Σκηνές που υπάρχουν στο anime και όχι στο manga

το απόλυτο ξεκατίνιασμα του μάνγκα

Άσε τώρα που μεγάλωσα (λίγο ) και το ξανάδα έχω δει πολλά τέτοια κουφά επεισόδια στο ανιμε που πραγματικά με κουράζουν απίστευτα

Πως το έλεγαν αυτό το κοριτσάκι αλήθεια; Νταιάνα ή κάτι τέτοιο; Ο τομ έιχε κλεισει τα 18 και ο μπαμπας του είχε θεματάκια με την καρδιά. Αντι να κώψει λοιπόν το πιώμα και να πάει σε κάνα γιατρό, σκέφτηκε να τον αρραβωνιάσει με το 6χρονο, να μην μείνει μαγκούφης!

Σοβαρά τώρα, τι βλέπαμε;;;;

Άσε φαντάσου ακόμα και η κόρη μου τα προσπερνάει μερικά επεισόδια και ειδικά αυτό

ΜΙΜΙ έγραψε:Άσε φαντάσου ακόμα και η κόρη μου τα προσπερνάει μερικά επεισόδια και ειδικά αυτό

Αδικο έχει το παιδάκι; Με τούτα και με κείνα, εγω τα επεισόδια στο κολέγιο διάβαζα και ξαναδιάβαζα! Ουπς, για το άνιμε λέμε... και πάλι εγω στο κολέγιο έμεινα!

τιτικα το 24 παιζει κανονικα μολις το δοκιμασα.

Στο ανιμέ πρέπει να έχω δει καμια 500ρια φορές τα επεισόδια στο κολέγιο και λίγο λιγότερες όσα αφορουν τον Τέρρυ. Τα υπόλοιπα τα βαριέμαι λίγο....

Κι εγω κοριτσια, οπου εχει Τερρυ με Καντυ , για να λεμε την αληθεια...

να βαρεσω τωρα την κουδουνα ή να μην την βαρεσω;;;



τιμωρια στο δωματιο της Ελιζας με την Ελιζα να της χτενιζετε τα μαλλια επι 2ωρο και να της διαβαζετε το αγαπημενο της βιβλιο..  (αγγαρεια λεμε οχι αστεια!  )

Αμαν!!!!!!! Τι καμπάνα ήταν αυτη;;;;;;

Εξαντλησες ολη σου την αυστηροτητα...

εεε ναι! ή τιμωρω ή οχι εγω! 

:)

Titika, κι εγώ του anime είμαι! Το manga το διάβασα πρόσφατα και οι μορφές ομολογώ δεν μου κάθονται τόσο καλά, κάτι τα μαύρα μάτια, κάτι η εντελώς bebe φατσούλα της Candy (δε λέει να μεγαλώσει αυτό το παιδί), λες και κάτι δεν πάει καλά με τους τόσους που πέφτουν τέζα στα πόδια της. Μα με το μωρουδέλι, κοτζάμ άντρες;
Βέβαια, ήταν κι αυτή η εξάχρονη αρραβωνιαστικιά στο anime, τί να συζητάμε, πάλι... Ψιλοαρρώστια...
Και θα συμφωνήσω απόλυτα -έκπληξη!!!- με Ariel και Hamlet, κι εγώ βλέπω μόνο τα επεισόδια στο Κολέγιο (μετά διακοπών στη Σκωτία), μετά τον Terry ακόμα κι ο φουκαράς ο Anthony έφαγε ένα γενναίο delete, και μετά το πάω στο ψαχτό: εδώ ο Terry, εκεί ο Terry (που είναι ο Terry; το γνωστό παιχνίδι του παπά...). Κι αυτοί οι τσιγκούνηδες, Terry με το σταγονόμετρο, άντε εκεί στο Σικάγο κάτι έγινε, δυο-τρία επεισόδια μαζεμένα, αλλά κι αυτό το ψυχοβγαλτικό κυνηγητό τί ήταν, σάμπως έγινε και τίποτα... Πίκρα, πίκρα...

Όχι, δεν θα σχολιάσω τα επεισόδια στη Νέα Υόρκη, θα χρειαστώ τα ηρεμιστικά μου και δεν τα έχω πρόχειρα!

