Παραμυθο - φικς απο την nuit

Λιγα λογια για προλογο: βασιζονται ολα σε κλασσικα παραμυθια - με καποιες αναγκαιες προσθηκες φυσικα Καλο πασχα σε ολες ευχομαι και ελπιζω να σας αρεσουν...ξεκιναμε..

ΜΑΡΙΑ – ΤΟ ΑΣΧΗΜΟΠΑΠΟ

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένα μικρό σπιτάκι που βρισκόταν στην άκρη ενός δάσους, μπροστά από μια μεγάλη λίμνη.

Σε αυτό το σπιτάκι λοιπόν ζούσαν κάθε είδους ζώα: πάπιες, χήνες, άλογα, σκύλοι, γάτες, μέχρι και μικρά άσπρα προβατάκια. Και όλα αυτά εκείνη την ημέρα που ξεκινά το παραμύθι μας, είχαν μαζευτεί γύρω από την κυρά – πάπια που από λεπτό σε λεπτό περίμενε να ανοίξουν τα αυγά που κλωσούσε και να αντικρίσει τα μικρά της παπάκια για πρώτη φορά.

Πράγματι τα αυγά ένα ένα άρχισαν να σπάνε και τα μικρά παπάκια έκαναν ύστερα από λίγο τα πρώτα τους αδέξια βήματα, με την βοήθεια όλων των ζώων της φάρμας.

Μόνο ένα αυγό δεν είχε ανοίξει. Και ήταν και το μεγαλύτερο από όλα τα υπόλοιπα. Η κυρά – πάπια το κοίταξε με περιέργεια και τότε εκείνο με ένα κραααααααακ έσπασε και ένα τεράστιο κεφαλάκι έκανε την εμφάνιση του.

Η κυρά – πάπια τρόμαξε στην θέα του τελευταίου της παιδιού. Γιατί όντως το καημένο το παπάκι ήταν άσχημο. Τα άλλα ζώα της φάρμας άρχισαν να γελάνε μαζί του και να το κοροιδεύουν. Και το μικρό παπάκι στεναχωρήθηκε τόσο πολύ που το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις ήρθε στην ζωή ήταν να βάλει τα κλάματα.

Η κυρά – πάπια όμως ήταν καλή μητέρα και αγαπούσε όλα τα παιδιά της. Έτσι έκρυψε το μικρό παπάκι προστατευτικά κάτω από τις φτερούγες της και έδιωξε τα άλλα ζώα, μακριά από το παιδί της.

Ύστερα του σκούπισε τα δάκρυα και του είπε:

‘’Εγώ σε αγαπάω όπως και να είσαι γιατί είσαι παιδί μου και για μένα είσαι το ομορφότερο παπάκι του κόσμου. Και για να στο αποδείξω θα σου χαρίσω ένα πολύ όμορφο όνομα, ένα ξεχωριστό όνομα. Ξέρεις, συχνά ακούω τα παιδιά των ανθρώπων να μιλάνε για μια καλή γυναίκα που γέννησε έναν μικρό θεό. Έτσι θα σε φωνάζω και εγώ, με το όνομα αυτής της γυναίκας. Θα σε φωνάζω Μαρία και εκείνη θα σε προστατεύει.’’

Το μικρό παπάκι χάρηκε πολύ με το όνομα του και για λίγο πίστεψε ότι η ζωή του θα ήταν όπως και των άλλων πάπιων που ζούσαν στο μικρό σπιτάκι. Αλλοίμονο όμως! Κάθε μέρα που περνούσε ήταν ένα μαρτύριο για εκείνο. Τα άλλα ζώα το κορόιδευαν συνέχεια. Και η μαμά του συνέχεια τσακωνόταν μαζί τους. Το παπάκι στεναχωριόταν πολύ και ένα βράδυ αποφάσισε να φύγει.

Αφού κοιμήθηκαν όλοι το μικρό παπάκι έφυγε κρυφά από την φωλιά που κοιμόταν με τα αδέρφια του και κίνησε για το δάσος. Χώθηκε ανάμεσα στα χορτάρια και κλαίγοντας γύρισε να κοιτάξει για τελευταία φορά το σπίτι του.

‘’Μα που πάει ένα μικρό παπάκι μέσα στην νύχτα;’’, άκουσε μια μελωδική φωνή δίπλα του.

Το παπάκι γύρισε το κεφάλι του και αντίκρισε ένα γαλαζοπούλι να το κοιτάει με καλοσύνη.

‘’Έφυγα από το σπίτι μου’’, είπε η Μαρία στεναχωρημένα. ‘’Έφυγα γιατί είμαι άσχημο’’

Το γαλαζοπούλι του χαμογέλασε.

‘’Πως είναι το όνομα σου;’’, ρώτησε.

‘’Με λένε Μαρία’’, είπε το παπάκι.

‘’Λοιπόν Μαρία, εγώ είμαι ο Τέρενς, και αυτή είναι η Κάντυ’’, είπε το γαλαζοπούλι και έδειξε με ένα νεύμα ένα άλλο πουλί που είχε φτάσει κοντά τους.

‘’Έλα Μαρία, πάμε να σου φτιάξουμε ένα σπίτι. Θα έρθει χειμώνας σε λίγο και πρέπει να είσαι προστατευμένο.’’, του είπε η Κάντυ.

Το παπάκι τους ακολούθησε μέσα στο δάσος. Ο Τέρενς πέταξε ψηλά και άρχισε να φέρνει κλαδάκια για να φτιάξουν μια φωλιά στην Μαρία, ενώ η Κάντυ έμεινε κοντά της για να μην φοβάται.

Με την βοήθεια τους η μικρή Μαρία έφτιαξε μια ζεστή μικρή φωλιά. Και καθώς οι μέρες και οι εβδομάδες περνούσαν, τα γαλαζοπούλια την βοήθησαν και με άλλα πράγματα, όπως το να βρίσκει φαγητό ή να κολυμπάει στην λίμνη. Και το μικρό παπάκι μεγάλωνε..και μεγάλωνε..

Πέρασε έτσι ο χειμώνας, και όταν τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης άνθισαν το μικρό παπάκι είχε μεγαλώσει πάρα πολύ.

Μια μέρα ξύπνησε και βρήκε μόνο την Κάντυ δίπλα του να το κοιτάει με αγάπη.

‘’Που είναι ο Τέρενς;’’, την ρώτησε.

Μα η Κάντυ δεν πρόλαβε να απαντήσει γιατί εκείνη την στιγμή φτερουγίσματα ακούστηκαν στον ουρανό. Η Μαρία κοίταξε ψηλά και είδε τον Τέρενς να επιστρέφει παρέα με δυο μεγάλα κάτασπρα πουλιά.

