Απ: Χριστουγεννιάτικα Τερρο-φικ 2015

από Dalia Παρ Ιαν 22, 2016 12:39 am

Terry & Candy
'Solo Tu...'

* Παραμονή Χριστουγέννων, London, Στράτφορντ-απόν-Έιβον 1925, 21:05 μ.μ.

Η μεγάλη πόρτα του Αρχοντικού των Γκράντσεστερ έκλεισε με δύναμη πίσω απ’ την πλάτη του άντρα που είχε εισέλθει στο χώρο. Η Κάντυ στάθηκε στο μέσο της κεντρικής σκάλας που βρισκόταν στο χολ, κρατώντας με προσοχή την βαθύ μοβ ρόμπα της που σερνόταν πίσω της. Δεν είχε προλάβει να τη δέσει απ’ την βιασύνη της καθώς έτρεχε λαχανιασμένη στους διαδρόμους του σπιτιού, όταν είχε αναγγελθεί το όνομα του απ’ τον μπάτλερ κι τώρα στεκόταν εκεί , με τα κατάξανθα σγουρά μαλλιά της λυτά πάνω στους ώμους της, παίρνοντας βαθιές ανάσες, με το λευκό διάφανο νυχτικό της να γίνεται αντιληπτό από εκείνον, τη στιγμή που άπλωνε το βλέμμα του πάνω της. Αμέσως ένιωσε γυμνή μα δεν την ένοιαζε. Τίποτα δεν την ένοιαζε εκείνη τη στιγμή παρά μονάχα η έκφραση εκείνου. Ο νεαρός άντρας αποχωρίστηκε την ματιά της, κι πλησίασε το κοντινότερο έπιπλο , κάνοντας την ίδια ώρα πίσω τα καστανά βρεγμένα του μαλλιά που εμπόδιζαν το οπτικό του πεδίο. Έπαιρνε κι εκείνος βαθιές κι ήρεμες ανάσες, θέλοντας κάποτε να συνέλθει μα πολύ γρήγορα διαπίστωσε πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Άπλωσε τα χέρια του πάνω στον μεγάλο καναπέ του σαλονιού κι στάθηκε εκεί. Έκλεισε για λίγο τα μάτια του κι ένιωσε την κούραση να τον καταβάλλει, το χώρο γύρω του, τα πάντα να γυρίζουν. Τον κόσμο του να καταρρέει.
«Τέρρυ;;!! » ούρλιαξε με τρόμο η Κάντυ που μέσα σε δευτερόλεπτα είχε διανύσει τα σκαλιά βάζοντας φτερά στα πόδια της, κι πέφτοντας στην αγκαλιά του. Τον υποβάσταξε με προσοχή κι τον προέτρεψε να ξαπλώσουν μαζί στον καναπέ. Έφερε κοντά της μια μάλλινη πικέ κουβέρτα που βρισκόταν εκεί κουλουριασμένη μαζί με κάτι παιχνίδια των παιδιών που την είχαν αφήσει εκεί, κι σκέπασε με αυτή και τους δυο τους.
Μόλις ο Τέρρυ αισθάνθηκε τα δεσμά της να τον παγιδεύουν χαλάρωσε. Τύλιξε τα χέρια του γύρω απ’ το κορμί της, κούρνιασε το κεφάλι του ανάμεσα στο λαιμό κι στο στήθος της , εισπνέοντας λίγη απ’ την ευωδία της, μισάνοιξε για λίγο τα μάτια του κι ανάσαινε ήρεμα. Αφέθηκε. Εκείνη ήθελε τόσο πολύ να της μιλήσει, να ακούσει την φωνή του. Μα καταλάβαινε πως για εκείνον δεν ήταν εύκολο τούτη τη στιγμή. Ήταν αρκετό κι ανακουφιστικό για εκείνη που ένιωθε την ήρεμη ανάσα του στο κορμί της, την γαλήνη του. Είχε επιστρέψει επιτέλους σπίτι τους, ήταν μαζί της. Κι μόνο αυτό για την Κάντυ ήταν υπέρ αρκετό. Μα όλη αυτή η σιωπή την σκότωνε. Εξάλλου δεν ήταν άνθρωπος της υπομονής, γι αυτό κι είχε ταιριάξει τόσο τέλεια κι απόλυτα με τον άντρα που βρισκόταν στην αγκαλιά της. Έκλεισε για λίγο τα μάτια κι ψιθύρισε από μέσα της το Πάτερ ημών. ‘Μακάρι να το πω τέλεια κι να μην κάνω κανένα λάθος.’ Ευχήθηκε. Φίλησε τα μαλλιά του, τα χάιδεψε κι πήρε μια βαθιά ανάσα πριν ανοίξει τα μάτια της ξανά κι προφέρει τούτες τις λέξεις.
«**Όταν χαμογελάς, όταν κλαις. Όταν είσαι τόσο σιωπηλός κι στεναχωρημένος τόσο πολύ ούτως ώστε να μιλήσεις, κάθε χαρακτηριστικό, κάθε σημάδι, κάθε χαμόγελο, κάθε δάκρυ, κάθε μορφασμός με κάνει να σ’αγαπώ περισσότερο. Είσαι η αρχή κι το τέλος μου. Ο προορισμός μου, η νομοτέλεια μου. Είσαι το νόημα της ζωής μου, ο πόλεμος κι η ειρήνη μου. Επειδή … Μόνο εσύ γνωρίζεις τα πραγματικά μου αισθήματα.» Η Κάντυ έκλεισε σφιχτά τα μάτια της κι άρχισε να παίρνει γρήγορες ανάσες, μην γνωρίζοντας την αντίδραση εκείνου. Ο Τέρρυ που ένιωσε προς στιγμήν να τον παίρνει ο ύπνος, στο άκουσμα τούτων των λόγων τα μάτια του γούρλωσαν καθώς άνοιγαν διάπλατα, μα προτίμησε να παραμείνει ακίνητος στην αγκαλιά της περιμένοντας εκείνη να συνεχίσει, κι να μην γείρει να την κοιτάξει ακόμα. «Αν μπορούσα να πετάξω μέχρι τον ουρανό, στην αγκαλιά μου, θα σε έπαιρνα μαζί μου. Γιατί γεμίζεις κάθε μέρα της ζωής μου με απογοητεύσεις, λύπες αλλά κι χαρές. Γιατί μόνο εσύ με καταλαβαίνεις. Γιατί μόνο η δική σου αγάπη με αλλάζει, με κάνει να νιώθω πως γεννιέμαι ξανά. Αν με ρωτούσες , ολόκληρο τον κόσμο μου θα σου τον έδινα. Σε σένα. Μόνο σε σένα… Μόνο σε σένα.» Η φωνή της Κάντυ έσπασε καθώς ολοκλήρωνε κι τότε ο Τέρρυ δεν άντεξε. {... to be continued}

Ήξερε τι ακριβώς θα επακολουθούσε ανάμεσα τους. Διαπιστώνοντας την θέση κι τη στάση τους αυτή τη στιγμή, πετάχτηκε θορυβημένη απ’ τον καναπέ κι απομακρύνθηκε με γρήγορες κινήσεις από κοντά του, φροντίζοντας να δέσει γερά τη ρόμπα της και τραβώντας με δύναμη την κουβέρτα πάνω της , καλύπτοντας οποιοδήποτε γυμνό, επίμαχο σημείο , προκαλούσε τη ματιά εκείνου κι έκανε πως τουρτουρίζει. Ο Τέρρυ δεν κρατήθηκε. Έβαλε τα γέλια και για ένα δευτερόλεπτο αργότερα η Κάντυ φάνηκε να τον ακολουθεί. Όμως έπειτα, η έκφραση του έγινε ξανά σοβαρή κι απροσδιόριστη και εκείνη τον μιμήθηκε. Άπλωσε το χέρι προς το μέρος της.
