Το ταξίδι τώρα ξεκινά...

Κεφάλαιο 23

Ο Τέρρενς Γκράντσεστερ σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι του. Ήταν κιόλας σχεδόν μεσημέρι. Άναψε τσιγάρο και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Μια ίδια μέρα έλαμπε έξω. Ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα. Μόνο που σήμερα είχε υποσχεθεί στη Σουζάνα ότι θα την πάει βόλτα πρωί αν είχε καλή μέρα, αφού και η ίδια είχε κενό από τη δουλειά της. Σηκώθηκε με αργές κινήσεις και πήγε στο μπάνιο. Μια συνήθεια που απολάμβανε όπως το πρωινό τσιγάρο ήταν να νιώθει το νερό κάθε πρωί να τυλίγει το κορμί του. Με αργές πάντα κινήσεις έφτιαξε ένα τσάι και αφού το ήπιε βγήκε έξω. Τα βήματά του μηχανικά τον έφεραν έξω από την πόρτα της Σουζάνα.

«Άργησες σήμερα Τέρρυ. Η Σουζάνα σε περιμένει τόση ώρα», διαμαρτυρήθηκε η κυρία Μάρλοου ανοίγοντάς του την πόρτα.

«Καλημέρα και σε σας κυρία Μάρλοου», είπε στεγνά ο Τέρρυ χωρίς καν να την κοιτάξει.

«Μητέρα σταμάτα να ενοχλείς τον Τέρρυ», είπε ενοχλημένη η Σουζάνα.

«Δεν ενοχλώ. Απλά θέλω να τονίσω ότι είναι σχεδόν απόγευμα», δικαιολογήθηκε η κυρία Μάρλοου.

Ο Τέρρυ αγνοώντας πλήρως την κυρία Μάρλοου κατευθύνθηκε προς τη Σουζάνα, την πήρε και τη συνόδευσε μέχρι το πάρκο.

«Έχεις καθόλου άγχος Τέρρυ;»

«Άγχος για ποιο λόγο;»

«Αύριο είναι η πρεμιέρα».

«Έχουν υπάρξει τόσες πρεμιέρες Σουζάνα που ειλικρινά δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να νιώθω άγχος».

Όσο κι αν προσπαθούσε η Σουζάνα για μια ακόμη φορά απέτυχε να τον κάνει να αφήσει τον κόσμο στον οποίο ήταν κλεισμένος και να μπει –έστω και για λίγο- στον κόσμο τον δικό της.


Το απόγευμα ο Τέρρυ πήγε στην τελική πρόβα και μετά για ένα ποτό στο μπαρ. Γύρισε νωρίς σπίτι μη έχοντας όρεξη για φασαρία και βαβούρα. Πέταξε τη γραβάτα στην καρέκλα, άνοιξε το κουμπί του πουκαμίσου του έτσι ώστε να μην τον πνίγει, έβαλε ένα ουίσκι και ξάπλωσε στον καναπέ. Η ησυχία του μικρού του διαμερίσματος ήταν βάλσαμο για την ψυχή του. Με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό έβλεπε τα λεπτά, τις ώρες, τη ζωή του ολόκληρη να κυλάει.

Ήταν περίπου μεσάνυχτα όταν άκουσε ένα δειλό χτύπημα στην πόρτα. Άφησε το μισοάδειο ποτήρι του στο τραπέζι και πλησίασε για να ανοίξει. Δεν περίμενε επισκέψεις, αλλά χαμένος όπως ήταν στις σκέψεις του, δεν έδειξε να αναρωτιέται ποιος θα μπορούσε να ήταν τέτοια ώρα. Σαν να είδε φάντασμα ο Τέρρυ μπροστά του σάστισε:

«Κάντυ, εσύ;»

Τα χαμογελαστά μάτια της δεν του άφηναν αμφιβολία ότι δεν είχε παραισθήσεις παρά τα τρία ποτά που είχε πιει. Ήταν εκεί. Μπροστά του. Η Κάντυ. Γλυκιά όπως στα όνειρά του.

«Αν είναι αργά μπορώ να έρθω αύριο το πρωί», είπε αμήχανα.

«Θα αστειεύεσαι βέβαια. Πέρασε», είπε ο Τέρρυ και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Η Κάντυ γύρισε προς το μέρος του κι εκείνος χωρίς να χάσει καιρό την έσφιξε στην αγκαλιά του. Ακουμπισμένη στο στήθος του άκουγε την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή. Έμειναν σφιχτά αγκαλιασμένοι για ώρα. Νιώθοντας ο ένας την παρουσία του άλλου, τη ζεστασιά, την αγάπη, την προσμονή. Όλες τις αγωνίες και τις ώρες μοναξιάς που έζησαν, όλα τα όνειρα που δεν έζησαν, όλες τις ελπίδες, όλα όσα λαχτάρισαν τα έκλεισαν εκεί για ώρα που κανείς τους δεν μπορούσε να υπολογίσει, παίρνοντας δύναμη, ζωή, ανάσα και ελπίδα ο ένας από τη σιωπή του άλλου.

Ο Τέρρυ φοβόταν να την αφήσει να φύγει. Φοβόταν ότι αν την άφηνε αυτή θα έφευγε για πάντα. Χάιδευε τα μαλλιά της και την κρατούσε τόσο σφιχτά που κάποια στιγμή η Κάντυ διαμαρτυρήθηκε:

«Τέρρυ θα σκάσω…»

Ο Τέρρυ απρόθυμα χαλάρωσε το αγκάλιασμά του:
«Αν σε αφήσω από τα χέρια μου, υπόσχεσαι να μην φύγεις;», ρώτησε με φωνή που σχεδόν έτρεμε.

«Ναι Τέρρυ. Στο υπόσχομαι», χαμογέλασε η Κάντυ και η καρδιά του Τέρρυ χτύπησε ακόμα πιο δυνατά. Τι απρόσμενο δώρο ήταν αυτό; Ποια τύχη έφερε την αγαπημένη του στην πόρτα του απόψε;

«Τι κάνεις εδώ Κάντυ;»

«Ήρθα για την πρεμιέρα και σκέφτηκα να σε δω πριν από αυτή… Έχουμε τόσο καιρό να ειδωθούμε», είπε διστακτικά.

«Κάθισε, μην στέκεσαι. Τι θα πιεις;», ρώτησε ο Τέρρυ προσπαθώντας να ισορροπήσει λίγο την απρόσμενη κατάσταση.

«Εσύ τι πίνεις;»

«Άσε με εμένα. Εσύ τι θέλεις;»

«Ότι πίνεις κι εσύ…»

«Χαχα! Είσαι σίγουρη φακιδομούρα; Δεν μου μοιάζεις για τύπος που σηκώνει το ποτό», ρώτησε εύθυμα ο Τέρρυ και τα μάτια του έλαμπαν από χαρά που την είχε κοντά του.

«Ω Τέρρυ! Ακόμα δεν ήρθα κι άρχισες να με πειράζεις;», διαμαρτυρήθηκε δήθεν η Κάντυ νιώθοντας τόσο όμορφα και πάλι κοντά του!

Ο Τέρρυ της έβαλε ένα ποτό. Η Κάντυ ένιωσε τον λαιμό της να καίει με την πρώτη γουλιά και ακούμπησε το ποτήρι στο τραπέζι. Ο Τέρρυ γέλασε δυνατά:

«Λοιπόν ταρζάν, μάλλον έκανα λάθος. Είσαι γερό ποτήρι τελικά» της είπε.

Η Κάντυ τον κοίταξε στα μάτια χωρίς να απαντήσει. Γύρισε λυπημένα από την άλλη πλευρά:

«Πόσο μου έλειψαν τα πειράγματά σου Τέρρυ!», ψιθύρισε με παράπονο.

Ο Τέρρυ έκατσε δίπλα της και της έπιασε το χέρι:

«Κι εμένα μου έλειψαν φακιδομουτράκι μου. Όχι μόνο αυτά, αλλά κι εσύ!»

«Γιατί μου έστειλες εκείνο το γράμμα Τέρρυ; Αν ήξερες μόνο πόσα σημαίνει αυτό το γράμμα για μένα!», ρώτησε η Κάντυ ανυπόμονα και η αγωνία αλλοίωσε την καθαρή φωνή της.

«Δεν ξέρω Κάντυ. Δεν ξέρω. Αν και ήξερα ότι μπορεί να σε αναστάτωνα απλά δεν μπορούσα να μην το κάνω. Εκείνο το βράδυ σε είχα τόση ανάγκη!», είπε ο Τέρρυ με αργή φωνή. Θυμήθηκε εκείνο το βράδυ και ένιωσε έναν πόνο στο στήθος του.

Η Κάντυ πλησίασε αργά προς το μέρος του:

«Αλήθεια με σκέφτεσαι ακόμα Τέρρυ;», ρώτησε τρυφερά χαϊδεύοντας με το χέρι της απαλά το μάγουλό του.

Ο Τέρρυ ξαφνιάστηκε από το άγγιγμά της. Δεν περίμενε να νιώσει και να ακούσει κάτι τέτοιο, αλλά δεν άφησε αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη και της απάντησε με καθαρή φωνή:

«Δεν υπάρχει στιγμή της ημέρας που να μην είσαι στη σκέψη μου Κάντυ. Κι εσύ; Τα εννοούσες όσα έγραψες ή απλά ήθελες να παρηγορήσεις έναν παλιό απελπισμένο φίλο;», της είπε αργά νιώθοντας πια ακαταμάχητη την ανάγκη να την αγκαλιάσει, να τη φιλήσει, να τη σφίξει επάνω του και να μην την αφήσει ποτέ!

Η Κάντυ δεν άργησε να απαντήσει:
«Σ’αγαπάω Τέρρυ. Ποτέ δεν έπαψα να σε αγαπάω», ξέσπασε και τα μάτια της βούρκωσαν. Η καρδιά της κόντευε να βγει από το στήθος της.

Ο Τέρρυ την κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια και την πλησίασε. Η Κάντυ τον κοιτούσε με λαχτάρα και ένιωθε την ανάσα της να χάνει το ρυθμό της. Πλησίασε τα χείλη της και τα ακούμπησε με τα δικά του.

Σπόιλερ:

Ξέπνοοι έμειναν αγκαλιασμένοι προσπαθώντας να ανακτήσουν τους ρυθμούς της αναπνοής τους.

Ποτάμι έτρεχαν τα δάκρυα της Κάντυ και ο Τέρρυ δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να τα φιλάει:

«Θα σε φιλάω μέχρι να στεγνώσουν όλα. Μέχρι να μην υπάρχει πια κανένα δάκρυ στα μάτια σου. Ποτέ ξανά αγάπη μου, ακούς;», της ψιθύρισε και η Κάντυ ένιωσε ακόμα πιο χαμένη και παραδομένη στη ζεστή αγκαλιά του:

«Είσαι τόσα πολλά περισσότερα Τέρρυ! Περισσότερα από ότι ποτέ φανταζόμουν!»

«Σ’αγαπάω Κάντυ. Σ’αγαπάω!», είπε ο Τέρρυ νιώθοντας όλη του την ψυχή να βγαίνει και να απελευθερώνεται στο αχνό φως του δωματίου. Ένα φως που λαχταρούσε τόσο η ψυχή του και που για χρόνια ήταν κλεισμένη στο σκοτάδι.

«Ποιος να μου το έλεγε σήμερα το πρωί πως θα κατέληγε η μέρα φακιδομουτράκι;!», μονολόγησε ο Τέρρυ και αργοκοιμήθηκε στην αγκαλιά της καθώς η Κάντυ χάιδευε τις τούφες των μαλλιών που έπεφταν στο μέτωπό του.