‘’Τι όμορφα πουλιά!’’, σκέφτηκε με θαυμασμό η Μαρία και ντράπηκε καθώς εκείνα τα πουλιά ερχόντουσαν προς το μέρος της. ‘’Θα με κοροιδέψουν και εκείνα τώρα, γιατί είμαι τόσο άσχημη’’, σκέφτηκε θλιμμένα.

‘’Μαρία, βρήκα την οικογένεια σου!’’, είπε ο Τέρενς χαρούμενα και η Μαρία σήκωσε ξαφνιασμένη το κεφάλι της.

‘’Είσαι ένας κύκνος Μαρία’’, της είπε και η Κάντυ. ‘’Να πάμε στην λίμνη να δεις’’

Η Μαρία, η Κάντυ, ο Τέρενς και τα δυο μεγάλα πανέμορφα πουλιά έφτασαν στην λίμνη και ο Τέρενς πρότρεψε την Μαρία να
κοιτάξει στο νερό την μορφή της.

Η Μαρία έκανε αυτό που της είπε και τα έχασε. ‘’Μα δεν μπορεί να είμαι εγώ αυτή!΄’, σκέφτηκε. ‘’Είμαι τόσο όμορφη! Τόσο όμορφη!’’

‘’Είσαι ένας κύκνος Μαρία και εμείς είμαστε η οικογένεια σου’’, της είπε τότε ένα από τα μεγάλα πουλιά.

Χαρούμενη η Μαρία τότε άνοιξε τα φτερά της και πέταξε μαζί τους μακριά. Πετώντας μόνο πάνω από το σπιτάκι κατέβηκε για λίγο στην γη και αγκάλιασε την κυρά - πάπια, που δάκρυσε από ευτυχία όταν κατάλαβε ότι είχε στην αγκαλιά της το παιδί που θεωρούσε χαμένο.

Τα άλλα ζώα της φάρμας σάστισαν βλέποντας αυτό το πανέμορφο πουλί να αγκαλιάζει την πάπια και όταν κατάλαβαν ότι ήταν η Μαρία ένιωσαν πολύ ντροπή.

Η Μαρία όμως δεν τους κράτησε κακία. Και συχνά επισκεπτόταν την μητέρα της, την κυρά – πάπια και τους φίλους της τα γαλαζοπούλια Τέρενς και Κάντυ.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΑΡΙΑ!!!!!!!!!!!!!

ΕΥΑ – ΤΕΡΡΙΝ (όπως λέμε Αλλαντίν!) (βασισμένο πιο πολύ στην ταινία της ντισνευ και όχι στο κανονικό παραμύθι)

Μια φορά και έναν καιρό, κάπου σε μια πόλη της Ανατολής ζούσε ένα φτωχό αγόρι που το έλεγαν Τερρίν. Ο Τερρίν ήταν ορφανός και από τότε που θυμόταν τον εαυτό του τριγυρνούσε στους σκονισμένους δρόμους της πόλης, πότε εκλιπαρώντας για λίγο φαγητό στο μεγάλο παζάρι και άλλες φορές κλέβοντας το.

Παρ’ όλες τις κλεψιές του όμως, και τα ψέματα που αναγκαζόταν να πει για να ζήσει, ο Τερρίν στην καρδιά του παρέμενε αγνός.

Την νύχτα που ξεκινά το παραμύθι μας, ένας μάγος πηγαινοερχόταν εκνευρισμένος στο δωμάτιο του παλατιού που έμενε. Ο Νηλ ήξερε πως είχε φτάσει ψηλά, πολύ ψηλά στην ιεραρχία της χώρας. Ήταν ήδη ο προσωπικός σύμβουλος του Σουλτάνου. Αλλά δεν έφτανε αυτό. Ήθελε να γίνει ο ίδιος σουλτάνος και μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να το επιτύχει αυτό: να βρει έναν άνθρωπο με αγνή καρδιά. Γιατί μόνο ένας άνθρωπος με καθαρή καρδιά θα μπορούσε να μπει στην σπηλιά των θαυμάτων και να του φέρει αυτό που θα τον έκανε σουλτάνο.

Εκνευρισμένος λοιπόν τριγυρνούσε μέσα στο δωμάτιο του και αναρωτιόταν ποιος θα μπορούσε να ήταν αυτός ο άνθρωπος με την καθαρή καρδιά. Όσο όμως και αν σκεφτόταν, τόσο πιο πολύ απελπιζόταν γιατί όσοι ήξερε ήταν κακοί άνθρωποι, ψεύτες και υποκριτές. Σε μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια στάθηκε μπροστά από τον μαγικό του καθρέφτη και είπε:

‘’Δείξε μου τον άνθρωπο με την αγνή καρδιά!’’. Τότε ο καθρέφτης άλλαξε χρώματα και εμφάνισε το πρόσωπο του Τερρίν. Και ένα σαρδόνιο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του κακού μάγου.

Την επόμενη μέρα ο Τερρίν τριγυρνούσε ως συνήθως στην αγορά ελπίζοντας να βρει κανένα πεσμένο φρούτο για να φάει ώστε να μην αναγκαστεί να κλέψει. Ένας γεράκος τον πλησίασε και με συνωμοτική, ψιθυριστή φωνή του είπε:

‘’Αγόρι…μπορώ να σε οδηγήσω σε έναν θησαυρό. Μπορείς να έχεις όλα αυτά που πάντοτε ζητούσες! Δεν θα χρειαστεί να ξαναπεινάσεις ποτέ!’’

Ο Τερρίν τον κοίταξε σαστισμένος.

‘’Μα τι είναι αυτά που λες καλέ μου γεράκο;’’, τον ρώτησε καλοσυνάτα πιστεύοντας πως ο γεράκος ήταν σίγουρα τρελλός.

‘’Θα πήγαινα να τον πάρω μόνος μου τον θησαυρό, αλλά βλέπεις είμαι πολύ γέρος και δεν αντέχω. Σε παρακαλώ πάμε εκεί μαζί και σου υπόσχομαι ότι θα σου δώσω μερίδιο.’’, είπε πάλι ο γέρος.

Ο Τερρίν πήγε να απαντήσει αλλά τύμπανα που ακούστηκαν στην αγορά τον σταμάτησαν. Αυτόν και όλους τους άλλους που έστρεψαν τα κεφάλια τους για να δουν τι συμβαίνει.

‘’Η πριγκίπισσα Εύα!’’, ακούστηκε μια φωνή μέσα στο πλήθος.

