Επιβαρυμένο Πεδίο Déjà vu

 
“Αρνούμαι! Γύρνα πίσω στο μέλλον, έπειτα κατάστρεψε τη χρονομηχανή αμέσως. Δεν πρέπει να υπάρχει. Κατάστρεψε την Αμέσως!”
 
Είπε με βλέμμα σοβαρό, αυστηρό, κοιτώντας έντονα την Annie και διατάζοντας την να κάνει ότι ακριβώς της ζητάει.
Η Candy τον κοιτά σαστισμένη.

“Terry; Περίμενε!”

Σηκώθηκε από τον καναπέ και στάθηκε όρθια μαζί τους και τους κοιτούσε με ανήσυχο βλέμμα.

“Μόλις κατάφερα να φτάσω εδώ με τη μηχανή μεταπήδησης στον χρόνο!”
 
το πρόσωπο της χλόμιασε από την σοκαρισμένη αντίδραση του Terry.

“Ε; Μην μου πεις πως εσύ...”


Η ένταση της φωνής του ανέβηκε.


“.... Τη μηχανή μεταπήδησης...”


Η Candy έσφιξε τα χεριά της, ξεχνώντας το τρομοκρατημένο, χαμένο βλέμμα του Terry που κοιτούσε στο κενό.

“Την έφτιαξα με τον Stear χρησιμοποιώντας το κινητό, τον φούρνο μικροκυμάτων και-”


Η απελπισμένη φωνή του Terry ούρλιαζε ταρακουνώντας την ολόκληρη.


“ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΑΥΤΟ;!”

Η Candy και Η Annie τον κοίταξαν σαστισμένες και φανερά τρομαγμένες! Ο Terry άρπαξε φανερά απελπιστικά νευριασμένος και σφίγγοντας τους ωμούς της Candy την κουνούσε πέρα δώθε φωνάζοντας.

“Δεν πρέπει να φτιάχνονται χρονομηχανές και μηχανές μεταπήδησης στο χρόνο! Ακόμα και αν καταλάβεις πως να το κάνεις, δεν πρέπει να φτιάξεις ΠΟΤΕ σου μια!”

“Terry… με πονάς.”
 
Ψιθύρισε η Candy με σπασμένη φωνή.


Ο Terry ξαναβρίσκωντας τα λογικά του την άφησε τρομαγμένος.


“Σ-συγνώμη...”

Μέτα από μερικά δευτερόλεπτα, η σπασμένη φωνή της Candy ήχησε και πάλι στο κρύο εργαστήριο.


“Όμως αν δεν κάνω κάτι. Θα πεθάνεις!”

“Όχι, απλά θα εξαφανιστώ.”

Αποκρίθηκε ο Terry.
Η Candy ομως δεν πειθοταν.

“Και πάλι. Θα είναι σαν να μην υπήρξες πότε για εμάς...”

Σήκωσε το κεφάλι της και με υψωμένη, γεμάτη θάρρος φωνή φώναξε:

“Δεν έχω άλλη επιλογή από το να αλλάξω το παρελθόν—”


Ο Terry την σταμάτησε αυστηρά.

“Και τι θα κάνεις αν αποτύχεις;”



Την κοίταξε στα μάτια με το πιο ψυχρό και αυστηρό βλέμμα.
Τα μάτια της Candy γούρλωσαν από τον τρόμο, σκεπτόμενη την απάντηση.
Η φωνή του Terry ηρέμησε.

“Τι θα κάνεις αν δεν πάει καλά;”



Η Candy χαμήλωσε το βλέμμα της, φανερά απελπισμένη.
Ο Terry συνέχισε να την κοιτά έντονα, μέχρι που έκλεισε τα μάτια του σκεπτόμενος την δικιά του τρομαχτική εμπειρία που τον έφερε εκεί που βρισκόταν τώρα, στην εξαφάνιση, δίνοντας την τρομαχτική απάντηση.

“Η απάντηση είναι απλή. Θα το κάνεις ξανά. Θα συνεχίζεις να πηγαίνεις στο παρελθόν μέχρι να τα καταφέρεις. Όσο ο κόσμος πηγαίνει στο παρελθόν θα το κάνει.”