«Έλα εδώ.» την παρακάλεσε καλώντας την στο πλευρό του.
«Όοοχι, Θα έλεγα πως το καλύτερο θα ήταν να μείνω εδώ για την ώρα.» Η Κάντυ πήρε θέση στην πολυθρόνα απέναντι του κι σταύρωσε τα πόδια της. «Κι οι δυο μας ξέρουμε πολύ καλά τι θα γίνει αν σε πλησιάσω κι πίστεψε με, η ώρα δεν είναι κατάλληλη λόγω των γεγονότων. Εσύ είσαι καταβεβλημένος , κι εγώ θυμωμένη και…» σταμάτησε απότομα μην γνωρίζοντας τι άλλο να προσθέσει. Ή μάλλον ήξερε. Η έκφραση του Τέρρυ τα μαρτυρούσε όλα, απλώς δεν ήξερε πώς να τα εκφράσει. Απέστρεψε το βλέμμα της από εκείνον κι στράφηκε προς το τζάκι.
Ο Τέρρυ χτύπησε με δύναμη το μέτωπο με την παλάμη του γελώντας αιμοβόρικα. «Ή θα έρθεις εσύ εδώ ή θα έρθω εγώ εκεί. Διάλεξε κι πάρε.» την προειδοποίησε σοβαρά κι ταυτόχρονα κουρασμένα.
«Αχόρταγε.» μουρμούρισε εκείνη. Ξεφύσηξε εκνευρισμένη κι σκεπτόμενη πως εκείνος εννοούσε την κάθε λέξη, σηκώθηκε κι έσυρε τα πόδια της βαριεστημένα προς το μέρος του. Ο Τέρρυ έδειξε τα γόνατα του κι η Κάντυ έκατσε στην αγκαλιά του.
«Βγάλε την κουβέρτα, θα ζεσταθείς.» της είπε κι το χέρι του απλώθηκε πάνω της, τραβώντας την ελαφρά , θέλοντας να την απομακρύνει από πάνω της, μα εκείνη του την άρπαξε απ’ τα χέρια.
«Να λείπει!» γρύλισε εκείνη. «Κι τώρα στο θέμα μας…» πήρε μια ανάσα πριν ξεφουρνίσει με κόπο τις επόμενες λέξεις. «Τι είπαν οι γιατροί?» Καταλάβαινε πως ο Τέρρυ δεν ήθελε να μιλά γι’ αυτό, μα ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει απ’ τη άλλη… γνωστή διαδικασία.
«Καρδιακή προσβολή.» πρόφερε ανέκφραστα ο Τέρρυ.
«Πόσο… πόσο θα είναι έτσι?» τραύλισε η Κάντυ, νιώθοντας τα χέρια εκείνου να σφίγγουν γύρω της ασυναίσθητα.
«Δεν ξέρουν. Μπορεί να φύγει απόψε, μπορεί αύριο, μεθαύριο. Περιμένουν το… αναπόφευκτο.»
Η Κάντυ έγειρε προς το μέρος του. Του χάρισε μια τρυφερή ματιά συγκρατώντας τα δάκρυα της.
«Λυπάμαι.» του ψιθύρισε με πόνο.
Ο Τέρρυ τράβηξε την κουβέρτα απ’ τα μαλλιά της για να μπλέξει μέσα τους ξανά τα δάχτυλα του. Την χάιδεψε τρυφερά κι της χαμογέλασε. «Μην στεναχωριέσαι φακιδομουτράκι μου. Δεν είχαμε κι τις καλύτερες σχέσεις, ακόμα κι αν έχει αρχίσει να μετανοεί τώρα που τα βρήκε σκούρα.»
«Τι… εννοείς?»
«Ζήτησε συγγνώμη για τότε που μας εγκατέλειψε και χώρισε εμένα κι τον Έντουαρντ, για το γεγονός πως δεν είχε ιδέα για την ύπαρξη της Ανν, κι είπε επίσης πως αν του δινόταν μια ευκαιρία κι γύριζε το χρόνο πίσω δεν θα έκανε τα ίδια. Θα φερόταν διαφορετικά.» Ο Τέρρυ έγειρε πάνω στον ώμο της κι έκλεισε τα μάτια του, αναστέναξε κουρασμένα.
«Μεταμέλεια.» διαπίστωσε η Κάντυ. «Εσύ κι ο Έντουαρντ…» τον επεξεργάστηκε προσεκτικά. «Πες μου ότι τον συγχώρεσες.»
«Τον συγχώρεσα. Αλλά τι σημασία έχει τώρα πια. Είναι αργά. Δεν ήταν κοντά μας όταν έπρεπε. Πλήγωσε τη μητέρα τη δική μου κι της Ανν, κι ζήτησε τη συγχώρεση κι των δυο τους. Βίωσα το μίσος μου για εκείνον κι την απουσία για την οικογένεια του όλα αυτά τα χρόνια… Τώρα η απώλεια του , για μένα, δεν διαφέρει. Είναι το ίδιο.» της εξομολογήθηκε εκείνος.
«Μην το λες αυτό Τέρρυ, είναι άδικο… κι πολύ λυπηρό.» κλαψούρισε η Κάντυ.
«Είναι η αλήθεια φακιδομουτράκι. Ακόμα κι αν πονάει, αυτή είναι η αλήθεια.» Έσυρε την παλάμη του στο μάγουλο της, έσκυψε κι ακούμπησε εκεί τα χείλη του απαλά. Η Κάντυ αποτραβήχτηκε άθελα της, πριν προλάβει εκείνος κι την φιλούσε κάπου που δεν έπρεπε.
«Η Ελεονόρ? Ο Έντουαρντ? Η Λίζυ?» συνέχισε γρήγορα τις ερωτήσεις της.
«Η μητέρα μου ήταν εκεί στο πλευρό του. Απ’ τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, όση ώρα ήταν εκεί κι την κοιτούσα, το βλέμμα της πάνω του, καθώς κρατούσε το χέρι του, κατάλαβα πως ποτέ δεν έπαψε να νοιάζεται γι αυτόν κι τον αγαπά. Με τον τρόπο της, έστω κι με την σκέψη της κι ας συνέχισε τη ζωή της.» Σταμάτησε για λίγο, φιλώντας αυτή τη φορά τον κρόταφο της. «Ο Έντουαρντ θα μείνει εκεί τη νύχτα, μαζί με τη Λίζυ κι τα παιδιά.» πρόσθεσε.
«Τα δίδυμα?» ρώτησε ανήσυχη η Κάντυ.
«Η κηδεμονία των διδύμων-δεν θα το πιστέψεις-πέρασε στη μητέρα μου. Περίεργο ομολογώ, αλλά αναγκαίο. Δεν έχουν ενηλικιωθεί ακόμα. Εννοείται πως εγώ κι ο αδελφός μου θα τους παρέχουμε κάθε οικονομική βοήθεια όσον αφορά τις σπουδές τους, αλλά κι ο πατέρας μου δεν αφήνει και καμιά ‘άσχημη’ διαθήκη. Είναι κι οι δυο τους όμως τόσο έξυπνοι…» ακολούθησε μια σύντομη παύση, πριν ολοκληρώσει τον συλλογισμό του. «Όπως κι να’χει έχω εμπιστοσύνη στον Νίκολας κι τον Τζορτζ, δεν χάνονται, κόβει κι των δυο το μυαλό. Περισσότερο από μας έχω την εντύπωση.» Άφησε ένα κρυφό γελάκι.
