Κάποια Χριστούγεννα

Η φωτιά που τρεμόπαιζε στο τζάκι, αντανακλούσε στα παγωμένα τζάμια του δωματίου, χαρίζοντας τη ζεστασιά της και το φως της στο κατά τα άλλα σκοτεινό σαλόνι. Η Κάντυ στεκόταν σιωπηλή μπροστά στο παράθυρο και παρακολουθούσε τη νύχτα να απλώνεται σιγά-σιγά. Ένιωθε την παγωνιά του τζαμιού να διαπερνάει το πρόσωπό της. Ένα ελαφρύ στρώμα χιονιού είχε αρχίσει να καλύπτει τον δρόμο.

Από μακριά φάνηκαν αχνά τα φώτα του αυτοκινήτου. Η Κάντυ χαμογέλασε. Η ανησυχία της εξαφανίστηκε καθώς τα φώτα πλησίαζαν μέχρι που έσβησαν έξω από το σπίτι. Έμεινε ασάλευτη να κοιτάει τον σύζυγό της που κατέβηκε από το αυτοκίνητό του, πήρε στα χέρια του το Χριστουγεννιάτικο έλατο και κατευθύνθηκε σχεδόν τρέχοντας προς το σπίτι.

Η Κάντυ έκλεισε τα μάτια της και ένιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά της….

Ο όμορφος άντρας μπήκε χαρούμενος στο σαλόνι και ακούμπησε το δέντρο στο πάτωμα.

«Μπαμπάααααααα», ακούστηκαν χαρούμενες δυο φωνές και έτρεξαν να τον αγκαλιάσουν. Η Κάντυ γύρισε και χαμογέλασε μπροστά στο όμορφο θέαμα. Οι τρεις αγάπες της αγκαλιασμένες. Ένιωσε την καρδιά της να πλημμυρίζει από αγάπη και συγκίνηση. Τα παιδιά πήραν στα χέρια τους τα δώρα που τους έφερε ο πατέρας τους και έτρεξαν χαρούμενα μπροστά στο τζάκι να τα ανοίξουν.

Η μητέρα τους τα κοίταζε στοργικά καθώς πλησίασε τον άντρα της, τον αγκάλιασε και ακούμπησε τρυφερά τα χείλη του με τα δικά της:

«Καλωσήρθες», του είπε με ζεστή φωνή, «Πίστευα ότι δεν θα προλάβαινες να έρθεις», συμπλήρωσε χαμηλά και στη φωνή της υπήρχε ένα μικρό παράπονο.

Ο άντρας την κοίταξε γλυκά με τα μεγάλα του μάτια. Πήρε στα χέρια του τα δικά της και τα φίλησε απαλά:

«Το ξέρω πως τα ταξίδια για τη δουλειά μου τις μέρες των εορτών σε έχουν κουράσει, αλλά σου έχω υποσχεθεί ότι δεν θα σε αφήσω ποτέ μόνη σου την Ημέρα των Χριστουγέννων», την καθησύχασε ο άντρας της και η Κάντυ κλείστηκε στην αγκαλιά του. Μόνο εκεί ένιωθε σιγουριά, ασφάλεια, γαλήνη. Μόνο εκεί ξέχναγε όλες της τις ανησυχίες, τις πικρίες και τα προβλήματά της. Μόνο εκεί ξεκουραζόταν η ψυχή της.

«Μαμά… πότε θα θτολίσουμε το δέντρο;», ακούστηκε η αγγελική φωνή της μικρούλας που κρατώντας την καινούργια της κούκλα στα χέρια, κοίταζε τη μητέρα της με ένα βλέμμα γεμάτο αθωότητα και απορία, έχοντας γυρίσει όλο το κεφάλι της προς τα επάνω, για να μπορέσει να τη δει στα μάτια.

Η Κάντυ απομακρύνθηκε απρόθυμα από την αγκαλιά του και πήρε στα χέρια της την κούτα με τα στολίδια. Ο νεαρός άντρας κοιτάχτηκε στα μάτια με τον γιο του και με ένα βλέμμα συνωμοσίας προσπάθησαν διακριτικά να βγουν από το σαλόνι.

«Άλμπερτ, έλα να με βοηθήσεις», ακούστηκε η φωνή της Κάντυ που είχε γυρισμένη την πλάτη της και έβγαζε εξεταστικά τα στολίδια από το μεγάλο κουτί.

«Τώρααα;;;» ακούστηκε βαριεστημένη η φωνή του Άλμπερτ.

«Τώρα!», αποκρίθηκε η Κάντυ με τρυφερότητα αλλά και αυστηρότητα. Οι δυο άντρες επέστρεψαν για να βοηθήσουν τις κυρίες του σπιτιού να στολίσουν το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο, αποβάλλοντας από τη σκέψη τους ότι θα τη γλίτωναν έτσι απλά.