Πράγματι ο κόσμος είχε παραμερίσει και τώρα μπροστά του περνούσε η συνοδεία της πριγκίπισσας. Ελέφαντες και καμήλες, και άντρες με τύμπανα ήταν στην αρχή και ύστερα ακολουθούσε μια άμαξα μέσα στην οποία καθόταν η πριγκίπισσα, συνοδευόμενη από πολλούς φρουρούς.

Κανείς δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο της πριγκίπισσας Εύας γιατί τα παράθυρα της άμαξας ήταν κλεισμένα με κουρτινάκια. Καθώς όμως περνούσε μπροστά από τον Τερρίν η πριγκίπισσα τράβηξε λίγο το κουρτινάκι και τα μάτια της συναντήθηκαν με τα δικά του.

΄’’Είναι τόσο όμορφη!’’, είπε ενθουσιασμένος ο Τερρίν.

‘’Σκέψου ότι με τον θησαυρό θα μπορούσες ακόμα και να την παντρευτείς!’’, του ψιθύρισε ο γέρος στο αυτί και ο Τερρίν χαμογέλασε.

‘’Εντάξει!’’, του είπε. ‘’Πάμε να πάρεις τον θησαυρό σου!’’

Ύστερα από λίγο, ο Τερρίν και ο γεράκος στεκόντουσαν μπροστά από την είσοδο μιας μεγάλης σπηλιάς.

‘’Μπες μέσα’’, είπε ο γεράκος. ‘’Μην αγγίξεις τίποτα και φέρε μου μόνο το λυχνάρι που θα βρεις. Μόλις μου το φέρεις μπορείς να γυρίσεις και να πάρεις ότι θες.’’

Ο Τερρίν συμφώνησε και μπήκε μέσα στην σπηλιά. Στην αρχή νόμιζε πως ο γεράκος ήταν όντως τρελλός γιατί το μόνο που έβλεπε γύρω του ήταν τα μαύρα βράχια της σπηλιάς. Όμως μαγικά το μέρος μεταμορφώθηκε και γύρω του βρέθηκαν χιλιάδες χρυσά νομίσματα και θησαυροί. Και στο κέντρο της σπηλιάς είδε το λυχνάρι.

Ο Τέρριν θαμπώθηκε με όλα αυτά που έβλεπε γύρω του όμως κατάφερε να συγκρατηθεί και να μην αγγίξει τίποτα. Έφτασε στο λυχνάρι και το πήρε.
Τότε ένιωσε κάτι να του χτυπάει την πλάτη. Γύρισε ξαφνιασμένος και είδε ένα μαγικό χαλί να στέκεται όρθιο μπροστά του και να του γνέφει.

‘’Α ένα μαγικό χαλί!’’, είπε ενθουσιασμένος και έκανε να το αγγίξει.

Μόλις όμως τα δάχτυλα του άγγιξαν το χαλί, η γη άρχισε να τρέμει και η σπηλιά να γκρεμίζεται. Το χαλί του έκανε νεύμα να ανέβει πάνω του και μόλις ο Τέρριν ανέβηκε το χαλί άρχισε να πετάει προς την έξοδο όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Φτάνοντας στην έξοδο όμως διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να βγουν έξω, και πως κάτι μαγικό τους εμπόδιζε.

‘’Δώσε μου το λυχνάρι μικρέ!’’, ακούστηκε μια φωνή από την άλλη πλευρά της εισόδου.

Ο Τέρριν κοίταξε τον άντρα που στεκόταν εκεί. Ο γεράκος είχε εξαφανιστεί και τώρα μπροστά του έβλεπε έναν μάγο που όλη του η κακία είχε αποτυπωθεί στο πρόσωπο του.

‘’Δώσε μου το λυχνάρι και θα σε αφήσω να βγεις έξω!’’, ξανάπε ο Νηλ.

Ο Τέρριν όμως κατάλαβε ότι ο άντρας έλεγε ψέματα και πως θα τον άφηνε να πεθάνει εκεί.

‘’ΟΧΙ!’’, του είπε και εκείνη την ώρα η είσοδος της σπηλιάς γκρεμίστηκε εγκλωβίζοντας τον μέσα.

Μπορούσε να ακούσει τις φριχτές κραυγές του μάγου και τις κατάρες που του έριχνε καθώς ο Νηλ απομακρυνόταν από την σπηλιά νικημένος. Τον Τέρριν όμως δεν τον ένοιαζε αυτό. Πιο πολύ τον απασχολούσε πως θα έβγαινε από την σπηλιά.

Κοίταξε απελπισμένος το λυχνάρι που κρατούσε στα χέρια του.

‘’Μα τόση φασαρία για αυτό το πραγματάκι;’’, αναρωτήθηκε. ‘’Α κάτι γράφει πάνω!’’, συνέχισε και άρχισε να τρίβει το λυχνάρι για να δει καλύτερα τα γράμματα που ήταν χαραγμένα πάνω του.

Ένα…δυο…τρια τριψίματα και τσαφ!, από το λυχνάρι άρχισε να βγαίνει
πυκνός γαλάζιος καπνός, ο οποίος πήρε τελικά την μορφή ενός άντρα.

‘’Τι επιθυμεί ο αφέντης;’’, ρώτησε το τζίνι τον Τερρίν.

Ο Τερρίν τον κοίταζε σαστισμένος.

‘’Μισό λεπτό….τι είσαι;’’, τον ρώτησε με περιέργεια.

‘’Είμαι το τζίνι του λυχναριού. Το όνομα μου είναι Άλμπερτ και είμαι εδώ για να πραγματοποιήσω τρεις ευχές σου. ‘’, του απάντησε το τζίνι.

‘’Τρεις ευχές….’’, είπε σκεφτικός οΤερρίν. ‘’Ωραία να η πρώτη: βγάλε μας
από εδώ!’’

Το τζίνι κούνησε τα δάχτυλα του και αμέσως εκείνο, ο Τερρίν και το μαγικό χαλί βρέθηκαν έξω από την σπηλιά.

‘’Καταπληκτικό!’’, αναφώνησε ενθουσιασμένος ο Τέρριν.

‘’Τώρα οι άλλες δυο ευχές…’’, μουρμούρισε. ‘’Άλμπερτ..υπάρχει μια
κοπέλα…’’

‘’Α όχι αφέντη!’’, τον διέκοψε το τζίνι. ‘’Δεν μπορώ να κάνω κανέναν να αγαπήσει κάποιον άλλον. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου!’’

‘’Ναι..αλλά θα μπορούσες να με κάνεις πλούσιο πρίγκιπα;’’, ρώτησε ο Τερρίν με λαχτάρα.

‘’Αυτό φυσικά!’’, φώναξε το τζίνι ενθουσιασμένο.