Θα αναφερθώ όμως σε ένα επεισόδιο του anime που δεν υπάρχει στο manga, που πολύ με αγγίζει! Είναι εκείνο που γνωρίζεται η Candy με τον Cooky στο λιμάνι κι όχι στο πλοίο για Αμερική. Εκείνο με τον ήχο της φυσαρμόνικας που μπερδεύει το κορίτσι και νομίζει ότι παίζει ο Terry, αλλά είναι ο πιτσιρικάς που τον έμαθε ο δικός μας να παίζει και του αγόρασε μια φυσαρμόνικα (και δεν τον άφησε ούτε ν' αγγίξει τη δική του/της, λυγμ! ) και της εξιστορεί τι έκανε ο Terry τις τελευταίες ώρες πριν φύγει με το πλοίο και συνειδητοποιεί η Candy τη συναισθηματική του φόρτιση και το βάθος των αισθημάτων του γι' αυτήν και ΚΛΑΨ !
Μιλάμε για πολύ φυσαρμόνικα σ'εκείνο το επεισόδιο... Αυτό το Annie Laurie είναι πολύ ωραίο κομμάτι αλλά και πολύ θλιμμένο...
Πάλι έπεσα... Χρειάζομαι μια γενναία δόση , της παρηγοριάς, που λένε...

Μάλλον πρέπει να αλλάξω avatar, αυτό με το φλιτζανάκι θα με κάλυπτε και θα αποφεύγαμε περιττές αναφορές...

Το ανιμε, είχε σίγουρα κι αυτό τα καλά του. Η φυσαρμόνικα για παράδειγμα, υπάρχει μόνο εκει, αλλά νομίζω πως όλες έχουμε συνδέσει τους ήχους της με τον Τέρρυ και τις ασχημες στιγμές τους. Στο ανιμε, η Κάντυ στη φυλακή του Αγιού Παύλου ακούει την φυσαρμόνικα του Τέρρυ και δεν είναι τόσο μόνη! Στο μάνγκα και τη νουβέλα, ο Τέρρυ είναι μεν εκεί, αλλά η Κάντυ το αγνοούσε. Η φυσαρμόνικα και ο Κλιν, είναι τα δύο στοιχεία που εδωσε η ΤΟΕΙ και μου λείπουν απο την "αυθεντική" ιστορία της Μιζούκι

Ναι ο Κλιν

Όλες θέλαμε να δούμε περισσότερο Τέρρυ - Κάντυ μετά το χωρισμό! Κι αυτές οι παραλίγο συναντήσεις,απλά ξύναν πληγές

Φίλερ της ΤΟΕΙ..... τι να πεις;

titika έγραψε:

ariel έγραψε:Στο ανιμέ πρέπει να έχω δει καμια 500ρια φορές τα επεισόδια στο κολέγιο και λίγο λιγότερες όσα αφορουν τον Τέρρυ. Τα υπόλοιπα τα βαριέμαι λίγο....

[color=#330066]Eγω βλεπω ΜΑΝΙΩΔΩΣ απο το ΠΛΟΙΟ μεχρι την αναχωρηση του ΤΕΡΡΥ...
Αυτα δεν τα χορταινω διοτι ειναι γεματα συναισθημα,συγκινηση αλλα χωρις το ψυχοπλακωμα.Ααααχ!!!!!!!!!!!!
Μετα η εξελιξη της ιστοριας δε μου αρεσε κ τοσο...
Οχι λογω του χωρισμου αλλα διοτι αναλωθηκαμε σε ανουσιες σκηνες κ ιστοριες  αστοχες,βαρετες και ασχετες-χωρις κανενα ρομαντικο ενδιαφερον!!!
Για να ειμαι ειλικρινης το συναισθημα εδειχνε λιγο να εχει ξεθωριασει, αφου μετα το Κολλεγιο κ μεχρι τον Χωρισμο -Κλαψ!-δεν ειχε αλλα σημεια αναφορας αναμεσα στο βασικο ζευγαρι!!!
Κ λυπαμαι, αλλα θεωρω οτι ο Τερρυ δεν την κυνηγησε επαρκως την ΚΑΝΤΥ!!!!Στην Αμερικη ηταν οχι στην Κουαλα Λου Μπουρ!!!
         
Η τελευταια του γενναια πραξη ηταν οταν πηγε στο ορφανοτροφειο κι αναζητησε τις ριζες της Καντυ απο την αγαπη του γι αυτην!!!!

Μετα εγω ειδα εναν αλλον Τερρυ...Εναν Τερρυ αποντα, που σχεδον δεν μπορω να τον συνδεσω με τη φιγουρα του Κολλεγιου!!!!
             

Όντως τα τόσα φίλερ μας έκαναν να χάσουμε αρκετά τη μπάλα!