Κοιμήθηκε βαθειά με ένα αχνό χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη του που πρόδιδε τη γαλήνη της ψυχής του. Μια γαλήνη που δεν είχε νιώσει όλα αυτά τα χρόνια.

Κεφάλαιο 24

Το επόμενο πρωί ο Τέρρυ ξύπνησε μόνος στο κρεβάτι και πετάχτηκε απότομα. ‘Ήταν όνειρο;’ σκέφτηκε έντρομος. Κοιτάζοντας όμως δίπλα του τα λεκιασμένα σεντόνια χαμογέλασε. ‘Ήταν όνειρο!’, επιβεβαίωσε τον εαυτό του χαρούμενος. ‘Ένα όνειρο που δεν θα τελειώσει ποτέ’.

Σηκώθηκε χαρούμενος και έψαξε γρήγορα το διαμέρισμά του. ‘Μα τι κορίτσι είναι αυτό; Που εξαφανίστηκε;’ σκέφτηκε και πήγε γρήγορα στο μπάνιο. Βγήκε σχεδόν αμέσως με το νερό να κυλάει από το πρόσωπό του και να πέφτει στο σώμα του και έφτιαξε τσάι. Όλα είχαν πιο γρήγορους ρυθμούς σήμερα. Όλα είχαν μια διαφορετική λάμψη..

Χωρίς να απελπίζεται ξαναξάπλωσε στο κρεβάτι του. Αν και δεν ήξερε που είχε πάει, ήταν σίγουρος ότι θα την ξανάβλεπε σύντομα. ‘Πολύ σύντομα’, είπε στον εαυτό του και ένα πλατύ χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του. Η ελπίδα, η χαρά, η αισιοδοξία είχαν αρχίσει να φωλιάζουν στην καρδιά του ξανά. Ο νέος άντρας πλημυρισμένος από αυτά τα συναισθήματα που ένιωθε να φουσκώνουν το στήθος του κοίταζε χαρούμενα έξω από το παράθυρο μια νέα μέρα να ξεκινά. Μια νέα μέρα όμως που δεν θα έμοιαζε με τις υπόλοιπες. Την πρώτη μέρα της νέας του ζωής με την Κάντυ!

Ο καλύτερος Ρωμαίος όλων των εποχών παίχτηκε εκείνο το βράδυ στο θέατρο του Μπρόντγουεη. Ο Άλμπερτ και η Κάντυ παρακολουθούσαν μαγεμένοι την παράσταση από το θεωρείο. Το πάθος και η ένταση του Τέρρυ δεν μπορούσε να συγκριθεί εκείνο το βράδυ. Στο τέλος το κοινό αποθέωσε τον Γκράντσεστερ. ‘Ο πιο ερωτευμένος Ρωμαίος όλων των εποχών’ θα έγραφαν την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες.

Στο τέλος της παράστασης ο Τέρρενς έλαμπε από ευτυχία και εκείνος ήξερε ότι δεν έφταιγε η αποψινή επιτυχία.

Όταν χτύπησε η πόρτα και εμφανίστηκε η Κάντυ στο καμαρίνι του, ο Τέρρυ έτρεξε και την έπνιξε στα φιλιά. Η Κάντυ χαμένη δεν μπορούσε να πάρει ούτε ανάσα από την επιδρομή των φιλιών του. Σαν σίφουνας την έσφιγγε επάνω του και τη φιλούσε ασταμάτητα.

Την επιδρομή σταμάτησε ένα δεύτερο χτύπημα στην πόρτα που ακολούθησε λίγα λεπτά μετά την είσοδο της Κάντυ στο καμαρίνι. Ένα γνώριμος, ψιλός, δυνατός άντρας που έλαμπε μέσα στο μπλε κουστούμι του κοίταξε με τα γαλάζια μάτια του τον Τέρρυ και χαμογέλασε:

«Φίλε μου ήσουν εξαίσιος!», είπε με ικανοποίηση και θαυμασμό.

«Άλμπερτ!», αναφώνησε ο Τέρρυ και αγκάλιασε το φίλο του:

«Φαντάζομαι ότι εσύ μπορείς να καταλάβεις το μυστικό της επιτυχίας», είπε πειραχτικά δείχνοντας με τα μάτια του την Κάντυ.

Ο Άλμπερτ ένιωθε καλά ότι η διάχυτη ευτυχία του φίλου του οφειλόταν σε αυτή.

«Τέρρυ, έχουμε και τη δεξίωση σε λίγο, μην το ξεχνάς!», είπε ο Άλμπερτ και έκλεισε το μάτι στο φίλο του.

«Στην οποία είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρετε χωρίς εμένα».

Ο Άλμπερτ γέλασε δυνατά:

«Χαχαχα, δεξίωση χωρίς τον πρωταγωνιστή! Καλό κι αυτό! Έχει χάρη που εγώ ξέρω…», είπε και τους έκλεισε πονηρά το μάτι.


Βγαίνοντας από το καμαρίνι άφησε και πάλι την Κάντυ εκτεθειμένη σε έναν καταιγισμό αγκαλιών και φιλιών από τον Τέρρυ. Λίγο αργότερα ο Τέρρυ κατάφερε να ξεκολλήσει από την Κάντυ και ετοιμάστηκε να φύγουν. Κάθε λίγο τις έριχνε κλεφτές ματιές από τον καθρέφτη. Η Κάντυ ήταν πανέμορφη απόψε, αλλά στα δικά του δεν υπήρξε ποτέ λιγότερο όμορφη γι’αυτόν.

Βγήκαν από την πίσω είσοδο και κατευθύνθηκαν στο διαμέρισμά του. Μόλις έκλεισε την πόρτα την αγκάλιασε παθιασμένα και τη φίλησε δυνατά. Με γρήγορους και βιαστικούς ρυθμούς χάιδευε το σώμα της, ξεκούμπωνε τα ρούχα του και τα δικά της. Σύντομα βρέθηκαν στο κρεβάτι του Τέρρυ με τον Τέρρυ να κάνει έντονα και παθιασμένα έρωτα στην Κάντυ ρουφώντας λαίμαργα ο ένας το κορμί του άλλου.

Όταν πια είχαν καταλαγιάσει ο πόθος και το πάθος τους, ο Τέρρυ γύρισε σοβαρά και της είπε:

«Όσο κι αν τρελαίνομαι στην αγκαλιά σου αυτή η ιστορία πρέπει να σταματήσει εδώ. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόσουν ερωμένη μου και αυτό δεν το δέχομαι. Θα πρέπει να αρραβωνιαστούμε αύριο κιόλας και να παντρευτούμε το συντομότερο γιατί δεν ξέρω πόσο θα μπορώ να κρατηθώ μακριά σου», της είπε ο Τέρρυ παιχνιδιάρικα δαγκώνοντάς την απαλά στα χείλια.

Η Κάντυ τον κοίταξε για μια στιγμή ανήσυχη και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Πήρε το φόρεμά της και άρχισε να ντύνεται:

«Δεν νομίζετε ότι βιάζεστε κύριε Γκράντσεστερ; Ακόμα δεν μου κάνατε ούτε πρόταση γάμου», είπε η Κάντυ προσπαθώντας να απομακρύνει τις σκέψεις της από τα χειρότερα.

Ο Τέρρυ σηκώθηκε, την πλησίασε από πίσω και την αγκάλιασε. Έσκυψε στο αυτί της και με απαλή φωνή της ψιθύρισε:

«Λάθος κατάλαβες φακιδομουτράκι. Σου έκανα ήδη πρόταση πριν λίγο όταν έβγαζα την ψυχή μου μέσα σου κι εσύ δέχτηκες την πρότασή μου βγάζοντας τη δική σου επάνω μου». Ο Τέρρυ δάγκωσε παιχνιδιάρικα το αυτί της, αλλά εκείνη δειλά-δειλά απομακρύνθηκε:

«Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει Τέρρυ και το ξέρεις εσύ καλύτερα από όλους».

«Τι εννοείς;», απάντησε σοβαρά ο Τέρρυ.

«Εσύ έχεις τη Σουζάνα…»

«Μα τι είναι αυτά που λες τώρα;», τη διέκοψε εκνευρισμένος ο Τέρρυ και πήρε με μια απότομη κίνηση το παντελόνι του για να το φορέσει.

«Την αλήθεια λέω Τέρρυ. Υπάρχει η Σουζάνα, μην το ξεχνάς».

«Θες να μου πεις ότι μετά από όσα ζήσαμε οι δυο μας, εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει η Σουζάνα;»

«Μα πως Τέρρυ; Δεν την εξαφάνισαν τα όμορφα φιλιά σου. Πως θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι γνωρίζοντας ότι αυτή θα είναι ένα πλάσμα μόνο και δυστυχισμένο;»

Ο Τέρρυ δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με την τροπή που έπαιρνε η συζήτηση:
«Κι εσύ Κάντυ; Πως θα μπορούσες να ζήσεις γνωρίζοντας ότι ο άντρας που αγαπάς είναι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος του κόσμου χωρίς εσένα;»

«Δεν είναι το ίδιο…»

«Προτιμάς λοιπόν να πληγώσεις εμένα που λες ότι αγαπάς παρά τη Σουζάνα που ούτε καν ξέρεις;»,

«Τέρρυ την ξέρω και πολύ καλά μάλιστα. Πίστεψέ με. Η Σουζάνα είναι η γυναίκα που έσωσε τη ζωή σου Τέρρυ. Και για αυτό της χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη. Δεν θα έλαμπαν τα μάτια σου και το χαμόγελό σου τώρα αν δεν υπήρχε αυτή. Και άλλωστε δεν είναι μόνο αυτή το πρόβλημα».

«Λες και αυτή δεν είναι αρκετή χρειαζόμαστε κι άλλα προβλήματα. Σωστά φακιδομούρα;», είπε εριστικά ο Τέρρυ και συνέχισε:

«Για πες μου λοιπόν, τι άλλα προβλήματα έχουμε εκτός από τη Σουζάνα;»
Η Κάντυ γύρισε και τον κοίταξε. Έμεινε σιωπηλή για λίγο. Πήρε μια βαθειά ανάσα και μάζεψε όλη τη δύναμή της:

«Ξέρεις Τέρρυ, είμαι ήδη αρραβωνιασμένη και ετοιμάζομαι να παντρευτώ», είπε και τα μάτια της δεν τόλμαγαν να συναντήσουν τα δικά του.

Ρεύμα διαπέρασε το σώμα του Τέρρυ. Σαν να τον χτύπησε κεραυνός, τινάχτηκε ολόκληρος. Στην ιδέα ότι μπορεί να χρειαστεί να αποχωριστεί την Κάντυ θόλωσε. Χρόνια ντυμένα με μοναξιά, απελπισία και συναισθηματικό κενό σκέπασαν τη σκέψη του. Η ιδέα να μην την έχει δίπλα του, να νιώσει και πάλι εγκλωβισμένη την ψυχή του μούδιαζαν το μυαλό του. Τα γαλαζοπράσινα μάτια του κόκκινα πια από το θυμό πέταγαν σπίθες:

«Τι είπες;»

«Είμαι αρραβωνιασμένη και…»

«Ναι, το άκουσα. Δεν χρειάζεται να το επαναλάβεις. Και μου το λες τώρα;», φώναξε οργισμένος.

«Ε… Δεν έτυχε…», τραύλισε η Κάντυ.

«Δεν έτυχε τι; Να μου το πεις; Σωστά. Ήμασταν πολύ απασχολημένοι από χτες…»

«Τέρρυ…», διαμαρτυρήθηκε θιγμένη η Κάντυ.

