Η εποχή των ασφόδελων (the season of the daffodils -by Josephine Hymes)

Η εποχή των ασφόδελων είναι ένα φικ το οποίο έγραψε η Josephine Hymes. Το αυθεντικό κείμενο βρίσκεται στο φορουμ candyterry στην σελιδα http://candyterry.com/forums/index.php?showtopic=5808
Εγω απλά έκανα την απόδοση, προσπαθώντας να μείνω οσο πιο πιστή γινόταν στο κειμενο. Ελπιζω να σας αρεσει, και οσες διαθετε λογαριασμο στο candy terry, θα παρακαλουσα να αφησετε και ενα καλο σχολιο και στην ιδια την συγγραφεα. Ευχαριστω! (να ευχαριστησω και την ελεονορ που πηρε την αδεια απο την συγγραφεα για να κανω την μεταφραση και να το εχουμε και εμεις εδω, eleonor you are the best!)

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΣΦΟΔΕΛΩΝ (the season of daffodils)

ΤΗΣ JOSEPHINE HYMES

Πρόλογος της συγγραφέως:
Για αυτούς που θα δοκιμάσουν να διαβάσουν το κείμενο,

Η ιστορία που παρουσιάζεται δεν είναι καλλιτεχνική δουλειά και δεν έχει σκοπό να κάνει καμιά πρόταση αισθητικής με την σύνθεση της, τα γεγονότα ή τα σύμβολα που έχει. Λίγο ή πολύ είναι βασισμένο σε μια ιστορία που είχε γραφτεί από την Kyoko Mizuki και είχε εικονογραφηθεί από την Yumiko Igarashi, την δεκαετία του 1970. Η ίδια ιστορία αργότερα ξαναγράφτηκε από την ίδια Mizuki σε δυο συνεχόμενες νουβέλες και τελικά αναθεωρήθηκε και επεξεργάστηκε στην τωρινή της έκδοση με το όνομα Κάντυ Κάντυ η τελική ιστορία (Νοέμβριος 2010.). Για αυτό το συγκεκριμένο φικ είναι οτιδήποτε άλλο, εκτός από το να είναι το πρωτότυπο.

Ακόμα και σαν ένα φικ αυτό το κείμενο δεν είναι αποτέλεσμα ενός μόνο δημιουργικού μυαλού. Στην πραγματικότητα, είναι γεμάτο ιδέες που ήρθαν από τα μυαλά πολλών φαν της Κάντυ Κάντυ και ειδικότερα εκείνων των μελών που ενεργά και με ενθουσιασμό συμμετέχουν καθημερινά στο Κάντυ και Τέρρυ φόρουμ στην σελίδα: http://www.candyterry.com/forums . Μέσα από τις συζητήσεις, τα αισθήματα τους, και τις εικασίες τους σχετικά με τις μεταφράσεις της Τελικής Ιστορίας που γινόντουσαν από φαν, καθώς και από ολόκληρο το μάνγκα και το άνιμε Candy Candy, γεννήθηκε αυτό το φικ. Είναι δίκαιο, η ευγνωμοσύνη και η αναγνώριση (ότι βοήθησαν), να δοθούν σε αυτούς που ενέπνευσαν αυτό το φικ. Εγώ απλά ένωσα την ιστορία βάζοντας τις δικές μου ιδέες αλλά και των άλλων φαν, σε μια προσπάθεια να ενορχηστρώσω μια ιστορία που να αντανακλά τις προτιμήσεις μου και τις προσωπικές μου απόψεις για την Κάντυ Κάντυ.

Για αυτό τον λόγο, διαβάζοντας αυτό το φικ, μπορεί να βρείτε σημεία στα οποία να συμφωνείτε ή να διαφωνείτε, πράγματα τα οποία να σας φαίνεται απίθανο να γινόντουσαν στην κανονική συνέχεια της ιστορίας που όλοι αγαπάμε. Σας παρακαλώ, μην το πάρετε προσωπικά. Η συγγραφέας προσπαθεί μόνο να ικανοποιήσει τον εαυτό της, καθώς και να μειώσει το άγχος από την επαγγελματική της ζωή. Παρόλα αυτά είχε την τόλμη να το ανεβάσει εδώ, σκεφτόμενη ότι ίσως υπάρξουν και άλλοι που θα το απολαύσουν.

Κατά την διάρκεια της συγγραφής της ιστορίας, έγινε έρευνα σχετικά με τα έθιμα και τις συνήθειες του 1920 και του 1930, την περίοδο στην οποία εξελίσσεται η ιστορία. Έμπνευση ήρθε από βιβλία, ταινίες, μουσική της εποχής, έργα και ποιήματα του Σαίξπηρ, φωτογραφίες και αναφορές σε εγκυκλοπαίδειες. Η συγγραφέας δεν πρόκειται να απολογηθεί για τις ιδέες και τις εικόνες που εμφανίζονται, καθώς δεν υπάρχει θέμα αντιγραφής αφού ένα φικ δεν πρόκειται ποτέ να πουληθεί ή να διαφημιστεί.