Ύστερα από λίγες μέρες ο πρίγκιπας Τερρίν εμφανίστηκε στο παλάτι και ζήτησε το χέρι της πριγκίπισσας Εύας, το οποίο εκείνη δεν έδωσε με πολύ μεγάλη προθυμία. Η καρδιά της είχε εγκλωβιστεί στα μάτια ενός νεαρού που είχε δει στην αγορά και δεν μπορούσε να τον βγάλει από το μυαλό της. Όμως καθώς ο πατέρας της επέμενε να παντρευτεί τον πρίγκιπα Τερρίν δεν είχε και πολλές επιλογές. Τον απέφευγε όμως όσο πιο πολύ μπορούσε.

Ο Τερρίν στεναχωριόταν πολύ που έβλεπε ότι η πριγκίπισσα Εύα δεν ήταν ευτυχισμένη που θα τον παντρευόταν. Έτσι μια νύχτα πριν τον γάμο τους, ανέβηκε στο μαγικό χαλί του, που είχε ονομάσει Κλιν, και πέταξε μέχρι το παράθυρο της.

Εκείνη σάστισε που τον είδε να στέκεται έξω από το παραθύρι της.

‘’Έλα μαζί μου, θέλω να σου δείξω κάτι’’, της είπε και εκείνη ανέβηκε στο μαγικό χαλί απρόθυμα.

Το χαλί άρχισε να πετάει και ύστερα από λίγο είχε βγει έξω από τα στενά σύνορα της χώρας τους.

‘’Τι θες να μου δείξεις;’’, ρώτησε η πριγκίπισσα Εύα.

‘’Τον κόσμο!’’, της απάντησε ο Τερρίν και της χαμογέλασε.

Πράγματι το μαγικό χαλί πέταξε στους ουρανούς, πέρασε πάνω από λίμνες και ποτάμια, μέσα από δάση και βουνά. Και ο πρίγκιπας Τερρίν έδειξε στην πριγκίπισσα μαγικές χώρες, και πράγματα που εκείνη δεν ήξερε καν ότι υπήρχαν. Της μάζεψε λουλούδια από έναν αγρό και μαζί άκουσαν τα κελαηδίσματα των πουλιών καθώς ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του.

Αφήνοντας την ξανά στο δωμάτιο της ο Τερρίν την ρώτησε:

‘’Πριγκίπισσα…γιατί είσαι τόσο θλιμμένη;’’

Η πριγκίπισσα Εύα αναστέναξε και του είπε:

‘’Δεν φταις εσυ πρίγκιπα Τερρίν. Είσαι όμορφος, καλός και ευγενικός.
Όμως η δικιά μου καρδιά ανήκει αλλού. Ανήκει σε έναν νεαρό που είδα στο παζάρι. Μόνο ένα λεπτό είδα τα μάτια του αλλά δεν μπορώ να τα ξεχάσω.’’

Ο Τερρίν την άκουγε συγκλονισμένος.

‘’Καληνύχτα πριγκίπισσα’’, της είπε και έφυγε σκεφτικός.

‘’Θα πρέπει να της πω την αλήθεια’’, σκεφτόταν αργότερα στο δωμάτιο του.
‘’Θα πω στον Άλμπερτ να με ξανακάνει όπως πριν!’’, συνέχισε τις σκέψεις του και έψαξε να βρει το λυχνάρι. Το λυχνάρι όμως δεν ήταν πουθενά…

Την επόμενη μέρα τον κάλεσε ο σουλτάνος να εμφανιστεί στην κεντρική αίθουσα. Ο Τερρίν πήγε και μόλις μπήκε μέσα είδε τον μάγο που τον είχε εγκλωβίσει στην σπηλιά.

‘’Εσύ!’’’, φώναξε και πήγε να του ορμήσει, φρουροί όμως τον σταμάτησαν.

‘’Θα σας αποδείξω τώρα σουλτάνε ότι έλεγα την αλήθεια’’, είπε με κακία ο Νηλ. ‘’Και σε σας πριγκίπισσα Εύα, θα σας αποδείξω με ποιον ψεύτη ετοιμαζόσασταν να παντρευτείτε.’, συνέχισε και έβγαλε από την τσέπη του το λυχνάρι.

Το έτριψε μια, δυο, τρεις φορές και τσακ! το τζίνι εμφανίστηκε.

‘’Τι επιθυμείτε αφέντη;’’, ρώτησε τον Νηλ.

‘’Θέλω να κάνεις τον Τερρίν όπως είναι στην πραγματικότητα’’, είπε ο Νηλ χαιρέκακα.

‘’Όπως διατάξετε’’, είπε το τζίνι και κούνησε τα δάχτυλα του.

Ο Τερρίν έμεινε με την φτωχική του φορεσιά, αυτή που φορούσε καθώς γυρνούσε στους δρόμους της πόλης παλιότερα. Και βλέποντας τον έτσι, η πριγκίπισσα Εύα κατάλαβε ότι εκείνος ήταν ο άντρας που είχε αγαπήσει.

‘’Και τώρα η δεύτερη ευχή μου!’’, είπε ο Νηλ. ‘’Τζίνι θέλω να με κάνεις σουλτ..’’

Ένα μαχαίρι σταμάτησε την φράση του. Ένα μαχαίρι που καρφώθηκε κατευθείαν στην καρδιά του και ο μάγος έπεσε νεκρός μπροστά στα πόδια του σουλτάνου. Ο σουλτάνος κοίταξε τον Τερρίν που είχε πετάξει το μαχαίρι.

‘’Είσαι ήρωας παιδί μου!’’, του είπε. ‘’Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο κακός ήταν ο Νηλ. Αν θέλεις μπορείς ακόμα να παντρευτείς την πριγκίπισσα και δεν έχει σημασία αν είσαι φτωχός ή πλούσιος!’’

‘’Θα την παντρευτώ μόνο αν με θέλει και εκείνη’’, απάντησε ο Τερρίν και η πριγκίπισσα Εύα έπεσε με δάκρυα χαράς στην αγκαλιά του.

Ο Τερρίν και η Εύα παντρεύτηκαν και έζησαν ευτυχισμένοι για πολλά χρόνια μαζί. Όσο για το λυχνάρι; Ο Τερρίν με την τελευταία του ευχή ελευθέρωσε τον Άλμπερτ από την σκλαβιά του και κανείς δεν ξανάκουσε τίποτα πια για αυτό.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΕΥΑΚΙ!!!!!!!!!!!