Στον γλυκό ήχο του γέλιου του , η Κάντυ ένιωσε τις άμυνες της να πέφτουν κι να χαλαρώνει όλο κι περισσότερο στην αγκαλιά του. Μα σαν αισθάνθηκε τα χείλη του στ’ αυτί της να της ψιθυρίζει ακατάπαυστα λόγια του πάθους, μην μπορώντας να την χορτάσει, τραβήχτηκε ξανά. Μα αυτή τη φορά ο Τέρρυ δεν την άφησε να του ξεφύγει. Η Κάντυ κατσούφιασε αμέσως κι άνοιξε το στόμα της,, χύνοντας το φαρμάκι της. Ίσως να ήταν κι το μοναδικό που θα τον απωθούσε. Μάταια όμως. «Φυσικό. Αφού η Μόλι τον έχει αφήσει εδώ κι μια δεκαετία. Κι εκείνος δεν ξανά παντρεύτηκε, αφοσιώθηκε στη δουλειά του.»
«Το θέμα είναι πως δεν αντέχω άλλη κηδεία τούτο το έτος. Ο πιο αισχρός χρόνος Θεέ μου. Να φύγει και να μην ξαναγυρίσει!!» γρύλισε ο Τέρρυ συνεχίζοντας το πονεμένο θέμα που του είχε υπενθυμίσει η αγαπημένη του. «Το βλέπω πως κατά εκεί οδεύουμε πάλι, κι δεν επιθυμώ να ταλαιπωρήσω τις αδελφές μου, ταξιδεύοντας απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού γι αυτό.»
«Τέρρυ δεν μπορείς να αφήσεις την Ανν κι την Σκάρλετ στην άγνοια. Είναι ο πατέρας τους κι είναι αδελφές σου.» τον επέπληξε η Κάντυ.
«Αν περνούσε απ’ το χέρι μου…» ξεφύσηξε κουρασμένα μην μπορώντας να ολοκληρώσει την φράση του. «Ας είναι , δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά αυτή τη στιγμή. Θα τηλεγραφήσω στην Ανν κι θα είναι δική της επιλογή για ότι συμβεί. Εξάλλου δεν ξέρουμε ακόμα πως θα πάει η κατάσταση του. Αλλά δεν θέλω να ανακατέψω την Σκάρλετ!!» δήλωσε κι ο τόνος της φωνής του ήταν κατηγορηματικός. «Είναι μικρή, εύθραυστη, ευαίσθητη, τον λάτρευε κι επιπλέον…» Ο Τέρρυ την κοίταξε προς στιγμήν περιμένοντας την υποστήριξη της. «Είναι έγκυος, Κάντυ. Μπορεί όλο αυτό να έχει σοβαρές συνέπειες για το παιδί της κι δεν θα ήθελα να της το κάνω αυτό.»
Η Κάντυ έφερε τα χέρια της στο πρόσωπο του, οι χούφτες της αγκάλιασαν τα μάγουλά του. Του χαμογέλασε. «Μπορεί, αλλά δεν γίνεται να περιμένεις μέχρι την άνοιξη για τον ερχομό του παιδιού της για να της το πεις. Θα σου κρατήσει κακία.»
«Προτιμώ να μου κρατήσει κακία παρά να διαταράξω την υγεία της.» μουρμούρισε ο Τέρρυ με ύφος παιδιού , ακουμπώντας το κεφάλι του στο λαιμό της κι πάλι. Λίγο μετά ανασήκωσε το βλέμμα του κι την κοίταξε ξανά. «Τουλάχιστον μέχρι την Πρωτοχρονιά, θα της μιλήσω τότε.» είπε, κάνοντας μια υποχώρηση.
«Κι αν μέχρι τότε έχει συμβεί το μοιραίο?» τον ρώτησε η Κάντυ, κοιτάζοντας ευθεία μέσα στα γαλαζοπράσινα μάτια του, τόσο έντονα που ήταν έτοιμη να βουλιάξει μέσα σε αυτά.
Ο Τέρρυ χαμήλωσε ξανά το βλέμμα του, αποφεύγοντας να απαντήσει, αναζητώντας καταφύγιο στην ζεστή κι σφιχτή αγκαλιά της. Πέρασαν λίγες στιγμές πριν της απευθύνει το λόγο κι πάλι. «Αυτό που μου απήγγειλες στην αρχή…» ξεκίνησε, αλλάζοντας θέμα για άλλη μια φορά.
«Δεν είναι Σαίξπηρ.» τον διαβεβαίωσε εκείνη ειρωνικά.
«Το γνωρίζω αυτό.» της ρουθούνισε εκείνος.
«Είναι κάτι δικό μου.» του εξομολογήθηκε κι τότε εκείνος την κοίταξε έκπληκτος, πήγε να ανοίξει το στόμα του, μα εκείνη δεν τον άφησε. «Το ξέρω δεν είμαι καλή στην συγγραφή, πόσο μάλλον στην ποίηση. Αλλά ήθελα να γράψω κάτι δικό μου κι να σου το απαγγείλω την ημέρα των γενεθλίων σου. Βλέποντας σε όμως σε αυτή την κατάσταση, κι ενώ κανονικά θα έπρεπε να σου κρατάω μούτρα, η καρδιά μου έσπασε για άλλη μια φορά… διακρίνοντας σε, σε αυτό το χάλι και … σου το ξεφούρνισα. Απόψε.» ολοκλήρωσε με δυσκολία η Κάντυ.
«Για μισό λεπτό, γιατί μου κρατάς μούτρα? Επειδή έφυγα αιφνιδίως για να παρευρεθώ στις τελευταίες στιγμές του πατέρα μου? Μα αφού αποχαιρετιστήκαμε… κι εσύ έδειχνες να με κατανοείς και…»
«Δεν είναι γι αυτό!» του πέταξε εκείνη απότομα, χτυπώντας τον με τις γροθιές της στους ώμους του. Ο Τέρρυ διέκρινε κι πάλι δάκρυα στις άκρες των ματιών της. ‘Σαν πολύ δεν κλαίει απόψε. Δεν το συνηθίζει.’ Συλλογιζόταν εκείνος. Όταν άρχισε να βάζει τις σκέψεις του σε μια σειρά, άνοιξε διάπλατα το στόμα του κι έμεινε να την κοιτά αποσβολωμένος.
«Κάντυ..?» προσπάθησε να αρθρώσει.
«Ναι ηλίθιε! Θα περάσω το μαρτύριο της λεχώνας για τρίτη φορά εξαιτίας σου!» έσκουξε η Κάντυ μιξοκλαίγοντας κι σκουπίζοντας τα μάτια της με την κουβέρτα.{... to be continued}

«Μπαμπά?» ήρθε άξαφνα από μακριά μια παιδική κοριτσίστικη φωνή.
«Παναγιά μου!! Το παιδί!» ξεφώνισε η Κάντυ έντρομη καθώς ανασήκωνε αμέσως το κεφάλι της μαζί με τον Τέρρυ απ’ την άκρη του επίπλου κι στρεφόντουσαν προς την είσοδο του σπιτιού, δίπλα στη βάση της σκάλας.
Εκεί στεκόταν μια μικρή φιγούρα, γύρω στα πέντε-απομίμηση της Κάντυ- με ξανθά μπουκλάκια μέχρι τους ώμους, κρατώντας μια κούκλα στην αγκαλιά της, κι ξύνοντας την μύτη , θεωρώντας πως με αυτό τον τρόπο θα έδιωχνε μακριά τις μικροσκοπικές φακίδες της. Η Catrina ήταν ολόιδια με τη μητέρα της. Η μόνη διαφορά ίσως ήταν πως είχε κληρονομήσει τα μάτια του πατέρα της αντί το σμαραγδένιο χρώμα της Κάντυ.
«Γύρισες!» κραύγασε η μικρή μες στην καλή χαρά κι έτρεξε προς το σαλόνι.