Η Annie τον κοιτούσε έντονα, ξέροντας τι εννοεί.

“Όμως με αυτό θα αυξηθεί ο πόνος.”

Η Candy ακούγοντας το αυτό, σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε, με ένα κενό βλέμμα απελπισίας, που δυστυχώς άκουσε την πραγματικότητα που παρουσιάζει ο Terry.
 
“Μια αλλαγή στο παρελθόν επηρεάζει πάντα κάτι άλλο.”

Η φωνή του χαμήλωσε.

“Δεν θα αλλάξει ποτέ με τρόπο βολικό για σένα.”

Άρχισε να θυμάται τις εμπειρίες του. Τις τραυματικές εμπειρίες που έζησε και χαμήλωσε το βλέμμα του, αναγκασμένος να συνεχίσει.

“Αν σώσεις κάποιον, θα χάσεις κάποιον άλλον.
Τα όνειρα που ικανοποίησες δεν θα υπάρχουν πια. 
Οι μακροχρόνιες επιθυμίες σου θα εξαφανίζονται.
Και μόλις δεν συμβεί η αλλαγή που έλπιζες ότι θα γίνει...”

Η φωνή του έμοιαζε πια με έναν συγκρατημένο σιωπηλό λυγμό

“Θα πρέπει να συνεχίζεις να αντιμετωπίζεις την αναπόφευκτη πραγματικότητα.
ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...”

Η φωνή του πήρε ξανά ζωή και δυνάμωσε.

“Μπορείς να φανταστείς τον πόνο αυτής της συνεχούς επανάληψης ενώ θα φέρεις την ευθύνη για όλες αυτές τις απώλειες;”

Η Candy άρχιζε να τον κοιτά έντονα, ξεχνώντας την κατεστραμμένη ψυχολογία της, προσπαθώντας να τον μεταπείσει.

“Συνειδητοποιείς ότι μπορεί να χάσεις την ανθρωπιά σου, μόλις θα έχεις εξαντληθεί;”

“Μα...”

Η φωνή της ήταν έντονη, ικετευτική.
Όμως ο Terry ήταν ανένδοτος και συνέχισε.


“Ακόμα και αν έχεις τα μέσα, το παρελθόν δεν πρέπει να αλλάζει. Δεν πρέπει να μετατρέπεις το τυχαίο σε βέβαιο.
Κανένας δεν γνωρίζει το μέλλον. Επειδή δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο παρελθόν αποδεχόμαστε τον πόνο, τις αντιξοότητες, τα ατυχήματα κι όμως συνεχίζουμε να προχωράμε.”

H Candy ήταν σοκαρισμένη, αδυνατώντας να αποδεχτεί την αλήθεια που την παρουσιάζει ο Terry συνέχιζε να επιμένει στις προσπάθειες.

“Τότε τι σκοπεύεις να κάνεις Terry; Θα εξαφανιστείς!”

Η φωνή της Candy ήταν σπασμένη, τα μάτια της ήταν γουρλωμένα, έλαμπαν. Ενώ είχε πιάσει σφιχτά τα χεριά του και τον κοιτούσε έντονα με αυτά τα μάτια που του προκαλούσαν πόνο που έπρεπε να κρύψει. Πρεπε για το κάλο της μοναδικής κοπέλας που αγάπησε και για της μοναδικής του φίλης που είχε, να μείνει στα μάτια της αναίσθητος.

“Το... είδα”

Η φωνή της ήταν ψιθυριστή, έτοιμη να ξεσπάσει σε λυγμούς.

“Mια ζωή χωρίς εσένα. Αυτό....”

Τον έσφιξε σφιχτά από το πουκάμισο και άρχισε να κλαίει.

“Αυτό είναι πιο οδυνηρό και από το θάνατο! Οτιδήποτε άφορα την ύπαρξη σου θα εξαφανιστεί!”

Επικράτησε μια σιωπή. Μέχρι που το Terry την έσπασε αφήνοντας άναυδη την Candy

“Δεν με νοιάζει.”

Η Candy τον άφησε σοκαρισμένη, με την καρδιά να έχει σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια μέσα της.

“Terry…”

Ο Terry συνέχισε με ήρεμη φωνή, που έδειχνε μια απελπισία άλλα και μια σιγουριά στα λογία του.

