Σκηνές που υπάρχουν στο anime και όχι στο manga

stardustia έγραψε:
Όντως τα τόσα φίλερ μας έκαναν να χάσουμε αρκετά τη μπάλα!
Όμως για τον καημενούλη τον δικό μας υπάρχει ένα ελαφρυντικό: δεν ήξερε ότι η Candy είχε επιστρέψει στην Αμερική!
Όταν το έμαθε τελικά, στο Σικάγο, που κίνησε γη και ουρανό για να τη βρει, εγώ ξαναείδα τον παλιό, παράφορο Terry ! Το anime κατάφερε να δώσει την ένταση εκείνης της μοναδικής βραδιάς σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το manga (το πλεονέκτημα της κίνησης και του ήχου, γαρ).
Μετά ακολούθησε η περίοδος της αλληλογραφίας (η συχνότητα δεν είναι τόσο ξεκάθαρη), αλλά όντως κάπου οι πολλές σάλτσες-επεισόδια έριχναν την κλιμάκωση/εμβάθυνση της σχέσης τους (και δεν εκδηλώνονταν, ως φαίνεται, κι εκείνα τα ευλογημένα ούτε εγγράφως, οι ντροπές τους μάραναν, μόνο στην απάντηση του Terry στο γράμμα της Candy, όπου τον ρωτά αν τον πειράζει η απόφασή της να συγκατοικήσει με τον κύριο Albert, αστειεύεται μαζί της λέγοντάς της ότι απορεί πώς τον ρωτά κάτι τέτοιο αφού είναι ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΗΣ! Τόοοοοσο πολύ προχώρησαν σε εξομολογήσεις).
Για τον τρόπο του Terry στην Αμερική, νομίζω πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο στο οποίο κινείται συγκριτικά με αυτό στην Αγγλία. Στην πατρίδα του ήταν το "κακό" παιδί, που έκανε πολλά και διάφορα αλλά πάντα με τα λεφτά του μπαμπά (εκ του ασφαλούς, δηλαδή, όσον αφορά τα μέσα), ακόμα και καλές πράξεις να έκανε πάντα στηριζόταν έμμεσα ή άμεσα στην υποστήριξη του Δούκα. Όταν κόβει ο ίδιος τους δεσμούς και φεύγει τα πράγματα αλλάζουν άρδην.

Στην Αμερική πρέπει να σταθεί στα πόδια του, εξασφαλίζει τα προς το ζειν από τη δουλειά του και μόνο, δεν παρουσιάζεται πουθενά να δέχεται ενίσχυση από τη μητέρα του (ας θυμηθούμε τη διαχείριση των οικονομικών του προκειμένου να εξασφαλίσει το εισιτήριο και τη διαμονή της Candy στην Νέα Υόρκη, όπως στο anime φαίνεται), οπότε και οι αντιδράσεις του σε ότι δεν του αρέσει είναι πιο μαζεμένες (πάει να ξεφύγει καμιά φορά, όταν για παράδειγμα τον πνίγει η κοινωνική αδικία, αλλά ξαναμαζεύεται), αφού έχουν επιπτώσεις που πρέπει να ο ίδιος να επωμιστεί χωρίς την υποστήριξη κανενός. Οι κινήσεις του δεν είναι πια θεαματικές γιατί διακυβεύεται το μέλλον του
Ο χαρακτήρας του δεν αλλάζει, προσωπικά πάντα βλέπω τον Terry του Κολεγίου, παραμένει μοναχικός, απρόσιτος για τους πολλούς του, μαζί του κι εμείς, ίσως να μας φαίνεται και λιγότερος απ' ό,τι θα θέλαμε.
Δεν νομίζω επίσης ότι το συναίσθημα ξεθωριάζει, θα έλεγα μάλλον βαθαίνει και γίνεται πιο χειροπιαστό, αποκτά διαστάσεις χωρικές και χρονικές, αν μπορούμε να το δούμε έτσι. "Θέλω να έλθεις να μείνεις μαζί μου για πάντα" και ψάχνω να βρω τον τρόπο (ακόμα και το πεζό οικονομικό έχει λόγο όταν χτίζεις "σπιτικό" και εκεί το πήγαιναν, είναι πασιφανές). Αλλά είπαμε, με τις τόσες σάλτσες θέλει λίγο σκέψη για να βγάλουμε συμπέρασμα, χανόμαστε κι εμείς οι θεατές!
Έλα, Τιτίκα, μην το βαράς το καημενούλη, πολύ!
Αν θέλεις, όμως θα σε βοηθήσω να τον δείρουμε παρέα για ένα και μόνο λόγο: όταν τον πίεζε η μάνα της ποντικομαμής, της Σούζυ, να μείνει με την κόρη της, δεν είπε χωρίς περιστροφές ότι ήταν δεσμευμένος! Γιατί, βρε, ντρέπεσαι, σου 'φαγε το γατί τη γλώσσα; Διότι δεσμευμένος ήταν, ο γάιδαρος, απέναντι στην Candy, τόσο συναισθηματικά όσο και ηθικά.