«Μα όχι. Όχι! Αυτό δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν το χωράει ο νους μου. Και τότε γιατί ήρθες εδώ;»

Η Κάντυ προσπαθούσε να μην δώσει εξηγήσεις:

«Για την παράσταση…»

«Σπίτι μου Κάντυ. Γιατί ήρθες σπίτι μου;», ρώτησε ο Τέρρυ προσπαθώντας να διατηρηθεί ψύχραιμος, αλλά νιώθοντας ότι η κατάσταση μπορούσε να ξεφύγει πολύ εύκολα πια.

«Ήρθα να σε δω μετά από τόσο καιρό. Ε… Και τα πράγματα ξέφυγαν λίγο…»

Ο εκκωφαντικός θόρυβος που έκανε το χέρι του Τέρρυ μόλις προσγειώθηκε στο τραπέζι έκανε την Κάντυ να αναπηδήσει τρομαγμένη και να σταματήσει τη φράση της.

«Λίγο; Ξέφυγαν λίγο; Όχι Κάντυ. Όχι! Δεν θα ξεφύγεις έτσι απλά αυτή τη φορά. Απαιτώ εξηγήσεις. Δεν ξέφυγαν Κάντυ. Τα οδηγήσαμε εκεί. Και τολμώ να πω ότι τα οδήγησες. Όχι πως δεν το ήθελα ή πως δεν σε λαχταρούσα. Ένας Θεός ξέρει μόνο πόσες φορές σε ονειρεύτηκα στην αγκαλιά μου, αλλά δεν θα τόλμαγα ούτε στα όνειρά μου να προχωρήσω τόσο πολύ αν δεν το ήθελες κι εσύ. Λοιπόν; Τι συμβαίνει Κάντυ; Γιατί μια γυναίκα που ετοιμάζεται να παντρευτεί έρχεται μέχρι εδώ και μου προσφέρει έτσι απλόχερα τον ανέγγιχτο εαυτό της;»

Η Κάντυ δεν μπορούσε πια να αρθρώσει κουβέντα. Τα μάτια της βούρκωναν:

«Μίλα μου επιτέλους», ακούστηκε η δυνατή φωνή του Τέρρυ.

«Τέρρυ δεν πρόκειται να καταλάβεις. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε αυτή τη συζήτηση», απάντησε η Κάντυ και άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος για να φύγει.


Ο Τέρρυ βλέποντάς την να πλησιάζει την πόρτα και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να έφευγε έτσι απότομα όπως μπήκε στη ζωή του, αντέδρασε ακαριαία. Έσπρωξε και έκλεισε την πόρτα σπρώχνοντας την Κάντυ πάνω σε αυτήν και γυρίζοντάς την προς το μέρος του. Έβαλε το ένα χέρι του πάνω στην πόρτα, κόλλησε το σώμα του επάνω της και με το άλλο χέρι έπιασε δυνατά τον καρπό της. Η Κάντυ έβγαλε μια κραυγή από τον πόνο και τα μάτια της άρχισαν να πλημυρίζουν δάκρυα.

«Δεν έχεις να πας πουθενά ακούς;»

«Τέρρυ με πονάς…», διαμαρτυρήθηκε η Κάντυ.

Ο Τέρρυ δεν την άφηνε να κουνηθεί:

«Λοιπόν; Σε ακούω!», φώναξε δυνατά κάνοντας την καρδιά της Κάντυ να χτυπάει από την ένταση.

Η Κάντυ έβλεπε τα μάτια του οργισμένα αλλά συνάμα και απελπισμένα. Καταλάβαινε ότι ο Τέρρυ μιλούσε πολύ σοβαρά. Αναστέναξε και προσπάθησε να εξηγήσει:

«Τέρρυ δεν έχω αυταπάτες ότι μπορούμε να είμαστε μαζί. Αυτό που έκανα δεν ήταν έντιμο. Ούτε για τη Σουζάνα, ούτε για τον Έντουαρντ, ούτε για εμάς. Αλλά δεν άντεχα να μην σε βρω πριν από το γάμο. Δεν ήθελα… Δεν ήθελα…».

Η Κάντυ χαμήλωσε τα μάτια της. Δεν άντεχε το διαπεραστικό του βλέμμα:

«Ήξερα ότι μόνο μαζί σου ένιωθα έτσι και δεν ήθελα να δεσμευτώ σε έναν γάμο χωρίς ποτέ να σε έχω νιώσει δικό μου. Μπορεί να μην καταλαβαίνεις αλλά…»

«Καταλαβαίνω το προφανές Κάντυ. Ότι με θέλεις όσο σε θέλω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν βλέπεις τα πράγματα όπως ήρθαν. Γιατί θες να φύγεις πάλι; Γιατί δεν δέχεσαι να μείνεις μαζί μου;»

«Τέρρυ, μην επιμένεις. Έχω πάρει τις αποφάσεις μου».

Η τελευταία κουβέντα της Κάντυ εξαγρίωσε περισσότερο τον Τέρρυ:
«Αποφάσεις σου; Κι εγώ Κάντυ δεν έχω ρόλο σε αυτές; Νομίζεις ότι μπορείς να έρχεσαι να παίζεις με τη ζωή μου, να ξεθάβεις ότι κρύβω τόσο καιρό μέσα μου και να φεύγεις; Ήρθες για να μου καταστρέψεις τη ζωή; Γι’αυτό ήρθες λοιπόν;»

«Τέρρυ η ζωή σου είναι πολύ πολύτιμη σε μένα για να την καταστρέψω. Προσπάθησε να με καταλάβεις. Πρέπει να φύγω», είπε η Κάντυ με λυγμούς.

Ο Τέρρυ σφράγισε τα χείλη της με τα δικά του σε ένα φιλί γεμάτο πάθος, πόνο και ένταση. Όλη του η ψυχή ξεχύθηκε στο στόμα της. Η απελπισία του, η αγάπη του, ο έρωτάς του, η μοναξιά του. Όλα όσα ήταν αυτός χωρίς εκείνη. Την κοίταξε ξεψυχισμένα, άφησε τον καρπό της να πέσει και ακούμπησε το κούτελό του στο δικό της:

«Φύγε Κάντυ. Φύγε. Δεν θέλω να σε κρατήσω με το ζόρι. Ξέρω πολύ καλά πως είναι να είσαι κλεισμένος μέσα σε κλουβί. Να ξέρεις όμως ότι δεν τελειώσαμε εδώ. Μόλις αρχίζουμε. Αυτός ο γάμος δεν θα γίνει ποτέ. Μ’ακούς; Ποτέ! Είσαι δική μου Κάντυ και αυτή τη φορά δεν θα σε χάσω μέσα από τα χέρια μου», είπε ο Τέρρυ εξαντλημένος και η Κάντυ ξεγλίστρησε τρέχοντας στο διάδρομο.

Ο Άλμπερτ διάβαζε προβληματισμένος για μια ακόμα φορά το σύντομο σημείωμα της Κάντυ, όταν άκουσε την πόρτα της σουίτας να χτυπάει δυνατά. Άνοιξε την πόρτα και είδε τον Τέρρυ έξαλλο, ξενυχτισμένο, με κόκκινα μάτια, να ορμάει μέσα και να κοιτάζει τριγύρω του:

«Που είναι αυτή;»

Ο Άλμπερτ ταραγμένος, του έδειξε το σημείωμα που κράταγε στα χέρια του και του απάντησε:

«Έφυγε με το πρωινό για Σικάγο».

Ο Τέρρυ πήρε από τα χέρια του το σημείωμα, το διάβασε και αφού το τσαλάκωσε το πέταξε με δύναμη στο πάτωμα:

«Να πάρει ξεροκέφαλη φακιδομούρα!», είπε οργισμένος.

«Τέρρυ τι συμβαίνει; Εχτές η Κάντυ έκλαιγε απαρηγόρητη και σήμερα αυτό. Έχω τρελαθεί από την αγωνία μου», ρώτησε ο Άλμπερτ ανήσυχος.

«Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η φίλη σου είναι σε μεγάλους μπελάδες Άλμπερτ, γιατί μόλις τη βρω θα την πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια. Αυτή τη φορά το τράβηξε πολύ το σκοινί και δεν θα την αφήσω να ξεγλιστρήσει έτσι εύκολα».

Παρόλο που ο Τέρρυ ήταν σε έξαλλη κατάσταση τα λόγια του κατάφεραν με έναν περίεργο τρόπο να καθησυχάσουν τον Άλμπερτ ο οποίος ένιωθε να έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Τέρρυ.

«Πάρε μια ανάσα και εξήγησέ μου τι συμβαίνει», είπε ο Άλμπερτ. Ο Τέρρυ στρογγυλοκάθισε στον καναπέ και ο Άλμπερτ συνέχισε:

«Θα πιεις κάτι; Έναν καφέ; Ένα τσάι;»

«Βάλε ένα ουίσκι», είπε στεγνά ο Τέρρυ.

Ο Άλμπερτ τον κοίταξε απορημένος και ψέλλισε:

«Μα είναι 9 το πρωί!»

Ο Τέρρυ τον κοίταξε με μια λοξή ματιά χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει. Ο Άλμπερτ συμμορφώθηκε και γέμισε ένα ποτήρι με ουίσκι από το μπαρ. Το έδωσε στον Τέρρυ ο οποίος είχε ανάψει ήδη τσιγάρο. Ήπιε μια γερή γουλιά και γύρισε προς τον Άλμπερτ:

«Είναι αλήθεια ότι ετοιμάζεται να παντρευτεί;»

«Ναι, Τέρρυ είναι. Σε δυο μήνες είναι ο γάμος της».

«Να πάρει! Άλμπερτ ένα θα σου πω. Μην ετοιμάζεσαι γιατί νύφη με αυτόν τον όποιος κι αν είναι, δεν πρόκειται να τη δεις. Κατάλαβες; Ακόμα κι αν χρειαστεί να την πάρω σηκωτή από την εκκλησία».

Ο Άλμπερτ ένιωσε ανακουφισμένος με τα λόγια του Τέρρυ. Παρόλο που η όψη του ήταν θολή, κουρασμένη και ξενυχτισμένη, διέκρινε ένα πείσμα και μια δύναμη στα μάτια του που είχε πολύ καιρό να τη δει.

«Τι συνέβη εχτές Τέρρυ;»

«Δεν σου είπε;»

«Μου είπε ότι τσακωθήκατε».

«Πολύ θα το ήθελε, αλλά δεν έγινε έτσι».

«Τότε τι έγινε;»

«Εγώ της μίλαγα για τον γάμο μας και αυτή δεν είχε πει κουβέντα ότι ετοιμάζεται να παντρευτεί», ο Τέρρυ χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι «Όχι αυτό αποκλείεται. Μόνο πάνω από το πτώμα μου θα πάρει αυτόν τον όποιος κι αν είναι…. Εσύ Άλμπερτ τι έχεις να πεις; Για αυτόν τον τύπο εννοώ; Ποιος είναι; Τι τύπος είναι;» για μια στιγμή κόμπιασε: «Τον αγαπάει;»

«Το αν τον αγαπάει Τέρρυ θα το αφήσω στην κρίση σου. Ο Έντουαρντ είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, αλλά…»

«Αλλά, τι;», ρώτησε ανυπόμονα ο Τέρρυ.

«Αλλά δεν είσαι εσύ Τέρρυ».

«Τώρα μάλιστα. Τώρα θα συνεννοηθούμε».