Όμως για τον καημενούλη τον δικό μας υπάρχει ένα ελαφρυντικό: δεν ήξερε ότι η Candy είχε επιστρέψει στην Αμερική!
Όταν το έμαθε τελικά, στο Σικάγο, που κίνησε γη και ουρανό για να τη βρει, εγώ ξαναείδα τον παλιό, παράφορο Terry να μη δίνει μία για τύπους και κοινωνικές μπαρούφες, σχεδόν υπνωτισμένο από τη σκέψη ότι είναι η κοπέλα των ονείρων του κάπου κοντά του -αλλά που;- άσε δε που έπαθε παράκρουση όταν του είπε η Annie ότι η Candy ήθελε τόσο πολύ να τον συναντήσει, εκεί βγήκε τελείως εκτός εαυτού (θυμάστε τη σκηνή με την κυρία που παραμερίζει απρεπέστατα για να πάρει την άμαξα για το νοσοκομείο), μέχρι τελευταία στιγμή το πάλευε και δεν άφηνε να σβήσει η ελπίδα να την ξαναδεί, από την αδημονία δεν μπορούσε να σταθεί σε ένα σημείο (ήταν πολύ αστείο στο σταθμό που είχε αφηνιάσει κυριολεκτικά, κλοτσούσε το έδαφος, δεν ήξερε τί του έφταιγε -βασικά ήξερε αλλά...)! Το anime κατάφερε να δώσει την ένταση εκείνης της μοναδικής βραδιάς σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το manga (το πλεονέκτημα της κίνησης και του ήχου, γαρ).

Μετά ακολούθησε η περίοδος της αλληλογραφίας (η συχνότητα δεν είναι τόσο ξεκάθαρη), αλλά όντως κάπου οι πολλές σάλτσες-επεισόδια έριχναν την κλιμάκωση/εμβάθυνση της σχέσης τους (και δεν εκδηλώνονταν, ως φαίνεται, κι εκείνα τα ευλογημένα ούτε εγγράφως, οι ντροπές τους μάραναν, μόνο στην απάντηση του Terry στο γράμμα της Candy, όπου τον ρωτά αν τον πειράζει η απόφασή της να συγκατοικήσει με τον κύριο Albert, αστειεύεται μαζί της λέγοντάς της ότι απορεί πώς τον ρωτά κάτι τέτοιο αφού είναι ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΗΣ! Τόοοοοσο πολύ προχώρησαν σε εξομολογήσεις).

Για τον τρόπο του Terry στην Αμερική, νομίζω πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο στο οποίο κινείται συγκριτικά με αυτό στην Αγγλία. Στην πατρίδα του ήταν το "κακό" παιδί, που έκανε πολλά και διάφορα αλλά πάντα με τα λεφτά του μπαμπά (εκ του ασφαλούς, δηλαδή, όσον αφορά τα μέσα), ακόμα και καλές πράξεις να έκανε πάντα στηριζόταν έμμεσα ή άμεσα στην υποστήριξη του Δούκα. Όταν κόβει ο ίδιος τους δεσμούς και φεύγει τα πράγματα αλλάζουν άρδην.

Στην Αμερική πρέπει να σταθεί στα πόδια του, εξασφαλίζει τα προς το ζειν από τη δουλειά του και μόνο, δεν παρουσιάζεται πουθενά να δέχεται ενίσχυση από τη μητέρα του (ας θυμηθούμε τη διαχείριση των οικονομικών του προκειμένου να εξασφαλίσει το εισιτήριο και τη διαμονή της Candy στην Νέα Υόρκη, όπως στο anime φαίνεται), οπότε και οι αντιδράσεις του σε ότι δεν του αρέσει είναι πιο μαζεμένες (πάει να ξεφύγει καμιά φορά, όταν για παράδειγμα τον πνίγει η κοινωνική αδικία, αλλά ξαναμαζεύεται), αφού έχουν επιπτώσεις που πρέπει να ο ίδιος να επωμιστεί χωρίς την υποστήριξη κανενός.

Οι κινήσεις του δεν είναι πια θεαματικές γιατί διακυβεύεται το μέλλον του (το θέατρο γι' αυτόν είναι βιοπορισμός και τρόπος ζωής, θα λέγαμε και αυτοσκοπός αν στο δρόμο του δεν είχε βρεθεί η Candy, που ανέτρεψε την κοσμοθεωρία του). Εκπαιδεύει τον εαυτό του να βάζει χαλινάρι στον παρορμητισμό του, γιατί πια είναι υπόλογος των επιλογών του σε τρίτους, εν προκειμένου στους συνεργάτες του (κάπου τον βλέπουμε να σκέφτεται ότι φοβάται με το ξέσπασμα του πολέμου για την Candy, που νομίζει ότι ακόμα είναι στη Ευρώπη, αλλά οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον κρατούν δέσμιο για να την αναζητήσει και δεν μπορεί πια να κάνει πίσω, συν ότι έχει μείνει με την ιδέα πως το κορίτσι έχει τις πλάτες των Ardley, μετά τη δική του αποχώρηση).