Το συναισθηματικό κομμάτι δεν θέλει ανάλυση, τα αισθήματά τους ήταν αμοιβαία κι αυτό δεν άλλαξε ποτέ -το επιβεβαίωσε πανηγυρικά κι η Μιζούκι!!! Σε ηθικό όμως επίπεδο, για μένα φέρει τεράστια ευθύνη αφού  ήξερε πλέον ότι η κοπελίτσα δεν στηριζόταν στη θετή της οικογένεια και ήταν όπως πάντα μόνη (και είχε γίνει μάρτυρας του πόσο μόνη και ξεκρέμαστη ένιωθε χωρίς δική της οικογένεια, μετά από εκείνο το "οποιαδήποτε μητέρα θα μου έκανε!" στη Σκωτία), αφού επέλεξε η ίδια να ακολουθήσει το παράδειγμά του και να βρει το δρόμο της. : ; Κι εκείνο το ρημάδι το εισιτήριο χωρίς επιστροφή τί το στέλνεις, αν δεν μπορείς να το υποστηρίξεις χωρίς πως και γιατί;      
(Και να σκεφτείς, Τιτίκα μου, ότι έχω πιει ήδη δύο καφέδες... )!
Τιτίκα, μ' αρέσουν οι αναλύσεις σου, με βοηθούν να σκέφτώ και cogito ergo sum!

Υ.Γ. Θεούλη μου, να σε ξαναευχαριστήσω που έχεις στείλει στο δρόμο μου την Ariel να ρίχνει φως όπου είναι απαραίτητο για να ξεδιαλύνω τα μυστήρια που διέπουν το έργο της Μιζούκι (ελπίζω μόνο το φως να μην προέρχεται από προβολέα...αμήν! Cross )

Με εχεις κανει να γελασω πολυ εσυ σημερα!!!Σ'αγαπω!!!  
Ευτυχως τουτη τη φορα ηπιες καφε!!!!!!!!!!!!!!!!Με ρεγουλα ομως φιλεναδα!!!

Οσα εγραψες ειναι φοβερα διεισδυτικα , αρτια τεκμηριωμενα και απολυτως ευστοχα!.
Νομιζω προσεγγιζεις πιο πολυπλευρα το θεμα απο μενα, αφου εισχωρεις σε ολοκληρη τη ραχοκοκκαλια  της σχεσης αυτης (εγω εχω αρνηση -ακομη κλαιω και σπαραζω στην προκυμαια του Λονδινου(παρεα με την "Εσμεραλντα" του Καββαδια), την πρωτη απο τις 12.458 φορες που στο τσακ δεν προλαβαμε τον Τερρυ-ασε με!!!!!Κι οχι τιποτα αλλο -ηταν ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΚΑΙ ΤΟΤΕ σαν τωρα   !!!!!!!)
Εσυ εχεις δικιο ομως -εισαι πιο νηφαλια,εχεις κατανοηση.
Εγω θελω απλα και πολιτισμενα να... κυνηγησω τη Μιζουκι με το σκουποξυλο του εμοτικον!
                 Επρεπε να δωσει κι αλλες ομορφες στιγμες στον Τερρυ και την Καντυ πριν τον ακρατα σαδιστικο χωρισμο!(Αυτο το λεω/σκεφτομαι σαν κολλημενο γραμμοφωνο απο τα 7 μου(που νιωθω δεν απειχε απο την οντως... εποχη του γραμμοφωνου-πώς περασαν τα ατιμα τα χρονια-
"Γινανε τα χρονια βολια και με βρηκαν στην καρδια" που λεει κι ο λατρεμενος μου Πουλοπουλος σε ενα γλυκοπικρο τραγουδακι!!!!!
                    )
Αχ,αυτη η συναισθηματικη μου φυση!!!!Αααχ