Τέλος, όσων αφορά την κατηγορία που ανήκει το φικ, ταιριάζει κυρίως στην γενική κατηγορία, παρόλο που κάποια κομμάτια του μπορεί να θεωρηθούν ως ‘’κατάλληλα μόνο για ενηλίκους’’ για την σκληρή γλώσσα που χρησιμοποιείται και για μερικές αισθησιακές σκηνές αγάπης: σας παρακαλώ να το έχετε αυτό στα υπόψη πριν το διαβάσετε αν δεν θέλετε να δείτε- διαβάσετε τους χαρακτήρες της Κάντυ Κάντυ να απεικονίζονται έτσι.
Αν δεν θέλετε να διαβάσετε μια αυθεντική ιστορία και απλά θέλετε να σκοτώσετε τον χρόνο σας, με μια μάλλον ανιαρή αγάπη γεμάτη κλισέ, μπορείτε να δοκιμάσετε να το διαβάσετε.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΣΦΟΔΕΛΩΝ

ΤΗΣ JOSEPHINE HYMES

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

ΔΥΟ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΠΡΩΤΟ

Παιδικές φωνές γέμισαν τον αέρα. Ήταν ένα από εκείνα τα εξαιρετικά καλοκαιρινά πρωινά, σε ένα προάστιο της Ιντιάνα, την εποχή όπου οι καρποί κουφοξυλιάς άνθιζαν. Η Κάντυ είχε μαζέψει ένα ολόκληρο καλάθι με αυτά τα μικροσκοπικά λευκά λουλούδια και η κυρία Πόνυ ήταν έτοιμη να ετοιμάσει το διάσημο δυναμωτικό ποτό της που έφτιαχνε από αυτά. Δεν πέρασε πολύ ώρα που η ηλικιωμένη κυρία είχε ρίξει την ζάχαρη στο νερό που έβραζε, και το γλυκό άρωμα των ανθών διαχύθηκε στην κουζίνα. Η κυρία Πόνυ έκλεισε τα ρυτιδιασμένα της μάτια με ευχαρίστηση. Όταν τα άνοιξε ξανά ή προσοχή της στράφηκε στην κόρη της που εκείνη την ώρα έπαιρνε τα γράμματα από το γραμματοκιβώτιο.

‘’Η Κάντυ είναι ολόκληρη γυναίκα πια’’, συλλογίστηκε η κυρία Πόνυ καθώς παρατηρούσε μέσα από το παράθυρο της κουζίνας, τη νεαρή γυναίκα.

Μόλις τον προηγούμενο μήνα είχαν γιορτάσει τα εικοστά έκτα γενέθλια της. Είχε γίνει μια γιορτή στην οποία όλα τα αγαπημένα παιδιά της Πόνυ, είχαν παρευρεθεί για την περίσταση. Οι Κόρνγουέλ με τον μικρό τους διάδοχο, ο Jimmy Cartwright όπου είχε έρθει από το Σικάγο που σπούδαζε, ο Tom Stevenson από το Λέικγουντ, η Πάτυ O’Brian που ταξίδεψε όλον τον δρόμο από την Οξφόρδη…όλοι αυτοί είχαν συνωμοτήσει με την Αδερφή Μαρία για να ετοιμάσουν το πάρτυ έκπληξη. Ακόμα και ο κύριος Andrew είχε καταφέρει να παραβρεθεί, κάνοντας μια διακοπή από τα ατελείωτα ταξίδια του ανά τον κόσμο.

‘’Όλοι την αγαπάνε με στοργή’’, είπε χαμογελώντας στον εαυτό της η κυρία Πόνυ, καθώς συνέχιζε να ανακατεύει το ποτό. ‘’Αλλά πως θα μπορούσαν να μην την αγαπάνε; Είναι αληθινά αγαπητή και ευλογία για όλους μας.’’