Ο χαρακτήρας του δεν αλλάζει, προσωπικά πάντα βλέπω τον Terry του Κολεγίου, παραμένει μοναχικός, απρόσιτος για τους πολλούς (για την ακρίβεια, για όλους, όταν τελειώνουν οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις φαίνεται ότι κλείνεται τελείως στον εαυτό του και στις σκέψεις του), οι κολακευτικές κριτικές δεν τον αγγίζουν καν, κερδίζει και πάλι την ταμπέλα του υπερόπτη (όπως τον παλιό, καλό καιρό...). Όμως μεγαλώνει, ωριμάζει και ανακαλύπτει τα όριά του, τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του, μαζί του κι εμείς, ίσως να μας φαίνεται και λιγότερος απ' ό,τι θα θέλαμε.

Δεν νομίζω επίσης ότι το συναίσθημα ξεθωριάζει, θα έλεγα μάλλον βαθαίνει και γίνεται πιο χειροπιαστό, αποκτά διαστάσεις χωρικές και χρονικές, αν μπορούμε να το δούμε έτσι. "Θέλω να έλθεις να μείνεις μαζί μου για πάντα" και ψάχνω να βρω τον τρόπο (ακόμα και το πεζό οικονομικό έχει λόγο όταν χτίζεις "σπιτικό" και εκεί το πήγαιναν, είναι πασιφανές). Αλλά είπαμε, με τις τόσες σάλτσες θέλει λίγο σκέψη για να βγάλουμε συμπέρασμα, χανόμαστε κι εμείς οι θεατές!

Έλα, Τιτίκα, μην το βαράς το καημενούλη, πολύ!

Αν θέλεις, όμως θα σε βοηθήσω να τον δείρουμε παρέα για ένα και μόνο λόγο: όταν τον πίεζε η μάνα της ποντικομαμής, της Σούζυ, να μείνει με την κόρη της, δεν είπε χωρίς περιστροφές ότι ήταν δεσμευμένος! Γιατί, βρε, ντρέπεσαι, σου 'φαγε το γατί τη γλώσσα; Διότι δεσμευμένος ήταν, ο γάιδαρος, απέναντι στην Candy, τόσο συναισθηματικά όσο και ηθικά.

Το συναισθηματικό κομμάτι δεν θέλει ανάλυση, τα αισθήματά τους ήταν αμοιβαία κι αυτό δεν άλλαξε ποτέ -το επιβεβαίωσε πανηγυρικά κι η Μιζούκι!!! Σε ηθικό όμως επίπεδο, για μένα φέρει τεράστια ευθύνη αφού  ήξερε πλέον ότι η κοπελίτσα δεν στηριζόταν στη θετή της οικογένεια και ήταν όπως πάντα μόνη (και είχε γίνει μάρτυρας του πόσο μόνη και ξεκρέμαστη ένιωθε χωρίς δική της οικογένεια, μετά από εκείνο το "οποιαδήποτε μητέρα θα μου έκανε!" στη Σκωτία), αφού επέλεξε η ίδια να ακολουθήσει το παράδειγμά του και να βρει το δρόμο της. Μετά την επεισοδιακή επανασύνδεση στην Αμερική και την δι' αλληλογραφίας αναθέρμανση του ρομάντζου, πως αφήνεις, καλό μου, ξεκρέμαστο το άτομο που έχει επενδύσει σε σένα μια ζωή ; Το σκέφτεσαι ακόμα και διστάζεις να το δηλώσεις κατηγορηματικά ότι ανήκεις αλλού και αυτό δεν σηκώνει διαπραγματεύσεις, δηλαδή αν ήσουν παντρεμένος θα χώριζες ; Κι εκείνο το ρημάδι το εισιτήριο χωρίς επιστροφή τί το στέλνεις, αν δεν μπορείς να το υποστηρίξεις χωρίς πως και γιατί;      

(Και να σκεφτείς, Τιτίκα μου, ότι έχω πιει ήδη δύο καφέδες... )!

Τιτίκα, μ' αρέσουν οι αναλύσεις σου, με βοηθούν να σκέφτώ και cogito ergo sum!

ariel έγραψε:Όλες θέλαμε να δούμε περισσότερο Τέρρυ - Κάντυ μετά το χωρισμό! Κι αυτές οι παραλίγο συναντήσεις,απλά ξύναν πληγές

Και να μην το ξεχάσω: συμφωνώ με την Ariel!!!

Και για την ορθογραφία: στο μακρινάρι μου είναι λάθος το "εν προκειμένου" (φρίκη). Εν προκειμένω.
Nan, το ποινολόγιο!!!