ΥΓ Μου αρεσε παρα πολυ και η τοποθετηση της Hamlet -καλα, για την εγκριτη Τερρολογο Αριελ τι να πει κανεις, τα ΄πε ΟΛΑ μονη της!!!...

titika έγραψε:

Αχ,αυτη η συναισθηματικη μου φυση!!!!Αααχ

stardustia έγραψε:
Αμ, η δική μου; Που ακούω στο youtube τραγούδια να ντύνουν σκηνές του anime και όποτε δω ΤΗΝ ΣΚΑΛΑ (όχι του Μιλάνου, μιλάμε μόνο σε μυημένους...) πάει το δάκρυ κορόμηλο   (μια φορά δεν το 'χω καταφέρει να μην βουρκώσω).

Κι όχι τίποτε άλλο, με κοιτά το δεκάχρονο και κουνά το κεφάλι απαξιωτικά -"χαζούλα μαμά!" - μα ούτε το σπλάχνο σου να μη μπορεί να σε νιώσει, σε τι κόσμο έχουμε καταδικαστεί να ζούμε κι εμείς οι ευαίσθητες ψυχές...

Ευτυχώς, αντλώ κουράγιο από τα λεγόμενα της Ariel: είμαστε πολλές αλλά σκόρπιες !

HAMLET έγραψε:
Ομως και η δικια μας εφταιγε. Τον εσπρωξε σε αυτο... αυτος δεν ειχε παρει την αποφαση , αυτη την πηρε και δεν του αφησε περιθωρια. Οπως λεει και στους ασφοδελους (επαναλαμβανομαι.. σορυ) τον καταδικασε οσο και η Σουζανα. Σε καποιο σημειο λεει σε ενα γραμμα της Σουζανα στην Καντυ: μονο το δακτυλο σου να κουναγες αρκουσε για να τον εχεις να γονατιζει μπροστα σου.... δλδ οποτε ηθελε μπορουσε να τον απαλλαξει απο την καταδικη του και δεν το εκανε... ειναι εξισου ενοχη. Ο Τερρυ λογω ελλειψης αποφασιστικοτητας και η Καντυ λογω υπερβολικης αισθησης του καθηκοντος ...

ariel έγραψε:Και συνεχίζω τις βαθυστόχαστες αναλύσεις μου, αλλά χωρίς προβολέα παρακαλώ. Μας εκαψε τη γούνα εκείνος ο προβολέας!!!!!!!