ΜΙΜΗ – ΟΙ ΕΝΤΕΚΑ ΑΓΡΙΟΚΥΚΝΟΙ

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μακρινό βασίλειο ζούσε ένας βασιλιάς. Ο βασιλιάς ήταν πολύ ευτυχισμένος γιατί η γυναίκα του, του είχε χαρίσει 12 παιδιά! Έντεκα αγόρια και μια κόρη, την Μιμή, που όλοι την αγαπούσαν γιατί τα μαλλιά της ήταν κατάξανθα και έμοιαζε με τον ήλιο. Και τα παιδιά μεγάλωναν αγαπημένα όλα μαζί και φρόντιζαν το ένα το άλλον.

Όμως αυτή η ευτυχία τους δεν κράτησε για πολύ, καθώς η μητέρα τους πέθανε και ο πατέρας τους αναγκάστηκε να ξαναπαντρευτεί. Η γυναίκα που πήρε ήταν μια κακιά και άσχημη μάγισσα που την έλεγαν Ελίζα.

Η Ελίζα μισούσε τα παιδιά του βασιλιά και ήθελε να τα διώξει από το παλάτι. Έτσι μόλις η πριγκίπισσα Μιμή έγινε δεκαοχτώ χρονών θεώρησε ότι είχε έρθει η ώρα τα παιδιά να φύγουν.

Ένα πρωινό ξύπνησε τα έντεκα αγόρια και τα πήγε στο δάσος. Εκεί τα μεταμόρφωσε σε αγριόκυκνους και τα καημένα τα αγόρια πέταξαν τρομαγμένα μακριά από το βασίλειο.

Ύστερα η κακιά Ελίζα ξύπνησε την μικρή Μιμή λέγοντας της γλυκά λόγια.

‘’Έλα πριγκίπισσα Μιμή’’, της είπε όσο πιο τρυφερά μπορούσε. ‘’Σήκω και έλα να κάνεις ένα μπάνιο και να γίνεις όμορφη’’

Και η καημένη η κοπέλα, στερημένη από τις μητρικές φροντίδες αφέθηκε στην Ελίζα και την ακολούθησε. Όμως η κακιά μάγισσα είχε μαγέψει το νερό και έτσι μόλις λούστηκε με αυτό η μικρή Μιμή, τα κατάξανθα μαλλιά της έγιναν μαύρα σαν του κορακιού και το λευκό της δέρμα λερώθηκε και αυτό.

Η μητριά της έτρεξε στον βασιλιά φωνάζοντας ότι τσιγγάνοι είχαν εισβάλει στο παλάτι και τους έκλεβαν και έτσι η πριγκίπισσα Μιμή διώχτηκε από αυτό, από δυο φρουρούς που την πέρασαν για τσιγγάνα.

Απελπισμένη και μόνη, η πριγκίπισσα Μιμή περπάτησε ατελείωτες μέρες και νύχτες, ψάχνοντας για κάποιο ίχνος που θα την οδηγούσε στα αδέρφια της. Όμως κανείς δεν την βοηθούσε και όλοι την έδιωχναν.

Όμως η τύχη δεν την είχε εγκαταλείψει, και ένα απόγευμα, λίγο πριν βραδιάσει βρέθηκε σε μια ερημική παραλία, ψάχνοντας να βρει ένα μέρος για να κοιμηθεί. Τότε άκουσε κοντά της φτερουγίσματα και φωνές κύκνων να γεμίζουν τον αέρα. Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό και είδε έντεκα αγριόκυκνους να την πλησιάζουν.

Μόλις ο ήλιος χάθηκε από τον ουρανό, οι αγριόκυκνοι μεταμορφώθηκαν σε έντεκα άντρες, στα αδέρφια της. Και εκείνη μη μπορώντας να το πιστέψει, έπεσε με κλάμματα στις αγκαλιές τους.

Όλο το βράδυ συζητούσαν για τα βάσανα τους. Όλο το βράδυ της έλεγαν τα αδέρφια της πως η κακιά μάγισσα Ελίζα τους είχε καταραστεί να είναι όλη την μέρα αγριόκυκνοι και τα βράδια να γυρνάνε στην ανθρώπινη μορφή τους.

‘’Θα βρω έναν τρόπο να σας σώσω!’’, υποσχέθηκε τότε η Μιμή.

Την επόμενη μέρα το πρωί η Μιμή χαιρέτησε τα αδέρφια της που είχαν ξαναγίνει αγριόκυκνοι και ξεκίνησε να περπατάει για να πάει σε ένα γειτονικό χωριό που έλεγαν ότι ζούσε μια σπουδαία μάγισσα.

Το μεσημέρι σταμάτησε στο νεκροταφείο που υπήρχε έξω από το χωριό για να ξεποστάσει.

‘’Σου έχουν κάνει μάγια’’, άκουσε μια γλυκιά φωνή δίπλα της να της λέει.

Η Μιμή γύρισε το κεφάλι της και αντίκρισε μια νεαρή κοπέλα να της χαμογελάει.

‘’Που το ξέρεις;’’, την ρώτησε

‘’Το ξέρω γιατί και εγώ είμαι μάγισσα. ‘’, της είπε φιλικά η γυναίκα. ‘’Με λένε Κάντυ’’

Η Μιμή ένιωσε ζεστασιά να την πλημμυρίζει κοιτώντας το χαμόγελο της νεαρής γυναίκας. Και πολύ σύντομα η Κάντυ ήξερε όλη την ιστορία της πριγκίπισσας.

‘’Μπορώ να σε βοηθήσω να ξανακάνεις τα αδέρφια του ανθρώπους’’, της είπε η Κάντυ. ‘’Θα μαζέψεις τσουκνίδες από αυτό εδώ το νεκροταφείο. Θα πρέπει να μαζέψεις πάρα πολλές όμως. Έπειτα θα πρέπει να τις κάνεις νήμα και με αυτό να υφάνεις έντεκα πουκάμισα. Μόλις τα αδέρφια σου φορέσουν τα πουκάμισα θα ξαναγίνουν άνθρωποι. Πρόσεξε καλά όμως: πρέπει να τα φορέσουν όλα μαζί. Και μέχρι να τα φορέσουν δεν πρέπει να μιλήσεις καθόλου. Μπορείς να το κάνεις αυτό;’’

‘’Φυσικά και μπορώ να το κάνω!’’, αναφώνησε ευτυχισμένη η Μιμή.

‘’Και το βράδυ κάνε ένα μπάνιο στην θάλασσα με αυτό’’, συνέχισε η Κάντυ και της έδωσε ένα μπουκαλάκι. ‘’Θα λύσει τα δικά σου μάγια’’

Η Μιμή την ευχαρίστησε και ξεκίνησε αμέσως να κόβει τσουκνίδες. Τα χέρια της γέμισαν πληγές αλλά δεν την ένοιαζε καθόλου καθώς σκεφτόταν ότι σύντομα θα είχε πάλι κοντά της τα αδέρφια της.

