Ποια θεωρείτε την πιο τραγική στιγμή στην ιστορία

Με την έννοια ότι, αν και γνωρίζοντας ποιος ήταν, τέθηκαν κάποια πράγματα σε ξεκάθαρη θέα, ίσως να μπορούσαμε να βρούνε μια ευτυχία μαζί με την Καντυ πιο εύκολα!

Του έχω και μια αδυναμία, όσο τερρικια και αν είμαι!

Καλά, δεν είσαι η μόνη!!!! Νομίζω όλες εδω μέσα του έχουμε αδυναμία. Δεν ειναι λογικό; Ο Αλμπερτ είναι και απίθανος και κούκλος!!!!!!!

Λες αν δεν έβρισκε ποτέ τη μνήμη του, να υπήρχε ερωτική εξέλιξη; Δεν θα το αποκλείσω, αλλά ακόμα και χωρίς μνήμη, η Αρντλευς θα τον έβρισκαν και φυσικά θα ανακάλυπταν οτι είναι θετός της πατέρας. Αλλο δράμα θα μας έβρισκε!!!!

Α, θα ηταν αφανταστα τραγικο!!!! Παντρεμενοι χρονια, να τον βρουν και να τους χωρισουν... απαπαπααααα....

εγω παλι τον αλμπερτ τον  προτιμω σαν ατομο της οικογενειας. ηταν κατι που ελειπε στην καντυ. μια αντρικη/πατρικη φιγουρα στηριγμα, αν υποθεσουμε οτι την πλευρα της μαμας της την ειχαν καλυψει η κυρια Πονυ και η αδελφη μαρια.

ο τερρυ ηταν ξεκαθαρα αυτος που αγαπησε και ερωτευτηκε, οποτε το κενο που ειχε να καλυψει ηταν αυτο που πατερα/αδελφου/προστατη και θεωρω οτι ο πιο καταλληλος ηταν ο αλμπερτ.

Έχεις δίκιο ναν, απλά καμία φορά, με τα όλα που περάσανε με τον Τερρυ, με πιάνει και εμένα ενα παράπονο....

Η αγάπη δεν τον πολυμετρά τον πόνο. Μια αγκαλιά, ενα φιλί και τα ξεχνάς όλα.

Κι εγω νομίζω οτι δεν υπήρχε ιδανικότερος απο τον Αλμπερτ για να καλύψει αυτό το κενό της οικογένειας. Νομίζω οτι γι' αυτό είχε τόσο πληγωθεί η Κάντυ όταν έφυγε απο το σπίτι της Μιμόζας.

Οντως... Αλλα, της το ξεπληρωσε το χρεος της "εγκατελειψης" στο τελος.... αχ!

Ακριβώς!  Ο Αλμπερτ ειναι η οικογένεια που δεν θα την εγκαταλείψει ποτέ και ο Τέρρυ ο αντρας που αγαπά πάντα διπλά της. Γι' αυτό και δεν φοβάται πια τους αποχαιρετισμούς!

αλλωστε, αντηχει παντα στο μυαλο της αυτα που τις επενθυμιζει ο αλμβερτ, οτι ειναι εκει, και τα δακρυα δεν χρειαζοντει... μακαρι να ειχαμε ολες εναν τετοιον...

Βαρύ το ζήτημα... Από την πλευρά του θεατή, όλη η ιστορία είναι γεμάτη τραγικές στιγμές, η κάθε μια χειρότερη απ' την άλλη, κι εκεί που έλεγες πως η τελευταία ήταν και η πιο άδικη, ερχόταν η επόμενη που φάνταζε ακόμα πιο αβάσταχτη. Οπότε το βλέπω από την πλευρά της Κάντυ, και ψηφίζω τον θάνατο του Άντονυ και τον χωρισμό με τον Τέρρυ.

Για το γιατί ψήφισα τον θάνατο του Άντονυ, δε χρειάζεται να πω και πολλά. Όπως είπατε πολλές, ο θάνατος είναι τελειωτικός, και το να πεθαίνει ένας άνθρωπος τόσο νέος που θα περίμενε κανείς ότι έχει όλη την ζωή μπροστά του, είναι απλά τραγικό. Και είμαι της άποψης ότι για αυτούς που μένουν πίσω είναι το πιο δύσκολο, γιατί εκείνοι είναι που μπαίνουν στη διαδικασία να σκέφτονται (πολλές φορές κι εμμονικά) τι θα μπορούσαν να είχαν κάνει για να το αποτρέψουν, παίρνοντας (αδίκως) πάνω τους μερίδιο ευθύνης, άλλες φορές κατηγορώντας τον εαυτό τους για οποιαδήποτε φορά πλήγωσαν το άτομο που χάθηκε, ή εξυψώνοντας το σε ένα βάθρο το οποίο κανένας ζωντανός δε θα μπορέσει ποτέ του να φτάσει. Το θέμα με το θάνατο όμως είναι πως ακριβώς επειδή είναι τελειωτικός, στις περισσότερες περιπτώσεις έρχεται κάποια στιγμή που έχοντας περάσει την περίοδο του πένθους (όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή), το αποδέχεσαι. Και τότε μπορείς πλέον να προχωρήσεις.

Ενώ σε έναν χωρισμό όπου και οι δύο αγαπούν και θέλουν ο ένας τον άλλον αλλά τους χωρίζουν εξωγενείς παράγοντες, η αποδοχή είναι δυσκολότερο να έρθει. Γιατί πάντα θα υπάρχει η ελπίδα, έστω και κάπου βαθιά κρυμμένη, πως ίσως να ξανασμίξουν. Όπως έλεγε και η Κάντυ, "όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί, Τέρρυ...". Δε νομίζω να είναι τυχαίο που και μετά το θάνατο του Άντονυ, και μετά το χωρισμό της με τον Τέρρυ η Κάντυ αρρώστησε βαριά. Νομίζω η Nan πολύ σωστά ανέφερε ότι το βάρος της επιλογής της να φύγει για χάρη του Τέρρυ θα το κουβαλούσε για όλη της τη ζωή, πράγμα που κάνει το ζήτημα του χωρισμού ακόμη τραγικότερο, μιας και θα έπρεπε να ζει με τις συνέπειες της επιλογής της. Κι όπως είπε και η Papi:

papirous έγραψε:ο θανατος του αντονυ ηταν πραγματικα σοκαριστικος και ειδικα για ολα τα παιδικα ματια, που εκεινη την εποχη ειμασταν μια γενια που ειχε πολυ περισσοτερη αφελεια και αθωοτητα και πιστευαμε οτι οι ανθρωποι πεθαινουν σε βαθια γεραματα. [...] Ο χωρισμος τωρα ηταν μεγαλο τραυμα γιατι ακομη μια φορα σε αυτο το ανιμε "ξυπνησαμε" και ειδαμε οτι δυστυχως ολα τα ζευγαρια που αγαπιουνται, δεν ειναι γραμμενο καπου οτι θα παντρευτουν και θα κανουν παιδια.....

