Ο λόφος της Πόνυ θα είναι πάντα εκεί....

Το κενό

“It is not in the stars to hold our destiny but in ourselves.”
William Shakespeare


Ξύπνησε γιατί ένιωσε μια γνωστή παγωνιά. Αλλά ήταν λάθος .Δεν θα έπρεπε να νιώθει κανονικά έτσι, όχι σήμερα. Το άρωμα της είχε μείνει ακόμη στον χώρο και επάνω του. Αλλά αυτή δεν ήταν εκεί. Απόρησε και με τον ίδιο του τον εαυτό, πως κατάφερε και κοιμήθηκε τόσο βαθιά. Συνηθισμένος από χρόνια αϋπνίας, δεν περίμενε ποτέ ότι θα περνούσε έστω και μια νύχτα πλέον στη ζωή του όπου θα κοιμόταν σαν ναρκωμένος. Όταν όμως η ζεστασιά της χάθηκε, μαζί με αυτή χάθηκαν ξανά, η ηρεμία και ο ύπνος του.
Πετάχτηκε συνειδητοποιώντας τι είχε συμβεί και άρχισε να ντύνεται βιαστικά ‘’ όχι πάλι!’’ βλαστήμησε μέσα από τα δόντια του. Με μια τελευταία μάταιη ελπίδα έκανε ένα γύρω το διαμέρισμα του μήπως ήταν ακόμη εκεί, μήπως τελικά αυτός έκανε λάθος. Πραγματικά ευχήθηκε να έκανε λάθος, αλλά δεν έκανε.
- ‘’ Φακιδομούρα κυνηγητό θέλεις?! Κυνηγητό θα έχεις!’’  Είπε σχεδόν αγανακτισμένος, στον εαυτό του.
Λίγο πριν φύγει από το διαμέρισμά του πρόσεξε ένα κομμάτι χαρτί επάνω στο πιάνο. Με εσωτερικό πανικό το πήρε αργά και διάβασε.

                              Τέρρυ
                                    Έπρεπε να φύγω, θα γυρίσω
                                    σήμερα στην Αμερική. Θα ήταν
                                    άσκοπο να σου εξηγήσω, αλλά
                                     υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω
                                     και δεν μπορώ να το αναβάλω.
                                                  Δική σου
                                                    Κάντυ


Παγωμένος κοιτούσε το γράμμα και ένιωσε ένα παράξενο ντεζαβού. Μια τιμωρία που του άξιζε μάλλον, αλλά που πλέον δεν ήταν διατεθειμένος να δεχτεί.
Δίπλωσε το γράμμα, το έβαλε στην τσέπη του σακακιού του και βροντώντας την πόρτα του διαμερίσματος του έφυγε.
Όταν ο Τέρρυ έφτασε στο λιμάνι του Σαουθάμπτον ήταν αργά. Το καράβι είχε φύγει και φαινόταν σαν μια μαύρη κουκίδα στον ορίζοντα που μίκραινε όλο και περισσότερο.
Έμεινε εκεί να βλέπει το πρώτο φώς της ημέρας να σβήνει το σκοτάδι, μέχρι που η κουκίδα χάθηκε στο μπλε του Ατλαντικού.
Την είχε χάσει για ακόμη μια φορά. Σκέφτηκε μέσα του πόσες φορές είχαν αφήσει ο ένας τον άλλον και με ένα τρελό θυμό που ένιωσε για πρώτη φορά στην ζωή του, ο Τέρρυ αποφάσισε πως αυτή ήταν και η τελευταία φορά.



Τα γραφεία των Άρντλει στο Λονδίνο, στεγάζονταν σε ένα μεγάλο πολυτελές κτίριο κοντά στην Όξφορντ Στριτ. Ο Τζορτζ καλημέρισε τη γραμματέα του, αλλά βρέθηκε εμπρός σε μια απρόσμενη έκπληξη.
- ‘’ Καλημέρα κ.Τζονσον, ο κύριος…’’
- ‘’ Γνωρίζω τον κ.Γκράντζεστερ Σαρλίν, σε ευχαριστώ.’’
Ο Τέρρυ σηκώθηκε από την πολυθρόνα υποδοχής οπού καθόταν όση ώρα περίμενε τον Τζόρτζ.
- ‘’ Καλημέρα κ.Τζόνσον, συγγνώμη για την απροειδοποίητη επίσκεψη μου’’, είπε προσφέροντας το χέρι του σε μια ευγενική χειραψία.
- ‘’ Καλημέρα εξοχότατε, περάστε παρακαλώ στο γραφείο μου. Σαρλίν φέρε μας σε παρακαλώ – τσάι να υποθέσω κ. Γκράντζεστερ?’’
- ‘’ Ναι, παρακαλώ.’’
Την ώρα που περνούσε μέσα στο γραφείο του Τζόρτζ, ο Τέρρυ δεν μπόρεσε να αγνοήσει μια μεγάλη εσωτερική πόρτα, η οποία είχε επάνω της μια χρυσή επιγραφή.

‘’ Κάντις Γουάιτ Άρντλει, Γενική Πρόεδρος Ομίλου Άρντλει’’

Του φάνηκε παράξενο, ίσως και λίγο αστείο να βλέπει το όνομα της Κάντυ, γραμμένο τόσο επίσημα. Ήρθαν στο μυαλό του διάφορα δημοσιεύματα που είχε διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Πως την αποκαλούσαν οι επιχειρηματικοί κύκλοι και οι δημοσιογράφοι? Κραταιά Κυρία Άρντλει, Πετρωμένη βασίλισσα, Παγωμένα Σμαράγδια, Σθεναρή Φιλάνθρωπος! ‘’ Ούτε ένας δεν σκέφτηκε να την αποκαλέσει Κυρία Φακιδομούρα?!’’ σκέφτηκε ο Τέρρυ μέσα του, σε μια προσπάθεια να διακωμωδήσει την αλλαγή της Κάντυ. ‘’ Και ποιος είσαι εσύ στο κάτω κάτω, που θα την κρίνεις Κύριε Δούκα?!’’ απάντησε ειρωνικά στον εαυτό του. Με αφόρμη τις σκέψεις του, ο Τέρρυ δεν το καθυστέρησε περισσότερο και μπήκε στο θέμα αμέσως.
- ‘’ Κ.Τζόνσον, προσωπικά δεν έτυχε πότε να μιλήσουμε, αλλά νομίζω με γνωρίζετε, αν και ίσως να μην θυμάστε την συνάντηση μας, έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε….’’
- ‘’ Φυσικά κ.Γκράντζεστερ, είναι τιμή μου που με επισκεφθήκατε και βεβαίως σας θυμάμαι, αν και τότε δεν ήσασταν παρά ένας νεαρός κύριος.’’
- ‘’ Μάλλον αγενής νεαρός ήμουν, θα έλεγα’’, είπε ο Τέρρυ ανακαλώντας στο νου του, τον τρόπο με τον οποίο έφυγε τότε στο πλοίο, χωρίς καν να συστηθεί στον Τζορτζ. ‘’ Πάντως σας ευχαριστώ πολύ, που με δεχτήκατε χωρίς ραντεβού, γνωρίζω πόσο πολυάσχολος είστε και δεν θα σας καθυστερήσω καθόλου. Ο λόγος που βρίσκομαι σήμερα εδώ, είναι η βοήθεια σας.’’
Ο Τζορτζ ένιωσε μια μικρή έκπληξη και μέσα του πίστευε, ότι αυτό που θα ζητούσε ο Τέρρυ θα είχε άμεση σχέση με την Κάντυ, αλλά ο συγκρατημένος του χαρακτήρας, δεν άφησε να φανεί κανένα συναίσθημα.
-‘’  Αν περνάει από το χέρι μου, φυσικά και θα κάνω ότι μπορώ κ. Γκράντζεστερ.’’
- ‘’ Κ. Τζόνσον , η κυρία Άρντλει βρίσκεται ακόμη στο Λονδίνο ή γύρισε στην Αμερική?’’
- ‘’ Ναι, αυτή την ώρα που μιλάμε, επιστρέφει στην Αμερική, έφυγε με το πρώτο πρωινό πλοίο. Σε μερικές ημέρες θα βρίσκεται στα γραφεία μας στο Σικάγο, αν θα θέλατε να επικοινωνήσετε μαζί της.’’
- ‘’ Γνωρίζετε πότε και αν θα επιστρέψει?’’
- ‘’ Η κ.Κάντυ έχει προγραμματίσει να περάσει τις γιορτές στο Σικάγο, αλλά για πόσο καιρό θα μείνει στην Αμερική δεν το γνωρίζω από τώρα να σας το πω. Το σίγουρο είναι ότι ο νεαρός κ.Άντονυ και η δις Ρόζυ θα επιστέψουν στο κολέγιο του Αγ. Παύλου μετά τον νέο χρόνο. Θα τους συνοδεύσω εγώ.’’
Ο Τέρρυ ξαφνιάστηκε στα λόγια του Τζορτζ. ‘’ Τα παιδιά της Κάντυ φοιτούν στο σχολείο του Αγ.Παύλου?!’’ Ο Τζόρτζ διάβασε την έκφραση του Τέρρυ, αλλά προτίμησε να μείνει σιωπηλός. Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο γραφείο η νεαρή γραμματέας και ξεκίνησε να τους σερβίρει το τσάι.
Το μυαλό του Τέρρυ άρχισε να κάνει σκέψεις, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν του είχαν περάσει καν από το νου. Ναι, γνώριζε ότι η Κάντυ είχε δυο παιδιά από τον Άλμπερτ. Παιδιά που θα ήθελε αυτός να της είχε χαρίσει, αλλά ενώ θα έπρεπε να νιώθει ζήλια, ίσα ίσα ένιωθε το αντίθετο. Ένιωθε να τα αγαπάει αυτά τα παιδιά, αν και δεν τα είχε γνωρίσει ποτέ, γιατί ήταν δικά της παιδιά. Οτιδήποτε δικό της, θα το λάτρευε. Ακόμη και αν τον πονούσε. Το μοναδικό πράγμα που είχε σημασία για τον Τέρρυ, ήταν η Κάντυ και μόνο αυτή. Και τότε κατάλαβε σε πόσο δύσκολη θέση ήταν η Κάντυ να μεγαλώνει μόνη της αυτά τα δυο παιδιά.’’ Γιατί Αλμπερτ την άφησες μόνη?!’’ καταράστηκε μέσα του για χιλιοστή φορά τις μοίρες τους, που σαν ένα τρελό μπερδεμένο κουβάρι, είχαν καταλήξει σε μια ατελείωτη, γεμάτη κόμπους κλωστή. Προφανώς, από το όσο γνώριζε ο ίδιος την Κάντυ, ποτέ δεν θα ήθελε να δώσει ένα δεύτερο πατέρα σε αυτά τα παιδιά, ούτε και αυτόν τον ίδιο. Ποτέ δεν θα επέτρεπε σε κανένα, να επέμβει στο μεγάλωμα των παιδιών της. Θα γινόταν η ίδια ο πατέρας τους και τελικά αυτό είχε κάνει.
Όχι, σίγουρα η θέση του ήταν πολύ δύσκολη πλέον. Το κενό των είκοσι χρόνων και ειδικότερα το κενό των δέκα χρόνων, που η Κάντυ πέρασε παντρεμένη με τον Άλμπερτ, δεν ήταν κάτι που μπορούσαν, έτσι απλώς να το προσπεράσουν. Ούτε μπορούσαν να το καλύψουν με μια νύχτα πάθους. ’’ Και αν δεν καταφέρουμε, να καλύψουμε το κενό?’’ Ήρθε στο μυαλό του βασανιστικά η ερώτηση. Δεν ήθελε όμως να την δεχτεί.
Σίγουρα, ήταν ό ένας, το άλλο μισό του άλλου, αυτό το ήξεραν τόσο καλά και οι δυο. Το είχαν πληρώσει επίσης και με τόσο πολύ πόνο, μέχρι τώρα. Σίγουρα αγαπούσαν ο ένας τον άλλο, ακόμη. Αλλά το κενό, δεν θα έφευγε έτσι μαγικά. Και σίγουρα δεν θα έφευγε, χωρίς ούτε μια προσπάθεια. Όχι, μια προσπάθεια, αλλά χιλιάδες, ήταν διατεθειμένος να κάνει, φώναζε η ψυχή του.
Τώρα πλέον ο Τέρρυ, είχε καταλάβει. Είχε καταλάβει γιατί έτρεχε μακριά του. Η Κάντυ ήταν τρομαγμένη. Φοβόταν. Φοβόταν την ίδια την μοίρα που τους ένωσε ξανά. Έτρεμε στην ιδέα, ότι η δεύτερη αυτή ευκαιρία τους , μπορεί να ήταν ένα ψέμα. Ότι μπορεί να τους χώριζε και πάλι… Αλήθεια ποιος από τους δυο, είχε αλλά ψυχικά αποθέματα να αντέξει και άλλο πόνο? Ακόμη ένα χωρισμό? Με αυτή τη σκέψη, ο Τέρρυ φοβήθηκε και αυτός.
Τις σκέψεις του διέκοψε απότομα η τυπική φωνή του Τζορτζ.
- ‘’ Κ.Γκράντζεστερ, κανονικά δεν είναι της θέσης μου να επεμβαίνω και ειδικά σαν το δεξί χέρι της κ.Κάντυ δεν μου επιτρέπεται να αποκαλύπτω τα σχέδια της και φυσικά ούτε το επιθυμώ’’.
- ‘’ Ναι, είναι απόλυτα κατανοητό κ.Τζόνσον’’, είπε ο Τέρρυ κρύβοντας την απογοήτευση του.
- ‘’ Βέβαια… σε ένα παλιό, καλό φίλο της κ.Κάντυ, δεν θα μπορούσα να αρνηθώ μια τυχαία… συνάντηση, έτσι δεν είναι?’’ Συμπλήρωσε ο πάντα ξύλινος Τζορτζ, αλλά για κάποιον σαν τον Τέρρυ, που είχε γνώσεις υποκριτικής, δεν μπόρεσε να αγνοήσει ότι ο τόνος της φωνής του Τζορτζ, ήταν συναινετικός.
- ‘’ Ναι, έτσι είναι’’, είπε ο Τέρρυ τυπικά και σηκώθηκε να χαιρετήσει τον συνομιλητή του.
Την ώρα που ο Τέρρυ γυρνούσε προς την πόρτα για να φύγει, ο Τζόρτζ πρόσεξε τη μικρή στρογγυλή καρφίτσα στο πέτο του σακακιού του Τέρρυ.
‘’ Τ.Γ ’’  ήταν το μόνο που είπε, μόλις έμεινε μόνος του.



Την φοβόταν
 
Λίγα μέτρα μόλις χώριζαν την πολυτελή λιμουζίνα του Νηλ Ράνγκαν από τον αυλόγυρο της έπαυλης. Ο Νηλ τελειώνοντας την τελευταία γουλιά από το ποτό του, κοίταξε από το κλειστό φιμέ παράθυρο του οχήματος και προσπάθησε για μερικά δευτερόλεπτα να θυμηθεί από πότε είχε να έρθει στο Λέικγουντ. Σίγουρα αρκετά χρόνια. Επίσημα το αρχοντικό των Άρντλει είχε κλείσει το χρόνο που πέθανε ο Άλμπερτ και από τότε δεν άνοιξε ξανά τις πόρτες του για καλεσμένους εκτός της στενής οικογένειας των Άρντλει. Κατά καιρούς γινόταν κάποιες οικογενειακές συναντήσεις, σε μερικές ο Νηλ ήταν παρόν, αλλά στις πιο πολλές έλειπε. Ακόμη όμως και οι γάμοι των παιδιών της Κάντυ και του Άρτσυ δεν είχαν γίνει εκεί.
Βάζοντας ακόμη ένα ποτήρι ουίσκι, ο Νηλ σκέφτηκε ότι στην ουσία δεν του καιγότανε καρφί αν η Κάντυ το είχε πουλήσει. Αυτό που δεν μπορούσε όμως να αφήσει στην άκρη, ήταν ο λόγος που η Κάντυ άνοιγε και πάλι το Λέικγουντ και ότι πιθανότατα κάτι έκρυβε. Φυσικά πάντα ο Νηλ υποψιαζόταν, ότι κάτι έκρυβε η Κάντυ και όλα αυτά τα χρόνια είχε προσπαθήσει με διάφορους τρόπους να το ανακαλύψει. Βέβαια, αν κάποτε ήταν απλά δύσκολο το να πλησιάσει την Κάντυ, μετά τον θάνατο του Άλμπερτ και όταν αυτή πήρε στα χέρια της την διαχείριση των επιχειρήσεων, έγινε εντελώς ακατόρθωτο.
Η Κάντυ μέσα σε μια νύχτα είχε αλλάξει μπροστά τα μάτια τους και ο Νηλ δεν μπορούσε να μην παραδεχτεί- βαθιά μέσα του και μόνο στον εαυτό του- ότι αυτή την ψυχρή Κάντυ την φοβόταν πραγματικά. Πάντα την φοβόταν, ναι ο Νηλ γνώριζε ότι ήταν δειλός, αλλά δεν το έβαζε πότε κάτω στην διεκδίκηση της Κάντυ. Με πόση αφέλεια θεώρησε ότι η τύχη του χαμογέλασε όταν έφυγε από την μέση ο Άλμπερτ. Με κανένα υποψήφιο μνηστήρα στο προσκήνιο και με την Κάντυ μόνη, ο Νηλ θα την έκανε δική του επιτέλους. Πόσο γελασμένος όμως βγήκε. Η νέα Κάντυ όχι μόνο δεν του έδωσε την ευκαιρία να την διεκδικήσει, αλλά σταδιακά φρόντισε να κόψει και κάθε επιχειρηματικό δεσμό με τους Ράνγκαν.
Ένα μεγάλο οικονομικό πλήγμα για την οικογένεια του και το σημαντικότερο όλων, ο Νηλ δεν μπορούσε να μπαίνει πλέον στα χωράφια των Άρντλει. Τότε ο Νηλ αποφάσισε και προσέλαβε εκείνο τον ηλίθιο ντετέκτιβ. Αρχικά για να παρακολουθεί τις οικονομικές κινήσεις της Κάντυ, αλλά στην συνέχεια, το γεγονός ότι η Κάντυ έλειπε για τεράστια χρονικά διαστήματα από την Αμερική, έκαναν τον Νηλ να δώσει στο ντετέκτιβ την εντολή να παρακολουθεί μόνο την Κάντυ. Την πρώτη φορά που ανακάλυψε ότι κανείς δεν γνώριζε που πραγματικά πήγαινε, ήταν εντελώς τυχαία. Ίσως να ήταν και η μοναδική φορά που Νηλ είχε σταθεί τυχερός.
Ήταν μερικούς μήνες μετά τον θάνατο του Τζόρτζ, λίγο καιρό μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Οι πληροφορίες του Νηλ ότι η Κάντυ θα έκανε κάποια ταξίδια στη νότια Αμερική διαψεύστηκαν εντελώς. Ήταν ένα βράδυ σε μια δεξίωση στην Νέα Υόρκη στο σπίτι του γερουσιαστή και προς τιμή του νέου Άγγλου πρόξενου. Ο Νηλ εκείνη την νύχτα, έκπληκτος έμαθε δια στόματος του ίδιου του πρόξενου, ότι η Κάντυ τους είχε τιμήσει με την παρουσία της σε μια εκδήλωση, την προηγούμενη εβδομάδα. Στο Λονδίνο! Ακόμη θυμόταν ο Νηλ ότι είχε μείνει αποσβολωμένος - υποτίθεται ότι η Κάντυ βρισκόταν στο Σαο Πάολο εδώ και δυο εβδομάδες. Τότε ήταν που ο Νηλ κατάλαβε ότι θα χρειαζόταν την βοήθεια της Ελίζας.
Η αδερφή του με το τέλος του πολέμου, χήρα από τον πρώτο της άντρα – ο οποίος χάθηκε σε κάποιο πεδίο μάχης, είχε επιστρέψει στην Γαλλία και ήταν προς αναζήτηση νέου συζύγου, κάπου ανάμεσα στα σαλόνια των ευγενών. Αποστολή της Ελίζας ήταν να μάθει όχι τι έκανε η Κάντυ, αλλά να ανακαλύψει που βρισκόταν και τι έκανε εκείνος ο ξεπεσμένος ευγενής ηθοποιός. Μια αποστολή που δεν ήταν και τόσο δύσκολη.
Ο Τερενς Γκράχαμ Γκράντζεστερ, πρώην ηθοποιός του Μπρόντγουει και του Γουέστ Έντ και νυν Δούκας του Ερλ της Σκοτίας, είχε κάνει αλλαγή καριέρας με το τέλος του πολέμου και είχε γίνει θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης στο Βασιλικό Θίασο του Στράντφορντ. Όλα αυτά βέβαια δεν ενδιέφεραν ούτε τον Νηλ, ούτε την Ελιζά. Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι η προσωπική ζωή του Τέρρυ ήταν σαν επτασφράγιστο μυστικό. Εκτός από το γεγονός ότι ήταν ακόμη εργένης και ότι δεν είχε θεαθεί πότε και με καμία συνοδό στο πλευρό του, οτιδήποτε άλλο που αφορούσε την προσωπική, αλλά κυρίως την ερωτική ζωή του, ήταν ένα απροσπέλαστο βουνό. Ούτε ο τύπος, ούτε οι αριστοκρατικοί κύκλοι είχαν κάποια πληροφορία.
Και τότε ήταν η πρώτη φορά που ο Νηλ έβαλε τον ντετέκτιβ να έρθει σε επαφή με τον Άρθουρ Κουκ. Αλλά ο ατζέντης του Τέρρυ αρνήθηκε κατηγορηματικά, απορρίπτοντας και ένα όχι ευκαταφρόνητο χρηματικό πόσο, να δώσει την οποιαδήποτε πληροφορία. ‘’Πόσο όμως άλλαξαν τα πράγματα και τελικά ο Άρθουρ Κουκ έγινε λαλίστατος μετά από τόσα χρόνια!’’ σκέφτηκε δόλια ο Νηλ ότι ήταν δώρο εξ ουρανού, όπως και το γεγονός ότι δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ για βρει τον άνθρωπό που του είπε ο Κουκ, και που είχε τελικά, όλες τις πληροφορίες στα χέρια του.
- ‘’ Ελίζα να σου βάλω ένα και σε εσένα?!’’ ρώτησε την αδερφή του δείχνοντας το ποτό του και σταμάτησε να σκέφτεται το παρελθόν.
Η πάντα κοκκινομάλλα Ελίζα, άνοιξε το μικρό χρυσό βραδινό τσαντάκι της και με απαθές βλέμμα γύρισε και κοίταξε τον αδελφό της.
- ‘’ Νομίζω ότι θα προτιμήσω να έχω ενέργεια απόψε’’, του είπε καθώς έστρωνε μια λεπτή λευκή γραμμή σκόνης, επάνω στο καθρεφτάκι που είχε βγάλει από την τσάντα της.
- ‘’ Πότε θα το κόψεις Ελίζα?!’’
- ‘’ Χα, χα κοίτα ποίος μιλάει! Ο κύριος τα πίνω όλα και συμφέρει!’’ Του απάντησε δακρυσμένη ενώ σκούπισε την άκρη της μύτης της.
- ‘’ Δεν είναι το ίδιο’’.
- ‘’ Νηλ, δεν είσαι σε θέση να μου κάνεις κριτική!’’ Του είπε πιο έντονα φτιάχνοντας τα μαλλιά της και ολοκλήρωσε ειρωνικά ‘’ Πάμε ή θα αφήσεις όλη την διασκέδαση σε μένα?!’’ Και βγήκε περήφανα από το αυτοκίνητο, μόλις ο σοφέρ της άνοιξε την πόρτα.