Η ηλικιωμένη κυρία αναλογίστηκε όλες τις φορές που τα περασμένα χρόνια, η νεαρή γυναίκα είχε αποδείξει πόσο πολύτιμη ήταν στις ζωές τους. Η Κάντυ ήταν στο πλευρό της Άννυ τους δύσκολους μήνες της εγκυμοσύνης της, και δεν την είχε αφήσει λεπτό μέχρι να γεννήσει. Μετά είχε σταθεί στον Jimmy όταν ο κύριος Cartwright είχε πεθάνει, δίνοντας του κουράγιο να συνεχίσει την ζωή του. Ήταν λόγω της δικιάς της ενθάρρυνσης που ο Jimmy είχε αποφασίσει να πάει στο κολέγιο, ακριβώς όπως ήθελε και ο πατέρας του. Και ήταν η Κάντυ πάλι, που βοήθησε σημαντικά κατά την διάρκεια της οστρακιάς που είχε χτυπήσει το σπίτι της Πόνυ. Ακόμα, ήταν η Κάντυ που είχε δουλέψει χωρίς να κουράζεται ποτέ, για να μαζέψει χρήματα για τα παιδιά των μεταναστών που είχε στο σχολείο της η Πάτυ, πριν εκείνη φύγει για να κάνει το μεταπτυχιακό της στην Οξφόρδη.

‘’Πάντα αφήνει τους δικούς της πόνους και ανησυχίες στην άκρη, για να βοηθήσει τους άλλους’’, σκέφτηκε η κυρία Πόνυ με έναν ελαφρύ αναστεναγμό. ‘’Ευτυχώς που είμαι εγώ και η Αδερφή Μαρία τουλάχιστον εδώ για να την προσέχουμε. Όμως μερικές φορές αναρωτιέμαι αν χρειάζεται μόνο αυτό.’’

Τα ζωηρά βήματα της Κάντυ ακούστηκαν καθώς έμπαινε στην ευωδιαστή κουζίνα. Η κυρία Πόνυ έσβησε την φωτιά από την σόμπα και γύρισε να κοιτάξει την νεαρή γυναίκα.

‘’Τίποτα νέο;’’, ρώτησε αδιάφορα.

‘’Για να δούμε..Υπάρχει ένα γράμμα από τον κύριο και την κυρία Hawthorn’’

‘’Δώσε μου το να το δω’’, είπε η κυρία Πόνυ καθώς σκούπιζε τα στρουμπουλά της χέρια στην ποδιά της. ‘’Πρέπει να είναι η δωρεά που υποσχέθηκαν ότι θα στείλουν.’’

Η Κάντυ, η οποία φορούσε ένα τζιν παντελόνι και μια καρό μπλούζα, άπλωσε τους φακέλους πάνω στο δρύινο τραπέζι και συνέχισε να τους ξεχωρίζει. Στο μεταξύ, η κυρία Πόνυ επεξεργαζόταν αφηρημένη το γράμμα της.

‘’Να’’, είπε η Κάντυ, ‘’Άλλη μια κάρτα από τον Άλμπερτ και ένα μικρό σημείωμα από την Άννυ…και….’’

Η κυρία Πόνυ σήκωσε τα μάτια της από το χαρτί που διάβαζε καθώς παρατήρησε την ξαφνική σιωπή. Η Κάντυ είχε κυριολεκτικά καταρρεύσει σε μια κοντινή καρέκλα και τα μάγουλα της είχαν χάσει το συνηθισμένο τους χρώμα.

‘’Θεέ και Κύριε, Κάντυ τι συμβαίνει;’’, ρώτησε η ηλικιωμένη κυρία. ‘’Κάντυ;’’, ρώτησε ξανά καθώς πλησίασε την νεαρή γυναίκα.

‘’Δεν…δεν είναι τίποτα’’, απάντησε η Κάντυ με βραχνή φωνή.

‘’Κάντυ Γουάιτ Άρντλεύ’’, την κατσάδιασε η κυρία Πόνυ. ‘’Πιστεύεις ότι θα το χάψω αυτό; Έχεις γίνει κάτασπρη. Πες μου τι συμβαίνει;’’

Η κυρία Πόνυ πρόσεξε ότι τα χέρια της Κάντυ έτρεμαν καθώς κρατούσε ένα κλειστό γράμμα. Ήταν λες και βρισκόταν σε ύπνωση και απλά κοιτούσε τον φάκελο.

‘’Ποιος έστειλε αυτό το γράμμα;’’, η κυρία Πόνυ ρώτησε ξανά.

‘’Είναι ένα γράμμα από τον Τέρρυ!’’, ξεφούρνισε η Κάντυ τελικά, σχεδόν φωνάζοντας σαν να πονούσε. Έπειτα, πετάχτηκε ξαφνικά όρθια και έτρεξε έξω από την κουζίνα. Οι κινήσεις της ήταν τόσο γρήγορες που η κυρία Πόνυ μόλις που είχε τον χρόνο για να δει ότι τα μάτια της ήταν δακρυσμένα.

‘’Τι συμβαίνει εδώ;’, ρώτησε η Αδερφή Μαρία καθώς έμπαινε στο δωμάτιο.