Ο Τέρρυ που σηκώθηκε αμέσως, την πρόλαβε , την πήρε στην αγκαλιά του και την στριφογύρισε στον αέρα για αρκετή ώρα. Έπειτα την κόλλησε πάνω του κι άρχισε να χαϊδεύει την πλάτη της. Η Κάντυ που είχε γίνει μάρτυρας τούτης της σκηνής αρκετές φορές, δεν άντεξε, κι όπως ήταν φυσικό στην κατάσταση της βούρκωσε.
«Τι έκανε η νεράιδα μου όσο ήμουν μακρυά της?» την ρώτησε ο Τέρρυ φιλώντας τρυφερά το μέτωπο της.
«Καλά, μπαμπά…» αποκρίθηκε η μικρή Catrina ξύνοντας συνέχεια την μύτη της. «Έλειψες σε μένα κι στην Πατατίνα.» του είπε στη συνέχεια αθώα δείχνοντας του την κούκλα της.
«Αλήθεια?» Μόλις είδε το χέρι της κόρης του να πηγαίνει στο γνωστό σημείο , το απομάκρυνε μαλακά. «Catrina … τι έχουμε πει για τις φακίδες σου, γλυκιά μου.»
«Ότι είναι ξεχωριστές σαν της μαμάς, κι ότι πρέπει να τις αγαπάω όπως εσύ.» του είπε με καμάρι η μικρή.
«Μπράβο το κορίτσι μου!» Ο Τέρρυ της χάρισε ένα φιλί στο μάγουλο κι χάιδεψε τα μαλλιά της.
«Εμένα με ενοχλούν όμως μπαμπά… δεν… δεν τις θέλω.» είπε κατσουφιασμένο το παιδί.
«Το ξέρεις όμως μωρό μου πως κάποια μέρα ίσως συναντήσεις κάποιον που θα σ’ αγαπήσει πραγματικά για αυτές τις φακίδες.» της είπε η Κάντυ ερχόμενη από πίσω της, παίρνοντας το χέρι της κι φιλώντας το.
«Ας τολμήσει ο αλήτης, θα του σπάσω τα μούτρα.» μουρμούρισε ο Τέρρυ μέσα απ’ τα δόντια του.
«Ώχου, αρχίσαμε πάλι.» Η Κάντυ έσκυψε προς το μέτωπο της κόρης της , φιλώντας την. «Καληνύχτα αγάπη μου, θα σε ξυπνήσω νωρίς για να ανοίξουμε τα δώρα μας , εντάξει?»
«Εντάξει μαμά.» της αποκρίθηκε η Catrina απλώνοντας τα χέρια στο λαιμό της κι χαρίζοντας της μια μεγάλη αγκαλιά κι ένα φιλί στα μαλλιά της. Η Κάντυ απομακρύνθηκε χαμογελώντας κι ανέβηκε τις σκάλες.
«Έι? Που πας? Για μένα δεν έχει φιλί?» έσκουξε ο Τέρρυ δήθεν πληγωμένος.
«Μεγάλωσες εσύ Γκράντσεστερ , δεν είσαι πλέον μικρούλης. Εξάλλου κάποιος πρέπει να πάει να ελέγξει κι τα δίδυμα.» του υπενθύμισε η Κάντυ, καθώς τον ειρωνευόταν σταυρώνοντας τα χέρια της.
«Μαμά?» έκανε η μικρή σφίγγοντας στην αγκαλιά της την κούκλα της. «Είναι αλήθεια πως ο μπαμπάς σ’αγάπησε για τις φακίδες σου?»
«Ασφαλώς!» απάντησε αμέσως ο Τέρρυ.
Η Κάντυ κούνησε αποδοκιμαστικά το κεφάλι της. «Κακούργε, κοίτα μην φλομώνεις το παιδί συνέχεια με ψέματα. Αποχωρώ, καληνύχτα σας κι Καλά μας Χριστούγεννα. Τι καλά δηλαδή…» συνέχισε να ανεβαίνει τις σκάλες μουρμουρίζοντας σιωπηλά ούτως ώστε να μην ακούγεται. «Όλη την ώρα στα νεκροταφεία…»
«Όταν τελειώσεις με την Annelyse και τον Julian να ξέρεις πως θα έρθω σε σένα για να πνιγώ ξανά στα βάθη αυτού το κατάξανθου μοσχομυριστού θάμνου.» αναφώνησε ο Τέρρυ μεταξύ σοβαρού κι αστείου, κι απ’ τον τρόπο που ξεστόμιζε τούτα τα λόγια , φαινόταν να μην σηκώνει αντιρρήσεις.
«Κάνε όρεξη , θα σε κλειδώσω απέξω.» μούγκρισε η Κάντυ γελώντας, διανύοντας τον διάδρομο τώρα κι ενώ εκείνος την έχανε απ’ το οπτικό του πεδίο. «Μείνε με την κόρη σου απόψε, κι αυτή θα είναι η τιμωρία σου.»
«Δεν το νομίζω, θα αναπαραστήσω τον Ρωμαίο κι να είσαι σίγουρη πως ούτε η μπαλκονόπορτα θα με εμποδίσει.» συνέχισε εκείνος πιο δυνατά τώρα περιμένοντας για μία απόκριση που όμως δεν ήρθε ποτέ. «Αν δε με αφήσεις να περάσω δεν θα μάθεις ποτέ τι σου ψιθύρισα στο αυτάκι λίγο πριν.» την χτύπησε εκείνος στο πιο αδύνατο σημείο της. Περίμενε λίγο ακόμα κι άρχισε να χαχανίζει όταν την άκουσε να χτυπάει πεισματάρικα το πόδι της στο πάτωμα, σημάδι ότι την είχε καταφέρει.
«Μπαμπά τι εννοούσε η μαμά όταν έλεγε για ψέματα?» ρώτησε η μικρή.
«Ανοησίες της μαμάς , μην την ακούς.» την συμβούλευσε ο πατέρας της, χαμογελώντας. «Προς το παρόν εμείς θα συνεχίσουμε το παραμύθι μας. Θυμάσαι που είχαμε μείνει?» ζήτησε εκείνος να μάθει γαργαλώντας την.
«Εκεί… που το κορίτσι φόρεσε αντρικά … ρούχα…» απάντησε η μικρή Catrina καθώς γελούσε κι τραβιόταν όσο μπορούσε μακριά απ’ τα δάχτυλα του μπαμπά της.
«Σωστά, η Viola που μεταμορφώθηκε σε Sebastian, λοιπόν…» ξεκίνησε ο Τέρρυ να αφηγείται κι άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες , κρατώντας στην αγκαλιά του την κόρη του, οδεύοντας κι οι δυο προς την κάμαρη της.

~~~***~~~

** Η αφιέρωση της Κάντυ προς τον Τέρρυ (τα λόγια που του απαγγέλλει) είναι κι η μετάφραση του τραγουδιού στην αρχή.

από Dalia Παρ Ιαν 22, 2016 11:55 pm

Stear & Natalie
**'Greensleeves...'

* Παραμονή Χριστουγέννων, Lakewood, Οχάιο 1925, 23:20 μ.μ.

«Η Μαίρη χάρηκε πολύ όταν της είπε πως εκείνος ήταν ο Καρυοθραύστης κι ότι όλα όσα πέρασε δεν ήταν όνειρο. Αλλά παρά μονάχα η αλήθεια. Της ζήτησε να παντρευτούν κι να κυβερνήσουν μαζί στη Χώρα των Παιχνιδιών!»