Το λάθος


‘’ There are no secrets better kept than the secrets everybody guesses.’’
George Bernard Shaw



- ‘’ Τέρρυ! Τέρρυ! Που είσαι παιδάκι μου?! Τόση ώρα σε ψάχνω!’’ Ακούστηκε η φωνή μιας όμορφης μελαχρινής κοπέλας.
- ‘’ Τι έγινε Νίνι, ξέμεινες από καβαλιέρους και ψάχνεις εμένα?!’’ Την ρώτησε κοροϊδευτικά ο ξάδελφος της.
- ‘’ Α, μπα! Τους έχω στην αναμονή!’’ Είπε πονηρά η Νίνι και γέλασε χαριτωμένα.
- ‘’ Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό!’’
- ‘’ Τέρρυ κόψε τις εξυπνάδες! Στο θέμα μας! Που είναι?!’’
- ‘’ Που είναι τι?!’’
- ‘’ Όχι τι, και μην πας να ξεφύγεις! Που είναι ο έρωτας σου χαζούλη μου!!! Θέλω να μου γνωρίσεις την κούκλα που της δάνεισα το φόρεμα και ….που σου έκλεψε την καρδιά!’’ Είπε η Νίνι και του έκλεισε το μάτι με νόημα.
- ‘’ Αρχικά, μπορείς να μην φωνάζεις Νίνι, γιατί αν κατάλαβα καλά η γιαγιά σου μας άκουσε?!’’ Της είπε ο Τέρενς ελαφρά εκνευρισμένος και διακριτικά γύρισε και κοίταξε την γιαγιά της Νίνι. Ήταν σχεδόν δίπλα τους.
Η Άννυ Κόρνγουελ συζητούσε με την Πάττυ και τον Τομ, αλλά τα μάτια της κοιτούσαν πέρα μακριά, εκεί που ήταν η γιαγιά του. Και πράγματι η Άννυ είχε ακούσει την μικρή κουβέντα της εγγονής της με τον Τέρενς - η οποία της φάνηκε τόσο νεανική και χαριτωμένη - αλλά αυτό που την απασχολούσε εκείνη την στιγμή ήταν η φίλη της. Με ένα μεγάλο δίλλημα να την ταλανίζει, αν έπρεπε να της μιλήσει ή όχι, κοιτούσε την Κάντυ και θυμήθηκε την ιστορία και τα λόγια της κ.Πόνυ πολλά χρόνια πριν…
Και τότε αποφάσισε πως μάλλον θα έπρεπε να το μοιραστεί πρώτα με τον Τομ και την Πάττυ. Στο κάτω κάτω ο Τομ ήταν ο αδερφός τους.
- ‘’ Τόμ, Πάττυ… θέλω να σας μιλήσω για κάτι…’’
Το ζευγάρι την κοίταξε με απορία.
- ‘’ Έγινε κάτι Άννυ?!’’ Την ρώτησε με ανήσυχο ύφος ο Τομ.
- ‘’ Καλύτερα θα ήταν θα πάμε μέσα στο σπίτι, όπου δεν θα μας ακούσει κανείς’’, είπε σοβαρά η Άννυ και βεβαιώθηκε ότι τουλάχιστον ο Άρτσυ δεν θα τους παρατηρούσε.
Δεν άργησαν να πάνε στο θερινό σαλόνι, όπου η Άννυ έκλεισε την πόρτα πίσω της και τους ζήτησε να καθίσουν.
- ‘’ Άννυ, το ξέρεις ότι μας τρομάζεις?! Τι συμβαίνει?!’’ Ρώτησε η Πάττυ σχεδόν τρομαγμένη.
- ‘’ Μην ανησυχείτε, θα καταλάβετε αμέσως… θέλω να σας μιλήσω για την Κάντυ. Θα σας πω μια ιστορία που υποσχέθηκα να την φανερώσω, όταν θα ερχόταν ο κατάλληλος χρόνος. Και επειδή νομίζω, ότι σήμερα θα γίνει κάτι… θέλω τουλάχιστον εσείς οι δυο να είστε προετοιμασμένοι’’.
Ο Τομ της χαμογέλασε ενθαρρυντικά.
- ‘’ Σε ακούμε Άννυ’’.
Η Άννυ με σιγανή σοβαρή φωνή άρχισε να τους εξιστορεί τι της είχε πει η κ.Πόνυ, εκείνη την χειμωνιάτικη ημέρα πριν τόσα πολλά χρόνια.


- ‘’ Δηλαδή θέλετε να μου πείτε κ. Πόνυ, ότι ο Τέρρυ γύρισε για την Κάντυ αλλά…’’
- ‘’…ήταν πλέον αργά Άννυ κορίτσι μου, δεν είχε κανένα νόημα να της πούμε ότι ήρθε να τη βρει… Μπορεί αυτός να είχε αποδεσμευτεί από την μνηστή του, αλλά η Κάντυ είχε επιλέξει να προχωρήσει. Νομίζεις ότι ήταν σωστό, να της πούμε ότι έκανε λάθος που δεν περίμενε? Και ποιος αλήθεια το ήξερε ότι η ζωή θα τα έφερνε έτσι και η Σουζάνα θα πέθαινε, την ίδια εποχή που η Κάντυ παντρεύτηκε τον Άλμπερτ? Η Κάντυ είχε περάσει τρία χρόνια εδώ, μόνη, κλεισμένη στον εαυτό της και μια μέρα ήρθε ο Άλμπερτ- ποτέ δεν μάθαμε τι ακριβώς της είπε εκείνη την ημέρα- αλλά μετά την επίσκεψη του, η Κάντυ έφυγε για ένα ταξίδι αστραπή, για το οποίο δεν μας είπε που θα πάει. Αργότερα καταλάβαμε που πήγε’’.
- ‘’ Που είχε πάει κ.Πόνυ?!’’
- ‘’ Στην Σκοτία πήγε Άννυ μου. Πήγε πιθανότατα να αποχαιρετήσει τον Τέρρυ, αλλά απ’ ότι καταλάβαμε, δεν τον είδε ποτέ από κοντά …Γιατί το έκανε αυτό και πως, δεν μπορέσαμε ποτέ να το εξηγήσουμε, αλλά όταν επέστρεψε, πέρασε ένα μήνα κλεισμένη στον εαυτό της. Ποτέ δεν μας είπε τι σκεφτόταν, ποτέ δεν μας έδειξε τα συναισθήματα της, αλλά εγώ και η αδελφή Μαρία ξέραμε ότι μέσα της πονούσε… και μια μέρα εντελώς ξαφνικά, ήρθε και μας ανακοίνωσε ότι θα παντρευτεί τον Άλμπερτ. Την ρωτήσαμε αν ήταν σίγουρη, αν ήταν αυτό που ήθελε πραγματικά να κάνει, αν …τον αγαπούσε…’’
- ‘’ Τον αγαπούσε τον Άλμπερτ η Κάντυ, κ.Πόνυ! Ποτέ δεν θα τον παντρευόταν αν δεν τον αγαπούσε!’’
- ‘’ Φυσικά και τον αγαπούσε παιδί μου, αλλά όσο και αν σου φανεί παράξενο να το ακούσεις από τα δικά μου χείλη, δεν ήταν ερωτευμένη μαζί του. Τον αγαπούσε σαν προστάτη, σαν τον πιο κοντινό της άνθρωπο, σίγουρα θα τον αγάπησε και σαν άντρα της κάποια στιγμή, αλλά την Κάντυ… Άννυ κορίτσι μου, μόνο μια φορά την είδαμε να έχει στα μάτια της, την λαχτάρα που έχει μια ερωτευμένη γυναίκα όταν θέλει να δει αυτόν που αγαπά. Και ήταν εκείνη την ημέρα που γύρισε λαχανιασμένη στο ορφανοτροφείο από την Αγγλία, ψάχνοντας τον Τέρρυ. Ξέρω βέβαια ότι όλα αυτά που σου λέω τώρα, να σου φαίνονται μάταια …ίσως να έχεις και το δικαίωμα να με μαλώσεις που δεν την σταμάτησα, από το να παντρευτεί τον Άλμπερτ, αλλά πιστεύεις ότι θα με άκουγε?’’
- ‘’ Το πιο πιθανό όχι, κ.Πόνυ…’’
- ‘’ Η ανάγκη της Κάντυ να αποκτήσει πραγματική οικογένεια, την έκανε να πει το ναι, και εμείς έπρεπε απλώς να δεχτούμε την απόφαση της με χαρά, και αυτό κάναμε. Την ημέρα που μας επισκέφθηκε ο Τέρρυ και αναγκαστήκαμε να του πούμε που ήταν η Κάντυ, ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που κάναμε ποτέ στην ζωή μας εγώ και η αδελφή Μαρία. Εκείνο το αγόρι, ήταν σα να έσβησε η ζωή μέσα του, μπροστά στα μάτια μας …Θεέ μου συγχώρα με… Μετά που έφυγε, μείναμε ώρες ατελείωτες να προσευχόμαστε και για τους δυο. Ο ίδιος μας ζήτησε, να μην πούμε ποτέ στην Κάντυ για την επίσκεψη του- όχι ότι αν δεν το ζητούσε, θα της το λέγαμε - το μόνο που ρώτησε πριν φύγει, ήταν αν είναι ευτυχισμένη….
Και τα χρόνια πέρασαν και βλέπαμε ότι η Κάντυ ήταν χαρούμενη με την οικογένεια που είχε φτιάξει, αλλά τελικά ο Θεός έτσι το θέλησε και ο Άλμπερτ μας άφησε τόσο νέος…
Η Κάντυ μας έμεινε και πάλι μόνη…’’
- ‘’ Κ.Πόνυ η Κάντυ έχει αλλάξει από τότε… δεν είναι η ίδια πια, και είναι τόσο δύσκολο να την πλησιάσω πλέον…’’
- ‘’ Εδώ είναι που κάνετε όλοι το λάθος, η Κάντυ δεν άλλαξε Άννυ μου, προσποιείται ότι άλλαξε, για να μην δείχνει αδύναμη και ξαναπληγωθεί’’.
- ‘’Μα πότε δεν ήταν αδύναμη! Η Κάντυ ήταν πάντα η δυνατή κ. Πόνυ’’.
- ‘’ Δυνατή, ανιδιοτελής, πάντα κοίταζε την ευτυχία και το καλό των άλλων πρώτα… και τώρα τι κάνει μήπως? Κάνει κάτι διαφορετικό?... Ανέλαβε να κάνει μια δουλεία, που κατά κανόνα την κάνουν οι άντρες, κρατάει τις επιχειρήσεις των Άρντλει για να τις κληροδοτήσει στα παιδιά της, θυσίασε την νοσηλευτική, που τόσο αγαπούσε και μεγαλώνει τα παιδιά της σαν μάνα και πατέρας! Μέσα σε όλα αυτά πότε σκέφτηκε τον εαυτό της?...Η Κάντυ απλώς έχει χάσει την χαρά… όχι τον εαυτό της, Άννυ μου’’.
- ‘’ Πως θα μπορέσω να την βοηθήσω κ. Πόνυ…. ‘’
- ‘’ Αυτό θα το βρεις μόνη σου παιδί μου, την γνωρίζεις ίσως καλύτερα απ’ όλους μας, αλλά έχω να σου πω και κάτι ακόμη… Ενάμιση χρόνο μετά τον θάνατο του Άλμπερτ, ήρθε στο ορφανοτροφείο ένα γράμμα. Ήταν από τον Τέρρυ και φυσικά με την πρώτη ευκαιρία το δώσαμε στην Κάντυ. Εκείνη την ημέρα, που η Κάντυ πήρε εκείνο το γράμμα στα χέρια της, έφυγε από το ορφανοτροφείο και επέστρεψε ώρες αργότερα. Τα μάτια της ήταν πρησμένα από το κλάμα, αλλά στο βλέμμα της ξαναείδαμε με την αδελφή Μαρία εκείνη την γνωστή λαχτάρα, που είχε χρόνια πριν όταν όρμησε σαν σίφουνας μέσα στο γραφείο μου, περιμένοντας να δει τον Τέρρυ εκεί ’’.
- ‘’….πότε δεν μου είπε τίποτα… θα έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε …κ. Πόνυ δεν σας είπε τι έλεγε το γράμμα…? Τι της είχε γράψει ο Τέρρυ ?’’
- ‘’ Δυστυχώς όχι… και δυστυχώς νομίζω ότι δεν θα το πει ποτέ σε κανένα …αλλά θα έρθει μια μέρα, που θα σε χρειαστεί Άννυ μου, ίσως να της πάρει και χρόνια, αλλά μια μέρα θα σου το πει …Και τότε πρέπει να είσαι δίπλα της…’’


- ‘’ Μέτα από αυτή την κουβέντα με την κ.Πόνυ ακολούθησε το ταξίδι μας στην Νέα Υόρκη’’, είπε η Άννυ και έκανε μια παύση.
- ‘’ Για ποιο ταξίδι λες Άννυ?!’’ Ρώτησε η Πάττυ, καθώς προσπαθούσε να θυμηθεί.
- ‘’ Τον Φεβρουάριο του ’34, εγώ με την Κάντυ και τον Άρτσυ πήγαμε στην πρεμιέρα του τελευταίου έργου της Έλεονορ Μπέικερ. Μετά από αυτή την ταινία, η Έλεονορ Μπέικερ αποσύρθηκε από τον κινηματογράφο και μετακόμισε στην Αγγλία. Ήταν η χρονιά που αποκαλύφθηκε ότι ο Τέρρυ ήταν γιός της’’.
- ‘’Και η φίλη της Κάντυ, η Κάρεν δεν έπαιζε σε αυτή την ταινία?’’
- ‘’ Ναι, Τομ αυτή μας είχε στείλει τις προσκλήσεις…’’
Ξαφνικά η Πάττυ έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης.
- ‘’ Ω! Θεέ μου… ήταν η χρονιά που είχε βγει εκείνη η φήμη, ότι η Κάντυ μας, έβγαινε με τον Κλαρκ Γκάρισον?’’
- ‘’ Αχ, Πάττυ μη μας το θυμίζεις…’’, είπε ο Τομ και στο μυαλό του είχε έρθει ο καβγάς της Κάντυ με τον Άρτσυ.
- ‘’ Δεν ήταν λάθος της Κάντυ και αργότερα ο Άρτσυ το κατάλαβε αυτό, αλλά πάντα όταν πρόκειται για την προστασία της Κάντυ θολώνει το μυαλό του ’’, είπε η Άννυ με λίγη πικρία και συμπλήρωσε,’’ …ήταν δικό μου το λάθος…’’
- ‘’Τι θες να πεις ήταν δικό σου το λάθος Άννυ?’’
- ‘’ Εγώ ξεκίνησα την φήμη…’’
- ‘’ Τι λες Άννυ?....’’
- ‘’ Εκείνο το βράδυ στην δεξίωση της πρεμιέρας, αν θυμάστε ο τύπος την επόμενη μέρα έγραψε ότι η Κάντυ έφυγε από την δεξίωση με την συνοδεία του Γκέιμπλ …αλλά δεν είχε γίνει έτσι…’’, η Άννυ κόμπιασε για λίγο.
- ‘’ Άννυ, σήμερα θα μας τρελάνεις τελείως’’, είπε ο Τομ και σηκώθηκε να σερβίρει ένα μπράντι. ‘’ Πρώτα μας λες για μια μυστική ιστορία που σου την είπε η κ.Πόνυ, χρόνια πριν και τώρα μας λες ότι εσύ ξεκίνησες εκείνη την φήμη, που έκανε την Κάντυ και τον Άρτσυ να μαλώσουν και να μην μιλάνε ο ένας στον άλλο, για …και εγώ δεν θυμάμαι πια, πόσα χρόνια?!’’
- ‘’ Τομ, μην μαλώνεις την Άννυ σε παρακαλώ’’, είπε η Πάττυ στον άντρα της και γυρνώντας στη φίλη της, την κοίταξε με κατανόηση. ‘’ Δεν έφταιγε η Άννυ για τον καβγά τους’’.
- ‘’ Πάττυ δεν την μαλώνω, απλώς θέλω να καταλάβω που θέλει να καταλήξει’’.
- ‘’Έχει δίκιο ο Τομ’’, είπε η Άννυ και τους κοίταξε αποφασιστικά. ‘’ Εκείνο το βράδυ, από τη δεξίωση… η Κάντυ δεν έφυγε με τον Γκάρισον…. Αλλά με τον Τέρρυ…’’
Η Πάττυ και ο Τομ την κοίταξαν με μάτια διάπλατα από την έκπληξη και σοκαρισμένοι έμειναν αμίλητοι.
Η ‘Αννυ παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, άρχισε να τους διηγείται τι είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα….



Συνέβη μια νύχτα


- ‘’ Μητέρα, είσαι απολύτως σίγουρη ότι θες να γίνει έτσι?’’ Ρώτησε ο Τέρρυ την Έλεονορ Μπείκερ, την ώρα που εμφανίστηκε ντυμένη με την βραδινή της τουαλέτα, έτοιμη να αναχωρήσουν για την πρεμιέρα της ταινίας της.
- ‘’ Τέρρυ μωρό μου, ποιο σίγουρη δεν υπήρξα ποτέ άλλοτε στην ζωή μου. Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει αυτό το αστείο. Είσαι γιός μου και δεν μπορώ να το κρύβω άλλο, και αν με είχες αφήσει, θα το είχα ανακοινώσει πριν από αρκετά χρόνια’’. Είπε η όμορφη ηθοποιός με την μελωδική φωνή της, και χάιδεψε με το μπλε βλέμμα της, τον μοναχογιό της.
Την ημέρα που ο Τέρρυ εμφανίστηκε στο σπίτι της, λίγες ημέρες πριν από την νέα χρονιά, η Ελεονορ είχε πετάξει από την χαρά της. Χαιρόταν που τελικά ο γιος της αποφάσισε να την επισκεφθεί στην Νέα Υόρκη, αλλά αυτό που της έδωσε μεγαλύτερη χαρά, ήταν τα μάτια του Τέρρυ. Είχαν γεμίσει και πάλι ζωή. Χωρίς να της το ομολογήσει ο ίδιος, η Έλεονορ ήξερε ότι το φως στα όμορφα μάτια του παιδιού της είχε επιστρέψει, εξαιτίας ενός και μόνο ατόμου.
- ‘’ Άμα εσύ είσαι σίγουρη, έμενα μητέρα το ξέρεις ότι δεν μου καίγεται καρφί τι θα γράψει ο Τύπος αύριο, ούτε εδώ ούτε στην Αγγλία’’. Της απάντησε ο Τέρρυ με αυτοπεποίθηση και θυμήθηκε την φάτσα του Άρθουρ όταν του ανακοίνωσε ότι θα πήγαινε για λίγο καιρό στην Αμερική.

- ‘’ Πού θα πας?!’’ Τον ρώτησε ο μάνατζερ του πανικόβλητος.
- ‘’ Γιατί με κάνεις να επαναλαμβάνομαι Άρθουρ?...Θα πάω για λίγο καιρό στην μητέρα μου ,στη Νέα Υόρκη’’.
- ‘’ Μόνος σου?!’’
- ‘’ Χα, χα, χα, Άρθουρ γίνεσαι πραγματικά αστείος ώρες ώρες! Δεν φαντάστηκα ότι χρειάζομαι και κηδεμόνα για να πάω στην Αμερική!’’ Είπε ο Τέρρυ ανάμεσα σε ειρωνικά γέλια.
- ‘’ Τέρρυ, θα γίνει σκάνδαλο αν εμφανιστείς με την μητέρα σου στην πρεμιέρα της! Θα έρθω μαζί σου, κάποιος πρέπει να αναλάβει τους δημοσιογράφους…’’
- ‘’ Θα κάτσεις στα αυγά σου Άρθουρ! Θα πάω μόνος μου στη Νέα Υόρκη. Μόνος μου! Α! Και θα σου έλεγα τώρα που έχω γραμμένους τους δημοσιογράφους, αλλά είναι ακόμη πρωί, για να αρχίσω τα γαλλικά!’’, του είπε ο Τέρρυ ανυποχώρητος και έτσι έκανε.
Έφτασε μόνος του στην Αμερική, λίγες μέρες πριν την πρωτοχρονιά. Αυτό που όμως, δεν είχε σκοπό ποτέ να πει ο Τέρρυ στον Άρθουρ, ήταν ότι το πρώτο πράγμα που έκανε όταν έφτασε στην Αμερική, ήταν να βρει το καλύτερο ανθοπωλείο της χώρας.
Όπως επίσης και το τηλεφώνημα που είχε δεχτεί από τον Τζορτζ. Η Κάντυ θα πήγαινε στην πρεμιέρα της μητέρας του.

- ‘’ Τότε λοιπόν, πάμε να δώσουμε τροφή για πρωτοσέλιδα!’’ Είπε με ζαβολιάρικο τόνο η Έλεονορ και έπιασε το μπράτσο του γιού της.