“Το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσεις εσύ και η Mayuri, και να συνεχίζετε να προχωράτε προς το μέλλον. Τίποτα άλλο. Δεν με πειράζει, εφόσον θα ισχύει αυτό.”

Η τρομαγμένη αντίδραση της Candy ήταν άμεση.

“Αυτά που λες τώρα, όσα έχεις καταφέρει, ακόμα και το όνομα σου!
Θα τα ξεχάσουμε όλα!”

Ο Terry ήταν ανένδοτος.

“Όμως εσύ θα συνεχίζεις να ζεις και η Mayuri δεν θα πεθάνει.
Έτσι ήθελε ο Πρόγονος μου, μια ζωή μαζί σας, άλλα δεν το κατάφερε. Σας έφερε σε μια ατελείωτη δύνη πόνου και θανάτου. Το οποίο τελειώνω εγώ τώρα. Σώζω όσους αγαπώ.
Και... να με συχωρέσεις τώρα.”

Η πόρτα έκλεισε, αφήνοντας τα δυο κορίτσια πίσω, σε ένα καλοκαιρινό βράδυ, οπού ακόμα και ένας άγγελος θα έκλαιγε. 



ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

“Το σύμπαν έχει αρχή, άλλα όχι τέλος.
Άπειρο.
Τα αστέρια έχουν αρχή, άλλα η δύναμη τους τα οδηγεί στην ίδια τους τη καταστροφή.
Πεπερασμένο.
Η ιστορία υπαγορεύει ότι οι σοφοί είναι και οι πιο αφελείς.
Πολλοί θα έλεγαν ότι πρόκειται για μια τελευταία προειδοποίηση του Θεού, προς εκείνους που μπορούν ακόμα να αντισταθούν.”

~Terrence Grandchester I

Soundtrack:

2010. Μέσα Ιουλίου. Σε ένα συνηθισμένο διαμέρισμα. Υπήρχε το εργαστήριο Μελλοντικών Συσκευών.

“Ει! Εσύ εκεί! Μπορείς να μας δεις;”
 
Αναφώνησε ένας άντρας με μακριά μαύρα μαλλιά, που κοιτούσε έντονα στην οθόνη μιας τηλεόρασης.

“Γιατί δεν απαντάς; Εσύ, από την άλλη πλευρά της οθόνης με την χαζή έκφραση!”

Καμιά ανταπόκριση

“Δεν πειράζει. Αυτό είναι το εργαστήριο των μελλοντικών συσκευών!
Ας συστήσω το προσωπικό μας. Ας αρχίσουμε με το μέλος 001 του εργαστηρίου.
Του ιδρυτή του εργαστηρίου κι επονομαζόμενο “Mad-o Scientist-o” .
Δηλαδή έμενα!
Τον Hououin Kyouma!!”

Αναφώνησε και με επιδέξια κίνηση έδειξε τον ευήλατο του.

“Ο Terrester είναι πιο γλυκός!”

Είπε μια μορφή που καθόταν σε ένα βολικό, πράσινο καναπέ, λίγο πιο πίσω από τον Terry.

“Σιωπή! Το Terrence Grandchester είναι το όνομα που χρησιμοποιώ για κάλυψη”

Αποκρίθηκε και γύρισε το χέρι του προς τη μορφή εκείνη.

“Μέλος του Εργαστηρίου 002. Η μοναδική γυναικά του Εργαστηρίου, που έχει ως χόμπι το να φτιάχνει στολές.
Η Shiina Mayuri!”

“Tuturuuu~! Mayushii desu!*”

Αποκρίθηκε η όμορφη κοπελίτσα με το μπλε φόρεμα που καθόταν και έραβε μια στολή. Αν και 16 χρόνων, έμοιαζε με μικρο κοριτσάκι και εξωτερικά και στην προσωπικότητα της.
Ο Terry γύρισε το χέρι του προς το αγόρι που ήταν αφοσιωμένος στον υπολογιστή του. Σχετικά αδύνατος με μαύρα μαλλιά και γυαλιά.

“Και τέλος, το μέλος του Εργαστηρίου 003, Ο Σούπερ Χακ’ρ,
Stear Itaru!”