Η Νάταλι έκλεισε το δερματόδετο βιβλίο με τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια στο βαθύ χρώμα του κόκκινου που εικόνιζε τον Άγιο Βασίλη με ένα πλήθος παιδιών γονατισμένα τριγύρω του, κι έστρεψε το βλέμμα της στο προσωπάκι της τρίχρονης κόρης της, Arianna. Η έκφραση της γαλήνεψε, τα χαρακτηριστικά της μαλάκωσαν περισσότερο κι ένα πλατύ χαμόγελο στόλισε τα χείλη της. Χάιδεψε για λίγο τις κατάμαυρες μπούκλες της που έφταναν μέχρι τους ώμους-κι της θύμιζαν τόσο πολύ τον πατέρα της- κι πήρε την μικρή στην αγκαλιά της. Η Arianna όμως δεν είχε κοιμηθεί ακόμα, ανοιγόκλεισε για λίγο τα μάτια της νυσταγμένα, έγειρε στο πλάι κι έδωσε ένα μεγάλο φιλί στη μητέρα της.
«Μαμά…?» μουρμούρισε το μικρό κορίτσι ψιθυριστά.
«Τι είναι αγάπη μου?» της αποκρίθηκε η Νάταλι, καθώς την απέθεσε απαλά μέσα στην κούνια της, την οποία είχε φτιάξει ο ίδιος ο πατέρας της πριν από έξι χρόνια περίπου, κι την χωρούσε ακόμα.
«Ο μπαμπάς?... Που είναι?» ρώτησε η Arianna τρίβοντας τα μάτια της κι στη συνέχεια παίρνοντας αγκαλιά τον λευκό αρκούδο της.
«Σύντομα θα είναι εδώ. Δεν θα έχανε την Καληνύχτα της Πριγκίπισσας του για τίποτα στον κόσμο.» της είπε κάνοντας πέρα μερικές μπούκλες απ’ το μέτωπο της.
«Τα δώρα…?» συνέχισε η μικρή καθώς την έπαιρνε σιγά-σιγά ο ύπνος, γέρνοντας στο πλάι.
«Το πρωί. Θα καθίσουμε όλοι μας κάτω απ’ το δέντρο κι θα τα ανοίξουμε το πρωί. Στο υπόσχομαι.»
Στο άκουσμα τούτων των λόγων ο ήχος του γέλιου της Arianna έσπασε προς στιγμήν τη σιγαλιά του δωματίου. Η Νάταλι έμεινε για λίγο εκεί, σκυφτή πάνω απ’ τη κούνια της μικρής, να παρατηρεί την κόρη της, καθώς βυθιζόταν στον κόσμο των ονείρων. Ακούμπησε το χέρι της στο μάγουλο της, αφού πρώτα πάτησε το μυστικό κουμπί ανάμεσα στα αστεράκια κι τις πεταλουδίτσες κι άρχισε να παίζει το χαρακτηριστικό γλυκό νανούρισμα που τόσο λάτρευε. Δεν κατάλαβε για πότε η πόρτα του δωματίου άνοιξε, μπαίνοντας μέσα ο Στήαρ όσο πιο διακριτικά μπορούσε, κρατώντας στα χέρια του τον πεντάχρονο κοιμισμένο Archie, και βαδίζοντας προσεχτικά προς το κρεβάτι δίπλα στη κούνια. Η Νάταλι έγειρε προς το μέρος τους χαμογελώντας. Η ματιά της εστίασε στο ξύλινο αντικείμενο που κρατούσε τόσο σφιχτά στα χέρια του ο γιος της.
«Τι είναι αυτό?» ρώτησε σιγανά χωρίς να αποχωρίζεται το εύθυμο ύφος της, αλλά σταυρώνοντας τα χέρια της δήθεν αυστηρά.
«Α! Αυτό?» έκανε ο Στήαρ προσποιούμενος τον αθώο, απομακρύνοντας ταυτόχρονα το μικρό ξύλινο ξίφος απ’ τα χέρια του γιου του, καθώς τον σκέπαζε. Το έβαλε μέσα σε ένα ορθογώνιο πράσινο κουτί, τοποθετώντας το μέσα σε ένα απ’ τα συρτάρια του μικρού, δίπλα στο κομοδίνο. «Είναι κάτι συμβολικό που του το έφτιαξα σήμερα το πρωί. Μου φαίνεται πως μου ξέφυγε πάνω εκεί στη βόλτα μας κι αναγκάστηκα να του το δώσω νωρίτερα. Ξέρεις πόσο ανυπόμονος κι πειστικός μπορεί να γίνει.» Της χαμογέλασε καθώς πλησίαζαν ο ένας τον άλλον στη μέση του δωματίου, αγκαλιάστηκαν κι αντάλλαξαν ένα σύντομο φιλί μεταξύ τους.
«Ξέρω.» του αποκρίθηκε εκείνη, χαϊδεύοντας τα χείλη του κι κοιτώντας τον τρυφερά. «Τα επιχειρήματα του επίσης είναι πολύ ορθά κι σωστά. Φαίνεται πως από κάποιον πήρε.» του υπενθύμισε τυλίγοντας τα χέρια της γύρω απ’ το κορμί του κι παίρνοντας τον στην αγκαλιά της.
«Απ’ τη μητέρα του, χωρίς αμφιβολία.» σχολίασε εκείνος σέρνοντας την παλάμη του στο λαιμό της.
«Ή απ’ τον θείο του.» πρόσθεσε η Νάταλι, χαρίζοντας του άλλη μια γλυκιά ματιά κι ακουμπώντας το πρόσωπο της στην καρδιά του.
Ο Στήαρ δεν είπε τίποτα. Έμεινε εκεί σιωπηλός μονάχα να την παρατηρεί. Λίγα λεπτά αργότερα την έσφιξε περισσότερο μέσα στα δεσμά του κι απέθεσε ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού της. Έπειτα απομακρύνθηκε ο ένας απ’ τον άλλο, πλησιάζοντας εκείνος την κούνια κι η Νάταλι παίρνοντας θέση στην άκρη του κρεβατιού. Ο Archie γύρισε πλευρό κι μισάνοιξε τα μάτια του. Κι τότε εκείνη για άλλη μια φορά έμεινε έκθαμβη απ’ τις γαλάζιες κόγχες των ματιών του. Η Arianna είχε πάρει το καστανό χρώμα απ’ τον πατέρα της κι από εκείνη, μα ο μικρός Archie μπορεί να είχε κληρονομήσει το ίδιο χρώμα μαλλιών όπως ο Στήαρ, αλλά τα μάτια του όπως έλεγε εκείνος, ήταν όμοια με εκείνα του αδελφού του, του Archie. Η έκπληξη κι η χαρά των δυο γονιών όταν ήρθε στον κόσμο ο μικρός ήταν απερίγραπτη κι μεγάλη. Μα περισσότερο απ’ όλους χάρηκε ο Στήαρ κι η Νάταλι το ήξερε. Το έβλεπε στην έκφραση του, στο ύφος του, στα μάτια του. Ήξερε πως κατά κάποιο τρόπο, ο αδελφός του είχε γυρίσει κοντά τους.
«Μαμά? Είδες τι μου έδωσε ο μπαμπάς?» γουργούρισε το παιδί καθώς χασμουρήθηκε.
«Ναι γλυκέ μου, το είδα. Πως σου φάνηκε?» τον ρώτησε εκείνη καθώς έσκυβε από πάνω του κι τον φιλούσε το μέτωπο.
«Υπέροχο! Έπρεπε να ήσουν εκεί να δεις πως στροβιλίστηκε στον αέρα το σπαθί, μαμά! Τη μια στιγμή ήταν στο χέρι μου κι την άλλη ο πατέρας το κρατούσε στο δικό του. Ήταν εκπληκτικό!» της εξηγούσε τώρα εκστασιασμένος ο μικρός σιωπηλά, απόλυτα συνεπαρμένος απ’ τη στιγμή.