Πόσο προφητικά θα έβγαιναν τα λόγια της Έλεονορ εκείνη τη στιγμή που τα είπε, δεν το γνώριζε ούτε η ίδια. ‘Όπως και κανένας άλλος από την τριάδα που είχε ταξιδέψει από το Σικάγο στη Νέα Υόρκη, εκείνες τις ημέρες.
Μια τριάδα που αν μην τι άλλο, όταν έκανε την εμφάνιση της στο κόκκινο χαλί τη νύχτα της πρεμιέρας, έκανε τα φλάς των φωτογράφων να αστράψουν το ίδιο εκτυφλωτικά, όπως και με τους σταρ που έδωσαν το παρόν, εκείνη την βραδιά.
Ο πάντα κομψός, Άρτσυ Κόρνγουελ, ντυμένος με ένα μεταξωτό μαύρο σμόκιν, συνόδευε την σύζυγο του Άννυ Κόρνγουελ και την ξαδέρφη του Κάντις Γουάιτ Άρντλει. Αν εκείνο το βράδυ, η Άννυ ήταν μια πραγματική οπτασία μέσα στη μπλε αστραφτερή τουαλέτα της, η Κάντυ έκοβε κυριολεκτικά την ανάσα σε όποιον την αντίκριζε. Ντυμένη μια πράσινη βελούδινη τουαλέτα που αναδείκνυε το υπέροχο χρώμα των ματιών της, αλλά πάνω απ’ όλα την λεπτή σιλουέτα της, τονίζοντας τις θηλυκές καμπύλες της. Για ακόμη μια φορά, η Κάντυ έκλεψε τα βλέμματα, και τις ανδρικές καρδιές, με την εκκεντρική της φινέτσα.
Η παρέα των τριών, δεν καθυστέρησε ιδιαίτερα στην είσοδο του κινηματογράφου και πέρασε μέσα στο μεγάλο φουαγιέ του, όταν μια άλλη πανέμορφη γυναίκα τους πλησίασε και σχεδόν έπεσε στην αγκαλιά της Κάντυ.
- ‘’ Κάντυ! Θεέ μου! Πόσα χρόνια έχω να σε δω! Το ήξερα ότι δεν θα με ξεχνούσες και θα ερχόσουν! Μπορώ να πω, ότι ανησύχησα λιγάκι όταν δεν απάντησες στο γράμμα μου! Αχ! Κάντυ μου! Είσαι υπέροχη χρυσή μου! Μα τι λέω… όχι απλώς υπέροχη, είσαι τόσο… θηλυκή!’’ Ολοκλήρωσε η Κάρεν Κλεις τον καταιγιστικό χείμαρρο των λέξεων της, σαν την πάντα ορμητική Κάρεν, που ήταν.
- ‘’ Σ’ ευχαριστώ πολύ Κάρεν, και γώ χαίρομαι που σε βλέπω. Είσαι τόσο όμορφη σήμερα, ανυπομονώ να σε δώ στην ταινία.’’ Είπε η Κάντυ και χάρισε στην Κάρεν ένα χαμόγελο.
Δεν άργησαν να έρθουν και οι συστάσεις, όπου τελικά αποδείχτηκαν κάπως περιττές, καθότι η Άννυ και ο Άρτσυ είχαν γνωρίσει την Κάρεν, πριν μερικά χρόνια σε μια δεξίωση.
- ‘’ Κάντυ…’’, είπε η Κάρεν και έπιασε θερμά το μπράτσο της φίλης της, ‘’ δεν κρατιέμαι να σου συστήσω τον Κλάρκ! Νομίζω ότι έχει έρθει …’’, συμπλήρωσε η καστανή σταρ και χτένισε το χώρο με τα μάτια της.
Η Κάντυ απάντησε με ένα ευγενικό χαμόγελο. Όταν επρόκειτο για την Κάρεν, ήξερε πολύ καλά ότι πέρα από δυο- τρείς κουβέντες, δεν θα αντάλλασε τίποτα άλλο απόψε μαζί της. Η ηθοποιός λάτρευε να μιλάει και οι άλλοι, απλώς να την ακούν και να.. την θαυμάζουν!
- ‘’ Μεταξύ μας τώρα Κάντυ… είναι πολύ μεγάλος παίχτης! Και φυσικά τόσο ελκυστικός! Έχει βέβαια ένα ελαττωματάκι, αλλά νομίζω ότι μπορώ να το ξεπεράσω εύκολα…’’, είπε η Κάρεν αδιάφορα, αλλά όταν είδε ότι η Κάντυ δεν κατάλαβε, συνέχισε απτόητη.
- ‘’ Είναι παντρεμένος…’’
- ‘’ Κάρεν!’’ Σχεδόν φώναξε η Κάντυ από την έκπληξη της.
- ‘’ Αχ… το είχα ξεχάσει πόσο πουριτανή είσαι, Κάντυ καλή μου…., μάλλον θα πρέπει να ανοίξεις τους ορίζοντες σου λιγάκι! Στο κάτω κάτω, είσαι και πάλι ελεύθερη!’’
Τόνισε η Κάρεν, αλλά ενώ πήγε να το συνεχίσει, το παγωμένο πράσινο βλέμμα της Κάντυ , της έκοψε τη φόρα για τα καλά.
- ‘’ Κάντυ …με συγχωρείς… δεν ήθελα…’’
- ‘’ Δεν πειράζει Κάρεν ’’, της απάντησε τυπικά μεν η Κάντυ, αλλά της χαμογέλασε.
- ‘’ Απορώ τι περιμένεις τόση ώρα και δε μου έχεις συστήσει την τόσο θεσπέσια παρέα σου, Κάρεν γλυκιά μου!’’ Ακούστηκε μια βαθιά ανδρική φωνή, με έντονη Αμερικάνικη προφορά.
- ‘’ Ω! Κλαρκ και είχαμε την κουβέντα σου!’’ Είπε η Κάρεν και έλαμψε ολόκληρη.
- ‘’ Χαίρομαι που έγινα το επίκεντρο αυτής!’’ Απάντησε ο ηθοποιός και τα μάτια του σχεδόν προσπερνώντας τον Άρτσυ, πέρασαν από την Κάρεν, στην Άννυ- η οποία κοκκίνισε σαν το παντζάρι- για να καταλήξουν επάνω στην Κάντυ, όπου και έμειναν εκεί.
- ‘’ Λοιπόν Κλάρκ να σου συστήσω, τον κ.Άρτσυ Κόρνγουελ με την σύζυγο του Άννυ και την ξαδέρφη τους Κάντις Γουάιτ Άρντλει’’.
Ο ηθοποιός αντάλλαξε την τυπική χειραψία με τον Άρτσυ, χειροφίλησε πρώτα ευγενικά την Άννυ και πιάνοντας θερμά το χέρι της Κάντυ είπε,
- ‘’ Άμα πω ότι είμαι απλά καταγοητευμένος… θα πω ψέματα κυρία μου!’’ Και έφερε το γαντοφορεμένο χέρι της Κάντυ, κοντά στα χείλη του.‘’ Είναι μεγάλη τιμή μου, να γνωρίζω την κυρία που μιλάει όλη η Αμερική για αυτήν!’’
- ‘’ Κ. Γκάρισον, αποκλείεται να είμαι περισσότερο δημοφιλής από εσάς!’’ Απάντησε η Κάντυ και άφησε να της ξεφύγει ένα αμήχανο γελάκι, το οποίο όμως ακούστηκε περισσότερο χαριτωμένο, παρά αμήχανο.
- ‘’ Κλάρκ….’’ Είπε σαγηνευτικά ο ηθοποιός στην Κάντυ και τα μάτια του δεν έφυγαν λεπτό από πάνω της.
- ‘’ Κάντις …ε,… μπορείς να με αποκαλείς Κάντυ…’’ απάντησε η Κάντυ προσπαθώντας να κρατήσει τον τόνο της φωνής της σοβαρό, αλλά ήδη είχε κοκκινίσει.
Αν οι άλλες δυο κυρίες της παρέας κοιτούσαν την σκηνή με μάτια έκπληκτα, ο Άρτσυ είχε σοκαριστεί πραγματικά. Η Κάντυ φλέρταρε! Όχι απλά δεν μπορούσε να το πιστέψει, αλλά δεν το χωρούσε καν ο νους του! Φλέρταρε εκεί, ανοιχτά, μπροστά στα μάτια του και με ειρωνεία ο Άρτσυ σκέφτηκε, ότι ούτε η ίδια είχε επίγνωση αυτού που έκανε!
- ‘’Η ξαδέρφη μου είναι σίγουρα δημοφιλής, ως η μεγάλη κληρονόμος των Άρντλει’’. Σχολίασε ο Άρτσυ στεγνά, τονίζοντας το επίθετο της Κάντυ και σχεδόν καρφώνοντας επιθετικά με τα μάτια του τον θαυμαστή της.
- ‘’ Θα έλεγα αγαπητέ μου κ.Κόρνγουελ, ότι το λέτε σα να είναι ένα είδος κατάρας, να φέρει το όνομα του εκλιπόντος συζύγου της!’’ Πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα ο ηθοποιός τον Άρτσυ τονίζοντας, ότι η Κάντυ ήταν πλέον χήρα.
Η ατμόσφαιρα είχε παγώσει ξαφνικά γύρω τους και ο Άρτσυ ήταν έτοιμος να δώσει ακόμη μια καυστική απάντηση, όταν ακούστηκε στην είσοδο του φουαγιέ μια έντονη βαβούρα, που τους τράβηξε την προσοχή.
Ομιλίες, χειροκροτήματα και φλας των ρεπόρτερ έκαναν τα κεφάλια της μικρής παρέας, να γυρίσουν προς τα εκεί. Με δυσκολία μπορούσαν να διακρίνουν τι συνέβαινε, από τον κόσμο που είχε μαζευτεί, όταν ξαφνικά ο Κλάρκ μίλησε πρώτος.
- ‘’Νομίζω ότι κατέφθασε η κ.Μπέικερ’’, είπε απλά και η Κάντυ δεν μπόρεσε να αγνοήσει, με πόσο σεβασμό είχε αναφέρει το όνομα της Έλεονορ.
Προσπάθησαν να διαπιστώσουν αν πράγματι ήταν αυτή. Στην Κάντυ φάνηκε να είδε για μια στιγμή την όμορφη ξανθιά κόμη της ηθοποιού, αλλά δεν ήταν σίγουρη. Και τότε ακούστηκε η έκπληκτη φωνή της Κάρεν.
- ‘’Το είπε …και το έκανε…’’
- ‘’Ναι πράγματι… ‘’ επιβεβαίωσε ο Κλάρκ. Για κάτι που ούτε η Κάντυ, αλλά ούτε ο Άρτσυ και η Άννυ αρχικά κατάλαβαν.
Ο κόσμος στην είσοδο του φουαγιέ άρχισε να αραιώνει και μπροστά στα άναυδα πρόσωπα της Κάντυ, του Άρτσυ και της Άννυ φάνηκαν η Έλεονορ Μπέικερ και ο…
- ‘’…. ο Γκράντζεστερ! Τι ….στο διάολο κάνει μαζί με την Έλεονορ Μπέικερ?!’’ Ρώτησε ο Άρτσυ αποσβολωμένος, χωρίς να συνειδητοποιήσει, ότι είπε φανερά τις σκέψεις του. Η Άννυ του έριξε μια σκουντιά.
Η Κάντυ όμως, δάγκωσε τα χείλια της και δεν είπε ότι γνώριζε. Εκείνη τη στιγμή πιο πολύ την απασχολούσε ότι ο Τέρρυ με την μητέρα του, κατευθυνόταν προς αυτούς και μάλλον σύντομα, ο Άρτσυ θα έπαιρνε την απάντηση του. Χωρίς να το συνειδητοποιήσει, η καρδία της πετάρισε τη στιγμή που τα μάτια τους συναντήθηκαν. Σίγουρα δεν περίμενε να τον δει πάλι έτσι ξαφνικά, πόσο μάλλον στην Αμερική. Θυμήθηκε την τελευταία φορά, που τον είχε δει στο σπίτι του στο Λονδίνο… όσα συνέβησαν εκείνη τη νύχτα και τα μάγουλα της πήραν σχεδόν φωτιά. ‘’ Ναι, αλλά έφυγες σαν τον κλέφτη!’’ φώναξε η εσωτερική της φωνή και η Κάντυ τρομοκρατήθηκε στην σκέψη, του πόσο θυμωμένος θα ήταν μαζί της. ‘’ Αν ήταν θυμωμένος, θα έστελνε όλα αυτά τα λουλούδια?!’’ ανταπάντησε η Κάντυ στον εσωτερικό της μονόλογο.
Το πρώτο πράγμα που ακούστηκε, μόλις μητέρα και γιός τους έφτασαν, ήταν η μελωδική φωνή της μεγάλης σταρ.
- ‘’ Κλάρκ! Κάρεν!’’
- ‘’ Έλεονορ’’, είπαν σχεδόν με μια φωνή οι δυο νεώτεροι ηθοποιοί και την χαιρέτησαν εγκάρδια.
- ‘’Κάρεν καλή μου …σου είπα ότι θα σου είχα μια έκπληξη…’’
- ‘’Τέρρυ!!!’’ Φώναξε η καστανή ηθοποιός και αγκάλιασε άξαφνα, χωρίς αναστολές τον Τέρρυ, εμπρός στα ορθάνοιχτα μάτια όλων.
- ‘’Κάρεν, όσα χρόνια και να περάσουν είσαι ίδια και … αδιόρθωτη!’’ Είπε με πειραχτικό ύφος ο Τέρρυ.
- ‘’ Τέρρυ! Πάντα πειραχτήρι! Αχ! Αυτό είναι τόσο θαυμάσιο! Θαυμάσιο!! Δεν μπορείς να φανταστείς, ποια είναι εδώ σήμερα!!!’’ είπε μέσα στον ενθουσιασμό της η Κάρεν, χωρίς να καταλάβει ότι για ακόμη μια φορά, η γλώσσα της έτρεχε πριν το μυαλό της.
Επικράτησε μια στιγμή σιγής, που έμοιαζε με αιώνας!
Ναι, ο Τέρρυ είχε δει την Κάντυ. Ακόμη και να προσπαθούσε να το αποφύγει, η Κάντυ με το πράσινο φόρεμα της, απόψε ήταν σαν φάρος θαυμασμού. Ο Τέρρυ ένιωσε την ακατανίκητη επιθυμία να την απαγάγει εκείνη την στιγμή.
Η Κάντυ από την πλευρά της αν και έδειχνε σαστισμένη, είχε ένα έντονο ροζ χρώμα στα μάγουλα της και απέφυγε το διαπεραστικό βλέμμα που της έριξε ο Τέρρυ.
Η Έλεονορ προσπάθησε με τεράστια δυσκολία, να κρύψει ένα χαμόγελο χαράς, για αυτή την απρόσμενη συνάντηση.
Ο Άρτσυ και η Άννυ είχαν μείνει αποσβολωμένοι και η Κάρεν δεν ήξερε πώς να καλύψει την γκάφα που μόλις είχε κάνει.
Την σιγή διέλυσε το γεμάτο γέλιο του Κλαρκ.
- ‘’  Έχω την εντύπωση ότι μερικές συστάσεις… εδώ πέρα… είναι περιττές?!’’ Ρώτησε μέσα από τα γέλια του.
- ‘’ Και ναι και όχι, αγαπητέ μου Κλαρκ’’, απάντησε εύθυμα η Έλεονορ Μπέικερ. ‘’Αρχικά πιστεύω, ότι θα πρέπει να σου συστήσω τον γιο μου, Τέρενς Γκράχαμ Γκράντζεστερ …Τέρρυ παιδί μου, από εδώ, ο Κλαρκ Γκάρισον,’’ είπε η ηθοποιός και οι δυο άντρες αντάλλαξαν μια τυπική χειραψία.
- ‘’ Τον ποιόν?!’’ Πετάχτηκε ο Άρτσυ κεραυνοβολημένος.
- ‘’ Άρτσυ!’’ Φώναξαν η Κάντυ και η Άννυ ταυτόχρονα, μαλώνοντας τον για την αγένεια του. ‘’Μα καλά, πόσο χρονών νομίζει ότι είναι ο Άρτσυ και συμπεριφέρεται έτσι απόψε?!’’ Αναρωτήθηκε η Κάντυ μέσα της και ευχήθηκε να ανοίξει η γη και να την καταπιεί!
- ‘’Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω Κόρνγουελ’’, είπε απλά ο Τέρρυ και έδωσε το χέρι του για να χαιρετήσει τον Άρτσυ, ο οποίος το πήρε ακόμη άναυδός. ‘’Μητέρα, να σου γνωρίσω τον Άρτσιμπαλτ Κόρνγουελ, ξάδερφό της Κάντυ, παλιό συμμαθητή μου από το κολέγιο του Αγ. Παύλου και την σύζυγο του Άννυ’’.
- ‘’Χάρηκα πολύ!’’ Τους είπε με ένα τεράστιο λαμπερό χαμόγελο η Έλεονορ, που μάγεψε στο λεπτό τον Άρτσυ, κάνοντας τον να ξεχάσει ακόμη και το όνομα του.
- ‘’Η τιμή είναι όλη δική μου κ. Μπέικερ. Δηλώνω θαυμαστής σας εδώ και πολλά χρόνια!’’, είπε μελιστάλαχτα ο Άρτσυ, αγνοώντας ότι συνόδευε την γυναίκα του και αν μη τι άλλο θα έπρεπε να μην κάνει σαν ερωτοχτυπημένος δεκαπεντάχρονος!
Στον Τέρρυ, του ήρθε να βάλει τα γέλια και σκέφτηκε πόσο πιο αστείο θα ήταν, να δει τον Άρτσυ ακόμη πιο σοκαρισμένο.
- ‘’Και..τέλος… νομίζω ότι την Κάντυ την γνωρίζεις ήδη, μητέρα’’. Είπε ο Τέρρυ και όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν άφωνοι. Μαζί και η ίδια η Κάντυ.
Η Έλεονορ δεν δίστασε ούτε στιγμή. Άνοιξε τα χέρια της και αγκάλιασε την Κάντυ.
- ‘’Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω παιδί μου μετά από τόσα χρόνια’’.
- ‘’Ε… και γώ χαίρομαι πάρα πολύ… ‘’ψέλλισε η Κάντυ αν και έκπληκτη, αφέθηκε για λίγο στην μητρική αγκαλιά της Έλεονορ.
Κανείς, εκτός της Κάντυ, δεν άκουσε τα ψιθυριστά λόγια της μητέρας του Τέρρυ….- ‘’ Σε ευχαριστώ ….. θα είμαι πάντα δίπλα σας… ποτέ να μην το ξεχάσεις….’’
Τελικά πόσο δίκιο είχε ο Τέρρυ! Ο Άρτσυ είχε πετρώσει με το στόμα ανοιχτό.
- ‘’ Έλα …έλα μικρέ δάνδη… μην κάνεις σαν τον χάνο!’’ Του είπε πολύ σίγα ο Τέρρυ για να το ακούσει μόνο αυτός,… ‘’ η Κάντυ είχε γνωρίσει τη μητέρα μου, πριν από πολλά χρόνια στη Σκοτία’’, ολοκλήρωσε λίγο πιο δυνατά για να το ακούσουν όλοι.
Η Κάντυ προσπάθησε να κρύψει την συγκίνηση της, όταν την άφησε η Έλεονορ από την αγκαλιά της και την βοήθησε σε αυτό ο Κλάρκ που τελικά μίλησε.
- ‘’Και να υποθέσουμε Τέρενς, ότι και εσύ την Κάντυ, εκεί την γνώρισες μια μέρα?! ‘’. Ρώτησε και τα μάτια του κόλλησαν για ακόμη μια φορά επάνω της.
- ‘’ Όχι ακριβώς… συνέβη μια νύχτα…’’, είπε ο Τέρρυ χρησιμοποιώντας ειρωνικά, σαν λογοπαίγνιο τον τίτλο της ταινίας του Κλαρκ.
- ‘’ Χα, χα…’’ γέλασε ο ηθοποιός, ‘’…ο γιος σου Έλεονορ έχει κλασσικό, βρετανικό χιούμορ! ‘’ απάντησε ο Κλαρκ εύθυμα, αλλά τα μάτια του δεν μοιράστηκαν το χαμόγελο του.
- ‘’ Ήμουν απόλυτα σοβαρός, αγαπητέ μου Κλάρκ! Την Κάντυ, την γνώρισα πράγματι νύχτα, μάλιστα ήμουν δεκαπέντε ετών και δεν ήταν στην Σκοτία!’’ ανταπάντησε ο Τέρρυ και άφησε ένα ειρωνικό χαμόγελο να φανεί στις άκρες των χειλιών του. Είχε εκνευριστεί με τον φαντασμένο αμερικάνο, τον ενοχλούσε ο τρόπος που κοιτούσε την Κάντυ και ήθελε να του κόψει τον βήχα μια και έξω, αλλά δεν θα του έκανε την χάρη να το δείξει. Ή έτσι νόμιζε.
- ‘’ Να φανταστώ… την ερωτεύτηκες τρελά από την πρώτη ματιά τότε?! ‘’ ρώτησε πιο επιθετικά ο αμερικάνος ηθοποιός, αλλά πάντα χαμογελαστός και δήθεν αστειευόμενος.
Ο Τέρρυ σίγουρα δεν το περίμενε αυτό το χτύπημα, αλλά πάντα ετοιμόλογος δεν έχασε καιρό.
- ‘’ Χα, χα και σένα φίλε μου, το χιούμορ σου όμως δεν πάει πίσω! Υποθέτω πως ναι, καλή ώρα όπως εσύ απόψε ?! ‘’
‘’ Τι γίνεται εδώ πέρα?!’’ αναρωτήθηκαν όλοι παγωμένοι. Ήταν προφανές ότι ανάμεσα στους δυο ηθοποιούς, είχε ξεσπάσει ένας πόλεμος, ο οποίος ήταν συγκαλυμμένος από ψεύτικα χαμόγελα. Στην ουσία χτυπούσαν ο ένας τον άλλο, με το γάντι και πολύ πιθανότατα αυτή η λογομαχία να εξελισσόταν σε πραγματικό καβγά, αν δεν επενέβαινε η Έλεονορ.
- ‘’  Κάρεν, Κλάρκ… νομίζω ότι θα πρέπει να οδηγηθούμε στις θέσεις μας …δεν θα ήταν σωστό να αρχίσει η προβολή χωρίς τους πρωταγωνιστές ε?! ‘’ είπε με ένα όμορφο χαμόγελο και άγγιξε το μπράτσο του γιού της σα να έλεγε ‘’ Αρκετά! ‘’
- ‘’ Ναι, ναι σωστά! Κάντις, θα μου κάνεις την τιμή να με συνοδεύσεις?!’’ είπε ο Κλάρκ ξαφνιάζοντας τους όλους πάλι.
Ο Τέρρυ ένιωσε ότι εκείνη τη στιγμή, ήταν έτοιμος να κάνει φόνο. Έριξε μια διακριτική ματιά στην Κάντυ, η οποία στην ίδια όμως έλεγε, ‘’ Μην τολμήσεις! ‘’
Η Κάντυ είχε μείνει με το στόμα σχεδόν ανοιχτό. Όλο αυτό που ζούσε εκείνη την ώρα, της ήταν τόσο εξωπραγματικό που πίστευε ότι από στιγμή σε στιγμή, θα ξυπνούσε από ένα αλλόκοτο αγχωτικό όνειρο. Τελικά την κατάσταση έσωσε η Κάρεν.
- ‘’ Κλαρκ, αρκετά μονοπώλησες τη φίλη μου!’’, είπε με στόμφο και έπιασε το μπράτσο της Κάντυ, ‘’ Θα συνοδεύσει εμένα!’’.
Με τα πολλά η μικρή ομάδα, οδηγήθηκε στην αίθουσα προβολής, όπου πολύ σύντομα ξεκίνησε η ταινία. Μια ταινία που όμως με μεγάλη δυσκολία, κατάφερε η Κάντυ να συγκεντρωθεί και να παρακολουθήσει. Και αν μόνο μπορούσε να γνωρίζει, τι θα επακολουθούσε στην δεξίωση, ίσως και να το ξανά έσκαγε σαν τον κλέφτη! Ίσως πάλι, και όχι…
Τελικά, η Κάντυ πέρασε να παρακολουθεί την ταινία, χαμένη μέσα στις σκέψεις της και την ονειροπόληση της…


* Αναφορά στην ταινία It Happened One Night(1934 ) / Συνέβη μια νύχτα.
http://www.imdb.com/title/tt0025316/  
Αν και η χρήση των ονομάτων, γίνεται μόνο για το φικ, επέλεξα να αλλάξω το όνομα του Γκέιμπλ, γιατί δεν θα ήθελα να αναφέρομαι σε πραγματικά πρόσωπα.

http://media-cache-ak0.pinimg.com/736x/fb/8f/a2/fb8fa2b47cd76f4421cb8c3b8c83b1c9.jpg

http://media-cache-ec0.pinimg.com/736x/2b/8c/3b/2b8c3be51acb207855478554ca14200b.jpg

Edward Molyneux dress, 1935 via The Kyoto Costume Institute

Ο πίνακας

“Art is the lie that enables us to realize the truth.”
Pablo Picasso

Οδηγημένη περισσότερο από την γνωστή της ονειροπόληση, περπατώντας αφηρημένα, η Λούση βρέθηκε να περιμένει τον Τέρενς στην κεντρική βιβλιοθήκη του Λέικγουντ, η οποία ήταν έρημη. Αν και οι καλεσμένοι είχαν γεμίσει τους χώρους του Λέικγουντ, οι περισσότεροι βρισκόταν είτε στο κήπο, είτε στην κεντρική σάλα. Οπότε ένας χώρος, όπως η βιβλιοθήκη ήταν αναμενόμενο, να μην προκαλεί ενδιαφέρον μια τέτοια ημέρα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η νεαρή κοπέλα έμπαινε σε αυτό το ζεστό όμορφο δωμάτιο, το οποίο συνδεόταν με το γραφείο της κυρίας Άρντλει. Αλλά σίγουρα σήμερα, ίσως με την άνεση, που της πρόσφερε το γεγονός ότι δεν εργαζόταν, το παρατηρούσε σα να ήταν η πρώτη της επίσκεψη σε αυτό.
Τα μάτια της άρχισαν να εξερευνούν τους ωραίους πίνακες ζωγραφικής που στόλιζαν τους τοίχους. Κυρίως πορτραίτα της οικογένειας, αλλά και τοπία. Το αρχοντικό, τα βουνά και η λίμνη Μίσιγκαν. Μπορούσε να αναγνωρίσει σχεδόν όλα τα μέρη και τα πρόσωπα που απεικονιζόταν. Από τον κ.Ουιλιαμ Άλμπερτ Άρντλει και την μεγάλη θεια Ελρόη, ως τον κύριο Άντονυ τον νεώτερο και την σύζυγο του Τερέζα. Και τότε ανάμεσα στους πίνακες, πρόσεξε μια σειρά από τρεις μικρές ελαιογραφίες που ήταν σα να τις αντίκριζε για πρώτη φορά.
Στην πρώτη σειρά αριστερά αναγνώρισε το Λονδίνο, με το γνωστό του Μπιγκ Μπεν. Στην δεξιά σειρά ο πίνακας απεικόνιζε ένα μικρό παραδοσιακό αγροτόσπιτο." Πόσο όμορφο!" είπε μέσα της, ενώ το βλέμμα της χανόταν στους ασφοδέλους, που έδειχναν να αγκαλιάζουν το ποτάμι που περνούσε εμπρός από το σπίτι. Με ένα ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού της, σα να ήθελε να διώξει την μαγεία των ασφόδελων, έστριψε τα μάτια της στον μεσαίο πίνακα της σειράς.
- ‘’ Α...απίστευτό....πως....’’,ψιθύρισε στον εαυτό της.
Εκεί μπροστά στα μάτια της έβλεπε τον Τέρενς! Ο πίνακας τον απεικόνιζε επάνω σε μια σκηνή θεάτρου, ντυμένος με μια παραδοσιακή στολή Ρωμαίου! Μα καλά, ποιός είχε σκεφτεί να τον απεικονίσει έτσι και γιατί....
Το κορίτσι πλησίασε τον μικρό πίνακα, πιο κοντά για να τον παρατηρήσει λίγο πιο καλά. Ήταν τόσο όμορφος! Αλλά από την άλλη, είχε μια μελαγχολία στα μάτια του, που η Λούση δεν είχε ξαναδεί, στο πάντοτε χαρούμενο πρόσωπο του Τέρενς. Τότε σαν αποκάλυψη, πρόσεξε ότι ο Τέρενς του πίνακα, δεν ήταν ο Τέρενς!
- ‘’....πως γίνεται ....οι φακίδες λείπουν! ‘’ είπε σχεδόν φωναχτά με έκπληξη.
- ‘’ Αυτό ακριβώς λέω και γώ!’’ ακούστηκε μια βαθιά ανδρική φωνή με αγγλική προφορά, πίσω από την μεγάλη πολυθρόνα του γραφείου.
Η Λούση πετάχτηκε από την τρομάρα της και βάζοντας το χέρι στο στόμα. έκρυψε την κραυγή της." Αχ θεούλη μου! Τόση ώρα δεν είμαι μόνη!"
Η έκπληξη της δεν έμεινε εκεί, καθώς είδε μια ψηλή ανδρική φιγούρα να σηκώνεται από την πολυθρόνα, που ήταν στραμμένη να κοιτάει το παράθυρο του δωματίου.
- ‘’ Δεν ήθελα να σε τρομάξω, νεαρή μου κυρία’’, είπε ο άντρας που εμφανίστηκε μπροστά της, κάνοντας μια τυπική υπόκλιση,’’ Δεν μπορώ όμως, παρά να συμφωνήσω μαζί σου, ότι αυτός ο πίνακας είναι τρομερά λάθος χωρίς τις φακίδες! ‘’,συμπλήρωσε ο γκριζομάλλης κύριος με ένα μικρό ειρωνικό μειδίαμα.
Και τότε σαν δεύτερη αποκάλυψη η άναυδη Λούση διαπίστωσε, άλαλη ότι είχε μπροστά της το πρόσωπο του πίνακα! Το οποίο στα νιάτα του προφανώς ήταν η φτυστή εκδοχή του Τέρενς της." ...από πότε έγινε Τέρενς μου?!" σκέφτηκε και χωρίς να το καταλάβει έγινε κόκκινη σαν το παντζάρι.
- ‘’...με συγχωρείτε...δεν ήθελα να σας ενοχλήσω’’, είπε το κορίτσι δειλά και ξεκίνησε να φύγει.
- ‘’ Προφανώς η περιέργεια σου, για το που πήγαν οι φακίδες δεν είναι αρκετή!’’ είπε ο άγγλος κύριος με χαμογελαστό τόνο.
-‘’...όχι δεν είναι αυτό...κατάλαβα... ‘’ψέλλισε η Λούση.
- ‘’ Α...μάλιστα....και για τον Ρωμαίο τι έχεις να πεις...’’,της είπε πειραχτικά.
- ‘’...δεν ξέρω... ε, ότι είναι όμορφος ε,...όμορφη ιστορία!...εννοώ το θεατρικό! " αχ τι χαζά λέω στον άνθρωπο!"
Τον άκουσε να γελάει και για μια στιγμή νόμισε, ότι άκουσε τον ίδιο τον Τέρενς να γελάει με εκείνο το όμορφο ζεστό γέλιο, κάθε φορά που άκουγε γέμιζε την καρδιά της.
- ‘’ Πράγματι ο βάρδος έδωσε τον καλύτερο του εαυτό σε αυτή την ιστορία...’’της είπε αλλάζοντας ύφος στο λεπτό,’’ τι θα έλεγες όμως, αν σου έλεγα ότι αυτή η ιστορία που ξέρεις δεν είναι η αληθινή...’’
- ‘’ Δηλαδή?!’’ ρώτησε η Λούση όλη περιέργεια με ένα ξαφνικό θάρρος που και η ίδια δεν κατάλαβε πως γεννήθηκε.
- ‘’ Να...ας πούμε ότι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα που ξέρεις, τελικά δεν είχαν τον τραγικό θάνατο, αλλά έζησαν αυτοί καλά και μείς καλυτέρα....θα το πίστευες?!’’ την ρώτησε ο άγγλος κύριος με ένα μικρό ανασήκωμα του φρυδιού του.
- ‘’ Θα μου φαινόταν παράξενο, έως αδύνατο!’’ απάντησε η κοπέλα με αμφιβολία.
- ‘’ Χμμ...έχεις δίκιο...τότε ας μιλήσουμε για τον Ρωμαίο του πίνακα...’’
- ‘’ Ναι...δεν είναι...’’,η Λούση δεν ήξερε πως να ακριβώς να πει, ότι στον πίνακα αναγνώρισε τον συνομιλητή της.
- ‘’ Λοιπόν, ας πάρουμε ως αρχή, ότι ξέρουμε ποιος είναι ο Ρωμαίος του πίνακα, καλά?! ‘’ της είπε εύθυμα και σαν απάντηση είδε το κορίτσι να νεύει καταφατικά.
- ‘’ Πολύ καλά... προς το παρόν αφήνουμε το γεγονός, ποια είναι η Ιουλιέτα του, ας εστιάσουμε στην ιστορία...αν δεν βρήκαν τραγικό θάνατο - που προφανώς όχι – ‘’ είπε δείχνοντας εν μέρη τον εαυτό του,’’ ποια θα ήταν η άποψη σου, αν σου έλεγα ότι και αυτούς οι μοίρες τους χώρισαν...’’
- ‘’ Μάλλον, αλλά κάτι πρέπει να έγινε και τους ξαναένωσαν!’’ δήλωσε η Λούση ενθουσιασμένη με την πορεία της κουβέντας.
- ‘’ Είσαι αισιόδοξη βλέπω!...αλήθεια πως το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα...?!’’
Η Λούση τον κοίταξε για λίγο σκεφτική και κοιτώντας τον πίνακα με τους ασφοδέλους απάντησε γεμάτη αυτοπεποίθηση.
- ‘’ Αυτό, αυτό ήταν το σπίτι τους!’’
Ο γκριζομάλλης κύριος της χάρισε ένα τρυφερό χαμόγελο.
- ‘’ Άρα πιστεύεις ότι οι πίνακες, έχουν σχέση μεταξύ τους...το Λονδίνο που ταιριάζει...?!’’
Τότε η Λούση ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια, είδε να της αποκαλύπτεται εκεί μπροστά στα μάτια της ένας γρίφος. Στον πίνακα με τον Ρωμαίο, ο νεαρός φορούσε ένα ανδρικό μενταγιόν, με μια γυναικεία φιγούρα επάνω. Ένα προφίλ που θα μπορούσε να είναι οποιασδήποτε γυναικάς. Ένα προφίλ, που όμως ξεχώριζε κυρίως από την λεπτή, ανασηκωμένη μύτη και την γεμάτη μπούκλες κόμη.
- ‘’ Αυτή η γυναίκα....’’
- ‘’ Ναι είναι η Ιουλιετα της ιστορίας’’.
- ‘’ Έζησαν στην Αγγλία... το αγροτόσπιτο είναι στην Αγγλία....’’
- ‘’ και.....?’’
- ‘’...ήταν μυστικό, το κράτησαν μυστικό...για να μην τους χωρίσει ποτέ ξανά κανείς’’, συμπλήρωσε η νεαρή κοπέλα χωρίς καν να συνειδητοποιήσει και η ίδια τι της είχε αποκαλυφθεί.
Επικράτησε ησυχία, τόση όση να φανεί στην Λούση μια αιωνιότητα, κάτω από το ανεξιχνίαστο μπλε βλέμμα αυτού του αγνώστου.
- ‘’ Λοιπόν ας το θέσουμε αλλιώς’’, της είπε αλλάζοντας ύφος στο λεπτό, ο δικός σου ο Ρωμαίος γιατί σε άφησε μόνη απόψε?!’’
- ‘’ Δεν με άφησε μόνη!’’ είπε ξαφνικά η Λούση παίρνοντας φωτιά.
Ακούστηκε το πειραχτικό σφύριγμα του κυρίου ταυτόχρονα με μια γνωστή αγαπημένη φωνή από πίσω της.
- ‘’ Απορώ, πόση ώρα ακόμη, θα συνεχίσεις να την πειράζεις!’’
- ‘’ Τέρενς!’’ είπε με ανακούφιση η κοπέλα, γυρνώντας προς το μέρος του νεαρού που μπήκε στο δωμάτιο.
- ‘’ Καλώς το φακιδομουρικο εγγόνι του Ταρζαν!’’ είπε ο άγγλος κύριος και η Λούση πρόσεξε με έκπληξη, ότι τα μπλε μάτια του αγκάλιασαν όλο αγάπη και τρυφερότητα το πρόσωπο του Τέρενς, σα να απευθυνόταν στον εγγονό του.
Ο Τέρενς πλησίασε την Λούση, της έπιασε το χέρι τρυφερά με το δικό του και γυρνώντας στον άγγλο κύριο ρώτησε πειραχτικά,
- ‘’ Η γιαγιά το ξέρει ότι ήρθες στην Αμερική…. Δούκα Γκράντζεστερ?!’’



Αυτή η πόλη

“Two souls with but a single thought,
Two hearts that beat as one!”
John Keats

Αν και η Αμερική, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος ζούσε ακόμη την περίοδο της ύφεσης και ήταν λίγα χρόνια πριν από ένα δεύτερο μεγάλο πόλεμο, η Νέα Υόρκη κατείχε επάξια τον τίτλο της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται. Κλαμπ, θέατρα, πρεμιέρες, πάρτι που κρατούσαν από την μια νύχτα, ως την επόμενη.
Εκείνη την νύχτα, μετά την πρεμιέρα του έργου, στο Ράδιο Σίτι* της Νέας Υόρκης, ακολούθησε ένα μεγάλο πάρτι, σε ένα από τα πιο δημοφιλή για την εποχή κλαμπ. Ένα κλαμπ το όποιο φιλοξενούσε, πλούσιους επιχειρηματίες, διασημότητες, πολιτικούς, ακόμη και ευγενείς. Ένα μέρος που απασχολούσε τις κοσμικές στήλες των εφημερίδων με τα μεγαλειώδη πάρτι του. Το Στορκ Κλαμπ**.
- ‘’ Αχ! Είναι πραγματικά υπέροχο! Όπως ακριβώς είχα διαβάσει για αυτό!’’ δήλωσε με ενθουσιασμό η Άννυ, κοιτώντας δεξιά και αριστερά τον χώρο, την ώρα που έμπαιναν στο κλαμπ μαζί με την Κάντυ και τον Άρτσυ.
Η Κάντυ είχε μείνει άναυδη και αυτή, αλλά περισσότερο σοκαρισμένη, από την πολυτέλεια του μέρους και την εξωφρενική του χλιδή για την εποχή.
- ‘’ Άννυ… υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν μείνει στο δρόμο… που πεινάνε… και μεις… και εμείς ερχόμαστε εδώ, χωρίς ντροπή για να διασκεδάσουμε…?!’’ ρώτησε η Κάντυ με απογοήτευση.
- ‘’ Κάντυ! Δεν είναι ότι το έχουμε κάνει και συνήθειο! Σήμερα…’’ πήγε να πει η Άννυ, αλλά μια ανδρική φωνή την έκοψε.
- ‘’ …σήμερα είναι ειδική περίπτωση!’’ είπε με ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο ο Κλάρκ. Η Κάντυ τον κοίταξε έκπληκτη. Μάλλον ο αμερικάνος ηθοποιός, δεν έλεγε να το βάλει κάτω, με το φλερτ του. Δεν μπόρεσε να μην αναρωτηθεί μέσα της, πως θα αντιδρούσε ο Τέρρυ αν συνέχιζε έτσι όλη την νύχτα.
- ’’ Και για να είσαι πιο ήσυχη Κάντυ, να σε ενημερώσω ότι τα έσοδα των προσκλήσεων, θα πάνε σε φιλανθρωπικό σκοπό!’’ ακούστηκε η φωνή της Κάρεν.
- ‘’ Έτσι ακριβώς, όπως το είπε η Κάρεν, Κάντυ μου!’’ συμπλήρωσε η Έλεονορ.’’ Τώρα, τι θα λέγατε, να μας κάνετε παρέα στο τραπέζι μας?’’ πρότεινε η ηθοποιός εύθυμα.
- ‘’ Μεγάλη μας τιμή κ. Μπέικερ! Σας ευχαριστούμε πολύ!’’ πετάχτηκε ο Άρτσυ κατενθουσιασμένος.
- ‘’ ‘Ελεονορ, Άρτσυ…’’ απάντησε χαμογελαστά και άρχισε να προχωράει προς το τραπέζι τους, αφήνοντας ένα μαγεμένο κατακόκκινο Άρτσυ.
Η Κάντυ χαμογέλασε αχνά και ακολούθησε την υπόλοιπη παρέα. Με απογοήτευση πρόσεξε, ότι ο Τέρρυ δεν ήταν μαζί με την μητέρα του. Η εσωτερική της φωνή, φώναξε με λαχτάρα…’’ Τέρρυ…. πού πήγες?!’’
- ‘’ Εδώ είμαι, Φακιδομούρα μου!’’ της ψιθύρισε ξαφνικά ο Τέρρυ, τόσο κοντά στο αυτί της, που σχεδόν πετάχτηκε.
- ‘’ Τέρρυ… πως?!...’’ είπε σιγά.
- ‘’ Σσςς…. ‘’ ήταν το μόνο που της είπε. Της έπιασε το χέρι και πριν καλά καλά το καταλάβει, την οδηγούσε στην αντίθετη κατεύθυνση από τους υπόλοιπους.
- ‘’ Τέρρυ… που πάμε?!...’’
- ‘’ …σε κλέβω!’’ σχεδόν της φώναξε αλλά η φωνή του χάθηκε μέσα στην μουσική και τις ομιλίες των ανθρώπων, που είχαν γεμίσει όλο το κλαμπ.

Πολύ σύντομα χάθηκαν από το οπτικό πεδίο των υπολοίπων, καθώς ανακατεύτηκαν μέσα στον κόσμο. Όλο αυτό το διάστημα ο Τέρρυ, πήγαινε μπροστά κρατώντας σφιχτά το χέρι της Κάντυ με το δικό του. Κάποια στιγμή έφτασαν σε μια πόρτα και ανέβηκαν βιαστικά μια σκάλα. Είχαν φτάσει σε ένα αίθριο.
Ήταν γεμάτο με όμορφα τεράστια φυτά και λουλούδια. Φωτισμένο από πολλά φαναράκια, που έριχναν το ζεστό φώς τους σε ορισμένα σημεία. Ο ήχος του νερού από μικρά σιντριβάνια, μπερδευόταν με αυτόν της μουσικής που ερχόταν αδύναμα από το εσωτερικό του κλαμπ. Σε μερικά σημεία υπήρχαν ξύλινα παγκάκια και μια τεράστια γυάλινη οροφή, επέτρεπε στα αστέρια, να αντανακλούν το νυχτερινό ουρανό της Νέα Υόρκης. Ήταν πραγματικά μαγευτικό.
Με έκπληξη η Κάντυ πρόσεξε ότι το μέρος ήταν άδειο. Απόρησε πώς γινόταν, να είναι μην είναι κανείς εκεί, μια τέτοια μέρα. Σαν να άκουσε για ακόμη μια φορά, ο Τέρρυ τις σκέψεις της, απάντησε σιγά.
- ‘’ … το ανοίγουν μόνο την καλοκαιρινή περίοδο….’’
Γύρισε και τον κοίταξε.
- ‘’ …και τότε πως….’’ Πήγε να ρωτήσει, αλλά ο Τέρρυ την ξάφνιασε πάλι. Βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής να στέκεται μπροστά της.
- ‘’…. Αυτό είναι μυστικό…’’ της είπε και της έκλεισε το μάτι, χαμογελώντας γλυκά.
Η Κάντυ ένιωσε να της κόβεται η ανάσα. Είχε να δει αυτό το χαμόγελο του Τέρρυ τόσα πολλά χρόνια, που είχε αρχίσει να πιστεύει, ότι πλέον υπήρχε μόνο στην φαντασία της. Φώτιζε τα μάτια του και την ψυχή της. Το πιο όμορφο, καθαρό χαμόγελο που είχε δει ποτέ στην ζωή της. Το χαμόγελο του φώναζε το όνομα της. Αυτό το χαμόγελο ήταν… το σπίτι της. Τα μάτια της κλείδωσαν στα δικά του. Στο καθαρό μπλε βλέμμα του, είδε ότι ο Τέρρυ απλά είχε καταλάβει. Είχε καταλάβει και ήξερε τα πάντα για αυτή, χωρίς να του πει ούτε μια λέξη. Για τον πόνο της, τον φόβο, την αγάπη της για αυτόν. Όλα όσα ήξερε, της τα είχαν πει το χαμόγελο και τα μάτια του. Τα μπλε μάτια του, ήταν μια γαλήνια κρυστάλλινη θάλασσα από αστέρια. Η Κάντυ ένιωσε την ανάγκη να βουτήξει μέσα τους. Να χαθεί για πάντα. Να αφήσει πίσω της τα πάντα και να μείνει εκεί….
Και τότε η κλειδαριά του παγωμένου κάστρου της, έσπασε με κρότο. Τόσο εκκωφαντικό που έκανε τα αυτιά της να πονέσουν και την καρδία της να πετάξει. Άφησε στην άκρη το φόβο της…. Άφησε στην άκρη κάθε δισταγμό…. Άφησε τον εαυτό της…
- ‘’ Τέρρυυυυυυ!!!!’’ φώναξε με όλο της το είναι και έπεσε στην αγκαλιά του, αφήνοντας τους λυγμούς και τα δάκρυα της να τρέξουν άφοβα.
Ο Τέρρυ την έσφιξε στην αγκαλιά του. Γνώριζε εκείνο το λεπτό, ότι όλα ξεκινούσαν από την αρχή. Δεν υπήρχε κενό να καλύψουν, δεν υπήρχε τίποτα πέρα από αυτούς τους δυο. Δεν υπήρχε τίποτα πλέον, να τους κρατήσει τον έναν μακριά από τον άλλον. Και ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους, θα έκαναν αυτό που πραγματικά αυτοί ήθελαν. Ακόμη και αν χρειαζόταν, να μην το πουν σε κανένα. Ακόμη και αν το κρατούσαν για αυτούς μια ζωή. Ο ένας θα ανήκε στον άλλον για πάντα. Γιατί ήταν πέρα από αυτούς. Ήταν κάτι τόσο βαθιά ριζωμένο και γραμμένο, που μόνο αυτό τους έδινε ζωή. Ο ένας στον άλλον.
Ένα δάκρυ απέραντης ευτυχίας κύλησε στο ζεστό μάγουλο του Τέρρυ και άρχισε να της μουρμουράει λόγια και λέξεις…
Ξανά και ξανά. Που μισά τα άκουγε, τα μισά χανόταν ανάμεσα στα αναφιλητά της και τα άλλα μισά χανόταν ανάμεσα στα φιλιά του. Ένας ασταμάτητος χείμαρρος λέξεων. Ένας ασταμάτητος χείμαρρος τρυφερών φιλιών. Λόγια που είχε στην καρδία του, τόσα πολλά χρόνια… συγνώμη… σ’ αγαπώ… για πάντα…. μου λείπεις… φοβάμαι…. μην φεύγεις… σ’ αγαπώ Κάντυ…. ανόητος... εσύ μόνο… και εγώ φοβάμαι… συγνώμη… ποτέ ξανά… σ’ αγαπώ…. εσύ μόνο…. από πάντα… ζωή μου… συγνώμη…. μόνο εσύ… Κάντυ…. ανόητος…. συγχώρεσε με… πάντα εσύ… Ιουλιέτα μου…

Τα δάκρυα σταμάτησαν. Τα αναφιλητά ηρέμησαν. Τα λόγια σίγασαν.
Την ήρεμη σιωπή διέλυσε η φωνή της Κάντυ.
- ‘’ Νομίζω ότι θα… μας ψάχνουν…’’
Ο Τέρρυ αναστέναξε.
- ‘’ ....άσε τους, να ψάχνουν…’’
- ‘’ Τέρρυ…’’ είπε σχεδόν παρακαλετά.
- ‘’ …θέλω πρώτα, να σου δείξω κάτι….’’ Της απάντησε αργά,’’ μετά, θα πάμε μέσα…’’
Της έπιασε το χέρι τρυφερά με το δικό του και την οδήγησε μπροστά σε ένα τεράστιο παράθυρο. Στάθηκε από πίσω της και την αγκάλιασε από την μέση.
- ‘’ Κοίτα…’’ της είπε πολύ απαλά.
Εκεί μπροστά στα μάτια της Κάντυ, απλωνόταν η πόλη της Ν.Υόρκης. Φωταγωγημένη, μαγική, ξελογιάστρα. Με το χιόνι να σκεπάζει τα περβάζια και τα κλαδιά των δέντρων. Αυτή η πόλη, που κάποτε της είχε στερήσει την αγάπη, τώρα ήταν σα να ζητούσε συγνώμη.
- ‘’ Κάποτε την αγαπούσα αυτή την πόλη ‘’, ξεκίνησε ο Τέρρυ να λέει, ‘’ ήταν το όνειρο μου, να ζήσω μαζί σου εδώ… Να παίζω στο θέατρο… Να περάσω όλη τη ζωή μου εδώ, μαζί σου… Αλλά η πόλη, η ζωή, η μοίρα, εγώ… με τιμώρησαν… και σε έχασα σε αυτή την πόλη… Και την μίσησα.. την μίσησα όσο τίποτε άλλο…’’ έκανε μια μικρή παύση και έκλεισε τα μάτια του,’’… και σήμερα… αυτή η πόλη… σε επιστρέφει σε μένα ….την Κάντυ μου…’’
- ‘’ Τέρρυ….’’ Ήταν το μόνο που ψιθύρισε.
- ‘’ Κάντυ… δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν…. Λυπάμαι τόσο πολύ, που δεν μπορώ να το αλλάξω… Δεν μπορώ να αλλάξω τα λάθη μου… Δεν μπόρεσα να αλλάξω τα αισθήματα μου για σένα… και ούτε θα μπορέσω να τα αλλάξω ποτέ… Δεν μπορώ να αλλάξω την τροπή που πήραν η ζωές μας… αλλά μπορώ να κάνω τα πάντα… τα πάντα… για σένα…’’
Την γύρισε αργά προς το μέρος του.
Τα μάγουλα της ήταν κόκκινα και υγρά από τα δάκρυα. Οι φακίδες της έλαμψαν μπροστά στα μάτια του. Έσκυψε και φίλησε απαλά τις φακίδες, στεγνώνοντας τα δάκρυα της με τα χείλη του.
- ‘’…. Άντεξα πολλά χρόνια,… χωρίς αυτές τις φακίδες…’’ της είπε σιγά,’’… θα κάνω τα πάντα για να μην τις ξανά χάσω…’’
- ‘’ Νόμιζα… ότι τις αντιπαθούσες….’’ Του είπε βραχνά με ένα μικρό χαμόγελο.
- ‘’ Εγώ?! Ποτέ!’’ της απάντησε λίγο πιο ζωντανά.
- ‘’ Ψεύτη! Πάντα με κορόιδευες για τις φακίδες μου!’’ του είπε η Κάντυ με πείσμα, αλλά με τόση χαρά στη φωνή που είχαν βρει ξανά, το δικό τους μοναδικό παιχνίδι.
-‘’ Μάλλον δεν τα ξέρεις καλά, κυρία Φακιδομούρα! ‘’ της είπε και την εγκλώβισε μέσα στα χέρια του,’’ εγώ.. και οι φακίδες σου, έχουμε μια πολύ ερωτική σχέση, ξέρεις!’’
- ‘’ Να! Μόλις τώρα με κορόιδεψες!’’ του απάντησε κοκκινίζοντας στο σχόλιο του.
- ‘’ Άκου τι θα κάνουμε ….ας ρωτήσουμε τις φακίδες την γνώμη τους!’’
- ‘’ Πιστεύεις ότι θα σου απαντήσουν δηλαδή?!’’
- ‘’ Εσύ κυρία Ταρζαν, να μην ανακατεύεσαι στην σχέση μας!’’
Η Κάντυ δεν άντεξε και έβαλε τα γέλια. Ο Τέρρυ όμως συνέχισε απτόητος.
- ‘’ Λοιπόν…. Κυρίες μου…’’ είπε και υποκλίθηκε θεατρικά, δήθεν στις φακίδες της Κάντυ,’’ ….θα μου κάνετε την τιμή….’’, ο Τέρρυ άξαφνα σοβαρός, γονάτισε μπροστά στα έκπληκτα μάτια της ,’’ …. Να γίνεται δικές μου…?...’’.
Η Κάντυ είχε μαρμαρώσει. Ο Τέρρυ εννοούσε, αυτό που κατάλαβε…?
Ο Τέρρυ πρόσεξε την σαστιμάρα της. Δεν ήθελε να την τρομάξει περισσότερο.
- ‘’…. Μάλλον θέλουν λίγο χρόνο, να το σκεφτούν έ?...’’ την ρώτησε χαμογελαστά.
- ‘’…. Ναι…’’ ψέλλισε η Κάντυ.
- ‘’ Θα τις περιμένω… όσο χρειαστεί…’’
- ‘’ Όχι… δηλαδή… ναι…’’, δεν ήξερε και η ίδια πώς να του απαντήσει.
Ο Τέρρυ κατάλαβε. Σηκώθηκε, άρπαξε την Κάντυ στην αγκαλιά του και της ψιθύρισε στο αυτί.
- ‘’ ….αυτό θα είναι το μυστικό μας….’’


* http://en.wikipedia.org/wiki/Radio_City_Music_Hall
** http://en.wikipedia.org/wiki/Stork_Club    

Το άρθρο

‘’ Σήμερα το μυστικό σου Κάντυ, θα γίνει επιτέλους γνωστό, σε όλους!’’ σκέφτηκε με κακία η Ελίζα και με το γνωστό της ψηλομύτικο αέρα πλησίασε την Κάντυ, που εκείνη την ώρα κουβέντιαζε με κάποιο επιχειρηματία και τον Άρτσυ.
- ‘’ Ξαδέρφη! Πόσο δεν άλλαξες! Ακόμη δεν ντρέπεσαι βλέπω, να λες την ηλικία σου και να την γιορτάζεις από πάνω?! Είσαι γενναία χρυσή μου!’’ είπε δήθεν αστειευόμενη η Ελιζά κάνοντας αισθητή την παρουσία της.
Η Κάντυ την κοίταξε ψυχρά και της χαμογέλασε, με ένα χαμόγελο που όμως θα μπορούσε άνετα, να την είχε σκοτώσει.
- ‘’ Ελίζα! Χαίρομαι που με τιμάει, μια βαρόνη στα γενέθλια μου!’’ της απάντησε η Κάντυ προσφωνώντας τον τίτλο ευγενείας της Ελίζας, σα να ήταν η χειρότερη βρισιά,’’ Καλησπέρα Νηλ’’ συμπλήρωσε καρφώνοντας τον αδερφό της Ελίζας, που είχε σταθεί λίγο πιο πίσω της.
- ‘’ Γεια σου Κάντυ.’’ Είπε ξερά ο Νηλ και απέφυγε τα μάτια της Κάντυ.
-‘’ Αν δεν κάνω λάθος, αγαπημένη μας ξαδέρφη,’’ επενέβη ο Άρτσυ,’’ …είσαι συνομήλικη της Κάντυ….ή μήπως μεγαλύτερη?!’’ ολοκλήρωσε καυστικά.
- ‘’ Χα, χα, χα’’, η Ελίζα κακάρισε αν και έβρασε από το κακό της,’’ Ξάδερφε Άρτσυ! Είχα ξεχάσει πόσο χιούμορ είχες!...μεταξύ μας τώρα ….υπερασπίζεσαι την αγαπημένη μας Κάντυ, γιατί τρέμεις στην ιδέα… μην σταματήσει να σου μιλάει πάλι?! Χα, χα, χα!’’
Ο Νηλ έβαλε και αυτός τα γέλια. Τα δυο αδέρφια ήξεραν ακριβώς, που να χτυπήσουν την Κάντυ και ειδικά τον Άρτσυ, ο οποίος για μερικές στιγμές πάγωσε. Στο νου του, ήρθε ο καβγάς που είχε πριν τόσα χρόνια με την Κάντυ και που σαν αποτέλεσμα είχε να σταματήσει η Κάντυ να του μιλάει.
‘’ Ήταν ακριβώς την επόμενη μέρα, από εκείνο το αναθεματισμένο πάρτι στην Νέα Υόρκη…’’, σκέφτηκε ο Άρτσυ και ένιωσε μέσα σε λίγες μόνο στιγμές, να ξαναζεί εκείνες τις εφιαλτικές στιγμές.


Ο Άρτσυ και η Άννυ έπαιρναν αμίλητοι το πρωινό τους, στην σουίτα τους στο Σαβόι, όταν χτύπησε ο καμαρότος και έφερε τις πρώτες πρωινές εφημερίδες.
Ο Άρτσυ δεν συνήθιζε να διαβάζει τις κοσμικές στήλες. Συνήθως τα κοσμικά νέα, ή κοινώς κουτσομπολιά, τα μάθαινε από την γυναικά του. Εκείνη την ημέρα όμως, κάποιος διάολος πρέπει να είχε σπάσει πόδι του, γιατί ο Άρτσυ άνοιξε την εφημερίδα και άρχισε να διαβάζει τις κριτικές για την χθεσινοβραδινή πρεμιέρα.
Ένα από τα κύρια θέματα, ήταν η αποκάλυψη της Έλεονορ Μπέικερ, ότι ο γνωστός ηθοποιός στην Ν. Υόρκη ως Τέρρυ Γκράχαμ, ήταν γιός της. Ακόμη και για τον ίδιο τον Άρτσυ ήταν σοκαριστικό και απίστευτο. Το άρθρο έκανε μια ιστορική αναδρομή στην ζωή και καριέρα της Μπέικερ και του Τέρρυ και ανέφερε ότι σε λίγες ημέρες, θα ακολουθούσαν συνεντεύξεις των δυο διασημοτήτων. Από το μυαλό του Άρτσυ πέρασε για μια στιγμή η σκέψη ότι η Κάντυ το γνώριζε, αλλά χτες δεν το είχε αναλύσει ιδιαίτερα και μάλλον δεν θα το έκανε ούτε και σήμερα.
Τα μάτια του έπεσαν στο επόμενο άρθρο, το οποίο είχε μια φωτογραφία της Κάντυ με τον αμερικάνο πρωταγωνιστή της πρεμιέρας. Η Κάντυ είχε ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο και ετοιμαζόταν να μπει μέσα σε μια λιμουζίνα. Σχεδόν στο πλάι της ήταν ο Κλάρκ, όπου της χαμογελούσε σαγηνευτικά και έμοιαζε ότι την συνόδευε. Αν μόνο ήξερε ο Άρτσυ, ποιος ήταν ήδη μέσα στην λιμουζίνα, ίσως και να μην είχαν γίνει έτσι τα πράγματα. Ίσως πάλι, να γινόταν και χειρότερα.
Κάτω από την φωτογραφία υπήρχε ένας μεγάλος τίτλος.

ΣΥΝΕΒΗ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ….Η ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΦΙΛΙΑΣ…Ή ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ?

Ο Άρτσυ άρχισε να διαβάζει το άρθρο.

‘’ …..με την παρουσία της, τίμησε την πρεμιέρα του έργου, η πολυεκατομμυριούχος Κάντις Γουάιτ Άρντλει. Η συνήθως μετρημένη κυρία Άρντλει, που συνοδευόταν από τον ξάδερφο της Άρτσυ Κόρνγουελ και την σύζυγο του Άννυ Κόρνγουελ -  της οικογένειας των Μπράιτον του Σικάγου -  εξέπληξε άπαντες με την ευδιάθετη παρουσία της και στο πάρτι που ακολούθησε. Απέσπασε βλέμματα θαυμασμού με κύριο θαυμαστή της, τον κ.Κλαρκ Γκάρισον. Πηγές λένε, ότι το φλερτ ήταν αμοιβαίο και ότι η κ.Άρντλει αποχώρησε από το πάρτι, μαζί με τον κ. Γκάρισον.( φωτο 2 σελ. 13 ). Σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε ότι η κ.Άρντλει, είναι η χήρα του Ουίλιαμ Α. Άρντλει.’’

Το άρθρο ανέφερε δυο – τρία πράγματα ακόμη, για την ζωή της Κάντυ και του Κλάρκ και κατέληγε…

‘’ ….η αρχή μια φιλίας…. Ή ενός απαγορευμένου έρωτα…?! Άραγε η κ. Άρντλει γνωρίζει ότι ο κ. Γκάρισον είναι παντρεμένος?!....’’


Ο Άρτσυ πέταξε με μανία την εφημερίδα, πάνω σχεδόν στο φλιτζάνι του και σηκώθηκε όρθιος.
- ‘’ Άρτσυ…?!’’ σχεδόν φώναξε, τρομαγμένη η Άννυ.
Δεν της απάντησε. Πήγε μέχρι το γραφείο και με νευρικές κινήσεις, έβγαλε ένα τσιγάρο από την ταμπακιέρα που βρισκόταν επάνω σε αυτό.
Με μάτια ορθάνοικτα και φανερό πανικό, η Άννυ είδε τον Άρτσυ να ανάβει το τσιγάρο.
- ‘’ ….Άρτσυ…τι… τι έγινε?...’’ σχεδόν ψιθύρισε.
Τον είδε να σηκώνει το ακουστικό του τηλεφώνου.
- ‘’ Συνδέστε με το δωμάτιο της κ. Άρντλει’’ είπε απότομα ο πάντα ευγενικός Άρτσυ.
Η Άννυ σηκώθηκε από την πολυθρόνα της, πήρε στα χέρια της την πεταμένη εφημερίδα και αμέσως κατάλαβε. Πως θα του ομολογούσε όμως, πως ότι έγραφε η εφημερίδα δεν ήταν αλήθεια? Πως θα του έλεγε, η Άννυ ότι ήξερε, ότι μέσα στην λιμουζίνα περίμενε, ο Τέρρυ? Πως θα αποκάλυπτε στον οποιονδήποτε, ότι γνώριζε το μυστικό της Κάντυ, ότι… ότι ο Τέρρυ ο ίδιος, το χτεσινό βράδυ την είχε ορκίσει να μην πει τίποτα και ποτέ σε κανένα? Ούτε ακόμη και στην ίδια την Κάντυ. Πως… ότι έκανε ήταν για να… Δεν ήξερε και η ίδια τι ήταν χειρότερο, να κυκλοφορήσει μια τέτοια φήμη ή να μαθευτεί η πραγματική αλήθεια?!

- ‘’ Άννυ… ότι και να γίνει… ότι και να συμβεί… μου δίνεις τον λόγο σου, ότι δεν θα το αποκαλύψεις ποτέ σε κανέναν? Ούτε και στην ίδια...? Ότι θα περιμένεις την μέρα, που θα στο πει η ίδια? Ξέρω ότι, ίσως να μη με θεωρείς άξιο εμπιστοσύνης …αλλά θέλω να την κάνω ευτυχισμένη … και όσο εγωιστής και αν είμαι, πρέπει να παραδεχτώ ότι θα χρειαστώ συμμάχους….’’
- ‘’ Έχεις τον λόγο μου, Τέρρυ…’’


Είδε με την άκρη του ματιού της, τον Άρτσυ να κοπανάει με δύναμη το ακουστικό του τηλεφώνου, στην βάση του.
- ‘’ Άρτσυ…η εφημερίδα..’’
- ‘’ Άννυ, που είναι η φίλη σου?!’’ τη ρώτησε ξερά, ‘’ Γιατί μια φορά στο δωμάτιο της, δεν είναι!’’
- ‘’… δεν ξέρω, μήπως είχε κάποια δουλειά?.. μήπως πήγε στο γραφείο?...’’ απάντησε η Άννυ σιγά.
- ‘’ Όχι, Άννυ δεν πήγε στο γραφείο!’’
- ‘’ ….Άρτσυ.. δεν φταίει η Κάντυ για όσα έγραψε η εφημερίδα… γιατί κάνεις σα να μην την γνωρίζεις ?’’
- ‘’ Ααα… όχι, όχι καλή μου, η Κάντυ φταίει! Η εφημερίδα δεν λέει ψέματα!’’ της απάντησε έντονα, την ώρα που ένα χτύπος ακούστηκε στην πόρτα της σουίτας.
- ‘’ Περάστε …’’ είπε αργά η Άννυ και αμέσως φάνηκε το όμορφο πρόσωπο της Κάντυ.
- ‘’ Πολύ καλημέρα σας!’’ είπε ευδιάθετα, αν και πρόσεξε ότι ο Άρτσυ της γύρισε την πλάτη.
- ‘’ Καλημέρα Κάντυ μου, πήρες πρωινό ή θες να σου σερβίρω?’’
- ‘’ Ευχαριστώ Άννυ, αλλά πήρα ήδη το πρωινό μου’’.
- ‘’ Που το πήρες το πρωινό σου Κάντυ?’’ ρώτησε στεγνά ο Άρτσυ.
Η Κάντυ κόμπιασε για μια στιγμή.
- ‘’ Στο δωμάτιο μου φυσικά!’’
- ‘’ Ααα μάλιστα… στο δωμάτιο σου?...Στο δωμάτιο, που δεν πήγες όλη την νύχτα?!...’’ ο Άρτσυ την ρώτησε ειρωνικά.
Η Κάντυ ενοχλημένη, γύρισε και τον κοίταξε ψυχρά.
- ‘’ Δεν καταλαβαίνω, τι υπονοείς Άρτσυ’’.
- ‘’ Τίποτα… τίποτα Κάντυ μου, ο Άρτσυ ξύπνησε λίγο κακοδιάθετος σήμερα…’’ η Άννυ προσπάθησε, να προλάβει την τρικυμία που ερχόταν.
Ο Άρτσυ πήρε την εφημερίδα και σχεδόν την πέταξε στην Κάντυ.
- ‘’ Δεν υπονοώ! Το λέω καθαρά! ‘’ φώναξε.
Η Κάντυ είδε την φωτογραφία της και διάβασε στα γρήγορα το άρθρο. Γέλασε, περισσότερο από αμηχανία, αλλά μέσα της είχε ήδη αρχίσει, να βράζει. Σίγουρα ήταν ενοχλητικό να βλέπει να γράφουν κάτι τέτοιο για αυτή, αλλά το προτιμούσε από το να αποκαλυφθεί, ότι μέσα στο αυτοκίνητο της φωτογραφίας ήταν ο Τέρρυ. Δεν θα το έλεγε ποτέ και σε κανένα! Δεν θα τους έδινε, ούτε μια αφορμή σχολίων, για την σχέση της με τον Τέρρυ. Ήταν κάτι δικό της. Δεν θα έκανε ποτέ την χάρη, σε κανένα να μάθει ότι ήταν ευτυχισμένη. Στο κάτω κάτω δεν ήταν η πρώτη φορά, που ο τύπος έγραφε υπερβολές, αλλά η Κάντυ είχε σιχαθεί να βγαίνει η ζωή της, στην κοινή θέα. Θυμήθηκε, όταν πέθανε ο Άλμπερτ, είχαν γράψει για όλη την ζωή τους. Όταν εξάντλησαν αυτό το θέμα, είχαν πιάσει ότι η Κάντυ ανέλαβε την δουλειά του άντρα της. Λόγια… λόγια… λόγια… Καταλάβαινε τόσο καλά πλέον τον Τέρρυ, που κάποτε με απέχθεια απέφευγε τους δημοσιογράφους. Όχι, δεν θα έκανε σε κανένα την χάρη, να γίνει ξανά στόχαστρο η οικογένεια της. Ούτε και η ευτυχία της.
- ‘’ Δηλαδή, θες να μου πεις Άρτσυ, ότι πιστεύεις τις φυλλάδες?’’ τον ρώτησε έντονα.
- ‘’ Κάντυ, έχεις το θράσος να ρωτάς?! Μάλλον ξέχασες, πόσο ασύστολα φλέρταρες χτες να τον βρωμοαμερικάνο!’’ της φώναξε και η Άννυ πετάχτηκε ως επάνω,’’ Που στο διάολο ήσουν όλη την νύχτα Κάντυ?!’’
Η Κάντυ εξαγριώθηκε.
- ‘’ Άρτσυ, δεν σου επιτρέπω! Με ποιο δικαίωμα, μου μιλάς τόσο προσβλητικά?!’’
- ‘’ Με το δικαίωμα, σαν ξάδερφός σου! Με το δικαίωμα να σε προστατεύω! Με το δικαίωμα, ότι είσαι η χήρα του θείου μου!’’
- ‘’ Όχι Άρτσυ! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα επάνω μου! Ειδικά του απατημένου συζύγου, που κάνεις!’’ του φώναξε η Κάντυ κόκκινη από το θυμό της.
- ‘’ Κάντυ… Άρτσυ.. σας παρακαλώ.. σταματήστε…’’ παρακάλεσε η Άννυ μέσα από τα δάκρυα της.
Την αγνόησαν όμως και οι δυο.
- ‘’ Και έχει δικαίωμα επάνω σου, αυτός ο φτηνιάρης?! Τελικά, πρέπει να έχεις μια τρελή αδυναμία, να κάνεις σχέσεις με ηθοποιούς ε?!’’
- ‘’ Ναι! Μπορεί και να έχω τελικά! Αλλά το σίγουρο είναι, ότι από εδώ και στο εξής… δεν θα έχω καμία σχέση, με σένα Άρτσυ! Δεν θέλω ούτε να σε ξαναδώ, ούτε να σου ξαναμιλήσω ποτέ!’’ είπε η Κάντυ ψυχρά με θυμό και βρόντηξε την πόρτα του δωματίου πίσω της.
Μέχρι την επόμενη μέρα η Κάντυ είχε εξαφανιστεί και ήταν πλέον πολύ αργά για τον Άρτσυ να ζητήσει συγνώμη. Προσπάθησε να την βρει στα γραφεία τους στη Νέα Υόρκη, αλλά η Κάντυ είχε αφήσει μόνο δυο γράμματα. Το ένα ήταν ένα άκρως επαγγελματικό σημείωμα - από την πρόεδρο του ομίλου Κ.Γ.Α, προς τον αντιπρόεδρο Α.Κ - και το δεύτερο ένα προσωπικό γράμμα για την Άννυ, όπου ανέφερε ότι θα επέστρεφε άμεσα στην Αγγλία και θα επικοινωνούσε μαζί της μόλις θα ευκαιρούσε. Τα νέα για τον τσακωμό τους, μέσα στον όμιλο των Άρντλει ταξίδεψαν γρήγορα, όπως και στους ευρύτερους συγγενείς. Πολύ σύντομα έφτασαν και στα αυτιά των Ράνγκαν. Αυτό που κάνεις ποτέ δεν έμαθε, ήταν ότι λίγες ημέρες μετά τον τσακωμό, η Κάντυ έφυγε από την Αμερική μαζί με τον Τέρρυ και την μητέρα του.
Η Κάντυ με τον Άρτσυ ξαναμίλησαν ο ένας στον άλλο, στην κηδεία της κ.Πόνυ. Την χρονιά που ξέσπασε ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος.

- ‘’ Αλήθεια… πόσα χρόνια έκανε η ξαδέρφη μας, να σου ξαναμιλήσει τότε Άρτσυ….?’’ Επέμεινε η Ελίζα.
- ‘’ Ελίζα, θα με κάνεις να πιστέψω, ότι οι γαλλικοί βασιλικοί κύκλοι που σπαταλάς τον χρόνο σου, δεν έχουν πραγματικά κανένα ενδιαφέρον, αν θυμάσαι τόσο παλιές ιστορίες! ‘’ είπε Κάντυ στεγνά με ένα χαμόγελο που ποτέ δεν έφτασε στα μάτια της, βγάζοντας τον Άρτσυ από την δύσκολη θέση.
- ‘’ Καλά εδώ που τα λέμε… τα σκάνδαλα των ευγενών έχουν πάντα πιο πολύ ζουμί!’’ απάντησε η Ελίζα με στόμφο, ‘’ …και ειδικά το τελευταίο σκάνδαλο που άκουσα ότι θα ξεσπάσει, για έναν… βρετανό Δούκα!’’ συμπλήρωσε με κακία και κοίταξε την Κάντυ με μίσος.
Η Κάντυ έπιασε το μπράτσο της Ελίζας αγκαζέ, εκπλήσσοντας τον Νηλ και τον Άρτσυ, αλλά πολύ περισσότερο την ίδια την Ελίζα.
- ‘’ Κύριοι, θα μας επιτρέψετε να κάνουμε την κλασική, γυναικεία κοινωνική κριτική ε?!’’ δήλωσε με χαμόγελο, και τραβώντας την Ελίζα να προχωρήσουν πιασμένες, συμπλήρωσε δυνατά για να το ακούσουν,’’ Είμαι όλη αυτιά, Ελίζα μου!’’.
Αυτό που δεν άκουσαν μόλις απομακρύνθηκαν μερικά μέτρα, ήταν την Κάντυ να χαμηλώνει απειλητικά την φωνή της.


Η δική τους μελωδία

‘’ We loved with a love that was more than love.’’
Edgar Allan Poe

Η φωνή του Τέρρυ ακούστηκε βαθιά και ζεστή.
- ‘’….Κυρία Υπναρού…’’ χάιδεψε την μύτη της απαλά,’’… Κάντυ…’’
Η Κάντυ άνοιξε αργά τα μάτια της, αφήνοντας ένα μουρμουρητό και τα ξανάκλεισε.
Ο Τέρρυ χαμογέλασε.
- ‘’ αν, δεν ξυπνήσεις…. Θα αρχίσω να σε γαργαλάω…’’ της ψιθύρισε κοντά στο αυτί και το χέρι του κατέβηκε προς τη μέση της.
- ‘’ Είσαι κακός! ‘’ του είπε αγουροξυπνημένη, ανάμεσα σε ένα ελαφρύ χάχανο και προσπάθησε να αλλάξει πλευρό.
- ‘’ …κακός ε?!...’’
Απτόητος άρχισε, να την γαργαλάει.
- ‘’ Τέρρυ! Σταμάτα!‘’ φώναξε μέσα από τα γέλια της.
- ‘’ Τι έγινε κυρία Φακιδομούρα, δεν σου αρέσει το πρωινό ξύπνημα?’’ της είπε πειραχτικά.
- ‘’ Αυτό…. δεν …είναι … πρωιν …. ξυπν… είναι… νύχτα… ακόμη!’’ είπε η Κάντυ με δυσκολία, ανάμεσα σε γέλια προσπαθώντας να ξεφύγει από τα χέρια του Τέρρυ.
- ‘’… δεν είναι δικό μου το λάθος, που εσύ πρέπει να πας στην δουλειά!’’ της απάντησε και την εγκλώβισε πιο πολύ μέσα στην αγκαλιά του, ‘’ …στο κάτω κάτω.. κάποιος πρέπει ,να μας θρέψει …κυρία μου!’’ συμπλήρωσε και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλια.
- ‘’ Ορίστε?! Και εσύ τι θα κάνεις?!’’
- ‘’ Εγώ… χμμ.. εγώ θα κάθομαι σαν άρχοντας στο θρόνο μου και θα σε περιμένω να μου φέρεις φαί!’’ της απάντησε με αλλαγμένη θεατρική φωνή.
- ‘’ Τέρρυ!!! Είσαι απαράδεκτος! Για δουλικό με πέρασες …Δούκα Γκράντζεστερ?!’’  και προσπάθησε να φύγει από την αγκαλιά του ξανά, χωρίς επιτυχία.
- ‘’ Ατίθασο πλάσμα…’’ η φωνή του Τέρρυ βάθυνε ’’…νομίζεις ότι θα σε αφήσω να το σκάσεις…’’ και την φίλησε κόβοντας της τον αέρα.
- ‘’ …αν κάποιος, είναι… ο δούλος εδώ…. Είμαι…. δικός σας ….κυρία ….Γκράντζεστερ!’’
Τα πράσινα μάτια της Κάντυ κοίταξαν με αγάπη τα μπλε του Τέρρυ. Στο μυαλό και των δυο ήρθαν οι στιγμές της προηγούμενης μέρας.

Ήταν λίγο καιρό αφότου είχαν γυρίσει στο Λονδίνο, όταν ένα μεσημέρι ο Τέρρυ ξάφνιασε την Κάντυ. Το αυτοκίνητο του, την περίμενε ακριβώς έξω από το κτήριο των Άρντλει, την ώρα που θα επέστρεφε στο σπίτι μετά από μια εντελώς κουραστική μέρα.
Μπήκε μέσα στο αμάξι και πριν προλάβει να πει κάτι, ο Τέρρυ την έπνιξε με φιλιά.
- ‘’ Τέρρυ!’’
- ‘’ Σου έχω μια έκπληξη… φόρεσε αυτό…’’ της είπε και της έδωσε μια καστανή περούκα.
- ‘’ …δεν το ήξερα, ότι σου αρέσουν οι καστανές κ.Γκράντζεστερ!’’ του είπε δήθεν θιγμένη.
- ‘’ Ω! Ναι… τρελαίνομαι για τις καστανές!’’ της απάντησε ζαβολιάρικα,’’ ζηλεύουμε ...αγάπη μου?! ‘’
- ‘’ Εγώ?! Ποτέ!’’ του απάντησε με πείσμα.
- ‘’ Πεισματάρα γυναίκα! Ιδέα της μητέρας μου ήταν! Άσε με να σε βοηθήσω….’’ Της είπε χαρούμενα και ξεκίνησε να την βοηθάει να φορέσει την περούκα. Με έκπληξη τον είδε να βάζει και αυτός μια. Πρόσθεσε ένα ψεύτικο γενάκι και μονόκλ. Η Κάντυ έβαλε τα γέλια.
- ‘’ Νόμιζα ότι σήμερα, δεν έχεις παράσταση!’’
- ‘’ Ω, έχω! Δημόσια μάλιστα!’’ της απάντησε εύθυμα και της φόρεσε ένα ζευγάρι καφέ κοκάλινα γυαλιά, ‘’ Τέλεια!’’ ολοκλήρωσε επιθεωρώντας την εμφάνιση τους, και άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου.
- ‘’ Λοιπόν κυρία μου, θα μου κάνετε την τιμή, να κάνετε ένα περίπατο μαζί μου?!’’
Η Κάντυ άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και χαμογελώντας ζεστά, έδωσε το χέρι της στον Τέρρυ και βγήκαν παρέα από το αμάξι.
Εκείνο το απόγευμα περπάτησαν τους δρόμους του Λονδίνου, χέρι χέρι για πρώτη φορά στη ζωή τους. Ήταν επίσης και η πρώτη φορά που θα ξεκινούσε ένα παιχνίδι μεταμφιέσεων, που θα κρατούσε πολλά χρόνια.
Αφού χάζεψαν τις βιτρίνες των καταστημάτων και πήραν το τσάι τους σε ένα καφέ, ο Τέρρυ είπε ότι είχε ακόμη μια έκπληξη στην Κάντυ. Τα βήματα τους, τους οδήγησαν έξω από ένα μεγάλο πέτρινο τοίχο.
- ‘’ Τέρρυ τι κάνουμε εδώ?! ‘’ τον ρώτησε όταν πρόσεξε ότι σταμάτησε να προχωράει. Δεν της απάντησε, αλλά άρχισε να σκαρφαλώνει το τοίχο.
- ‘’ Έχεις τρελαθεί εντελώς, Τέρρυ?!’’
- ‘’ Καθόλου!’’ της είπε πολύ φυσιολογικά όταν έφτασε επάνω στον τοίχο,’’ Έλα Ταρζαν μου! Δώσε μου το χέρι σου! ‘’
Του το έδωσε απρόθυμα ξεφυσώντας και άρχισε να μουρμουράει μέσα από τα δόντια της.
- ‘’ Θα μας πιάσουν οι καλόγριες!... Ή ο φύλακας… ή θα μας δει κάποιος μαθητής και… θα μας καρφώσει…’’
- ‘’ Αυτό είναι το μέρος μας! Δεν έρχεται ποτέ κάνεις! Το ξέχασες Φακιδομούρα?!’’
Είχαν περάσει πίσω από τον τοίχο. Εκεί μπροστά στα μάτια τους, απλωνόταν ο απατηλός λόφος του ορφανοτροφείου, με το μεγάλο δέντρο του να δεσπόζει ακόμη πιο τεράστιο, στο κέντρο του.
Περπάτησαν ως την επιβλητική σκιά του και κάθισαν κάτω. Ο ουρανός είχε πάρει εκείνο το μαγικό φλεγόμενο χρώμα του δειλινού. Ήταν ένα ζεστό χειμωνιάτικο απόγευμα. Για αρκετή ώρα δεν μιλούσαν, μόνο κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου.
- ‘’ ….κλείσε τα μάτια σου…’’ είπε ο Τέρρυ αργά στην Κάντυ και της χάιδεψε το μάγουλο τρυφερά. Αφέθηκε στο χάδι του και έκλεισε τα μάτια της.
Και τότε ακούστηκε μια μελωδία που είχε τόσα πολλά χρόνια να ακούσει. Μια μελωδία που ήταν δική τους, μια μελωδία που έβγαινε μέσα από τις νότες μια φυσαρμόνικας. Νότες που έβγαζαν την ψυχή του Τέρρυ και την αγάπη του.
Όταν τέλειωσε η μελωδία του Τέρρυ, είχε σκοτεινιάσει. Τότε ήταν και η στιγμή που η Κάντυ, άνοιξε την καρδία της εντελώς στον Τέρρυ και του μίλησε. Για τους φόβους της, τον πόνο της, την αγάπη της. Για την μοναξιά και την ευτυχία της. Για το παρελθόν, για το παρόν και το μέλλον. Μίλησε και μίλησε και μίλησε, μέχρι που η φωνή της είχε βραχνιάσει και έβγαινε αργά σαν ψίθυρος. Και όταν κάποτε σίγασε, έμειναν αγκαλιά. Με τον απόηχο της μελωδίας, να τους χαϊδεύει ακόμη τα αυτιά.

Εκείνο το δειλινό η Κάντυ και ο Τέρρυ αποφάσισαν να παντρευτούν.
Μερικές μέρες αργότερα, αντάλλαξαν όρκους αγάπης σε ένα μικρό παρεκκλήσι, στην γενέτειρα του Σαίξπηρ. Μοναδική μάρτυς τους, ήταν η Έλεονορ Μπέικερ. Το δώρο της για τον γάμο τους, ήταν ένα μικρό αγροτόσπιτο μπροστά στον ποταμό Έιβον. Ένα σπίτι που έγινε το καταφύγιο τους, την περίοδο που δεν ζούσαν στο Λονδίνο. Ένα σπίτι που φύλαξε το μυστικό τους. Ένα μυστικό που αρκετές φορές, είχε φτάσει στο σημείο να αποκαλυφθεί. Ακόμη και από τους ίδιους. Ένα μυστικό που τελικά όμως, θα περνούσαν πολλά χρόνια, μέχρι να ειπωθεί από τα χείλη της Κάντυ.