Ο Τέρρυ ήπιε μονομιάς το υπόλοιπο ποτό του και σηκώθηκε απότομα:
«Να της πεις όταν τη δεις, να μην ετοιμάζει τα τούλια της για λάθος γάμο και ότι όταν την πιάσω στα χέρια μου θα την πνίξω εγώ ο ίδιος». Κινήθηκε προς την πόρτα και συμπλήρωσε:
«Μέχρι τότε όμως, να μου την προσέχεις σε παρακαλώ».

«Για να μπορέσεις να την πνίξεις;» ρώτησε γελώντας ο Άλμπερτ.

Ο Τέρρυ επιτέλους έσκασε ένα μικρό χαμόγελο:

«Ναι, ακριβώς γι’ αυτό» είπε κι έφυγε απότομα από το δωμάτιο όπως μπήκε.
Ο Άλμπερτ κοίταξε το αναμμένο τσιγάρο του Τέρρυ στο τασάκι και το έσβησε. Ένιωσε ότι για πρώτη φορά δεν χρειαζόταν να ανησυχεί για τη μικρή του.

Ο Τέρρυ γύρισε στο δωμάτιό του και έκατσε αμέσως στο γραφείο του. Πήρε μια κόλλα χαρτί και ξεκίνησε να γράφει:

Σπόιλερ:

Η Κάντυ διάβασε και πάλι το όνομά της στο φάκελο. 'Ο γραφικός χαρακτήρας του Τέρρυ', σκέφτηκε. Ήταν το δεύτερο γράμμα που της έστελνε μετά τη συνάντησή τους. Το έβαλε και αυτό μαζί με το πρώτο μέσα στο συρτάρι της χωρίς να το ανοίξει. Ότι κι αν της έλεγε ο Τέρρυ η Κάντυ δεν ήθελε να το μάθει. Δεν άντεχε να το δει. Η καρδιά της τον λαχταρούσε τόσο που δεν ήξερε αν θα μπορούσε να μην τρέξει κοντά του. Να γυρίσει και πάλι στην αγκαλιά του. Δεν είχε όμως τη δύναμη ούτε να τα πετάξει κι έτσι τα κράταγε αδιάβαστα στο συρτάρι μέχρι να βρει τη δύναμη να τα διαβάσει ή να τα πετάξει. Τι από τα δύο θα ήταν;


Από την ημέρα που συναντήθηκαν είχε γκρεμιστεί όλος ο κόσμος της. Ένιωθε τόσο ευτυχισμένη μαζί του και τώρα μακριά του η απουσία του ήταν μεγαλύτερη από πριν. Με διάφορες προφάσεις απέφευγε να δει τον Έντουαρντ. Δεν τολμούσε ούτε να τον αντικρύσει. Είχε σχεδόν καταλήξει ότι ο Τέρρυ είχε σίγουρα δίκιο ότι αυτός ο γάμος δεν θα μπορούσε να γίνει. Δεν ήταν έντιμο αυτό που συνέβη και η Κάντυ έπρεπε να του μιλήσει, αλλά τι να του πει; Τι αρχή, τι μέση, τι τέλος θα είχε αυτή η κουβέντα; Χρειαζόταν ψυχική δύναμη για κάτι τέτοιο και η Κάντυ δεν είχε καθόλου δυνάμεις.

Έκλεινε τα μάτια και τον ένιωθε δίπλα της, μέσα της, παντού. Μύριζε το άρωμά του, έβλεπε τα μάτια του, άκουγε τη φωνή του μέσα στο μυαλό της. Αν νόμιζε ότι τον αγαπούσε, αν νόμιζε ότι θα τον ξεχάσει, αν νόμιζε ότι μπορούσε να συνεχίσει, αν νόμιζε ότι θα τον ξεπερνούσε, ήταν όλα πριν τον δει. Τώρα αυτά ήξερε πια ότι δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ. Ένιωθε ότι όσα έκανε, έζησε και είπε δεν έπρεπε να είχαν συμβεί. Αν δεν τα είχε ζήσει τώρα θα ήταν αλλιώς. Όμως όλα ήταν αλήθεια. Όλα ήταν εκεί και τη στοίχειωναν. Δεν έκλαιγε όμως πια. Δεν μιλούσε. Δεν γελούσε. Απλά κοιτούσε το κενό και αναπολούσε.

Κεφάλαιο 25

Ο Τέρρυ μπήκε αποφασισμένος στο γραφείο της Σουζάνα. Δεν μπορούσε να το αναβάλει άλλο.

«Τέρρυ δεν σε περίμενα!», είπε έκπληκτη η Σουζάνα και συμπλήρωσε: «Που χάθηκες όλες αυτές τις μέρες;»

«Είχα δουλειές Σουζάνα».

Το συννεφιασμένο πρόσωπο του Τέρρυ, τα σκοτεινά μάτια του, η άγρυπνη μορφή του δεν ξεγέλαγαν πια τη Σουζάνα.

«Ήρθα για να σου μιλήσω».

«Τι συμβαίνει Τέρρυ;»

Ο Τέρρυ έκατσε σκεφτικός στον καναπέ. Η Σουζάνα κάθισε δίπλα του. Έριξε μια ματιά στο χαμογελαστό πρόσωπό της και δείλιασε. Πήρε τα μάτια του από πάνω της και κοίταξε αλλού. Έπρεπε να της μιλήσει.

«Τέρρυ», άκουσε την απαλή φωνή της και πήρε μια ανάσα. Δεν μπορούσε να της το κάνει αυτό. Ήταν τόσο δύσκολο! Πως θα της έλεγε; Πως θα της εξηγούσε; Όσες πρόβες είχε κάνει όλες αυτές τις μέρες πήγαν χαμένες. Στην προσωπική ζωή του ο Τέρρενς ήταν πολύ κακός ηθοποιός.

Στα αυτιά του αντήχησαν τα γέλια και η φωνή της Κάντυ. Ένιωσε τα υγρά χείλη της να γλιστράν στο λαιμό του και τα χέρια της να χαϊδεύουν το κορμί του ‘Σ’ αγαπάω Τέρρυ’, άκουσε τη φωνή της ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό του. ‘Πρέπει να το κάνεις Τέρρυ. Είναι ή τώρα ή ποτέ’, είπε στον εαυτό του.

«Τέρρυ… Τέρρυ», η φωνή της Σουζάνα τον επανέφερε στην πραγματικότητα.

«Άσε να σου μιλήσω εγώ Τέρρυ», είπε η Σουζάνα και τον κοίταξε στα μάτια. Ο Τέρρυ την κοίταξε ανήμπορος ακόμα να αρθρώσει κουβέντα.

«Δεν περίμενα να γίνει έτσι ξαφνικά αλλά από καιρό τώρα έπρεπε να σου έχω μιλήσει Τέρρυ. Ξέρω πολύ καλά πόση προσπάθεια κάνεις και πόσο με έχεις βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια. Αν δεν υπήρχες εσύ δεν θα μπορούσα να ξανασταθώ στις δυνάμεις μου. Η αγάπη που σου έχω μου έδωσε δύναμη και κουράγιο να ξανασηκωθώ. Να σταθώ όρθια για να σε κερδίσω…»
Ο Τέρρυ άκουγε τα λόγια της και σκεφτόταν ότι κάθε της λέξη έκανε πιο δύσκολα αυτά που ήθελε να της πει:

«Σουζάνα…»

«Μη με διακόπτεις Τέρρυ. Άσε με να σου μιλήσω… Τώρα όμως που σηκώθηκα Τέρρυ είδα τα πάντα πιο καθαρά. Στο έχω πει άλλωστε ότι η ‘θέα από ψηλά’ είναι καλύτερη. Αυτό που είδα δεν μου άρεσε στην αρχή αλλά ήταν η ξεκάθαρη αλήθεια. Και αυτή είναι ότι δεν πρόκειται να με αγαπήσεις ποτέ Τέρρυ. Όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα με αγαπήσεις ποτέ όσο σε αγάπησα εγώ. Στο πρόσωπό μου θα βλέπεις πάντα όχι εμένα, όχι την πραγματική Σουζάνα, αλλά το πρόσωπο που σου στέρησε την αγαπημένη σου. Την Κάντυ. Όσος καιρός κι αν περάσει, όσες προσπάθειες κι αν κάνω, δεν θα αλλάξει αυτό Τέρρυ, όπως δεν άλλαξε ως τώρα.

Αν δεν είχα σταθεί στις δυνάμεις μου δεν θα τα έβλεπα αυτά. Όπως δεν τα έβλεπα τότε στο νοσοκομείο που η απελπισία και η ζωή χωρίς αύριο με οδήγησαν σε όσα έκανα και είπα. Σήμερα όμως ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να με αγαπήσεις κι αν σε αγάπησα εγώ έστω και λίγο -που σε αγάπησα πολύ Τέρρυ, το ξέρεις- το μόνο που μένει να κάνω είναι να σε διώξω μακριά. Να απλώσεις τα φτερά σου και να πετάξεις για να μπορέσεις να ξαναγίνεις ο εαυτός σου.

Δεν μετανιώνω για όσα έγιναν. Αν δεν είχες μείνει τότε μαζί μου, θα ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Αν δεν ήσουν εσύ στο πλάι μου, δεν ξέρω που θα ήμουν τώρα. Αλλά όπως στάθηκες εσύ για μένα, ήρθε η ώρα να στο ανταποδώσω. Και σε τελική ανάλυση Τέρρυ…» η Σουζάνα κόμπιασε, αλλά συνέχισε: «...Μου αξίζουν πολύ περισσότερα από όσα εσύ μπορείς να μου δώσεις. Δεν μου αξίζει μια αγάπη μόνο από οίκτο».
Ο Τέρρυ την κοίταζε χαμένος. Στα μάτια του όμως υπήρχε μια λάμψη. Μια ελπίδα. Δεν πίστευε ακόμα σε όσα άκουγε, αλλά είχε πια περισσότερα να ρωτήσει, παρά να πει:

«Σουζάνα. Γιατί; Γιατί τώρα; Γιατί όχι πριν ένα μήνα, ή μετά από ένα μήνα; Γιατί σήμερα;»

Η Σουζάνα τον κοίταξε και χαμογέλασε λυπημένα:

«Γιατί αν δεν ήταν σήμερα, θα ήταν αύριο. Όταν είδα σήμερα τα μάτια σου τόσο άδεια σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει άλλο αύριο ή μεθαύριο. Υπάρχει το τώρα. Μόνο αν μπορούσες να δεις πως λάμπουν τα μάτια σου τώρα, θα καταλάβαινες Τέρρυ».

Ο Τέρρυ την αγκάλιασε συγκινημένος. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της Σουζάνα:

«Δεν θα με είχες αγκαλιάσει ποτέ άλλοτε έτσι Τέρρυ. Και όσο κι αν περίμενα, δεν θα το έκανες ποτέ παρά μόνο αν σε άφηνα να φύγεις ελεύθερος. Και τελικά είχα δίκιο Τέρρυ. Σ’ ευχαριστώ για όσα έκανες, αλλά προσπάθησε να ξεχάσεις όλο τον πόνο που σου προκάλεσα και να θυμάσαι μόνο αυτή την αγκαλιά. Ήμουν κι εγώ απελπισμένη. Δεν ήθελα να σου κάνω κακό. Δεν ήθελα!», η Σουζάνα έκλαιγε απαρηγόρητη στην αγκαλιά του Τέρρυ.

Ο Τέρρυ τη φίλησε τρυφερά στο κούτελο:

«Σήμερα μου σώζεις για δεύτερη φορά τη ζωή Σουζάνα και αυτό δεν ξέρω πως θα μπορούσα να στο ξεπληρώσω. Συγνώμη αν φάνηκα πολύ μικρός στις προσδοκίες σου. Δεν είμαι όμως μεγαλύτερος. Δεν είμαι πιο δυνατός. Είμαι μόνο αυτός. Ότι κι αν χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου. Θα σου χρωστάω για πάντα ευγνωμοσύνη Σουζάνα».

«Φύγε Τέρρυ. Αν σε χρειαστώ ξέρω που θα σε βρω».

Ο Άλμπερτ μπήκε ανήσυχος στο διαμέρισμα της Κάντυ:

«Κάντυ, τι συμβαίνει μικρή μου; Ανησύχησα! Ήρθα αμέσως μόλις πήρα το μήνυμά σου», ρώτησε ο Άλμπερτ ανήσυχος.

«Κάθισε Άλμπερτ. Συγνώμη αν σε αναστάτωσα. Ήθελα να σου μιλήσω», είπε μαζεμένη η Κάντυ.

«Τι συμβαίνει;»

Η Κάντυ κοίταξε στα μάτια τον Άλμπερτ και μη μπορώντας να συγκρατηθεί πια ξέσπασε σε κλάματα. Ο Άλμπερτ αμέσως την αγκάλιασε τρυφερά:

«Ησύχασε μικρή μου, μην κλαις!», την καθησύχασε χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά απαλά.

«Ω Άλμπερτ», κατάφερε να ψελλίσει η Κάντυ κι αμέσως ξέσπασε σε λυγμούς. Όταν λίγο αργότερα κατάφερε να πάρει μια ανάσα, είπε με φωνή που μόλις ακουγόταν κλεισμένη ακόμα στην αγκαλιά του:

«Άλμπερτ... είμαι έγκυος», κατάφερε να πει και συνέχισε να κλαίει δυνατά.

«Έγκυος;» ψέλλισε ο Άλμπερτ προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι είχε μόλις ακούσει.

«Μα αυτό Κάντυ είναι υπέροχο», είπε ενθουσιασμένος ο Άλμπερτ μόλις συνήλθε από το αρχικό του ξάφνιασμα.

«Υπέροχο;» αναρωτήθηκε σαστισμένη η Κάντυ. Σήκωσε τα μάτια της για να αντικρίσει τα δικά του:

«Άλμπερτ δεν θα με ρωτήσεις ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού;», ρώτησε η Κάντυ που είχε αρχίσει να συνέρχεται από τα κλάματα και να ανακτά και πάλι την αυτοκυριαρχία της.

«Έλα τώρα Κάντυ. Σε ξέρω αρκετά καλά για να ξέρω ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού σου!». Ο Άλμπερτ χαμογέλασε και συνέχισε: «Ο Τέρρυ τι είπε; Είμαι σίγουρος ότι θα κάνει τούμπες απόψε στη σκηνή!», σχολίασε ο Άλμπερτ εύθυμα.

«Δεν ξέρει τίποτα ο Τέρρυ Άλμπερτ... Και ούτε πρόκειται να μάθει...».

Ο Άλμπερτ την κοίταξε σοβαρά:
«Τι εννοείς Κάντυ;»

«Δεν έχω σκοπό να του πω τίποτα Άλμπερτ...»

«Μα Κάντυ ο Τέρρυ θα κάνει σαν τρελός μόλις το μάθει! Γιατί δεν του το λες;»

«Ο Τέρρυ είναι με τη Σουζάνα Άλμπερτ. Ποιος ο λόγος να το μάθει; Μόνο χειρότερα θα γίνουν τα πράγματα».

«Κάντυ, ο Τέρρυ θα κάνει τα πάντα για να είναι μαζί σου με ή χωρίς αυτό το παιδί. Μετά την τελευταία σας συνάντηση θα έπρεπε να το ξέρεις».

«Άλμπερτ δεν πρόκειται να είμαστε ποτέ μαζί. Αυτό πια το έχω πάρει απόφαση», είπε η Κάντυ και ξέσπασε και πάλι σε κλάματα.

«Ηρέμησε κορίτσι μου. Ηρέμησε! Ωραία. Ακόμα κι έτσι να είναι -που δεν είναι Κάντυ, στο ξαναλέω- ο Τέρρυ δεν πρέπει να μάθει ότι θα φέρεις στον κόσμο το παιδί του; Ακόμα κι αν μείνει με τη Σουζάνα θα πρέπει να ξέρει».

«Όχι Άλμπερτ. Αυτό δεν γίνεται! Δεν πρέπει να το μάθει».

Ο Άλμπερτ την κοίταξε απογοητευμένος.

«Συγχώρεσέ με Άλμπερτ», φώναξε η Κάντυ και έκρυψε το κλαμένο πρόσωπό της στα χέρια της.

«Για ποιο πράγμα να σε συγχωρέσω;», ρώτησε ο Άλμπερτ απορημένος.

«Που ήμουν τόσο απρόσεχτη! Δεν ήθελα ποτέ να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Δεν ήθελα ποτέ να ντροπιάσω την οικογένεια των Άντριου Άλμπερτ, αλλά φαίνεται ότι μόνο απογοήτευση είμαι για σένα!», είπε η Κάντυ και η φωνή της έσπασε.

«Τι είναι αυτά που λες Κάντυ; Ποτέ δεν θα ήσουν απογοήτευση για μένα».

«Αλήθεια Άλμπερτ; Πως θα φανεί στον κόσμο αυτό; Μία Άντριου να είναι μια ανύπαντρη μητέρα;»

«Έλα τώρα Κάντυ! Πολύ που με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος! Δεν πρέπει να κλαις στην κατάστασή σου. Τώρα πρέπει μόνο να χαμογελάς μικρούλα μου. Μόνο να χαμογελάς!», είπε τρυφερά ο Άλμπερτ.

Η Κάντυ αχνογέλασε. Ο Άλμπερτ συνέχισε:

«Ότι κι αν γίνει εγώ θα σε βοηθήσω να μεγαλώσεις αυτό το παιδί. Θα μεγαλώσει κι αυτό παρέα με τα δικά μου και της Κριστίν».

«Αλήθεια Άλμπερτ; Η Κριστίν είναι έγκυος;», ρώτησε ενθουσιασμένη η Κάντυ ξεχνώντας για μια στιγμή τα δικά της προβλήματα.

«Αυτό δεν το ξέρω ακόμα Κάντυ, αλλά κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να μείνει», είπε γελώντας ο Άλμπερτ και παρέσυρε και την Κάντυ σε ένα δυνατό γέλιο.

«Σε ευχαριστώ Άλμπερτ. Είσαι πάντα τόσο καλός μαζί μου!»

«Θα είμαι πάντα δίπλα σου Κάντυ σε ότι κι αν χρειαστείς. Όμως...», ο Άλμπερτ έκανε μια παύση.

«Ναι Άλμπερτ;», ρώτησε με ενδιαφέρον η Κάντυ.

«Θέλω να μου υποσχεθείς ότι το θέμα του Τέρρυ δεν είναι λήξαν και ότι θα το ξανασυζητήσουμε μόλις ηρεμήσεις λίγο».

«Μα Άλμπερτ...», διαμαρτυρήθηκε η Κάντυ.

«Όχι Κάντυ. Αυτή τη φορά θα χρειαστεί να επιμείνω. Μου το υπόσχεσαι;»

«Δεν ξέρω...», απάντησε δειλά η Κάντυ.

«Κάντυ!», επέμεινε με απαλή φωνή ο Άλμπερτ.

«Εντάξει Άλμπερτ. Στο υπόσχομαι».

Ο Άλμπερτ της χαμογέλασε ικανοποιημένος:

«Κάντυ είπες πριν 'ανύπαντρη μητέρα';»

«Ναι Άλμπερτ».

«Σκοπεύεις να μην προχωρήσεις στο γάμο σου;»

«Μα πως θα μπορούσα Άλμπερτ; Δεν θα ήταν σωστό!»

«Το ξέρω Κάντυ. Και χαίρομαι που το βλέπεις κι εσύ έτσι!»

«Εντάξει Άλμπερτ. Έχω κάνει πολλά λάθη τελευταία, αλλά κάποια είναι πολύ μεγάλα για να μην τα προσέξει κανείς. Άλλωστε το έχω ήδη καθυστερήσει. Θα τον ανέβαλα και χωρίς την εγκυμοσύνη, αλλά δεν μου ήταν εύκολο! Δεν είχα καν τη δύναμη να το κάνω».


Η Κάντυ ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από την καρδιά της μετά από την αντίδραση του Άλμπερτ. Φοβόταν πολύ ότι θα τον απογοητεύσει, αλλά ο Άλμπερτ ήταν όπως πάντα δίπλα της. Άγγιξε απαλά την κοιλιά της και χαμογέλασε. Είχε μέσα της ένα παιδί. Ένα παιδί! Το παιδί το δικό της και του Τέρρυ.

Ο Έντουαρντ, στεκόταν μπροστά από το παράθυρο. Το βλέμμα του πλανιόταν στους ανθισμένους κήπους των διπλανών κτιρίων. Το μυαλό του στην Κάντυ. ‘Έχει αλλάξει τόσο πολύ. Έχει απομακρυνθεί. Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Τι βασανίζει την ψυχή της’ σκέφτηκε γα ακόμα μία φορά. Ένιωθε ότι την έχανε. Προς στιγμή αναρωτήθηκε αν ήταν ποτέ ολοκληρωτικά δική του. Είχε καταλάβει ότι το φάντασμα του Τέρρυ υπήρχε ανάμεσά τους. Η Κάντυ είχε αλλάξει μετά τη συζήτησή τους για τα όσα την είχε κατηγορήσει η Ελίζα. Ακόμα περισσότερο όμως μετά την επίσκεψή της στη Ν. Υόρκη με τον Άλμπερτ. Αναρωτιόταν αν όντως είχαν πάει για δουλειές και για να δει ο Άλμπερτ την Κριστίν, ή αν είχε συναντηθεί με τον Τέρρυ.

Τις σκέψεις του διέκοψε το χτύπημα της πόρτας. Ήταν η Κάντυ. Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα.

«Κάντυ, τι σου συμβαίνει; Πέρασε μέσα» είπε και την τράβηξε απαλά από το χέρι οδηγώντας την στον καναπέ.

Η Κάντυ τον κοιτούσε σαν χαμένη. Δεν ήξερε τι να του πει. Πως ν’ αρχίσει. Στεκόταν εκεί σαν χαμένη και απλά τον κοιτούσε με μάτια βουρκωμένα.

«Κάντυ, μη με βασανίζεις. Πες μου τι συμβαίνει; Έπαθε κανείς τίποτα;»

«Όχι Έντουαρντ, όλοι είναι καλά» απάντησε η Κάντυ που ήθελε να τον καθησυχάσει.

«Τότε τι συμβαίνει; Πες μου» είπε επίμονα ο Έντουαρντ μη αφήνοντας στην Κάντυ περιθώρια για άλλη αναμονή.

«Θα σου πω Έντουαρντ. Σε παρακαλώ μόνο μη με διακόψεις».

Ο Έντουαρντ ένιωθε πως ο μεγαλύτερος φόβος του έπαιρνε σάρκα και οστά.

«Έντουαρντ, δεν μπορώ να σε παντρευτώ. Νόμιζα ότι μπορούσα, αλλά τελικά δε γίνεται».

«Ο Τέρρυ Κάντυ; Ξαναμπήκε στη ζωή σου ο Τέρρυ;» ρώτησε ο Έντουαρντ σίγουρος για την απάντηση.

«Όχι Έντουαρντ, δεν ξαναμπήκε ο Τέρρυ στην ζωή μου. Γιατί πολύ απλά συνειδητοποίησα ότι δεν είχε βγει πότε απ’ αυτήν. Πίστευα ότι μπορούσα να φτιάξω τη ζωή μου, αλλά δεν μπορώ. Θα έχεις μόνο το σώμα μου, γιατί η ψυχή μου, η καρδιά μου, το μυαλό μου ανήκουν στον Τέρρυ. Και δεν σου αξίζει αυτό Έντουαρντ».

«Είστε μαζί;» ρώτησε δειλά ο Έντουαρντ με μάτια βουρκωμένα.

«Όχι Έντουαρντ. Ποτέ δεν θα’ μαστε μαζί. Ο Τέρρυ κάνει αυτό που κάθε άντρας θα έπρεπε να κάνει. Θα αφιερώσει τη ζωή του στον άνθρωπο που του την έσωσε».

«Κι εσύ Κάντυ τι θα κάνεις; Θα μείνεις για πάντα μόνη σου;»

«Αφού δεν μπορώ να είμαι με τον Τέρρυ, ναι. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να έχει ένα άδειο σώμα δίπλα του. Και ειδικά σε σένα που είσαι σπάνιος άνθρωπος. Σου ζητώ συγνώμη. Ξέρω ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνω, αλλά θα ήταν πιο ανέντιμο να σε κοροϊδεύω για το υπόλοιπο της ζωής μας».

«Όσο κι αν με πονάει η απόφασή σου Κάντυ, έχεις δίκιο. Τον τελευταίο καιρό ένιωθα ότι σε χάνω. Υπήρχαν στιγμές που αναρωτιόμουν αν σε είχα ποτέ» είπε ο Έντουαρντ φανερά στενοχωρημένος. Την πήρε στην αγκαλιά του, τη φίλησε τρυφερά στο στόμα και την έσφιξε στην αγκαλιά του. Ήξερε πως ήταν η τελευταία φορά που την άγγιζε, που μύριζε το άρωμά της, που τα μαλλιά της χάιδευαν το πρόσωπό του, που φιλούσε τα χείλη της. Η Κάντυ αφέθηκε στο φιλί του. Ήταν το τελευταίο τους.

Ώσπου την κοίταξε στα μάτια και της είπε με φωνή τρεμάμενη:

«Φύγε Κάντυ. Να προσέχεις» και τα μάτια του πλημμύρισαν με δάκρυα.

«Κι εσύ το ίδιο Έντουαρντ. Ελπίζω κάποτε να με συγχωρέσεις» είπε η Κάντυ και έφυγε τρέχοντας ξεσπώντας σε λυγμούς.

Η Σουζάνα καθόταν και διάβαζε στο γραφείο της όταν μπήκε μέσα η Κλαρίτα:

«Καλησπέρα Κλαρίτα».

«Καλησπέρα Σουζάνα», είπε κακόκεφα η Κλαρίτα.

«Τι μούτρα είναι αυτά κοριτσάκι μου;», ρώτησε με ενδιαφέρον η Σουζάνα.

Η Κλαρίτα σωριάστηκε λυπημένη στον καναπέ:

«Είμαι στεναχωρημένη σήμερα Σουζάνα».

«Γιατί; Τι σου συνέβη;»

«Τσακώθηκε ο αδερφός μου με τη μαμά».

«Ε, και γι’αυτό στεναχωριέσαι; Είμαι σίγουρη ότι θα τα ξαναβρούν γρήγορα».

«Όχι Σουζάνα. Ο Αλεχάνδρο φεύγει για τον Καναδά».

«Φεύγει;» ρώτησε σαστισμένη η Σουζάνα και της έπεσε το βιβλίο που κράταγε από τα χέρια.

«Ναι Σουζάνα, αλλά εγώ δεν θέλω να φύγει».

«Μα γιατί φεύγει; Έτσι ξαφνικά;»

«Τσακωθήκαν με τη μαμά για το κορίτσι του», απάντησε μουτρωμένη η Κλαρίτα.

«Το κορίτσι του;», ρώτησε απογοητευμένη η Σουζάνα.

«Ναι. Ο Αλεχάνδρο είπε στη μαμά ότι θα πιάσει και δεύτερη δουλειά γιατί με τη μία δεν μπορεί να πάρει ούτε ένα δαχτυλίδι στο κορίτσι του και η μαμά του είπε να μην μεγαλοπιάνεται και να πάρει μια από τις κοπέλες που του προξενεύει, αλλά αυτός επέμενε ότι δεν θέλει καμία άλλη. Αλλά και το κορίτσι του να μην ήθελε, πώς να διαλέξει αυτές που του πάει η μαμά; Κάθε εβδομάδα του φέρνει και καινούργιο προξενιό. Μπερδεύτηκε ο καημένος!», είπε αθώα η Κλαρίτα.

Η Σουζάνα άκουγε την Κλαρίτα και ένιωθε έναν πόνο μέσα στο στήθος της. Δεν είχε ιδέα ούτε για τα προξενιά του Αλεχάνδρο, ούτε για το κορίτσι του.

«Και γιατί θα φύγει;», τόλμησε να ρωτήσει.

«Γιατί θέλει λέει να πάει να δουλέψει για να κάνει περισσότερα λεφτά γιατί μόνο έτσι μπορεί και να τον πάρει το κορίτσι του. Αυτά που βγάζει εδώ δεν φτάνουν λέει. Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δεν ήξερα ότι ο αδερφός μου έχει κορίτσι. Εγώ δεν την έχω δει ποτέ», είπε απογοητευμένη η Κλαρίτα.

«Μη στεναχωριέσαι Κλαρίτα. Είμαι σίγουρη ότι ο αδερφός σου ξέρει τι κάνει. Άλλωστε δεν πρόκειται να σε ξεχάσει. Απλά δεν θα τον βλέπεις τόσο συχνά».

«Αλήθεια δεν θα με ξεχάσει;»

«Αλήθεια Κλαρίτα. Ο αδερφός σου σε αγαπάει πάρα πολύ για να σε ξεχάσει έτσι απλά», παρηγόρησε η Σουζάνα την Κλαρίτα. Τη Σουζάνα όμως ποιος θα την παρηγορούσε;

Η Κλαρίτα αναθάρρεψε, έδωσε ένα φιλί στη Σουζάνα και ανέβηκε στη σκηνή για να παίξει, αφήνοντας τη Σουζάνα στις σκέψεις της. Η Σουζάνα πάντα απολάμβανε την παρουσία του Αλεχάνδρο, αλλά δεν είχε σκεφτεί ποτέ τίποτα διαφορετικό. Τώρα όμως που άκουσε όλα αυτά κάτι μέσα της σπαρτάρησε. Μια μικρή ζήλια για την κοπέλα του και μια αγωνία για τη απουσία του. Δεν το είχε σκεφτεί ποτέ αλλά τώρα συνειδητοποιούσε ότι η απουσία του θα της κόστιζε.


Η πόρτα της χτύπησε δειλά και μπήκε ο Αλεχάνδρο. Η Σουζάνα του χαμογέλασε, αλλά στα μάτια της υπήρχε η απογοήτευση και η πικρία της αναχώρησής του.

«Καλησπέρα Αλεχάνδρο. Δεν σε περίμενα», είπε η Σουζάνα προσπαθώντας να δείξει όσο περισσότερο αδιάφορη μπορούσε.

Ο Αλεχάνδρο, δειλά και άτολμα, της είπε σιγανά:
«Ξέρεις Σουζάνα, ήθελα να σου πω ότι θα φύγω…»

«Ναι. Μόλις μου το είπε η Κλαρίτα», βοήθησε την κατάσταση η Σουζάνα.

«Τι σου είπε δηλαδή;», ρώτησε απορημένος ο Αλεχάνδρο.

«Ότι φεύγεις για να μπορέσεις να πάρεις ένα δαχτυλίδι στην κοπέλα σου».

«Βλέπω η μικρή πέρασε και σε λεπτομέρειες…», είπε εκνευρισμένος ο Αλεχάνδρο.

«Δεν είναι σωστό αυτό που πας να κάνεις Αλεχάνδρο. Αν σε αγαπούσε το κορίτσι σου πιο πολύ θα πικραινόταν από την απουσία σου, παρά θα γλυκαινόταν από το δαχτυλίδι που θα της φέρεις», είπε με ειλικρίνεια η Σουζάνα.

«Δεν είναι κορίτσι μου Σουζάνα. Μακάρι να ήταν».

«Και θα φύγεις τόσο μακριά για ένα κορίτσι που δεν είναι καν κορίτσι σου; Φαίνεται ότι την αγαπάς πολύ», είπε απογοητευμένη.

«Την αγαπάω πάρα πολύ Σουζάνα. Για μένα αυτή η γυναίκα είναι ότι πολυτιμότερο υπάρχει», είπε ο Αλεχάνδρο και τα μάτια του έλαμπαν από το πάθος του.

«Πολύ τυχερή γυναίκα αν την αγαπάς τόσο…», είπε η Σουζάνα κι γύρισε το πρόσωπό της από την άλλη για να μην τη δει θλιμμένη.

Ο Αλεχάνδρο συνέχισε να την κοιτάζει. Είχε πει τόσα πολλά ως τώρα και έμεναν μόνο λίγα να αποκαλύψει. Αλλά πως θα της το έλεγε ότι την αγαπάει; Πως θα τόλμαγε αυτός που δεν είχε δεκάρα στην τσέπη του, που δεν ήξερε καν να διαβάζει, που ήταν ένας φτωχός εργάτης, όταν αυτή θα παντρευόταν έναν πανέμορφο ηθοποιό; Τα μάτια του ταξίδεψαν στα όμορφα χαρακτηριστικά της. Κι αν της το έλεγε και η Σουζάνα τον απέρριπτε, τι κακό θα μπορούσε να γίνει; Σύντομα θα έφευγε και θα ήταν εύκολο να μην την ξαναδεί. Έτσι και αυτός θα μπορούσε να την ξεχάσει και δεν θα ένιωθε πια άβολα δίπλα της.

«Κι εσύ;», τη ρώτησε δυναμικά.

«Εγώ τι;»

«Εσύ θα στεναχωρηθείς αν φύγω;»

Η Σουζάνα τα έχασε. Δεν περίμενε μια τέτοια ερώτηση και δεν ήξερε πώς να απαντήσει. Προσπάθησε να είναι ουδέτερη:

«Μα ναι… Και βέβαια θα στεναχωρηθώ. Τόσα πράγματα περνάνε από τα δικά σου χέρια εδώ μέσα…»

«Και θα πονέσεις; Όπως θα πόναγε το κορίτσι μου;», είπε ο Αλεχάνδρο προσπαθώντας έντονα να μην χάσει το κουράγιο του.

Η Σουζάνα τα έχασε:
«Εγώ…», ψέλλισε.

Ο Αλεχάνδρο την πλησίασε αποφασιστικά την τράβηξε στην αγκαλιά του και τη φίλησε.

Η Σουζάνα έμεινε έκπληκτη. Πρώτη φορά ένιωθε αυτό το πάθος από έναν άντρα. Το πρώτο της φιλί. Τόσο έντονο και τόσο γλυκό. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της. Ο Αλεχάνδρο αγαπούσε αυτήν; Αυτή ήταν η εκλεκτή της καρδιάς του; Για αυτήν είχε διώξει τόσες κοπέλες; Πρώτη φορά κάποιος επέλεγε αυτήν ανάμεσα σε άλλες. Όσο κι αν της άρεσε ο τρόπος που την κοιτούσε δεν τολμούσε να ελπίζει καν ότι θα την αγαπούσε ο Αλεχάνδρο ή οποιοσδήποτε άλλος παρά την αναπηρία της.

Ο Αλεχάνδρο άφησε τα χείλη της και κοίταξε τα κλαμένα μάτια της:

«Συγχώρεσέ με Σουζάνα. Δεν έπρεπε, αλλά εγώ… Σ’ αγαπάω Σουζάνα. Ξέρω πως δεν είμαι αντάξιός σου, αλλά θα κάνω τα πάντα για να τα καταφέρω και να σε διεκδικήσω ακόμα και… ακόμα και από τον αρραβωνιαστικό σου!», της είπε τολμηρά.

«Μα δεν είμαι αρραβωνιασμένη Αλεχάνδρο!», ψέλλισε η Σουζάνα.

Ο Αλεχάνδρο τα έχασε:
«Και ο ηθοποιός;»

«Ο Τέρρυ δεν είναι παρά ένας απλός αγαπημένος φίλος. Δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο. Όμως Αλεχάνδρο. Θα έπρεπε να το σκεφτείς περισσότερο. Εγώ… Εσύ ξέρεις για τη αναπηρία μου…»

Ο Αλεχάνδρο την κοίταξε τρυφερά στα μάτια:
«Ότι σου στέρησε ο Θεός με την αναπηρία σου στο έχει δώσει και με το παραπάνω σε ομορφιά και καλοσύνη».

Τα μάτια της Σουζάνα πλημμύρισαν με δάκρυα. Αυτή τη φορά όμως ήταν δάκρυα χαράς. Γιατί κάποιος την αγαπούσε. Γιατί κάποιος την είχε ξεχωρίσει. Γιατί κάποιος θα έκανε τα πάντα για να την κερδίσει. Αυτήν και μόνο αυτή. Τη Σουζάνα!

Κεφάλαιο 26

«Αυτό αποκλείεται!»

«Άλμπερτ σε παρακαλώ…»

«Όχι! Αυτή τη φορά δεν θα υποχωρήσω τόσο εύκολα Κάντυ!», φώναξε ο Άλμπερτ εκνευρισμένος.

«Ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι, αλλά περίμενα ότι εσύ θα καταλάβαινες», είπε ήρεμα η Κάντυ.

«Δεν είναι λύση να φύγεις για Ελλάδα. Ο Γουίλσον είναι έτοιμος να υποχωρήσει στις πιέσεις της Αγγλίας. Η Αμερική ετοιμάζεται πιθανόν για πόλεμο Κάντυ. Μετά το τηλεγράφημα του Ζίμερμαν όλα είναι ρευστά απέναντι στην Αμερική. Δεν μπορείς να ταξιδέψεις έτσι απλά στην κατάστασή σου όταν το κλίμα είναι τόσο τεταμένο. Μαζί θα σκεφτούμε κάτι καλύτερο», προσπάθησε να την προσγειώσει ο Άλμπερτ.

«Δεν έχουμε να σκεφτούμε κάτι Άλμπερτ. Σε λίγο θα αρχίσει να φαίνεται η εγκυμοσύνη μου. Δεν έχω σκοπό να είμαι εδώ όταν αυτό συμβεί».

«Μπορείς να έρθεις να μείνεις μαζί μας στην έπαυλη Κάντυ. Θα σου έχω ότι χρειαστείς».

«Άλμπερτ δεν πρόκειται να έρθω εκεί. Η Μεγάλη Θεία Ελρόυ και η οικογένεια Ράγκαν είναι οι πρώτοι που δεν πρέπει να το μάθουν. Τι θα πουν;».

«Και πότε υπολόγισα πάνω από σένα τη γνώμη των Ράγκαν Κάντυ; Δεν με ενδιαφέρει να το μάθουν».

«Όχι Άλμπερτ. Αυτό δεν γίνεται».

«Ωραία, ωραία! Θα μετακομίσουμε σε μια άλλη κατοικία των Άντριου όπου δεν θα είναι κανείς τους εκεί», συνέχισε ο Άλμπερτ.

«Και όταν γεννηθεί το παιδί; Πως θα το δικαιολογήσεις τότε;»
Ο Άλμπερτ σάστισε για λίγο και η Κάντυ συνέχισε:

«Μην το σκέφτεσαι Άλμπερτ. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Το έχει σκεφτεί πολύ σοβαρά».

«Και ο Τέρρυ;»

«Ο Τέρρυ τι;»

«Δεν έχει δικαίωμα να ξέρει Κάντυ;»

«Γιατί Άλμπερτ; Για να έχει περισσότερα προβλήματα από όσα ήδη έχει; Όχι. Ο Τέρρυ δεν θα μάθει ποτέ τίποτα».

«Μα γιατί επιμένεις τόσο πολύ; Ο Τέρρυ σ’αγαπάει Κάντυ!»

«Και η Σουζάνα; Μην μου πεις κι εσύ Άλμπερτ ότι θέλεις να αφήσει τη Σουζάνα μόνη της».

«Εντάξει Κάντυ. Είναι κι αυτό δύσκολο, αλλά ο Τέρρυ δεν θέλει να είναι μαζί της. Καταστρέφει τον εαυτό του όσο μένει μαζί της. Δωσ’ του μια ευκαιρία. Δώσε και στους δυο σας μια ευκαιρία. Ή καλύτερα και στους τρεις σας».

«Όχι Άλμπερτ. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Άλλωστε...»

«Άλλωστε…», ρώτησε ανυπόμονα ο Άλμπερτ.

«Άλλωστε έχω κλείσει ήδη εισιτήριο. Μεθαύριο φεύγω», είπε δειλά η Κάντυ.

«Να το ακυρώσεις. Αυτό είναι πολύ εύκολο. Θα μετακομίσεις στο διαμέρισμα στο κέντρο που μένουμε τώρα με την Κριστίν και θα χαράξουμε πορεία από εκεί. Εντάξει Κάντυ;»

«Μα Άλμπερτ…»

«Δεν ακούω τίποτα Κάντυ. Να ετοιμάσεις τα πράγματά σου για να μείνεις μαζί μας. Μετά θα συζητήσουμε όλα τα υπόλοιπα...», ήταν η τελευταία κουβέντα του Άλμπερτ.

Ο Άλμπερτ βγήκε έξαλλος από το γραφείο του κρατώντας στα χέρια του το γράμμα της Κάντυ:

«Πότε έφτασε αυτό Τζωρτζ;»

«Πριν λίγα λεπτά. Στο έδωσα αμέσως μόλις το παρέλαβα Γουίλιαμ»

«Τι ώρα φεύγει το καράβι από Νέα Υόρκη για Αγγλία;»

«Δεν ξέρω. Υπολογίζω περίπου σε 4 ώρες», απάντησε αβέβαιος ο Τζωρτζ.

«Να πάρει! Ακύρωσε ότι έχω για σήμερα Τζωρτζ», είπε ο Άλμπερτ και έφυγε τρέχοντας από το γραφείο του.

Η Κάντυ ένιωθε τόσο μόνη. Πρώτη φορά που ο Άλμπερτ δεν συμμερίζονταν την απόφασή της. Ήξερε ότι θα ήταν δύσκολα στην Ευρώπη χωρίς τη συμπαράστασή του. Με ότι λεφτά είχε μαζέψει από το μισθό της και μία βαλίτσα με λίγα ρούχα αποβιβάστηκε από το τρένο.

«Στο λιμάνι παρακαλώ», είπε στον αμαξά και αμέσως βυθίστηκε στις σκέψεις της. Που θα μείνει, που και πότε θα βρει δουλειά! Η Ευρώπη είχε ακόμα πόλεμο. Η αλήθεια ήταν ότι και η Κάντυ ήξερε ότι η απόφασή της ήταν αρκετά παράτολμη. Ένιωθε όμως πως η απόφαση αυτή ήταν δρόμος χωρίς επιστροφή. Η εγκυμοσύνη της δεν έπρεπε να γίνει γνωστή και όλα στην Αμερική της θύμιζαν τον Τέρρυ. Το μεγάλο και επικίνδυνο ταξίδι να πάει να τον βρει μετά το κολλέγιο του Αγ. Παύλου, η συνάντησή τους στην Ν. Υόρκη, ο χωρισμός, ο πόνος που ένιωσε όλα αυτά τα χρόνια μακριά του. Και τώρα πια ήρθε να προστεθεί η τελευταία τους συνάντηση.

«Φτάσαμε δεσποινίς» είπε ο αμαξάς που έσπευσε να τη βοηθήσει να κατέβει από την άμαξα. Φώναξε για λογαριασμό της Κάντυ έναν αχθοφόρο και του έδωσε εντολή να μεταφέρει τις αποσκευές της. Το μόνο που είχε να κάνει η Κάντυ ήταν να επιβιβαστεί στο πλοίο. Κοινώς να κάνει πράξη την απόφαση που είχε πάρει.

«Περάστε δεσποινίς Άντριου. Τα πράγματά σας είναι στην καμπίνα 13» της είπε ο καμαρότος και την οδήγησε προς την καμπίνα της. Συνοδευόμενη από τον καμαρότο, διέσχισε την πολυτελή σάλα με τις σκαλιστές καρέκλες. Τίποτα δεν την εντυπωσίαζε.

«Σε πόση ώρα θα φύγει το πλοίο;» ρώτησε η Κάντυ ελαφρώς ανυπόμονη.

«Σε μία ώρα δεσποινίς Άντριου» απάντησε ο καμαρότος και αποχώρησε από την καμπίνα της.

«Κύριε Γκράντσεστερ. Κύριε Γκράντσεστερ, είστε μέσα;» φώναξε η θυρωρός

«Μμμ, τώρα μισό λεπτό. Ανοίγω» απάντησε αγουροξυπνημένος ο Τέρρυ. Σηκώθηκε και έβαλε γρήγορα το πρώτο παντελόνι που βρήκε μπροστά του.

«Καλημέρα. Τι συμβαίνει;» ρώτησε ανυποψίαστος.

«Κύριε Γκράντσεστερ. Μου έδωσε ένα παιδί αυτό το τηλεγράφημα για σας. Μου είπε πως είναι επείγον» είπε η γυναίκα και έδωσε στον Τέρρυ το τηλεγράφημα. Ο Τέρρυ ανήσυχος άνοιξε το φάκελο:

Σπόιλερ:

«Τιιιιιι;» φώναξε ο Τέρρυ και αμέσως κοίταξε το ρολόι του. Είχε μία ώρα στη διάθεσή του.
Έριξε αμέσως νερό στο πρόσωπό του, έβαλε βιαστικά ένα πουκάμισο και κατέβηκε να πάρει το αυτοκίνητό του.


«Δεν το πιστεύω. Δεν παίρνει μπροστά. Τέρρυ ψυχραιμία» είπε στον εαυτό του προσπαθώντας να ηρεμίσει. Μάταια. Όσο κι αν προσπαθούσε το αυτοκίνητο δεν ξεκινούσε.

«Να πάρει. Τώρα βρήκε το παλιοάμαξο να χαλάσει;» φώναξε ο Τέρρυ χτυπώντας δυνατά τα χέρια του στο τιμόνι.
Έκλεισε εκνευρισμένος δυνατά την πόρτα πίσω του και αμέσως άρχισε να ψάχνει για άμαξα.

«Στο λιμάνι» φώναζε και ξαναφώναζε σε όποιον αμαξά περνούσε από μπροστά του. Κανείς δεν σταμάτησε. Τα μάτια του Τέρρυ γυάλιζαν. Ώσπου είδε λίγο πιο κάτω μία άμαξα σταματημένη και τον οδηγό να τρώει ένα σάντουιτς.

«Στο λιμάνι» είπε ο Τέρρυ ανακουφισμένος.