«Αλήθεια?» έκανε η Νάταλι ρίχνοντας μια πονηρή ματιά στον άντρα της, την οποία κι εκείνος της την ανταπέδωσε με το κλείσιμο του ματιού του χαμογελώντας. Ακόμα κι μέσα στο σκοτάδι εκείνη μπορούσε να διακρίνει την έκφραση του. «Που μάθατε να ξιφομαχείτε τόσο καλά κ.Κόρνγουέλ?» τον ρώτησε με ύφος δήθεν, σταυρώνοντας τα χέρια της κι περιμένοντας. «Απ’ ότι θυμάμαι από ιστορίες κι αφηγήσεις τον συμμαθητών σας στο κολέγιο δεν ήσασταν κι τόσο καλός.» τον τσίγκλησε περισσότερο η Νάταλι.
«Ίσως να θέλησα να κάνω κάποια μαθήματα κι απ’ την πολύ εξάσκηση να έγινα ξεφτέρι.» της απάντησε απλά εκείνος.
«Μάλιστα.» μουρμούρισε η Νάταλι που οι υποψίες της την οδηγούσαν κάπου αλλά η περιέργεια δεν την άφηνε σε ησυχία. «Ο λόγος?» συνέχισε.
«Προσωπικός.» αποκρίθηκε ο Στήαρ μισό γελώντας.
«Απόδοση δικαιοσύνης?» ζήτησε να μάθει εκείνη.
«Μπορείς να το πεις κι έτσι.» συμφώνησε εκείνος.
«Όταν θα έρθει ο θείος Τέρρυ την Πρωτοχρονιά θα τον καλέσω σε μονομαχία!» συνέχισε ο Archie γουρλώνοντας τα μάτια του.
Η Νάταλι πήγε να ανοίξει το στόμα της μα ευτυχώς την πρόλαβε ο άντρας της. Ο Στήαρ που τώρα ζύγωνε προς τη μεριά του παραθύρου, θαυμάζοντας απέξω το χιόνι που έπεφτε ακατάπαυστα και κάλυπτε τα πάντα, ενώ την ίδια ώρα νανούριζε την μικρή Arianna παρόλο που εκείνη είχε κοιμηθεί εδώ κι ώρα.
«Αποκλείεται.» δήλωσε ήρεμα. «Σε μονομαχίες θα καλείς μόνο εμένα μικρέ.» συμπλήρωσε με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις.
«Μα γιατί? Είναι άδικο! Θα αρχίσει να με κοροϊδεύει πάλι. Δεν θέλω να με περάσει για κάνα δειλό.» έσκουξε ο νεαρός όσο πιο σιγανά μπορούσε, μη θέλοντας να ξυπνήσει την αδελφή του.
Η Νάταλι τον πήρε στην αγκαλιά της κι τον χάιδεψε. «Archie είμαι σίγουρη πως ένας νεαρός όπως εσύ, μπορεί να προστατέψει την τιμή του κι να δείξει την γενναιότητα του κι με άλλους τρόπους πέρα απ’ τη ξιφομαχία.» του είπε.
«Αλήθεια μαμά?» πρόφερε το παιδί ανυπομονώντας να ακούσει τη συνέχεια.
«Αλήθεια. Θα σου εξηγήσω όμως αύριο. Τώρα είναι ώρα για ύπνο.» τόνισε εκείνη προτρέποντας τον να μπει κάτω απ’ τα σκεπάσματα πάλι. Τον φίλησε ξανά, χαϊδεύοντας τα μαλλιά του κι σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι.
«Καληνύχτα μαμά.» μουρμούρισε ο μικρός.
«Καληνύχτα μωρό μου.» του αποκρίθηκε εκείνη. Κινήθηκε προς την κούνια, όπου ο Στήαρ άφηνε την Arianna καληνυχτώντας την με ένα φιλί στο μέτωπο. Στη συνέχεια εκείνος έγειρε προς το μέρος της , τα χέρια τους τυλίχτηκαν, τα δάχτυλα τους μπερδεύτηκαν κι πλησίασαν κι οι δυο την πόρτα του δωματίου.
«Μπαμπά σε ευχαριστώ πολύ για το δώρο.» ψιθύρισε ο Archie λίγο πριν κλείσει τα μάτια του.
«Παρακαλώ αγόρι μου.» του αποκρίθηκε εκείνος, ψηλαφίζοντας λίγο τα μαλλιά του κι φιλώντας την κορυφή του κεφαλιού του. «Καληνύχτα.» ψιθύρισε με τη σειρά του κι μαζί με την Νάταλι πέρασαν απ’ το παιδικό δωμάτιο στην κάμαρη τους όπου κι οδηγούσε η πόρτα , την οποία κι έκλεισαν πίσω τους.
Το ζευγάρι αφού άλλαξε για το βράδυ, έμεινε για λίγο σφιχταγκαλιασμένο μπροστά στο μεγάλο παραθύρι στο μέσο του δωματίου κι έπειτα βολεύτηκαν πάνω στην μοκέτα δίπλα στο τζάκι , όπου οι φλόγες του ζέσταναν αρμονικά το χώρο κι το φως των κεριών κι το άρωμα των ρόδων δημιουργούσε μια ρομαντική ατμόσφαιρα. Ο Στήαρ είχε πάρει στην αγκαλιά του την Νάταλι κι είχε φέρει το πρόσωπο του στο λαιμό της , μυρίζοντας άπληστα το άρωμα της. Ενώ εκείνη είχε φέρει το ένα της χέρι στα μαλλιά του, τα χάιδευε καθώς την ίδια ώρα φιλούσε το μέτωπο του. Κι οι δυο τους παρέμεναν βουβοί εκεί με κλειστά τα μάτια, απολαμβάνοντας την στιγμή. Ακολούθησε μια παρατεταμένη σιωπή ανάμεσα τους, που σύντομα όμως δεν κράτησε για πολύ.
«Νομίζω πως… η ομόφωνη απόφαση μας, να περάσει η κάθε οικογένεια μόνη της , τις διακοπές των Χριστουγέννων , είναι η πιο σωστή που έχουμε πάρει ποτέ.» εξέφρασε την άποψη της διστακτικά η Νάταλι, σέρνοντας τα δάχτυλα της πάνω στα γένια του άντρα της.
«Το ίδιο πιστεύω κι εγώ.» συμφώνησε ο Στήαρ αφήνοντας ένα βαθύ αναστεναγμό. «Χωρίς εμάς κι το προσωπικό αυτό το σπίτι θα ήταν τελείως άδειο. Δεν ανησυχώ όμως, θα βρεθούμε όλοι μαζί την Πρωτοχρονιά.» Σώπασε για λίγο, σκεπτόμενος τα λόγια του προσεκτικά. «Απλώς…»
«Ναι..?» τον παρότρυνε εκείνη γλυκά.
«Αυτός ο χρόνος ήταν ο χειρότερος που έχω περάσει ποτέ. Να φύγει κι να μην ξανάρθει. Τόσο θανατικό… δεν έχω ζήσει ούτε στο μέτωπο!» έσκουξε εκείνος μεταξύ σοβαρού κι αστείου.