Δυο ώρες αργότερα η οικογένεια καμάρωνε το όμορφο δέντρο. Μεγάλες χρωματιστές μπάλες, σε διάφορα σχήματα, στόλιζαν τα πράσινα κλαδιά του. Χρωματιστά φωτάκια τύλιγαν τα φύλλα του και στην κορφή υπήρχε ένα μεγάλο αστέρι. Στη βάση του υπήρχαν πολύχρωμα κουτιά με δώρα. Το τζάκι ήταν τυλιγμένο με πολύχρωμες γιρλάντες. Το ίδιο και η μεγάλη βιβλιοθήκη. Στο τραπέζι ακριβώς δίπλα υπήρχαν οι πέντε τελευταίες μπάλες. Η Κάντυ της πήρε στα χέρια της και της μοίρασε στα παιδιά και στον άντρα της.

«Και τώρα ας βάλει ο καθένας τη μπάλα του», είπε χαμογελαστά και τα παιδιά προσπαθούσαν ενθουσιασμένα να βάλουν τη μπάλα τους στο ψηλότερο από τα κλαδιά που έφταναν, καμαρώνοντας ότι φέτος την έβαλαν πιο ψηλά από την προηγούμενη χρονιά. Το ζευγάρι κρέμασε κι αυτό τις δικές του. Η Κάντυ κράτησε στα χέρια της την πέμπτη μπάλα και κατευθύνθηκε προς το τζάκι. Οι φλόγες της φωτιάς καθρεπτίζονταν πάνω στην κόκκινη μπάλα καθώς η Κάντυ την τοποθετούσε ευλαβικά στο πρέκι.

«Φακιδομουτράκι, το ξέρεις ότι δεν θέλω να βλέπω αυτό το ύφος στο πρόσωπό σου!», ψιθύρισε ο Τέρρυ τυλίγοντας τα χέρια του στη μέση της και ακουμπώντας τα χείλη του απαλά στο λαιμό της, επαναφέροντάς την στην πραγματικότητα.

«Για μια στιγμή αφαιρέθηκα», δικαιολογήθηκε βιαστικά η Κάντυ και χαρίζοντάς του ένα μεγάλο χαμόγελο γύρισε προς το μέρος του.

«Τα παιδιά είναι έτοιμα για φαγητό», συμπλήρωσε ο Τέρρυ και την τράβηξε απαλά μακριά από το τζάκι. Η Κάντυ κοίταξε νοσταλγικά για μια ακόμη φορά την μπάλα που μόλις είχε ακουμπήσει στο πρέκι και κατευθύνθηκε προς το γιορτινό τραπέζι.

---

Η μεγάλη γαλοπούλα ήταν στολισμένη στη μέση του τραπεζιού και τριγύρω υπήρχαν διάφορες λιχουδιές που τη συνόδευαν. Ο Άλμπερτ και η Έλενορ έκλεβαν τις ψητές πατάτες ελπίζοντας ότι δεν θα τους αντιληφθούν οι γονείς τους και χαζογέλαγαν προσπαθώντας να κρυφτούν κάτω από το ολόλευκο τραπεζομάντηλο. Ο Τέρρυ και η Κάντυ διασκέδαζαν με το ζαβολιάρικο ύφος των μικρών και προσποιούνταν ότι δεν αντιλαμβάνονταν τις πράξεις τους, απολαμβάνοντας το σκανταλιάρικο βλέμμα των παιδιών τους.

«Μαμά τι ώρα θα έρθει αύριο η Θεία Άννυ με τον Θείο Άρτσι; Βαρέθηκα να παίζω με την Έλενορ. Ασχολείται μόνο με τις κούκλες της. Θέλω να παίξω με τον Στήαρ».

Το κλάμα της Έλενορ έσπασε την χαρούμενη ατμόσφαιρα του δωματίου.

«Άλμπερτ, δεν πρέπει να κάνεις την αδερφή σου να κλαίει. Ησύχασε Έλι μου! Αύριο θα έρθει ο Στήαρ να παίξει με τον Άλμπερτ αλλά θα έρθει και η Μπρέντα να παίξετε μαζί και να αφήσετε τα αγόρια μόνα τους».

Η μικρή Έλενορ κοίταζε την μαμά της και σκουπίζοντας τα δάκρυά της δήλωσε αθώα:

«Μαμά η Μπρέντα είναι μικρούλα. Βαριέμαι να παίζω μαζί της».

Ο Τέρρυ με την Κάντυ ξέσπασαν σε γέλια και η Κάντυ απάντησε εύθυμα στην κόρη της:

«Έλα να φάμε την πουτίγκα μας τώρα και μέχρι αύριο βλέπουμε».

---

Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε πολύ όμορφα και γιορτινά. Η οικογένεια άνοιξε τα δώρα της και όλοι αντάλλαζαν όμορφα, ευτυχισμένα χαμόγελα. Κάθισαν όλοι μαζί μπροστά στο τζάκι και τραγούδησαν Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Παντού στο σπίτι αντηχούσαν οι μελωδικές φωνές τους:

Σπόιλερ:

Μου `παν έλα να πάμε να δεις,
Χριστός γεννήθηκε στην άκρη της γης
Κι εγώ γυρίζω απόψε στον ουρανό
Τ’ αστέρι ψάχνω να βρω το φωτεινό
Ραπαπαπαμ, ραπαπαπαμ
Να με πάει στο μικρό βασιλιά,
Πέρα μακριά.