Το ατύχημα της γλομποκέφαλης ήταν τραγικό γιατί υπήρξε η αιτία του χωρισμού τους. Αν δεν είχε μείνει ανάπηρη, δε θα μπορούσε αυτή και η μάνα της να του ασκήσουν συναισθηματικό εκβιασμό. Αλλά με το χαρακτήρα και την έλλειψη αξιοπρέπειας που έχει η chipie, την έχω ικανή ακόμη και να μη γινόταν το ατύχημα, ακόμα κι αν δεν έβρισκε ευκαιρίες να τους κάνει χαλάστρα όπως στο ξενοδοχείο στο Σικάγο ή τότε που του πήρε το γράμμα της Κάντυ, να τον εκβίαζε με μικροψυχιές του τύπου "αν δε μπορώ να είμαι μαζί σου, θα φαρμακωθώ!" Κι αυτό είναι το πρόβλημα με τη Σουζάνα, θα μπορούσε να είναι μια πραγματικά αξιαγάπητη τραγική φιγούρα, η γυναίκα που αγάπησε τόσο έναν άντρα ώστε ήταν πρόθυμη να χάσει και τη ζωή της για να τον προστατεύσει, αλλά που η αγάπη της δεν είχε ανταπόκριση... ΑΝ δεν ήταν μια μικρόψυχη εγωίστρια που καταφεύγει σε συναισθηματικούς εκβιασμούς προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει και που την νοιάζει μόνο να ικανοποιηθούν οι δικές της ανάγκες, αδιαφορώντας για τους άλλους. Άλλωστε αν αγαπούσε πραγματικά τον Τέρρυ, αυτό που θα την ένοιαζε θα ήταν να είναι εκείνος ευτυχισμένος, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι θα είναι μακριά της, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι θα ράγιζε η δική της καρδιά. Αλλά οι εγωιστές μόνο τον εαυτό τους μπορούν να αγαπήσουν, κανέναν άλλον. Κι αυτή είναι και από το χειρότερο είδος, εκείνο που το παίζουν καλόψυχοι: "Αν τρέξεις, Τέρρυ, μπορείς ακόμη να την προλάβεις"... Να την προλάβεις, my ass!!! Πρώτα τον εμποτίζεις ενοχές και τον εξαναγκάζεις να μείνει μαζί σου παρά τη θέλησή του και μετά το παίζεις "κυρία Μεγαλόψυχη Αυτοθυσία"

Όσο για την αμνησία του Άλμπερτ... νομίζω ότι για την Κάντυ, σε καλό της βγήκε κατά κάποιο τρόπο. Διότι και στάθηκε το κίνητρο να πάρει το δίπλωμά της γρηγορότερα, και τον είχε κοντά της να την παρηγορήσει όταν χώρισε με τον Τέρρυ. Τραγικό πιστεύω ήταν για τον ίδιο τον Άλμπερτ, μιας και δίχως να θυμάται ποια είναι η Κάντυ, έφτασε να αναπτύσσει συναισθήματα για εκείνη τα οποία πιθανότατα να μην ένιωθε αν δεν είχε χάσει τη μνήμη του - είναι δυσκολότερο να ερωτευτείς κάποιον που τον θυμάσαι από μικρό παρά όταν τον γνωρίζεις "για πρώτη φορά" ως ενήλικο. Κι έπρεπε να ζει με αυτά του τα συναισθήματα ξέροντας πως εκείνη αγαπάει κάποιον άλλο. Όμως σε αντίθεση με την γλομποκέφαλη, ο Άλμπερτ είχε αξιοπρέπεια, και αγαπούσε και νοιαζόταν πραγματικά την Κάντυ και πιο πολύ απ' όλα τον ενδιέφερε να είναι εκείνη ευτυχισμένη. Γιατί ο Άλμπερτ ήταν πάνω απ' όλα ΚΥ-ΡΙ-ΟΣ!

Τέλος για τον Στήαρ, το θυμάμαι σαν χθες όταν μια σταλιά πιτσιρίκι είχα πρωτοδεί το επεισόδιο που σκοτώνεται... Και φυσικά ήταν, για άλλη μια φορά, τραγικό και άδικο. Για την Κάντυ πιθανότατα ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Όλο λες ότι έπιασες πάτο και τα πράγματα χειρότερα δε γίνονται, κι όλο και κάτι έρχεται που σε διαψεύδει. Αλλά αν και ο Στήαρ πέθανε για τα ιδανικά του, για έναν πραγματικά ευγενή σκοπό, ήξερε τους κινδύνους. Είχε δει τον φίλο του στο μέτωπο να σκοτώνεται, γνώριζε ότι μπορεί κι ο ίδιος να έχει την ίδια κατάληξη. Θέλω να πω ότι την απόφασή του την πήρε υπεύθυνα. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια στο manga είναι στην κηδεία του, εκεί που η Κάντυ κάθεται πάνω στο δέντρο με τον Άλμπερτ και κοιτάζουν τον ουρανό. Όμως όπως έγραψε η titika, και με αυτό κλείνω το σεντόνι:

titika έγραψε:Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ του ΤΕΡΡΥ και της ΚΑΝΤΥ [...] ειναι ο λογος που στηνονται τοσα φορουμς για την ΚΑΝΤΥ παγκοσμιως,ειναι ο λογος που ολοι ζηταμε απεγνωσμενα πηγες συνεχισης της ιστοριας.Για να τους δουμε ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ...Γιατι 30 χρονια μετα μας καιει ακομα.Γιατι εκεινη η χιονοθυελλα αφησε παγωμενο ακομα, ενα μικροσκοπικο κομματι της ψυχης μας. [...] Ο ΣΤΗΑΡ παλι, μεν μας σοκαρε αλλα κακα τα ψεματα,ηταν πιο περιφερειακος ηρωας,οποτε η απωλεια του ηταν πιο ανωδυνη σε σχεση με το Χωρισμο.Αλλιως ολα τα υβριστικα τοπικς σε σχεση με την Καντυ,θα ηταν για το... Σερβο φοιτητη η εστω για τν αρχηγο της RAF κι οχι για τη ΣΟΥΖΑΝΝΑ ΜΑΡΛΟΟΥ -σωστα????

ε μα αυτό δεν ήταν παιδικό ήταν το "κλαίει μάνα μου στο μνήμα"

Ωραία ανάλυση 66..... με συγκίνησες....

πραγματικα ωραια αναλυση και μενα το ιδιο!

Βέβαια μετά τη συγκίνηση ήρθε η Μιμι με το

Mpaaaa ε μα αυτό δεν ήταν παιδικό ήταν το "κλαίει μάνα μου στο μνήμα"

και ήρθα στα ίσια μου!!!!!!!

Αυτη η Μιμι, πάντα εκει που δεν το περιμένεις έρχεται!!!

Χαίρομαι βρε κορίτσια μου που καταλαβαινόμαστε... Αλλά για να ευθυμήσουμε και λίγο (να'σαι καλά, βρε ΜΙΜΙ ), τώρα θυμήθηκα που όταν είχαν πρωτοανεβάσει τα κορίτσια του CiGP το anime στο youtube, είχε πολύ σωστά σχολιάσει κάποια πως "τι ψυχολογικά τραύματα μας έχουν δημιουργηθεί εμάς που μεγαλώσαμε με την Κάντυ", κι από κάτω απαντά κάποιος/α, "φαντάσου τι έχει να γίνει σε αυτούς που μεγαλώνουν με τον Μπομπ Σφουγγαράκη"!!!

66Promises έγραψε:Χαίρομαι βρε κορίτσια μου που καταλαβαινόμαστε... Αλλά για να ευθυμήσουμε και λίγο (να'σαι καλά, βρε ΜΙΜΙ ), τώρα θυμήθηκα που όταν είχαν πρωτοανεβάσει τα κορίτσια του CiGP το anime στο youtube, είχε πολύ σωστά σχολιάσει κάποια πως "τι ψυχολογικά τραύματα μας έχουν δημιουργηθεί εμάς που μεγαλώσαμε με την Κάντυ", κι από κάτω απαντά κάποιος/α, "φαντάσου τι έχει να γίνει σε αυτούς που μεγαλώνουν με τον Μπομπ Σφουγγαράκη"!!!

ειμαι ετοιμος ειμαι ετοιμος ειμαι ετοιμος ειμαι ετοιμος ειμαι ετοιμος..... εγω την ζημια την επαθα και ασ ειμαι αλλη γενια!