Το βράδυ γύρισε στην παραλία όπου ήδη την περίμεναν τα αδέρφια τους αλλά δεν τους είπε λέξη. Μπήκε στην θάλασσα και έριξε πάνω της το υγρό από το μπουκαλάκι που της είχε δώσει η μάγισσα. Αμέσως τα μάγια λύθηκαν και τα μαλλιά της έγιναν πάλι ξανθά και το δέρμα της κατάλευκο. Ύστερα γύρισε στα αδέρφια της, έκατσε αμίλητη σε μια γωνιά και άρχισε να φτιάχνει νήμα από τις τσουκνίδες που είχε κόψει.

Τα αδέρφια της, εντυπωσιασμένα που ξανάβλεπαν την αδερφή τους όπως ήταν κάποτε άρχισαν να την ρωτάνε χιλιάδες πράγματα όλοι μαζί. Αλλά η πριγκίπισσα Μιμή δεν τους απαντούσε. Απλά τους χαμογελούσε και συνέχιζε να φτιάχνει νήμα.

Πέρασαν έτσι πολλές μέρες και νύχτες και τα χέρια της Μιμής είχαν γεμίσει πληγές από τις άγριες τσουκνίδες. Τα είχε σχεδόν καταφέρει όμως. Δέκα πουκάμισα ήταν έτοιμα και τώρα της έμενε ένα τελευταίο.

Όμως την ώρα που βρισκόταν στο νεκροταφείο και μάζευε τις τελευταίες τις τσουκνίδες, ένας ιππότης στάθηκε μπροστά της.

‘’Πρίγκιπα Τέρενς!’’, φώναξε ο ιππότης. ‘’Έλα εδώ να δεις! Μια μάγισσα!’’

Ο πρίγκιπας Τέρενς εμφανίστηκε και εντυπωσιάστηκε από την ομορφιά της Μιμής.

‘’Αποκλείεται να είναι μάγισσα’’, σκέφτηκε.

‘’Πως σε λένε;’’, την ρώτησε αλλά η Μιμή δεν απάντησε.

‘’Γιατί μαζεύεις τσουκνίδες;’’, προσπάθησε ξανά ο πρίγκιπας Τέρενς.

Αλλά και πάλι σιωπή ακολούθησε την ερώτηση του.

‘’Πάρτην στο παλάτι!’’, διέταξε τον ιππότη του. ‘’Θα πούμε στον γιατρό να κοιτάξει τις πληγές από τα χέρια της’’

Η πριγκίπισσα Μιμή ήθελε να φωνάξει και να του πει την αλήθεια. Να του πει πως έπρεπε να την αφήσει να συνεχίσει να μαζεύει τσουκνίδες για να σώσει τα αδέρφια της, όμως δεν μπορούσε.

Έτσι βρέθηκε στο παλάτι, κλεισμένη σε ένα όμορφο δωμάτιο. Μαζί της είχε προλάβει να πάρει το τελευταίο ματσάκι από τσουκνίδες που χρειαζόταν και είχε κρυμμένα τα άλλα δέκα πουκάμισα στον σάκο της.

Ο γιατρός ήρθε και της φρόντισε τα χέρια. Αλλά όσες προσπάθειες και αν έκανε και αυτός για να την κάνει να μιλήσει, απέτυχαν όλες.

Ο πρίγκιπας Τέρενς ήταν δυστυχισμένος. Είχε ερωτευτεί με την πρώτη ματιά αυτή την κοπέλα που μάζευε τσουκνίδες στο νεκροταφείο, αλλά όλοι του οι σύμβουλοι του έλεγαν πως ήταν μάγισσα και πως έπρεπε να την σκοτώσουν.

Μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, ο πρίγκιπας Τέρενς διέταξε να φυλακίσουν την πριγκίπισσα Μιμή και κανόνισε να θανατωθεί την επόμενη μέρα το πρωί.

Κάτω από το φως του φεγγαριού που τρύπωνε ανάμεσα από τα κάγκελα του κελιού της, η Μιμή δούλευε υπομονετικά και ετοίμαζε και το ενδέκατο πουκάμισο. Και καθώς έβαλε την τελευταία βελονιά, δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια της, και ευχήθηκε να την έβρισκαν τα αδέρφια της πριν να ήταν πολύ αργά για εκείνη.

Την άλλη μέρα το πρωί οι φρουροί την οδήγησαν στην πλατεία όπου πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί, περιμένοντας να δει την μάγισσα να πεθαίνει. Η Μιμή κρατούσε σφιχτά στα χέρια της τα έντεκα πουκάμισα και κοιτούσε τον ουρανό. Και λίγο πριν βάλουν φωτιά στα άχυρα για να την κάψουν, άκουσε φτερουγίσματα στον ουρανό. Κοίταξε ψηλά και είδε έντεκα αγριόκυκνους να πετάνε προς την μεριά της.

Η πριγκίπισσα Μιμή με δάκρυα στα μάτια πέταξε τα πουκάμισα ψηλά και καθώς τα φορούσαν οι αγριόκυκνοι, μεταμορφωνόντουσαν σε πρίγκιπες. Και όταν και ο τελευταίος αδερφός της πάτησε στην γη, έβγαλε έναν λυγμό και είπε ‘’Αδέρφια μου! Αγαπημένα μου αδέρφια!’’

Ο πρίγκιπας Τέρενς, ξαφνιασμένος που την άκουσε να μιλάει διέταξε να σταματήσει η εκτέλεση και πήγε κοντά της.

Τότε η πριγκίπισσα Μιμή του διηγήθηκε την ιστορία της και ο πρίγκιπας την ερωτεύτηκε ακόμα πιο πολύ.

Έτσι, δεν πέρασε πολύς καιρός και η πριγκίπισσα Μιμή έγινε σύζυγος του πρίγκιπα Τέρενς. Έπειτα με την βοήθεια του πρίγκιπα, τα αδέρφια της κατάφεραν να γυρίσουν στην χώρα τους, να σκοτώσουν την κακιά μητριά Ελίζα και να ζήσουν όλοι μαζί ευτυχισμένοι.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΙΜΗ

ΜΑΡΙΛΟΥ – ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι. Το μικρό τους σπιτάκι γειτόνευε με ένα μεγάλο πύργο στον οποίο έλεγαν ότι ζούσε μια πολύ κακιά μάγισσα.