Μες στη νύχτα παιδί μοναχό
Τι δώρο να σου φέρω που ‘μαι φτωχό.
Εγώ το τύμπανο μου μόνο κρατώ
Τα κάλαντα να παίξω για το Χριστό
Ραπαπαπαμ, ραπαπαπαμ.
Το πιο ωραίο τραγούδι θα πω
Για το Χριστό.

Μες τη φάτνη τα ζώα ξυπνούν
Κι απ’ έξω ταπεινά βοσκοί προσκυνούν.
Στης Παναγιάς κρυμμένο την αγκαλιά
Χρυσό στεφάνι φως φορεί στα μαλλιά
Ραπαπαπαμ, ραπαπαπαμ.
Σαν με βλέπει η καρδιά μου χτυπά
Και μου γελά.


Όταν πέρασε ο έντονος Χριστουγεννιάτικος ενθουσιασμός, ο Τέρρυ σήκωσε ψηλά την Έλενορ και έπαιξαν μαζί αποσπάσματα από τον ‘Ρωμαίο και Ιουλιέτα’, με την Έλενορ να τραυλίζει μισόλογα της Ιουλιέτας, παριστάνοντάς την στο μπαλκόνι, κοιτάζοντάς τον χαρούμενη που της φαινόταν τώρα πιο κοντός από αυτήν. Ο Άλμπερτ έπαιζε με τον Μίκυ του, ένα ποντίκι που είχε μετατρέψει σε κατοικίδιο και τον ακολουθούσε παντού μέσα στο σπίτι. Στην αρχή η Κάντυ είχε τρομάξει με ένα ποντίκι να κυκλοφορεί μέσα στα πόδια της, αλλά μετά ο Άλμπερτ και ο Μίκυ έγιναν αχώριστοι και δεν είχε σκοπό να χαλάσει κανένα χατίρι στο γιο της.

Λίγο αργότερα ο Τέρρυ πήγε να βάλει τα παιδιά για ύπνο. Τους είχε λείψει ο πατέρας τους και περίμεναν ανυπόμονα να τους διαβάσει ένα παραμύθι μέχρι να κοιμηθούν. Ο Τέρρυ δεν χόρταινε να διαβάζει ιστορίες στα παιδιά του κι έτσι η Κάντυ ήξερε ότι είχε αρκετό χρόνο στη διάθεσή της μέχρι να κοιμηθούν. Έμεινε μόνη της να κοιτάζει το στολισμένο δέντρο. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ερχόταν από το τζάκι που άπλωνε το απαλό φως του στον χώρο.

Η Κάντυ πλησίασε την βιβλιοθήκη. Δίπλα από την ατελείωτη συλλογή Σαιξπηρικών κειμένων υπήρχε ένα στενό ντουλάπι. Με αργές κινήσεις ξεκλείδωσε το ντουλάπι του επίπλου. Πήρε στα χέρια της το μαύρο δερμάτινο σημειωματάριο. Κάποτε αυτό ήταν το ημερολόγιο του Τέρρυ. Τώρα πια ήταν το δώρο του σε αυτήν για την πρώτη τους επέτειο.

Άνοιξε την πρώτη σελίδα και διάβασε την αφιέρωση: «Όλες μου οι σκέψεις είσαι εσύ». Χάιδεψε με τα ακροδάχτυλά της τα γράμματα του Τέρρυ και έκατσε στον μεγάλο καναπέ μπροστά από το τζάκι. Άρχισε να διαβάζει διάφορα αποσπάσματα του ημερολογίου. Ήταν μια συνήθειά της κάθε φορά που ο Τέρρυ έλειπε μακριά της. Απόψε όμως, χρειαζόταν την παρουσία του περισσότερο από άλλες φορές. Ακόμα και οι τοίχοι που τους χώριζαν της φαίνονταν μεγάλη απόσταση.

«Κοιμήθηκαν», είπε ο Τέρρυ και πλησίασε την Κάντυ που είχε απορροφηθεί από το διάβασμα. Ο Τέρρυ απομάκρυνε το σημειωματάριο από τα χέρια της και το κλείδωσε στο ντουλάπι της βιβλιοθήκης.

«Δεν το χρειάζεσαι τώρα αυτό», της είπε καθώς έκατσε δίπλα της. Ξάπλωσε στον καναπέ και την παρέσυρε κι αυτήν να ξαπλώσει στην αγκαλιά του.

Η Κάντυ γύρισε το κεφάλι και του χαμογέλασε γλυκά:

«Νιώθω λίγο κουρασμένη», ψιθύρισε και ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος του.

Ο Τέρρυ της χάιδεψε τα μαλλιά και την κράτησε πιο κοντά στην αγκαλιά του:

«Κοιμήσου» της είπε και έβλεπε τα βλέφαρά της να τρεμοπαίζουν. Χωρίς να σταματήσει να της χαϊδεύει τα μαλλιά άρχισε να της τραγουδάει χαμηλόφωνα:

Σπόιλερ: