Eκεινος και εκεινη ~Μικρο φικακι~

Aρκετα μικρο σε στυλ ποιηματος/αρθρου...
Αλλα εστω για να εχετε κατι εκτος απο το φικ μου....



Μεγαλη
αγαπη... Μικρα λογια... Στο δρομο τριγυρνουσα... Η μυρωδια σου υπηρχε
ακομα... αρωμα των αναμνησεων.. και του εφηβικου ερωτα... Καθε βημα σε
νιωθα ολο και πιο μακρυα... Αν μπορουσα θα ετρεχα να σε ποιασω... να σε
αγγιξω... να σε αγγαλιασω..
να σε χορτασω...
Αλλα κατι με τραβαει πισω... το περιεργο καθηκον που κανει και σενα τα ποδια σου να τρεχουν μπροστα στο κενο...
κενο...
Τωρα καταλαβαινω τι σημαινει αυτη η λεξη...
Ειναι
οταν νιωθεις αδειος... Οταν η καρδια σου εχει διωξει τα παντα απο μεσα
της για να σου δωσει ολο το χωρο... Και εσυ τον αρνηθηκες...
Αλλα δεν ηθελες το ξερω....ηταν το καθηκον και η μοιρα
Η μοιρα ειναι σκληρη...
Ενα βιβλιο που γραφεται με πενα που δεν σβηνει...
Ενα βιβλιο που ειναι απορητο να το διαβασεις...
Αν
το διαβαζα ... Τωρα θα ειμασταν μαζι... Θα εκανα πραγματα που επρεπε να
κανω για να σε κερδισω... Για να μην σε παρει καμια... αλλα δεν σε πηρε
Η Σουζανα... Το καθηκον...
καθηκον.... Λεξη ιερη.. λεξη που μισουσες.... αλλα αναγκασες να ακολουθησεις...
καμια φορα η αγαπη δεν ειναι ποτε αρκετη για να σωσει τα ονειρα απο τον σεισμο που θα τα καταστρεψει...

Μεσα στις σκεψεις μου... μεσα στις ασκοπες φιλοσοφιες... νιωθω το κενο να ουρλιαζει...
Τοτε ειναι που ετρεξα...
ετρεξα ετρεξα ετρεξα...
Αν θελεις να ζησεις μια στιγμη ευτυχιας πρεπει να κανεις τα παντα!!!!
αλλιως..
πες αντιο για μια ακομα φορα...
Μεσα στο τρεξιμο το ηξερα... ωωωω ναι το ηξερα...
θα πω αντιο... παλι....
Το αντιο μου εγινε τοσο συνηθες... θα μπορουσα να το λεω συνεχεια και δεν θα πονουσε...
Μονο με αυτη τη φραση του σκεφτηκα... Φαινεται ποσο σπασμενη ειμαι εκει μεσα...
Ειχα κουραστει να κλαιω.... Δεν με βοηθουσε το να ξεσπασω μονη μου πλεον....
σταματαω το τρεξιμο και κοιταω μπροστα...
Εκεινος...
Ηταν σιγουρα αυτος? Η ηταν παλι η γλυκια φαντασιωση που με βασανιζει...?
Κανωντας λιγα βηματα... ενα μερος του εαυτου μου ηταν σιγουρο οτι δεν ηταν μια πικρη φαντασια...
σηκωνει το χερι να με ποιασει...
ξαφνικα ενιωθα την στιγμη ευτυχιας..... χαμογελασα αληθινα...
ανταπεδωσα το χερι!!!
και τοτε....
σκονη....
σαν την σκονη εξαφανιζοταν η μορφη του... το γλυκο του χαμογελο...
τα ματια γεματα φλογα..
το γλυκο ζεστο χερι... ολα! ...
Δεν
ξαφνιαστηκα... μου συμβαινει συχνα... Και συνηθως βραδια του χειμωνα
σαν αυτο....που το χιονι πεφτει σαν αχνη ζαχαρι στην πικρη τουρτα που
λεγεται κοσμος....
Χαρα σε αυτους που περναν ομορφα...
Αλλα δυναμη σε ανθρωπους σαν εμενα... Που ποναν... μονοι....
Ξαφνικα νιωθω τα γονατα μου να κοβονται... πεφτω....
Ηταν το κερασακι στην πικρη τουρτα η πτωση μου...
κλεινω τα ματια και παραδινομαι στο κουταλι του βαθυ υπνου...

Ξαφνικα... ενα ζεστο χερι με ποιανει στο μετωπο...
αυτη η ζεστασια ειναι γνωριμη... Η μοναδικη ζεστασια που υπαρχει σε αυτη τη γη...
ανοιγω τα ματια μου... Τα ιδια ανησυχα σμαραγδενια μπλε ματια... Οταν ανοιξα τα ματια μου χαμογελουσαν...
με αγκαλιαζει... γλυκα... Σαν φυλακας αγγελος που σου επιβεβαιωνει πως εισαι στον παραδεισο...
Χαμογελω... Σχεδον αληθινα....
Παντα με συγκινει αυτος ο ανθρωπος... Η αγαπη που μου δινει... η στοργη στο αγγιγμα του...
Ναι.... Το ξερω καλα... Αυτη ειναι η οικογενεια μου... Η ζωη μου ολη...
Ενας αδερφος που ποτε δεν ειχα...
Οι σκεψεις σταματουν...
"Καταλαβαινω τον πονο σου... Η μαλλον θρηνο σου... Αλλα δεν πρεπει να βαζεις σε κινδυνο τον ευατο σου πριγκιπισσα μου..."
"Ναι αλμπερτ.... Εχεις δικιο...Ευχαριστω"
"Τιποτα καντυ μου... Θα ειμαι εδω για σενα... "
"Ο καλυτερος αδερφος του κοσμου"
"Ναι .... Αδερφος"

Δεν με ενδιαφερει τιποτα.. Απλως ξερω οτι οταν ολα χανονται.... Αυτος θα ειναι εδω...
Η οικογενεια μου ....


ΤΕΛΟΣ