Τη στιγμή εκείνη το μυαλό της Νάταλι πέταξε στην περασμένη άνοιξη όπου τους είχε αφήσει η μεγάλη θεία Ελρόυ. Η γριά γυναίκα αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα με την καρδιά της, κάτι που είχε κληρονομήσει κι ο εγγονός της, ο Άντονυ. Ωστόσο για την ίδια λόγω προχωρημένης ηλικίας-αν κι αντιμετώπιζε την ασθένεια της σθεναρά-δεν υπήρχε θεραπεία όπως κι για τον νεαρό Μπράουν. Όπως ήταν αναμενόμενο αρχές του Απρίλη η μεγάλη θεία τους αποχαιρέτησε αφήνοντας μια ενδιαφέρουσα διαθήκη, μα ολόκληρη την οικογένεια Άρντλευ-που δεν την ένοιαζε η περιουσία-απαρηγόρητη. Στα μέσα του καλοκαιριού η Νάταλι είχε λάβει ένα γράμμα απ’ το Αρχοντικό των Τζόνσον που τους ενημέρωνε για την απώλεια του πατέρα του Τομ. Ο Στήαρ κι εκείνη παρευρέθηκαν στην κηδεία του πατέρα του καλύτερου τους φίλου, περιμένοντας πρώτα να καταφτάσει απ’ την άλλη μεριά του ωκεανού κι η Κάντυ με τον Τέρρυ, το γένος Γκράντσεστερ. Ενώ δεν είχε μπει για τα καλά ο Οκτώβρης η γλυκιά σε όλους φακιδομούρα μαζί με τον αγαπημένο της ‘Εξοχότατο’, αναγκάστηκαν για άλλη μια φορά να ταξιδέψουν –αυτή τη φορά χωρίς τον Έντουαρντ κι την Ελίζαμπεθ λόγω της εγκυμοσύνης της – για να είναι στο πλευρό της αδικοχαμένης κυρίας Πόνυ, που πάλευε με την νόσο του καρκίνου εδώ κι πολλά χρόνια κι είχε χάσει τη μάχη με το θάνατο. Η Κάντυ με την Ανν ήταν συντετριμμένες. Κι πώς να μην είναι άλλωστε γνωρίζοντας την συγκεκριμένη γυναίκα απ’ τα παιδικά τους χρόνια, κι έχοντας την σαν μάνα τους. Η Νάταλι κι η Κάθριν- καθώς επίσης κι οι σύζυγοι τους- στάθηκαν στο πλευρό τους, έχοντας κι εκείνες συναντήσει από κοντά αμέτρητες φορές, εκείνη τη γυναίκα κι θαυμάζοντας το κουράγιο, το θάρρος κι το μεγαλείο που εξέπεμπε. Όλες αυτές οι θλιβερές εικόνες κι αναμνήσεις του χρόνου που πέρασε στριφογυρνούσαν στις σκέψεις της Νάταλι, μαζί με την λέξη όπου είχε προφέρει ο Στήαρ λίγο πριν. Τον κοίταξε τρομαγμένη, φέρνοντας τις παλάμες της στο πρόσωπο του.
«Μην… μην την ξαναπείς αυτή τη λέξη.» τραύλισε με κόπο εκείνη.
«Σε τρόμαξα?» Ο Στήαρ βύθισε τα δάχτυλα του ανάμεσα στις κατάμαυρες μακριές μπούκλες της. Έμεινε να την κοιτά για αρκετή ώρα, αιχμαλωτίζοντας κάθε σπιθαμή κι πόντο του προσώπου της, των χαρακτηριστικών της. Ήξερε εδώ κι καιρό για τους εφιάλτες που μάστιζαν τα όνειρα εκείνης αλλά κι τα δικά του. Όνειρα δίχως ζωή, εφιαλτικές εικόνες απ’ το μέτωπο που είχαν βιώσει από κοντά. Ξυπνούσαν μέσα στη νύχτα καμιά φορά κι οι δυο τους, ή ο ένας απ’ τους δυο, αγκαλιαζόντουσαν σφιχτά μέσα στο σκοτάδι κι πίεζαν τον εαυτό τους πως όλο αυτό που είχαν ζήσει δεν αποτελούσε μέρος της ζωής τους, ούτε της πραγματικότητας στην οποία ζούσαν. Την άλλη μέρα, όταν εκείνος ερχόταν αντιμέτωπος με τους μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια της , ένιωθε λες κι έπεφτε ξανά στη θάλασσα όντας μέσα σε εκείνο το αεροσκάφος. Έχανε τον έλεγχο του εαυτού του, όπως κι του πιλοτηρίου καθώς το αεροπλάνο έχανε έδαφος κι έπεφτε, αισθανόταν χαμένος. «Αγαπημένη μου…» έσκυψε προς τον κρόταφο της , αφήνοντας εκεί τα χείλη του. «Με συγχωρείς.» προσπάθησε να απολογηθεί.
Η Νάταλι ξέσπασε σε λυγμούς κι αναφιλητά, φέρνοντας τα χέρια της γύρω απ’ το λαιμό του, κουρνιάζοντας το κεφάλι της στον ώμο του.
«Όταν σκέφτομαι την νάρκη…» φύσηξε την μύτη της, νιώθοντας την ίδια ώρα τα χέρια εκείνου να χαϊδεύουν την πλάτη της. «Ήταν μικρότερη από μένα. Αν ήμουν εγώ στη θέση της… τώρα εκείνη θα ζούσε. Η φωνή της μητέρας μου, ο πατέρας μου άφαντος μέσα στο πλήθος. Το σώμα του Pietro να κείτεται νεκρό μπροστά στα μάτια μου, εγώ…»
«Σςς… Κοίταξε με.» Ο Στήαρ έφερε το πρόσωπο της ενώπιον του, αναγκάζοντας την να τον αντικρίσει. Τα μέτωπα τους συναντήθηκαν. Οι ανάσες που έπαιρνε τώρα εκείνη ήταν κοφτές. «Ποτέ ξανά να μην προφέρεις ή να ευχηθείς το αντίθετο. Εσύ εκτός απ’ τη ζωή μου, είσαι η ανάσα κι ο αέρας που αναπνέω. Δεν υπάρχω χωρίς εσένα. Κι νιώθω ιδιαίτερα ευτυχής που σε έχω στο πλευρό μου. Αποτελείς το πιο όμορφο, γλυκό κι αγαπημένο κομμάτι του κόσμου μου. Αν χαθεί αυτό το κομμάτι…» κόμπιασε για λίγο, ενώ το βλέμμα του καθώς την κοιτούσε, έμοιαζε με εκείνο πληγωμένου κουταβιού. «Τότε καταστράφηκα. Είμαι ολότελα κι κυριολεκτικά χαμένος.» ολοκλήρωσε εκείνος , περιμένοντας καρτερικά την απόκριση της.
Η Νάταλι του χάρισε ένα βεβιασμένο χαμόγελο. Έπειτα ανασήκωσε το κεφάλι της, οι ματιές τους κλείδωσαν η μία την άλλη, κι χάθηκε ο ένας στο βλέμμα του άλλου. «Οι καιροί που θα ακολουθήσουν ίσως να είναι δύσκολοι.» ξεκίνησε εκείνη άθελα της να του λέει. «Σε κάθε περίπτωση θέλω να μου δώσεις τον λόγο σου, πως αν ποτέ ξανά συμβούν τα ίδια γεγονότα με τότε… στην Ευρώπη, θέλω να μην δώσεις καμία σημασία. Δεν θέλω να ασχοληθείς , να παραμείνεις αμέτοχος στα γεγονότα. Τώρα που το σκέφτομαι το καλύτερο θα ήταν να μην εκφέρεις ούτε καν την άποψη σου.»
«Γιατί? Φοβάσαι μην καταταγώ εθελοντικά πάλι κι γνωρίσω καμιά άλλη να με ξελογιάσει όπως εσύ?» την πείραξε εκείνος γελώντας.