Η Αδερφή βρήκε την κυρία Πόνυ να κάθεται βαριά στην ίδια καρέκλα που πριν από ένα λεπτό καθόταν η Κάντυ.

‘’Τι έγινε κυρία Πόνυ; Νομίζω ότι άκουσα την Κάντυ να υψώνει τον τόνο της φωνής της’’

Η κυρία Πόνυ έκανε ένα σιωπηλό νόημα στην γυναίκα που ήταν συνοδοιπόρος της στη ζωή, να κάτσει δίπλα της. .Όταν η Αδερφή Μαρία είδε την σοβαρή έκφραση που είχε το πρόσωπο της κυρίας Πόνυ, κατάλαβε ότι κάτι πολύ σημαντικό συνέβαινε.

‘’Επιτέλους έγινε, Αδερφή Μαρία’’, είπε η ηλικιωμένη γυναίκα σπάζοντας την σιωπή. Έβγαλε ένα μαντήλι από την τσέπη της και άρχισε να καθαρίζει τα γυαλιά της. ‘’Από ότι φαίνεται ο κύριος Γράντσεστερ βρήκε το κουράγιο να πλησιάσει την Κάντυ’’.

Η Αδερφή Μαρία αντάλλαξε ένα βλέμμα κατανόησης με την φίλη της και ενστικτωδώς κράτησε τον σταυρό που είχε μέσα στο ξύλινο προσευχητάριο της.

‘’Το ξέραμε ότι αυτό θα συμβεί, από τότε που ακούσαμε για τον άδικο θάνατο της δεσποινίδας Marlow, έτσι δεν είναι κυρία Πόνυ;’’ Απάντησε η Αδερφή Μαρία.

‘’Το ξέρω καλή μου, αλλά του πήρε λίγο χρόνο για να το αποφασίσει. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι δεν θα το έκανε ποτέ’’

‘’Πάνω από έναν χρόνο νομίζω’’, πρόσθεσε η Αδερφή Μαρία καθώς έσμιξε τα μάτια της προσπαθώντας να κάνει τους υπολογισμούς. ‘’Ο σωστός χρόνος για ένα αξιοπρεπές πένθος. Πιστεύω ότι ο κύριος Γράντσεστερ ήταν πάντα ευπρεπής με τον δικό του αντισυμβατικό τρόπο.’’

‘’Μπορεί να ήταν για κοινωνικούς λόγους ή μπορεί να φοβόταν’’, είπε η κυρία Πόνυ σκεπτική. ‘’Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πως θα αντιδράσει η Κάντυ ανεξάρτητα από τα νέα που περιέχει το γράμμα.’’

‘’Πως την είδες;’’, ρώτησε η Αδερφή Μαρία.

‘’Ήταν σε κατάσταση σοκ και νομίζω ότι έκλαιγε.’’, απάντησε η κυρία Πόνυ ενώ σηκωνόταν για να κλείσει το παράθυρο. Οι γέρικες κίτρινες λεύκες που κυριαρχούσαν στην θέα στον λόφο της Πόνυ ήταν ακόμα
ανθισμένες. ‘’Υποθέτω ότι θα διαβάζει το γράμμα του, κάτω από την σκιά
του Πατέρα Δέντρου.’’

‘’Αυτό θα ηρεμήσει λίγο την καρδιά της, ελπίζω.’’, σχολίασε η Αδερφή Μαρία και αμέσως μετά σαν να είχε δευτέρες σκέψεις πρόσθεσε, ‘’αυτή η χειρονομία του κύριου Γράντσεστερ την αιφνιδίασε, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει να εντυπωσιάζει και μένα’’

Η κυρία Πόνυ γύρισε για να κοιτάξει την φίλη της με μια ονειροπόλα έκφραση στο πρόσωπο της.

‘’Πολύ φοβάμαι ότι έτσι είναι η αγάπη στις ανθρώπινες καρδιές.. πάντα αβέβαιη, πάντα ανασφαλής σχετικά με τις δυνάμεις που έχουμε πάνω σε αυτούς που αγαπάμε. Πιστεύω ότι αυτό το γράμμα ήταν τελείως αναπάντεχο για την Κάντυ, Αδερφή Μαρία. Είχε εγκαταλείψει όλες της τις ελπίδες ύστερα από τόσα χρόνια..’’

‘’Στο μυαλό της νομίζω ότι το είχε κάνει’’, πρόσθεσε η Αδερφή, ‘’αλλά προφανώς στην καρδιά της δεν τον είχε εγκαταλείψει.’’

‘’Σε αυτό συμφωνώ’’, είπε η ηλικιωμένη κυρία και επέστρεψε στα καθήκοντα της.