Λοιπόν για πάρα πολλά χρόνια θεωρούσα τον Τέρρυ ένοχο για τον χωρισμό του με την Κάντυ. Όλα αυτά για τους Γιαπωνέζους και το καθήκον,πραγματικά δεν μου έλεγαν τίποτα. Δεν θα ήταν απλό να ξεκαθαρίσει τη θέση του, να δηλώσει δεσμευμένος και να την στηρίξει μόνο οικονομικά;
Δυστυχώς οι ανθρώπινες σχέσεις, είναι πολύπλοκες, μερικές φορές, παρα είναι για τα γούστα μου. Για να καταλάβω τον Τέρρυ, προσπάθησα να μπω για λίγο στη θέση του. Η Σουζάννα του ήταν μεν αδιάφορη, αλλά μετά το ατύχημα, είχε τύψεις και ενοχές. Λογικό εφόσον η κοπέλα τραυματίστηκε για χάρη του, αλλά δεν είχε καμία πρόθεση να μείνει μαζί της. Η Σουζάννα αρχικά δεν δεχόταν να τον δει, αλλά θυμάστε τι έκανε στην πρώτη τους συνάντηση; Του ξεκαθάρισε οτι πρέπει να τερματίσει τη σχέση του και να μείνει για πάντα μαζί της. Ο τρόπος που του το είπε, ήταν οριστικός και επιθετικός, το θυμάστε; "Για το χατίρι σου κατάντησα έτσι! Ξέχνα την Κάντυ!" Ο Τέρρυ την αγνόησε, μάλλον ελπίζοντας οτι είναι το σοκ του τραυματισμού, ενα καπρίτσιο που θα ξεπεράσει. Τι εκανε μετά η Σουζάννα μας; Προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Ο Τέρρυ ακόμα δεν είχε αποφασίσει να μείνει μαζί της και να θυσιασει τη σχέση του. Την απόφαση την πήρε η Κάντυ μόνη της, χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Ο Τέρρυ προσπάθησε να κερδίσει λίγο χρόνο για να μιλήσουν, αλλά η Κάντυ αντέδρασε και πάλι σπασμωδικά. Αποφάσισε να φύγει την ίδια στιγμή, δεν τον άφησε ούτε μέχρι το τρένο να πάει μαζί της! Δεν δίνει και σε σας την εντύπωση οτι η απόφασή της είναι τελεσίδικη; Σε εκείνο τον χωρισμό, ο Τέρρυ είχε να παλέψει με δύο γυναίκες και τα θέλω τους. Απο τη μία η Σουζάννα που τον ήθελε πάση θυσία και απο την άλλη η Κάντυ που τον έδιωχνε χωρίς καν να δώσει εξηγήσεις. Για να νικήσει ο Τέρρυ τη Σουζάννα ήθελε σύμμαχο και η Κάντυ, αντί να πάει με το μέρος του, βρέθηκε απέναντί του. Αν ήμουν Τέρρυ, θα είχα αμφιβολίες για την Κάντυ. Οχι για την αγάπη της, αλλά για τη δύναμή της. Δεν είναι όλοι οι ανθρωποι φτιαγμένοι για αγώνες, η Κάντυ σε αυτήν την περίπτωση δίνει την εντύπωση οτι προτιμά να πονέσει για λίγο φεύγοντας, παρά να υποφέρει δίπλα του. Στην ουσία, στην πιο δύσκολη στιγμή του, η Κάντυ τον εγκατέλειψε κι αυτή (μπορώ να κάνω ολόκληρη ανάλυση για να αιτιολογήσω και τη δική της στάση, αλλά δεν είναι του παρόντος). Η εγκατάλειψη και οχι η ζωή με την Σουζάννα ήταν ο λόγος που ο Τερρυ πήρε την κάτω βόλτα και κατέληξε στο Ροκσταουν. Δεν είναι τυχαίο που ο Τέρρυ συνήλθε και αποφάσισε να αναλάβει τις ευθύνες του μόνο μετά το Ροκσταουν! Το μόνο που ήθελε στη ζωή του, ήταν να κάνει την Κάντυ ευτυχισμένη και σύμφωνα με τις οδηγίες της, θα ήταν ευτυχισμένη αν η Σουζάννα ήταν καλά. Ο Τέρρυ, δεν θυσιαστηκε για τη Σουζάννα, αλλά για την Κάντυ! Σκεφτείτε το λίγο... και μετά σκεφτείτε πόσες ανόητες αποφάσεις πήραμε για να κάνουμε τους δικούς μας ευτυχισμένους......

HAMLET έγραψε:Συμφωνω και με τις δυο. Τα ειχε τα θεματακια της και θα ειχε αποφυγει πολλα αν δεν εμπιστευοταν τον εαυτο της ως προς αυτα τα συμπερασματα και επικοινωνουσε ανοικτα. Γιατι τα πραγματα δεν ηταν ακριβως οπως τα αντιλαμβανοταν εκεινη..στη Νεα Υορκη, αν συζητουσαν ανοικτα για τα αισθηματα τους (εδω φταιει και ο αλλος με τα δικα του θεματα) ισως να βρισκοταν μια λυση χωρις να παραγκωνιστει η Σουζανα. Ο Τερρυ μια επιβεβαιωση οτι θα ειναι διπλα του ο,τι και αν γινει ηθελε...αισθανοταν το βαρος που ειχε στους ωμους του - το λεει κιολας την ωρα που σηκωνει τη Σουζανα για να την παει στο δωματιο. Ηταν μεγαλο βαρος, πως παιρνεις μια τετοια αποφαση μεσα σε λιγα λεπτα κατω απο αυτες τις συνθηκες; Δεν επρεπε λοιπον να φυγει για να μη φερει κανενα σε δυσκολη θεση, γιατι ουσιαστικα τον καταδικασε τον αλλον.