Μια μέρα, η γυναίκα περπατούσε δίπλα στον φράχτη που χώριζε το σπίτι της από τον πύργο. Ήταν πολύ ευτυχισμένη καθώς περίμενε το πρώτο της παιδί. Μια όμορφη μυρωδιά την πρόλαβε και η γυναίκα κοίταξε στον κήπο του πύργου για να δει από πού ερχόταν αυτή η μυρωδιά. Τότε είδε τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα που είχε δει ποτέ της. Ήξερε όμως πως η μάγισσα ήταν κακιά και έτσι δεν τόλμησε να πλησιάσει στον κήπο.

Έφτασε το βράδυ και η γυναίκα δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της τα τριαντάφυλλα. Τα σκεφτόταν συνέχεια και αναστέναζε λυπημένη. Σο τέλος δεν άντεξε και ζήτησε από τον άντρα της να της φέρει ένα τριαντάφυλλο.

Ο άντρας μη έχοντας άλλη επιλογή μπήκε κρυφά στον κήπο της μάγισσας και πλησίασε τα όμορφα λουλούδια. Όμως την ώρα που πήγαινε να κόψει ένα η φωνή της κακιάς μάγισσας τον σταμάτησε.

‘’Πως τολμάς και μπαίνεις στον κήπο μου και κλέβεις τα λουλούδια μου;’’

‘’Λυπηθείτε με’’, ικέτεψε ο άντρας. ‘’ Η γυναίκα μου είναι έγκυος και δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται αυτά τα λουλούδια. Φοβάμαι πως αν δεν της πάω ένα θα πάθει κακό.’’

‘’Εντάξει’’, του είπε η μάγισσα. ‘’Αλλά ως αντάλλαγμα όταν γεννηθεί το παιδί θα το δώσετε σε μένα.’’

Ο άντρας δέχτηκε χωρίς να το πολυσκεφτεί, πήρε το τριαντάφυλλο και έφυγε.

Οι μήνες πέρασαν και η γυναίκα γέννησε ένα όμορφο κοριτσάκι που το ονόμασαν Μαριλού. Αλλά δεν πρόλαβε να το χαρεί. Η μάγισσα ήρθε αμέσως και ζήτησε να το πάρει μαζί της. Και οι γονείς μην έχοντας άλλη επιλογή της το έδωσαν.

Το παιδί μεγάλωνε με την μάγισσα, και όταν έγινε δεκαπέντε χρονών το έκλεισε στο πιο ψηλό δωμάτιο του πύργου. Σε εκείνο το δωμάτιο δεν υπήρχε ούτε σκάλα για να ανέβει κανείς ούτε κάποιος άλλος τρόπος. Έτσι όταν η μάγισσα ήθελε να ανέβει στο δωμάτιο, στεκόταν από κάτω και φώναζε:

‘’Μαριλού, Μαριλού ρίξε τα μαλλιά σου’’

Και η Μαριλού έριχνε τα μακριά μαλλιά της που η μάγισσα χρησιμοποιούσε σαν σχοινί για να ανέβει.

Τα χρόνια περνούσαν και ένα βράδυ ένας πρίγκιπας πέρασε έξω από τον πύργο. Κοίταξε ψηλά και είδε την Μαριλού να κοιτάει έξω από το παράθυρο και αμέσως την ερωτεύτηκε. Μπήκε κλεφτά μέσα στον πύργο αλλά όσο και αν έψαξε δεν βρήκε καμία σκάλα που να οδηγεί στο δωμάτιο της.

Απογοητευμένος έκατσε στον κήπο και κοίταζε το παράθυρο όταν άκουσε μια φωνή να λέει :

‘’Μαριλού, Μαριλού, ρίξε τα μαλλιά σου’’, και είδε την μάγισσα να πιάνει τα μαλλιά της κοπέλας και να σκαρφαλώνει.

Ο πρίγκιπας χαμογέλασε και έφυγε. Το επόμενο βράδυ όμως ξαναγύρισε και αφού σιγουρεύτηκε ότι η μάγισσα δεν ήταν εκεί, πήγε κάτω από το παράθυρο της Μαριλού και φώναξε:

‘’Μαριλού, Μαριλού ρίξε κάτω τα μαλλιά σου!’’

Η Μαριλού έριξε τα μαλλιά της και με έκπληξη είδε μπροστά της να εμφανίζεται ένας άντρας και όχι η μάγισσα.

‘’Είμαι ο πρίγκιπας Τέρρυ’’, είπε ο πρίγκιπας. ‘’Και ήρθα για να σε ζητήσω σε γάμο. Θα με παντρευτείς;’’

Η Μαριλού δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη και ο πρίγκιπας Τέρρυ έφυγε ευτυχισμένος.

Ύστερα από λίγο η μάγισσα έφτασε στον πύργο και φώναξε:

‘’Μαριλού, Μαριλού ρίξε κάτω τα μαλλιά σου!’’

Όταν η μάγισσα ανέβηκε στο δωμάτιο η Μαριλού της είπε:

‘’Ήρθε ο πρίγκιπας Τέρρυ και με ζήτησε σε γάμο’’

Έξαλλη η μάγισσα έκοψε τα μαλλιά της κοπέλας και την πήγε στην έρημο, όπου την άφησε εκεί μονάχη της.

Το ίδιο βράδυ ο πρίγκιπας Τέρρυ γύρισε για να δει την αγαπημένη του Μαριλού. Στάθηκε κάτω από το παράθυρο της και φώναξε:

‘’Μαριλού Μαριλού, ρίξε κάτω τα μαλλιά σου!’’

Πράγματι τα μαλλιά έπεσαν και ο πρίγκιπας σκαρφάλωσε στον πύργο. Όμως αντί για την Μαριλού βρήκε μπροστά του την μάγισσα. Πριν προλάβει να μπει μέσα στο δωμάτιο, η μάγισσα τον έσπρωξε και ο πρίγκιπας Τέρρυ έπεσε στον κήπο, πάνω σε έναν θάμνο που ήταν γεμάτος αγκάθια. Τα αγκάθια όμως μπήκαν μέσα στα μάτια του και τον τύφλωσαν.

Λυπημένος ο πρίγκιπας που έχασε και την Μαριλού και την όραση του άρχισε να περιπλανιέται μόνος του στον κόσμο, ψάχνοντας για την χαμένη του αγάπη. Πέρασαν πολλά χρόνια και ο πρίγκιπας είχε αρχίσει να απελπίζεται ότι δεν θα την έβρισκε ποτέ. Όμως ένα πρωινό άκουσε μια γυναίκα να τραγουδάει και κατάλαβε ότι ήταν η Μαριλού.