τώρα μου κάνετε πλάκα εγώ που πλήρωσα και τον είδα και στο σινεμά φανταστείτε τι ψυχολογικά μου άφησε

Μη μιλάτε καθόλου, κι εγώ παθούσα είμαι κι έχει κολλήσει μέχρι κι η μάνα μου

Μπομπ: Αντίο, Καλαμάρη! Αντίο, κύριε Καβούρη! Αντίο, Καλαμάρη!
Πάτρικ: Μποοομπ!!!... Χαιρέτησες τον Καλαμάρη ΔΥΟ φορές!
Μπομπ: Μ' αααρέσει ο Καλαμάρης!!!

ΜΙΜΙ έγραψε: ε μα αυτό δεν ήταν παιδικό ήταν το "κλαίει μάνα μου στο μνήμα"

ariel έγραψε:Ωραία ανάλυση 66..... με συγκίνησες....

ariel έγραψε:Βέβαια μετά τη συγκίνηση ήρθε η Μιμι με το

Mpaaaa ε μα αυτό δεν ήταν παιδικό ήταν το "κλαίει μάνα μου στο μνήμα"

και ήρθα στα ίσια μου!!!!!!!


Αυτη η Μιμι, πάντα εκει που δεν το περιμένεις έρχεται!!!

papirous έγραψε:

66Promises έγραψε:Χαίρομαι βρε κορίτσια μου που καταλαβαινόμαστε... Αλλά για να ευθυμήσουμε και λίγο (να'σαι καλά, βρε ΜΙΜΙ ), τώρα θυμήθηκα που όταν είχαν πρωτοανεβάσει τα κορίτσια του CiGP το anime στο youtube, είχε πολύ σωστά σχολιάσει κάποια πως "τι ψυχολογικά τραύματα μας έχουν δημιουργηθεί εμάς που μεγαλώσαμε με την Κάντυ", κι από κάτω απαντά κάποιος/α, "φαντάσου τι έχει να γίνει σε αυτούς που μεγαλώνουν με τον Μπομπ Σφουγγαράκη"!!!

ειμαι ετοιμος ειμαι ετοιμος ειμαι ετοιμος ειμαι ετοιμος ειμαι ετοιμος..... εγω την ζημια την επαθα και ασ ειμαι αλλη γενια!

μια απο τα ιδια!!

ΜΙΜΙ έγραψε: τώρα μου κάνετε πλάκα εγώ που πλήρωσα και τον είδα και στο σινεμά φανταστείτε τι ψυχολογικά μου άφησε

66Promises έγραψε:Μη μιλάτε καθόλου, κι εγώ παθούσα είμαι κι έχει κολλήσει μέχρι κι η μάνα μου

Μπομπ: Αντίο, Καλαμάρη! Αντίο, κύριε Καβούρη! Αντίο, Καλαμάρη!
Πάτρικ: Μποοομπ!!!... Χαιρέτησες τον Καλαμάρη ΔΥΟ φορές!
Μπομπ: Μ' αααρέσει ο Καλαμάρης!!!

Έχω λιώσει στο γέλιο με τον Μπομπ...

τραγικες εξαλλου ειναι πολλες στιγμες που αντιμετωπιζει η καντυ στην ιστορια

αλλα τι να πω απο τις ασχημες συμπεριφορες των τριγυρων τις απο τους θανατους γυρω τις απο τους αποτυχημενους ερωτες απο τον νηλ και την ελιζα......χαλια μαυρα

Τι μου θυμησες τώρα τα Ρανγκανόπαιδα;;;;;;

ariel έγραψε:Τι μου θυμησες τώρα τα Ρανγκανόπαιδα;;;;;;

ελα ηρεμησε... σου θυμιζω 2 φωτο απο την γκαλερυ..  

Βάλσαμο τα τζιφάκια σου Ναν!!!!!!

Βλέπω είμαι η μόνη που ψήφησα το ατύχημα της Σουζάνα. Για την τραγικότητα του συμβάντος και για τις συνέπειες του.