Ο άλλος παππούς

- ‘’ Η Κάντυ…?’’ ρώτησε τάχα ανήξερος ο Τέρρυ και κάθισε σε μια πολυθρόνα κοντά στο παράθυρο, με θέα τον κήπο. Μπορούσε να δει τον κόσμο να μιλάει και να διασκεδάζει, ξεχώρισε μερικές φυσιογνωμίες που ήξερε, το μάτι του για μια στιγμή είδε και την Κάντυ που μιλούσε με τον δάνδη. Αυτό που του είχε τραβήξει όμως την προσοχή, ήταν ένα άτομο από το παρελθόν. Ένα άτομο, που για κάποιο λόγο βρισκόταν απόψε εδώ και ο Τέρρυ είχε υποψιαστεί τι θα προσπαθούσε να κάνει.
- ‘’ Απ’ όσο ξέρω… άλλη γιαγιά, δεν έχω…’’ του απάντησε ο Τέρενς που ακόμη κρατούσε το χέρι της έκπληκτης Λούση,’’… ή μήπως θα αποκαλυφθεί ότι έχω?!’’ συμπλήρωσε πειραχτικά.
Ο Τέρρυ έβαλε τα γέλια.
Αυτό το αγόρι του θύμιζε τόσο πολύ τον εαυτό του, στα νιάτα του. Αλλά από την άλλη, ήταν ένα τόσο παράξενο κράμα γονιδίων. Στα μάτια του, έβλεπε την μητέρα του… στο ύψος του, τον μπαμπά του… στις φακίδες του, την γιαγιά του…
- ‘’ Με την γιαγιά σου, ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί!’’ του είπε σε εύθυμο τόνο,’’ Όχι, δεν το ξέρει, ότι είμαι εδώ απόψε ….Το θέμα όμως είναι άλλο! Τόση ώρα είσαι εντελώς αγενής!’’ τόνισε ο Τέρρυ και κοίταξε την Λούση.
Ο νεαρός άφησε ένα γελάκι.
- ‘’ Κοίτα ποιος μιλάει για αγένειες! Δεν φτάνει που τόση ώρα την πείραζες, θες να σου την συστήσω από πάνω?!’’
Ο Τέρρυ τον κοίταξε εξεταστικά και περίμενε.
- ‘’ Πφφ… καλά, καλά… τώρα καταλαβαίνω την γιαγιά μου…’’ είπε ο Τέρενς σχεδόν μουρμουρώντας,’’ Λούση… να σου συστήσω τον σερ Τέρενς Γκράχαμ Γκράντζεστερ… Δούκα του Έρλ της Σκοτίας, είναι ο …’’ αλλά ο Τέρρυ τον έκοψε.
- ‘’… είμαι ο παππούς του, χάρηκα πολύ ωραία μου δεσποινίς ‘’ είπε ο Τέρρυ και σηκώθηκε από την πολυθρόνα του, για να κάνει μια κομψή υπόκλιση.
Η Λούση κοκκίνισε ψελλίζοντας,
- ‘’ Χάρηκα… εξοχότατε…, νόμιζα ότι ο πάππους του Τέρενς είχε.. ότι ήταν, με συγχωρείτε αν σας ενόχλησα πριν’’.
Ο νεαρός Τέρενς την κοίταξε τρυφερά σφίγγοντας το χέρι της.
- ‘’ Λούση, αυτός είναι ο… άλλος μου παππούς’’, πρόσεξε ότι την είχαν μπερδέψει τα λόγια του, ‘’… αχ, πολύ βαριά πράγματα για πρώτο ραντεβού…’’ είπε σίγα τις ίδιες του, τις σκέψεις.
- ‘’ Ραντεβού?!’’ ρώτησε η Λούση έκπληκτη.
- ‘’ Ναι, επεισοδιακό μέχρι στιγμής, θα έλεγα…’’ ο Τέρενς γέλασε ελαφρά και χάιδεψε με το βλέμμα του το κορίτσι, που είχε αφεθεί εντελώς σε αυτό.
Ακούστηκε ένα μικρό βηχάκι. Οι δύο νέοι γύρισαν και κοίταξαν τον Τέρρυ που έβαζε μια μερίδα ουίσκι, σε ένα κρυστάλλινο ποτήρι. Το ύφος του ήταν δήθεν αδιάφορο, αλλά τα χείλη του έκρυβαν ένα πονηρό γελάκι.
- ‘’ Δεν θέλω να σας χαλάσω το… ραντεβού, αλλά θα ήθελα να ζητήσω μια χάρη από τον εγγονό μου, αν δεν σε πειράζει Λούση’’.
Η κοπέλα ένευσε καταφατικά.
- ‘’ Θα σε περιμένω, στο διάδρομο’’ είπε στον νεαρό συνοδό της και του χάρισε ένα αστραφτερό χαμόγελο, που έκοψε την ανάσα του Τέρενς.
Μόλις έμειναν οι δυο τους στο δωμάτιο, ο Τέρρυ δεν έχασε χρόνο. Έκανε νόημα στον νεαρό Τέρενς να έρθει κοντά στο παράθυρο.
- ‘’ Τον βλέπεις εκείνον, που μιλάει με τον Άρτσυ και τον μπαμπά σου τώρα?’’
- ‘’ Ποιος είναι..?’’
- ‘’ Άκουσε με προσεχτικά. Θα πάς και θα τον φέρεις με τρόπο, εδώ. Μην του αναφέρεις το όνομα μου. Μετά θα πάς και θα βρεις την γιαγιά σου, πες της να καθυστερήσει την ομιλία της…. Ακόμη και να την ακυρώσει.’’
- ‘’ Δεν θα το δεχτεί αυτό! Κάνεις σα να μη ξέρεις τι γιαγιά!’’
- ‘’ Η γιαγιά σου αυτή την στιγμή, έκανε βουτιά στο λάκκο με τα φίδια’’, είπε ο Τέρρυ σοβαρά και έδειξε την Κάντυ που μιλούσε με την Ελίζα μέχρι πριν από λίγο, αλλά ξαφνικά είχε κάνει την εμφάνιση του και ο Νηλ.
- ‘’ Τόλμησαν και ήρθαν τελικά! ‘’ φώναξε ο Τέρενς θυμωμένος.
- ‘’ Είχε το λόγο της η Κάντυ που τους κάλεσε… αυτό που δεν υπολογίσαμε όμως, ήταν κάτι άλλο, γι’ αυτό πρέπει να την προλάβεις και να μην ξεκινήσει την ομιλία της. Τον άλλον που σου είπα, θα τον αναλάβω εγώ’’.
Ο νεαρός κοίταξε σταθερά τον Τέρρυ και ξεκίνησε να φύγει.
- ‘’ Ποιο είναι το όνομα του?’’ ρώτησε πριν βγει από το δωμάτιο.
- ‘’ Ρότζερ Πάρκερ’’.


Οι μοίρες θα βρουν το δρόμο

Ο Τέρρυ έμεινε και πάλι μονός στην μεγάλη βιβλιοθήκη. Τα μάτια του στράφηκαν στους τρείς μικρούς πίνακες , για τους οποίους είχε εκείνο τον ενδιαφέρον διάλογο, με την χαριτωμένη Λούση. Το θεώρησε περιττό, να αναφέρει στο νεαρό κορίτσι ότι υπήρχε ακόμη ένας πίνακας που ήταν μέρος της τριάδας. Ούτως ή άλλως εκείνος ο πίνακας, δεν ήταν εδώ το σπίτι του. Δεν μπόρεσε να μην θυμηθεί, πόση έκπληξη είχε νιώσει όταν τον είχε ανακαλύψει. Τον είχε βρει, τελείως τυχαία σε μια μικρή υπαίθρια αγορά στο Λονδίνο, τον πρώτο χρόνο που είχε μετακομίσει εκεί. Ο πίνακας απεικόνιζε το ορφανοτροφείο και τον λόφο της Πόνυ. Χωρίς δεύτερη σκέψη τότε, ο Τέρρυ τον είχε αγοράσει. Αν και τον πονούσε να τον κοιτάει, ένιωθε πως είχε ένα κομμάτι της κοντά του. Ποτέ όμως δεν τον είχε κρεμάσει. Τον φύλαγε στο γραφείο του και ανά καιρούς, τον έβγαζε μέσα από το ντουλάπι και τον χάζευε με τις ώρες. Σα να κοιτούσε μια φωτογραφία δική της. Πέρασαν βέβαια αρκετά χρόνια, μέχρι να της τον δωρίσει.
Αλλά την ημέρα που της τον χάρισε, ήταν και η μέρα που έγινε μια μεγάλη αλλαγή στην ζωή τους. Πιθανόν έτσι θα το ήθελαν, για ακόμη μια φορά οι μοίρες.

Εκείνη την ημέρα η Κάντυ μπήκε στο διαμέρισμα στο Λονδίνο λαχανιασμένη, αλλά έτοιμη να βάλει τα γέλια. Βρήκε τον Τέρρυ καθισμένο, να διαβάζει ένα θεατρικό έργο, στη μεγάλη κόκκινη πολυθρόνα του σαλονιού. Την είδε να αφαιρεί την μελαχρινή περούκα και τα γυαλιά που φορούσε.
- ‘’ Κάτι πρέπει να έγινε που σε διασκέδασε πάρα πολύ, για να έχεις αυτό το σατανικό χαμόγελο! ‘’ της είπε εύθυμα.
Η Κάντυ τελικά έβαλε τα γέλια.
- ‘’ Ναι! Έγινε πράγματι! Από το πρωί με κυνηγάει, ο Πάρκερ!’’ του απάντησε μέσα από τα γέλια της.
Την κοίταξε σοβαρός και άφησε στην άκρη το βιβλίο του.
- ‘’ Κάτι πρέπει να κάνουμε με αυτόν! Δεν λέει να το βάλει κάτω!’’
- ‘’ Δώσε του μια συνέντευξη, να ησυχάσει!’’ η Κάντυ ακόμη γελούσε.
Ο Τέρρυ σηκώθηκε από την πολυθρόνα του και την πλησίασε.
- ‘’ Να του δώσω συνέντευξη, ε?’’ την έπιασε από την μέση εγκλωβίζοντας την, ’’…λοιπόν… για να δούμε τι θα του πω…. Θα του πω… κύριε Πάρκερ, μην παρενοχλείτε την γυναίκα μου γιατί … θα σας σκοτώσω!’’
- ‘’ Τέρρυ!’’ διαμαρτυρήθηκε η Κάντυ,’’ …αυτό δεν γίνεται να το πεις!’’
- ‘’ Γιατί?! ‘’
- ‘’ Γιατί …ξέρεις!’’
Το μπλε βλέμμα του κλείδωσε τρυφερά στο δικό της. Από τα μάτια της μπορούσε να καταλάβει ότι δεν ήταν έτοιμη. Θα την περίμενε, όσο καιρό και αν της έπαιρνε. Τότε σκέφτηκε, πως ίσως την βοηθούσε ο πίνακας. Ίσως να της έδινε το κουράγιο.
- ‘’ Έλα μαζί μου…’’ της έπιασε το χέρι τρυφερά και την οδήγησε το γραφείο του.
Η Κάντυ κάθισε σε μια καρέκλα μπροστά από το μαονένιο γραφείο του Τέρρυ και περίμενε με ανυπομονησία. Λάτρευε τις εκπλήξεις του και ήταν σίγουρη μέσα της, ότι σήμερα κάτι είχε ετοιμάσει για αυτήν. Δεν θα ήταν άλλωστε και η πρώτη φορά.
Ο Τέρρυ άνοιξε ένα ντουλάπι, κοντά στην μεγάλη βιβλιοθήκη του δωματίου και έβγαλε από μέσα ένα παραλληλόγραμμο πακέτο. Δεν ήταν πολύ μεγαλύτερο από ένα μεγάλο φάκελο εγγράφων. Φαινόταν όμως, ότι ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Με σταθερά χέρια της το έδωσε. Ήταν σχετικά ελαφρύ πρόσεξε η Κάντυ, χωρίς δισταγμό μ’ ένα ζεστό χαμόγελο, το ξετύλιξε.
Η έκπληξη της συγχρονίστηκε με τα λόγια του Τέρρυ.
- ‘’ Είναι δικός σου. Μπορείς να τον πάρεις είτε στο γραφείο σου, ή όπου αλλού θα ήθελες.’’ Της είπε με την βαθιά ζεστή χροιά του.
Η Κάντυ έκπληκτη και συγκινημένη δεν χόρταινε να κοιτάει τον πίνακα. Το σπίτι που μεγάλωσε, τον λόφο που είχε τρέξει τόσες φορές, το δέντρο που είχε σκαρφαλώσει. Ο Τέρρυ της εξήγησε ποτέ τον βρήκε και που, ότι όλα αυτά τα χρόνια ήθελε να το μοιραστεί μαζί της και επιτέλους είχε φτάσει αυτή η ημέρα. Καθώς η Κάντυ παρατηρούσε τον πίνακα, πρόσεξε την υπογραφή του ζωγράφου. ‘’ Σλίμ…’’ η Κάντυ γνώριζε τον ζωγράφο! Μα φυσικά, πως θα ήταν δυνατόν κάποιος που δεν γνώριζε ή δεν είχε δει ποτέ το σπίτι της Πόνυ, να το απεικόνιζε με τόση αγάπη και ομορφιά. Η Κάντυ είπε την ιστορία του Σλιμ, στον Τέρρυ και αποφάσισε ότι έπρεπε να τον βρει. Αν ευχαριστούσε τον Τέρρυ μια φορά για αυτό το υπέροχο δώρο, ήταν τόσο ευγνώμων για τον πίνακα που είχε ζωγραφίσει ο Σλίμ.
Παρορμητική όπως ήταν και χαρούμενη, έστησε τον πίνακα επάνω σε μια καρέκλα, για να συνεχίσει να τον θαυμάζει. Αποφασισμένη να τηλεφωνήσει εκείνη την στιγμή στον Τζορτζ και να του αναθέσει την έρευνα άμεσα, άρπαξε το ακουστικό του τηλεφώνου, από το γραφείο του Τέρρυ.
Τα δάχτυλα της όμως, δεν έφτασαν ποτέ στο καντράν του τηλεφώνου. Έμεινε παγωμένη, κρατώντας το μαύρο ακουστικό, με τα μάτια της καρφωμένα στην ξύλινη ταμπακέρα του γραφείου. Ο Τέρρυ αν και τακτικός από την φύση του, το γραφείο του ήταν το μόνο μέρος που αρκετές φορές, το άφηνε ακατάστατο. Ανοιγμένα θεατρικά έργα, σελίδες, σημειώσεις, ένα σταχτοδοχείο με μισοσβησμένο τσιγάρο, τα γυαλιά του. Φανερά δείγματα, ότι όταν ο Τέρρυ δούλευε χανόταν στο κόσμο του. Σε εκείνο, λοιπόν το δικό του κόσμο των αντικειμένων, η Κάντυ είδε ένα μικρό στρογγυλό αντικείμενο. Κάτι, που το είδε για πρώτη φορά, καρφιτσωμένο επάνω σε ένα βρώμικο κοριτσάκι. Κάτι, που μέσα της όταν είχε δει τα αρχικά του, πίστεψε ότι απλά ήταν μια σύμπτωση. Άφησε αμίλητη το ακουστικό στην θέση του και αργά πήρε στο χέρι της, την μικρή καρφίτσα.
Ο Τέρρυ πρόσεξε την παράξενη συμπεριφορά της.
- ‘’ Κάντυ… ? Τι έπαθες? ‘’ την ρώτησε ανήσυχος.
Γύρισε και τον κοίταξε και τα μάτια της ήταν υγρά. Με δάκρυα που απλώς θόλωναν την όραση της, αρνούμενα να κυλήσουν στα μάγουλα της. Ο Τέρρυ πανικόβλητος πήγε να την αγκαλιάσει, αλλά η Κάντυ έκανε ένα βήμα πίσω αποφεύγοντας τον. Την κοίταξε έκπληκτος.
- ‘’ Κάντυ… τι έγινε… γιατί με διώχνεις..?...’’ μουρμούρισε κάνοντας ακόμη μια προσπάθεια να την πλησιάσει.
Η Κάντυ άνοιξε αργά την χούφτα της και του έδειξε την καρφίτσα.
- ‘’ … Τ. Γ … Τέρρυ…. Γκράχαμ….’’, ψιθύρισε.
Ο Τέρρυ συνέχισε να την κοιτάει με απορία.
- ‘’ Ναι… ήταν δώρο του πατέρα μου… είχε και το ζευγάρι του - για την γραβάτα – αλλά πολύ φοβάμαι, ότι το έχασα κάπου…’’ της είπε σε μια προσπάθεια να καταλάβει, γιατί είχε ταραχτεί τόσο πολύ από ένα τόσο ασήμαντο αντικείμενο.
- ‘’ …. δεν το … έχασες…’’ του απάντησε τόσο σιγά που ο Τέρρυ, ίσα που την άκουσε.
Ο Τέρρυ είχε φτάσει στα όρια του. Δεν μπορούσε να εξηγήσει την συμπεριφορά της. Την έφτασε και έπιασε το χέρι της.
- ‘’ Κάντυ! Θα μου πεις σε παρακαλώ, τι έχεις πάθει?! Σε παρακαλώ, μίλα μου… ‘’ της είπε έντονα, προσπαθώντας να κρατήσει τον τόνο του τρυφερό.
Η Κάντυ άφησε τα μάτια της να κοιτάξουν το όμορφο πρόσωπο του Τέρρυ. Γιατί, γιατί, γιατί … έλεγε ξανά και ξανά μέσα της. ‘’ Οι μοίρες θα βρουν το δρόμο…’’, το είχε πει η Έλεονορ στο γιό της. Ο Τέρρυ το είχε εξομολογηθεί αυτό στην Κάντυ.‘’ Οι μοίρες θα βρουν το δρόμο… Ποιο δρόμο… ποιο μονοπάτι …πόσες ακόμη δοκιμασίες θα έπρεπε να περάσουν?...’’

- ‘’Κυρία Κάντυ, βρήκαμε το όνομα της μητέρας’’ της είχε πει ο Τζορτζ.
- ‘’ Ζεί?...’’ ρώτησε με λαχτάρα η Κάντυ.
- ‘’ Δυστυχώς όχι, έχουμε όμως ένα στοιχείο για τον πατέρα… η καρφίτσα που είχε μικρή επάνω της …τα αρχικά, είναι το όνομα του πατέρα της…’’
- ‘’ … και το όνομα της μητέρας…?’’ αναρωτήθηκε σκεφτική η Κάντυ.


- ‘’ …… Μέλανι Γούντς…..’’ ήταν το μόνο που ψιθύρισε η Κάντυ.
Ο Τέρρυ πάγωσε.
Έφυγε τρέχοντας, την ίδια στιγμή που άρχισαν να τρέχουν τα δάκρυα της.
……… Άκουγε τον ήχο από τα τακούνια της, να χάνεται μέσα σε κάθε βρόμικη λακκούβα που πατούσε.
Έτρεχε. Σαν να ήθελε να φτάσει στην άκρη της γης.
Έκλαιγε. Ποτάμια πόνου και αναμνήσεων.
Χωρίς ανάσα……….
Άκουγε τα γρήγορα βήματα του, να πατάνε στις ίδιες λακκούβες. Στο ίδιο πλακόστρωτο.
Έβρεχε. Σταγόνες σα μαστίγια, στην ψυχή του.
Μπορούσε να νιώσει τον πόνο της. Μπορούσε να νιώσει τον φόβο της. Ποτάμι που ήθελε να φτάσει. Δεν ήταν λάθος. Έτρεχε και την φώναζε. Φωνή πνιγμένη από φόβο, θυμό και δάκρυα. Βροχή και δάκρυα που δεν τα ξέπλενε.
Βήματα όλο πιο κοντινά. Ανάσες κοφτές. Πονεμένες. Χωρίς αέρα. Χωρίς επιστροφή.
Οι σταγόνες της βροχής να πνίγουν τη φωνή του.
Χέρι στο χέρι του. Υγρό. Ζεστό. Απαλό. Δεν ήταν λάθος.
Τρυφερό πέταλο το χέρι της στο χέρι του. Έπρεπε να την σταματήσει. Να μείνει. Μπορούσε. Ήθελε. Σμαράγδια λαμπερά τα μάτια της. Ταραγμένες λίμνες φόβου. Σταμάτησε.
Στεκόταν εκεί. Βρεγμένη, φοβισμένη. Χωρίς φωνή. Εκεί. Την περίμενε. Η ελπίδα, μια πυρκαγιά στο πρόσωπο του. Μια ικεσία. Μια λέξη.
Στο έλεος της?! Στο έλεoς της.
- ‘’....γιατί…….."
- ‘’….. γιατί είμαι δειλή, γιατί φοβάμαι… το αύριο ….εμένα…. όλα όσα θα συμβούν….’’
- ‘’ είσαι…. ένας … γενναίος… γενναίος Ταρζαν ….αγάπη μου….’’
…………………………..


Και οι μοίρες βρήκαν το δρόμο τους.
Ο Τέρρυ συνάντησε για πρώτη φορά την Τερέζα, μέσα σε ένα λιβάδι από ασφόδελους.
Η κόρη του, ήταν περίπου τεσσάρων ετών.

Η καταιγίδα


Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και κοίταξε τον νυχτερινό ουρανό. Σύννεφα είχαν κρύψει τα αστέρια. Μια καταιγίδα έδειχνε ότι θα ερχόταν. ‘’ .... είναι σαν άρχισε ήδη να βρέχει…’’ σκέφτηκε μέσα του, αλλά δεν εννοούσε την βροχή.
Περπατώντας και κρατώντας την από το χέρι σταθερά, την οδήγησε σε μια μικρή συντροφιά.
- ‘’ Νίνι, να σου εμπιστευτώ για λίγη ώρα την Λούση?! ‘’ είπε ο Τέρενς και σύστησε την νεαρή κοπέλα στην ξαδέρφη του.
- ‘’ Και το ρωτάς?!’’ δήλωσε η νεαρή Άννυ και ενθουσιασμένη έπιασε το μπράτσο της Λούση,’’ χαίρομαι που επιτέλους, σε γνωρίζω !’’
- ‘’ Και γω επίσης..’’ είπε ευγενικά και γλυκά το κορίτσι.
Ο Τέρρυ τους χαμογέλασε και σκύβοντας κοντά στο αυτί της Λούση, της είπε πολύ σιγά,
- ‘’ Πρέπει να κάνω κάτι… όταν επιστρέψω.. σου υπόσχομαι να μην σε αφήσω… ποτέ ξανά…’’
Έφυγε και άφησε μια κόκκινη σαν τη παπαρούνα Λούση με ένα χαμόγελο, αστραφτερό σαν τον ήλιο. Αγνοώντας την καταιγίδα που πράγματι θα ξεσπούσε.


Και όπως τα σύννεφα μια καταιγίδας, μαζεύονται και συγκεντρώνονται και πλησιάζουν το ένα το άλλο, έτσι πλησίαζαν οι παίχτες ο ένας τον άλλο. Κάποια όμως στιγμή, τα σύννεφα θα αγγίξουν το ένα το άλλο και θα εμφανιστεί η πρώτη αστραπή. Αλλά κανείς πότε, δεν μπορεί να ξέρει, ακριβώς σε ποιο λεπτό, θα πέσει η πρώτη ψιχάλα.
Η διαδικασία όμως είχε αρχίσει.
Ο Τέρρυ περίμενε στο γραφείο της Κάντυ, την συνάντηση του με τον Πάρκερ. Δεν ήξερε όμως, ότι την ίδια στιγμή, η Κάντυ πήγαινε με την Ελίζα και τον Νηλ, μέσα στην έπαυλη. Η οποία επίσης αγνοούσε, ότι ο εγγονός της Τέρενς, οδηγούσε τον Πάρκερ στο προθάλαμο του αρχοντικού. Από την άλλη ο Τέρενς δεν είχε δει ούτε την γιαγιά του, αλλά ούτε ήξερε, ότι ο πατέρας του, ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την εναρκτήρια ομιλία της βραδιάς και η μητέρα του, βιαστική να σταθεί στο πλευρό του συζύγου της, θα διέσχιζε με γρήγορα βήματα τον ίδιο προθάλαμο, προς την έξοδο του σπιτιού. Ακριβώς την στιγμή, που όλοι θα βρισκόταν στο ίδιο μέρος, την ίδια στιγμή.
Βλέμματα και μάτια που διασταυρώθηκαν. Άλλα απορίας, άλλα εχθρικά. Σαν στρατιώτες έτοιμοι για μάχη. Πιόνια σε μια σκακιέρα, που η ζωή είχε βάλει.
Σαν αστραπή τελικά, ξέσπασε η φωνή της Ελίζας.
- ‘’ Πόπο τι συνάντηση κορυφής είναι αυτή! Πάνω στην ώρα, που η ανόητη ξαδέρφη μου θα μας εξηγούσε τα ανεξήγητα. Έχω σιχαθεί να βλέπω, το Λείκγουντ να γεμίζει… έκθετα!’’ και κάρφωσε την Τερέζα με το δηλητηριώδες βλέμμα της.
Η Τερέζα έμεινε ακίνητη, παγωμένη.
- ‘’ Παλιό…’’ γρύλισε ο Τέρενς και πλησίασε απειλητικά την Ελίζα. Η Κάντυ άπλωσε το χέρι της και τον σταμάτησε.
- ‘’ Τέρενς, σε παρακαλώ πάρε την μαμά σου και πηγαίνετε έξω’’.
- ‘’ Γιαγιά, δεν σε αφήνω μόνη μαζί τους! Πρέπει να σου μιλήσω! Έχει έρθ…’’ δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση του.
- ‘’ Ξέρω, μ’ έχει ενημερώσει η Ντόροθυ ’’, του απάντησε σιγά,’’ και τώρα, Ουίλιαμ παιδί μου, συνόδευσε την μητέρα σου και ενημέρωσε τον πατέρα σου, ότι θα καθυστερήσω την ομιλία μου για λίγη ώρα’’ ακούστηκε η φωνή της Κάντυ στεγνή, σοβαρή, απρόσιτη. Η επίσημη προσφώνηση του ονόματος του, δήλωνε ότι η Κάντυ ήταν απλώς, εξαγριωμένη με την όλη κατάσταση.
Ο εγγονός της κατάλαβε και δεν επέμεινε παραπάνω. Πήρε την αποσβολωμένη μητέρα του από το χέρι, και αργά προχώρησαν προς την κεντρική πόρτα. Έριξε μια τελευταία ματιά πίσω του. Δεν θα ήθελε να είναι στην θέση κανενός από τους τρείς που έμειναν πίσω με την γιαγιά του.
Και τότε μια ψιχάλα έπεσε στο μάγουλο του.



Ορφανοί

- ‘’Τώρα…’’ είπε η Κάντυ κοιτώντας μια την Ελίζα και μια τον Νηλ,’’ ή θα με ακολουθήσετε στο γραφείο μου να μιλήσουμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι ή…’’
- ‘’ Μη πας να μου το παίξεις σε έμενα κυρία τώρα, Κάντυ!’’ σχεδόν τσίριξε η Ελίζα.
- ‘’…ή θα σας πετάξω έξω από το σπίτι μου.’’ Την αγνόησε η Κάντυ ψυχρά,’’ Καλησπέρα κ. Πάρκερ, ακολουθήστε με σας παρακαλώ’’ ολοκλήρωσε και προχώρησε προς το γραφείο της.
Δεν πρόλαβαν να μπουν μέσα στο γραφείο και την στιγμή που η Κάντυ έκλεινε την πόρτα πίσω της, ακούστηκε ξανά η τσιριχτή φωνή της Ελίζας.
- ‘’ Δεν το πιστεύω ότι είχες το θράσος και τον κουβάλησες εδώ!’’ τα μάτια της γεμάτα χολή, έμειναν κολλημένα στον Τέρρυ, που καθόταν ακόμη στην πολυθρόνα.
Η Κάντυ αγνόησε ακόμη μια φορά την παράνοια της Ελίζας. Τα πράσινα μάτια της κοίταξαν τον Τέρρυ που είχε σηκωθεί και του χαμογέλασε με ένα χαμόγελο που έλεγε,’’ είμαι καλά, μην ανησυχείς.’’
- ‘’ Από τρόπους σκίζεις, βλέπω κυρία βαρόνη! ‘’ είπε ειρωνικά ο Τέρρυ, ‘’ ή μήπως μιλάει η λευκή σου ευτυχία τώρα?...’’
- ‘’ Πως τολμάς! ‘’
- ‘’ Ελίζα μη του δίνεις σημασία, πάντα άξεστος ήταν!’’ Πετάχτηκε ο Νηλ με μίσος, κοιτώντας τον Τέρρυ.
- ‘’ Καλύτερα άξεστος, παρά κάθαρμα! ‘’ του απάντησε ψυχρά κάνοντας ένα απειλητικό βήμα προς τον Νηλ. Η Κάντυ προχώρησε και άγγιξε τον Τέρρυ ελαφρά στον ώμο. Πέρασε πίσω από το γραφείο της και κάθισε στην καρέκλα της. Το βλέμμα της πήγε στον Πάρκερ, που έδειχνε ναι μεν έκπληκτος από την ξαφνική ροή των πραγμάτων, αλλά και ενθουσιασμένος που γινόταν μάρτυρας ενός τέτοιου σκηνικού.
- ‘’ Κ. Πάρκερ καθίστε σας παρακαλώ. Λοιπόν επειδή δεν έχω χρόνο για χάσιμο, θα μπω στο θέμα αμέσως.’’ Είπε τυπικά η Κάντυ.
- ‘’ Να δω τι ψέματα, θα μας πεις πάλι! ‘’
- ‘’ Ελίζα μου κάνεις τη χάρη… να κλείσεις το στόμα σου?!’’ δήλωσε η Κάντυ με κοφτερή έντονη φωνή και συνέχισε’’… αν κατάλαβα καλά κ. Πάρκερ, σήμερα είστε εδώ ακάλεστος, σε ένα πάρτι που δεν έχει δημοσιογράφους γιατί απλούστατα, είχα πει ότι θα γίνει συνέντευξη Τύπου την επόμενη μέρα. Παρόλα αυτά, δεν θα γίνω αγενής και δεν θα σας διώξω, το αντίθετο μάλιστα. Θα σας δώσουμε μια αποκλειστική συνέντευξη εγώ και ο κ.Γκράχαμ.’’
Ο ρεπόρτερ την κοίταξε σταθερά. Περίμενε τόσα πολλά χρόνια για αυτή τη στιγμή. Αλλά πλέον είχε στα χέρια του, όλα όσα ήθελε. Έτσι πίστευε τουλάχιστον.
- ‘’ Και τι σας κάνει να νομίζετε κ.Άρντλει, ότι δεν γνωρίζω ήδη τα πάντα?’’
- ‘’ Εσάς, τι σας κάνει να πιστεύετε ότι ξέρετε την αλήθεια…?’’ του ανταπάντησε η Κάντυ.
- ‘’ Έχω έγκυρες πληροφορίες.’’
- ‘’ Άσε με να μαντέψω..’’ επενέβηκε ο Τέρρυ,’’..αυτά τα δυο σιχάματα, σου τις έδωσαν?!’’
- ‘’ Τα σιχάματα είστε εσείς και τα αιμομικτικά παιδιά σας!’’ ούρλιαξε η Ελίζα.
Η Κάντυ και ο Τέρρυ κοιτάχτηκαν και ο δεύτερος δεν άντεξε και έβαλε τα γέλια.
- ‘’ Κοίτα να δεις… που ο Κουκ είχε περισσότερη φαντασία απ’ ότι νόμιζα! Μη με κοιτάς έτσι Ροτζερ, είχες την εντύπωση ότι δεν θα καταλάβαινα, ποιος σου έδωσε τις ….έγκυρες πληροφορίες?! Και φυσικά εσύ δεν έχασες χρόνο και τις μοιράστηκες με τον Ράνγκαν.’’ ολοκλήρωσε ο Τέρρυ δείχνοντας ότι το διασκέδαζε.
Ο Πάρκερ τους κοιτούσε μπερδεμένος. Ο Νηλ που είχε σερβίρει ήδη ένα ποτήρι ουίσκι, το κατέβασε με την μια. Η Ελίζα έστρωνε νευρικά τα μαλλιά της, με φανερά σημάδια στέρησης.
- ‘’ Κ. Πάρκερ, ακούστε πως θα γίνουν τα πράγματα. Θα σας πούμε όλη την αλήθεια και θα έχετε το προνόμιο να την δημοσιεύσετε, όπου επιθυμείτε ….Αλλά με δυο όρους. Η συνέντευξη θα δοθεί παρουσία της οικογενείας μου. Επίσης δεν θα δημοσιεύσετε ποτέ, μια άλλη ιστορία που θα σας αποκαλύψω αυτή τη στιγμή.’’ Του είπε ήρεμα η Κάντυ.
- ‘’ Και τι με εμποδίζει να γράψω αυτά που ξέρω?!’’
- ‘’ Θέλετε να μου πείτε, ότι προτιμάτε να γράψετε ψέματα?! Να δείτε γραμμένα από άλλη πένα, ότι κυνηγούσατε μια ζωή?!’’
Ο Πάρκερ την κοίταξε σκεφτικός. Τα μάτια της Κάντυ δεν έλεγαν ψέματα. Τον κοιτούσαν σταθερά, σχεδόν με μια καλοσύνη που δεν γνώριζε ότι είχε αυτή η τόσο δυνατή γυναίκα. Το βλέμμα του από την Κάντυ πέρασε στον Τέρρυ. Στεκόταν όρθιος, ακριβώς δίπλα από την καρέκλα της Κάντυ, το χέρι του ακουμπισμένο στην πλάτη του καθίσματος, δίχως να ακουμπάει την καθισμένη κυρία. Στην στάση του όμως και κυρίως στα μάτια του, ο Πάρκερ διέκρινε μια προστασία, που δεν είχε αντικρύσει ξανά στην ζωή του. Αυτός ο άνδρας ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα, για αυτή τη γυναίκα. Ήταν ήδη σα να είχε πάρει την απάντηση του.
- ‘’ Κ. Άρντλει, κ. Γκράχαμ, θα είναι τιμή μου, να μου δώσετε αυτή τη συνέντευξη.’’ Είπε αργά και σταθερά ο Πάρκερ.
- ‘’ Σε είχαμε προειδοποιήσει Πάρκερ, ότι θα αρχίσουν τα ψέματα και θα σε πάρουν με το μέρος τους!’’ φώναξε η Ελίζα και σηκώθηκε από την καρέκλα, που ήταν θρονιασμένη τόση ώρα,’’ Φεύγω! Πάω να δώσω το σκάνδαλο, σε άλλη εφημερίδα! Νηλ, σταμάτα να πίνεις! Κουνήσου φεύγουμε!’’
- ‘’ Αν βγει κάποιο σκάνδαλο αύριο στις εφημερίδες, Ελίζα… δεν θα είναι η σχέση μου με τον Τέρρυ, αλλά το γενεαλογικό δέντρο, το δικό σας!’’ είπε η Κάντυ ήρεμα μεν, αλλά στη φωνή της φαινόταν ότι δεν είχε παραπάνω αποθέματα υπομονής. Εμφάνισε ένα μεγάλο φάκελο από το συρτάρι του γραφείου της, τον άνοιξε και έβγαλε από μέσα μια μικρή στοίβα με έγγραφα.
- ‘’ Τι προσπαθείς να αποδείξεις?! Δεν θα ανεχτώ εκβιασμό, από ένα κορίτσι των στάβλων!’’
- ‘’ Βαρόνη της δεκάρας πρόσεχε πως μιλάς, σε κάποια που έχει μεγαλύτερο τίτλο από εσένα!’’ είπε ο Τέρρυ μέσα από τα δόντια του.
Το ποτήρι του Νηλ έπεσε με κρότο στο ξύλινο δάπεδο του δωματίου. Μπορεί ο Νηλ να μην φημιζόταν για την ευφυΐα του, αλλά ο υπαινιγμός του Τέρρυ ήταν ξεκάθαρος.
- ‘’ …αποκλείεται…’’ ψέλλισε, αλλά ο Τέρρυ τον κάρφωσε με τα ματιά του, σα να του έλεγε, ‘’Πίστεψε το!’’
- ‘’ Αρκετά! ‘’ ακούστηκε δυνατή και καθαρή η φωνή της Κάντυ,’’ Ελίζα, κάνε ότι καταλαβαίνεις! Πήγαινε στις εφημερίδες! Πήγαινε όπου θες! Αρκετά σε ανέχτηκα! Έρχεσαι σπίτι μου, προσβάλεις εμένα, τα παιδία μου, τα εγγόνια μου! Με απειλείς και ‘γω παρόλα τα όσα, προσπαθώ να φανώ κόσμια μαζί σου, αλλά η υπομονή και η ανοχή, έχουν τα όρια τους!’’ έκανε μια μικρή παύση να πάρει μια μικρή ανάσα,’’ Κ. Πάρκερ ξέρετε πόσο χρονών, πάτησα το πόδι μου στο σπίτι των Ράνγκαν?! … Ήμουν δώδεκα ετών! Δώδεκα ετών κοριτσάκι και ξέρετε πως με υποδέχτηκαν, αυτά τα δυο αδέρφια?! Με ένα κουβά βρώμικο νερό! Και δεν τους έφτασε αυτό, αλλά με έκαναν υπηρέτρια! Και όταν και αυτό δεν ήταν αρκετό, με έκαναν σταβλίτισσα! Και μετά για να διασκεδάσουν, σκέφτηκαν ότι θα ήταν καλή ιδέα, να με πουλήσουν σαν σκλάβα στο Μεξικό! Με εξευτέλισαν, με κορόιδεψαν, με χτύπησαν! Και όλα αυτά, γιατί είχα την ατυχία να είμαι ορφανή! Ακόμη και μετά, που δεν είχαν καμία εξουσία επάνω μου, δολοπλόκησαν και έγιναν η αιτία, να αλλάξει όλη η πορεία της ζωής μου! Και εγώ όλα αυτά τα χρόνια, τι έκανα, κ. Πάρκερ ξέρετε?! Απλά έδινα τόπο στην οργή! Ακόμη και την ημέρα που πήρα αυτά τα καταραμένα έγγραφα στα χέρια μου, δεν προσπάθησα ούτε να τους εκδικηθώ, ούτε να τους καταστρέψω! Ακόμη και τώρα δεν θέλω να το κάνω… Και ξέρετε γιατί? Γιατί εγώ, ξέρω πως είναι να είσαι ορφανός, έτσι μεγάλωσα, το ήξερα άλλωστε από τότε που γεννήθηκα! Δεν είναι τραγικό όμως, να μαθαίνεις στην ηλικία μας, ότι ήσουν…. υιοθετημένος μια ζωή! Να μάθεις ξαφνικά, πως ότι ήξερες ήταν όλα ψέματα…? Δεν είναι ειρωνεία να μαθαίνεις ότι η μητέρα σου, ήταν μια μεξικάνα υπηρέτρια, θύμα βιασμού… ότι εγκατέλειψε τα δίδυμα, νεογέννητα παιδία της μέσα σε ένα παχνί για γουρούνια και άφησε την τελευταία της πνοή, παρακαλώντας την πλούσια κυρία Ράνγκαν να τα φροντίσει?! Να πιστεύεις μια ολόκληρη ζωή, ότι είσαι γόνος καλής οικογενείας και να το φοράς με αλαζονεία, ενώ η μητέρα που πίστευες για βιολογική, ήταν πάντα στείρα!’’
Τα μάτια της Κάντυ είχαν θολώσει, η φωνή της είχε βραχνιάσει.
- ‘’ Σε αντίθεση με σας, λυπάμαι… ‘’ είπε αργά απευθυνόμενη στην Ελίζα και τον Νηλ,’’…. κανονικά δεν θα έπρεπε, αλλά πραγματικά λυπάμαι που το μαθαίνετε με αυτό τον τρόπο…’’ ολοκλήρωσε και έδωσε τα έγγραφα στο τρεμάμενο χέρι του Νηλ.’’ Έχει μέσα όλες τις πληροφορίες, που μου είχε δώσει η θεια Ελρόη, λίγο πριν πεθάνει’’.
Η Ελίζα είχε στο ύφος της, το απόλυτο κενό. Ακίνητη, αμίλητη, δεν μπορούσε να ανοιγοκλείσει ούτε τα βλέφαρα της. Ο Νηλ ήταν τόσο σοκαρισμένος, καθώς γύριζε και διάβαζε τα έγγραφα, που έδινε την εντύπωση, ότι ήταν στα πρόθυρα εγκεφαλικού.
Ο Παρκερ δεν μπορούσε να πιστέψει, τι είχαν ακούσει τα αυτιά του. Ο Τέρρυ προσέφερε ένα ποτήρι νερό στην Κάντυ και έβαλε τρυφερά το χέρι του στον ώμο της.
- ‘’ Ρότζερ, καταλαβαίνεις φυσικά ότι, όσα άκουσες δεν θα βγουν παραέξω, αν δεν στο ζητήσω εγώ.’’ Είπε ο Τέρρυ σταθερά.
- ‘’ ….δεν θα τολμούσες….’’ Μουρμούρισε η Ελίζα σαν να βγήκε από το κώμα της.
- ‘’ Αγαπητή μου Ελίζα, είσαι γελασμένη αν νομίζεις, ότι εγώ έχω την αγνή ψυχή της Κάντυ και δεν θα το κάνω! Και μην κάνεις την ανοησία Νηλ, να σκίσεις τα έγγραφα, γιατί φυσικά είναι αντίγραφα’’ απάντησε ο Τέρρυ εριστικά.
Λίγο πριν ανοίξει η πόρτα του γραφείου και τα δυο αδέρφια χαθούν από τα μάτια της Κάντυ για πάντα, τους είπε αργά,
- ‘’ …. Το μεγάλο μου μυστικό Ελίζα, ήταν ότι ….αγάπησα τον Τέρρυ….’’
Τα μάτια της Κάντυ και της Ελίζας διασταυρώθηκαν για τελευταία φορά στην ζωή τους. Ήταν και η πρώτη φορά που στην ζωή της, η Κάντυ είδε στο βλέμμα της Ελίζας, πόνο. Δεν την ξανασυνάντησε ποτέ. Ούτε τον Νηλ.

Η ομιλία

Σχέδια, πλάνα, οργάνωση. Τα είχαν υπολογίσει όλα.
Θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα πάρτι της χρονιάς. Τα πάντα κανονισμένα και προγραμματισμένα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Κανείς όμως δεν είχε υπολογίσει, την ανοιξιάτικη καταιγίδα.  
Αρχικά, κανένας δεν έδωσε σημασία, όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες μικρές ψιχάλες. Ίσα ίσα, έδειξαν να το διασκεδάζουν. Βέβαια υπήρξαν αρκετές κυρίες- που φοβούμενες μην καταστραφούν τα φορέματα τους- έψαξαν καταφύγιο κάτω από τις ελάχιστες τέντες που είχαν στηθεί. Άλλωστε, ποιος θα το φανταζόταν ότι μια τόσο όμορφη και ζεστή μέρα για πάρτι, θα κατέληγε σε νεροποντή.
Η Άννυ με τρόμο κοίταξε από το παράθυρό. Το όμορφο πάρτι της Κάντυ θα γινόταν μούσκεμα , γιατί η ίδια η Άννυ σκέφτηκε, ότι μερικές τέντες παραπάνω θα χαλούσαν τον διάκοσμο! Και πάνω στην ώρα που η φίλη της θα έκανε την ομιλία της.

- ‘’ Πολύ φοβάμαι, ότι θα πρέπει να μεταφερθούμε στο εσωτερικό της έπαυλης’’ είπε ο Άντονυ στους γιούς του.
- ‘’ Ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος, από όσο μπορεί να χωρέσει στην αίθουσα χορού’’. Δήλωσε ο Άρτσυ.
- ‘’ Υπάρχει μια πιθανότητα να είναι απλώς φοβέρα, και τελικά να μην βρέξει’’
- ‘’ Τι κρίμα που δεν έχω καλή φωνή…. Θα μπορούσα αντί για ομιλία, να τραγουδήσω στη βροχή! ‘’ ακούστηκε χαρούμενη η φωνή της Κάντυ.
- ‘’ Μητέρα, όλα καλά?’’ ρώτησε ο Άντονυ από την ξαφνική παρουσία της Κάντυ, καθώς ήταν ενήμερος από τον γιό του, αλλά κυρίως από την Τερέζα, για το σκηνικό που είχε συμβεί με τους Ράνγκαν.
- ‘’ Ω! Καλυτέρα, δεν θα μπορούσε να είναι!’’ απάντησε η Κάντυ με ένα αστραφτερό χαμόγελο.
- ‘’ Κάντυ, που θα κάνεις την ομιλία σου? Που θα βάλουμε όλο αυτό τον κόσμο, όταν θα αρχίσει να βρέχει?!’’ ρώτησε ο Άρτσυ πανικόβλητος.
Η Κάντυ έπιασε τον Άρτσυ από το μπράτσο απαλά και του χαμογέλασε.
- ‘’ Καλέ μου Άρτσυ… πάντα τόσο ανήσυχος… πάντα τόσο προστατευτικός… Δεν θα είναι και η πρώτη φορά που θα κάνω επεισοδιακή ομιλία… Έτσι δεν είναι Άρτσυ?!’’
Ο φίλος της, την κοίταξε και θυμήθηκε την πρώτη πρώτη φορά που η Κάντυ έπρεπε να μιλήσει σε κόσμο. Ένα κοριτσάκι με κοτσίδια και κιλτ.
- ‘’ Ναι, έτσι είναι…’’ και της ανταπέδωσε το χαμόγελο.
- ‘’ Ωραία! Λοιπόν ας δώσω μια ομιλία, που θα την θυμούνται όλοι για καιρό!’’ είπε η Κάντυ και τα πράσινα μάτια της φωτίστηκαν σαν τα πιο λαμπερά αστέρια.


Κάτω από έναν ουρανό, που γέμιζε με αστραπές που θύμιζαν πυροτεχνήματα. Σε ένα Λέικγουντ φωτισμένο από φαναράκια, η Κάντυ πήρε τον λόγο και άρχισε να μιλάει στους καλεσμένους της.
- ‘’ Κυρίες και κύριοι, σας ευχαριστώ όλους που απόψε, τιμήσατε εμένα και την οικογένεια μου και ήρθατε στο σπίτι μας. Ένα σπίτι που με δέχτηκε, όταν ήμουν δεκατριών ετών και που μου χάρισε πολλές όμορφες αναμνήσεις….’’ Η Κάντυ έκανε μια μικρή ανάδρομη στην ιστορία του Λεικγουντ, αναφέρθηκε τους προγονούς του και φυσικά στον μεγάλο θειο Ουίλιαμ. Όταν ανακοίνωσε ότι το Λεικγουντ, θα γινόταν ένα κέντρο αποκατάστασης για ορφανά και άπορα παιδάκια με καρκίνο, έλαβε ένα καταιγισμό χειροκροτημάτων.
‘’ Δεν θα σας κουράσω περισσότερο… στο κάτω κάτω ήρθατε να διασκεδάσετε, δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω το φαγητό απόψε είναι πραγματικά υπέροχο!’’ γέλια ξέσπασαν και ο Άρτσυ κοιτώντας την Κάντυ, δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί, ότι αυτή είναι μια Κάντυ που είχε πολλά χρόνια να δει.
‘’ Κάτι τελευταίο…. Από σήμερα, γενικός πρόεδρος του ομίλου Άρντλει, θα τελεί ο γιός μου Άντονυ…’’ Κάποιος πετάχτηκε και ρώτησε αν η ίδια αποσύρεται.
‘’Λεπτομέρειες θα δοθούν στην αυριανή συνέντευξη Τύπου, από τον ίδιο τον γιό μου και το διοικητικό συμβούλιο…’’ Η Κάντυ πήρε μια βαθιά ανάσα,’’ ….αλλά για να μην σας αφήσω με την περιέργεια… ναι, θα αποσυρθώ…’’ όλοι νόμιζαν ότι η Κάντυ είχε ολοκληρώσει τον λόγο της, ‘’…. Με τον σύζυγό μου στην Σκοτία.’’
Και οι ουρανοί άνοιξαν.


Μαινόμενος Άρτσυ

Οι σταγόνες της βροχής άρχισαν να πέφτουν σαν μια πυκνή δροσερή κουρτίνα. Μια υγρή κουρτίνα, που πήγαινε προς όλες τις κατευθύνσεις. Λες και ο ίδιος ο Θεός, αποφάσισε να ποτίσει τον δικό του προσωπικό κήπο. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, επικράτησε ένα πανδαιμόνιο που αν το έβλεπε κάποιος από την χιουμοριστική πλευρά, ήταν ίσως ένα από τα πιο όμορφα και αστεία θεάματα.
Οι καλεσμένοι πανικόβλητοι έτρεχαν να βρουν κατάλυμα όπου μπορούσαν. Κύριες με χαλασμένα χτενίσματα, κοπέλες με το μακιγιάζ στα πρόθυρα καταστροφής. Κύριοι με μουσκεμένα σμόκιν, προσπαθούσαν να φυγαδεύσουν τις συνοδούς τους. Πολλοί έτρεχαν προς τα οχήματα τους να βρουν καταφύγιο, άλλοι στο εσωτερικό του σπιτιού και άλλοι απλώς δεν ήξεραν προς τα πού να πάνε. Τα μέλη της ορχήστρας μάζευαν άρον άρον, τα μουσικά όργανα και έτρεχαν προς το εσωτερικό της έπαυλης. Οι υπάλληλοι της τροφοδοσίας, προσπαθούσαν να περισώσουν ότι γινόταν από τα εδέσματα, που δεν πρόλαβαν να βραχούν ή από αυτά που δεν τα είχε σηκώσει ο αέρας. Οι λεύκες τέντες να κάνουν ένα τρελό χορό, μαζί με πολλά φορέματα , αποκαλύπτοντας αρκετά καλλίγραμμα πόδια κυριών. Φωνές, τρεξίματα, και άλλες φωνές, ονόματα. Μέσα σε όλα αυτά, πότε πότε ακουγόταν κάποιο νεανικό γέλιο ή μια κοριτσίστικη τσιρίδα.
- ‘’ Ποιο επεισοδιακή ομιλία, δεν θα μπορούσες να κάνεις μητέρα!’’ φώναξε χαμογελαστός ο Άντονυ προσπαθώντας να ακουστεί, καθώς βοηθούσε την Κάντυ να μπει στο προθάλαμο του αρχοντικού.
Η Κάντυ σχεδόν είχε βάλει τα γέλια. Γέλια απελευθέρωσης και χαράς. Το είχε πει! Το είχε πει και αμφέβαλε αν τελικά το είχε ακούσει κανείς! Αλλά ακόμη και αν το άκουσαν, ποιος θα προτιμούσε να γίνει μούσκεμα και να δώσει εκείνη την στιγμή συνέχεια?! Βέβαια στο μυαλό της Κάντυ πέρασαν οι σκέψεις, ότι όσοι τελικά το άκουσαν, το πιο πιθανό θα την πέρασαν για τρελή! ‘’ Με τον σύζυγό μου στην Σκοτία! Μπράβο Κάντυ! Το ξεφούρνισες και άνοιξαν οι ουρανοί!’’ γελούσε με τον εαυτό της, όταν η πραγματικότητα την έφερε πίσω στην γη απότομα. Εκεί στο ίδιο σημείο που πριν από λίγο η ίδια μιλούσε, στεκόταν ακίνητος, μουσκεμένος ως το κόκκαλο, με κενό στο βλέμμα ο Άρτσυ.
Ναι, ο Άρτσυ όχι μόνο το είχε ακούσει, αλλά είχε και την αναμενόμενη αντίδραση για την Κάντυ. Και τότε τα μάτια της είδαν έναν έναν την οικογένεια της. Η Άννυ μαζί με τον Τομ και την Πάττυ την κοιτούσαν τρυφερά, με ένα αδερφικό βλέμμα γεμάτο κατανόηση. Η κόρη της Ρόζυ, την κοιτούσε με γνήσια απορία. Εγγόνια και ανίψια που απλώς, δεν είχαν καταλάβει τι εννοούσε. Ο εγγονός της ο Τέρενς, που κρατούσε από το χέρι εκείνο το χαριτωμένο κορίτσι την Λούση, της έκλεισε το μάτι. Γύρισε και κοίταξε την Τερέζα και μετά τον μοναχογιό της. Έψαξε να βρει στα μάτια τους, απορία, έκπληξη, ακόμη και καταδίκη, αλλά το μόνο που βρήκε ήταν αγάπη και υποστήριξη. Τότε ένα γνώριμο χέρι ακούμπησε στο μπράτσο της.
- ‘’ Μου επιτρέπεις, Άντονυ?’’ η βρετανική βαθιά χροιά του Τέρρυ, ακούστηκε τόσο καθαρή, που ήταν να σα να σίγασαν τα πάντα. Ο Άντονυ με ένα καταφατικό νεύμα έκανε ένα βήμα πίσω. Με μια απλή κίνηση, ο Τέρρυ έριξε ένα σάλι γύρω από τους ώμους της Κάντυ, ‘’ Σε ευχαριστώ’’ συμπλήρωσε με ένα ευγενικό χαμόγελο κοιτώντας τον Άντονυ.
- ‘’ Τέρρυ…’’ ψέλλισε η Κάντυ και του έπιασε το χέρι. Το έσφιξε μέσα στο δικό του.
- ‘’ Είσαι καλά..? Δεν βράχηκες ε? ‘’ την ρώτησε ανήσυχος.
- ‘’ Όχι, είμαι μια χαρά, μερικές σταγόνες μόνο’’ του απάντησε με χαμόγελο και γύρισε ντροπαλά προς τον γιο της, ‘’ Άντονυ… να σας..συστ…’’
Ο Άντονυ την έκοψε με ένα τρυφερό χάδι στον ώμο.
- ‘’ Μας σύστησε η Τερέζα πριν από ώρα μητέρα, μην ανησυχείς’’
- ‘’ Πρέπει να σας μιλήσω…’’ είπε σιγά η Κάντυ, ‘’ η αδερφή σου…’’. Η Ρόζυ λίγα μέτρα παραπέρα, προσπαθούσε να βοηθήσει την Ντόροθυ και την Άννυ που, έδιναν οδηγίες να ταχτοποιηθεί ο κόσμος. Όσος είχε απομείνει και δεν είχε φύγει όπως όπως.
- ‘’ Θα της μιλήσεις… θα μας μιλήσεις μητέρα, τώρα προέχει να δούμε τι θα γίνει με τους καλεσμένους’’, της απάντησε καθησυχαστικά ο Άντονυ.
- ‘’ Ο Άρτσυ…’’ η Κάντυ γύρισε προς το σημείο που στεκόταν ο Άρτσυ και κοιτούσε αποσβολωμένος, ‘’ ο Άρτσυ… θα αρρωστήσει αν μείνει εκεί και άλλο…’’
- ‘’ Εσύ μητέρα, πήγαινε να καθίσεις σε παρακαλώ’’ επέμεινε σοβαρά ο γιός της, ‘’ …άσε σε μένα τον θείο Άρ…’’ δεν κατάφερε όμως να τελειώσει την πρόταση του. Ένας μαινόμενος Άρτσυ είχε βρεθεί ξαφνικά δίπλα τους και πριν προλάβει κάποιος να τον εμποδίσει, η γροθιά του βρήκε το πρόσωπο του Τέρρυ.


Πήρε το πρόσωπο του στα δύο ζεστά χέρια της.
- ...είσαι ο ήλιος μου, ο αέρας μου, το φεγγάρι και η βροχή μου...μην ζηλεύεις τον εαυτό σου...είμαι δική σου…. Μόνο δίκη σου Τέρρυ.
- ‘’ Θα είσαι εντελώς δική μου Κάντυ, όταν το μάθει όλος ο κόσμος!’’
- ‘’ Αυτό που λες Τέρρυ, το ξέρεις ότι δεν είναι αλήθεια…. Είμαι δική σου και είσαι δικός μου, ότι και να γίνει… όποιος και αν το ξέρει….’’
- ‘’ Ναι, αλλά ο δάνδης δεν το ξέρει! Και από τότε που αρχίσατε να ξαναμιλάτε, άρχισε να ανακατώνεται στην ζωή σου ξανά!’’
- ‘’ …ο Άρτσυ απλώς θέλει να με προστατεύει… αυτό είναι όλο…’’
- ‘’ ….αχ, Φακιδομούρα μου, θέλω να δω την μέρα που θα ανοίξεις τα μάτια σου… και θα δεις…’’
- ‘’ …να δω τι Τέρρυ…’’
- ‘’ ….ότι είναι ακόμη ερωτευμένος μαζί σου….’’


Δυο φωνές ακούστηκαν σαν μια.
- ‘’ Άρτσυ! ‘’ η Κάντυ και η Άννυ φώναξαν άναυδες. Πριν προλάβει όμως πάλι κάποιος να αντιδράσει, ο Τέρρυ έκανε στην άκρη την Κάντυ, που ήταν σχεδόν ανάμεσα τους και ανταπάντησε στην γροθιά του Άρτσυ με μια δική του, προς αυτόν.
Μέσα σε ελάχιστες στιγμές ο Άντονυ είχε πεταχτεί και κράτησε με δύναμη τον Άρτσυ, που ήταν έτοιμος να επιτεθεί ξανά. Από την άλλη ο Τέρενς , μπήκε σαν τοίχος μπροστά στον Τέρρυ.
Με μάτια ορθάνοιχτα από την σαστιμάρα, η Κάντυ έβλεπε μια τον Άρτσυ, μια τον Τέρρυ.
- ‘’ Άντονυ άφησε με!’’ φώναξε ο Άρτσυ θολωμένος, ‘’ Τι θες εδώ περά, ρε αλήτη?! Με τι θράσος, εμφανίζεσαι στο σπίτι του θείου μου?!’’
- ‘’ Άρτσυ, σταμάτα σε παρακαλώ! Ο κόσμος κοιτάει! ‘’ είπε η Άννυ παρακαλώντας τον άντρα της.
- ‘’ Το σπίτι του θείου σου, είναι το σπίτι της γυναίκας μου, ανόητε δάνδη!’’ ανταπάντησε ο Τέρρυ μέσα από τα δόντια του.
- ‘’ Μπαμπά! Μην το συνεχίζεις, σε παρακαλώ σταμάτα και συ! ‘’ ακούστηκε η φωνή της Τερέζας προς τον Τέρρυ.
Ο Άρτσυ άνοιξε τα μάτια ορθάνοιχτα. Γύρισε προς την Κάντυ.
- ‘’ Τι στο διάολο γίνεται εδώ πέρα Κάντυ?!’’
- ‘’ Κάντυ…? Κάντυ…!’’
Αλλά η Κάντυ είχε καταρρεύσει. Την τελευταία στιγμή πετάχτηκε ο εγγονός της και την έπιασε πριν πέσει στο πάτωμα λιπόθυμη.

Σ’ αγαπώ

‘’ My story is the story we know
Those who love live the same one, I know
And naïve or very deep
Is the only song of the world
That will never end
It's the story of a love ‘’

Histoire d'un amour, Dalida



Τα λεπτά του δάχτυλα περνούσαν τρυφερά μέσα από τα μαλλιά της. Χάδια τρυφερά γεμάτα αγάπη και αφοσίωση. Ξανά και ξανά περνούσαν ανάμεσα τους, σα να τα χάιδευε το πιο γλυκό καλοκαιρινό αγέρι. Η βαθιά φωνή του ένας ψίθυρος, αγκάλιαζε την ψυχή της. " Λατρεύω…. αυτές τις μπούκλες!" Φιλιά και χάδια γέμιζαν το πρόσωπο της, από ζεστά χείλια, που έμοιαζαν προσκυνητή. " Θα τις λατρεύεις και όταν γεράσω?....", χαμόγελα ευτυχίας που έμεναν στα δακρυσμένα μάτια τους. Μάτια και ανάσες που μαρτυρούσαν έρωτα και πάθος και πόθο. Μα πάνω απ’ όλα αγάπη. Αιώνια. Παντοτινή.. " Τότε ακόμη πιο πολύ.... ‘’ Σαν παιδιά, τα χάχανα τους. ‘’…. ειδικά όταν θα γίνουν ένας ασημένιος θάμνος!" Τα λεπτά του δάχτυλα περνούσαν τρυφερά μέσα από τα μαλλιά της και αυτή βυθιζόταν στο μπλε των ματιών του. Η δική της θάλασσα. Το δικό της σπίτι ….Τέρρυ…

- ‘’ …Τέρρυ…’’ ακούστηκε πρώτα η φωνή της Κάντυ. Άνοιξε τα μάτια της. Δυο κρυστάλλινες μπλε θάλασσες την κοιτούσαν με ανησυχία.’’…. εδώ είσαι…’’ είπε με ανακούφιση και χαμογέλασε.
Την αγκάλιασε σφιχτά. Τρυφερά. Με απόγνωση.
- ‘’…μη μου το ξανακάνεις αυτό ποτέ… ποτέ ξανά….’’ Της ψιθύρισε.
Τα πράσινα μάτια της άστραψαν.
- ‘’ Άλλη φορά, να μην κάνεις σαν παιδάκι δεκαπέντε χρονών , για να μην το ξανακάνω!’’ του είπε και του έβγαλε την γλώσσα της,’’ λοιπόν τι έγινε… εγκεφαλικό έπαθα …ή καρδιακή προσβολή?!’’
Ο Τέρρυ γέλασε και την φίλησε απαλά.
- ‘’ Μπα… τίποτε από τα δυο ….ο Ταρζαν έχει αντοχές ακόμη!’’ της απάντησε πειραχτικά αλλά η φωνή του είχε ακόμη ανησυχία.
Η Κάντυ γύρισε και κοίταξε το χώρο γύρω της. Βρισκόταν στον καναπέ της βιβλιοθήκης.
- ‘’ Σε έφερε εδώ ο Τέρενς και ο γιατρός είπε να μη σε μετακινήσουμε. Ευτυχώς που ήταν μέσα στους καλεσμένους και μπόλικοι γιατροι! Θέλεις μήπως να πας να ξαπλώσεις..? Θέλεις να φωνάξω τον Άντονυ… την Ρόζυ…?! Η Ντόροθυ μου είπε…’’ το χέρι της σταμάτησε τα χείλια του.
- ‘’ Είμαι καλά αγάπη μου…’’ χάιδεψε το μάγουλο του, είχε ένα μικρό μώλωπα, ‘’Πονάς? σου έβαλαν πάγο..?’’ Ο Τέρρυ κλείδωσε τα μάτια του στα δικά της.
- ‘’ Ναι, ο γιατρός μετά που σιγουρεύτηκε ότι είσαι καλά, φρόντισε…. Τους δυο τραυματίες πολέμου!’’ της είπε με τον γνωστό πειραχτικό του τόνο.
- ‘’ Ωχ! Ο Άρτσυ…πως είναι…’’
- ‘’ Υποθέτω καλά…δεν μας άφησαν να είμαστε στον ίδιο χώρο..’’ είπε ο Τέρρυ μέσα από το στόμα του.
- ‘’ … πρέπει να τους μιλήσω… θέλω να τους μιλήσουμε’’
- ‘’ Βασικά… τα πιο πολλά τα ξέρουν ήδη…’’
- ‘’ Δηλαδή….?!’’
- ‘’ … ο Άντονυ το ήξερε.. το ίδιο και η Άννυ…ο εγγονός μας επίσης…’’
- ‘’ ….η Ρόζυ μου…?’’ ρώτησε η Κάντυ ανήσυχη.
- ‘’ Το έμαθε από τον Άντονυ… όλοι το έμαθαν ...’’ της είπε αργά,’’ μπορώ να πω ότι η Ρόζυ, μου θυμίζει τον Στίαρ…νομίζω ότι με συμπάθησε!’’
- ‘’ Πότε έγιναν όλα αυτά?!’’
- ‘’Όταν λιποθύμησες, δημιουργήθηκε ένας μικρός πανικός. Η βροχή, ο καβγάς, η λιποθυμία σου… μάλλον το πάρτι τέλειωσε λίγο άδοξα…. ‘’
- ‘’ Καλύτερα! Εγώ δεν είχα καμιά όρεξη για πάρτι και το είχα πει στην Άννυ!’’ είπε με πείσμα η Κάντυ, ‘’ Τελικά έφυγαν όλοι?’’
- ‘’ Οι ξένοι ναι, όλοι οι άλλοι είναι εδώ… Τον Πάρκερ τον έστειλα εγώ στο σπίτι του!’’
- ‘’ Τέρρυ! Τα είδε όλα και δεν του δώσαμε την συνέντευξη! Θα πάει και θα γράψει ότι του κατέβει! ‘’
- ‘’ Δεν θα κάνει τίποτε… από ότι φαίνεται… κατάφερες και τον μάγεψες και αυτόν!’’ ο Τέρρυ της είπε μουτρωμένος.’’ Μου είπε, να μεταφέρω στην ωραιότατη κυρία Άρντλει - τον διόρθωσα βέβαια και του είπα να σε αποκαλεί Κυρία Γκράχαμ ή Δούκισσα Γκράντζεστερ! - ότι θα έχει την υπομονή να περιμένει! Μας κυνηγούσε ίσαμε τριάντα χρόνια και τώρα θα έχει την υπομονή να περιμένει!’’ ολοκλήρωσε ο Τέρρυ βράζοντας από ζήλια.
Η Κάντυ δεν κρατήθηκε και έβαλε τα γέλια. Γελούσε και γελούσε και ο Τέρρυ στεκόταν εκεί μουτρωμένος με τα χέρια σταυρωμένα.
- ‘’ Σ’ αγαπώ Τέρρυ…’’ ήταν το μόνο που ακούστηκε όταν σταμάτησε να γελάει.


Είναι δική μου

Η σάλα του χορού ήταν σχεδόν άδεια. Ο κόσμος είχε φύγει. Στο Λέικγουντ είχαν μείνει μόνο οι συγγενείς. Η βροχή είχε σταματήσει.
Μετά από κάθε καταιγίδα, έρχεται η ηρεμία. Μετά την βροχή έρχεται το ουράνιο τόξο.
Σαν ουράνιο τόξο το φόρεμα της Λούση έκανε παιχνιδίσματα, όση ώρα στροβιλιζόταν στην αγκαλιά του Τέρενς, ενώ χόρευαν. Λίγο παραπέρα η ξαδέρφη του Νίνι είχε μια εύθυμη κουβέντα με τον ξάδερφό της Μπέρτ. Η ορχήστρα είχε φύγει, αλλά ένα πικάπ είχε αντικαταστήσει την μουσική της. Νότες απαλές που χανόταν αργά μέσα σε όλο το αρχοντικό. Πότε πότε άκουγες κάποιο γελάκι. Πότε πότε άκουγες κάποιο ψίθυρο.
Μικρές συντροφιές που είχαν διασκορπιστεί σε όλο το σπίτι.
Η Κάντυ έκανε μια αργή βόλτα. Τα μάτια της είδαν την Άννυ που μιλούσε με τον Τέρρυ και τον Τομ… Την Τερέζα που είχε πιάσει στοργικά, το μπράτσο του πατέρα της…. Τον Άντονυ της, που τους κοιτούσε τρυφερά…..Την Πάττυ που κουβέντιαζε με την Ρόζυ της, που γύρισε και κοίταξε την μητέρα της με ένα χαμόγελο αγάπης και κατανόησης…. Και μετά τα μάτια της πήγαν στις νεαρές παρέες… στα ανίψια, τα εγγόνια της…
Τα βήματα της, την πήγαν στον ροδόκηπο.
Η φιγούρα του Άρτσυ στεκόταν ακίνητη και σιωπηλή, μπροστά από την Γλυκιά Κάντυ.
- ‘’ …ανθίζει κάθε χρόνο τέτοια μέρα…’’ της είπε αργά. Την είχε ακούσει και ας μη του είχε μιλήσει.
Η Κάντυ πήγε και στάθηκε δίπλα του.
- ‘’… όταν ο Άντονυ, σου χάρισε αυτά τα τριαντάφυλλα… όταν τους έδωσε το όνομα σου… πίστεψα ότι δε μπορούσα ποτέ να τον ξεπεράσω σε κάτι… τον αγαπούσες τόσο πολύ… ήξερα ότι είχα χάσει… ότι σε είχα χάσει…’’
- ‘’ Άρτσυ... δεν ήμασταν, παρά παιδιά τότε…’’
- ‘’ Αυτό δε σε εμπόδισε να αγαπήσεις τον Άντονυ… ούτε τον …Τέρρυ… Αλήθεια πως το είχε πει, σε εκείνη την πρεμιέρα..? Συνέβη μια νύχτα..? και ήταν δεκαπέντε και συ δεκατέσσερα…?!....’’
- ‘’ Σου οφείλω μια εξήγηση Άρτσυ…’’
Δεν την άκουσε και συνέχισε αργά.
- ‘’ …και μένα δεν με εμπόδισε… και γω παιδί ήμουν! Μπορεί να έδειχνα μεγαλύτερος σου – με τα μεταξωτά μου τα πουκάμισα και τους ευγενικούς μου τρόπους…- αλλά την καρδιά μου την έκλεψες και ας ήμουν μόνο δεκατρία! Τη στιγμή που πέταξες εκείνο το σχοινί στον καταρράκτη …γιατί μπορεί εκείνο το σχοινί, να έπιασε τον καρπό μου… αλλά εσύ Κάντυ… εσύ αιχμαλώτισες την καρδιά μου… και με τα χρόνια έμαθα, αυτή την μονόπλευρη αγάπη …να την μετατρέψω σε προστασία… το μόνο που μπορούσα να κάνω… αποδέχτηκα την μοίρα μου με πόνο… πάντα θα ερχόμουν τελευταίος…’’
- ‘’ Άρτσυ, σε παρακαλώ… μη πονάς άλλο τον εαυτό σου… άσε με να σου εξηγήσω.. να σου μιλήσω…’’
Γύρισε για πρώτη φορά και την κοίταξε. Τα μελιά μάτια του Άρτσυ ήταν θολά από τα δάκρυα. Η Κάντυ με πόνο του έπιασε τρυφερά το χέρι. Ένιωσε και τα δικά της μάτια υγρά.
- ‘’ …δε χρειάζεται να μου πεις τίποτα Κάντυ. Ποιος είμαι στο κάτω κάτω εγώ, για να σου θυμώνω… τα ίδια σου τα παιδιά και έδειξαν κατανόηση… Καταλαβαίνω ότι ήταν πάνω από τις δυνάμεις σου… καταλαβαίνω γιατί το έκρυψες… Ξέρεις είναι αστείο… όταν γύρισες από την Αγγλία, εκείνα τα Χριστούγεννα του ‘34… τα μάτια σου έλαμπαν… όπως έλαμπαν στην Σκοτία… ή όπως στο κολέγιο του Αγ. Παύλου…. Αλλά αυτός που φοράει παρωπίδες, ποτέ δεν μπορεί να δει πέρα από αυτό που του επιτρέπουν…’’
- ‘’ Άρτσυ, μην μειώνεις τον εαυτό σου… Έχεις όλο το δικαίωμα να μου θυμώσεις… ήσουν… είσαι ο πιο κοντινός μου άνθρωπος… πάντα ήσουν! Σε αγαπώ και πάντα θα σε αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο… Είσαι ο αδερφός μου, ο φίλος μου, είσαι ο Άντονυ, ο Στίαρ, ο Άλμπερτ… είσαι η οικογένεια μου… αλλά ο Τέρρυ είναι… το να αγαπώ τον Τέρρυ, είναι τόσο εύκολο όπως… η αναπνοή μου… αλλά και τελείως απαραίτητο αν θέλω να συνεχίσω να ζω…’’ τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα της,’’… συγνώμη Άρτσυ… συγνώμη που σου το έκρυψα… συγνώμη που ήμουν τόσο δειλή και δεν το μαρτύρησα σε κανέναν σας…’’
Της έσφιξε τα χέρια με τα δικά του.
- ‘’ Σταμάτα… μη μου ζητάς συγνώμη… Μη ξαναζητήσεις συγνώμη από κανέναν Κάντυ! Μια ζωή έκανες τα πάντα για τους άλλους… μια ζωή ανιδιοτελής. Δεν καταλαβαίνεις ότι, τους μόνους που έβλαψες με το να το κρύψεις, ήταν τον εαυτός σου και τον Τέρρυ?... Δεν τον συμπαθώ… δεν ξέρω αν θα τον συμπαθήσω και ποτέ, αλλά πρέπει να τον παραδεχτώ, μόνο κάποιος που θα σε αγαπούσε, σαν την ίδια του την ζωή θα δεχόταν να μην βγει και να φωνάξει , Είναι δική μου!....Εγώ δεν θα το άντεχα!...  Και ήσουν δική του από το πρώτο λεπτό! Κάντυ…γλυκιά Κάντυ… μεγαλώσαμε πάρα πολύ… και ξέρουμε πλέον ο ένας τον άλλον μια ζωή για να ζητάμε συγνώμη… για να χύνουμε δάκρυα… Ειδικά εμπρός σε αυτά τα τριαντάφυλλα, τα οποία ο Άντονυ μας, ήθελε να σου φέρουν μόνο ευτυχία…’’
Η Κάντυ ένευσε καταφατικά χαμογελώντας.
……………………………….

- ‘’ Ελπίζω ο ζηλιαρόγατός ο άντρας σου, να με αφήσει να χορέψω μαζί σου, τουλάχιστον ένα χορό…’’ της είπε καθώς πήγαιναν αγκαζέ, προς το εσωτερικό του σπιτιού, απ’ όπου ακουγόταν μια γλυκιά μελωδία.
- ‘’ Το διακινδυνεύεις, να φας και άλλη μπουνιά?!’’ τον ρώτησε κοροϊδευτικά.
- ‘’ Μπορεί… αλλά θα του δώσω και γώ! ‘’ της απάντησε και έβαλαν τα γέλια.



Ο λόφος της Πόνυ θα είναι πάντα εκεί....


Κούνησε μια τελευταία φορά το χέρι της στο αυτοκίνητο που ξεμάκραινε. Χάθηκε από το οπτικό της πεδίο στην επόμενη στροφή που πήρε, και με έναν γλυκό αναστεναγμό μπήκε μέσα στο σπίτι.
Ένιωσε ένα ρίγος και έσφιξε το σάλι της γύρω της. Δεν κρύωνε. Το τζάκι ήταν αναμμένο και το σαλόνι ήταν αρκετά ζεστό. Απλώς ένιωσε την ανάγκη να σφίξει τα χέρια της. Και τότε το άκουσε… τις πρώτες νότες από το Νανούρισμα. Με αργά βήματα, σαν μαγεμένη από την μελωδία, οδηγήθηκε στο δωμάτιο της μουσικής.
Στάθηκε στην πόρτα. Σχεδόν κρυμμένη. Όπως τότε…
Η έκφραση του ήταν το ίδιο ήρεμη, γλυκιά. Τα μάτια του πότε πότε έκλειναν και η ψυχή του γέμιζε από τις όμορφες νότες. Δεν χόρταινε να τον κοιτάει. Τα δάχτυλα του, επιδέξια χάιδευαν τα πλήκτρα του πιάνου. Ήταν τόσο ερωτικό και μαγικό συνάμα. Τον είδε να χαμογελάει στραβά.
- ‘’ Μαϊμουδίτσα μου, πόση ώρα θα στέκεσαι εκεί?!’’
Ποτέ δεν μπορούσε να τον ξεγελάσει ή να του κρυφτεί. Του χαμογέλασε και πλησίασε κοντά στο πιάνο. Της έκανε νόημα με τα μάτια του να καθίσει δίπλα του.
- ‘’ Έφυγαν…?’’ την ρώτησε απαλά, ενώ συνέχιζε να παίζει.
- ‘’ Μμμ ναι… έφυγαν…’’ του απάντησε το ίδιο απαλά. Το κεφάλι της έγειρε στον ώμο του.
Μέσα της ήξερε ότι δεν θα τους έβλεπε σχετικά σύντομα. Θα περνούσε καιρός μέχρι να ξανάρθουν και αυτό την στενοχωρούσε. Βέβαια σκέφτηκε με ενθουσιασμό, την επόμενη φορά δεν θα ήταν δυο, αλλά τρείς… Το πρώτο της δισέγγονο… Από το πρώτο της εγγόνι…
Όπως πάντα, σα να άκουσε τις σκέψεις της, γύρισε και την κοίταξε τρυφερά.
- ‘’… μπορούμε να πάμε εμείς…. στο κάτω κάτω… ο λόφος της Πονύ θα είναι πάντα εκεί, έτσι δεν είναι, αγάπη μου?’’
‘’…ο λόφος της Πονύ…’’, ρώτησε στον εαυτό της. Αλήθεια τι ήταν ο λόφος της Πόνυ… ήταν το καταφύγιο της… η μητέρα και ο πατέρας της… ήταν το σπίτι της… ήταν η πηγή που της έδινε ζωή και ενέργεια… κουράγιο για να συνεχίζει… ήταν η αναζήτηση της για αγάπη… ήταν εκείνος…
’’ Είναι εκείνος ‘’ απάντησε στον εαυτό της.
- ‘’ Δεν το ξέρεις…ότι…’’ η Κάντυ έπιασε το χέρι του τρυφερά με το δικό της, ‘’….ήσουν και πάντα θα είσαι ο λόφος μου, Τέρρυ? ‘’
Οι νότες άρχισαν να σβήνουν γλυκά. Ανάμεσα τους ακούστηκε η βαθιά φωνή του.
‘’ Το ξέρω….’’