Η Νάταλι τον χτύπησε ελαφρά στο μπράτσο του. «Αλιστήαρ Κόρνγουελ!!» σύριξε εκείνη δήθεν εκνευρισμένη. «Εγώ σου μιλάω σοβαρά κι εσύ αστειεύεσαι μαζί μου?! Ντροπή σου!» συνέχισε εκείνη περισσότερο φουρκισμένη θυμώνοντας μαζί του, σταυρώνοντας τα χέρια της και γερνώντας του την πλάτη. Δεν πρόλαβε να αρθρώσει οτιδήποτε άλλο. Την επόμενη στιγμή βρισκόταν ξαπλωμένη πάνω στη μοκέτα με εκείνον από πάνω της , καθώς της έφερνε τα χέρια πάνω απ’ το κεφάλι της και την ακινητοποιούσε.
«**Αλίμονο αγάπη μου, πόσο με έχεις παρεξηγήσει. Να με κρίνεις τόσο σκληρά {απ΄τη στιγμή που ξέρεις} πόσο σε έχω αγαπήσει. Και πόσο η παρέα σου με γεμίζει με χαρά.» Η Νάταλι γούρλωσε τα μάτια απ’ την έκπληξη κι έμεινε εκεί να παρατηρεί αποχαυνωμένη τον άντρα της, υπενθυμίζοντας για άλλη μια φορά τον εαυτό της πόσο όμορφος ήταν χωρίς τα γυαλιά του. «Όπως σου έλεγα πριν η ζωή μου, ότι έφτιαξα κι δημιούργησα με τόσο μόχθο, είναι εδώ. Θα ήμουν ανόητος ή καλύτερα, στην γλώσσα της αγαπητής μου θείας, ένας ξιπασμένος βλάκας, αν επαναλάμβανα τα λάθη της εφηβείας μου και παρατούσα εσένα, τον Archie και την Arianna , φεύγοντας για άλλη μια φορά για να πάω να πολεμήσω. Δεν είμαι τόσο ηλίθιος… όσο υπήρξα κάποτε… Αγάπη μου!» τόνισε τα τελευταία λόγια του με φωνή βραχνή από πόθο. Εκείνη τον κοιτούσε με πάθος. «Δεν προτίθεμαι ούτε τώρα αλλά ούτε κι μελλοντικά να γκρεμίσω την ευτυχία μου σε τραπουλόχαρτα, απλά κι μόνο για το καπρίτσιο μερικών-μερικών που τους αρέσει να σφάζονται αναμεταξύ τους. Δεν με νοιάζει ακόμα κι αν γίνει η συντέλεια του κόσμου αύριο. Το μόνο που με νοιάζει είναι το εδώ, το αύριο, το μέλλον, η κάθε μου στιγμή μαζί σου, μαζί με τον γιο και την κόρη μας , και…» Τα χείλη του συνάντησαν τα δικά της, ενώ εκείνη πρόφερε αναστενάζοντας το όνομα του ανάμεσα στα φιλιά τους. Ύστερα έγειρε το κεφάλι του και χάιδεψε απαλά με το στόμα του την ευαίσθητη κολόνα του λαιμού της. Το ένα του χέρι σύρθηκε προσεχτικά κι η παλάμη του απλώθηκε απαλά πάνω στην κοιλιά της. Την μάλαξε για λίγο κι στη συνέχεια της χάρισε ένα εκτυφλωτικό χαμόγελο. «Και… μια που το’φερε η κουβέντα κι για να αλλάξουμε θέμα, πως ήσουν σήμερα ενώ έλειπα?» την ρώτησε καχύποπτα, χωρίς να αποχωρίζεται το πονηρό ύφος του.
«Μια… μια χαρά.» του απάντησε εκείνη ξέπνοα κι με κόπο, διαβεβαιώνοντας τον για την καλή πορεία της κατάστασης της.
«Αλήθεια? Ούτε μια ζαλάδα?» την τσίγκλησε εκείνος περισσότερο. Έσκυψε κι πάλι προς το μέρος της φιλώντας την ξανά κι ξανά, κάνοντας την να τρελαθεί. «Καταλαβαίνω πότε μου λες ψέματα.» την προειδοποίησε γλυκά καθώς αποτραβιόταν.
«Σου ορκίζομαι, δεν έκανα… ούτε μία φορά εμετό.» τον καθησύχασε ψάχνοντας απελπισμένα τα χείλη του. Αντί αυτού η μύτη της βρήκε κι γαργάλισε την δική του. Χαμογέλασαν κι οι δυο σιγανά.
«Χαίρομαι.» ψιθύρισε εκείνος. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, την τράβηξε στην αγκαλιά του, προτρέποντας κι τους δυο να καθίσουν ξανά κανονικά πάνω στην μοκέτα.
«Αν συνεχίσεις τις απότομες κινήσεις σίγουρα δεν τον γλιτώνω τον εμετό.» σχολίασε η Νάταλι , ελαφρώς ζαλισμένη, φέρνοντας τα χέρια της πάνω στο στήθος του, γλιστρώντας τα δάχτυλα του μέσα απ’ τη ρόμπα του, χαϊδεύοντας απαλά το στέρνο του.
Ο Στήαρ της χαμογέλασε αθώα κι ύστερα ξερόβηξε, αφού πήρε ύφος πολιτικού έτοιμος να βγάλει λόγο, κι είπε: «Σκεφτόμουν κάποια ονόματα…» ξεκίνησε εκείνος.
«Από τώρα?» τον διέκοψε θορυβημένη εκείνη. «Μα δεν έχω μπει καν στον δεύτερο μήνα ακόμα!» πρόσθεσε.
«Αν είναι αγόρι να το πούμε Dominic.» συνέχισε ο Στήαρ , σαν μην είχε ακούσει τα λόγια της.
«Μ’ αρέσει.» συμφώνησε εκείνη μιμούμενη τον ενθουσιασμό του.
«Κι αν είναι κορίτσι να του δώσουμε το όνομα της θείας του.» ολοκλήρωσε εκείνος , καρφώνοντας την ματιά του πάνω της, περιμένοντας ανυπόμονα για τις αντιδράσεις της. Την είδε να μένει σαν στήλη άλατος, στην αναφορά της μικρής της αδελφής, τα δάκρυα της να κάνουν εμφανή την παρουσία τους στις άκρες των ματιών της. «Μμμ Brietta… Ομολογώ πως το λατρεύω. Σκεφτόμουν να το δώσουμε στην πρώτη μας κόρη αλλά βλέπεις έκλεψε τα πρωτεία η μητέρα σου και…»
Δεν πρόλαβε ποτέ να ολοκληρώσει. Επειδή η Νάταλι έπεσε πάνω του κι άρχισαν να κυλιούνται πάνω στην μοκέτα. Τα χείλη της κάλυψαν τα δικά του. Η επιθυμία και των δυο λαμπερή και φλογερή, ολοφάνερη.

διαβαζετε με δικη σας ευθυνη:

«Τι τρόποι είναι αυτοί… κυρία μου…» της ψιθύρισε εκείνος κάποια στιγμή γελώντας, μη σταματώντας να την πειράζει.
«Σκάσε κι φίλα με Κόρνγουελ!» μούγκρισε εκείνη νιώθοντας επιτέλους ολοκληρωμένη στην αγκαλιά του. Εκείνος υπάκουσε. Ήταν η στιγμή που έπαυαν να σκέφτονται. Μουρμούρισαν μεταξύ τους τα ονόματά τους με τρυφερότητα, πίστη κι αφοσίωση και βούλιαξαν ο ένας μέσα στα δεσμά του άλλου.
«Σ’ αγαπάω.» ήταν η τελευταία λέξη που ξεχύθηκε απ’ τα χείλη τους λίγο πριν παραδοθούν στον έρωτα κι την αγάπη τους.

~~~***~~~

** Τα λόγια που προφέρει ο Στήαρ κι είναι σε αστερίσκο είναι οι πρώτοι στίχοι μεταφρασμένοι απ' το άσμα στην αρχή. Loveeeee

Δευ	Τρι	Τετ	Πεμ	Παρ	Σαβ	Κυρ
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30