«Σε λίγο νεαρέ. Τώρα κάνω το διάλειμμά μου», απάντησε ατάραχος ο αμαξάς.

«Ποιο διάλειμμα; Θα χάσω το πλοίο».

«Δεν μπορώ φίλε μου, 10 λεπτά να ξαποστάσω».

Ο Τέρρυ οργισμένος, με βλέμμα που έβγαζε φωτιές δεν είχε άλλη επιλογή.

«Κάτσε να ξαποστάσεις όσο θες» είπε και ανέβηκε στην άμαξα. Αμέσως πέταξε στον αέρα προς τον αμαξά μερικά χαρτονομίσματα και δίνοντας εντολή στα άλογα να ξεκινήσουν φώναξε:

«Έλα να την πάρεις απ’ το λιμάνι».

Ο αμαξάς έτρεχε ξωπίσω του αλλά μάταια.

Ο Τέρρυ φώναζε δυνατά στα άλογα και χτυπούσε με λύσσα τα ηνία. Είχε χάσει πολύτιμο χρόνο. Κρύος ιδρώτας άρχισε να κυλάει στο πρόσωπό του. ‘Δεν γίνεται να τη χάσω. Όχι τώρα. Τα πάντα συνωμότησαν για να είμαστε επιτέλους μαζί’ σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν.


Η Κάντυ, όσο κι αν την πονούσε που τα άφηνε όλα πίσω της, ανυπομονούσε να ξεκινήσει το πλοίο. Ένιωθε ότι μόλις ξεκινούσε το πλοίο μία καινούργια ζωή θα την περίμενε.

Ο Τέρρυ προς μεγάλη του ανακούφιση είδε το πλοίο που ήταν ακόμα αραγμένο στο λιμάνι.

«Που πάτε κύριε;» είπε αυστηρά ο ελεγκτής.

«Πρέπει να μπω για λίγο μέσα στο πλοίο και αμέσως θα κατέβω» είπε ο Τέρρυ.

«Δεν γίνεται. Μόνο αν έχετε εισιτήριο μπορείτε να περάσετε κύριε» είπε ο ελεγκτής με ύφος ψυχρό.

«Μα τι να το κάνω το εισιτήριο άνθρωπέ μου; Δεν σκοπεύω να ταξιδέψω» είπε νευριασμένος ο Τέρρυ.

«Ναι καλά, όλοι έτσι λένε και μετά καταλήγουν κρυμμένοι σε καμία βάρκα για να ταξιδέψουν τσάμπα» είπε δύσπιστα ο ελεγκτής.

«Χάνω τη γυναίκα που αγαπάω. Το καταλαβαίνεις;» είπε απελπισμένος ο Τέρρυ αρπάζοντας τον ελεγκτή απ’ τον γιακά.

«Χωρίς εισιτήριο δεν υπάρχει περίπτωση να περάσετε κύριε. Ο επόμενος» είπε ο ελεγκτής τραβώντας τα χέρια του Τέρρυ από πάνω του, δίνοντας στον Τέρρυ να καταλάβει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει.

Ο Τέρρυ, έκανε να φύγει. Άκουσε την κόρνα του πλοίου να χτυπάει για πρώτη φορά. Σε δέκα λεπτά το πλοίο έφευγε. Έκανε γρήγορα μεταβολή, έσπρωξε τον μπροστινό του και τρέχοντας προς το εσωτερικό του πλοίο φώναξε στον ελεγκτή:

«Φώναξε το λιμενικό να με συλλάβει».

Ο ελεγκτής, ο οποίος αιφνιδιάστηκε, άρχισε να σφυρίζει δίνοντας εντολή στους υπαλλήλους του λιμενικού να τον πιάσουν.

Η Κάντυ χαμένη στις σκέψεις της δεν αντιλήφθηκε το σαματά που είχε δημιουργηθεί εξαιτίας του Τέρρυ.

Ο Τέρρυ τρέχοντας στο πλοίο, ήξερε ότι θα είχε δύσκολο έργο. Είχε λίγα λεπτά στη διάθεση του να βρει την Κάντυ, να την πείσει να μην φύγει και όλα αυτά αποφεύγοντας τους λιμενικούς.

Έψαχνε παντού. Στη σάλα, στην τραπεζαρία ακόμα και στις καμπίνες αλλά δεν την έβλεπε πουθενά. Φώναζε το όνομά της δυνατά, αλλά απάντηση καμία. ‘Αργά ή γρήγορα θα με πιάσουν και αμέσως το πλοίο θα φύγει’ σκεφτόταν απελπισμένος. Δεν του είχε μείνει τίποτε άλλο. Έτρεξε να ψάξει έξω στο κατάστρωμα όσο κι αν ήξερε πως εκεί οι λιμενικοί θα τον έβρισκαν αμέσως.

«Κάντυυυυυυ, Κάντυυυυυ» φώναζε και ξαναφώναζε με όση δύναμη του είχε απομείνει ώσπου την είδε μπροστά του. Η Κάντυ, άκουσε το όνομά της. Η φωνή γνώριμη ‘Δεν είμαι καλά. Έχω αρχίσει να ακούω και τη φωνή του. Πρέπει να φύγω γρήγορα από αυτόν τον τόπο, πριν αρχίσω να βλέπω και οράματα’ σκέφτηκε η Κάντυ και δεν έδωσε σημασία.
Ώσπου ένα χέρι την άρπαξε με δύναμη.

«Τέρρυ;» είπε η Κάντυ σαστισμένη βλέποντας μπροστά της τον Τέρρυ λαχανιασμένο και ιδρωμένο.

«Κάντυ, ευτυχώς σε βρήκα. Δεν πρέπει να φύγεις για την Ευρώπη. Έλα να πάμε στο σπίτι μου. Να ζήσουμε για πάντα μαζί» είπε ο Τέρρυ συγκινημένος που ευτυχώς την πρόλαβε και σίγουρος πως τίποτα πια δεν πρόκειται να τους χωρίσει.

«Όχι, Τέρρυ. Δεν θα έρθω μαζί σου. Έχω πάρει την απόφασή μου και τίποτα δεν θα με κάνει να αλλάξω γνώμη» είπε αποφασιστικά η Κάντυ, η οποία προσπαθούσε να φανεί ψύχραιμη, παρ’ όλο που ένιωθε ότι θα καταρρεύσει.

Ο Τέρρυ σάστισε. Δεν πίστευε στ’ αφτιά του. Ήταν τόσο σίγουρος πως το μόνο πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν απλά να προλάβει το πλοίο και να βρει την Κάντυ πριν φύγει.

«Φύγε Τέρρυ» του είπε η Κάντυ με φωνή τρεμάμενη.

«Πιάστε τον» ακούστηκε μία φωνή στο βάθος. Τα περιθώρια είχαν στενέψει. Δεν είχε και πολλές επιλογές. Αμέσως άρπαξε την Κάντυ στους ώμους του και άρχισε να τρέχει προσπαθώντας να προλάβει να βγει από το πλοίο πριν τον πιάσουν οι λιμενικοί.

«Άσε με κάτω Τέρρυ. Άσε με κάτω» φώναζε η Κάντυ, αλλά ο Τέρρυ την έσφιξε ακόμα πιο δυνατά, για να μην του φύγει με τους σπασμούς που έκανε.

Ο ελεγκτής είδε από μακριά τον Τέρρυ να τρέχει να ξεφύγει απ’ τους λιμενικούς και στους ώμους του να κρατάει μια κοπέλα.

‘Αλήθεια έλεγε τελικά για τη γυναίκα που αγαπάει’ σκέφτηκε και συγκινημένος έκανε στην άκρη, προκειμένου να μην τον εμποδίσει.

Ο Τέρρυ, τον είδε και τον ευχαρίστησε μ’ ένα χαμόγελο. Βγήκε από το πλοίο και αμέσως άκουσε την κόρνα του πλοίου να χτυπά δυνατά.

«Άσε με κάτω Τέρρυ» συνέχισε να φωνάζει η Κάντυ.

Άφησε την Κάντυ να πατήσει στο έδαφος, αλλά κρατώντας της πολύ σφιχτά το χέρι άρχισε να τρέχει προς άγνωστη κατεύθυνση. Έπρεπε να απομακρυνθεί από το λιμάνι. Η κόρνα του πλοίου ακουγόταν ολοένα και λιγότερο.
Μόλις έφτασαν στην πλατεία αρκετά κοντά στο λιμάνι. Η Κάντυ φανερά κουρασμένη είπε στον Τέρρυ:

«Τέρρυ, δεν αντέχω άλλο» και λιποθύμησε.

Ο Τέρρυ, ανήσυχος, την πήρε αμέσως στα χέρια του και την ξάπλωσε στο παγκάκι.

«Κάντυ, Κάντυ, σύνελθε Κάντυ» της έλεγε χτυπώντας απαλά το μάγουλό της, αγχωμένος με την ξαφνική αδιαθεσία της.

Η Κάντυ άνοιξε αργά αργά τα μάτια της και αντίκρισε τα υπέροχα μάτια του Τέρρυ, που είχαν χαθεί μέσα στα δικά της. Αμέσως την αγκάλιασε ανακουφισμένος που είδε ότι το χρώμα της επανήλθε:

«Κάντυ μου, όλα τελείωσαν Κάντυ. Από’ δω και πέρα θα είμαστε για πάντα μαζί. Τίποτα δεν πρόκειται να μας χωρίσει» είπε ο Τέρρυ.

«Τίποτα; Η Σουζάνα δεν είναι τίποτα Τέρρυ. Και καλό θα ήταν να μη μιλάς έτσι για τον άνθρωπο που σου έσωσε τη ζωή» είπε η Κάντυ ελαφρώς ενοχλημένη.

«Τι σχέση έχει τώρα πια η Σουζάνα; Δεν κατάλαβες τίποτα από το τελευταίο γράμμα που σου έστειλα;» ρώτησε ο Τέρρυ απορημένος.

«Δεν τα διάβασα ποτέ τα γράμματά σου Τέρρυ» είπε η Κάντυ χαμηλώνοντας το βλέμμα της.

«Γιατί;» φώναξε ο Τέρρυ.

«Δεν είχε κανένα νόημα. Θα πονούσα ακόμα περισσότερο. Κατάλαβε με. Πονάω κι εγώ τόσο πολύ» είπε η Κάντυ και δακρυσμένη συμπλήρωσε:

«Εξάλλου τι σχέση έχει η Σουζάνα με το ότι δεν διάβασα τα γράμματά σου;»

«Αν έκανες τον κόπο να τα διαβάσεις, θα μάθαινες ότι η Σουζάνα με χώρισε».

Η Κάντυ σάστισε:
«Σε χώρισε;» ρώτησε ξαφνιασμένη.

«Ναι Κάντυ» είπε ο Τέρρυ γεμάτος χαρά και ανακούφιση και ξεκίνησε να της εξηγεί τι είχε συμβεί στην τελευταία του συνάντηση με τη Σουζάνα.

«Οπότε φακιδομουτράκι, καταλαβαίνεις ότι τώρα πια τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει» και άρχισε να τη φιλάει παθιασμένα χωρίς να ενδιαφέρεται για τα βλέμματα των περαστικών.

«Επιτέλους θα μπορέσουμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι οι δύο μας» της είπε και το πρόσωπό του για πρώτη φορά ήταν τόσο ήρεμο.

«Θες να πεις οι τρεις μας» τον διόρθωσε η Κάντυ και αμέσως χάιδεψε απαλά την κοιλιά της.

«Κάντυ» φώναξε ενθουσιασμένος ο Τέρρυ που αμέσως την σήκωσε στα χέρια του.
Το δικό τους ταξίδι τώρα άρχιζε.