“Είναι χάκερ, όχι χακ'ρ”

Αποκρίθηκε ο Stear χωρίς να πάρει το κεφάλι του απ την οθόνη.

“Εμείς οι τρεις είμαστε.”

Συνέχισε ο Terry, αδιαφορώντας τελείως για το σχόλιο του Stear, συνεχίζοντας να κοιτά την οθόνη.

“Δεν είναι ώρα να τα παρατήσεις; Μην περιμένεις πολλά από λογισμικό που αγόρασες με 25 δολάρια.”
 
Σχολίασε ο Stear.
O Terry εξακολουθούσε να αδιαφορεί για αυτά που του λένε και συνέχισε να κοιτά την οθόνη λέγοντας:

“Άκου καλά! Σκοπός του Εργαστηρίου των Μελλοντικών Συσκευών είναι να φέρει επανάσταση στην τάξη των πραγμάτων! Να δημιουργήσουμε εφευρέσεις που θα φέρουν το χάος! Kκαταλαβαίνεις;
Αν ναι, πες μας τα μυστικά σου!”

“Ει, λες και ο Alpaca Man να μας βλέπει σαν βιντεοπαιχνίδι;”

Oριστε με ποιον μιλουσε ο Terry τοση ωρα :

Απόρησε η Mayuri.

“Δεν του είναι εύκολο να ξεχωρίσει τι είναι πραγματικότητα και τι όχι.”

Αποκρίθηκε ο Stear.

“Τότε είναι το ίδιο και τα δισδιάστατα κορίτσια σου, Ste-kun;”

“Αυτό διαφέρει! Εκείνες είναι οι σύζυγοι μου.”

“Κανείς δεν νοιάζεται για τις συζύγους σου.”

Φώναξε ο Terry.
 
“Μα δεν είναι ενδιαφέρουσα θεωρία; Αν ζούσαμε σε μια οθόνη και μόνο, πιστεύεις ότι θα υπήρχε τρόπος να το καταλάβουμε—”

“Όχι”

“Πολύ γρήγορα απάντησες Terry!”


“Επομένως αυτή η συζήτηση είναι άσκοπη. Θα ήταν καλύτερα  αν σκεφτόμασταν τρόπους να πολεμήσουμε την οργάνωση και να καταστρέψουμε την τάξη των πραγμάτων.”

Αποκρίθηκε ο Terry.
O Stear χασμουρήθηκε.


“Άρχισες πάλι τις φαντασιώσεις σου; Θεέ μου.”

“Σιωπή Σούπερ Χακ’ρ! Είμαι ο Mando Scientisto, Hououin…”

Ο Terry έκανε μια θεαματική κίνηση και φώναξε:

“Kyoma!” 

Η κίνηση που έκανε:

Φυσικά κανένας δεν τον πρόσεξε.

“Στην άλλη σου ζωή έτσι;”

Τον ρώτησε  ο Stear με ύφος .

“Ξέρεις, Stear. Μην κρύβεσαι στο καβούκι σου. Πρέπει να ακοής τι σου λένε οι άλλοι.”

Τον είπε ο Terry σχετικά αδιάφορος.

“Τότε ο τίτλος του σημερινοί θέματος είναι:
“Είσαι ο τελευταίος που θέλω να ακούσω”.” 

Αποκρίθηκε με το ίδιο ειρωνικό ύφος ο Stear και συνέχισε να κοιτά απορροφημένος την Οθόνη του υπολογιστή του.
Η μικρή Mayuri συνέχιζε να ασχολείται με την στολή της χαμογελαστή, ενώ ο Terry ήταν απορροφημένος στις σκέψεις του.
Η σημερινή μέρα του κύλησε πολύ άσχημα και περίεργα.

“Τι ήταν αυτό; Το πρωί, η Mayuri και εγώ φύγαμε από το εργαστήριο για να πάμε στο κτίριο του Ραδιοφωνικού σταθμού για να παρακολουθήσουμε μια συνέντευξη του καθηγητή Ardley. Αλλά εκείνη την στιγμή ένας δορυφόρος έπεσε πάνω στο κτίριο. Και όχι μόνο....”

Σημειώσεις:

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