα να με αγαπας για παντα! Θα
ηθελα να με αγαπας και εσυ τοσο οσο εγω…» Η ροζα ενιωθε την καρδια της
να σπαει στα δυο από την ευτυχια.. Κοιταξε τον τζον… τα μαλλια του ειχαν
μπερδευτει στο πορσωπο του… Κοιτουσε μπροστα… Τοσο γλυκος.. η Ροζα δεν
αντεξε… Τον εποιασε γλυκα στο μαγουλο… Ο Τζον γυρισε και την κοιταξε..
Ενιωθε το ιδιο με εκεινη… Ηθελε περα από κάθε άλλο να διξει τα
συναισθηματα του… Αλλα δεν το τολμουσε… Πιστευε πως η Ρόζα δεν ενιωθε το
ιδιο… Ξαφνικα το αλογο αρχισε να τρανταται.. Η Ρόζα κρατιοταν σφυχτα
και ο Τζον ελενχε το αλογο… Η Ροζα αρχισε να βρισκει σατηρικο ολο το
θεμα και αρχισε να γελα.. Το ιδιο και ο Τζον και ξαφνικα κραταει πιο
σφυχτα την Ροζα και μαζι πηδαν από το αλογο και πεφτουν πανω σε ένα
καμπο με λουλουδια γελωντας… Το αλογο σταθηκε πιο περα….
Εκει τα δυο
παιδια ξαπλωσαν κοιτωντας τα συννεφα… Τοσο ομορφα και ρομαντικα… Ο ροζα
κρατουσε το Χερι του Τζον σφυχτα… Ξαφνικα ο Τζον σηκωνεται σοβαρος
ετοιμος να πει κατι σημαντικο… Το προσωπο της Ροζας πηρε μια ανησυχη
εκφραση…
«Κοιταξε Ροζα… Ισως… Ισως παρεξηγησεις ότι σου πω… Αλλα….
Ναι… Αλλα ειμαι ριψοκινδυνος ανθρωπος και θα ρισκαρω να πω κατι που
νιωθω πρωτη φορα τοσο εντονα… Είναι… είναι μια αισθηση τοσο δυνατη… Δεν…
δεν την εχω ξανανιωσει…. Εεεε…. Να…. Με απλα λογια…. Σαγαπω!!!!!!»
Το
προσωπο της Ροζμαρυ φωτιστηκε.. Ενιωθε ακριβως το ιδιο…. Δεν μπορουσε
να πιστεψει τι συνεβαινε… Συγκινημενη πεφτει στην γλυκια και ασφαλεις
αγκαλια του λεγωντας με λυγμους χαρας και σχεδον λυτρωσης.. «Και εγω το
ιδιο Τζον… και εγω το ιδιο… Οσο τιποτα άλλο… Εχω γνωρισει πολλα αγορια…
Αλλα εσυ εισαι κατι το διαφορετικο.. νιωθω πως μπορεις να εισαι ο
ανθρωπος που…. Θα μπορουσε να με συντροφευσει στην υπολοιπη ζωη μου!!!»
«Ροζα…. Αυτό θα μπορουσε να γινει πραγματικοτητα….» «Θα μιλησω στην θεια
ελρου εγω!!! Ξερω τι θα πω!!!» «Ωραια λοιπον… Ας γυρισουμε πισω στο
σπιτι… Αργησαμε ηδη» ..
Ετσι το ζευγαρι ανεβηκε στο αλογο και ετρεξε ευθεις προς τους αρντλευ…
Οι
μερες περνουσαν… Ο Τζον με την Ροζα ηταν πιο αγαπημενοι και ερωτευμενοι
από ποτε… Η θεια ελρου ελειπε ολο και πιο πολύ από το σπιτι ενώ
καθημερινα ολο και καποιος καθηγητης θα της ελεγε πως τα μαθηματα μαζι
της τελειωσαν!! Η Ροζα με ολη αυτή την υπεροχη ροη των πραγματων ηταν
στον /εβδομο ουρανο… Ο Αδερφος της ο Αλμπερντ όμως ηταν ιδιαιτερα
περιεργος για το τι συμβαινει… Ετσι παρακολουθησε κρυφα την συνελευση
των συναρχηγων των αρντλευ την οποια εκανε η θεια εντελως
απροειδοποιητα.. και βεβαια χωρις την παρουσια του ιδιου…
Η θεια ελρου ηταν ιδιαιτερα ενθουσιασμενη και ετοιμασε τον λογο της:
«Θα
ηθελα να κανω μια σημαντικη ανακοινωση…. Η ανηψια μου η Ροζαμρι σε
μερικους μηνες θα εχει σχεδον ενηλικωθει… Και θα πρεπει να τραπει σε
γαμο… Για αυτό τον λογο αποφασισα να την παντρεψω σε 2 εβδομαδες από
σημερα με τον Τζοναθαν Μπραουν!»
Ο αλμπερντ τα παιξε! Ώστε για αυτό
ακυρωνοντουσαν με την σειρα όλα της τα μαθηματα και η θεια ελρου ηταν
συνεχεια εξω από το σπιτι…. Ετρεξε να το πει στην Αδερφη του! Αλλα πριν
προλαβει να το κανει την ειχαν ηδη ενημερωσει… Την βρηκε να κλαιει με
λυγμους στο δωματιο της…
«Ελα Ροζα μην κλαις σε παρακαλω!!» «Σνιφ…
πώς να μην κλαιω? Θα παντρευτω καποιον που δεν αγαπωωωω… Γιατι να μου το
κανει αυτό η θεια? Γιατι? ….» «Ροζα!!! Σταματα να κλαις γιατι δεν
μπορεις να κανεις τιποτα! Σε 2 εβδομαδες παντρευεσαι με έναν μπραουν… Τι
να κανουμε? Ετσι εχουν τα πραματα!!» «Σνιφ… Μα δεν θελω!! Αγαπαω
αλλον!!» «Ροζα… Μερικες φορες πρεπει να κανουμε πραγματα που δεν
θελουμε… Παρε για παραδειγμα εμενα… Για αυτό σηκωσε το κεφαλι και δεξου
ότι συμβαινει…» Ξαφνικα οι υπηρετριες της Ροζας μπαινουν να την
ετοιμασουν για την συναντηση με τον μελλοντικο της συζηγο….
Η Ροζα με
βαρια καρδια ετοιμαστηκε για να συναντησει το Μελλοντικο της συζηγο…
Που την περιμενε με την ψυχη στα ουρανια… Η Ροζα με σκυμμενο το κεφαλι
και με δακρυσμενα ματια βγαινει στην πορτα…. Το φορεμα της σκουρο
πρασινο με πρασινα μπιχλιμπιδια ενώ στο κεφαλι φορουσε μια καταπρασινη
κορδελα που κρατουσε τα μακρια σγουρρα ξανθα μαλλια της… Κοιταει τον
συζηγο της…
Δεν πιστευε αυτό που εβλεπε… Ο Τζον!!! Κι όμως… Αυτος
ηταν!!! Ενιωθε πως ονειρευοταν… Ο ομορφος Τζον με το Ασπρο πουκαμισο το
μαυρο παντελονι και τα πολυτελη παπουτσια… Τα γαλαζια ματια του ειχαν
ματια μονο για την Ροζα… Χαμογελασε και ανοιξε τα χερια του… Η Ροζα
τρεχωντας πεφτει στην αγκαλια του… Συγκινημενη ψιθυρισε στο αυτι του…..
«Σαγαπω και θα σε αγαπω για παντα!!!»
Ο Τζον συγκινημενος…
«Και εγω Ροζα μου… Και εγω… !!!!»

Την
συνεχεια την φανταζεστε… Παντρευτηκαν και εκαναν ένα μοναχογιο… Τον
αντονυ… Τον ξανθομαλλι με τα γαλανα ματια…. Παροτι εχωντας αποκτησει
έναν υπεροχο γιο.. Το μελλον τους ηταν αβεβαιο…

Σχετικα με αυτό… Δειτε το ανιμε Καντυ Καντυ


ΤΕΛΟΣ