Η Μαριλού τον αναγνώρισε και όταν κατάλαβε ότι ο πρίγκιπας Τέρρυ ήταν τυφλός πήρε το κεφάλι του στην αγκαλιά της και άρχισε να κλαίει. Τα δάκρυα της έπεσαν στα μάτια του και τα γιάτρεψαν.

Έτσι ο πρίγκιπας Τέρρυ γύρισε το παλάτι του και ύστερα από λίγο καιρό παντρεύτηκε την Μαριλού. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΑΡΙΛΟΥ!

ΝΤΑΛΙΑ – Η ΜΙΚΡΗ ΓΟΡΓΟΝΑ

Μια φορά και έναν καιρό, μέσα σε ένα όμορφο κοραλένιο παλάτι ζούσε μια γοργόνα που την έλεγαν Ντάλια.

Η Ντάλια από τότε που θυμόταν τον εαυτό της ένα πράγμα επιθυμούσε: να μεγαλώσει αρκετά έτσι ώστε να την αφήσουν να ανέβει στην επιφάνεια της θάλασσας και να δει τον κόσμο των ανθρώπων.

Όταν αυτή η μέρα ήρθε, η μαμά της, της είπε αυστηρά:

‘’Πλέον μπορείς να ανέβεις στην επιφάνεια της θάλασσας. Πρόσεξε όμως: δεν πρέπει να σε δουν οι άνθρωποι. Και πρέπει να γυρίσεις στον βυθό πριν βγει ο ήλιος γιατί αν σε αγγίξει έστω και μια αχτίδα θα μεταμορφωθείς σε άγαλμα.’’

Η Ντάλια υποσχέθηκε βιαστικά πως θα πρόσεχε και ακόμα πιο βιαστικά ανέβηκε στην επιφάνεια της θάλασσας. Ξάπλωσε σε έναν βράχο που βρισκόταν κοντά στην ακτή και άρχισε να χαζεύει γύρω της.

Ένα πειρατικό πλοίο φάνηκε στον ορίζοντα και η Ντάλια το κοίταξε ενθουσιασμένη. Το καράβι όλο και πλησίαζε, ώσπου έφτασε τόσο κοντά που η μικρή γοργόνα μπορούσε να δει τους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται πάνω του. Της φάνηκαν πολύ αστείοι έτσι όπως περπατούσαν στα δυο του πόδια.

Όμως τότε ένας πειρατής φάνηκε στο κατάστρωμα και η καρδιά της μικρής Ντάλιας χτύπησε δυνατά. Ο πειρατής ήταν όμορφος, γεροδεμένος και μελαχροινός. Μόνο που του έλειπε το ένα χέρι και στην θέση του υπήρχε ένας γάντζος.

Η Ντάλια έμεινε να κοιτάει τον πειρατή χωρίς να μπορεί να ξεκολλήσει τα μάτια της από πάνω του. Και ξεχάστηκε τόσο πολύ που ούτε καν σκέφτηκε να κρυφτεί ώστε να μην την δουν. Και ο πειρατής την είδε και σάστισε και εκείνος με την ομορφιά της.

Ο πειρατής την κοίταζε αποσβολωμένος και δεν άκουσε τις φωνές των άλλων πειρατών που τον φώναζαν. Δεν άκουσε ούτε τις βροντές που σκέπαζαν τους άλλους ήχους. Δεν είδε ούτε τις αστραπές που έσκιζαν τον ουρανό. Και δεν ένιωσε ούτε τα κύματα να τον βρέχουν καθώς περνούσαν πάνω από το καράβι. Απλά κοιτούσε την μικρή γοργόνα και δεν είχε καταλάβει ότι είχε ξεσπάσει μια πολύ άσχημη καταιγίδα.

Το πλοίο πηγαινοερχόταν μέσα στην θάλασσα σαν καρυδότσουφλο μέχρι που τελικά τσακίστηκε πάνω στα βράχια. Τότε η γοργόνα συνήλθε και βούτηξε να βρει τον πειρατή. Κολύμπησε πολύ, και τελικά τον είδε από μακριά να βυθίζεται στον βυθό. Κολύμπησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε κοντά του και με όση δύναμη είχε κατάφερε να τον σύρει έξω στην στεριά.

Ο πειρατής ήταν αναίσθητος και η μικρή Ντάλια τον κρατούσε στην αγκαλιά της, τραγουδώντας του και παρακαλώντας στους Θεούς των θαλασσών να τον σώσουν. Εκείνοι άκουσαν τα παρακάλια της και της έκαναν το χατίρι: ο πειρατής άνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε.

‘’Σε αγαπάω..’’, της είπε και εκείνη μην ξέροντας καλά καλά τι κάνει, έσκυψε και τον φίλησε.

Φωνές ακούστηκαν από μακριά και η γοργόνα τρομαγμένη από τις φωνές των ανθρώπων γύρισε στην θάλασσα. Κρύφτηκε πίσω από τον βράχο και κοιτούσε καθώς όσοι πειρατές επιβίωσαν προσπαθούσαν να βοηθήσουν τον καπετάνιο τους να σηκωθεί όρθιος. Η Ντάλια τους είδε να απομακρύνονται και ανέβηκε ξανά στον βράχο, βλέποντας τον αγαπημένο της να φεύγει
μακριά.

‘’Πρέπει να γυρίσεις στην θάλασσα’’, της είπε ένα μικρό ψαράκι που το έλεγαν Κάντυ.

‘’Πρέπει να γυρίσεις στην θάλασσα γιατί σε λίγο θα ξημερώσει!’’, πρόσθεσε ανήσυχο καθώς το μαύρο χρώμα της νύχτας ξεθώριαζε.

Αλλά η Ντάλια δεν το άκουσε. Κάθισε πάνω στον βράχο με την ματιά της στην ακτή περιμένοντας τον πειρατή να γυρίσει. Εκείνος όμως δεν γυρνούσε και ο χρόνος κυλούσε.

Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου άγγιξαν το σώμα της Ντάλιας και την μετέτρεψαν σε άγαλμα. Μια γοργόνα που κοιτούσε με λαχτάρα την ακτή…

Και ο πειρατής; Τι απέγινε ο πειρατής; Φήμες αργότερα ακούστηκαν για έναν τρελό πειρατή, που είχε ένα γάντζο στο χέρι και τριγυρνούσε σε όλες τις θάλασσες του κόσμου ψάχνοντας να βρει την αγαπημένη του γοργόνα.. Και όταν βρήκε ένα άγαλμα που ήταν ίδιο με εκείνη να στέκεται πάνω σε έναν βράχο, έπεσε από το καράβι του και πνίγηκε στα νερά δίπλα της…

καλα σταματαω να λεω ''καλο πασχα κτλ'' Νταλια ελπιζω να σου αρεσε!